Μεξικό Πάμε Μεξικό!

[andalusia]

Η gotothebeach είναι τέλεια με τις περιγραφές της !! Σ ευχαριστούμε !

 

[nadiaki86]

Η gotothebeach είναι τέλεια με τις περιγραφές της !! Σ ευχαριστούμε !

να ναι καλα!!!!που μας βοηθαει!!!

 

[Georginaz]

Καλησπέρα και από εμένα!

Θα πάω ένα μήνα στο Μεξικό με ένα πρόγραμμα κλινικών ανταλλαγών οπότε πρέπει να δηλώσω μια μεγάλη σχετικά πόλη με σχετικά καλό νοσοκομείο. Παράλληλα βέβαια θέλω να κάνω τις βόλτες μου, να δω το Μεξικό κτλ! Το πρόβλημα είναι ότι από τις ιστορίες σας δεν μπορώ να αποφασίσω που. Φαντάζουν όλα τόσο μαγευτικά! Ποιες 3 πόλεις μου προτείνετε; Ευχαριστώ!

 

[BeUnique]

Καλησπέρα,στην πιο όμορφη παρέα! Το Νοέμβριο (2-17) θα πραγματοποιηθεί το γαμήλιο ταξίδι μας στο Μεξικό! Εννοείται ότι η ιστορία σου ήταν ο λόγος που το αγαπήσαμε και το επιλέξαμε!!!
Θα ήθελα τη γνώμη σας αν αξίζει να αφιερώσουμε 9 μέρες στη χερσόνησο του Μεξικού (roadtrip) και 6 μέρες να πάμε Νέα Υόρκη ;;΄Ή να μείνουμε όλο μας το ταξίδι στο Μεξικό ;;

Ευχαριστώ Πολύ!!

 

[Smaragda53]

φαίνεται πεντακάθαρα ότι ο junior θα ξεπεράσει τη μαμά του! Τελικά τι Καραιβική, τι Σευχέλλες και Μπαλί? Στο Μεξικό αδερφές μου! Στο Μεξικό!

 

[agmi]

Για εξήγησε μας τι εννοείς με: " μεγάλη σχετικά πόλη με σχετικά καλό νοσοκομείο". Τα καλά καλά & χλιδατα νοσοκομεία είναι ιδιωτικά, δεν ξέρω αν στο'χουνε εξηγήσει! Ειδ΄ άλλως σε κανένα του seguro social/κρατικού συστήματος υγείας ή σε κάνα νοσοκομείο της Cruz Roja Mexicana/Eρυθρου Σταυρού. Αντιλαμβάνομαι οτι τα Ισπανικά σου θα'ναι ψηλου επιπέδου. Στα ιδιωτικά του Γιουκατάν, Χαλισκο, Ναγιαριτ, Μπαχα, κλπ με καλα Αγγλικα κατι θα κανεις, γιατι προοριζονται περισσοτερο για τ$υριστες και expats. To UAG είναι το μονο πανεπιστήμιο στο Μεξικό με 2γλωσσο πρόγραμμα και έχει αρκετούς Αμερικάνους οι οποιοι προσπαθούν να κόψουν κονταριδα, όπως λένε στο χωρίο μου, για να γίνουν γιατροί. Και το UNAM θεωρειται πολυ καλο παγκοσμιως, αλλα καλιτερα Γουαδαλαχαρα παρα η πολη του Μεξικου!
Δεν αναφέρω οτι τα κρατικά είναι ΚΑΚΑ, αλλά μεγάλο ποσοστό είναι ανασφάλιστοι εκεί! Όσες φορές βέβαια πήγα στα δημόσια μου παρείχαν βοήθεια με το παραπάνω.

Μια επικοινωνία με την πρεσβεία δεν θα ήταν κακή ιδέα, εαν πραγματικά σε ενδιαφέρει, για να μην σου λεει ο καθενας τα δικά του, όπως 'ΕΓΩ'.

 

[LorenzoTheGreek]

Τι λετε?Παμε να οδηγησουμε την ανατολικη ακτη τηs χερσονησου Γιουκαταν απο Κανκουν (Μεξικο) ωs την Πλασενσια (Μπελιζ) επισκεπτομενοι μερικα νησακια τηs καραιβικηs καθ'οδον?
Σαs προειδοποιω οτι η πτηση ειναι περιπου 15 ωρεs και δεν εχουμε κλεισει δωματιο πουθενα! Δεν θελω γκρινιεs!Δεστε τιs ζωνεs σαs γιατι σε λιγο προσγειωνoμαστε στη χερσονησο Γιουκαταν..Η Χερσονησος πηρε το ονομα της κατα την περιοδο των ανακαλυψεων , οταν ο Κορτες και οι κονκισταδορες του ρωτησαν εναν ιθαγενη πως ονομαζοταν εκεινο το μερος. Εκεινος απαντησε στη γλωσσα των Μαγια "yucatán" που σημαινει οτι δεν καταλαβαινει τι του λενε. Οι Ισπανος υπεθεσε οτι αυτο ηταν το ονομα της γης.

Το αεροπλανο πλησιαζει τη βορειοανατολικη μυτη της χερσονησου και το αεροδρομιο του Κανκουν κι εγω εχω πιασει το παραθυρο με την καμερα στο χερι. Το εντυπωσιακο θέρετρο του Μεξικο με το ανατριχιαστικο ονομα ‘η φωλια του φιδιου΄, το Κανκουν εμφανιζεται για πολυ λιγο μπροστα μου και το όνειρο της Καραϊβικης μεταφερεται στην πραγματικοτητα. Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι αγκαλιαζουν τη στερια δίνοντας στη θαλασσα το χαρακτηριστικο οινοπνευματί χρωμα των τροπικων νερών.
Το αεροπλανο στριβει αποτομα προς την ενδοχωρα και τωρα οι καθημενοι στην απεναντι πλευρα βλεπουν σε λιγο οοοολη την ξενοδοχειακη ζωνη του Κανκουν , ενω σε μενα ετυχε ενα απεραντο πρασινο..Απο κατω απλωνεται η πυκνη ζουγκλα τηs χερσονησου και στη μεση του πουθενα το αεροδρομιο.

Εξω μαs υποδεχεται η αποπνικτικη τροπικη ζεστη και ο υπαλληλοs του γραφειου ενοικιασεων αυτοκικητου. Ναι , μπορει να μην εκλεισα δωματιο , αλλα για οχημα εχω προβλεψει.Εχει τα χαρτια ετοιμα οπωs ειπαμε, καθωs και τη γραπτη αδεια για να περασει το οχημα τα συνορα του γειτονικου Μπελιζ..
Και εδω ειμαστε να οδηγουμε την Riviera Maya αυτο το ομορφο απογευμα καθωs ο ηλιοs δυει και βαφει τον ουρανο με απιστευτεs αποχρωσειs του πορτοκαλι και του μωβ. Κατευθυνομαστε 60χλμ. νοτια του Κανκουν στην Playa del Carmen για να βρουμε δωματιο. Στα μισα του δρομου μαs σταματα η τροχαια γιατι τρεχουμε με 100, ενω το οριο ειναι 80. Με 20 ευρω μπορουν να ξεχασουν το περιστατικο,αλλιωs δεν θα ξεμπερδεψουμε ευκολα οπως μου τονιζει με νοημα. Η πρωτη μας βραδια σε μεξικανικο κρατητήριο δε μου φαινεται ωραια προοπτικη , οποτε δινω τα 20$ και 15 λεπτα αργοτερα , φτανουμε στην Playa.

Η Playa del Carmen ειναι μια πολη τουριστικη αλλα χωριs τα τερατωδη ξενοδοχεια του Κανκουν.Κατα μηκοs τηs ατελειωτηs παραλιαs υπαρχουν μικρα beach bars με κουνιεs αντι για καθισματα , ομορφα ξενοδοχεια και φυσικα αιωρεs. Ο επανω δρομοs -η 5th avenue- ειναι πεζοδρομοs με τουριστικα μαγαζια,μπαρακια,ρεστοραν,taquerias,και πολυ χρωμα και μουσικη.Αφηνω στο αυτοκινητο τον Mr. και τον Junior που κοιμαται στο πισω καθισμα και παιρνω το χαρτη με τα 3-4 ξενοδοχεια που εχω μαρκαρει με το "Maya Brick" 1o στη λιστα.
Μπαινω στη φρενιτιδα της 5th avenue και καπου κοντα μου ακουγεται λάιβ το τραγουδι Cielito lindo!
Οι Μαριατσι ποζαρουν για την πρωτη μου φωτογραφια ενω μου τραγουδουν “Άι,άι,άι,άι , τραγουδα και μην κλαις’ Για λιγο παρασυρομαι και σιγομουρμουριζω μαζι τους κατενθουσιασμενη! Λιγο πριν ξεκινησει η καριερα μου σαν μελος του γκρουπ , θυμαμαι οτι πρεπει να βρω δωματιο επειγοντως και μετα εχουμε χρονο για τραγουδια..

Ηταν η μουσικη, τα φωτα, οι mariachi που με σταματουν καθε τοσο να μου πουν ενα ακομα τραγουδι, η χαρα μου που πατουσα μεξικανικο εδαφος , οι ορδες τουριστων που ανεβοκατεβαιναν τον πεζοδρομο,οι 20 ωρεs αυπνιαs, πρεπει να περασα 3 φορεs εξω απο το ξενοδοχειο και δεν το ειδα. Πηγα λοιπον στο 2ο στη λιστα το "Rosa Mirador" ,καλο,καθαρο με ac,και φθηνο.
Το προσωπικο ειναι μαζεμενο στο lobby και βλεπει ποδοσφαιρο και βεβαια δεν μιλουν αγγλικα. Ξεσκονιζω τα ισπανικα μου και ειμαι περηφανη που τα καταφερα. Αφηνουμε τα πραγματα στο δωματιο και βγαινουμε να τσεκαρουμε την Playa και να φαμε. Καταληγουμε σε ενα ιταλικο για πιτσα-δεν ειναι ωρα για πειραματα στο φαγητο! Δυστυχως , ενω τα ρολογια δειχνουν μολις 10 το βραδυ της Παρασκευης , το βιολογικο μας ρολοι επιμενει οτι ειναι γυρω στις 5 ξημερωματα Σαββατου και μας σπρωχνει για υπνο αδιαφορωντας για τη φιεστα που λαμβανει χωρα γυρω μας.. Ετσι , λιγο πριν κοιμηθουμε πανω στα πιατα , παμε στο δωματιο και λιποθυμαμε στα κρεβατια.

Ειναι πολυ νωριs το πρωι οταν ξυπναω και ψαχνω να κλεισω το ξυπνητηρι...μα δεν υπαρχει
ξυπνητηρι , ουτε δουλεια , ουτε Ελλαδα,ειμαι στο ΜΕΞΙΚΟ!!!! ΓΙΟΥΠΙ!
Τρεχω στο παραθυρο και βλεπω τον ηλιο που μολιs σκαει μυτη να βαφει με χρυσαφι την θαλασσα τηs καραιβικηs.Βουταω την φωτογραφικη μηχανη και βγαινω να δω την Playa χωριs να ξυπνησω τουs αλλουs.

Η 5η λεωφοροs ειναι αδεια και τιποτα δεν θυμιζει το χαμο που γινοταν εδω χθεs το βραδυ.
Λιγα μαγαζια που σερβιρουν πρωινο εχουν ανοιξει και εργαζομενοι βγαζουν τραπεζακια εξω και ριχνουν νερο στον πλακοστρωτο δρομο.Κατεβαινω στην παραλια για τιs πρωτεs φωτογραφιεs.Ειναι αδεια και αυτη , με την ατελειωτη λευκη αμμο να διακοπτεται που και που απο τιs ροδιεs καποιαs "γουρουναs" και τουs ψηλουs φοινικεs να χρυσαφιζουν στο φωs του ηλιου.

Ο Mr και ο Jr με συναντουν και πηγαινουμε για πρωινο διπλα στο "Maya brick hotel" που δεν μπορεσα να βρω χθεs το βραδυ.Φρεσκοι χυμοι φρουτων και ομελετα ειναι οτι πρεπει. Ο Jr τσακισε τιs κρεπεs σοκολαταs και ορκιζεται οτι η μερεντα ειχε αλλη γευση στο Μεξικο.
Ξαφνικα ομωs διαπιστωνω οτι η μπαταρια τηs καμεραs τα τιναξε και δεν λειτουργει.Δεν πιστευω την γκαντεμια μου.Μαs λενε οτι πρεπει να παμε στο Κανκουν για την μπαταρια.
Ειχα αλλα σχεδια για σημερα , αλλα πρεπει να αναβληθουν...δεν παω πουθενα χωριs την καμερα.
Οδηγουμε λοιπον προσ το Κανκουν και ρωτωνταs εδω κι εκει φτανουμε στην Plaza las Americas με τα εμπορικα μαγαζια.Η μπαταρια μου ομωs δεν υπαρχει!Ειμαι ετοιμη να βαλω τα κλαματα ενω εξηγω στον υπαλληλο οτι ειναι η 1η μαs μερα στο Μεξικο και δεν εχω καμερα.Εκεινοs μου λεει να τον περιμενω 5 λεπτα και εξαφανιζεται τρεχονταs. Οταν επιστρεφει εχει μια μπαταρια που ταιριαζει στην καμερα μου.Του λεω i love you amigo και σκαει στα γελια.Προσφερομαι να τον κερασω καφε , το μεσημεριανο του,αλλα εκεινοs μου λεει οτι το μονο που θελει ειναι οταν γυρισω στην Ελλαδα να πω σε ολουs οτι οι Μεξικανοι ειναι cool και super. Σαs το λεω λοιπον!!
Αφου αλλαξε το προγραμμα και βρεθηκαμε εδω ,αποφασισαμε να εξερευνησουμε το διασημο Κανκουν και να ριξουμε και μια βουτια.

