hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.533
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.9 Τσετσενία: Grozny
Η μέρα ξημέρωσε δυσοίωνη. Με το που άνοιξα τα μάτια κι έκαμα να σηκωθώ από το κρεβάτι, ξαναπροσγειώθηκα. Ίλιγγος. Τα πάντα στριφογύριζαν γύρω μου κι αδυνατούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Βαθιές εισπνοές για χαλάρωση κι εκ νέου συνεχείς προσπάθειες για έγερση. Άκαρπες όλες.
Πριν βουλιάξω στην απελπισία ότι θα ξεμείνω σ’ένα κρεβάτι για το υπόλοιπο του ταξιδιού, κινητοποίησα τον συνταξιδιώτη μου να βγει στους δρόμους άγραν φαρμακείου. Βάσει ενδείξεων της εφαρμογής maps.me υπήρχε ένα ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο μας. Προσπαθώντας να το εντοπίσει από το παράθυρο του δωματίου, είπε το αμίμητο:
Αφού χαπακώθηκα αν και ολίγον μαστουρωμένος, έπεισα τον εαυτό μου ότι στα ταξίδια δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά κι έτσι ξεχυθήκαμε στους δρόμους του Grozny... του τρομερού (στα ρωσικά grozny σημαίνει τρομερός, σαν τον Ιβάν ένα πράμα).
Βέβαια πέραν των άλλων δεινών πέρασε κι η ονομασία της πόλης από σαράντα κύματα. Κατά τη διάρκεια του πρώτου τσετσενικού πολέμου “όπως συμβαίνει σε πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους”, οι αυτονομιστές την μετονόμασαν Dzhokhar προς τιμήν του πρώτου Προέδρου της βραχύβιας Τσετσενικής Δημοκρατίας. Και πάλι το 2005, “όπως συμβαίνει σε πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους”, το τοπικό κοινοβούλιο ψήφισε να την πουν Akhmadkala προς τιμή του δολοφονηθέντος προέδρου Akhmad Kadyrov. Τελικά ήρθε ο υιός Ramzan Kadyrov να βάλει τα πράγματα στη θέση τους διατηρώντας το τρομερό και φοβερό όνομα της πόλης, αρκούμενος “όπως συμβαίνει σε πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους” στο να γίνει αρχικά πρωθυπουργός και στη συνέχεια πρόεδρος δημοκρατίας σαν τον απωλεσθέντα πατέρα του.
To Grozny καταστράφηκε σχεδόν εντελώς λόγω των αυτονομιστικών πολέμων της δεκαετίας του 1990. Τόσο που τα Ηνωμένα Έθνη το κήρυξαν το 2002 ως την πιο κατεστραμμένη πόλη στη Γη.
Έκτοτε με πακτωλό ρουβλίων (κάποια φημολογείται πως χάσαν το δρόμο τους σε τσέπες κάποιων) υποβλήθηκε σε ένα τεράστιο πρόγραμμα ανοικοδόμησης. Τουλάχιστον στο κέντρο της πόλης όλα είναι νέα, απαστράπτοντα και (παραδόξως) ουχί φαραωνικά “όπως συμβαίνει στις πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους”.
Ξεκινήσαμε λοιπόν μια μεγάλη βόλτα στα αξιοθέατα του κέντρου της πόλης του Grozny περπατώντας κατά μήκος της όμορφης λεωφόρου προς τιμήν του Βλαδίμηρου. Όχι του παλιού αλλά του νέου. Τέτοιες αγάπες πλέον με την κεντρική εξουσία.
Από το μνημείο της Φιλίας των Λαών (sic)...
...αντικρύσαμε στην απέναντι μεριά του δρόμου ένα grandiose σύμπλεγμα το οποίο παραδόξως δεν αναγραφόταν στo maps.me. Τελικά ήταν μνημείο αφιερωμένο στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο με την κλασσική άσβεστη φλόγα, αναπαραστάσεις από μάχες έναντι του Άξονα στα σοβιετικά εδάφη και προτομές πεσόντων στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο. Κάτωθεν τούτου στεγάζεται το μουσείο προς τιμήν του εκλιπόντος προέδρου Akhmad Kadyrov (πατρός του νυν για να μην ξεχνιόμαστε). Αγνωστον αν λειτουργεί διότι εμείς το βρήκαμε κλειστό.
Κάναμε μεταβολή προς το κέντρο της πόλης προσπερνώντας το Εθνικό Μουσείο της Δημοκρατίας της Τσετσενίας, αξιομνημόνευτο αρχιτεκτονικά (δεν είχα κουράγιο και καθαρό μυαλό να δω τα εκθέματά του)...
...το Πολιτιστικό Κέντρο
και με μια σύντομη στάση για ένα τσάι/καφέ από την υπαίθρια καντίνα για να στανιάρει ο αναξιοπαθής, φτάσαμε στην κεντρική πλατεία όπου στο δάπεδο έχει σχεδιαστεί ένας χάρτης της δημοκρατίας.
Εκεί δεσπόζει το κεντρικό τζαμί της πόλης υπό τον βαρύγδουπο τίτλο “Η καρδιά της Τσετσενίας” προς τιμήν κι αυτό του εκλιπόντος προέδρου Akhmad Kadyrov.
Το τζαμί έχει σχεδιαστεί στο πρότυπο του τζαμιού Σουλταναχμέτ (Μπλε Τζαμί) στην Κωνσταντινούπολη κι έβαλαν σε μεγάλο βαθμό το χεράκι τους Τούρκοι ειδικοί. Εξωτερικά χτίστηκε από σπάνιο μάρμαρο από την ακτή της θάλασσας του Μαρμαρά. Όσο για το εσωτερικό, είναι διακοσμημένο με λευκό μάρμαρο, άνθινες απεικονίσεις και χρυσούς στίχους από το Κοράνι. Πολυτέλειας δεν φείδονται και οι πολυέλαιοι από κρύσταλλα Swarovski (όχι ότι κι ότι) χαλκό και χρυσό. Οι πλέον βαρύτιμοι είναι σε φόρμες που θυμίζουν τους τρεις πιο ιερούς τόπους του Ισλάμ (Μέκκα, Μεδίνα και Ιερουσαλήμ).
Η έκταση του τζαμιού είναι 5000 m² και μπορούν να προσεύχονται κάθε φορά 10,000 μουσουλμάνοι. Λέγεται ότι σε τηλεψηφοφορία για τα 10 πιο φωτογενή σύμβολα της ρωσικής επικράτειας, το τζαμί τερμάτισε στη δεύτερη θέση. Αυτό ήταν αρκετό για να εκμανεί ο πρόεδρος Kadyrov. Ανακοίνωσε μποϊκοτάζ των ομοσπονδιακών παρόχων κινητής τηλεφωνίας, μέχρι και αυγά εκσφενδονίστηκαν στα γραφεία αυτών των εταιρειών στο Grozny.
Το τζαμί δεν είναι ένα μεμονωμένο κέντρο προσευχής, αλλά μέρος ενός ισλαμικού συγκροτήματος 14 στρεμμάτων που φιλοξενεί επίσης το ρωσικό ισλαμικό πανεπιστήμιο, την πνευματική διοίκηση μουσουλμάνων της Ρωσίας (μουφτείο) κι ένα γραφικό πάρκο με σιντριβάνια.
Το τζαμί φοντάρει στο “Grozny City”, ένα σύμπλεγμα από ουρανοξύστες απ’ όπου αξίζει κανείς να απολαύσει “σχεδόν” απρόσκοπτη θέα προς τη πόλη.
Και λεω σχεδόν διότι μέρος του αστικού τοπίου αποτελούν και τα κυβερνητικά κτίρια τα οποία είναι απαγορευμένο θέαμα για τους οφθαλμούς ημών των κοινών θνητών. Πόσο μάλλον του φακού της φωτογραφικής μηχανής. Ως εκ τούτου υπήρχε υπάλληλος ο οποίος οριοθετούσε τη περιοχή που μπορούσαμε να κινηθούμε απαγορεύοντας τη φωτογράφηση προς την “απαγορευμένη ζώνη”.
Μια κλεφτή ματιά προς την "απαγορευμένη ζώνη"
Πίσω από τους ουρανοξύστες απλώνεται το Πάρκο Tsvetochnyy (Цветочный парк) ένας χαριτωμένος πολυχώρος πράσινου: λούνα παρκ, μια αλέα σε σχήμα καρδιάς για τους ερωτευμένους (...) κι άφθονες ζαρντινιέρες.
Η περιήγησή μας έλαβε τέλος στην γειτονική εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Τα μέτρα φύλαξης από ρώσους στρατιωτικούς ήταν δρακόντεια, παρότι στο ναό είμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες. Κατά πώς φαίνεται τα εθνοτικά - θρησκευτικά πάθη αντεκδίκησης ελλοχεύουν…
Επιστρέψαμε σαν είχε πια μεσημεριάσει στο ξενοδοχείο, αναμένοντας το ταξί που είχα ενημερώσει τη ρεσεψιόν ότι θα χρειαζόμασταν για να μεταβούμε στον επόμενο προορισμό μας, το Vladikavkaz. Το ταξί εννοείται δεν εμφανίστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να αρχίσει ένας νέος γύρος συνεννοήσεων στα νοηματικο-ρωσικά.
Το απόγευμα αργά μας βρήκε να απολαμβάνουμε τα φώτα της πρωτεύουσας της Βόρειας Οσετίας από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου Vladikavkaz.
Για δείπνο μέσω διαδικτύου έκανα μια αναζήτηση εστιατορίου σε κοντινή απόσταση. Από τη λίστα ανέσυρα ένα ελληνικό, υπό το όνομα Gefest λίγα τετράγωνα από το ξενοδοχείο μας. Το εστιατόριο αποδείχθηκε τελικά ότι δεν ήταν παρά το μπαρ του Ελληνορωσικού Συνδέσμου Φιλίας, όπου σέρβιραν και φαγητό, κοινώς ότι υπήρχε εύκαιρο για τη μαγείρισσα. Η κρεατόπιτα βουτηγμένη στο ζωικό λίπος και οι κοκκινιστοί κεφτέδες ήταν γευστικότατα, αθηρωματικότατα κι υπεραρκετά για να μας χορτάσουν. Το ίδιο κι παγωμένη μπύρα που έρεε πλέον από τα ποτήρια στους ουρανίσκους μας χωρίς περιορισμούς πια!
Η μέρα ξημέρωσε δυσοίωνη. Με το που άνοιξα τα μάτια κι έκαμα να σηκωθώ από το κρεβάτι, ξαναπροσγειώθηκα. Ίλιγγος. Τα πάντα στριφογύριζαν γύρω μου κι αδυνατούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Βαθιές εισπνοές για χαλάρωση κι εκ νέου συνεχείς προσπάθειες για έγερση. Άκαρπες όλες.
Πριν βουλιάξω στην απελπισία ότι θα ξεμείνω σ’ένα κρεβάτι για το υπόλοιπο του ταξιδιού, κινητοποίησα τον συνταξιδιώτη μου να βγει στους δρόμους άγραν φαρμακείου. Βάσει ενδείξεων της εφαρμογής maps.me υπήρχε ένα ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο μας. Προσπαθώντας να το εντοπίσει από το παράθυρο του δωματίου, είπε το αμίμητο:
- “Για φαρμακείο δεν ξέρω αλλά ο δρόμος είναι τίγκα στα καταστήματα για οπτικά”
- “Οπτικά;;”
- “Ναι σου λέω. Να δες, γράφει παντού ΑΠΤΕΚΑ!”
Αφού χαπακώθηκα αν και ολίγον μαστουρωμένος, έπεισα τον εαυτό μου ότι στα ταξίδια δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά κι έτσι ξεχυθήκαμε στους δρόμους του Grozny... του τρομερού (στα ρωσικά grozny σημαίνει τρομερός, σαν τον Ιβάν ένα πράμα).
Βέβαια πέραν των άλλων δεινών πέρασε κι η ονομασία της πόλης από σαράντα κύματα. Κατά τη διάρκεια του πρώτου τσετσενικού πολέμου “όπως συμβαίνει σε πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους”, οι αυτονομιστές την μετονόμασαν Dzhokhar προς τιμήν του πρώτου Προέδρου της βραχύβιας Τσετσενικής Δημοκρατίας. Και πάλι το 2005, “όπως συμβαίνει σε πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους”, το τοπικό κοινοβούλιο ψήφισε να την πουν Akhmadkala προς τιμή του δολοφονηθέντος προέδρου Akhmad Kadyrov. Τελικά ήρθε ο υιός Ramzan Kadyrov να βάλει τα πράγματα στη θέση τους διατηρώντας το τρομερό και φοβερό όνομα της πόλης, αρκούμενος “όπως συμβαίνει σε πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους” στο να γίνει αρχικά πρωθυπουργός και στη συνέχεια πρόεδρος δημοκρατίας σαν τον απωλεσθέντα πατέρα του.
