Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[pigi_dikaiou]

θαυμαστής!!! εναγωνίως!!! ε τότε δεν το συζητώ, συνεχίζω.

Καλα κανεις Ιωαννα μου...οχι τιποτα αλλο αλλα ερχεται το παλληκαρι και με ρωτα:Εγραψε κυρια Πηγη η φιλη σας?........Ε τωρα θα εχω να του δειξω

 

[ioanna karagianni]

Το κερασένιο χρώμα του πόρτο, συνέχιζε να κυριεύει την σκέψη μας και τις επιθυμίες μας. Ήταν ακόμα η αρχή, νομίζαμε ότι αυτή η αίσθηση είναι προσωρινή και θα μας περάσει. Τελικά, μάθαμε να ζούμε με αυτήν όσο καιρό μείναμε στην πόλη.
Ήπιαμε ένα καφεδάκι στα όρθια περιμένοντας στην ουρά για το καραβάκι.


Ήταν ένα ξύλινο χαμηλό σκαρί. Πλέοντας στα νερά του Ντούρο είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά τα παλιά σπίτια,

να εξετάσουμε τις γέφυρες από το πλάι και από κάτω,

και να αισθανθούμε λίγο σαν τα βαρέλια μούστο που έφταναν και αυτά με αυτόν τον τρόπο στο λιμάνι.

Η ανηφόρα της επιστροφής, δεν ήταν το ίδιο ειδυλλιακή. Νομίζω ότι από την παραμονή μας στο Πόρτο, αυτό ήταν το χειρότερο μου. Αυτήν την ανηφόρα ως το ξενοδοχείο την κάναμε βράδυ, σουρωμένες από το κρασί, ή μεσημέρι με τον ήλιο κατακέφαλα.

Πριν γυρίσουμε στο δωμάτιο μας, κάναμε μια στάση στον σταθμό τρένων. Ήταν κλασικός Πορτογαλικός σταθμός, γεμάτος από Αζουλέζους.

Μετά από μια σύντομη ανάπαυση βγήκαμε προς αναζήτηση τροφής. Αποδείχτηκε δύσκολη υπόθεση. Δηλαδή, δεν δυσκολευτήκαμε και τόσο, όσο οι τροφοσυλλέκτες στην αυγή της ανθρωπότητας, αλλά η μαζική εστίαση στην περιοχή, είχε κανόνες που αγνοούσαμε. Οι κουζίνες των εστιατορίων έκλειναν νωρίς. Γνωρίζοντας το οι υπόλοιποι τουρίστες, είχαν προλάβει να μπαστακωθούν στα μαγαζιά που τους άρεσαν.

Εμείς πάλι, απευθυνθήκαμε σε όλα τα μαγαζιά που μας είχαν γυαλίσει από την προηγούμενη, αλλά ανυποψίαστες για την πρόθεση των μαγείρων, να σβήσουν τις φωτιές τους πριν εμείς φάμε δεν ανησυχούσαμε από τις πρώτες άπραγες προσπάθειες μας.

Ψάχνοντας και κατηφορίζοντας φτάσαμε ξανά στο ποτάμι. Ένας διαφορετικός Ντούρο μας περίμενε εκεί. Με τα φωτισμένα κτίρια να λάμπουν πάνω στα νερά του, η θέα ήταν μαγική. Προσπάθησα να το αποτυπώσω σε φωτογραφίες αλλά γρήγορα κατάλαβα πως δεν θα τα κατάφερνα και άφησα τα μάτια μου να κάνουν όλη την δουλειά. Η Τραβελίνα τα κατάφερε καλύτερα…

Τελικά η σοφία που αποκόμισα εκείνο το βράδυ, και ετοιμάζομαι να μοιραστώ μαζί σας είναι: Το Πόρτο θα σε ξαφνιάσει, εκεί που νομίζεις ότι έχεις μελετήσει μια γειτονιά του και πλέον την κατέχεις καλά, αυτή θα αλλάξει, θα ντυθεί με άλλα χρώματα και θα σε γοητέψει ξανά. Μην βάζεις ποτέ χρονικό περιθώριο στην βόλτα σου. Η ομορφιά της πόλης θα σε καθυστερήσει. Ακόμα και αν μείνεις πιστός στο πρόγραμμα σου, στο τέλος θα έχεις μια αίσθηση ανικανοποίητου.

 

[ioanna karagianni]

Ε αφού σε ρωτά, να του δείξουμε κάτι παραπάνω του παλικαριού.
Περίμενε έρχεται και η συνέχεια.

(Και κρυφός και θαυμαστής ε!!!)

 

[pigi_dikaiou]

Ε αφού σε ρωτά, να του δείξουμε κάτι παραπάνω του παλικαριού.
Περίμενε έρχεται και η συνέχεια.

(Και κρυφός και θαυμαστής ε!!!)

(Και νεος-30- και αρρενωπος και ψηλος-1.84- και σεξυ)

 

[ioanna karagianni]

Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με ένα πλούσιο πρωινό στην κεντρική πλατεία. Αφού κοιτάξαμε τον λογαριασμό από όλες τις πλευρές και βεβαιωθήκαμε ότι είναι ο δικός μας, και ναι είναι τόσο φτηνά, πήγαμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο μας.

Πρώτη μας στάση το Guimaraes. Μια πόλη βορειοανατολικά του Πόρτο.
Ήταν μια χαριτωμένη πόλη που είχε γνωρίσει τις δόξες τις παλιά. Ιδρύθηκε περίπου τον 10ο Αιώνα από μια κοντέσα Mumadona η οποία έκτισε και ένα κάστρο εδώ για να την προφυλάξει.

Από τα τείχη του, η πόλη απλώνεται μπροστά, χαρίζοντας μια όμορφη θέα, και προδίδοντας τα στίφη των εχθρών πολύ πριν πλησιάσουν. Αν πραγματικά η πόλη κινδύνεψε από εχθρούς δεν ξέρω. Αλλά τον 15ο αιώνα ο Δούκας Αφόνσο ο 1ος έκτισε και ένα παλάτι.

Οι μεγάλες δόξες πέρασαν και τώρα είναι μια εμπορική πόλη, με όμορφα στενά,

Αζουλέζους στους τοίχους,

Και λέπια στις σοφίτες.

Η πλατεία της είναι μεγάλη και καλοφτιαγμένη, περιτριγυρισμένη από φροντισμένα σπίτια.

Και γοτθικές καμάρες

Την ώρα που φτάσαμε εκεί εμείς ήταν η ώρα του φαγητού. Δηλαδή δεν ξέρω ακριβώς τι ώρα ήταν γιατί στην περιοχή του Πόρτο όπου και να πηγαίναμε η ώρα του φαγητού ήταν. Τα μαγαζιά, ήταν γεμάτα με κόσμο που έτρωγε κάτι λαχταριστά πιάτα, ρουφούσε πόρτο και φαινόταν ευχαριστημένος παρόλη την υγρή ζέστη της ημέρας.

Τους μιμηθήκαμε και δοκιμάσαμε μια μικρή ποικιλία από καλοφροντισμένα πιάτα. Το πλέον εντυπωσιακό ήταν τα λουκάνικα που πήραν φωτιά στο πιάτο τους για να ψηθούν μπροστά μας.

Για τον γυρισμό προτιμήσαμε τον παραλιακό δρόμο. Ιδρωμένες και κουρασμένες όπως ήμασταν, σχεδιάζαμε να βρούμε στα παράλια ένα καφέ. Θα ξαπλώναμε στις άνετες καρέκλες του, θα παραγγέλναμε ένα δροσιστικό, και θα χαζεύαμε τα κύματα του ωκεανού. Το σχέδιο μας αποδείχτηκε πολύ … Ελληνικό τελικά, πάλι καλά που δεν ονειρευόμασταν και φραπέ στην παραλία. Οι Πορτογάλοι μάλλον δεν έχουν την ίδια εντύπωση περί χαλάρωσης. Έτσι καφέ με θέα τον ωκεανό, εμείς τουλάχιστον, δεν βρήκαμε στον δρόμο του γυρισμού. Μόνο κάτι τεράστιες οργανωμένες πλαζ, γεμάτες ριγέ ομπρέλες και κόσμο που λιαζόταν στον ήλιο.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο κοντά στο ξενοδοχείο, και πήραμε το κόκκινο λεωφορείο, ως τον καθεδρικό ναό της πόλης.

Εμένα δεν με ενδιέφερε τόσο ο ναός, ναι ξέρω τα ξαναείπαμε, ντρέπομαι για λογαριασμό μου. Όσο το διάσημο βιβλιοπωλείο Lelo, που βρισκόταν εκεί κοντά.

Στο ίντερνετ είχα δει φωτογραφίες από το εντυπωσιακό κτίριο που στεγάζεται το βιβλιοπωλείο. Αυτές σας παραθέτω και εσάς γιατί μέσα στο βιβλιοπωλείο δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες.
LIVRARIA LELO - PORTO -PT


Για το βράδυ ήμασταν αποφασισμένες να δράσουμε γρήγορα και έξυπνα και να βγούμε νωρίς. Πριν οι υπόλοιποι μυημένοι τουρίστες κάνουν και πάλι κατάληψη στα καλύτερα τραπέζια για φαγητό. Όμως, όπως σας είπα και προηγουμένως το Πόρτο ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει. Στην δική μας περίπτωση προέκυψαν πολλά, κρατάτε λογαριασμό;
- Πέσαμε πάνω σε μια ομάδα ημίγυμνων καλογραμμένων αντρών
- Χαθήκαμε σε μια από τις παλιές συνοικίες της πόλης
- Βρεθήκαμε μπροστά στο ωραιότερο ηλιοβασίλεμα.
Που να σας τα λέω δεν ξέρω από πού να πρωτοαρχίσω.

 

[ioanna karagianni]

(Και νεος-30- και αρρενωπος και ψηλος-1.84- και σεξυ)

Πολυτάλαντος ο νέος, να τον χαίρεστε. Όμως αρκετά παρήγαγα για μια νύχτα, ναι; Σταματάω την περιγραφή και πάω να κάνω ένα κρύο ντουζ.

 

[pigi_dikaiou]

Ευχαριστουμε Ιωαννα για την οντως γλαφυρη αναδρομη του ταξιδιου σας και περιμενουμε την συνεχεια.......εναγωνιως!!!!!!

 

[KIKI]

(Και νεος-30- και αρρενωπος και ψηλος-1.84- και σεξυ)

Βρεθηκε το μυστικό πως θα κάνουμε την Ιωάννα να τρεξει την ιστορία

 

[LULLU]

Βρεθηκε το μυστικό πως θα κάνουμε την Ιωάννα να τρεξει την ιστορία

 

[ioanna karagianni]

Αχ βρε κορίτσια, πως με παρεξηγήσατε έτσι; Εγώ γράφω από καθαρά συγγραφικό ενδιαφέρον και για να μεταδώσω τις πλούσιες εμπειρίες μου στους υπόλοιπους. Δεν υποκινούμε από κ α ν έ ν α ν άλλο λόγο.

Πηγή μου, και 1.84 και σέξι είπες ναι;
Γράφω, γράφω

 

[ioanna karagianni]

Φρέσκες και ξεκούραστες (λέμε τώρα), φεύγουμε από το ξενοδοχείο, σίγουρες ότι έχουμε όλον τον καιρό μπροστά μας για να διαλέξουμε και να κάτσουμε για καλό ντόπιο φαγητό στο καλύτερο σημείο του Πόρτο.

Νομίζαμε ακόμη πως εμείς έχουμε τον έλεγχο του χρόνου. Η αυταπάτη μας θα εξαφανιζόταν σύντομα.

Η πρώτη έκπληξη-καθυστέρηση μας , μας περίμενε σε μια άκακη μικρή πλατειούλα, όπου η σχολή capoeira της περιοχής είχε αμολήσει τους καλύτερους μαθητές της. Οι ημίγυμνοι νεαροί επιδίδονταν σε μια σειρά εντυπωσιακών φιγούρων. Και πείτε μου, πόσοι από σας δεν θα σταματούσατε τουλάχιστον για ένα τέταρτο μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα;

Κατάφερα να μετρήσω 20 κοιλιακούς και 42 φιγούρες πριν κάποια από μας συνέλθει και τραβήξει και τις υπόλοιπες μακριά από αυτόν μαγνήτη . Θολωμένες συνεχίσαμε τον δρόμο μας, για αρκετή ώρα πριν καταλάβουμε ότι αυτός τελικά δεν ήταν ο δρόμος μας. Κάτι είχαμε κάνει λάθος. Κάπου αλλού έπρεπε να είμαστε και κάπου αλλού είχαμε βρεθεί.

Η πρακτικότητα της Μελίνας έσωσε την κατάσταση.
- Δεν πειράζει έτσι και αλλιώς στο ποτάμι πάμε, άρα θα κατηφορίσουμε και θα φτάσουμε
Τότε έλαβε δράση και ο προσανατολισμός της Υβόννης,
- Σωστά και αν κατεβούμε από δω, νομίζω θα βρεθούμε δίπλα στην ωραία γέφυρα.
Κοντοστάθηκα για να ευχαριστήσω τις ανώτερες δυνάμεις που μου δίνουν στα ταξίδια μου τους κατάλληλους συντρόφους, αλλιώς θα βρισκόμουν ακόμα στα στενά του Πόρτο, και έτρεξα να τις προλάβω.

Οι γειτονιά που βρεθήκαμε ήταν από αυτές που χαρακτηρίζονται, «γραφικές» για να αποφύγουμε να τις πούμε «φτωχικές». Κατεβαίναμε πλατιά σκαλοπάτια, κάθε ένα από αυτά ήταν και η αυλή δύο αντικριστών σπιτιών. Τα σπίτια ήταν παλιά, στενά και διώροφα. Έξω από κάθε σπίτι υπήρχε μια σκάφη για τα ρούχα. Όλα ήταν παλιά και πολύ καθαρά. Στο βάθος ο Ντούρο.

Ήταν μια πολύ όμορφη, γειτονιά, για να την περπατήσεις. Χασομερήσαμε στα σκαλιά της, για να χαρούμε λίγο περισσότερο αυτήν την παράλογη αίσθηση οικειότητας που μας απέπνεε η περιοχή. Ίσως γιατί έχουμε διαβάσει την περιγραφή τέτοιων γειτονιών σε πολλά βιβλία. Από κει συνήθως ξεκινούσαν οι περιπέτειες ηρώων των περασμένων αιώνων.

Φτάνοντας πλέον στο ποτάμι, βρεθήκαμε μπροστά στην τρίτη έκπληξη- καθυστέρηση. Νύχτωνε. Και το ότι ερχόταν η νύχτα δεν ήταν έκπληξη, συμβαίνει σχεδόν κάθε μέρα. Το πώς νύχτωνε ήταν το θέμα. Τόσο γλυκό σούρουπο δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί. Υπερβάλω; Ίσως, τι να πω. Εμείς εκείνη την στιγμή έτσι νοιώσαμε. Η φωτογραφίες δεν μπορούν να το περιγράψουν. Τα χρώματα που είχαν τα σύννεφα, τα νερά του ποταμού, τα φώτα που άναβαν στις γέφυρες, η δροσιά που έφερνε η δύση. Καρφωθήκαμε στην όχθη ανάμεσα σε πολλούς άλλους και το απολαύσαμε.

Περιττό να σας πως ότι σε ένα Ιταλικό φάγαμε εκείνη την βραδιά, το μόνο που είχε θέσεις την ώρα που εμείς επιτέλους ψάξαμε για εστιατόριο. Τελειώσαμε το δείπνο μας με ένα μπουκάλι ντόπιο κρασί, και αφήσαμε την Υβόννη να επαλειφθεί της υπόλοιπης βραδιάς. Μας πήγε πρώτα σε ένα μπαρ που τις άρεσαν τα καθίσματα και παραγγείλαμε διάφορες ποικιλίες πόρτο. Μετά που είδαμε τι ωραίο που ήταν το πόρτο της διπλανής μας, παραγγείλαμε άλλα πόρτο. Έπειτα μας πήγε σε ένα άλλο μπαρ που της άρεσε η διακόσμηση, από τον τοίχο κρεμόταν ένα αυτοκίνητο. Ήπιαμε και εκεί από δύο πόρτο και φύγαμε.

Ανηφορήσαμε, επιτέλους, προς το δωμάτιο μας. Λίγο πριν ανεβούμε τα σκαλιά του ξενοδοχείου, η Υβόννη άκουσε κάτι μουσικές. Σαν σκυλί που μυρίζει την τροφή του, μας οδήγησε σε ένα μαγαζί, δύο στενά πιο κάτω, όπου κάποιοι νεαροί έπαιζαν μουσική. Το κοινό, πήχτρα στα εικοσάρικα, λικνίζονταν στου ρυθμούς τους με μια μπύρα στο χέρι. Κάτσαμε και εμείς για μια μπύρα, ανεβάζοντας δραματικά τον μέσο όρο ηλικίας, δεν λέω, αλλά οι νεαροί μουσικοί ήταν πολύ καλοί.

Ε, κάποια στιγμή τις πρώτες πρωινές ώρες βρέθηκα στο μαξιλάρι μου. Η τελευταία σκέψη που έκανα εκείνο το βράδυ ήταν ότι, αξίζει να δώσει, ένας ταξιδιώτης, στο Πόρτο την ευκαιρία να τον κατακτήσει. Να αφήσει για λίγες μέρες, τους οδηγούς, τους χάρτες και τα προγράμματα του στην βαλίτσα του. Να ζήσει στις όχθες του Ντούρο σαν να ήταν αυτός ο μοναδικός του προορισμός, να μην βιάζεται . Να απολαύσει όλες τις ώρες της ημέρας εκεί. Γυρνώντας άσκοπα στα στενά, δοκιμάζοντας το κρασί στις κάβες. Να αφήνει τις ώρες να κυλούν σε ένα από πολλά μικρά μαγαζιά στις όχθες του ποταμού, παρέα με λίγο μπακαλιάρο και πολύ πόρτο.

 

[hera]

Ioanna άρχισα να διαβάζω την ιστορία σου πριν από 2 εβδομάδες περίπου και με μάγεψε.
Δεν την διάβασα με μιας, γιατί απλά δεν ήθελα να τελειώσει, παρά ζούσα λίγο - λίγο την αγωνία που είχαν και οι υπόλοιποι περιμένοντας την συνέχεια. Και τώρα... ανυπομονώ κι εγώ μαζί τους
Θα ήθελα επίσης να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τον Μάιο θα ταξιδέψω κ εγώ στην Πορτογαλία. Μετανιώνω ήδη που τελικά δεν θα πάμε Αζόρες, αλλά όσο αφορά την Λισαβόνα και το Πόρτο, είναι τόσο έντονη η περιγραφή σου που νιώθω ότι πάω να συναντήσω ξανά μέρη που έχω ήδη δει, έστω μέσα από τις δικές σου λέξεις. Με έχεις κάνει να νιώθω μια γλυκιά προσμονή και μια μεγάλη λαχτάρα!
Σε ευχαριστώ και πάλι και μπαίνω με την σειρά μου στο fan club των αναγνωστών σου