Κομόρες Τανζανία Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει (Κομόρες-Τανζανία), μόνο μη κάτσουμε άλλο σπίτι…

[hydronetta]

Edit:

Σκέψη Νο 6 : Η συνέχεια;;;;
Και συμφωνώ!! Η συνέχεια;;;

Όσο σκέφτομαι τι εκκρεμότητες συγγραφικές έχω με πιάνει σύγκρυο
2-3 κεφάλαια μείνανε και έχουν προτεραιότητα (εννοείται) για να κλείσει η ιστορία
@frida: είδες διαστροφή που ξυπνησε το animal planet μέσα μας. Και να σκεφτείς ότι το χωριό ήταν τίγκα στις νυχτερίδες (γλυκούλες και φρουτοφάγες όχι βαμπιρ)

 

[hydronetta]

Κεφ.14. Ζανζιβάρη (Μέρος ΙΙ)

Η δεύτερη μέρα στη Ζανζιβάρη ανέτειλε βρίσκοντάς μας... κατά ένα άτομο λιγότερους. Από βραδύς είχαμε αποχαιρετήσει την συνταξιδώτισσα Στέλλα που λογω επαγγελματικών υποχρεώσεων έπρεπε να επιστρέψει στην Αθήνα.

Το πρωινό σερβιριζόταν σ’ένα μικρό ανατολίτικο αρχονταρίκι με μαξιλάρες στην οροφή του καταλύμματός μας η οποία διαφημιζόταν σαν το καλύτερο σημείο για να ρεμβάσει κανείς βλέποντας πανοραμικά την Stonetown. Οφείλω να παραδεχθώ ότι τίποτα το ρομαντικό δεν είχε η θέα των τσίγκινων σκεπών. Όλο το σκηνικό ήταν μια σκέτη απογοήτευση.

Απολαύσαμε το πρωινό μας ακροβολισμένοι στις τέσσερις γωνιές του στενάχωρου μπαλκονιού κάνοντας κλεφτές τζούρες τσιγάρου σαν έφηβοι φυλάγοντας εναλλάξ τσίλιες, διότι η εντολή ήταν ρητή και γεγραμμένη: απαγορεύεται το κάπνισμα! Κι η αλήθεια (οι θεριακλήδες του καπνού θα με καταλάβουν), ένας τόσο απολαυστικός στην όψη και τη γεύση καφές ήταν κρίμα κι άδικο να πάει άκαπνος.

Μετά από μια έρευνα αγοράς που είχε προηγηθεί καταλήξαμε να αφήσουμε τις τύχες μας στα χέρια του Anjam για να μας ξεναγήσει στο νησί του. Τον εν λόγω κύριο τον ξέθαψε από το διαδίκτυο η malysa μας και μετά από ανταλλαγή e-mail είχαμε πάρει τις προσφορές του για τα επιθυμητά tours. Έχοντας εργαστεί για καιρό στη χώρα μας μιλούσε άριστα ελληνικά, γεγονός που καθιστούσε τη συνεννόηση ευκολότερη.

To πρόγραμμα προέβλεπε αρχικά να κάνουμε το πολυδιαφημιζόμενο spice tour ή ελληνιστί επίσκεψη σε φυτεία μπαχαρικών. Αυτά τα tours τα αντιμετωπίζω πάντα με σκεπτικισμό γιατί τα θεωρώ τουριστικές παγίδες που αποσκοπούν κυρίως να σε πάνε σε μέρη της επιλογής τους και να καταλήξεις τελικά στο μαγαζί όπου θα ροκανίσεις το συνάλλαγμά σου σε αχρηστες αγορές.

Η διαδρομή προς το εσωτερικό του νησιού, μακρυά από την πολύβουη Stonetown μας αποκάλυψε τις εικόνες καθημερινότητας: σπίτια προχειροκατασκευασμένα, πάγκοι και μικρομάγαζα στην άκρη του δρόμου να προσδοκούν επίδοξους πελάτες, ξεχυλισμένα από κόσμο dala dala (τοπικά minibus) να διασχίζουν το οδόστρωμα πάνω κάτω ασταμάτητα, γυναίκες να μεταφέρουν στα κεφάλια τους κάθε λογής εμπόρευμα και τα παιδιά πανταχού παρόντα κι αεικίνητα …

Φθάσαμε στην καταπράσινη φάρμα, όπου μέσα σε οργιώδη βλάστηση ο ξεναγός παρά τη χωλότητά του, ξεκίνησε τη μύηση ημών των αδαών σε δενδρύλλια που παράγουν λογής λογής μπαχαρικά. Οφείλω να ομολογήσω ότι το tour ήταν πολύ εκπαιδευτικό και ήταν συχνά τα επιφωνήματα σαν ανακαλύπταμε ποιό φυτό αντιστοιχεί σε ποιό μπαχαρικό.

