Αυστρία Ο Νεαρός Λαγός στην Ισημερινή Βιέννη

[Marios_Gr]

~ MuseumsQuartier και mumok

Όπως ίσως ήδη θα γνωρίζετε, μία ολόκληρη συνοικίας της Βιέννης είναι αφιερωμένη στις τέχνες και στους χώρους που τις στεγάζουν. Το MuseumsQuartier, δηλαδή το «Τετράγωνο των Μουσείων», όπως προδίδει και το όνομά του είναι ένα περίκλειστο οικοδομικό τετράγωνο στα όρια του διαμερίσματος Neubau με την Innere Stadt, που στα 90.000 τετραγωνικά του μέτρα φιλοξενεί πάμπολλους εικαστικούς χώρους, ανάμεσά τους και το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης ή mumok, το Μουσείο του Λεοπόλδου, το Αρχιτεκτονικό Κέντρο της Βιέννης και το Kunsthalle Wien.

Οι εγκαταστάσεις του συγκροτήματος χτίστηκαν στις αρχές του 18ου αιώνα σε μπαρόκ στιλ ως οι αυτοκρατορικοί στάβλοι της πόλης (γι αυτό οι παρατηρητικοί θα εντοπίσουν στοιχεία που σχετίζονται με τα άλογα σε διάφορα σημεία του χώρου). Με επεκτάσεις και σύγχρονες προσθήκες, από το 2001 στεγάζει όλες τις μορφές τέχνης, από τις κλασικές εικαστικές τέχνες μέχρι τη φωτογραφία, το σχέδιο μόδας και το σύγχρονο design. Η είσοδος στον ευρύτερο χώρο του MuseumsQuartier -αλλά όχι στα επιμέρους μουσεία και γκαλερί- είναι ελεύθερη και απρόσκοπτη όλο το 24ωρο.

Σήμα κατατεθέν του χώρου είναι τα διάσημα πολύχρωμα πλαστικά παγκάκια-καναπέδες Enzi, που βρίσκονται διάσπαρτα στη μεγάλη εσωτερική αυλή και προσφέρονται για την ξεκούραση των επισκεπτών (κάποιοι ξαπλώνουν κιόλας και λιάζονται σαν τις σαύρες). Το χρώμα των επίπλων αυτών, που το 2005 απέσπασαν και το εθνικό βραβείο design, αλλάζει ανά διαστήματα, κατόπιν προτάσεων του κοινού μέσω διαδικτυακής ψηφοφορίας.

Από το πλήθος των χώρων τέχνης που θα μπορούσα να επισκεφτώ εκεί, λόγω στενότητας χρόνου και κουράγιου, επέλεξα να μπω μόνο στο mumok, δηλαδή στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Βιέννης. Δεν θα έλεγα ότι είμαι ο πλέον ειδικός στα σύγχρονα εικαστικά, αλλά κατέληξα ότι κάποιο άλλο από τα μουσεία θα είχε υπάρξει καλύτερη επιλογή. Ειδικά η σύγχρονη Αυστριακή τέχνη ήταν -κατά τη γνώμη μου- απογοητευτική. Το πλέον ενδιαφέρον βρήκα ότι ήταν τελικά το ίδιο το κτήριο και οι χώροι του.

Σύνθεση με Διπλή Γραμμή και Μπλε ~ Piet Mondrian

 

[Marios_Gr]

~ Akademie der Bildenden Künste Wien

Στο δρόμο από την περιοχή των μουσείων προς το Παλάτι Hofburg αξίζει να κάνετε μία στάση στο πάρκο Schillerpark, το οποίο είναι αφιερωμένο στον Γερμανό θεατρικό συγγραφέα, ποιητή και φιλόσοφο Friedrich Schiller, πρωτεργάτη του Ρομαντισμού και προσωπικό φίλο του Γκαίτε. Το ίδιο το πάρκο είναι ένα τυπικό Βιεννέζικο παρκάκι, φροντισμένο και καθαρό, με το άγαλμα του Schiller στο κέντρο του.

Όμως πίσω από το πάρκο βρίσκεται το κτήριο της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βιέννης. Ξεκίνησε να χτίζεται το 1872 πάνω σε σχέδια του διάσημου αρχιτέκτονα της εποχής Theophil Hansen. Μόλις το 2020 άνοιξε για το κοινό ως μουσείο, με έργα διάσημων ζωγράφων από την ύστερη Γοτθική και την πρώιμη Αναγεννησιακή περίοδο, και ανάμεσά τους το φημισμένο τρίπτυχο έργο του Hieronymus Bosch «Η Τελική Κρίση».

Η Τελική Κρίση ~ Hieronymus Bosch

~ Hofburg

Το Αυτοκρατορικό Ανάκτορο Hofburg αποτέλεσε την κύρια κατοικία της Δυναστείας των Αψβούργων, αλλά και την έδρα της κυβέρνησης της χώρας μέχρι το 1918. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο κτήριο, αλλά για ένα εκτεταμένο συγκρότημα επιμέρους κτηρίων (είναι από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα ανακτόρων στον κόσμο), που ξεκίνησε να χτίζεται τον 13ο αιώνα με διαδοχικές προσθήκες μέχρι και τον 20ο αιώνα. Στις μέρες μας στεγάζει μουσεία με πλούσιες συλλογές (όπως το Μουσείο της Σίσσυ και τον «Αυτοκρατορικό Θησαυρό»), την Ισπανική Σχολή Ιππασίας, την Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας με την αριστουργηματική μπαρόκ οροφογραφία της, ένα συνεδριακό κέντρο και από το 1945 και την έδρα του Αυστριακού Προέδρου.

Μπροστά από τα ανάκτορο βρίσκεται η πλατεία Heldenplatz (Πλατεία των Ηρώων) με τα έφιππα αγάλματα του Πρίγκιπα Ευγένιου και του Αρχιδούκα Καρόλου. Ήταν εκεί που ο Χίτλερ το 1938 ανακοίνωσε στους Αυστριακούς την προσάρτηση της Αυστρίας στο 3ο Ράιχ.

Η Ελβετική Πύλη

Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας

Innerer Burghof

 

[Marios_Gr]

~ Ισπανική Σχολή Ιππασίας

Αν σας εκβίαζαν ότι θα έπρεπε οπωσδήποτε να ήσασταν ένα άλλο μέλος του ζωικού βασιλείου, θα έλεγα ότι μία συμφέρουσα επιλογή θα ήταν να είστε άλογο στην Ισπανική Σχολή Ιππασίας της Βιέννης, αφού το πιθανότερο είναι ότι θα περνούσατε το υπόλοιπο της ζωής σας ως ευγενές πλάσμα μέσα σε ένα αυτοκρατορικό παλάτι.

Χωρίς να είναι απόλυτα σαφές, οι ενδείξεις συντείνουν στο ότι η σχολή ιδρύθηκε το μακρινό 1572 ως «Υψηλή Σχολή» (Haute École) της ιππικής τέχνης. Σκοπός της ήταν η εκτροφή και η αυστηρή εκπαίδευση Ισπανικών αλόγων (στην πραγματικότητα διασταύρωση Ισπανικής και Αραβικής φυλής), στα οποία η Αψβούργοι έδωσαν το όνομα Lipizzaners (από την περιοχή Lipizza στην Τεργέστη της Ιταλίας, όπου ο Αρχιδούκας Κάρολος είχε ιδρύσει φάρμα εκτροφής της συγκεκριμένης φυλής).

Σήμερα τα άλογα εκτρέφονται στην Εθνική Φάρμα Αλόγων της Αυστρίας στο Graz και οι επισκέπτες της Ισπανικής Σχολής μπορούν να τα απολαύσουν σε ειδικά show στις εγκαταστάσεις της, πολλές φορές και με συνοδεία Βιεννέζικης μουσικής. Εκτός από το ιππικό θέαμα, το ίδιο το κτήριο της σχολής (το οποίο ανήκει στο ευρύτερο συγκρότημα των ανακτόρων Hofburg και αποτελούσε την κατοικία του Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού) συνιστά επίσης αξιοθέατο, με τις κιονοστοιχίες, τη διακοσμημένη οροφή και τους τεράστιους πολυελαίους που κρέμονται πάνω από τη χωμάτινη πίστα επίδειξης. Στην πίσω αυλή του κτηρίου τις εντυπώσεις κερδίζει το ομοίωμα ενός Πήγασου να «ίπταται» πάνω από τους στάβλους των άπτερων μακρινών συγγενών του.

Παρά το ότι η ζέστη με ωθούσε να μπω στο εσωτερικό, δεν ήταν μόνο το τσουχτερό εισιτήριο (33 ευρώ για μία επίδειξη 70 λεπτών), αλλά κυρίως ο συνωστισμός σε κλειστό χώρο σε συνθήκες πανδημίας που με αποθάρρυναν να παρακολουθήσω τα λευκά άλογα στους περίτεχνους βηματισμούς τους. Ελπίζω εσείς να το καταφέρετε υπό καλύτερες υγειονομικές, καιρικές και οικονομικές συγκυρίες.

 

[Marios_Gr]

~ Stephansdom

Αφήνοντας την Ισπανική Σχολή Ιππασίας και το ανάκτορο Hofburg συναντάμε την πλατεία Josephplatz με το άγαλμα του Αυτοκράτορα Joseph II καβάλα στο άλογό του. Πρότυπο για τον καλλιτέχνη που το δημιούργησε, τον γλύπτη Franz Anton von Zauner, ήταν το άγαλμα του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου στη Ρώμη, αποτυπώνοντας έτσι την πεποίθηση της δυναστείας των Αψβούργων ότι ήταν απόγονοι των Ρωμαίων αυτοκρατόρων (τέτοια ταπεινότητα). Η πλατεία πλαισιώνεται στις τρεις πλευρές της από το συγκρότημα του Hofburg και συγκεκριμένα από τις πτέρυγες της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Αυστρίας.

Δεν μπορείτε να πάτε στη Βιέννη και να αγνοήσετε τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Στεφάνου, το πλέον φωτογραφισμένο και επισκέψιμο μνημείο της πόλης. Πρόκειται για μία γιγαντιαίων διαστάσεων εκκλησία, που αποτελεί φυσικά τη μητρόπολη της Βιέννης και την έδρα του αρχιεπισκόπου της.

Ο ναός έχει σήμερα ηλικία άνω των 800 ετών και τα πρώτα του τμήματα χτίστηκαν πάνω στα ερείπια ενός Ρωμαϊκού νεκροταφείου. Από τον 12ο αιώνα χτίστηκε, γκρεμίστηκε, χτίστηκε πάλι, κάηκε και ξαναχτίστηκε. Αυτό συνετέλεσε και στη μίξη των αρχιτεκτονικών ρυθμών που τον χαρακτηρίζει, με κυρίαρχους πάντως τον γοτθικό και τον ρομανικό. Σήμερα από το αρχικό κτίσμα έχουν απομείνει μόνο η μεγάλη κεντρική πύλη, η «Πύλη των Γιγάντων» όπως λέγεται, και οι δύο πύργοι ύψους 65 μέτρων που την πλαισιώνουν. Ο μύθος λέει ότι ο Βόρειος Πύργος, που είναι και το καμπαναριό του ναού, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, καθώς ο αρχιμάστορας Hans Puchsbaum αθέτησε τη συμφωνία που είχε κάνει με τον διάβολο όταν εκστόμισε το όνομα κάποιου αγίου, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή τους ως τιμωρία. Γι’ αυτό πρέπει να αποφεύγετε τις συμφωνίες με τους διαβόλους.

Αναμφίβολα το πιο επιβλητικό τμήμα του Αγίου Στεφάνου είναι ο Νότιος Πύργος, που οι Αυστριακοί αποκαλούν Steffl (χαϊδευτικό του Στέφανου), ύψους 136 μέτρων. Εσωτερικά διαθέτει περιστρεφόμενη σκάλα που καταλήγει στην κορυφή του σε μία πλατφόρμα, από την οποία θα έχετε ομολογουμένως την καλύτερα θέα της πόλης.

Το έτερο πιο εντυπωσιακό στοιχείο του κτηρίου -τουλάχιστον εξωτερικά- είναι η στέγη του. Καλυμμένη με 230 χιλιάδες στιλβωμένα χρωματιστά πλακάκια που σχηματίζουν γεωμετρικά μοτίβα, καθώς και το οικόσημο της δυναστείας των Αψβούργων και τα εμβλήματα της Πόλεως της Βιέννης και της Αυστριακής Δημοκρατίας, αποτελεί σίγουρα το σήμα κατατεθέν του ναού.

Η είσοδος στον ναό είναι δωρεάν, αλλά όχι για τον Νότιο Πύργο και τις Κατακόμβες του (εμ, τί νομίζατε?)

Η "Πύλη των Γιγάντων"

Το εκκλησιαστικό όργανο του ναού

 

[Marios_Gr]

~ Graben

Κάτω από την Πλατεία του Αγίου Στεφάνου, την Stephansplatz, βρίσκεται ο αναμφίβολα πιο ονομαστός και πολυπερπατημένος δρόμος της Βιέννης, η Οδός Graben. Οι καταβολές του δρόμου εντοπίζονται στα Ρωμαϊκά χρόνια, ενώ ο εμπορικός του χαρακτήρας και το όνομά που φέρει μέχρι και σήμερα του αποδόθηκαν τον 12ο αιώνα. Παρόλα αυτά, τα περισσότερα από τα κτήρια που θα δείτε εκεί χρονολογούνται από τον 16ο και 17ο αιώνα.

Σήμερα η οδός είναι πεζοδρομημένη σε όλο το μήκος της και αποτελεί το εμπορικό και τουριστικό κέντρο της πόλης, αφού εκεί θα βρείτε κάποια από τα γνωστότερα μαγαζιά αλλά και μνημεία της Βιέννης. Κάποια μάλιστα από τα εμπορικά καταστήματα υπήρχαν και λειτουργούσαν εκεί ήδη από την εποχή των μεγάλων αυτοκρατόρων, όπως η βιοτεχνία των εκλεκτών πορσελάνων Augarten.

Όσον αφορά την ιστορική της διάσταση, κατά μήκος της Graben θα δείτε τις δύο κρήνες με τα αγάλματα του Αγίου Ιωσήφ (Josefsbrunnen) και του αυτοκράτορα Λεοπόλδου (Leopoldsbrunnen), αμφότερες φιλοτεχνημένες από τον γλύπτη Johann Martin Fischer. Το πλέον επιβλητικό μνημείο είναι όμως ο Στύλος της Πανώλης (Pestsäule). Κατά τη διάρκεια της μεγάλης επιδημίας πανούκλας του 1679, ο αυτοκράτορας Λεπόλδος ο Α’ υποσχέθηκε ότι μετά το τέλος της επιδημίας και με την αποκατάσταση της κανονικότητας (σας θυμίζει κάτι η έκφραση...?) θα τιμούσε τα θύματα αυτής της συμφοράς. Όταν αυτό συνέβη περίπου 10 χρόνια αργότερα, έδωσε εντολή στον γλύπτη Matthias Rauchmiller και στους αρχιτέκτονες Johann Bernhard Fischer von Erlach και Ludovico Ottavio Burnacini να φτιάξουν το περίτεχνο αυτό μνημείο σε μπαρόκ τεχνοτροπία. Η στήλη αναπαριστά τη νίκη της Αγίας Τριάδας επί της ασθένειας σε μία εξαιρετικά πολύπλοκη σύνθεση, που περιλαμβάνει αγγέλους, ιερές μορφές, τον ίδιο τον Λεοπόλδο να προσεύχεται και την πανούκλα με τη μορφή αποκρουστικής γραίας να ηττάται.

Stephansplatz

Stephansplatz, Palais Equitable

Graben Strasse

Στύλος της Πανώλης

Κρήνη του Λεοπόλδου

Κοντά στην αρχή της Graben, στριμωγμένος ανάμεσα σε νεότερα κτήρια, βρίσκεται και ο μπαρόκ ρωμαιοκαθολικός Ναός του Αγίου Πέτρου, χτισμένος το 1701 στη θέση του αρχικού ναού που υπήρχε εκεί από τον πρώιμο Μεσαίωνα και από τον οποίο δεν έχει διασωθεί τίποτα. Το πολυτελέστατο εσωτερικό του -και ειδικά ο άμβωνάς του- είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό από κάθε άλλης εκκλησίας της πόλης.

 

[Marios_Gr]

~ Pasqualati Haus

Λένε ότι οι Αυστριακοί είναι ο πιο έξυπνος λαός, αφού κατάφεραν να δημιουργήσουν στον κόσμο την εντύπωση ότι ο Μπετόβεν είναι Αυστριακός και ο Χίτλερ Γερμανός, ενώ στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι ο πρώτος πέρασε μεγάλα διαστήματα της ζωής του στη Βιέννη, όπου και πέθανε το 1827. Μάλιστα, ο δύστροπος, σχεδόν μισάνθρωπος χαρακτήρας του (λέγεται ότι γι αυτόν ευθύνονταν οι ερωτικές απογοητεύσεις από τις αλλεπάλληλες απορρίψεις που εισέπραττε από τις κοπέλες που ερωτευόταν), τον έκαναν να αλλάξει πάνω από 30 κατοικίες στην πόλη!

Σε μία από αυτές, το Pasqualati Haus, βρέθηκα βολτάροντας στο κέντρο. Ίσως το πιο εντυπωσιακό από το ίδιο το κτήριο είναι η περιοχή που βρίσκεται. Περπατώντας την οδό Schottengasse, έστριψα στο στενάκι Mölker Steig και αφού ανέβηκα τα σκαλάκια του βρέθηκα σε μία μικρή γραφική γειτονιά χτισμένη επάνω σε έναν λόφο, που σε κάνει να ξεχνάς ότι είσαι στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Το Pasqualati Haus, που πήρε το όνομα του από τον ιδιοκτήτη του βαρόνο Johann Von Pasqualati, αποτέλεσε την κατοικία του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν από το 1804 έως το 1808 και κατόπιν από το 1810 έως και το 1815. Η διαμονή του στα δωμάτια του τέταρτου ορόφου αποδείχτηκε πολύ παραγωγική για αυτόν, αφού εκεί συνέθεσε την 4η, 5η, 7η και 8η Συμφωνία του, την μοναδική του όπερα Fidelio, καθώς και πολλά κουαρτέτα για έγχορδα.

Οι χώροι που διέμενε λειτουργούν σήμερα ως μουσείο, με περίοπτη θέση ανάμεσα στα εκθέματα τις χειρόγραφες παρτιτούρες του, πορτρέτα του από ζωγράφους της εποχής, καθώς και μία τούφα από τα μαλλιά του.

 

[Marios_Gr]

~ Πλατεία Freyung και Ferstel Passage

Κατηφορίζοντας από το Pasqualati Haus βγήκα στην οδό Mölker Bastei και στην μικρή πλατεία με το μνημείο του Johann Andreas von Liebenberg, Δημάρχου της Βιέννης από το 1680 έως το 1683. Ο Liebenberg το 1683, κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Πολιορκίας της Βιέννης από τους Τούρκους, συνέβαλε καθοριστικά στην αντίσταση των πολιορκημένων πολιτών. Γι΄ αυτό το μνημείο τον αναφέρει ως τον "νικητή των Τούρκων".

Επιστρέφοντας στην οδό Schottengasse, κατέβηκα προς την οδό Freyung για να καταλήξω στην ομώνυμη ακαθορίστου σχήματος Πλατεία Freyung. Το όνομά της προέρχεται από την παλιά Γερμανική λέξη «frey», που σημαίνει ελεύθερος, λόγω του μοναστηριού Schottenkloster (Σκωτσέζικο Μοναστήρι) που βρίσκεται σε αυτή και το οποίο από τον 12ο αιώνα διατηρούσε την ανεξαρτησία του από την εξουσία του Δούκα της Αυστρίας.

Ακριβώς δίπλα από το Σκωτσέζικο Μοναστήρι είναι η Schottenkirche, δηλαδή η Σκωτσέζικη Εκκλησία της Βιέννης. Το ότι ιδρύθηκε το 1177 από Ιρλανδούς Βενεδικτίνους μοναχούς δεν αποτελεί παράδοξο για το όνομά της, αν σκεφτούμε ότι τότε η Ιρλανδία ήταν γνωστή ως «Νέα Σκωτία». Μετά από επανειλημμένες τροποποιήσεις στη διάρκεια της μακραίωνης ζωής της, σήμερα θα λέγαμε ότι χαρακτηρίζεται από μία Νέο-κλασσική εξωτερική όψη, αλλά από ένα πλούσιο μπαρόκ εσωτερικό. Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει το σιντριβάνι Austriabrunnen, χτισμένο προς τιμή του Αυτοκράτορα Φερδινάρδου του Α’.

Schottenkirche

Austriabrunnen

Γύρω από την πλατεία Freyung υπάρχουν πολλά κτήρια με μεγάλη ιστορική σημασία, όπως το ιταλικού στιλ Παλάτι Ferstel του 1860. Μέρος του Παλατιού είναι και η στοά Ferstel Passage, μία κομψή εμπορική στοά με αναγεννησιακό χαρακτήρα και εντυπωσιακή θολωτή οροφή, που σε ένα τμήμα της είναι μετατρέπεται σε γυάλινο αίθριο. Διασχίζοντάς της από την μεριά της πλατείας Freyung μέχρι την έξοδο στην οδό Herrengasse, θα δείτε μικρά γραφικά καφέ και διακριτικά μαγαζάκια, ένα σιντριβάνι με τις σειρήνες του Δούναβη και μία μυστική είσοδο για το πιο φημισμένο Βιεννέζικο café, το Café Central.

 

[Marios_Gr]

~ Judenplatz

Η Βιέννη διέθετε μία από τις πολυπληθέστερες και πιο επιφανείς Εβραϊκές κοινότητες της Ευρώπης, που ξεκίνησε να διαμορφώνεται από τα μέσα του 12ου αιώνα. Όπως συνέβη με πολλές κοινότητες Εβραίων στην ήπειρό μας, στην ιστορία της υπέστη διωγμούς, αλλά και περιόδους ευημερίας. Το απόγειο της ήταν από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν κυριαρχούσε στην πνευματική και καλλιτεχνική ζωή της πόλης, μέχρι και τα τραγικά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σήμερα στην περιοχή της Βιέννης κατοικούν περίπου 15.000 πολίτες Εβραϊκής καταγωγής, μόλις το 1/10 του αντίστοιχου πληθυσμού έναν αιώνα πριν.

Κέντρο της ζωής της κοινότητας ήταν η Εβραϊκή Συνοικία και η πλατεία Judenplatz, η οποία φιλοξενούσε μεταξύ άλλων το Εβραϊκό Νοσοκομείο και τη Συναγωγή. Στις μέρες μας στην πλατεία κυριαρχεί το Μνημείο του Ολοκαυτώματος, αφιερωμένο στους 65.000 Αυστριακούς Εβραίους θύματα του Ναζισμού. Μια διεθνής επιτροπή αρχιτεκτόνων επέλεξε ομόφωνα το σχέδιο της Rachel Whiteread και η ανέγερση του μνημείου ολοκληρώθηκε το 2000, ενώ το κόστος κατασκευής καλύφθηκε από τον Δήμο της Βιέννης.

Το μνημείο είναι κατασκευασμένο από σκυρόδεμα και ατσάλι, σκοπίμως σε σχετικά μικρό μέγεθος και εξαιρετικά αυστηρές φόρμες, για να υπογραμμίσει την αντίθεση με τα άλλα ιστορικά μνημεία της πόλης που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με το μέγεθος και την πολυπλοκότητά τους. Υποτίθεται ότι αναπαριστά τα ράφια μίας βιβλιοθήκης με τα βιβλία τοποθετημένα με τη ράχη τους προς το εσωτερικό ώστε να μην φαίνονται οι τίτλοι τους. Δημιουργείται έτσι η αίσθηση των αλλεπάλληλων αντιγράφων του ίδιου βιβλίου, που συμβολίζει τον τεράστιο αριθμό των Εβραίων που έχασαν τη ζωή τους στο Ολοκαύτωμα. Για τον λόγο αυτό φέρει και το όνομα «Η Ανώνυμη Βιβλιοθήκη». Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έλειψαν διχογνωμίες και αντιδράσεις για την αισθητική του μνημείου, λόγω της ασυμβατότητάς του με τη μεγαλειώδη και ρομαντική εικόνα που χαρακτηρίζει την πόλη, κάτι όμως που ήταν εξαρχής ο σκοπός της δημιουργού του.

Στο νότιο τμήμα της πλατείας βρίσκεται το άγαλμα του Γερμανού ποιητή Gotthold Ephraim Lessing, που άσκησε μεγάλη επίδραση στα καλλιτεχνικά πράγματα της Βιέννης, παρά τη σύντομη διαμονή του εκεί.

Μνημείο του Ολοκαυτώματος

Gotthold Ephraim Lessing

 

[Marios_Gr]

~ Stadtpark

Όπως ίσως θα ξέρετε, κάθε χρόνο η Βιέννη συναγωνίζεται με τη Μελβούρνη για την πόλη με την υψηλότερη ποιότητα ζωής στον κόσμο, με τις δύο πόλεις να κατακτούν την πρώτη θέση εκ περιτροπής τα τελευταία χρόνια. Αναμφίβολα η ποσότητα και η ποιότητα του αστικού πράσινου είναι ένας κρίσιμος παράγοντας για αυτή την αξιολόγηση και η Βιέννη φιγουράρει συχνά στα Top10 των πιο "πράσινων" ευρωπαϊκών πόλεων, διαθέτοντας πολλά μεγάλα και μικρότερα αστικά και περιαστικά πάρκα.

Το πλέον γνωστό από αυτά είναι το Stadtpark, ακριβώς στο όριο του διαμερίσματος Innere Stadt με το Landstraße. Είναι το παλαιότερο πάρκο της πόλης, φτιαγμένο από τον Rudolf Siebeck το 1861 σε στυλ αγγλικού κήπου. Εκτός φυσικά από τα πολλά παρτέρια με τις επιμελημένες ανθικές συνθέσεις, θα δείτε μία λιμνούλα, ένα κανάλι (χωρίς νερό όταν πήγα εγώ), πολλά μνημεία επιφανών βιεννέζων -με πιο γνωστό το επίχρυσο άγαλμα του Johann Strauss από τον γλύπτη Edmund Von Hellmer-, έναν παιδότοπο και το café Meierei im Stadtpark.

Το πάρκο, λόγω και της πολύ κεντρικής του θέσης, είναι ιδιαίτερα λαοφιλές και σχεδόν πάντα γεμάτο επισκέπτες, οπότε αν προσδοκάτε να κάνετε σε αυτό έναν ήσυχο περίπατο χωρίς φωνές από παιδάκια και επίμονες ματιές από ηλικιωμένους σε παγκάκια, πιθανότατα θα ματαιοπονήσετε, τουλάχιστον στις ώρες αιχμής.

 

[Marios_Gr]

~ Hoher Markt και Ankeruhr

Παρά την εμφάνιση που σε ξεγελά για την παλαιότητά του, το ρολόι Ankeruhr κατασκευάστηκε μόλις το 1914 κατά παραγγελία της ασφαλιστικής εταιρείας Anker (η σημερινή Helvetia), από τον ζωγράφο και γλύπτη Franz Matsch (συνεργάτη του Gustav Klimt) σε art nouveau στυλ, ως συνεισφορά της εταιρείας στις τέχνες και τον πολιτισμό της πόλης, αλλά φυσικά και για λόγους δικής της προώθησης.

Η μεγαλύτερη όμως ατραξιόν για τους περαστικούς είναι η «παρέλαση» δώδεκα ιστορικών μορφών, από τη Μαρία Θηρεσία και τον Καρλομάγνο μέχρι τον Joseph Haydn και τη Θεοδώρα του Βυζαντίου (!), που λαμβάνει χώρα στην πρόσοψη του ρολογιού κάθε ώρα, ενώ στις 12 το μεσημέρι όλες οι φιγούρες εμφανίζονται διαδοχικά. Παράλληλα, το πέρασμα κάθε προσωπικότητας συνοδεύεται από μουσική της περιόδου που έζησε, η οποία παλαιότερα παιζόταν από μηχανικό εκκλησιαστικό όργανο, ενώ σήμερα είναι ηχογραφημένη.

Μπροστά από το ρολόι είναι η πλατεία Hoher Markt, με ιστορία ήδη από τα ρωμαϊκά χρόνια. Δυστυχώς, όπως συνέβη και με άλλα τμήματα της πόλης, οι εκτεταμένες ζημιές που υπέστησαν από τους βομβαρδισμού του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου δεν αποκαταστάθηκαν με ανακατασκευή των υπαρχόντων παλαιών κτηρίων, αλλά με την ανέγερση νέων σε μεταπολεμική αρχιτεκτονική, δίνοντας μια πιο σύγχρονη μορφή που δεν συνάδει ιδιαίτερα με αυτή του υπόλοιπου κέντρου.

 

[Smaragda53]

νομίζω ότι είσαι έτοιμος να εκδόσεις ταξιδιωτικό οδηγό για τη Βιέννη!

 

[Marios_Gr]

νομίζω ότι είσαι έτοιμος να εκδόσεις ταξιδιωτικό οδηγό για τη Βιέννη!

Που να μη με κυνήγαγαν οι ιοί και οι καύσωνες...