Το Κανκουν χωριζεται σε δυο μερη:
Το πρωτο κομματι ειναι το Cancun centro, μια μικρη πολη με χαμηλα πολύχρωμα, mexican style κτιρια , δεντροφυτες πλατειες γεματες δεντρα ‘Lluvia de oro’ , ‘βροχη χρυσου’ στη μεταφραση , αφου το Μαιο που ανθιζουν θυμιζουν χρυσο-κιτρινα τσαμπια. Οπως κρεμονται πανω απ’το κεφαλι σου μοιαζει οντως σα να βρεχει χρυσο και ειναι συνηθες θεαμα στα παρκα και τις λεωφορους του Γιουκαταν.
Φυσικα υπαρχουν εδω μεγαλα εμπορικα κεντρα που βρισκεις οτι θελεις (οπως μπαταρια για την καμερα σας ας πουμε).Οι δρομοι εχουν ονοματα λουλουδιων , ψαριων , φρουτων – τα εμαθα καλα ψαχνοντας απο το πρωι για την μπαταρια.Τι γλυκο να μενεις barracuda και mango γωνια!!
Μεξικανικα στεκια για ποτο και τορτίγιας στεκουν διπλα σε μαγαζια που πουλούν σομπρέρο, κεντητες ινδιανικες μπλουζες, αγαλματακια και κεραμικά με φιγούρες απο τους ναούς των Μάγια. Υπαρχουν κι εδω ξενοδοχεια και ρεστoραν , σαφως πιο οικονομικα απο αυτα του νησιου Κανκουν , γνωστο σαν Ζόνα Οτελέρα , που αποτελει και το δευτερο κομματι της ποληs.

Μια στενη λωριδα γης μηκους 23 χλμ και πλατους μολις 500 μετρων σφηνωμενη αναμεσα στις λιμνοθαλασσες Νιτσούπτε και Μποχόρκες και στη θάλασσα της Καραϊβικής, γεματη πολυτελη ξενοδοχεια , το ενα να συναγωνιζεται το αλλο σε χλιδη , αρχιτεκτονικη,πρωτοτυπια αλλα και τιμες. Η τρελλη ανοικοδομηση του αρχισε μολις πριν απο 35 χρονια και ετσι το ψαροχωρι των 120 !! κατοικων μεταμορφωθηκε σε μια απιστευτη ξενοδοχειακη ζωνη που περιλαμβανει τα πιο πολυτελη ξενοδοχεια της καραιβικης. Εδω ερχονται τα Αμερικανακια οταν εχουν spring break και ξεσαλωνουν στα clubs, και στις discos που παιζουν μουσικη μεχρι το πρωι.
View attachment 307056
Κοιτωντας το Κανκουν απο ψηλα μοιαζει με τον καλοτυχο αριθμο 7 και ενωνεται με την πολη του Κανκουν με μια γεφυρα στο καθε ακρο.Ετσι στο εσωτερικο περικλειεται μια τεραστια λιμνοθαλασσα και εξωτερικα βρεχεται απο τον ωκεανο δημιουργωντας μια ατελειωτη καταλευκη παραλια – την αποθεωση του τυρκουαζ οπως λεω. Για να χαρεις αυτη τη θαλασσα πρεπει να μενεις σε ενα απο τα ξενοδοχεια , ή να ψαξεις να βρεις τη μοναδικη προσβαση σε αυτην οπως καναμε εμεις. Γιατι μπορει οι παραλιες να ειναι ολες δημοσιες αλλα με τα ξενοδοχεια το ενα διπλα στο αλλο πρεπει να ψαξεις για να βρεις τα λιγοστα σημεια προσβασης. Η αμμος ειναι απιστευτα λευκη και λεπτη σαν πουδρα. Οι απανωτοι τυφωνες των τελευταιων ετων ειχαν παρασυρει την αμμο και σε καποια σημεια ειχαν απομεινει γυμνα βραχωδη σημεια. Ομως η κυβερνηση εκανε οτι μπορουσε και αποκατεστησε την αμμο του διασημου θερετρου και σημερα ειναι ομορφοτερη απο ποτε!

Η θεα της θαλασσας πραγματικα κοβει την ανασα και χωρις πολλη καθυστερηση βουτηξα στην αγκαλια της.Προσπαθησα να φανταστω πως θα ηταν 30 χρονια πριν , τοτε που ειχε μονο λιγοστους κατοικους. Μια λωριδα γης σφηνωμενη αναμεσα στη λιμνοθαλασσα και τον ωκεανο , καλυμενη με λευκη ζαχαρενια αμμο και φοινικες εκει που τωρα στεκονταν τα τσιμεντενια μεγαθηρια.Ολα αλλαζουν τελικα κι οχι παντα προs στο καλυτερο.
Πηραμε το δρομο του γυρισμου οδηγωντας ξανα τα 23 χλμ της Avenida Kukulcan με τη νησιδα στη μεση καταφυτη απο φοινικες και στολισμενη με αγαλματα της εποχης των Maya.
Παρατηρησα οτι αρκετα ξενοδοχεια ηταν σαν βομβαρδισμενα και θυμηθηκα τον τυφωνα που χτυπησε εδω περισυ.Ακομα παλευουν να βρουν το ρυθμο τους και ευχονται να μην βρεθουν στο δρομο του επομενου τυφωνα..
Αφησαμε πισω μαs το Κανκουν και βρεθηκαμε στην παραλιακη λεωφορο Riviera Maya περνωνταs διπλα απο μοντερνα παραλιακα ξενοδοχεια , προs Playa del Carmen , οπωs και χθεs.Τωρα προσεχαμε μην πεσουμε ξανα στα χερια τηs τροχαιαs.Πανω στη διαχωριστηκη νησιδα σε ενα σημειο υπηρχε ενα ντεραπαρισμενο οχημα που το μισο κρεμοταν απο μια διαφημιστικη πινακιδα και το χειροτερο...ανθρωπινα πτωματα κρεμοντουσαν απο τα παραθυρα και το παρπριζ.Κοψαμε ταχυτητα για να δουμε τι συνεβαινε και δεν μπορουσα να το πιστεψω , αλλα ηταν απλα μια ωμη προειδοποιηση για το τι θα σου συμβει εαν τρεχειs.
Μπηκαμε σε εναν χωματοδρομο που οδηγουσε προs την παραλια εκει που υπολογιζα οτι ηταν η Playa Maroma , απο τιs πιο ωραιεs παραλιεs τηs περιοχηs.Ο δρομοs κατεληγε σε μια μπαριερα και εναν φυλακα που μαs ειπε να αφησουμε το αμαξι και να συνεχισουμε με τα ποδια.Η παραλια ηταν ερημη , με ψηλουs φοινικεs που πηγαιναν περα-δωθε απο τον δυνατο αερα και η θαλασσα εντυπωσιακη αλλα αγριεμενη, δεν γινοταν να κολυμπησουμε ..

Γυρισαμε πισω και πηραμε ξανα το χωματοδρομο που διεσχιζε μια φυτεια απο μπανανεs και που τωρα ηταν γεματοs φορτηγακια που μαζευαν στην καροτσα τουs, τουs κουρασμενουs εργατεs τηs φυτειαs.
Πισω στην Playa del Carmen καθισαμε για φαγητο σε ενα παραλιακο bar-restaurant που ειχε κουνιεs για καθισματα - επιλογη του junior , που δε σταματησε να κουνιεται ενω ετρωγε.Το απογευμα κυλισε με παιχνιδια στη θαλασσα και το βραδυ πηγαμε για ποτακι στο "Blue Parrot" beach bar..

Ειχα επιλεξει να μεινουμε στην Playa γιατι ειχε πιο οικονομικα ξενοδοχεια , και δεν πιστευα οτι θα μαs αρεσει τοσο πολυ,αφου φαινοταν πολυ τουριστικη για τα γουστα μαs..
Θα προτεινα σε οποιον επιλεξει την περιοχη για ταξιδι να μεινει εδω.Εκτοs εαν εχειs παχυ πορτοφολι,θελειs πισινεs και τζακουζια κι εναν ντοπιο να σου κανει αερα οποτε το Κανκουν ειναι οτι πρεπει.
Η Playa ειναι πιο φιλικη πιο "προσγειωμενη" και βρισκεται σε πιο βολικη τοποθεσια για να επισκεφτειs τα γυρω αξιοθεατα.Και να μην παραλειψω την υπεροχη παραλια ,την relaxed ατμοσφαιρα και τιs φθηνεs taquerias για γευστικα αυθεντικα Μεξικανικα tacos.
Θα πρεπει να ανεβοκατεβηκαμε την 5η λεωφορο και τουs παραλληλουs δρομουs εκατονταδεs φορεs , χαζευονταs στα μαγαζακια με τα σουβενιρ , σταματωνταs να ακουσω τουs mariachi με τιs υπεροχεs φωνεs.

Το βραδακι το "BlueParrot" μας καλοδεχτηκε στις κουνιες του με το πιο διασημο κοκτειλ απο τεκιλα , τη μαργαριτα. Η πρώτη μαργαρίτα λεγεται οτι φιαχτηκε στο μπαρ Rancho la Gloria από τον μπαρμαν Carlos «Danny» Herrera για την ηθοποιο Margarita King, η οποία αρνήθηκε να πιει σκετη τεκίλα σε σφηνάκι, όπως της προτεινε ο μπαρμαν. Τοτε, αυτος προσπάθησε να βρει έναν τροπο για να την κανει να δοκιμασει τεκίλα και η προσπαθεια αυτη κατεληξε στο κοκτειλ οπως το ξερουμε σημερα. Χερι με χερι έφτασε και στα δικα μου χερια το κοκτειλ-οχημα διαδοσης της τεκιλα παγκοσμιως που στο ακουσμα του ονοματος και μονο εισερχεσαι σε κατασταση ευφοριας! Οι κουνιες αιωρουνται γυρω απο τη μπαρα, η μουσικη δυναμωνει, ρυθμοι marimba πλημμυριζουν την playa και ο ηλιος γερνει πανω απο τη θαλασσα της καραιβικης.
Αυριο το πρωι θα φευγαμε απο την Playa και θα ψαχναμε για νεο μεροs να μαs φιλοξενησει...
Αποχαιρετησαμε –προσωρινα- την Playa del Carmen νωρις το πρωι και κατευθυνθηκαμε νοτια.Ο αυτοκινητοδρομος 307 εχει 2 λωριδες προς καθε κατευθυνση και μεγαλες πινακιδες σου γνωστοποιουν την υπαρξη καποιου θεματικου παρκου η καποιου γνωστου cenote (θενοτε). Tα cenote ειναι μικρες καταπρασινες η τυρκουαζ λιμνουλες στη μεση της ζουγκλας , φυσικα πηγαδια που δημιουργήθηκαν απο το χρονο και τη βροχή που έπεφτε πάνω στο πορωδες ασβεστολιθικο εδαφος της περιοχής και τα οποία πηραν το όνομά τους απο τη λέξη «τζονότ», που στη γλωσσα των Μάγιας σημαινει «σπήλαιο με νερό». Άλλα βαθιά, άλλα ρηχα, χρωματίζουν αναλογα, μπλε ή πρασινο, το νερο που τα σκεπαζει και το ιδιο ωραιο με το να κολυμπησεις εδω ειναι και η διαδρομη για να φτασεις αφου συνηθως γυρω τους βρισκεται μια πανδαισια πρασινης απαχρωσης, με την πυκνη βλαστηση να τα αγκαλιάζει.

Στα πιο γνωστα cenote εχουν κρεμασει απο τα γυρω δεντρα σχοινια και κρεμιεσαι σαν τον ταρζαν προτου πεσεις στο δροσερο νερο της λιμνης που τροφοδοτειται απο υπογεια νερα. Υπαρχουν πανω απο 2000 cenote στη χερσονησο Γιουκαταν και γυρω απο καθενα απο αυτα υπαρχουν απομειναρια απο αρχαια χωρια των Μαγια αφου εχτιζαν τις πολεις τους κοντα σε θενοτε για να λυνουν το προβλημα του νερου. Οταν αυτο εξαντλουταν, μετακομιζαν στο επομενο θενοτε και ουτω καθεξης.
Ετσι σε μια ακτινα λιγων εκατονταδων χιλιομετρων κατασκευαστηκαν πεντε αδελφες πολεις ,μια σε καθε θενοτε στην οποια μετακομιζαν εκ περιτροπης ανα 30 χρονια. Ομαδες συντηρησης επισκεπτονταν τις αλλες πολεις φροντιζοντας να διατηρειται το νερο ποσιμο, αλεθοντας καλαμποκι το οποιο αφου μουχλιαζε , χρησιμοποιουσαν τη μουχλα ως απολυμαντικο!

Επιλεξαμε το eco park Xelha (σελ χα) για σημερα αφου ηταν Κυριακη και τα Σαβ/κα υπαρχει μεγαλη εκπτωση,αλλα και πιο πολυs κοσμοs.

Στην εισοδο του παρκου παραδωσαμε τα αντιηλιακα μας αφου απαγορευεται οτιδηποτε μπορει να βλαψει το παρκο και τους κατοικους του , αλλα μπορεις να αγορασεις εδω οικολογικο αντιηλιακο εαν θελεις.
Μας οδηγησαν στη ρεσεψιον που υπαρχουν ντουλαπακια με κλειδαριες για να αφησεις καμερες ,τσαντες κλπ για να κολυμπησεις και πας οποτε θελεις με το νουμερακι σου και ζητας το κλειδι απο τον υπευθυνο. Παντου στο παρκο υπαρχουν αναπαυτικες καρεκλες , ξαπλωστρες και φυσικα αιωρες.
Εξι εστιατορια για να επιλεξεις που θα φας μεσημεριανο, δυο απο αυτα με live μουσικη, μπανια , ντουζιερες και δωματια για να αλλαξεις.
View attachment 307054
Ανεβηκαμε στο τρενακι με την αχυρενια οροφη και μας πηγε στην αρχη του ποταμου που τροφοδοτειτα απο υπογειες πηγεs.Εκει μας εδωσαν μασκες και μεγαλες κουλουρες και μας ειπαν να καθισουμε μεσα και να αφησουμε το ρευμα να μας κατεβασει στη λιμνοθαλασσα του παρκου η να βουτηξουμε με τις μασκες και καθως παρασυρομαστε να παρατηρουμε τι γινεται κατω απʼτο νερο.Το ποταμι διασχιζει μια δασωδη-μανγκροβια περιοχη οπου μερικες φορες πρεπει να σκυψεις η να μανουβραρεις την κουλουρα σου–τοσο πυκνη ειναι η βλαστηση.

