Τυνησία Πεινασμένοι στην Τυνησία - Ραμαζάνι 2023

[silversurfer]

Πέρασαν σχεδόν 5 χρόνια απο την τελευταία εκτος Ευρώπης εξόρμησή μας και 4 για κάπου εκτος EU
Σχεδόν απίστευτο μου φαίνεται άλλα μέσα σε αυτά τα χρόνια γίναν πολλά, σε παγκόσμιο κ προσωπικό επίπεδο. Στη ζωή μας εκτος απτον covid ήρθε κ η μικρή Δ. η οποία άλλαξε τα πάντα όλα. Θέλαμε το πάσχα να πάμε καμιά Ιταλία όλοι μαζι άλλα όταν εντόπισα τα εισητήρια για Τυνησία, ξύπνησε το ταξιδιωτικό μικρόβιο κ αποφασίσαμε να δωροδοκήσουμε τους παππούδες στο χωριό κ αφήσαμε τη μικρή να μάθει τις κότες κ τα σκυλάκια όσο εμείς θα ταλαιπωριόμασταν στη Βόρεια Αφρική.

Τα εισιτήρια τα έκλεισα τέλος Δεκέμβρη κ δεν ασχολήθηκα άμεσα με ξενοδοχεία κλπ. Όταν λοιπόν έφτασε η ώρα να ψάξω, έβλεπα κατι ύποπτα μοτίβα πχ κάποια Dar να είναι εκτός λειτουργίας κ όταν απο περιέργεια άλλαζα τις ημερομηνίες, διαπίστωσα οτι κάποια ήταν κλειστά για σχεδόν ένα μήνα !! Στην αρχή μου φάνηκε ακατανόητο μέχρι που γεννήθηκε μέσα μου μια υποψία η οποία μόλις googlαρα “Ramadan 2023” δυστυχώς επαληθεύθηκε

Κ τώρα τι κάνουμε ? Τα εισιτήρια ήταν μη επιστρέψιμα κ γω δεν είχα ιδέα τι κ αν λειτουργούσε σε περίοδο ραμαζανιού. Ενα ήταν σίγουρο, θα έπεφτε πείνα Λίγο η αναζήτηση για εμπειρίες ταξιδιωτών σε αντίστοιχη περίοδο με κάλμαρε οπότε το άφησα φλου εως ότου έφτασαν οι μέρες του ταξιδιού. Είχα αγοράσει μια σακούλα με κουλουράκια βρώμης, σπιτικές μπάρες κ διάφορα πιτάκια κ φυσικά την ξέχασα στο διαμέρισμα !!

Πριν 6-7 χρόνια που πήγαμε στο Μαρόκο η λατρεμένη Ryanair άφηνε δωρεάν 10 κιλά χειραποσκευή + τσάντα ώμου. Fast forward στο σήμερα κ πλέον οι περισσότερες περιφερειακές εταιρείες τύπου Aegean φλερτάρουν έντονα το low-cost κ ας μη το λένε φωναχτά κ προσπαθούν να βγάλουν τα σπασμένα απτην εποχή του covid όπως μπορούνε. 8 κιλά χειραποσκευή λοιπόν χωρίς τσάντα ώμου κ αντε να χωρέσεις τα πάντα για ένα ταξίδι μιας εβδομάδας Η λύση είναι πλέον να υπολογίζεις οτι θα βάλεις κ ένα πλυντήριο εκεί που θα πας, να φοράς μπλούζα + ζακέτα + μπουφανάκι στο αεροδρόμιο σαν τον Τζόι στα Friends

κ να πατικώσεις στο crossback τσαντάκι σου οτι μπορείς Στη Θεσσαλονίκη μας ζύγισαν μάλιστα κ μας βρήκαν κανα 2-3 κιλά υπέρβαρους οπότε είχαμε κ λίγο show να χώνουμε πράγματα στις τσέπες μας. Πλησιάζει η στιγμή που θα σου χρεώνουν κ τα μπουφάν στο αεροπλάνο !!

Η πτήση μέχρι την Αθήνα πιο στριμόκωλη απο ποτέ, εικάζω καινούριο (?) αεροσκάφος καθώς είχαμε κ την «πολυτέλεια» του usb καθίσματος – στην Αθήνα ήταν πιο χαλαρά τα πράγματα. Φτάσαμε στις 00:00 τοπική ώρα στην Τύνιδα σε ενα μικρό αεροδρόμιο για πρωτεύουσα χώρας. Η βραδινή ταρίφα είχα διαβάσει για ταξι απτο αεροδρόμιο ήταν στα 15-16 ευρώ, έδωσα κ αβάντσο στον ταξιτζή να μας κλέψει κανα 2-3 ευρώ κ έτσι φτάσαμε στη μεδίνα όπου αφού πήρε τηλέφωνο, ήρθαν να μας παραλάβουν απο το Dar γιατι μόνοι μας δε παίζει να το βρίσκαμε. Ξεκινάμε ....

 

[silversurfer]

Tunis - Sidi Bou Said​

Μείναμε στην μεδίνα της πόλης σε ένα παραδοσιακό κτήριο που είχε διαμορφωθεί σε ξενοδοχείο. Στο πρωινό όπως είναι φυσικό του δώσαμε κ κατάλαβε κ μετά ξεκινήσαμε για μια βόλτα στη μεδίνα κ στην πόλη με σκοπό να βρούμε φαρμακείο κ την Tunisie Telecom καθώς α) πέρα απτα φαγητά ξεχάσαμε κ κάποια απαραίτητα φάρμακα για την Μ. και β) όταν φτάσαμε, το περίπτερο της Telecom ήταν κλειστό στο αεροδρόμιο. Για να βγάλουμε άκρη περπατήσαμε πολύ κ χάσαμε αρκετή ώρα οπότε έπρεπε να βρούμε ένα καφέ να στανιάρουμε.

Πίστεψα οτι στο τουριστικότατο Sidi Bou Said δεν θα ήταν αυστηροί με το ραμαζάνι κ δικαιώθηκα.
Πήραμε ένα ταξί το οποίο μέσα στη φρικτή κίνηση έκανε πάνω απο μισή ώρα για να φτάσει κ το κόμιστρο ήταν μόλις 18 δηνάρια. Μας άφησε ακριβώς στο σημείο που ξεκινάει η περατζάδα. Πάντως λίγο τα χρειάστηκα με την κίνηση κ την οδηγική συμπεριφορά καθώς στα roundabout γινόταν ο κακός χαμός κ μεις την επομένη θα παραλαμβάναμε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο για να κατεβούμε προς το νότο.

Το sidi bou said είναι ενα μικρό παραθαλάσσιο προάστιο της πρωτεύουσας ιδανικό για να ξεφύγεις απ’το hustle and bustle. Όμορφα προσεγμένα δρομάκια και σπίτια αρκετά φωτογενή στα χρώματα του μπλε κ του λευκού. Κάποιοι λένε οτι θυμίζει ελληνικό νησί κ το αποκαλούν «Σαντορίνη» της Τυνησίας, εμένα πάντως με τα patterns στα πλακάκια κ τις πόρτες κ κάποιους όμορφους κήπους μου θύμισε έντονα το Κάπρι της Ιταλίας.

Καθίσαμε στο café delice που είχε πανοραμική θέα στη θάλασσα και φυσικά ήταν το μοναδικό σημείο σε όλη την εκδρομή οπου θα βρίσκαμε έλληνες.

Βολτάραμε αρκετά, τσιμπήσαμε κ κάτι γλυκά απο ένα μαγαζάκι κ αράξαμε στην πλατειούλα. Παζαρέψαμε κάτι κουκλάκια για το μωρό σε έναν τύπο ο οποίος επιχείρησε να μας τα πουλήσει 25 ευρώ κ στο τέλος μας παρακαλούσε να μας τα δώσει 25 δηνάρια + δώρο κατι μαγνητάκια.

Ο δρόμος του γυρισμού είχε λιγότερη κίνηση κ όταν φτάσαμε εντόπισα κάτι παλικάρια να βγαίνουν από ένα στενό με σακούλες γεμάτες μπαγκέτες
Όρμηξα κ γω κ βρήκα μια τρύπα κυριολεκτικά όπου είχαν μαζευτεί μιλιούνια για να πάρουν προμήθειες καθώς σε λίγο ο ήλιος θα έπεφτε. Άρπαξα κ γω μια μπαγκέτα την οποία ξεκοκαλίσαμε στο ξενοδοχείο μας.

Αφού κάναμε ένα ντουζάκι έφτασε η ώρα η δύσκολη, η ώρα του δείπνου. Απ’το ξενοδοχείο μας είπαν οτι δύσκολα θα βρούμε σε κάποιο εστιατόριο καθώς είτε θα ειναι κλειστά ή θα είναι full reserve Πάμε κ μεις φτάνουμε με τη βοήθεια του maps στο πρώτο που είχαμε βάλει στόχο κ μέσα ήταν σαν γαμήλια δεξίωση, χαμός απο κόσμο κ παραδοσιακή μουσική, λίγο χάρηκα που φάγαμε άκυρο. Άκυρο φυσικά φάγαμε κ στο δεύτερο που είχαμε στόχο κ λέμε, πάει, με μπισκότα θα τη βγάλουμε.

