Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[travelina]

Λοιπόν… για να μη διακόψω τον ειρμό της Ιωάννας μας, θα τα γράψω σύντομα.
Η βόλτα που θα κάναμε στον Ατλαντικό υποσχόταν πολλά… θα βλέπαμε δελφίνια και φάλαινες, κοινά και σπάνια είδη, μόνιμους κατοίκους αζοριανού ατλαντικού αλλά και καλοκαιρινούς επισκέπτες.


Η Υβόννη δε, ετοιμαζόταν για Μόμπι Ντικ (sperm whale) !

Γι’ αυτό διαλέξαμε το καταμαράν και όχι το φουσκωτό, να είμαστε και πιο σίγουρες, να μπορούμε να τρέχουμε δεξιά και αριστερά, να βγάζουμε φωτογραφίες χωρίς να βρεχόμαστε…

Μόλις επιβιβαστήκαμε αντικρίσαμε τον Λεόν … Η Υβόννη στην αρχή νόμισε ότι τον είχαν για μεζεδάκι για να προσελκύσουν τα κήτη, που να φανταζόταν τι θαλασσόλυκος ήταν!

 

[travelina]

Τελικά Μόμπι δεν είδαμε αλλά συναντήσαμε πολλές παρέες δελφινιών. Όπως και στο Αιγαίο! Όταν βγήκαμε παραέξω στον ωκεανό πέσαμε σε αέρα, κύμα και κρύο. Το καταχαρήκαμε… Προσπαθούσαμε να ισορροπήσουμε στο βρεγμένο κατάστρωμα, να κρατήσουμε κόντρα στον αέρα που μας έσπρωχνε, να εστιάσουμε στα δελφίνια μήπως και πετύχουμε καμιά θεαματική βουτιά, να προστατέψουμε τις μηχανές από το νερό που τρώγαμε κάθε φορά που το σκάφος έσκαγε σε κύμα. Και ενώ όλοι ήμασταν κατάκοποι από την προσπάθεια, ο Λεόν σουλάτσαρε άνετος, γλιστρώντας και φρενάροντας απτόητος! Μέχρι που ήρθε ο θείος του και τον μάζεψε πριν τον πάρει ο αέρας και γίνει αληθινό μεζεδάκι. Δεν καταφέραμε να τραβήξουμε κανέναν καλό πήδο… νομίζω πατούσαμε μηχανικά το κουμπί καθώς παρακολουθούσαμε το θέαμα…

Η αίσθηση πάντως του Ατλαντικού, με τα χαμηλά σύννεφα και το απέραντο ασημομπλέ, ήταν αξέχαστη.

Επιστρέφοντας περάσαμε από τη Villa Franca με το περίεργο νησάκι, που στο εσωτερικό του έκρυβε μια φυσική πισίνα.


Το μεσημέρι συναντήσαμε την Ιωάννα, ήπιαμε τα καφεδάκια μας (σκάνδαλο η τιμή του εσπρέσο, λιγότερο από ευρώ) και κινήσαμε για μια κοντινή εκδρομή. Αυτή τη φορά θα κάναμε μπάνιο με μαγιώ, όχι με τα ρούχα όπως πριν.

 

[travelina]

Α, vario, θα το ξεχνούσα ρε συ...

(ο θείος του Λεόν, ο μπαμπάς του ήταν συνέχεια κλεισμένος στην καμπίνα του καπετάνιου, δεν μπορούσα να φανώ αδιάκριτη, ξέρεις... )

 

[ioanna karagianni]

:xmas_eek::xmas_eek::xmas_eek::xmas_eek:

Τα ύστερα του κόσμου!!! Η Τραβελίνα μας έγραψε πιο πολλά σε μία ώρα από όσα έχει γράψει τα δύο χρόνια που είναι στο φόρουμ. Μπορείτε να διακρίνεται τον λόγο της ευφράδειας της στην τελευταία φωτογραφία.

Μπράβο Τραβελίνα, πολύ ωραία τα λες, περιεκτικά, όχι σαν κάτι άλλες που πολυλογούν ακατάπαυστα. Και ακόμα περισσότερο πολύ ωραία τα δείχνεις :xmas_cheesygrin:.

 

[babaduma]

Συγγνώμη, οι φωτογραφίες με τα κήτη είναι δικές σας ή από το ιντερνετ? Γιατί, αν τραβήξατε τέτοιες φωτο μέσα στο χαλασμό που περιγράφετε, τι να πω? Καλή σταδιοδρομία στο Magnum!

 

[ioanna karagianni]

Συγγνώμη, οι φωτογραφίες με τα κήτη είναι δικές σας ή από το ιντερνετ? Γιατί, αν τραβήξατε τέτοιες φωτο μέσα στο χαλασμό που περιγράφετε, τι να πω? Καλή σταδιοδρομία στο Magnum!

καλέ μου και αφελή φίλε. Φυσικά και δεν μπορώ να απαντήσω για λογαριασμό των φιλενάδων μου. Ένα μόνο σου λέω, και τα δύο κορίτσια θα συνεχίσουν να διαπρέπουν στις σταδιοδρομίες που ήδη έχουν χαράξει, οι οποίες και καμία σχέση δεν έχουν με την φωτογράφηση.

 

[travelina]

Καλέ μου μπάμπα, αυτές οι φωτο είναι από το site της εταιρίας που μας πήγε βόλτα...

 

[babaduma]

καλέ μου και αφελή φίλε. Φυσικά και δεν μπορώ να απαντήσω για λογαριασμό των φιλενάδων μου.

Εγώ αυτό που κατάλαβα από την ιστορία είναι ότι

1) Εσύ δεν πήγες στην τσάρκα με τις άλλες δύο χάριτες (γιατί, αλήθεια?)
2) Η τραβελίνα τράβηξε (!!!!) τις φωτογραφίες που ανέβασε

Στο πρώτο μπορείς να σχολιάσεις και ν'απαντήσεις εσύ
Στο δεύτερο αναμένω από την τραβελίνα

Ουπς, η απάντηση στο (2) προηγήθηκε της ανάρτησης. Thanks!

 

[ioanna karagianni]

Τελικά Μόμπι δεν είδαμε αλλά συναντήσαμε πολλές παρέες δελφινιών.

Η κοπέλα το είπε καθαρά από την αρχή. Για αυτό πήρα και εγώ το θάρρος να γράψω ότι έγραψα. :xmas_razz:

Από την πρώτη μέρα που φτάσαμε στο νησί ερευνήσαμε τις εταιρίες που οργάνωναν τις βόλτες στον ωκεανό. Η βόλτα διαρκούσε τρεις ώρες, νομίζω, και κόστιζε 50 ευρώ.
Πολύ καιρό πριν, είχα κάνει παρόμοια εκδρομή στον Ινδικό. Είχα πληρώσει ένα πολύ μικρό ποσό τότε, και είχα περάσει περίπου ένα οκτάωρο στον ωκεανό. Είχαμε δει πολλές φάλαινες, ήταν η εποχή τους τότε, και πέσαμε σε τουλάχιστον τρία διαφορετικά κοπάδια.
Είναι ένα υπέροχο θέαμα και δεν το χορταίνει κανείς εύκολα, αλλά
οι υποσχέσεις των αζοριανών δεν με ενθουσίασαν πολύ. Μου φάνηκαν και πολλά τα λεφτά και είπα να μην ακολουθήσω στην εκδρομή.

 

[varioAthens]

Α, vario, θα το ξεχνούσα ρε συ...
View attachment 10399
(ο θείος του Λεόν, ο μπαμπάς του ήταν συνέχεια κλεισμένος στην καμπίνα του καπετάνιου, δεν μπορούσα να φανώ αδιάκριτη, ξέρεις... )

Η μηχανή έχει πρόβλημα εστίασης και δεν εστιάζει σε κήτη αλλά σε μούτσους???

 

[ioanna karagianni]

Για την περιγραφή αυτής της ημέρας, υπήρχαν πολλά διλλήματα και δυσκολίες. Οι δυσκολίες ήταν πώς να εντάξω στην δική μου περιγραφή τα διαφωτιστικά μηνύματα της Τραβελίνας που έχουν προηγηθεί. Κοιτάζοντας, δε, τις φωτογραφίες που τα κορίτσια μου έδωσαν από εκείνη την «κρουαζιέρα» παρατήρησα ότι, ενώ είχαν βγάλει πολλές φωτογραφίες τον ξανθό μυώδη μούτσο, εμένα μου έχουν δώσει μόνο μία. Αλήθεια κορίτσια γιατί μόνο μία φωτογραφία του μούτσου σας σε μένα; Έτσι το μεγάλο δίλλημα μου είναι πόσες φορές να βάλω την φωτογραφία του στην ιστορία για να προκαλέσω το ενδιαφέρον του γυναικείου αναγνωστικού κοινού;

Ας αρχίσουμε και βλέπουμε.
Εκείνη την ημέρα λοιπόν, τα κορίτσια ξύπνησαν νωρίτερα από μένα, αρματωθήκαν με τις φωτογραφικές τους, ζώστηκαν τα αδιάβροχα και φύγαν. Εμένα με άφησαν να κοιμάμαι. Ραντεβού είχαμε στην 1.00, στο λιμάνι. Μοναδική μου αποστολή έως τότε, να βρω το καταλληλότερο μέρος για κολύμπι. Βρισκόμασταν σε ένα νησί ζωσμένο από τον Ατλαντικό. Αμαρτία να φεύγαμε χωρίς να βουτήξουμε.

Εγώ πάλι ξόδεψα το πρωινό μου στο ραχάτι και την άσκοπη περιπλάνηση στην πόλη. Η έρευνα για την καλύτερη παραλία της περιοχής δεν ήταν πολύ αποδοτική. Τόσο στο ξενοδοχείο όσο και στο τουριστικό γραφείο η απάντηση ήταν ίδια.

Η καλύτερη περιοχή για μπάνιο ήταν η Lagoa, είχε φυσική πισίνα μου είπαν.
«Δηλαδή;» θέλησα να μάθω. «Έχει φυσική πισίνα» που ξαναείπαν. «Είναι δηλαδή πισίνα ή παραλία» προσπάθησα να διευκρινίσω. «Είναι φυσική πισίνα» μου ξεκαθάρισαν.

Με τις πολύτιμες και διαφωτιστικότατες αυτές πληροφορίες, μαζί με τα δρομολόγια των λεωφορείων, έκανα μια μεγάλη απολαυστική βόλτα στην πόλη και μετά κάθισα για ένα καφέ, περιμένοντας τις γοργόνες. Ότι κάνει δηλαδή ο καθένας μας μια ηλιόλουστη μέρα σε ένα νησί. Μόνο που η μέρα δεν ήταν ηλιόλουστη.

Οι κοπελιές γύρισαν ελάχιστα ευχαριστημένες από την βόλτα τους. Η οποία, αν θυμάστε από τα λεγόμενα της Τραβελίνας,

«…υποσχόταν πολλά θα βλέπαμε δελφίνια και φάλαινες, κοινά και σπάνια είδη, μόνιμους κατοίκους αζοριανού ατλαντικού αλλά και καλοκαιρινούς επισκέπτες. Η Υβόννη δε, ετοιμαζόταν για Μόμπι Ντικ. Γι’ αυτό διαλέξαμε το καταμαράν και όχι το φουσκωτό, να είμαστε και πιο σίγουρες, να μπορούμε να τρέχουμε δεξιά και αριστερά, να βγάζουμε φωτογραφίες χωρίς να βρεχόμαστε…»

Μούτσος

Απολαμβάνοντας όλες μαζί τον καφέ μας, (1,90 και οι τρεις καφέδες!!) έμαθα ότι:

Μόλις επιβιβαστήκαμε αντικρίσαμε τον Λεόν … Η Υβόννη στην αρχή νόμισε ότι τον είχαν για μεζεδάκι για να προσελκύσουν τα κήτη, που να φανταζόταν τι θαλασσόλυκος ήταν!

