Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[ioanna karagianni]

Επιτέλους συνέχεια!!! Και τι συνέχεια... άξιζε με το παραπάνω την αναμονή!

χα το ήξερα ότι θα πιάσει τόπο η φωτογραφία του μούτσου

 

[deka]

χα το ήξερα ότι θα πιάσει τόπο η φωτογραφία του μούτσου

Έγραψα εγώ κάτι για μούτσο?!?!?! :roll: Εξάλλου η φωτογραφία του προυπήρχε! Δεν τον είδαμε πρώτη φορά σ' αυτή την συνέχεια!

 

[ioanna karagianni]

ΑΝΤΙΟ ΑΖΟΡΕΣ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΠΟΡΤΟ

ΑΝΤΙΟ ΑΖΟΡΕΣ

Η επόμενη μέρα ήταν ημέρα ανασυγκροτήσεων, αναχωρήσεων, και αφίξεων για το Τρίο Αζόρες. Τουτέστιν, το πρωί ξυπνήσαμε με την ησυχία μας, και ξεπεράσαμε το hangover της προηγούμενης μέρας, απολαύσαμε για τελευταία φορά το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου μας, και την εμμονή του Άγγλου γείτονα με το μπαλκόνι του.

Φεύγαμε από τις Αζόρες το απόγευμα και φτάναμε στο Πόρτο το βραδάκι. Είχαμε λοιπόν μια άνετη ημέρα μπροστά μας χωρίς ιδιαίτερο πρόγραμμα. Μια από τις επιθυμίες της «wish list» μας που είχε μείνει ανεκπλήρωτη ήταν οι φυτείες ανανάδων.

Η μετακίνηση μας έγινε με τον γνωστό πλέον τρόπο. Λεωφορείο. Φτάσαμε στην φυτεία πολύ εύκολα. Ήταν ένας φροντισμένος τόπος, μέσα στα θερμοκήπια οι ανανάδες μεγάλωναν ήσυχα τακτοποιημένοι σε διαδρόμους.

Ευχάριστη βόλτα, ήπιαμε έναν καφέ στην σκιά των δέντρων

και γυρίσαμε στην Πόντα Ντελγκάντα με το επόμενο λεωφορείο.

Κάναμε την αποχαιρετιστήρια βόλτα μας στην πόλη, βγάλαμε μια αναμνηστική φωτογραφία στην κεντρική πλατεία και φύγαμε για το αεροδρόμιο.

Δεν ήμουν και πολύ χαρούμενη που έφευγα. Θα ήθελα να έμενα μερικές μέρες ακόμα, να έπαιρνα το Express Santorini, και να πήγαινα μια βόλτα και σε μερικά ακόμα νησιά του συμπλέγματος. Οι ναυτικοί που είχαμε συναντήσει την προηγούμενη μέρα, μας είχαν υποσχεθεί ελληνικό καφέ στο πλοίο, και μας είχαν περιγράψει τα άλλα νησιά. Από τις περιγραφές τους, τα φανταζόμουν σαν μικρά πολύχρωμα διαλλείματα γης μέσα στον απέραντο Ατλαντικό.


Οι Αζόρες είναι ένας ευλογημένος τόπος. Νησιά γεννημένα από ηφαίστεια. Μας δέχτηκαν με ατελείωτες εύφορες εκτάσεις, σειρές λουλουδιών, κοπάδια αγελάδων. Η γη σταματά απότομα, αφήνει την θέση της σε απότομους γκρεμούς και το απέραντο πέλαγος. Η θέα αποστομωτική, από την μια η ήρεμη αγροτική φύση, και από την άλλη το άγριο πέλαγος. Μικρά χωριά βουτηγμένα στην γλυκιά ρουτίνα της καθημερινότητας, απρόσμενες καλλιέργειες για ευρωπαϊκό τόπο, (ανανάδες, τσάι… ), αλλά και άγρια κύματα, απότομες παραλίες.

Από το παράθυρο του αεροπλάνου έβλεπα τα νησιά τα νησιά σαν ακανόνιστες τελείες αραδιασμένες στο μπλε φόντο και νόμισα πως βρισκόμουν στις Κυκλάδες.

Έκλεισα τα μάτια όταν τα σύννεφα έσβησαν τις τελείες, τώρα δεν έβλεπα Αζόρες πια, άκουγα μόνο την Υβόννη να μουρμουρίζει:

Κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια
Τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω
Τόσα φιλιά, τόσα νησιά, τόσα καράβια
Πού είναι τώρα που τα θέλω να πιαστώ;

 

[coccobill]

Για φιλια, νησια και καραβια δεν ξερω.. αλλα αμα θες πιστους αναγνωστες να πιαστεις, εμεις ειμαστε εδω!

 

[deka]

Ευχαριστώ για τις Αζόρες, για την αφήγηση μα και για τους στίχους του Οδυσσέα!

 

[ioanna karagianni]

Πηγή, Σαΐτα αφιερωμένο εξαιρετικά και καλό ταξίδι

 

[ioanna karagianni]

Όταν η Λισαβόνα διασκεδάζει το Πόρτο εργάζεται, λέει ένα παλιό Πορτογαλικό ρητό. Η πρώτη εντύπωση που είχαμε εμείς βέβαια από αυτήν την πόλη δεν ήταν ακριβώς της εργασιομανίας.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας αργά το βράδυ. Κάναμε απλώς μια μικρή βόλτα στην γύρω περιοχή. Η Τραβελίνα είχε κάνε ακόμα μια φορά πολύ καλή επιλογή ξενοδοχείου. Το δωμάτιο μας ήταν σε μια από τις κεντρικότερες περιοχές της πόλης. Γύρω από το ξενοδοχείο υπήρχαν μπαρ και καφέ. Νεαρόκοσμος έπινε στον δρόμο. Λίγο πιο πέρα η πλατεία Delgado διέθετε μια ευρεία ποικιλία από εστιατόρια, με τραπεζάκια έξω. Ο χαμηλός φωτισμός τους, η χαριτωμένη εμφάνιση τους και η ανέμελη διάθεση του κόσμου, απάλυναν ελαφρώς την αυστηρότητα των ψηλών κτιριών που πλαισίωναν τον χώρο της πλατείας. Η σκέψη που έκανα ήταν πως το Πόρτο δεν διέθετε την παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα της Λισαβόνας. Σε εκείνη την πρώτη μικρή βόλτα μας δεν είδα ούτε τα σπίτια με τις κόκκινες σκεπές και τις σοφίτες, ούτε τους πολύχρωμους τοίχους της πρωτεύουσας. Ο χώρος γύρω μου θύμιζε περισσότερο την αυστηρότητα των βορειότερων χωρών.

Η επόμενη μέρα μας, ξεκίνησε εκεί που είχε τελειώσει, η προηγούμενη. Στην πλατεία Delgado. Η μέρα ήταν ζεστή, πολύ ζεστή. Νοσταλγούσα την δροσιά των Αζορών. Πάνω από τα άδεια πιάτα του πρωινού και τα μισογεμάτα φλιτζάνια καφέ, χαράξαμε την πορεία των επόμενων τεσσάρων ημερών. Με μα εμπεριστατωμένη έρευνα αποφασίσαμε ότι αν φερόμασταν ως παραδοσιακές τουρίστριες και παίρναμε ένα από τα κόκκινα διώροφα λεωφορεία θα κερδίζαμε χρόνο, χρήμα και θα μετακινούμασταν άνετα και χλιδάτα. Η διαδρομή του λεωφορείου κάλυπτε όλα τα σημεία που μας ενδιέφεραν.

Πήραμε λοιπόν ένα εισιτήριο δύο ημερών και επιβιβαστήκαμε σε ένα εντυπωσιακά γυαλιστερό όχημα. Η πρώτη μας στάση ήταν επιλογή της Υβόννης. Η οποία, πολύ ορθώς σκεπτόμενη, αποφάσισε ότι στην Λισαβόνα είχαμε κάνει το χρέος μας ως καλοί ταξιδευτές και επισκεφτήκαμε όλα τα ιστορικά κτίρια, θαυμάσαμε όλη τα μνημεία της περιοχής και εντρυφήσαμε ενδελεχώς στα αζουλέζους. Τώρα, ας πρωτοτυπούσαμε λίγο. Ας ξεκινούσαμε από το μουσείο μοντέρνας τέχνης. Η επιλογή της με ανακούφισε. Σας ομολογώ, και παρακαλώ να μην βγει παραέξω, μεταξύ μας να μείνει, ότι δεν είμαι ιδιαίτερα καλλιεργημένη, η γνώσεις μου γύρω από την κλασική τέχνη είναι περιορισμένες και συνήθως με αφήνουν ελαφρώς αδιάφορη πίνακες, γλυπτά και αντικείμενα που θεωρούνται αριστουργήματα. Σε ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης είχα περισσότερες ελπίδες κατανόησης.

Φυσικά ήταν μια αυταπάτη που διαλύθηκε στα πρώτα δέκα λεπτά παραμονής μου στο μουσείο. Ναι ήταν πλέον σαφές, ούτε από μοντέρνα τέχνη σκαμπάζω τίποτε. Την κατάσταση μου επιδείνωσε, σαφώς , και η επίμονη περιήγηση μου σε Ασιατικές χώρες που δεν έχουν να επιδείξουν ούτε έναν Γκόγια για προφτασιά. Έτσι από το καλά επιμελημένο μουσείο του Πόρτο, ξέχασα γρήγορα τις περίεργες κατασκευές που εκτίθονταν, τις ακατανόητες προβολές και μου έμεινε μόνο ο περιβάλλοντας χώρος.

Δηλαδή, το προαύλιο με την σέσουλα, ο κήπος με τις τριανταφυλλιές και το καφέ με τα ωραιότατα κις λορέν.

Ναι ναι ξέρω, ούτε εγώ θα με έκανα παρέα αν ήμουν στην θέση σας.

Το επόμενο κόκκινο λεωφορείο μας πήγε μια μεγάλη βόλτα στον παραλιακό δρόμο. Όμορφες θερινές κατοικίες, απότομα κύματα, μικρά λιμανάκια γεμάτα βάρκες, και παραλίες με τεράστιες, ατελείωτες σειρές ομοίων ομπρελών. Μια παραλία που χρησιμοποιούνταν μάλλον για ηλιοθεραπεία παρά για κολύμπι. Μια παραλία που σε κάνει να εκτιμάς ακόμα και την Λούτσα.

Φτάσαμε στο ποτάμι. Το λεωφορείο μας άφησε στο πιο τουριστικό σημείο, στην γέφυρα Rodoviaria D Luis I.

Είναι το σημείο που θα επισκεφτούν όλοι οι τουρίστες που θα βρεθούν στην πόλη. Είναι το σημείο που μαζεύονται τα παιδιά για να βουτήξουν στο ποτάμι από την άκρη της γέφυρας. Πάνω από όλα είναι το σημείο που η πόλη από Δεν-Λέω-Καλή- Είναι, γίνεται Το Πόρτο.

Μπορεί ο Ατλαντικός να βρέχει την πόλη, ο ποταμός της όμως την χαρακτηρίζει. Εκεί αποκτά το χρώμα της και την ιδιαιτερότητα της. Έχουν διατηρηθεί τα πάντα, σαν να μην έχει περάσει ο χρόνος από πάνω τους. Περάσαμε την γέφυρα, χαζεύοντας τους έφηβους που τολμούσαν να βουτήξουν από το ύψος της γέφυρας στα νερά του Ντούρο.


Βρεθήκαμε στην όχθη του ποταμού και κοιτώντας απέναντι μεταφερθήκαμε μερικούς αιώνες πίσω. Μπροστά μας αραγμένα ήταν καΐκια φορτωμένα με βαρέλια.

Τα φανταζόμουν να διανύουν όλη την απόσταση από τους αμπελώνες μέχρι εκεί, με τα βαρέλια τους γεμάτα φρέσκο μούστο. Πέρα από τα καΐκια στην αντίπερα όχθη τα σπίτια είχαν παραμείνει όπως όταν πρωτοχτίστηκαν. Χρωματιστά, στριμωχτά, κατρακυλούσαν από τον λόφο έως την όχθη.

Όταν η Λισαβόνα γλεντάει το Πόρτο εργάζεται. Εδώ αποκτούσε νόημα το ρητό. Εδώ ήταν το πιο όμορφο σημείο της πόλης. Ότι περιέβαλε ο Ντούρο ήταν ντυμένο παλιομοδίτικα, με νοσταλγία. Δεν χορταίναμε να κοιτάμε, και ανυπομονούσαμε για την στιγμή που θα καθόμασταν σε ένα από τα μικρά μαγαζάκια για να πιούμε πόρτο.

Περπατήσαμε έως την άκρη του δρόμου και χωθήκαμε μέσα στα σοκάκια ακολουθώντας τις ταμπέλες που θα μας οδηγούσαν στην πρώτη κάβα, για να αρχίσουμε την δοκιμή των πόρτο. Ανηφορίζαμε περιμένοντας ότι από τις πόρτες των κτιρίων γύρω μας θα εμφανίζονταν εργάτες με φθαρμένα ρούχα τραγιάσκες και με το κολατσιό τους διπλωμένο σε μια καρό πετσέτα. Όμως είχαμε αργήσει μερικές δεκαετίες και οι εργάτες είχαν αλλάξει εμφάνιση.

Και επειδή άλλοι τα έχουν πει καλύτερα από μένα σας μεταφέρω εδώ μερικά αποσπάσματα από ένα άρθρο της Καθημερινής. Να πάρω και εγώ μια ανάσα.

«Εκεί βρίσκονται οι αρμαζένς, οι αποθήκες ωρίμασης του κρασιού που μέχρι πρότινος μεταφερόταν με βάρκες. Καθένας από τους μεγάλους οίκους παραγωγής έχει τις δικές του δεξαμενές, τα κελάρια αλλά και κατάλληλες αίθουσες όπου οι ενδιαφερόμενοι μπορούν, μέσα στη μισή ώρα που διαρκεί η ξενάγηση, να δοκιμάσουν 2 είδη πόρτο. Δεν υπάρχει επισκέπτης της πόλης που να μην μπει στον πειρασμό να πιει μερικά ποτηράκια και να δει τους γλάρους να κάνουν χαμηλές πτήσεις πάνω από τις κεραμιδένιες στέγες της νότιας όχθης. Με ελάχιστο αντίτιμο (2 με 3 ευρώ) και καλά οργανωμένα τουρ, η βόλτα σε κάθε αποθήκη είναι μια ωραία εμπειρία, αρκεί να μη συμπέσετε με γκρουπ συνταξιούχων Ισπανών."

Η πρώτη μας στάση ήταν σε μια από τις πιο εμπορικές φίρμες, ήταν προσφορά του κόκκινου λεωφορείου. Πολλοί τουρίστες είχαν κάνει την ίδια επιλογή φυσικά. Το κρασί που δοκιμάσαμε δεν ήταν από τα καλύτερα που δοκιμάσαμε, όμως η αίθουσα με τα μεγάλα βαρέλια και τους υγρούς διαδρόμους είχε ατμόσφαιρα.

Αναχωρήσαμε για την δεύτερη αποθήκη οινοπαραγωγών που ήταν και επιλογή μας. Είχαμε δίκιο, εκεί το πόρτο ήταν πολύ καλό.
Η κα Πουρνάρα της Καθημερινής έχει μεταφέρει πολύ καλά την ατμόσφαιρα της κάβας.

« Το πρώτο πράγμα που αισθάνεται ο επισκέπτης είναι η υποβλητική ατμόσφαιρα της κάβας. Ο φωτισμός είναι χαμηλός, τα βαρέλια στοιχισμένα με απόλυτη τάξη, το πάτωμα φτιαγμένο από ξύλο για να συμβάλει στον φυσικό εξαερισμό και τη διατήρηση της χαμηλής θερμοκρασίας.
Τα ρουθούνια γαργαλιούνται από μια μυρωδιά που φανερώνει ότι ο χρόνος έχει κατακαθήσει στις αποθήκες. Αλλωστε αυτό είναι και το ζητούμενο: να ωριμάσει το κρασί με τις ειδικές αυτές συνθήκες που δεν έχουν αλλάξει και πολύ από τον 18ο αιώνα, όταν εφευρέθηκε το πόρτο.»

Θα καθόμουν ευχαρίστως να δοκιμάσω ξανά ένα ποτήρι κρασί από κάθε μπουκάλι που μας επέδειξαν, και να συνεχίζω να κλέβω ξεδιάντροπα το πόνημα της Πουρνάρα αλλά έχουμε και μια κρουαζιέρα να προλάβουμε. Είστε έτοιμοι για επιβίβαση ή από το πολύ Πόρτο θέλετε έναν καφέ για να φύγει η ζαλάδα;

kathimerini.gr | ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ Στη χώρα του πόρτο

 

[Borealis]

Δυο Πόρτο την ιδια μέρα! δεν θα μας αφήσετε να αγιάσουμε (και να βάλουμε κανα φράγκο στην άκρη). Γλυκυτάτη Ιωάννα την ιστορία σου την έχασα λόγω νοσοκομείου αλλά την βρήκα και την ευχαριστιέμαι πολύ! (ευχαριστώ και για την αφιέρωση και σόρρυ που άργησα τόσο)

 

[Ivana]

τι να γράψω εγώ τώρα μετά τέτοιας ωραίας καλλιτεχνικής ιστορίας;;; σκέτη πεζογραφία είναι και μεταφέρει το πνεύμα της πόλης κατευθείαν... μπράβο! πολύ ωραία!!!!

 

[ioanna karagianni]

τι να γράψω εγώ τώρα μετά τέτοιας ωραίας καλλιτεχνικής ιστορίας;;; σκέτη πεζογραφία είναι και μεταφέρει το πνεύμα της πόλης κατευθείαν... μπράβο! πολύ ωραία!!!!

Σας ευχαριστώ μαντάμ αλλά άσε τις φτηνές δικαιολογίες και συνέχισε την ιστορία σου

 

[NTINA]

Μα τόσο,τόσο πια ξεδιάντροπες,που αφήσατε την Πουρνάρα να πάτε κρουαζιέρα?

 

[ioanna karagianni]

Μα τόσο,τόσο πια ξεδιάντροπες,που αφήσατε την Πουρνάρα να πάτε κρουαζιέρα?

Καλέ , αν διαβάσεις το άρθρο της θα καταλάβεις ότι για να έχει εντρυφήσει τόσο καλά στο πόρτο δεν μπορεί σουρωμένη ήταν και αυτή.