Señor_Nada
Member
- Μηνύματα
- 1.667
- Likes
- 9.365
- Ταξίδι-Όνειρο
- Άβυσσος
Στην Ολλανδία έκανα το μεταπτυχιακό μου το οποίο είχε διαρκεια 2 χρόνια, ξεκινώντας το Σεπέμβριο του 2013. Όμως στη χώρα έζησα εναμιση χρόνο καθώς την υποχρεωτική πρακτική μου την έκανα στη Βαρκελώνη. Θέλω να γράψω κάποια πράγματα μιας και πολλοί Έλληνες επιλέγουν την Ολλανδία είτε για σπουδές είτε για δουλειά. Επίσης είναι μια χώρα για την οποία πολύ συχνά βγαίνουν ειδήσεις που αποθεώνουν την καινοτομία της ειδικά πάνω σε περιβαλλοντικά θέματα. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα; Μήπως τελικά οι Ολλανδοί είναι μάστορες στο να κρύβουν προβλήματα κάτω απ'το χαλάκι; Φυσικά θα γράψω και για κάποια μέρη που επισκέφθηκα σαν τουρίστας όπως Amsterdam, Utrecht, Giethoorn, The Hague, Rotterdam και Eindhoven.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς όταν ταξιδεύεις οδικώς στην Ολλανδία είναι οι ατέλειωτες πεδιάδες. Ναι μεν έχει πολύ πράσινο, αλλά δεν υπάρχουν βουνά και ακόμα και μικρά λοφάκια είναι σπάνια. Όσες φορές ταξίδευα με τρένο και κοιτούσα έξω απ'το παράθυρο μ'έπαιρνε ο ύπνος. Αυτό όμως το απέραντο ίσιωμα σου δίνει τη δυνατότητα να μετακινηθείς εύκολα με ποδήλατο. Ποδηλατόδρομοι δεν υπάρχουν μόνο μέσα στις πόλεις, αλλά συνδέουν και πόλεις μεταξύ τους. Σε όποιον το λέει η καρδιά του μπορεί να το δοκιμάσει. Είχα κάνει τη διαδρομή Wageningen-Arnhem κυρίως επειδή είχα την περιέργεια αν διακόπτεται κάπου ο ποδηλατόδρομος. Η απάντηση είναι πουθενά!
Οι Ολλανδοί σε νοοτροπία και χαρακτήρα έχουν χαώδεις διαφορές με εμάς και γενικότερα με τη νότια Ευρώπη. Θέλει χρόνο να συνηθίσεις κάποια πράγματα. Η γραφειοκρατία τους μου θύμισε την ταινία Brazil ένα λάθος γράμμα στο όνομα, κάποιο λάθος σε αίτηση και αρχίζεις το τρέξιμο. Αν ζητάνε κάποιο χαρτί φροντίζεις να το έχεις διαφορετικά τα πάντα θα σταματήσουν μέχρι να τους το δώσεις. Ένα απ'τα πρώτα χαρακτηριστικά τους που παρατηρείς είναι η ειλικρίνια τους. Τα σχόλια που έκαναν καθηγητές σε παρουσιάσεις φοιτητών σου πάγωναν το αίμα. Οι Έλληνες καθηγητές μπροστά τους μοιάζουν να στάζουν μέλι. Δεν ήταν ποτέ κακοπροαίρετοι όμως απλά είχαν μάθει να είναι ειλικρινείς σε βαθμό παρεξηγήσεως. Το πρώτο σοκ το είχα πάθει όταν μια συμφοιτήτρια μου Ολλανδέζα μου έλεγε μπροστά σε άλλους ότι πήγε στην Αθήνα και νόμιζε ότι πήγε σε τριτοκοσμική χώρα. "Έτσι είχα στο μυαλό μου το Πακιστάν" ήταν η ατάκα της. Το πόσο άβολο ήταν το σκηνικό είναι δύσκολο να το περιγράψω και δεν είμαι απ'τους τύπους που εχουν εθνική συνείδηση. Το αν η ειλικρίνια τους είναι θετικό ή αρνητικό σηκώνει μεγάλη κουβέντα, αυτό που είναι σίγουρα θετικό είναι ότι παρόλο που έχουν λεφτά είναι απλοί άνθρωποι. Απ'την συμπεριφόρα τους, το ντύσιμο τους και τον τρόπο ζωής τους συνολικά δύσκολα βγάζεις συμπέρασμα για το πόσα λεφτά βγάζουν. Καλυτέρα να μη συγκρίνω με Ελλάδα το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό απλά να αναφέρω ότι ένας Έλληνας φοιτητής πήγαινε στο πανεπιστήμιο του Wageningen με φεράρι. Ξεράσατε;
Wageningen
Το μεταπτυχιακό μου το έκανα στο πανεπιστήμιο του Wageningen. Ένα χωριό ουσιαστικά που οι φοιτητές μπορεί να ξεπέρνανε σε αριθμό τους μόνιμους κατοίκους. Είχε πολύ πράσινο, χάλια καιρό με συνεχείς βροχές, συνεφιά και κρύο και ελάχιστη ζωή που την έδιναν οι φοιτητές από νότια Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Αφρική κλπ. Το καλό ήταν ότι γι'αυτό το λόγο ακόμα και σε αυτό το μικρό μέρος είχε φαγάδικα με κουζίνες απ'όλο τον κόσμο. Πολύ καλό αυτό αφού η Ολλανδική κουζίνα είναι ένα σύντομο ανέκδοτο. Μόνο τις stroopwafels έχω να θυμάμαι. Οι περισσότεροι Ολλανδοί για μεσημεριανό έτρωγαν μόνο σαντουϊτσάκια σε κάτι στρογγυλά ψωμιά. Μόνο που το θυμήθηκα μιζέριασα. Απ'ότι κατάλαβα το γευστικό φαγητό γι'αυτούς δεν είναι σημαντικό.
Αν κάποιος έχει πάει στην Ολλανδία τότε οι εικόνες θα του είναι γνώριμες μιας και οι Ολλανδικές πόλεις μοιάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το κέντρο του ήταν ένα τυπικό κέντρο Ολλανδικής πόλης.
Η κεντρική πλατεία είχε αγορά κάθε Κυριακή
Τα δρομάκια γύρω απ'το κέντρο
Τα σπίτια έξω απ'το κέντρο ήταν ακόμα πιο γραφικά. Παρατηρήστε σε αυτή αλλά και στην προηγούμενη φωτογραφία πόσο μεγαλα είναι τα παράθυρα. Όπως θα λεγε η γιαγιά μου κλείσε την κουρτίνα γιατί φαίνεσαι από καταπέρα. Οι Ολλανδοί όμως δεν έχουν τέτοια θέματα, ορθάνοιχτες κουρτίνες το πρωί και βλέπεις όλο το σπίτι. Λογικό όμως γιατί με τη συννεφιά θα είχε σκοτάδι το σπίτι όλη μέρα.
Τον πρωτο χρόνο έμενα στην εστία με ενοίκιο 300ε/μήνα και τους τελευταίους έξι μήνες πήγα σε σπίτι με συγκάτοικους με 200ε/μήνα. Γενικά μπορείς να βρεις φθηνές επιλογής διαμονής κι αυτός είναι ένας απ'τους λόγους που επέλεξα το συγκεκριμένο μέρος. Η εστία δεν μου άρεσε γιατί υπήρχε ένα μη φιλικό κλίμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήξερες το διπλανό σου. Το μόνο καλό ήταν ότι διοργάνωναν σε αυτήν βραδιές αφιερώματα σε χώρες. Ντόπιοι παρουσίαζαν τις χώρες τους και ετοίμαζαν τοπικά πιάτα. Η πιο χαρακτηριστική στιγμή ήταν όταν για την Κένυα ανέβηκε να μιλήσει μια κοπέλα λευκή, ξανθιά με γαλανά μάτια. Οι γονείς της ήταν Ολλανδοί αλλά αυτή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κενυα. Με αυτή τη χώρα λοιπόν είχε το δέσιμο και τον εαυτό της τον θεωρούσε Κενυάτισα. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε το ανάποδο και ένα τέτοιο περιστάτικο είναι χαστούκι σε όσους πιστεύουν ότι το χρώμα καθορίζει την πατρίδα σου. Η θέα απ'το δωμάτιο της εστίας που ήμουν. Καθόλου άσχημα!
Οι Ολλανδοί όπως έγραψα στην αρχή έχουν λεφτά. Τόσα που μπορούν να έχουν και μαντρί με ελάφια.
Ναι και με λάμα
Ναι ακόμα και με wallaby
Δεν γίνεται να μιλήσεις για Ολλανδία χωρίς να αναφερθείς στα coffee shops. Ήμουν υπέρ της αποποινικοποίησης της μαριχουάνας, αλλά βλέποντας την κατάσταση στην Ολλανδία ίσως είναι καλύτερα να μην έρθει στην Ελλάδα. Είναι φανερό ειδικά στις μεγάλες πόλεις ότι η κατανάλωση γίνεται κυρίως από τουρίστες και ειδικά Έλληνες, Γάλλους, Ισπανούς και Ιταλούς. Είναι μάλιστα αρκετά εύκολο και στην αυστηρή σε νόμους Ολλανδία να το βρεις στη μαύρη αγορά. Φανταστείτε τι πάρτυ θα έκανε η μαύρη αγορά στην Ελλάδα αν γινόταν νόμιμο. Δυσκολεύομαι να καταλάβω το σκεπτικό ορισμένων ότι η νομιμοποίηση θα έφερνε μείωση της μαύρης αγοράς. Φυσικά το Wageningen είχε το δικό του coffeeshop.
Το καλύτερο πράγμα στο Wageningen ήταν η πολυπολιτισμικότητά του. Σου έδινε την ευκαιρία να γνωρίσεις λαούς απ'όλο τον κόσμο κι επειδή το μέρος ήταν μικρό ήταν εύκολο να δεθείς με άτομα. Χωρίς αυτό το στοιχείο το μέρος θα ήταν νεκροταφείο! Πιστεύω είναι καλή επιλογή για μεταπτυχιακό/διδακτορικό όπως θα εξηγησω στη συνέχεια.
Το κακάσχημο κτίριο στο βάθος είναι μια εστία...
Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς όταν ταξιδεύεις οδικώς στην Ολλανδία είναι οι ατέλειωτες πεδιάδες. Ναι μεν έχει πολύ πράσινο, αλλά δεν υπάρχουν βουνά και ακόμα και μικρά λοφάκια είναι σπάνια. Όσες φορές ταξίδευα με τρένο και κοιτούσα έξω απ'το παράθυρο μ'έπαιρνε ο ύπνος. Αυτό όμως το απέραντο ίσιωμα σου δίνει τη δυνατότητα να μετακινηθείς εύκολα με ποδήλατο. Ποδηλατόδρομοι δεν υπάρχουν μόνο μέσα στις πόλεις, αλλά συνδέουν και πόλεις μεταξύ τους. Σε όποιον το λέει η καρδιά του μπορεί να το δοκιμάσει. Είχα κάνει τη διαδρομή Wageningen-Arnhem κυρίως επειδή είχα την περιέργεια αν διακόπτεται κάπου ο ποδηλατόδρομος. Η απάντηση είναι πουθενά!
Οι Ολλανδοί σε νοοτροπία και χαρακτήρα έχουν χαώδεις διαφορές με εμάς και γενικότερα με τη νότια Ευρώπη. Θέλει χρόνο να συνηθίσεις κάποια πράγματα. Η γραφειοκρατία τους μου θύμισε την ταινία Brazil ένα λάθος γράμμα στο όνομα, κάποιο λάθος σε αίτηση και αρχίζεις το τρέξιμο. Αν ζητάνε κάποιο χαρτί φροντίζεις να το έχεις διαφορετικά τα πάντα θα σταματήσουν μέχρι να τους το δώσεις. Ένα απ'τα πρώτα χαρακτηριστικά τους που παρατηρείς είναι η ειλικρίνια τους. Τα σχόλια που έκαναν καθηγητές σε παρουσιάσεις φοιτητών σου πάγωναν το αίμα. Οι Έλληνες καθηγητές μπροστά τους μοιάζουν να στάζουν μέλι. Δεν ήταν ποτέ κακοπροαίρετοι όμως απλά είχαν μάθει να είναι ειλικρινείς σε βαθμό παρεξηγήσεως. Το πρώτο σοκ το είχα πάθει όταν μια συμφοιτήτρια μου Ολλανδέζα μου έλεγε μπροστά σε άλλους ότι πήγε στην Αθήνα και νόμιζε ότι πήγε σε τριτοκοσμική χώρα. "Έτσι είχα στο μυαλό μου το Πακιστάν" ήταν η ατάκα της. Το πόσο άβολο ήταν το σκηνικό είναι δύσκολο να το περιγράψω και δεν είμαι απ'τους τύπους που εχουν εθνική συνείδηση. Το αν η ειλικρίνια τους είναι θετικό ή αρνητικό σηκώνει μεγάλη κουβέντα, αυτό που είναι σίγουρα θετικό είναι ότι παρόλο που έχουν λεφτά είναι απλοί άνθρωποι. Απ'την συμπεριφόρα τους, το ντύσιμο τους και τον τρόπο ζωής τους συνολικά δύσκολα βγάζεις συμπέρασμα για το πόσα λεφτά βγάζουν. Καλυτέρα να μη συγκρίνω με Ελλάδα το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό απλά να αναφέρω ότι ένας Έλληνας φοιτητής πήγαινε στο πανεπιστήμιο του Wageningen με φεράρι. Ξεράσατε;
Wageningen
Το μεταπτυχιακό μου το έκανα στο πανεπιστήμιο του Wageningen. Ένα χωριό ουσιαστικά που οι φοιτητές μπορεί να ξεπέρνανε σε αριθμό τους μόνιμους κατοίκους. Είχε πολύ πράσινο, χάλια καιρό με συνεχείς βροχές, συνεφιά και κρύο και ελάχιστη ζωή που την έδιναν οι φοιτητές από νότια Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Αφρική κλπ. Το καλό ήταν ότι γι'αυτό το λόγο ακόμα και σε αυτό το μικρό μέρος είχε φαγάδικα με κουζίνες απ'όλο τον κόσμο. Πολύ καλό αυτό αφού η Ολλανδική κουζίνα είναι ένα σύντομο ανέκδοτο. Μόνο τις stroopwafels έχω να θυμάμαι. Οι περισσότεροι Ολλανδοί για μεσημεριανό έτρωγαν μόνο σαντουϊτσάκια σε κάτι στρογγυλά ψωμιά. Μόνο που το θυμήθηκα μιζέριασα. Απ'ότι κατάλαβα το γευστικό φαγητό γι'αυτούς δεν είναι σημαντικό.
Αν κάποιος έχει πάει στην Ολλανδία τότε οι εικόνες θα του είναι γνώριμες μιας και οι Ολλανδικές πόλεις μοιάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το κέντρο του ήταν ένα τυπικό κέντρο Ολλανδικής πόλης.
Η κεντρική πλατεία είχε αγορά κάθε Κυριακή
Τα δρομάκια γύρω απ'το κέντρο
Τα σπίτια έξω απ'το κέντρο ήταν ακόμα πιο γραφικά. Παρατηρήστε σε αυτή αλλά και στην προηγούμενη φωτογραφία πόσο μεγαλα είναι τα παράθυρα. Όπως θα λεγε η γιαγιά μου κλείσε την κουρτίνα γιατί φαίνεσαι από καταπέρα. Οι Ολλανδοί όμως δεν έχουν τέτοια θέματα, ορθάνοιχτες κουρτίνες το πρωί και βλέπεις όλο το σπίτι. Λογικό όμως γιατί με τη συννεφιά θα είχε σκοτάδι το σπίτι όλη μέρα.
Τον πρωτο χρόνο έμενα στην εστία με ενοίκιο 300ε/μήνα και τους τελευταίους έξι μήνες πήγα σε σπίτι με συγκάτοικους με 200ε/μήνα. Γενικά μπορείς να βρεις φθηνές επιλογής διαμονής κι αυτός είναι ένας απ'τους λόγους που επέλεξα το συγκεκριμένο μέρος. Η εστία δεν μου άρεσε γιατί υπήρχε ένα μη φιλικό κλίμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήξερες το διπλανό σου. Το μόνο καλό ήταν ότι διοργάνωναν σε αυτήν βραδιές αφιερώματα σε χώρες. Ντόπιοι παρουσίαζαν τις χώρες τους και ετοίμαζαν τοπικά πιάτα. Η πιο χαρακτηριστική στιγμή ήταν όταν για την Κένυα ανέβηκε να μιλήσει μια κοπέλα λευκή, ξανθιά με γαλανά μάτια. Οι γονείς της ήταν Ολλανδοί αλλά αυτή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κενυα. Με αυτή τη χώρα λοιπόν είχε το δέσιμο και τον εαυτό της τον θεωρούσε Κενυάτισα. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε το ανάποδο και ένα τέτοιο περιστάτικο είναι χαστούκι σε όσους πιστεύουν ότι το χρώμα καθορίζει την πατρίδα σου. Η θέα απ'το δωμάτιο της εστίας που ήμουν. Καθόλου άσχημα!
Οι Ολλανδοί όπως έγραψα στην αρχή έχουν λεφτά. Τόσα που μπορούν να έχουν και μαντρί με ελάφια.
Ναι και με λάμα
Ναι ακόμα και με wallaby
Δεν γίνεται να μιλήσεις για Ολλανδία χωρίς να αναφερθείς στα coffee shops. Ήμουν υπέρ της αποποινικοποίησης της μαριχουάνας, αλλά βλέποντας την κατάσταση στην Ολλανδία ίσως είναι καλύτερα να μην έρθει στην Ελλάδα. Είναι φανερό ειδικά στις μεγάλες πόλεις ότι η κατανάλωση γίνεται κυρίως από τουρίστες και ειδικά Έλληνες, Γάλλους, Ισπανούς και Ιταλούς. Είναι μάλιστα αρκετά εύκολο και στην αυστηρή σε νόμους Ολλανδία να το βρεις στη μαύρη αγορά. Φανταστείτε τι πάρτυ θα έκανε η μαύρη αγορά στην Ελλάδα αν γινόταν νόμιμο. Δυσκολεύομαι να καταλάβω το σκεπτικό ορισμένων ότι η νομιμοποίηση θα έφερνε μείωση της μαύρης αγοράς. Φυσικά το Wageningen είχε το δικό του coffeeshop.
Το καλύτερο πράγμα στο Wageningen ήταν η πολυπολιτισμικότητά του. Σου έδινε την ευκαιρία να γνωρίσεις λαούς απ'όλο τον κόσμο κι επειδή το μέρος ήταν μικρό ήταν εύκολο να δεθείς με άτομα. Χωρίς αυτό το στοιχείο το μέρος θα ήταν νεκροταφείο! Πιστεύω είναι καλή επιλογή για μεταπτυχιακό/διδακτορικό όπως θα εξηγησω στη συνέχεια.
Το κακάσχημο κτίριο στο βάθος είναι μια εστία...
Ας τους πούμε πιο ευγενικά σφιχτούς! Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα πολύ παρέα με Ολλανδούς και παρόλα αυτά έχω να θυμάμαι κάποια αστεία περιστατικά. Είχα πάει σε συνέδριο για να παρουσιάσω την πτυχιακή μου και ψάχναμε μέρος με τον επιβλέπων μου για να φάμε μεσημεριανό. Μου είπε χαρακτηριστικά πάμε κάπου φθηνά. Φάγαμε σάντουιτς... Ο μισθός του είναι σίγουρα μεγαλύτερος απο 5000 ε/μήνα!
