Παράσταση Θεάτρου Noh και Kyogen στο Ηρώδειο

[pigi_dikaiou]

φαντάζομαι ότι το "πουλάκι" θα φορούσε κουκούλα όπως όλοι οι προδότες που σέβονται τον εαυτό τους.
Στον αντίποδα των εντυπώσεων που σας μετέφερε η Πανδώρα έρχομαι να σας εκμυστηρευτώ ότι η δική μου απόλαυση ήταν να βλέπω το γεμάτο έκσταση πρόσωπο της, κατά τα άλλα δεν κατάλαβα Χριστό συγνώμη Βούδα ήθελα να πω. Καθόλη την διάρκεια της παράστασης μετάνιωνα που προτίμησα το Ηρώδειο από εκείνο το ωραιότατα κέντρο της εθνικής που τραγουδάνε το διαχρονικό "δεν πάω Μέγαρο θα μείνω με τον παίδαρο". Ε μετά ναι, έπνιξα τον πόνο μου στις μπύρες.

Ρε κορίτσια έχασα τελικά ή δεν έχασα που δεν μπόρεσα να έρθω; (εμένα μου αρέσουν τα βαριά)
κι όχι μόνο δεν ήρθα αλλά δεν ήμουν και με παίδαρο!!!

 

[ioanna karagianni]

δεν μπορώ να σου απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση Πηγή μου, το σίγουρο είναι ότι εμείς χάσαμε την γλυκιά σου παρουσία.

 

[pigi_dikaiou]

δεν μπορώ να σου απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση Πηγή μου, το σίγουρο είναι ότι εμείς χάσαμε την γλυκιά σου παρουσία.

νάζια , νάζια για να με πεθυμήσετε περισσότερο βρε!!! next time σίγουρα!!!

 

[Pandora]

Ένα ακόμα επεξηγηματικό κείμενο, για την παράσταση που παρακολουθήσαμε
(για να μη μένουν απορίες...)

Θέατρο Νο: η δραματουργία των Σαμουράι στο Ηρώδειο
του Γιώργου Πισσαλίδη

Ένα θεατρικό είδος που υπήρξε το ιαπωνικό αντίστοιχο της αρχαίας τραγωδίας και η αγαπημένη τέχνη της αριστοκρατίας, των Σαμουράι και του Μισίμα.


Αρχικά το θέατρο Νο υπήρξε ένας συνδυασμός δυο λαϊκών μορφών διασκέδασης: των Κινέζικων ακροβατικών Σαργκούκου και του ιαπωνικού παραδοσιακού χορού Ντενγκάκου, που συνόδευε το μάζεμα του ρυζιού και ήταν συνδεδεμένος με την θρησκεία του Σιντοϊσμού. Ήταν ο Ζαέμι Μοτοκίγιο (1363- 1443), που το μετέτρεψε σε μια απολλώνια, ευγενή μορφή θεάτρου με δραματικές ιστορίες και που ερμηνεύεται με αργές και υποβλητικές κινήσεις. Αυτό το κατέφερε μέσω της φιλίας με τον σογκούν, Ασικάγκα Γιοσιμούτσου (1358- 1408), που υπήρξε και πατρόνας του. Για αυτό και ο Ζεάμι ονομάσθηκε «πατέρας του θεάτρου Νο»

Το θέατρο Νο, όπως το άφησε παρακαταθήκη, ο Ζεάμι ,υπήρξε μια μορφή θεάτρου της εποχής Μουρομάτσι (1136- 1443) γραμμένο στην γλώσσα της αριστοκρατίας του 14ου αιώνα, όπου μέσα από τις ιστορίες νοσταλγούσε την Χρυσή Εποχή της περιόδου Χεϊάν (794- 1185).

Έργα του Ζεάμι, όπως το «Τακασάγκο» και το «Ιζούτσου» ακόμα παίζονται, ενώ οι απόψεις του για το θέατρο και το Ζεν, αποτελούν την βάση για το Θέατρο Νο.

Κατά μία άποψη το Νο, εκπροσωπεί τον αυστηρό τρόπο ζωής του Βουδισμού, που υιοθετήθηκε από την αριστοκρατία και τους Σαμουράι, ενώ το λαϊκό θέατρο Καμπούκι εκπροσωπεί την πιο γήινη και ανιμιστική φιλοσοφία του Σιντοϊσμού.

Ο Ζαέμι έγραψε επίσης και μια μελέτη για το πώς πρέπει να παίζεται το Θέατρο Νο που παραμένει το βασικό εγχειρίδιο για τους νεαρούς ηθοποιούς.

Ένας από τους βασικούς κανόνες του Νο είναι αυτός του τζο-για-κου, που ορίζει ότι σε ένα έργο πέντε πράξεων, η πρώτη πράξη πρέπει να ξεκινά αργά, οι τρεις επόμενες σκηνές πρέπει να κτίζουν την ένταση και η τελευταία πρέπει να εκρήγνυται με μια αποκορύφωση πριν τελειώσει γρήγορα.

Το θέατρο Νο συγκρίνεται συχνά με την αρχαία τραγωδία, όχι για το στυλ ερμηνείας, που είναι καθαρά ιαπωνικό, αλλά για την σοβαρότητα του σκοπού του και την οξυδερκή ματιά στα οικουμενικά ηθικά διλήμματα.

Τα κείμενα του θεάτρου Νο είναι ποιητικά και λογοτεχνικά αριστουργήματα γραμμένα στα αρχαία ιαπωνικά, μια γλώσσα που σπάνια γίνεται κατανοητή από τον σημερινό Ιάπωνα.

Βασικό χαρακτηριστικό του Νο είναι ότι όλοι οι ρόλοι, ανδρικοί και γυναικείοι, παίζονται από άνδρες και ότι όλοι οι ηθοποιοί, ανεξαρτήτως ρόλου, κρατούν στο χέρι παραδοσιακή βεντάλια. Τα ρούχα έχουν ένα θρησκευτικό συμβολισμό και οι περισσότερες μάσκες έχουν μια ουδέτερη έκφραση ώστε ο ηθοποιός μέσω της γλώσσας του σώματος και των χειρονομιών, να μεταδίδει διαφορετικά αισθήματα. Μόνο ο shenti, ο πρωταγωνιστής, φοράει πάντα μάσκα. Συνήθως το κείμενο είναι ένας στυλιζαρισμένος διάλογος ανάμεσα στον shenti και τον tsune, τον δευτεραγωνιστή και αναφέρεται συνήθως στα κατορθώματα ενός ήρωα.

Υπάρχουν πέντε είδη θεατρικών έργων Νο και τα παραδοσιακά προγράμματα συμπεριλαμβάνουν και τα πέντε κρατώντας γύρω στις 12 ώρες. Επί σκηνής έχουμε την παρουσία Θεών, πολεμιστών, όμορφων γυναικών και νεκρών που επιστρέφουν με την μορφή φαντάσματος και τελικά δαιμόνων. Το πιο διάσημο από όλα τα έργα του Νο είναι η «Λαίδη Αόι», εμπνευσμένη από το ιαπωνικό έπος «Η Ιστορία του Γκέντζι».

Ο καθένας από τους θιάσους του Θεάτρου Νο ήταν συνδεδεμένος με συγκεκριμένο ναό η βωμό και οι παραστάσεις ήταν σαν είδος κηρύγματος, όσο και διασκέδασης. Στην διάρκεια του εμφυλίου πολέμου από το 1467 μέχρι το 1568, το σογκουνάτο είχε λίγο καιρό για να ασχοληθεί με καλλιτεχνικές υποθέσεις. Όμως ήταν τότε που το θέατρο Νο, μαζί με την ιεροτελεστία του τσαγιού και τον Βουδισμό, εξαπλώθηκε σ όλες τις κοινωνικές τάξεις. Όταν όμως ή ειρήνη επέστρεψε, οι Σογκούν ξανάγιναν οι μαικήνες του. Μάλιστα ο Χιντεγιόσι και ο Ιεγιάσου, οι δύο σογκούν που ολοκλήρωσαν την ενοποίηση της Ιαπωνίας, γιόρτασαν την άνοδο τους στην εξουσία με παραστάσεις θεάτρου Νο.
Μέχρι το τέλος της περιόδου Έντο (1600- 1868), σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν το θέατρο Νο ως αποκλειστικό προνόμιο της αριστοκρατίας, οι σογκούν είχαν απαγορεύσει στους απλούς ανθρώπους να μαθαίνουν την μουσική και τον χορό του Νο. Όπως και η τάξη των Σαμουράι, έτσι και το Θέατρο Νο πέρασε μια φοβερή κρίση κατά την εκσυγχρονιστική περίοδο Μέιτζι (1867-1912), αλλά τελικά μέσω ιδιωτικής χρηματοδότησης επέζησε και συνεχίζει να ανθίζει.

η συνέχεια του άρθρου Θέατρο Νο: η δραματουργία των Σαμουράι στο Ηρώδειο ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ

 

[travelina]

...
Το πιο διάσημο από όλα τα έργα του Νο είναι η «Λαίδη Αόι», εμπνευσμένη από το ιαπωνικό έπος «Η Ιστορία του Γκέντζι».

Αυτό πότε θα το δούμε; Και που;

 

[Pandora]

Αυτό πότε θα το δούμε; Και που;

Αυτό θα το δούμε στο φυσικό του περιβάλλον, την κατάλληλη εποχή... έσο έτοιμη...