Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Π.Γ.Δ.Μ. Σλοβενία Οδύσσεια-Ναζί-Μπύρες-Μπάλα-Σταρ-Δράκοι!

[Alex Loco]

Αλβανική οδύσσεια μα στο βάθος Μαυροβούνιο!!

Μετά από ένα εξάμηνο επιτέλους ήταν όλα έτοιμα για ένα ακόμα πρωινό ξημέρωμα γεμάτο όρεξη για να καταπιούμε πολλά χιλιόμετρα όπως πέρσι . Τελευταία στάση μου οι Βρυξέλλες και το κρύο Βέλγιο. Πλέον κατακαλόκαιρο Ιούλιο μήνα όπως είχε καθιερωθεί από το τελευταίο roadtrip( ΣΚΟΠΙΑ-ΣΕΡΒΙΑ-ΟΥΓΓΑΡΙΑ) όλα ήταν έτοιμα για ένα ακόμα μεγαλύτερο και πιο περίεργο οδικό ταξίδι σε 5 χώρες αυτή τη φορά .Οι νέες προσθήκες στη κλασική τριάδα ήταν ο Τάκης και ο αδερφός μου ο Γιώργος τον οποίο θα αφήναμε στα Τίρανα της Αλβανίας ίσως και ταξίδι της μοίρας για τον ίδιο αφού μια γνωριμία πιθανόν να του άλλαζε τη ζωή. Νωρίς λοιπόν σηκωθήκαμε φτιάξαμε και τα τελευταία πράγματα πεταχτήκαμε να φάμε μια μπουγάτσα και ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι . Μια ακόμα όμορφη εμπειρία άρχιζε για εμάς.
Μέχρι τα σύνορα η διαδρομή κυλούσε με συζητήσεις περί πολιτικής θρησκειών και αθλητισμού. Οι πλάκες και τα αστεία μεταξύ μας πέφτανε βροχή. Σιγά σιγά βγήκαμε αρχίσαμε να αφήνουμε πίσω μας το πολιτισμό περνώντας τη Φλώρινα και διασχίζοντας τα βουνά και τις στροφές περνώντας και τα τελευταία χωριά πριν τα σύνορα τα οποία φάνηκαν μέσα στη καρδιά του βουνού. Σταματήσαμε πριν τα σύνορα για ένα τσιγάρο .Εγώ πήρα τηλέφωνο τη κοπέλα μου να τη χαιρετήσω και τηλεφωνικά καθώς μετά θα ήταν δύσκολο να μιλήσουμε για την υπόλοιπη εβδομάδα. Εκεί ήταν μια δύσκολη στιγμή που με λύγισε όμως ήξερα ότι δεν αλλάζει κάτι απλά μια εβδομάδα θα ήμασταν χωριστά εφόσον δεν μπορούσε να έρθει κι εγώ το είχα κανονισμένο από πολύ καιρό πριν. Μπήκαμε στο αμάξι ετοιμάσαμε ταυτότητες και το διαβατήριο του ο αδερφός μου και φτάσαμε στο συνοριοφύλακα. Αρχικά τις δικές μας ταυτότητες τις πέρασε εύκολα αλλά η κακοφτιαγμένη ταυτότητα του Τάκη φάνηκε να προβληματίζει το φύλακα που ζήταγε διαβατήριο καθώς του φάνηκε περίεργη για ταυτότητα! Ο Τάκης είχε αγχωθεί έντονα και εμείς τον πειράζαμε λέγοντάς του αν θυμάται το δρόμο της επιστροφής! Τελικά αφού κοίταξε και ξανακοίταξε τη ταυτότητα και τον υπολογιστή μας άφησε να περάσουμε και έτσι μπήκαμε στην Αλβανία.
Χρειαζόμασταν βενζίνη και έπρεπε να αλλάξουμε τα λεφτά μας σε αλβανικά lek. Σταματήσαμε παρακάτω από τα σύνορα. Κατεβαίνοντας από το αμάξι ξαφνικά ο καιρός είχε αγριέψει και άρχισε να βρέχει και να κάνει κρύο. Εγώ και ο Σπο περπατήσαμε μέχρι τα σύνορα πίσω μήπως βρούμε να αλλάξουμε τα λεφτά μας. Αντί για μαγαζί ανταλλαγής βρήκαμε ένα τύπο που είχε πολλά χάρτινα αλβανικά στα χέρια του και μας τα άλλαξε με τα euro βγάζοντας ίσως ένα πολύ ελάχιστο κέρδος ! Αφού βρήκαμε και λεφτά βάλαμε βενζίνη και ξεκινήσαμε για τα Τίρανα. Κάτι που μας έκανε αρχικά εντύπωση ήταν ότι βλέπαμε μνημεία με ονόματα μάλλον νεκρών του πολέμου και δίπλα ακριβώς αμερικάνικες σημαίες! Πιθανότατα η Αμερική είχε βοηθήσει τους Αλβανούς οι οποίοι τους είχαν σε εκτίμηση. Είχαν αρχίσει να πέφτουν και κάποιες ψιχάλες. Φτάναμε στο πρώτο αλβανικό χωριό το Bilisht. To πιο έντονο στοιχείο ήταν η φτώχεια των ανθρώπων και των χτισμάτων αλλά και των αυτοκινήτων.
Φτάνοντας κοντά στην κεντρική πλατεία ένας αστυνομικός μας έκανε νόημα να σταματήσουμε όπως πάντα φυσικά οι ξένοι βλέποντας ελληνική πινακίδα έβρισκαν ευκαιρία όπως και στη Σερβία αλλά και στη Ρουμανία που μας είχαν κόψει κλήση έτσι κι εδώ αφού δεν βρήκε κάποιο ελάττωμα έκοψε κλήση επειδή είχαμε σβηστά φώτα ενώ ήταν πρωί με τι δικαιολογία ότι έτσι είναι στην Αλβανία! Και το πρόστιμο ήταν 8 euro ! Και η γυφτιά και η εξουσία έχουν όρια ! Αναγκαστήκαμε να το πληρώσουμε μέσα στη πλατεία του χωριού που είχε μια τράπεζα επειδή πήρε το δίπλωμα του Σπο για να μη φύγουμε αλλιώς θα είχε πάει το πρόστιμο σε κάποιο Αλβανικό χαντάκι ! Αφού τελειώσαμε με τον εκμεταλλευτή φύγαμε για τη συνέχεια του ταξιδιού σε μια χώρα που ήταν γεμάτη μπλόκα αστυνομικών και κακούς οδηγούς που προσπερνούσανε πάνω σε στροφές η περνάγανε δύο τρία αμάξια μαζί ενώ ερχότανε άλλο από το αντίθετο ρεύμα αν και αυτό ήταν βαλκανικό φαινόμενο και υπήρχε σε όλες τις χώρες που θα πηγαίναμε.
Στη διαδρομή καταφέραμε να περάσουμε πάρα μα πάρα πολλά μπλόκα χωρίς να μας σταματήσουμε αφού κολλάγαμε πίσω από το μπροστινό αμάξι ώστε να μην προλάβουν να δούνε τη πινακίδα που ήταν τροφή για τους αστυνομικούς! Το μεγάλο λάθος ήτανε να διαλέξουμε ένα δρόμο που έκοβε ουσιαστικά από το κεντρικό δρόμο για να μην κάνουμε το κύκλο αλλά να πάμε καρφί προς Τίρανα μέσω κάποιων χωριών διασχίζοντας παράλληλα τη λίμνη Οχρίδα και περνώντας από το Pogradec αντί της Κορυτσάς . Μεγάλο λάθος. Ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου ήταν υπό κατασκευή η μάλλον υπό παραίτηση αφού ήταν χωματόδρομος γεμάτος λάσπη και λάκκους ενώ το υπόλοιπο κομμάτι του δρόμου ήταν απαράδεκτο με μικρό δρόμο και στροφές επικίνδυνες και συνεχείς και αργότερα και μέσα από βουνό! Ευτυχώς που ήμασταν με τζιπάκι γιατί είχαμε πλεονέκτημα στις λακκούβες ενώ τα άλλα αμάξια πήγαιναν με το ζόρι εμείς προσπερνάγαμε και συνεχίζαμε πιο άνετα που λέει ο λόγος! Πάντως κάποιες στιγμές θύμιζε τουριστικό θέρετρο αφού υπήρχαν δίπλα στη λίμνη ταβέρνες και ξενοδοχεία αλλά σίγουρα δεν εκμεταλλεύονταν τη λίμνη σωστά οι Αλβανοί.

Και αφού επιτέλους αφήσαμε πίσω το κάκιστο δρόμο και τα βουνά αλλά και τη καταρρακτώδη βροχή που μας έπιασε φτάναμε στο Pogradec μια από τις μεγάλες πόλεις της Αλβανίας γιατί χωριό δεν ήτανε. Όμως κι εκεί τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα αν κρίνει κανείς ότι είναι από τις μεγάλες πόλεις και ήταν σε αυτή τη κατάσταση τότε σίγουρα ο κουμμουνισμός οι πόλεμοι και η φτώχεια δεν άφησαν τον κόσμο να αναπτυχθεί σχεδόν καθόλου αφού έβλεπες μια πόλη σε κατάσταση διάλυσης και βομβαρδισμού. Περνώντας και αυτή τη πόλη και αφού κάναμε μια στάση δίπλα στη λίμνη συνεχίσαμε για το Ελμπασάν, κάποια χωριά ακόμα και τελικά τα Τίρανα. Φτάσαμε αργά το απόγευμα ενώ υπολογίζαμε να φτάσουμε μεσημέρι. Ο λόγος ήταν ότι ο δρόμος τελικά ήταν γεμάτος βουνά αρκετά χωριά ένα από αυτά και το Librazhd ,που κάναμε κι εκεί μια στάση . Πολλά αμάξια και νταλίκες μέσα στη καρδιά του βουνού που για να τις περάσεις σε τόσο στενό δρόμο πρέπει να ρισκάρεις κατά πολύ τη ζωή σου. Όσο για το Ελμπασάν ήταν μια ίδια κατάσταση με το Πόγραδετς. Πλέον ανυπομονούσαμε να περάσουμε και τα τελευταία χωριά καθώς πλησιάζαμε στα Τίρανα όπως έλεγαν και οι πινακίδες και θέλαμε να δούμε πώς είναι η πρωτεύουσα της Αλβανίας . Κατά τις 7 το απόγευμα αρχίσαμε να μπαίνουμε στα Τίρανα. Ήδη φαινότανε ότι εδώ υπάρχει σαφώς καλύτερη υποδομή σε όλα αφού έβλεπες μια κανονική πόλη με κανονικά κτήρια και δρόμους. Σίγουρα και εδώ δεν ήταν όλα τέλεια αλλά υπήρχε σημαντική διαφορά από τις άλλες πόλεις. Σίγουρα η Αλβανία είχε να περηφανεύεται για τη πρωτεύουσα και από όσο ξέρω και για τα παράλια της που δεν επισκεφτήκαμε καθώς δεν ήταν στο δρόμο μας.
Τα Τίρανα ήταν πολύ μεγάλη πόλη σε σημείο να μην μπορείς να καταλάβεις από πού ήρθες και πως θα βγεις . Ήταν γεμάτο δρόμους στενά και πολύ μα πολύ κόσμο στους δρόμους μέσα στη πόλη αλλά και παντού ακόμα και στους δρόμους μέσα στα βουνά και στις ερημιές !! Όσο για την οδήγηση και μέσα στη πόλη ήταν το κάτι άλλο. Ευτυχώς που καταφέραμε να βγούμε χωρίς γρατζουνιά από τα Τίρανα. Τον αδερφό μου τον αφήσαμε μπροστά σε ένα τζαμί στη κεντρική πλατεία που υπάρχει ένα τεράστιο άγαλμα του Γεωργίου Καστριώτη όπως ήταν το κανονικό του όνομα εθνικού ήρωα.
Αφού πήραμε τα αναμνηστικά γρήγορα που θέλαμε ο καθένας ήρθε και η φίλη του αδερφού μου και ξεκινήσαμε να φύγουμε. Αφού χαθήκαμε από κάτι τύπους που μας κόβανε επίμονα και σταμάτησαν από πίσω μας όταν κατεβήκαμε και αφού πρώτα χαθήκαμε μέσα στη πόλη τελικά βρήκαμε την έξοδο και ξεκινήσαμε αρχικά για Σκόνδρα τη πιο μεγάλη πόλη του βορρά και έπειτα από εκεί στα 30 χιλιόμετρα περίπου ήταν η Podgorica η πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου. Πλέον είχε αρχίσει να νυχτώνει και ήταν αργά. Τέτοια ώρα έπρεπε να είμαστε στο Μαυροβούνιο αλλά εμείς ήμασταν κολλημένοι πίσω από κάποια νταλίκα καμιά εξηνταριά χιλιόμετρα από τη Podgorica. Εκεί ο Σπο αφού προσπέρασε τη νταλίκα αποφάσισε να τρέξει όσο μπορείς να τρέξεις στους δρόμους εκεί για να φτάσουμε όσο πιο νωρίς γινότανε. Η Σκόνδρα άρχισε να φαίνεται μπροστά μας μετά από λίγη ώρα . Αφού την περάσαμε και ακούγοντας ένα cd με rock επιτυχίες που ταιριάζανε πολύ με νυχτερινή οδήγηση οδηγούσαμε πλέον σε μια ερημιά με τις ταμπέλες να μας ενημερώνουν ότι τα σύνορα απέχουν λιγότερο από 10 χιλιόμετρα. Συμφωνήσαμε ότι δεν θα πηγαίναμε σε club στο Μαυροβούνιο όπως είχαμε κανονίσει αλλά μόλις βρίσκαμε το hostel θα ξεκουραζόμασταν. Και επιτέλους μέσα στο απόλυτο σκοτάδι φάνηκαν τα φώτα των συνόρων! Οι ταυτότητες ήταν έτοιμες και η μόνη μας σκέψη ήταν αν θα μας επιτρέψουν να μπούμε στο Μαυροβούνιο με ταυτότητες. Αφού περάσαμε τα Αλβανικά σύνορα κανονικά φτάσαμε στον Μαυροβούνιο ο οποίος μόλις είδε τις ταυτότητες μας ρώτησε αν έχουμε διαβατήρια και φαινότανε από το βλέμμα του ότι δεν του άρεσε καθόλου η επιλογή να μην έχουμε διαβατήρια. Αφού του εξηγήσαμε διάφορα έδειξε να προβληματίζεται με του Τάκη μόνο τη ταυτότητα όπως είχε γίνει και στην Αλβανία κάτι που θα γινόταν σε κάθε σύνορο. Μας είπε να σταματήσουμε στα δεξιά για έλεγχο. Μας ψάξανε ελαφρώς ,μας ρώτησαν που πάμε και αν είχαμε ναρκωτικά μαζί μας !

