Πορτογαλία Οι περιπέτειες του τρίο Αζόρες στην Πορτογαλία.

[Bahari]

Με την πρώτη ματιά σκέφτηκα ότι αυτό το χωριό ήταν ένα κόσμημα της Πορτογαλίας. Είχε μια ανέμελη αρχοντιά, μια φυσική χάρη, με τους πράσινους λόφους του, τα φροντισμένα στενά του, τα χρωματιστά σπίτια του. Αν ξαναγύριζα στην Πορτογαλία θα έμενα εκεί ολόκληρη μέρα. Όχι γιατί έχει κάποια σπουδαία αξιοθέατα, αλλά γιατί αν και τουριστικό, συνεχίζει να είναι αυθεντικό.

Ιωάννα, έχεις δίκιο... Κι εμένα το Ódidos "κάτι μου έκανε". Παρόλο που οι πληροφορίες έλεγαν ότι ήταν πάρα πολύ τουριστικό και, κατά συνέπεια, περιμέναμε να έχει χάσει την αυθεντικότητα και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, μας εντυπωσίασε. Η θέα από τα τείχη που περικλείουν την πόλη είναι απίθανη! Σου δίνει την αίσθηση ότι, παρά τους εκατοντάδες επισκέπτες που συρρέουν στην πόλη καθημερινά, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει εδώ και αιώνες και ότι υπάρχει ένας "σεβασμός" στην ιστορία της πόλης και στα κάθε είδους μνημεία της (κάτι που τελικά διαπιστώσαμε ότι συμβαίνει σε όλα τα μέρη που είδαμε).

 

[ioanna karagianni]

Σου δίνει την αίσθηση ότι, παρά τους εκατοντάδες επισκέπτες που συρρέουν στην πόλη καθημερινά, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει εδώ και αιώνες και ότι υπάρχει ένας "σεβασμός" στην ιστορία της πόλης και στα κάθε είδους μνημεία της (κάτι που τελικά διαπιστώσαμε ότι συμβαίνει σε όλα τα μέρη που είδαμε).

Ναι σεβασμός είναι η κατάλληλη λέξη.

 

[travelina]

babaduma, έπρεπε να πας στο Santarem για να σώσεις τη Λόλα!
Θυμάστε μια (πολύ) παλιά διαφήμιση με το σαλούν, τη φωτιά στην αποθήκη και τη Λόλα που κινδύνευε; Πως ήταν στα γουέστερν οι πόλεις; Χωρίς κόσμο να κυκλοφορεί στους δρόμους, σαν εγκαταλελειμμένες, μόνο στο σαλούν υπήρχε ζωή.
Ε, εμείς ψάξαμε καμιά ώρα για το σαλούν, δεν το βρήκαμε… και φύγαμε… χωρίς να ενοχλήσουμε κανέναν… τόση ησυχία ούτε στην Αθήνα τον Αύγουστο.


Είχαμε διαβάσει για το παλιό κέντρο της πόλης και την ωραία θέα του ποταμού Τάγου. Υπολογίζαμε ότι κάποιον θα βρίσκαμε να ρωτήσουμε για τον δρόμο προς το ποτάμι, μια που δεν είχαμε χάρτη. Τελικά περιπλανηθήκαμε στο παλιό κέντρο, θαυμάσαμε τον καθεδρικό και τα κτίρια με τα πλακάκια, δεν βρήκαμε κανέναν να ρωτήσουμε και ο χάρτης της πόλης που ήταν έξω από το δημαρχείο δεν έδειχνε ποτάμι, οπότε… Είχε περάσει και η ώρα…

 

[σαιτας]

 

[ioanna karagianni]

Κοιμηθήκαμε με τους ήχους των Fados και ξυπνήσαμε με τους ήχους ενός ξυπνητηριού. Μισάνοιξα τα μάτια μου, τόσο όσο χρειαζόταν για να δω την Υβόννη μας να κοιτάζει το κινητό της με την ίδια απορία που θα κοίταζε και έναν πυρηνικό αντιδραστήρα. «Μα γιατί χτυπάει; Νόμιζα ότι το είχα απενεργοποιήσει». «Δεν πειράζει» ήρθε η κοφτή απάντηση της Τραβελίνας «καλύτερα να σηκωθούμε νωρίς σήμερα, μια και εχτές δεν τα καταφέραΤε να ξεκινήσεΤε στην ώρα σας». Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με γοητεύει να βλέπω τις προσωπικότητες των συνοδοιπόρων μου να ξυπνούν πριν οι ίδιες να ανοίξουν τα μάτια τους.

Ο ευγενής άγγλος πλοηγός ρυθμίστηκε να μας οδηγήσει στην Εβόρα. Ο δρόμος ήταν μακρύς αλλά εύκολος έως τα περίχωρα της πόλης. Λίγο πριν φτάσουμε λοξοδρομήσαμε σε έναν καλοφτιαγμένο χωματόδρομο που υποσχόταν ότι θα μας οδηγούσε σε παλαιολιθικά μνημεία. Η Τραβελίνα οδηγούσε για αρκετή ώρα μέσα από ξερά χωράφια με κοπάδια αιγοπροβάτων να τα βοσκάνε έως ότου βρούμε την πρώτη ταμπέλα που ισχυριζόταν ότι εδώ σε αυτό το μονοπάτι βρίσκεται το πρώτο μνημείο. Βγήκαμε από το σκονισμένο αυτοκίνητο και ακολουθήσαμε τα καλοφροντισμένο και επίσης σκονισμένο μονοπάτι. Σε κάτι τέτοιες τοποθεσίες η συμπεριφορά των φιλενάδων μου, μου υπενθύμιζε ότι έχω να κάνω με δύο αστές. Ενώ εγώ προχωρούσα σταθερά μπροστά για να συναντήσω αυτό το κομμάτι ιστορίας, οι κοπελιές καθυστερούσαν φωτογραφίζοντας αρνάκια, κατσικάκια και λοιπά θηλαστικά , παράγοντας συγχρόνως επιφωνήματα ενθουσιασμού. Τις ζήλευα, η δικιά μου χωριάτικη ανατροφή με έχει κάνει να αγνοώ πλέον τέτοιες παρουσίες.

Στο τέλος του μονοπατιού ανοιγόταν ένας αγρός με ξερό χορτάρι, μια ελιά και ένα ΜΕΝΙΡ. Βράχος λείος κωνικός, στεκόταν μόνος του ήρεμος στην άκρη του χωραφιού. Ήταν τόσο ασυμβίβαστος με το υπόλοιπο τοπίο που έμοιαζε εξωπραγματικός, όμως η αιώνια παραμονή του σε αυτόν τον χώρο τον έκανε συγχρόνως πολύ οικείο. Ο Οβελίξ ήταν το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μου. Μετά όμως η γοητεία του υπερφυσικού νίκησε το χιούμορ και το μενίρ απέκτησε ξανά τον θαυμασμό μου.

Κοιτάζοντάς το με ψυχρή λογική είναι απλώς μια μεγάλη πέτρα, μια μεγάλη πέτρα στις πλάτες του Οβελίξ αν αγαπάτε. Όμως είναι και ένα μυστήριο. Γιατί τα είχαν; Ήταν για την λατρεία της γονιμότητας; Πως τα μετέφεραν; Πως τα έφτιαχναν; Ξέροντας ότι πολλά ακόμα μενίρ μας περίμεναν λίγο πιο πάνω, ξεκολλήσαμε τα μάτια μας από αυτό τον οβελίσκο και γυρίσαμε στο αυτοκίνητο. Φτάσαμε στην επόμενη στάση μας έχοντας φωτογραφήσει κάθε ζώο που παράγει γάλα και βρέθηκε στο δρόμο μας.

Εδώ τα μενίρ σχημάτιζαν κύκλο. Δημιουργούσαν ένα ιερό άραγε; Ή ήταν εκεί για κάποιον τελείως διαφορετικό λόγο; Η πινακίδα έγραφε πως τα ντολμέν της περιοχής ήταν 7.000 χρόνια παλιά.

Όση ώρα εγώ διάβαζα πινακίδες, οι κοπελιές φωτογράφιζαν όχι πρόβατα αλλά δέντρα αυτή την φορά. Πήγα να διαμαρτυρηθώ για την αλλαγή ρεπερτορίου αλλά όταν έφτασα κοντά τους με πληροφόρησαν ότι αυτά τα ξυρισμένα δέντρα που φωτογραφίζουν είναι τα γνωστά φελλόδεντρα. Τότε μόνο θυμήθηκα ότι η Πορτογαλία εκτός από τα αζουλέζους και τον μπακαλιάρο είναι γνωστή και για τον φελλό της.

Πάνω στην ώρα εμφανίστηκε και μια ορδή προσκόπων, οπότε αποφασίσαμε ότι είναι ώρα να συνεχίσουμε τον δρόμο μας.

Φτάσαμε στην Εβόρα νωρίς το μεσημέρι. Ο οδηγός μου ήταν γεμάτος από μουσεία και εκκλησίες που μπορεί ο τουρίστας να επισκεφτεί στην πόλη. Όμως εμείς δεν θέλαμε τίποτε από αυτά. Σε αυτήν την μαυριτανική πόλη με τις καμπυλωτές καμάρες, τα περίτεχνα μπαλκόνια, και τις γοτθικές επιρροές, θέλαμε να περπατήσουμε. Να πάμε παντού. Στην κεντρική πλατεία η ύπαρξη του ρωμαϊκού τέμπλου τόνιζε την αιώνια ύπαρξη αυτής της πόλης. Καθίσαμε στο πεζούλι της πλατείας και μπροστά μας ορθωνόταν το ρωμαϊκό κτίσμα, με φόντο τον γοτθικό ναό και πλάι το αναγεννησιακό Πανεπιστήμιο. Τόσα ερεθίσματα ήθελε χρόνο για να τα εμπεδώσει ο εγκέφαλος μας.

Μετά από δύο ώρες περιπλάνησης κάτω από τον ήλιο, είχαμε πάρει και οι τρεις το ελκυστικό χρώμα της ντομάτας. Τα στομάχια μας γουργούριζαν και τα λαρύγγια μας είχαν στεγνώσει. Ο Θεός των ταξιδευτών όμως ήταν με το μέρος μας και έριξε στο δρόμο μας ξενοδοχείο με δροσερή αυλή που πρόσφερε πλούσιο μπουφέ και άφθονο κρασί. Γεμίσαμε τα πιάτα μας, ξεχειλίσαμε τα ποτήρια μας με vinho verde, και κάτσαμε στην παχιά σκιά των δέντρων για να χωνέψουμε τις εντυπώσεις μας τρώγοντας.

Πέντε πιάτα και δέκα ποτήρια μετά, πιάσαμε φιλίες με την διπλανή παρέα. Δύο ζευγάρια Ολλανδών που έμεναν μόνιμα στην Πορτογαλία. Ο ένας από τους δύο κυρίους αναγνώρισε την ελληνική γραφή σε ένα από τα βιβλία μας. Μας εξομολογήθηκε ότι αγαπούσε πολύ την Ελλάδα αλλά δεν έχει έρθει ποτέ, και όταν ήταν μικρός μάθαινε ελληνικά. Μας μίλησαν με ενθουσιασμό για την Πορτογαλία, τον ήλιο της, την φύση της και τους ανθρώπους της. Είχαν εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα με την έλλειψη προγραμματισμού των ντόπιων. Σαν παράδειγμα μας είπαν πως είχε χαλάσει η βρύση του σπιτιού τους και ο υδραυλικός τους απάντησε πως θα μπορούσε να το φτιάξει μετά από τρείς μέρες. Μας το έλεγαν πιστεύοντας ότι θα μας έβλεπαν να αντιδρούμε αρνητικά σε αυτήν την αργοπορία. Εμείς όμως συνεχίζαμε να τους κοιτάζουμε ανέκφραστα, τρείς μέρες μόνο;
Σίγουρα δεν έχουν έρθει ποτέ τους στην Ελλάδα.

 

[pigi_dikaiou]

Τρια ομορφα,πικαντικα κοριτσια ανακαλυπτουν μενιρ και φελλοδενδρα στην Πορτογαλια και μαζι μ αυτα κι εμεις...Και μετα.... και μετα...Ωραιοτατη...τι???

 

[pattyyy]

Κορίτσια υπέροχο το ταξίδι σας! Σας παρακολουθώ βήμα-βήμα και ονειρεύομαι τη στιγμή που θα ανακαλύψω αυτές τις ομορφιές σε ένα πορτογαλικό road trip!

 

[babaduma]

Στο τέλος του μονοπατιού ανοιγόταν ένας αγρός με ξερό χορτάρι, μια ελιά και ένα ΜΕΝΙΡ. Βράχος λείος κωνικός, στεκόταν μόνος του ήρεμος στην άκρη του χωραφιού. Ήταν τόσο ασυμβίβαστος με το υπόλοιπο τοπίο που έμοιαζε εξωπραγματικός, όμως η αιώνια παραμονή του σε αυτόν τον χώρο τον έκανε συγχρόνως πολύ οικείο.
.......................

Εδώ τα μενίρ σχημάτιζαν κύκλο. Δημιουργούσαν ένα ιερό άραγε; Ή ήταν εκεί για κάποιον τελείως διαφορετικό λόγο; Η πινακίδα έγραφε πως τα ντολμέν της περιοχής ήταν 7.000 χρόνια παλιά.
.....................

Η επαρχία της Πορτογαλίας είναι διάσπαρτη από μεγαλιθικά μνημεία. Τα περισσότερα και "διασημότερα" από αυτά εντοπίζονται στο Alentejo, στην ευρύτερη περιοχή της Έβορα. Από τους ειδήμονες του είδους διαχωρίζονται σε 3 τύπους: Τα κρόμλεκ, τα μενίρ και τα ντόλμεν.

Σε πολύ κοντινή απόσταση από την πόλη της Έβορα μπορεί κανείς να συναντήσει κανείς και τα τρία είδη και ν' αποκτήσει μια ιδέα για το περί τίνος πρόκειται.

Τα μεγαλιθικά μνημεία του Almendres που επισκέφθηκε το αγαπητό τρίο είναι ευκολότερα προσβάσιμα από το Montemor-o-Novo με τη βοήθεια ενός πολύ καλού χάρτη (ξεχάστε το GPS - άχρηστο είναι) που μπορεί κανείς να προμηθευθεί (δωρεάν) από το γραφείο τουρισμού της κωμόπολης, στην κεντρική πλατεία της.

Το μενίρ το είδατε. Δείτε και τα κρόμλεκ (που "θυσιάστηκαν" χάριν του φελλόδενδρου! )



Μετά από περιπετειώδη αναζήτηση 20-30 λεπτών σε επαρχιακούς (ασφαλτοστρωμένους) δρόμους και κάπου ένα χιλιόμετρο χωματόδρομο στη μέση του πουθενά που θά'κανε τον Οβελίξ ν' αναφωνήσει τη γνωστή ατάκα "Είναι τρελλοί αυτοί οι Ρωμαίοι" (εμείς, δηλαδή) φτάνουν ... οι Ρωμαίοι σ' ένα από τα επιβλητικότερα ντόλμεν, αυτό του Zambujeiro:



Τέλος, στην αντίθετη κατεύθυνση, στ' ανατολικά της Έβορα και πάνω σχεδόν στον ένα από τους δύο επαρχιακούς δρόμους που οδηγούν στο πανέμορφο Μονσαράζ, συναντά κανείς το δεύτερο σε μέγεθος (5,6 μέτρα) μενίρ της Πορτογαλίας, αυτό του Outeiro:



Για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα γι' αυτήν την "άγνωστη" και τόσο ενδιαφέρουσα Πορτογαλία, μπορεί να βρει πληροφορίες εδώ:

Almendres Cromlech, Portugal

Anta Grande do Zambujeiro, Portugal

Monsaraz, Portugal

και σ' ένα σωρό άλλους ιστότοπους. Όρεξη (και χρόνο) νά' χει...

 

[ioanna karagianni]

Χρειάστηκε να καταναλώσουμε μια σημαντική ποσότητα καφέ, για να ισοφαρίσουμε την επίσης σημαντική ποσότητα κρασιού που έτρεχε ήδη στις φλέβες μας, και να καταφέρουμε να αποχωριστούμε τον δροσερό κήπο, τους φιλικούς Ολλανδούς, και τα λαχταριστά γλυκά που έμειναν μισοτελειωμένα πάνω στο τραπέζι μας.

Επόμενη στάση μας ήταν η Beja. Ενώ οι φίλες μου οδηγούσαν, τους μετέφρασα στα αρπαχτά την ιστορία της πόλης, από τον οδηγό μου. Η πόλη στα νιάτα της, που λέτε, υπήρξε ζωηρούλα. Πώς να το πω κομψά, χαλαρών ηθών ας το πούμε. Την πήραν πολλοί. Καταρχήν η Ρωμαίοι ίδρυσαν εκεί μια σημαντική αποικία και ο Ιούλιος της έδωσε το όνομα Pax Julia, έπειτα ήρθαν Βησιγότθοι, αργότερα έπεσε κάτω από τον Μουσουλμανικό έλεγχο για 4 αιώνες. Σήμερα όμως έχει καταλήξει να είναι μια όμορφη λουλουδάτη πόλη, με ευθείς δρόμους και άσπρα σπίτια. Επιβλητική απόδειξη της πολυτάραχης ζωής της είναι το κάστρο της. Έχει κτιστεί τον 13ο αιώνα στα ερείπια των ρωμαϊκών τειχών.

Ήταν απόγευμα όταν περάσαμε την τοξωτή πύλη . Τα μαλακά μας παπούτσια έσβηναν τα βήματα μας στο καλοδιατηρημένο πλακόστρωτο, αλλά μπορούσα ακόμα να ακούω τα πέταλα των αλόγων να ηχούν στα τείχη, καθώς οι ιππότες έμπαιναν στο κάστρο μετά από την μάχη. Εμποτισμένες ακόμα με τα λίτρα καφέ που είχαμε καταναλώσει στην Εβόρα, αγνοήσαμε το μικρό καφέ στην είσοδο και ανεβήκαμε ανυποψίαστες την πρώτη σειρά σκαλοπατιών που είδαμε μπροστά μας, πιστεύοντας ότι θα μας οδηγούσαν σε έναν όροφο. Σε κάθε στροφή της σκάλας περιμέναμε να εμφανιστεί μια αίθουσα, αλλά όχι, εμφανιζόταν μόνο ακόμα μια σειρά σκαλοπατιών. Αργότερα είδα ότι στο κάστρο υπάρχουν 197 σκαλοπάτια τα οποία και τα ανεβήκαμε όλα. Λίγο πριν το τέλος της ατελείωτης κλίμακας, βρήκαμε επιτέλους την αίθουσα που περιμέναμε. Εκεί μας περίμενε ένας ιππότης, έτοιμος με το σπαθί του, στητός μπροστά σε ένα από τα μεγάλα παράθυρα που κύκλωναν την αίθουσα.

Ανάμεσα από τα χωρίσματα των παραθύρων μπορούσαμε να δούμε την απέραντη θέα που πρόσφερε η θέση του κάστρου. Ακόμα και μετά από τόσους αιώνες μπροστά μας εκτινόταν ανενόχλητα όλος ο κάμπος με την πόλη. Από εκεί ψηλά λοιπόν θα ήταν εύκολο στους υπερασπιστές της πόλης να προετοιμάζονται έγκαιρα για τις επιθέσεις που θα δέχονταν . Θα είχαν όλον τον καιρό να δούνε τους εχθρούς να πλησιάζουν, και πολύ χρόνο στην διάθεση τους για να σελώσουν τα άλογα, να ζεματίσουν το λάδι και ετοιμάσουν τις βαλίστρες τους.

Ξεκινήσαμε για τον γυρισμό αργά το απόγευμα. Αλλάξαμε την διαδρομή μας, και κάναμε μια στάση σε μια παραλιακή πόλη λίγο έξω από την Λισσαβώνα, την Sesimbra. Φτάσαμε την ώρα που σουρούπωνε, ακριβώς την στιγμή που οι μαμάδες έπαιρναν τα παιδιά τους από την θάλασσα και οι τελευταίοι λουόμενοι ετοιμάζονταν να φύγουν.

Γυρίσαμε κουρασμένες στο ξενοδοχείο μας και αρχίσαμε να πακετάρουμε, σε λίγες ώρες θα φεύγαμε από την Λισαβόνα. Έβγαλα από τις αποσκευές μου τις τυπωμένες σελίδες από τις ιστορίες του φόρουμ. Ήταν τσαλακωμένες, γεμάτες σημειώσεις και υπογραμμίσεις, είχαν κάνει καλά την δουλειά τους και μας είχαν καθοδηγήσει σωστά. Λυπήθηκα που δεν θα είχαμε κάτι αντίστοιχο και για τις Αζόρες.

Όταν τελειώσαμε με τις βαλίτσες, η Υβόννη πρότεινε να πάμε για ένα τελευταίο ποτό, να δούμε για τελευταία φορά την πόλη και να την αποχαιρετήσουμε. Ήμασταν όμως πολύ κουρασμένες και δεν είχαμε κουράγιο. Τότε ήταν που θυμηθήκαμε το βιβλίο του Pessoa που είχαμε μαζί μας. Στις τελευταίες σελίδες του υπήρχε ένα ποίημα του για την αγαπημένη του πόλη, λεγόταν «Επιστρέφοντας στην Λισαβόνα». Εκείνη την νύχτα αυτός ο τίτλος μας φάνηκε σαν υπόσχεση.


Πάλι σε ξαναβλέπω
Με την καρδιά πιο μακρινή και την ψυχή λιγότερο δικιά μου…
Πάλι σε ξαναβλέπω Λισαβόνα, Τάγε, όλους σας.
Ανώφελος περαστικός για σένα και για μένα,
Ξένος εδώ, όπως παντού
Τυχαίος στη ζωή και στην ψυχή το ίδιο
Περιπλανώμενο φάντασμα σε σάλες αναμνήσεων
Με το θόρυβο των ποντικιών, των σανιδιών που τρίζουν
Στο καταραμένο κάστρο της ζωής που πρέπει να ζήσω
Πάλι σε ξαναβλέπω
Ίσκιε που περνάς ανάμεσα και λαμπυρίζει
Μια σπίθα από άγνωστο, νεκρικό φως
Και στη νύχτα προχωράς, όπως τ’ αυλάκι πλοίου χάνεται
Στο νερό και κανείς πια δεν ακούει…
Πάλι σε ξαναβλέπω
Όμως αχ, τον εαυτό μου πια δε βλέπω!
Έσπασε ο μαγικός καθρέφτης που καθρεφτιζόμουν
Και σε μοιραίο θραύσμα του
Δε βλέπω παρά ένα θραύσμα από σένα
Ένα θραύσμα από σένα και από μένα!...

Καληνύχτα.

 

[KLEOPATRA]

Μ αρεσει μ αρεσει η Λισσαβωνα ...θελω να παω ..θελω να παω....!!!!!

Τωρα εσεις κ. baba με αυτες τις φωτο που πατε κ βαζετε σε ενα δημοσιο φορουμ..περιμενετε να κρατησουμε το στομα μας κλειστο εεεε?Καλαααααα!!!!

 

[babaduma]

Τωρα εσεις κ. baba με αυτες τις φωτο που πατε κ βαζετε σε ενα δημοσιο φορουμ..περιμενετε να κρατησουμε το στομα μας κλειστο εεεε?Καλαααααα!!!!

Είμαι δημόσιο πρόσωπο και δε φοβάμαι την κριτική!

 

[KLEOPATRA]

Καλα λοιπον δε θα μιλησουμε οχι γιατι σας φοβομαστε ,αλλα γιατι σκιαχτηκαμε απο αυτα που ειδαμε στη φωτο