Ο Νόμος του Μέρφι...ΚΑΙ στα ταξίδια!

[TENTEN]

Πράγματι, τα θέματα υγείας είναι τα χειρότερα. Πριν φύγω για Μεξικό, είχα μια μικρή ενόχληση, σαν πιάσιμο στο αριστερό μπράτσο. Ωστόσο, τίποτα σπουδαίο. Με το μπήκα στο αεροπλάνο προς Mexico city, με πιάνει απίστευτος μυικός πόνος, κυρίως στο ώμο και μου παραλύει όλο το χέρι. Ο ύπνος τις επόμενες 5-6 ημέρες ήταν μαρτυρικός. Το χέρι πάνω σε μαξιλάρι και να πρέπει να είμαι ακίνητος. Τουλάχιστον την τρίτη μέρα μου έκοψε και πήρα ένα μαντήλι και το έδεσα για να είμαι ένταξει την ημέρα. Τουλάχιστον, είχα την καλή μου και με βοήθαγε να ντυθώ. Γκαντέμια!!! Από την πρώτη μέρα ταξιδιού.
Οπως επίσης, πρώτη μέρα διακοπών στην Κύθνο, με πιάνει πονόδοντος. Ο οδοντίατρος ερχόταν μόνο Σάββατο και εκείνο το καταράμενο δεν ήρθε. Τελικά, μετά από 5 ημέρες πόνου, το εβγαλα στην Τζιά.

 

[varioAthens]

Τα απρόοπτα όντως είναι το αλατοπίπερο ενός ταξιδιού αρκεί, όμως, να υπάρξει αίσια κατάληξη.

Έχουμε ξεμείνει στη Βενετία, ενώ μέναμε στο Μέστρε, και επειδή ήμασταν φοιτητές και μπατιρέξ κοιμηθήκαμε σε παγκάκια. Σηκωθήκαμε το πρωϊ σε ελεινή κατάσταση από την υγρασία!

Επειδή τα τραίνα στην Αυστρία φεύγουν ακριβώς στην ώρα τους (όπως σωστά λέει η latina) είμαστε οι μισοί της παρέας στο σταθμό του Σάλτσμπουργκ 2΄ πριν την αναχώρηση και περιμένουμε τους άλλους μισούς να έρθουν αλλά έχει καθυστερήσει το ταξί τους. Ένας από εμάς έπεσε στις γραμμές του τραίνου για να αναγκάσει τον οδηγό να μην ξεκινήσει.... πάνω που ήρθαν οι Αυστριακοί να τον βγάλουν από τις γραμμές, εμφανίστηκαν και οι υπόλοιποι και φύγαμε κανονικά!

Στο Λονδίνο μας είχε παρακαλέσει μία οικογειακή γνωστή να πάμε να βρούμε το γιό της που είχε ξεκινήσει για Αγγλία και είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του.... του έστελνε γράμματα και δεν της απαντούσε και τέτοια.....με κάποιον τρόπο αυτή βρήκε τη διεύθυνσή του και μας είχε ζητήσει να πάμε να δούμε αν ζεί ή αν πέθανε... Ξεκινάμε με τη φίλη μου και πάμε...Την πρώτη φορά, χτυπάγαμε χτυπάγαμε, τίποτα....κάτι φοιτητές από το διπλανό διαμέρισμα μας ρώτησαν ποιον ψάχνουμε και αφού απαντήσαμε μας είπαν "Α! Τον τρελό???"....Παρά το σχόλιο, εμείς την άλλη μέρα (τελευταία μέρα, το βράδυ πετάγαμε) ξαναπάμε....Χτυπάμε, ανοίγει και τι να δούμε? Ήταν ένας ανισόρροπος επιστήμονας, πραγματικά ημίτρελος. Αρχίσαμε να του λέμε ποιος μας στέλνει και άρχισε να παίρνει ανάποδες...αφού φοβηθήκαμε! Μετά επέμενε να φωτογραφηθούμε όλοι μαζί με τη νέα του ανακάλυψη: κάτι στολές που φορώντας τες επιβιώνεις από πυρηνική καταστροφή!? Πώς να αρνηθούμε εμείς? Φοβηθήκαμε μην τυχόν και φορτώσει πάλι....και τις στολές βάλαμε και τις φωτογραφίες βγάλαμε και λάου-λάου τον πηγάιναμε για να μην εκνευριστεί! Αποτέλεσμα όμως? Χάσαμε το αεροπλάνο! Και δεν έχουμε και τις φωτό!!!

 

[varioAthens]

ΡΟΖΑ εσύ που ξεκίνησες και το ωραίο αυτό θέμα, δεν μας εξιστόρησες κανένα περιστατικό..... Για λέγε! Για λέγε!

 

[Rosa]

ΡΟΖΑ εσύ που ξεκίνησες και το ωραίο αυτό θέμα, δεν μας εξιστόρησες κανένα περιστατικό..... Για λέγε! Για λέγε!

Εγώ σας τα φυλάω για να σας τα πω με λεπτομέρειες σε ταξιδιωτική ιστορία......!!!

 

[joys]

Ο νόμος του Μερφι πάντα με καταδιώκει έχω ακύρωση πολλά ταξίδια χάρις αυτόν!!! Το τελευταίο ταξίδι όμως προσπάθησα να μην του δώσω σημασία ,αλλά αυτός χτύπησε και πάλι.
Τρεις μέρες πριν το ταξίδι και όλα βαίνουν βάση προγράμματος και τρεξίματος. Στο δρόμο του τρεξίματος είναι και η έκδοση διαβατηρίου. Στο δρόμο για το αστυνομικό τμήμα και για την παραλαβή του ,πέφτω μέσα σε μια λακκούβα του δρόμου και γυρνάει το πόδι μου. Ξέρετε τώρα ,όλοι οι δρόμοι σκαμμένοι για τα έργα του δήμου. Ο πόνος αφόρητος!! Φτάνω στο αστυνομικό τμήμα και λέω στον πρώτο αστυνομικό “Δεν είμαι καλά γύρισα το πόδι μου ” και τσουπ σωριάζομαι στο πάτωμα του τμήματος. Μετά από της πρώτες βοήθειες που μου προσέφεραν συνέρχομαι και φεύγω, με το διαβατήριο στο χέρι. Δεν θα αφήσω το πόδι να μου χαλάσει το ταξίδι μου. Έχω ακυρώσει τόσα πολλά. Σε γιατρό δεν πηγαίνω πιστεύοντας ότι είναι ένα απλό γύρισμα. Αρχίζω να παίρνω παυσίπονα και αντιφλεγμονώδη και ότι άλλο χάπι υπάρχει για αυτές τις περιπτώσεις. Το πόδι εξακολουθεί και πονά ,αλλά σημασία. Ήρθε η μέρα της αναχωρήσεις. Φτάσαμε-περάσαμε τέλεια και όπως γίνετε στα ταξίδια άπειρες ώρες περπατήματος κουτσαίνοντας. Το πόδι όμως εκτός από το πρήξιμο άρχιζε και μελάνιαζε κάτι δεν πήγαινε καλά. Γυρίζοντας λοιπόν από το ταξίδι αποφάσισα να πάω στο γιατρό να δω τελικά τι συμβαίνει. Η διάγνωση??? Σπάσιμο τένοντα - μυς και η κόλληση του σε λάθος σημείο. Αγωγή?? Εγχείρηση! Εφόσον δεν μπήκε από την πρώτη στιγμή σε γύψο. Ακόμα κουτσαίνω και με κάθε αλλαγή του καιρού αφόρητος πόνος!!!
Πέντε το πρωί τοπική ώρα και φτάνοντας στο αεροδρόμιο αρχίσαμε να ψάχνουμε ανταλλακτήρια νομίσματος. Τα πάντα κλειστά!!! Οι υπόλοιποι ταξιδιώτες να έχουν αναχωρήσει από το αεροδρόμιο. Εμείς έπρεπε να αγοράσουμε εισιτήρια για το λεωφορείο όπου σε πηγαίνει στο κέντρο της πόλης. Κανένα μηχάνημα να μην δέχεται ευρώ. Πηγαίνουμε στον οδηγό του λεωφορείου να αγοράσουμε από τον ίδιο εισιτήρια. Εκτός του ότι δεν μίλαγε αγγλικά δεν δεχόντανε ευρώ .Το άγχος μας κυριεύει και προσπαθούμε να βρούμε μια λύση. Και ως εκ θαύματος ακούγοντας την συζήτηση έρχεται ένα παλικάρι και μας κάνει δώρο 3 εισιτήρια.. Ε ναι λοιπόν υπάρχει Θεός !!!!

 

[stellina]

ο δικός μου νόμος του Μέρφι δεν είναι πολύ εντυπωσιακός, είναι πιο πολύ αστείος, δεν συγκρίνεται με τα προβλήματα υγείας φυσικά...αλλά πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις πόσο σου τη δίνει, πιστέψτε με! πρώτες βδομάδες ιταλία μόνη μου με το εράσμους δεν μιλούσα γρι τη γλώσσα και οι ιταλοί ούτε λέξη αγγλικά, έπρεπε να κάνω ολόκληρο σόου στα τρένα, στα ταξί, στην εστία, στους συμμαθητές, στους καθηγητές, για να βγάλω αφμ, διάφορες κάρτες κλπ ακόμα και στο γραφείο εράσμους για να καταλάβουν τι θέλω! τελευταία μέρα του εράσμους, μετά από ένα χρόνο παραμονής και έχοντας μάθει τέλεια τη γλώσσα, έμπαινα στο λεωφορείο για να πάω στο αεροδρόμιο να γυρίσω στην Αθήνα και εκείνη την τελευταία στιγμή, το τελευταίο λεπτό, μετά από έεεεενα ολόοοοκληρο χρόνο άγχους και ασυνενοησίας- και κλάμματα τις πρώτες ημέρες γιατί είμαι και λίγο κλαψιάρα- μου μιλάει ο υπάλληλος στα εισιτήρια στα αγγλικάααα για να με εξυπηρετήσει! και του απαντάω νευριασμένα του ανθρώπου - ειλικρινα μου ξέφυγε όμως και το ύφος- ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ ΙΤΑΛΙΚΑ!

 

[trapper]

"Καλά ταξίδια....α χα χα χα χα!"

Α, ρε cakenet...πετάς μερικά..



stellina
Θα ήθελα να είμαι μπροστά όταν το έλεγες αυτό.

 

[astral]

Είναι το πρώτο μας ταξίδι με τη μηχανή στο εξωτερικό και πηγαίναμε για Βιέννη.
Φτάνοντας Βιέννη ψάξαμε για το γνωστό Info ώστε να προμηθευτούμε κανένα χάρτη της πόλης και να πάρουμε πληροφορίες. Παρκάραμε τη μηχανή μας απέναντι από το Info όπου είχε πάρκινγκ και είδαμε και άλλες μηχανές παρκαρισμένες εκεί. Στο σημείο που την αφήσαμε εμείς είχε και μια πινακίδα που κάτι έλεγε στα γερμανικά για απαγόρευση παρκαρίσματος αλλά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε από ποια πλευρά της πινακίδας ήταν η απαγόρευση. Έτσι ως κλασικοί Έλληνες αφήσαμε κι εμείς τη μηχανή μας στη μέση ακριβώς! Λίγο μετά από εμάς ήρθε και πάρκαρε κι ένας Ιταλός τη BMW του δίπλα μας. Σου λέει, ξέρουν αυτοί τι κάνουν, ας παρκάρω κι εγώ δίπλα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν την περιήγησή μας στην πόλη.

Κατά το μεσημεράκι επιστρέφουμε στο σημείο που είχαμε αφήσει τη μηχανή για να την πάρουμε και να πάμε στο Prater. Εδώ μηχανή, εκεί μηχανή, πού είναι η μηχανή, οεο?? Πουθενά η μηχανή! Παθαίνουμε τουλάχιστον τρία απανωτά εγκεφαλικά μαζί με δύο εμφράγματα! Τρέχουμε στο Info και ρωτάμε μήπως έχουν καμιά ιδέα του τι μπορεί να είχε γίνει. Μας ρωτάνε πού αφήσαμε τη μηχανή μας και όταν τους λέμε, μας απαντούν: «πού, εκεί? Το πιο πιθανό είναι να σας την έχει σηκώσει η αστυνομία, γιατί απαγορεύεται!». Όταν ακούσαμε αυτό, ομολογώ ότι, ησυχάσαμε λίγο… από το να μας την είχαν κλέψει, καλύτερα να την είχε σηκώσει ο γερανός!! Ρωτάμε πού έχει αστυνομικό τμήμα, μας λένε και τρέχουμε σαν τους παλαβούς! Μιλάμε στον αστυνομικό, του λέμε τι είχε γίνει και πού την είχαμε αφήσει… κλικ, κλικ, κλικ (ο υπολογιστής ήταν αυτός)… και «ναι, η μηχανή σας είναι εκεί, θα πρέπει να πληρώσετε τόσα για να την πάρετε».
Πού ήταν το «εκεί»? Ένας τεράστιος χώρος καμιά 10αριά χλμ έξω από τη Βιέννη όπου πηγαίνουν τα οχήματα που μαζεύουν. Είχαν σηκώσει μέχρι και όχημα του δήμου, ακόμα και ποδήλατα!!! (Επίσης μαντέψτε τι άλλο ήταν εκεί δίπλα από τη δική μας μηχανή: η μηχανή του ταλαίπωρου Ιταλού που είχε παρκάρει κι αυτός δίπλα μας )
Πόσα ήταν τα «τόσα»? 150? το πρόστιμο + 15? το ταξί που μας μετέφερε…
Πρέπει όμως να πω ότι η μηχανή δεν είχε το παραμικρό!! Ούτε γρατζουνιά… το παραμικρό ίχνος που να δείχνει ότι την είχε σηκώσει γερανός!!
Ε, μετά απ’ όλα αυτά, πήγαμε τελικά στο Prater, τουλάχιστον να το διασκεδάσουμε λίγο.

 

[Leftris B]

πρέπει να είστε οι πρώτοι που ''χάρηκαν'' που τους σήκωσε η τροχαία την μηχανή, τι είναι 165ε από το να μείνεις χωρίς μηχανη...

 

[astral]

πρέπει να είστε οι πρώτοι που ''χάρηκαν'' που τους σήκωσε η τροχαία την μηχανή, τι είναι 165ε από το να μείνεις χωρίς μηχανη...

Και λίγα λες!!

 

[astral]

Θέλετε κι άλλο ένα? Όχι ακριβώς Μέρφι, αλλά αστείο.
Ταξίδι το 2007, καταδρομικό στην ουσία, για τα motogp στο Brno. Είμαστε στο τέλος του ταξιδιού μας, στον γυρισμό. 3 μηχανές και είμαστε στην Αυστρία, σε δρόμο μιας λωρίδας (γιατί γινόντουσαν έργα) και να ρίχνει καρέκλες!! Κρύο, βροχή, ομίχλη, μέχρι και χαλάζι φάγαμε! Σημειωτών, πίσω από τα αυτοκίνητα να τρώμε όλο το σπρέι (γιατί λόγω των έργων δεν μπορούσαμε να περάσουμε από πουθενά) και να έχουμε μουλιάσει μέχρι το κόκκαλο! Σε κάποια στιγμή λοιπόν εκεί που πηγαίναμε βλέπουμε το φίλο μας μπροστά να έχει γυρίσει πάνω στη μηχανή και να ρίχνει μούτζες προς τα πίσω. Λέμε κάτι θα έγινε, κάποιος θα τον έκλεισε, κάτι τέλος πάντων.. Στην επόμενη στάση μας λοιπόν, τον ρωτάμε και ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:
- Τι έγινε βρε και μούτζωνες?
- Καλά την πινακίδα δεν την είδατε?
- Όχι. Ποια πινακίδα?

Και τι έλεγε βρε παιδιά η πινακίδα?

«Καλώς ήρθατε στην ηλιόλουστη Αυστρία»!!!!

Περιττό να σας πω, ότι είχαμε πέσει κάτω από τα γέλια!!


Τελικά όλα τα απρόοπτα στην Αυστρία μας τυχαίνουν :roll:

 

[NTINA]

Κυριακή του Πάσχα στο Σινά.
Λίγο πριν την αναχώρησή μας ο παπα-Παύλος,καθότι συγχωριανός μας,κερνάει
καφεδάκι και μας δίνει χαιρετίσματα για τους παλιούς του φίλους που εμείς
θα συναντήσουμε κατά την επιστροφή μας στην πατρίδα.
Ο καφές συνοδεύεται όπως πάντα από ένα ποτήρι νερό,το περιβάλλον ελληνικότατο,
άντε στην υγειά μας!!
Και η γαστρεντερίτιδα κάνει την εμφάνισή της μετά από λίγη ώρα και ενώ κάνουμε τη διαδρομή Σινά-Κάιρο.Εεε ρε γλέντια τώρα....
Η μόνη ατάκα της παρέας που θυμάμαι,απ αυτές τις μαρτυρικές ώρες ήταν .
Να δούμε που θα κρυφτείς τώρα???
Καταλαβαίνετε νομίζω για ποιο λόγο,οι λεπτομέρειες εδώ είναι περιττές.
Υπάρχει Θεός όμως τελικά,γιατί η έρημος για καλή μου τύχη δεν είναι οποιαδήποτε ,αλλά της Πετραίας Αραβίας,που αυτό σημαίνει ότι κάπου κάπου τα βράχια και το καυτό χώμα που την αποτελούν δημιουργούν υποτυπώδης καβάτζες.
Για φανταστείτε να διασχίζαμε τη Σαχάρα??τι θα πάθαινα!!

Αεροδρόμιο Δαμασκού με ολοκαίνουργιο διαβατήριο,απ αυτά που για να βγάλεις τη φωτογραφία 'εχεις παιδευτεί τα μάλλα.
Ενώ περνούν όλοι τον έλεγχο εμένα μ έχουν στημένη μπροστά στο γκισέ.
Οι δύο αστυνομικοί που κάνουν τον έλεγχο μια κοιτούν εμένα και μια το διαβατήριο στη συνέχεια κοιτάζονται και σκάνε στα γέλια.
Όσο παιρνά η ώρα τα άτομα πίσω απ το γκισέ πληθαίνουν και όλοι μα όλοι αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο.
Να φανταστείτε ότι και εγώ γέλαγα με τα χάλια μου στην εν λόγω φωτογραφία.
Απερίγραπτη η βλεφαρόπτωση και τα μαλλιά ένα με το κρανίο,η ομορφιά προσωποποιημένη.
Ήταν όμως η φωτογραφία που η εδώ υπηρεσία είχε εγκρίνει ως την καταλληλότερη,
και η εκεί δεν μπορούσε με τίποτα να την ταυτίσει με το πρόσωπο που ήταν μπροστά τους.
Μετά από γενική συνέλευση των ανωτέρων του αεροδρομίου ,εδέησε και κάποιος με μαντικές ικανότητες απεφάνθει ότι ήμουν το ίδιο πρόσωπο.
Ίσως να λυπήθηκε και το παιδί μου που ξεροστάλιαζε δίπλα μου.