Ιταλία Πάσχα στη Νάπολη

[katkats]

by @Gin Tonic​

Μείναμε στο Il sorriso που βρίσκεται στη Via Duomo 193, δηλαδή 5' περπάτημα από το Di Matteo. Το είχαμε βρεί στο βοοκινγκ ντοτ κομ και μας άρεσε η τοποθεσία. Στείλαμε εμαιλ η τιμή ήταν ακόμη καλύτερη και έτσι το κλείσαμε. Το δωμάτιο ήταν τεράστιο σε δύο επίπεδα με εσωτερική σκάλα και ένα μικρό μπαλκόνι. Κάτω ψυγείο και σαλόνι –πάνω υπνοδωμάτιο και μπάνιο. Για πρωινό όλα τα (τρία) δωμάτια πηγαίναμε στην κουζίνα όπου η σπιτονοικοκυρά μας έδινε χυμό, καφέ, μαρμελάδες, κλασσικά πράγματα. Το ξενοδοχείο το δούλευε ένα γλυκύτατο μορφωμένο ζευγάρι μεσόκοπων ιταλών η Λάουρα και ο Μπρούνο που αγαπάνε τα ταξίδια και έρχονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Η Λάουρα λατρεύει τη θάλασσα, ο Μπρούνο το βουνό και καταλαβαίνεις αμέσως ποιος κερδίζει στην συζυγική αναμέτρηση. Τους γράψαμε δύο σελίδες με μέρη στην Ελλάδα που ή είχαν απορίες ή τους προτείναμε εμείς να πάνε. Έχουμε κρατήσει επαφή και τον Ιούνιο μας ρωτήσανε τη γνώμη μας για λοκέσιον και ασφάλεια του ξενοδοχείου τους στην Αθήνα. Ο Μπρούνο μιλάει γαλλικά και καθόλου αγγλικά, η Λάουρα χαρούμενα και χαριτωμένα ιταλοαγγλικά αλλά η συνεννόηση είναι δυνατή.


Τρίτη Μεγάλη


Μίζερο ξύπνημα σε μια βροχερή πόλη.

Πρωινό. Είδαμε στο worldtracer της Alitalia ότι οι βαλίτσες είχαν βρεθεί στη Ρώμη και ότι είχαν δοθεί σε μεταφορική προς παράδοση. Χασομερήσαμε αρκετά, περιμένοντας μάταια. Βγήκαμε έξω και κόβαμε βόλτες στη βροχή γύρω από το ξενοδοχείο. Θελήσαμε να χρεώσουμε την Αλιτάλια ομπρέλες, οι μαυρούληδες είχαν μπόλικες, αλλά δεν κουβαλάγαν ταμιακή. Μπήκαμε βρεγμένοι στον Duomo, που είναι τεράστιος και εντυπωσιακός και το θαύμα έγινε. Η Λάουρα από το χοτέλι μας πήρε και μας είπε ότι οι μ..άκες ήρθαν και αφήσαν τα πράγματα σε ένα μαγαζί ηλεκτρικών κάτω από το ξενοδοχείο. Ψυχική ανάταση.

Duomo

Αγκαλιές, τρυφερά λόγια, φανταστείτε, φίλησα τα σώβρακα μου σταυρωτά πολλές φορές, πάλι και πάλι, γενικά ένας έρωτας. Είχαμε χάσει τη μισή μέρα. Τώρα όμως ήμασταν έτοιμοι. Ξεχυθήκαμε αλαλάζοντας στην πόλη σαν αιμοσταγείς κουρσάροι.

Η θέα από το μπαλκόνι μας. Ο δρόμος φιλοξενούσε πολλά μαγαζιά με είδη γάμου.

Πήραμε την Via San Biagio dei Librai. Αυτή είναι η Spaccanapoli (σχίσιμο, σπάσιμο), ένα από τα τρία αρχαία decumani της Νάπολης. Αλλάζει δυο ακόμα ονόματα, έχει πλήθος αξιοθέατων και ονομάζεται έτσι γιατί φαίνεται σαν μαχαιριά όταν κοιτάς τη Νάπολη από ψηλά.

Το Vomero αχνοφαίνεται στο βάθος.

Do I know him?
Αυτό είναι από άλλο θέμα.

Κάτσαμε και ήπιαμε καφέ στην Piazza Carita. Brazilian και nozziolato.

