Παναμάς Παναμάς σίτι, Bocas, San Blas!

[go2dbeach]

τι λες τωρα...τι μερος εινα αυτο

Ναι, ήταν υπέροχο και από κοντά ακόμα καλύτερο! Αυτό το πράγμα, να φυτρώνουν νέα δέντρα ή να αναρριχώνται πάνω σε άλλα, το έχω δει σε δάση βροχής, αλλά σε κοκοφοίνικες σε ένα μικρό νησί όχι! Γενικά αυτή η μέρα ήταν η καλύτερή μας στον Παναμά Αλλά έχουμε και συνέχεια

 

[go2dbeach]

Επιστρέψαμε στο cayo Coral για να ετοιμαστούμε για την επόμενη δραστηριότητα.

Μικρό διάλειμμα για μπίρα, αναψυκτικό και ηλιοθεραπεία στις ξύλινες εξέδρες.

Το στενό ανάμεσα στα νησιά Bastimentos και Popa είναι ένα ρηχό κανάλι γνωστό για τους κοραλλένιους σχηματισμούς και τον πλούτο του βυθού. Μαζί με την περιοχή μεταξύ των isla Popa, Tigre και Loma partida είναι ότι καλύτερο στην περιοχή και συχνά αναφέρονται σαν "τα Γκαλαπάγκος της καραϊβικής" - πιθανόν να υπερβάλουν..
Ανοιχτήκαμε με το σκάφος σε απόσταση γύρω στα 200 μέτρα. Εδώ θα κάναμε το λεγόμενο Deepboard, μια δραστηριότητα που συνδυάζει θαλάσσιο σκι και σνορκελ. Σε τραβάει το σκάφος με σχοινί σε απόσταση, αλλά εσύ βρίσκεσαι μέσα στο νερό με τη μάσκα σου να χαζεύεις το υποβρύχιο τοπίο που περνά με ταχύτητα δίπλα σου.
Η περιοχή είναι δημοφιλής τοποθεσία για σνορκελ, για τους υπέροχους υφάλους και τα τροπικά ψάρια σε κάθε χρώμα και μέγεθος. Και αφού το πρωί που περάσαμε δε μπόρεσα να δω το βυθό με άνεση λόγω των ρευμάτων, είχα εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες στο deepboard.

Η θάλασσα στη συγκεκριμένη περιοχή είναι προστατευμένη από τα κύματα, και εδώ βρήκαν το κατάλληλο μέρος για να αναπτυχθούν κοράλλια και να γίνουν το καταφύγιο οικογενειών ψαριών. Είναι ένα γίγας ενυδρείο με εξαιρετικά διαυγή νερά που μπορείς να καλύψεις μεγάλο μέρος του μέσα σε ένα τέταρτο που διαρκεί το deepboard.
Χωριστήκαμε σε τρία γκρουπ των τεσσάρων ατόμων το καθένα και έμεινα στο τέλος για να δω αν οι πρώτοι θα βγουν ζωντανοί. Η αλήθεια είναι οτι βγήκαν ζωντανοί, αλλά πέρα από σχολιασμούς οτι ήταν cool και για τις ανάσες που κάποιοι έπαιρναν με δυσκολία δεν έβλεπα μεγάλο ενθουσιασμό. Ειδικά οι κοπέλες φαίνεται να είχαν προβλήματα με τα μαγιό που σε κάποιες περιπτώσεις βγήκαν.
Θα μου πείτε και πολύ σωστά, αυτοί δεν είναι οι go2dbeach. Διότι εγώ αυτό περίμενα όλη μέρα! Και το μαγιό μου ήταν απολύτως ασφαλές και με γλίτωσε από το ρεζιλίκι στα ψάρια.

Μπήκαμε λοιπόν στο νερό σε ένα σημείο που ήταν ρηχά τα νερά αλλά γεμάτα με χιλιάδες παλιούς μου γνώριμους . Τα θαλάσσια αγγούρια. Ήταν παντού! Μαύρα και κίτρινα αγγούρια σέρνουν τα κορμιά τους ανάμεσα στα κοράλλια.. Δεν είχε χώρο να πατήσω! Γιατί με κυνηγούν παντού? Οι υπόλοιποι δεν ξέρω τι στο καλό έκαναν...τα πατούσαν? Τα νερά ήταν ρηχά μέχρι τη μέση μας αλλά το άτιμο το ρεύμα ήταν δυνατό και έχανα την ισορροπία μου με κίνδυνο να τα πατήσω. El Capitán θέλοντας να μου δείξει οτι δεν τρέχει τίποτα, έπιασε ένα και μου το έφερε κοντά να το δω. Μου ξέφυγαν δυο κουβέντες στα ελληνικά και έσκασε στα γέλια λες και κατάλαβε τι είπα. Όταν άρχισε να δίνει οδηγίες στα αγγλικά, ήταν η δική μας σειρά για να γελάσουμε αλλά κρατήσαμε τους τύπους, αποφεύγοντας να κοιταχτούμε με τον junior.

Στο νερό λοιπόν φορέσαμε τις μάσκες μας και κρατούσαμε ο καθένας από μια πλαστική σανίδα σε σχήμα μισοφέγγαρου το οποίο κρατάς και σε τραβάει το σκάφος ενώ εσύ κανονίζεις πότε θέλεις να βουτήξεις γέρνοντας το προς το βυθό και πότε θέλεις να βγεις να πάρεις ανάσα, σηκώνοντας το προς τα επάνω. Έχεις δηλαδή τον πλήρη έλεγχο του πόσο βαθιά θέλεις να πας μιμούμενος τα ψάρια που κολυμπούν δίπλα σου. Επίσης μπορούσαμε αν θέλαμε (οι προηγούμενοι δεν ήθελαν) να κάνουμε speedy twist (στα ελληνικά γυροβολιά σαν αρνί στη σούβλα) αλλά αφού φτάσουμε εκεί που το βάθος είναι στα 4-5 μέτρα, για να μην καρφωθείς σε κανέναν ύφαλο και γίνεις αποικία για τα επόμενα κοράλλια.

Το υποβρύχιο τοπίο ξεκινά με πλήθος από αγγούρια στην αρχή να αλευρώνονται ανάμεσα σε μαλακά κοράλλια και θαλάσσιες ανεμώνες όλα να κινούνται στο θαλάσσιο ρεύμα. Στη συνέχεια υπάρχει ένα λιβάδι με κατάλευκα κοραλλένια δάχτυλα, ενώ οι αποχρώσεις του πράσινου διακόπτονται από κόκκινα έως βαθύ μωβ σφουγγάρια και κίτρινα ψάρια που τρέχουν βιαστικά να κρυφτούν στις ανεμώνες.

Τις φωτο τις τράβηξα από το σκάφος ενώ τραβούσαμε τους πρώτους για deepboard και δεν είναι πολύ καθαρές και δυστυχώς στα πιο βαθιά που ήταν ο πολύχρωμος ύφαλος δεν βγήκαν καθόλου καθαρές.
Όσο προχωράς, μίνι υφαλάκια συγκεντρωμένα σε παρέες σε διάφορους συνδυασμούς και χρωματισμούς διαγωνίζονται στο πιο θα προσελκύσει πιο πολλά ψάρια. Κίτρινα και κόκκινα σφουγγάρια συμβάλουν στην πολύχρωμη διακόσμηση.

Το υποθαλάσσιο τοπίο έχει μεγάλη ποικιλία, έχει καταπληκτικούς κοραλλιογενείς υφάλους και τεράστιους πληθυσμούς τροπικών ψαριών να κολυμπούν σε λαμπερά σμαραγδί νερά..Ανάμεσα στα γκρουπάκια των υφάλων, αστερίες έχουν βρει το καταφύγιο τους φτιάχνοντας μικρές αποικίες. Εδώ που δεν τους αγγίζει κανένας. Κατέβαινα τόσο βαθιά που περνούσα ξυστά από τα κοράλλια για να τα δω από κοντά και ανέβαινα απότομα πάνω βγαίνοντας από το νερό όπως κάνουν τα δελφίνια.Εννοείται οτι εγώ κι ο junior βουτάγαμε όσο πιο βαθιά γινόταν και δεν θέλαμε να βγούμε για ανάσα για να μη χάσουμε λεπτό από το σόου.

El Capitán που βρισκόταν ανάμεσα μας είχε τρελαθεί από τη χαρά του που επιτέλους κάποιοι το διασκέδαζαν! Έκανε speedy twist και μου έκοβε τη χολή περνώντας ξαφνικά από μπροστά μου, έπιανε τεράστια θαλάσσια αγγούρια και τη στιγμή που έβγαινα να πάρω ανάσα μου τα κόλλαγε στη μάσκα (δεν ξέρω αν σήμαινε κάτι). Του έλεγα πάλι κάποιες κουβέντες στα ελληνικά και έσκαγε στα γέλια μαζί με τον junior. Ήταν απίστευτα διασκεδαστική δραστηριότητα σε πανέμορφο περιβάλλον. Ήταν και άλλοι δυο τουρίστες μαζί μας, αλλά ήταν ήσυχοι οι άνθρωποι..εμάς τα γέλια μας τα άκουσαν όλα τα Bocas.

Στην επιστροφή μας συναντήσαμε ένα πειρατικό που μάλλον ξεχάστηκε από τον 17ο αιώνα που η περιοχή ήταν παράδεισος για τους πειρατές.

Τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι και η εκδρομή μας. Επιστρέψαμε το απόγευμα στο νησί μας μετά από μια γεμάτη μέρα, για να περάσουμε το τελευταίο βράδυ μας εδώ.
Κάνοντας τον απολογισμό, αυτή η μέρα ήταν η καλύτερή μας στα Bocas, για μένα ήταν ένα όνειρο, ειδικά αφού κατάφερα να κάνω σνορκελ στον ύφαλο!
Και μάλιστα σνόρκελ σε fast forward.

 

[go2dbeach]

Απέναντι από το νησί του Κολόμβου που μέναμε εμείς, βρισκόταν ένα νησάκι τόσο κοντά που θα μπορούσες να πας και κολυμπώντας, αν δεν υπήρχε τόση κίνηση από βάρκες-ταξί και εκδρομικά σκάφη.

Το όνομα αυτού isla Carenero και νονός πιθανόν και πάλι ο Κολόμβος αφού εδώ βρήκε το κατάλληλο σημείο για να αποκαταστήσει κάποιες ζημιές στα πλοία του. Η στενή παραλία και τα ρηχά ήρεμα νερά ήταν τέλεια για "να γείρει ένα πλοίο στη μια πλευρά και να επισκευαστεί" και αυτό σημαίνει το όνομα του. Όσοι επόμενοι έτυχε να περάσουν από εδώ, από πειρατές μέχρι κονκισταδόρες, χρησιμοποίησαν το νησί για τον ίδιο σκοπό και του έμεινε το όνομα.

Οι βάρκες σε περνούν από τη Bocas town για 1 δολάριο το άτομο και σε τρία λεπτά είσαι απέναντι. Σε αφήνουν απευθείας στο ξενοδοχείο σου αφού όλα είναι πάνω στο νερό και καταλήγουν σε ξύλινες αποβάθρες.

Αφήσαμε πίσω μας τα πολύχρωμα σπίτια και τα μπαράκια της πόλης.

Σε δύο λεπτά πλησιάζαμε την ακτή του isla Carenero που είχε πολύ λιγότερα ξενοδοχεία και μπαρ και περισσότερο πράσινο για φόντο.

Μείναμε στο Casa Aquario μόνο για ένα βράδυ, σε ένα σημείο του νησιού που έχει ρουστίκ δωμάτια και μπανγκαλόουζ πάνω από το νερό.

Το δωμάτιο ήταν ευρύχωρο με μεγάλα κρεβάτια και μπορούσες να κοιμηθείς με τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές.