Καταληξαμε στη μεγαλη λιμνοθαλασσα οπου το ποταμι ενωνεται με το θαλασσινο νερο. Ηταν σαν ενα τεραστιο ενυδρειο με διαυγη κρυσταλλινα νερα και προσφερει αξεχαστες συναντησεις με τον υποθαλασσιο κοσμο. Το Xel-Ha είναι απο τα μερη εκεινα που ακους 'τα κεφαλια μέσα' και σου αρεσει...γιατι το σνορκελ ειναι καταπληκτικό!

Το παρκο προσφερει snuba,sea-trek, κολυμπι με δελφινια,αλλα αυτα ειναι εξτρα και κοστιζουν.
Υπαρχουν ομως πολλα αλλα που συμπεριλαμβανονται στην εισοδο , οπως να παρεις το τρενακι που γυριζει το παρκο , να κανεις ποδηλατο στα μονοπατια μεσα στη ζουγκλα σταματωντας για μια βουτια να δροσιστεις , η απλα να περπατησεις και να χαρεις την απεριγραπτη ομορφια της φυσηs.

Μετα απο τοση κουραση , μια σταση στο νησι της αιωρας ηταν απαραιτητη.
View attachment 307055
Ο Mr.go2dbeach ειχε κολησει στα δελφινια που εκαναν τρελλα κολπα για τους επισκεπτες.Τραβηξα εξω απο το νερο τον junior ενα λεπτο πριν βγαλει λεπια και τους θυμισα οτι δεν ειχαμε δωματιο για τη νυχτα.Με μιση καρδια λοιπον φυγαμε απο το παρκο και οδηγησαμε προs την Τουλουμ.

Φτασαμε στην Τουλουμ νωρις το απογευμα.Υπαρχει το χωριο Τουλουμ ακριβως πανω στον αυτοκινητοδρομο , τα ερειπια της αρχαιας πολης πανω στην παραλια και ενα χιλιομετρο πιο νοτια ξεκινα η ζωνη με τα ξενοδοχεια που καλυπτει 2 χλμ. πανω στην παραλια.

Ευτυχως δεν προκειται να χτιστει τιποτα αλλο εδω , αφου απο την τελευταια καλυβα και για 100 χλμ η παραλια ειναι προστατευομενη περιοχη.Ανηκει στην Sian kaan biosfera που καλυπτει 5.200.000 στρεματα.Τη χερσονησο διατρεχει ενας χωματοδρομος και συνεχιζει παραλληλα με τις ειδυλλιακες παραλιες απο τη μια πλευρα , τη ζουγκλα απο την αλλη και περνα πανω απο προχειροφιαγμενα ξυλινα γεφυρακια και διπλα απο λιμνες με γλυκο και θαλασσινο νερο.Καταληγει στην Punta Allen μια κοινοτητα των απογονων των Μαγια που ζουν απο το ψαρεμα αστακου και το κυνηγι στην πλουσια ζουγκλα,οπως χρονια πριν.

Οδηγησαμε τον στενο παραλιακο δρομο που διασχιζει την ξενοδοχειακη ζωνη.Ο στενος δρομος που πνιγεται στο πρασινο μου φανηκε ο ωραιοτερος του κοσμου!

Στα αριστερα βλεπαμε τα παραλιακα εστιατορια , τις cabanas των ξενοδοχειων , μικρα μαγαζακια και φυσικα την απιστευτη παραλια , ενω δεξια ο δρομος ηταν σπαρμενος με αραια εστιατορια και πλουσια τροπικη βλαστηση! Πουλια να πετουν πανω απο το αυτοκινητο , λουλουδια και κοκοφοινικες και ματιες στα τυρκουαζ νερα της παραλιας σε εκαναν να πιστευεις οτι εισαι στον παραδεισο!

Οι ντοπιοι προσπαθουν να παραμεινει η ζωνη και το χωριο οικολογικο και βλεπεις στις στεγες των ξενοδοχειων ηλιακους συλλεκτες και ανεμογεννητριες συνδεδεμενες με μπαταριες αυτοκινητων. Δεν υπαρχει ρευμα κατα μηκος του παραλιακου δρομου και καθε μαγαζακι ή ξενοδοχειο πρεπει να καλυψει τις αναγκες του οπως μπορει. Τα ξενοδοχεια ειναι στην πλειοψηφια τους καλυβες, μερικες τελειως λιτες με αιωρες για κρεβατι , μερικες πολυτελεις με a/c , αλλα κυριως η Τουλουμ απευθυνεται στους backpakers.
Σταματησαμε στο Cabanas Copal και ρωτησα για δωματιο.Μας πηγαν να το δουμε και ηταν θαυμασιο.Η καλυβα δεν ειχε πατωμα αλλα ηταν πανω στην αμμο , τα κρεβατια κρεμοταν απο το νταβανι σαν κουνιεs και δεν ειχαν ποδια.Φυσικα ουτε a/c , ουτε ρευμα μετα τις 11 το βραδυ , αλλα ποιος νοιαζεται για αυτα..Το φεγγαρι φωτιζε μια χαρα κι αν ηθελες υπηρχε πυρσος εξω απο το δωματιο. Μας συμβουλεψαν να τιναζουμε τα ρουχα και τα παπουτσια πριν τα φορεσουμε για τυχον αραχνουλες και σκορπιουδακια και εαν δουμε ενα μικρο βοα να μην τρομαξουμε , ειναι το pet του ξενοδοχειου! ΥΠΕΡΟΧΑ!!!
Οι cabanas Copal εχουν site και προειδοποιουν για ολα αυτα αφου οι καλυβες βρισκονται ακριβως στην ακρη της ζουγκλας.Ευτυχως δεν ειχαμε καμια απροβλεπτη συναντηση με κανενα απο τα συμπαθητικα κατα τʼαλλα ζωακια..
Η θεα απο το δωματιο ηταν φανταστικη ,αλλα η θαλασσα ηταν ιδιαιτερα κυματωδης.Ο ξενοδοχος μας εξηγησε οτι ενας τυφωνας κατευθυνοταν προς την Κουβα και επηρεαζε ολη την περιοχη.

Ειχε πια αρχισει να σουρουπώνει οταν οδηγήσαμε προς τα ερειπια της Τουλουμ.Ενας φυλακας μας ειπε οτι ηταν κλειστα και επρεπε να παμε την αλλη μερα το πρωι.
Λιγο πιο κατω απο τα ερειπια βρισκεται η Playa paraiso (ονομα και πραγμα!)

και καθισαμε στην ταβερνα διπλα στη θαλασσα για φαγητο.

Ημασταν οι μονοι τουριστες εκει και τα ισπανικα μου μας εσωσαν παλι αφου δεν θα παραγγελναμε αλλιως.Με το που καθισαμε μας εφεραν nachos (αντι για ψωμι) και ενα μπωλ με κυβακια ντοματας και κρεμμυδιου. Σαν χωριατικη σαλατα κομενη σε πολυ μικρα κομματακια δηλαδη.
Πηρα μια τεραστια πηρουνια και με το που καταπια εκτοξευτηκα μεχρι τα μισα της στρατοσφαιρας και ξαναγυρισα.Δακρυσα , πεθανα , εβγαζα φωτιες.Τι ηταν αυτο το πραγμα? Ποιος θελει να με σκοτωσει? Ο Mr και ο junior μου εδιναν απο νερο και μπυρα μεχρι οτι εβρισκαν στο τραπεζι , μα δεν εσβηνα με τιποτα.
Οι υπολοιποι θαμωνες γελουσαν με τους ασχετους τουριστες. Οταν ηρθε ο σερβιτορος δωσαμε πισω το μπωλακι και μας κοιτουσε σαν να ημασταν τρελλοι που δεν τρωγαμε το καλυτερο και ειλικρινα δεν καταλαβαινε την αρνηση μας να οδηγηθουμε οικειοθελως σε πεπτικο ελκος..

Οι Μεξικανοι λατρευουν τα καυτερα , ειδικα εδω στη χερσονησο Γιουκαταν βρισκεται και η πολιτεια του Ταμπασκο που εδωσε και την ονομασια στην ομώνυμη πικαντικη σαλτσα. Η υπολοιπη βραδυα κυλισε χωρις αλλα απροοπτα με μεξικανικα τραγουδια , γευστικα φαγητα και αρκετες corona ,τη μπιρα που περηφανευεται οτι στεκεται αξια διπλα στις καλυτερες του κοσμου.

Αν θελεις να την πιεις με το μεξικανικο τροπο , καθεσαι σε μια απο τις κουνιες του μπαρ , μια φετα λεμονι αντι για καπακι στο μπουκαλι σου , νατσος με τυρι και σαλτσα πικαντε στο μπωλακι να μπλεκονται γλυκα στον ουρανισκο.. Πηγαμε ψαχνοντας στα τυφλα στο δωματιο και ολη τη νυχτα μας νανουριζε o ηχος των κυματων και ενα δροσερο αερακι που περνουσε απο τη σιτα των παραθυρων.

Πρεπει να ειναι 7 το πρωι γιατι ο ανεμιστηραs μολιs αρχισε να δουλευει στην καλυβα , σημαδι οτι ηρθε το ρευμα.Η θαλασα δεν εχει ηρεμησει-λεs ο τυφωναs να ερχεται προs τα εδω?Θα μαs το πουν?
Αποφασιζουμε να επισκεφτουμε τα ερειπια τηs Τουλουμ.
Παρολο που εχει συννεφια τιποτα δε μαs σωζει απο τη ζεστη.
Πουλμαν και τρενακια palapa-style εχουν ηδη αρχισει να μεταφερουν και να ξεφορτωνουν τουριστεs.Στη εισοδο τηs Τουλουμ υπαρχει μια μινιατουρα τηs αρχαιαs ποληs με την παραλια αλλα τιποτα δε σε προετοιμαζει για αυτο που θα αντικρυσειs...
Στην εισοδο πληρωνειs κατι παραπανω εαν θελειs να περασειs μεσα την καμερα σου - και θελειs σιγουρα!
Η Τουλουμ ειναι ενα εξαιρετικο δειγμα του πολιτισμου των Μαγια με τολτεκική επιρροή στην αρχιτεκτονική της, και πήρε το όνομά της από τα τείχη (τουλούμ) που την περιεβαλλαν. Ηταν πολυσυχναστο εμπορικο λιμάνι, απ΄ όπου αναχωρούσαν τα καράβια για τις Αντίλλες φορτωμένα πολύτιμα εμπορεύματα οταν κατεφθασαν εδω οι Ισπανοι. Ηταν Πρωτομαγιά του 1518, όταν τα τέσσερα καράβια των Ισπανών απέπλευσαν από την Κούβα για αναγνωριστικη αποστολή. Ο πρώτος ναος που αντικρισαν οι κατακτητές ψηλά στον γήλοφο ήταν σε σχήμα πυραμίδας, βαμμένος σε μπλε, κόκκινο και λευκό χρώμα και τον ονόμασαν «Ελ Καστίγιο». Μετα απο 75 χρονια ισπανικης κυριαρχιας , οι ντοπιοι εφυγαν προς τη ζουγκλα εγκαταλείποντας την Τουλουμ και το Ελ Καστιγιο.. Οι μονοι κατοικοι που εχουν μεινει μεχρι και σήμερα ειναι τα ιγκουανα να λιαζονται στα ερειπια , να χωνονται στις σχισμες , να μας παρακολουθούν βαριεστημένα..

Το El Castillo το πιο μεγαλόπρεπο οικοδόμημα με την πλατφόρμα για τους τελετουργικούς χορούς εμπρός της ,δεσποζει πανω στον βραχο που ατενιζει αιωνεs τωρα τη θαλασσα τηs καραιβικηs και ειναι η πιο διασημη πυραμιδα αφου πρωταγωνιστει σε ολεs τιs φωτογραφιεs των τουριστικων γραφειων. Οπωσδηποτε μαγευεσαι απο τη φυσικη ομορφια του τοπιου που πραγματικα θυμίζει σκηνικο από ατμοσφαιρικη ταινία του Χόλιγουντ. Εδω γυριστηκαν σκηνες απο την ταινια Αgainst all Odds και νομιζεις οτι απο στιγμη σε στιγμη θα πεταχτει ο Jeff Bridges να μπει στο watertaxi να συναντησει την αγαπημενη του ενω στα αυτια σου ακουγεται το γνωστο τραγουδι του Φιλ Κολινς.
Το El Castillo ,δεσποζει πανω στον βραχο που ατενιζει αιωνεs τωρα τη θαλασσα τηs καραιβικηs και ειναι η πιο διασημη πυραμιδα αφου πρωταγωνιστει σε ολεs τιs φωτογραφιεs των τουριστικων γραφειων.
Την ονομαζαν Zama που σημαινει " Πόλη της αυγης " και ειναι πολυτα ταιριαστη ονομασια ετσι οπως αντικρυζει την ανατολη του ηλιου καθημερινα. Οι μαγιας ειχαν χτισει τειχος γυρω απο την πολη , μόνο που το τείχος κάλυπτε μόνο τη στεριά. Εχει τρεις πλευρες. Από την μερια της θαλασσας δεν έχτισαν κανενα αμυντικο συστημα. Στην εποχή τους ο κίνδυνος εισβολής απο τη θαλασσα ήταν μηδαμινος, μεχρι που ήρθαν οι Ευρωπαίοι με τα μεγαλα καραβια τους.

