Αυστρία Ο Νεαρός Λαγός στην Ισημερινή Βιέννη

[Marios_Gr]

~ Naschmarkt

Η μεγαλύτερη και παλαιότερη υπαίθρια αγορά της Βιέννης είναι αναμφίβολα η Naschmarkt. Kαταλαμβάνει μία επιμήκη νησίδα μεταξύ των οδών Rechte Wienzeile και Linke Wienzeile, μήκους 1,5 χιλιομέτρου.

Πίσω από το όνομά της υπάρχει μία ενδιαφέρουσα ιστορία. Εκεί τον 16ο αιώνα πουλιούνταν κυρίως δοχεία για γάλα φτιαγμένα από ξύλο φράξου (ή αλλιώς μελιάς). Επειδή στα γερμανικά ο φράξος ονομάζεται Asch, η αγορά πήρε το παρατσούκλι Aschmarkt, που με τα χρόνια έγινε Naschmarkt.

Στα 120 μαγαζάκια της θα βγείτε κυρίως τρόφιμα και μπαχαρικά από όλο τον κόσμο, αλλά και ήδη για το σπίτι και ρουχισμό. Και όχι μόνο. Ποικιλία φαγάδικων, από κρεπερί και πιτσαρίες μέχρι μαγαζιά με σούσι και κεμπάπ, βρίσκονται επίσης εκεί, κάποια από αυτά φημισμένα σε όλη την πόλη. Το παζάρι που γίνεται κάθε Σάββατο έχει γίνει πλέον θεσμός και έχει κάνει το μέρος ιδιαίτερα δημοφιλές και στους νεαρούς Βιεννέζους. Οι εξωτικές μυρωδιές θα σας οδηγήσουν εκεί.

 

[Marios_Gr]

~ Wagner Apartments

Περπατώντας επί της οδούς οδού Linke Wienzeile, ακριβώς στο τέλος της Naschmarkt, στους αριθμούς 38 και 40 και με θέα προς την αγορά, στέκουν δύο πολύ χαρακτηριστικά κτήρια της πόλης. Τα Wagner Apartments είναι δύο πολυκατοικίες του Αυστριακού αρχιτέκτονα Otto Wagner, που σχεδιάστηκαν το 1898 και αντικατοπτρίζουν την Σετσεσιονιστική περίοδό του.

Αυτό σημαίνει ότι ο δημιουργός επιλέγει να διακοσμήσει εξωτερικά τα κτήρια με ιδιαίτερα ευφάνταστα Art Nouveau μοτίβα. Το ένα από αυτά -που ονομάζεται Majolika Haus- με ροζ, μπλε και πράσινα φλοράλ σχέδια από τον ζωγράφο Alois Ludwig, και το άλλο με ανάγλυφες χρυσές διακοσμήσεις του Βιεννέζου εικαστικού Koloman Moser.

Τα δύο αυτά συγκροτήματα διαμερισμάτων, που ήταν ιδιοκτησίες του ίδιου του Wagner, κατασκευάστηκαν ως μία ενιαία αισθητικά ενότητα, πολύ διαφορετική από αυτές που κυριαρχούσαν αρχιτεκτονικά στην πόλη, και με σκοπό να στεγάσουν την ανώτερη τάξη της Βιέννης. Για τον λόγο αυτό διέθεταν άνετους χώρους και πολυτέλειες σπάνιες για τις αρχές του 20 αιώνα, όπως εσωτερικά ασανσέρ. Παρόλα αυτά, ο επαναστατικός για την εποχή χαρακτήρας του ρεύματος της Απόσχισης, έκανε την τότε συντηρητική Βιεννέζικη κοινωνία να τα αντιμετωπίσει με επιφύλαξη, ακόμα και με ειρωνεία.

 

[Marios_Gr]

~ Secession

Μια βόλτα κατά μήκος της Linke Wienzeile θα σας δώσει την ευκαιρία να θαυμάσετε και άλλα ενδιαφέροντα κτήρια, πολλά από τα οποία με μεγάλη ιστορική σημασία, όπως το Theater an der Wien. Είναι το παλαιότερο θέατρο της Βιέννης, χτισμένο το 1801 από τον φίλο του Μότσαρτ, Emanuel Schikaneder. Εκεί έγινε η πρεμιέρα της όπερας Fidelio του Μπετόβεν το 1805 (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία ομολογουμένως, αφού εκείνη την περίοδο οι Βιεννέζοι ζούσαν τη δραματική κατάληψη της πόλης τους από τον Ναπολέοντα).

Theater an der Wien

Κατευθυνόμενοι στο κέντρο της Βιέννης, στο τέλος της Linke Wienzeile, βλέπουμε ίσως το πλέον συμβολικό καλλιτεχνικά κτήριο της πόλης, το Κτήριο της Απόσχισης ή Secession.

Ο Βιεννέζικος Σετσεσιονισμός ή Απόσχιση ήταν ένα καλλιτεχνικό κίνημα που ιδρύθηκε το 1897 από μια ομάδα Βιεννέζων καλλιτεχνών η οποία εναντιώθηκε στις συμβάσεις των κυρίαρχων καλλιτεχνικών ρευμάτων της εποχής, αποσχίστηκε από την επίσημη Ένωση Αυστριακών Καλλιτεχνών και δημιούργησε μία καινούρια, επαναστατική και αντισυμβατική καλλιτεχνική τάση. Κατ’ αναλογία, με τον ίδιο τρόπο είχε δημιουργηθεί νωρίτερα και το κίνημα των ιμπρεσιονιστών στο Παρίσι. Με κυρίαρχο τον Gustav Klimt, πολλοί ζωγράφοι, γλύπτες και αρχιτέκτονες της εποχής ακολούθησαν το κίνημα και εξελίχθηκαν σε εμβληματικές φυσιογνωμίες του.

Το κτήριο χτίστηκε το 1897 από τον πρωτεργάτη του κινήματος Joseph Maria Olbrich ως εκθεσιακός χώρος που θα στέγαζε τα έργα των Σετσεσιονιστών καλλιτεχνών. Η σχεδόν πλήρης απουσία παραθύρων, η κυβική του φόρμα με τους τέσσερις πυργίσκους, και κυρίως, η σφαίρα από τα 2.500 επίχρυσα φύλλα δάφνης στην οροφή, το έχει αναγάγει σε ένα χαρακτηριστικό τοπόσημο για τη Βιέννη, αλλά του έχει κολλήσει και το χαριτωμένο παρατσούκλι "Χρυσό Λάχανο" από τους ντόπιους. Στην πρόσοψη, επάνω από την είσοδο, υπάρχει με χρυσά γράμματα η φράση: «Σε κάθε εποχή η τέχνη της, σε κάθε τέχνη η ελευθερία». Δίπλα στο κτήριο θα δείτε το επιβλητικό άγαλμα του γλύπτη Arthur Strasser, με τον Μάρκο Αντώνιο σε άρμα που το σέρνουν λιοντάρια.

 

[Marios_Gr]

Alsergrund ~ Ο Sigmund δεν μένει πια εδώ

Βόρεια του κέντρου της Βιέννης βρίσκεται το 9ο δημοτικό διαμέρισμα και ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα, το Alsergrund.

Ενώ γενικά ως περιοχή έχει έναν τεχνοκρατικό χαρακτήρα, με πολλά κυβερνητικά κτήρια και πανεπιστημιακά παραρτήματα, είναι κυρίως γνωστή για την τελευταία κατοικία του Ludwig van Beethoven, το σπίτι του πατέρα της ψυχανάλυσης Sigmund Freud, το παλάτι Liechtenstein με τον εξαίσιο κήπο του και τον επιβλητικό νέο-γοτθικό ναό Votivkirche.

 

[Marios_Gr]

~ Votivkirche

Η επίδραση της πολλής ζέστης, όπως και κάθε ακραίας συνθήκης, είναι διαφορετική από άνθρωπο σε άνθρωπο, ανάλογα με τις προσωπικές του αντοχές και την ιδιοσυγκρασία του. Εμένα που προκαλεί ψυχολογική ισοπέδωση και νοητικό όλεθρο. Και όσο την αποφεύγω, τόσο αυτή με οσμίζεται και με βρίσκει.

Ένα από τα πολλά μουσεία που είχα προγραμματίσει να δω στις λίγες μέρες που θα βρισκόμουν στη Βιέννη ήταν και αυτό του Sigmund Freud, και μάλιστα έχοντάς το ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων μου. Πρόκειται ουσιαστικά για το σπίτι που έζησε στη Βιέννη τα πιο παραγωγικά του χρόνια ως επιστήμονας, και εφόσον στέγαζε και το ιατρείο του, εκεί ανέπτυξε και εφάρμοσε τις φημισμένες τεχνικές του, που αποτέλεσαν τη βάση της σύγχρονης ψυχανάλυσης.

Η επίσημη τουριστική ιστοσελίδα της πόλης (www.wien.info/en) ήταν σαφής, το Μουσείο Sigmund Freud είναι ανοιχτό καθημερινά εκτός Δευτέρας. Πληροφορία απλή, συγκεκριμένη και εύληπτη. Οργάνωσα, λοιπόν, το πρόγραμμά μου με τέτοιο τρόπο ώστε η επίσκεψή μου εκεί να μην γίνει τη Δευτέρα, που θα ήταν ούτως ή άλλως και η τελευταία μέρα της παραμονής μου στην πόλη.

Στο δρόμο για το Μουσείο και στα όρια του Alsergrund με το Innere Stadt, στη μέση ενός πάρκου, βρίσκεται μία πραγματικά τεράστια εκκλησία. Η Votivkirche χτίστηκε ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον Θεό, δηλαδή ως τάμα, για τη σωτηρία του αυτοκράτορα Franz Joseph A’ από την απόπειρα δολοφονίας που έγινε εναντίον του στις 18 Φεβρουαρίου του 1853 από έναν Ούγγρο εθνικιστή. Από εκεί προέρχεται και το όνομά της (votive=αφιερωματικός). Το σχέδιό της σε νέο-Γοτθικό στυλ από τον Heinrich von Ferstel είναι αυτό που κέρδισε τον σχετικό αρχιτεκτονικό διαγωνισμό που προκηρύχθηκε το 1854. Τελικά η ανέγερση του ναού ολοκληρώθηκε 24 χρόνια αργότερα, συμπίπτοντας έτσι με το Ασημένιο Ιωβηλαίο του αυτοκρατορικού ζευγαριού.

 

[Marios_Gr]

~ Gartenpalais Liechtenstein

Στον αριθμό 19 της οδού Berggasse βρίσκεται το σπίτι και μουσείο του Sigmund Freud. Και όταν έφτασα εγώ, εκεί ήταν. Αλλά ήταν κλειστό. Το κατάλαβα όταν μπήκα μεν από την κεντρική είσοδο του σπιτιού, αλλά πλην της εσωτερικής αυλής, όλα τα δωμάτια ήταν κλειστά. Μου το επιβεβαίωσε και ένας εργάτης που ήταν στο μαγαζάκι με τα σουβενίρ του ισογείου, με χειρονομίες απόγνωσης όταν πήγα να σπρώξω τη γυάλινη πόρτα.

Με κυρίευσαν σκέψεις οργής και απαξίας για το πόσο ανοργάνωτη είναι τελικά η Βιέννη και το πόσο αδιάφορος ο τουριστικός οργανισμός της ώστε να μην ενημερώσει το σχετικό site για το γεγονός ότι εκτάκτως εκείνη την ημέρα το μουσείο θα παρέμενε κλειστό. Την ημέρα, μάλιστα, που θα πήγαινα εγώ, με κόπο και αυτοθυσία, περπατώντας μέσα στη ζέστη ως την άλλη μεριά της πόλης προκειμένου να δω το ντιβάνι που ο Σίγκμουντ ξάπλωνε τους ασθενείς του, για να αποφανθεί τελικά ότι για ό,τι τους βασανίζει φταίει η παιδική τους ηλικία και η καταπιεσμένη τους λίμπιντο. Ήταν ώρες αργότερα, όταν σε κατάσταση χαλαρότητας και ψυχραιμίας συνειδητοποίησα ότι ήταν Δευτέρα και ότι η πληθώρα των αξιοθέατων που είχα στριμώξει σε τέσσερις ημέρες και ο εξοντωτικός καύσωνας είχαν παραπετάξει το μουσείο την ημέρα που δεν έπρεπε.

Όταν όμως πρέπει σε λίγες μέρες να δεις μία πόλη, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Γρήγορη αλλαγή πλάνων, και καταφυγή στο Google Maps για το ποιο άλλο αξιόλογο αξιοθέατο υπάρχει στη γύρω περιοχή. Και υπήρχε. Το Liechtenstein Garden Palace, παλάτι με κήπο αξιοζήλευτο μέσα στο κέντρο της πόλης, άμεσα προσβάσιμο και εύκολα επισκέψιμο. Πέρα από τις συλλογές Rubens, Van Dyck και Raffael που διακοσμούν το εσωτερικό του, από το 2004 φιλοξενεί και το πιο ακριβό έπιπλο στον κόσμο, το Badminton Cabinet!

Όμως εγώ περιορίστηκα στον εξαιρετικό του κήπο, που διαμορφώθηκε τον 19ο αιώνα σε αγγλικό στυλ, με λιμνούλες και γλυπτά, και αποτελεί μία πραγματική όαση μέσα στην πόλη, με πολύ κόσμο να τον αξιοποιεί για την πρωινή του βόλτα (η είσοδος σε αυτόν είναι δωρεάν). Το Παλάτι άνηκε στην Πριγκιπική Οικογένεια του Liechtenstein και χτίστηκε το 1962 ως η καλοκαιρινή της κατοικία, σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Domenico Martinelli.

Στον δρόμο για το παλάτι θα συναντήσετε την εκκλησία Servitenkirche, ιδρυθείσα ως μοναστήρι το 1638 από το καθολικό Τάγμα των Υπηρετών της Παρθένου Μαρίας (Ordo Servorum Beatae Mariae Virginis), κατόπιν αδείας του τότε Αυτοκράτορα Φερδινάρδου του 3ου. Είναι αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Βοήθειά μας.

 

[Marios_Gr]

Innere Stadt ~ Αυτοκρατορική λαίλαπα

Άφησα για το τέλος της περιγραφής μου το κεντρικό διαμέρισμα της Βιέννης Innere Stadt, την «Εσωτερική Πόλη», όχι γιατί χρονικά κατέλαβε το τελευταίο κομμάτι του ταξιδιού μου (μπαινόβγαινα σε αυτό όλες τις μέρες της παραμονής μου στην πόλη), αλλά λόγω του πλήθους και της πυκνότητας των αξιοθέατών του.

Με τα χρόνια εξελίχθηκε στο πιο ολιγοπληθές διαμέρισμα της πρωτεύουσας, ως ήταν αναμενόμενο, εφόσον ο χαρακτήρας του είναι σήμερα ιστορικός και τουριστικός και όχι οικιστικός. Εξωτερικά οριοθετείται από την περίφημη Ringstraße, ενώ εσωτερικά χωρίζεται σε τέσσερις επιμέρους συνοικίες, τις Stubenviertel, Kärntner Viertel, Widmerviertel και Schottenviertel.

Τα πάντα στο κέντρο της Βιέννης είναι επιβλητικά, άρτια διατηρημένα και ακριβά, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η αυτοκρατορική διάσταση της πόλης φτάνει στο απόγειό της, λες και η βαριόμοιρη Σίσσυ και η ερωτύλα Μαρία Βετσέρα θα πεταχτούν από το επόμενο στενό. Και όπως σε κάθε περίσταση άκρατης τουριστικής εκμετάλλευσης, το κιτς -με την έννοια της ευτελούς απομίμησης του ακριβού- είναι αναπόφευκτο συνοδευτικό στοιχείο και εδώ.

 

[Marios_Gr]

~ Naturhistorisches Museum

Τα «δίδυμα» μουσεία Φυσικής Ιστορίας και Ιστορίας της Τέχνης καταλαμβάνουν ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο στην περιοχή των μουσείων της Βιέννης και χωρίζονται μεταξύ τους από την Πλατεία της Μαρίας Θηρεσίας με το επιβλητικό άγαλμα της Αυτοκράτειρας του Οίκου των Αψβούργων και τους περίτεχνα κουρεμένους θάμνους.

Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης είναι ένα από τα μεγαλύτερα του είδους παγκοσμίως. Αποτελείται από 39 εκθεσιακούς χώρους που στεγάζουν πάνω από 20 εκατομμύρια εκθέματα. Λειτουργεί επίσης ως ερευνητικό κέντρο για μελέτες πάνω στην εξέλιξη της ζωής και του πλανήτη μας.

Το κτήριο του μουσείο, όπως και το εξωτερικά πανομοιότυπο του Μουσείου της Ιστορίας της Τέχνης που στέκει απέναντί του, σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Gottfried Semper και Carl Hasenauer κατόπιν εντολής του αυτοκράτορα Franz Joseph του A’. Ο ίδιος ο αυτοκράτορας ήταν και αυτός που το εγκαινίασε στις 10 Αυγούστου του 1889. Τις οροφογραφίες πάνω από τη μεγάλη κεντρική σκάλα με τον τίτλο «Ο κύκλος της ζωής», που αναπαριστούν αλληγορικά την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, επιμελήθηκε ο Αυστριακός ζωγράφος Hans Canon.

Στις διαδοχικές του αίθουσες μπορείς να παρακολουθήσεις σε χρονολογική διάταξη την πορεία εξέλιξης της Γης και της ζωής πάνω σε αυτή, μέσα από εκθέσεις ορυκτών και μετεωριτών, τρισδιάστατες προβολές γεωλογικών και αστρονομικών φαινομένων, απολιθώματα και αναπαραστάσεις προϊστορικών ζώων και διοράματα οικοτόπων με τα χαρακτηριστικά ζωικά και φυτικά είδη που φιλοξενούν. Υπάρχουν ακόμα αίθουσες με αναφορές στην πορεία της ανθρωπότητας, από τον προϊστορικό άνθρωπο μέχρι τη σύγχρονη βιομηχανική παραγωγή αγαθών και την ανακύκλωση. Ως συνήθως συμβαίνει σε τέτοια μουσεία, η πιο δημοφιλής αίθουσα είναι αυτή με τους σκελετούς των δεινοσαύρων, στην προκειμένη περίπτωση και με ένα κινούμενο και «ομιλούν» μοντέλο Αλλόσαυρου σε φυσικό μέγεθος.

Παρόλα αυτά, η «ντίβα» του μουσείου είναι ένα αγαλματάκι ύψους μόλις 11,1 εκατοστών και ηλικίας 25.000 ετών. Η «Αφροδίτη του Willendorf» βρέθηκε στην ομώνυμη τοποθεσία της Κάτω Αυστρίας το 1908 και πιθανότατα αναπαριστά κάποια θεά της γονιμότητας της πρώιμης λίθινης εποχής.

Δεν θα ντραπώ να πω την αλήθεια. Τα μουσεία φυσικής ιστορίας είναι τα αγαπημένα μου και πάντα τα περιλαμβάνω στα ταξίδια μου σε άλλες χώρες. Στην περίπτωση όμως της Βιέννης είχε και μία επιπλέον χρησιμότητα. Τον κλιματισμό που θα μου προσέφερε στην πιο ζεστή μέρα του ταξιδιού μου, που από το πρωί έβραζε ο τόπος. Το ότι οι περισσότερες αίθουσες του συγκεκριμένου μουσείου -όπως γρήγορα διαπίστωσα- είχαν απλά ταπεινούς ανεμιστήρες και όχι air condition, ήταν η τιμωρία μου για την ασέβεια που επέδειξα απέναντι στην επιστήμη, τον πλανήτη και τους Αλλόσαυρους.

Η Αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία

Η μεγαλύτερη έκθεση μετεωριτών παγκοσμίως βρίσκεται εκεί

Εξαιρετικό μαλλί και νύχι

Η Αφροδίτη του Willendorf

 

[Marios_Gr]

~ Kunsthistorisches Museum Wien

Στην άλλη πλευρά της Πλατείας της Μαρίας Θηρεσίας και απέναντι από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, βρίσκεται το αρχιτεκτονικά όμοιό του Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης της Βιέννης. Χτίστηκε το 1891 κοντά στο παρακείμενο Αυτοκρατορικό Παλάτι για να στεγάσει τη συλλογή έργων τέχνης της αυτοκρατορικής οικογένειας των Αψβούργων.

Εκεί θα θαυμάσετε πολλά από τα αριστουργήματα της Ευρωπαϊκής ζωγραφικής -μεταξύ άλλων, των Rembrandt, Rubens, Dürer και Caravaggio- καθώς και τη μεγαλύτερη στον κόσμο συλλογή έργων του Pieter Brueghel. Περιλαμβάνει επίσης πτέρυγες με εκθέματα από την Αίγυπτο και τη Μέση Ανατολή, Αρχαία Ελληνικά και Ρωμαϊκά έργα τέχνης, Μεσαιωνικά όπλα και ενδυμασίες και με μια πραγματικά τεράστια συλλογή νομισμάτων.

Η αισθητική άποψη του μουσείου στις περισσότερες αίθουσες είναι να είναι όλος ο χώρος υποφωτισμένος, με δέσμες φωτός να τονίζουν μόνο τα εκθέματα, δημιουργώντας ένα παιχνίδι με φως και σκιές. Πάντως η πλέον ζωτικής σημασίας παροχή για τη δική μου περίπτωση ήταν ότι οι αίθουσες κλιματίζονταν!

Νερό ~ Giuseppe Arcimboldo

Φωτιά ~ Giuseppe Arcimboldo

Η γιορτή της Αφροδίτης ~ Paul Rubens

 

[Sassenach77]

Απο τις ωραιότερες πινακοθήκες που έχω δει! Λατρεύω Arcimboldo, ήταν θεούλης!!!

 

[Sassenach77]

τώρα το πρόσεξα αυτό! Τι είναι, έκθεμα; Φαντάζομαι τη αντίδραση σου όταν το είδες

 

[Marios_Gr]

Θα ήθελα εδώ να κάνω μία σύντομη διακοπή στην περιγραφή των αξιοθέατων για να αναφέρω τη σωτήρια συνεισφορά των Starbucks (και) σε αυτό μου το ταξίδι.

Φυσικά τα περίφημα καφέ της Βιέννης αποτελούν τη λογική και αναμενόμενη επιλογή όταν βρίσκεσαι εκεί. Αλλά υπό τις συνθήκες του διαρκούς συνωστισμού εν μέσω πανδημίας, των εξαιρετικά υψηλών τιμών και της μικρής ποικιλίας σε παγωμένα ροφήματα που επικρατούν σε αυτά, κάποιες φορές το κατάστημα των Starbucks στο στενάκι Bräunerstraße κάθετα στον πεζόδρομο της οδού Graben, αποτέλεσε μία βολική και αξιοπρεπή εναλλακτική.

Καθήμενος στα λίγα έξω τραπεζάκια του καταστήματος βλέπεις κατευθείαν στο βάθος την επιβλητική Στήλη της Πανούκλας, απολύτως ταιριαστή θέα στους καιρούς έξαρσης μεταδοτικής νόσου που ζούμε (θα υπάρξει άραγε το Μνημείο του Κορονοϊού στο μέλλον...?). Τα παγωμένα Cool Lime με φυλλαράκια μέντας με έσωσαν σε δύσκολες στιγμές. Μία από αυτές ήταν όταν κάθισα για να συνέλθω από τα 39 ευρώ που έδωσα για έναν πλαστικό Σπινόσαυρο μετρίου μεγέθους και χαρακτήρα, παραγγελιά του ανηψιού μου από το μαγαζάκι του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Τουλάχιστον ο Σπινόσαυρος υπήρξε ευπρεπής και διακριτικός στο κατάστημα, με τον μοναδικό θαμώνα που τον πρόσεξε να είναι ένα ημιλιπόθυμο από τη ζέστη πιτσιρίκι στο διπλανό τραπεζάκι, που έσκασε ακόμα περισσότερο -από τη ζήλια του- για το απόκτημά μου.