To Grozny καταστράφηκε σχεδόν εντελώς λόγω των αυτονομιστικών πολέμων της δεκαετίας του 1990. Τόσο που τα Ηνωμένα Έθνη το κήρυξαν το 2002 ως την πιο κατεστραμμένη πόλη στη Γη.
Έκτοτε με πακτωλό ρουβλίων (κάποια φημολογείται πως χάσαν το δρόμο τους σε τσέπες κάποιων) υποβλήθηκε σε ένα τεράστιο πρόγραμμα ανοικοδόμησης. Τουλάχιστον στο κέντρο της πόλης όλα είναι νέα, απαστράπτοντα και (παραδόξως) ουχί φαραωνικά “όπως συμβαίνει στις πρώην σοβιετικές κεντρασιατικές δημοκρατίες που σέβονται τον εαυτό τους”.
Ξεκινήσαμε λοιπόν μια μεγάλη βόλτα στα αξιοθέατα του κέντρου της πόλης του Grozny περπατώντας κατά μήκος της όμορφης λεωφόρου προς τιμήν του Βλαδίμηρου. Όχι του παλιού αλλά του νέου. Τέτοιες αγάπες πλέον με την κεντρική εξουσία.
Από το μνημείο της Φιλίας των Λαών (sic)...
...αντικρύσαμε στην απέναντι μεριά του δρόμου ένα grandiose σύμπλεγμα το οποίο παραδόξως δεν αναγραφόταν στo maps.me. Τελικά ήταν μνημείο αφιερωμένο στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο με την κλασσική άσβεστη φλόγα, αναπαραστάσεις από μάχες έναντι του Άξονα στα σοβιετικά εδάφη και προτομές πεσόντων στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο. Κάτωθεν τούτου στεγάζεται το μουσείο προς τιμήν του εκλιπόντος προέδρου Akhmad Kadyrov (πατρός του νυν για να μην ξεχνιόμαστε). Αγνωστον αν λειτουργεί διότι εμείς το βρήκαμε κλειστό.
Κάναμε μεταβολή προς το κέντρο της πόλης προσπερνώντας το Εθνικό Μουσείο της Δημοκρατίας της Τσετσενίας, αξιομνημόνευτο αρχιτεκτονικά (δεν είχα κουράγιο και καθαρό μυαλό να δω τα εκθέματά του)...
...το Πολιτιστικό Κέντρο
και με μια σύντομη στάση για ένα τσάι/καφέ από την υπαίθρια καντίνα για να στανιάρει ο αναξιοπαθής, φτάσαμε στην κεντρική πλατεία όπου στο δάπεδο έχει σχεδιαστεί ένας χάρτης της δημοκρατίας.
Εκεί δεσπόζει το κεντρικό τζαμί της πόλης υπό τον βαρύγδουπο τίτλο “Η καρδιά της Τσετσενίας” προς τιμήν κι αυτό του εκλιπόντος προέδρου Akhmad Kadyrov.
Το τζαμί έχει σχεδιαστεί στο πρότυπο του τζαμιού Σουλταναχμέτ (Μπλε Τζαμί) στην Κωνσταντινούπολη κι έβαλαν σε μεγάλο βαθμό το χεράκι τους Τούρκοι ειδικοί. Εξωτερικά χτίστηκε από σπάνιο μάρμαρο από την ακτή της θάλασσας του Μαρμαρά. Όσο για το εσωτερικό, είναι διακοσμημένο με λευκό μάρμαρο, άνθινες απεικονίσεις και χρυσούς στίχους από το Κοράνι. Πολυτέλειας δεν φείδονται και οι πολυέλαιοι από κρύσταλλα Swarovski (όχι ότι κι ότι) χαλκό και χρυσό. Οι πλέον βαρύτιμοι είναι σε φόρμες που θυμίζουν τους τρεις πιο ιερούς τόπους του Ισλάμ (Μέκκα, Μεδίνα και Ιερουσαλήμ).
