Περού ΠΕΡΟΥ στην χώρα των Ίνκας

[babaduma]

Οι πτήσεις όντως, στην καλύτερη παίζουν στο κατοστάρικο, αλλά ας μην ξεχνάμε
α) το βιοτικό επίπεδο των Περουβιανών έχει ανέβει πολύ τα τελευταία 10 χρόνια, η χώρα είναι αγνώριστη για όσους τη γνωρίσαμε προ 20ετίας. Πλέον πετάνε και οι Περουβιανοί και μάλιστα συνέχεια, αφού το αντέχει το πορτοφόλι τους και φυσικά οι εταιρείες βαράνε στο κεφάλι
β) ο δεύτερος λόγος που βαράνε είναι οι εξαιρετικά κουραστικές, χρονοβόρες και δαπανηρές εναλλακτικές. Ας πούμε η εναλλακτική του να μην πετάξεις από τη Λίμα στην Καχαμάρκα είναι να πάρεις λεωφορείο για καμιά 12αριά ώρες. ΟΚ, κάνει 100 ευρώ, δηλαδή τα διπλά από όσο το Αθήνα-Θεσ/κη, λογικό είναι, διπλά χιλιόμετρα είναι. Μη συγκρίνουμε τις πτήσεις εντός ΠΕρού με τις εντός Ελλάδας: άλλες αποστάσεις άλλες εναλλακτικές. Χώρια ότι με το ευρώ στα τάρταρα μας βγαίνουν και 20-25% ακριβότερα απ' ό,τι λίγους μήνες νωρίτερα (κοινώς αυτά τα 100 ευρώ θα ήταν 85). To Λίμα-Κούσκο για το οποίο συζητάτε είναι 15 ώρες με το αμάξι για 1.100 χλμ. Είναι 2,5 φορές το Αθήνα-Θεσ/κη, δεν είναι "α στην ίδια χώρα είναι, δίπλα" και πρέπει ναπεράσεις κοτζάμ Άνδεις.

Τώρα, μια RyanAirPeruδε θα μας κακόπεφτε... αλλά δεδομένων των αποστάσεων δεν είναι και εξωφρενικές οι τιμές των αεροπορικών.

Ο κύριος λόγος που οι πτήσεις είναι ακριβές νομίζω ότι είναι κυρίως το β) και το υπογραμμισμένο: Δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Οι αποστάσεις μεγάλες, οι δρόμοι χάλια και επικίνδυνοι και λόγω μορφολογίας του εδάφους, τα τραίνα ανύπαρκτα. Γι αυτό και τα εισιτήρια, ακόμη και στα λεωφορεία είναι ακριβά. Με τα φτηνά ταξιδεύουν οι φτωχοί και τα λεωφορεία είναι καρμανιόλες.

Η άνοδος του βιοτικού επιπέδου των Περουβιανών, νομίζω, μικρό ρόλο παίζει. Αν ήταν έτσι, στη γειτονική Βολιβία οι πτήσεις θα ήταν φτηνότερες. Όμως δεν είναι, είναι ακριβότερες. Γιατί εκεί το οδικό δίκτυο είναι ακόμη χειρότερο.

Οι αεροπορικές εταιρίες σίγουρα εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Εντάξει, να το καταλάβω για μια διαδρομή σ' έναν προορισμό απρόσιτο ή με μικρή κίνηση, να πληρώσω τα παραπάνω. Αλλά οι διαφορές των τιμών από εκείνες των βασικών διαδρομών που έχουν την περισσότερη κίνηση και είναι κερδοφόρες, είναι μικρές.

 

[Yorgos]

Εγώ ξαναλέω, λογικές τις βρίσκω τις τιμές. 100€ για 1100 χλμ μια χαρά είναι, πόσ έπρεπε να κάνει 40;
Είχαμε 2 loco και πέσανε έξω...

Αν ήταν έτσι, στη γειτονική Βολιβία οι πτήσεις θα ήταν φτηνότερες.