Μπροστά είχε τραπέζι για πρωινό με θέα τον ωκεανό, ξαπλώστρες και φυσικά αιώρα για μεσημεριανή σιέστα. Από την ξύλινη εξέδρα μπορούσες να δεις στα τιρκουάζ νερά πορτοκαλί αστερίες να κινούνται νωχελικά στο βυθό και ψαράκια να τρέχουν ανάμεσα στα φύκια. Πραγματικά ήταν Casa Aquario.

Δίπλα βρίσκεται μια μικρή αμμουδιά,

απέναντί μας η πόλη και από την άλλη μεριά το Faro del Colibri, με τα χαρακτηριστικά κίτρινα σπιτάκια πάνω στο νερό, τον άσπρο- κόκκινο φάρο και την πόρτα του ήλιου.

Το πρωί που φτάσαμε εξερευνήσαμε λίγο το νησί το οποίο γυρνάς σε μια, με μιάμιση ώρα ανάλογα το ρυθμό σου.

Είναι καταπράσινο νησί γεμάτο φοίνικες, αλλά το προηγούμενο βράδυ είχε βρέξει και υπήρχαν λασπολακούβες και πεσμένοι κορμοί και σε κάποια σημεία το μονοπάτι χανόταν και έπρεπε να κατέβεις στην αμμουδιά για να βρεις τη συνέχεια του.

Το μόνο πυκνοκατοικημένο κομμάτι είναι αυτό απέναντι από τη Bocas town. Εκεί είναι μαζεμένα ξενοδοχεία και εστιατόρια-μπαράκια πάνω στο νερό και στις πίσω σειρές βρίσκονται τα σπίτια ντόπιων κυρίως ψαράδων. Το μονοπάτι για το γύρο του νησιού περνάει μέσα από τα σπίτια τους. Ξύλινες κατασκευές με ελενίτ σκεπές, πολύ φτωχικά, μπουγάδες απλωμένες από κάτω από τα σπίτια με παιδάκια να παίζουν ξυπόλητα αλλά χαρούμενα και κότες, γάτες και σκυλιά ανακατεμένα όλα μαζί. Είναι προφανές οτι οι ντόπιοι έχουν μόνο τα βασικά και δυστυχώς υπάρχουν παντού σκουπίδια εκτός από τα μέρη που υπάρχουν ξενοδοχεία. Οι ντόπιοι είναι γύρω στους 400 και δεν υπάρχουν δρόμοι και φυσικά αυτοκίνητα στο νησί. Υπάρχει μόνο αυτό το μονοπάτι που κάνει το γύρο του.

Το υπόλοιπο νησί είναι λιγότερο ανεπτυγμένο και χτισμένο, έχει μερικά μπαράκια, εστιατόρια και ξενοδοχεία σε απομονωμένες περιοχές. Όπως το Tierra Verde που είναι κρυμμένο μέσα σε τροπικούς κήπους.

Μπορείς άνετα να πάρεις βάρκα από τη Bocas town και να έρθεις σε όποιο μπαράκι θέλεις για ολοήμερη και φυσικά να εξερευνήσεις το νησί. Η βόρεια ακτή του νησιού έχει ένα σημείο δημοφιλές στους σέρφερς, οι οποίοι έρχονται εδώ κυνηγώντας το Carenero, ένα κύμα με αυτό το όνομα που σκάει στον ύφαλο.

Το ανατολικό κομμάτι του νησιού έχει κάποιες παραλίες αλλά οι αμμουδιές είναι ίσα μια λεπτή φέτα άμμου και το νερό όχι ιδιαίτερα διαυγές. Εγώ πάντως δεν κολύμπησα εδώ..συν του οτι αποχετευτικό σύστημα δεν υπάρχει. Το κατάλαβα στο μπάνιο μας που ουσιαστικά είχε τρύπα στο νιπτήρα, στη ντουζιέρα και τα πάντα έπεφταν μέσα στη θάλασσα κάτω από το σπίτι. Βγαίνεις το πρωί στο μπαλκόνι και μπορείς να βουτήξεις απευθείας...αν θέλεις...αλλά θέλεις?

Το μεσημέρι η εξερεύνηση μας έφερε στην ανατολική ακτή και στο “Bibi’s on the beach“, ένα πολύ ωραίο εστιατόριο το οποίο δεν είναι στην παραλία όπως λέει το όνομά του. Αλλά σε πασσάλους με μια μεγάλη εξέδρα πάνω από τα λαμπερά νερά της καραϊβικής, με ξαπλώστρες για ηλιοθεραπεία αν και η μέρα ήταν βροχερή.

Ακριβώς απέναντί μας η σιλουέτα του νησιού Solarte.

O Jimmy Buffet εναλλάσσονταν με τους UB40 στα ηχεία και κάπου έμπαινε σφήνα και ο Μπομπ. Το φαγητό ήταν πολύ καλό και η θέα υπέροχη!

Δίπλα στο Bibi's υπάρχει μια ωραία αμμουδιά και το σημείο φαίνεται κάπως πιο καθαρό για κολύμπι.

Είναι η παραλία του Buccaneer resort και της πιτσαρίας La Chitra Borracha.

Όπου chitra σημαίνει sand flies, αυτά τα εκνευριστικά έντομα της άμμου που αν σε τσιμπήσουν την έκανες! Λέγονται και noseeums, γιατί συνήθως δεν τις βλέπεις, απλά καταλαβαίνεις οτι σε τσίμπησαν.Πολλοί παραπονιούνται οτι κατά περιόδους το πρόβλημα μαζί τους είναι μεγάλο. Ευτυχώς εμείς τις πετύχαμε όντως μεθυσμένες (borracha) και δε μας ενόχλησαν. Το isla Carenero αν και οπτικά είναι πολύ όμορφο, φαίνεται να έχει πρόβλημα με την καθαριότητα και την υγιεινή..

Το Casa Aquario και γενικά το νησί είναι για αυτούς που δε χρειάζονται πολυτέλειες, αλλά θέλουν να φύγουν μακριά από τη θορυβώδη Bocas town, να ξυπνούν με τους ήχους της φύσης και να κάνουν βόλτα στο δάσος με τους κοκοφοίνικες στο ομολογουμένως φωτογενές νησί. Το απόγευμα τα χρώματα είναι όμορφα και τα φώτα της πόλης που έχουν αρχίσει να ανάβουν απέναντι μας καλούν.

