Μαυριτανία Ουαλάτα, μια πόλη διαμάντι, ξεχασμένη από Αλλάχ και ανθρώπους, αλλά όχι από μένα!

[MarieAries]

Φανταστικές εμπειρίες!!!! Το παραμύθι του κόσμου...

Εικόνες από άλλη εποχή!

 

[evaT]

Ιστοριάρα και απίθανες φωτογραφίες. Από δω και πέρα θα τρώμε στα πατώματα. Τέλος!

 

[MarieAries]

Ιστοριάρα και απίθανες φωτογραφίες. Από δω και πέρα θα τρώμε στα πατώματα. Τέλος!

Τη μύγα δε σχολίασες και ανησυχώ....μήπως τις συνήθισες τελικά?

 

[MarieAries]

Κατάφερα και έφτασα τελικά στο παρά πέντε στον σταθμό της Νέμα για το λεωφορείο της επιστροφής.
Αυτή τη φορά, δεν έκλεισα θέση σε βανάκι, αλλά προτίμησα το μεγάλο 50αρι λεωφορείο, γιατί υποτίθεται θα έφτανε στην πρωτεύουσα νωρίτερα.... ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ!!!

Εντάξει, αυτό το δρομολόγιο του πήγαινε-έλα στη Νέμα, πραγματικά δεν με ήθελε...

Το πρόγραμμα θα ήταν πολύ απλό: είχα ξεκινήσει ούτως ή άλλως σχετικά νωρίς από τη Νέμα, και με τις απαραίτητες στάσεις και τη διαμονή σε κάποιο παρακμιακό μοτέλ στη μέση του πουθενά ή μπορεί και στο ίδιο "υπερλούξ" πάλι, θα έφτανα νωρίς το επόμενο πρωϊ στην πρωτεύουσα Νουακσότ. Εκεί θα πήγαινα για λίγο στο σπίτι του φίλου μου Baba, να κάνω ένα μπάνιο και να πάρω κάτι πράγματα που είχα αφήσει, για να συνεχίσω την ίδια μέρα το ταξίδι μου στο βορρά της Μαυριτανίας. Εντάξει, το χω!!

Ψιτ, μην κάνεις σχέδια λέμεεεεεεεεε.....

Και όντως, λίγο πριν την υπέροχη, φανταστική εκείνη πόλη με το πεντακάθαρο μοτέλ, την Kiffa ντε, το λεωφορείο ΚΛΑΤΑΡΕ!!!! Ξεμείναμε στη μέση κυριολεκτικά του πουθενά, με μαύρα σκοτάδια απ'έξω, μη γνωρίζοντας τι συνέβαινε. Εντωμεταξύ, το λεωφορείο ήταν εντελώς γεμάτο και ανυπομονούσα να φτάσουμε στον σταθμό μπας και κοιμηθώ επιτέλους σαν άνθρωπος, έστω και στο βρωμοκρέββατο. Αμ δε!

Βγήκαμε όλοι αναστατωμένοι, μα κανένας δεν μας έλεγε τι θα κάνουμε. Μετά από αρκετή ώρα μας ανακοίνωσαν ότι το λεωφορείο είχε ένα ηλεκτρολογικό πρόβλημα και θα έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το πρωί για να μας φέρουν ανταλλακτικό από κάπου! Φτου σου γκαντεμιά, πάει η μέρα!

Οι περισσότεροι την άραξαν κλασικά κάτω για ύπνο, εγώ ξαναμπήκα στο λεωφορείο και προσπάθησα να κοιμηθώ όσο μπορούσα διπλωμένη στη θέση μου......
Ξημέρωσε, μας έφεραν το ανταλλακτικό, και αναχωρήσαμε, ούτε και ξέρω τι ώρα.
Πάμε βουρ για Νουακσότ!

Όχι Μαράκι, δεν ήσουν καλό κορίτσι και δεν προσευχήθηκες στον Αλλάχ αυτές τις μέρες, και όχι μόνο.....γκρίνιαζες και έβριζες όταν σε ξυπνούσαν στις 5 το πρωϊ οι άλλοι για την προσευχή τους!
Οπότε, σκάσε και φάε και δύο σκασμένα λάστιχα για πρωϊνό τώρα!

Για ακόμα μία φορά, οι ώρες ήταν ατελείωτες μέχρι να μας φέρουν κάποιοι καινούρια λάστιχα, γιατί προφανώς το λεωφορείο μας δεν είχε ρεζέρβα!!!!

Οι συνεπιβάτες μου συνηθισμένοι, την άραξαν και πάλι όπου βρήκαν......

Η επιστροφή είχε εξελιχθεί σε εφιάλτη και οριακά θα έφτανα στην πρωτεύουσα για να πάρω στα γρήγορα με ένα ταξί τα πράγματά μου από το σπίτι του Baba, και να φύγω πίσω στον σταθμό για το βανάκι που θα με πήγαινε στο Ατάρ, την πόλη από όπου θα ξεκινούσα την επόμενη μέρα για το β' μέρος του ταξιδιού στη βόρεια Μαυριτανία. Ήμουν έξαλλη, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, παρά μόνο να χαζολογάω με τους συνταξιδιώτες μου.

Φύγαμε επιτέλους μετά από πόσες ώρες, και μπαίνοντας πλέον στην περιοχή με τους αμμόλοφους, άρχισε να φτιάχνει σιγά σιγά η διάθεσή μου! Το τοπίο ήταν χάρμα οφθαλμών!

Γι αυτό και ο Αλλάχ φρόντισε να μας πιάσει λάστιχο για ακόμα μία φορά, ώστε να χαρώ περισσότερο τη μαγεία της ερήμου!!!

Ήμουν εντελώς απελπισμένη και έτοιμη να βάλω κλάμματα, μέχρι που έριξα ένα βλέμμα τριγύρω..τι ομορφιά ήταν αυτή!

Καμία ελπίδα να προλάβω το επόμενο δρομολόγιο και έτσι, παραιτήθηκα. Δεν υπήρχε λόγος πλέον να αγχώνομαι, κάθισα απλά κι εγώ κάτω με τους υπόλοιπους της παρέας του λεωφορείου, για να απολαύσω αυτό το μαγικό ηλιοβασίλεμα πάνω από τους χρυσαφένιους αμμόλοφους της αγαπημένης μου Σαχάρας! Το τοπίο έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής και δεν χόρταινε το μάτι!
Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ καν πόσα ακόμα και πόσο πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα θ'ακολουθούσαν στη συνέχεια!!

Το πως πέρασε η ώρα, ούτε που το κατάλαβα, πότε άλλαξαν το λάστιχο (πάλι), πότε φτάσαμε στο Νουακσότ και πότε συναντήθηκα ξανά με τον Baba, μετά από τόσες μέρες. Δε θα ξεχάσω ποτέ όμως την ανακούφισή του όταν με είδε και μου είπε "χαίρομαι πολύ που σε βλέπω ζωντανή, φοβήθηκα μην λοξοδρομήσεις σε κάποιο χωριό και μπεις λαθραία στο Μάλι"
(και με το δίκιο του ο άνθρωπος, γιατι γνώριζε ήδη σκηνικό από προηγούμενο ταξίδι μου στο Πακιστάν, όταν μπήκα λαθραία σε απαγορευμένη περιοχή ).


Ας κλείσει επιτέλους αυτή η ιστορία, σα να τράβηξε πολύ!

Αυτό ήταν λοιπόν το τέλος μιας απίστευτης εβδομάδας στην πιο αυθεντική πόλη της άγνωστης και σκληρής Μαυριτανίας. Μια χώρα που επισκέφτηκα χωρίς προσδοκίες και δεν περίμενα ποτέ ότι θα μου προκαλέσει τόσο έντονα συναισθήματα, κυρίως ευχάριστα.

Το ταξίδι στην Μαυριτανία συνεχίστηκε για σχεδόν 12 μέρες ακόμα.
Πέρασα από την πόλη Ατάρ, έμεινα στις 2 αρχαίες πόλεις Chinguetti και Ouadane, στην όαση Terjit, όπου γνώρισα τυχαία και τον @Vito , έζησα 2 ημέρες σε καταυλισμό νομάδων στην μέση της ερήμου, διέσχισα τη Σαχάρα με το μεγαλύτερο εμπορικό τρένο του κόσμου και συνέχισα για Σενεγάλη και Γκάμπια.

Ήταν ένα φανταστικό ταξίδι ενός μήνα, το καλύτερο της ζωής μου μέχρι στιγμής!
Ένας εκπληκτικός μήνας που τον πέρασα ολομόναχη σε 3 χώρες της δυτικής Αφρικής, και όχι μόνο δε βαρέθηκα, δε φοβήθηκα και δεν κουράστηκα από τις συνθήκες διαβίωσης, αλλά δε νοστάλγησα καν το σπίτι μου και ότι είχα αφήσει πίσω στην τακτοποιημένη μου ζωούλα.

Μακάρι να μπορούσα να λείψω παραπάνω, αλλά δυστυχώς οι 30 περίπου ημέρες είναι το ταβάνι μου. Ίσως κάποια στιγμή να τα καταφέρω...

Κλείνοντας θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο που αφιερώσατε για ένα ταξίδι σε έναν τόπο άγνωστο και ίσως βαρετό για κάποιους, ελπίζοντας να σας άρεσε έστω και λίγο.

 

[psilos3]

Ας κλείσει επιτέλους αυτή η ιστορία, σα να τράβηξε πολύ!

Γιατί να κλείσει και να μη συμπεριλάβει και τον βορρά;
Αρέσει αφού!

 

[Vito]

Το ταξίδι στην Μαυριτανία συνεχίστηκε για σχεδόν 12 μέρες ακόμα.
Πέρασα από την πόλη Ατάρ, έμεινα στις 2 αρχαίες πόλεις Chinguetti και Ouadane, στην όαση Terjit, όπου γνώρισα τυχαία και τον @Vito , έζησα 2 ημέρες σε καταυλισμό νομάδων στην μέση της ερήμου, διέσχισα τη Σαχάρα με το μεγαλύτερο εμπορικό τρένο του κόσμου και συνέχισα για Σενεγάλη και Γκάμπια.

Χεχεχε, αυτές είναι συναντήσεις!!!!

Αντέ στην επόμενη δυτικοαφρικανική περιπέτεια!!! (Σου έχω κονέ για τη Λιβερία!)

 

[MarieAries]

Χεχεχε, αυτές είναι συναντήσεις!!!!

Αντέ στην επόμενη δυτικοαφρικανική περιπέτεια!!! (Σου έχω κονέ για τη Λιβερία!)

Έτοιμη είμαι, μια φθηνή πτήση να βρω και έφυγα!!!

 

[evaT]

Γιατί να κλείσει και να μη συμπεριλάβει και τον βορρά;
Αρέσει αφού!

Συμφωνώ! Να στρωθεί και να γράφει για όλα δίχως αύριο

 

[MarieAries]

Συμφωνώ! Να στρωθεί και να γράφει για όλα δίχως αύριο

Γιατί να κλείσει και να μη συμπεριλάβει και τον βορρά;
Αρέσει αφού!

Αχαχαχα, καλά τα λέτε και οι δυο σας. Έχω και ένα μπλογκ να συντηρήσω, και αυτό το άρθρο δεν το έχω ανεβάσει καν ακόμα εκεί. Αν είχα περισσότερο χρόνο θα το έκανα.

 

[antonis_b]

Υπεριστορία! Μας ταξίδεψες βραδυάτικα...

 

[MarieAries]

Υπεριστορία! Μας ταξίδεψες βραδυάτικα...

Ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι!

 

[KIKI]

Υπεροχη ιστορία!
Πάντα τετοιες ταξιδάρες σου ευχομαι.
Θα χαρω να διαβάσω και για Βορεια οταν μπορέσεις .