H Boλιβία δεν έχει αγορά εσωτερική για να πάρει αεροπλάνα, είναι πολύ χαμηλότερο το επίπεδο. Οι Περουβιανοόι πετάνε σαν παλαβοί, τώρα που τα 100-200$ δεν είναι και κανένα άπιαστο ποσό για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.

Τέλος πάντων, ας αφήσουμε τη γυναίκα να γράψει την ιστορία της...

 

[aetopetritis]

Πάνω στον προγραμματισμό για το ταξίδι μου στο Περού, έπεσα (και) στην ιστορία σου. Λεπτομερής και πλήρης....
Περιμένω με ανυπομονησία στη συνέχεια.

 

[babaduma]

Και τώρα που πέρασαν οι γιορτές, να ελπίζουμε σε μια συνέχεια της ιστορίας;

 

[aspa]

Και τώρα που πέρασαν οι γιορτές, να ελπίζουμε σε μια συνέχεια της ιστορίας;

Καλησπέρα.
Την γράφω κάνε λίγο υπομονή.

 

[aspa]

Πρωί πρωί λοιπόν ήρθαν και μας πήραν από το ξενοδοχείο να πάμε στην πλατεία απ όπου το βανάκι μάζευε τουρίστες για την εκδρομή στην Ιερή κοιλάδα. Μόλις μαζεύτηκαν όλοι ξεκινήσαμε.

Η πρώτη εικόνα ήταν η πόλη από ψηλά, εκεί όπου είναι το άγαλμα του Χριστού, εντυπωσιακή θέα. Από τον καταπράσινο λόφο έβλεπες όλη την πόλη. Η διαδρομή περνάει από ένα προστατευόμενο καταπράσινο πάρκο, όπου και μια μεγάλη εκκλησία.

Συνεχίσαμε για την Ιερή κοιλάδα. Αυτήν οι Ίνκας θεωρούσαν ως απεικόνιση του παραδείσου πάνω στην γη. Έχει πλούσια βλάστηση, αρχαία ιστορία , ναούς και φρούρια από την εποχή των Ίνκας.

Περάσαμε από τη τοποθεσία Πούκα Πουκάρα, στα Κέτσουα σημαίνει “κόκκινο φρούριο”, ήταν μάλλον σταθμός ανάπαυσης και περιλάμβανε δωμάτια πλατείες μονοπάτια, στην συνέχεια από το σταθμό ώστε να πάρουμε το bolleto turistiko (70 cuc) για την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο. Ο πρώτος μας σταθμός το Πίσακ, μια μικρή πολιτεία, σημαντική επαρχιακή πρωτεύουσα όταν έφθασαν οι Ίνκας.

Η θέση της στρατηγική, οπό που παρατηρούσες όλη την κοιλάδα.

Τα κτήρια, άλλα για τους εργάτες γης και άλλα για τα αφεντικά, αναβαθμίδες για τις καλλιέργειες φτιαγμένες αριστοτεχνικά πάνω στο λόφο,που χρησιμοποιούσαν για γεωργικές έρευνες , υδραγωγείο, εξαιρετικά μελετημένο για την συλλογή των υδάτων, φρούριο, στρατιωτικά και θρησκευτικά κτήρια. Κεντρικό ρόλο έπαιζαν ο Ναός του Ήλιου η Τέμπλο ντε σολ, ένα αστρονομικό παρατηρητήριο , ο Ναός της Σελήνης, ένα συγκρότημα λουτρών και το Ιντιουατάνα, απ όπου παρακολουθούσαν την κίνηση του ήλιου.

Αυτά στον αρχαιολογικό χώρο. Όσον αφορά το χωριό διαθέτει την πιο πλούσια και πιο φθηνή αγορά προϊόντων λαϊκής τέχνης.

Η επόμενη πόλη ένα μικρό χωριό που σταματήσαμε για φαγητό.

