Arthur_Zen
Member
- Μηνύματα
- 5
- Likes
- 7
Το ημερολόγιο έγραφε 28 Ιουλίου, και όπως κάθε Ιούλιο, η Αθήνα είχε μετατραπεί σε φούρνο μικροκυμάτων και σιγόψηνε τους αισθητά λίγους κατοίκους που είχαν ξεμείνει να τριγυρνάνε στις βρώμικες γειτονιές της - που όσο αδειάζουν φαίνονται όλο και πιο απαίσιες, ψάχνοντας απεγνωσμένα για ένα καφέ ή ένα μέρος τέλοσπαντων με κλιματισμό. Έτσι κι εκείνο το πρωινό της 28ης, η άσφαλτος είχε αρχίσει να λιώνει και στις λακούβες των πεζοδρομίων σχηματίζονταν μικρές λιμνούλες απ΄ τον χυμένο ιδρώτα των περαστικών. Ήταν λοιπόν εκείνη η μέρα που θα έπαιρνα το φέρρυ μποτ από το λιμάνι του Πειραιά για το μικρό νησάκι του Σαρωνικού, το Αγκίστρι. Το είχα βέβαια σχεδιάσει από καιρό αυτό το ταξιδάκι, όταν ακόμα άραζα και έπινα γάρα μαζί με ξεχασμένους χίππηδες κάπου πάνω στο Γράμμο, αλλά μέχρι εκείνη την ζεματιστή Κυριακή είχα καταφέρει να το αναβάλλω τρεις φορές! Και μάλιστα κατάφερα να χάσω και το πρωινό πλοίο που έφευγε στις δώδεκα! Μα η ζέστη είχε αρχίσει να μου πειράζει το μυαλό τις τελευταίες αυτές μέρες στην Αθήνα, και ήξερα ότι δε χωρούσε άλλη αναβολή. Άρπαξα λοιπόν το κόκκινο σακίδιο μου, πέταξα μέσα δυο ρούχα, κάτι κατσαρολικά, κάτι τρόφιμα και μια γενναία δόση φούντας, και στις τέσσερις το απόγευμα βρισκόμουν στο καραβάκι για το νησί.
Ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα στο Αγκίστρι, μα η αλήθεια είναι πως είχα ακούσει πολλά και διάφορα - κυρίως θετικά - γι’ αυτό και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να κάτσω να σκεφτώ κάποιον άλλον πιθανό προορισμό για το διήμερο. Καταρχάς είναι δίπλα στην Αθήνα (κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα με φέρρυ μποτ, και με δελφίνι λιγότερο κι από μια), το ταξίδι είναι φτηνό (είκοσι ευρώ πήγαινε-έλα) και, κυρίως, είναι από αυτά τα μέρη της Ελλάδας που φημίζονται για τον “εναλλακτικό” τουρισμό τους, με κάμπινγκ, γυμνισμούς, χιπισμούς και τα λοιπά... Ε κι εγώ, ως γνήσιος χιπιστής, δε θα μπορούσα να αγνοήσω έτσι επιδεικτικά ένα τέτοιο μέρος, αντιθέτως έπρεπε να το επισκεφτώ - και να διαπιστώσω με τα δικά μου μάτια αν είναι όντως ένας (αν όχι ο μοναδικός) μικρός παράδεισος της Αττικής...