Και όταν τέλειωσε ο έλεγχος φύγαμε και βρισκόμασταν επιτέλους σε σλαβικό έδαφος και μάλιστα λίγα χιλιόμετρα έξω από τη πρωτεύουσα. Αφού περάσαμε μέσα από βουνό για πολύ λίγο όμως , κάναμε μια τελευταία στάση σε μια απόλυτη ερημιά αλλά όλα φαίνονταν τόσο ήρεμα και ωραία. Εκεί είδαμε ένα φοβερό φαινόμενο . Στο βάθος στον ουρανό υπήρχαν κάτι μπλε φώτα που έμοιαζαν με κεραυνούς και φαινόταν σαν τρέχανε πάνω στον ουρανό. Έπειτα σταματούσαν και ξανά ξεκινούσαν σε πολλές κατευθύνσεις. Μείναμε αποσβολωμένοι με αυτή την όμορφη εικόνα κάναμε και ένα τσιγάρο στείλαμε και μηνύματα στις οικογένειες μας για ενημέρωση και ξεκινήσαμε να βρούμε το hostel μας. Μετά από ένα τέταρτο περίπου φτάσαμε σε μια διασταύρωση που όπως θυμόμουν από το χάρτη έπρεπε να πάρουμε δεξιά για το hostel καθώς ευθεία πήγαινε για τη πόλη ενώ εμείς μέναμε έξω από τη πόλη. Προχωρήσαμε αρκετά και φαινότανε από τη τοποθεσία οτι το ξενοδοχείο ήταν κάπου εκεί καθώς ήταν ίδιο με τις φωτογραφίες . Και ξαφνικά στα δεξιά μας είδαμε μια ταμπέλα με το όνομα του hostel. To hostel Izvor ήτανε μπροστά μας κι εμείς πανηγυρίζαμε έντονα χαρούμενοι που το βρήκαμε. Αν και βράδυ μπορούσες να διακρίνεις ότι η τοποθεσία ήταν πολύ όμορφη . Ήταν μέσα στα βουνά μπροστά σε ένα φαράγγι που από κάτω από το ξενοδοχείο υπήρχε ένα ποτάμι και μια γέφυρα που τη διέσχιζες για να περάσεις από πάνω από το ποτάμι. Επίσης κάτι που διακρίναμε το πρωί υπήρχε και γραμμή τρένου στην απέναντι μεριά του βουνού ου περνούσες μέσα από τα βουνά κάτι που θα ήταν σίγουρα συναρπαστικό το να ταξιδέψεις σε αυτή τη γραμμή.

Παρκάραμε και βρήκαμε έναν ευγενικό κύριο στη receptionπου μας έδωσε το κλειδί του δωματίου μας . Αφήσαμε τα πράγματα μας εγώ μπήκα στο ίντερνετ να μιλήσω με το κορίτσι μου που μου έγραφε τα πιο όμορφα μηνύματα που είχα δει ποτέ κάτι που μου έδωσε πολύ χαρά και δύναμη να συνεχίζω το ταξίδι μου. Αν και ήμασταν κουρασμένοι κατεβήκαμε στη πόλη γιατί έπρεπε να φάμε και κάτι ήμασταν νηστικοί από το πρωί. Βρήκαμε και μάθαμε εύκολα το δρόμο αφού ήταν μια ευθεία και μια στροφή για να βγούμε αμέσως στο κέντρο της πόλης. Το μόνο που βρήκαμε ανοιχτό ήταν ένα μαγαζί που θύμιζε ψητοπωλείο και είχε αρκετό κόσμο μέσα. Σταματήσαμε και πήραμε hamburger σε πολύ φτηνή τιμή και σε αρκετά χορταστικό μέγεθος. Μας έκανε εντύπωση ότι όλοι οι Μαυροβούνιοι μέσα στο μαγαζί ήταν πάρα πολύ ψηλοί ! Επίσης ήρθανε και τρις τύποι με ξυρισμένα κεφάλια και σώματα bodybuilder! Εκεί κοιταχτήκαμε μεταξύ μας με μια αμηχανία. Όταν τελειώσαμε επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο φάγαμε και πέσαμε για ύπνο αφού κάναμε και ένα μπάνιο να χαλαρώσουμε.
Η επόμενη μέρα είχε πιο μεγάλη διαδρομή αλλά ελπίζαμε σε καλύτερους δρόμους . Πέσαμε για ύπνο κάτω από την όμορφη βραδινή νύχτα του Μαυροβουνίου.

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Borealis]

''Μας είπε να σταματήσουμε στα δεξιά για έλεγχο. Μας ψάξανε ελαφρώς ,μας ρώτησαν που πάμε και αν είχαμε ναρκωτικά μαζί μας !''
'' Στο βάθος στον ουρανό υπήρχαν κάτι μπλε φώτα που έμοιαζαν με κεραυνούς και φαινόταν σαν τρέχανε πάνω στον ουρανό. Έπειτα σταματούσαν και ξανά ξεκινούσαν σε πολλές κατευθύνσεις.''

τελικά είχατε ή προλάβατε και τα πήρατε?

 

[Alex Loco]

xaxaxaxaxa και όμως το θέαμα ήταν αληθινό και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι ήταν. Λες τα τσιγάρα που κάναμε στη στάση μας να είχαν τίποτα μέσα ??

 

[Alex Loco]

Ποντγκόριτσα- Ζάγκρεμπ μέσω Σαράγεβο.

Ξημέρωσε λοιπόν και αντικρίσαμε ένα όμορφο τοπίο γύρω μας που τη νύχτα δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε ακριβώς λόγο του πυκνού σκοταδιού. Πράσινο τοπίο παντού. Ομορφιά που αποθανατίσαμε με τις φωτογραφικές μηχανές βγάζοντας και εμάς και το μέρος. Και αφού ετοιμαστήκαμε πληρώσαμε και φύγαμε για το κέντρο της πόλης για να πάρουμε τα απαραίτητα να δούμε λίγο τη Podgorica το πρωί και να φύγουμε για ακόμα μια μεγάλη διαδρομή μέχρι το μακρινό Zagreb. Τα πράγματα φαινότανε ήρεμα και ωραία όπως και ο κόσμος. Βρήκαμε αρχικά να φάμε τα πρωινά μας αφού παρκάραμε δίπλα στο γήπεδο όπου προμηθεύτηκα και το κασκόλ της συλλογής που έκανα από την επίσημη boutique. Στεγαζόταν κάτω από το στάδιο της τοπικής Buducnost που βγάλαμε φωτογραφίες και μέσα και έξω, το οποίο ήταν υπό κατασκευή.

Έπειτα πήγαμε προς το κέντρο της πόλης να βρούμε κάποιο μαγαζί με σουβενίρ να πάρουμε τα αναμνηστικά μαγνητάκια και τον αναπτήρα zippo που έκανε συλλογή ο Laz. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί καθώς βρήκαμε τα μαγνητάκια αλλά ο Laz όχι τόσο καθώς δεν βρήκε τίποτα και το άφησε για την επιστροφή προς Ελλάδα μήπως και έβρισκε σε κάποιο εμπορικό κέντρο. Είδαμε αρκετό μέρος της πόλης και αφού βγήκαμε και μια φωτογραφία στο μεγαλύτερο μνημείο του Μαυροβουνίου τη Millenium bridge ξεκινήσαμε το μακρύ ταξίδι αρχικά για τη Βοσνία και έπειτα αφού τη διασχίσουμε όλη το Ζάγκρεμπ της Κροατίας.

Αφού βγήκαμε από την Podgorica ανεβαίναμε όλο και πιο βόρεια αρχικά προς το Niksic τη μεγαλύτερη πόλη του βορρά και έπειτα προς τα σύνορα με τη Βοσνία. Η διαδρομή κυλούσε ωραία με μουσική και πλάκες διασχίζοντας τα βουνά το Μαυροβουνίου. Σαν χώρα είναι πράγματι γεμάτη βουνά που έχουν ένα βαθύ πράσινο προς το μαύρο! Αφού περάσαμε και το Niksic ήμασταν μέσα στα βουνά από τα δεξιά και διασχίζοντας ένα ποτάμι από τα αριστερά περνώντας από πάνω του αφού υπήρχαν τρεις γέφυρες και περνώντας κάτω από πάρα πολλές σήραγγες σκαμμένες μέσα στο βουνό. Πολλά φαράγγια σήραγγες ποτάμια γέφυρες έδειχναν το πιο όμορφο πρόσωπο του Μαυροβουνίου. Κάναμε την απαραίτητη στάση και φωτογραφίσαμε το υπέροχο τοπίο.

Έπειτα συνεχίσαμε την όμορφη διαδρομή που σε σύντομο χρονικό διάστημα καθώς το Μαυροβούνιο είναι αρκετά μικρό κρατίδιο, φτάσαμε στα σύνορα με τη Βοσνία. Το φυλάκιο ήταν στη καρδιά του βουνού σε ένα σημείο που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι υπάρχουν σύνορα. Περνώντας μια ξύλινη γέφυρα φτάσαμε μπροστά στο φυλάκιο. Υπήρχε έντονη ανησυχία γιατί μπήκαμε με δυσκολία στην Αλβανία και το Μαυροβούνιο που θεωρητικά μπορούσαμε σίγουρα να μπούμε με ταυτότητες ενώ στη Βοσνία ήταν έντονες οι αμφιβολίες μας. Οι φύλακες πάντως ήταν οι πιο ευγενικοί που μιλούσαν και αγγλικά. Μας ρώτησαν αν πάμε διακοπές και από πού ήμαστε. Πολύ απλά και εύκολα μας επέτρεψαν να περάσουμε και συνεχίσαμε ενθουσιασμένοι το ταξίδι μας με πρώτο προορισμό το Sarajevo για να αλλάξουμε λεφτά καθώς το φτωχό σύνορο δεν είχε κάποιο μαγαζί να μας αλλάξει σε βοσνικές μάρκες.
Η αρχική διαδρομή ήταν μέσα σε βουνά όπως και στο Μαυροβούνιο. Σταματήσαμε μετά από λίγο γιατί βρήκαμε μια βρύση με τρεχούμενο νερό από το βουνό και γεμίσαμε τα παγούρια μας. Ο δρόμος μας ήταν στενός και διπλός αλλά αν υπήρχε και αμάξι στο αντίθετο ρεύμα τότε τα πράγματα ήταν δύσκολα καθώς ο γκρεμός ήταν ένα βήμα από τα αυτοκίνητα. Όσο αφήναμε το βουνό άρχισε να ανοίγει ο δρόμος και να μπαίνουμε σε κεντρικό δρόμο. Τα χωριά της Βοσνίας ήταν πολύ φτωχά με λίγα σπίτια και με πολύ χαμηλή υποδομή. Βρήκαμε το πρώτο βενζινάδικο και γεμίσαμε με φτηνή αρκετά βενζίνη το ντεπόζιτο μας πληρώνοντας σε euro. H διαδρομή μέχρι το Sarajevo ήταν όμορφη και βγάλαμε και ένα βίντεο στο αυτοκίνητο που κάναμε πλάκες μεταξύ μας για να περάσει και η ώρα μέχρι να φτάσουμε.
Είχε φτάσει απογευματάκι όταν μπαίναμε στη πρωτεύουσα της Βοσνίας. Καταλάβαμε ότι θα φτάναμε το βράδυ αργά στο Zagreb. Θέλαμε να αλλάξουμε τα λεφτά μας και να φάμε τίποτα γιατί είχαμε να φάμε από το πρωί. Στην είσοδο της πόλης βρήκαμε ένα McDonalds αλλά μας είπαν ότι έπρεπε να μπούμε στη πόλη να αλλάξουμε τα λεφτά σε κάποιο ανταλλακτήριο και μετά να ξαναπάμε όπως και κάναμε με την ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από το Sarajevo που θα ερχόμασταν να μείνουμε σε τρεις μέρες από τότε. Μια όμορφη μαζεμένη πόλη καλά οργανωμένη με ένα μείγμα ανθρώπων και σχετικά καινούρια καθώς πριν δεκαπέντε και παραπάνω χρόνια ήταν στη δύνη του πολέμου και το Sarajevo ήταν βομβαρδισμένο. Αφού αλλάξαμε λεφτά πήγαμε φάγαμε και αφήσαμε πίσω το Sarajevo ανηφορίζοντας όλο και πιο πάνω.
Η διαδρομή ήταν δύσκολη καθώς για ένα μικρό διάστημα το εθνικό δίκτυο διέθετε ένα μικρό καινούριο κομμάτι αυτοκινητοδρόμου και όλοι οι υπόλοιποι δρόμοι ήταν μικροί και το ρίσκο μεγάλο να κάνεις προσπέραση. Διασχίζαμε ένα σωρό μικρά γραφικά χωριά με ελάχιστους κατοίκους και λίγα σπίτια αλλά με όμορφα φωταγωγημένα τζαμιά. Η νύχτα είχε απλωθεί σε όλο τον ουρανό κι εμείς αρκετά κουρασμένοι από τους βοσνικούς δρόμους φτάναμε ανυπόμονα στα σύνορα. Από εκεί είχαμε άλλα 140 χιλιόμετρα αλλά θέλαμε πως και πώς να περάσουμε σε κροατικά εδάφη για να ανανεωθούμε και ας είχαμε ακόμα δρόμο μπροστά μας.
Και επιτέλους φτάσαμε στα σύνορα με τη Κροατία. Εδώ μας ζήτησαν απλά ταυτότητες καθώς ήταν στην ευρωπαική ένωση κι έτσι μπήκαμε άνετοι και ωραίοι. Κάναμε και μια στάση να ενημερώσουμε τους δικούς μας ανθρώπους όπως μπορούσαμε γιατί ήταν και αρκετά αργά και θα είχαν ανησυχήσει. Ξεκινήσαμε και μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και πλέον ήταν μια μεγάλη ευθεία μπροστά μας . Η κούραση δεν έλειπε σίγουρα από το καθένα μας αλλά πιο αδύναμος φάνηκε ο Τάκης που αποκοιμήθηκε δίνοντάς μας την ευκαιρία με το Laz να τον βγάζουμε φωτογραφίες! Με τον Spo να πατάει φουλ τα γκάζια στον αυτοκινητόδρομο φτάσαμε στο Zagreb σε μία ώρα και κάτι. Είχαμε σκοπό έξω από το Zagreb να πάρουμε μια στροφή που θα μας έβγαζε στο hostel μας που ήταν αρκετά έξω από τη πόλη. Όμως δεν βρήκαμε ποτέ αυτή τη στροφή κι έτσι μπήκαμε στη πόλη από την άλλη της πλευρά και είχαμε χαθεί ολοκληρωτικά από το στόχο μας που ήταν το hostel . Αρκετά αργά τη νύχτα και περιπλανημένοι στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια ψάχναμε πλέον μια λύση μέσα στο κέντρο της πόλης καθώς αποδεχτήκαμε ότι δεν θα το βρίσκαμε ποτέ. Παρκάραμε στα στενά του Zagreb και εγώ με το Spo ρωτήσαμε τουλάχιστον σε 5 διαφορετικά hostel. Ένας τύπος ιδιοκτήτης ενός hostel που μας είπε ότι δεν είχε διαθέσιμο δωμάτιο μας είδε που ψαχνόμασταν και προσφέρθηκε να μας πάει να παρκάρουμε πίσω από το σταθμό των τρένων καθώς εκεί ήταν δωρεάν. Χωρίς αυτόν θα είχαμε σίγουρα φάει ακόμα ένα πρόστιμο. Τελικά αποφασίσαμε να μείνουμε σε ένα από αυτά τα hostel που ρωτήσαμε. Ήταν ένα ωραίο γωνιακό σε καλή τοποθεσία που το είχαν δύο κοπέλες. Ο Spo μάλιστα γούσταρε την μία! Εγώ με το που ανέβηκα στο δωμάτιο άνοιξα αμέσως το pc για να δω αν έχω μήνυμα από τη κοπέλα μου. Και είχα τα πιο όμορφα μηνύματα όπως το προηγούμενο βράδυ. Έπαιρνα δύναμη από την αγάπη της και προσπαθούσα να την κάνω να μην στεναχωριέται όσο δύσκολο ήταν και για τους δυο μας. Έπειτα αφού η ώρα ήταν τρεις τη νύχτα κάναμε όλοι μπάνιο με τη σειρά και πέσαμε για ύπνο μετά από μια κουραστική μέρα που περάσαμε από τρεις χώρες!......... Συνεχίζεται

 

[done]

μόλις τελειώσεις με τους έρωτες, πες και τίποτα για το Ζάγκρεμπ...περιμένω!

 

[Alex Loco]

ΖΑΓΚΡΕΜΠ

Το πρώτο πρωινό στο Zagreb βρήκε εμένα το Σπο και το Τάκη στους δρόμους να ψάχνουμε ανταλλακτήριο για να πληρώσουμε το hostelκαθώς δεν δέχονταν τα euroκαι είχαμε κάνει συμφωνία με τη κοπέλα να κρατήσει τις ταυτότητες μας κι εμείς να ψάξουμε κάπου να βρούμε ανοιχτό ανταλλακτήριο αν και ήταν Κυριακή. Εντωμεταξύ αφήσαμε το Laz να κοιμάται κι εμείς περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα στους δρόμους.

Τελικά αφού ήταν όλα κλειστά πήγαμε στο Sheratonτο 5στερο ξενοδοχείο και μας τα άλλαξαν. Επιστρέψαμε πίσω πληρώσαμε πήραμε και το Laz και φύγαμε να βρούμε το hostel μας που είχαμε κλείσει από την Ελλάδα και δεν είχαμε βρει. Στο χάρτη πιο νωρίς που τον ξανάβλεπα κατάλαβα ότι έπρεπε να βρούμε μια μεγάλη κεντρική οδό που ακολουθώντας την θα βγαίναμε από τη πόλη και θα βρίσκαμε μια αριστερή στροφή που θα μας οδηγούσε στο hostel. Και όπως είχα υπολογίσει βρήκαμε σχετικά εύκολα την οδό που έψαχνα και αρχίσαμε να αφήνουμε το κέντρο της πόλης βγαίνοντας σε ένα προάστιο που ο δρόμος μας οδηγούσε σε αδιέξοδο μπροστά και υπήρχαν οι επιλογές αριστερά και δεξιά με την δεξιά να μοιάζει πιο φυσιολογική καθώς από την άλλη κάθονταν μια παρέα νέγρων που ήταν περίεργη εικόνα και δεν ήταν ότι καλύτερο να πάμε από εκεί αλλά τελικά αφού δεν βρήκαμε τίποτα από την άλλη πήγαμε από εκεί. Όμως ήταν το απόλυτο αδιέξοδο αφού μας έβγαλε σε χωματόδρομο δίπλα στα τρένα και σε ένα έλος. Οπότε αποφασίσαμε να το παρατήσουμε και να πάμε να βρούμε μέσα στη πόλη ένα άλλο πιο φτηνό από αυτό που μείναμε. Κάθε αποτυχία και δύσκολη αλλά είχαμε συνηθίσει πλέον. Εδώ στο Βελιγράδι και στη Βουδαπέστη κοιμηθήκαμε στο αμάξι ανάμεσα σε στενά και κόσμο. Ευτυχώς είχα προνοήσει να κοιτάξω και κάποιο ακόμα hostel σε περίπτωση που δεν βρίσκαμε το δικό μας όπως κι έγινε.

Το άλλο hostel ήταν πιο φτηνό και μάλιστα και κοντά στο στάδιο Maksimir έδρα της DinamoZagreb που ήθελα πολύ να επισκεφτώ. Το hostel ήταν σε μια κάθετη πάνω στην οδό Maksimir και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε μέσα στη μέση του δρόμου γι αυτό πήγαμε μέχρι το γήπεδο παρκάραμε και αφήσαμε αρχικά τα πράγματα στο αμάξι για να πάμε να δούμε αν υπάρχει δωμάτιο. Εκεί δίπλα ήταν και το πολύ όμορφο γήπεδο που εκτός από τα ωραία graffiti εκτός του γηπέδου ανεβαίνοντας κάτι κυλιόμενες σκάλες μπορούσες να θαυμάσεις από μια γωνία και το εσωτερικό του γηπέδου.

