Αυστρία Γερμανία Κροατία Σερβία Σλοβακία Σλοβενία Οδοιπορικό 6300 Km. Από την Αθήνα έως το Κόμπλεντζ και από το Φράιμπουργκ έως τη Μπρατισλάβα.

[Greg_ce]

Εισαγωγή
Σε κάποια πράγματα ισχύει το απόφθεγμα «Αρχή ήμισυ παντός». Αφού λοιπόν έγινε η αρχή με το περσινό μας οδοιπορικό, που πραγματοποιήσαμε με το δικό μας αυτοκίνητο, στην Βόρεια Ιταλία και στη Νότια Γαλλία και μάλιστα αφού ήταν μια επιτυχημένη ταξιδιωτική περιήγηση, ήταν αρκετά εύκολο να αποφασίσουμε το φετινό καλοκαιρινό μας ταξίδι να το πραγματοποιήσουμε με τον ίδιο τρόπο.
Ο στόχος του ταξιδιού ήταν να επισκεφθούμε το Νοτιοδυτικό κομμάτι της Γερμανίας, που θα περιλάμβανε το «Μέλανα Δρυμό», την κοιλάδα του Ρήνου, τον ρομαντικό δρόμο με τα χωριουδάκια που τον περιστοιχίζουν, τα κάστρα της Βαυαρίας και την Γερμανική ύπαιθρο.

Βέβαια, αφού επιλέξαμε και πάλι να φτάσουμε στον προορισμό μας, με το δικό μας αυτοκίνητο, αναπόφευκτα θα περνούσαμε και από άλλους προορισμούς και χώρες.
Το ταξίδι μας, αποδείχτηκε ότι ήταν το ίδιο συναρπαστικό με τον προορισμό μας.

Η οργάνωση του ταξιδιού
Το ταξίδι μας αποφασίσαμε να το πραγματοποιήσουμε οδικώς, μέσω Βαλκανίων. Άλλωστε η επιλογή του πλοίου για Ιταλία, που χρησιμοποιήσαμε πέρσι, αποδείχτηκε ιδιαίτερα κοστοβόρα, αλλά και πολύωρη, μονότονη, δίχως εναλλαγές εικόνων, πέρα από το απέραντο γαλάζιο της Αδριατικής.

Η κατανομή των ημερών και των διανυκτερεύσεων, έγινε σύμφωνα με τον παρακάτω προγραμματισμό:

• 27-07-2019: Αθήνα - Belgrade. (Διανυκτέρευση στο Βελιγράδι).
• 28-07-2019: Belgrade. (Διανυκτέρευση στο Βελιγράδι).
• 29-07-2019: Belgrade – Zagreb - Ljubljana. (Διανυκτέρευση στην Λιουμπλιάνα).
• 30-07-2019: Ljubljana. (Διανυκτέρευση στην Λιουμπλιάνα).
• 31-07-2019: Ljubljana – Bled - Salzburg. (Διανυκτέρευση στο Σάλτζμπουργκ).
• 01-08-2019: Salzburg – Hallstatt – Königssee - Salzburg. (Διανυκτέρευση στο Σάλτζμπουργκ).
• 02-08-2019: Salzburg – Thumsee – Kitzbühel - Innsburg. (Διανυκτέρευση στο Ίνσμπρουκ).
• 03-08-2019: Innsburg – Oberammergau – Linderhof - Neuschwanstein - Nesselwang. (Διανυκτέρευση στο Νέσελβανγκ).
• 04-08-2019: Nesselwang – Titisee - Freiburg. (Διανυκτέρευση στο Φράιμπουργκ).
• 05-08-2019: Freiburg – Baden Baden - Heidelberg. (Διανυκτέρευση στη Χαϊδελβέργη).
• 06-08-2019: Heidelberg – Bingen am Rhein – Bacharach – Koblenz – Heidelberg (Διανυκτέρευση στη Χαϊδελβέργη).
• 07-08-2019: Heidelberg – Rothenburg ob der Tauber – Dinkelsbühl - Nördlingen. (Διανυκτέρευση στο Νέρντλινγκεν).
• 08-08-2019: Nördlingen – Augsburg – Dachau – BMW Welt – Munich Rosenheim. (Διανυκτέρευση στο Ροζενχάιμ).
• 09-08-2019: Rosenheim – Linz – Bratislava . (Διανυκτέρευση στη Μπρατισλάβα).
• 10-08-2019: Bratislava – Budapest - Nis. (Διανυκτέρευση στη Νις).
• 11-08-2019: Nis - Αθήνα.

Η έρευνα των ξενοδοχείων έγινε μέσω της πλατφόρμας TripAdvisor και κλείσαμε τα παρακάτω ξενοδοχεία, τα οποία κάλυπταν τα γούστα και τις απαιτήσεις μας.
27-28/7: Garni Hotel Nevski (μέσω Booking.com).
29-30/7: Hotel Nox Ljubljana (μέσω Hotels.com).
31/7-1/8: Gasthof Simmerlwirt (μέσω Booking.com).
2/8: Hwest Hotel (μέσω της Booking.com).
3/8: Landgasthof Zum Alten Reichenbach (μέσω της Booking.com).
4/8: Holiday Inn Express - Freiburg - City Centre (μέσω της Booking.com).
5-6/8: B&B Hotel Heidelberg (μέσω της Hotelbb.de).
7/8: Hotel NH Klösterle Nördlingen (μέσω της Nh-hotels.de).
8/8: B&B Hotel München City-West (μέσω της Hotelbb.de), τελικά καταλήξαμε στο B&B Hotel Rosenheim.
9/8: Hotel Danubia Gate (μέσω της Agoda.com).
10/8: Garni Hotel 018 In (μέσω της Booking.com).
Και το ταξίδι, ξαναρχίζει.

 

[Greg_ce]

1η ημέρα (Σάββατο 27-07-2019)
Αθήνα – Βελιγράδι

Ξεκινήσαμε στις 03:00 τα ξημερώματα του Σαββάτου από Αθήνα με προορισμό το Βελιγράδι. Τα χλμ. που έπρεπε να διανύσουμε ήταν περίπου 1100 και επιπλέον είχαμε να διέλθουμε από δύο συνοριακά περάσματα.
Το ταξίδι, στο οδικό δίκτυο της χώρας μας μέχρι την διασταύρωση για Ευζώνους, ήταν ιδιαίτερα άνετο, χωρίς κυκλοφοριακό φόρτο και με την δροσούλα του πρωινού να μας συντροφεύει.
Όμως, αφού περάσαμε τα διόδια των Μαλγάρων, τον ποταμό Αξιό και στρίψαμε στη διασταύρωση για τα σύνορα με την Βόρεια Μακεδονία, συναντήσαμε ένα δρόμο με προδιαγραφές και ποιότητα, τουλάχιστον 4 δεκαετιών πίσω. Υπάρχει μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, χωρίς διαχωριστική νησίδα στη μέση και η ποιότητα του ασφαλτοτάπητα είναι τραγική. Έχει συνεχείς ανωμαλίες και η οδήγηση είναι κουραστική λόγω των συνεχών αναπηδήσεων του αυτοκινήτου από την κακή ποιότητα του δρόμου. Εδώ έχω να παρατηρήσω ότι, ενώ δεν καταλάβαμε πως διανύσαμε τα πρώτα 480 χλμ. μέχρι την εν λόγω διασταύρωση, τα επόμενα 60 χλμ. μέχρι τα σύνορα μας φάνηκαν κουραστικά και επικίνδυνα. Αυτό ενισχύθηκε όταν ένας τύπος με μία Mercedes E200 του 1990, βρέθηκε από την αντίθετη κατεύθυνση στο ρεύμα κυκλοφορίας μας, ενώ προσπαθούσε να προσπεράσει αργά και βασανιστικά μια προπορευόμενη νταλίκα.
Συζητούσαμε λοιπόν ότι, αυτός ο κακής ποιότητας εθνικός δρόμος «καλωσορίζει» τον κάθε επισκέπτη στη χώρα μας και αποτελεί την κύρια είσοδο από την κεντρική Ευρώπη. Σίγουρα δεν σε προϊδεάζει για μια καλή συνέχεια. Είναι αυτό που λέμε «η πρώτη εντύπωση».