Brazilian

Μετά αφού ξεκουραστήκαμε λίγο μπήκαμε στην τεράστια Galleria Umberto Ι

Και συνεχίσαμε:

Teatro San Carlo

Piazza del Plebiscito,

και απέναντι το Palazzo Reale

και Castel Nuovo

Γυρνώντας προς το ξενοδοχείο περιηγηθήκαμε στην περιοχή που βρίσκεται το Πανεπιστήμιο, μια ενδιαφέρουσα περιοχή.

Το βράδυ, κάτω απο καταρρακτώδη βροχή πήγαμε στην πιτσαρία Da Michele ο οποίος ήταν φίσκα με καμιά σαρανταριά άτομα απέξω να περιμένουν στη βροχή για τραπέζι. Η πιτσαρία Da Michele κάνει μόνο δύο πίτσες και τίποτα άλλο. Margarita και marinara. Η marinara είναι η πίτσα του ψαρά, χωρίς όμως ψάρι και κυρίως χωρίς τυρί. Τι έχει; Ζύμη και μία κόκκινη σάλτσα, με σκόρδο και ρίγανη. Πήραμε για το ξενοδοχείο με την αστρονομική τιμή των 7 ευρώ ...τα πάντα που είχε να προσφέρει το μαγαζί. Ο Di Matteo κερδίζει στα σημεία. Για να καταλάβετε, σήμερα η διατροφή μας, μας κόστισε 12 ευρώ (+arancini το μεσημέρι). Τα δύο άτομα.

 

[greco]

 

[Samion]

Η μαριναρα ειναι του ναυτικου, δηλ με υλικα μακρας διαρκειας συντηρησης. Μερικοι πιτσαδοροι υπερβαλλουν με το σκορδο..

 

[karfitsa]

Πολύ ωραία γραμμένη,ιστορία.Και πολύ ωραίες φωτογραφίες
Είναι μία πόλη που θέλω πολύ να επισκεφθώ και σίγουρα θα γίνει ο οδηγός μου.

 

[Nedelja]

Ε ρε τα βύσματα (@Gin Tonic )... χώνουν κόσμο να τους ανεβάζει ιστορίες...

Πάρα πολύ ωραία τα μας τα λέτε πάντως και η Νάπολι είναι από τις λίγες ιταλικές πόλεις που με ιντριγκάρουν τόσο οπότε θα σας παρακολουθώ στενά.

Είναι μία πόλη που θέλω πολύ να επισκεφθώ και σίγουρα θα γίνει ο οδηγός μου.

Στο πρώτο συμφωνώ απόλυτα...για το δεύτερο θα δείξει βλέπω σοβαρές ανακρίβειες και θα το σκεφτώ σοβαρά!

Η marinara είναι η πίτσα του ψαρά

Η μαριναρα ειναι του ναυτικου

υ.γ

Do I know him?

Αυτοί πάντως μάλλον δεν τον ''ήξεραν''....

 

[karfitsa]

Αυτοί πάντως μάλλον δεν τον ''ήξεραν''....

Γιατί...τον ξέραμε εμείς,τότε;

 

[Samion]

Έτσι ειναι η ζωη...αμα δεν ξερεις απο θαλασσα ολα ιδια σου φαινονται...
Η διαφορα ειναι οτι ο ψαρας τρωει φρεσκα (αρα περιμενεις να εχει ψαρι) ενω ο ναυτικος οχι γιατι εχει προμηθειες για μηνες που κρατα το ταξιδι του...η πιτσα πηρε το όνομα της απο ναυτικο γιατί ηταν η μονη πιτσα που ετοιμαζαν τοτε με υλικα που διατηρουνταν για μηνες..
Κ μάθημα ιταλικων: marinaio ναυτικος, pescatore ψαρας..

 

[jimp]

Ιστορία ντροπή για την Alitalia... Κανονικά θα πρέπει να διαγραφεί από το φόρουμ @Samion. Ή τουλάχιστον ας μείνει μπας και καταλάβουν τι περνάνε οι ναυτικοί!

 

[katkats]

Φαγητό στη Νάπολη


Και ποιος είναι αυτός ο Di Matteo?