Το πλοίο ήταν γεμάτο - πιο γεμάτο απ’ ότι θα περίμενα - μα πρωτού φτάσει στο Αγκίστρι θα σταματούσε στην Αίγινα, οπότε υπέθετα πως οι περισσότεροι ταξιδιώτες (Αθηναίοι στην συντριπτική πλειοψηφεία τους) θα κατέβαιναν εκεί. Έκπληκτος βέβαια είδα να κατεβαίνουν πολύ λιγότεροι απ’ ότι περίμενα, αφήνοντας πίσω ένα μάτσο ταξιδιωτών και τουριστών, αρκετών μάλιστα που δε θα πίστευα ότι θα έβλεπα σ’ αυτό το πλοίο, να κατευθύνονται προς το μικρό νησί, που δεν απείχε περισσότερο από ένα τέταρτο πλέον. Το Αγκίστρι έχει δύο λιμάνια, το κύριο στη Σκάλα, την τουριστική περιοχή της πόλης, κι ένα δεύτερο στο Μύλο, την πρωτεύουσα. Τα δυο χωριά απέχουν μόλις δυο χιλιόμετρα μεταξύ τους. Το δελφίνι σταματάει στο δεύτερο, εμείς σταματήσαμε στη Σκάλα, όπου κάπως σοκαρισμένος αντίκρυσα ένα μικρό χάος: σπρωξίδια στο πλοίο, αφού την ίδια στιγμή που κατέβαινε ο κόσμος που ερχόταν, ανέβαινε και ο κόσμος που έφευγε, αμάξια να κορνάρουν, πεζοί να περπατάνε βιαστικά, μωρά να κλαίνε, μέχρι κι ένας μπάτσος υπήρχε, όχι του λιμεναρχείου, μπάτσος! Και λίγο πιο πάνω ένας μικρός τουριστικός παράδεισος για κάθε είδους Ευρωπαίο μα και, κυρίως, Αθηναίο τουρίστα... Ψαροταβέρνες με αγγλικά ονόματα, μαγαζιά με τουριστικά είδη, μπαρς και μπιτς μπαρς που, στην πλειοψηφεία τους, παίζανε τη χειρότερη μουσική που θα μπορούσα να φανταστώ και, όχι τόσο αναπάντεχα πλέον, ορδές κόσμου να περπατάνε στους δρόμους και τα λιθόστρωτα. Μα το περίεργο δεν ήταν το πλήθος του κόσμου, αλλά ο ίδιος ο κόσμος, που αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα πως ή πήραν λάθος πλοίο, ή πως “αφού η Μύκονος ακρίβυνε πολύ, φέτος ας πάμε Αγκίστρι...” Γενικά πάντως παραξενεύτηκα λίγο... Βαρούσε και η θερμοκρασία κανα τριανταπεντάρι βαθμούς, γενικά δεν μου άφησε πολύ καλή εντύπωση η Σκάλα, μάλλον το αντίθετο... Μα τέλοσπαντων, η περιοχή του κάμπινγκ θα είναι καλύτερη, σκεφτόμουνα. Κι αφού περιπλανήθηκα για λίγη ώρα στη μικρή πόλη (όχι επίτηδες, απλά μπερδεύτηκα και πήγαινα προς την άλλη κατεύθυνση, προς το Μύλο, τη Δραγωνέρα και τις πίσω παραλίες) έφτασα τελικά μετά από σχεδόν ένα τέταρτο στην περιοχή της Σκληρής και το μεγάλο πευκοδάσος, όπου και θα κατασκήνωνα!
Ήξερα ότι απλώς χρειαζότανε να πάρω το μονοπάτι και είτε να βρω μια καβάτζα στη Χαλικιάδα, την παραλία, ή κάπου στο πευκοδάσος. Μα με το που βγήκα απ’ το πέτρινο δρομάκι και πάτησα το πόδι μου στο χωμάτινο μονοπάτι, αμέσως άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά μου οι σκηνές. Σκηνές στο δρόμο, σκηνές στο δάσος, σκηνές στην παραλία (ειδικά η παραλία ήταν παραγεμισμένη για το μεγεθός της), σκηνές εδώ, σκηνές εκεί, σκηνές παντού! Το πευκοδάσος είχε μετατραπεί σε οικισμό κατασκηνωτών, και μπορώ να πω ότι ο πληθυσμός του δεν ήταν καθόλου αμελητέος... Σίγουρα λοιπόν είναι ένα μέρος που δε θα πρότεινα σε κανέναν “ερημίτη” ταξιδιώτη, ή γενικά σε κάποιον που ψάχνει την ησυχία του. Εκ πρώτης όψεως δηλαδή (και εκ δεύτερης και