MChristinaK
Member
- Μηνύματα
- 11
- Likes
- 30
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ταξίδι στο διάστημα
Τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτεμβρίου και εμφανίστηκε μια ευκαιρία για μια διήμερη εκδρομή στη Τζιά. Έχω πάει μερικές φορές στο νησί αυτό (πάντα καλοκαίρι) και έχω γυρίσει με το αυτοκίνητο το μεγαλύτερο μέρος του. Όμως έψαχνα μια ευκαιρία να επισκεφθώ την αρχαία Καρθαία, μια από τις τέσσερις αρχαίες πόλεις του νησιού και την μοναδική που δεν κατοικείται πια. Δεν πάει αυτοκίνητο μέχρι εκεί παρά μονοπάτι, οπότε θα έπρεπε να μην κάνει πολλή ζέστη. Ευτυχώς, ο καιρός ήταν ιδανικός. Φυσούσε ένα ελαφρύ βοριαδάκι και είχε συννεφιά. Αφού νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο, ρωτήσαμε έναν ντόπιο γνωστό και μας είπε να πάμε στον Άγιο Συμεών, να το αφήσουμε εκεί και να βρούμε το μονοπάτι. Είχα μαζί μου έναν τουριστικό οδηγό του νησιού, αγόρασα τον χάρτη της Ανάβασης, πήρα το σχετικό ενημερωτικό φυλλάδιο που έχει εκδόσει ο δήμος και ξεκινήσαμε.
Εκτός από τις ωραίες παραλίες της, η Τζιά έχει πολλές και ωραίες εξοχές και η οδήγηση στους δρόμους είναι απολαυστική. Το τοπίο είναι γαλήνιο και η θέα προς τα άλλα νησιά των Κυκλάδων σε κάθε στροφή είναι μαγευτική. Φτάσαμε στη διασταύρωση για το εκκλησάκι και στρίψαμε προς τα εκεί. Μετά από λίγο ο δρόμος έγινε χωματόδρομος αλλά βατός ακόμα και για το Matiz. Το εκκλησάκι είναι χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου και παραδόξως υπήρχαν αρκετά παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αφήσαμε και το δικό μας και ανηφορίσαμε τα σκαλιά. Χαιρετίσαμε τους ντόπιους και μας είπαν ότι μια φορά το χρόνο, στο τέλος Σεπτεμβρίου, γιορτάζουν το εκκλησάκι. Ρωτήσαμε οδηγίες για να πάμε στην Καρθαία και μας έδειξαν από ψηλά το σημείο στο οποίο θα αφήναμε το αυτοκίνητο και το μονοπάτι. «Πόση ώρα είναι μέχρι εκεί;». «Κανά εικοσάλεπτο» μας είπε ο ένας, «τρία τέταρτα» μας είπε μια κυρία. Χμμ… Τους ευχαριστήσαμε, πήγαμε στο σημείο που μας είπαν και αρχίσαμε το περπάτημα. Το μονοπάτι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο και αποκλείεται να το χάσετε. Στην ουσία είναι ένας πολύ στενός κακοτράχαλος δρόμος με τεράστιες κοτρώνες. Θα χρειαστείτε κλειστά παπούτσια, κάλτσες και παντελόνι. Προσπεράσαμε δύο αγελάδες, οι οποίες μας κοίταζαν με μεγάλη περιέργεια, όπως και εμείς άλλωστε. Το μονοπάτι είναι από την μια πλευρά μιας χαράδρας. Είναι αρκετά κατηφορικό και θέλει προσοχή. Καθώς περπατούσαμε, παρατηρούσαμε τις απέναντι πλαγιές, το βουνό στα αριστερά μας και παράλληλα προσέχαμε τις κοτρώνες. Δεξιά μας και κάτω υπήρχε αρκετή βλάστηση, δείγμα ότι από εκεί περνούσαν νερά όταν έβρεχε. Μετά από λίγη ώρα φάνηκε στο βάθος η θάλασσα και τα ερείπια της αρχαίας πόλης. Φαινόταν τόσο μακριά!
Το κουράγιο δεν μας εγκατέλειψε και μετά από αρκετό περπάτημα φτάσαμε στην κοιλάδα και στην μεγάλη παραλία. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος αλλά δεν έκανε κρύο. Ένιωθα αρκετά κουρασμένη. Περπατούσαμε μιάμιση ώρα. Πώς θα γυρίσουμε πίσω; Κοιτούσα το δρόμο από τον οποίο είχαμε έρθει και με έπιανε απελπισία. Δεξιά μας και επάνω στον λόφο φαινόταν ο αρχαιολογικός χώρος. Και άλλο σκαρφάλωμα λοιπόν μέχρι που φτάσαμε στους ναούς του Απόλλωνα και της Αθηνάς. Οι εργασίες αποκατάστασης έχουν ξεκινήσει μάλλον πρόσφατα και συνεχίζονται. Καθίσαμε στην σκιά μιας κολώνας και διαβάσαμε το φυλλάδιο. Στην πόλη υπήρχε θέατρο 2.000 θέσεων! Βλέποντας μόνο τους ναούς αναστηλωμένους, έπρεπε να φανταστούμε τα σπίτια, την αγορά και τα κτήρια που της έδιναν ζωή. Από τον λόφο φαινόντουσαν οι δύο παραλίες, η λωρίδα γης ανάμεσά τους και στο βάθος η Κύθνος. Άνοιξε ο ουρανός για λίγο και άστραψε η θάλασσα. Σίγουρα το πιο εύκολο είναι να έρθει κάποιος εδώ δια θαλάσσης. Όσο ξεκουραζόμαστε, ήρθαν και άλλοι από άλλο μονοπάτι. Άνοιξα τον χάρτη για να το βρω και είδα ότι ξεκινούσε από το χωριό Σταυρουδάκι και έγραφε ότι από εκεί ήταν η συντομότερη διαδρομή. Την είχαμε πατήσει δηλαδή; Τέλος πάντων, άλλη επιλογή δεν υπήρχε αφού έπρεπε να γυρίσουμε από τον ίδιο δρόμο. Συνεχίσαμε τον περίπατό μας στα αρχαία. Περπατήσαμε από τον ναό της Αθηνάς στον ναό του Απόλλωνα από ένα σκιερό μονοπάτι που τους ενώνει. Η επεξηγηματική πινακίδα έγραφε ότι σε μια κόγχη στο βουνό έξω από τον ναό του Απόλλωνα υπήρχε ένα άγαλμα του θεού. Οι μακέτες των χώρων έδιναν πολύ καλή εικόνα της αρχαίας πόλης. Σίγουρα αξίζει να ξαναέρθουμε όταν τελειώσουν οι εργασίες. Κάθισα κάτω από το μοναδικό δέντρο και παρατηρούσα δύο ανθρώπους που κολυμπούσαν προς ένα μικρό νησάκι κοντά στην ακτή. Αφού νιώσαμε ξεκούραστοι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Κοιτούσα το βουνό μπροστά μου και το μονοπάτι και πραγματικά αναρωτιόμουν πώς θα τα καταφέρω. Παραδόξως, δεν ήταν τόσο τραγικά όσο νόμιζα. Ο ουρανός είχε συννεφιάσει πάλι. Κάθε πενήντα μέτρα έκανα μια στάση, έπινα λίγο νερό και άκουγα την καρδιά μου που χτυπούσε! Κάποια στιγμή γύρισα πίσω να ρίξω μια τελευταία ματιά στην Καρθαία. Φαινόντουσαν οι ναοί και οι θάλασσα. Μια τόσο γαλήνια εικόνα! Προσπεράσαμε πάλι τις ίδιες αγελάδες ενώ είχε αρχίσει να ψιχαλίζει, πράγμα πολύ ευχάριστο και δροσιστικό. Φτάσαμε στο αυτοκίνητο όπου σωριαστήκαμε με μεγάλη αγαλλίαση. Είχε αρχίσει να βρέχει κανονικά. Κοίταξα το ρολόι: Μια ώρα και ένα τέταρτο. Καλά τα καταφέραμε για πρώτη φορά!
Εκτός από τις ωραίες παραλίες της, η Τζιά έχει πολλές και ωραίες εξοχές και η οδήγηση στους δρόμους είναι απολαυστική. Το τοπίο είναι γαλήνιο και η θέα προς τα άλλα νησιά των Κυκλάδων σε κάθε στροφή είναι μαγευτική. Φτάσαμε στη διασταύρωση για το εκκλησάκι και στρίψαμε προς τα εκεί. Μετά από λίγο ο δρόμος έγινε χωματόδρομος αλλά βατός ακόμα και για το Matiz. Το εκκλησάκι είναι χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου και παραδόξως υπήρχαν αρκετά παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Αφήσαμε και το δικό μας και ανηφορίσαμε τα σκαλιά. Χαιρετίσαμε τους ντόπιους και μας είπαν ότι μια φορά το χρόνο, στο τέλος Σεπτεμβρίου, γιορτάζουν το εκκλησάκι. Ρωτήσαμε οδηγίες για να πάμε στην Καρθαία και μας έδειξαν από ψηλά το σημείο στο οποίο θα αφήναμε το αυτοκίνητο και το μονοπάτι. «Πόση ώρα είναι μέχρι εκεί;». «Κανά εικοσάλεπτο» μας είπε ο ένας, «τρία τέταρτα» μας είπε μια κυρία. Χμμ… Τους ευχαριστήσαμε, πήγαμε στο σημείο που μας είπαν και αρχίσαμε το περπάτημα. Το μονοπάτι είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο και αποκλείεται να το χάσετε. Στην ουσία είναι ένας πολύ στενός κακοτράχαλος δρόμος με τεράστιες κοτρώνες. Θα χρειαστείτε κλειστά παπούτσια, κάλτσες και παντελόνι. Προσπεράσαμε δύο αγελάδες, οι οποίες μας κοίταζαν με μεγάλη περιέργεια, όπως και εμείς άλλωστε. Το μονοπάτι είναι από την μια πλευρά μιας χαράδρας. Είναι αρκετά κατηφορικό και θέλει προσοχή. Καθώς περπατούσαμε, παρατηρούσαμε τις απέναντι πλαγιές, το βουνό στα αριστερά μας και παράλληλα προσέχαμε τις κοτρώνες. Δεξιά μας και κάτω υπήρχε αρκετή βλάστηση, δείγμα ότι από εκεί περνούσαν νερά όταν έβρεχε. Μετά από λίγη ώρα φάνηκε στο βάθος η θάλασσα και τα ερείπια της αρχαίας πόλης. Φαινόταν τόσο μακριά!
Το κουράγιο δεν μας εγκατέλειψε και μετά από αρκετό περπάτημα φτάσαμε στην κοιλάδα και στην μεγάλη παραλία. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος αλλά δεν έκανε κρύο. Ένιωθα αρκετά κουρασμένη. Περπατούσαμε μιάμιση ώρα. Πώς θα γυρίσουμε πίσω; Κοιτούσα το δρόμο από τον οποίο είχαμε έρθει και με έπιανε απελπισία. Δεξιά μας και επάνω στον λόφο φαινόταν ο αρχαιολογικός χώρος. Και άλλο σκαρφάλωμα λοιπόν μέχρι που φτάσαμε στους ναούς του Απόλλωνα και της Αθηνάς. Οι εργασίες αποκατάστασης έχουν ξεκινήσει μάλλον πρόσφατα και συνεχίζονται. Καθίσαμε στην σκιά μιας κολώνας και διαβάσαμε το φυλλάδιο. Στην πόλη υπήρχε θέατρο 2.000 θέσεων! Βλέποντας μόνο τους ναούς αναστηλωμένους, έπρεπε να φανταστούμε τα σπίτια, την αγορά και τα κτήρια που της έδιναν ζωή. Από τον λόφο φαινόντουσαν οι δύο παραλίες, η λωρίδα γης ανάμεσά τους και στο βάθος η Κύθνος. Άνοιξε ο ουρανός για λίγο και άστραψε η θάλασσα. Σίγουρα το πιο εύκολο είναι να έρθει κάποιος εδώ δια θαλάσσης. Όσο ξεκουραζόμαστε, ήρθαν και άλλοι από άλλο μονοπάτι. Άνοιξα τον χάρτη για να το βρω και είδα ότι ξεκινούσε από το χωριό Σταυρουδάκι και έγραφε ότι από εκεί ήταν η συντομότερη διαδρομή. Την είχαμε πατήσει δηλαδή; Τέλος πάντων, άλλη επιλογή δεν υπήρχε αφού έπρεπε να γυρίσουμε από τον ίδιο δρόμο. Συνεχίσαμε τον περίπατό μας στα αρχαία. Περπατήσαμε από τον ναό της Αθηνάς στον ναό του Απόλλωνα από ένα σκιερό μονοπάτι που τους ενώνει. Η επεξηγηματική πινακίδα έγραφε ότι σε μια κόγχη στο βουνό έξω από τον ναό του Απόλλωνα υπήρχε ένα άγαλμα του θεού. Οι μακέτες των χώρων έδιναν πολύ καλή εικόνα της αρχαίας πόλης. Σίγουρα αξίζει να ξαναέρθουμε όταν τελειώσουν οι εργασίες. Κάθισα κάτω από το μοναδικό δέντρο και παρατηρούσα δύο ανθρώπους που κολυμπούσαν προς ένα μικρό νησάκι κοντά στην ακτή. Αφού νιώσαμε ξεκούραστοι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Κοιτούσα το βουνό μπροστά μου και το μονοπάτι και πραγματικά αναρωτιόμουν πώς θα τα καταφέρω. Παραδόξως, δεν ήταν τόσο τραγικά όσο νόμιζα. Ο ουρανός είχε συννεφιάσει πάλι. Κάθε πενήντα μέτρα έκανα μια στάση, έπινα λίγο νερό και άκουγα την καρδιά μου που χτυπούσε! Κάποια στιγμή γύρισα πίσω να ρίξω μια τελευταία ματιά στην Καρθαία. Φαινόντουσαν οι ναοί και οι θάλασσα. Μια τόσο γαλήνια εικόνα! Προσπεράσαμε πάλι τις ίδιες αγελάδες ενώ είχε αρχίσει να ψιχαλίζει, πράγμα πολύ ευχάριστο και δροσιστικό. Φτάσαμε στο αυτοκίνητο όπου σωριαστήκαμε με μεγάλη αγαλλίαση. Είχε αρχίσει να βρέχει κανονικά. Κοίταξα το ρολόι: Μια ώρα και ένα τέταρτο. Καλά τα καταφέραμε για πρώτη φορά!
,γιά τους λάτρεις περιπατητικών διαδρομών και περιπέτειας!
