Ιαπωνία Οι Μάσκες της Ιαπωνίας

[piccolo_mondo]

Και η καρδιά πετάρισε για πρώτη, ίσως και τελευταία φορά σε όλο το ταξίδι.

Δεν ξερω γιατι, αλλα μου αρεσει αυτο που γραφεις (σαδιστικο χαιρεκακο ενστικτο..; Οχι..)

Επισης μου αρεσει ο τιτλος σου και αρεσκομαι να φανταζομαι μασκες αλληγορικες (αν και καλλιστα θα μπορουσες μονο να κυριολεκτεις).

Γενικα εχω παρατηρησει οτι μου αρεσει να σε διαβαζω, συνηθως ξεκιναω χαλαρα, απο περιεργεια κ μετα κολλαω με τις ιστοριες σου.

Καλημερα! (Αυπνιες αποψε.. Θα ηθελα να εχω ενα ρουφηχτηρι να αδειασει το μυαλο μου..!)

 

[Dafni]

και γω κολλησα ....βρε τι ωραια που τα λες!!!!!!!!!

 

[fenia42]

Δεν ξερω γιατι, αλλα μου αρεσει αυτο που γραφεις (σαδιστικο χαιρεκακο ενστικτο..; Οχι..)

Επισης μου αρεσει ο τιτλος σου και αρεσκομαι να φανταζομαι μασκες αλληγορικες (αν και καλλιστα θα μπορουσες μονο να κυριολεκτεις).

Γενικα εχω παρατηρησει οτι μου αρεσει να σε διαβαζω, συνηθως ξεκιναω χαλαρα, απο περιεργεια κ μετα κολλαω με τις ιστοριες σου.

Καλημερα! (Αυπνιες αποψε.. Θα ηθελα να εχω ενα ρουφηχτηρι να αδειασει το μυαλο μου..!)

Με κολακεύετε κυρία μου :roll::roll:

 

[AERAS]

η εμπειρία που έχουμε εμείς, από πρόσφατο ταξίδι στο Πεκίνο και στο Χονγκ Κονγκ είναι ότι την μάσκα υποχρεούνται να την φορέσουν αυτοί που είναι άρρωστοι για να μην μεταδώσουν την ασθένεια...
λινκ με το ρυοκάν στο Τόκιο έχεις?έχω κλείσει στο ΚΟΥΑSSAN σε παραδοσιακό ryokan με hot spring ,θέλω να ζήσω την εμπειρία του ύπνου σε tatami...αλλά να μην μας βγει και καμιά μέση..αν και πιστεύω πως είναι άνετα ,εσύ με εμπειρία πλέον τι γνώμη έχεις?

 

[fenia42]

About Kimi | Kimi Ryokan a Traditional Japanese Inn in Tokyo Ikebukuro
Ανατομικότατα είναι τα στρώματα, μην φοβάσαι.

 

[fenia42]

Στην πραγματικότητα 2 μόλις μέρες πριν πατήσω το πόδι μου στην Ιαπωνία βρισκόμουν στο Παρίσι , σε ένα υπέροχο ταξίδι με μπόλικο foie gras και tartare de boeuf . Η καρδιά μου είχε μείνει εκεί οπότε ήξερα πως θα έκανα ένα ταξίδι που θα ένιωθα κυρίως "με τα μάτια" , όχι με την καρδιά όπως ταξιδεύω συνήθως, ένα ταξίδι πτωχό από συναισθηματικής άποψης. Η πρόκληση όμως ήταν μπροστά μου και με κοιτούσε κατάματα.
Την επόμενη μέρα, με άσχημες συνέπειες λόγω τζετ λαγκ περιηγηθήκαμε στο Τόκιο και στις απίστευτες γειτονιές του. Τα πάρκα του Ueno με τα διάφορα μουσεία γύρω γύρω και τις κερασιές οι οποίες φυσικά ήταν καταπράσινες ακόμα και όχι ανθισμένες ή κιτρινισμένες, Οκτώβρης γαρ. Η υγρασία αισθητή, συνέβαλε αρνητικά να νιώθουμε ακόμα πιο έντονη κούραση.
Τεράστιο πρόβλημα για τους καπνιστές δε, ότι δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι χώροι καπνίσματος. Ω ναι, το κάπνισμα απαγορεύεται στο δρόμο, παρά μονάχα σε ειδικά διαμορφωμένο τετράγωνο ( ασφυκτικά μικρό ) χώρο όπου συνωστίζονται οι μανιακοί καπνιστές Ιάπωνες πετώντας τις στάχτες τους ευλαβικά γύρω από ένα βρωμερό υπαίθριο τασάκι. Δε μπορούσες να απολαύσεις ένα τσιγάρο καθισμένος σε ένα παγκάκι με την ησυχία σου. (με νιώθει κανείς ;;; )
Εν πάσει περιπτώσει , τριγυρνούσαμε σε διάφορες γειτονιές του Τόκιο. Τουρισμός μηδέν. Μόνο εσωτερικός, κυρίως προσκυνηματικός. Βαρεθήκαμε να μετράμε κουστουμαρισμένους λιπόσαρκους Γιαπωνέζους που τρέχαν με ένα χαρτοφύλακα ανά χείρας και ουρανοξύστες « όπως Αμερική » που έλεγε και η Υβέτ στα βερνίκια Madison. Χωθήκαμε σε κάτι στενά πίσω από το Ueno και βγήκαμε προς αναζήτηση διαφόρων ναών, σε μια φτωχική συνοικία με ξύλινα σπιτάκια και απειροελάχιστους καταπράσινους κηπάκους. Οι ναοί που υπήρχαν εκεί δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά μας άρεσε η όλη περιοχή που έμοιαζε με επαρχιώτικη κωμόπολη . Ξάφνου μπροστά μας ένα μικρό παζάρι όπου πουλούσαν street food και διάφορα μικροπράγματα για το νοικοκυριό. Οι άνθρωποι ήταν μεν πολύ φιλικοί αλλά όλοι με τα μούτρα στη δουλειά. Με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να μας πείσουν να αγοράσουμε κάτι ή να μπούμε στο μαγαζί τους , προωθώντας τα προϊόντα τους, χωρίς ωστόσο να γίνονται κουραστικοί ούτε «αρπαχτικά » διότι ένιωθες πως το κάνουν επειδή ήταν το καθήκον τους και είναι ένα χαρακτηριστικό τελείως ξεχωριστό από την περίφημη ευγένειά τους.
Το βράδυ πήγαμε στη Ginza , την αντίστοιχη 5th avenue του Τόκιο με τεράστια πολυκαταστήματα διασήμων οίκων μόδας αλλά και άλλων πολυεθνικών εταιριών όπως Apple κλπ.. Μοναδικό ίσως αξιοθέατο της περιοχής αποτελεί ο κεντρικός και πιο πολυσύχναστος σταθμός των τρένων με κίνηση που ξεπερνά τα 3000 τρένα την ημέρα . Εκεί κοντά βρίσκεται και το Tokyo Imperial Palace , κύρια κατοικία του Ιάπωνα αυτοκράτορα.
Ο κόσμος εκεί φυσικά πιο καλοντυμένος και «ψιλομύτικος» . Είδαμε γυναίκες με κατακκόκινες τουαλέτες και γόβες στιλέτο να μπαίνουν σε ακριβά μαγαζιά με στρωμένο κόκκινο χαλί στο πάτωμα. Ένας άλλος κόσμος, αυτός της χλιδής και της πολυτέλειας. Η Ginza είναι μια περιοχή καθαρά αμερικανικής αισθητικής και επιρροής που το μόνο που θύμιζε πως είμαστε στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου ήταν οι χιλιάδες Ιάπωνες που περνούσαν γύρω μας χωρίς να μας ρίχνουν την παραμικρή ματιά.

 

[soudianos]

χιλιάδες Ιάπωνες που περνούσαν γύρω μας χωρίς να μας ρίχνουν την παραμικρή ματιά.
----
αναίσθητοι τελείως παιδάκι μου!!

 

[taver]

Η Ginza είναι μια περιοχή καθαρά αμερικανικής αισθητικής και επιρροής που το μόνο που θύμιζε πως είμαστε στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου ήταν οι χιλιάδες Ιάπωνες που περνούσαν γύρω μας χωρίς να μας ρίχνουν την παραμικρή ματιά.

Το 'χει αυτό το Τόκυο (χιλιάδες Ιάπωνες που περπατούν την πορεία τους, χωρίς να ρίχνουν την παραμικρή ματιά). Απλά μου κάνει εντύπωση ότι το σημειώνεις για τη Ginza, κι όχι για τη Shibuya:

 

[fenia42]

Το 'χει αυτό το Τόκυο (χιλιάδες Ιάπωνες που περπατούν την πορεία τους, χωρίς να ρίχνουν την παραμικρή ματιά). Απλά μου κάνει εντύπωση ότι το σημειώνεις για τη Ginza, κι όχι για τη Shibuya:

Θα αναφερθώ εκτενέστερα στη συνέχεια ως προς αυτό.

 

[voulina]

Η συγγραφέας της αγαπημένης μου ιστορίας (Το σύνδρομο της Στοκχόλμης) γράφει για το ταξίδι-όνειρό μου (Ιαπωνία)! Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια!

 

[fenia42]

Μαύρο σκοτάδι, μυρωδιά ψάθας και αίσθηση ότι κοιμάμαι στο πάτωμα. Πετάγομαι ιδρωμένη από τον ύπνο μου:
« Ninu, τι κάνεις εδώ; »
« Halloooo, είμαστε στην Ιαπωνία ! »
« Πλάκα κάνεις » (εντυπωσιάστηκα! )
« Κοιμήσου βρε βλήμα , 4 η ώρα είναι ! »
« 4 η ώρα είναι;!! Ευκαιρία ! Σήκω !! »
Μετά από κανα μισάωρο πρήξιμο την έψησα να σηκωθούμε. Και που θα πηγαίναμε φυσικά τέτοια ώρα; Μα στην ψαραγορά !
Μέχρι να φτάσουμε στο μετρό συναντήσαμε την παρακμή της Ιαπωνίας. Φρικιά με ροζ μωβ μαλλιά, μάτια που γυάλιζαν και εμφανώς πιωμένοι, ξεχασμένοι από την προηγούμενη. Έτσι ασπροκίτρινοι και με κόκκινα μάτια ήταν σα ζόμπι !
Tsukiji λέγεται η ψαραγορά του Τόκιο και είναι η μεγαλύτερη του κόσμου και μια από τις σημαντικότερες ατραξιόν του! Εκεί γίνεται και η δημοπρασία του τόνου.

Φτάσαμε κατά τις έξι και κάναμε βόλτες να δούμε τα περίεργα ψάρια και τους τεμαχισμένους τεράστιους τόνους. Προσωπικά μου αρέσουν πολύ οι ψαραγορές και ρίξαμε πολύ γέλιο.

Μετά πεινάσαμε και βγήκαμε στο δρόμο oπου υπήρχαν μαγαζιά που έφτιαχναν περίεργα πρωινά γεύματα με τιμές από 30 ευρώ και άνω. Εμείς αρκεστήκαμε σε απλό street food. Δοκίμασα 3 διαφορετικά στικς με κρέας τηγανιτό.
Το πρώτο πικάντικο ,το δεύτερο καυτερό, το τρίτο σαν αφρός. Σκέφτηκα να ρωτήσω τι είναι αλλά η κυρία που τα σέρβιρε δε μιλούσε λέξη αγγλικά. Όμως με είδε ένας συνάδελφός της που δε μπορούσα να συνεννοηθώ και ήρθε να βοηθήσει.
- This chicken , μου λέει για το πρώτο.
- I knew it ! , λέω
- This fish , μου λέει για το δεύτερο.
- Ok !
- And this fox .
- What ? το κ#ρ@το μου μέσα !
Για τις επόμενες ώρες τριγυρνούσα σα την άδικη κατάρα στους δρόμους επαναλαμβάνοντας « έφαγα αλεπού , έφαγα αλεπού , έφαγα αλεπού »

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε η ώρα και είπαμε να γυρίσουμε προς τα πίσω να πάρουμε ένα τραίνο για τους περίφημους ναούς στην πόλη Nikko . Όμως βρεθήκαμε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Μπαίνοντας στο σταθμό του μετρό της επιστροφής μιλιούνια Γιαπωνέζων έτρεχαν σα δαιμονισμένα με τους χαρτοφύλακες ανά χείρας για να πάνε στη δουλειά τους. Ήταν αδύνατο να περάσουμε ανάμεσά τους για να βγούμε στην αποβάθρα μας. Όσο και να περιμέναμε ο αριθμός τους δε μειωνόταν. Κάποια στιγμή πήραμε μια βαθιά ανάσα και μπήκαμε κι εμείς κόντρα στο ρέμα των Ιαπώνων. Εκεί καταλάβαμε και πως παρά την ευγένειά τους , όταν σε σκουντούν δε ζητούν ποτέ συγγνώμη.
Με τα πολλά μπήκαμε στο σωστό τραίνο και φτάσαμε κάποια στιγμή και στο Nikko , 140 km δυτικά του Τόκιο , όπου ευτυχώς δεν υπήρχε πολύς κόσμος έτσι απολαύσαμε τη βόλτα μας στους ναούς. Πετύχαμε μόνο ένα γκρουπ από παιδάκια.

Η φύση ήταν υπέροχη , η ημέρα αρκετά ζεστή και η βόλτα μας διήρκεσε αρκετές ώρες μιας και γυρίσαμε σε όλους τους ναούς. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος που προσεύχονται : με μια υπόκλιση και δυο φορές χτύπημα τον χεριών (παλαμάκια) . Το πιο κουραστικό κομμάτι της υπόθεσης ήταν να ανέβουμε άπειρα σκαλιά μέχρι να φτάσουμε στο ναό της ιερής γάτας. Εκεί η κατάνυξη των Γιαπωνέζων ήταν έκδηλη αλλά εμείς είχαμε κουραστεί τόσο πολύ (είμασταν κι άυπνες ) που δε προσκυνήσαμε το γατί αλλά το καταραστήκαμε.

Το βραδάκι φάγαμε στο Shinjuku , όπου υπήρχαν πολλά μαγαζιά είτε με ρούχα είτε με ηλεκτρονικά είδη , με κοπέλες κράχτες απ’ έξω . Και όταν λέμε κράχτες εννοούμε ότι παίρναν μια ντουντούκα και διαλαλούσαν την πραμάτια τους. Πράγμα που μας φάνηκε τελείως εξωπραγματικό να συμβαίνει σε μια τόσο αναπτυγμένη χώρα και μάλιστα για προϊόντα όπως κινητά και υπολογιστές. Ωστόσο, οι κράχτες φαίνονταν να κάνουν με ζήλο τη δουλειά τους.
Μετά από ώρες γυρίσαμε κατάκοπες στο ρυοκάν μας και χαλαρώναμε στο λόμπυ πίνοντας τσάι όταν γνωρίσαμε δυο Αυστραλούς που είχαν πολύ γέλιο και είχαν έρθει να δουν formula 1 (όχι αγαπητέ μου North 666 , εγώ δεν πήγα να δω formula 1 ) .

 

[fenia42]

Μετά τη χθεσινή τραβελστορική συνάντηση μου ζητήθηκε να παραθέσω φωτογραφίες από τα ιαπωνικά WC. Κι επειδή δε θα ήθελα να συμπεριληφθούν μες την ιστορία τις παραθέσω εδώ :
- Η πρώτη πόρτα που ανοίξαμε είχε μια τουαλέτα όπως αυτή :

- Η δεύτερη πόρτα που ανοίξαμε περιελάμβανε μια τέτοιου είδους τουαλέτα :

Όσο για την κλεφτή ματιά που ρίξαμε στις ανδρικές τουαλέτες δε βρίσκω αντίστοιχη φωτογραφία στο ίντερνετ. Μπορώ όμως να πω ότι τα ουρητήρια ήταν τόσο στενού και μικρού μεγέθους που αναμφίβολα επιβεβαιώνονται οι φήμες για τους Γιαπωνέζους