Βγαίνω στην αποβάθρα και το θαλάσσιο ταξί εμφανίζεται από το πουθενά με το που σηκώνω το χέρι. Αφήνουμε πίσω το νησί Carenero.

Σε δύο λεπτά είμαστε ξανά απέναντι, για το τελευταίο μας βράδυ στη Bocas town.

Το τελευταίο βράδυ βρεθήκαμε σε μια πιτσαρία για φαγητό, βολτάραμε για τελευταία φορά στην πόλη,ψωνίσαμε τα σουβενίρ μας και αργά το βράδυ πήραμε βάρκα-ταξί για να επιστρέψουμε.

Η κίνηση στο στενό δίαυλο που χωρίζει τα νησιά είναι σταθερή μέρα-νύχτα και ελαττώνει μόνο πολύ αργά το βράδυ.

Με το που απομακρυνθήκαμε από τα φώτα της πόλης δεν έβλεπα τίποτα, άκουγα μόνο καμιά βάρκα που περνούσε κοντά μας και τότε αντιλήφθηκα οτι στην πλειοψηφία τους δεν έχουν φώτα. Ένα μικρό φωτάκι στην πλώρη δεν κάνει και πολλά στη σκοτεινή τροπική νύχτα και κάποιοι δεν είχαν ούτε καν αυτό! Το κακό είναι οτι όλοι πάνε σφαίρα!

Πραγματικά ήταν πίσσα σκοτάδι και πιστεύω οτι κάποια ατυχήματα αποφεύγονται κατά τύχη.

Κοιμηθήκαμε με το αεράκι της καραϊβικής και τον ήχο του νερού να μας νανουρίζει κάτω από το ξύλινο πάτωμα της καμπίνας μας..

Την επόμενη μέρα είχαμε πτήση για την πόλη του Παναμά!

 

[turms]

τι λες τωρα

 

[go2dbeach]

τι λες τωρα

Ναι, ναι και όμως έτσι είναι.. Ίσως είναι καλή ιδέα να ανεβάσω κανένα βιντεάκι πριν περάσουμε στην πόλη του Παναμά και φυσικά στα San Blas

 

[go2dbeach]

Το πρωί πήραμε θαλάσσιο ταξί από την αποβάθρα του Casa Aquario και περάσαμε στη Bocas town.

Η βάρκα μας άφησε στην αποβάθρα Boteros de Bastimentos και περπατήσαμε μέχρι το αεροδρόμιο του νησιού που βρίσκεται μόλις πέντε λεπτά μακριά και λίγα τετράγωνα από την κεντρική πλατεία.
Μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε μια βόλτα λίγο πιο μακριά από τη main street. Εδώ στους πίσω δρόμους βλέπεις την αντίθεση ανάμεσα στα φρεσκοβαμμένα caribbean style κτίρια της calle 3 και στα σπίτια των bocatoreños.

Κατά μήκος της βόρειας πλευράς του αεροδρομίου βρίσκεται η περιοχή Saigon - δεν ξέρω γιατί τη λένε έτσι.

Τα σπίτια στην πλειοψηφία τους είναι ξύλινα και πολύχρωμα παστέλ. Τα παραλιακά σπίτια πάνω από το νερό σε πασσάλους έχουν μετατραπεί σε ενοικιαζόμενες καμπάνες σε ντόπιο στυλ καραϊβικής με ευρύχωρα μπαλκόνια με θέα τη θάλασσα και οπωσδήποτε αιώρες.. Στους πίσω δρόμους μένουν οι ντόπιοι σε ρουστίκ διώροφα με εξωτερικές σκάλες και μπουγάδες απλωμένες από κάτω.

Η περιοχή είναι πιο ήσυχη για διαμονή, με πιο οικονομικά μέρη για φαγητό και καφέ και ωραία ηλιοβασιλέματα. Αλλά παρόλο που είσαι πάνω στην παραλία, αποχετεύσεις δεν υπάρχουν και οι κοντινές παραλίες όπως Chiquita και Istmito για μένα δεν αξίζουν παρά μόνο για βόλτα και καφέ. Τα Bocas del Toro είναι καλή επιλογή για 2-3 μέρες για όποιον έρθει στο Παναμά για να ηρεμήσει μακριά από όλα, να πάει σε μια-δυο όμορφες παραλίες και να βουτήξει για λίγο στη χαλαρή ατμόσφαιρα αυτού του πολύχρωμου κόσμου. Αν και όλα κυλούν αργά σε island time και είναι λίγο ανοργάνωτοι , τα νησιά έχουν ωραία ατμόσφαιρα καραϊβικής, ρέγγε ρυθμούς, όμορφα τοπία και γραφικά μαγαζιά. Αν έχετε λίγες μέρες παραπάνω, πάρτε ένα θαλάσσιο ταξί σε μία από τις πολύχρωμες προβλήτες και πηγαίνετε σε κάποιο από τα πιο έξω νησάκια Είναι ωραία εμπειρία ακόμα και η διαμονή σε κάποιο από αυτά, απλά αν περιμένεις εδώ στα Bocas να δεις τα νερά των San Blas θα απογοητευτείς. Μόνο η παραλία Starfish και τα νησιά Zapatillas αξίζουν από άποψη κρυστάλλινων νερών.

Το αεροδρόμιο είναι πολύ μικρό και δε χρειάζεται να πας πολύ ώρα πριν. Φτάσαμε την ώρα που προσγειωνόταν το αεροπλάνο της Air Panama που είναι και η μόνη εταιρία που πετάει εδώ. Δίπλα στο αεροδρόμιο υπάρχει γήπεδο που παίζουν τα παιδιά.

Το αεροπλάνο-κουνούπι είναι έτοιμο για απογείωση και ήρθε η ώρα μας! Σε λιγότερο από μια ώρα βρίσκεσαι σε έναν διαφορετικό κόσμο.

Από κάτω περνάνε αρχικά οι ακτές της καραϊβικής και σε λίγο καταπράσινα τοπία και φτάνοντας στα περίχωρα της πρωτεύουσας είναι εντυπωσιακό το πόσο κοντά στην πόλη είναι το τροπικό δάσος.

Είναι προφανές οτι δε χρειάζεται να φύγεις πολύ έξω από την πόλη για μια απόδραση στη φύση.. Παίρνοντας θέση για προσγείωση στο αεροδρόμιο Albrook χαμηλώνουμε αρκετά στην περιοχή Balboa..και η είσοδος του διασημότερου καναλιού του κόσμου με την Puente de las Americas μας καλωσορίζουν στην πόλη του Παναμά.

 

[go2dbeach]

Αρχιπέλαγος Bocas del Toro!

 

[go2dbeach]

Την πόλη του Παναμά εξυπηρετούν δύο αεροδρόμια, το Tocumen απ'όπου θα αναχωρούσαμε και το αεροδρόμιο Albrook στο οποίο προσγειωθήκαμε ερχόμενοι από τα Bocas. Το Tocumen είναι μεγαλύτερο και βρίσκεται γύρω στα 20 χιλιόμετρα από την πόλη.
Το Albrook βρίσκεται πολύ κοντά στην πόλη και είναι προσβάσιμο και με τη γραμμή 1 του μετρό. Εμείς προτιμήσαμε το ταξί και καθώς πλησιάσαμε στο κέντρο της πόλης μας εντυπωσίασαν οι ουρανοξύστες που κυριαρχούσαν στον ορίζοντα.

Το ξενοδοχείο μας Eurostars Panama city βρίσκεται στο El Cangrejo, μια περιοχή με πολλά ξενοδοχεία, μαγαζιά, και κυρίως καζίνο. Το ίδιο το ξενοδοχείο μας είχε καζίνο στο ισόγειο που λειτουργούσε όλο το 24 ωρο. El Cangrejo σημαίνει το καβούρι και η περιοχή πήρε το όνομά της από τη διάταξη των δρόμων σαν πόδια κάβουρα και δύο καμπυλωτά μπλοκ στη βόρεια πλευρά της που θυμίζουν δαγκάνες. Είναι ασφαλής περιοχή, καλή σαν βάση για εξορμήσεις και με δύο σταθμούς του μετρό, Via Argentina και El Carmen station, απέναντι από την ομώνυμη εκκλησία.

Βρίσκεται στην καρδιά της πόλης και υπάρχει πληθώρα εστιατορίων, από Ιταλικά και Κουβανέζικα μέχρι Μεξικάνικα και Λιβανέζικα όπως το δημοφιλές Beirut το οποίο τιμήσαμε αρκετές φορές.

Το Cangrejo ιδρύθηκε τη δεκαετία του '50 από την τοπική εβραϊκή κοινότητα και ενώ με τον καιρό ο εβραϊκός πληθυσμός μετακόμισε σε άλλες περιοχές, άφησε πίσω του κλινική Αϊνστάιν , πλατεία Αϊνστάιν και μερικά αγάλματα του Αϊνστάιν. Πιο δημοφιλές είναι το κεφάλι του Αϊνστάιν, "La cabeza de Einstein". Αρκετοί τουρίστες έρχονται για να ποζάρουν δίπλα στο τεράστιο γλυπτό κεφάλι του Albert Einstein, το οποίο βρίσκεται στην είσοδο του New York Bagel Café. Η δημοφιλής Calle Uruguay βρίσκεται σε απόσταση πέντε λεπτών με τα πόδια νότια του El Cangrejo και διαθέτει εστιατόρια, παμπ και άλλα νυχτερινά κέντρα.
Ανάμεσα στα ξενοδοχεία-ουρανοξύστες και τους πανύψηλους φοίνικες, φυτρώνουν μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις και καταστήματα σουβενίρ με τα Παναμέζικα καπέλα στις βιτρίνες.
Στην κάτω φωτο φαίνεται στα δεξιά η Iglesia del Carmen από το παράθυρο του δωματίου μας

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και τραβώντας τις βαριές κουρτίνες στα τεράστια παράθυρα μείναμε άφωνοι..

Η θέα από το δωμάτιό μας στον 21 όροφο ήταν εντυπωσιακή, τόσο τη μέρα όσο και τη νύχτα. Στον τελευταίο όροφο υπήρχε πισίνα με ξαπλώστρες για ηλιοθεραπεία και φυσικά η θέα από δω πάνω ήταν εξαιρετική!

Όπως και η σάλα που μπορούσες να πάρεις πρωινό, είχε τεράστια τζαμαρία προσφέροντας εκπληκτική θέα στην πόλη.

Η πόλη είναι γεμάτη αντιθέσεις. Από τους φαρδύς δρόμους με τα τεράστια μοντέρνα κτίρια, τις τράπεζες , τα εμπορικά κέντρα και τους ουρανοξύστες, έστριβες σε στενά με δρόμους γεμάτους λακκούβες, φτωχογειτονιές και χαρακτηριστικά χρωματιστά σπίτια με μπαλκόνια σαν κλουβιά με κάγκελα μέχρι επάνω.

Και στο δρόμο να περνάει ένα φορτηγάκι με ηχεία στο πίσω μέρος για να υπενθυμίσει ποιος είναι ο καλύτερος υποψήφιος για πρόεδρος της χώρας για τις εκλογές που πλησιάζουν.

Το πρώτο μέρος που θα βλέπαμε ήταν φυσικά το Casco Antiguo, το αξιοθέατο της πόλης που σε δημοφιλία το ξεπερνά μόνο το κανάλι. Είναι ένα μικρό κομμάτι της πόλης αλλά το μόνο αυθεντικό, με όμορφη αρχιτεκτονική γεμάτο πανέμορφες πλατείες, εκκλησίες, σπίτια και κυβερνητικά κτίρια που ιδρύθηκαν κατά την ισπανική αποικιοκρατία.

Σήμερα ανάμεσα στα ήσυχα σοκάκια υπάρχουν πολλά γκουρμέ εστιατόρια, μουσεία, γκαλερί,μαγαζιά και ξενοδοχεία και υπέροχα ανακαινισμένα κτίρια στριμωγμένα σαν σάντουιτς ανάμεσα σε κτίρια που δυστυχώς κυριολεκτικά καταρρέουν προσμένοντας κάποια ανακαίνιση.

Η βόλτα ξεκίνησε από το paseo las bovedas, έναν παραλιακό πεζόδρομο που βρίσκεται στην κορυφή του τείχους που έχτισαν οι Ισπανοί για να προστατεύσουν την πόλη και που μεγάλο κομμάτι του βρίσκεται κάτω από μια αψίδα με μπουκαμβίλιες. Κατά μήκος του υπάρχουν πάγκοι με ντόπιους που πουλούν είδη λαικής τέχνης και κάποιοι τα φτιάχνουν επί τόπου.

Εδώ συναντά κανείς και γυναίκες της φυλής Kuna που έχουν στήσει πάγκους και πουλούν χειροτεχνήματα αλλά κυρίως τα φημισμένα molas, στους τουρίστες που θέλουν να πάρουν μαζί τους ένα από τα πιο δημοφιλή αναμνηστικά της χώρας.

Είναι ωραίο μέρος για να πάρεις ανάσα δροσιάς στη σκιά αλλά και να απολαύσεις τη θέα στον ωκεανό, το μοντέρνο κομμάτι της πόλης στο βάθος και ένα μέρος της παλιάς πόλης, αφού το Casco viejo είναι ουσιαστικά μια χερσόνησος και εδώ βρίσκεσαι στη 'μύτη' της.

Περιπλάνηθήκαμε στα πλακόστρωτα δρομάκια και η βόλτα πραγματικά είναι απολαυστική καθώς περνάς από plaza σε plaza...Plaza de Francia, Plaza Herrera, Plaza Bolivar και φυσικά η κεντρική πλατεία Ανεξαρτησίας ή αλλιώς Plaza Mayor ή Plaza Catedral.

Χαθήκαμε περπατώντας τα στενά πεζοδρόμια χαζεύοντας την πολύχρωμη ισπανική αποικιακή αρχιτεκτονική στα ανακαινισμένα και στιλάτα κτίρια με την ιστορική γοητεία.

Φρεσκοβαμμένα με ζωντανά παστέλ γαλάζια και κίτρινα χρώματα, εντυπωσιακές καθολικές εκκλησίες, τραπεζάκια έξω στις πλατείες γεμάτα κόσμο και κάποιος μικροπωλητής να σπρώχνει το καρότσι με τα παγωτά και τις γρανίτες.

Μπουλούκια τουριστών σε οργανωμένα walking tours μαζεύονται γύρω από τον οδηγό που δίνει πληροφορίες για το παρελθόν της πόλης.

Και φυσικά εδώ βρίσκει κανείς κάποια από τα καλύτερα roof top bars για ποτό με θέα τα αποικιακά κτίρια και τους ουρανοξύστες στο βάθος.

Η παρουσία της αστυνομίας είναι εμφανής αφού η περιοχή κάποτε ήταν επικίνδυνη. Η μόνη στιγμή που ένιωσα άβολα ήταν όταν είχε νυχτώσει και από χαζομάρα μου βρεθήκαμε περιπλανώμενοι στο El Chorrillo, μια περιοχή όχι και τόσο ασφαλή. Είναι εύκολο να βρεθείς εδώ αφού η μια συνοικία μπαίνει μέσα στην άλλη και το καταλαβαίνεις μόνο αφού παρατηρήσεις οτι τα παστέλ σπίτια εξαφανίζονται μαζί και η αστυνομία, τα σκουπίδια πληθαίνουν, τα μισογκρεμισμένα σπίτια επίσης.

Μια περιοχή που μπορεί σήμερα να μην είναι τόσο επικίνδυνη όσο ήταν κάποτε, αλλά ενώ βρίσκεται πολύ κοντά στο Casco, ωστόσο απέχει πολύ από αυτό. Είναι η περιοχή που δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα από την εισβολή των ΗΠΑ το 1989.Μέσα σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε σε άλλο κόσμο..Κτίρια πολύχρωμα με ξεφτισμένες προσόψεις κάποια ερειπωμένα και ετοιμόρροπα. Ντόπιοι κάθονται σε καρέκλες στα πεζοδρόμια με μπίρες στο χέρι, λάτιν μουσική ακούγεται σε κάθε γωνία, παιδιά τρέχουν ξυπόλητα μαζί με αδέσποτα σκυλιά και γυναίκες κρέμονται στα παράθυρα για λίγο αέρα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα. Και όλοι μας κοιτούν με περιέργεια. Η έντονη αντίθεση ανάμεσα στις δυο περιοχές υπάρχει επειδή το 1997 το Casco viejo χαρακτηρίστηκε παγκόσμια κληρονομιά της UNESCO χάρη στα ιστορικά ισπανικά αποικιακά κτίρια και τις καθολικές εκκλησίες που χρονολογούνται από τις αρχές της δεκαετίας του 1500. Ξένοι αγόραζαν ακίνητα στο Casco, ξενοδοχεία και στιλάτα μαγαζιά φτιάχτηκαν.Ενώ το El Chorrillo αφέθηκε στη μοίρα του και στο έλεος των συμμοριών.

Σήμερα η πόλη του Παναμά εξελίσσεται, αλλά εδώ βλέπεις αυτό που μένει πίσω...η φτωχότερη γειτονιά του Παναμά. Δεν ξέρω το πρωί πως είναι, πάντως βράδυ δεν είναι καλή ιδέα να βρεθείς εδώ..Φοβόμουν να βγάλω και το κινητό να κοιτάξω που στο καλό βρισκόμαστε. Τελικά βγήκαμε σε μια ας το πούμε πλατεία πλαισιωμένη από εργατικές πολυκατοικίες και τη λεωφόρο στο βάθος και πήραμε ταξί.