Είδαμε, αγγίξαμε, μυρίσαμε καφέ, κακάο, πιπέρι, κάρδαμο, κανέλλα, γαρύφαλλο κι άλλα μπαχαρικά και βότανα που ούτε μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου, πλην του μοσχοκάρυδου που μας εντυπωσίασε με την εμφάνισή του. Θα μπορούσε άνετα να το θεωρήσει κανείς κόσμημα.

Αφού υποβάλλαμε τα σέβη μας στον βασιλιά (μαύρο πιπέρι) και τη βασίλισσα (κάρδαμο) των μπαχαρικών που διεγείρουν τους γευστικούς μας κάλυκες, μας πήγανε σε ένα όμορφο αίθριο όπου απολαύσαμε τσάι και φρέσκα τοπικά φρούτα και μας φόρεσαν στο κεφάλι ένα καπέλο δίκην βασιλικής κορώνας φτιαγμένο περίτεχνα από φύλλα.
Η «βασιλική» παρέα μας ξεκαρδισμένη στα γέλια αποθανατιζόταν σε πόζες επιδεικνύοντας όλο περηφάνια τα καπελίνα μας.

Αφού ψωνίσαμε και το κάτι τις μας από το υπαίθριο μαγαζάκι, ο οδηγός μας έβαλε ρότα, ως επιβάλλεται τουριστικά, για τη παραλία της περιοχής Kendwa. Εκεί ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια τα παραθαλάσσια θέρετρα για να υποδεχθούν τους πολυάριθμους λουόμενους που αναζητούν εξωτικό προορισμό για να μεταλλάξουν το αναιμικό χρώμα του δέρματός τους, αρχικά σε κόκκινο του αστακού και μετά στο πολυπόθητο μπρονζέ συνοδεία άφθονης μπύρας, μουσικής και μελαμψών συνοδών.
Ίδιο σκηνικό καθημερινότητας και στη διαδρομή αυτή μέσα από καταπράσινα τοπία. Αμφίβολο αν οι περισσότεροι κάτοικοι του νησιού καρπώνονται οικονομικά από τον τουρισμό, άλλωστε τα θέρετρα κρατούν καλά απομονωμένους τους all-inclusive θαμώνες τους στον εικονικό τροπικό τους παράδεισο.

Εμένα με έτρωγε το γνωστό μπιχλομικρόβιο. Περνούσαμε από παραλίες και χωριά που δεν πατάει δυτικού πόδι και ένοιωθα έντονη την ανάγκη να σταματήσουμε για να τα περπατήσω και να τα αποθανατήσω. Όμως ο οδηγός ακάθεκτος. Το πόδι στο γκάζι και πυξίδα κολλημένη στην παραλία του resort.
Ώσπου μερικά χιλιόμετρα πριν τον προορισμό μας διασχίσαμε το πολύβουο παραθαλάσσιο χωριό Mkokotoni. Εκεί μια κλεφτή ματιά μου ήταν αρκετή να βροντοφωνάξω στον οδηγό: ΣΤΟΠ, εδώ κάνουμε στάση.

Με την μηχανή ανα χείρας όρμησα έξω από το βανάκι προς την μικρή παραλία του χωριού, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μου.
Δίπλα από την υπαίθρια αγορά, η παραλία εκτελούσε και χρέη λιμανιού για τις βάρκες προς τα γειτονικά νησάκια. Όμως οι εικόνες που εκτυλίσσονταν μπροστά τα μάτια μας έμοιαζαν απαράλλακτες μέσα στο διάβα των χρόνων. Η βάρκα αγκυροβολημένη μεσοπέλαγα κι ο κόσμος να μπαίνει μέσα στη θάλασσα κουβαλώντας στο κεφάλι τη πραμάτεια του για να αναρριχηθεί τελικά στο σκάφος. Παρακολουθούσα έκπληκτος το ανθρώπινο μελίσσι να βυθίζεται αργά και σιωπηλά στο νερό, συχνά μέχρι τους ώμους, και δεν χόρταινα να το αποθανατίζω με το φακό μου, όσο μπορούσα διακριτικότερα. Ήταν σαν κινηματογραφικό σκηνικό αλλοτινής εποχής.

Πανευτυχής που βίωσα κι αποτύπωσα τέτοιες εικόνες, ακολούθησα αδιαμαρτύρητα τον οδηγό μας στον τελικό προορισμό: την Kendwa με την ατέλειωτη φαρδιά παραλία της από χρυσοκίτρινη αφράτη άμμο.
To resort διέθετε beach bar, με τις απαραίτητες ξαπλώστρες, ομπρέλες, όπου συνοδεία μουσικής, πάμπολλες -καλλίγραμμες και μη- ευρωπαίες λιάζονταν με τα μαγιώ τους υπό το διερευνητικό βλέμμα των υπαλλήλων του ξενοδοχείου. Βλέμμα λαγνείας εκ μέρους των επίδοξων μελαμψών ερωτύλων, βλέμμα αποστροφής για τις λιγοστές γυναίκες που ήταν πεισματικά τυλιγμένες στις παραδοσιακές τους φορεσιές.

Αφού απολαύσαμε τη παγωμένη μπύρα μας, ενσωματωθήκαμε κι εμείς στο πλήθος των λουομένων βουτώντας στα ήρεμα γαλανά νερά της Ζανζιβάρης. Παρά το εντυπωσιακό χρώμα και την καλή θερμοκρασία νερού, το περιβάλλον τοπίο δεν μου θύμισε σε τίποτα το αγαπημένο μου Μoheli στις Κομόρες. Αρκέστηκα να αφήσω το βλέμμα μου να χαθεί εκεί που η θάλασσα συναντούσε τον ουρανό κι όπου αργόσυρτα έπλεαν τα dhows, οι παραδοσιακές βάρκες με το πανί.

Είχε φτάσει απογευματάκι όταν πια αποφασίσουμε να επιστρέψουμε στην Stonetown.

Το βραδάκι κάναμε τη βόλτα μας στους κήπους Forodhani μαζί με αμέτρητους ντόπιους και αρκετούς αλλοδαπούς. Δοκιμάσαμε street food συνοδεία μπύρας κι αφού απολαύσαμε τα χρώματα του δειλινού αποσυρθήκαμε στα δωμάτιά μας για ξεκούραση.

Την επομένη ξημέρωνε η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας κι είχαμε ακόμα λίγα πράγματα να δούμε και να καταγράψουμε στη μνήμη μας πριν αποχαιρετήσουμε αυτή τη γωνιά του πλανήτη.

 

[vagantos]

Κάποιες (λίγες), ιστορίες επίτηδες επιλεγω και τις αφήνω για να τις διαβασω μονοκοπανιά στο τέλος, έτσι για να νοιώσω συνταξιδευτής.
Αυτή τη φορά δεν άντεξα στον πειρασμό και πήρα τζούρα, Παναγιώτη...

 

[_antonis_]

Μπράαααβο...

Σήμερα το ζητήσαμε, σήμερα έγινε. Να στο λέμε συχνότερα Παναγιώτη!

Ευχαριστούμε πολύ!!!

 

[hydronetta]

Κεφ.15: Αποχαιρετώντας τη Ζανζιβάρη με παρολίγον έμφραγμα

Σχεδόν πάντα η τελευταία μέρα ενός ταξιδιού με βρίσκει να ξυπνώ με μια απροσδιόριστη μελαγχολία και δυσθυμία. Μάλλον φταίει η συνειδητοποίηση της επανόδου στην φθοροποιό καθημερινότητα μετά από ένα πλούσιο διάλλειμμα εικόνων κι εμπειριών.

Απολαύσαμε για μια ακόμα φορά τον υπέροχο καφέ που μας σέρβιραν στο πρωινό με κλεφτές τζούρες καπνού.