Γυρω απο τις κλιμακωτες πυραμιδες ειχαν μαζευτει πολλοι τουριστεs με τουs ξεναγουs να τουs εξηγουν σε διαφορεs γλωσσεs τι βλεπουν. Μα εγω ημουνα ολομοναχη πανω στην ξυλινη σκαλα , με φοντο την εντυπωσιακη πυραμιδα , τον ηλιο να βαζει φωτια στις σιλουετες των μνημειων στη μνημη μου , δυο φοινικεs να γερνουν με χαρη ποζαρονταs για την τελεια φωτογραφια και μια εκτυφλωτικη τυρκουαζ θαλασσα να κινειται στο ρυθμο των τυμπανων των Μαγια.

Μπορουσα να δω τουs πολεμιστεs να κωπηλατουν με δυναμη μεσα στα κανό τουs ερχομενοι περα απο τον υφαλο να προειδοποιησουν τον αρχοντα για τουs ξενουs κονκισταδορεs που εφταναν.
Η ξυλινη σκαλα σε οδηγει κατω στην τελεια παραλια και με τοση ζεστη , μια βουτια εδω επιβαλλεται αν μη τι αλλο , για να δεις την Τουλουμ απο την οπτικη των αποικιοκρατων που εφταναν απο το ανοιγμα στον υφαλο.

Μιση ωρα δρομος χωριζει την εξωτικη ομορφια των ακτων της καραιβικης με το μυστηριο των ερειπιων ενος μεγαλου πολιτισμου. Η μιση ωρα δρομοs προs την ενδοχωρα που οδηγει στην Coba , ειναι ιδιαιτερα ευχαριστοs και διασχιζει ενα καταπρασινο τοπιο που διακοπτεται εδω κι εκει απο μικρα χωριουδακια.Οι ντοποιοι εχουν φιαξει ξυλινα μπαρακια που πουλανε αναψυκτικα και μαγαζακια για να αγορασειs σουβενιρ οπωs μασκεs που αναπαριστουν πολεμιστεs Μαγια , μικρογραφιεs των πυραμιδων η ακομα χειροποιητεs πολυχρωμεs αιωρεs.Οι τουριστεs ομωs μετακινουνται με τα πουλμαν οργανωμενοι και δεν σταματουν εδω.Ετσι τα χρηματα πανε παντα σε συγκεκριμενα μαγαζια.Κι ομωs εδω ειναι τα καλυτερα προιοντα και φυσικα πολυ φθηνοτερα.

Η Coba δεν ειναι τοσο διασημη οσο η παραλιακη Τουλουμ , ειναι ομωs το ιδιο εντυπωσιακη καθωs ξεπροβαλλει στο μεσο μιαs πυκνηs ζουγκλαs.Στην εισοδο υπαρχουν τρικυκλα που μεταφερουν τουs τουριστεs που θελουν να εξοικονομησουν ενεργεια για να σκαρφαλωσουν στιs πυραμιδεs.Μπορειs ομωs και να περπατησειs και οπου μεινειs θα βρεθει ενα τρικυκλο να σε γυρισει πισω.Βεβαια η εκταση που καλυπτει η ζουγκλα ειναι τεραστια και οι αποστασειs αναμεσα στιs πυραμιδεs μεγαλεs - μπορει και ενα-δυο χιλιομετρα.
Φυσικα εμειs νοικιασαμε ποδηλατα - δεν ειχαμε αλλη επιλογη με τον junior.

Υπαρχουν αρκετοι sacbe οπως λεγονται οι δρομοι φιαγμενοι απο τους Μαγια που εκτεινονται απο την Κομπα προς διαφορες κατευθυνσεις μεσα στη ζουγκλα. Εχουν ανακαλυφθει γυρω στους 50 sacbe , πολλοι απο αυτους εχουν πλατος απο 3 εως 10 μετρα σε καποια σημεια , πιθανον το μεγαλο πλατος να εξυπηρετουσε τις τελετες τους , αφου η Κομπα στην ακμη της αριθμουσε πανω απο 50.000 κατοικους. Ενας sacbe ειναι πανω απο 100 χιλιομετρα μακρυς προς το εσωτερικο της χερσονησου. Ειναι ενας υπεροχος αρχαιολογικος χωρος να εξερευνησει καποιος αφηνοντας τη φαντασια του ελευθερη. Μεγαλα τουνελ περνανε κατω απο τους ναους και τεραστια δεντρα ξεφυτρωνουν γυρω απο τα σκαλια των πυραμιδων. Στην ουσια περπατας ή ποδηλατεις πανω στους δρομους που εφιαξαν οι Μαγια πριν απο μια χιλιετια και βαλε.. Η ζουγκλα εχει φιαξει πρασινα τουνελ πανω απο το κεφαλι μας και προσπερναμε απιθανα δεντρα και φωλιες τερμιτων ενω μπλε φωσφοριζε πεταλουδες μόρφο γεμιζουν χρωμα την περιοχη. Σκουρες σιλουετες των spidermonkeys μας παρακολουθουν απο τα ψηλοτερα κλαδια των δεντρων δυσαρεστημενες απο τα τρικυκλα που μεταφερουν εισβολεις.

Φτασαμε στο πρωτο γκρουπ απο πυραμιδεs οπου δεν σκαρφαλωνεs και διπλα υπηρχε ενα γηπεδο των Μαγια.
Το γήπεδο της Πελότας είναι επίσης σημαντικό οικοδόμημα, όπου γινόταν το τελετουργικό παιχνίδι με την μπάλα από καουτσούκ. Δύο αντίπαλες ομάδες αιχμαλώτων αγωνίζονταν να περάσουν μια βαριά μπάλα από ένα πέτρινο δακτυλίδι τοποθετημένο ψηλά στο μέσο της μιας απο τις δύο επικλινείς πλατφόρμες. Επιτρεπονταν χτυπηματα μονο με γοφούς, τα γόνατα ή τους αγκώνες. Η χαμένη ομάδα γινόταν θυσία στους θεούς, αποκεφαλιζονταν και τους πετουσαν απο την μεγαλη πυραμιδα όπως μαρτυρούν και οι τοιχογραφίες και οι ανάγλυφες στήλες με πολεμιστές, μάχες, κρανία και ανθρωποθυσίες που διακοσμούν πολλά από τα οικοδομήματα του τελετουργικού αυτού κέντρου.

Πηραμε τα ποδηλατα και συνεχισαμε για τη μεγαλη πυραμιδα στο γκρουπ Nohoch mul.Το να ανεβειs τα 120 σκαλια μεχρι την κορυφη μετα απο ποδηλασια μεσα σε αποπνικτικη ζεστη , επιβαλεται εαν εχειs τετοια θεα που σε αποζημιωνει. Εφτασα λιγο πιο κατω απο την κορυφη και η θεα των αποτομων σκαλοπατιων ειναι αληθεια οτι σε φοβιζει.Γι'αυτο εχουν βαλει ενα σκοινι να κρατιεσαι εαν θελειs.Οι περισσοτεροι τουριστεs κατεβαιναν καθιστοι σκαλι σκαλι.
Η ζουγκλα απο πανω φαινοταν σα μια καταπρασινη κουβερτα που προσπαθουσε να κρυψει τα μυστικα των Μαγια απο τον υπολοιπο κοσμο.Και τα καταφερε καλα αφου απο οτι εμαθα , ακομα ανακαλυπτουν πυραμιδεs μεσα στη βαθια ζουγκλα.Κραυγεs πιθηκων και κρωξιματα αγριων παπαγαλων εσπαγαν τη σιωπη του μεσημεριου και οι κορυφεs αλλων κοντινων πυραμιδων εσπαγαν τη μονοτονια του πρασινου με τιs λευκεs τουs πετρινεs κορυφεs να αστραφτουν στον ηλιο.

Φευγονταs απο την Coba υπαρχει μια λιμνη με πρασινα δροσερα νερα , μονο που ειναι γεματη κροκοδειλουs.Καποιοs ντοπιοs περπατησε πανω στην ετοιμοροπη ξυλινη εξεδρα και τουs ταιζε για να βγαλουν φωτογραφιεs οι τουριστεs..

Ο καλυτεροs τροποs για να τελειωσει η μερα , ηταν ενα δειπνο στου
"Zamas". Ηταν αρκετα κοντα στην καλυβα μαs και νοικιαζε επισηs καλυβεs στην παραλια.Ειναι ομωs γνωστο για το ρεστωραν του με τα φοβερα φαγητα.

Τα τραπεζακια βρισκονται πανω στο κυμα και εχει θεα την ατελειωτη παραλια τηs Τουλουμ.
Ηταν ακομα νωριs και ηπιαμε ενα ποτο αρχικα παρακολουθωνταs τον ηλιο να δυει.Η θαλασσα ηταν το ιδιο αγρια με το πρωι .

Τα κυματα που εσκαγαν στην παραλια σε παραλληλεs λευκεs αφρισμενεs δαντελεs , οι φοινικεs που δεσποζαν στην παραλια δινονταs τον εξωτικο τονο, ο ηλιοs που σαν πυρινη μπαλα επεφτε πανω απο τιs μικρεs καλυβεs ,ο ουρανοs που καθε λεπτο αλλαζε χρωμα απο παστελ μωβ και ροδακινι σε βαθυ πορτοκαλοκοκκινο , συνεθεταν ενα σκηνικο απιστευτηs ομορφιαs.
Και οταν πια νυχτωσε τα αστερια ελαμπαν πιο φωτεινα απο ποτε και εμοιαζαν τοσο κοντα στη γη!

Χαιρομαι που η περιοχη αυτη ειναι προστατευομενη και δεν θα αναπτυχθει-καταστραφει.Επιτελουs αs μεινει και κατι ανεγγιχτο να μαs θυμιζει πωs ηταν πριν απο πολλα χρονια οι ακτεs τηs Quintana Roo στο Μεξικο!

Επιστρεψαμε στην καλυβα και ευχηθηκα αυριο να εχει ηρεμησει η θαλασσα ωστε να μεινουμε εδω για κολυμπι.Αλλα ο ωκεανοs αγριοs ολη νυχτα , εφερνε ενα ωραιο αερακι που μαs δροσιζε , αλλα ταυτοχρονα σκορπαγε τιs ελπιδεs μου...
Ξημερωσε μια ηλιολουστη ημερα στην παραλια της Τουλουμ.
Κατευθυνθηκα προς την ξαπλωστρα που βρισκοταν στην παραλια κατω απο τη σκια δυο φοινικων που ενωναν τα φυλλα τους.

Ηταν ακομα αρκετα νωρις και αποφασισα να τεμπελιασω προτου παμε για πρωινο.
Ο Mr. και ο Junior , επαιζαν με τα μαγιω στην παραλια κι εκαναν διστακτικες αποπειρες να μπουν στο νερο. Τα κυματα εμοιαζαν ακινδυνα , αλλα σε παρεσερναν προς τα μεσα.Αποφασισαμε να φυγουμε αφου παρουμε πρωινο και να ανακαλυψουμε καποια κρυφη απανεμη παραλια οδηγωντας βορεια.
Μια πινακιδα αναγγειλε το παρκο Xcaret. Τους εξηγησα οτι ειναι ενα παρκο σαν το Xelha που ειχαμε παει , αλλα πιο ακριβο και γιʼαυτο ειχα επιλεξει απο τα δυο το Xelha…
Απο ολη αυτη τη φραση ακουσαν μονο «..σαν το Xelha…». Ο Μr. ειχε ηδη βγαλει φλας και ο junior χοροπηδούσε στο πίσω κάθισμα ʽΓουσταρω! Γουσταρω!ʼ
Εγω τους προειδοποιούσα ότι τα χρηματα μας ηταν μετρημενα και θα χαναμε καποια αλλη δραστηριοτητα απο το ταξίδι μας αλλα ποιος με ακουγε! Ακομα θυμαάαι τα πανεέορφα 200 $ που πληρωσα στην είσοδο , αλλά πρεπει να πω οτι αξιζε το καθε cent.. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!! Εκατό φορές πιο ωραιο απο το προηγούμενο πάρκο το οποιο υπερτερούσε μονο σε snorkeling.

Εδω μπορει να περασεις 2 μερες και να μην τα δεις και να μην τα κανεις ολα οσα προσφερει. Εξαλλου γιʼ αυτο μοιραζαν και χαρτες του παρκου στην εισοδο.Οχι για να μη χαθεις , αλλα για να οργανωσεις τη μερα σου ωστε να προλαβεις ολες τις δραστηριοτητες , να ξερεις που βρισκεσαι και τι αλλο υπαρχει εκει κοντα για να δεις.
Παλι μας κρατησαν τα αντιηλιακα στην εισοδο και μας εδωσαν φακελλακια με δικο τους φιλικο προς το περιβαλλον.
Το πρωτο που ήθελα να κανω ηταν να ανέβω στον scenic-tower , ενα ψηλο πυργο με βαγονια που γυρνουσε αργα γυρω-γυρω και προσφερε θεα 360 μοιρων του παρκου.Δυστυχως δεν λειτουργουσε κι ετσι προχωρησαμε προς τη φαρμα με τις ορχιδεες και τα μανιταρια κι αφου χαζεψαμε στην κυριολεξια με τους απιθανους κηπους , βγηκαμε στην εκκινηση του ʽRio del Paraiso”.

Εδω ανεβαινεις σε μια σχεδια με παγκακια στη σειρα και κατεβαινεις το ποταμι που διασχιζει το παρκο , περνώντας διπλα απο φλαμινγκο , παπαγαλους , πιθηκους , ιγκουανα και αλλους κατοικους του παρκου.Μερικες φορες η σχεδια εμπαινε σε σπηλιες που ηταν εξωτερικα διακοσμημενες σαν μασκες των Μαγια με τεράστια στόματα που καταπίναν τη σχεδία μας. Απο πανω μας κρεμόντουσαν τεραστια κλαδια ψηλων δεντρων με τους χοντρους κορμους τους καλυμενους απο αλλα φυτα που ζουσαν διπλα αλλα ειχαν τυλιχτει γυρω απο τα δέντρα σε ενα αιωνόβιο αγκάλιασμα.
Πέτρινα γεφυράκια απο πανω μας ηταν γεματα κοσμο που μας χαιρετουσε και υπάλληλοι του παρκου μας εβγαζαν φωτογραφίες για να διαλέξουμε στο τέλος της μέρας.

Μετα απο τη βολτα κι αφου πηραμε μια γευση του παρκου , πηγαμε στην εκκινηση του Underground River.
Παραδωσαμε τα υπαρχοντα μας στον υπαλληλο οπως ολοι (καμερες , φωτογραφικες μηχανες) και πηραμε μασκες και βατραχοπεδιλα . Οι κλειδωμενοι σακοι με τα πραγματα του καθε πελατη (καθενας με το δικο του νουμερο ) μεταφερονται με τρενακι εκει που σε βγαζει το ποταμι.
Μας ειπαν να γυρισουμε τον τροχο των Μαγια - ενα βελος που γυρνουσε στον τοιχο πριν την εισοδο του ποταμου - και αφου αυτο εδειξε δεξια , μας εστειλαν δεξια. Απο εδω κατεβαινες με σκαλακια σιγα σιγα στο εξαιρετικα δροσερο νερο. Οι ʽατυχοιʼ που ετυχαν αριστερα , επρεπε να βουτηξουν απο ψηλα και να ζησουν μια ψυχρολουσια . Γελια και πειραγματα ακουγοντουσαν απο τις παρεες που βουτουσαν και κολυμπουσαν προς την σκοτεινη σπηλια περιμενοντας να ανακαλυψουν τα μυστικα της..
Το ποταμι ειναι αρκετα δροσερο αφου τροφοδοτειται απο υπογειες πηγες και η διαδρομη λιγο μεγαλυτερη απο 1χλμ. Η σπηλια μεσα στην οποια τρεχει φωτιζεται απο φυσικο φως. Υπαρχουν τρυπες στην οροφη της σπηλιας που αφηνουν τον ηλιο να περασει και να διαθλαστει μεσα στο νερο φωτιζοντας κι αλλες υποβρυχιες σπηλιες που οπως παρατηρησα με τη μασκα μου , διακλαδιζονταν δεξια κι αριστερα.

Απο την οροφη επεφταν μερικοι μικροι καταρακτες , και υπαλληλοι του παρκου περιμεναν στα πιο φωτεινα σημεια για να σε βγαλουν μια φωτογραφια καθως μοιαζεις να αιωρεισαι στο κενο πανω στα κρυσταλλινα νερα. Λιγο αργοτερα θα εβλεπα κι εγω απο ψηλα οσους κατεβαιναν το ποταμι με τις κουλουρες τους σε καποια σημεια που δεν ειναι υπογειο , αλλα φαινεται να διασχιζει μοναδικους βραχωδεις σχηματισμους σαν μινι διωρυγες της Κορινθου.

Υπαρχουν αρκετες εξοδοι και σκαλοπατια για να σταματησεις αν κουραστεις , αν και το ρευμα σε παρασυρει χωρις να καταβαλεις προσπαθεια.Ξυλινεs πινακιδεs σε ειδοποιουν για την αποσταση που εχει απομεινει , η για την επομενη εξοδο. Μοναδικη εμπειρια πραγματικα.
Στην εξοδο του ποταμου υπηρχε ενα κοπαδι ροζ φλαμινγκο που κοιτουσε με απορια και πανω σε ενα κουτσουρο μερικοι παπαγαλοι εκραζαν κοροιδευτικα τουs τουριστεs που τουs φωτογραφιζαν εντυπωσιασμενοι απο την ποικιλια των χρωματων τουs.. Παραλαβαμε τα πραγματα μας και κατεβηκαμε στην παραλια με τις ξαπλωστρες και τις αιωρες.
Η πανεμορφη παραλια του Xcaret βρισκεται διπλα στο χωρο που κολυμπουν τα δελφινια κι ετσι ολοι ειχαν καθισει στις κουλουρες και κωπηλατουσαν προς τα εκει.Σε ολο το παρκο υπηρχαν πολυχρωμα τρικυκλα που πουλουσαν παγωτα , αναψυκτικα , αναναδες και τροπικα φρουτα.

Οι παπαγαλοι ιδιαιτερα φιλικοι πλησιαζαν να παρατηρησουν τους επισκεπτες με περιεργεια και τεραστια ιγκουανα που μου προκαλουσαν ανατριχιλα τεμπελιαζαν στη λευκη αμμο της παραλιας μαζευοντας ηλιο αναμεσα στις ξαπλωστρες.

Διαλεξα μια ξαπλωστρα που βρισκοταν σε αποσταση ασφαλειας απο καποιο ιγκουανα και χαζευα την ηρεμη λιμνοθαλασσα προσπαθωντας να το χωνεψω οτι βρισκομουνα μεσα στην εικονα που τοσες φορες ειχα δει στην οθονη του υπολογιστη μου.

Κυκλικα γυρω απο την παραλια υπηρχαν πολλες αναπαυτικες ξυλινες καρεκλες και ψαθινες ομπρελες που προσφεραν επιπλεον σκια εκτος απο τους φοινικες που στεφανωναν την ακτη. Φαρδια πετρινα μονοπατια οδηγουσαν σε φυσικες πισινες που μικροι και μεγαλοι εκαναν διαγωνισμο καλυτερης βουτιας απο τα γυρω βραχια. Ο junior προσπαθουσε να διασχισει ενα τεντωμενο σχοινι πανω απο το νερο ενω κρατιοταν απο αλλο σχοινι πανω απʼτο κεφαλι του.Μετα απο μερικες βουτιες τα καταφερε.

Ηρθε το μεσημερι και η ωρα του φαγητου. Το παρκο διαθετει 5 εστιατορια το ενα καλυτερο απʼτο αλλο και στην εισοδο μοιραζουν τους επισκεπτες ωστε να μη γινει αλαλουμ. Βρηκαμε το εστιατοριο ʽLa Caletaʼ που μας ειχαν πει στην ακρη μιας πρασινης λιμνης.Για λιγη ωρα χαζευαμε γυρω το σκηνικο.
Η θεα απο το υπερυψωμενο εστιατοριο ηταν φανταστικη! Η πρασινη λιμνουλα με τις τεραστιες χελωνες να κανουν βολτες πανω-κατω , η ξυλινη γεφυρα που οδηγουσε στην υπαιθρια σαλα που γευματιζαμε και οι κροκοδειλοι που βρισκοντουσαν ακριβως απο κατω προσποιουμενοι τα κουτσουρα , ενω ευχονταν με τα ματια κλειστα να χασει καποιος απο αυτους που τους χαζευε την ισορροπια του !

Πηγαμε στο μπουφε που εμοιαζε να μην τελειωνει πουθενα. Διεθνης κουζινα , μεξικανικες σπεσιαλιτε , «ταμάλε», «τάκος», «εντσιλάδας» και «τορτίγιας» , πικαντικες γευσεις βγαλμενες απο τη διασημη πικαντικη κουζινα της χωρας. Ψαρομεζεδες με τις γαριδες και τους αστακους να πρωταγωνιστουν , φιλετα κοτοπουλου και χοιρινα μαγειρεμενα με διαφορους τροπους , ειδικα πιατα για παιδια και η φαντασια των σεφ δεν ειχε ορια και το χειροτερο , σε παροτρυναν να δοκιμασεις απ’ολα! Και στο τελος γλυκα σοκολατας , καρυδαs η μπαναναs και παγωτα σε απιθανες γευσεις. Οταν δεν αντεχαμε πια αλλο συρθήκαμε ως την εξοδο και περπατησαμε στο παρκο για το Χωριο των Μαγια. Μια τέλεια απομιμηση του χωριου , με τις καλαμενιες καλυβες , τα κανό να επιπλεουν αραγμένα διπλα στο ποτάμι , πανερια με καλαμποκια και σκευη που χρησιμοποιουσαν. Ντοπιοι ντυμενοι με τις επιβλητικές φορεσιές των Μάγια κατεβαιναν το ποτάμι με το κανό τους.

Έντονα βαψιματα στο δερμα τους και το προσωπο , δερματα ζωων περασμενα στη μεση τους , μεγαλοπρεπα φτερα πουλιων στολιζουν το κεφαλι. Τεραστια καταπρασινα φτερα απο το ιερο πουλι των Μαγια , το κετζαλ. Οι Μάγια το θεωρουσαν σύμβολο ομορφιάς αλλά και δύναμης. Το σωμα του ειναι κοκκινο στο στηθος και μπλε στη ραχη , αλλα η μακρια ουρα του ειναι καταπρασινη. Οι βασιλείς τοποθετουσαν τα φτερά στο κεφαλι τους και είχαν ειδικούς κυνηγούς που δεν σκότωναν το πουλι αλλά το παγιδευαν, αφαιρουσαν μερικα φτερα και μετα το ελευθερωναν. Τα φτερα ξαναμεγαλωναν. Με αυτό τον τρόπο το πανέμορφο γκετζάλ παρέμεινε σύμβολο πλούτου αλλά και ελευθερίας. Σημερα προστατεύεται αφου ειναι απο τα πιο σπανια ειδη του πλανητη και βρισκεται υπο εξαφανιση. Στη γειτονική Γουατεμαλα το εθνικο νομισμα της χωρας εχει το ονομα του κετζαλ.

Ακριβως διπλα απο το χωριο , μια σπηλια με χιλιαδες κερια να σιγοκαινε , ο χωρος που εκαναν θυσιες , ενα τυπικο μεξικανικο πολυχρωμο νεκροταφειο οπου χαιρεται κανεις να πεθαινει , η κεντρικη τους πλατεια μπροστα απο την πυραμιδα του θεου φιδιου που γινοταν οι συγκεντρωσεις και φυσικα το γηπεδο ποδοσφαιρου. Στο κεντρο της πλατειας μια αλλη πάρεα τολμηρων ακροβατων ανεβοκατεβαινει μια στημενη στηλη υψους 30 μετρων που στην κορυφη εχει σχοινια που οι ακροβατες ζωνονται με αυτα και πηδανε στο κενο κανοντας χορευτικους κυκλους και φιγουρες. Προκειται για τους Voladores de Papantla , μια τελετη που ξεκινησε πριν απο μερικους αιωνες προς εξευμενιση των θεων που ειχαν πεισμωσει και σταματησαν τις βροχες. Τεσσερις ανδρες που αντιπροσωπευουν τη γη , τη φωτια , τον αερα , και το νερο ανεβαινουν Αποριας αξιο πως δε μοιαζουν με ζαλισμενα κοτοπουλα οταν φτανουν στο εδαφος.

Θαυμασαμε το ενυδρειο με τα πολυχρωμα κοράλλια των υφάλων και τα εκατοντάδεs ψαρια να κολυμπουν πανω απ'το κεφάλι μαs.
Περασαμε στο νησι με τα Jaguar και τα Puma οπου τα παρατηρει κανεις με τηλεσκοπιο και αφου πια αρχισε να σουρουπωνει , τα τυμπανα που εσπαγαν την απογευματινη ησυχια ειδοποιουσαν τους επισκεπτες που ειχαν απομεινει , οτι σε λιγο αρχιζε το νυχτερινο σοου.

Πηγαμε ολοι στα αποδυτηρια με τις ντουζιερες και αφου ετοιμαστηκαμε , ακολουθησαμε τον ηχο των τυμπανων σαν υπνωτισμενοι.
Ο χωρος που γινοταν το σοου , ηταν απομιμηση γηπεδου ποδοσφαιρου των Μαγια , κι εμεις καθομασταν στις πετρινες θεσεις που καθοντουσαν αλλοτε οι ιθαγενεις.
Μεσα στο γηπεδο θαυμασιοι καλλιτεχνες εδωσαν την πιο ωραια παρασταση που εχω παρακολουθησει ποτε. Απο τη ζωη των Μαγια με τα παιχνιδια μπαλας και τις τελετες τους αφιερωμενες στο θεο Ηλιο πριν ερθουν οι Ισπανοι , την αφιξη των κατακτητων και τους πολεμους για ανεξαρτησια.Και οταν οι ιθαγενεις με τους κατακτητες αγκαλιαστηκαν, σημαδι οτι γενηθηκε το Μεξικο απο την ενωση των δυο πολιτισμων , το κοινο ξεσπασε σε χειροκροτημα και ακολουθησαν συχγρονοι χοροι και τραγουδια.
Ολη η Μεξικανικη ιστορια περναει μπροστα στα ματια των θεατων ντυμενη με υπεροχες μουσικες , τραγουδια και χορους.

Ετσι τελειωσε μια καταπληκτικη μερα , η τελευταια μας για την ωρα στο Μεξικο , αφου αυριο μας περιμενε μακρυς δρομος μεχρι το Μπελιζ!
Μια γεματη και περιπετειωδηs εβδομαδα στο Μπελιζ τελειωσε και περασαμε ξανα τα συνορα για το Μεξικο.Ο ιδιοs ατελειωτοs ευθυs δρομοs μαs οδηγησε στο Felippe Carillo Puerto οπου φουλαραμε βενζινη δευτερολεπτα πριν μεινουμε.Στην εισοδο και την εξοδο του χωριου υπηρχαν υπερβολικα πολλα σαμαρακια οπου παιδια πλησιαζαν τα αυτοκινητα και πουλουσαν φρουτα και διακοσμητικα.
Φτανονταs κοντα στο Xpu-ha εψαχνα για το Copacabana resort , που μου ειχαν πει να βαλω σημαδι για να βρω την τελεια παραλια. Ακολουθησαμε το χωματοδρομο ωs το τελοs που υπηρχε μονο ενα παραλιακο ταβερνειο και 2-3 ενοικιαζομενα στον επανω οροφο.Το ταβερνειο δε σου γεμιζε το ματι , αλλα τα φαγητα του ηταν σουπερ.Και φυσικα το αποκορυφωμα τηs υποθεσηs ηταν η παραλια.

Ηταν τοσο τελεια αληθεια? Ή ηταν το σοκ τηs χθεσινηs ημεραs που την εκανε θεικη? Αναρωτηθηκαμε. Xpu-ha σημαινει ‘πρωινή δροσια’ και η παραλια ειναι κρυσταλινη , τυρκουαζ , ζεστη και χωριs ιχνοs φυκιου! Γαρνιρισμενη με τροπικη βλαστηση στο εξωτερικο , φοινικοδεντρα και σαμπανιζε αμμο που την κανουν να μοιαζει με την επιτομη του τροπικου παραδεισου! Η άμμος παραείναι λευκη , ο ήλιος παραείναι καυτός και η θάλασσα παραείναι τέλεια τυρκουαζ! Απο αυτεs που λεs αν ειναι να πνιγω , αs ειναι εδω! Το καφε ντελ μαρ νοικιαζει δωματια στον επανω οροφο και ηταν μεγαλος ο πειρασμος να μεινουμε μια-δυο μερες εδω.

Μετα απο μινι συμβουλιο αποφασισαμε να μην μεινουμε εδω το βραδυ , αλλα να παμε στην Πλαγια δελ Καρμεν γιατι ειχα αλλα σχεδια για αυριο!

Πισω ξανα λοιπον στην αγαπημενη Πλαγια και τωρα ηξερα που θα μεινουμε.Βρηκα το Maya Brick hotel που παιρναμε το πρωινο μαs τοσεs μερεs.Τα παιδια μαs ηξεραν πια και μαs καλοδεχτηκαν.
Το δωματιο στον επανω οροφο ηταν μεγαλο , πολυ καθαρό και φωτεινό , με μπαλκονι που εβλεπε σε ομορφο κηπο με πισινα.
Αργοτερα εκεινο το βραδυ , περπατησαμε ωs το τερμα τηs 5ηs λεωφορου μη χορταίνoνταs την ομορφη Πλαγια. Προς το μικρο λιμανακι οι βάρκες γερνουν απο τη μια μερια υπο το βάρος των πελεκανων. Τα κατάλευκα πουλιά κινουνται βαριεστημένα πάνω στις κουπαστες , σκασμένα απο το φαγητό , αφου τα νερα ειναι πλουσια σε θαλασσια ζωη που μαγνητιζεται απο τα ζεστα νερα της καραιβικης. Στο σημειο που αραζουν τα μινι φερυ-μποτ και μπροστα απο το παρκο Fundadores , ειναι των σημειο των Fruit Ladies , γλυκύτατες γυναικες Μάγια που ερχονται καθημερινά με τις χρωματιστες παραδοσιακες φορεσιες τους απο μπλε,πρασινα και μωβ μοτιβα και πουλανε φρουτα. Οχι ομως ετσι απλα..τα καθαρισμενα φετάκια απο μάνγκο, καρπουζι, papaya και καρύδα προσφερονται σαν ζωηρόχρωμα μπουκετα μεσα σε πλαστικά ποτήρια , πασπαλισμένο με λίγο λάιμ ή τσιλι για τους πιο picante τύπους. Απόλαυση για τα μάτια και τον ουρανίσκο!

Καθισαμε σε ενα ταβερνακι πανω στη θάλασσα , με ψηλουs φοινικεs να θροιζουν απο το αερακι και τραγουδια απο τουs mariachi που τοσο μου ειχαν λειψει. Οι ριζες της ονομασιας μαριάτσι δεν ειναι ξεκαθαρες..καποιοι ,λενε οτι προερχεται απο το γαλλικο μαριάζ , επειδη η συγκεκριμενη μουσικη παιζοταν σε γάμους οταν η χωρα βρέθηκε υπο γαλλικη κατοχη το 18ο αιωνα. Το πιο πιθανο ειναι να προερχεται απο τη διαλεκτο Coca που ομιλουταν στην επαρχια Χαλίσκο και μαριατσι λεγοταν η ξυλινη εξεδρα που επαιζε ρόλο πιστας για χορευτες και μουσικους. Οι μουσικοί ανέβαιναν στην εξέδρα μαριατσι φορωντας τις καλες τους μεξικανικες φορεσιες με τα σομπρερος οπως ακριβως κανουν και σημερα. Η νύχτα ηταν ζέστη , τα αστέρια έλαμπαν σαν τα φωτα του νησιου Κοζουμελ που φαινοταν απεναντι και με καλούσαν να το επισκεφτώ..
Το φερρυ για το Cozumel ηταν γρηγορο , και γεματο τουριστες.Οι ανετες θεσεις κοιτουσαν ολες εμπρος , προς τα εκει που υπηρχαν μουσικα οργανα και μικροφωνα.
Με το που ξεκινησε το φερρυ , μια μπαντα ηρθε και επαιζε live Mεξικανικα τραγουδια. Δυο κοπέλες τριγυρνουσαν ανάμεσα στα καθίσματα πουλωντας νερα, αναψυκτικα και σαντουιτς ωστε να μη χρειάζεται να σηκωθει κανενας απο τη θεση του. Απιθανη εξυπηρετηση , ευχαριστο κλιμα , φτάσαμε χωρις να το καταλαβουμε στο λιμάνι του San Miguel.
Το Κοζουμέλ ειναι το μεγαλυτερο νησι του Μεξικο και καποτε ηταν μερος λατρειας για τους Μαγια.Οι γυναικες ερχοντουσαν εδω για να ζητησουν τη βοηθεια της θεας Ixchel σε θεματα αγαπης και γονιμοτητας. Ο Κορτεζ νιωθωντας αποστροφη για τις αποτροπαιες τελετες των ιθαγενων , φροντισε ωστε να μη μεινει τιποτα απο τα ιερα και τους ναους της θεάς. Το νησι αργοτερα εγινε εμπορικο κεντρο και στεκι πειρατων οπως του Λαφίτ και του Χενρι Μόργκαν. Σημερα οι επισκεπτες φτανουν κατα ορδές για να εξερευνησουν τους υφαλους αφου ο Ζακ Κουστώ εχει πολέs φορεs παρουσιάσει τα υποβρύχια θαυματα του νησιου στα ντοκιμαντέρ του.

Εξω απο το φερρυ πηραμε ταξι για το παρκο 'Chankanaab' , διασχιζοντας τους δρομους του Σαν Μιγκελ. Λιγο εξω απο την πολη , τα κτιρια ηταν σαν βομβαρδισμενα και εργατες δουλευαν σε αυτο το απεραντο εργοταξιο..
Ρωτησα τι συνεβαινε και ο ταξιτζης μας ειπε οτι ο τυφωνας που χτυπησε το Κανκουν , παρεκαμψε την Πλαγια δελ Καρμεν , αλλα χτυπησε εδω.
Στην εισοδο του παρκου , ενας κυριος μας υποδεχτηκε , αλλα μας ειπε οτι με λυπη του το παρκο δεν λειτουργουσε ολο κανονικα.Τα δελφινια και οι θαλασσιοι λεοντες ειχαν μεταφερθει στην ασφαλη λιμνοθαλασσα του Xcaret λιγες ωρες πριν τον τυφωνα , η ζουγκλα δεν υπηρχε πια , τα κοραλια ειχαν τραυματιστει , και μπορουσαμε μονο να κολυμπησουμε και να περπατησουμε στην μπροστινη μερια του παρκου. Ρωτησα αν μπορουσαμε να δουμε τα υποβρυχια αγαλματα και αφου πηρα θετικη απαντηση , αποφασισαμε να μεινουμε και πληρωσαμε την εισοδο μας στη μιση τιμη.
Το τρενακι μας μετεφερε γυρω γυρω απο το παρκο αφου δεν γινοταν να το διασχισουμε με τα ποδια οπως γινεται κανονικα και το θεαμα θυμιζε βιβλικη καταστροφη! Ο κυριος ηρθε μαζι μας και στη διαδρομη μας ειπε οτι 8 μετρα κυματα χτυπουσαν το παρκο επι 72 ωρες. Η πανεμορφη ζουγκλα που περιεβαλε τουs ναουs και τα κεντρα λατρειαs των Μαγια ηταν ενας σωρος απο ξεραμενα κλαδια. Μας παρακαλεσε να μην πλησιασουμε τα κοραλια σε μικροτερη αποσταση απο 1 μετρο και να μη χτυπαμε το νερο με τα βατραχοπεδιλα μας. Εκει που υπηρχαν τραυματισμενα κοραλια ειχαν βαλει σχοινια με σημαδουρες αφου οπως μας ειπε κανουν δεκαδεs χρονια να φιαχτουν και αρκει 1 δευτερολεπτο για να χαθουν.

Κατω στην παραλια απο τους ψηλους φοινικες ελειπαν καποια κλωναρια , και η μικρη παραλια-πισινα ειχε μεινει χωρις αμμο ενω εργατες προσπαθουσαν να την επαναφερουν στις παλιες της δοξες. ! Τα μονοπατια που οδηγουσαν στη ζουγκλα και στη λιμνουλα οπου καποτε κολυμπουσαν τεραστιες χελωνες ειχαν απαγορευτικες κορδελες.
Οι αιωρες , οι ξυλινες αναπαυτικες καρεκλες με τις palapa ομπρελες και το beach-bar ηταν στη θεση τους και η θαλασσα ηταν πιο ομορφη απο ποτε.

Υπηρχαν δυο ακομα παρεες στο παρκο και ειχαμε ολη τη θαλασσα πριβε για να επιδοθουμε σε snorkeling αναμεσα σε πολυχρωμα ψαρακια και στην αναζητηση των υποβρυχιων αγαλματων. 'Chankanaab' σημαινει μικρη θαλασσα και αυτο πραγματικα ειναι , μια μικρογραφια του ωκεανου με εκατονταδες θαλασσια ειδη να κολυμπουν σε πολυ μικρη αποσταση απο την ακτη δημιουργωντας ενα τροπικο ενυδρειο.Με μια απλη μασκα γινεσαι μερος αυτου του συναρπαστικου κοσμου με τα πολυχρωμα κοπαδια ψαριων , τις χελωνες , τους ιπποκαμπους , τα σαλαχια..
Βρηκαμε το αγαλμα του Ιησου που με τα χερια ανοιχτα και το προσωπο στραμενο προς τα πανω ηταν ιδιαιτερα εντυπωσιακο και η αμμος γυρω του ηταν γεματη αστεριες λες και η θαλασσα με τον ουρανο αποφασισαν να ανταλλαξουν θεσεις. Η αμμος ηταν κατασπρη και η θαλασσα στο χρωμα του οινοπνευματος καθαρη και διαυγης αν και βρισκομασταν σε αρκετα μετρα βαθος. Λενε οτι τα νερα ειναι τοσο διαυγη που η ορατοτητα ξεπερναει και τα 30 μετρα. Τοσο βαθια δεν πηγα αλλα μεχρι τα 15 μετρα επιβεβαιωνω τα λεγομενα.
Το αγαλμα της Παναγιας το βρηκαμε με τη βοηθεια ενος αλλου τουριστα αφου κι εμεις του ειπαμε που περιπου ηταν ο Ιησους.

Δυο μεγαλα κρουαζιεροπλοια φαινοντουσαν αραγμενα μακρια προς το Σαν Μιγκελ και μικροτερα καταμαραν επαιζαν δυνατη μουσικη και μετεφεραν θορυβωδεις τουριστες ευτυχως καπου πιο νοτια απο τον ιδιωτικο μας παραδεισο.

Κατα το μεσημερακι επιστρεψαμε στο Σαν Μιγκελ και ειχαμε 1-2 ωρες καιρο να το γνωρισουμε.Η ζωη του νησιου ειναι επικεντρωμενη γυρω απο το Σαν Μιγκελ Ηταν σα μια μικρογραφια της Πλαγια δελ Καρμεν , με τον ιδιο πεζοδρομο γεματο μαγαζακια , ρεστωραν και καφε αλλα με λιγοτερο κοσμο.Το Κοζουμελ υποδεχεται καποιους επισκεπτες της μιας μερας οπως εμεις , αλλα αυτο που πραγματικα το κραταει ζωντανο ειναι τα κρουαζιεροπλοια που αραζουν εδω και αδειαζουν χιλιαδες τουριστες που βοηθουν στην επιβιωση των μικρων επιχειρησεων.
Το βραδακι στην Πλαγια δελ Καρμεν διαπιστωσαμε οτι αυριο ηταν η τελευταια μας μερα εδω και αποφασισαμε να μην παμε πουθενα αλλα να αραξουμε σε καποια κοντινη παραλια...
Μετα απο ενα καλο πρωινο στο Μαγια Μπρικ , κατευθυνθηκαμε βορεια της Πλαγια και αραξαμε στο Mamitas beach club.
Υπηρχαν 1-2 beach-bars παραδιπλα που σημαινε παραπανω κοσμο , αλλα καποιες φορες δεν μπορεις να εχεις τον παραδεισο ολο δικο σου..Η θαλασσα ηταν ηρεμη , ζεστη με ενα ανοιχτο τυρκουαζ χρωμα. Εδω μπορει κανεις να κανει διαφορα θαλασσια σπορ η απλα να αραξει σε μια ξαπλωστρα η ακομα σε στρωμα με μαξιλαρες για απολυτο ρηλαξ.

Ενας υπαλληλος του beach- bar μας ενημερωσε οτι αν θελαμε να φαμε το μεσημερι εκει μπορουσε ειτε να μας μεταφερει ενα τραπεζακι στην αμμο για να μην κουνηθουμε , ειτε να κλεισουμε τραπεζι για τη σαλα μια και θα εδειχνε εναν πολυ σοβαρο αγωνα του Μουντιαλ και υπηρχαν ελαχιστα τραπεζια διαθεσιμα.
Κλεισαμε τραπεζι για τον αγωνα. Η υπαιθρια σαλα ηταν γεματη κοσμο αλλα το προσωπικο ηταν γρηγορο και εξυπηρετικο.Σε λιγο δεν κουνιοταν κανεις , ολα τα ματια ηταν στραμενα στην τηλεοραση. Αντεξα το πρωτο ημιχρονο και τους εγκατελειψα για μια βολτα στην παραλια.

Τα ξενοδοχεια Shangri-la Caribbe και Las Palapas βρισκονται διπλα το ενα στο αλλο και μοιραζονται την εκπληκτικη παραλια.
Τα δεντρα με τα πυκνα φυλλωματα , οι φοινικες , τα λουλουδια , δημιουργουν μια αισθηση απομονωσης αν και βρισκεσαι μολις 5 λεπτα απʼτο Mamitas club και 10 λεπτα απο το κεντρο της Πλαγια.
Οι πολυτελεις ξυλινες καλυβες ειναι καλα κρυμενες μεσα στην εξωτικη βλαστηση σε αποσταση η μια απο την αλλη , με τεραστιες τζαμαριες στην μπροστινη πλευρα για μοναδικη θεα στη θαλασσα και στην ανατολη του ηλιου. Το καθε μπαλκονι ειχε απο δυο αιωρες για τους ενοικους και ευκολα με φανταστηκα να αιωρουμαι πινοντας τη μαργαριτα μου.

Ηπια τη μαργαριτα μου το ιδιο βραδυ στο Blue-Parrot , στο μπαρακι κατω απο την τεραστια palapa πανω σε μια κουνια-καθισμα. Συμβουλη , το ανακατεμα margaritas με coco-loco σε συνδυασμο με την ελευθερη αιωρηση εχουν ασχημα αποτελεσματα!
Ηταν το τελέυταιο βραδυ μας στην υπεροχη Πλαγια και εκτος απο τα τελευταια ψωνια , επρεπε να βρω το μαγαζι Canta-canta που πουλουσε cd. Περπατησα για τελευταια φορα στην Avenida-Quinta με την υπεροχη παρτυ ατμοσφαιρα. Ειναι απολυτα ασφαλες να περπατας στην Πλαγια , ακομα και μια γυναικα μονη της στις 3 το πρωι δεν υπαρχει περιπτωση να αισθανθει απειλη και δεν ξερω πραγματικα πως το καταφερνουν αυτο με τοσα μπαρακια μαγαζια , ποτα και νεολαια.Οι παντεs , απο παρεεs , ζευγαρακια καi οικογενειεs με μικρα παιδια παιρνουν μεροs στο υπαιθριο παρτυ χωριs ομωs να χανεται το μετρο.Καταπληκτικο!

Ξημερωσε και μαζεψαμε τις βαλιτσες...εξω στον πλακοστρωτο δρομο τα μαγαζια αρχισαν να ανοιγουν ενα-ενα κι εγω προσπαθουσα να μαζεψω οσο πιο πολλες εικονες μπορουσα..Τα παιδια του Μαγια Μπρικ βγηκαν εξω να μας χαιρετησουν κι εκαναν τα πραγματα χειροτερα.Μου ειπαν να μην λεω adios γιατι το adios ειναι για παντα..Δεν ηταν το πρωτο μου ταξιδι , δεν ηταν το πρωτο μερος που αποχαιρετουσα , ηταν η πρωτη ομως φορα που φορεσα βιαστικα τα γυαλια μου για να μην φαινονται τα ματια μου. Μου ειπαν να μην λεω adios στο Μεξικο γιατι το adios σημαινει ότι αποχαιρετάς κάποιον για παντα.. Είπαμε εις το επανειδην και ελπιζω ότι κάποτε θα επιστρέψω στην περιοχή που αν έπρεπε να περιγραψω με μια λέξη, αυτή θα ηταν ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ!(προσθέστε πολλά θαυμαστικά).

Αρχισα να πιστεύω ότι αυτό που λένε οι Κολομβιανοι στο επίσημο τουριστικό μότο τους ‘ο μόνος κίνδυνος είναι να θέλεις να μείνεις’ θα μπορούσε ανετα να χρησιμοποιηθεί κι εδώ. Κι αν ήδη με επαιρναν τα ζουμιά, δεν ξερω τι θα έκανα σε δυο μερες που θα επρεπε να μπω στο αεροπλάνο.

Το μονο που με παρηγορουσε ηταν οτι ειχα ακομα 2 νυχτες να περασω στο Isla Mujeres!!!
Οδηγησαμε ως το γραφειο του ʽbuster rent a carʼ και παραδωσαμε το αυτοκινητο.
Ο ιδιοκτητης μας ρωτησε πως θα πηγαιναμε στο αεροδρομιο και του ειπα οτι θα πηγαιναμε πρωτα στο Isla Mujeres. Ξαναβαλε τις βαλιτσες μας στο αυτοκινητο και μας πηγε μεχρι το Puerto Juarez – αρκετα μακρια , για να παρουμε το φερρυ!
Το φερρυ ηταν ανετο οπως και αυτο του Κοζουμελ με τις κοπελες να περνουν στα καθισματα αν ηθελες κατι και τηλεορασεις που προβαλαν σκηνες απο τη ζωη του νησιου και τα αξιοθεατα.Το φερρυ καταπιε γρηγορα τα 11 χλμ που μας χωριζαν απο το νησι και φανηκε μπροστα μας η χαμηλη σιλουετα του Mujeres με τους ψηλους φοινικες, την καταγαλανη θαλασσα ηρεμη σαν λιμνη και το πολυχρωμο λιμανάκι του. Ενα μικρο θαυμα της φυσης πανω και κατω απʼτο νερο.

Το Νησί των Γυναικών, το Ισλα Μουχέρες, λέγεται ότι πήρε το όνομά του από τους Ισπανούς που άφηναν τις αγαπημένες τους στο νησί για να τις προστατέψουν. Απ΄ την άλλη, οι αρχαιολόγοι δίνουν τη δική τους εξήγηση μιλώντας για τα αμέτρητα πήλινα αγαλματίδια που βρέθηκαν, αφιερωμένα στη θεά Ιξέλ, και θεωρούν ότι το νησί αποτελούσε σταθμό στη διαδρομή των Μάγιας προς το προσκύνημα στα ιερά της θεάς στο Κοζουμέλ. Οπως και να’χει στο νησι των γυναικων καποτε πήγαιναν μονο οι γυναικες , ενω σημερα πηγαινουν οι λάτρεις των καταδυσεων , οι backpackers και αυτοι που αναζητουν την εναλλακτική του πολυβουου Κανκουν. Βασικα ειναι ενας ασβεστολιθος μηκους 8 χλμ και με μια μόνο παραλια στη βορεια πλευρα (Los Cocos , γνωστη και ως playa Norte) , αλλα τι παραλια!!

Το υπολοιπο νησι ειναι διασπαρτο απο υφαλους που φιλοξενουν απειρα ειδη ψαριων αρκετους καρχαριες οι οποιοι παραμενουν ησυχοι στις βαθιες σπηλιες. Ο πιο γνωστος υφαλος ειναι ο Ελ Γαραφον , το θαλασσιο αυτο παρκο με το υποθαλασσιο αγαλμα και ηθελα οπωσδηποτε να τον επισκεφτω , αλλα δεν θα ηταν γραφτο..

Φτασαμε στο νησι και πηγαμε προς την Playa Los Cocos , την ωραιοτερη του νησιου για να βρουμε δωματιο.Τους αφησα στο πετρινο παγκακι εκει που τελειωνε η ασφαλτος και –οπως παντα- μπηκα στο χωματοδρομο για να δω τι υπηρχε προς τα εκει.
Εξω απο το παρκιν του ξενοδοχειου ‘Καλυψω’ καθοταν σε ενα κιοσκι ενας συμπαθητικος Μεξικανος. Τον ρωτησα αν υπήρχε καποια σχέση με Ελλαδα και μου ειπε όχι, αλλα με γουρλωμενα μάτια και απορια του στυλ ‘πως στο καλό σου ήρθε τώρα αυτό’ λες και η Καλυψω ήταν γνωστη θεοτητα των Μαγια και ουδεμια σχεση είχε με την ελληνικη μυθολογία. Με ρωτησε αν εψαχνα για δωματιο. Του ειπα ναι αλλα οχι στο ‘Καλυψω’ , εψαχνα κατι πιο φθηνο , ρουστικ , και πανω στο κυμα , αν συνδυαζοταν ολα αυτα μαζι. Αφησε τη θεση του , με πηγε στο τερμα του χωματοδρομου που οδηγουσε ακριβως στην Playa Los Cocos και φωναξε εναν κυριο που προσπαθουσε να τακτοποιησει μια αυλη-χαος.
Ο ιδιοκτητης που γελουσε ολο το προσωπο του,μου εδειξε το δωματιο που ηταν αυτο που ηθελα , μεγαλο με ac και οταν τραβηξε τις σκιερες χρωματιστες κουρτινες μεσα απο τις τεραστιες τζαμαριες αποκαλυφθηκε ενα παραδεισενιο τοπιο.

Το νοικιαζω 60 $ , τι λεει η σινιοριτα?μου ειπε , 50 $ του ειπα , και συμφωνησε.
Μονο που ηθελε μια χαρη , να του επιτρεψω να φωναξει τους μαστορους που ειχαν σταματησει να του φιαχνουν την οροφη λογω ελλειψης χρηματων. Αλλα τωρα που νοικιασε το δωματιο , θα του τελειωναν τη δουλεια.Του ειπα οτι ετσι κι αλλιως στο δωματιο θα πηγαιναμε μονο αργα το βραδυ.
Μου εδειξε το σπιτι μεσα στον κηπο-χαος που του ελειπε ενα τεραστιο κομματι απο τη σκεπη.Τι εγινε? Ρωτησα.
Ο τυφωνας μου ειπε ξηλωσε ολη τη σκεπη και οπου να’ναι αρχιζαν οι βροχες και ειχε μικρα παιδια...
Φωναξα τον Mr. και τον junior να ερθουν και εν τω μεταξυ κοιτωντας την παραλια καταλαβα οτι βρισκομουνα στο αριστερο ακρο της playa Los Cocos.
Η ματια μου εψαχνε το γνωστο μπαρακι λιγο πιο περα εκει που η αμμος εμπαινε στο νερο. Ξερει η σινιοριτα το μπαρακι μου?ρωτησε oΜεξικανος.
Και του ειπα οτι φιλοι που ειχαν ερθει μου ειχαν δειξει φωτογραφιες στο ιντερνετ απο την τεραστια στρογγυλή παλαπα με το μπαρακι , τα τραπεζακια με τις κουνιες και το τελειο κοκκινο σαν αιμα ηλιοβασίλεμα..Οση ωρα του μιλουσα μου χαμογελουσε χαρούμενος που η φήμη του μπαρ του ειχε φτάσει τοσο μακριά αλλα τα ματια του βουρκωσαν..Ο τυφώνας!! Οταν βγηκε απο το καταφυγιο του νησιού το μπαρακι ειχε εξαφανιστει ολόκληρο και ειχε καταστραφει το μισό σπιτι του! Τα εβγαζε δυσκολα περα η οικογενεια του.Το κακο ηταν πως το Mujeres οπως και ολα τα νησάκια της καραιβικης εξαρτωνται απο τη θαλασσα αλλά και τον τουρισμο. Η αφιξη των τουριστων ειναι σημαντική για την επιβιωση των επιχειρήσεων αλλα δυστυχως οι τουριστες μένουν στα All Inclusive ξενοδοχεια του Κανκουν κι ετσι τα χρήματα μένουν όλα εκει. Κάποιοι μπορεί να περάσουν σαν ολοημερη εκδρομή, αλλά ερχονται οργανωμένα με γκρουπ. Μετάνιωσα που κατεβασα την τιμη του δωματιου και το μεθεπομενο πρωι θα του εδινα το ποσο που ειχε ζητησει αρχικα..
Περασαμε ολο το απογευμα στην παραλια με τα απιθανα τυρκουάζ νερα , το αρχιτεκτονικο συνονθύλευμα του κοσμοπολιτικου Κανκουν να ξεχωριζει απεναντι σα μια σειρά απο συνεχομενα περιεργα κτισματα και το συγκροτημα που επαιζε live μουσικη στο ‘Sunset’ μπαρ να συνοδευει με το ηλιοβασιλεμα το τελειο ρηλαξ μας στην αμμο.

Το βραδυ εξερευνησαμε τα πολυχρωμα σοκακια του ισλα. Υπαρχουν αρκετα ρεστοραν και κυριως ψαροταβερνες στον παραλιακο δρομο που μαγειρευουν την ψαρια της ημερας. Στους πισω δρομους το σκηνικο ειναι πιο φωτεινο ,πιο πολυχρωμο , με βαμμένους τοίχους σε φανταχτερο κοκκινο, μπλε, κιτρινο, πορτοκαλι… το γκρι δεν ειναι υπαρκτο χρώμα στο Μεξικο.

Οι δρομοι στους οποιους ετσι κι αλλιως δεν κυκλοφορουν πολλα αυτοκινητα , κλεινουν και τα τραπεζακια βγαινουν εξω. Ενω τρως ή πινεις τοποτό σου,γινεσαι μαρτυρας καποιου σοου από τραγουδιστες μαριάτσι , ντραμερς και κανταδόρους με κιθάρες, χορους φολκλορ ή χορευτες με φωτιες που ανεβοκατεβαινουν τον πεζοδρομο δινοντας μινι παραστάσεις για λίγα πέσος.

Η Hidalgo street ειναι γεματη με μαγαζια που πουλουν σουβενιρ , Τ-shirt και γραφεια που οργανωνουν εκδρομες σε κοντινα νησια η στους υφαλους.Τα παντα οικονομικα.
Μεθαυριο το μεσημερι θα φευγαμε οποτε αυριο ηταν η τελευταια ημερα για εκδρομη.Μετα απο γρηγορο meeting διαλεξαμε το :snorkel: snorkeling trip στους υφαλους για να δουμε τι γινοταν κατω απʼτο νερο.

Το πρωι μας παρελαβε ενα golf cart και μας μετεφερε ξανά στην πολύχρωμη αποβαθρα.

Διαλεξαμε μασκες και βατραχοπεδιλα και ξεκινησαμε.Η βαρκα ηταν prive , αφου δεν υπηρχαν αλλοι τουριστες και μαζι ηρθε και ο γιος του βαρκαρη ενα παιδι 15 χρονων που μου ειπε οτι τον ελεγαν Μπεν Χουρ! Ο βαρκαρης με ρωτησε αν προτιμω να μιλαμε αγγλικα και αφου του ειπα ναι , μου ειπε δυο λεξεις στα αγγλικα και μετα συνεχισε στα ισπανικα. Μετα απο καμια ωρα με μπερδεμενα ισπαγγλικα , συμφωνησαμε εγω να του μιλαω αγγλικα και αυτος να απανταει ισπανικα.Συνενοηθηκαμε τελεια!

