Ιαπωνία Οι Μάσκες της Ιαπωνίας

[AERAS]

απορία σχετικά με το mount fuji αξίζει να πάμε στις λίμνες ως μονοήμερη από το Τόκιο? ή είναι προτιμότερο ταξιδεύοντας από Τόκιο προς Οζάκα να κάνουμε 2-3 ώρες στάση?

 

[taver]

απορία σχετικά με το mount fuji αξίζει να πάμε στις λίμνες ως μονοήμερη από το Τόκιο? ή είναι προτιμότερο ταξιδεύοντας από Τόκιο προς Οζάκα να κάνουμε 2-3 ώρες στάση?

Θα το εκανα μονοημερη, αλλα με την προυποθεση της υπαρξης αυτοκινητου. Εχει πολλα σημεια ομορφιας/ενδιαφεροντος που δεν πας αλλιως (πχ vantage point στο Koyodai).

 

[AERAS]

Με το δεδομένο οτι αυτοκίνητο δεν παίζει, που θα πρότεινες να πάμε γύρω από το fuji? Επίσης λόγω εποχής δεν υπάρχει δυνατότητα ανάβασης.

 

[jousis]

Το πρώτο πικάντικο ,το δεύτερο καυτερό, το τρίτο σαν αφρός. Σκέφτηκα να ρωτήσω τι είναι αλλά η κυρία που τα σέρβιρε δε μιλούσε λέξη αγγλικά. Όμως με είδε ένας συνάδελφός της που δε μπορούσα να συνεννοηθώ και ήρθε να βοηθήσει.
- This chicken , μου λέει για το πρώτο.
- I knew it ! , λέω
- This fish , μου λέει για το δεύτερο.
- Ok !
- And this fox .
- What ? το κ#ρ@το μου μέσα !
Για τις επόμενες ώρες τριγυρνούσα σα την άδικη κατάρα στους δρόμους επαναλαμβάνοντας « έφαγα αλεπού , έφαγα αλεπού , έφαγα αλεπού »

Αν και πολύ καθυστερημένα, ήρθε η ώρα να ηρεμήσει το πνεύμα σου. Δεν έφαγες αλεπού !!!
Έφαγες, τόφου
kitsune = 狐 = αλεπού
Δεν ήξερα οτι το κάνουν και σε ξυλάκια οπότε ίσως είμαι και λάθος, αλλά όταν λένε kitsune-κάτι εννούν τόφου σε κάτι. Λέει ο μύθος οτι τα πνεύματα των αλεπούδων γουστάρουν το τηγανητό τόφου και για αυτό, αν κάποιο πιάτο έχει τέτοιο, πετάνε κι ένα κιτσούνε μέσα.
Πχ, επίσης γνωστό πιάτο, kitsune soba/udon　（きつねそば/きつねうどん）
http://ja.wikipedia.org/wiki/きつね_(麺類)

Υγ.Είναι Όοσακα και ο τονισμός στην πρώτη συλλαβή "τυπικά". Αν και όντως τα Ιαπωνικά δεν είναι ηχητική γλώσσα και συνήθως οι συλλαβές είναι "φλατ", υπάρχουν τονισμοί. Όπως και να το πεις θα το πιάσουν βέβαια. Όχι σαν τα Γαλλικά που είναι το χάος
http://www.forvo.com/word/大阪/#ja

 

[Otokodate]

Η αλήθεια είναι πως διαβάζοντας πριν λίγο καιρό αυτό το τραβελ στορι της Φένιας είχα την υποψία πως μπορεί να έφαγε κάτι που μόνο στο όνομα του είχε την λέξη αλεπού. Είχα και'γω ακούσει παλιότερα για kitsune soba / udon αλλά επειδή δεν ήμουν 100% σίγουρος τι έγινε στη συγκεκριμένο περίπτωση προτίμησα να μην γράψω κάτι. Όμως έτσι όπως μας τα λες (τον μύθο δεν τον ήξερα) και δίνοντας μεγαλύτερη σημασία αυτή τη φορά στο γεγονός πως γράφει "το τρίτο σαν αφρός" (μάλλον τυπική περιγραφή τοφου) εγώ θα έλεγα πως έχεις δίκιο.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Ασία.

 

[Smaragda53]

« Όταν θα επιστρέψω θα είμαι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος » .
Με αυτή τη σκέψη μπήκα στο αεροπλάνο της Lufthansa και χωρίς πραγματικά να ξέρω τι με περίμενε και τι θα έβρισκα μπροστά μου, ξεκίνησα για το πολύωρο ταξίδι μου στην Ιαπωνία. Έδεσα τη ζώνη μου και την έλυσα μόνο όταν είχαμε πια φτάσει μιας και μετά το γεύμα ήμασταν τόσο κουρασμένες που πέσαμε κατευθείαν για ύπνο και κοιμηθήκαμε σχεδόν σερί. Συνοδοιπόρος μου η γνωστή και μη εξαιρετέα δίδυμη αδερφή μου, Ninu.

Λίγα λόγια για το background :
Η απόφαση για μακρινό ταξίδι και δη στην Ιαπωνία πάρθηκε μέσα σε λίγες ώρες. Κάποιο ξημέρωμα Αυγούστου η αδερφή μου είχε την ιδέα και την επόμενη μέρα σχεδόν μοιρολατρικά πατούσα το κουμπί που επικύρωνε την κράτηση.
Άμα τη επικυρωσει ένιωθα πιο άδεια από ποτέ. Ίσως γιατί ποτέ μου δε θέλησα ούτε μου δημιουργήθηκε η περιέργεια να πάω στην Ιαπωνία. Είχα φανταστεί το πρώτο μου βήμα στην Ασία να γινόταν κάπου στην Ινδοκίνα και πράγματι είχα φτιάξει πλάνα για Μυανμάρ και Λάος κλπ , αλλά αυτά είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία .
Αφού λοιπόν η μοίρα μου επιφύλασσε Ιαπωνία δέχτηκα την πρόκληση , με βαριά καρδιά ομολογώ. Στο κάτω κάτω πόσοι άνθρωποι έχουν όνειρο ζωής να πάνε στη χώρα αυτή…
Μόλις δυο ώρες μες το αεροπλάνο, έξω πίσσα σκοτάδι και η ιαπωνική γλώσσα έχει αρχίσει ήδη να με εκνευρίζει και να μου χτυπάει τα μηνίγγια. Θα τη χαρακτήριζα ως κάτι μεταξύ εκνευριστικού βουητού μελισσών και κρεβατομουρμούρας. Γέρνω το κάθισμά μου , φοράω τις ωτοασπίδες μου και κοιμάμαι τον ύπνο του δικαίου.
Το πρωί, μετά 11 περίπου ώρες και το κλασσικό πλαστικό πρωινό της Lufthansa προσγειωνόμαστε στο Τόκιο.
WELCOME TO JAPAN. Και η καρδιά πετάρισε για πρώτη, ίσως και τελευταία φορά σε όλο το ταξίδι.

Προσγείωση στο αεροδρόμιο Ναρίτα του Τόκυο και περνάμε από διάφορους ελέγχους , διαβατηρίων πυρετού κλπ . « Μήπως φέρατε από τη χώρα σας ναρκωτικά, δεσποινίς ; Μήπως κάτι άλλο περίεργο που θα πρεπε να γνωρίζουμε ; »
« Όχι » « Μου επιτρέπεται να ανοίξω την βαλίτσα σας ; » Υπόκλιση και τζους .
Αφού ξεμπερδέψαμε με τα τυπικά προέκυψε ανάγκη να επισκεφτούμε μια τουαλέτα.
Μπαίνω λοιπόν η δόλια στο WC. Κοιτάω , ξανακοιτάω και προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει. Τζίφος. Βγαίνω έξω και αντικρίζω την αδερφή μου με παρόμοιο ύφος , κάτι μεταξύ τρόμου και απορίας. Τα σύμβολα δε μας βοηθούσαν να καταλάβουμε.

Ανοίγουμε μια άλλη πόρτα, μεγαλύτερη φρίκη ! Η ιαπωνική έκδοση της τουρκικής τουαλέτας.

Μια κλεφτή ματιά που ρίξαμε στις τουαλέτες των ανδρών - μπας και είχαμε κάνει κανένα λάθος- , ακόμα χειρότερα τα πράγματα . Αποφασίσαμε πως ήταν φρονιμότερο να μην τις χρησιμοποιήσουμε. Περιπετειώδες αναμένεται το ταξίδι ...! Σειρά είχε η εξαργύρωση του Japan Rail Pass, το μαγικό χαρτάκι που φυλούσαμε επί μια βδομάδα ως κόρη οφθαλμού το οποίο μας επέτρεπε να επισκεφτούμε όποια πόλη θέλαμε και κάλυπτε και πολλές βασικές διαδρομές εντός Τόκιο και Κιότο. Το αποκτήσαμε στην αλμυρή τιμή των 284 ευρώ έκαστη ,ποσό που είχαμε καταθέσει στο αρμόδιο ταξιδιωτικό πρακτορείο στην Αθήνα .( Αμαλίας 42, τηλ : 210 321 5835) λεπτομέρειες δε ξέρω να σας πω, άλλον αγγάρεψα και μου το έβγαλε. ) .
Στη συνέχεια ήμαστε στο τραίνο που θα μας άφηνε στο κέντρο του Τόκιο από όπου θα παίρναμε τη γραμμή που θα μας πήγαινε στο Ikebukuro, όπου θα μέναμε. Είχαμε διαλέξει ένα ρυοκάν με πολύ καλές κριτικές που φαινόταν παραδοσιακό , με baths και φυσικά χωρίς κρεβάτια ! Το πρότεινε και ο Lonely Planet.
Πράγματι, ήταν πολύ όμορφο και ζεστό, με ένα υπέροχο λόμπυ και πάγκους για να καθόμαστε κάτω, όλα σε σκούρο γυαλιστερό ξύλο. Τα παπούτσια μας τα αφήσαμε σε μια μεγάλη κοινή παπουτσοθήκη ως είθισται και πήραμε τις παντόφλες μιας χρήσης για να φοράμε μες το ρυοκάν. Στις παροχές εκτός από οδοντόβουρτσες, οδοντόκρεμες, αφρόλουτρα, σαμπουάν ( shiseido παρακαλώ ) κλπ υπήρχε και απεριόριστο πράσινο τσάι ! Ήθελα να δοκιμάσω κατευθείαν τα baths αλλά έπρεπε να βγούμε έξω για περιήγηση και αναζήτηση τροφής . Έτσι πήραμε πάλι τη γραμμή του Japan Rail η οποία λέγεται Yamanote Line και πήγαμε στην περιοχή Shibuya η οποία ήταν μερικές στάσεις μακριά και είναι από τις πλέον πολυσύχναστες περιοχές του Τόκιο , με πολλά εμπορικά καταστήματα, εστιατόρια και πιτσιρικάδες που τρώνε σε fast food αμερικανικού τύπου. Διαλέξαμε στην τύχη κι εμείς ένα εστιατόριο και στη συνέχεια διαλέξαμε επίσης στην τύχη ένα μενού που περιείχε φύκια νούντλς και κοτόπουλο (μάλλον ) . Κανείς δε μιλούσε αγγλικά ούτε απειροελάχιστα . Η Ninu πάλευε με τα ξυλάκια της κι εγώ παρατηρούσα τις Γιαπωνεζούλες δίπλα μου, πόσο περίεργες και γλυκές μου φαινόντουσαν με τις σχολικές στολές, την κάλτσα μέχρι το γόνατο, τα στραβά ποδαράκια και τα σχιστά μάτια. Πολύς κόσμος φορούσε μάσκες στο πρόσωπο και μέσα στα μαγαζιά. Εμάς μας ξένιζε ιδιαίτερα αλλά γι’ αυτούς φαινόταν να είναι κομμάτι της καθημερινότητας , τόσο αναπόσπαστο όσο είναι πχ τα γυαλιά σε έναν μύωπα, έτσι στην πορεία είδαμε γυναίκες καλοντυμένες με 12ποντα τακούνια να φοράνε μάσκες λες και είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, λες και αυτές οι μάσκες είναι αόρατες.
Στην πραγματικότητα 2 μόλις μέρες πριν πατήσω το πόδι μου στην Ιαπωνία βρισκόμουν στο Παρίσι , σε ένα υπέροχο ταξίδι με μπόλικο foie gras και tartare de boeuf . Η καρδιά μου είχε μείνει εκεί οπότε ήξερα πως θα έκανα ένα ταξίδι που θα ένιωθα κυρίως "με τα μάτια" , όχι με την καρδιά όπως ταξιδεύω συνήθως, ένα ταξίδι πτωχό από συναισθηματικής άποψης. Η πρόκληση όμως ήταν μπροστά μου και με κοιτούσε κατάματα.
Την επόμενη μέρα, με άσχημες συνέπειες λόγω τζετ λαγκ περιηγηθήκαμε στο Τόκιο και στις απίστευτες γειτονιές του. Τα πάρκα του Ueno με τα διάφορα μουσεία γύρω γύρω και τις κερασιές οι οποίες φυσικά ήταν καταπράσινες ακόμα και όχι ανθισμένες ή κιτρινισμένες, Οκτώβρης γαρ. Η υγρασία αισθητή, συνέβαλε αρνητικά να νιώθουμε ακόμα πιο έντονη κούραση.
Τεράστιο πρόβλημα για τους καπνιστές δε, ότι δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι χώροι καπνίσματος. Ω ναι, το κάπνισμα απαγορεύεται στο δρόμο, παρά μονάχα σε ειδικά διαμορφωμένο τετράγωνο ( ασφυκτικά μικρό ) χώρο όπου συνωστίζονται οι μανιακοί καπνιστές Ιάπωνες πετώντας τις στάχτες τους ευλαβικά γύρω από ένα βρωμερό υπαίθριο τασάκι. Δε μπορούσες να απολαύσεις ένα τσιγάρο καθισμένος σε ένα παγκάκι με την ησυχία σου. (με νιώθει κανείς ;;; )
Εν πάσει περιπτώσει , τριγυρνούσαμε σε διάφορες γειτονιές του Τόκιο. Τουρισμός μηδέν. Μόνο εσωτερικός, κυρίως προσκυνηματικός. Βαρεθήκαμε να μετράμε κουστουμαρισμένους λιπόσαρκους Γιαπωνέζους που τρέχαν με ένα χαρτοφύλακα ανά χείρας και ουρανοξύστες « όπως Αμερική » που έλεγε και η Υβέτ στα βερνίκια Madison. Χωθήκαμε σε κάτι στενά πίσω από το Ueno και βγήκαμε προς αναζήτηση διαφόρων ναών, σε μια φτωχική συνοικία με ξύλινα σπιτάκια και απειροελάχιστους καταπράσινους κηπάκους. Οι ναοί που υπήρχαν εκεί δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά μας άρεσε η όλη περιοχή που έμοιαζε με επαρχιώτικη κωμόπολη . Ξάφνου μπροστά μας ένα μικρό παζάρι όπου πουλούσαν street food και διάφορα μικροπράγματα για το νοικοκυριό. Οι άνθρωποι ήταν μεν πολύ φιλικοί αλλά όλοι με τα μούτρα στη δουλειά. Με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να μας πείσουν να αγοράσουμε κάτι ή να μπούμε στο μαγαζί τους , προωθώντας τα προϊόντα τους, χωρίς ωστόσο να γίνονται κουραστικοί ούτε «αρπαχτικά » διότι ένιωθες πως το κάνουν επειδή ήταν το καθήκον τους και είναι ένα χαρακτηριστικό τελείως ξεχωριστό από την περίφημη ευγένειά τους.
Το βράδυ πήγαμε στη Ginza , την αντίστοιχη 5th avenue του Τόκιο με τεράστια πολυκαταστήματα διασήμων οίκων μόδας αλλά και άλλων πολυεθνικών εταιριών όπως Apple κλπ.. Μοναδικό ίσως αξιοθέατο της περιοχής αποτελεί ο κεντρικός και πιο πολυσύχναστος σταθμός των τρένων με κίνηση που ξεπερνά τα 3000 τρένα την ημέρα . Εκεί κοντά βρίσκεται και το Tokyo Imperial Palace , κύρια κατοικία του Ιάπωνα αυτοκράτορα.
Ο κόσμος εκεί φυσικά πιο καλοντυμένος και «ψιλομύτικος» . Είδαμε γυναίκες με κατακκόκινες τουαλέτες και γόβες στιλέτο να μπαίνουν σε ακριβά μαγαζιά με στρωμένο κόκκινο χαλί στο πάτωμα. Ένας άλλος κόσμος, αυτός της χλιδής και της πολυτέλειας. Η Ginza είναι μια περιοχή καθαρά αμερικανικής αισθητικής και επιρροής που το μόνο που θύμιζε πως είμαστε στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου ήταν οι χιλιάδες Ιάπωνες που περνούσαν γύρω μας χωρίς να μας ρίχνουν την παραμικρή ματιά.

View attachment 13279 View attachment 13280 View attachment 13281

Μαύρο σκοτάδι, μυρωδιά ψάθας και αίσθηση ότι κοιμάμαι στο πάτωμα. Πετάγομαι ιδρωμένη από τον ύπνο μου:
« Ninu, τι κάνεις εδώ; »
« Halloooo, είμαστε στην Ιαπωνία ! »
« Πλάκα κάνεις » (εντυπωσιάστηκα! )
« Κοιμήσου βρε βλήμα , 4 η ώρα είναι ! »
« 4 η ώρα είναι;!! Ευκαιρία ! Σήκω !! »
Μετά από κανα μισάωρο πρήξιμο την έψησα να σηκωθούμε. Και που θα πηγαίναμε φυσικά τέτοια ώρα; Μα στην ψαραγορά !
Μέχρι να φτάσουμε στο μετρό συναντήσαμε την παρακμή της Ιαπωνίας. Φρικιά με ροζ μωβ μαλλιά, μάτια που γυάλιζαν και εμφανώς πιωμένοι, ξεχασμένοι από την προηγούμενη. Έτσι ασπροκίτρινοι και με κόκκινα μάτια ήταν σα ζόμπι !
Tsukiji λέγεται η ψαραγορά του Τόκιο και είναι η μεγαλύτερη του κόσμου και μια από τις σημαντικότερες ατραξιόν του! Εκεί γίνεται και η δημοπρασία του τόνου.

Φτάσαμε κατά τις έξι και κάναμε βόλτες να δούμε τα περίεργα ψάρια και τους τεμαχισμένους τεράστιους τόνους. Προσωπικά μου αρέσουν πολύ οι ψαραγορές και ρίξαμε πολύ γέλιο.

Μετά πεινάσαμε και βγήκαμε στο δρόμο oπου υπήρχαν μαγαζιά που έφτιαχναν περίεργα πρωινά γεύματα με τιμές από 30 ευρώ και άνω. Εμείς αρκεστήκαμε σε απλό street food. Δοκίμασα 3 διαφορετικά στικς με κρέας τηγανιτό.
Το πρώτο πικάντικο ,το δεύτερο καυτερό, το τρίτο σαν αφρός. Σκέφτηκα να ρωτήσω τι είναι αλλά η κυρία που τα σέρβιρε δε μιλούσε λέξη αγγλικά. Όμως με είδε ένας συνάδελφός της που δε μπορούσα να συνεννοηθώ και ήρθε να βοηθήσει.
- This chicken , μου λέει για το πρώτο.
- I knew it ! , λέω
- This fish , μου λέει για το δεύτερο.
- Ok !
- And this fox .
- What ? το κ#ρ@το μου μέσα !
Για τις επόμενες ώρες τριγυρνούσα σα την άδικη κατάρα στους δρόμους επαναλαμβάνοντας « έφαγα αλεπού , έφαγα αλεπού , έφαγα αλεπού »

Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε η ώρα και είπαμε να γυρίσουμε προς τα πίσω να πάρουμε ένα τραίνο για τους περίφημους ναούς στην πόλη Nikko . Όμως βρεθήκαμε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Μπαίνοντας στο σταθμό του μετρό της επιστροφής μιλιούνια Γιαπωνέζων έτρεχαν σα δαιμονισμένα με τους χαρτοφύλακες ανά χείρας για να πάνε στη δουλειά τους. Ήταν αδύνατο να περάσουμε ανάμεσά τους για να βγούμε στην αποβάθρα μας. Όσο και να περιμέναμε ο αριθμός τους δε μειωνόταν. Κάποια στιγμή πήραμε μια βαθιά ανάσα και μπήκαμε κι εμείς κόντρα στο ρέμα των Ιαπώνων. Εκεί καταλάβαμε και πως παρά την ευγένειά τους , όταν σε σκουντούν δε ζητούν ποτέ συγγνώμη.
Με τα πολλά μπήκαμε στο σωστό τραίνο και φτάσαμε κάποια στιγμή και στο Nikko , 140 km δυτικά του Τόκιο , όπου ευτυχώς δεν υπήρχε πολύς κόσμος έτσι απολαύσαμε τη βόλτα μας στους ναούς. Πετύχαμε μόνο ένα γκρουπ από παιδάκια.

Η φύση ήταν υπέροχη , η ημέρα αρκετά ζεστή και η βόλτα μας διήρκεσε αρκετές ώρες μιας και γυρίσαμε σε όλους τους ναούς. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος που προσεύχονται : με μια υπόκλιση και δυο φορές χτύπημα τον χεριών (παλαμάκια) . Το πιο κουραστικό κομμάτι της υπόθεσης ήταν να ανέβουμε άπειρα σκαλιά μέχρι να φτάσουμε στο ναό της ιερής γάτας. Εκεί η κατάνυξη των Γιαπωνέζων ήταν έκδηλη αλλά εμείς είχαμε κουραστεί τόσο πολύ (είμασταν κι άυπνες ) που δε προσκυνήσαμε το γατί αλλά το καταραστήκαμε.

Το βραδάκι φάγαμε στο Shinjuku , όπου υπήρχαν πολλά μαγαζιά είτε με ρούχα είτε με ηλεκτρονικά είδη , με κοπέλες κράχτες απ’ έξω . Και όταν λέμε κράχτες εννοούμε ότι παίρναν μια ντουντούκα και διαλαλούσαν την πραμάτια τους. Πράγμα που μας φάνηκε τελείως εξωπραγματικό να συμβαίνει σε μια τόσο αναπτυγμένη χώρα και μάλιστα για προϊόντα όπως κινητά και υπολογιστές. Ωστόσο, οι κράχτες φαίνονταν να κάνουν με ζήλο τη δουλειά τους.
Μετά από ώρες γυρίσαμε κατάκοπες στο ρυοκάν μας και χαλαρώναμε στο λόμπυ πίνοντας τσάι όταν γνωρίσαμε δυο Αυστραλούς που είχαν πολύ γέλιο και είχαν έρθει να δουν formula 1 (όχι αγαπητέ μου North 666 , εγώ δεν πήγα να δω formula 1 ) .
Μετά τη χθεσινή τραβελστορική συνάντηση μου ζητήθηκε να παραθέσω φωτογραφίες από τα ιαπωνικά WC. Κι επειδή δε θα ήθελα να συμπεριληφθούν μες την ιστορία τις παραθέσω εδώ :
- Η πρώτη πόρτα που ανοίξαμε είχε μια τουαλέτα όπως αυτή :

- Η δεύτερη πόρτα που ανοίξαμε περιελάμβανε μια τέτοιου είδους τουαλέτα :

Όσο για την κλεφτή ματιά που ρίξαμε στις ανδρικές τουαλέτες δε βρίσκω αντίστοιχη φωτογραφία στο ίντερνετ. Μπορώ όμως να πω ότι τα ουρητήρια ήταν τόσο στενού και μικρού μεγέθους που αναμφίβολα επιβεβαιώνονται οι φήμες για τους Γιαπωνέζους

Ίσως το πιο αναγνωρίσιμο σημείο ολόκληρης της Ιαπωνίας να είναι το βουνό Fuji. Ακόμα και το Japan Rail Pass αυτό είχε σαν εικόνα. Και η μέρα αυτή αναμένετο να αφιερωθεί στην επίσκεψη του επιβλητικού αυτού βουνού το οποίο εν μέσω Οκτώβρη ξέραμε πως δε θα είχε χιόνια. Για να είμαι ειλικρινής εγώ δεν ήθελα να πάμε αλλά με τράβηξε η Ninu . Έτσι με μια μικρή στάση στην πόλη Yokohama και μετά κάμποσες στάσεις θα φτάναμε σε μια γραφική λίμνη μες τη φύση από όπου αν βοηθούσε ο καιρός θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε το όρος. Η πόλη Yokohama στο παρελθόν δεν ήταν παρά ένα φτωχικό ψαροχώρι μες την απεραντοσύνη του ειρηνικού ωκεανού και σήμερα παινευέται για τις κοσμοπολίτικες ρίζες της , εμάς βέβαια μας φάνηκε άκρως ανιαρή και καταθλιπτική. Και αν σας ακούγεται γνώριμο το όνομά της είναι για τα ομώνυμα ελαστικά .
Σε σχεδόν δύο ώρες από την αρχή της εκδρομής βρεθήκαμε στη λίμνη. Για κακή μας τύχη το Fuji δε φαινόταν και πολύ καθαρά, ωστόσο λίγο μας πτόησε μιας και η φύση μας αποζημίωσε πλήρως. Κάναμε μια βόλτα μες τη φύση, θαυμάσαμε το υπέροχο βαθυπράσινο τοπίο με την πυκνή βλάστηση και τα γαλήνια νερά της λίμνης, φάγαμε ένα παγωτό με γεύση πράσινο τσάι και γαληνέψαμε την ψυχή μας. Στο μέρος εκείνο οι Γιαπωνέζοι τουρίστες κάποιας ηλικίας ήταν αρκετοί, έτσι κατά την περιήγησή μας γνωρίσαμε 4 σούπερ γιαγιάδες που είχαν έρθει για τουρισμό . Για να μας προσεγγίσουν στην αρχή ήταν διστακτικές αλλά είδαμε πως αλληλοκοιτιόμασταν χωρίς καχυποψία κι έτσι σιγά σιγά μας πιάσαν την κουβέντα. Τα αγγλικά τους ήταν ικανοποιητικά κι έτσι –επιτέλους – καταφέραμε να μιλήσουμε για πρώτη φορά με ντόπιους και να βγάλουμε άκρη ! Μας ρώτησαν από πού είμαστε και εκεί που δε περιμέναμε να ξέρουν καν την Ελλάδα, οι σούπερ γιαγιάδες γνώριζαν ακόμα και τη Θεσσαλονίκη !!! Αυτό ήταν ένα ευχάριστο σοκ. Μας ρώτησαν διάφορα για τη ζωή μας, για το τι μας άρεσε στην Ιαπωνία και δε δίστασαν να δείξουν τον ενθουσιασμό τους εκφράζοντας τον με «αμερικανικού τύπου» επιφωνήματα. Ahhhh, ohhhh, Oh my god κλπ . Στο τέλος, μαρτύρησαν και για ποιο λόγο τους φαινόμαστε παράξενες : όχι για τα στρόγγυλα μάτια μας, αλλά για τις φαρδιές μακρόστενες μύτες μας !!
Στην επιστροφή, κουρασμένη, σκεφτόμουν. Οι μέρες μου στην Ιαπωνία θα τελείωναν και ασφαλή συμπεράσματα για τους Ιάπωνες δεν είχα βγάλει. Ούτε το παραμικρό. Κι εκεί που καθόμουν στοιβαγμένη και αμέριμνη σε κάποιο τραίνο, παρατήρησα κάτι : δεν είναι ότι δε μας βλέπουν ή δεν έχουν περιέργεια για μας (ως διαφορετική φυλή ) είναι που είναι πολύ διακριτικοί. Οι Γιαπωνέζοι λοιπόν μας κοιτούσαν με περιέργεια ! Όμως αμέσως τραβούσαν αλλού το βλέμμα, από αμηχανία ίσως και ντροπή όταν τύχαινε να διασταυρωθούμε.
« Αλλά να πάω μέχρι την Ιαπωνία και να ακούω για τη ''γαλλική μυτούλα'' μου … » σκεφτόμουν …
Πριν βραδιάσει είχαμε επιστρέψει στο ρυοκάν μας και μαζεύαμε τα μπογαλάκια μας γιατί νέοι ορίζοντες ανοίγονταν για μας , που ακούν στο όνομα ΚΙΟΤΟ.
Κιότο, η παλιά πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, η ιερή παραδοσιακή πόλη των Ιαπώνων, η πόλη των Γκεϊσών. Με τη σημερινή της μορφή πάντως δε θα έλεγα πως εντυπωσιάζει ιδιαίτερα .
Η πρώτη εικόνα που αντικρίζει όποιος φτάσει στο Κιότο με το τραίνο, είναι ένας τεράστιος σύγχρονος πολυώροφος σταθμός. Πλήθος κόσμου παντού, εμπορικά καταστήματα, εμπορικό κέντρο, εστιατόρια πολυτελείας, ταχυφαγεία, καφέ, και αμέτρητες κυλιόμενες σκάλες που οδηγούν στην κορυφή του πολυώροφου κτιρίου και προσφέρουν μια απίστευτη θέα της πόλης.

Το νέο μας ριοκάν ήταν κοντά στο σταθμό, δηλαδή όσο πιο κεντρικά γινόταν. Από την τιμή του καταλάβαμε πως το Κιότο είναι και πιο ακριβό από το Τόκιο και είχαμε δίκαιο. Καθότι είναι και πιο τουριστική πόλη και ο κάθε Γιαπωνέζος που σέβεται τον εαυτό του θα την επισκεφτεί τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του , τα ξενοδοχεία ήταν σαφώς πιο ακριβά από το Τόκιο, αλλά και προσέφεραν λιγότερες υπηρεσίες.
Ο νέος μας ξενοδόχος ήταν ένα γιαπωνέζικο τρελλοκομείο. Μιλούσε δυνατά, εξέφραζε τον ενθουσιασμό του με επιφωνήματα και κάπνιζε ακατάπαυστα. Μας έβαλε να τοποθετήσουμε 2 αυτοκόλλητα στο χάρτη του, στη θέση της Ελλάδας μιας και είμασταν οι πρώτες Ελληνίδες πελάτισσες του. Και από τις ελάχιστες Ευρωπαίες !
Μετά μας ζήτησε να του δείξουμε στο χάρτη σε ποια μέρη έχουμε ταξιδέψει και εξεπλάγη που έχουμε γυρίσει τόσο πολύ την Ευρώπη, ενώ εμείς με τη σειρά μας εκπλαγήκαμε που τα ταξίδια του ήταν όλα σε νησιά όπως Κιριμπάτι, Φίτζι, Σολωμόντα κλπ !
Είχε νυχτώσει προ πολλού, το στομάχι μας ήταν χάλια από τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες του τραίνου, έτσι την πρώτη μέρα μας στο Κιότο αρκεστήκαμε απλά στο να κάνουμε μια βόλτα στη γειτονιά και το σταθμό και να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ .


Με το φως της μέρας το Κιότο φάνταζε μια ανιαρή τσιμεντούπολη, παρά τις διάσπαρτες πινελιές των βουδιστικών ναών . Οι ρυθμοί βέβαια δεν ήταν τόσο έντονοι όσο στο Τόκιο, αλλά η πόλη μας έδειχνε έναν άσχημο χαρακτήρα με αέρα που θύμιζε περισσότερο παγκοσμιοποίηση παρά ιαπωνική κουλτούρα.
Προσπαθούσα να τη φανταστώ 70 χρόνια πριν. Φανταζόμουν τους ψυχρούς Ιάπωνες να περνούν τα βράδια πίνοντας τσάι και ακούγοντας μουσική σε ήχους σαμισέν από κάποια όμορφη θλιβερή γκέισα που μέσα της παρακαλάει να βρεθεί «εκείνος » που θα την ερωτευτεί παράφορα και θα την « σώσει » από τη μονότονη καταδικασμένη παρθενική της ζωή.
Αλήθεια, πόσα πραγματικά γνωρίζουμε για τις γκέισες και τι από όλα αυτά να είναι αλήθεια; Πολλοί τις έχουν εσφαλμένα παρομοιάσει με πόρνες. Όχι ότι στην Ιαπωνία δεν ανθεί το αρχαιότερο επάγγελμα. Ωστόσο, οι γκέισες ήταν κάτι σα τις εταίρες της αρχαιότητας, ή καλύτερα τις αυλητρίδες .
Μια πραγματική γκέισα είναι γυναίκα καλλιεργημένη που έχει εκπαιδευτεί από μικρή ηλικία. Η μαθητευόμενη γκέισα ονομάζεται μάικο , και η εικόνα με το λευκό μακιγιαρισμένο πρόσωπο και το τραβηγμένο μαλλί είναι δική της . Η εκπαίδευσή τους ξεκινούσε από μικρή ηλικία και περιλαμβάνει μαθήματα για τη διαδικασία του τσαγιού, χορό και μουσική. Στις μέρες μας οι κοπέλες ξεκινούν την εκπαίδευση μετά το λύκειο. Η παλιά εικόνα της γκέισας διαφέρει πια από τη σύγχρονη αλλά και το αντρικό ενδιαφέρον έχει πέσει , μιας και οι Ιάπωνες έχουν κάνει στροφή 180ο προς το δυτικό κόσμο. Έτσι το θέαμα της γκέισας είναι πια σπάνιο και τα ποσοστά έχουν πέσει κατακόρυφα. Σήμερα, εκτιμάται πως έχουν μείνει μόνο περί τις 1.000 -1.500
Γκέισες ενώ στις αρχές του περασμένου αιώνα υπήρχαν περισσότερες από 80.000.
Γκέισα και γάμος δε συνάδουν, έτσι αν κάποια αποφάσιζε να παντρευτεί αποσύρονταν από το επάγγελμα. Το κόστος συντήρησης μιας γκέισας ήταν υψηλό έτσι απευθύνονταν σε εύπορους άντρες , ενίοτε παντρεμένους που μπορούσαν να συντηρούν δύο γυναίκες.
Οι συνοικίες όπου βρίσκονται σπίτια γκεϊσών ονομάζονται χαναμάτσι και σήμερα υπάρχουν ελάχιστα στο Κιότο. Δε πρέπει να συγχέονται με πόρνες πολυτελείας. Η πορνεία άνθισε στην Ιαπωνία κυρίως κατά την εποχή της κατοχής για τις ανάγκες των Αμερικανών στρατιωτών. Οι πόρνες της εποχής βέβαια μιμούνταν την ενδυμασία, το μακιγιάζ και τα χτενίσματα των γκεϊσών, προσέφεραν όμως καθαρά σεξουαλικές δραστηριότητες, ενώ οι αληθινές γκέισες προσέφεραν συντροφιά και ψυχαγωγία μονάχα.

Με πιάνει μια θλίψη να σκέφτομαι τις γκέισες. Όλα μου φαίνονται σαν ένα ατελείωτο εφιαλτικό όνειρο. Ωστόσο, δε μπορώ να μη σκεφτώ πως αυτή η κουλτούρα των Ιαπώνων είναι συνυφασμένη με τη σημερινή εικόνα του Ιάπωνα, ο οποίος χαιρετά υποκλινόμενος, δεν αγγίζει το διπλανό του και φορά πάντα το προσωπείο της ευγένειας. Το πρότυπο αυτό ως προς τις σχέσεις άντρα – γυναίκας σίγουρα κάπως θα έχει επηρεάσει και τη σημερινή όψη των σχέσεων. Ίσως γι’ αυτό τα ζευγάρια να είναι ψυχρά μεταξύ τους, να μην αγγίζονται δημοσίως παρά ελάχιστα, χωρίς την παραμικρή εκδήλωση των συναισθημάτων, χωρίς το παραμικρό περαιτέρω άγγιγμα πέρα από ένα χλιαρό πιάσιμο των χεριών. Τόσες μέρες εκεί και δεν είχαμε μετρήσει ούτε 5 ζευγάρια πιασμένα από το χέρι. Και φυσικά ούτε ένα ζευγάρι να φιλιέται ή να είναι έστω λίγο πιο κοντά ο ένας με τον άλλο. Η λέξη διαχυτικότητα δε πρέπει να υπάρχει στην ιαπωνική γλώσσα .

Ναι λοιπόν, η λευκή θλιβερή μάσκα της γκέισας δεν υφίσταται , παρά μονάχα για να κρύβει τη δυστυχία της δουλικότητας , να συγκαλύπτει τη μοναξιά και την απελπισία . Αυτοί είναι οι Ιάπωνες, φορούν μια μάσκα ευγενική έως δουλοπρεπής και μέσα τους … Άραγε μέσα τους τι να συμβαίνει; Ποιος να είναι ο αληθινός Ιάπωνας που αποκαλύπτεται πίσω από τις Μάσκες της Ιαπωνίας; Θα κατάφερνα να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα για τις ελαχιστότατες μέρες που θα βρισκόμουν εκεί;

Βρίσκομαι στο μετρό του Κιότο και από μπροστά μου περνούν αδιάφορες εικόνες μιας αδιάφορης πόλης που θυμίζει φτωχική επαρχία. Προορισμός μας οι περιοχές Αρασιγιάμα και Σαγκάνο.

Όμως ας μην είμαστε άδικοι με το Κιότο. Μπορεί να είναι πράγματι μια τσιμεντούπολη και να χάνει μέρα τη μέρα την παλιά αίγλη της παράδοσης, ωστόσο μέσα στην ασχήμια του έχει και όμορφα στοιχεία. Αλίμονο! Ο σταθμός της Αρασιγιάμα ήταν κατάμεστος από Ιάπωνες. Μάλλον είμασταν οι μόνες Ευρωπαίες.
Ακολουθήσαμε κι εμείς το ρεύμα των τουριστών και βρεθήκαμε σε όμορφα μονοπατάκια , μέσα στη φύση, που θα μας οδηγούσαν στους ναούς που θέλαμε να δούμε. Γύρω από το μονοπάτι υπήρχαν λιλιπούτεια μαγαζιά που πουλούσαν διαφόρων ειδών σουβενίρ : ομπρέλες, πορτοφόλια, κοκαλάκια για τα μαλλιά, οτιδήποτε παρέπεμπε σε γκέισες και ιαπωνική κουλτούρα. Αριστερά και δεξιά μας παντού ναοί. Το μέρος εξέπεμπε μια απίστευτη θετική ενέργεια και μας γαλήνεψε αμέσως.
Επισκεπτόμασταν τον ένα ναό μετά τον άλλο, ώσπου φτάσαμε στον κυριότερο και είδαμε απ’ έξω για πρώτη μας φορά βουδιστές μοναχούς ντυμένοι σε άσπρο και κόκκινο « επί τω έργω » . Κάποιος έπαιζε ένα όργανο και οι υπόλοιποι έψελναν και προσεύχονταν. Ο κυριότερος ναός – πρέπει να συμβουλευτώ τα σκονάκια μου – είναι ο Τenryu- ji , χτισμένος το 1339 , με τον περίφημο Ζεν κήπο του. Αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και προστατεύεται από την UNESCO .

Η ατραξιόν όμως της περιοχής είναι το δάσος με τα μπαμπού δέντρα το οποίο ξεκινά ακριβώς βόρεια του ναού. Και φυσικά όπου ατραξιόν και tourist trap. Αφού είχε τόσο πολύ κόσμο που με τίποτα δε θα καταφέρναμε να το διασχίσουμε όλο.

Κυριολεκτικά συνωστιζόμασταν και ήταν δύσκολο να χαρείς την ομορφιά της φύσης. Διάσπαρτα μέσα στο δάσος υπήρχαν και διάφοροι μικροί ναοί, αλλά η τόσο μεγάλη προσέλευση τουριστών έσβηνε όλη τη μαγεία. Αναπόφευκτα λοιπόν κάποια στιγμή τα παρατήσαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής αφού η κρίση πανικού καραδοκούσε. Η οπισθοχώρηση βέβαια μας στέρησε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το Monkey Park , το πάρκο με τις μαϊμούδες, αλλά δεν είμαστε φαν των ατραξιόν οπότε ίσως αγκαλιάσουμε μαϊμουδάκια σε επόμενο ταξίδι στην Ασία.
Κάποια στιγμή βγήκαμε στο κεντρικό μονοπάτι της επιστροφής και με ένα παγωτό μηχανής με γεύση πράσινο τσάι στο χέρι κατευθυνθήκαμε στο σταθμό του μετρό για να επιστρέψουμε στο κεντρικό Κιότο. Τα πράγματα όμως ήταν σε αναταραχή στο σταθμό. Κανένα τραίνο δε ξεκινούσε διότι είχε γίνει ένα θανατηφόρο ατύχημα στη γραμμή που θέλαμε να πάρουμε ! Για μερικά λεπτά νομίζω πως και εγώ και η Νίνα σκεφτόμασταν πως θα μπορούσαμε να είχαμε αφήσει τα κοκαλάκια μας στην Ιαπωνία.
Η περιοχή ήταν πολύ μακριά από το κέντρο και έπρεπε να βρούμε τρόπο να επιστρέψουμε. Ρωτώντας από δω κι από κει και κυρίως με τη γλώσσα του σώματος, βρήκαμε ένα σταθμό λεωφορείων και ξεκινήσαμε για το ριοκάν μετά από μια μικρή περιπέτεια η οποία ευτυχώς έληξε ομαλά .
Ήταν ακόμα μέρα όταν φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό έτσι αποφασίσαμε να παρατείνουμε λίγο το γεύμα μας και να επισκεφτούμε διάφορους ναούς στη γύρω περιοχή. Κατά το σούρουπο ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο του σταθμού για να θαυμάσουμε τη θέα. Ακριβώς απέναντι υπήρχε ένας τεράστιος μοντέρνος πύργος , από όπου μπορούσε κανείς να δει ολόγυρα της πόλης μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, δηλαδή στην Οζάκα.

Άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια της πόλης ήταν το Παλάτι του Αυτοκράτορα, οι βοτανικοί κήποι, οι δεκάδες ναοί σε κάθε γωνιά , ανάμεσα στα τσιμέντα και φυσικά το μουσείο Manga .
Την επόμενη μέρα αρρωστήσαμε και δεν επισκεφτήκαμε ποτέ το άλλο ενδιαφέρον κομμάτι του Κιότο, την περιοχή Χιγκασιγιάμα.
Όπως προανέφερα αρρωστήσαμε , όχι από κάποια ίωση αλλά μας πείραξε το φαγητό και το στομάχι μας είχε γίνει χάλια. Έτσι την επόμενη μέρα που ξημέρωνε στο Κιότο, δε καταφέραμε να ξυπνήσουμε νωρίς , με αποτέλεσμα δυστυχώς να μην μπορούμε να βρούμε τραίνο για Χιροσίμα. Ίσως από την άλλη να ήταν και καλύτερα γιατί η όλη ατμόσφαιρα και η ενέργεια που εξέπεμπε το μέρος ήταν βαριά και αρνητική, οπότε δεν είμασταν και στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση για να βρεθούμε σε ένα μέρος όπως η Χιροσίμα.
Το μήνυμα που λάβαμε από το σύμπαν ήταν σαφές : « δεν υπάρχει τρόπος να φτάσατε στη Χιροσίμα » μας δήλωνε ο σχιστομάτης στο γκισέ του Japan Rail Pass , κι εμείς δεχτήκαμε στωικά τη μοίρα μας και κινήσαμε για την Οζάκα.
Όχι ότι εκεί η ενέργεια ήταν θετικότερη. Η Οζάκα είναι ίσως η πιο καπιταλιστική πόλη της Ιαπωνίας , με κτίρια μεγαθήρια και ουρανοξύστες που εμπόδιζαν τη θέα προς τον ουρανό. Ένας αδιάφορος σταθμός τραίνων, κόσμος παντού, ύπουλες φάτσες που μας κοιτούσαν με βλέμμα περίεργο και υποχθόνιο , στενά δρομάκια γύρω από το σταθμό, βρώμικα εστιατόρια, τεράστια πολυκαταστήματα και κόσμος, πολύς κόσμος με μάσκες, γιαπωνέζικα «αλάνια» με φουξ τούφες μαλλιών και piercing σε όλο το πρόσωπο. Εικόνες αντιφατικές εν μέρει μεταξύ τους. Πρώτη φορά σε όλο το ταξίδι είδαμε ύπουλες φάτσες. Με βλέμμα πρόστυχο που σε διαπερνούσε , τόσο διαπεραστικό όσο ενός Άραβα που βλέπει γυναίκα χωρίς μαντίλα.
Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω την Οζάκα με μια λέξη αυτή θα ήταν ‘αισχρή’ .
Μια πόλη που καταπίνει ανθρώπους, όπως την είχε χαρακτηρίσει ο Καζαντζάκης. Διότι η Ιαπωνία και κυρίως η Οζάκα με τα 9 εκατομμύρια κατοίκους της, είχε πουλήσει την γνήσια παραδοσιακή της ψυχής στην παγκοσμιοποίηση, την αμερικανοποίηση και τον καπιταλισμό.
Εδώ ίσως δε φτάνει το χανάμι. Ο χώρος πρασίνου είναι ελάχιστος. Τίποτα δε θυμίζει Ιαπωνία. Βρισκόμασταν σε μια καθαρά αμερικανική πόλη, μόνο που ολόγυρα υπήρχαν λιπόσαρκοι Γιαπωνέζοι και όχι παχύσαρκα λευκά πρόβατα. Μήπως όμως κι ο Γιαπωνέζος δεν είναι ένα πρόβατο; Ενδεχομένως λίγο πιο σκεπτόμενο, που με την σιωπή την υπομονή και την ευγένειά του προσπαθεί να πετύχει την μεγαλύτερη φιλοδοξία του : να είναι καλός στη δουλειά του. Δε μοιάζει να έχει άλλους στόχους…
Η Οζάκα λοιπόν ανέκαθεν ήταν σημαντική πόλη και σπουδαίο λιμάνι, κυρίως για το αλισβερίσι με την Κορέα και την Κίνα. Πράγματι οι κάτοικοί της διαφέρουν από τους υπόλοιπους Ιάπωνες, καθώς μιλούν και μια δική τους διάλεκτο . Κάτι άλλο που παρατηρήσαμε διαφορετικό είναι ότι στις κυλιόμενες σκάλες η προσπέραση γινόταν από τα αριστερά ενώ στις άλλες πόλεις από τα δεξιά και στις διαβάσεις υπήρχε τροχονόμος πεζών ο οποίος αφού χαιρετούσε (μιλώντας κανά δίλεπτο) και υποκλίνονταν μας έτεινε τα χέρια του να περάσουμε. Σουρεάλ !
Εκείνο για το οποίο είναι διάσημη η Οζάκα είναι η διασκέδασή της. Στις γειτονιές του κέντρου υπάρχουν περιοχές για νυχτερινή διασκέδαση, για αγορά ηλεκτρονικών ειδών, Universal Studios, Ενυδρείο όπου μπορεί κανείς να δει φαλαινοκαρχαρίες, καταστήματα που πουλούν ό,τι περίεργο βάζει ο νους, και εμπορικά κέντρα με κομψά ρούχα. Πράγματι, από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Λονδίνο, τόσο ωραία ρούχα δεν είχα ξαναδεί ! Και για όσους εντυπωσιάζονται με αυτά υπάρχει και το Umeda Sky Building , το πιο αναγνωρίσιμο κτήριο της πόλης και το 12ο πιο ψηλό, το οποίο αποτελείται από 40 μικρούς ‘πύργους’ που ενώνονται με κυλιόμενες σκάλες και μικρές γέφυρες.

Τέλος, η μεγάλη ατραξιόν της Οζάκας είναι η παλιά γειτονιά Shin-Sekai που κατασκευάστηκε το 1912 μιμούμενη κατά το ένα ήμισι τη Νέα Υόρκη και κατά το άλλο ήμισι το Παρίσι. Μιλάμε εν ολίγοις για το απόγειο του κιτς και της απόλυτης αηδίας. Αντέξαμε να περάσουμε περίπου 5-6 ώρες στην Οζάκα. Κατ’ εμέ το σημαντικότερο αβαντάζ της είναι η καλή της φήμη για το φαγητό. Διαθέτει καλά εστιατόρια και παράλληλα διοργανώνονται πολλά φεστιβάλ φαγητού όλη τη διάρκεια του χρόνου. Προσωπικά το βρήκα χάσιμο χρόνου, αλλά επειδή δεν είναι το στυλ μου. Ενδεχομένως για κάποιους άλλους να είναι σημαντικό στοιχείο της σύγχρονης ιαπωνικής κουλτούρας . Η αλήθεια είναι πάντως ότι γευματίσαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής ονειρευόμενες να οριζοντιωθούμε το γρηγορότερο στο τατάμι μας ! Σε κάποιο από τα τραίνα της επιστροφής γελούσαμε με τους Γιαπωνέζους που ζουν στο δικό τους σύμπαν

μα κι εσύ, αντί να "εξημερώσεις" την αλεπού, την έφαγες? Βρε τι έπαθες! σε καταλαβαίνω!

 

[fenia42]

μα κι εσύ, αντί να "εξημερώσεις" την αλεπού, την έφαγες? Βρε τι έπαθες! σε καταλαβαίνω!

Υπήρξαν κάποιοι συμφορουμίτες στα σχόλια πιο πάνω που με καθησύχασαν πως έφαγα τόφου κι όχι αλεπού! Θα είναι περήφανος ο μικρός πρίγκιπας για μένα