Το πρόγραμμα της μέρας μας πήγαινε προς τις ανατολικές ακτές του νησιού με στάση στο Εθνικό Πάρκο Jozani Chwaka Bay το μοναδικό στο νησί, έκτασης 50 km2.
Το δάσος εδράζεται επάνω σε ένα ασβεστολιθικό ύφαλο και περιλαμβάνει παράκτιο δασος με μαγκρόβια βλάστηση και αλυκές στην ακτή. Προφανώς αποτελεί τον αρχεγονο τύπο βλάστησης που υπήρχε κάποτε στην Ζανζιβάρη πριν ο homo sapiens την ξεκληρίσει προς άγραν καλλιεργειών.
Το πάρκο αποτελεί καταφύγιο για μερικά ζώα υπό εξαφάνιση με κύριο εκπρόσωπο τον πίθηκο Zanzibar red colobus (περίπου 1000 έχουν απομείνει). Φημολογείται ακόμα η ύπαρξη της λεοπάρδαλης της Ζανζιβάρης (Panthera pardus adersi) αν και οι αναφορές θέασης αυτών των ντροπαλών ζώων είναι σπανιότατες. Στο τοπικό μύθο, αυτό το ζώο που ονομάζεται «Chui» αποτελεί μέρος των δεισιδαιμονιών. Πιστεύεται ότι μάγοι έχουν κρατήσει αυτό το ζώο ως κατοικίδιο ζώο τους για να τρομάζουν τους ανθρώπους πλάθοντας ιστορίες ότι εμφανίζεται σαν πνεύμα κι εξαφανίζεται μετά στον αέρα.
Τα θαλάσσια λιβάδια της Chwaka Bay, πλαισιωμένα με μαγκρόβια δάση, αποτελούν σημαντικές περιοχές αναπαραγωγής για τους θαλάσσιους οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων ψαριών της ανοικτής θάλασσας και πουλιών.

Φτάσαμε στο πάρκο όπου κάποιος υπεύθυνος ανέλαβε την ξενάγησή μας. Χωθήκαμε στη πυκνή βλάστηση και το πρώτο που εντόπισα ήταν μια γραμμή στο έδαφος από μυρμήγκια που έτρεχαν ξέφρενα. Η σύσταση ήταν να μην διαταράξουμε την προκαθορισμένη τους πορεία γιατί συγκεκριμένο είδος δεν το έχει σε τίποτα να σκαρφαλώσει πάνω σου και να σε δωροδοκήσει με μυριάδες τσιμπήματα.

Με τα απαραίτητα μαθήματα περί της χλωρίδας καταλήξαμε σε μια συστάδα δένδρων όπου στοιβάζονταν κι άλλοι τουρίστες παρατηρώντας τους πιθήκους red colobus. Εξοικειωμένοι από την ανθρώπινη παρουσία δεν απέφευγαν το ποζάρισμα στο φακό αλλά και αδιατάρακτα συνέχιζαν τις καθημερινές ασχολίες τους: φαγητό, σκαρφάλωμα από κλαδί σε κλαδί, καλλωπισμό και ξεψείρισμα, τσακωμοί και ζαβολιές μεταξύ τους.

Διάλεξη για τον Zanzibar red colobus (γιατί όλα οφείλει να τα μαθαίνει κανείς σ’αυτό το φόρουμ):
Το τρίχωμα του χαριτωμένου αυτού κοινωνικού πηθίκου είναι βαθυκόκκινο στη ράχη και γκριζωπό στη κοιλιά και τα άκρα με μια μαύρη λωρίδα κατά μήκος των ώμων και τα χέρια και μια λευκή από κάτω. Το μικρό μαύρο πρόσωπο τους στέφεται με μακριά λευκά μαλλιά, και διαθέτει ένα διακριτικό ροζ σημάδι στα χείλη και τη μύτη. Φυλετικός διμορφισμός δεν υφίσταται κι έτσι τα θηλυκά έχουν μικρή διαφορά στο μέγεθος και το χρώμα τους από τα αρσενικά. Ο μικρός αντίχειρας έχει αναγκάσει το είδος να έχουν πολύ μακριά τα υπόλοιπα δάκτυλα σαν γάντζους για να μπορούν να πιάνονται στα κλαδιά. Οι ντόπιοι τα λένε kima punju που σημαίνει «μαϊμού δηλητήριο" στα σουαχίλι, λόγω της έντονης μυρωδιάς τους σε αντίθεση με άλλους πιθήκους πιστεύοντας ότι ασκούν κακή επίδραση στα δένδρα όπου διαβιούν
Ο αριθμός των πιθήκων σε μια ομάδα μπορεί να κυμαίνεται από 30 σε 50 άτομα με διπλάσιο αριθμό θηλυκών σε σχέση με τα αρσενικό. Τρέφονται με νεαρά φύλλα, σπόρους, λουλούδια, και άγουρα φρούτα (δεν μπορούν να αφομοιώσουν τα σάκχαρα που περιέχονται σε ώριμα φρούτα), αλλά και...άνθρακα, που πιστεύεται ότι βοηθά στην πέψη τους προστατεύοντας από τις τοξίνες που περιέχονται σε μερικά νεαρά φύλλα. Τα θηλυκά την εποχή του οίστρου εμφανίζουν διόγκωση και έντονο κόκκινο χρώμα στη γεννητική περιοχή. Επιπλέον τα αρσενικά χρησιμοποιούν τα δάχτυλά τους για να... εξετάσουν γεννητικό σωλήνα του θηλυκού και να οσφρηθούν τα οιστρογόνα και τη προγεστερόνη και να συμπεράνουν αν το θηλυκό είναι πράγματι έτοιμο για αναπαραγωγή. Η κύηση είναι κρατά 6 μήνες και ένα θηλυκό γεννά 1-2 πιθηκάκια κάθε δύο χρόνια με υψηλά όμως ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας.

Αφού εντρυφήσαμε επιτοπίως κι εσείς διαδικτυακώς στις συνήθειες αυτού του σπάνιου ζώου, η παραμονή μας στο Εθνικό Πάρκο Jozani Chwaka Bay ολοκληρώθηκε με μια σύντομη βόλτα στον ειδικά διαμορφωμένο διάδρομο στο ήρεμο μανγκρόβιο δάσος όπου το μόνο ζωντανό συναπαντήσαμε ήταν καβουρες.

Πλησίασε μεσημεράκι όταν μετακινηθήκαμε προς την ανατολική παραλία Jambiani.
Τα γαλαζοπράσινα νερά ήταν εκ πρώτης όψεως μια πρό(σ)κληση αν και μας έκανε εντύπωση η σχετική απουσία λουομένων (τουλάχιστον στην περιοχή που βρεθήκαμε).

Το εστιατόριο που μας συνέστησαν για να γευματίσουμε θύμιζε περισσότερο περιποιημένο γιαπί. Πλήρης ανυπαρξία πελατών, αναιμικό σέρβις και μενού που περιελάμβανε αν θυμάμαι καλά μόνο ομελέττες. Έξαλλοι το εγκαταλείψαμε άρον άρον και για μεγάλη τύχη λίγο πιο κάτω ανακαλύψαμε ένα όμορφο beach bar restaurant όπου υπό τους ήχους μουσικής παραγγείλαμε το λουκούλειο γεύμα μας συνοδεία άφθονης μπυρός. Μέχρι να σερβιριστούμε εμείς οι ανήσυχοι τραβελστορίτες είπαμε να ρίξουμε και μια βουτιά στις ανατολικές ακτές της Ζανζιβάρης. Η απόλυτη απογοήτευση. Το νερό πολύ ρηχό με τη θερμοκρασία του να παραπέμπει περισσότερο σε χλιαρή σούπα.

Μετά το γρήγορο πλατσούρισμα και τα στομάχια γεμάτα, επιστρέψαμε στην Stonetown για να παραλάβουμε τις βαλίτσες μας και να οδεύσουμε προς το αεροδρόμιο για την βραδυνή πτήση προς Dar Es Salaam με την την Precision air.
Επειδή σ’αυτές τις χώρες καλό είναι να είσαι προνοητικός, είχα φροντίσει τις προηγούμενες μέρες να κάνω επιβεβαίωση της πτήσης και των θέσεών μας μετά από αρκετή αναζήτηση μέχρι να εντοπίσω τα γραφεία της εταιρείας (οι ντόπιοι μου έδιναν λάθος οδηγίες).
Όλα ΟΚ με είχαν διαβεβαιώσει οι υπάλληλοι κι έτσι 2 ώρες πριν την προβλεπόμενη απογείωση βρεθήκαμε να κάνουμε check-in στο μοναδικό υπαίθριο γκισέ του αεροδρομίου που ήδη ήταν γεμάτο κόσμο. Περιμέναμε υπομεντικά στην ουρά, παραδώσαμε όλοι τις αποσκευές και τα εισιτήριά μας και ο υπάλληλος μας είπε να περιμένουμε για να πάρουμε τις κάρτες επιβίβασης. Αλλά περιμέναμε περιμέναμε και το μόνο που παραλάβαμε ανά χείρας ήταν τις μισές από τις κάρτες. Απευθυνθήκαμε στον υπάλληλο όλο απορία και μας ανέφερε ότι υπήρχε κάποιο... πρόβλημα που θα έπρεπε να το λύσει ο υπεύθυνος της εταιρείας. Το γκισέ είχε ερημώσει, η πτήση απογειωνόταν σε καμμιά ώρα, υπεύθυνοι πήγαιναν κι έρχονταν και κανείς δεν μας έδινε σημασία παρά τις συνεχείς ωχλήσεις. Μισή από την ομάδα είχε πέσει για ύπνο στις πλαστικές καρέκλες, οι υπόλοιποι τριγυρνούσαμε όλο αγωνία.
Η ώρα περνούσε: μισή ώρα πριν την απογείωση, ένα τέταρτο, 10 λεπτά, εμείς πανικόβλητοι να ωρυόμεθα στους υπαλλήλους που έδειχναν αδιάφοροι, ώσπου την προκαθορισμένη ώρα βλέπουμε κι ένα αεροπλάνο να απογειώνεται. Κλαυθμός, οδυρμός, φωνές, κακό.
Εντελώς ψύχραιμα και παγερά ο υπάλληλος εδέησε να μας πληροφορήσει:
«Δεν είναι η πτήση σας αυτή, το δικό σας αεροπλάνο έχει καθυστέρηση»
Η καρδιά μας σταμάτησε να χτυπάει τρελλά, το εμφραγμα αποσοβήθηκε, αλλά το πρόβλημα εξακολουθούσε να υφίσταται: 3 εξ’ημών είμασταν ανυπαρκτοι στη λίστα επιβατών και για άγνωστο λόγο δεν μπορούσε να γίνει επιβεβαίωση μέσω του συστήματος της εταιρείας. Η λύση που προτάθηκε ήταν να αγοράσουμε επιτόπου νέα εισιτήρια και να αποζημιωθούμε αργότερα από την εταιρεία. Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη. Βάλαμε το χέρι στη τσέπη και εξασφαλίσαμε 3 νέα εισιτήρια κι έτσι μας επετράπει η είσοδος στην αίθουσα.

Ανακουφισμένοι στρογγυλοκαθήσαμε στο αεροπλάνο μας με την δίωρη καθυστέρηση και φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Dar Es Salaam ικανό χρόνο πριν την αναχώρηση της Egyptair. Kι ενώ είμασταν έτοιμοι να χαλαρώσουμε από την προηγηθείσα υπερένταση οι υπάλληλοι του αεροδρομίου μας ξεσήκωσαν άρον άρον για επιβίβαση. Η απάντηση που δώθηκε ήταν ότι το αεροπλάνο έπρεπε να αναχωρήσει νωρίτερα για να εκκενώσει την φυσούνα!!!
Με τα φτερά της Egyptair υπό τους ήχους του κορανίου να μας υποδέχονται γι’ακόμα μια φορά πήραμε το δρόμο της επιστροφής στα πάτρια εδάφη.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Πήρε καιρό να ολοκληρωθεί αυτή η ιστορία, όμως το θετικό είναι ότι όλο αυτό το διάστημα καταστάλαξαν μέσα μου οι εντυπώσεις του ταξιδιού.

Αν με ρωτούσε κανείς τώρα απ’όλα αυτά που ζήσαμε τι θα ανακαλούσα πρώτο, αυτό θα ήταν η γλυκειά ανάμνηση του Μοheli στις Κομόρες. Το μικρό μας lodge, το γειτονικό χωριό Nioumachoi με την υπέροχη παραλία του και το κόσμο του, το θαλάσσιο πάρκο με τα μικρά νησάκια του όπου είχαμε μια ψευδαίσθηση Ροβινσώνα, τα μπάνια, οι βαρκάδες, οι καταδύσεις ανάμεσα στα δελφίνια και τα κοράλλια, η απουσία τουριστών...

Υπήρξε για μένα η εικόνα ενός τροπικού παράδεισου όπως πάντοτε τον ονειρευόμουν...

 

[fotast]

Ευχαριστούμε πάρα πολύ που μας ταξίδεψες τόσο ωραία(κείμενο και φωτογραφίες) στις άγνωστες Κομόρες.

 

[_antonis_]

Παναγιώτη ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκες μαζί μας όσα έζησες στο ταξίδι σου και για τον πολύ χρόνο που 'ξόδεψες' να την γράψεις.
Πραγματικά, σου εύχομαι υγεία για να μπορέσεις να ζήσεις όσα ακόμη θες!

Υ.Γ. Έχω βαρεθεί να σχολιάζω για τις φωτογραφίες σου, ομοιωματικά λοιπόν...

 

[anny]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Αφρική