γενικότερα) θα το χαρακτήριζα κάτι σαν “κοσμικό” κάμπινγκ, τόσο που μερικές φορές μου θύμιζε και λίγο οργανωμένο. Ειδικά οι καρέκλες και τα τραπεζάκια καφενείου που είχαν στηθεί έξω απ’ τις περισσότερες σκηνές... Μα αυτό που με ενόχλησε δεν ήταν ούτε οι αμέτρητοι κάμπερς, ούτε οι αμέτρητες σκηνές. Αυτό που πραγματικά με ενόχλησε ήταν τα αμέτρητα κωλόχαρτα, που με τη βοήθεια του αέρα μεταπήδαγαν από πεύκο σε πεύκο κι από θάμνο σε θάμνο, αφήνοντας και πίσω τους μια πηχτή γεύση σκατίλας. Καλά, η σκατίλα δε με χτύπησε τόσο, αλλά μαζεύετε τα κωλόχαρτά σας ρε παιδιά... Δηλαδή μέχρι κι η καβάτζα που έστησα τη σκηνή μου (που μετά από αρκετό ψάξιμο κατάφερα να βρω), ήτανε μες στη σκατίλα και τα κωλόχαρτα... Και σκουπιδάκια βέβαια έβλεπες - κάτι γόπες, κάτι εισιτήρια, κάτι πλαστικά - αλλά η κατάσταση με τα κωλόχαρτα είχε ξεφύγει στα άκρα... Ε και είναι κρίμα ρε γαμώτο να βρωμίζεται έτσι ένα τέτοιο μέρος, που πιθανότατα αν δε βρισκόταν τόσο κοντά στην Αττική θα θεωρούνταν απ’ τους πιο όμορφους προορισμούς σε όλη την Ελλάδα...
Μα τέλοσπαντων, προσπάθησα να τα αγνοήσω όλα αυτά και να απολαύσω τη σκιά που μου πρόσφερε το μεγάλο πεύκο κάτω απ’ το οποίο έστησα τη σκηνή μου, μαζί με ένα στριφτό τσιγάρο. Ομολογώ βέβαια πως και η αφόρητη ζέστη (ακόμα και υπό σκιά) με κούραζε αρκετά, σίγουρα περισσότερο απ’ τις φωνές της απέναντι παρέας. Κι όταν πια έφτασε η νύχτα και σκέπασε τον ουρανό του νησιού, είχα ήδη αποφασίσει πως δε θα μαγείρευα, αλλά θα πεταγόμουν μέχρι τη Σκάλα για βόλτα και κανα σουβλάκι. Η Σκάλα έσφυζε από ζωή - περισσότερο κι από πριν. Οικογένειες, παρέες, όμορφες κοπέλες, μπαρς γεμάτα κόσμο, μουσικές, αμάξια, και γενικά πολύ φασαρία και νάιτ λάιφ για ένα νησί που φημίζεται για το κάμπινγκ του. Κι επίσης ο παραλιακός δρόμος μου έφερνε πολύ έντονα στο μυαλό την εικόνα παραλιακού προαστίου της Αττικής... Και να σημειώσω πως δε βρήκα παρα μόνο ένα σουβλατζίδικο (μάλλον θα υπήρχαν κι άλλα που δεν είδα, αλλά μόνο αυτό πάνω στον παραθαλάσσιο δρόμο), την Πίτα του Νάσου, το οποίο μάλιστα δεν είχε καν τυλιχτά και οι τιμές του ήταν κάπως τσιμπημένες (αν και φαντάζομαι λιγότερο σε σχέση με άλλες ταβέρνες). Γενικά θα πρότεινα στους ταξιδιώτες να αποφύγουν τη Σκάλα όσο μπορούν, για ‘μενα τουλάχιστον δεν άξιζε καθόλου.
Αυτό που πραγματικά άξιζε στο Αγκίστρι ήταν εκείνες οι νυχτερινές ώρες που μαζί με το σκοτάδι ερχόταν και η ησυχία, που τα αμέτρητα αστέρια στήναν το χορό τους ψηλά στον ουρανό, που η ζέστη έδινε για λίγο τη θέση της στο δροσερό καλοκαιρινό αεράκι και που ολόκληρο το δάσος ηρεμούσε. Αυτή ήταν σίγουρα και η ιδανικότερη ώρα της μέρας για ένα χοντρό γάρο... Το μόνο θέμα ήταν πως η σκηνή ήταν ακόμα κι εκείνη την ώρα ζεστή σα φουρνάκι, μα προσωπικά κατάφερα να κοιμηθώ και τα δυο βράδια χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Κατάφερα μάλιστα και να κοιμηθώ κανα δύωρο επιπλέον αφού είχε αρχίσει να με χτυπάει ο ήλιος το επόμενο πρωί.
Την επόμενη μέρα δεν το κούνησα καθόλου απ’ τη σκηνή μέχρι αργά το απόγευμα. Μαγείρεψα ένα ρυζάκι (που, παρεπιπτόντως, βγήκε αρκετά καλό), ήπια μερικά γάρα και χαλάρωσα μέχρι να πέσει ο ήλιος. Το μεσημέρι μπορεί να έφτασε και τους σαράντα βαθμούς Κελσίου... Δεν ήταν δηλαδή για βόλτες... Μα η μέρα σιγά σιγά περνούσε, και πριν καλά καλά το καταλάβω η ώρα είχε πάει επτά, κι απ’ το πρωί κιόλας είχα πει στον εαυτό μου πως το απόγευμα θα κατέβαινα οπωσδήποτε να δω την περίφημη αυτή παραλία της Χαλικιάδας. Η πρόσβαση στην παραλία είναι αρκετά δύσκολη, και η βραχώδης σκάλα την οποία χρειαζόταν να κατέβω πολύ απότομη, μα τα δροσερά γαλαζοπράσινα νερά, τα χοντρά λευκά βότσαλα, η θέα στην Αίγινα την ώρα του ηλιοβασιλέματος και ο ήλιος που μετά από κάποιο σημείο νωρίς το απόγευμα δε χτυπάει καθόλου με ανταμείψανε επάξια, όπως θα ανταμείβανε και τον πιο απαιτητικό ταξιδιώτη. Από την άλλη, η παραλία ήταν τόσο γεμάτη (αναλογικά με το μικρό της μέγεθος) που με δυσκολία έβρισκες μέρος για να την αράξεις. Και προσωπικά μου φάνηκε και κάπως λυπηρό το γεγονός ότι σε παραλία γυμνιστών οι γυμνιστές ήταν μονάχα μια μικρή μειοψηφεία... Μα όπως και να ‘χει, η Χαλικιάδα θα μπορούσε εύκολα να είναι η πιο όμορφη παραλία του Σαρωνικού.
Το επόμενο πρωί θα ήταν και το τελευταίο μου, όπως είχα ήδη αποφασίσει από την Κυριακή. Η θερμοκρασία είχε ανέβει σε εξωφρενικά επίπεδα, υψηλότερα κι από τα χτεσινά! Να σημειώσω εδώ πως αν φεύγετε με το φέρρυ μποτ στη μια το μεσημέρι, καλύτερα να ξεκινήσετε από το πευκοδάσος κατά τις έντεκα (ή και νωρίτερα) και, σίγουρα, να αποφύγετε την πρωινή χορτοποσία. Δηλαδή με τίποτα να μην κάνετε αυτό που έκανα εγώ, να πιείτε δηλαδή κανά δίφυλλο και να φύγετε μισή ώρα πριν φτάσει το βαπόρι. Ο ήλιος θα σας βαρέσει στο κεφάλι και θα το μετανιώσετε... Ευτυχώς έφτασα στο λιμάνι ακριβώς την ώρα που έφτανε και το πλοίο, και λίγο πριν τις τρεις το μεσημέρι βρισκόμουνα ξανά στον Πειραιά.