Λεό

Τελικά Μόμπι δεν είδαμε αλλά συναντήσαμε πολλές παρέες δελφινιών. Όπως και στο Αιγαίο! Όταν βγήκαμε παραέξω στον ωκεανό πέσαμε σε αέρα, κύμα και κρύο. Το καταχαρήκαμε… Προσπαθούσαμε να ισορροπήσουμε στο βρεγμένο κατάστρωμα, να κρατήσουμε κόντρα στον αέρα που μας έσπρωχνε, να εστιάσουμε στα δελφίνια μήπως και πετύχουμε καμιά θεαματική βουτιά, να προστατέψουμε τις μηχανές από το νερό που τρώγαμε κάθε φορά που το σκάφος έσκαγε σε κύμα. Και ενώ όλοι ήμασταν κατάκοποι από την προσπάθεια, ο Λεόν σουλάτσαρε άνετος, γλιστρώντας και φρενάροντας απτόητος! Μέχρι που ήρθε ο θείος του και τον μάζεψε πριν τον πάρει ο αέρας και γίνει αληθινό μεζεδάκι. Δεν καταφέραμε να τραβήξουμε κανέναν καλό πήδο… νομίζω πατούσαμε μηχανικά το κουμπί καθώς παρακολουθούσαμε το θέαμα…

Η αίσθηση πάντως του Ατλαντικού, με τα χαμηλά σύννεφα και το απέραντο ασημομπλέ, ήταν αξέχαστη.»

Ατλαντικός

Επιστρέφοντας περάσαμε από τη Villa Franca με το περίεργο νησάκι, που στο εσωτερικό του έκρυβε μια φυσική πισίνα.

Περίεργο νησάκι,

Μούτσος

Και όπως πολύ σοφά ειπώθηκε:

Η μηχανή έχει πρόβλημα εστίασης και δεν εστιάζει σε κήτη αλλά σε μούτσους???

Αφού, λοιπόν, μου είπαν τον πόνο τους, τους είπα και εγώ για τα δρομολόγια των λεωφορείων που θα μας πήγαιναν στην «καλύτερη περιοχή για μπάνιο που ήταν η Lagoa, είχε φυσική πισίνα μου είπαν». «Δηλαδή,» ρώτησε η Υβόννη «Έχει φυσική πισίνα» της ξαναείπα. «Είναι δηλαδή πισίνα ή παραλία» προσπάθησε να διευκρινίσει. «Είναι φυσική πισίνα» της ξεκαθάρισα.


Η Lagoa ήταν ένα όμορφο χωριό.

Ψαροχώρι για την ακρίβεια.

Χαθήκαμε στα στενά του χωρίς να βρίσκουμε την παραλία που θα εκπλήρωνε ολόκληρο το νόημα της φράσης «φυσική πισίνα». Ότι βρίσκαμε σε «φυσικό» δεν ήταν πισίνα και ότι ήταν «πισίνα» δεν ήταν φυσικό.

Η βόλτα στο χωριό ήταν πολύ όμορφη, αλλά ο σκοπός μας δεν είχε εκπληρωθεί. Προσωπικά είχα πάρει την απόφαση μου, ωραίος ο Ατλαντικός αλλά ευχαριστώ εγώ δεν θα πάρω. Συννεφιά είχε, φουρτούνα είχε, παραλία δεν είχε, άστο καλύτερα. Οι φίλες μου γενναίες, δεν άλλαξαν γνώμη. Θα βουτούσαν. Ρωτήσαμε κάτι ευτυχισμένα παιδιά που γύριζαν βρεγμένα, με τα μαγιό τους, που έκαναν μπάνιο. Μας έδειξαν και κινήσαμε.

Περάσαμε μέσα από αγρούς. Και για να μην ξεχνάνε οι συνοδοιπόρησες μου την συνήθεια τους:

Η παραλία, ήταν χμ καλούτσικη. Οι γενναίες γοργόνες βούτηξαν.
Η άτολμη συγγραφέας τραβούσε φωτογραφίες. Μούτσο για χάζι δεν είχε η περιοχή, είχε μόνο έναν ναυαγοσώστη, πως ήταν ο μούτσος; καμία σχέση. Ένα αδύνατο πλάσμα, καλυμμένο με νιτσεράδα και ασορτί καπέλο. Οι κοπελιές μας, ήταν οι μόνες κολυμβήτριες εκείνη την ώρα. Και με μια προσεκτική ματιά, ανακαλύψαμε πως ήταν και οι μόνες ενήλικες λουόμενες. Η παραλία ήταν γεμάτη με μικρά παιδιά, και εμάς.

Έτσι όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω τους. Ο ναυαγοσώστης, και οι φίλοι του, τις παρακολουθούσαν στενά, όόόλοι οι περαστικοί έκαναν μια στάση για να τις θαυμάσουν. Τέτοιες δόξες!!! Από σεβασμό στο φιλοθεάμον κοινό λοιπόν, δεν τόλμησα να φωτογραφήσω ούτε τους θεατές, ούτε τον ναυαγοσώστη. Αποθανάτισα μόνο τις ηρωίδες μας, πολλές φορές μάλιστα. Να μία φωτογραφία - ντοκουμέντο.

Αφού λοιπόν εκπληρώθηκε ο ευσεβής πόθος μας για βουτιά στον Ατλαντικό, και αφού εφοδιάσαμε τους ντόπιους με θέμα συζήτησης για τα επόμενα 5 χρόνια, είπαμε ότι είναι πλέον καιρός να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας.

Είχαμε λοιπόν όλον τον καιρό να φρεσκαριστούμε και να βγούμε για φαγητό. Σταθήκαμε τυχερές και αυτήν την φορά. Το μαγαζί που διαλέξαμε ήταν όμορφο, με καλό φαγητό, καλές τιμές, ευγενικούς σερβιτόρους και πολύ καλό κρασί. Δύο λουκάνικα, δύο μπουκάλια κρασί, τρία απεριτίφ και τρία γλυκά, αργότερα, αφήσαμε αυτήν την ωραία ατμόσφαιρα.


Η βραδιά μας συνεχίστηκε στο λιμάνι, η Τραβελίνα ήθελε να επιβεβαιώσει ότι οι τιμές των ποτών ήταν τόσο φτηνές όσο τις αφήσαμε την προηγούμενη νύχτα. Και ναι, ήταν, τα κοκτέιλ συνέχιζαν να κοστίζουν μόνο 4 ευρώ. Η Υβόννη πάλι ήθελε να φωτογραφήσει μια σειρά από πολύχρωμα μανιτάρια που στόλιζαν την προβλήτα.

Είχαμε αρχίσει τους ήπιους διαπληκτισμούς για την εικαστική αξία αυτών των κομματιών, όταν ακούσαμε πίσω μας μια φράση σε μια γλώσσα που δεν περιμέναμε να ακούσουμε σε εκείνο το νησί. «Ελληνίδες είστε;». Τρεις Έλληνες ναυτικοί στις Αζόρες!!! Ήταν μέλη του πληρώματος του “Santorini express”. Το καράβι έκανε διαδρομές ανάμεσα στα νησιά των Αζορών. Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες μαζί τους, λυπηθήκαμε όλοι μαζί που βρεθήκαμε το τελευταίο μας βράδυ, και δεν θα είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε από το καράβι τους να μας κεράσουν ελληνικό καφέ. Μετά χαιρετήσαμε τους συμπατριώτες μας. Για να γλεντήσουμε το αναπάντεχο συναπάντημα μας πήγαμε για ένα ποτό, ίσως και δύο, όχι τελικά ήταν τρία, μάλλον τέσσερα.
Και μετά πήγαμε για ύπνο, νομίζω, δεν θυμάμαι, πολύ άλκοολ.
Μούτσος,

 

[deka]

Επιτέλους συνέχεια!!! Και τι συνέχεια... άξιζε με το παραπάνω την αναμονή!