Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.107
- Likes
- 53.532
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Ερεθίσματα και “σχεδιασμός”
Δε θυμάμαι πότε ξεκίνησε η ιδέα με τις επτά αδελφές ή τι πυροδότησε τη βούληση για ταξίδι προς τα εκεί. Σίγουρα δεν ήταν κάποια φωτογραφία, ντοκιμαντέρ ή κάτι αντίστοιχο γιατί δεν είχα καμία εικόνα από αυτές τις απομακρυσμένες και μάλλον ξεχασμένες περιοχές της Ινδίας και ήθελα να παραμείνω χωρίς οπτική επαφή. Οι πληροφορίες, ακόμη και στο διαδίκτυο ήταν ελάχιστες, το οποίο έκανε την ιδέα ακόμη πιο ιντριγαδόρικη, και τα λίγα στοιχεία που βρήκα ήταν πολύ ενθαρρυντικά: επτά επαρχίες, αυτές που φαίνεται να είναι “τσόντα” στο χάρτη της Ινδίας, τόσο αποκομμένες στα βορειανατολικά της χώρας που στο ταξίδι διαπίστωσα πως οι κάτοικοί τους αποκαλούν την υπόλοιπη Ινδία “ηπειρωτική” λες και ζουν σε κάποιο νησί, παρθένες από τουρισμό, γεμάτες φυλές, εντελώς διαφορετικές πολιτιστικά από την υπόλοιπη Ινδία αλλά και μεταξύ τους και με κάποια πολιτιστικά αλλά και φυσικά highlights. Οι συγκεκριμένες επαρχίες μέχρι πρόσφατα ήταν “δύσκολες” στην πρόσβαση αφού απαιτούσαν ειδικές άδειες, κάποιες ήταν off limits λόγω ενόπλων συγκρούσεων και απαιτούν και ένα μίνιμουμ σχεδιασμό λόγω καιρού (κάποιες απροσπέλαστες το χειμώνα λόγω χιονόπτωσης, δυο άλλες είναι οι περιοχές με την υψηλότερη βροχόπτωση στον πλανήτη). Με χαρά διάβασα πως οι ένοπλες συγκρούσεις έχουν περιοριστεί μετά το 2021, πως η έκδοση αδειών έχει απλοποιηθεί από το 2020 και για τον καιρό δεν μπορούσα να κάνω πολλά παρά να πάω μια εποχή που θα μπορούσα να επισκεφθώ αυτές που με ενδιέφεραν περισσότερο.
Ο Φεβρουάριος είναι ένας καλός μήνας για όλες, πλην της επαρχίας Arrunachal Pradesh, αφού τα περάσματα σε αυτή τη σχεδόν θιβετιανή περιοχή είναι αποκλεισμένα μέχρι το Μάρτιο, ενώ θα προλάβαινα και το Sekrenyi, ένα φεστιβάλ στο οποίο μαζεύονται διάφορες φυλές από τη λαογραφικά πιο ενδιαφέρουσα επαρχία, τη Nagaland. Κοιτώντας αεροπορικά εισιτήρια διαπίστωσα ότι είχε λογική να κάνω και μια στάση στη Ντάκα και να πάρω μια τζούρα από Μπαγκλαντές, γιατί όχι;
Οικονομικά το ταξίδι φαινόταν (και ήταν) φτηνό, με τις αεροπορικές πτήσεις να είναι προσιτές και τα επιτόπια έξοδα χαμηλά, ειδικά αφού θα τα μοιραζόμουν με τη φίλη μου τη Μ, η οποία όμως λόγω μιας οικογενειακής τραγωδίας αναγκάστηκε να ακυρώσει. Εμφανίστηκε όμως ως από μηχανής θεός ο χιλιοτραγουδησμένος Α που τον έτρωγε η περιέργεια, χώρια που αφού κλείσαμε το ταξίδι του προέκυψε και δουλειά εκεί. Τέλος, αποφάσισα να τσοντάρω και μια Καλκούτα γιατί βόλευε αεροπορικώς και είναι από τα κομμάτια της Ινδίας που δεν είχα επισκεφθεί, κι έδεσε το ταξιδάκι, που έγινε καπάκι μετά το 8ήμερο στα ΗΑΕ που πήγα με την κοπέλα μου, κι έτσι συμπληρώθηκε πάνω από μήνας.
Σε όσους είπα ότι θα πάω στις “επτά αδελφές” οι αντιδράσεις ήταν έκπληξης και απορίας, συνοδευόμενες από τα αναπόφευκτα αστειάκια τύπου “κι εσείς γιατί πάτε; Για να γίνετε εννιά;”. Από σπόντα ο φίλος Τζόρντι μου είπε πως είχε διαβάσει το βιβλίο του φίλου του -και πιο ταξιδεμένου Ισπανού εν ζωή- Χόρχε Σάντσεθ για διάφορες απαγορευμένες περιοχές στις οποίες έχει ταξιδέψει (έχει μπει στη Μέκκα, στο Αφγανιστάν όπου τον έβαλαν φυλακή για μήνες και άλλα διάφορα), ανάμεσα στις οποίες ήταν και οι επτά αδελφές, οπότε τον έβαλα στον κόπο να μου το στείλει κι έτσι είχα και κάτι να διαβάζω. Είχε δεν είχε 25 σελίδες για τις επτά αδερφές βέβαια, αλλά Χόρχε Σάντσεθ διαβάζουμε ευχάριστα ακόμη κι αν γράφει συνταγές για μαγειρική ή οδηγίες για κατσαριδοκτόνα.
Οι προσδοκίες για το ταξίδι ήταν χαμηλές, όπως είναι πάντα πια. Από τις χώρες και περιοχές που μου έχουν απομείνει να επισκεφθώ καμία δεν είναι στην κορυφή της λίστας μου, που είναι και λογικό: αν ήταν θα είχα πάει νωρίτερα. Θα ήταν η τέταρτη φορά μου στην Ινδία, με τις προηγούμενες να είναι αρκετά μεγάλα ταξίδια και για να πω την αμαρτία μου το σκέφτηκα ότι μάλλον θα έπρεπε να πάω σε κάποια καινούρια για μένα χώρα, αλλά περνάω μια φάση επαναληπτικότητας, άλλωστε και τα επόμενα ταξίδια μου σε χώρες που έχω ταξιδέψει εκτεταμένα θα είναι, οι νέες προσθέσεις στη λίστα χωρών που έχω ταξιδέψει θα περιμένουν. Προτεραιότητα είναι να περνάμε καλά κι όχι ο εξαναγκασμός, οπότε αφού αυτά ήθελα να δω στη δεδομένη στιγμή θα περίμεναν αρκετά οι “νέες” χώρες, άλλωστε είχα πάνω από δέκα χρόνια να πάω στην Ινδία. Για τον Α στενοχωρήθηκα λίγο γιατί δε θα έβλεπε κανένα από τα χάιλάιτς της Ινδίας: ο άνθρωπος θα πήγαινε Ινδία κι αντί να δει πρώτα το Βαρανάσι, την Κεράλα, το Δελχί, το Ραταστάν, τη Γκόα ή έστω το Σικκίμ ή τη Βομβάη θα πήγαινε σε κάτι ψιλοάγνωστα μέρη όπως η Agartala, to Guwahati, το Majuli, το Kaziranga, το Shillong και αντί για το Ταζ Μαχάλ και τη Τζαϊπούρ θα έβλεπε “ζωντανές γέφυρες από ρίζες”, κάτι άγνωστα αρχαία σε κάποιο Unakoti και θα έβλεπε βιρμανικές, θιβετιανές και ταϊλανδέζικες φάτσες αντί για κλασικές ινδικές. Προς τιμήν του δέχθηκε, πάντα πρόθυμος να γνωρίσει καινούρια μέρη, αποδεχόμενος ότι με μένα που έχει μπλέξει δε θα δει ποτέ τα πρωτοκλασάτα, αυτά τα έχω δει, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Τι θα βλέπαμε λοιπόν;
Δωμάτια δεν έκλεισα πουθενά, αυτά πάντα τελευταία στιγμή (συνήθως την προηγούμενη μέρα, καμιά φορά και την ίδια), έκλεισα όμως τις φθηνές (από 22-50€) εσωτερικές πτήσεις, το σαφάρι στο Kaziranga με τους ελέφαντες για τους ρινόκερους (τα λέω καλύτερα; ) και τίποτε άλλο, πλην της e-visa για την Ινδία. Για το Μπανγκλαντές έμαθα πως θα μπορούσαμε να πάρουμε βίζα επιτόπου και δεν ασχολήθηκα περεταίρω.
Δε θυμάμαι πότε ξεκίνησε η ιδέα με τις επτά αδελφές ή τι πυροδότησε τη βούληση για ταξίδι προς τα εκεί. Σίγουρα δεν ήταν κάποια φωτογραφία, ντοκιμαντέρ ή κάτι αντίστοιχο γιατί δεν είχα καμία εικόνα από αυτές τις απομακρυσμένες και μάλλον ξεχασμένες περιοχές της Ινδίας και ήθελα να παραμείνω χωρίς οπτική επαφή. Οι πληροφορίες, ακόμη και στο διαδίκτυο ήταν ελάχιστες, το οποίο έκανε την ιδέα ακόμη πιο ιντριγαδόρικη, και τα λίγα στοιχεία που βρήκα ήταν πολύ ενθαρρυντικά: επτά επαρχίες, αυτές που φαίνεται να είναι “τσόντα” στο χάρτη της Ινδίας, τόσο αποκομμένες στα βορειανατολικά της χώρας που στο ταξίδι διαπίστωσα πως οι κάτοικοί τους αποκαλούν την υπόλοιπη Ινδία “ηπειρωτική” λες και ζουν σε κάποιο νησί, παρθένες από τουρισμό, γεμάτες φυλές, εντελώς διαφορετικές πολιτιστικά από την υπόλοιπη Ινδία αλλά και μεταξύ τους και με κάποια πολιτιστικά αλλά και φυσικά highlights. Οι συγκεκριμένες επαρχίες μέχρι πρόσφατα ήταν “δύσκολες” στην πρόσβαση αφού απαιτούσαν ειδικές άδειες, κάποιες ήταν off limits λόγω ενόπλων συγκρούσεων και απαιτούν και ένα μίνιμουμ σχεδιασμό λόγω καιρού (κάποιες απροσπέλαστες το χειμώνα λόγω χιονόπτωσης, δυο άλλες είναι οι περιοχές με την υψηλότερη βροχόπτωση στον πλανήτη). Με χαρά διάβασα πως οι ένοπλες συγκρούσεις έχουν περιοριστεί μετά το 2021, πως η έκδοση αδειών έχει απλοποιηθεί από το 2020 και για τον καιρό δεν μπορούσα να κάνω πολλά παρά να πάω μια εποχή που θα μπορούσα να επισκεφθώ αυτές που με ενδιέφεραν περισσότερο.
Ο Φεβρουάριος είναι ένας καλός μήνας για όλες, πλην της επαρχίας Arrunachal Pradesh, αφού τα περάσματα σε αυτή τη σχεδόν θιβετιανή περιοχή είναι αποκλεισμένα μέχρι το Μάρτιο, ενώ θα προλάβαινα και το Sekrenyi, ένα φεστιβάλ στο οποίο μαζεύονται διάφορες φυλές από τη λαογραφικά πιο ενδιαφέρουσα επαρχία, τη Nagaland. Κοιτώντας αεροπορικά εισιτήρια διαπίστωσα ότι είχε λογική να κάνω και μια στάση στη Ντάκα και να πάρω μια τζούρα από Μπαγκλαντές, γιατί όχι;
Οικονομικά το ταξίδι φαινόταν (και ήταν) φτηνό, με τις αεροπορικές πτήσεις να είναι προσιτές και τα επιτόπια έξοδα χαμηλά, ειδικά αφού θα τα μοιραζόμουν με τη φίλη μου τη Μ, η οποία όμως λόγω μιας οικογενειακής τραγωδίας αναγκάστηκε να ακυρώσει. Εμφανίστηκε όμως ως από μηχανής θεός ο χιλιοτραγουδησμένος Α που τον έτρωγε η περιέργεια, χώρια που αφού κλείσαμε το ταξίδι του προέκυψε και δουλειά εκεί. Τέλος, αποφάσισα να τσοντάρω και μια Καλκούτα γιατί βόλευε αεροπορικώς και είναι από τα κομμάτια της Ινδίας που δεν είχα επισκεφθεί, κι έδεσε το ταξιδάκι, που έγινε καπάκι μετά το 8ήμερο στα ΗΑΕ που πήγα με την κοπέλα μου, κι έτσι συμπληρώθηκε πάνω από μήνας.
Σε όσους είπα ότι θα πάω στις “επτά αδελφές” οι αντιδράσεις ήταν έκπληξης και απορίας, συνοδευόμενες από τα αναπόφευκτα αστειάκια τύπου “κι εσείς γιατί πάτε; Για να γίνετε εννιά;”. Από σπόντα ο φίλος Τζόρντι μου είπε πως είχε διαβάσει το βιβλίο του φίλου του -και πιο ταξιδεμένου Ισπανού εν ζωή- Χόρχε Σάντσεθ για διάφορες απαγορευμένες περιοχές στις οποίες έχει ταξιδέψει (έχει μπει στη Μέκκα, στο Αφγανιστάν όπου τον έβαλαν φυλακή για μήνες και άλλα διάφορα), ανάμεσα στις οποίες ήταν και οι επτά αδελφές, οπότε τον έβαλα στον κόπο να μου το στείλει κι έτσι είχα και κάτι να διαβάζω. Είχε δεν είχε 25 σελίδες για τις επτά αδερφές βέβαια, αλλά Χόρχε Σάντσεθ διαβάζουμε ευχάριστα ακόμη κι αν γράφει συνταγές για μαγειρική ή οδηγίες για κατσαριδοκτόνα.
Οι προσδοκίες για το ταξίδι ήταν χαμηλές, όπως είναι πάντα πια. Από τις χώρες και περιοχές που μου έχουν απομείνει να επισκεφθώ καμία δεν είναι στην κορυφή της λίστας μου, που είναι και λογικό: αν ήταν θα είχα πάει νωρίτερα. Θα ήταν η τέταρτη φορά μου στην Ινδία, με τις προηγούμενες να είναι αρκετά μεγάλα ταξίδια και για να πω την αμαρτία μου το σκέφτηκα ότι μάλλον θα έπρεπε να πάω σε κάποια καινούρια για μένα χώρα, αλλά περνάω μια φάση επαναληπτικότητας, άλλωστε και τα επόμενα ταξίδια μου σε χώρες που έχω ταξιδέψει εκτεταμένα θα είναι, οι νέες προσθέσεις στη λίστα χωρών που έχω ταξιδέψει θα περιμένουν. Προτεραιότητα είναι να περνάμε καλά κι όχι ο εξαναγκασμός, οπότε αφού αυτά ήθελα να δω στη δεδομένη στιγμή θα περίμεναν αρκετά οι “νέες” χώρες, άλλωστε είχα πάνω από δέκα χρόνια να πάω στην Ινδία. Για τον Α στενοχωρήθηκα λίγο γιατί δε θα έβλεπε κανένα από τα χάιλάιτς της Ινδίας: ο άνθρωπος θα πήγαινε Ινδία κι αντί να δει πρώτα το Βαρανάσι, την Κεράλα, το Δελχί, το Ραταστάν, τη Γκόα ή έστω το Σικκίμ ή τη Βομβάη θα πήγαινε σε κάτι ψιλοάγνωστα μέρη όπως η Agartala, to Guwahati, το Majuli, το Kaziranga, το Shillong και αντί για το Ταζ Μαχάλ και τη Τζαϊπούρ θα έβλεπε “ζωντανές γέφυρες από ρίζες”, κάτι άγνωστα αρχαία σε κάποιο Unakoti και θα έβλεπε βιρμανικές, θιβετιανές και ταϊλανδέζικες φάτσες αντί για κλασικές ινδικές. Προς τιμήν του δέχθηκε, πάντα πρόθυμος να γνωρίσει καινούρια μέρη, αποδεχόμενος ότι με μένα που έχει μπλέξει δε θα δει ποτέ τα πρωτοκλασάτα, αυτά τα έχω δει, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Τι θα βλέπαμε λοιπόν;
- Καταρχήν λίγο από Ντάκα και περίχωρα για 2 μέρες, έτσι για να πάρουμε μια τζούρα από Μπανγκλαντές
- Μετά θα πετούσαμε για την “αδελφή” Assam (ούτε εγώ την είχα ακούσει ποτέ μου) απ' όπου θα πηγαίναμε στο Majuli, υποτίθεται το μεγαλύτερο νησί σε γλυκό νερό στον κόσμο (οι Βραζιλιάνοι δικαιολογημένα θα έχουν ενστάσεις για το συγκεκριμένο ισχυρισμό), στα αρχαία του Sivasagar και στο Kaziranga, το εθνικό πάρκο όπου θα βλέπαμε ρινόκερους πάνω σε ελέφαντες (εεεε... εμείς θα ήμασταν πάνω στους ελέφαντες, όχι οι ρινόκεροι)
- Θα ακολουθούσε η επαρχία Meghalaya όπου θα επισκεπτόμασταν την παγκοσμίως άγνωστη πρωτεύουσά της Shillong, που θα αποτελούσε ορμητήριο για το Cherrapunjee και τις γύρω περιοχές με τις ζωντανές γέφυρες, τους καταρράκτες κι ένα πεντακάθαρ υποτίθεται ποταμό με ωραία τοπία στα σύνορα με το Μπανγκλαντές, καθώς και τη μεγαλύτερη πόλη της επαρχίας Guwahati
- Επόμενη βάση θα ήταν η Agartala, πρωτεύουσα της επαρχίας Tripura, στα περίχωρα της οποίας είχε παλάτια μαχαραγιάδων και κάτι μυστηριώδη αρχαία στο Unakoti
- Αφού με εγκατέλειπε ο Α, θα συνέχιζα μόνος προς το Imphal, την πρωτεύουσα της Manipur για να πάω στη λίμνη Loktak με τα επιπλέοντα σπιτάκια
- H τελευταία από τις αδελφές που θα επισκεπτόμουν θα ήταν η Nagaland, με την πρωτεύουσα Kohima να είναι η βάση για την επίσκεψη στο φεστιβάλ Sekrenyi και από την οποία θα έφευγα αεροπορικώς από τη Dimapur
Δωμάτια δεν έκλεισα πουθενά, αυτά πάντα τελευταία στιγμή (συνήθως την προηγούμενη μέρα, καμιά φορά και την ίδια), έκλεισα όμως τις φθηνές (από 22-50€) εσωτερικές πτήσεις, το σαφάρι στο Kaziranga με τους ελέφαντες για τους ρινόκερους (τα λέω καλύτερα; ) και τίποτε άλλο, πλην της e-visa για την Ινδία. Για το Μπανγκλαντές έμαθα πως θα μπορούσαμε να πάρουμε βίζα επιτόπου και δεν ασχολήθηκα περεταίρω.