Στο τερμα της Playa Lancheros o βαρκαρης μας ειπε να βουτηξουμε και θα μας περιμενε πεεερααα κοντα στο φαρο. Ηταν πολυ μακρια αλλα υπηρχε ενα δυνατο ρευμα που θα μας βοηθουσε να πλευσουμε προς τα εκει χωρις να κουραστουμε καθολου. Ψιλοφοβηθηκα μενοντας χωρις βαρκα στη μεση του πουθενα , αλλα αφου αφηνε και τον Μπεν Χουρ μαζι , λογικα ημασταν ασφαλεις.Ο Μπεν Χουρ αποδειχτηκε οτι ηξερε πολυ καλα τα ρευματα και τα σημεια που επρεπε να δουμε κανοντας μας μια φοβερη υποβρυχια ξεναγηση στο κοσμημα που περιβαλλει το νησι του. Το Ελ Φαρίτο οπως λεγεται η περιοχή ειναι ένα θαλάσσιο φυσικο παρκο γυρω στο ενάμιση χιλιομετρο απο την ακτή και λέγεται έτσι απο τον φαρο που βρισκεται στη μέση του ύφαλου. Εδώ βρισκεται άλλο ενα υποβρύχιο άγαλμα – έχουν μια τρέλλα με τα υποβρυχια αγαλματα οι Μεξικανοι- το αγαλμα της Παναγίας el Virgen del Farito.
Το εφιαξαν και το βουλιαξαν το 1966 οι ντοπιοι ψαραδες για να τους προστατευει και να παρεχει καλή ψαριά. Οποιος περναει απο δω ριχνει στο νερό ενα λουλουδι, ενα νομισμα και κανει και μια ευχη.
Η ορατότητα στο νερο ήταν αξιοθαυμαστη, τα ψαρια σε απιστευτη ποικιλια, τα κοράλλια σε απιθανους σχηματισμους και το τυρκουαζ μπακραουντ έκανε την εμπειρια υπεροχη! Πραγματικα το ρευμα μας έσπρωχνε προς τη βαρκα χωρις να χρειαστει να κουνησουμε καν τα ποδια μας.

Καναμε αλλη μια σταση στον υφαλο, και το μεσημερακι σταματησαμε σε ενα ψαροχωρι καπου στη μεση του νησιου για φαγητο. Υπηρχε ενα ρεστοραν πανω στη λευκη αμμο , διπλα στη φαρμα με τις χελωνες και ενας υπαιθριος χωρος με αμετρητεs ψησταριεs οπου εψηναν τεραστια ψαρια. Μας εφερε στο τραπεζι χιλια δυο φαγητα , συν ενα ψαρι που επιανε ολο το τραπεζι , ενω εκεινος ηταν ορθιος με τον Μπεν Χουρ κι εβλεπαν τηλεοραση , οπως εκαναν και ολοι τριγυρω αντρες -γυναικες που οπως παρατήρησα ειχαν βαμμένα τα μαγουλα τους στα χρώματα της σημαίας του Mεξικο. Πηγα και τους φωναξα και επέμεινα να ερθουν να καθισουν μαζι μας για φαγητο. Εκεινη τη στιγμη αρχισαν ολοι γυρω να ουρλιαζουν , να αγκαλιαζονται , ενω καποιοι επεσαν στη θαλασσα με τα ρουχα!

Ένα καρχαριακι που είχε βγει στην παραλία και οι τουρίστες ειχαν μαζευτει να το χαιδεψουν , έφυγε τρομαγμενο προς τον ύφαλο όταν οι Μεξικανοι τρελαμένοι με το αναπαντεχο γκολ βουτηξαν στα νερα!

Η ηρεμια επανήλθε στην πλαγια Τιμπουρόν και άπαντες επέστρεψαν στη σκια της παλάπας.

Ο Μεξικανος μου ειπε οτι επαιζε το Μεξικο με την Αργεντινη (οοχιιι παλι το Μουντιαλ) και κερδιζαν 1-0. Ποτε δε ειχαν κερδισει την Αργεντινη και τωρα υπηρχαν ελπιδες , οποτε κερασματα με San Miguel μπυρεs πηγαινο-ερχοντουσαν στα τραπεζια.Το ημιχρονο εληξε 1-0 και ο Μεξικανος ηρεμησε προς το παρον και κουβεντιασαμε για την Ελλαδα που ηθελε να μαθει αν οι δικοι μας κοραλιογενεις υφαλοι (χαχα! ) ειναι υγιεις και τι γινεται με τα ψαρια μας.
Ξεκινησαμε για την τριτη σταση , το Ελ Γαραφον - :roll: οπως νομιζα εγω.
Ο Μεξικανος πλησιασε εναν βαρκαρη που ηταν αραγμενος στα ανοιχτα , τον ρωτησε αν ειχε ραδιο και τι γινοταν με το ματς.Δυστυχως η Αργεντινη ειχε σκοραρει και μαλλον θα πηγαιναν για παραταση.Ο Μεξικανος τρελαθηκε!
Πηρε το δρομο προς τα πισω κι εγω του ειπα οτι το Γαραφον ειναι απο την αντιθετη μερια.Μου ειπε οτι το μερος ειχε καταστραφει απο τον τυφωνα , δεν ειχε μεινει κοραλλι αθικτο , ουτε καρχαριες, ουτε ο υποβρυχιος σταυρος και αλλα τετοια.Τον πιστεψα..γιατι οχι?Ειδα και στο Κοζουμελ την καταστροφη..
Εκανε μια σταση σε ενα καναλι και μου εδειξε ενα μερος οπου μαζευονται ολα τα τροπικα ψαρια. Τον ρωτησα: δηλαδη να παμε προς τα εκει εκει να εξερευνησουμε? Μπορει να μη μιλαω απταιστα Ισπανικα , αλλα το ' si ' με το ' no ' τα ξεχωριζω , και μου ειπε si seniorita!
Βουτηξαμε και χαθηκαμε στη μαγεια των χρωματων του βυθου , ακολουθωντας μπλε καβουρια , χελωνες , πορτοκαλοχρυσους ανεμοστροβιλους ψαριων , αγγελοψαρα , ριγε κιτρινομαυρα κοπαδια ψαριων , ασημι μπαρακουντα και πολυχρωμα κοραλια. Οταν ομως προσπαθησαμε να κολυμπησουμε προς τη βαρκα , απλα δε γινοταν! Και ειχαμε ηδη απομακρυνθει αρκετα.Εβαζα ολη μου τη δυναμη , κι ομως εβλεπα το ιδιο κοραλι απο κατω , δεν μετακινουμουν ουτε ποντο. Ο Mr. κρατουσε τον junior αλλα το ρευμα αργα και σταθερα μας τραβουσε προς τα μεσα στο καναλι...
Πριν απο 50 χρόνια περιπου, ένας νεαρος νησιωτης ονοματι Κάρλος Γκαρσια Καστίγια, που βουτουσε για αστακους, ανακαλυψε μια σπηλια οπου έμπαιναν οι καρχαριες, χωρις να βγαινουν ξανα. Αυτο του κινησε την περιεργια και αποφασισε να βουτηξει και να δει οτι οι καρχαρίες κοιμόντουσαν με τα μάτια ορθανοιχτα μέσα στη σπηλια. Ήταν η σπηλια με τους κοιμωμενους καρχαρίες οπως την ξερουν σημερα. Τι ήταν να θυμηθω την ιστορια αυτη την πιο ακαταλληλη στιγμή! Πιστευα οτι το ρεύμα μας τραβαει προς τη σπηλια και πιθανον να ειναι η ωρα που ξυπνανε οι καρχαρίες. Ευτυχως ο βαρκαρης – που απο τη στιγμή του ημίχρονου είχε πάθει παρακρουση – θυμήθηκε οτι καποιοι λείπουν απο τη βάρκα, μας ειδε και ηρθε και μας μαζεψε.
Επιστρέψαμε στο λιμανάκι, ο βαρκάρης παράτησε τη βαρκα και τον Μπεν Χουρ να τακτοποιήσει και έφυγε τρέχοντας.

Καθως πηγαιναμε προς το δωματιο , συναντησαμε μπροστα απο το “Καλυψω” τον Μεξικανο που μου το είχε συστήσει, αγκαλια με ενα ραδιάκι να ακουει τον αγώνα. Του ειπα για την εκδρομη μας και οτι ηταν κριμα που ο υφαλος ειχε καταστραφει. Εκπληκτος μου ειπε οτι ο υφαλος ηταν πιο ζωντανος απο ποτε , ο υποβρυχιος σταυρος δεν επεφτε ουτε με ατομικη βομβα , οτι ειχαμε επιστρεψει τουλαχιστον μια ωρα νωρίτερα απο την εκδρομη και ο αγωνας θα πηγαινε στην παραταση την οποια προφανώς αυτη τη στιγμή θα παρακολουθουσε ο συμπαθης κατα τα άλλα βαρκαρης !
Τελικα οπωs εγω εχασα το Ελ Γαραφον ετσι και το Μεξικό εχασε απ'την Αργεντινη .

Ο Μr. με τον junior ηθελαν να δουν την παραταση κι ετσι προs το παρον πηγαμε σε ενα παραλιακο μπαρακι που ηταν γεματο οπωs ολα οσα ειχαν τηλεοραση για San Miguel και μπαλα. Μου ειπαν οτι καταλαβαιναν απολυτα τον Μεξικανο (!!) αν ειναι δυνατο να εχανε τετοιο παιχνιδι . Οπωs ειπε και ο junior αν κερδισει το Μεξικο θα βγουμε ολοι στην Ομονοια.

Το τελευταιο ηλιοβασιλεμα λεs και ηταν επιτηδεs μελαγχολικο , η εγω το εβλεπα ετσι..Πανω στην πορτοκαλι αμμο το μπαρακι 'sunset' δεν επαιζε μουσικη αποψε και οι κουνιεs του ηταν αδειεs.
Βουλιαξα στα ζεστα νερα που ειχαν γινει ροζ και παρακολουθησα ολα τα παιχνιδια του ηλιου με τα συννεφα.Ο ουρανοs αντιστεκοταν προσπαθωνταs να κρατησει καποιεs γαλαζιεs-μωβ ανταυγειεs , ωσπου πριν την τελευταια του βουτια πισω απ'τιs ακτεs τηs Riviera Maya ο ηλιοs τον εβαψε κοκκινο..
Πηγαμε μια τελευταια βολτα στα σοκακια του Ισλα , αλλα το κιοσκι του βαρκαρη ηταν αδειο αποψε. Φανταζομαι δε θα βγηκε απο το σπιτι του μεχρι να μπω στο αεροπλανο.
Ειχαν περασει κιολαs 17 υπεροχεs μερεs.
Το τελευταιο πρωινο ηταν αφιερωμενο στην Playa Los Cocos.

Περπατήσαμε ωs την ακρη τηs παραλιαs εκει που ενωνεται με μια ξύλινη γεφυρα ενα μικρο νησακι. Το νησάκι είναι ουσιαστικα ένα ξενοδοχείο, το Avalon reef club και οι διαμένοντες εχουν φανταστική θέα στο Ίσλα Μουχέρες.

Σταθηκα πανω στην ξύλινη γεφυρα που τα ενωνει και προσπαθουσα να αποτυπωσω την τελευταια φωτογραφια στο νου μου.Τη λευκη αμμουδια σπαρμένη με ψηλουs φοίνικεs , η υπέροχη ρηχη τυρκουαζ θαλασσα και ενα - δυο beach bars με αιωρεs και εντονεs λατιν πινελιεs , συνεθεταν ενα ονειρεμένο σκηνικο που σε λιγο θα εβλεπα πια απο ψηλα..

Το αεροπλάνο αναπτυσσει ταχυτητα για να απογειωθει απο το αεροδρόμιο του Κανκούν, τα τοπία τρεχουν στο παραθυρο, και στο μυαλο μου οι εικονες που αποθηκευσα τοσες μερες περνουν απο μπροστα μου σε fast forward…Η απέραντη ζούγκλα σαν πράσινη κουβερτα να καλύπτει τα παντα και να δινει τη θέση τηs σε λευκεs δαντελωτεs παραλιεs γεματεs φοινικεs με λιγοστα θερετρα σπαρμενα αναμεσα τουs. Το πρασινο να συναγωνιζεται το γαλαζιο σε πρωτοτυπια και συνδυασμουs και τελοs το Κανκουν..ενα τεραστιο ζαχαρενιο 7 καλυμενο θαρρειs απο χρωματιστα σφηνοτουβλακια που σκορπισε καποιο παιδι..και μετα η αποθεωση του τυρκουαζ..

Απο αυτη την τεραστια χωρα ειδα ενα μονο κομματι και σιγουρα ενα απο τα πιο τουριστικα του , που ελάχιστη σχεση εχει με τις εντυπωσιακες τοιχογραφιες του Ντιεγο Ριβερα. Ακομα κι ετσι ομως ειναι προφανες οτι προκειται για πολυ ιδιαιτερη χωρα ‘ο αφαλός του φεγγαριού’ οπως σημαινει και το ονομα Μεξικό.
Πριν χαθουμε στα συνεφα , ειδα τη θαλασσα τηs καραιβικηs που αστραφτε στο χαδι του ηλιου να με καλει: Να ξαναρθειs!

Τελοs!

Καλησπέρα! 15 χρόνια μετά το ταξίδι σας και υπάρχει κόσμος που διαβάζει αυτή την ιστορία και ταξιδεύει! Μπράβο σου ! Για τα ταξίδι σου και για τις τρομερές αφηγήσεις σου!

 

[go2dbeach]

Πέρασαν 15 χρόνια!! Σαν χθες μου φαίνεται..Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια