Γαλλία Ελβετία Παρίσι-Ζυρίχη-Θεσσαλονίκη σε δύο 24ωρα

[kostasdoboj]

Εκτός από λάτρης των ταξιδιών, είμαι και λάτρης της Hip Hop μουσικής και της κουλτούρας που αυτή εκπροσωπεί. Την τρέλα αυτή τη μοιράζομαι με τον κολλητό μου. Η τρέλα αυτή λοιπόν μας οδήγησε στην περιπέτεια που εξελίσσεται παρακάτω.Στα άτομα που τους αρέσει η underground κουλτούρα νομίζω θα αρέσει η ιστορία και ελπίζω να τραβήξει και το ενδιαφέρον και άλλων μελών του φόρουμ.Ξεκινάμε λοιπόν...

Ήταν άνοιξη του 2010, όταν είμασταν με παρέα στην Κοζάνη και κάποια στιγμή σε ανύποπτο χρόνο ένα άτομο της παρέας λέει "Ρε το μάθατε, τον Ιούνιο παίζουν live οι ΝΤΜ στο Παρίσι''.Οι ΝΤΜ είναι superstars στη Γαλλία και ένα από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά ονόματα της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής. Κοιταζόμαστε λοιπόν με τον κολητό μου και λέμε ο ένας στον άλλον σχεδόν ταυτόχρονα "Λες;;". Αυτό ήταν αρκετό...το μόνο που περιμέναμε ήταν να γυρίσουμε στην Κομοτηνή και να ψάξουμε το θέμα περισσότερο. Φυσικά το μόνο που εισπράξαμε από την παρέα ήταν ατάκες του στυλ ''Ναι σιγά μην πάτε'' κτλ κτλ.

Επιστρέφουμε Κομοτηνή...μπαίνουμε στο σπίτι του Μπάμπη (ο κολλητός) και βουρ στον υπολογιστή. Ψάχνουμε για αεροπορικά, με τη Swiss από Θεσσαλονίκη μέσω Ζυρίχης,τα κλέινουμε. Ψάχνουμε για τη συναυλία, 19 Ιουνίου στο Parc des Princes, εισιτήριο στην αρένα 50 ευρώ. Τα κλείνουμε και αυτά και επιλέγουμε να τα παραλάβουμε στο Παρίσι από πολυκατάστημα. Πλέον ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα...

Η πτήση ήταν τα ξημερώματα 18/19 Ιουνίου...να σημειώσω εδώ ότι ο Μπάμπης κατάγεται από ένα μικρό χωριό της Ροδόπης και δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στη ζωή του και εγώ παρότι ταξιδεμένος και ενώ είχα επισκεφθεί ξανά στο παρελθόν το Παρίσι,μέχρι την προηγούμενη μέρα της αναχώρησης βρισκόμουν για 6 μέρες σε στρατιωτική άσκηση στον Έβρο. Καταλαβαίνετε λοιπόν το πολιτισμικό σοκ που υποστήκαμε και οι δυο με την άφιξη μας στο Παρίσι!

Ξεκινάμε κατά τις 00:30 από Κομοτηνή, χωρίς φυσικά τίποτα μαζί μας, παρά μόνο ένα τσαντάκι στη μέση έκαστος...Μπαίνουμε Θεσσαλονίκη, αφήνουμε το αμάξι στο αεροδρόμιο, κάνουμε check in, ένα τελευταίο τσιγάρο πριν το boarding, επιβιβαζόμαστε...and we're airborne baby!!!Προσγείωση στη Ζυρίχη, λίγη αναμονή στο αεροπλάνο για αποβίβαση και επιβίβαση επιβατών και σε λίγα λεπτά ξανά στον αέρα. Προσγείωση στο CDG γύρω στις 09:00. Βγαίνουμε από το αεροδρόμιο και κατευθυνόμαστε προς τα τρένα με κατεύθυνση προς τα Ηλύσια Πεδία.

Κατεβαίνουμε στην περίφημη λεωφόρο και πηγαίνουμε απευθείας στο πολυκατάστημα για να παραλάβουμε τα εισιτήρια μας για τη συναυλία. Κρατάμε επιτέλους περιχαρείς στα χέρια μας τα ''μαγικά χαρτάκια'' και το μόνο που χρειαζόμαστε πλέον είναι κάτι να φάμε προτού ξεκινήσουμε την μίνι ξενάγηση στο Παρίσι!

Η ξενάγηση καλύπτει μόνο τα απολύτως απαραίτητα λόγω περιορισμένου χρόνου δηλαδή Αψίδα του Θριάμβου, Πύργο του Άιφελ και Παναγία των Παρισίων. Κατά τη διάρκεια της ξενάγησης τα σχόλια ''παιδικής αθωότητας'' του κολλητού πχ όταν είδε την Παναγία των Παρισίων ''Αυτό δεν είναι ρε που το βλέπαμε στα παιδικά με τα Gargoyles;;'' και τα κλασσικά για την Αψίδα του Θριάμβου ''σαν την καμάρα είναι αυτό'' και για τον Πύργο του Άιφελ ''ο Λευκός Πύργος είναι καλύτερος'' κλέβουν την παράσταση. Απολάμβανα να βλέπω στα μάτια του τη χαρά και ήξερα ότι στην πορεία θα γινόταν ακόμα μεγαλύτερη όταν θα βρισκόμασταν στο στάδιο όπου θα εκπλήρωνε ένα παιδικό του όνειρο...

Αφού ρίχνω έναν υπνάκο πάνω στο τραπέζι σε ένα κοντινό καφέ (στην Παναγία των Παρισίων) για καμιά ώρα με τον σερβιτόρο να με στραβοκοιτάει και τον Μπάμπη να χαζεύει την κίνηση, ξυπνάω και πριν προλάβω να πω τίποτα στον Μπάμπη περνάνε δυο τουρίστες από μπροστά μας με σουβλάκια στο χέρι. Μου λέει ο Μπάμπης ''Πεινάω τόσο πολύ και ονειρεύομαι, ή αυτοί που πέρασαν κρατούσαν σουβλάκια;;;" Του λέω ότι καλά είχε δει και μου λέει "Πάμε να βρούμε από που τα πήρανε!". To ένστικτό μας, μας οδηγεί σε ένα κοντινό στενό στο οποίο δεσπόζει μια επιβλητική ταμπέλα "Greek Gyros". Πιο γρήγορα και από τη σκιά μας είμαστε ήδη στην ουρά για να παραγγείλουμε. ''Μιλάει κανένας ελληνικά εδώ ρε παιδιά;" ρωτάει ο Μπάμπης. "Και ελληνικά και ποντιακά άμα γουστάρεις φιλαράκι απαντάει ο υπάλληλος πίσω από τον πάγκο''. "Από που είστε παιδιά;" ρωτάει εκείνος με τη σειρά του. Από Κομοτηνή απαντάμε εμείς. Αυτό ήταν. Τύχαμε λαχείο. "Κομοτηνή;;;Εκεί ήμουνα φαντάρος λέει ο τύπος". Όπως καταλαβαίνετε, ξεκίνησε μια φιλοσοφική συζήτηση η οποία μας βρήκε στο τέλος με τα φαγητά κερασμένα και το στομάχι γεμάτο...

Με την ενέργεια στο φουλ πλέον, κατευθυνόμαστε προς το μετρό για να πάμε στο στάδιο.

 

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[kostasdoboj]

Μπαίνουμε στο μετρό λοιπόν και κατευθυνόμαστε προς το Parc des Princes, το γήπεδο της Paris Saint Germain όπου θα γινόταν η συναυλία. Βγαίνουμε... στην επιφάνεια και απλά ακολουθούμε τον όχλο προς το στάδιο. Οι ουρές τεράστιες, είχε περί τις 70 χιλιάδες κόσμο η συναυλία, και ο έλεγχος που γινόταν πριν μπεις καθυστερούσε ακόμα περισσότερο τη διαδικασία. Μετά από αρκετή ώρα, μπαίνουμε στα στάδιο και αφού αγοράσαμε κάποια αναμνηστικά μπήκαμε στην αρένα για να πιάσουμε θέση όσο πιο μπροστά μπορούσαμε. Μετά από αρκετή ώρα αναμονής και αφού έπαιξαν και τα warm up συγκροτήματα ξεκινάει η συναυλία. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί δεν είναι η συναυλία το θέμα μας, απλά θα παραθέσω δυο link και θα πω απλά ότι το θέαμα ήταν Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο.

NTM parc des princes 19.06.2010 - Qu'est ce qu'on attend.wmv - YouTube

NTM - Parc des Princes 2010- Carnaval - YouTube

Τέλος της συναυλίας και τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Αφενός η χαρά για το θέαμα το οποίο παρακολουθήσαμε και αφετέρου λύπη γιατί...όλα τα ωραία τελειώνουν γρήγορα. Βρισκόμαστε ήδη έξω από το στάδιο όμως (η ταχύτητα με την οποία οι διοργανωτές άδειασαν το στάδιο απλά άλλο ένα δείγμα της άψογης οργάνωσης) η ώρα είναι 01:00 και είμαστε ήδη ένα 24ωρο ξύπνιοι και πολύ ταλαιπωρημένοι.Και φυσικά...πεινάμε! :xmas_smile: Μπαίνουμε στο πρώτο mini market που βρίσκουμε μπροστά μας, παίρνουμε ένα μπουκάλι νερό και ότι βλακεία βρήκαμε που να τρώγεται και τι πιο φυσικό από το να πάμε να φάμε στην...εξώπορτα μιας πολυκατοικίας!!!Οι ένοικοι μπαινοβγαίνανε και εμείς ατάραχοι να τρώμε και να πίνουμε στη είσοδο. Αφού καλύψαμε και πάλι τις ανάγκες μας, το μίνι συμβούλιο που κάναμε απεφάνθη ότι έπρεπε να πάμε κατευθείαν στο αεροδρόμιο γιατί είχαμε πάλι πτήση τα ξημερώματα και λεφτά για ξενοδοχείο δεν υπήρχαν..άσε που δεν άξιζε γιατί θα πηγαίναμε στο ξενοδοχείο για 3-4 ώρες. Πάμε να βρούμε ταξί αλλά λόγω του κόσμου που έφευγε από τη συναυλία από το σημείο ήταν αδύνατο. Τελικά πήραμε το μετρό και πήγαμε στο κέντρο για να πάρουμε από εκεί ταξί για το αεροδρόμιο. Με το που μπαίνουμε στο ταξί ο Μπάμπης είναι ήδη ξερός και εγώ παλεύω να μη με πάρει ο ύπνος και μας κόβει βόλτες ο taxi driver. Δεν τα κατάφερα...με ξύπνησε ο οδηγός έξω από το Terminal και το κοντέρ έγραφε 52 ευρώ οέο. Μπαίνουμε στο αεροδρόμιο βρίσκουμε το desk της Swiss και οι καρέκλες ακριβώς απέναντι από το desk θα ήταν το κρεβάτι μας για τις επόμενες ώρες. Ξυπνητήρι την ώρα του check in και όνειρα γλυκά....

Ξυπνάω από τον επίμονο ήχο του ξυπνητηριού και αφού αποκαθιστώ επικοινωνία με το περιβάλλον συνειδητοποιώ ότι λείπει από δίπλα μου ο Μπάμπης!!!Περιμένω λίγο,λέω θα έχει πάει προς νερού του. Τίποτα. Αρχίζω και κόβω βόλτες στο αεροδρόμιο.Πολύ απλά, ο Μπάμπης πήγε στο WC και...χάθηκε!Αφού η επιχείρηση search and rescue στέφθηκε με επιτυχία, πάμε για check in και προχωράμε προς την πύλη. Καθόμαστε και ως δια μαγείας μας παίρνει πάλι ο ύπνος (μιλάμε για απίστευτη κούραση). Μας ξύπνησε ένας έγχρωμος συμπαθής υπάλληλος του αεροδρομίου με ένα ελαφρύ μηδίασμα στο πρόσωπό του το οποίο οφειλόταν στο ότι όλοι οι επιβάτες είχαν επιβιβαστεί και όλοι περίμεναν και ψάχνανε εμάς φυσικά!Αφού αποφύγαμε με κινήσεις Matrix τα οργισμένα βλέμματα όλης της καμπίνας καθόμαστε στις θέσεις μας και φυσικά σαν να μη συμβαίνει τίποτα πέφτουμε ξεροί για ύπνο.

Προσγείωση στη Ζυρίχη. Με σκουντάει ο κολλητός:
-Ξύπνα,φτάσαμε.
-Τι λες ρε μ..... τώρα μπήκαμε στο αεροπλάνο.
-Ξύπνα σου λέω
-Μ.... ξεκόλλα,δεν είναι αστείο.
-Και όλοι αυτοί που κατεβαίνουνε τι είναι;;;
Όπως καταλάβατε, έσβησα με το που μπήκα. Όχι τίποτα άλλο, δεν έφαγα και αυτό που δίνανε στο αεροπλάνο και το είχα πληρώσει κιόλας χαχα :xmas_smile: Άμα ήταν low cost δεν θα με ένοιαζε χεχε.

Κατεβαίνω από το αεροπλάνο και ο κρύος ελβετικός αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο. Κατευθυνόμαστε προς το κτίριο του αεροδρομίου.

Το be continued...

 

[kostasdoboj]

Είμαστε πλέον εντός του χαώδους αεροδρομίου της Ζυρίχης. Πρώτη στάση το καπνιστήριο!Στη συνέχεια, αγοράζουμε εισιτήρια για το τρένο καθώς ήταν περίπου 9 το πρωί και η πτήση για Θεσσαλονίκη έφευγε κατά τις 10 το βράδυ. Στο τρένο προς το Zurich HB, οι μοναδικοί που διαταράσσουν την ησυχία που επικρατεί είμαστε εμείς και με το που το αντιλαμβανόμαστε το ράβουμε διακριτικά με ντίζα. :xmas_cheesygrin: Στη διαδρομή παρατηρούμε τα πολλά graffiti στους τοίχους και όταν βγαίνουμε από το σταθμό μας κάνουν εντύπωση τα πολλά παρκαρισμένα ποδήλατα. Στο πρώτο τουριστικό μαγαζί παίρνουμε σοκολάτες και άλλα αναμνηστικά και από ένα Red Bull με Coca Cola των 500ml το οποίο σημειωτέον ήταν φθηνότερο από ένα μπουκαλάκι νερό. Ενστικτωδώς ακολουθούμε τον ποταμό προς τη λίμνη και περιπλανόμαστε στα γραφικά στενάκια. Φτάνουμε μέχρι τη λίμνη και στη συνέχεια επιστρέφουμε για εξερευνήσουμε περαιτέρω τα πλακόστρωτα στενά. Στρίβουμε σε ένα στενό και τσουπ...ένα σινεμά 18+ πρωί πρωί να λειτουργεί κανονικότατα. Το προσπερνάμε και στη συνέχεια βλέπουμε στο βάθος μια εκκλησία. Πάμε προς το μέρος της και φτάνοντας εκεί συνειδητοποιούμε ότι έξω από την εκκλησία γίνεται ένα μικρό πανηγύρι. Μια γρήγορη ματιά στους πάγκους δεν μας αποφέρει κάτι που θα μπορούσαμε να προμηθευτούμε δωρεάν οπότε κατευθυνόμαστε προς μια μεγάλη μακρόστενη σκηνή που ήταν στημένη παράπλευρα. Χωρίς δισταγμό, ανοίγουμε την υφασμάτινη πόρτα της σκηνής από την οποία ακούγονταν τραγούδια και ψαλμωδίες και αντικρίζουμε το θέαμα μιας χορωδίας και μερικών πιστών οι οποίοι με το που ανοίξαμε την πόρτα της σκηνής σταμάτησαν και γύρισαν και μας κοίταζαν. Δεν μας πάει η Ελβετία τελικά...Φεύγουμε από εκεί και μετά από μια σύντομη εξερεύνηση και αφού ήταν Κυριακή και οι τράπεζες ήταν κλειστές για να ανοίγαμε έναν λογαριασμό, αποφασίσαμε να πάμε να ταμπουρωθούμε κάπου για να μην κρυώνουμε. Είχαμε φύγει από δω κοντομάνικοι και συναντήσαμε ομίχλη και κρύο. Όπως και να'χει, καταλήξαμε στα McDonalds και αφού καθίσαμε αρκετή ώρα και μαζέψαμε ζέστη αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο αεροδρόμιο.

Πίσω στο αεροδρόμιο λοιπόν και είχαμε μπροστά μας ακόμα περίπου 5 ώρες μέχρι την αναχώρηση της πτήσης μας. Μετά από λίγο greek καμάκι και αφού αναγκάσαμε-υποδείξαμε στον υπάλληλο ενός καφέ πως να μας φτιάξει Freddo, αφού πρώτα μας έδειξε μια αηδία ονόματι Cafe Americano, κατευθυνθήκαμε στα μαγαζιά για οφθαλμόλουτρο καθώς ρευστό για περαιτέρω αγορές δεν υπήρχε. Στη συνέχεια και αφού συνειδητοποιήσαμε ότι το πείραγμα ανυποψίαστων τουριστών στα ελληνικά στο καπνιστήριο εκτός από ανώριμο είναι και επικίνδυνο, κατευθυνθήκαμε προς το check in. Βλέπουμε σε ποια πύλη πρέπει να πάμε και αφού ήδη περπατάγαμε αρκετή ώρα φτάνουμε σε ένα σημείο που έγραφε distance to gates aprox. 20 min. Μετά από μία αιωνιότητα φτάνουμε στο χώρο της πύλης και μπαίνουμε στο καπνιστήριο όπου συναντάμε δύο μεσήλικες κύριους,εκ Λαρίσης ορμώμενους, οι οποίοι είχαν κάνει ένα πονηρό ταξίδι αστραπή στο Αννόβερο και με τους οποίους είμασταν στο ίδιο αεροπλάνο φεύγοντας από SKG. Εντός λίγων λεπτών είμαστε στο αεροσκάφος
και πετάμε για Θεσσαλονίκη.

To be continued...

 

[kostasdoboj]

Προσγείωση στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Δεν κοιμήθηκα στην πτήση της επιστροφής γιατί καθόμουν στη μεσαία θέση και δεν μπορούσα να βολευτώ και επίσης δίπλα μου η παρουσία μιας όμορφης νεαράς κορασίδας με συγκρατούσε από το να απελευθερώσω τα πρωτόγονα ένστικτα ύπνου που είχα εκείνη τη στιγμή. Ήπια ένα κρασί και μαζί με το γεύμα της Swiss έφαγα και τη ζεστή χυλόπιτα της κορασίδος και περίμενα υπομονετικά να τελειώσει η πτήση.

Βγαίνουμε από το αεροδρόμιο, παίρνουμε το αυτοκίνητο και ψάχνουμε ένα ήρεμο μέρος να παρκάρουμε για να κοιμηθούμε. Τελικά πήγαμε στο Ρετζίκι, έξω από το σπίτι ενός φίλου :xmas_cheesygrin:

Ξυπνάμε και κατευθυνόμαστε προς την Πλατεία Ναβαρίνου. Καθώς κατασπαράζουμε το σάντουιτς με τυρόψωμο ακούμε μια φωνή να μας λέει:
-Τι κάνετε ρε εδώ;
-Ωπ, έλα ρε φίλε, καλά εσύ (ήταν ένας κοινό φίλος)
-Καλά ρε παιδιά, μόλις γύρισα από Χαλκιδική, πέρασα τέλεια κτλ κτλ.Εσείς τι κάνετε εδώ;;
-Μόλις γυρίσαμε από Παρίσι (δέχεται το πρώτο σοκ)
-Παρίσι;;Tι κάνατε εκεί;;
-Είχαμε πάει στο live των ΝΤΜ (δέχεται το δεύτερό σοκ,φαν της ίδιας μουσικής σκηνής γαρ)

Στη συνέχεια ακολούθησε καφές όπου είπαμε την εμπειρία μας και καταρρακώσαμε την ψυχολογία του και μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής για Κομοτηνή....

Ήταν ένα αξέχαστο,τρελό,μοναδικό σαββατοκύριακο που δεν θα ξεχάσω ποτέ....

 

[anny]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Ευρώπη

 

[chris7]

Μπράβο ρε παιδιά. Χαρά στο κουράγιο σας.