Μικρά σπιτάκια αριστερά και δεξιά ενός μεγάλου δρόμου, βαμμένα με πολλά έντονα χρώματα. Περπατήσαμε στο χωριό, μπήκαμε στο φούρνο,

μπήκαμε στο μικρό ζαχαροπλαστείο με τις τεράστιες τούρτες.
Παρατηρήσαμε τον τρόπο ζωής τους.

Συνεχίσαμε για το περίφημο Ολαταγιάμπο, που έχει χαρακτηριστεί η πιο ζωντανή πόλη των Ίνκας. Εδώ οι κάτοικοι προσπαθούν να διατηρήσουν τις αρχαίες παραδόσεις σχετικά με τις καλλιέργειες με το ποδόφτυαρο.

Η πόλη πήρε το όνομά της από τον Ογιάντα στρατηγό των Ίνκας που ερωτεύτηκε την κόρη του ηγέτη Πασακούτι. Εκδιώχθηκε από την πόλη και ξαναγύρισε όταν πέθανε ο ηγέτης.

Σε αυτήν την πόλη έγινε η μεγαλύτερη νίκη των Ίνκας εναντίον των Ισπανών. Δυστυχώς όμως κατακτήθηκε από τους Ισπανούς το 1537.

Πλακόστρωτοι δρόμοι ενώνουν τις ξεχωριστές αυλές που κατοικούνται από τον 13 αιώνα. Περπατώντας την πόλη νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε εκείνη την εποχή. Λουλούδια κυρίως βουκαμβίλιες και γεράνια ανάμεσα από τις πέτρες ζωγραφίζουν τους πιο απίθανους πίνακες, που μόνο η φύση μπορεί να δημιουργήσει.

Στην άκρη του χωριού είναι και ο Ναός του Ήλιου. Αποτελείται από τεράστιες πέτρινες αναβαθμίδες, φτιαγμένες με μεγάλους ογκόλιθους, που κουβαλούσαν από το γειτονικό λόφο. Τις κατέβαζαν από το βουνό και τις ξανανέβαζαν με ράμπες.

Έξι ροζ μονόλιθοι είναι τόσο ταιριασμένο ι μεταξύ τους, ώστε να λάμπουν όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν επάνω τους. Εκεί είναι η βασιλική αίθουσα ή Μανιακαράι, τα λουτρά της Πριγκίπισσας ή Μπάνιος δε λα Πρινσέσα και το Ιντιουατάνα με το οποίο παρακολουθούσαν την πορεία του ήλιου.

Απέναντι από το ναό δεσπόζει η φιγούρα του θεού, σμιλευμένη στο βράχο. Οι Ίνκας ασχολούνταν με την μελέτη των φυσικών φαινομένων, διάβαζαν τα άστρα και τα χρησιμοποιούσαν για να βελτιώσουν τις καλλιέργειες και την ζωή τους.

Μετά την επίσκεψη στον Ναό του Ήλιου το πούλμαν μας άφησε στο χωριό από όπου θα παίρναμε το τραίνο για την συνέχεια του ταξιδιού μας.

Κάναμε μια πανέμορφη βόλτα στα πετρόκτιστα σοκάκια,

περπατήσαμε δίπλα στον ορμητικό χείμαρρο, καθίσαμε στα παγκάκια της πλατείας παρακολουθώντας τους κατοίκους στις καθημερινές τους δραστηριότητες. Η πιο ωραία ώρα ήταν όταν τα πούλμαν με τους πολλούς τουρίστες έφυγαν και το χωριό ησύχασε. Φάγαμε σε ένα ωραίο μαγαζί, που είχε ένα ξυλόφουρνο δίπλα στα τραπέζια που καθόμαστε. Εκεί έφαγα αλπάκα. Είναι το πρόβατο του Περού. Το κρέας του μοιάζει πολύ με κυνήγι.

Το τραίνο θα περνούσε στις 8,30μμ. Σε μιάμιση ώρα φθάσαμε στο Άκουας Καλιέντες. Εκεί μας περίμενε κάποιος που μας πήγε στο ξενοδοχείο και μας έδωσε τα βάουτσερ για το λεωφορείο και τον ξεναγό στον αρχαιολογικό χώρο.

Το χωριό που το όνομά του σημαίνει “Θερμές πηγές” δεν λέει και πολλά πράγματα. Είναι ένας μεγάλος ανηφορικός δρόμος με εστιατόρια και χόστελς, μαγαζιά με είδη δώρων και μια αγορά με σουβενίρ αρκετά τσουχτερή. Διαθέτει και θερμές πηγές, λίγο πιο έξω από το χωριό. Πολύ τουριστικό, χρησιμεύει σαν σταθμός για την επίσκεψη στο Μάτσου Πίκτσου. Το βρήκαμε εξαιρετικά ακριβό.

Εμείς όμως είμαστε αναστατωμένες, περιμέναμε την επόμενη μέρα με χαρά ,περιέργεια ανυπομονησία. Μια μικρή αναγνωριστική βόλτα και κατευθείαν για ύπνο, έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς την επομένη.

Ήρθε επιτέλους η μεγάλη μέρα, ένα γρήγορο πρωινό και κατευθείαν στο λεωφορείο. Σε 20 λεπτά είμαστε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο. Στην είσοδο μας περίμενε ο ξεναγός, τον οποίο θεωρώ απαραίτητο για να καταλάβεις και να έχεις μια ολοκληρωμένη άποψη του χώρου. Πουθενά δεν έχει ταμπέλες και πρέπει να σου εξηγήσουν για να καταλάβεις.

Επιτέλους η χαμένη πόλη των Ίνκας είναι μπροστά μας. Το διασημότερο αξιοθέατο της Νότιας Αμερικής αλλά και από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Αποκαλύφθηκε μόλις το 1911 Η ακρόπολη είναι κτισμένη σε υψόμετρο 2350μ στην ράχη ενός βουνού που περιβάλλεται από γκρεμούς μέχρι την κοιλάδα Ουρουμπάμπα. Οι Ισπανοί δεν την λεηλάτησαν ποτέ γιατί δεν την βρήκαν. Πιθανότατα το χρησιμοποιούσαν σαν τόπο λατρείας. Τα κτήρια που βλέπουμε μπροστά μας είναι εκπληκτικής αρχιτεκτονικής μελέτης. Επιδέξια και μαστορικά χέρια ταίριαζαν άψογα πολυγωνικούς ογκόλιθους σαν κομμάτια ενός παζλ, χωρίς ασβεστοκονίαμα κάνοντας όλα αυτά τα εκπληκτικά δημιουργήματα.

Η Ιερή πλατεία,το Ιντιουατάνα (το αστεροσκοπείο),

Ο Ναός του Ήλιου (το μοναδικό κυκλικό κτίσμα) είναι τα κυριότερα αξιοθέατα.

Άλλα είναι η Καλύβα του επιστάτη, οι κρήνες, ο Ταφικός Βράχος, ο Βασιλικός Τομέας, ο Ναός των Τριών Παραθύρων,

ο Ναός του Κόνδορα.

Απέναντι μεγαλοπρεπής ο βράχος του Γουιάνα Πίκτσου απ όπου βλέπεις , αν έχεις το κουράγιο της τρίωρης ανάβασης και κατάβασης, όλο αυτό το μεγαλείο από ψηλά.

Εμείς είχαμε εισιτήριο αλλά δεν ανεβήκαμε. Θεωρήσαμε ότι θα χάναμε πολύτιμο χρόνο από την επίσκεψη στον ιερό χώρο.

Η επίσκεψη μας κράτησε σχεδόν όλη την μέρα. Βλέπαμε και ξαναβλέπαμε και δεν το χορταίναμε. Αργά το απόγευμα γυρίσαμε πίσω στο χωριό.

Πήραμε το τραίνο των 6.30 για το Ολαταγιάμπο και από εκεί με βανάκι φθάσαμε στο Κούσκο κατά τις 10.30μμ.

Αν έχω μετανοιώσει για κάτι σχετικό με το πρόγραμμα είναι ότι δεν αφιέρωσα περισσότερες μέρες στο Κούσκο.

Το Κούσκο είναι μια πανέμορφη πόλη, όπως ανέφερα και πριν στο κείμενο. Ομολογουμένως δεν την είδαμε καλά. Η πόλη που ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς το 1983, κρύβει πολλά μικρά μυστικά για τους επισκέπτες της. Δρομάκια , πλατείες, εκκλησίες, λόφοι, συνοικίες όπως η Σαν Πλας, αλλά περισσότερο απ όλα η μαγεία που εκπέμπει, η μαγεία που άφησε ο λαός των Ίνκας , ο πολιτισμός τους, το αδούλωτο και επαναστατικόπνεύμα τους.

Μύθοι πολλοί αναφέρονται στην ίδρυση της πόλης. Λέγεται ότι ο Μάνκο Κάπακ και η Μάμα Όκγιο τα παιδιά του Ήλιου και της Σελήνης αναζητώντας το κατάλληλο μέρος για το βασίλειό τους έφθασαν στην κοιλάδα του Ρίο Ουαντανάι. Εκεί ο Μάνκο Κάπακέμπηξε το ραβδί του στο έδαφος και αυτό εξαφανίστηκε. Θεϊκό θεωρήθηκε το σημάδι, και έτσι ιδρύθηκε το Κούσκο, η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Επί της εποχής των Ίνκας η πόλη έφθασε στο ζενίθ ως διοικητικό, θρησκευτικό και στρατιωτικό κέντρο.

Σύμφωνα με καταγραφές στην αυτοκρατορία βασίλεψαν συνολικά 13 αυτοκράτορες σε λιγότερο από έναν αιώνα. Επεκτάθηκε πρώτα στις κεντρικές Άνδεις, αργότερα από το Κίτο του Ισημερινού μέχρι το Σαντιάγο της Χιλής και ακόμη βορειότερα μέχρι την Κολομβία. Στην ακμή του το1493 η χώρα κάλυπτε έκταση 4800 χιλιόμετρα.

Όπου πέρναγαν δημιουργούσαν πολιτισμό. Αυτό δεν τους δικαιολογεί. Ήταν κατακτητές. Δημιούργησαν εκτεταμένο οδικό δίκτυο, πέτρινα μονοπάτια για πεζούς αλλά και για καραβάνια από λάμα. Κρεμαστές γέφυρες φτιαγμένες από χορτάρι ένωναν τις όχθες των ποταμών, καθώς και σκάλες και ράμπες ένωναν μεταξύ τους τις απότομες πλαγιές. Κορυφαίο το μονοπάτι των Ίνκας που συνδέει το Μάτσου Πίκτσου με την Ιερή Κοιλάδα. Περνά από μεγάλη ποικιλία τοπίων σε περισσότερες από 30 τοποθεσίες. Η πεζοπορία σε αυτό διαρκεί 4 ημέρες. Γίνεται πάντα με οδηγό και θέλει μέρες και πόδια...Το ψηλότερο σημείο φθάνει τα 4200 μέτρα. Εκεί η αναπνοή δυσκολεύει αρκετά.

Πληροφοριακά πρέπει να γίνονται έγκαιρα κρατήσεις. Μόνο 500 άτομα επιτρέπεται να πηγαίνουν κάθε μέρα. Το μονοπάτι κλείνει για 2 εβδομάδες τον Φεβρουάριο, ανάλογα την ποσότητα των βροχών. Πολλοί τουρίστες εγκλωβίζονται εκεί την περίοδο των βροχών. Είμαστε πολύ τυχερές σε αυτό το θέμα. Έβρεξε ελάχιστα σε όλο το ταξίδι.

 

[giannoula]

γράφεις τόσο ωραία και οι φωτογραφίες σου είναι εκπληκτικές.. Νιώθω ότι είμαι και γω εκεί...

 

[aspa]

Ευχαριστώ πολύ.

 

[KIKI]

ωραιες φωτο απο το ματσου πικτσου . Τυχερή που επεσες σε καλή και κυριως στεγνη μερα !

 

[aspa]

Η αεροπορική πτήση από το Κούσκο στην Λίμα σήμανε το καμπανάκι για τον τελευταίο γύρο. Το ταξίδι μας πλησίαζε στο τέλος.
Με αρκετή καθυστέρηση φθάσαμε στην πρωτεύουσα. Είχαμε επιλέξει να μείνουμε στο Μιραφλόρες στην ..αριστοκρατική Λίμα. Το ξενοδοχείο μας, κοντά στην κεντρική οδό Αρεκίπα, εκτός από την θέση του, δεν έλεγε και πολλά πράγματα.
Η συνοικία αυτή στην Λίμα είναι χτισμένη πλάι στην θάλασσα.

Έχεις την δυνατότητα να δεις τις ακτές και να απολαύσεις την βοή του Ειρηνικού ωκεανού. Αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι η διαφορά από το ιστορικό κέντρο.

Τα σπίτια σύγχρονα, οι κάτοικοι ντυμένοι σύμφωνα με την μόδα, οι δρόμοι περιποιημένοι. Βέβαια παντού καταστήματα, εμπορικά κέντρα και φαγάδικα ευρωπαϊκού και αμερικάνικου τύπου. Στην ακτή ξεχωρίζει ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο

το Larcomar χτισμένο ακριβώς πάνω στην ακτή. Είναι γεμάτο μαγαζιά επώνυμων σχεδιαστών και ονομαστών εστιατορίων. Μεγάλη διαμάχη ξέσπασε μεταξύ των κατοίκων κατά το κτίσιμό του. Η μια ομάδα θεωρεί ότι αυτό είναι ανάπτυξη, ενώ η άλλη πιστεύει ότι αυτό το κτίριο, με τα πολλά κυβικά μπετόν, καταστρέφει το περιβάλλον. Εγώ ενστερνίζομαι την δεύτερη άποψη.
Εκείνο το βράδυ παρήγγειλα Σεβίτσε. Ωμά ψάρια και θαλασσινά, κυρίως λαβράκι και γλώσσα μαζί με χτένια και γαρίδες, μαριναρισμένα σε καλαμποκίσια μπύρα. Καλό πιάτο για όσους τρώνε ωμά. Ένα παραδοσιακό φαγητό από τους προ ισπανικούς πολιτισμούς που βαστάει μέχρι σήμερα.

Την άλλη μέρα πρωί πρωί ξεκινήσαμε να δούμε τα αξιοθέατα της πόλης. Πήγαμε

στην Ουάκα Πουκιάνα, ένας χώρος 60 περίπου στρεμμάτων με πλίθινα κτίσματα. Το συγκρότημα ήταν τόπος συνάντησης όπου αντάλλασσαν προϊόντα και τελούσαν θρησκευτικές τελετές. Κούκλες με κεραμικά που προσέφεραν στους θεούς, μούμιες, υφάσματα με γεωμετρικά και γεώμορφα σχέδια είναι πολλά από τα ευρήματα των ανασκαφών που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Συνεχίσαμε για το Μπόσκε ελ Ολιβάρ.

Ο πανέμορφος ελαιώνας που αναπτύχθηκε στο Σαν Ισίδωρο όταν ο δήμαρχος Αντόνιο δε Ριβέρα εισήγαγε ελαιόδεντρα από την Σεβίλλη. Σήμερα έχει περίπου 1500 δέντρα. Στο πάρκο ζουν και 15 είδη πουλιών. Ιδανικός τόπος για μια χαλαρή βόλτα δίπλα στην εντυπωσιακή λιμνούλα. Εκεί είδαμε να πηγαίνουν βόλτα τα παιδιά των πλουσίων οι κουβερνάντες με στολή υπηρεσίας....για να μην μπερδεύονται. Νόμισα ότι μόνο στις ταινίες εποχής πια το έβλεπες αυτό.

Η άλλη στάση στην πλίθινη πυραμίδα, η βουνό ζάχαρης η Παν δε Ασούκαρ η Ουάκα Ουαγιαμάρκα. Τελετουργικό κέντρο για την θρησκευτική ελίτ.
Η ζέστη όμως ανυπόφορη και το κορίτσι θέλει θάλασσα. Γρήγορα λοιπόν ένα ταξί και στην παραλία. Οι βράχοι που έχουν θέα στον ωκεανό είναι από τους πιο αγαπημένους υπαίθριους χώρους της Λίμα.
Ο κάτοικοι περπατούν στην παραλία, αθλούνται, τα παιδάκια κάνουν ποδήλατο,πατίνια, παίζουν.
Βλέπεις μουσικούς, χορευτές, ζευγάρια, μοναχικούς περιπατητές, οικογένειες.

Οι πιο τολμηροί βλέπουν τις ακτές με αλεξίπτωτο πλαγιάς.
Ξεχωρίζουν ο Φάρος,

το Πάρκο του έρωτα με παγκάκια που μοιάζουν με αυτά από το πάρκο Γκουέλ στην Βαρκελώνη, το πάρκο Γκράου.
Από κάτω ο ωκεανός μας έστελνε την αύρα του.

Υπήρχαν τολμηροί που κολυμπούσαν,

οι πιο πολλοί έκαναν σέρφινγκ. Τα κύματα ήταν αρκετά μεγάλα. Η ακτή είναι τον μισό χρόνο σκεπασμένη με ομίχλη. Εμείς πάλι τυχερές την είδαμε ηλιόλουστη.
Όλη αυτή η βόλτα μας κούρασε, έπρεπε να ξεκουραστούμε για την επίσκεψη στο

Μπαράνκο.
Το Μπαράνκο είναι μια συνοικία όπου το 1900 μετακόμισε η ελίτ της Λίμα και άρχισε να χτίζει πολυτελείς επαύλεις και καινούργιες πολυκατοικίες. Τότε ήταν που διαμόρφωσαν την παραλία και η συνοικία καθιερώθηκε σαν το δημοφιλέστερο θέρετρο για την αριστοκρατία των Περουβιανών και των ξένων που αναζητούσαν διέξοδο από την ζέστη της Λίμα. Είχε 400 αποδυτήρια και εστιατόριο με πίστα χορού που φιλοξενούσε τις καλύτερες ορχήστρες της εποχής.
Σήμερα μαζεύει κυρίως νεολαία στα κλαμπ που είναι γύρω από την κεντρική πλατεία.
Πολύ όμορφο μέρος.
Την τελευταία μέρα την αφιερώσαμε στην παλιά πόλη, που μας είχε μαγέψει.

Γνωρίζοντας τα κατατόπια περιπλανηθήκαμε στα στενά και στις πλατείες,

είδαμε για τελευταία φορά τα πανέμορφα κτήρια, ψωνίσαμε στα μαγαζιά στους πεζόδρομους.

Ένα μεγάλο ταξίδι έφθανε στο τέλος του. Οι εικόνες θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό μας. Εικόνες τόσο ποικίλες όσο δεν έχω ξαναδεί σε άλλη χώρα, προς το ...παρόν.
Ήταν ένα εξαιρετικό, εξερευνητικό και ιστορικό ταξίδι. Δεν ήταν ταξίδι ψυχαγωγίας. Σίγουρα δεν τα είδαμε όλα ποιος ξέρει μπορεί να ξαναπάμε.

 

[aetopetritis]

Υπέροχο ταξίδι. Ευχαριστούμε για τις κατατοπιστικές λεπτομέρειες και τις φωτογραφίες

 

[KIKI]

ωραιο ταξιδι και ωραια ιστορία ! Σε ευχαριστουμε .
μακάρι να ξαναπαμε να δουμε και τα υπολοιπα