Τουρκία Οι γάτες της Πόλης

[paefstra]

Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία και μου αρέσει , γιατί η οπτική σε μια πόλη που έχει περιγραφεί πολλές φορές είναι τελείως διαφορετική (και δεν εννοώ μόνο τις γάτες-που δεν είναι και η συμπάθειά μου...)

 

[LULLU]

Ενα ιδιαίτερο γράψιμο και διαφορετική ματιά .....

 

[interted]

Οι θεατές σε πορεία – ο κομιούτερ της Ιστανμπουλ - ο Σουλτάνος σταρ – ένας «Έλληνας» στην Πόλη – η κατασκευάστρια μικρογραφιών

Ένας τύπος που φαίνεται να είναι ο ιδιοκτήτης του χόστελ ξεναγεί μια κυρία στην βεράντα. Ο πρώτος εξηγεί την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της περιοχής και τις προσπάθειες που έχουν κάνει οι ίδιοι να προωθήσουν τον τουρισμό. Επίσης για τις παράνομες δραστηριότητες που ανθούν στην περιοχή (ξέπλυμα χρήματος; ) Αυτό ίσως εξηγεί και τους περίεργους τύπους που είδα την πρώτη μερα.

Κατεβαίνω στον δρόμο και τολμάω να περάσω από τον «Δραμινό» περιπτερά. Αυτός με αναγνωρίζει αμέσως και σκάει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Διασχίζω τα σοκάκια και στον δρόμο μου βλέπω μια ελληνοορόδοξη εκκλησία, τον Αγιο Γεώργιο, που φαίνεται σχετικά καινούργια και στον τοίχο υπάρχουν συρματοπλέγματα για να αποφύγουν, ποιος ξέρει τι, μπελάδες. Βγαίνοντας στον κεντρικό πεζόδρομο ξαφνικά ακούω μια βοή από το τέλος του δρόμου: «Bu daha başlangıç, Mücadeleye devam»! Καμιά 200αριά νέοι και νέες έχουν κλείσει τον δρόμο και διαδηλώνουν. «Aυτό είναι μόνο η αρχή, συνέχισε τον αγώνα». Κατά διαστήματα σταματάνε και ο κόσμος που έχει μαζευτεί γύρω και τους κοιτάει, αρχίζει να χειροκροτεί κατά πλειοψηφία. Να μην ξεχνιόμαστε, τα πνέυματα μετά τις μεγάλες συγκρούσεις για το Πάρκο Γκέζι δεν έχουν καταλαγιάσει ακόμα. Στην Ταξίμ έχουν στήσει τις φωτογραφίες των νεκρών και κάθε Σάββατο και Κυριακή διοργανώνουν νέα διαδήλωση στην μνήμη τους.

Μπαίνω στο καραβάκι που κάνει την διαδρομή Ίσκελε - Εμινονού. “Μind the plank” θα έπρεπε να αναγράφουν για τους commuters της Ιστανμπούλ, καθώς οι μετακινήσεις στην Πόλη κάθε άλλο παρά συνηθισμένες είναι: από τα γραφικά τραμ και μετρομπούς μέχρι τα θαλάσσια λεωφορεία εξπρές που καλύπτουν την υδάτινη οδό. Ένας περιοδεύων μουσικός με λυρική φωνή ενθουσιάζει το κοινό στην καμπίνα. Στην στροφή της θάλασσας του Μαρμαρά δεσπόζει η Αγιασοφιά και οι κήποι των σαραγιών των σουλτάνων. Μπαίνοντας στον κόλπο το επιβλητικό Σουλειμάνιε τζαμί υψώνεται στην κορυφή του λόφου. Στην προβλήτα του Εμινονού επικρατεί πανδαιμόνιο. Ανεβαίνω ακολουθώντας ένα σοκάκι με καταστήματα που πουλάνε κάθε φυσης εργαλεία, και καταλήγω στην είσοδο του τζαμιού. Ο Σουλειμάν ο Νομοθέτης (όπως τον αποκαλούσαν οι Οθωμανοί), ο φιλόδοξος σουλτάνος που γεννήθηκε στην Τραπεζούντα και μεγάλωσε με πρότυπο τον Μέγα Αλέξανδρο δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις πλέον. Το ομώνυμο τζαμί αναδυκνείει το σταριλίκι (μεγαλοπρέπεια αν θέλετε) του Σουλειμάν και το ταλέντο του Μιμάρ Σινάν. Το κεντρικό κτίριο διαθέτει ένα τεράστιο θόλο και πολλούς άλλους περιφερειακά, στο στυλ της Αγιασοφιάς, όμως ελαφρώς μικρότερο σε μέγεθος, σύμφωνα με τους οδηγούς. Στο εσωτερικό η διακριτική διακόσμηση, το λευκό μάρμαρο και το κομψό μιχράμπ και μιμπάρ δίνουν μια αίσθηση μεγαλείου και απλότητας. Ο τάφος της Χιουρέμ Σουλτάν, σε μαυσωλείο στο πίσω μέρος του τζαμιού, είναι όπως αναμένεται σημείο λαικού προσκυνήματος. Οι πεινασμένοι τουρίστες απολαμβάνουν κουρού φασούλιε, γιαούρτι και τουρσί στα δύο ρεστοράν στα πλάγια του τζαμιού ενώ πολλοί αναπαύονται στα γρασίδια.

Διασχίζουμε το κεντρικό κάμπους του Πανεπιστημίου, όπου η μπατσοκρατία είναι αρκετά εμφανής στα στενά, και καταλήγουμε στην στάση Μπεγιαζίτ του σύγχρονου τράμ της Πόλης. Από εκεί θα πάρουμε τον κατηφορικό δρόμο προς την θάλασσα αποφεύγοντας την οχλοβοή του μεγάλου παζαριού. Στενοί πεζόδρομοι και υπαίθρια παζάρια και όσο πάμε πιο βαθιά ο κόσμος λιγοστεύει και το τοπίο γίνεται πιο παραδοσιακό. Αποφασίζω να μπω σε ένα μικρομάγαζο για να αγοράσω μια ζώνη. Ο μεσήλικας ιδιοκτήτης δεν έχει σκοπό να κάνει πολλά παζάρια γι’ αυτό γρήγορα καταλήγουμε σε μια λογική τιμή. Μόλις του λέω ότι είμαι από Ελλάδα το μάτι του λάμπει. Κι εγώ Έλληνας είμαι μου λέει στα αγγλικά: το επίθετό μου είναι Κ. Έλα μέσα. Φωνάζει στον πιτσιρίκο που κάθεται έξω να φέρει μια καρέκλα και στην συνέχεια χάνεται στο βάθος του μαγαζιού. Εδώ δες, μου λέει, και απλώνει ένα μάτσο παλιές φωτογραφίες πάνω στο τραπέζι. Εδώ είμαι με τον κουνιάδο μου στην Αθήνα, (πίνουν μπίρα σε μια ταβέρνα με κλασικό στυλ σέβεντις) εδώ η ανεψιά μου, εδω έχουμε πάει στο δάσος (κρατάνε καραμπίνα και μερικά πουλάκια). Ωραίες εποχές... εγώ έχω έρθει από την Αρμενία, μετά άλλαξα το όνομά μου σε Κ. Να με θυμάσαι! Θα σε θυμάμαι του λέω και βγαίνω από το μαγαζί.

Η κιουτσούκ (μικρή) Αγιασοφιά είναι μια μικρή όαση μέσαστην Πόλη. Αρχικά εκκλησία χτισμένη από τον Ιουστινιανό τον 6ο αιώνα, αργότερα μετατράπηκε σε τζαμί. Αν και λίγα από την αρχαία εκκλησία έχουν παραμείνει, αυτή παραμένει αρχιτεκτονικό αριστούργημα – την προτείνω ανεπιφύλακτα ως ένα από τα πιό όμορφα μέρη που είδα στην Πόλη. Στην αυλή υπάρχει ένα καφενείο και διάφορα μικρά μαγαζάκια με σουβενίρ. Σταματάω σε μια βιτρίνα με μικρογραφίες – ξέρετε αυτές που σχεδιάζαν στα βιβλία κάποτε. Οι παραστάσεις που μου έμειναν στο μυαλό: Ένας τύπος με φλεγόμενο καπέλο βρίσκεται μέσα σε ένα πλοίο που μοιάζει με πλοίο των Βίκινγκ και έχει επιβάτες μια ντουζίνα ζώα. Οι πόνοι από το βγάλσιμο του δοντιού έχουν πάρει τα σχήματα δαιμόνων. Περιστρεφόμενοι δερβίσιδες. Ελαφρά ντυμένες χορεύτριες της κοιλιάς. Μια παραδοσιακή εικόνα μαχαλά με μια οικογένεια να κάθεται στο σοκάκι. Η κοπέλα που τα κατασκευάζει μου εξηγεί ότι οι εικόνες είναι πιστές αντιγραφές των αυθεντικών και έχουν κατασκευαστεί σε πεπαλαιωμένο χαρτί. Κάθομαι στην αυλή του καφενείου και δοκιμάζω το τσάι σκεπτόμενος την συνέχεια: έχω κανονίσει να συναντηθώ με έναν ντόπιο, τον Μουράτ, με τον οποίο θα δούμε το υπόλοιπο της παλιάς πόλης και θα μάθουμε λίγα παραπάνω για την ζωή σε αυτήν.

 

[interted]

Το Φενέρμπακτσέ - η Μόντα - το Καντίκιοϊ ζωγραφισμένο σε ένα τοίχο

 

[interted]

Ο Μουράτ – θρησκευτικοί τουρίστες – ο Τσαϊτζής του Καράκιοϊ – ο Τούρκος Αλέξης Κωστάλας

Ο Μουράτ με συναντάει στην στάση Μπεγιαζίτ και αμέσως μου προτείνει: ξέρω την καλύτερη θέα σε όλη την Ιστανμπούλ. Και όντως η θέα είναι εντυπωσιακή από την ταράτσα (Teras) του ρεστοράν που βρίσκεται λίγο δίπλα από την είσοδο του Σουλειμάνιε Τσαμί (με μια μικρή επιφύλαξη πρέπει να πρόκειται για αυτό ή για το διπλανό του: http://www.tripadvisor.com/Restaura...-Reviews-Mimar_Sinan_Teras_Cafe-Istanbul.html). Η ώρα του Ιφτάρ δεν έχει φτάσει οπότε ο σερβιτόρος μας προτείνει να παραγγείλουμε κάτι να πιούμε. Ο Μουράτ είναι γύρω στα 30 και έχει έρθει από την Τραπεζούντα για να βρει δουλειά. Πέρσι δούλευε στην Ευρωπαϊκή Ιστανμπούλ αλλά φέτος άλλαξε εταιρία και δουλεύει σε ένα ψηλό κτήριο στην Ασιατική πλευρά. Μένει μόνος του σε ένα διαμέρισμα στο Ουσκουντάρ. «Έλα», μου λέει «να μείνεις στην Ιστανμπούλ, η ζωή είναι καλή εδώ». Και οικονομικά; Ναι, μου λέει, μπορώ να επιβιώσω άνετα` προσγειωμένος τύπος ο Μουράτ. Οι γυναίκες στην Πόλη πως είναι; Οι πιό πολλές, είναι παραδοσιακές, αλλά μπορεί να τύχεις σε κάποια μοντέρνα, υπάρχουν και αυτές. Του λέω, προχτές, πέτυχα μία ...πολύ μοντέρνα (θυμήθηκα την κυρία με το τσάι). «Υπάρχουν και αυτές». «Πως βλέπεις την Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, Μουράτ»; «Ωραία θα ήταν να ήμασταν στην Ευρώπη αλλά οι Γερμανοί δεν θέλουν έναν λαό με πληθυσμό μεγαλύτερο στο ευροκοινοβούλιο, σκέψου». «Μοιράζομαι τα ίδια συναισθήματα για στην Γερμανική κυβέρνηση, μην ανησυχείς». «Έχω πολλούς φίλους από τη Ευρώπη, θα ήθελα να ταξιδέψω να τους δω, αλλά είναι και η βίζα». Εγώ θυμήθηκα την στιγμή που προσπερνούσα κάτι αγχωμένους Βέλγους στο αεροδρόμιο που βγάζαν βίζα για να μπούν στην Τουρκία. Σαν Έλληνας, του λέω, δεν χρειάζομαι βίζα, ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει και το αντίστροφο... Άιντε, πάμε να περπατήσουμε την πόλη σου.

Περπατάμε στον δρόμο Divanyolu, προσπαθώντας να περάσουμε μέσα από τις ορδές του κόσμου. Αριστερά, ο Μουράτ μου προτείνει να επισκεφθώ την Βασιλική Κιστέρνα, εξαιρετικό δείγμα μηχανικής της εποχής του Ιουστινιανού και, όπως λέει, εντυπωσιακό αξιοθέατο (τελικά δεν κατάφερα να δω το εσωτερικό). Σε λίγο φτάνουμε στο Ιπποδρόμιο, την μεγάλη πλατεία με τον Αιγυπτιακό οβελίσκο. Στην μέση της μακρόστενης πλατείας, σειρές από τραπέζια και γυναίκες με μαύρες μαντίλες που περιμένουν υπομονετικά την δύση του ήλιου. «Θρησκευτικός τουρισμός. Έρχονται από όλα τα μέρη, κυρίως από Τουρκία, βλέπουν τα τζαμιά και μετά περιμένουν όλη την μέρα εκεί για το Ιφτάρ». Παρακάτω βρισκόμαστε στο γνωστό σημείο, που θυμίζει κουίζ από περιοδικό: «βρες τις διαφορές». Περιστρέφοντας το κεφάλι μια αριστερά και μια δεξιά, πρώτα η Αγιασοφιά, μετά το Μπλε Τζαμί, πάλι η Αγιασοφιά... Θα καταλήξω ότι η Αγιασοφιά μου φαίνεται πιο αυθεντική και ενδιαφέρον σαν κτίριο, πέραν την ιστορικής σημασίας. Η ώρα όμως έχει περάσει και πρέπει να πάρουμε το καραβάκι για την Ανατολική πλευρά. Δυστυχώς μόνο ο ένας θα περάσει αφού τα δρομολόγια για Καντίκιοϊ έχουν τελειώσει! Η μόνη λύση πλέον η προβλήτα του Καράκιοϊ όπου τα δρομολόγια κρατάνε πιο αργά.

Με θέα τον πύργο του Γαλατά, το τράμ διασχίζει τον κόλπο από την ομώνυμη γέφυρα. Το καραβάκι θα φύγει σε μισή ώρα, οπότε έχουμε καιρό για μια βόλτα στην προβλήτα. Πολλοί είναι αυτοί που απολαμβάνουν την ζεστή βραδιά και άλλοι τόσοι οι κράχτες που προσπαθούν να γεμίσουν τα μαγαζιά τους. Μια πλαστική καρέκλα, ένα ζεστό τσάι με μία ζάχαρη είναι το μόνο που θέλω μετά από μια κουραστική μέρα. Ο τσαϊτζής (κατά το καφετζής, ελλείψει καλύτερου όρου που δεν μπορώ να σκεφτώ αυτή την στιγμή), περνάει από όλους αυτούς που κάθονται στο παρκάκι και τους ξαναγεμίζει. Τελικά αφήνω το καραβάκι των 10:30 να φύγει, παίρνω ένα ακόμα τσάι και απολαμβάνω την πλαστική καρέκλα μου.

Ο μαύρος ο γάτος και ο Νταν περιμένουν στην βεράντα και με κάνουν να αισθανθώ σαν το σπίτι μου. Ο Μίλι έχει διάθεση για κουβέντα απόψε - ακριβώς το αντίθετο από ‘μένα. Αρχίζει να μου λέει πόσο χάλια είναι η ζωή στην Τουρκία, για το ταξίδι του στην Αμερική (στην Αλάσκα) και τα καλοκαίρια που σέρβιρε Ευρωπαίους τουρίστες, και το πόσο χαμηλοί είναι οι μισθοί στην χώρα. Ζω σε μια «γ...η» χώρα, μου λέει, θέλω να φύγω. Δεν γίνεται να παίρνω 700 δολάρια τον μήνα και ο Ερντογάν να έχει την κόρη του σύμβουλο και να παίρνει 30.000 δολάρια. Τα βλέπεις τι γίνεται εδώ.. παρ’ όλ’ αυτά τίποτε δεν θα αλλάξει, ο κόσμος στην χώρα θα συνεχίζει να είναι ανόητος. Ακόμα και στην Αλάσκα είναι καλύτερα. Μα θα σε φάνε οι αρκούδες, του λέω... Χαιρετάω τον Μίλι και ξαπλώνω ψάχνοντας σταθμούς στο ραδιόφωνο. Τελικά καταλήγω σε έναν τύπο που με φωνή Αλέξη Κωστάλα απαγγέλλει μια ιστορία. Κάτι για σουλτάνους, χαρέμια, την Πόλη και άλλα παρόμοια. Χωρίς να καταλάβω πως πέρασε η ώρα καταλήγει την ακατάληπτη ιστορία του με αναφορές στον Αλλάχ. Ο βαθύς ύπνος σηματοδοτεί και το τέλος της τελευταίας μέρας του ταξιδιού. Αύριο θα περάσω τα σύνορα για Ελλάδα...

 

[katkats]

Πολύ ωραία ιστορία. Μακάρι να είχες κάτσει κι άλλες μέρες να έγραφες περισσότερο.

 

[interted]

Να 'σαι καλά. Δυστυχώς δεν μπορούσα να μείνω κι άλλο - αν μπορούσα θα έμενα για ένα μήνα, να μπορέσω να επισκευθώ και άλλες περιοχές της πόλης. Το καλό είναι ότι είναι κοντά, και το λεωφορίο βολεύει...

 

[anny]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες της Ασίας.

 

[varioAthens]

Με κερδισε το γραψιμο σου και μου αρεσε η τελειως διαφορετικη "διαδρομη" σου στην Πολη!!

 

[karfitsa]

Με συνεπηρε η λυρικη γραφη σου...

 

[Billnius]

oreos bro!! sinexise ta taksidia

 

[KleopatraTonDason]

επρεπε να ειχα διαβασει την ιστορια σου πριν φυγω, χθες γυρισα απ την Πολη!
Επαιξα με δεκαδες φιλικες κ φουντοτες γατες κ εγω, εκτος απο μια. Αυτη που σου στελνω. Προφανως δεν ειχε ορεξη για παιχνιδια, γιατι ειχε μολις φαει το απογευματινο της ψαρακι. Καμια ορκα, μαλλον!