Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

[varioAthens]

Σα νυχαδικο με theme: barbie η προτελευταια φωτο

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9: Γίββωνες στην ομίχλη, οι ορχιδέες του μάγειρα κι ένα σόου​

Έπρεπε να φύγουμε πολύ νωρίς, οπότε χωρίς πρωινό, ενώ προς έκπληξή μας ο οδηγός μας θα ήταν ο ίδιος ο διευθυντής του ξενοδοχείου. Το κλου της ημέρας αποδείχθηκε η διαδρομή, που θα την έλεγα σχεδόν μυστικιστική: μπόλικη ομίχλη, καταπράσινη φύση με ψηλά δέντρα και για κερασάκι κάτι γραμμές τραίνου που οδηγούσαν στο πουθενά. Φτάσαμε στο Hollongapar Gibbon Sanctuary την προτεινόμενη ώρα, αλλά ο υπάλληλος του δρυμού ακόμη κοιμόταν. Τον ξυπνήσαμε εμείς, σηκώθηκε από το θάλαμό του, βαριεστημένα σφράγισε κάτι εισιτήρια, μας διευκρίνισε ότι εκτός από ξεναγό και είσοδο θα χρεωθούμε και για ένοπλο συνοδό, του πήρε περίπου 15 λεπτά να αντιγράψει κάποια έγγραφα σε καρμπόν (!) και μας υπέδειξε πως ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε.

Ο ξεναγός μιλούσε αρκετά καλά Αγγλικά, για τον ένοπλο κυριούλη δεν είμαι και τόσο σίγουρος, αλλά μάλλον δεν τον είχαμε μαζί του για να μας μιλάει. Το πάρκο εκτός από τους γίββωνες, που είναι οι μόνοι πίθηκοι στην Ινδία, διαθέτει και ελέφαντες, αγριογούρουνα, λεοπαρδάλεις, μακάκες και διάφορα αιλουροειδή, εξ ου και η ανάγκη συνοδείας. Απ' ό,τι διάβασα αργότερα, ήταν πολύ μεγαλύτερο όταν ιδρύθηκε, αλλά γύρω στο 1880 κάποιες εκτάσεις αποχαρακτηρίστηκαν ώστε να μπορούν να καλλιεργήσουν τσάι κάποιοι πληγέντες από (τι άλλο; ) πλημμύρες στο Majuli.

Μας ξεκαθάρισε ο ξεναγός πως δύσκολα θα βλέπαμε γίββωνες λόγω της πυκνής ομίχλης, αλλά ξεκινήσαμε μια πεζοπορία μέσα στους θάμνους και αργότερα μέσα σε ατελείωτα δενδρύλλια από τσάι. Μιας και που δεν είδαμε κανένα θηλαστικό εκεί, μπήκαμε πιο μέσα στο δάσος, κάτω από πανύψηλα δέντρα hollongapar, που μάθαμε πως είναι αυτά που δίνουν και το όνομά τους στο δρυμό. Τελικώς, μετά από αρκετή περιήγηση, πετύχαμε τέσσερις ευδιάκριτους γίββωνες, μια κανονική οικογένεια, που πηδούσε από κλαδί σε κλαδί. Ωστόσο, ήταν πολύ ψηλά τα δέντρα όπου βρίσκονταν και δεν μπόρεσα να πάρω κάποια φωτογραφία της προκοπής, το οποίο είναι ναι μεν κρίμα (έχουν φοβερές φάτσες) αλλά αναμενόμενο δε κατά τον ξεναγό μας, αφού δεν κατεβαίνουν ποτέ χαμηλότερα. Παρόλα αυτά κάναμε άλλη μισή ωρίτσα βόλτα ώστε να απολαύσουμε τη φύση στα μονοπάτια, που με την ομίχλη ήταν πολύ όμορφη.

Στην έξοδο του πάρκου, σχεδόν δίπλα στο αυτοκίνητο του υπομονετικού διευθυντή του ξενοδοχείου, κάποιοι μακάκοι έπαιζαν σε κοινή θέα. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και είδαμε πως υπήρχε “σπέσιαλ” πρωινό στον προαύλιο χώρο, σε μια σκηνή που το προηγούμενο βράδυ είχε φιλοξενήσει “ρομαντικό δείπνο” για όσους (Ινδούς φυσικά) επισκέπτες είχαν έρθει να περάσουν ένα ρομαντικό ΠΣΚ...στη Jorhat μωρέ; To αστέρι του πρωινού ήταν ένα πράγμα ονόματι poha, που δεν το είχα ξαναφάει, έμαθα από το γούγκλη πως είναι ένα είδος flattened rice και ευτυχώς το βρήκαμε και σε επόμενα ξενοδοχεία και το τσάκισα, εξαιρετικό ήταν.

Συμφωνήσαμε με το διευθυντή να μας πάει ο ίδιος (δεν έχει ξενοδοχείο να διοικήσει; ) στο Kaziranga αργότερα, ώστε να μην ταλαιπωρηθεί ο Α κι ευγενέστατα μας επέτρεψε και late checkout, οπότε μπόρεσε ο δύσμοιρος (ο Α, όχι ο διευθυντής) να κοιμηθεί δυο ωρίτσες μετά την εφίδρωση που του προκάλεσαν τα φάρμακα. Από το ίδιο απόγευμα θα ήταν πλέον καλύτερα.

Η διαδρομή για το Kaziranga ήταν αρκετά όμορφη και με σχετικά καλό οδόστρωμα και μας στοίχισε 30€ για 3 ώρες (για όλο το όχημα). Μεγάλη υπόθεση να είναι φθηνή μια χώρα, για κάτι τέτοιες περιστάσεις που κάποιος είναι άρρωστος τέτοιες μικρές πολυτέλειες είναι σωτήριες. Φτάσαμε στο κατάλυμά μας, ένα habitas rhino που είχα κλείσει κάποιες ώρες πριν, που βρισκόταν απέναντι από ένα πανέμορφο “δάσος” από δενδρύλλια τσαγιού. Η είσοδος ήταν μια απλή μεταλλική πόρτα αποθήκης που δεν προϊδέαζε για τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά τα ξύλινα bungalows αποδείχθηκαν πανέμορφα, όπως και ο περιβάλλων χώρος, δεν του το'χα.

Η περιοχή τριγύρω είχε αρκετά τέτοια καταλύματα, προφανώς το εθνικό πάρκο Kaziranga προσελκύει τουρισμό, έστω εγχώριο. Ρώτησα τι μπορούσαμε να κάνουμε, αφού το σαφάρι μας ήταν την επόμενη το πρωί και η ώρα ήταν 3.30. Μου είπαν πως υπάρχει ένα ορχιδεάριο περίπου 20 λεπτά μακριά και πως στον ίδιο χώρο αργότερα φιλοξενείται και κάποιο “cultural show”. Το ορχιδεάριο έκλεινε στις 5, το σόου ξεκινούσε στις 6.30, οπότε είχαμε χρόνο για ένα γρήγορο μεσημεριανό και μάλλον θα προλαβαίναμε και τα δύο. Μόνο που το μεσημεριανό δεν ήταν καθόλου γρήγορο, έκαναν μια ώρα να μας σερβίρουν παρότι ήμασταν οι μοναδικοί πελάτες, οπότε χάσαμε το ορχιδεάριο διότι ο μάγειρας μας έγραψε στις ορχιδέες του, αλλά δεν πειράζει, ήταν συμπαθητικός κι αυτός, όπως όλοι εδώ που τα λέμε.

Η βόλτα ήταν πολύ όμορφη με τη δύση του ηλίου να δίνει ωραίες αποχρώσεις στα τσάγια και βρήκαμε το χώρο του σόου αρκετά εύκολα, έκανε τόσο μπαμ όσο και η διαφορά στην τιμή για αλλοδαπούς και Ινδούς, πεντακόσιες και τριάντα ρουπίες αντιστοίχως. Είχαμε λίγο χρόνο για σκότωμα πριν ξεκινήσει το σόου, οπότε κάναμε μια βόλτα στο ψιλοαδιάφορο μουσείο μουσικών οργάνων και ήπιαμε ένα πολύ πιο ενδιαφέρον καυτερότατο τσάι πάνω σε μια εξέδρα από μπαμπού.

Μαζεύτηκε μεγάλο πλήθος, αρκετών εκατοντάδων ανθρώπων, για το σόου όπου φυσικά ήμασταν και πάλι οι μόνοι ξένοι. Ο παρουσιαστής ήταν ένας Κραουνάκης σε πακιστανική εκδοχή και κάτσαμε στις πλαστικές καρεκλίτσες να δούμε τι θα δούμε ανάμεσα σε μπόλικους φαντάρους και οικογένειες με μικρά παιδιά. Λοιπόν ακόμη και για μένα που δεν το έχω με τα σόου, και τελευταία ούτε καν με τη μουσική και το χορό (γέρασα, με ενοχλούν), το σόου ήταν εξαιρετικό. Φοβερά κοστούμια, χοροί εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους με μόνο έναν να θυμίζει Ινδία (οι άλλοι θύμιζαν πολύ περισσότερο ΝΑ Ασία), μια απίστευτα καρακουκλάρα χορεύτρια που ξεχώριζε από τις υπόλοιπες τριάντα, πολύ αθλητικοί χορευτές με ακροβατικές ικανότητες εν μέσω χορογραφιών κι ακόμη και οι μουσικές μου άρεσαν πολύ, μάλλον επειδή είχαν και φοβερή ποικιλία, υποθέτω αντανακλώντας την ανθρωπογεωγραφία των επτά αδελφών. Από τις αναπάντεχες εκπλήξεις του ταξιδιού.

Επιστρέψαμε με tuk tuk, το οποίο ζήτησε 200 ρουπίες, ποσό μάλλον υπερβολικό, αλλά εξακολουθούσε να είναι αστείο για μας και δεν είπαμε κάτι. Σύντομα καταλάβαμε ότι μας πήγαινε σε κάποιο άλλο rhino-κάτι κατάλυμα, του υπέδειξα πού πρέπει να μας πάει, μας ζήτησε συγγνώμη και όταν φτάσαμε μου είπε να του δώσω μόνο 100 ρουπίες, απολογούμενος που είχε καταλάβει πως έπρεπε να μας πάει σε ένα ξενοδοχείο που ήταν πολύ πιο μακριά. Πολύ τίμιοι άνθρωποι, έως απονήρευτοι, δεν μπορείς να μην τους συμπαθήσεις.

 

[Yorgos]

H ομίχλη έδινε ένα γκρανγκινιολικό, χιτσκοκικό κλπ τόνο

https://www.facebook.com/video.php?v=1111290892227056

Εντάξει, την είσοδο θα μπορούσαν να την είχαν προσέξει λίγο παραπάνω.

Βουαλά ο ξεναγός.

Βουαλά κι ο ένοπλος συνοδός.

Η καλύτερη φωτογραφία γίββωνα που κατάφερα να πάρω.

Το πραγματικό χάιλάιτ ήταν το δάσος.

Επιβλητικά τα hallongapar ή όπως λέγονται, "πες τα κι έτσι" (γεια σου ρε Αλέφαντε είσαι παλικάρι) δέντρα.

Γορίλες στην ομίχλη.

Κι ένας τόνος Κούβας.

Ορίστε, οι μακάκοι ούτε πεζοπορία χρειάζονται, ούτε ξεναγό, ένοπλο συνοδό, κάθονται στο πάρκινγκ δίπλα στο αμάξι σου και ποζάρουν.

Αν κοιμηθείτε με γυαλιά ηλίου πέφτει ο πυρετός. Γεωργίου σπίκινγκ.

Το κατάλυμά μας στο Kaziranga κι ένας δύσμοιρος αχθοφόρος να παλεύει με το μπαούλο του Α.

Ωραίο το bungalow, σχεδόν ερωτικό.

Ωραία και η γειτονιά μας.

Και τσάγια και αγελάδες, Ινδία είσαι αφού.

Πολύ με ηρεμούν τα τσάγια. Όχι να τα πίνω, να τα βλέπω.

Βαθιά Ινδία, tuk-tuk και βούβαλοι.

Χωρίς να είναι τίποτε φοβερό, ήταν ευχάριστο το μουσείο μουσικών οργάνων.

Εξαιρετικό το σόου.

Ο πακιστανοκραουνάκης.

Ήσυχο κατάλυμα το βράδυ.

 

[Sassenach77]

Majuli

Να ρωτήσω κάτι, γιατί το λες νησί; Δεν μου μοιάζει για νησί στο χάρτη...

 

[Yorgos]

Να ρωτήσω κάτι, γιατί το λες νησί; Δεν μου μοιάζει για νησί στο χάρτη...

Kι όμως είναι
Majuli - Wikipedia

 

[Sassenach77]

Kι όμως είναι
Majuli - Wikipedia

Πάντως αν δεις στο google η υγρή λωρίδα που ξεκινάει απο τον Subansiri ποταμό δεν φτάνει στον Βραχμαπουτρα, γι αυτό απόρησα...

 

[hydronetta]

Δυστυχώς δεν πήρα χαμπάρι την ιστορία εξ'αρχής για να πώ κι εγώ το κάτι τις μου για το Μπαγκλαντες εγκαίρως. Επειδή θέλω να αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους, ιδού το βίντεο απο το ταξίδι που κάναμε πριν ένα χρόνο κι όπου αφιερώσαμε 15 μέρες συνολικά στη χώρα. Σαφώς το δυνατό σημείο της χώρας δεν είναι τα αξιοθέατα αλλά οι άνθρωποι.

 

[hydronetta]

@Υοrgos, θα επανέλθω με βίντεο όταν φτάσει η ώρα της Nagaland

 

[Yorgos]

@Υοrgos, θα επανέλθω με βίντεο όταν φτάσει η ώρα της Nagaland

Οπότε θες, πάντα καλοδεχουμενα

 

[Smaragda53]

Αχ βρε Γιώργο ξαναδιαβασα το ταξίδι σου στη Βιρμανία εκεί που έλεγες πόσο γλυκητατοι άνθρωποι είναι και πόσα έχουν τραβήξει...

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10: Ελέφαντες, ρινόκεροι, άλμα επί στηθαίου μετά μπαούλου και καλώς ήρθαμε στη Meghalaya.​

Το πρωινό ήταν αξιοπρεπέστατο και οι άνθρωποι μας είχαν φωνάξει ένα τρίκυκλο για να μας πάει στην κυρίως πύλη του Εθνικού Πάρκου Kaziranga, όπου θα κάναμε το πρώτο από τα δύο σαφάρι, αυτό πάνω στον ελέφαντα. Μετά θα ακολουθούσε το δεύτερο, με τζιπ στη δυτική πύλη του Kaziranga. Η λογική του να κάνουμε δύο σαφάρι στο ίδιο εθνικό πάρκο ήταν ότι πάνε σε διαφορετικά μέρη του (αρκετά μεγάλου) πάρκου και παρότι το ένα από τα δύο ήταν σημαντικά ακριβότερο από το άλλο, για το συνολικό ποσό των 85€/'ατομο που είχαμε πληρώσει online θεωρήσαμε πως άξιζε τον κόπο.

Κατά την άφιξή μας είδαμε μόνο Ινδούς τουρίστες, κατά τα φαινόμενα κυρίως upper class, παρότι ακόμη και για τη μέση τάξη οι τιμές ήταν πολύ προσιτές, ασιθητά χαμηλότερες για τους ντόπιους από από αυτές που χρεωθηκαμε. Δεν υπήρξε καμία γραφειοκρατία, αμέσως μετά την είσοδο από μια ανοιχτή πύλη, βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με τον “πύργο ανάβασης ελεφάντων”, στον οποίο προφανώς ανεβαίνεις προκειμένου να μπορέσεις να ανέβεις στους ελέφαντες που έρχονται να “παρκάρουν” εκεί. Αρχικά ελέφαντες δε βλέπαμε, παρά ατελείωτες εκτάσεις από πράσινο και κάπου μακριά στο βάααααθος κάτι που όντως φαινόταν σα ρινόκεροι. Σε λίγα λεπτά όμως εμφανίστηκαν οι ελέφαντες με τους αναβάτες της προηγούμενης “βάρδιας”, οι οποίοι αποβιβάστηκαν πάραυτα για να ανέβουμε εμείς.

Σε κάθε ελέφαντα ανέβαιναν 2-3 άτομα, άλλωστε οι ινδικοί ελέφαντες είναι σημαντικά μικρότεροι από τους αφρικανικούς. Εμείς ήμασταν μόνοι μας, συν τον οδηγό βεβαίως-βεβαίως, ο οποίος διαπίστωσα πως είναι ξιπόλυτος και ταυτόχρονα κρατούσε ένα ξύλο πάνω στο κεφάλι του ελέφαντα, σα βέργα. Σύντομα διαπιστώσαμε πως με τις πατούσες του ο οδηγός πίεζε τον ελέφαντα πίσω από το αριστερό ή δεξί του αυτί, ανάλογα με το πού ήθελε να τον κάνει να στρίψει, ενώ πιέζοντας τη βέργα πάνω στο κρανίο του ελέφαντα καθόριζε την ταχύτητά του ή και τον σταματούσε. Το τιμόνι στα αυτιά λοιπόν και το start/stop στο κεφάλι, ενδιαφέρον.

Η πρώτη αίσθηση που έχεις είναι οι μύες του ελέφαντα που κινούνται κάτω από τον πισινό του αναβάτη, φοβερή αίσθηση κτηνώδους κυριολεκτικά δύναμης. Αρκετά άνετα ήταν, αλλά και να μην ήταν δεν είχαμε πάει για την άνεση αλλά για τους ρινόκερους. Οι οποίοι ρινόκεροι ήταν πάμπολλοι και πάρα πολύ κοντά μας, σε 10 λεπτά φτάσαμε κοντά στο πρώτο κοπάδι κι ακολούθησαν πολλά ακόμη. Οι ελέφαντες έφταναν σε απόσταση αναπνοής από τους ρινόκερους, που από κοντά μου φάνηκαν σαν ξαδέρφια των στεγόσαυρων, με πλήρη πανοπλία και με εντυπωσίασε ο αριθμός τους, άλλωστε το Kaziranga είναι το πάρκο με το μεγαλύτερο πληθυσμό μονόκερων ινδικών ρινόκερων. Το όλο μέρος είχε φοβερή ησυχία και πραγματικά ένιωθες ότι ήσουν σε άλλο πλανήτη, ενώ από πανίδα είδαμε μπόλικους νεροβούβαλους, κάτι τεράστια πουλιά (συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων γυπών που έχω δει ποτέ), ελάφια, αγριογούρουνα, ελεύθερους ελέφαντες, κι όλα αυτά μέσα σε μια ώρα, που ήταν τόσο όσο χρειαζόταν.

Το πακέτο μας περιλάμβανε και μεταφορά προς τη δυτική πύλη, που με εξέπληξε το πόσο μακριά ήταν, πάνω από 15 λεπτά με το τζιπ. Από εκεί θα κάναμε δεύτερο σαφάρι σε άλλη πλευρά του πάρκου, αυτή τη φορά με τζιπάκι, στο οποίο πάλι μόνοι μας ήμασταν, πραγματικά πολύ άνετα και μάλιστα μπορούσαμε να είμαστε όρθιοι στην πίσω πλευρά του οχήματος. Άλλο το τοπίο εδώ, με δέντρα, μπορούσαμε προφανώς να καλύψουμε μεγαλύτερες αποστάσεις στον υδροβιότοπο, είδαμε μαϊμουδάκια, φυσικά αρκετούς ρινόκερους αλλά πια όχι εξ' επαφής, ελάφια, αλλά το κλου ήταν μάλλον το πόσο μόνοι μας ήμασταν μέσα στη φύση.

Εν κατακλείδι νομίζω πως άξιζαν και τα δύο σαφάρι, διότι βλέπεις διαφορετικά πράγματα: με τον ελέφαντα έχεις την εμπειρία της ανάβασης και φτάνεις σε απόσταση αναπνοής από τους ρινόκερους, με το τζιπ καλύπτεις διαφορετικά τοπία. Αν έπρεπε πάντως να διαλέξω ένα από τα δύο λόγω έλλειψης χρόνου ή χρημάτων θα έπαιρνα μάλλον εκείνο με τον ελέφαντα. Δυστυχώς οι τίγρεις που διαθέτει το πάρκο είναι -όπως ήταν αναμενόμενο- εξαιρετικά δύσκολες να τις πετύχεις, ειδικά την ημέρα.

Ικανοποιημένοι από την εμπειρία πήγαμε στο ξενοδοχείο, μαζέψαμε τα πράγματά μας, πήραμε ένα tuk-tuk και του είπαμε να μας αφήσει στον κεντρικό, όπου κάποιοι καλοί ντόπιοι μας υπέδειξαν από πού περνάει το λεωφορείο για Shillong. Δεν περιμέναμε πάνω από 20 λεπτά και παρότι ήταν παλιό ήταν πάρα πολύ άνετο και με μια μικρή στάση όπου τσίμπησα ένα πολύ λοκάλ μεσημεριανό στο... Μπασιάκο της Ινδίας (φακές με αρακά και paneer με πίτα, εξαιρετικό) φτάσαμε στα προάστεια του Guwahati, σε κάποιου είδους διαστάυρωση της εθνικής που έμοιαζε με κόλαση: ατελείωτα αυτοκίνητα, τρομερή μόλυνση, σκόνη που έκανε τα μάτια να τσούζουν, τρομερή φασαρία και ο μόνος τρόπος να πάμε στο σωστό ρεύμα ήταν να πηδήξουμε το στηθαίο που χωρίζει τα δύο ρεύματα εν μέσω πλήρους κίνησης και με τον κύριο Α να πρέπει να κάνει σλάλομ με βλέμμα τρόμου παρέα με το μπαούλο του. Σκέφτηκα να τον φωτογραφίσω αλλά δεν πρόλαβα. Κάτι μου λέει πως την επόμενη φορά θα έρθει με ταξιδιωτικό σάκο, το πήρε το μάθημά του.

Εκεί που αναρωτιόμασταν πού είναι τα shared taxis για Shillong, μας πλησίασε ένας γεράκος με τζιπ τελευταίας γενιάς, με ρώτησε αν πάμε για Shillong, μπήκαμε στη τζιπάρα του, συμφωνήσαμε για μόλις 500 ρουπίες (6€) ο καθένας και πήγαμε σα βασιλιάδες, παρά τις πραγματικά ατελείωτες στροφές, άλλωστε ο προορισμός μας είναι κάπου ανάμεσα στα 1465 και τα 1965 πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η διαφορά πεντακοσίων μέτρων στο υψόμετρο της ίδιας πόλης υποδήλωνε πως είναι χτισμένη πάνω σε βουνό, με ανελέητα σπιράλ δρόμων, σχεδόν κανένας δρόμος δεν είναι παράλληλος με άλλον και το καταλάβαμε όταν φτάσαμε και μας άφησε στο “κέντρο” της πόλης ο παππούς, το police bazaar. Του ζητήσαμε να μας πάει στο Arbour Inn, αλλά δεν καταλάβαινε Αγγλικά κι όταν τον βάλαμε να πάρει τηλέφωνο την ιδιοκτήτρια του καταλύματος διαπίστωσα πως μεταξύ τους μιλούσαν στα Αγγλικά, δεν είχαν άλλη κοινή γλώσσα, κλασική αθάνατη Ινδία, τρομερό μωσαϊκό.

Υπήρχε πάντως πιάτσα τοπικών ταξί επιτόπου, βρήκαμε εύκολα έναν που μιλούσε Αγγλικά και μας πήγες στο ξενοδοχείο, αφού χρειάστηκε να μιλήσει δυο φορές με την ιδιοκτήτρια,πράγμα απαραίτητο δεδομένης της “ρυμοτομίας” της πόλης, που είναι από τις χειρότερες που έχω δει παγκοσμίως, δεν ξέρω πώς προσανατολίζονται οι άνθρωποι, με τα gps να μην έχουν καθόλου καλό στίγμα, ενώ κι οι πεζοί ζορίζονται αφού δεν υπάρχουν ουσιαστικά πεζοδρόμια.

Ήταν βράδυ, ήμασταν κουρασμένοι αλλά φτάσαμε σε ένα πραγματικό ησυχαστήριο σε ένα λοφίσκο γεμάτο δέντρα, μακριά από τη φασαρία, όπου μας υποδέχθηκε η ιδιοκτήτρια Maxime, μια δυναμική αλλά και αυστηρή κυρία, που όπως και οι περισσότεροι στο Shillong ανήκει στη φυλή των Khasis, αλλά είχε πατέρα διπλωμάτη, μιλούσε εξαιρετικά Αγγλικά και μας θύμισε πως έχουμε αλλάξει πολιτεία, δηλαδή “αδελφή”. Πλέον βρισκόμασταν στη Meghalaya, γνωστή για τους άπειρους λόφους της, την υψηλή βροχόπτωση, τα φεστιβάλ της και τόπο κατοικίας περίπου τρεισίμησι εκατομμυρίων Ινδών, που αποκόπηκε από το Ασσάμ πριν από πενήντα χρόνια περίπου.

Το δωμάτιο ήταν πολύ προσεγμένο με εξαιρετικές προσωπικές πινελιές και ανακουφιστήκαμε που η κυρία Maxime σέρβιρε και φαγητό γιατί μετά από τόσες στροφές θέλαμε να ξεκουραστούμε και η ιδέα να βγούμε στα σκοτάδια σε μια πόλη τόσο χαώδη και με τέτοιο ανεβοκατέβασμα δε φαινόταν θελκτική. Το φαγητό ήταν απλώς ΟΚ, θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, αλλά το βασικό ήταν ότι η κυρία μπόρεσε να μας βρει ταξιτζή διαθέσιμο για τις επόμενες δυο μέρες που θέλαμε να δούμε διάφορες περιοχές και δε γινόταν χωρίς όχημα. “Δεν ξέρω αν μιλάει Αγγλικά ο Alex γιατί δε δουλεύουμε με ξένους πελάτες, αλλά είναι ο οδηγός με τις καλύτερες κριτικές” μας είπε. Μας έφερε σε επικοινωνία μαζί του, συνεννοηθήκαμε μια χαρά γραπτώς (προτιμάω τα γραπτά μηνύματα με τους Ινδούς, η προφορά τους δεν μου είναι πάντα κατανοητή) και την επόμενη είχαμε τουρ για το Cherrapunjee. Τέλεια, όσο και το brownie που μας προσέφερε η καλή κυρία πριν απολαύσουμε τα εξαιρετικά της στρώματα.

 

[Yorgos]

Η είσοδος του πάρκου. Ελάχιστος κόσμος.

Ο πρώτος ελέφαντας με αναβάτες που είδαμε να πλησιάζει

Κι έτσι γίνεται η ανάβαση από τον πύργο.

Ήμασταν συνολικά 8 ελέφαντες. Μπόλικη ησυχία, καλές αποστάσεις μεταξύ μας, πραγματικά άξιζε η εμπειρία.

Εντάξει, θα μπορούσαμε να έχουμε κοιμηθεί και καλύτερα.

Έπαιζε και τετρακάβαλο. Πεντακάβαλο με τον οδηγό.

Η θέα που είχε κανείς από τον ελέφαντα.

Κανονικά θωρηκτά οι ρινόκεροι.

Πολύ όμορφη ώρα, με λίγη ψυχρούλα, όπως πρέπει.

Πατούσα= τιμόνι Ξύλο=γκάζι-φρένο/χειρόφρενο . Όταν ήθελε να φάει πάντως ο ελέφαντας δεν πολυδούλευε το σύστημα, ό,τι γούσταρε έκανε.

Είχε κι ελαφάκια.

Γουστάρουν λασπόλουτρο οι άτιμοι.

Απο εδώ και πέρα είναι οι φωτογραφίες του jeep safari. Βλέπεις μεν τους ρινόκερους από μεγαλύτερη απόσταση, αλλά τα τοπία ήταν πιο όμορφα και ποικιλόμορφα.

Είναι σχεδόν αδύνατον να φας άσχημα στην Ινδία, και η τελευταία γιαγιούλα κάνει θαύματα.

Το δείπνο μας στο ξενοδοχείο.

Πολύ νερουλό για γλικόξινο. Γενικά στο ξενοδοχείο ήταν το λιγότερο καλό φαγητό σε όλο το ταξίδι, αλλά και πάλι καλό ήταν και σίγουρα βολικό.