Όλα ξεκίνησαν από αυτούς τους τρελούς τη @Dafni και τον @leon00 που στην ιστορία τους
http://www.travelstories.gr/community/threads/Η-dafni-και-ο-leon00-στη-Νάπολη.18839/
περιγράφουν τη γευστική δοκιμή που έκαναν στις τρεις καλύτερες πιτσαρίες της Νάπολης μέσα σε ένα βράδυ! Με το που διάβασε την ιστορία ο @Gin Tonic, αυτή η αποστολή έγινε όνειρο ζωής: να δοκιμάσουμε και τις τρεις πιτσαρίες.
Di Matteo, Da Michele, Sorbillo. Εννοείται ότι η αποστολή εξετελέσθη, αλλά όχι σε ένα βράδυ και όχι τρώγοντας στα παγκάκια (που πολύ θα το θέλαμε, όμως έβρεχε και έκανε κρύο), αλλά παίρνοντας τα κουτάκια μας στο δωμάτιο και συνοδεύοντας τα με μια ή και δυο peroni. Κάθε πιτσαρία με τις ιδιαιτερότητες της, άλλο σύστημα και ελαφρώς διαφοροποιημένη πίτσα.

Κοινό χαρακτηριστικό τους η λεπτή και αφράτη ζύμη, συγκεκριμένα χοντρή κόρα και λεπτή μέση, το κακοχυμένο σχήμα, η καταπληκτική σάλτσα ντομάτα και η λιτότητα στα υλικά. Υπάρχουν άλλωστε σαφείς κανόνες παρασκευής της verace pizza napoletana.
Η @Dafni δίνει πολύ καλή περιγραφή καθώς και αυτός ο κύριος (μετά το 2:55):

(Λίγο αμερικανιά είναι αλήθεια. Αυτό με τα σκουπίδια δεν το ζήσαμε. Το επεισόδιο είναι του 2011)

Επίσης κοινό γνώρισμα τουλάχιστον σε αυτές τις τρεις πιτσαρίες είναι η αναμονή σε ώρες αιχμής. Η συντριπτική πλειοψηφία όσων περίμεναν υπομονετικά ήταν Ναπολιτάνοι, που σίγουρα παίρνουν πολύ στα σοβαρά την πίτσα τους. Άλλο κοινό γνώρισμα: οι χαμηλές τιμές, που σε συνδυασμό με την εξαιρετική ποιότητα και γεύση εκμηδενίζουν κάθε προβληματισμό για το τι θα φας στη Νάπολη. Τέλος, η διακόσμηση στις σάλες τους απουσίαζε πανηγυρικά, καμιά ατμόσφαιρα και διεκπεραιωτικό service.

Στον Michele ζητάς χαρτάκι με νούμερο και περιμένεις έξω στο αγιάζι μέχρι να έρθει η σειρά σου για να κάτσεις σε τραπέζι. Όταν τον επισκεφθήκαμε έβρεχε καταρρακτωδώς. Πολλοί περιμένανε έξω με χαρτάκια. Όσοι χώραγαν στριμώχνονταν κάτω από την τέντα της εισόδου και όσοι περίσσευαν ήταν ακροβολισμένοι σε κάθε υποψία εσοχής στα γύρω κτίρια. Για take away, το διευκρινίζεις αμέσως με το που μπαίνεις και δίνεις παραγγελία, χωρίς χρονοτριβή, σε όποιον προσφερθεί να σε εξυπηρετήσει (δεν θα δυσκολευτείς, είπαμε, μόνο δυο πίτσες κάνει το μαγαζί). Μετά θα ροκανίσεις τον χρόνο μέχρι να πάρεις τα πολυπόθητα κουτάκια στα χέρια σου χαζεύοντας τους ψήστες στη γραμμή παραγωγής. Παίζει να είναι η γνωστότερη πιτσαρία εκ των τριών λόγω της ταινίας με τη Τζ. Ρόμπερτς. Οι πίτσες μας είχαν αρπάξει λίγο και μας φάνηκαν οι πιο φτωχές ως προς την ποσότητα των υλικών, αλλά πιο αφράτες. Πολύ καλές όμως.

Στον (Gino) Sorbillo το σύστημα είναι αλλιώς. Αν θες να κάτσεις δίνεις όνομα στην είσοδο και περιμένεις έξω στην Tribunali. Το μαγαζί έχει διάφορες αίθουσες εξαπλωμένες στους ορόφους του κτιρίου. Αν θες να πάρεις πακέτο, σου δίνουν κατάλογο, κάνεις παραγγελία, δίνεις όνομα και βγαίνεις να ενωθείς με το πλήθος που έχει κλείσει πλέον την Tribunali. Και όταν φτάσει η σειρά σου τι γίνεται; Από τα μεγάφωνα στο δρόμο φωνάζουν το όνομά σου! Αλλά αυτή η εμπειρία – ρεζιλίκι θα περιγραφεί σε επόμενο κεφάλαιο... Έχει ποικιλία από κλασσικές και πιο ευφάνταστες πίτσες. Μας φάνηκαν πιο μεγάλες σε μέγεθος και σίγουρα μας έδωσαν άλλα ντάλα σε σχέση με την παραγγελία που κάναμε. Ήταν πολύ καλές, πάντως.

​

Και φτάνουμε στον Di Matteo. Πιο απλά πράγματα. Λες ότι θες τραπέζι ή δίνεις την παραγγελία για da asporto και με κάποιο δικό τους σύστημα τηρούν μια σειρά προτεραιότητας και όλοι μένουν ικανοποιημένοι. Ήταν τελικά ο καλύτερος για εμάς. Πολύ οικονομικός (δυο πίτσες, μια μαργαρίτα και μια με προσούτο 7 ευρώ!), έχει ποικιλία και μας γεμίζανε τα κουτάκια σε dt. Κατά μέσο όρο πηγαίναμε μια φορά την ημέρα από εκεί, καθώς εκτός από pizzaria είναι και friggitoria.

Αυτό σημαίνει ότι προσφέρει και τηγανιτά σνακ (fritture). Μεγάλη ποικιλία και καθόλου βαριά.

Έχουμε και λέμε: arancini άσπρα και κόκκινα – αν τα σισιλιάνικα είναι καλύτερα, έχω αργήσει –μπάλες ρυζιού γεμιστές, καλυμμένες με ψίχουλα ψωμιού και φυσικά τηγανισμένες, πατατοκροκέτες (crocchè) γεμιστές με τυρί, μελιτζάνες και κολοκυθάκια σε κουρκούτι, μέχρι και μακαρόνια σε κροκέτα (frittatine di pasta/maccheroni). Πολλά άλλα είδανε τα ματάκια μας, αλλά δεν προλάβαμε να τα δοκιμάσουμε όλα.

Γλυκά. Δοκιμάσαμε μόνο από το Scaturchio. Από τη μεγάλη ποικιλία γλυκών πήραμε δυο πολύ δημοφιλή γλυκά μια sfogliatela richia, με αυτό το εξαίσιο σχήμα (τραγανή σφολιάτα με κρέμα) και έναν baba, ανάμεσα σε Ναπολιτάνους που παραλάμβαναν τα γλυκά για το Πάσχα (στις παραγγελίες κυριαρχούσε η pastiera).

Από εδέσματα του Πάσχα φάγαμε και το παραδοσιακό αλμυρό ψωμί casatiello ή αλλιώς tortano από ένα παντοπωλείο αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε.

Σίγουρα ένα από τα ατού της Νάπολης είναι το φαγητό. Το αναπολώ με συγκίνηση πάντα. Εκτός από πιτσαρίες, η πόλη έχει να επιδείξει πολύ καλά εστιατόρια και τρατορίες. Είναι άλλωστε κορυφαίος γαστρονομικός προορισμός. Η κουζίνα της στηρίζεται στα άριστα τοπικά προϊόντα της Καμπανίας.

Εμείς επισκεφθήκαμε αυτήν την τρατορία Antica Osteria Pisano που ήταν κοντά στο δωμάτιό μας. Δεν μπορώ να πω ότι κάναμε την ανακάλυψη του αιώνα. Απλά, αν την δείτε μπροστά σας, να ξέρετε ότι το φαγητό είναι καλό και οικονομικό, παρόλο που μάλλον απευθύνεται σε τουρίστες.

Περισσότερο αναφέρω το μέρος γιατί εκεί γεννήθηκαν δυο μεγάλες αγάπες: scallopine al limone και gnocchi alla sorrentina!

 

[mfish]

Μας ανοιξες την ορεξη

 

[giannismits]

Πως μ'αρέσουν αυτά τα ρεπορτάζ φαγητού!
Καλύτερα από οποιαδήποτε αξιοθέατα

 

[serginio]

@katkats Αρκετά καιρό "χαλβάδιαζα" τη Νάπολη, τα εισιτήρια κλείστηκαν για 10-12/05
και μόλις βρήκα το Il soriso στα 267 ευρώ για τρία βράδια με δωρεάν πρωινο (στο τρίκλινο) και δωρεάν ακυρωση. Επειδή μ αρέσει που ξεφεύγει απο τα κλασσικά ξενοδοχεία (τα οποία τα βαρέθηκα) και η τιμή φαίνεται συμπαθητική να το κλείσω ή να στείλω e-mail απευθείας (ερώτηση που όταν κάνουν στο φόρουμ εκνευρίζομαι )