hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.164
- Likes
- 14.535
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Οι πληγές του Αφγανιστάν
- Καμπούλ
- Mazar-e Sharif
- Bamyan:Οι Βούδες κ η Πόλη Των Ουρλιαχτών
- Bamyan: Οι λίμνες Band-e Amir
- Bamyan: Η Κόκκινη Πόλη κι η Κοιλάδα του Δράκου
- Bamyan: Στας εξοχάς
- Ξανά στην Kabul
- Herat
- Αποχαιρετώντας το Αφγαντιστάν
- Επίλογος - Ρέκβιεμ για τις γυναίκες του Αφγανιστάν
- Βιντεοανασκόπηση
«Πού θα πας λέει; Άκουσα καλά ή με γελούν τ’αυτιά μου; Στο.....Aφγανιστάν; Εκεί σφάζονται, θα σε φάνε λάχανο. Να’το, να΄το το εγκεφαλικό! Βρε θες να τη πεθάνεις τη μάνα σου;» Δίκην επιδαύριας τραγωδού, ολοφύρουσα αντιδρά η κλασσική ελληνίδα μητέρα σαν ο μοναχογιός της της ανακοινώνει ότι σκοπεύει να κάνει ένα... ταξιδάκι... σε μια από τις πλέον επικίνδυνες γωνιές του πλανήτη. Το Αφγανιστάν.
Διότι η ελληνίδα μάνα που ως γνωστόν παλεύει με το οιδιπόδειο μέχρι που θα κλείσει διαπαντώς τα μάτια της, ουδεμία σχέση έχει πχ με μια αγγλίδα, η οποία στωικα θα σχολίαζε: «Οh for heaven’s sake my dear, you won’t be able to get English tea and fruitcake there, would you?”
Και καλά, αν το καμάρι της ήταν στρατιωτικός και είχε ακολουθήσει το εκστρατευτικό σώμα στη Κabul. Θα το έπαιρνε απόφαση με βαριά καρδιά. Θα άναβε ολημερίς κι ολονυχτίς το καντήλι και θα πήγαινε κάθε βδομάδα σε διαφορετικό μοναστήρι κάνοντας τάματα να φυλάει η Παναγιά κι όλοι οι Άγιοι το παιδί. Αν ήταν δε σε καμμιά ανθρωπιστική οργάνωση, πάλι θα είχε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ο κανακάρης της είχε αφιερώσει τη ζωή του στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, αν και θα μαράζωνε που δεν πρόκοψε να βρει μια καλή νύφη να τον λογικέψει για να νοικοκυρευτεί στο διαμέρισμα-προίκα του οικογενειακού διώροφου.
Αλλά να κάθεται ήσυχα κι ωραία το παλιόπαιδο στην Αθήνα και να της ανακοινώνει θρασύτατα μια πρωία ταξίδι στο Αφγανιστάν, αυτό αρκεί για να καταρρακωθεί το ευαίσθητο νευρικό σύστημα της ελληνίδας μάνας και ν’ανοίξουν οι κρουνοί δακρύων με ικεσίες για ακύρωση. Διότι να σε δει πρώτη είδηση στα κανάλια, μ’ένα καλάσνικοφ στο κρόταφο παρέα με Ταλιμπάν να της στέλνεις χαιρετίσματα ή να επιστρεψεις στη πατρίδα ... «επι τας» ή ακόμα χειρότερα σε δύο δόσεις μετά τον αποκεφαλισμό σου ως απίστου (κι όλα αυτά προς χάριν ενός ταξιδιού), ε αυτό δεν το χωράει ο νους μιας φιλήσυχης ελληνίδας μάνας.
Εννοείται λοιπόν ότι για λόγους στρατηγικής η συγκεκριμένη ταξιδιωτική απόφασή μου τροποποιήθηκε επιμελώς.
«Πού ετοιμάζεσαι να πας πάλι ;» η κλασική ερώτηση της μητέρας μου γνωρίζοντας ότι έχω τον ακάθιστο. «Κοίτα να μαζευτείς και λίγο. Βάλε κανά φράγκο στην άκρη, οι καιροί είναι δύσκολοι»
«Ουζμπεκιστάν» είπα αδιαφορώντας για το πικρόχολο σχόλιο.
«Πάλι σε αγωνίες θα μας βάλεις»
«Μπα, εκεί πάνε σωρηδόν τα ελληνικά γκρουπ. Ασφαλέστατος προορισμός!»
Ίδιο μοτίβο σε γνωστούς και φίλους διότι αμφιβάλλω αν θα βρισκόταν κανεις (πλην μερικών... γνωστων υπόπτων) που να ενθουσιαστεί: «Ουάου ιδέα το Αφγανιστάν, να’ρθω και γω; Να βρώ μόνο πού έχω καταχωνιάσει το αλεξίσφαιρο γιλέκο»
Για να γλιτώσω συνεπώς τις γκρίνιες, τις αγωνιες και τις νουθεσίες τήρησα σιγή ιχθύος. Ουζμπεκιστάν, Ουζμπεκιστάν.