Εκεί που τριγυρνάμε στη μεδίνα, ξάφνου σε ένα στενό βλέπουμε 2-3 τραπέζια έξω με τουρίστες να τρώνε, ενώ το μαγαζί ήταν κυριολεκτικά μια τρύπα. Ρωτάμε με ύφος μιξοκλαμμένο κ ενώ στην αρχή μας δώσαν κ αυτοί άκυρο, τελικά μας βγάλαν ένα τραπεζάκι έξω στη γωνία του δρόμου. Αυτό που δεν ξέραμε είναι οτι δεν υπήρχε μενού, θα τρώγαμε αναγκαστικά το λεγόμενο iftar που είναι ένας συνδυασμός απο 3-4 πιάτα κ είναι αυτό που τρώνε στο ραμαζάνι.

Το πρώτο πιάτο ήταν ένας συνδυασμός σαλάτας, σούπας κ διάφορες πίτες κ το δεύτερο ένα υπέροχα μαγειρεμένο κοτόπουλο με μυρωδικά κ λοιπά λαχανικά. Φυσικά υπήρχε κ επιδόρπιο, κάτι τοπικό που έμοιαζε με έναν συνδυασμό φυστικοβούτυρου κ μερέντας, θεσπέσιο. Δεν ξέραμε αν μας άρεσαν τόσο πολύ όλα επειδή όντως ήταν καλά ή επειδή μας είχε κόψει η λόρδα.

Το βράδυ είχαμε κλείσει χαμάμ στο ξενοδοχείο άλλα δεχθήκαμε κ απο κεί άκυρο καθώς ένα πρόβλημα στα υδραυλικά (?) δεν μπορούσε να επιδιορθωθεί άμεσα. Ας είναι, απολαύσαμε το παραδοσιακό μας δωμάτιο κ ξεκουραστήκαμε καθώς την επομένη ξεκινούσε το κυρίως κομμάτι της εκδρομής.

 

[evaT]

M αρέσει ο τρόπος που γράφεις.
Ακόμα θυμάμαι την κουρτίνα στο μπάνιο του Μαρόκο Κ όταν μου συνέβη κ μένα αμέσως σε θυμήθηκα!

Καιρός ήταν να ταξιδέψεις ξανά. Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

 

[annoula]

Μείναμε στην μεδίνα της πόλης σε ένα παραδοσιακό κτήριο που είχε διαμορφωθεί σε ξενοδοχείο. Στο πρωινό όπως είναι φυσικό του δώσαμε κ κατάλαβε κ μετά ξεκινήσαμε για μια βόλτα στη μεδίνα κ στην πόλη με σκοπό να βρούμε φαρμακείο κ την Tunisie Telecom καθώς α) πέρα απτα φαγητά ξεχάσαμε κ κάποια απαραίτητα φάρμακα για την Μ. και β) όταν φτάσαμε, το περίπτερο της Telecom ήταν κλειστό στο αεροδρόμιο. Για να βγάλουμε άκρη περπατήσαμε πολύ κ χάσαμε αρκετή ώρα οπότε έπρεπε να βρούμε ένα καφέ να στανιάρουμε.

View attachment 471363 View attachment 471364​

Πίστεψα οτι στο τουριστικότατο Sidi Bou Said δεν θα ήταν αυστηροί με το ραμαζάνι κ δικαιώθηκα.
Πήραμε ένα ταξί το οποίο μέσα στη φρικτή κίνηση έκανε πάνω απο μισή ώρα για να φτάσει κ το κόμιστρο ήταν μόλις 18 δηνάρια. Μας άφησε ακριβώς στο σημείο που ξεκινάει η περατζάδα. Πάντως λίγο τα χρειάστηκα με την κίνηση κ την οδηγική συμπεριφορά καθώς στα roundabout γινόταν ο κακός χαμός κ μεις την επομένη θα παραλαμβάναμε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο για να κατεβούμε προς το νότο.

Το sidi bou said είναι ενα μικρό παραθαλάσσιο προάστιο της πρωτεύουσας ιδανικό για να ξεφύγεις απ’το hustle and bustle. Όμορφα προσεγμένα δρομάκια και σπίτια αρκετά φωτογενή στα χρώματα του μπλε κ του λευκού. Κάποιοι λένε οτι θυμίζει ελληνικό νησί κ το αποκαλούν «Σαντορίνη» την Τυνησίας, εμένα πάντως με τα patterns στα πλακάκια κ τις πόρτες κ κάποιους όμορφους κήπους μου θύμισε έντονα το Κάπρι της Ιταλίας.

View attachment 471365​

Καθίσαμε στο café delice που είχε πανοραμική θέα στη θάλασσα και φυσικά ήταν το μοναδικό σημείο σε όλη την εκδρομή οπου θα βρίσκαμε έλληνες.

View attachment 471366 View attachment 471367​

Βολτάραμε αρκετά, τσιμπήσαμε κ κάτι γλυκά απο ένα μαγαζάκι κ αράξαμε στην πλατειούλα. Παζαρέψαμε κάτι κουκλάκια για το μωρό σε έναν τύπο ο οποίος επιχείρησε να μας τα πουλήσει 25 ευρώ κ στο τέλος μας παρακαλούσε να μας τα δώσει 25 δηνάρια + δώρο κατι μαγνητάκια.

View attachment 471368​

Ο δρόμος του γυρισμού είχε λιγότερη κίνηση κ όταν φτάσαμε εντόπισα κάτι παλικάρια να βγαίνουν από ένα στενό με σακούλες γεμάτες μπαγκέτες
Όρμηξα κ γω κ βρήκα μια τρύπα κυριολεκτικά όπου είχαν μαζευτεί μιλιούνια για να πάρουν προμήθειες καθώς σε λίγο ο ήλιος θα έπεφτε. Άρπαξα κ γω μια μπαγκέτα την οποία ξεκοκαλίσαμε στο ξενοδοχείο μας.

Αφού κάναμε ένα ντουζάκι έφτασε η ώρα η δύσκολη, η ώρα του δείπνου. Απ’το ξενοδοχείο μας είπαν οτι δύσκολα θα βρούμε σε κάποιο εστιατόριο καθώς είτε θα ειναι κλειστά ή θα είναι full reserve Πάμε κ μεις φτάνουμε με τη βοήθεια του maps στο πρώτο που είχαμε βάλει στόχο κ μέσα ήταν σαν γαμήλια δεξίωση, χαμός απο κόσμο κ παραδοσιακή μουσική, λίγο χάρηκα που φάγαμε άκυρο. Άκυρο φυσικά φάγαμε κ στο δεύτερο που είχαμε στόχο κ λέμε, πάει, με μπισκότα θα τη βγάλουμε.

Εκεί που τριγυρνάμε στη μεδίνα, ξάφνου σε ένα στενό βλέπουμε 2-3 τραπέζια έξω με τουρίστες να τρώνε, ενώ το μαγαζί ήταν κυριολεκτικά μια τρύπα. Ρωτάμε με ύφος μιξοκλαμμένο κ ενώ στην αρχή μας δώσαν κ αυτοί άκυρο, τελικά μας βγάλαν ένα τραπεζάκι έξω στη γωνία του δρόμου. Αυτό που δεν ξέραμε είναι οτι δεν υπήρχε μενού, θα τρώγαμε αναγκαστικά το λεγόμενο iftar που είναι ένας συνδυασμός απο 3-4 πιάτα κ είναι αυτό που τρώνε στο ραμαζάνι.

Το πρώτο πιάτο ήταν ένας συνδυασμός σαλάτας, σούπας κ διάφορες πίτες κ το δεύτερο ένα υπέροχα μαγειρεμένο κοτόπουλο με μυρωδικά κ λοιπά λαχανικά. Φυσικά υπήρχε κ επιδόρπιο, κάτι τοπικό που έμοιαζε με έναν συνδυασμό φυστικοβούτυρου κ μερέντας, θεσπέσιο. Δεν ξέραμε αν μας άρεσαν τόσο πολύ όλα επειδή όντως ήταν καλά ή επειδή μας είχε κόψει η λόρδα.

Το βράδυ είχαμε κλείσει χαμάμ στο ξενοδοχείο άλλα δεχθήκαμε κ απο κεί άκυρο καθώς ένα πρόβλημα στα υδραυλικά (?) δεν μπορούσε να επιδιορθωθεί άμεσα. Ας είναι, απολαύσαμε το παραδοσιακό μας δωμάτιο κ ξεκουραστήκαμε καθώς την επομένη ξεκινούσε το κυρίως κομμάτι της εκδρομής.

Σε ζαχαροπλαστειο στο Sidi Bou Said εφαγα ενα παραδοσιακο τους γλυκο - κρεμα φτιαγμένο απο το κουκουνάρι του πευκου. Απιθανο κ παναλαφρο!

 

[silversurfer]

Kairouan​

Το πρωινό ήταν πλούσιο κ φυσικά φάγαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε κ γεμίσαμε κ ενα τσαντάκι με ψωμάκια, τυράκια κ σαλαμάκια. Η κίνηση ήταν λιγότερη κ με μόλις 9 δηνάρια φτάσαμε χωρίς τεράστια καθυστέρηση στο αεροδρόμιο απο όπου θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητο. Μέχρι να συμπληρώσουμε τη χαρτούρα κ να ετοιμαστεί το όχημα, χάσαμε μια γεμάτη ώρα. Η Hertz είχε μια πολύ επαγγελματική διαδικασία επιθεώρησης του οχήματος ,έβγαζε ο υπάλληλος φωτο ολα τα σημεία του εξωτερικού καθώς κ το δείκτη της βενζίνης κ on-the-fly σου έστελνε email με ενα pdf με τις φωτογραφίες ώστε όταν το επιστρέφαμε, να το έχουμε ως reference κατα τον έλεγχο.

Ο δρόμος περνούσε απο μεγάλες λεωφόρους κ ευτυχώς ελάχιστα roundabout κ βγήκαμε σε ενα σημείο εκτος πόλης οπου εκτελούνταν έργα, κ οπως ειναι φυσικό στην αριστερή λωρίδα οδηγούσαν τα φορτηγά κ τα λεωφορεία ενω εμείς κ τα υπόλοιπα αυτοκίνητα στην δεξιά Πάντως μετά τα έργα ο δρόμος έγινε μεγάλη εθνική οδός με 3 λωρίδες για αρκετή ώρα μέχρι να στρίψουμε για Καϊρουάν οπότε μετατράπηκε σε απλό επαρχιακό.

Το Καϊρουάν αποτελεί στάση των περισσότερων ταξιδιωτών οι οποίοι κατεβαίνουν προς τα highlights της χώρας τα οποία βρίσκονται φυσικά στο κέντρο. Θεωρητικά κάποιος μπορεί να το παραλείψει κ να το πάρει σερι μέχρι Τοζέρ κ να φτάσει σε 7-8 ώρες άλλα εμείς δεν είμαστε απο αυτους που αντέχουν τόσες ώρες πίσω απ΄το τιμόνι. Αποτελεί ιερή πόλη στον μουσουλμανικό κόσμο κ έχει ως κορωνίδα του το μεγάλο τζαμί της πόλης το οποίο θεωρείται απο τα πιο εντυπωσιακά μνημεία ισλαμικής αρχιτεκτονικής στην Αφρική. Εαν κάποιος πιστός το επισκεφθεί 7 φορές, αυτο ισούται με μια επίσκεψη στη Μέκκα.

Φτάσαμε μετα το μεσημεράκι στο hotel Continental το οποίο είναι συμβατικό ξενοδοχείο καθώς τα διαθέσιμα παραδοσιακά dar δεν μου άρεσαν κ η πόλη είχε περιορισμένες επιλογές. Αυτοί παρότι ήταν σχετικά άδειοι μας τοποθέτησαν στο ισόγειο σε δωμάτιο χωρις μπαλκόνι, ίσως τιμωρώντας μας που κλείσαμε με το πρόγραμμα Genius. Λίγο διαμαρτυρηθήκαμε κ εν τέλει μας μετέφεραν στο 2ο όροφο σε δωμάτιο με μπαλκόνι φάτσα κάρτα στη πισίνα, όπου αράξαμε να δροσιστούμε μέχρι να μας ετοιμάσουν.

Μ’αυτά κ μ’αυτά η ώρα πέρασε κ όταν επιτέλους ξεκινήσαμε για τη περιήγησή μας, οι ώρες επισκεπτηρίου του Grand Mosque είχαν περάσει οπότε αναβάλαμε την επίσκεψη για την επομένη. Αναλωθήκαμε λοιπόν σε μια μίνι φωτογράφιση στο εξωτερικό κ μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα στη μεδίνα. Λένε οτι η μεδίνα του Καϊρουάν είναι η δεύτερη ομορφότερη μετα τη Σούσα, δεν ξέρω ποιοί κ γιατί το λένε αυτο, εμένα πάντως δεν μου κέντρισε επουδενί το ενδιαφέρον.

Φταίει βέβαια κ το γεγονός οτι έχοντας ταξιδέψει στο παρελθόν στις μεδίνες στις μαροκινές πόλεις κ στη Μάλτα, το μέτρο σύγκρισης ήταν πολυ υψηλό. ΟΚ είχε καποια φωτογενή στενά άλλα λίγα πράγματα. Ίσως να έφταιγε κ το γεγονός οτι όλα ήταν ερμητικά κλειστά λόγω του ραμαζανιού.

Γνωρίσαμε εναν ωραίο μπάρμπα ο οποίος μας προέτρεψε να μπούμε στο governors house το οποίο ήταν το παλιό σπίτι του κυβερνήτη με τις πολλές γυναίκες. Το εν λόγω ήταν συμπαθητικό άλλα το είχαν μετατρέψει σε χώρο έκθεσης χαλιών καθώς η Καϊρουάν είναι διάσημη για τα oriental μοτίβα. Εμείς βέβαια δεν είχαμε κάποιο ενδιαφέρον για χαλί , είχαμε κάνει τις αγορές μας σε προηγούμενο ταξίδι στο Ισφαχάν άλλωστε, κ έτσι συνεχίσαμε τη βόλτα μας.

Σε μια γωνία βρήκαμε το μοναδικό μαγαζί στη μεδίνα που ήταν ανοιχτό κ τσιμπήσαμε κάτι αμύγδαλα κ μιας κ κόντευε 6+ επιστρέψαμε στο σημείο που είχαμε παρκάρει. Εκεί διαπίστωσα οτι με είχαν κλείσει κ έπρεπε να περιμένουμε την ώρα που θα τελειώσει η λειτουργία κ έτσι μπουκάραμε σε ενα εστιατόριο το οποίο ήταν απέναντι απ’το τζαμί με ωραίους εξωτερικούς χώρους κ κάναμε μια κράτηση για το βράδυ. Όταν απελευθερώθηκε το αυτοκίνητο ,επιστρέψαμε για ενα ντουζάκι στο ξενοδοχείο άλλα τα αμύγδαλα ήταν λίγα κ η πείνα μεγάλη.

Με το που έκανε ο ήλιος να πέσει, γυρίσαμε στο εστιατόριο για το iftar της βραδυάς. Παρότι πολυ πιο κυριλέ απτην χθεσινή τρύπα στην Τύνιδα, το φαγητό ήταν υποδεέστερο ενώ η Revolut δεν περνούσε στο πανάρχαιο POS Το βραδάκι ξεκινήσαμε για μια βόλτα περιμετρικά του τζαμιού κ πάλι για τη μεδίνα όταν ενα παλικάρι μας υπέδειψε να βγούμε στο δρόμο ώστε να «μπούμε» απ’την αρχή κ να καταλήξουμε επιστρέφοντας στο τζαμί.

Ε όσο άδεια ήταν η μεδίνα λίγες ώρες πριν, τόση λαοθάλασσα αντικρύσαμε στις 21:00. Μιλιούνια λέμε εμφανίστηκαν, τα μαγαζάκια άνοιξαν, η πραμάτεια στρώθηκε κ ο κόσμος βόλταρε. Λοιπόν όσο στο Μαρόκο βλέπαμε εμμονή με μούφες Luis Vuitton, εδώ το φετίχ ήταν τα προϊόντα nike. Χαμός απο πάγκους κ μαγαζάκια που πουλούσαν απομιμήσεις απο sneakers Jordan κ λοιπά ρούχα. Μέχρι κ κατι θείες με μαντήλες nike είδαμε λέμε !!

Το επόμενο πρωί γευτήκαμε το Lidlίσιο πρωινό μπουφέ του ξενοδοχείου (τουλάχιστον έφτιαχναν ομελέτες) κ ξεκινήσαμε να επισκεφθούμε το Great Mosque. Όλος αυτός ο ντόρος λοιπόν κατα την άποψη μου δεν δικαιολογείται. Μιας κ η επίσκεψη στους χώρους προσευχής απαγορεύεται για τον επισκέπτη (όπου είναι κ το πιο όμορφο σημείο) κ μπορείς απλά να παρατηρήσεις εξ αποστάσεως, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι βόλτα στον χώρο της «αυλής» κ να βγείς κάποιες συμπαθητικές φωτογραφίες.

Περιμέναμε πιο πολλά είναι η αλήθεια ισως πάλι κ εδω να επηρεαστήκαμε απο τα επιβλητικά κ πανέμορφα τζαμιά που επισκεφθήκαμε παλιότερα στο Ιράν κ η σύγκριση να ήταν φτωχή.
Τέλος πάντων το κεφάλαιο Καϊρουάν έκλεινε σιγά σιγά κ ξεκινούσαμε για το κομμάτι της χώρας που είχαμε τη μεγαλύτερη ανυπομονησία.

Next stop Tozeur !!!

 

[silversurfer]

Oasis of Nefta - Chebika Canyon
​

Η χρήση καρτών δεν είναι διαδεδομένη στην Τυνησία κ τα POS που αντικρύσαμε δεν υποστήριζαν φυσικά contactless. Στα βενζινάδικα λοιπόν πάντα ρωτούσαμε πριν το οτιδήποτε – στην Καϊρουάν μας εξυπηρέτησε ο τρίτος στη σειρά ενω κ το σύστημα παντού στη χώρα ήταν λίγο περίεργο. Δεν μπορούσες να του πεις «γέμισέ το» κ να περάσεις την κάρτα αργότερα. Θέλανε εκ των προτέρων να κάνουν τη χρέωση κ ύστερα να βάλουν την βενζίνη. Υπολογίσαμε με το μάτι λοιπόν βάλαμε 100 δηνάρια κ πέσαμε μέσα καθώς φουλάραμε

Το μεγαλύτερο κομμάτι του δρόμου ήταν μονότονο – μια λωρίδα όπου πήγαινες max 70-80 κ κάθε 10-15 χιλιόμετρα ένας οικισμός όπου φυσικά έπρεπε σχεδόν να σταματήσεις στα ατελείωτα σαμαράκια Όλο αυτό ήταν αρκετά κουραστικό για τον οδηγό ειδικά όταν έχει μπροστά του μια διαδρομή κοντά 5 ώρες. Η Μ. κοιτούσε απεγνωσμένα τους οικισμούς που περνούσαμε μήπως έχει κανα καφε ανοιχτό ενω ο silversurfer έψαχνε κανα σταθμό που να παίζει ξένη μουσική καθώς τα δικά τους τραγούδια ήταν είτε πανυγηρτζίδικα ή σκέτα μοιρολόγια

Εν τέλει μετά απο καμιά 3 ώρες στο τιμόνι αγανάκτησα κ γω κ σταματήσαμε σε ενα βενζινάδικο το οποίο είχε παρακείμενο καφε το οποίο ήταν μεν κλειστό όμως καθόταν διάφοροι εκεί στα τραπέζια να περάσουν την ώρα τους. Αυτό κάναμε κ μείς κ φάγαμε στα ύπουλα οτι ψειρίσαμε απ’το πρωινό του ξενοδοχείου.

Κατα την τελευταία ώρα της διαδρομής άρχισε να αλλάζει επιτέλους το τοπίο καθώς μπαίναμε στην έρημο και μαζί κ η διάθεσή μας καθώς θυμηθήκαμε την εποχή που οδηγούσαμε στο Μαρόκο. Λίγο πριν μπούμε στην Τοζέρ μας έπιασε η ώρα του παιδιού καθώς σταματούσαμε για φωτογραφίες είτε με την προοπτική του δρόμου ή με τις πινακίδες που προειδοποιούσαν για τις καμήλες

Όταν φτάσαμε στην πόλη κάναμε μια στάση στο Καρφούρ για προμήθειες, μπισκότα, νερά, αντηλιακό καθώς ο ήλιος εκεί παρότι Απρίλιος δεν αστειεύεται. Συνεχίσαμε λοιπόν διασχίζοντας την Τοζέρ με τελικό προορισμό την όαση της Νέφτα όπου θα μέναμε στο καλύτερο ξενοδοχείο της εκδρομής, το ecolodge Dar Hi Life, ένα πολυ ιδιαίτερο κατάλυμα, δημιούργημα απο γάλλους αρχιτέκτονες ως ενα συμπλεγμα υπερυψωμένων μικρών σπιτιών, open space κοινών χώρων κ υπόσκαφων δωματίων (ιδανικά για τους μήνες του καλοκαιριού) το οποίο είναι full sustainable κ έχει φιλοξενηθεί στις σελίδες του περιοδικού arch daily (για το άρθρο κ φωτογραφίες πατήστε το link).
Το σπιτάκι που μας έδωσαν ήταν το καλύτερο (μάλλον γιατί κάναμε direct κράτηση) κ είχε μια τεράστια τζαμαρία με δύο στρώματα/κρεβάτια η οποία έβλεπε φάτσα κάρτα την όαση. (Το κανονικό κρεβάτι για τον ύπνο ήταν πιο πίσω, αυτά ήταν για το καυλάντισμα κ τη θέα)

Ήταν οτι καλύτερο μετά απο τόση κούραση κ μιας κ είχε αρκετή ζέστη ο silversurfer φόρεσε το μαγιό του κ όρμηξε στην πισίνα για να βγεί έντρομος αμέσως μετά καθώς όπως μας είπαν το νερό έρχεται κατευθείαν απο τη γη κ ήταν ζεστό !!! οπότε ακατάλληλο για μεσημεριανές ώρες, ήταν πιο πολύ για βραδυνο μπανάκι. Δεν πειράζει, αράξαμε στις ξαπλώστρες να χαλαρώσουμε. Προς στιγμήν είπαμε να πεταχτούμε απέναντι στην όαση να περπατήσουμε λίγο άλλα τελικά το αφήσαμε για την αυριανή μέρα (κ τελικά δεν πήγαμε ποτέ καθώς η αυριανή μέρα αποδείχθηκε παραπάνω απο γεμάτη

Ήταν η ώρα κατάλληλη για χαλάρωση, ξεκούραση, ντουζάκι κ απόλαυση της θέας. Η τιμή συμπεριελάμβανε κ dinner κ επιτέλους είχαμε μια stress-free κατάσταση σε σχέση με το φαγητό. Το δείπνο ήταν υπέροχο απο όλες τις απόψεις (γεύση, εξυπηρέτηση, θέα, περιβάλλον) ενω ήταν κ το μοναδικό σημείο όπου μπορέσαμε να καταναλώσουμε μια ταπεινή μπύρα κουτάκι. Ακολούθως αράξαμε στην «ταράτσα» απτο σπιτάκι μας όπου είχαν τοποθετήσει ντιβάνι/ξαπλώστρα κ αγναντεύσαμε τα αστέρια αναλογιζόμενοι λίγο πόσο καιρό είχαμε να νιώσουμε αυτο το αίσθημα της περιπλάνησης κ του αληθινού ταξιδιού.

Την επομένη ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς γιατί είχαμε πάλι αρκετή οδήγηση --- στόχος ήταν να επισκεφθούμε την όαση της Τσεμπίκα κ τα παρακείμενα φαράγγια. Αφού χτυπήσαμε απο 2 κρέπες μερέντα για να έχουμε δυνάμεις ξεχυθήκαμε στο δρόμο. Το google maps μας πρότεινε μια παράκαμψη ώστε να μην περάσουμε απτην Τοζέρ κ οδηγούσαμε μόνοι μας με φόντο την έρημο. Το μάτι δε χόρταινε το τοπίο ώσπου ο δρόμος διέσχισε τη μικρή όαση απο ένα παρακείμενο χωριό κ φυσικά κάναμε ενα σωρό στάσεις για photo κ video. Η απόσταση ήταν περίπου 1 ώρα κ κύλησε νεράκι.

Έχοντας διαβάσει την ιστορία του @travelbreak επικοινώνησα μαζί του για να μου δώσει το τηλ του οδηγού που πήραν άλλα ο περιβόητος Hasan δεν απάντησε ποτέ. Ο silversurfer ήταν σίγουρος παρόλαυτα οτι όλο κ κάποιον θα έβρισκαν κ δικαιώθηκε καθώς μόλις πάρκαραν το αυτοκίνητο, νασου ένας διαφορετικός Hasan ο οποίος μας μόστραρε κ ενα καρτελάκι δήθεν (?) επίσημου ξεναγού. Πριν μου ξεφουρνίσει τα δικά του, τον διακόπω κ του λέω «θέλω να μας πας σε αυτα κ αυτα τα μέρη κ να γυρίσουμε απτην ταδε διαδρομή, είσαι ?» ... «Μέσα» μου λεει με 150 δηνάρια. Εκεί γέλασα άλλα δεν ήθελα να του κάνω εξαντλητικά παζάρια. Του λέω «με 100 είσαι οκ ?» αρχισε λίγο να λέει τα δικά του αλλα εντέλει δέχθηκε με χαρά.

Ωραίος ο τύπος ο Χασάν, καθώς προχωρούσαμε μας έλεγε τα δικά του, λίγο ιστορία της περιοχής, λίγο για τον τρόπο ζωής, λίγο για τις δυσκολίες με την έλειψη νερού, έκανε κ λίγο χαβαλέ στην Μ. κ δεν προσβλήθηκε επουδενί οταν πίναμε νερό ή τσιμπολογούσαμε μπροστά του. Η Μ. ήθελε να αγοράσει ενα μαντήλι για τα μαλλιά οπότε ξεκινήσαμε απτους μικροπωλητές. Εκεί σε ολα τα σουβενιράδικα, αυτο που προσπαθούσαν να σου πασάρουν ήταν πολύχρωμες πέτρες που ήταν το χαρακτηριστικό της περιοχής λόγω του ιδιαίτερου υπέδαφους (σ.σ. Ρόδα Της Ερήμου). Ξεκινούσαν κλασικά απο κατι νούμερα στα 20€ κ όσο απομακρυνόσουν απτον πάγκο, η τιμή κατρακυλούσε στα τάρταρα O Hasan βέβαια μας έκανε κάτι υπόγεια νοήματα ώστε να μην αγοράσουμε κ ο λόγος ήταν οτι τις ίδιες ακριβώς πέτρες θα τις βρίσκαμε με τη βοήθεια του αργότερα χάμω στο έδαφος εντελώς δωρεάν.

Δεν μας πήγε απτο κλασικό δρομάκι άλλα κάναμε μια παράκαμψη (που σίγουρα μόνοι μας δεν θα τη βρίσκαμε) ώστε να δουμε την όαση κ το φαράγγι απο κάποια πανοραμικά σημεία. Εν τέλει φτάσαμε στο μέρος όπου υπάρχει ενα καταρρακτάκι κ γενικά η διαδρομή ήταν πολυ ευχάριστη.

Μας είπε οτι το καλοκαίρι σκάνε κατι Ρωσίδες με «κορδόνια» να κάνουν μπάνιο κ σκανδαλίζουν εκεί τον κόσμο (λες κ εμας δεν θα μας σκανδάλιζαν δλδ ) , βγάλαμε ωραίες φωτό κ κάναμε στάση για χυμο σε ενα μικρό καφε με θέα που έχει εκει (κ λειτουργούσε παρόλο το ραμαζάνι καθώς έχει αρκετό τουρισμό).

 

[silversurfer]

Tamerza - Mides - Piste Rommel - Mos Espa
​

Επόμενη στάση η όαση κ το φαράγγι Ταμερζά. Η απόσταση ήταν μικρή, γύρω στο 20λεπτο οπότε φτάσαμε σύντομα. Ο Χασάν μας προέτρεψε να κάνουμε μια μικρή «παρανομία» καθώς μπήκαμε σε ενα σημείο που θεωρητικά δεν επιτρεπόταν να παρκάρεις άλλα βέβαια είχε κ άλλα αυτοκίνητα τριγύρω, προφανώς αποτελούσε την καβάντζα των locals. Εκεί έχει ένα restaurant απο όπου ξεκινάνε τα μονοπάτια, ξανά χωρίς να είναι κ πολύ ευδιάκριτα για κάποιον που δεν ξέρει. Δηλαδή μόνοι μας δεν παίζει να πηγαίναμε απο εκεί που μας οδήγησε αυτός.

Αυτό το έκανε ωστε να μπούμε πρώτα στο φαράγγι κ να τελειώσουμε την πεζοπορία μας στο highlight σημείο της περιοχής απο όπου έβλεπες πανοραμικά την όαση. Νομίζω είναι απτα σημεία που μένεις με το στόμα ανοιχτό απο την ομορφιά, τόσο ώστε ξεχάσαμε να βγάλουμε κ φωτο για το Instagram, απαράδεκτοι !!!

Τελευταία στάση ήταν το φαράγγι Mides στα σύνορα με την Αλγερία (μας έδειξε κ τα σχετικά φυλάκια). Μέσα σε όλα τα κλασικά μισοτελειωμένα σπίτια (διότι ο κόσμος δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να τα ολοκληρώσει κ τα αφήνει με εκτεθειμένα τα τούβλα) νασου κ ένα μονάχο όμορφο κ ωραία διακοσμημένο. Μια Ιταλίδα, μας είπε, το έχτισε για εξοχικό. Ερωτική μετανάστρια ? ρωτάω, όχι μου αποκρίνεται, της άρεσε τόσο πολυ το μέρος που έρχεται κάθε χρόνο εδώ. Ωραίο, δε λέω, το μέρος άλλα όχι κ να φτιάξω εξοχικό στη μέση του πουθενά (εκτός αν θέλω να κρυφτώ απο προσώπου γης).

Πολύ ωραίο κ το Mides, ωραίο κ το μονοπάτι μέσα στο φαράγγι άλλα κ έξω απο αυτό με τα χωριουδάκια κ την φοβερή διαδρομή μέχρι εκεί. Λίγο πήξαμε βέβαια απτα πολλά φαράγγια οπότε εδώ αφιερώσαμε λιγότερο χρόνο. Ήρθε η ώρα της επιστροφής η οποία δεν θα γινόταν απτον ίδιο δρόμο άλλα απτον Route de Rommel. Η συγκεκριμένη διαδρομή είναι φυσικά πιο μεγάλη άλλα πιστέψτε με, αξίζει με τα 1000.

Μας προσέφερε φοβερές εικόνες μέσα απο χωριά ενώ η θέα που έχει σε όλη την έρημο πανοραμικά είναι κάτι παραπάνω απο breathtaking. Νομίζω πιο πολύ ώρα ξοδέψαμε σε μια στάση που κάναμε σε ένα σημείο του δρόμου που έβλεπε «πιάτο» την έρημο παρά στο Mides. Το μάτι δεν χόρταινε ομορφιά.

Σε κάποια στιγμή ο Χασάν φωνάζει «σταμάτα» !!! Λίγο τα χρειάστηκα εγώ, τι παίζει λέω, είμασταν σε ενα σημείο όπου ο δρόμος είναι «κούρβα» κ μόλις είχαμε πάρει το ανηφορικό κομμάτι. Σταμάτα μου λέει κ βγάλε το χειρόφρενο, θα τσουλήσουμε πίσω του λέω διστακτικός εγώ, άκουσε με μου λεει κ όντως, σβήνω τη μηχανή κ βγάζω το χειρόφρενο. Αντι λοιπόν το αμάξι να κυλήσει προς τα πίσω στην κατηφόρα, άρχισε σιγά σιγά να τσουλάει την ανηφόρα !!! WTF κοιτούσαμε με το στόμα ανοιχτό. Μας εξήγησε λοιπόν ότι λόγω του πλούσιου σε minerals υπέδαφους, σε κάποια σημεία παρατηρείται αυτό το αλλόκοτο βαρυτικό φαινόμενο.

Στη συνέχεια της διαδρομής είδαμε κ διάφορα τζιπάκια γεμάτα με τουρίστες που όπως μας έλεγε ο Hasan το κάνουν ημερήσια εκδρομή από τα παραλιακά θέρετρα Μοναστίρ κ Χαμαμάτ !!! Μιλάμε για διαδρομή > 12 ώρες back n forth, πρέπει να ξεκινάνε στις 6 το πρωί κ να επιστρέφουν τα μεσάνυχτα σκοτωμένοι απτην ταλαιπωρία έχοντας κάνει τα πολύ πολύ βασικά. Εδώ εμείς κουραστήκαμε κ ξεκινήσαμε απο την Νέφτα. Anyway αποχαιρετίσαμε τον Χασάν στην Τσεμπίκα όντας πολυ ευχαριστημένοι απτην επιλογή μας να τον καβατζώσουμε για την ημέρα, κάτι που δεν θα σκεφτόμουν αν δεν είχα διαβάσει την ιστορία του travelbreak.

Επιστρέψαμε για μπανάκι κ λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο μας όπου είχαμε κανονίσει απτο πρωί να μας ετοιμάσουν παραδοσιακό χαμάμ (το οποίο μάλιστα δεν το χρεώνανε έξτρα στον επισκέπτη !! ). Οπως είπα κ στο προηγούμενο κεφάλαιο, το ζεστό νερό ερχόταν απτο υπέδαφος κ η εμπειρία μετά απο τόση οδήγηση, απολαυστική. Παρόλ’αυτά, οι δραστηριότητες της ημέρας δεν είχαν τελειώσει.

Εκμεταλλευόμενοι την μεγάλη σε διάρκεια ημέρα κ την συμβουλή του Χασάν για επίσκεψη λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, ξεκινήσαμε για το Mos Espa το οποίο ήταν μόλις 20 λεπτά απο εκεί που μέναμε κ αποτελεί ενα σημαντικό filming location του Star Wars. Να πω την αλήθεια, εγώ δεν είμαι φαν του συγκεκριμένου franchise, είδα πρώτη φορά τις ταινίες κατά τη διάρκεια της καραντίνας (όπου έβλεπα οτιδήποτε για να περάσει η ώρα).

Αντιλαμβάνομαι γιατί η πρώτη κ η δεύτερη ταινία δημιούργησαν τέτοιο χαμό οταν πρωτοπροβλήθηκαν (1977 + 1980) , η 3η όμως κ αυτές που βγήκαν στα early 00s ήταν τραγικές, ενω η προσπάθεια να επαναφέρουν τους παλιούς ήρωες (Χάρισον Φόρντ, Πριγκήπισα Λέια κ Skywalker) στα 70 τους σε μια προσπάθεια του Χόλυγουντ να ποντάρει/κονομήσει απο τη nostalgia είναι απλά pathetic (κ όχι μόνο στις συγκεκριμένες ταινίες, δλδ κάπου έλεος, φτιάξτε κάτι καινούριο ). Παρόλ'αυτά, ήθελα να επισκεφθώ το συγκεκριμένο filming location καθώς όπως κ να το κάνουμε, είναι ένα franchise που έγραψε ιστορία.

​

Οι Τυνήσιοι ασφαλτοστρώσαν τον δρόμο μέχρι εκεί (φυσικά Mos Espa είναι το όνομα της τοποθεσίας στην ταινία) κ περίμενα να έχουν κάποια είσοδο, κάποιο εισιτήριο, όμως τίποτα. Εμείς το πετύχαμε χωρίς πολύ κόσμο κ όντως οσο περπατάς ανάμεσα στα – αφημένα στην φύση – σκηνικά, σου έρχονται εικόνες απο έναν galaxy far far away .

Anakins Home

Αν εξαιρέσουμε τους γνωστούς «πρήχτηδες» (να το πω κομψά) οι οποίοι θέλουν να σου πουλήσουν κινέζικα σουβενίρ κ να βγούν ντε κ καλά φωτό μαζί σου με μια δύσμοιρη καμήλα που πηγαινοφέρνουν, το όλο τοπίο όσο πλησιάζει το ηλιοβασίλεμα γίνεται μαγικό καθώς τα σκηνικά είναι κυριολεκτικά στη μέση της ερήμου με τις αμμοθίνες στο background. Το απολαύσαμε λοιπόν, ακόμα κ η Μ. η οποία το μόνο reference που έχει για το Star Wars είναι οι συνεχείς αναφορές στη σειρά Big Bang Theory την οποία βλέπαμε συνέχεια στην καραντίνα.

​

Στην επιστροφή έπιασε λίγο αέρας κ η άμμος «μπήκε» μέσα στο δρόμο σε πολλά σημεία άλλα είμασταν πολύ κοντά όπως είπα πιο πάνω. Γυρίσαμε την κατάλληλη ώρα για το δείπνο καθώς όλες αυτές οι δραστηριότητες της ημέρας έκαναν το στομάχι να γουργουρίζει (πόσα αμύγδαλα να φας πια). Άλλο ένα υπέροχο dinner στο ξενοδοχείο με θέα την έρημο κ την όαση by night κ γενικά θα θέλαμε να μείνουμε άλλη μια μέρα στην πολύ όμορφη αυτή περιοχή (όπως πχ κάποιοι Αμερικάνοι που γνωρίσαμε κ μένανε εκεί 5 μέρες) άλλα είπαμε, αυτή είναι η μοίρα του «ταξιδιώτη της μιας εβδομάδας».
Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να δεί κλικάροντας την διαδρομή εδώ

 

[silversurfer]

Chott El Djerid - Matmata
​

Άλλη μια μέρα με μπόλικη οδήγηση μπροστά μας καθώς ο προορισμός μας ήταν η Ματμάτα, μια μικρή βερβέρικη πόλη στα ανατολικά που είναι γνωστή για τα troglodyte houses τα οποία είναι οικισμοί χωμένοι στη γη με σκοπό να προστατεύουν τους κατοίκους απτα καιρικά φαινόμενα. Για να φτάσουμε εκεί βέβαια, έπρεπε να διασχίσουμε την Chott el Djerid , τη μεγαλύτερη αλατολίμνη της Τυνησίας (κ της Σαχάρα γενικότερα) η οποία λόγω του αλατιού κ των minerals που υπάρχουν στο υπέδαφος της, «παίρνει» σε κάποια σημεία αυτο το ροζουλί/μοβ χρώμα (ειδικά αν την παρατηρείς απο ψηλά όπως εμεις την χθεσινή ημέρα απτον Route de Rommel).

Οι Τυνήσιοι έχουν φτιάξει ένα δρόμο που περνάει μέσα από τη λίμνη (η οποία φυσικά έχει ξεραθεί beyond repair) κ στην διαδρομή αυτή, μπορείς να σταματήσεις σε διάφορα σημεία όπου έχουν φωτογραφικό ενδιαφέρον (μια ξεχασμένη βάρκα με τη σημαία πχ) ή ακόμα ένα σκηνικό star wars κ ένα εγκαταλελειμμένο λεωφορείο. Αυτό το βρήκαμε στην τύχη καθώς ενω οδηγούσαμε, το μπροστινό μας τζιπ έκοψε ξαφνικά εκτός δρόμου κ το ακολουθήσαμε, λέμε θα ξέρει που πηγαίνει (κ όντως ήξερε )

​

Περνώντας την Ντούζ (άλλη μια πόλη σε στυλ Τοζέρ με γραφεία για δραστηριότητες κ πολλά ξενοδοχεία) ο δρόμος αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει κ να γίνεται πιο «ορεινός». Γενικά σε αυτές τις περιοχές απολαμβάνεις την οδήγηση κ τα τοπία που ξετυλίγονται μπροστά σου είναι πολύ όμορφα κ ενδιαφέροντα (σε σχέση με το να οδηγείς σε μια ξενέρωτη highway).

Λίγο πριν μπούμε στην Ματμάτα, μαρκάραμε κάποια σπίτια για να τα επισκεφθούμε αργότερα. Πίστευα οτι στην πόλη θα είχε κάποιο κέντρο οπου θα αφήναμε το αμάξι κ θα πηγαίναμε με τα πόδια στα σημεία ενδιαφέροντος, όμως λάθεψα καθως δεν υπήρχε κάτι τέτοιο. Λίγο μπρος πίσω, λίγο που μας έπιασε η κούραση κ η πείνα, βρίσκω το υποτιθέμενο tourist office το οποίο όμως ήταν κλειστό - λόγω ραμαζανιού ?

Κατευθείαν σκάει τυπάς ο οποίος «δήθεν» εργάζεται στο γραφείο κ μας επιβεβαιώνει ότι για να πάμε στα διάφορα σημεία που θέλουμε, θα το κάνουμε με το αυτοκίνητο, κ μας προτείνει έναν πιτσιρικά εκεί να μας οδηγήσει στα πιο ωραία σπίτια. Λίγο διαφωνήσαμε με την Μ. άλλα λέμε ας πάει το παλιάμπελο κ τον ακολουθήσαμε. Όντως το παλικάρι μας πήγε σε κάποια που ήταν πάρα πολύ ωραία, βέβαια δεν απέφυγε τα «χαζά» του τύπου, «αυτό είναι το υπνοδωμάτιο, εδώ είναι η κουζίνα» , δλδ τι θα μπορούσε να είναι ρε αλάνι

​

Εκεί γνωρίζεις την οικογένεια που το «τρέχει» όπου σου βγάζουν κάποιες πίτες με μέλι κ τσάι κ εσυ αφήνεις κάποια χρήματα. Βέβαια όταν πήγα να αφήσω κάποια ψιλά που είχα, μου ζήτησαν αρκετά περισσότερα οπότε η φάση δεν είναι κ τόσο εθελοντική.

​

Οι περισσότεροι έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στην συντήρηση, τα βάφουν κ τα προσέχουν πολύ κ είναι φυσικό καθώς αποτελούν τον τρόπο που βγάζουν το εισόδημά τους. Το σκηνικό είναι εξαιρετικά φωτογενές κ πολύ ενδιαφέρον για κάποιον που έχει περάσει όλη τη ζωή του σε αστικό τοπίο.

Το παλικάρι μας οδήγησε κ στο hotel sidi idriss το οποίο αποτελεί άλλο ένα star wars filming location, συγκεκριμένα την κατοικία του Luke Skywalker στον πλανήτη Tatouine στην πρώτη ταινία. Εκεί μας ξεπροβόδισε κ ενώ του έδωσα ένα ποσό, μου ζήτησε σχεδόν όσα έδωσα στον Hasan που τον είχα μαζί μου μισή μέρα !!! Όπα μικρέ, μάλλον έχετε καλομάθει εδώ απτον πολύ τουρισμό , του λεω, κ τον ξεπροβόδισα. Anyway, χαμογέλασε κ μας άφησε κ μεις μπήκαμε στο ξενοδοχείο στο οποίο πληρώσαμε ένα μικρό εισιτήριο κ εισήλθαμε στο χώρο όπου αν δεν καταλάβαινες που είσαι, η κλασική star wars μουσική σε endless loop δεν σε άφηνε να ξεχαστείς. Ντάξει, είχε το χάζι του, βγάλαμε κ κάνα 2 video κ πήραμε το αυτοκίνητο για να πάμε στην αρχή της πόλης στο σπίτι που είχαμε μαρκάρει.

Εκεί ήταν εξίσου όμορφα κ η οικογένεια που το λειτουργούσε το έκανε κ λίγο πιο πιστευτό (είχαν αφήσει παντόφλες κ ρούχα στο υπνοδωμάτιο – ότι κ καλά έμεναν εκεί) κ το έπαιζαν πιο ταπεινοί κ χτυπημένοι απτη μοίρα. Κάπου λίγο έπηξα με τις πίτες κ το μέλι κ πόσο τσάι να πιείς πια κ λέω στην Μ. ωραία τα σπίτια αλλα φτάνει. Αυτη «ψάρωσε» και έδωσε αρκετά περισσότερα χρήματα απο οτι δώσαμε στα υπόλοιπα σπίτια, ο silversurfer όμως δε μάσησε κ είχαμε μια μινι διχογνωμία. Κ εξηγούμαι.

Να λυπηθώ όλους εκείνους στα χωριά που περάσαμε για να φτάσουμε στην Τοζέρ, στη μέση του πουθενά με τα μισοχτισμένα σπίτια κ χωρίς κάποιο τουριστικό ενδιαφέρον για την περιοχή τους, ναι να τους συμπονέσω. Άλλα στην Ματμάτα κ στην γύρω περιοχή δεν είδαμε ΟΥΤΕ ένα μισοφτιαγμένο σπίτι, όλη η πόλη έμοιαζε πολύ προσεγμένη κ ο silversurfer υπολόγισε ότι αυτοί που δείχνουν τα σπίτια με τις πίτες κ το μέλι, βγάζουν τουλάχιστον 1 χιλιάρικο μαύρο κ αφορολόγητο το μήνα (κ ίσως λέω κ λίγα) κ πιθανότατα ΔΕΝ μένουν στα φτωχικά δωμάτια με το μικρό κρεβάτι κ την αρχαία κουζίνα, αυτά είναι show για τους τουρίστες. (Σίγουρα θα υπάρχουν κ τα μη τουριστικά σπίτια, δεν είμαι απόλυτος, κρίνω με βάση τα αρκετά που επισκεφθήκαμε).

H ώρα όμως είχε περάσει, πλησίαζε η δύση του ηλίου κ έτσι ξεκινήσαμε για το τρωγλοδυτο-ξενοδοχείο μας το οποίο ήταν λίγο έξω απτην πόλη κ που αν δεν είχε πινακίδες στο δρόμο δεν το καταλάβαινες καθώς ήταν κ αυτό μια τρύπα στο έδαφος. Συμπαθητική η τρώγλη μας, δειπνήσαμε έξω το -μέτριο δυστυχώς- φαγητό που μας σέρβιρε ο οικοδεσπότης μας κ αράξαμε όσο μπορούσαμε στο αίθριο καθώς η Μ. μια κλειστοφοβία την έπαθε Δυστυχώς δεν είχαμε κ πολυ ευχάριστη εμπειρία ύπνου καθώς λίγο ο ασβεστόλιθος (?), λίγο ο χώρος χωρίς παράθυρο, η κρίση άσθματος που είχε πιάσει την Μ. απτην αρχή του ταξιδιού έγινε πιο έντονη κ ξυπνήσαμε αρκετές φορές μέσα στη νύχτα κ βγήκαμε απτο δωμάτιο. Έτσι να το έχετε κ αυτό υπόψη όσοι πάσχετε απο άσθμα κ έχετε κ ένα θεματάκι με τους κλειστούς χώρους, ίσως να προτιμήσετε ένα συμβατικό ξενοδοχείο.

Η διαδρομή της ημέρας : link

 

[KIKI]

Μια ακόμα ωραία και καλογραμμένη ιστορία σου.
Χρήσιμη επίσης γιατί η χωρα με ενδιαφέρει για μελλοντικό ταξίδι.

 

[silversurfer]

El Jem - Sousse - Bizerte
​

To πλάνο της σημερινής ημέρας έλεγε οδήγηση μέχρι την πόλη Ταταουίν (απτην οποία εμπνεύστηκε το όνομα για τον πλανήτη του Skywalker o George Lucas) η οποία είχε όμορφα ksar κ διάφορα άλλα instagramικά τοπία. Όμως όπως είπα δεν κάναμε ξεκούραστο ύπνο κ η διαδρομή παραήταν μεγάλη καθώς απείχε 2,5 ώρες απο εκεί που είμασταν κ μετά για να φτάσουμε Sousse όπου θα διανυκτερεύαμε, έπρεπε να κάνουμε άλλες 4,5 κ γω είχα κουραστεί κ μόνο στη σκέψη Αν είχα κάποιον μαζί μου να μοιραστεί το τιμόνι, νομίζω θα το τολμούσαμε (ή αν είχαμε ξυπνήσει ευδιάθετοι κ φρέσκοι, όλα παίζουν ρόλο).

Anyway κάψαμε την Ταταουίν κ ξεκινήσαμε για το ρωμαϊκο αμφιθέατρο El Jem λίγο έξω απτη Sousse . Σύντομα βγήκαμε απτην γραφική διαδρομή κ μπήκαμε στην βαρετή εθνική οδο, στην οποία ναι μεν δε χρειάζεται να είσαι σε εγρήγορση όλη την ώρα, άλλα σε κουράζει ψυχολογικά περισσότερο καθώς δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον στη ματιά σου. Μετά λοιπόν απο 3 ώρες ανιαρής διαδρομής που το μόνο που θυμάμαι είναι πως μαλώναμε για πιο Spotify κανάλι να ακούσουμε φτάσαμε, παρκάραμε κάπου πίσω απτο αμφιθέατρο, ο κλασικός αυτόκλητος «προστάτης-παρκαδόρος-λαμόγιο» έσκασε μύτη κ μας υπενθύμισε τις υπηρεσίες του κ μείς ξεκινήσαμε για την επίσκεψη.

Το El Jem αποτελεί ένα μικρότερο Colosseum κ είναι ενα απο τα καλύτερα διατηρημένα ρωμαϊκα μνημεία. Αφιερώσαμε αρκετό χρόνο για να πάμε πάνω-κάτω, μέσα-έξω, δεξιά κ αριστερά κ στο τέλος βρήκαμε κ ενα ωραίο καφέ ανοιχτό που είχε θέα στο μνημείο, το οποίο ήταν προφανώς ανοιχτό γιατί βασιζόταν στους ξένους τουρίστες.

Επιστροφή στο αμάξι, πληρωμή στον «αυτόκλητο», άλλη μια ωρίτσα στο δρόμο, άφιξη στη Sousse, κίνηση, προσέγγιση της μεδίνα, ακόμα περισσότερη κίνηση, πανικός καθώς μπήκαμε κατα λάθος σε δρόμο που ήταν μονο για ταξί / τουριστικά λεωφορεία (?), περίεργοι ελιγμοί, ρωτώντας πας στο πάρκινγκ (έξω απτα τείχη της μεδίνα), αναμονή για να βρούμε θέση, μπιρι μπιρι με τον official παρκαδόρο, παρκάρισμα, ανακούφιση !!!

Στη μεδίνα γινόταν ο κακός χαμός, παρα παρα πολύς κόσμος, τσιμπήσαμε κατι ξηροκάρπια που βρήκαμε για να σπάσουμε τη λιγούρα, φυσικά χαθήκαμε, ερώτηση απο δω, ερώτηση απο κει, νασου ενα ευγενικό παλικάρι να μας βοηθήσει κ με τα πολλά φτάνουμε στο Dar μας, πολυ όμορφο με προσεγμένους χώρους, πολύχρωμο με διαφορετικά δωμάτια. Εκεί πάλι πήγαν να μας παίξουν τσιριμονιά με το δωμάτιο (στάνταρ επειδή κλείσαμε με genius). Κλείσαμε συγκεκριμένο τύπο δωματίου με μπαλκόνι κ μας οδήγησαν σε ενα άλλο, μικρότερο με ενα μικρό παράθυρο. Διαμαρτυρηθήκαμε έντονα, μας είπαν οτι δηθεν το άλλο δεν ειναι ετοιμο, λεμε θα περιμένουμε κ ω του θαύματος, σε 15 λεπτά είχε ετοιμαστεί.

Επειδή έχω αντιμετωπίσει τις ίδιες εξυπνάδες κ σε ελληνικά καταλύμματα, αν κάποιος ξενοδόχος/rooms to let μας διαβάζει, να του πω πως αν δεν του αρέσει το genius πρόγραμμα κ δεν γουστάρει να δίνει φτηνότερα τα δωμάτιά του, ΑΣ ΒΓΕΙ απτο genius, δεν μπορεί να έχεις ολα τα προνόμια κ να το παίζεις τρελίτσα στον πελάτη. Όλοι έχουμε ενα μπάτζετ κ συγκεκριμένα «θέλω» απο τα δωμάτια, αν η κανονική τιμή του είναι εκτος του μπάτζετ μου, θα ψάξω αυτα που θέλω σε φτηνότερο/υποδεέστερο κατάλυμμα.

Τέλος πάντων αφού αναπαυθήκαμε λίγο είπαμε να κάνουμε μια πρώτη αναγνωριστική βόλτα, ενω η Μ. ήταν σίγουρη οτι θα βρούμε κ καφε ανοιχτό καθώς είμασταν σε τουριστική περιοχή. Βόλτα κάναμε, καφε ανοιχτό φυσικά δεν βρήκαμε, ψωνίσαμε κανα 2 μπιχλιμπίδια κ κάτι περίεργα γλυκάκια (σαν μαστίχα) κ επιστρέψαμε για ξεκούραση. Για κάποιο λόγο κ ο silversurfer ήταν σίγουρος οτι εδώ τα εστιατόρια που πρότεινε το tripadvisor θα ήταν ανοιχτά, η κοπέλα που ήταν στο Dar δεν το πολυπίστευε κ αφού πεινούσαμε οσο καμία άλλη μέρα στην εκδρομή, είμασταν με τα παπούτσια στο χέρι κ όταν ο ήλιος έκανε πως δύει, ξεχυθήκαμε για φαγητό

Φυσικά τα εστιατόρια που βρήκε ο silversurfer ήταν κλειστά, η ώρα περνούσε, το στομάχι γουργούριζε κ απελπισμένοι βγήκαμε απτην μεδίνα μπας κ βρούμε οτιδήποτε. Οι δρόμοι έρημοι, δεν υπήρχε ουτε μια ψυχή να ρωτήσουμε κ ξεκινάμε να επιστρέψουμε απο άλλο δρόμο. Ξαφνικά βλέπουμε φώτα σε ένα μαγαζί, πλησιάζουμε, βλέπουμε εναν τύπο να μας κάνει νόημα «ελάτε» , φτάνουμε κ ΝΑΙ, ήταν εστιατόριο που άνοιξε για τους ξέμπαρκους τουρίστες σαν κ μας !! Μόνον ξένοι μέσα (ο κράχτης συνέχισε να βολτάρει έξω κ να φέρνει κ άλλους απελπισμένους ) κ μάλιστα είχε διάφορες επιλογές iftar.

Για την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας είχαμε δηλώσει συμμετοχή σε free walking tour. Που κ που κάνουμε τέτοια tours ειδικά σε μέρη που δεν έχουμε προλάβει να κάνουμε καλό homework – κάποια έχουν βγει καλά, άλλα λίγο «πατάτες» άλλα δεν σε αναγκάζει κανείς να το ακολουθήσεις μέχρι τέλους. Φτάνουμε στο σημείο που ήταν το meeting όπου περιμέναμε να δούμε κόσμο, όμως τίποτα.

Μας πλησιάζει ένας κύριος :
- Είστε για το walking tour ?
- Ναι εμείς είμαστε
- Ωραία, ξεκινάμε ? !!!
- Εεεεε, δεν θα περιμένουμε τους υπόλοιπους ?
- Δεν υπάρχουν «υπόλοιποι», μόνον εσείς είστε !!

Prive walking tour λοιπόν κ η αλήθεια είναι οτι στην αρχή ένιωσα λίγο άβολα καθώς θα έπρεπε να ακολουθήσουμε οπωσδήποτε μέχρι τέλους άλλα κ να αναπροσαρμόσουμε (?) τα χρήματα τα οποία είχαμε σκοπό να δώσουμε. Απο την άλλη όμως είχαμε κ το μεγάλο advantage ότι μπορούσαμε να
προσαρμόσουμε το tour στα δικά μας γούστα. Ξεκίνησε λοιπόν ο άνθρωπος απο μια λεπτομερή ιστορική αναδρομή κ γρήγορα τον κόψαμε καθώς too much detail κ δεν θα θυμόμασταν τπτ, θέλαμε μόνον τα basics. Γρήγορα έπιασε το νόημα ενω τον «οδηγήσαμε» να μας πάει απτα πιο όμορφα σημεία της μεδίνα το οποίο κ έκανε.

Αναμφίβολα μας πήγε σε spots τα οποία δεν υπάρχει περίπτωση να τα βρίσκαμε μόνοι μας σε μια βόλτα που κάναμε χωρίς να έχουμε κάνει προεργασία, ενώ εμβάθυνε κ σε πράγματα τα οποία μας προκαλούσαν ενδιαφέρον όπως πχ τα χρώματα απο τις χαρακτηριστικές πόρτες άλλα κ οι μικρές υπο-πόρτες που υπάρχουν (κ οι οποίες χρησίμευαν για να έχουν έυκολη πρόσβαση τα παιδιά κ οι γυναίκες). Τα χρώματα παλιά είχαν σημαντικό cultural statement κ οι διαφορές τους δήλωναν διαφορετικά concepts (ειρήνη, ευημερία, υγεία, γονιμότητα) άλλα κ προσέδιδαν οικονομικό κ κοινωνικό status.

Το tour τελείωσε έξω απτα τείχη όπου μας εξήγησε κ εκεί λίγα πράγματα κ τον αποχαιρετήσαμε – του έδωσα ελάχιστα παραπάνω απο όσα θα του έδινα αν ήμασταν σε πολυπληθέστερο γκρουπ κ φάνηκε αρκετά ικανοποιημένος. Επιστρέψαμε στο dar να αράξουμε στο αίθριο κ παρακαλέσαμε το παλικάρι που ήταν εκεί να μας κάνει ένα καφέ κ μια ομελέτα καθώς ήταν η τελευταία μας ημέρα κ έπρεπε να βγούμε στο δρόμο.

Εκεί έπρεπε να αποφασίσουμε πως θα περάσουμε τις αρκετές εναπομείναντες ώρες καθώς ως γνωστόν, η Aegean απο τέτοιους προορισμούς πετάει after hours. To μουσείο Bardo δεν είχε ανοίξει μετά το τρομοκρατικό χτύπημα (για λόγους πολιτικούς κ οχι ασφαλείας ---- by the way τώρα λειτουργεί κανονικά) κ δεν θέλαμε να μπλέξουμε στην Τύνιδα. Είτε θα μέναμε ως αργά στην Sousse, είτε θα επισκεπτόμασταν κάποιον αρχαιολογικό χώρο (Dougga, Carthage) ή --- χαζή ιδέα της τελευταίας στιγμής --- θα ανεβαίναμε τέρμα βόρεια στο γραφικό λιμανάκι της Bizerte (με το «ηλίθιο» σκεπτικό ότι αποτελεί τουριστικό σημείο #not κ θα βολτάραμε κ θα πίναμε κ κάνα καφέ --- μα πόσο χαζοί ήμασταν, τόσες μέρες πέρασαν κ ακόμα δεν είχαμε πάρει το μάθημα μας)

Ο δρόμος περνούσε μέσα απτην Τύνιδα κ λόγω κάποιου ατυχήματος, φάγαμε μεγάλη καθυστέρηση. Γενικά κουράστηκα πίσω απτο τιμόνι, μάλλον έχω καλομάθει με το άνετο δικό μου που βάζω cruise control ακόμα κ στον περιφερειακό, κ έτσι δεν εκτίμησα ιδιαίτερα την όμορφη διαδρομή (κ εντελώς διαφορετική, πολύ πράσινο). Φτάσαμε λοιπόν κ όντως είμασταν αρκετά κουρασμένοι/πεινασμένοι απο όλη την ημέρα κ ίσως γιατί ξέραμε οτι απόψε δεν υπάρχει κάπου να γυρίσουμε να ξαποστάσουμε άλλα θα τη βγάλουμε σε αεροδρόμια κ πτήσεις.

Παρκάραμε λοιπόν κ ψάξαμε το γραφικό λιμανάκι της πόλης όπου υπάρχουν διάσπαρτα καφέ κ εστιατόρια έχοντας την αυταπάτη ότι ΚΑΠΟΥ θα κάτσουμε κ μείς Κάποιοι γέλασαν, κάποιοι τσατίστηκαν με το θράσος μας, κάποιοι μας προέτρεψαν να κάνουμε κράτηση για το βράδυ κ μείς τη βγάλαμε αποκαμωμένοι σε ένα παγκάκι να μασουλάμε ότι ξεχασμένο είχαμε. Κ επειδή «δεν είσαι ο εαυτός σου όταν πεινάς», είχαμε κ ένα μικρό καβγαδάκι κ δεν μπορέσαμε να εκτιμήσουμε το μέρος.

Εν τέλει, αποφασίσαμε να κάνουμε βόλτα στη μεδίνα όπου εντοπίσαμε μια κρεπερί κ μια συμπαθητική κοπελίτσα που δούλευε κ την θερμοπαρακαλέσαμε, μόνο στα πόδια της δεν πέσαμε να μας κάνει 3 κρέπες στη ζούλα. Αφού της ορκιστήκαμε στον Αλλάχ ότι ΔΕΝ θα τις φάμε στο μαγαζί της, πείστηκε, τις ετοίμασε, την χιλιοευχαριστήσαμε κ πήγαμε κ κρυφτήκαμε σε ένα στενό σαν τους κλέφτες κ τις κατασπαράξαμε.

Αμέσως ανέβηκε η διάθεσή μας κ ξεκινήσαμε τις βόλτες στη μεδίνα όπου ξαφνικά, άρχισε να μας αρέσει !! Προσωπικά την βρήκα αρκετά ομορφότερη απο αυτην της Καϊρουάν. Υπάρχει κ μια μεγάλη kasbah, κάναμε κ βόλτες περιμετρικά στα τείχη κ ήρθε η ώρα να φύγουμε.

Το κάναμε λίγο πριν τη δύση του ηλίου γιατί ο silversurfer είδε κ απόειδε κ φοβόταν μήπως δεν βρεί βενζινάδικο ανοιχτό.
Φτάσαμε λοιπόν στην Τύνιδα την ώρα του φαγητού κ κυριολεκτικά, διασχίζαμε τις μεγάλες λεωφόρους μόνοι μας - εκεί όπου πριν λίγες ώρες επικρατούσε κυκλοφοριακό κουμφούζιο, τώρα έμοιαζε με πόλη-φάντασμα !! Φτάσαμε στο αεροδρόμιο κ αράξαμε λίγη ώρα μέσα στο αμάξι να ξεκουραστούμε καθώς είχαμε δηλώσει ώρα επιστροφής του αυτοκινήτου στις 22:00.

Οι διαδρομή των τελευταίων 2 ημερών : link

 

[AlexFocus]

@silversurfer παραστατικη και με πολυ χιουμορ περιγραφη. Ταξιδεψαμε μαζι σου στη Τυνησια και μας εκανες να πινεζαρουμε αλλο ενα μερος. Ευχαριστουμε πολυ!!!

 

[silversurfer]

Thanx @AlexFocus Θα ακολουθήσει κ ένας μινι-επίλογος