Η cinta costera τρέχει παράλληλα με την Avenida Balboa και λίγο μετά το Mercado de mariscos, γίνεται ένα τόξο στον ωκεανό που περιβάλλει το Casco viejo. Κάπου εδώ αφήσαμε το ταξί και πιάσαμε τα ποδήλατα...Η ώρα που είχαμε ήταν περιορισμένη γιατί το ποδηλατάδικο θα έκλεινε, οπότε η βόλτα μας ήταν σχετικά μικρή. Αρκετή όμως για τον Παναμά ώστε να μας εντυπωσιάσει με το λαμπερό ορίζοντα και τα αμέτρητα φώτα από τους αστραφτερούς του ουρανοξύστες.

Ο Junior δε χόρτασε τη βόλτα και δήλωσε οτι πριν φύγουμε θα ξαναρχόμασταν οπωσδήποτε...θα ξανανοικιάζαμε ποδήλατα αυτή τη φορά από νωρίς.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και ανεβήκαμε μερικούς ορόφους πιο ψηλά από το δωμάτιο για ένα ποτό με θέα, σκεπτόμενοι ότι σήμερα τα είδαμε όλα. Την αφημένη στη μοίρα της φτωχογειτονιά του El Chorrillo, το γοητευτικό Casco viejo, και τον ορίζοντα της malecon που θύμιζε Μαϊάμι..

Αυτή η πόλη έχει πολλά πρόσωπα..Αύριο μας περίμενε άλλο ένα!

 

[go2dbeach]

Βρίσκομαι στο σημείο που ονειρευόμουν, εδώ που ο Ατλαντικός και ο Ειρηνικός ωκεανός είναι απίστευτα κοντά, σχεδόν ανακατεύονται, ενώνονται με το αδιάκοπο πήγαινε-έλα των πλοίων μέσα στο κανάλι του Παναμά.

Το σημείο που όλοι μα όλοι οι επισκέπτες του Παναμά θα περάσουν, στο πρώτο σετ δεξαμενών στον Ειρηνικό, το Miralores locks, αφού είναι το πιο δημοφιλές αλλά και κοντινό για όποιον δεν έχει πολύ χρόνο στην πόλη.

Η πρόσβαση είναι εύκολη είτε με ταξί, είτε με λεωφορείο από το Albrook -που πας με το μετρό. Πολλοί επιλέγουν να έρθουν με οργανωμένο γκρουπ, ενώ υπάρχει και τουρ που περιλαμβάνει τον διάπλου του καναλιού για όσους αναζητούν μια πιο εξαιρετική εμπειρία, με το ανάλογο κόστος.

Η είσοδος κοστίζει 20$ το άτομο και ισχύει για όλη μέρα, που σημαίνει οτι μπορείς να δεις τα πρωινά πλοία που περνούν, να φύγεις όταν η κίνηση κόψει, και να επιστρέψεις κατά τις 3 το μεσημέρι που έχει πάλι πλοία.

Εδώ υπάρχει κέντρο επισκεπτών με 4 εκθεσιακές αίθουσες που παρέχουν πληροφορίες για την ιστορία και λειτουργία του καναλιού, μουσείο, και δύο ταράτσες παρατηρητήρια με θέα τις δεξαμενές και τα πλοία που περνούν. Οι δεξαμενές λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία και υψώνουν ή κατεβάζουν τα πλοία ανάλογα αν μπαίνουν ή βγαίνουν από το κανάλι.

Κι αυτό γιατί η λίμνη Gatun που βρίσκεται ανάμεσα στους δύο ωκεανούς, βρίσκεται σε ψηλότερο επίπεδο. Χρειάζεται λοιπόν αυτό το υδάτινο ασανσέρ για να ανεβάζει τα πλοία στο ύψος της λίμνης και αφού τη διασχίσουν τα κατεβάζει ξανά μέσα από τρία σετ δεξαμενών στην πλευρά κάθε ωκεανού.

Ευτυχώς πήγαμε νωρίς γιατί κατά τις 10:30 το παρατηρητήριο είχε γεμίσει κόσμο κυρίως με γκρουπ με κάποιον οδηγό που εξηγούσε τη διαδικασία λειτουργίας των δεξαμενών. Περιττό, αφού το κέντρο Miraflores έχει έναν εκφωνητή ο οποίος δίνει πληροφορίες σε αγγλικά και ισπανικά για το κάθε πλοίο που διέρχεται - την εθνικότητά του, το μέγεθος, το φορτίο και άλλα στοιχεία - και περιγράφει με λεπτομέρειες το πως λειτουργεί αυτό το θαύμα της μηχανικής.

Μόλις έκανε την εμφάνισή του το πρώτο πλοίο κρεμάστηκαν όλοι στα κάγκελα να βγάλουν φωτο και τα μαρκουτσοσέλφι πήραν φωτιά!

Παρατηρούσαμε το πλοίο που μόλις είχε περάσει τη γέφυρα Las Americas να μπαίνει στη δεξαμενή η οποία κλείνει πίσω του και γεμίζοντας νερό το ανεβάζει μέχρι την στάθμη του νερού της επόμενης. Η επόμενη δεξαμενή με τον ίδιο τρόπο το ανεβάζει στο επίπεδο της λίμνης Miraflores.

Το πλοίο θα συνεχίσει το ταξίδι του μέχρι την άλλη πλευρά της λίμνης όπου το περιμένει η επόμενη δεξαμενή ονόματι Pedro Miguel, η οποία το ανεβάζει στο επίπεδο της λίμνης Gatun. Το πλοίο στη συνέχεια περνάει το Culebra cut και μπαίνει στη λίμνη Gatun.

Αφού τη διασχίσει, οι τελευταίες δεξαμενές, Gatun Locks, το κατεβάζουν ξανά στο επίπεδο του Ατλαντικού και συνεχίζει το ταξίδι του.
Κάποια μικρότερα σκάφη που κάνουν μίνι κρουαζιέρες διασχίζοντας το κανάλι, δένονται σε ένα ρυμουλκό καναλιού για λόγους ασφαλείας.

Αυτό που πέρασε όμως τώρα ήταν τεράστιο και απείχε ίντσες από το πλαϊνό της δεξαμενής! Από το παρατηρητήριο το θέαμα είναι εντυπωσιακό αφού βλέπεις τα πλοία που χωρούν τσίμα τσίμα να ακινητοποιούνται στη δεξαμενή και να ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα την κατεύθυνσή τους. Εκατέρωθεν της δεξαμενής μίνι βαγονέτα τα mules, κινούνται πάνω σε σιδηροδρομικές γραμμές και ρυμουλκούν με ειδικά καλώδια, κρατώντας ταυτόχρονα τα πλοία σταθερά για να μη χτυπήσουν στα τοιχώματα.Και όλα αυτά τα βλέπεις σε απόσταση αναπνοής.

Όταν το 1914 το κανάλι λειτούργησε, οι αρχές δημιούργησαν το "Panamax", το μέγιστο μέγεθος δηλαδή (μήκος, πλάτος, βύθισμα) που θα μπορούσε να έχει ένα πλοίο για να διασχίσει το κανάλι. Τώρα από το παρατηρητήριο λίγο πιο μακριά μπορούσαμε να δούμε τη νέα διώρυγα του Παναμά που εγκαινιάστηκε τον Ιούνιο του 2016 με νέο σετ δεξαμενών 40% μεγαλύτερες από τις αρχικές, που μπορεί να εξυπηρετεί γιγαντιαία φορτηγά πλοία “New Panamax” και νέα λωρίδα της κυκλοφορίας κατά μήκος του καναλιού που διπλασιάζει τη κίνηση.
Αυτή η τρίτη λωρίδα προστέθηκε σε κάθε πλευρά του καναλιού, τη μια τη βλέπαμε εδώ στον Ειρηνικό στα νότιο δυτικά του Miraflores και η άλλη βρίσκεται ανατολικά του Gatun, με το όνομα Agua Clara locks και το ομώνυμο κέντρο επισκεπτών.

Παρόλα αυτά το μεγαλύτερο πρόβλημα του καναλιού παραμένει το Culebra cut. Ήταν το σημείο που δυσκόλεψε περισσότερο την κατασκευή του καναλιού και κόστισε τις περισσότερες ζωές αφού εκτός από τις επιδημίες, οι συνεχείς κατολισθήσεις είχαν σαν αποτέλεσμα ένα τρένο κάθε πρωί να μεταφέρει από το Cut στο κοιμητήριο του Colon όσους εργάτες δεν έβγαλαν τη νύχτα. Σήμερα είναι το πιο στενό σημείο, του τεχνητού θαλάσσιου δρόμου που για 13 χλμ υποχρεώνει τα μεγάλα πλοία να περνούν ένα-ένα. Πέρα μακριά βλέπαμε τα πλοία να παρατάσσονται περιμένοντας τη σειρά τους είτε για να μπουν στις δεξαμενές, είτε για να περάσουν το Culebra cut.

Ήταν όνειρό μου να βρεθώ εδώ και πραγματικά ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Είναι συναρπαστικό να βλέπεις τη δράση από τόσο κοντά, ενός έργου που άλλαξε την ιστορία της ναυσιπλοΐας για πάντα.

Το βράδυ κάναμε μια βόλτα στο Amador Causeway ή στα ισπανικά La Calzada De Amador. Πρόκειται για έναν υπερυψωμένο δρόμο πάνω στη θάλασσα που βρίσκεται στη νότια είσοδο του καναλιού και που ενώνει την πόλη του Παναμά με 4 μικρά νησάκια.Naos Island, Culebra Island, Perico Island και Flamenco Island το τελευταίο νησάκι.

Όταν κατασκευαζόταν το κανάλι, τις πέτρες και τους βράχους που έβγαλαν από το Culebra cut, τους χρησιμοποίησαν για να φτιάξουν τον δρόμο μήκους 6 χλμ. ως κυματοθραύστη για προστασία του καναλιού και των πλοίων που περίμεναν να μπουν.

Σήμερα εκτός από λειτουργική χρήση, είναι αγαπημένο μέρος ντόπιων και τουριστών για φαγητό, βόλτα, ρηλάξ και τζόγκινγκ. Παράλληλα με το δρόμο υπάρχει ποδηλατόδρομος και νοικιάζονται ποδήλατα, μονά ή και οικογενειακά, σκουτεράκια και πατίνια. Έχει μικρά πάρκα για αθλητικές δραστηριότητες, αλλά και μπαρ, νυχτερινά κέντρα και μια ποικιλία μαγαζιών για φαγητό.

Υπάρχουν εξαιρετικά παραθαλάσσια εστιατόρια αλλά το μεγάλο τους ατού είναι η εκπληκτική θέα στον ορίζοντα της πόλης και στα πλοία που περιμένουν να ξεκινήσουν το ταξίδι τους μέσω του καναλιού.
Η βόλτα μας ήταν σύντομη αφού το πρωί...μάλλον τα ξημερώματα θα φεύγαμε για να εκπληρώσω το τάμα μου...προσκύνημα στον Άγιο Βλάσιο!!

 

[dim kyr]

Μας κόλασες! Και ειμαστε και βουνισιοι. .....

 

[Μανολης Γκ.]

Φανταστικά τα είπες και τα έκανες κιόλας! Να αναφέρουμε ενδεικτικά ότι το κόστος διέλευσης ενός τάνκερ με μήκος 180 μέτρα ανέρχεται περίπου στα 130 χιλιάδες δολλάρια όταν δεν είναι φορτωμένο γιατί αν είναι φορτωμένο το κόστος πλησιάζει τα 150.

 

[go2dbeach]

Το κόστος που πληρώνει κάθε πλοίο φαίνεται μεγάλο, αλλά είναι πολύ μικρότερο από το να κάνει το γύρο της νοτίου αμερικής.
Τα λιγότερα χρήματα που δόθηκαν για μια διέλευση ήταν 36 σεντς, από τον Richard Halliburton το 1928, ο οποίος το πέρασε κολυμπώντας.