Το να πεις ακόμα και στον εαυτό σου «πάω στο Αφγανιστάν», σου προκαλεί ένα σύγκρυο. Στο Αφγανιστάν δεν παίρνεις τη βαλίτσα παραμάσχαλα κι αρχίζεις να ψάχνεσαι. Πολύ πιθανόν να σε ψάχνουν ή να σου μαζεύουν αλλού τα συκώτια κι αλλού τα μυαλά. Αυτο τουλάχιστον διαβάζεις στο διαδίκτυο: οτι η κατάσταση εξακολουθεί να είναι έκρυθμη. Βομβιστές αυτοκτονίας, απαγωγές, δολοφονίες με τέτοια συχνότητα που έχει αναγκάσει τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία να τα περνάνε πλέον στα ψιλά και τα ελληνικά κανάλια να θεωρούν ότι τα στρινγκ στις παραλίες είναι σοβαρότερο κι ανεξάντλητου ενδιαφέροντος θέμα για τους εγχώριους θεατές.
Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να σου πει ότι όλα είναι ήρεμα και κυρίως το πότε και πού θα συμβεί κάτι. Ως δυτικός και άπιστος ακόμα και μπούρκα να φορέσεις δεν παύεις να είσαι στόχος για τους εξτρεμιστές ισλαμιστες, έστω κι αν έχεις τις αγαθότερες προθέσεις. Oυτε κι αν κυκλοφορήσεις με T-shirt που να γράφει: «Me innocent tourist, please don’t kill” ή με αλεξίσφαιρη στολή τύπου αστροναύτη σου εγγυάται κανείς ασφάλεια. Τα χτυπήματα των εκπτωτων Ταλιμπάν δεν είναι μόνο στοχευμένα στις κυβερνητικές και νατοϊκές δυνάμεις αλλα και έναντι πολιτών με σκοπό τη πρόκληση χαους.
Πώς οι εν Αθήναις εβδομαδιαίες δραστηριότητες αναγράφονται στο Αthinorama; ε εκεί θα ήταν χρήσιμο ένα εβδομαδιαίο Afghanobomborama για σχετική ενημέρωση.
Με βάση τις αναφορές επίσημων και μη ιστοσελίδων, η ταξιδιωτική οδηγία ήταν ομόφωνη: ΜΗΝ πάτε στο Αφγανιστάν εκτός κι αν είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ απαραίτητο. Φοβάμαι οτι οι ταξιδιωτικές μου εμμονές δεν εμπίπτουν στην κατηγορία αυτή. Λαμβάνοντας δε υπόψιν και το σχετικό χάρτη επικινδυνότητας η μισή και πλέον χώρα είναι απαγορευμένη ζώνη.
Προβληματίστηκα λοιπόν (με την πεποίθηση οτι θα συναντήσω τα χειρότερα), τι μπορεί να παρέχει μια στοιχειωδη ασφάλεια για ενα ταξιδιώτη στο Αφγανιστάν. Η λογική μου ήταν να περνάς όσο το δυνατόν απαρατήρητος. Να μην "φωνάζεις" εμφανισιακά όντας σα τη μύγα μες στο γάλα.
Κατέληξα ότι δυστυχώς χρειάζεται πολύμηνη προετοιμασία (παρά τη χιουμοριστική υπερβολή, η εμπειρία του ταξιδιού τελικά την επιβεβαίωσε ελάχιστα ):
1. (men only) Βρίσκετε ράφτη από το Αφγανιστάν και λοιπά όμορα κράτη και του λετε να σας φτιάξει μερικά συνολάκια afghan style.
2. (men only) Αφήστε μούσι τόσο που ο ιερέας της γειτονιάς σας να νομίζει ότι πάτε για ασκητής στο Άγιον Όρος. Δεν ειναι δεσμευτικό αλλα καλό κάνει κακό δεν κάνει.
3. (women only) Οι κυρίες θα αισθάνονται απολύτως ασφαλείς φορώντας απλώς μια μπούρκα (επιλεξτε απόχρωση στο κλασσικό γαλάζιο). Στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν κρίνεται απολύτως απαραίτητη, αλλα με το πρόσωπο έξω θα στρέψετε ολα τα βλέμματα πάνω σας. Συνηθείστε να κινείστε δημόσια μέσα σε μια μπούρκα: στη δουλειά, στη λαϊκή, γιατί όχι και στο clubbing, αγνοώντας πεισματικά τα σχόλια. Ο σκοπός είναι ιερός.
4. Αν είστε ανοιχτόχρωμοι και ξανθοί, γρήγορα για βαφή μαλλιών στο κομμωτή σας (απόχρωση: eternal taliban) και μερικές συνεδρίες solarium ωσπου η επιδερμίδα σαςείναι σε απόλυτη χρωματική αρμονία με τους ντόπιους
5. Κάντε εντατικά μαθήματα Dari (εννοώ της γλώσσας κι όχι χορου στο ρυθμό του «στο γυαλό πετούν οι γλάροι»), και Pashto, συμβάλλοντας έτσι στη μείωση της ανεργίας των αφγανών μεταναστών στη χώρα μας.
6. Βρείτε το ιμάμη των μουσουλμάνων στη περιοχή σας, εντρυφείστε κι απομνημονεύστε κομμάτια του Κορανίου. Καλού κακού προμηθευτείτε το κιόλας. Κυκλοφορεί σε ελληνική μετάφραση. Για ασφάλεια ενστερνιστείτε την σουννιτικη εκδοχή. Οι σιιτες υπέστησαν τα πάνδεινα απο τους σουννιτες Ταλιμπάν.
7. (men only) Αρχίζετε να χαιρετάτε τους πάντες βάζοντας το δεξί χέρι στη καρδιά, αναφωνώντας: assalaam alaikum η σκέτο salaam κ.α. Έτσι θα μπείτε στο πετσί του κοινωνικού σας ρόλου εκεί. Χειραψίες επιτρέπονται μόνο με άνδρες, με τις αφγανές απο μακρυά κι αγαπημένοι.
8. Ανακαλύψτε ποιά ασφαλιστική εταιρεία είναι αφύσικα γενναιόδωρη που να σας παρέχει ταξιδιωτική ασφαλεια για το διάστημα παραμονής σας στο Αφγανιστάν
9. Tακτοποιείστε κληρονομικά, οφειλές στην εφορία, αγαπηθείτε με τη πεθερά σας κλπ.
10. Kάντε τάμα λαμπάδα ίσαμε το μπόι σας στη Παναγιά την Κανάλα, όχι να μεγαλώσετε γρήγορα σα τα παιδάκια τ΄άλλα, αλλά να γυρίσετε πίσω σώοι και κυρίως αρτιμελείς
Και βέβαια θα αναρωτηθεί ο σοβαρός, λογικός αναγνώστης. Γιατί να επιλέξω το Αφγανιστάν; Τόσα μέρη υπάρχουν σ’αυτό το πλανήτη.
Μην ζητάτε εξήγηση. Χαρακτηρίστε το ως πρόκληση, ως ταξιδιωτική διαστροφή ή ... απλώς ως ξινίλα και φθόνο: γιατί να έχει πάει ΑΥΤΗ κι εγώ όχι; (ΑΥΤΗ = Μάγια Τσόκλη).
Όμως δεν τα έχασα τα μυαλά μου ξαφνικά. Στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής Ασίας λοξοκοιτούσα ανυποψίαστα και το μενού έπαιζε μεταξύ Καζαχστάν, Κιργιστάν κι Ουζμπεκιστάν. Το κακό έγινε όταν φτιάχνοντας το πρόγραμμα του Ουζμπεκιστάν (για το οποίο μέχρι και οδηγούς αγόρασα ή δανείστηκα), τα virtual βήματα με έφεραν στη πόλη Termez ακριβώς πάνω στα Ουζμπεκο-αφγανικά σύνορα, μόλις 100 χιλιόμετρα από τη πόλη Μazar-e Sharif του Αφγανιστάν (το τέμενος της οποίας βρέθηκε να κοσμεί το εξώφυλο του LP για την κεντρική Ασία).
«Χμ τι λες για μια βολτίτσα να λέμε ότι πατήσαμε και τα χώματα του Αφγανιστάν;» αναρωτήθηκα.
Κακό πράγμα ο χάρτης.
Και ψάχνοντας ψάχνοντας κόλλησα το μικρόβιο. Αφγανιστάν και ξερό ψωμί. Ειδικά όταν διάβασα ότι επίκειται αποχώρηση εντός του 2014 των αμερικανικών στρατευμάτων γεγονός που προοιωνίζει νέα αστάθεια στη χώρα, είπα «ή τώρα ή ποτέ»
Αν κανείς ανατρέξει στο διαδίκτυο θα διαπιστώσει ότι το Αφγανιστάν υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να έχει μια καλύτερη θέση στον σύγχρονο τουριστικό χάρτη, διότι και φυσικές ομορφιές διαθέτει και αξιόλογα μνημεία (όσα επέζησαν των μακροχρόνιων συγκρούσεων). Πολλά βέβαια έχουν αλλάξει από αλλοτινές εποχές, τότε που οι αφγανές αστες θύμιζαν ελληνική ταινία της Φίνος Φιλμς και η χώρα ήταν πέρασμα των hippies προς τα ασραμ της Ινδίας (προφανώς ξεκληρίζοντας τις «φυτείες» στο δρομο τους).
Οργάνωση… ταξιδίου
Όπως προανέφερα, στο Αφγανιστάν δεν αρχίζεις να σουλατσέρνεις κατα το δοκούν δεξιά κι αριστερά, με ξώμπρατσο, σορτσάκι, πέδιλο και φωτογραφική μηχανή παμάσχαλα. Όχι οτι είναι ανέφικτο, αλλα δεν μπορώ να σας πάρω στο λαιμό μου. Γι’αυτό ανέθεσα την οργάνωση σε τοπικό πρακτορείο, αφού πρώτα ενημερωσα ποιά μέρη με ενδιαφέρει να επισκεφθώ. Το κόστος ταξιδίου είναι δυσανάλογα ακριβό με τις υπηρεσίες που απολαμβάνεις, όμως ας όψεται το θέμα ασφάλεια. Αν με είχαν αφήσει μόνο με τα μυαλά που κουβαλάω, σίγουρα θα ήμουν θυμα των Ταλιμπάν σε κανα κατσικοχωρι στην ύπαιθρο. Μπορεί κάποιες περιοχές να μην είναι απαγορευμένες ζώνες όμως η οδική πρόσβαση σ’αυτές θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνη. Έτσι συμβιβάστηκα, για την εσωτερική μετακίνηση, να χρησιμοποιήσω όλες τις εξωτικές αεροπορικές εταιρείες του Αφγανιστάν, που σημειωτέον είναι banned από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα με τις ακυρώσεις, τις καθυστερήσεις και τις αλλαγές ωραρίων να είναι σύνηθες φαινόμενο, ήμουν έτοιμος για παν ενδεχόμενο.
Αφού το θέμα του προγράμματος λύθηκε, έμενε το καίριο ζήτημα της έκδοσης βίζας. Παρά τους μπόλικους αφγανούς μετανάστες στη χώρα μας, ένα προξενείο δεν μπήκε κανείς στο κόπο ν’ανοίξει στην Αθήνα.
Ως εκ τούτου με παρέπεμψαν στη πρεσβεία στη Σόφια. Τηλεφωνο; «Ο αριθμός που καλείτε δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή...» μονολογούσε μονότονα η γραμμή. Το mail γυρνούσε πίσω λόγω ανύπαρκτου παραλήπτη κι εγώ βρέθηκα σε απελπιστική κατάσταση γιατί είχα ήδη αγοράσει τα εισιτήρια... μην και χάσω την ευκαιρία!
Αναζήτησα λύση στην πρεσβεία του Αφγανιστάν στην Άγκυρα μιας και θα βρισκόμουν εκεί στο πρόσφατο ταξίδι μου. Ο υπάλληλος προθυμοποιήθηκε να την εκδώσει υπό έναν όρο: να προσκομίσω γραπτή διαβεβαίωση από το ελληνικό κράτος ότι είναι ενήμερο για το ταξίδι μου. Από το Υπουργείο Εξωτερικών, μπαλάκι στην ελληνική πρεσβεία στο Ισλαμαμπάντ και να’σου ένα ωραίο απόγευμα τηλέφωνο από τον ίδιο τον πρέσβη (ω ποία τιμή για ενα ταπεινό γουρούνι) ο οποίος ευγενέστατα άφησε να εννοηθεί ότι αν βαρέθηκα τα εγκόσμια, καλύτερα ν’αναζητήσω άλλο τρόπο να τελειώσουν τα έργα και οι ημέρες μου στο μάταιο τούτο κόσμο και δε δίνει κανένα χαρτί. Περιγράφοντάς μου τη κατάσταση με τα μελανότερα χρώματα μ’εκανε να σκιαχτώ και να σκεφτώ σοβαρά ν’ακυρώσω το ταξίδι.
Όμως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά κι εν προκειμένω η αχλάδα ήταν οι Τουρκικές Αερογραμμές, όπου μου δήλωσαν με τη σειρά τους ότι αν δεν κάνω το ταξίδι, δεν θα μου επιστραφούν παρά ψίχουλα ίσα για να πιώ μερικούς καφέδες στο Μοναστηράκι.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα (ο σώφρων θα επέλεγε το ρέμα της ακύρωσης, αλλά ποιός έχασε τα μυαλά του για να τα βρω εγώ)
Αναθεώρησα, οικτίροντας την παρορμητικότητά μου. Αντε ξανά μανά τηλέφωνα στη Σόφια, ώσπου κάποια στιγμή , μόλις 2 βδομάδες πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση εδέησαν να σηκώσουν το τηλέφωνο στον ...αριθμό φαξ!. Η ευγενέστατη βουλγάρα υπάλληλος της πρεσβείας στην άλλη γραμμή με κατατόπισε πλήρως και υπήρξε η αρωγός μου σ’έναν αγώνα ενάντια στο χρόνο (την ευχαριστώ και δημόσια). Αφού ξεπαραδιάστηκα να πληρώσω το κόστος της βίζας (65 ευρώ) και τα κούριερ (ας μη πω πόσο καλύτερα), με τη ψυχή στο στόμα έλαβα την πολυπόθητη βίζα αισίως 5 μέρες πριν την αναχώρηση!
Ταξιωτικά έγγραφα, φωτογραφική μηχανή, βαλιτσα, πλήρες φαρμακείο, εικονίτσα της Παναγιάς να με φυλάει από κακοτοπιές και...
...φύγαμε για Αφγανιστάν!
Νεκρική ηρεμία στο κοσμοδρομιο Ελ.Βελ. Το αεροσκάφος προς Κωνσταντινουπολη υπερπλήρες απο φυλές της Άπω Ανατολής να τιτιβιζουν μέσα στ´αυτιά μου. Άφιξη στο αεροδρόμιο Atatürk της Πόλης όπου γινόταν ένας κακός χαμός απο επιβατική κίνηση. Σαν αναγγέλθηκε η πύλη αναχώρησης του αεροσκάφους για Kabul, ήμουν όλο περιέργεια για τις ενδυματολογικες επιλογές των συνεπιβατών μου. Εξεπλάγην. Αφενός υπήρχαν καμποσοι δυτικοί (κατι που με χαλάρωσε), αφετέρου όσους θα πολιτογραφουσα ως Αφγανούς ήταν πολυ μοντέρνοι στο ντυσιμο τους. Οι νεαροί άνδρες φορούσαν τζιν και Τ-shirts, οι γηραιότεροι το κουστουμάκι τους και οι κυρίες (κάποιες με έντονα γοητευτικα χαρακτηριστικά) είχαν απλά τη μαντήλα χαλαρά στους ώμους ή γύρω απο το κεφάλι. Στα δάχτυλα μετρούσα όσους φορουσαν παραδοσιακές ενδυμασίες. Σίγουρα ανέλπιστη εικόνα για τους κατοίκους μιας ισλαμικης χώρας που έχει καταγραφει στο μυαλό μας ως συνώνυμη του ακραίου συντηρητισμού και της μπούρκας. Και σίγουρα πολύ πιο "δυτική" σε σχέση προς ό,τι έχουν δει τα ματάκια μου σε αεροδρόμια της Μέσης Ανατολής. Ηξερα όμως ότι το δείγμα δεν είναι αντιπροσωπευτικό.
Στο μισογεμάτο αεροσκάφος, μετά το γευμα με μια ομελέτα δικην εμετού alien, άπλωσα το θεϊκό μου κορμί σε τρεις άδειες θεσεις και ψιλοπήρα ένα υπνάκο κάπου μεταξύ Baku και Kabul.
Άνοιξα τα ματια μου σαν το αεροπλάνο των τουρκικών αερογραμμών άρχισε να κάνει γύρους στον εναέριο χώρο της Αφγανικης πρωτεύουσας. Το ρολόι έδειχνε τοπική ώρα 08:45 π.μ., της ημέρας Yawm-al Khamis, της 21ης του ιερού μήνα Dhu’l-Qa’da, 1434 έτους Εγίρας (26/9/2013 για να μη ψάχνεστε)
خوش امديد به أفغانستان (Khosh amdeed bah Afghanistan) Καλωσορίσατε στο Αφγανιστάν!
Διότι η ελληνίδα μάνα που ως γνωστόν παλεύει με το οιδιπόδειο μέχρι που θα κλείσει διαπαντώς τα μάτια της, ουδεμία σχέση έχει πχ με μια αγγλίδα, η οποία στωικα θα σχολίαζε: «Οh for heaven’s sake my dear, you won’t be able to get English tea and fruitcake there, would you?”
Και καλά, αν το καμάρι της ήταν στρατιωτικός και είχε ακολουθήσει το εκστρατευτικό σώμα στη Κabul. Θα το έπαιρνε απόφαση με βαριά καρδιά. Θα άναβε ολημερίς κι ολονυχτίς το καντήλι και θα πήγαινε κάθε βδομάδα σε διαφορετικό μοναστήρι κάνοντας τάματα να φυλάει η Παναγιά κι όλοι οι Άγιοι το παιδί. Αν ήταν δε σε καμμιά ανθρωπιστική οργάνωση, πάλι θα είχε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ο κανακάρης της είχε αφιερώσει τη ζωή του στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, αν και θα μαράζωνε που δεν πρόκοψε να βρει μια καλή νύφη να τον λογικέψει για να νοικοκυρευτεί στο διαμέρισμα-προίκα του οικογενειακού διώροφου.
Αλλά να κάθεται ήσυχα κι ωραία το παλιόπαιδο στην Αθήνα και να της ανακοινώνει θρασύτατα μια πρωία ταξίδι στο Αφγανιστάν, αυτό αρκεί για να καταρρακωθεί το ευαίσθητο νευρικό σύστημα της ελληνίδας μάνας και ν’ανοίξουν οι κρουνοί δακρύων με ικεσίες για ακύρωση. Διότι να σε δει πρώτη είδηση στα κανάλια, μ’ένα καλάσνικοφ στο κρόταφο παρέα με Ταλιμπάν να της στέλνεις χαιρετίσματα ή να επιστρεψεις στη πατρίδα ... «επι τας» ή ακόμα χειρότερα σε δύο δόσεις μετά τον αποκεφαλισμό σου ως απίστου (κι όλα αυτά προς χάριν ενός ταξιδιού), ε αυτό δεν το χωράει ο νους μιας φιλήσυχης ελληνίδας μάνας.
Εννοείται λοιπόν ότι για λόγους στρατηγικής η συγκεκριμένη ταξιδιωτική απόφασή μου τροποποιήθηκε επιμελώς.
«Πού ετοιμάζεσαι να πας πάλι ;» η κλασική ερώτηση της μητέρας μου γνωρίζοντας ότι έχω τον ακάθιστο. «Κοίτα να μαζευτείς και λίγο. Βάλε κανά φράγκο στην άκρη, οι καιροί είναι δύσκολοι»
«Ουζμπεκιστάν» είπα αδιαφορώντας για το πικρόχολο σχόλιο.
«Πάλι σε αγωνίες θα μας βάλεις»
«Μπα, εκεί πάνε σωρηδόν τα ελληνικά γκρουπ. Ασφαλέστατος προορισμός!»
Ίδιο μοτίβο σε γνωστούς και φίλους διότι αμφιβάλλω αν θα βρισκόταν κανεις (πλην μερικών... γνωστων υπόπτων) που να ενθουσιαστεί: «Ουάου ιδέα το Αφγανιστάν, να’ρθω και γω; Να βρώ μόνο πού έχω καταχωνιάσει το αλεξίσφαιρο γιλέκο»
Για να γλιτώσω συνεπώς τις γκρίνιες, τις αγωνιες και τις νουθεσίες τήρησα σιγή ιχθύος. Ουζμπεκιστάν, Ουζμπεκιστάν.
Το να πεις ακόμα και στον εαυτό σου «πάω στο Αφγανιστάν», σου προκαλεί ένα σύγκρυο. Στο Αφγανιστάν δεν παίρνεις τη βαλίτσα παραμάσχαλα κι αρχίζεις να ψάχνεσαι. Πολύ πιθανόν να σε ψάχνουν ή να σου μαζεύουν αλλού τα συκώτια κι αλλού τα μυαλά. Αυτο τουλάχιστον διαβάζεις στο διαδίκτυο: οτι η κατάσταση εξακολουθεί να είναι έκρυθμη. Βομβιστές αυτοκτονίας, απαγωγές, δολοφονίες με τέτοια συχνότητα που έχει αναγκάσει τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία να τα περνάνε πλέον στα ψιλά και τα ελληνικά κανάλια να θεωρούν ότι τα στρινγκ στις παραλίες είναι σοβαρότερο κι ανεξάντλητου ενδιαφέροντος θέμα για τους εγχώριους θεατές.
Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να σου πει ότι όλα είναι ήρεμα και κυρίως το πότε και πού θα συμβεί κάτι. Ως δυτικός και άπιστος ακόμα και μπούρκα να φορέσεις δεν παύεις να είσαι στόχος για τους εξτρεμιστές ισλαμιστες, έστω κι αν έχεις τις αγαθότερες προθέσεις. Oυτε κι αν κυκλοφορήσεις με T-shirt που να γράφει: «Me innocent tourist, please don’t kill” ή με αλεξίσφαιρη στολή τύπου αστροναύτη σου εγγυάται κανείς ασφάλεια. Τα χτυπήματα των εκπτωτων Ταλιμπάν δεν είναι μόνο στοχευμένα στις κυβερνητικές και νατοϊκές δυνάμεις αλλα και έναντι πολιτών με σκοπό τη πρόκληση χαους.
Πώς οι εν Αθήναις εβδομαδιαίες δραστηριότητες αναγράφονται στο Αthinorama; ε εκεί θα ήταν χρήσιμο ένα εβδομαδιαίο Afghanobomborama για σχετική ενημέρωση.
Με βάση τις αναφορές επίσημων και μη ιστοσελίδων, η ταξιδιωτική οδηγία ήταν ομόφωνη: ΜΗΝ πάτε στο Αφγανιστάν εκτός κι αν είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ απαραίτητο. Φοβάμαι οτι οι ταξιδιωτικές μου εμμονές δεν εμπίπτουν στην κατηγορία αυτή. Λαμβάνοντας δε υπόψιν και το σχετικό χάρτη επικινδυνότητας η μισή και πλέον χώρα είναι απαγορευμένη ζώνη.
Προβληματίστηκα λοιπόν (με την πεποίθηση οτι θα συναντήσω τα χειρότερα), τι μπορεί να παρέχει μια στοιχειωδη ασφάλεια για ενα ταξιδιώτη στο Αφγανιστάν. Η λογική μου ήταν να περνάς όσο το δυνατόν απαρατήρητος. Να μην "φωνάζεις" εμφανισιακά όντας σα τη μύγα μες στο γάλα.
Κατέληξα ότι δυστυχώς χρειάζεται πολύμηνη προετοιμασία (παρά τη χιουμοριστική υπερβολή, η εμπειρία του ταξιδιού τελικά την επιβεβαίωσε ελάχιστα ):
1. (men only) Βρίσκετε ράφτη από το Αφγανιστάν και λοιπά όμορα κράτη και του λετε να σας φτιάξει μερικά συνολάκια afghan style.
2. (men only) Αφήστε μούσι τόσο που ο ιερέας της γειτονιάς σας να νομίζει ότι πάτε για ασκητής στο Άγιον Όρος. Δεν ειναι δεσμευτικό αλλα καλό κάνει κακό δεν κάνει.
3. (women only) Οι κυρίες θα αισθάνονται απολύτως ασφαλείς φορώντας απλώς μια μπούρκα (επιλεξτε απόχρωση στο κλασσικό γαλάζιο). Στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν κρίνεται απολύτως απαραίτητη, αλλα με το πρόσωπο έξω θα στρέψετε ολα τα βλέμματα πάνω σας. Συνηθείστε να κινείστε δημόσια μέσα σε μια μπούρκα: στη δουλειά, στη λαϊκή, γιατί όχι και στο clubbing, αγνοώντας πεισματικά τα σχόλια. Ο σκοπός είναι ιερός.
4. Αν είστε ανοιχτόχρωμοι και ξανθοί, γρήγορα για βαφή μαλλιών στο κομμωτή σας (απόχρωση: eternal taliban) και μερικές συνεδρίες solarium ωσπου η επιδερμίδα σαςείναι σε απόλυτη χρωματική αρμονία με τους ντόπιους
5. Κάντε εντατικά μαθήματα Dari (εννοώ της γλώσσας κι όχι χορου στο ρυθμό του «στο γυαλό πετούν οι γλάροι»), και Pashto, συμβάλλοντας έτσι στη μείωση της ανεργίας των αφγανών μεταναστών στη χώρα μας.
6. Βρείτε το ιμάμη των μουσουλμάνων στη περιοχή σας, εντρυφείστε κι απομνημονεύστε κομμάτια του Κορανίου. Καλού κακού προμηθευτείτε το κιόλας. Κυκλοφορεί σε ελληνική μετάφραση. Για ασφάλεια ενστερνιστείτε την σουννιτικη εκδοχή. Οι σιιτες υπέστησαν τα πάνδεινα απο τους σουννιτες Ταλιμπάν.
7. (men only) Αρχίζετε να χαιρετάτε τους πάντες βάζοντας το δεξί χέρι στη καρδιά, αναφωνώντας: assalaam alaikum η σκέτο salaam κ.α. Έτσι θα μπείτε στο πετσί του κοινωνικού σας ρόλου εκεί. Χειραψίες επιτρέπονται μόνο με άνδρες, με τις αφγανές απο μακρυά κι αγαπημένοι.
8. Ανακαλύψτε ποιά ασφαλιστική εταιρεία είναι αφύσικα γενναιόδωρη που να σας παρέχει ταξιδιωτική ασφαλεια για το διάστημα παραμονής σας στο Αφγανιστάν
9. Tακτοποιείστε κληρονομικά, οφειλές στην εφορία, αγαπηθείτε με τη πεθερά σας κλπ.
10. Kάντε τάμα λαμπάδα ίσαμε το μπόι σας στη Παναγιά την Κανάλα, όχι να μεγαλώσετε γρήγορα σα τα παιδάκια τ΄άλλα, αλλά να γυρίσετε πίσω σώοι και κυρίως αρτιμελείς
Και βέβαια θα αναρωτηθεί ο σοβαρός, λογικός αναγνώστης. Γιατί να επιλέξω το Αφγανιστάν; Τόσα μέρη υπάρχουν σ’αυτό το πλανήτη.
Μην ζητάτε εξήγηση. Χαρακτηρίστε το ως πρόκληση, ως ταξιδιωτική διαστροφή ή ... απλώς ως ξινίλα και φθόνο: γιατί να έχει πάει ΑΥΤΗ κι εγώ όχι; (ΑΥΤΗ = Μάγια Τσόκλη).
Όμως δεν τα έχασα τα μυαλά μου ξαφνικά. Στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής Ασίας λοξοκοιτούσα ανυποψίαστα και το μενού έπαιζε μεταξύ Καζαχστάν, Κιργιστάν κι Ουζμπεκιστάν. Το κακό έγινε όταν φτιάχνοντας το πρόγραμμα του Ουζμπεκιστάν (για το οποίο μέχρι και οδηγούς αγόρασα ή δανείστηκα), τα virtual βήματα με έφεραν στη πόλη Termez ακριβώς πάνω στα Ουζμπεκο-αφγανικά σύνορα, μόλις 100 χιλιόμετρα από τη πόλη Μazar-e Sharif του Αφγανιστάν (το τέμενος της οποίας βρέθηκε να κοσμεί το εξώφυλο του LP για την κεντρική Ασία).
«Χμ τι λες για μια βολτίτσα να λέμε ότι πατήσαμε και τα χώματα του Αφγανιστάν;» αναρωτήθηκα.
Κακό πράγμα ο χάρτης.
Και ψάχνοντας ψάχνοντας κόλλησα το μικρόβιο. Αφγανιστάν και ξερό ψωμί. Ειδικά όταν διάβασα ότι επίκειται αποχώρηση εντός του 2014 των αμερικανικών στρατευμάτων γεγονός που προοιωνίζει νέα αστάθεια στη χώρα, είπα «ή τώρα ή ποτέ»
Αν κανείς ανατρέξει στο διαδίκτυο θα διαπιστώσει ότι το Αφγανιστάν υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να έχει μια καλύτερη θέση στον σύγχρονο τουριστικό χάρτη, διότι και φυσικές ομορφιές διαθέτει και αξιόλογα μνημεία (όσα επέζησαν των μακροχρόνιων συγκρούσεων). Πολλά βέβαια έχουν αλλάξει από αλλοτινές εποχές, τότε που οι αφγανές αστες θύμιζαν ελληνική ταινία της Φίνος Φιλμς και η χώρα ήταν πέρασμα των hippies προς τα ασραμ της Ινδίας (προφανώς ξεκληρίζοντας τις «φυτείες» στο δρομο τους).
Οργάνωση… ταξιδίου
Όπως προανέφερα, στο Αφγανιστάν δεν αρχίζεις να σουλατσέρνεις κατα το δοκούν δεξιά κι αριστερά, με ξώμπρατσο, σορτσάκι, πέδιλο και φωτογραφική μηχανή παμάσχαλα. Όχι οτι είναι ανέφικτο, αλλα δεν μπορώ να σας πάρω στο λαιμό μου. Γι’αυτό ανέθεσα την οργάνωση σε τοπικό πρακτορείο, αφού πρώτα ενημερωσα ποιά μέρη με ενδιαφέρει να επισκεφθώ. Το κόστος ταξιδίου είναι δυσανάλογα ακριβό με τις υπηρεσίες που απολαμβάνεις, όμως ας όψεται το θέμα ασφάλεια. Αν με είχαν αφήσει μόνο με τα μυαλά που κουβαλάω, σίγουρα θα ήμουν θυμα των Ταλιμπάν σε κανα κατσικοχωρι στην ύπαιθρο. Μπορεί κάποιες περιοχές να μην είναι απαγορευμένες ζώνες όμως η οδική πρόσβαση σ’αυτές θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνη. Έτσι συμβιβάστηκα, για την εσωτερική μετακίνηση, να χρησιμοποιήσω όλες τις εξωτικές αεροπορικές εταιρείες του Αφγανιστάν, που σημειωτέον είναι banned από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα με τις ακυρώσεις, τις καθυστερήσεις και τις αλλαγές ωραρίων να είναι σύνηθες φαινόμενο, ήμουν έτοιμος για παν ενδεχόμενο.
Αφού το θέμα του προγράμματος λύθηκε, έμενε το καίριο ζήτημα της έκδοσης βίζας. Παρά τους μπόλικους αφγανούς μετανάστες στη χώρα μας, ένα προξενείο δεν μπήκε κανείς στο κόπο ν’ανοίξει στην Αθήνα.
Ως εκ τούτου με παρέπεμψαν στη πρεσβεία στη Σόφια. Τηλεφωνο; «Ο αριθμός που καλείτε δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή...» μονολογούσε μονότονα η γραμμή. Το mail γυρνούσε πίσω λόγω ανύπαρκτου παραλήπτη κι εγώ βρέθηκα σε απελπιστική κατάσταση γιατί είχα ήδη αγοράσει τα εισιτήρια... μην και χάσω την ευκαιρία!
