Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[hydronetta]

Πείνασα κι εγώ διαβάζοντάς σας... μου ακούγονται εξαιρετικά τα εδέσματα...

 

[pattyyy]

Mμμμμ......Σχεδόν τα γεύτηκα!!!

 

[ioanna karagianni]

Η κουζίνα των Αζορών ήταν πολύ καλή. Και πολλά ψάρια, θαλασσινά και ποταμίσια, αλλά και πολύ καλό κρέας. Δεδομένου ότι στα προηγούμενα καλοκαιρινά ταξίδια μου το φαγητό δεν ήταν καν δεδομένο, εδώ το απόλαυσα διπλά. Σημειωτέων ότι το αποψινό τραπέζι ήταν κερασμένο από τους γονείς της Τραβελίνας. Θα το ανάφερα στην ιστορία μου αλλά σούρωσα με τόσο κρασί και το ξέχασα.

 

[deka]

Αυτός ο "μπακαλιάρος καλυμμένος με κόκκινη σάλτσα τίγκα στα οστρακοειδή"... μου άνοιξε την όρεξη και μου τρέχουν τα σάλια...

 

[KLEOPATRA]

Πολυ ενδιαφερον νησακι!!!

 

[travelina]

Λοιπόν, θέλω να αναφέρω κάτι ακόμη πριν τελειώσει αυτή η μέρα (και μέχρι να στρωθεί η Ιωάννα μας για να γράψει τη συνέχεια)...
Εκτός του ότι κάθε τρεις και λίγο πετάγονταν έξω από το αυτοκίνητο για να θαυμάσουν τη θέα ή να περπατήσουν στο δάσος και εγώ τις ακολουθούσα αργά-αργά, είχαμε και μια εκπληκτική μουσική συντροφιά... Ο μοναδικός σταθμός που πιάναμε ήταν το Ράδιο Ατλαντίς (όπως όλοι οι ευρωπαίοι νησιώτες έτσι και αυτοί νομίζουν ότι το δικό τους νησί είναι η χαμένη Ατλαντίδα), με μουσική ντίσκο των δεκαετιών 70-80. Έτσι κάναμε όλη τη μέρα μια πολύ καλή επανάληψη. Λίγο ακόμη και θα αρχίζαμε να χορεύουμε στο δρόμο... Είχα και άφρο μαλλί εκείνη τη μέρα, ότι έπρεπε...

 

[ioanna karagianni]

Λοιπόν, θέλω να αναφέρω κάτι ακόμη πριν τελειώσει αυτή η μέρα (και μέχρι να στρωθεί η Ιωάννα μας για να γράψει τη συνέχεια)...
Εκτός του ότι κάθε τρεις και λίγο πετάγονταν έξω από το αυτοκίνητο για να θαυμάσουν τη θέα ή να περπατήσουν στο δάσος και εγώ τις ακολουθούσα αργά-αργά, είχαμε και μια εκπληκτική μουσική συντροφιά... Ο μοναδικός σταθμός που πιάναμε ήταν το Ράδιο Ατλαντίς (όπως όλοι οι ευρωπαίοι νησιώτες έτσι και αυτοί νομίζουν ότι το δικό τους νησί είναι η χαμένη Ατλαντίδα), με μουσική ντίσκο των δεκαετιών 70-80. Έτσι κάναμε όλη τη μέρα μια πολύ καλή επανάληψη. Λίγο ακόμη και θα αρχίζαμε να χορεύουμε στο δρόμο... Είχα και άφρο μαλλί εκείνη τη μέρα, ότι έπρεπε...

Στρώθηκα καλέ να οσονούπω θα έχω την συνέχεια

Δεν είχες άφρο μαλλί μόνο εκείνη την ημέρα χρυσή μου, κάθε μέρα είχες άφρο μαλλί, αλλά αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία.

 

[varioAthens]

Ωραίες οι Αζόρες! Οι φωτος πανέμορφες!
Η ντίρλα καλά κρατεί! Θέλω φωτο με το αφρο-μαλλί πλιζ!

 

[travelina]

Εσένα σου έχω κάτι άλλο... πολύ καλό (καλύτερο κι απ' το άβαταρ)!
Μόνο που θα πρέπει να περιμένεις να συρθεί η Τζόαν στο λάπτοπ, να περάσει και η επόμενη μέρα και να φτάσουμε στη βαρκάδα για φάλαινες...

 

[varioAthens]

Εσένα σου έχω κάτι άλλο... πολύ καλό (καλύτερο κι απ' το άβαταρ)!
Μόνο που θα πρέπει να περιμένεις να συρθεί η Τζόαν στο λάπτοπ, να περάσει και η επόμενη μέρα και να φτάσουμε στη βαρκάδα για φάλαινες...

Εκπαιδευτής φαλαινών??? :roll:

 

[travelina]

Όχι.......
.....
...
Μούτσος!

 

[ioanna karagianni]

SETE CITADES: εγώ εδώ θα μείνω.

Σήμερα το τρίο Αζόρες θα αποχωριστεί το αυτοκίνητο που είχε νοικιάσει την προηγούμενη ημέρα κι θα εμπιστευτεί τις μετακινήσεις του στα λεωφορεία του νησιού. Για αρχή το πρόγραμμα του τοπικού ΚΤΕΛ μας είχε φανεί απλό και κατανοητό. Στην πράξη, τα πράγματα ήταν λίγο πιο μπερδεμένα.

Φτάσαμε στην στάση του λεωφορείου λίγο πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση. Ένα λεωφορείο ήταν ήδη εκεί, με τις μηχανές του αναμμένες και τον οδηγό στην θέση του.
- Καλημέρα σας αγαπητέ κύριε, αυτό το λεωφορείο πηγαίνει Sete Citades όπως λέει το πρόγραμμα που μας έδωσαν στον γραφείο τουριστικών πληροφοριών;
- Όχι αγαπητές κυρίες, αυτό το λεωφορείο έχει άλλον προορισμό. Για τον δικό σας, παρακαλώ όπως περιμένετε ολίγον τι. Σε λίγα λεπτά, έτερο όχημα θα σας παραλάβει από απέναντι.

Εντάξει το ομολογώ, στην πραγματικότητα ορμίσαμε πάνω του, του κολλήσαμε το πρόγραμμα στο πρόσωπο με το δάκτυλο μας πάνω στην πόλη που θέλαμε να πάμε και φωνάζαμε και οι τρεις μαζί : «Sete Citades???». Αυτός πάλι μας κοίταξε έντρομος κουνώντας το κεφάλι του αρνητικά και έδειξε την απέναντι πλευρά του δρόμου, όπου μερικοί τύποι περίμεναν σε ένα περίεργο κιόσκι.

Η αναμονή μας ήταν σύντομη και δεν προλάβαμε να ευχαριστηθούμε το κιόσκι αναμονής που είχε έναν δερμάτινο κόκκινο καναπέ και μαύρους τοίχους. Σαν αίθουσα αναμονής σε μοδάτο κομμωτήριο ήταν.

Ξεκινήσαμε μια μακριά αλλά ευχάριστη διαδρομή στην βόρεια ενδοχώρα. Εμείς, πολλοί άλλοι τουρίστες και μερικοί ντόπιοι. Στην είσοδο ενός άσχετου χωριού, ο οδηγός σταμάτησε και μας κατέβασε όλους κάτω. Αυτό δημιούργησε μια σύγχυση στους τουρίστες, που ήμασταν; Γιατί μας κατέβασαν; Που είναι οι Sete Citades; Πως θα φτάναμε; Εμπιστευτήκαμε όμως την σιγουριά των ντόπιων και πήγαμε να στηθούμε μαζί τους στην στροφή του δρόμου. Σε λίγο ένα λεωφορείο εμφανίστηκε για να μας παραλάβει. Η έκπληξη μας ήταν μεγάλη όταν είδαμε ότι το όχημα που ήρθε να μας σώσει ήταν το ίδιο που μας είχε απορρίψει ως επιβάτες λίγη ώρα πριν. Προφανώς τα δρομολόγια των λεωφορείων τους στερούνται της απλότητας. Αυτό στοίχισε ιδιαίτερα στην Τραβελίνα μας, που, ως άνθρωπος της λογικής, δεν μπορούσε να βρει εξήγηση για αυτήν την αλλαγή. «Μα γιατί δεν μας πήρε από την αρχή μαζί του, αφού τελικά αυτός θα πήγαινε στην Sete Citades;» , αναρωτιόταν συνεχώς και εγώ δεν έβρισκα ούτε ένα μοσχαράκι να της δείξω για να την αποσπάσω από τους συλλογισμούς της.

Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε και στο πολυπόθητο χωριό. Οι ντόπιοι επιβάτες διασκορπίστηκαν προς κάθε κατεύθυνση και οι τουρίστες πήραν όλοι μαζί την ίδια κατεύθυνση, αυτήν που οδηγούσε στις τουριστικές πληροφορίες.

Εμείς πάλι πήραμε έναν δρόμο που οδηγούσε στο ένα από τα δύο καφέ της περιοχής. Την ώρα που φτάσαμε έριχνε εκείνη την χαρακτηριστική βροχή που έμοιαζε με ψέκασμα, και θέλαμε να την αποφύγουμε. Παραγγείλαμε καφέ και ακούγαμε την Τραβελίνα ψιθυρίζει την ίδια απορία πάλι, και πάλι «Μα γιατί δεν μας πήρε από την αρχή μαζί του, αφού τελικά αυτός θα πήγαινε στην Sete Citades;».

Μια ταμπέλα πληροφορούσε ότι το μαγαζί είχε μπουφέ τις μεσημεριανές ώρες. Ήμασταν οι μοναδικές τεμπέλες τουρίστριες που προτίμησαν τον καφέ από τον περίπατο. Το μαγαζί ήταν γεμάτο με τους ντόπιους. Ροδομάγουλοι, ρωμαλέοι αγρότες με τα Κυριακάτικα ρούχα τους.

Στο πρώτο διάλλειμα που έκανε η βροχή, φύγαμε και εμείς για να συλλέξουμε τις πληροφορίες μας. Η Τραβελίνα μας ακόμα στην ίδια κατάσταση «Μα γιατί δεν μας πήρε από την αρχή μαζί του, αφού τελικά αυτός θα πήγαινε στην Sete Citades;» . Οι τουριστικές πληροφορίες δίνονταν σε ένα μαγαζί που πουλούσε παραδοσιακά προϊόντα και αδιάβροχα (αυτά δεν συγκαταλέγονται στα παραδοσιακά, αλλά στα απαραίτητα). Μας προμήθευσαν με φυλλάδια γεμάτα με τα αξιοθέατα της περιοχής, χάρτες σημαδεμένους με τα μονοπάτια, και φωτογραφίες γελαστών περιπατητών μπροστά από καταρράκτες, λίμνες και βουνά. Διασχίσαμε το χωριό, περνώντας από μικρά χαριτωμένα σπίτια, με κήπους πνιγμένους στα λουλούδια. Ήταν τόσο γλυκά και ήσυχα που θέλαμε να μείνουμε για πάντα εκεί και υιοθετήσουμε τις κατοικίες μας. Η δική μου είναι μια ταπεινή ξύλινη κατασκευή, με μεγάλο κήπο

Της Τραβελίνας είναι η ευρύχωρη κατοικία με την υπέροχη θέα στην λίμνη.

«Μα γιατί δεν μας πήρε από την αρχή μαζί του, αφού τελικά αυτός θα πήγαινε στην Sete Citades;»


Η Υβόννη αποφάσισε ότι θα φιλοξενείται στο σπίτι της Τραβελίνας και δεν διάλεξε δικό της σπίτι, αν και εγώ της πρότεινα αυτό.

Βγαίνοντας από το χωριό, ήταν σαν να μπαίναμε στις φωτογραφίες των φυλλαδίων και μετατραπήκαμε και εμείς στους χαρωπούς τύπους των φωτογραφιών. Ξέραμε πως στην περιοχή υπήρχαν δύο λίμνες, που ονομάζονταν μπλε η μια και πράσινη η άλλη. Δεν ξέραμε όμως ότι το εννοούσαν κιόλας. Ο δρόμος μπροστά μας περνούσε από μια γέφυρα που χώριζε τα νερά στα δύο. Από την μια μεριά η λίμνη ήταν μπλε και από την άλλη πράσινη. Να έτσι,

Ξέρετε αυτήν την αίσθηση του λιχούδη που μπαίνει στο καλύτερο ζαχαροπλαστείο, μπροστά του έχει σειρές απίθανων γλυκών και δεν ξέρει από πού να αρχίσει να τρώει; Έτσι ακριβώς νοιώθαμε και εμείς, δεν ξέραμε από πού να αρχίσουμε να περπατάμε. Και τώρα που τα λέμε, δεν ξέρω από πού να αρχίσω να περιγράφω. Αρχικά πήραμε την ανηφόρα, η φύση ήταν υπέροχη, δεν χωρεί αμφιβολία, αλλά πολύ αυτοκίνητο ρε παιδιά. Υπήρχαν βέβαια και κάτι ευτυχείς ποδηλάτες που καθόλου δεν τους πτοούσε η ανηφοριά. Χωθήκαμε στο εσωτερικό της πρασινάδας στο πρώτο μονοπάτι που βρέθηκε μπροστά μας. Μερέντες ξεφύτρωναν εδώ και εκεί με οικογένειες να ψήνουν, να κυνηγούν παιδάκια ή να χουζουρεύουν. Ήταν Κυριακή και είχαν βγει στην εξοχή, χωρίς να τους νοιάζει η συννεφιά και η περιστασιακή βροχή.

Κατηφορίσαμε και σταθήκαμε πάνω στην γέφυρα. Πια λίμνη να πάρουμε; Την πράσινη ή την μπλε; Τελικά διαλέξαμε την γαλάζια για αρχή. Το μονοπάτι περικύκλωνε την λίμνη. Πολύ όμορφος περίπατος. Η Υβόννη σταματούσε κάθε τόσο για να αγκαλιάσει τα δέντρα, η Τραβελίνα φωτογράφιζε και συνέχιζε να αναρωτιέται «Μα γιατί δεν μας πήρε από την αρχή μαζί του, αφού τελικά αυτός θα πήγαινε στην Sete Citades;».

Θα αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν γιατί εγώ αυτά τα χρώματα δεν μπορώ να τα περιγράψω.

Η συνέχεια της ιστορίας περιλαμβάνει: φαγοπότι με τους ντόπιους, καφέ με χαρλεάδες και ένα μεθύσι. Τα λέμε.