Ρωσία Ο αιχμάλωτος του Καυκάσου

[hydronetta]

Κεφ.9 Τσετσενία: Grozny

Η μέρα ξημέρωσε δυσοίωνη. Με το που άνοιξα τα μάτια κι έκαμα να σηκωθώ από το κρεβάτι, ξαναπροσγειώθηκα. Ίλιγγος. Τα πάντα στριφογύριζαν γύρω μου κι αδυνατούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Βαθιές εισπνοές για χαλάρωση κι εκ νέου συνεχείς προσπάθειες για έγερση. Άκαρπες όλες.
Πριν βουλιάξω στην απελπισία ότι θα ξεμείνω σ’ένα κρεβάτι για το υπόλοιπο του ταξιδιού, κινητοποίησα τον συνταξιδιώτη μου να βγει στους δρόμους άγραν φαρμακείου. Βάσει ενδείξεων της εφαρμογής maps.me υπήρχε ένα ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο μας. Προσπαθώντας να το εντοπίσει από το παράθυρο του δωματίου, είπε το αμίμητο:

• “Για φαρμακείο δεν ξέρω αλλά ο δρόμος είναι τίγκα στα καταστήματα για οπτικά”
• “Οπτικά;;”
• “Ναι σου λέω. Να δες, γράφει παντού ΑΠΤΕΚΑ!”

Μέσα στον καημό μου δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω. Διότι άλλο απτέκα (τουτέστιν φαρμακείο) κι άλλο όπτικα (κατάστημα οπτικών).
Αφού χαπακώθηκα αν και ολίγον μαστουρωμένος, έπεισα τον εαυτό μου ότι στα ταξίδια δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά κι έτσι ξεχυθήκαμε στους δρόμους του Grozny... του τρομερού (στα ρωσικά grozny σημαίνει τρομερός, σαν τον Ιβάν ένα πράμα).

Βέβαια πέραν των άλλων δεινών πέρασε κι η ονομασία της πόλης από σαράντα κύματα. Κατά τη διάρκεια του πρώτου τσετσενικού πολέμου “όπως συμβαίνει σε πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους”, οι αυτονομιστές την μετονόμασαν Dzhokhar προς τιμήν του πρώτου Προέδρου της βραχύβιας Τσετσενικής Δημοκρατίας. Και πάλι το 2005, “όπως συμβαίνει σε πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους”, το τοπικό κοινοβούλιο ψήφισε να την πουν Akhmadkala προς τιμή του δολοφονηθέντος προέδρου Akhmad Kadyrov. Τελικά ήρθε ο υιός Ramzan Kadyrov να βάλει τα πράγματα στη θέση τους διατηρώντας το τρομερό και φοβερό όνομα της πόλης, αρκούμενος “όπως συμβαίνει σε πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους” στο να γίνει αρχικά πρωθυπουργός και στη συνέχεια πρόεδρος δημοκρατίας σαν τον απωλεσθέντα πατέρα του.

To Grozny καταστράφηκε σχεδόν εντελώς λόγω των αυτονομιστικών πολέμων της δεκαετίας του 1990. Τόσο που τα Ηνωμένα Έθνη το κήρυξαν το 2002 ως την πιο κατεστραμμένη πόλη στη Γη.

Έκτοτε με πακτωλό ρουβλίων (κάποια φημολογείται πως χάσαν το δρόμο τους σε τσέπες κάποιων) υποβλήθηκε σε ένα τεράστιο πρόγραμμα ανοικοδόμησης. Τουλάχιστον στο κέντρο της πόλης όλα είναι νέα, απαστράπτοντα και (παραδόξως) ουχί φαραωνικά “όπως συμβαίνει στις πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους”.

Ξεκινήσαμε λοιπόν μια μεγάλη βόλτα στα αξιοθέατα του κέντρου της πόλης του Grozny περπατώντας κατά μήκος της όμορφης λεωφόρου προς τιμήν του Βλαδίμηρου. Όχι του παλιού αλλά του νέου. Τέτοιες αγάπες πλέον με την κεντρική εξουσία.

Από το μνημείο της Φιλίας των Λαών (sic)...

...αντικρύσαμε στην απέναντι μεριά του δρόμου ένα grandiose σύμπλεγμα το οποίο παραδόξως δεν αναγραφόταν στo maps.me. Τελικά ήταν μνημείο αφιερωμένο στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο με την κλασσική άσβεστη φλόγα, αναπαραστάσεις από μάχες έναντι του Άξονα στα σοβιετικά εδάφη και προτομές πεσόντων στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο. Κάτωθεν τούτου στεγάζεται το μουσείο προς τιμήν του εκλιπόντος προέδρου Akhmad Kadyrov (πατρός του νυν για να μην ξεχνιόμαστε). Αγνωστον αν λειτουργεί διότι εμείς το βρήκαμε κλειστό.

Κάναμε μεταβολή προς το κέντρο της πόλης προσπερνώντας το Εθνικό Μουσείο της Δημοκρατίας της Τσετσενίας, αξιομνημόνευτο αρχιτεκτονικά (δεν είχα κουράγιο και καθαρό μυαλό να δω τα εκθέματά του)...

...το Πολιτιστικό Κέντρο

και με μια σύντομη στάση για ένα τσάι/καφέ από την υπαίθρια καντίνα για να στανιάρει ο αναξιοπαθής, φτάσαμε στην κεντρική πλατεία όπου στο δάπεδο έχει σχεδιαστεί ένας χάρτης της δημοκρατίας.

Εκεί δεσπόζει το κεντρικό τζαμί της πόλης υπό τον βαρύγδουπο τίτλο “Η καρδιά της Τσετσενίας” προς τιμήν κι αυτό του εκλιπόντος προέδρου Akhmad Kadyrov.

Το τζαμί έχει σχεδιαστεί στο πρότυπο του τζαμιού Σουλταναχμέτ (Μπλε Τζαμί) στην Κωνσταντινούπολη κι έβαλαν σε μεγάλο βαθμό το χεράκι τους Τούρκοι ειδικοί. Εξωτερικά χτίστηκε από σπάνιο μάρμαρο από την ακτή της θάλασσας του Μαρμαρά. Όσο για το εσωτερικό, είναι διακοσμημένο με λευκό μάρμαρο, άνθινες απεικονίσεις και χρυσούς στίχους από το Κοράνι. Πολυτέλειας δεν φείδονται και οι πολυέλαιοι από κρύσταλλα Swarovski (όχι ότι κι ότι) χαλκό και χρυσό. Οι πλέον βαρύτιμοι είναι σε φόρμες που θυμίζουν τους τρεις πιο ιερούς τόπους του Ισλάμ (Μέκκα, Μεδίνα και Ιερουσαλήμ).
Η έκταση του τζαμιού είναι 5000 m² και μπορούν να προσεύχονται κάθε φορά 10,000 μουσουλμάνοι. Λέγεται ότι σε τηλεψηφοφορία για τα 10 πιο φωτογενή σύμβολα της ρωσικής επικράτειας, το τζαμί τερμάτισε στη δεύτερη θέση. Αυτό ήταν αρκετό για να εκμανεί ο πρόεδρος Kadyrov. Ανακοίνωσε μποϊκοτάζ των ομοσπονδιακών παρόχων κινητής τηλεφωνίας, μέχρι και αυγά εκσφενδονίστηκαν στα γραφεία αυτών των εταιρειών στο Grozny.

Το τζαμί δεν είναι ένα μεμονωμένο κέντρο προσευχής, αλλά μέρος ενός ισλαμικού συγκροτήματος 14 στρεμμάτων που φιλοξενεί επίσης το ρωσικό ισλαμικό πανεπιστήμιο, την πνευματική διοίκηση μουσουλμάνων της Ρωσίας (μουφτείο) κι ένα γραφικό πάρκο με σιντριβάνια.
Το τζαμί φοντάρει στο “Grozny City”, ένα σύμπλεγμα από ουρανοξύστες απ’ όπου αξίζει κανείς να απολαύσει “σχεδόν” απρόσκοπτη θέα προς τη πόλη.

Και λεω σχεδόν διότι μέρος του αστικού τοπίου αποτελούν και τα κυβερνητικά κτίρια τα οποία είναι απαγορευμένο θέαμα για τους οφθαλμούς ημών των κοινών θνητών. Πόσο μάλλον του φακού της φωτογραφικής μηχανής. Ως εκ τούτου υπήρχε υπάλληλος ο οποίος οριοθετούσε τη περιοχή που μπορούσαμε να κινηθούμε απαγορεύοντας τη φωτογράφηση προς την “απαγορευμένη ζώνη”.

Μια κλεφτή ματιά προς την "απαγορευμένη ζώνη"

Πίσω από τους ουρανοξύστες απλώνεται το Πάρκο Tsvetochnyy (Цветочный парк) ένας χαριτωμένος πολυχώρος πράσινου: λούνα παρκ, μια αλέα σε σχήμα καρδιάς για τους ερωτευμένους (...) κι άφθονες ζαρντινιέρες.

Η περιήγησή μας έλαβε τέλος στην γειτονική εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Τα μέτρα φύλαξης από ρώσους στρατιωτικούς ήταν δρακόντεια, παρότι στο ναό είμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες. Κατά πώς φαίνεται τα εθνοτικά - θρησκευτικά πάθη αντεκδίκησης ελλοχεύουν…

Επιστρέψαμε σαν είχε πια μεσημεριάσει στο ξενοδοχείο, αναμένοντας το ταξί που είχα ενημερώσει τη ρεσεψιόν ότι θα χρειαζόμασταν για να μεταβούμε στον επόμενο προορισμό μας, το Vladikavkaz. Το ταξί εννοείται δεν εμφανίστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να αρχίσει ένας νέος γύρος συνεννοήσεων στα νοηματικο-ρωσικά.

Το απόγευμα αργά μας βρήκε να απολαμβάνουμε τα φώτα της πρωτεύουσας της Βόρειας Οσετίας από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου Vladikavkaz.
Για δείπνο μέσω διαδικτύου έκανα μια αναζήτηση εστιατορίου σε κοντινή απόσταση. Από τη λίστα ανέσυρα ένα ελληνικό, υπό το όνομα Gefest λίγα τετράγωνα από το ξενοδοχείο μας. Το εστιατόριο αποδείχθηκε τελικά ότι δεν ήταν παρά το μπαρ του Ελληνορωσικού Συνδέσμου Φιλίας, όπου σέρβιραν και φαγητό, κοινώς ότι υπήρχε εύκαιρο για τη μαγείρισσα. Η κρεατόπιτα βουτηγμένη στο ζωικό λίπος και οι κοκκινιστοί κεφτέδες ήταν γευστικότατα, αθηρωματικότατα κι υπεραρκετά για να μας χορτάσουν. Το ίδιο κι παγωμένη μπύρα που έρεε πλέον από τα ποτήρια στους ουρανίσκους μας χωρίς περιορισμούς πια!

 

[hydronetta]

Κεφ.10 Βόλτα στις εξοχές της Βόρειας Οσετίας

Η ημερήσια βόλτα στις εξοχές της Βόρειας Οσετίας ήταν εξ’αρχής κουτσουρεμένη κι εδώ λόγω έλλειψης ειδικών αδειών για να κινηθούμε σε παραμεθόριες κι άρα πιο “ευαίσθητες” περιοχές. Έπρεπε να περιοριστούμε σε ότι μας επιτρεπόταν από την διαβόητη FSB.
Ο οδηγός μας ήταν ένα συμπαθέστατο παλληκάρι που ήξερε πως τα αγγλικά είναι ξένη γλώσσα αλλά εκείνος δεν κατέχει ούτε γρι. Τουτέστιν συνεννόηση με νοηματική με ολίγον από τσάτρα-πάτρα ρωσικά.

Όντας μάλλον δασκαλεμένος από τη Julia ότι τούτοι εδώ είναι πυροβολημένοι με οτιδήποτε σοβιετικό, η πρώτη στάση έγινε σ’ένα μνημείο προς τιμήν των πεσόντων κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Από το εντυπωσιακό μνημείο του στρατιώτη Petr Berbashov, διασχίσαμε την αλέα των ηρώων για να καταλήξουμε υπό τους ήχους πατριωτικής μουσικής σε ένα υπαίθριο μουσείο πολεμικών οχημάτων. Τα σφυροδρέπανα είχαν την τιμητική τους.
Εγώ από τη μια με τον ενθουσιασμό μου στα ύψη λες και διηύθυνα τη χορωδία του κόκκινου στρατού, ο οδηγός από την άλλη κούναγε το κεφάλι συγκαταβατικά.
Πού μας προέκυψαν τούτα τα φρούτα…

Αφήσαμε τους κεντρικούς δρόμους και πιάσαμε τους ανηφορικούς χωματόδρομους δίπλα από φαράγγια κι εγκαταλελειμμένες ντάτσες...

...για να φτάσουμε σ’έναν από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς της Βόρειας Οσετίας.
Τη μεσαιωνική νεκρόπολη έξω από το χωριό Dargavs. Αυτή η "Πόλη των νεκρών" περιλαμβάνει 99 διαφορετικούς τάφους και κρύπτες, η παλαιότερη από τις οποίες χρονολογείται πιθανόν από τον 12ο αιώνα.

Κάποιες κρύπτες είναι σχετικά υψηλές, οι περισσότερες έχουν κυρτές καμπύλες οροφές κι οι τοίχοι τους είναι πέτρινοι με τετράγωνες σχισμές για να τοποθετούνται οι νεκροί. Στο υψηλότερο σημείο υπάρχει ένας πύργος - παρατηρητήριο τους νεκρούς.

Ενδιαφέρουσες είναι οι ταφικές παραδόσεις. Οι κάτοικοι των γειτονικών χωριών έθαβαν τους νεκρούς τους μαζί με μερικά από τα υπάρχοντά τους, πάνω σε μικρά ξύλινα «καράβια». Αν και δεν υπάρχουν πλεύσιμα ποτάμια κοντά στο χωριό, πιστεύεται ότι το έκαναν αυτό καθώς πιστεύεται ότι η ψυχή του νεκρού έπρεπε να διασχίσει ένα μεγάλο ποτάμι μετά το θάνατο! Σε περιόδους επιδημιών πολλοί που είχαν χάσει τους συγγενείς τους πήγαιναν στις οικογενειακές κρύπτες τους και περίμεναν απλά το θάνατό τους. Καθώς βρέθηκαν πολλά νομίσματα στο έδαφος, οι κάτοικοι έριχναν ένα νόμισμα από το λόφο για ένα νεκρό μέλος της οικογένειας κι αν το νόμισμα έπεφτε σε πέτρα σήμαινε ότι η ψυχή του νεκρού είχε φτάσει στον ουρανό. Αυτό γινόταν επίσης στα μικρά πηγάδια που βρίσκονται μπροστά από κάθε κρύπτη. Ο χώρος θεωρείται καταραμένος από τους ντόπιους καθώς σύμφωνα με τους θρύλους όποιος τολμούσε να περπατήσει εκεί δεν θα έβγαινε ποτέ ζωντανός. Εντούτοις σήμερα είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός (ίσως το μόνο μέρος που είδα δυό τρεις ντουζίνες επισκέπτες), κοντά σε άλλα αξιοθέατα όπως οι καταρράκτες Midagrabin πιο νότια (και τους οποίους δεν μπόρεσα να επισκεφθώ καθώς χρειάζονταν ειδική άδεια)

Συνεχίσαμε από το χωματόδρομο προς τη κοιλάδα του ποταμού Fiagdon.

Στο διάβα μας πύργοι...

...ένα ταπεινό μνημείο για τον Λένιν...

ένα μνημείο για τους πεσόντες στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο κι ένα αφιερωμένο στον... Ι.Β. Στάλιν!
Εκεί πια έπαθε παράκρουση ο συγγράφων. Ο Στάλιν σε κοντινό πλάνο, σε μακρινό πλάνο, φας, προφίλ, τρία τέταρτα. Ο οδηγός κούναγε το κεφάλι συγκαταβατικά.
Πού μας προέκυψαν τούτα τα φρούτα…

Λίγο πριν την επόμενη στάση μας ο οδηγός μας πρότεινε να αγοράσουμε φρεσκοψημένες πίτες από την καντίνα του χωριού.

Μοσχομυριστές οι αφιλότιμες αναλώθηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη συνοδεία μπυρός (ανερυθρίαστα μιας και δεν ήμασταν σε μουσουλμανική δημοκρατία). Το πικ νικ έλαβε χώρα πάνω στο γρασίδι στη πλαγιά ενός βουνού ανάμεσα σε αρχαία πυργόσπιτα με φόντο τη κοιλάδα και τις χιονισμένες βουνοκορφές του Καυκάσου.
Το τοπίο ήταν πραγματικά μαγευτικό.

Ακολούθησε επίσκεψη στο ανδρικό μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου (δεν με εντυπωσίασε)...

...και στο συμπαθητικό φαραγγι Kardagavanskiy, όπου πληρώσαμε είσοδο για να δούμε αναγκαστικά και τον ζωολογικό κήπο (μια κατ’ουσίαν θλιβερή φυλακή) για τρείς αρκούδες και μια λεοπάρδαλη.

Η μέρα έπρεπε να κλείσει όπως ξεκίνησε και λίγα χιλιόμετρα πριν το Vladikavkaz κάναμε στάση στο μνημείο των αδελφών Gazdanovy, ηρώων του μεγάλου πατριωτικού πολέμου.

Βρήκα κι εγώ μια μπαντιέρα με σφυροδρέπανο κι άρχισα να ποζάρω.
Ο οδηγός κούναγε το κεφάλι συγκαταβατικά.
Πού μας προέκυψαν τούτα τα φρούτα…

Νυχτερινό Vladikavkaz

 

[Sassenach77]

αρχαία πυργόσπιτα με φόντο τη κοιλάδα και τις χιονισμένες βουνοκορφές του Καυκάσου.
Το τοπίο ήταν πραγματικά μαγευτικό

Και λίγα λες.....

 

[hydronetta]

Κεφ.11 Βόρεια Οσετία: Vladikavkaz

H τελευταία μέρα στον Βόρειο Καύκασο έκλεισε με μια σύντομη βόλτα-γνωριμία με την πρωτεύουσα της Βόρειας Οσετίας.

Μην περιμένετε τα σημαντικά αξιοθέατα, άλλωστε κινηθήκαμε σε μια μικρή ακτίνα πέριξ του κέντρου.
Επισκεφθήκαμε το τζαμί Μukhtarov...

...πριν κινήσουμε προς τη κεντρική λεωφόρο Millera.
Αναλωθήκαμε σε περαντζάδα πάνω κάτω στην λεωφόρο απολαμβάνοντας την αρχιτεκτονική των κτιρίων υπό τους ήχους του παλιομοδίτικου σοβιετικού τραμ και το βλέμμα του Βλαδίμηρου. Του παλαιότερου...

Το μεσημέρι πήραμε ταξί για το σχολείο του Μπεσλάν και την “Πόλη των Αγγέλων”, καταλήγοντας στο γειτονικό αεροδρόμιο για την προγραμματισμένη πτήση επιστροφής μας στη Μόσχα. (σ’αυτά αναφέρθηκα στο πρώτο κεφάλαιο της ταξιδιωτικής ιστορίας).

Το ταξίδι στη Ρωσία ολοκληρώθηκε αφιερώνοντας λίγες μέρες στη Μόσχα την οποία δεν είχα επισκεφθεί ως τότε.
Η πρωτεύουσα μας υποδέχθηκε με κρύο και τις πρώτες νιφάδες χιονιού να καλύπτουν τους δρόμους και τα πάρκα της. Μετά την ήρεμη γοητεία του Καυκάσου που αιχμαλώτισε τις αισθήσεις μας, η Μόσχα μου φάνηκε πολύβουη, κουραστική κι όχι τόσο ενδιαφέρουσα για τα γούστα μου όσο θα περίμενα (τουτέστιν ψηφίζω Αγία Πετρούπολη δαγκωτό).
Από τα απρόοπτα της παραμονής μας ήταν όταν ο Βλαδίμηρος (ο νεώτερος) αποφασίστηκε να κάνει τα αποκαλυπτήρια ενός ανδριάντα ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο μας. Μας γάνωσαν τα αυτιά με ανακοινώσεις: ή εξαφανίζεστε ολημερίς από το δωμάτιο ή δεν πλησιάζετε τα παράθυρα και μη τολμήσετε ούτε κλεφτή ματιά να ρίξετε. Προτιμήσαμε την κουρτίνα Νο1…

-ΤΕΛΟΣ-​

 

[Sassenach77]

Δεν νομίζω ότι υπάρχει βουνό που να με αφήνει ασυγκίνητη, πόσο μάλλον η οροσειρά του Καυκάσου.....
Ευχαριστώ για τις όμορφες εικόνες και την αφήγηση!

 

[isabelle]

Απανωτά και ύπουλα τα χτυπήματα όλες αυτές τις μέρες, μα το τελευταίο με τον Στάλιν με αποτελείωσε.
Σε μισώ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ

Πέρα από την πλάκα, εξαιρετικά ενδιαφέρον οδοιπορικό, πάνω από τον πήχη "μου", που τον είχα ήδη τοποθετημένο ψηλά.

 

[hydronetta]

Απανωτά και ύπουλα τα χτυπήματα όλες αυτές τις μέρες, μα το τελευταίο με τον Στάλιν με αποτελείωσε.
Σε μισώ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ, ΣΕ ΜΙΣΩ

Πέρα από την πλάκα, εξαιρετικά ενδιαφέρον οδοιπορικό, πάνω από τον πήχη "μου", που τον είχα ήδη τοποθετημένο ψηλά.

Αν η απόφαση για το ταξίδι δεν ήταν τόσο παρομητική, ήταν έγκαιρα σχεδιασμένο (αυτές οι ειδικές άδειες...) ή αν είχαμε χρόνο να επεκταθούμε και στις γειτονικές δημοκρατίες του ρωσικού Καύκασου, θα έβλεπες περισσότερα ώστε να έχεις περισσότερους λόγους να με μισείς , ΝΑ ΜΕ ΜΙΣΕΙΣ, ΝΑ ΜΕ ΜΙΣΕΙΣ, ΝΑ ΜΕ ΜΙΣΕΙΣ, ΝΑ ΜΕ ΜΙΣΕΙΣ

 

[duty_free]

Τὰχε ὸλα αυτὸ τὸ οδοιπορικὸ! Πολὺ πολὺ ενδιαφὲρον!

 

[Borealis]

Μαγευτικός ο χώρος αλλά και η περιγραφή (δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο βέβαια από τον συγγραφέα).
Τρομακτικό βέβαια το τι παρτάλια έκρυβε στα σπλάχνα της η Σοβιετική Ένωση και το πως εξελίχτηκαν όλες αυτές οι Δημοκρατίες

 

[psilos3]

Καταπληκτικός, καταιγιστικός και παράλληλα συνοπτικός, δίνοντας μας (για μια ακόμη φορά) άλλη οπτική, διευρύνοντας τους ταξιδιωτικούς μας ορίζοντες. Ευχαριστούμε.

Απορίες (αν είναι εύκολο φυσικά μου απαντάς ):

1. Γιατί χρειάζονται ειδικές άδειες εφόσον κινείσαι στη Ρωσική επικράτεια;
2. Υπήρχε περίπτωση να βρεθείς «κατά λάθος» σε κόκκινη περιοχή, υπό την έννοια εχθροπραξιών;
3. Υπήρχαν συγκεκριμένοι θρησκευτικοί περιορισμοί ανά επικράτεια; Είδα πχ αυτό που γράφεις για το αλκοόλ στα τελευταία κεφάλαια.
4. Κάτι τελευταίο, με τι φακό πραγματοποιήθηκαν αυτές ο ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ (για μία ακόμη φορά) λήψεις; Ήταν ένας ή συνδυασμός περισσοτέρων; Αν υπήρχε ένας που θα προτεινες ποιος θα ήταν αυτός;

 

[hydronetta]

Καταπληκτικός, καταιγιστικός και παράλληλα συνοπτικός, δίνοντας μας (για μια ακόμη φορά) άλλη οπτική, διευρύνοντας τους ταξιδιωτικούς μας ορίζοντες. Ευχαριστούμε.

Απορίες (αν είναι εύκολο φυσικά μου απαντάς ):

1. Γιατί χρειάζονται ειδικές άδειες εφόσον κινείσαι στη Ρωσική επικράτεια;
2. Υπήρχε περίπτωση να βρεθείς «κατά λάθος» σε κόκκινη περιοχή, υπό την έννοια εχθροπραξιών;
3. Υπήρχαν συγκεκριμένοι θρησκευτικοί περιορισμοί ανά επικράτεια; Είδα πχ αυτό που γράφεις για το αλκοόλ στα τελευταία κεφάλαια.
4. Κάτι τελευταίο, με τι φακό πραγματοποιήθηκαν αυτές ο ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ (για μία ακόμη φορά) λήψεις; Ήταν ένας ή συνδυασμός περισσοτέρων; Αν υπήρχε ένας που θα προτεινες ποιος θα ήταν αυτός;

Θα προσπαθήσω να απαντήσω:
1. Οι ειδικές άδειες αφορούν παραμεθόριες περιοχές και εκδίδονται από την τοπική FSB ξεχωριστά για κάθε δημοκρατία, ακόμα και για περιοχές εντός αυτής. Μην ξεχνάμε ότι ο Καύκασος είναι μια πολύ ευαίσθητη περιοχή για τη Ρωσία (πόλεμοι με αυτονομιστές, με Γεωργία λόγω Αμπχαζίας και Νότιας Οσετίας). Περισσότερα, εφόσον σε ενδιαφέρει μπορείς να διαβάσεις αν γκουγκλάρεις North caucasus travel permits. Είναι χρονοβόρα διαδικασία και απαιτεί σχεδιασμό καιρό πριν. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να το κάνεις χωρίς την συνδρομή κάποιου εκεί. Επίσης δεν είναι να μπλέκεις με την αστυνομία αν σε σταματήσουν χωρίς τις σχετικές άδειες. Στην καλύτερη περίπτωση να σε γυρίσουν πίσω (διάβασα αρκετές αναφορές επ'αυτού σε διάφορα φόρα).
2. Εφόσον το ταξίδι ήταν σχεδιασμένο σε συνεργασία με πράκτορα που γνωρίζει τη περιοχή δεν υπήρχε περίπτωση να κινηθούμε σε κάποια "κόκκινη περιοχή". Ο οδηγός ήξερε από πριν που επιτρέπεται να κινηθούμε και πού όχι. Αν είχα προγραμματίσει νωρίτερα το ταξίδι μου θα είχα αιτηθεί τις σχετικές άδειες και δεν θα είχαμε προβλημα να τις επισκεφθούμε (πχ Ινγκουσετία). Η κατάσταση βέβαια είναι πάντοτε ρευστή
3. Μην ξεχνάς ότι Τσετσενία και Νταγκεστάν είναι στην πλειοψηχφία τους μουσουλμάνοι. Οπότε το αλκοόλ δεν ήταν δημοσίως διαθέσιμο. Αλλους περιορισμούς δεν είχαμε εφόσον τηρούσαμε τους κανόνες που αναφέρω στο Κεφ.2. που έχουν να κάνουν και με την παράδοση στον Καύκασο.
4. Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν με μια mirrorless fujifilm (XT-3) με τον kit φακό κι έναν τηλεφακό. Τράβηξα σε raw αρχειο το οποιο επεξεργάστηκα. Παραδόξως (για φωτογραφίες φύσης) είδα ότι η μετατροπή τους σε ασπρόμαυρες προσδίδει δραματικότερο τόνο, πειραματίστηκα και το αποτέλεσμα μου άρεσε. Νομίζω για το "ωραίες φωτογραφίες" ευθύνεται το τοπίο, η ματιά σου και λιγότερο το τι μηχανή ή φακό έχεις

Ο Καύκασος έχει πολύ ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς την ιστορία του και τα εκτενόμενα εκεί.
Ατυχώς στα ελληνικά δεν έχω βρει σπουδαία πράγματα ακόμα και σαν λογοτεχνικά κείμενα. Βρήκα τον "Αστερισμό ζωτικών φαινομένων" του Marra Anthony (Εκδ. Ικαρος) που ανήκει στη μυθοπλασία και αναφέρεται στον πόλεμο της Τσετσενίας (είναι το επόμενο προς μελέτη και θα σου πω). Από κει και πέρα αναγκαστικά αγγλόφωνη βιβλιογραφία ακόμα και για τα βιβλία της Πολιτόφσκαγια.
Στο youtube υπάρχουν πολλά βίντεο που αφορούν τις δημοκρατίες του Καυκάσου (ειδικά για τον Kadyrov είναι αποκαλυπτικότατα). Είναι σημαντικό να αντλήσει κανείς όσες πληροφορίες μπορεί γιατί αυτό που βλέπουν τα μάτια του ως ταξιδιώτη (ειδικά στην Τσετσενία) είναι αναντίστοιχο με ότι βίωσε η περιοχή ή υποβόσκει. Αν μιλούσα ευχερώς ρωσικά πιστεύω θα είχα μια διαφορετική εικόνα γιατί θα μπορούσα να κουβεντιάσω με ντόπιους.
Τελος προτείνω το βραβευμένο ντοκυμαντέρ Welcome to Chechnya που αναφέρεται στις διώξεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στην Τσετσενία.

 

[psilos3]

Θα προσπαθήσω να απαντήσω:

Ευχαριστώ για τις πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες.
Είναι πραγματικά ανεξάντλητο αυτό το κεφάλαιο! Θα φροντίσω να ενημερωθώ κι εγώ με τη σειρά μου.

Σε ότι αφορά τα αμιγώς φωτογραφικά τώρα, βλέπω ότι όλο και περισσότεροι το γυρνάτε πλέον σε mirrorless, κάτι που με κάνει να αρχίζω κι εγώ την αναζήτηση..