Αφού βγήκαμε και φωτογραφίες κατηφορίσαμε να βρούμε το ξενοδοχείο και τελικά καταφέραμε να το βρούμε. Κλείσαμε δωμάτιο σε καλή τιμή και βάλαμε τα κινητά να φορτίσουν. Προτιμήσαμε να βγούμε να φάμε κάτι και να αγοράσουμε διάφορα από το supermarketκαι μετά γυρίσαμε και ξεκουραστήκαμε αφού πρώτα φάγαμε ένα πολύ ωραίο κεμπάμπ. Το απόγευμα ο Σπο πήρε τηλέφωνο έναν φίλο του κροάτη που τον είχε φιλοξενήσει στην Ελλάδα πριν λίγα χρόνια. Αποφασίσαμε να βρεθούμε σε μια πλατεία για να μας πάει μια βόλτα στο Zagreb. Τον βρήκαμε αργά το απόγευμα και περπατήσαμε μέχρι το κέντρο της πόλης. Εκεί είχε αρχίσει ο τελικός του παγκοσμίου κυπέλου που έπαιζε η Γερμανία με την Αργεντινή και αφού αγοράσαμε μπύρες καθίσαμε με το πλήθος να παρακολουθήσουμε στη γιγαντοοθόνη τον τελικό.

Ο κόσμος ήταν με το μέρος της Γερμανίας καθόλου περίεργο αφού οι Κροάτες ήταν πάντα φίλοι με τους Γερμανούς. Και τελικά πανηγύρισε όλο το Zagrebτη νίκη της Γερμανίας. Εμείς είδαμε μόνο το πρώτο ημίχρονο. Μετά φάγαμε και μας πήγε ο Filip σε κάτι κρυφά δρομάκια με πολλά σκαλιά που οδηγούσαν στην άνω πόλη που υπήρχαν πολλά κάστρα μνημεία εκκλησίες η βουλή και διάφορα πάρκα μέσα στα δέντρα. Και ξαφνικά και πάλι μέσα στο κέντρο. Μέσα σε λίγα λεπτά μπορούσες να αλλάξεις εύκολα τοπίο.

Επειδή ήταν Κυριακή τα λεωφορεία ήταν δωρεάν. Έτσι χαιρετήσαμε το φίλο μας και γυρίσαμε στο hostel όπου και κοιμηθήκαμε. Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε ετοιμαστήκαμε πληρώσαμε και ξεκινήσαμε να βγαίνουμε από τη πόλη. Επόμενος προορισμός η γειτονική και κοντινή Λιουμπλιάνα πρωτεύουσα της Σλοβενίας...

 

[done]

μπα, δύσκολα θα ψάξω να βρω το γήπεδο και αγώνα Γερμανία-Αργεντινη όταν θα παω... (άτιμο χάσμα γενεών!) για πες και για τη Σλοβενια...

 

[joch]

1. ΟMG, τι εξάγουμε στα Βαλκάνια !!!!!
2. Aδελφέ όλα καλά.... όμως φωτό με κίτρινες μπλούζες δε βλέπω
ΓΙΝΕ ΑΡΗΣ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ.....Vamos

 

[Alex Loco]

1. ΟMG, τι εξάγουμε στα Βαλκάνια !!!!!
2. Aδελφέ όλα καλά.... όμως φωτό με κίτρινες μπλούζες δε βλέπω
ΓΙΝΕ ΑΡΗΣ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ.....Vamos

πάρε μία από Zagreb . και μια από πέρσι Βουδαπέστη έκανα τη βλακεία φέτος και δεν πήρα μπλούζα μαζί μου :/ όπως πέρσι στην Ουγγαρία!

 

[Alex Loco]

Αφήνοντας πίσω το Zagreb μόλις στα τριάντα χιλιόμετρα φτάσαμε στα σύνορα της Σλοβενίας. Εκεί άλλο ένα αστείο γεγονός έγινε για ακόμα μια φορά με τη ταυτότητα του Τάκη. Ο φύλακας στα σύνορα αντί για Τζαβέλλας όπως ήταν το επίθετο του τον διάβασε τραβέλας! Κάτι που φυσικά μας έκανε να κλάψουμε στα γέλια . Τελικά αφού περάσαμε αγοράσαμε και τη βινιέτα που έπρεπε να έχεις για να μην σου βάλουνε πρόστιμο και φύγαμε καρφί για Λιουμπλιάνα. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη και όπως φημίζεται η Σλοβενία για το πράσινο ήταν ακριβώς έτσι γεμάτο δάση. Φτάσαμε αρκετά σύντομα αφού οι δύο πρωτεύουσες έχουν 130 χιλιόμετρα απόσταση. Προσπαθήσαμε πάλι να βρούμε μια συγκεκριμένη είσοδο της πόλης που θα μας έβαζε σχεδόν αμέσως στη πλευρά της πόλης που ήταν το hostel αλλά πάλι δεν τη βρήκαμε και απλά μπήκαμε από τη κεντρική είσοδο της πόλης προς το κέντρο. Το περιβάλλον φάνηκε ζεστό, ήρεμο, όμορφο και οι άνθρωποι καλοί και φιλόξενοι. Ρωτήσαμε σε ένα βενζινάδικο για την οδό του hostel και ένας τύπος μας είπε ακριβώς πώς να πάμε. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες του χαθήκαμε λίγο έκανα κι εγώ ένα λάθος αλλά τελικά βρεθήκαμε ακριβώς έξω από το Aladin hostel. Παρκάραμε και μπήκαμε μέσα με τις βαλίτσες. Έμοιαζε με hostel της ανατολής όπως μαρτυρούσε και το όνομα του.

Ενημερώσαμε ότι θα μείνουμε δύο μέρες πήραμε το κλειδί και ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας. Ήταν πολύ όμορφο το hostel και εντυπωσιακό αλλά το δωμάτιο που είχε τέσσερα κρεβάτια κουκέτες ήταν πολύ μικροκαμωμένο. Αφού διαλέξαμε κρεβάτια και ξαπλώσαμε λίγο τα παιδιά που καπνίζαν είχαν ανοιχτό το παράθυρο αφού απαγορευόταν το κάπνισμα όταν ξαφνικά άρχισε να πέφτει καταρρακτώδης βροχή κάνοντας την είσοδο μας στη Σλοβενία αρκετά ρομαντική ειδικά με τη θέα που είχαμε από το δωμάτιο.

Αφού έβρεξε λίγη ώρα σταμάτησε και είπαμε να πάμε δίπλα στο supermarket που υπήρχε να πάρουμε τίποτα να βάλουμε στο ψυγείο μας να υπάρχει. Έπειτα αφού φάγαμε λίγο ξεκινήσαμε να βρούμε το γήπεδο της τοπικής ομάδας της Olimpija Ljubljana (ξέρω έχω κουράσει με τα γήπεδα αλλά μου αρέσει) για να βρω κασκόλ για τη συλλογή μου αλλά και να επισκεφτώ και το γήπεδο. Είχα βρει στο χάρτη που είναι ακριβώς το γήπεδο αλλά έπρεπε να βγούμε στο περιφερειακό και να πάμε στο δρόμο προς Αυστρία για να φτάσουμε στην άλλη πλευρά της πόλης που ήταν το γήπεδο. Επειδή όμως ήταν δύσκολη η πρόσβαση αποφασίσαμε να πάμε μέσα από τη πόλη κάτι που ήταν πολύ δύσκολο καθώς χαθήκαμε. Ρωτήσαμε πολλά αμάξια στη διαδρομή μας διαφώτισαν και τελικά μετά από κάποια ώρα το βρήκαμε ! Ήταν δίπλα ακριβώς με το γήπεδο του μπάσκετ. Και τα δύο στάδια εντός και εκτός ήταν πολύ όμορφα.


Αφού τριγυρίσαμε γύρω από το γήπεδο μήπως βρούμε κάποιο μαγαζί που να πουλάει αθλητικά προϊόντα τελικά δεν βρήκαμε τίποτα. Βγάλαμε φωτογραφίες και φύγαμε ξανά για το κέντρο της πόλης. Κάναμε πολύ ώρα να καταλάβουμε στο σύστημα parkingπου είχανε καθώς εκεί αν αφήσεις το αμάξι κάπου που δεν πρέπει η για παραπάνω ώρα από όσο πρέπει η σου κόβουνε πρόστιμο η το παίρνει ο γερανός κι έπρεπε να ρωτήσουμε αρκετό κόσμο για να καταλάβουμε. Τελικά βρήκαμε μια καλή θέση κοντά στο κέντρο. Εκεί υπήρχαν πολλά μαγαζιά αρκετός κόσμος κυρίως τουριστικός ωραίο περιβάλλον και κυρίως το ποτάμι και οι πολύ όμορφες γέφυρες που ήταν κάθε μία και με διαφορετική ιστορία. Ξεχώριζαν οι γέφυρα που είχε τέσσερις δράκους σε κάθε γωνία και η γέφυρα που πηγαίνουν τα ερωτευμένα ζευγάρια και γεμίζουν το κάγκελο με κλειδαριές που όπως λέει το έθιμο γιατί έτσι κλειδώνει η αγάπη τους.

Σε αυτή τη γέφυρα ο φίλος μου Ο Τάκης είχε την ευγενική διάθεση να μου αγοράσει μια κλειδαριά για να γράψω πάνω μου το όνομά μου και της κοπέλας μου της Φένιας.

Έπειτα αφού ψάχναμε για ώρες να πάρω κάποιο δώρο στη Φένια ένα κασκόλ για τη συλλογή μου και ένα αναπτήρα zippo για τη συλλογή του Laz. Αφού ψάχναμε πολλές ώρες σε μαγαζιά στενά πλατείες φάγαμε kebab ξανά όπως στη Κροατία και αποφασίσαμε να πάμε σε μια περιοχή εκεί κοντά που θύμιζε πολύ την οδό Βαλαωρίτου της Θεσσαλονίκης. Είχε ψαγμένα μαγαζιά και κόσμο που δεν έβλεπες στο κέντρο ειδικά το βράδυ αν και δεν περάσαμε θα ήταν σίγουρα όπως το φανταζόμασταν. Εκεί βρήκα επιτέλους ένα μαγαζί με αθλητικά είδη και κασκόλ αλλά ήταν κλειστό. Κι εκεί που κοιτούσαμε τη βιτρίνα και σχολιάζαμε τα κασκόλ ξαφνικά ένας τύπος με τζίβες μας είπε : ωπ από πού είστε ρε αλάνια! Να και κάτι που δεν περιμέναμε! Γνωριστήκαμε με το παιδί που έμενε τρία χρόνια στη Σλοβενία. Μας είπε ότι είχε έρθει για τον έρωτα τελικά ο έρωτας τελείωσε αλλά αυτός έμεινε εκεί.
Τον αφήσαμε και φύγαμε από το κέντρο να πάμε να πάρουμε το αμάξι να γυρίσουμε στο hostel αφού είχαμε κουραστεί πολύ ήμασταν όλη τη μέρα στο πόδι. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και αράξαμε. Τελικά η κούραση δεν μας άφησε να βγούμε κάποια βόλτα αλλά περάσαμε καλά κάνοντας πλάκα μεταξύ μας και κυρίως στο Τάκη που κοιμότανε και δεν καταλάβαινε τίποτα. Μας πήρε ο ύπνος μετά από λίγη ώρα εύκολα αφού η κούραση ήταν αρκετή μετά από 1500 χιλιόμετρα περίπου που είχαμε κάνει. Το επόμενο ξημέρωμα είχε υποχρεώσεις και αρκετή βόλτα στους όμορφους δρόμους της Λιουμπλιάνας.....

 

[done]

Μας είπε ότι είχε έρθει για τον έρωτα τελικά ο έρωτας τελείωσε αλλά αυτός έμεινε εκεί.

respect!

 

[Alex Loco]

respect!

το είπα έτσι ακριβώς όπως μας το είπε !! respect στο αλάνι!