Η έκταση του τζαμιού είναι 5000 m² και μπορούν να προσεύχονται κάθε φορά 10,000 μουσουλμάνοι. Λέγεται ότι σε τηλεψηφοφορία για τα 10 πιο φωτογενή σύμβολα της ρωσικής επικράτειας, το τζαμί τερμάτισε στη δεύτερη θέση. Αυτό ήταν αρκετό για να εκμανεί ο πρόεδρος Kadyrov. Ανακοίνωσε μποϊκοτάζ των ομοσπονδιακών παρόχων κινητής τηλεφωνίας, μέχρι και αυγά εκσφενδονίστηκαν στα γραφεία αυτών των εταιρειών στο Grozny.
Το τζαμί δεν είναι ένα μεμονωμένο κέντρο προσευχής, αλλά μέρος ενός ισλαμικού συγκροτήματος 14 στρεμμάτων που φιλοξενεί επίσης το ρωσικό ισλαμικό πανεπιστήμιο, την πνευματική διοίκηση μουσουλμάνων της Ρωσίας (μουφτείο) κι ένα γραφικό πάρκο με σιντριβάνια.
Το τζαμί φοντάρει στο “Grozny City”, ένα σύμπλεγμα από ουρανοξύστες απ’ όπου αξίζει κανείς να απολαύσει “σχεδόν” απρόσκοπτη θέα προς τη πόλη.
Και λεω σχεδόν διότι μέρος του αστικού τοπίου αποτελούν και τα κυβερνητικά κτίρια τα οποία είναι απαγορευμένο θέαμα για τους οφθαλμούς ημών των κοινών θνητών. Πόσο μάλλον του φακού της φωτογραφικής μηχανής. Ως εκ τούτου υπήρχε υπάλληλος ο οποίος οριοθετούσε τη περιοχή που μπορούσαμε να κινηθούμε απαγορεύοντας τη φωτογράφηση προς την “απαγορευμένη ζώνη”.
Μια κλεφτή ματιά προς την "απαγορευμένη ζώνη"
Πίσω από τους ουρανοξύστες απλώνεται το Πάρκο Tsvetochnyy (Цветочный парк) ένας χαριτωμένος πολυχώρος πράσινου: λούνα παρκ, μια αλέα σε σχήμα καρδιάς για τους ερωτευμένους (...) κι άφθονες ζαρντινιέρες.
Η περιήγησή μας έλαβε τέλος στην γειτονική εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Τα μέτρα φύλαξης από ρώσους στρατιωτικούς ήταν δρακόντεια, παρότι στο ναό είμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες. Κατά πώς φαίνεται τα εθνοτικά - θρησκευτικά πάθη αντεκδίκησης ελλοχεύουν…
Επιστρέψαμε σαν είχε πια μεσημεριάσει στο ξενοδοχείο, αναμένοντας το ταξί που είχα ενημερώσει τη ρεσεψιόν ότι θα χρειαζόμασταν για να μεταβούμε στον επόμενο προορισμό μας, το Vladikavkaz. Το ταξί εννοείται δεν εμφανίστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να αρχίσει ένας νέος γύρος συνεννοήσεων στα νοηματικο-ρωσικά.
Το απόγευμα αργά μας βρήκε να απολαμβάνουμε τα φώτα της πρωτεύουσας της Βόρειας Οσετίας από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου Vladikavkaz.
Για δείπνο μέσω διαδικτύου έκανα μια αναζήτηση εστιατορίου σε κοντινή απόσταση. Από τη λίστα ανέσυρα ένα ελληνικό, υπό το όνομα Gefest λίγα τετράγωνα από το ξενοδοχείο μας. Το εστιατόριο αποδείχθηκε τελικά ότι δεν ήταν παρά το μπαρ του Ελληνορωσικού Συνδέσμου Φιλίας, όπου σέρβιραν και φαγητό, κοινώς ότι υπήρχε εύκαιρο για τη μαγείρισσα. Η κρεατόπιτα βουτηγμένη στο ζωικό λίπος και οι κοκκινιστοί κεφτέδες ήταν γευστικότατα, αθηρωματικότατα κι υπεραρκετά για να μας χορτάσουν. Το ίδιο κι παγωμένη μπύρα που έρεε πλέον από τα ποτήρια στους ουρανίσκους μας χωρίς περιορισμούς πια!
Last edited: