Ηνωμένο Βασίλειο Ούτε στον εχθρό μου!...

[Pan Kai]

Καλοκαίρι του 1993... Αύγουστος... Ήταν το δεύτερο ταξίδι μου στο εξωτερικό - το πρώτο, το είχα πραγματοποιήσει τον προηγούμενο χρόνο, στο Άμστερνταμ. Αυτή τη φορά το ήθελα λιγάαακι πιο "σύνθετο", πιο "γεμάτο". Έτσι, αποφάσισα να επισκεφτώ τη Μεγάλη Βρεττανία.
Είχα 8 μέρες στη διάθεσή μου και έβαλα σκοπό, μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, να επισκεφτώ όσο περισσότερες πόλεις μπορούσα. αρχικός μου στόχος, ήταν "1 πόλη ανά 1 ημέρα". Έχοντας αυτό κατά νου, έβγαλα ένα πάσο για τα τρένα, από ένα γραφείο κοντά στη Φιλλελήνων, ετοίμασα το σακίδιό μου και άρχισα να κάνω όνειρα: "1 μέρα Λονδίνο, 1 Μάντσεστερ, 1 Λίβερπουλ, 1 Γλασκώβη, 1 Εδιμβούργο, 1 Κάρντιφ, 1 Δουβλίνο και 1 το ταξίδι, σύνολο 8... Τέλεια!" (Βέβαια, το ξέρω ότι ο τρόπος σκέψης μου ήταν εντελώς λάθος, μιας και τα μόνα αξιοθέατα που θα έβλεπα καλά θα ήταν οι σταθμοί του τρένου, αλλά νέος ήμουν, δεύτερο ταξίδι μου ήταν - και ουσιαστικά το πρώτο μου σαν backpacker - οπότε, συγχωρεμένος!)
Δε θα σας κουράσω με πολλές λεπτομέρειες - άλλωστε, αλλού είναι το ζουμί της ιστορίας. Θα αναφέρω, μόνο, ότι τελικά έκατσα 4 μέρες στο Λονδίνο, το οποίο και μου έφαγε σχεδόν όλα μου τα χρήματα! (Κακή διαχείριση χρημάτων... Τί τό'θελα, τρομάρα μου, το βιβλιαράκι του "Μαντάμ Τυσσό"; Τέσσερα χιλιάρικα μου κόστισε - όσα, δηλαδή, έπαιρνα μεροκάματο!) Αυτά τα λίγα που μου έμειναν στην άκρη, έφταναν ίσα-ίσα για ν'αλλάξω ημερομηνία στην πτήση του γυρισμού μου και να επιστρέψω Ελλάδα νωρίτερα. (Πήγα και ρώτησα στο πρακτορείο της Ολυμπακής). Έτσι, όμως, θα έχανα τις κρατήσεις που είχα ήδη κάνει (και είχα πληρώσει) σε Γλασκώβη, Εδιμβούργο και Κάρντιφ - αυτό έγινε μέσω του hostel στο Λονδίνο. Δεν υπήρχε internet κείνες τις εποχές, ούτε κινητά...
Τί να κάνω, τώρα; Να φύγω πίσω για Ελλάδα την επόμενη μέρα και να χάσω τα λεφτά που έχω δώσει, ή να ανέβω Γλασκώβη και να συνεχίσω την περιήγησή μου; Όπως σας είπα και πριν, τα χρήματά μου ήταν ελάχιστα! Το μόνο που δεν κινδύνευε να τελειώσει, ήταν ο καφές (είχα μαζί μου Nescafe με όλα τα απαραίτητα) και ο καπνός μου. Α! Όλα κι όλα! Καφές και τσιγάρο δε μου έχει λείψει ποτέ!!!

Πώς σας φαίνεται; Θέλετε να συνεχίσω;
Pan Kai

 

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[ggonholidays]

Βέβαια! Περιμένουμε...

 

[Pan Kai]

Βέβαια! Περιμένουμε...

Σε ευχαριστώ πολύ για το κουράγιο και τη δύναμη που μου δίνεις! (Ρουθούνισμα, περιστροφή κεφαλιού από αριστερά δεξιά, χαμήλωμα κεφαλιού)...
Το δίλημμα στο οποίο βρισκόμουν ήταν πράγματι μεγάλο. Από τη μία, ήθελα πολύ να επιστρέψω άρον-άρον πίσω και να αποφύγω μεγαλύτερο διασυρμό. Από την άλλη, όμως, είχα και μια περηφάνεια, έναν εγωϊσμό. Τί θα έλεγαν οι δικοί μου, όταν με έβλεπαν να επιστρέφω 4 μέρες νωρίτερα;
Κι έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω το ταξίδι μου! Ναι, το ξέρω ότι ήταν καθαρή τρέλλα, αλλά αφού είχα καφέ και τσιγάρα, δε με ένοιαζε και τόσο. "Θα τα βολέψω", σκέφτηκα, "κουτσά-στραβά".
Έτσι, πήρα το τρένο από Λονδίνο και ανέβηκα Εδιμβούργο. Βγήκα από το σταθμό και τράβηξα κατά το hostel. Στα αριστερά μου, βλέπω ένα λόφο κι απάνω του το κάστρο του Εδιμβούργου - να σημειώσω ότι, καθ' ότι Αύγουστος, η πόλη είχε βάλει τα γιορτινά της, μέσω του Φεστιβάλ της. Σταματάω, βγάζω το σακίδιο από την πλάτη μου, το ακουμπάω κάτω, γονατίζω κι αρχίζω να ψάχνω για την φωτογραφική μου μηχανή. Δε γινόταν να μην αποθανατίσω αυτή την εικόνα!...
Αμ, δε! Πουθενά η μηχανή! Άδειασα όλο το σακίδιο, έψαξα παντού, κάθε τσέπη και σχισμή, τίποτα! Κια τότε, μου περνάει μια σκέψη από το μυαλό, που με αφήνει έντρομο:
Η φωτογραφική μου μηχανή, μια Olympus με μεχάλο zoom, που αγόρασα λίγο πριν το ταξίδι και την οποία χρησιμοποίησα για πρώτη φορά στο ταξίδι, αναπαυόταν... μέσα στο ντουλάπι του δωματίου στο hostel, στο Λονδίνο! Πάω αμέσως σε θάλαμο, τηλεφωνάω στο hostel (μάλιστα, η κοπελλιά που δούλευε ρεσεψιόν μια από τις βάρδυες και την οποία πέτυχα στο τηλέφωνο, ήταν "δικιά μας"... Ελληνίδα... Κύπρια!) αλλά, όχι... Η μηχανή μου δεν βρέθηκε πουθενά! Δε θα ντραπώ να σας το πω: Έβαλα τα κλάμματα! Όχι τόσο για τη μηχανή, ούτε για τα 180 χιλιάρικα που μου είχε κοστίσει, όσο για τις φωτογραφίες που ήταν μέσα της και για αυτές που δε θα μπορώ να τραβήξω! (κΙ έτσι, όπως καταλαβαίνετε, από αυτό μου το ταξίδι δεν έχω ούτε μία φωτό ως ανάμνηση)!...
Περίλυπος, με μάτια κόκκινα ακόμα και με σκυμμένο το κεφάλι, παίρνω το δρόμο για το hostel, αφού πρώτα έκανα μια στάση στα Mc Donalds για να φάω. (Μάλιστα, στο γεύμα μου, είχα συντροφιά τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη: "Μίλησέ μου, μίλησέ μου, δε σε φίλησα ποτέ μου..."
...Ήταν η τελευταία φορά που έβαζα φαγητό στο στόμα μου, στο Ηνωμένο Βασίλειο!

Λοιπόν; Να συνεχίσω;

 

[piccolo_mondo]

Ναι καλε, να συνεχισεις! Χρηματα για το hostel ειχες;

 

[makisg]

αργείς......

 

[ggonholidays]

Πες πες...

 

[Pan Kai]

Ναι καλε, να συνεχισεις! Χρηματα για το hostel ειχες;

Τα μισά τα είχα δώσει με την κράτηση στο hostel στο Λονδίνο - ήταν της ίδιας αλυσίδας και έγινε τηλεφωνικά. Τα υπόλοιπα θα τα έδινα εκεί, όταν θα παραλάμβανα το κλειδί του δωματίου. (Το ίδιο θα ίσχυε και για την Γλασκώβη, αλλά και για το Κάρντιφ). Τόσα ΑΚΡΙΒΩΣ είχα στο παντελόνι - ζήτημα θα ήταν να είχα μερικές λίρες παραπάνω!
Τελείωσα, που λέτε, το φαγητό μου, και πήρα το δρόμο για το hostel. Όλα καλά, δε χρεώθηκα κάτι παραπάνω από αυτά που περίμενα. Ανέβηκα στο δωμάτιο, κι έπεσα κουρασμένος (περισσότερο ψυχικά) για ύπνο.
Την επομένη το πρωϊ, νά'μαι πάλι στο σταθμό του τρένου. Γλασκώβη... 40 χλμ. απόσταση, σε μισή ωρίτσα την είχα κάνει, οπότε είχα σχεδόν όλη μέρα στη διάθεσή μου για να δω την πόλη. Έλα, όμως, που έτυχε κείνη τη μέρα να παίζει η ΑΕΚ με την Glasgow Rangers! Κι έτσι, προορισμός μου ήταν μια σκωτσέζικη παμπ, λίγο πιο κάτω από το hostel που στρατοπέδευσα.
Μπαίνω μέσα, παραγγέλνω μια μπύρα και κάθομαι σ' ένα τραπεζάκι. "Θα βάλεις τον αγώνα"; είπα στο μπάρμαν... Με το που του το είπα, αυτός άλλαξε κανάλι στην τηλεόραση κι έβαλε το ματς (έβρεχε κιόλας, θυμάμαι... όχι πολύ έντονα, αυτό το "σπαστικό").
Λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, βάζουμε γκολ! "Τώρα",΄λέω γώ, "τί κάνουμε; Πανηγυρίζουμε ή καθόμαστε στα αυγά μας;". Άφησα να μου ξεφύγει ένα "γιες" με τη χαρακτηριστική κίνηση της γροθιάς, που μόνο εγώ το άκουσα, και συνέχισα να παρακολουθώ τον αγώνα.
Στο ημίχρονο, σηκώθηκα και πήγα στο μπαρ να πάρω άλλη μια μπυρίτσα. Ε, λοιπόν, όσοι από τους θαμώνες βρισκόντουσαν ήδη εκεί, ή όσοι ερχόντουσαν να παραγγείλουν, μου έσφιγγαν το χέρι και μου έδιναν συγχαρητήρια!!! Καμάρι, εγώ μιλάμε... σα γύφτικο σκεπάρνι! Και να τα χαμόγελα, και να τα συγχαρήκια. Μη σας τα πολυλογώ, ο αγώνας έληξε 1-0 υπέρ της ΑΕΚ, μέσα στη Σκωτία!
Κι εγώ, πήρα το δρόμο για το hostel... Αυτές οι 2 μπύρες ήταν ότι είχα βάλει στο στόμα μου όλη μέρα. Παραδόξως, όμως, δεν πείναγα! (Ευτυχώς, κιόλας, έτσι;...) Κάτι η νιότη μου, κάτι ο ενθουσιασμός μου για το ταξίδι, κάτι που με μάγεψε η Σκωτία, κάτι η νίκη της ΑΕΚ, με έκαναν να ξεχάσω το αίσθημα της πείνας. Πάλι καλά!
Και ξημερώνει η άλλη μέρα... Βουρ για το Κάρντιφ! Είναι και λίγο μακρυούτσικα, πανάθεμά το!...

Όχι... ΔΕ θα σας ρωτήσω αν θέλετε να συνεχίσω, ή όχι... Θα το κάνω, ούτως ή άλλως, γαιτί...
...τα καλύτερα έπονται!!!

 

[niax]

Mπραβο φιλε, εχεις ξεκινησεις δυναμικα! Μετα την βαρβατη αυτοπαρουσιαση, αμεσα ξεκινας ιστορια και μαλιστα στις 6 το πρωι!! Εισαι και δικος μας αφου κουβαλας νεσκαφε στα ταξιδια και οταν εισαι αφραγκος προτιμας να φας τα τελευταια ψιλα σε μπυρες στην παμπ αντι κανα σαντουιτσ!! Φιλικη συμβουλη, καλυτερα μη ξεκινας την περιγραφη σου με quotes, μιας και οταν θα τελειωσεις την ιστορια σου θα μαζευτουν τα κεφαλαια και θα πανε στις ταξιδιωτικες ιστοριες (ξερεις, εκει που σου ελεγε οτι δεν εχεις προσβαση) οπου δεν φαινονται τα σχολια απο κατω. Αναμενουμε συνεχεια!

 

[Pan Kai]

Έφτασα στο Κάρντιφ βραδάκι... Κατά τις 8... Με το που κατεβαίνω, διαβάζω την πινακίδα στο σταθμό: "Cardith" - ή κάπως έτσι, τέλος πάντων. (Αργότερα, έμαθα ότι υπάρχει ουαλλική γλώσσα/διάλεκτος, την οποία μιλούν κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία κάτοικοι. Αχ, αυτοί οι νέοι... να μην κρατάν τις παραδόσεις και τα έθιμα). Πάντως, δε σας κρύβω, ότι η ταμπέλα με ξένισε αρκετά και με ψιλοτρόμαξε. Είχε αρχίσει να νυχτώνει κιόλας, δεν είναι και καμμια μεγαλούπολη το Κάρντιφ με φώτα και κοσμοπλημμύρα, ε... πολύ θέλει ο άνθρωπος;
(Και πού να φανταστώ, ότι αυτό θα ήταν ΜΟΝΟ η αρχή)...
Το hostel μου ήταν δίπλα από ένα... νεκροταφείο!!! Έκανα πως δεν το είδα, μπήκα μέσα, έδωσα τα στοιχεία μου και τα υπόλοιπα χρήματα της κράτησης στο ρεσεψιονίστα και πήγα στο δωμάτιο ν' αφήσω το σακίδιό μου. Το αφήνω, αφού πρώτα έβγαλα από μέσα καφέ και ζάχαρη." Ας πιούμε, πρώτα, ένα καφεδάκι", σκέφτηκα "και μετά βλέπουμε..."
Στην κουζίνα, ήταν κι ένα άλλο παιδί. Πιάσαμε την κουβέντα, και με προσκάλεσε να πάω μαζί του και με άλλα παιδιά που είχαν κανονίσει βόλτα. "Γιατί όχι; Μέσα!" σκέφτηκα και είπα φωναχτά. Είμασταν 5-6 άτομα, όλοι από διαφορετικές εθνικότητες. Ο ένας από αυτούς είχε και κιθάρα. Βγήκαμε έξω και αρχίσαμε να περπατάμε. Πιο κάτω, υπήρχε ένα σαν πάρκο, σαν δασάκι... ένας χώρος με πράσινο, δηλαδή. Βρήκαμε ένα ξέφωτο και κάτσαμε κάτω, στο χώμα, γύρω-γύρω. ",Ωρα είναι", σκέφτηκα, "να προσγειωθεί κανα ΟΥΦΟ και να μας την πέσουν τίποτα εξωγήινοι!" (Δε φταίω γω... Το μέρος ήταν σαν βγαλμένο από την ταινία "ΕΤ Ο Εξωγήινος").
Άρχισε ο δικός μας να γρατσουνάει την κιθάρα,΄με έπιασε εμένα ο οίστρος και έβγαζα στίχους και αυτός τους "έβγαζε" στην κιθάρα σε διάφορους ρυθμούς: Από ροκ και μπαλάντα, μέχρι κάντρυ και ποπ! (Ακομα θυμάμαι τον στίχο που "σκάρωσα" κείνο το βράδυ:
"Make a wish, when a star falls.
please, come here and lick my balls!!!"
Μιλάμε για τρομερό σουξέ, έτσι;
Με αυτά και με αυτά, με γέλια και τραγούδια (και με κανα-δυο μπάφους που κάναν οι άλλοι - εγώ ούτε μυρωδιά... βλέπετε, διένυα την 2η μου μέρα νηστικός και δεν ήθελα να έχω τίποτα παρατράγουδα) πέρασε η ώρα και σηκωθήκαμε να γυρίσουμε πίσω. Άλλωστε, είχε πάει και 1 η ώρα...
Πήγαμε στο hostel, ανεβήκαμε στο δωμάτιο (όλοι μέναμε στο ίδιο - τί σύμπτωση!), κι ετοιμαστήκαμε να πέσουμε για ύπνο!
Ε, γδύνομαι κι εγώ και μένω με ένα μπλουζάκι΄κι ένα σορτσάκι - όσο νά'ναι, κάνει λίγο ψυχρούλα τα βράδυα στο Κάρντιφ... αυτό να λέγεται! - και πέφτω στο κρεββάτι...
Μετά από 10-15 λεπτά, σηκώνομαι... Δόντι! Έτσι, ξαφνικά! (Και δεν είχα "θέμα" με κανα δόντι μου, γιατί τότε, θα είχα μαζί μου και κανα παυσίπονο.)
Αρχίζω να κόβω βόλτες πάνω-κάτω στο δωμάτιο... Τίποτα!
"Άντε", λέω, "να βγω λιγάκι έξω, μπας και με φυσήξει λίγος αέραςε και μου κάνει καλό".
Κατεβαίνω κάτω, ανοίγω την πόρτα, βγαίνω έξω, κλείνω την πόρτα... Πράγματι, μετά από λίγα λεπτά, κάπως υποχώρησε ο πόνος, οπότε, κι εγώ, κάνω έτσι να μπω μέσα.
"Που πα, ρε Καραμήτρο;" Η πόρτα κλειστή, όπως την άφησα, αλλά με τη διαφορά ότι δεν ανοίγει. Δεν έχει κάποιο χερούλι ή κάτι να σπρώξεις... Κοιτάζω καλύτερα, και βλέπω ένα keypad! Ω, ναι! Πρέπει να πληκτρολογήσω τον κωδικό για να ανοίξει και να μπω μέσα! Έλα, όμως, που εγώ μόλις τότε πήρα χαμπάρι, για πρώτη φορά ότι η πόρτα ανοίγει με κωδικό!!!
Όχι... Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκα να χτυπήσω δυνατά την πόρτα, για να με ακούσει ο πανδοχέας και να έρθει να μου ανοίξει. ΝΤΡΕΠΟΜΟΥΝΑ, ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΜΕ!!! "Τί μου φταίει το ανθρωπάκι", λέω, "αν εγώ είμαι ηλίθιος;" Πρέπει, όμως, με κάπιον τρόπο να μπω μέσα.
Κάνω έτσι, σκύβω, παίρνω από κάτω μερικά χαλικάκια κι άρχισα να τα πεττώ στο παράθυρο που ήταν το δωμάτιό μου, μπας και με ακούσει κανείς και σηκωθεί. Φευ!... τσάμπα έλπιζα! (Όχι, δεν χρησιμοποίησα μεγαλύτερες πέτρες, μην τυχόν και σπάσω κανα τζάμι - και δεν έχουμε και λεφτά...)
Τί να κάνω κι εγώ; Κάπως έπρεπε να περάσω τη νύχτα... Η ώρα ήταν μόλις 2 το πρωϊ... Πάω, λοιπόν, και κλείνομαι μέσα σε ένα τηλεφωνικό θάλαμο. Κι έτσι την "έβγαλα", όλο το βράδυ: Όρθιος - γιατί αν καθόμουν κάτω θα κρύωνα - μέσα σ' ένα τηλεφωνικό θάλαμο!
Πέρναγε η ώρα, πέρασαν ελάχιστα αμάξια - ο δρόμος δεν ήταν, φαίνεται, σε μεγάλη εκτίμηση - πέρασαν γαλατάδες, εφημεριδοπώλες... ώσπου πήγε η ώρα 7 το πρωϊ και άνοιξε η πόρτα του hostel!
Άρον-άρον να μαζέψω τα πράγματά μου, να φύγω, γιατί έπρεπε να πάρω το τρένο των 8.
2 το μεσημέρι ήμουν στο Χήθροου. Η πτήση μου για Αθήνα ήταν στις 4 το μεσημέρι...
...της επόμενης μέρας!
Πολύ σωστά! Θα πέρναγα τις τελευταία μου μέρα στο αεροδρόμιο (για την ακρίβεια, τις τελευταίες 26 ώρες) μιας και δεν είχα λεφτά όχι να πάω να βρω κανα κατάλυμα, αλλά ούτε και να πάρω το μετρό για να πάω στο κέντρο!
Την έβγαλα σε καθίσματα. Όταν νύχτωσε και αραιώσαν οι πτήσεις - άρα και ο κόσμος - έγειρα και κοιμήθηκα.
Ξύπνησα την άλλη μέρα, με το φως του ήλιου... Πρώτη μου μέριμνα, καφές! Πάω σε μια τουαλέτα να πάρω νερό (είχα και σέηκερ μαζί μου) και πέφτω μπροστά σε μια πινακίδα με μια βρύση και ένα μεγάλο Χ... "Μην πίνετε νερό"!
Πώς κάνω έτσι, και βρίσκω μέσα στην τσέπη μου κάτι ψιλά - ελληνικά, πάντα! Μια και δυο, πάω σε ένα Thomas Cook: "Δέχεστε ελληνικά κέρματα;" ρωτάω. "Μόνο κατοστάρικα", μου απαντάνε. Είχα 2 κέρματα των 100 δρχ ανάμεσα στα ψιλά! Τα αλλάζω, παίρνω 1 λίρα και κάτι ψιλά και γεμάτος χαρά πάω σε ένα φαγάδικο...
..αλλά ΔΕΝ πήρα κάτι να φάω! Αντ' αυτού, πήρα έναν καφέ κι ένα μπουκαλάκι νερό! (Είχα 1 ολόκληρη μέρα να πιω νερό, βλέπετε).
Έφαγα μέσα στο αεροπλάνο, στην πτήση μου προς Αθήνα... 3 μέρες ακριβώς, μετά το τελευταίο μου γεύμα στο Εδιμβούργο!
Ούτε στον εχθρό μου!...

 

[Pan Kai]

Η στορία τελείωσε... Τα σχ'ολια, δικά σας!
Σας ευχαριστώ!...

Pan Kai

 

[makisg]

δεν χρειάζονται σχόλια,τα είπες όλα εσύ.
εύγε σου...

(δεν πιστεύω να την είπες και αλλού αυτήν την ιστορία??)

 

[Tasoula Fazzoula]

Εισαι ωραιος εσυ!!!!!!!!
Χειροτερος απο μενα σε τρελα χαχαχαχαχαχχαα

Θα ηταν ωραιο να το εγραφες στις ταξιδιωτικες ιστοριες!Αναλυτικα τι ειδες σε καθε πολη!!
Παντως,χαρα στο κουραγιο σου,ε!