Αναζήτησα λύση στην πρεσβεία του Αφγανιστάν στην Άγκυρα μιας και θα βρισκόμουν εκεί στο πρόσφατο ταξίδι μου. Ο υπάλληλος προθυμοποιήθηκε να την εκδώσει υπό έναν όρο: να προσκομίσω γραπτή διαβεβαίωση από το ελληνικό κράτος ότι είναι ενήμερο για το ταξίδι μου. Από το Υπουργείο Εξωτερικών, μπαλάκι στην ελληνική πρεσβεία στο Ισλαμαμπάντ και να’σου ένα ωραίο απόγευμα τηλέφωνο από τον ίδιο τον πρέσβη (ω ποία τιμή για ενα ταπεινό γουρούνι) ο οποίος ευγενέστατα άφησε να εννοηθεί ότι αν βαρέθηκα τα εγκόσμια, καλύτερα ν’αναζητήσω άλλο τρόπο να τελειώσουν τα έργα και οι ημέρες μου στο μάταιο τούτο κόσμο και δε δίνει κανένα χαρτί. Περιγράφοντάς μου τη κατάσταση με τα μελανότερα χρώματα μ’εκανε να σκιαχτώ και να σκεφτώ σοβαρά ν’ακυρώσω το ταξίδι.
Όμως πίσω έχει η αχλάδα την ουρά κι εν προκειμένω η αχλάδα ήταν οι Τουρκικές Αερογραμμές, όπου μου δήλωσαν με τη σειρά τους ότι αν δεν κάνω το ταξίδι, δεν θα μου επιστραφούν παρά ψίχουλα ίσα για να πιώ μερικούς καφέδες στο Μοναστηράκι.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα (ο σώφρων θα επέλεγε το ρέμα της ακύρωσης, αλλά ποιός έχασε τα μυαλά του για να τα βρω εγώ)
Αναθεώρησα, οικτίροντας την παρορμητικότητά μου. Αντε ξανά μανά τηλέφωνα στη Σόφια, ώσπου κάποια στιγμή , μόλις 2 βδομάδες πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση εδέησαν να σηκώσουν το τηλέφωνο στον ...αριθμό φαξ!. Η ευγενέστατη βουλγάρα υπάλληλος της πρεσβείας στην άλλη γραμμή με κατατόπισε πλήρως και υπήρξε η αρωγός μου σ’έναν αγώνα ενάντια στο χρόνο (την ευχαριστώ και δημόσια). Αφού ξεπαραδιάστηκα να πληρώσω το κόστος της βίζας (65 ευρώ) και τα κούριερ (ας μη πω πόσο καλύτερα), με τη ψυχή στο στόμα έλαβα την πολυπόθητη βίζα αισίως 5 μέρες πριν την αναχώρηση!
Ταξιωτικά έγγραφα, φωτογραφική μηχανή, βαλιτσα, πλήρες φαρμακείο, εικονίτσα της Παναγιάς να με φυλάει από κακοτοπιές και...
...φύγαμε για Αφγανιστάν!
Νεκρική ηρεμία στο κοσμοδρομιο Ελ.Βελ. Το αεροσκάφος προς Κωνσταντινουπολη υπερπλήρες απο φυλές της Άπω Ανατολής να τιτιβιζουν μέσα στ´αυτιά μου. Άφιξη στο αεροδρόμιο Atatürk της Πόλης όπου γινόταν ένας κακός χαμός απο επιβατική κίνηση. Σαν αναγγέλθηκε η πύλη αναχώρησης του αεροσκάφους για Kabul, ήμουν όλο περιέργεια για τις ενδυματολογικες επιλογές των συνεπιβατών μου. Εξεπλάγην. Αφενός υπήρχαν καμποσοι δυτικοί (κατι που με χαλάρωσε), αφετέρου όσους θα πολιτογραφουσα ως Αφγανούς ήταν πολυ μοντέρνοι στο ντυσιμο τους. Οι νεαροί άνδρες φορούσαν τζιν και Τ-shirts, οι γηραιότεροι το κουστουμάκι τους και οι κυρίες (κάποιες με έντονα γοητευτικα χαρακτηριστικά) είχαν απλά τη μαντήλα χαλαρά στους ώμους ή γύρω απο το κεφάλι. Στα δάχτυλα μετρούσα όσους φορουσαν παραδοσιακές ενδυμασίες. Σίγουρα ανέλπιστη εικόνα για τους κατοίκους μιας ισλαμικης χώρας που έχει καταγραφει στο μυαλό μας ως συνώνυμη του ακραίου συντηρητισμού και της μπούρκας. Και σίγουρα πολύ πιο "δυτική" σε σχέση προς ό,τι έχουν δει τα ματάκια μου σε αεροδρόμια της Μέσης Ανατολής. Ηξερα όμως ότι το δείγμα δεν είναι αντιπροσωπευτικό.
Στο μισογεμάτο αεροσκάφος, μετά το γευμα με μια ομελέτα δικην εμετού alien, άπλωσα το θεϊκό μου κορμί σε τρεις άδειες θεσεις και ψιλοπήρα ένα υπνάκο κάπου μεταξύ Baku και Kabul.
Άνοιξα τα ματια μου σαν το αεροπλάνο των τουρκικών αερογραμμών άρχισε να κάνει γύρους στον εναέριο χώρο της Αφγανικης πρωτεύουσας. Το ρολόι έδειχνε τοπική ώρα 08:45 π.μ., της ημέρας Yawm-al Khamis, της 21ης του ιερού μήνα Dhu’l-Qa’da, 1434 έτους Εγίρας (26/9/2013 για να μη ψάχνεστε)
خوش امديد به أفغانستان (Khosh amdeed bah Afghanistan) Καλωσορίσατε στο Αφγανιστάν!
Attachments
Last edited by a moderator:
