dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.900
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Περιεχόμενα
2014, Στα ορεινά της Πελοποννήσου!
-Θέλω να σε ρωτήσω αν νομίζεις πως θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να ανέβουμε στα Καλάβρυτα με τον οδοντωτό. Κάπου διάβασα πως τελείωσαν τις εργασίες και δουλεύει τώρα πια κανονικά.
-Με τον οδοντωτό; Δεν ξέρω αν είναι προσβάσιμος σε καροτσάκι. Πρέπει να τηλεφωνήσουμε.
-Δεν θα έχω το ηλεκτρικό. Με το άλλο, το χειροκίνητο.
-Άσε να πάρω τηλέφωνο και θα δούμε. Για πότε το σκέφτεσαι;
-Του χρόνου το καλοκαίρι.
Ο διάλογος αυτός έγινε κάποιο καλοκαιρινό βραδάκι στην παραλία της Καρύστου, ανάμεσα σε μας και στους Ελβετούς φίλους μας.
Ένα από τα μεγάλα «πάθη» του Werner είναι τα τρένα. Βέβαια, όντας ο ίδιος Άτομο με Αναπηρία (ΑΜεΑ), χρειάζεται πάντα να ψάξει τι γίνεται με τα τρένα στις χώρες που ταξιδεύει, μιας και είναι συνηθισμένος, από τα Ελβετικά τρένα, όπου οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές και πολύ φιλικές στα ΑΜεΑ.
Άλλο «πάθος» των φίλων μας είναι το καλό κρασί και αυτό αποτελεί κίνητρο για πολλά ταξίδια στη χώρα τους και σε γειτονικές ή πιο μακρινές χώρες. Σκέφτηκα λοιπόν να συνδυάσουμε τον Οδοντωτό με κάποιο οινοποιείο.
Πέρασε ο καιρός, βρεθήκαμε ξανά και ξανά, έκανα τα απαραίτητα τηλέφωνα, πήρα πληροφορίες για τον Οδοντωτό, βρήκα ξενοδοχείο στα Καλάβρυτα, με δωμάτια για ΑΜΕΑ, βρήκα και το οινοποιείο ΤΕΤΡΑΜΥΘΟΣ στο Άνω Διακοφτό και λίγο πριν φύγουν από το σπίτι τους για να έρθουν στην Κάρυστο άρχισαν τα μηνύματα και τα τηλέφωνα. Θέλανε να πάνε σε μια παράσταση στην Επίδαυρο την 1η του Αυγούστου και λογαριάζανε να το συνδυάσουμε. Έτσι και το κανονίσαμε.
Στις 2 Αυγούστου βρεθήκαμε στο δρόμο, εμείς από Αθήνα και αυτοί από την Επίδαυρο και πήραμε το δρόμο για την Πάτρα. Στο Διακοφτό στρίψαμε και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τα Καλάβρυτα. Σε λίγο είδαμε μπροστά μας το οινοποιείο.
Η επίσκεψη ήταν εξαιρετική και τα κρασιά τους ακόμα καλύτερα (http://disaki.blogspot.gr/2014/08/blog-post_22.html). Οι φίλοι μας αγοράσανε πολλά μπουκάλια και κανονίσανε να τους τα φέρουνε στα Καλάβρυτα την τελευταία μέρα της εκδρομής μας.
Πήραμε τα αυτοκίνητα και συνεχίσαμε προς Καλάβρυτα.
Κάναμε άλλη μια μικρή στάση στον περίβολο της εντυπωσιακής Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου. Ήταν μεσημέρι και δεν μπήκαμε μέσα. Φυσικά οι υπόλοιποι, γιατί ο Werner δεν μπορούσε, μιας και παντού έχει σκάλες.
Αφού θαυμάσαμε (οι φίλοι μας εντυπωσιαστήκανε) και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, συνεχίσαμε για να προλάβουμε το μεσημεριανό τρένο από τα Καλάβρυτα. Είχαμε κλείσει τηλεφωνικά θέσεις να κατέβουμε στο Διακοφτό και να γυρίσουμε πάλι στα Καλάβρυτα.
Παρκάραμε τα αυτοκίνητα, πήραμε τα εισιτήρια και πήγαμε στο τρένο.
Δεν είχε έρθει ακόμα και το περιμέναμε.
Για να μπεις στο τρένο είχε σκαλιά, αλλά όπως μας είχανε ενημερώσει, θα ήταν άτομα για να ανεβάσουμε τον Werner με το καρότσι του πάνω, όπως και έγινε.
Μέχρι να φύγει, έβγαλα μερικές φωτογραφίες του σταθμού.
Κάτσαμε από την ανατολική πλευρά και απολαύσαμε αυτή την πλευρά του φαραγγιού (καλά, εγώ ήμουν όρθιος και πήγαινα δεξιά και αριστερά συνέχεια, σαν εκκρεμές, για να φωτογραφίζω. Ήταν βλέπεις, καινούρια η μηχανή και τη δούλευα σαν πολυβόλο!!). Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά, που έκανα τη συγκεκριμένη διαδρομή, οι εικόνες,
όπως το πράσινο,
τα βράχια,
τα τρεχούμενα νερά,
το «δικαστήριο»,
το «κάνυον»,
οι καταρράκτες
ή η καταβόθρα (που 2 χρόνια μετά έμελλε να γίνει γνωστή με τον πιο τραγικό τρόπο, όταν έπεσε και σκοτώθηκε το παιδί, που περπατούσε μαζί με τους γονείς του!) είναι τόσο μαγευτικές, που με είχαν συνεπάρει.
Πολύ γραφικός είναι και ο σταθμός της Ζαχλωρούς ή του Μεγάλου Σπηλαίου, μιας και αυτός ήταν, που εξυπηρετούσε την πρόσβαση στο Μοναστήρι
Αν και η ταχύτητα είναι χαμηλή, είναι ικανή για να σε κάνει να «χάσεις» πολλές φωτογραφίες (ειδικά αν δεν ξέρεις ακόμα τη μηχανή σου), όπως θα διαπίστωνα το βράδυ στον υπολογιστή, όπου είδα πως 2 στις 3 ήταν για πέταμα (ίσως και περισσότερες).
Μετά από περίπου μιάμιση ώρα φτάσαμε στο Διακοφτό. Εκεί μας ενημέρωσαν πως το επόμενο για Καλάβρυτα θα έφευγε σε μισή ώρα. Ο Werner ζήτησε να μείνει μέσα, αλλά μας είπαν πως θα ανέβαινε άλλο τρένο. Έτσι τον κατεβάσαμε και μέχρι να φύγουμε και πάλι κάναμε βόλτα στο σταθμό,
όπου υπάρχουν αρκετά παλιά τρένα
και μηχανές και λειτουργεί σαν υπαίθριο μουσείο.
Ανεβήκαμε στο τρένο με τον ίδιο τρόπο και λίγη ώρα μετά αναχωρήσαμε. Η διαδρομή είχε τις ίδιες εικόνες, αλλά από άλλη σκοπιά. Η θέση που καθόμασταν, μας έδινε τη δυνατότητα, έστω κι από μακριά, να βλέπουμε από το μπροστινό τζάμι του μηχανοδηγού. Αυτές οι εικόνες ήταν διαφορετικές και άκρως ενδιαφέρουσες,
όπως η γραμμή με την οδόντωση στη μέση. Επειδή η γραμμή είναι μονή, υπάρχουν διασταυρώσεις. Εκεί το τρένο , που ανεβαίνει περιμένει αυτό που κατεβαίνει.
Σε μια τέτοια διασταύρωση, ο μηχανοδηγός μας κατέβηκε και ρύθμισε τη γραμμή για να μην υπάρξει κάποιο πρόβλημα.
Σε λίγο φάνηκε το τρένο από απέναντι και αφού διασταυρώθηκαν, το καθένα συνέχισε το δρόμο του.
Φτάσαμε στα Καλάβρυτα, πήραμε τα αυτοκίνητα και πήγαμε να βρούμε το ξενοδοχείο, που θα μας φιλοξενούσε για τρία βράδια. Ανεβάσαμε τα πράγματα και κάτσαμε να ξεκουραστούμε.
Είχε βραδιάσει όταν κατεβήκαμε, κάναμε βόλτα στον πεζόδρομο με τις «γραμμές του τρένου» (http://disaki.blogspot.gr/2014/08/blog-post.html) και κάτσαμε να φάμε.
Παρά την κούραση της ημέρας, ο ύπνος εκείνο το βράδυ ήταν ελαφρύς και πολύ δροσερός!
-Θέλω να σε ρωτήσω αν νομίζεις πως θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να ανέβουμε στα Καλάβρυτα με τον οδοντωτό. Κάπου διάβασα πως τελείωσαν τις εργασίες και δουλεύει τώρα πια κανονικά.
-Με τον οδοντωτό; Δεν ξέρω αν είναι προσβάσιμος σε καροτσάκι. Πρέπει να τηλεφωνήσουμε.
-Δεν θα έχω το ηλεκτρικό. Με το άλλο, το χειροκίνητο.
-Άσε να πάρω τηλέφωνο και θα δούμε. Για πότε το σκέφτεσαι;
-Του χρόνου το καλοκαίρι.
Ο διάλογος αυτός έγινε κάποιο καλοκαιρινό βραδάκι στην παραλία της Καρύστου, ανάμεσα σε μας και στους Ελβετούς φίλους μας.
Ένα από τα μεγάλα «πάθη» του Werner είναι τα τρένα. Βέβαια, όντας ο ίδιος Άτομο με Αναπηρία (ΑΜεΑ), χρειάζεται πάντα να ψάξει τι γίνεται με τα τρένα στις χώρες που ταξιδεύει, μιας και είναι συνηθισμένος, από τα Ελβετικά τρένα, όπου οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές και πολύ φιλικές στα ΑΜεΑ.
Άλλο «πάθος» των φίλων μας είναι το καλό κρασί και αυτό αποτελεί κίνητρο για πολλά ταξίδια στη χώρα τους και σε γειτονικές ή πιο μακρινές χώρες. Σκέφτηκα λοιπόν να συνδυάσουμε τον Οδοντωτό με κάποιο οινοποιείο.
Πέρασε ο καιρός, βρεθήκαμε ξανά και ξανά, έκανα τα απαραίτητα τηλέφωνα, πήρα πληροφορίες για τον Οδοντωτό, βρήκα ξενοδοχείο στα Καλάβρυτα, με δωμάτια για ΑΜΕΑ, βρήκα και το οινοποιείο ΤΕΤΡΑΜΥΘΟΣ στο Άνω Διακοφτό και λίγο πριν φύγουν από το σπίτι τους για να έρθουν στην Κάρυστο άρχισαν τα μηνύματα και τα τηλέφωνα. Θέλανε να πάνε σε μια παράσταση στην Επίδαυρο την 1η του Αυγούστου και λογαριάζανε να το συνδυάσουμε. Έτσι και το κανονίσαμε.
Στις 2 Αυγούστου βρεθήκαμε στο δρόμο, εμείς από Αθήνα και αυτοί από την Επίδαυρο και πήραμε το δρόμο για την Πάτρα. Στο Διακοφτό στρίψαμε και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τα Καλάβρυτα. Σε λίγο είδαμε μπροστά μας το οινοποιείο.
Η επίσκεψη ήταν εξαιρετική και τα κρασιά τους ακόμα καλύτερα (http://disaki.blogspot.gr/2014/08/blog-post_22.html). Οι φίλοι μας αγοράσανε πολλά μπουκάλια και κανονίσανε να τους τα φέρουνε στα Καλάβρυτα την τελευταία μέρα της εκδρομής μας.
Πήραμε τα αυτοκίνητα και συνεχίσαμε προς Καλάβρυτα.
Κάναμε άλλη μια μικρή στάση στον περίβολο της εντυπωσιακής Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου. Ήταν μεσημέρι και δεν μπήκαμε μέσα. Φυσικά οι υπόλοιποι, γιατί ο Werner δεν μπορούσε, μιας και παντού έχει σκάλες.
Αφού θαυμάσαμε (οι φίλοι μας εντυπωσιαστήκανε) και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, συνεχίσαμε για να προλάβουμε το μεσημεριανό τρένο από τα Καλάβρυτα. Είχαμε κλείσει τηλεφωνικά θέσεις να κατέβουμε στο Διακοφτό και να γυρίσουμε πάλι στα Καλάβρυτα.
Παρκάραμε τα αυτοκίνητα, πήραμε τα εισιτήρια και πήγαμε στο τρένο.
Δεν είχε έρθει ακόμα και το περιμέναμε.
Για να μπεις στο τρένο είχε σκαλιά, αλλά όπως μας είχανε ενημερώσει, θα ήταν άτομα για να ανεβάσουμε τον Werner με το καρότσι του πάνω, όπως και έγινε.
Μέχρι να φύγει, έβγαλα μερικές φωτογραφίες του σταθμού.
Κάτσαμε από την ανατολική πλευρά και απολαύσαμε αυτή την πλευρά του φαραγγιού (καλά, εγώ ήμουν όρθιος και πήγαινα δεξιά και αριστερά συνέχεια, σαν εκκρεμές, για να φωτογραφίζω. Ήταν βλέπεις, καινούρια η μηχανή και τη δούλευα σαν πολυβόλο!!). Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά, που έκανα τη συγκεκριμένη διαδρομή, οι εικόνες,
όπως το πράσινο,
τα βράχια,
τα τρεχούμενα νερά,
το «δικαστήριο»,
το «κάνυον»,
οι καταρράκτες
ή η καταβόθρα (που 2 χρόνια μετά έμελλε να γίνει γνωστή με τον πιο τραγικό τρόπο, όταν έπεσε και σκοτώθηκε το παιδί, που περπατούσε μαζί με τους γονείς του!) είναι τόσο μαγευτικές, που με είχαν συνεπάρει.
Πολύ γραφικός είναι και ο σταθμός της Ζαχλωρούς ή του Μεγάλου Σπηλαίου, μιας και αυτός ήταν, που εξυπηρετούσε την πρόσβαση στο Μοναστήρι
Αν και η ταχύτητα είναι χαμηλή, είναι ικανή για να σε κάνει να «χάσεις» πολλές φωτογραφίες (ειδικά αν δεν ξέρεις ακόμα τη μηχανή σου), όπως θα διαπίστωνα το βράδυ στον υπολογιστή, όπου είδα πως 2 στις 3 ήταν για πέταμα (ίσως και περισσότερες).
Μετά από περίπου μιάμιση ώρα φτάσαμε στο Διακοφτό. Εκεί μας ενημέρωσαν πως το επόμενο για Καλάβρυτα θα έφευγε σε μισή ώρα. Ο Werner ζήτησε να μείνει μέσα, αλλά μας είπαν πως θα ανέβαινε άλλο τρένο. Έτσι τον κατεβάσαμε και μέχρι να φύγουμε και πάλι κάναμε βόλτα στο σταθμό,
όπου υπάρχουν αρκετά παλιά τρένα
και μηχανές και λειτουργεί σαν υπαίθριο μουσείο.
Ανεβήκαμε στο τρένο με τον ίδιο τρόπο και λίγη ώρα μετά αναχωρήσαμε. Η διαδρομή είχε τις ίδιες εικόνες, αλλά από άλλη σκοπιά. Η θέση που καθόμασταν, μας έδινε τη δυνατότητα, έστω κι από μακριά, να βλέπουμε από το μπροστινό τζάμι του μηχανοδηγού. Αυτές οι εικόνες ήταν διαφορετικές και άκρως ενδιαφέρουσες,
όπως η γραμμή με την οδόντωση στη μέση. Επειδή η γραμμή είναι μονή, υπάρχουν διασταυρώσεις. Εκεί το τρένο , που ανεβαίνει περιμένει αυτό που κατεβαίνει.
Σε μια τέτοια διασταύρωση, ο μηχανοδηγός μας κατέβηκε και ρύθμισε τη γραμμή για να μην υπάρξει κάποιο πρόβλημα.
Σε λίγο φάνηκε το τρένο από απέναντι και αφού διασταυρώθηκαν, το καθένα συνέχισε το δρόμο του.
Φτάσαμε στα Καλάβρυτα, πήραμε τα αυτοκίνητα και πήγαμε να βρούμε το ξενοδοχείο, που θα μας φιλοξενούσε για τρία βράδια. Ανεβάσαμε τα πράγματα και κάτσαμε να ξεκουραστούμε.
Είχε βραδιάσει όταν κατεβήκαμε, κάναμε βόλτα στον πεζόδρομο με τις «γραμμές του τρένου» (http://disaki.blogspot.gr/2014/08/blog-post.html) και κάτσαμε να φάμε.
Παρά την κούραση της ημέρας, ο ύπνος εκείνο το βράδυ ήταν ελαφρύς και πολύ δροσερός!