Γενικά και συνοπτικά, το νησί μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, και, η αλήθεια είναι, μου διέλυσε και τις αρχικές προσδοκίες, αλλά μ’ έναν μάλλον αρνητικό τρόπο. Μπορώ βέβαια να καταλάβω γιατί έχει καθιερωθεί ως ένας παράδεισος εντός της Αττικής, - κάτι τα πεύκα, κάτι η θάλασσα, κάτι οι φτηνές τιμές - μα επίσης μπορώ να πω - αν κι αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό - πως δε θα ξαναπήγαινα ποτέ εν μέσω καλοκαιριού. Ο αναπάντεχα πολύς κόσμος, η αθηναϊκού επιπέδου ζέστη και τα άπειρα κωλόχαρτα είναι αρκετά καλοί λόγοι για να κρατήσουν ερημίτες και εναλλακτικούς ταξιδιώτες (κάτι σαν κι εμένα δηλαδή...) μακριά. Γι’ αυτό λοιπόν, αν ρωτούσατε τη γνώμη μου, θα πρότεινα τον Οκτώβριο ή τον Απρίλιο ως ιδανικούς μήνες για εκδρομή στο Αγκίστρι. Ο Ιούλιος κι ο Αύγουστος πέφτουνε πολύ, αλλά αυτό θα το κρίνετε και μόνοι σας!
Καλά αράγματα όσοι πάτε, και - πολύ σημαντικό! - μαζέψτε τα κωλόχαρτά σας ρε παιδιά... Δεν είναι τίποτα...
Παραλία Χαλικιάδας - φωτογραφία από google
Ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα στο Αγκίστρι, μα η αλήθεια είναι πως είχα ακούσει πολλά και διάφορα - κυρίως θετικά - γι’ αυτό και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να κάτσω να σκεφτώ κάποιον άλλον πιθανό προορισμό για το διήμερο. Καταρχάς είναι δίπλα στην Αθήνα (κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα με φέρρυ μποτ, και με δελφίνι λιγότερο κι από μια), το ταξίδι είναι φτηνό (είκοσι ευρώ πήγαινε-έλα) και, κυρίως, είναι από αυτά τα μέρη της Ελλάδας που φημίζονται για τον “εναλλακτικό” τουρισμό τους, με κάμπινγκ, γυμνισμούς, χιπισμούς και τα λοιπά... Ε κι εγώ, ως γνήσιος χιπιστής, δε θα μπορούσα να αγνοήσω έτσι επιδεικτικά ένα τέτοιο μέρος, αντιθέτως έπρεπε να το επισκεφτώ - και να διαπιστώσω με τα δικά μου μάτια αν είναι όντως ένας (αν όχι ο μοναδικός) μικρός παράδεισος της Αττικής...
Το πλοίο ήταν γεμάτο - πιο γεμάτο απ’ ότι θα περίμενα - μα πρωτού φτάσει στο Αγκίστρι θα σταματούσε στην Αίγινα, οπότε υπέθετα πως οι περισσότεροι ταξιδιώτες (Αθηναίοι στην συντριπτική πλειοψηφεία τους) θα κατέβαιναν εκεί. Έκπληκτος βέβαια είδα να κατεβαίνουν πολύ λιγότεροι απ’ ότι περίμενα, αφήνοντας πίσω ένα μάτσο ταξιδιωτών και τουριστών, αρκετών μάλιστα που δε θα πίστευα ότι θα έβλεπα σ’ αυτό το πλοίο, να κατευθύνονται προς το μικρό νησί, που δεν απείχε περισσότερο από ένα τέταρτο πλέον. Το Αγκίστρι έχει δύο λιμάνια, το κύριο στη Σκάλα, την τουριστική περιοχή της πόλης, κι ένα δεύτερο στο Μύλο, την πρωτεύουσα. Τα δυο χωριά απέχουν μόλις δυο χιλιόμετρα μεταξύ τους. Το δελφίνι σταματάει στο δεύτερο, εμείς σταματήσαμε στη Σκάλα, όπου κάπως σοκαρισμένος αντίκρυσα ένα μικρό χάος: σπρωξίδια στο πλοίο, αφού την ίδια στιγμή που κατέβαινε ο κόσμος που ερχόταν, ανέβαινε και ο κόσμος που έφευγε, αμάξια να κορνάρουν, πεζοί να περπατάνε βιαστικά, μωρά να κλαίνε, μέχρι κι ένας μπάτσος υπήρχε, όχι του λιμεναρχείου, μπάτσος! Και λίγο πιο πάνω ένας μικρός τουριστικός παράδεισος για κάθε είδους Ευρωπαίο μα και, κυρίως, Αθηναίο τουρίστα... Ψαροταβέρνες με αγγλικά ονόματα, μαγαζιά με τουριστικά είδη, μπαρς και μπιτς μπαρς που, στην πλειοψηφεία τους, παίζανε τη χειρότερη μουσική που θα μπορούσα να φανταστώ και, όχι τόσο αναπάντεχα πλέον, ορδές κόσμου να περπατάνε στους δρόμους και τα λιθόστρωτα. Μα το περίεργο δεν ήταν το πλήθος του κόσμου, αλλά ο ίδιος ο κόσμος, που αν έπρεπε να μαντέψω θα έλεγα πως ή πήραν λάθος πλοίο, ή πως “αφού η Μύκονος ακρίβυνε πολύ, φέτος ας πάμε Αγκίστρι...” Γενικά πάντως παραξενεύτηκα λίγο... Βαρούσε και η θερμοκρασία κανα τριανταπεντάρι βαθμούς, γενικά δεν μου άφησε πολύ καλή εντύπωση η Σκάλα, μάλλον το αντίθετο... Μα τέλοσπαντων, η περιοχή του κάμπινγκ θα είναι καλύτερη, σκεφτόμουνα. Κι αφού περιπλανήθηκα για λίγη ώρα στη μικρή πόλη (όχι επίτηδες, απλά μπερδεύτηκα και πήγαινα προς την άλλη κατεύθυνση, προς το Μύλο, τη Δραγωνέρα και τις πίσω παραλίες) έφτασα τελικά μετά από σχεδόν ένα τέταρτο στην περιοχή της Σκληρής και το μεγάλο πευκοδάσος, όπου και θα κατασκήνωνα!
Ήξερα ότι απλώς χρειαζότανε να πάρω το μονοπάτι και είτε να βρω μια καβάτζα στη Χαλικιάδα, την παραλία, ή κάπου στο πευκοδάσος. Μα με το που βγήκα απ’ το πέτρινο δρομάκι και πάτησα το πόδι μου στο χωμάτινο μονοπάτι, αμέσως άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά μου οι σκηνές. Σκηνές στο δρόμο, σκηνές στο δάσος, σκηνές στην παραλία (ειδικά η παραλία ήταν παραγεμισμένη για το μεγεθός της), σκηνές εδώ, σκηνές εκεί, σκηνές παντού! Το πευκοδάσος είχε μετατραπεί σε οικισμό κατασκηνωτών, και μπορώ να πω ότι ο πληθυσμός του δεν ήταν καθόλου αμελητέος... Σίγουρα λοιπόν είναι ένα μέρος που δε θα πρότεινα σε κανέναν “ερημίτη” ταξιδιώτη, ή γενικά σε κάποιον που ψάχνει την ησυχία του. Εκ πρώτης όψεως δηλαδή (και εκ δεύτερης και γενικότερα) θα το χαρακτήριζα κάτι σαν “κοσμικό” κάμπινγκ, τόσο που μερικές φορές μου θύμιζε και λίγο οργανωμένο. Ειδικά οι καρέκλες και τα τραπεζάκια καφενείου που είχαν στηθεί έξω απ’ τις περισσότερες σκηνές... Μα αυτό που με ενόχλησε δεν ήταν ούτε οι αμέτρητοι κάμπερς, ούτε οι αμέτρητες σκηνές. Αυτό που πραγματικά με ενόχλησε ήταν τα αμέτρητα κωλόχαρτα, που με τη βοήθεια του αέρα μεταπήδαγαν από πεύκο σε πεύκο κι από θάμνο σε θάμνο, αφήνοντας και πίσω τους μια πηχτή γεύση σκατίλας. Καλά, η σκατίλα δε με χτύπησε τόσο, αλλά μαζεύετε τα κωλόχαρτά σας ρε παιδιά... Δηλαδή μέχρι κι η καβάτζα που έστησα τη σκηνή μου (που μετά από αρκετό ψάξιμο κατάφερα να βρω), ήτανε μες στη σκατίλα και τα κωλόχαρτα... Και σκουπιδάκια βέβαια έβλεπες - κάτι γόπες, κάτι εισιτήρια, κάτι πλαστικά - αλλά η κατάσταση με τα κωλόχαρτα είχε ξεφύγει στα άκρα... Ε και είναι κρίμα ρε γαμώτο να βρωμίζεται έτσι ένα τέτοιο μέρος, που πιθανότατα αν δε βρισκόταν τόσο κοντά στην Αττική θα θεωρούνταν απ’ τους πιο όμορφους προορισμούς σε όλη την Ελλάδα...
Μα τέλοσπαντων, προσπάθησα να τα αγνοήσω όλα αυτά και να απολαύσω τη σκιά που μου πρόσφερε το μεγάλο πεύκο κάτω απ’ το οποίο έστησα τη σκηνή μου, μαζί με ένα στριφτό τσιγάρο. Ομολογώ βέβαια πως και η αφόρητη ζέστη (ακόμα και υπό σκιά) με κούραζε αρκετά, σίγουρα περισσότερο απ’ τις φωνές της απέναντι παρέας. Κι όταν πια έφτασε η νύχτα και σκέπασε τον ουρανό του νησιού, είχα ήδη αποφασίσει πως δε θα μαγείρευα, αλλά θα πεταγόμουν μέχρι τη Σκάλα για βόλτα και κανα σουβλάκι. Η Σκάλα έσφυζε από ζωή - περισσότερο κι από πριν. Οικογένειες, παρέες, όμορφες κοπέλες, μπαρς γεμάτα κόσμο, μουσικές, αμάξια, και γενικά πολύ φασαρία και νάιτ λάιφ για ένα νησί που φημίζεται για το κάμπινγκ του. Κι επίσης ο παραλιακός δρόμος μου έφερνε πολύ έντονα στο μυαλό την εικόνα παραλιακού προαστίου της Αττικής... Και να σημειώσω πως δε βρήκα παρα μόνο ένα σουβλατζίδικο (μάλλον θα υπήρχαν κι άλλα που δεν είδα, αλλά μόνο αυτό πάνω στον παραθαλάσσιο δρόμο), την Πίτα του Νάσου, το οποίο μάλιστα δεν είχε καν τυλιχτά και οι τιμές του ήταν κάπως τσιμπημένες (αν και φαντάζομαι λιγότερο σε σχέση με άλλες ταβέρνες). Γενικά θα πρότεινα στους ταξιδιώτες να αποφύγουν τη Σκάλα όσο μπορούν, για ‘μενα τουλάχιστον δεν άξιζε καθόλου.
Αυτό που πραγματικά άξιζε στο Αγκίστρι ήταν εκείνες οι νυχτερινές ώρες που μαζί με το σκοτάδι ερχόταν και η ησυχία, που τα αμέτρητα αστέρια στήναν το χορό τους ψηλά στον ουρανό, που η ζέστη έδινε για λίγο τη θέση της στο δροσερό καλοκαιρινό αεράκι και που ολόκληρο το δάσος ηρεμούσε. Αυτή ήταν σίγουρα και η ιδανικότερη ώρα της μέρας για ένα χοντρό γάρο... Το μόνο θέμα ήταν πως η σκηνή ήταν ακόμα κι εκείνη την ώρα ζεστή σα φουρνάκι, μα προσωπικά κατάφερα να κοιμηθώ και τα δυο βράδια χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Κατάφερα μάλιστα και να κοιμηθώ κανα δύωρο επιπλέον αφού είχε αρχίσει να με χτυπάει ο ήλιος το επόμενο πρωί.
Την επόμενη μέρα δεν το κούνησα καθόλου απ’ τη σκηνή μέχρι αργά το απόγευμα. Μαγείρεψα ένα ρυζάκι (που, παρεπιπτόντως, βγήκε αρκετά καλό), ήπια μερικά γάρα και χαλάρωσα μέχρι να πέσει ο ήλιος. Το μεσημέρι μπορεί να έφτασε και τους σαράντα βαθμούς Κελσίου... Δεν ήταν δηλαδή για βόλτες... Μα η μέρα σιγά σιγά περνούσε, και πριν καλά καλά το καταλάβω η ώρα είχε πάει επτά, κι απ’ το πρωί κιόλας είχα πει στον εαυτό μου πως το απόγευμα θα κατέβαινα οπωσδήποτε να δω την περίφημη αυτή παραλία της Χαλικιάδας. Η πρόσβαση στην παραλία είναι αρκετά δύσκολη, και η βραχώδης σκάλα την οποία χρειαζόταν να κατέβω πολύ απότομη, μα τα δροσερά γαλαζοπράσινα νερά, τα χοντρά λευκά βότσαλα, η θέα στην Αίγινα την ώρα του ηλιοβασιλέματος και ο ήλιος που μετά από κάποιο σημείο νωρίς το απόγευμα δε χτυπάει καθόλου με ανταμείψανε επάξια, όπως θα ανταμείβανε και τον πιο απαιτητικό ταξιδιώτη. Από την άλλη, η παραλία ήταν τόσο γεμάτη (αναλογικά με το μικρό της μέγεθος) που με δυσκολία έβρισκες μέρος για να την αράξεις. Και προσωπικά μου φάνηκε και κάπως λυπηρό το γεγονός ότι σε παραλία γυμνιστών οι γυμνιστές ήταν μονάχα μια μικρή μειοψηφεία... Μα όπως και να ‘χει, η Χαλικιάδα θα μπορούσε εύκολα να είναι η πιο όμορφη παραλία του Σαρωνικού.
Το επόμενο πρωί θα ήταν και το τελευταίο μου, όπως είχα ήδη αποφασίσει από την Κυριακή. Η θερμοκρασία είχε ανέβει σε εξωφρενικά επίπεδα, υψηλότερα κι από τα χτεσινά! Να σημειώσω εδώ πως αν φεύγετε με το φέρρυ μποτ στη μια το μεσημέρι, καλύτερα να ξεκινήσετε από το πευκοδάσος κατά τις έντεκα (ή και νωρίτερα) και, σίγουρα, να αποφύγετε την πρωινή χορτοποσία. Δηλαδή με τίποτα να μην κάνετε αυτό που έκανα εγώ, να πιείτε δηλαδή κανά δίφυλλο και να φύγετε μισή ώρα πριν φτάσει το βαπόρι. Ο ήλιος θα σας βαρέσει στο κεφάλι και θα το μετανιώσετε... Ευτυχώς έφτασα στο λιμάνι ακριβώς την ώρα που έφτανε και το πλοίο, και λίγο πριν τις τρεις το μεσημέρι βρισκόμουνα ξανά στον Πειραιά.
Γενικά και συνοπτικά, το νησί μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, και, η αλήθεια είναι, μου διέλυσε και τις αρχικές προσδοκίες, αλλά μ’ έναν μάλλον αρνητικό τρόπο. Μπορώ βέβαια να καταλάβω γιατί έχει καθιερωθεί ως ένας παράδεισος εντός της Αττικής, - κάτι τα πεύκα, κάτι η θάλασσα, κάτι οι φτηνές τιμές - μα επίσης μπορώ να πω - αν κι αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό - πως δε θα ξαναπήγαινα ποτέ εν μέσω καλοκαιριού. Ο αναπάντεχα πολύς κόσμος, η αθηναϊκού επιπέδου ζέστη και τα άπειρα κωλόχαρτα είναι αρκετά καλοί λόγοι για να κρατήσουν ερημίτες και εναλλακτικούς ταξιδιώτες (κάτι σαν κι εμένα δηλαδή...) μακριά. Γι’ αυτό λοιπόν, αν ρωτούσατε τη γνώμη μου, θα πρότεινα τον Οκτώβριο ή τον Απρίλιο ως ιδανικούς μήνες για εκδρομή στο Αγκίστρι. Ο Ιούλιος κι ο Αύγουστος πέφτουνε πολύ, αλλά αυτό θα το κρίνετε και μόνοι σας!
Καλά αράγματα όσοι πάτε, και - πολύ σημαντικό! - μαζέψτε τα κωλόχαρτά σας ρε παιδιά... Δεν είναι τίποτα...
Παραλία Χαλικιάδας - φωτογραφία από google