Info:

• Διόδια: Αθήνα - Εύζωνοι 33,05 €.

Γύρω στις 8:00 τελικά φτάσαμε στα σύνορα Ελλάδας – Βόρειας Μακεδονίας. Σε κάθε συνοριακό πέρασμα γίνεται διπλός έλεγχος, τόσο από την χώρα εξόδου όσο και από τη χώρα εισόδου.
Στη χώρα μας, ζήτησαν να επιδείξουμε μόνο τις αστυνομικές μας ταυτότητες και η διαδικασία της αναμονής μαζί με τον έλεγχο διήρκεσε 10 λεπτά.

Στο συνοριακό έλεγχο των Βορειομακεδόνων, επίσης ζητήθηκαν οι αστυνομικές μας ταυτότητες και επιπλέον η πράσινη κάρτα ασφάλισης του αυτοκινήτου. Η όλη διαδικασία αναμονής και ελέγχου διήρκεσε περίπου 20 λεπτά.

Info:

• Αρκεί μόνο η ελληνική αστυνομική ταυτότητα (νέου τύπου) για την είσοδο στην Βόρεια Μακεδονία.
• Δεν απαιτείται το διεθνές δίπλωμα οδήγησης που εκδίδει η ΕΛΠΑ.
• Είναι απαραίτητη η πράσινη κάρτα ασφάλισης του αυτοκινήτου προκειμένου να σου δοθεί άδεια διέλευσης των συνόρων. Εάν δεν υπάρχει σε υποχρεώνουν να εκδώσεις επιτόπου. Σ’ αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να επικοινωνήσεις άμεσα με την ασφαλιστική σου εταιρεία για την έκδοση της πράσινης κάρτας και να ζητήσεις να στην αποστείλει με email. Αν δεν έχεις αυτή τη δυνατότητα ή είναι ημέρα αργίας μπορείς να απευθυνθείς στο Γραφείο Διεθνούς Ασφάλισης που υπάρχει στα σύνορα, όμως εκεί πληρώνεις για την αντίστοιχη κάρτα της χώρας εισόδου το ποσό των 50 ευρώ. Η εν λόγω κάρτα ισχύει μόνο για την Βόρεια Μακεδονία. Αν πρέπει να συνεχίσεις το ταξίδι σου στα Βαλκάνια θα πρέπει να εκδώσεις νέα κάρτα στην επόμενη χώρα.

Περνώντας λοιπόν τα σύνορα, το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις είναι πινακίδες στα ελληνικά που σε καλωσορίζουν και σε προσκαλούν να επισκεφτείς τα καζίνο τους. Υπάρχουν τρία καζίνο στα σύνορα, με αρκετά πιασάρικα ονόματα, το Rendez-Vous the Princess and fly with Flamingo.
Η πιο εντυπωσιακή όμως επιγραφή, είναι μια τεράστια πινακίδα που στα ελληνικά γράφει «ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΕΙΟ». Καλά είχαμε ακούσει για ιατρικό τουρισμό στα Σκόπια, όπου ολόκληρα λεωφορεία μισθώνονται από Ελλάδα για να μεταβούν στα σύνορα και να παρασχεθούν σε πάσχοντες φθηνές, αμφίβολης ποιότητας ιατρικές υπηρεσίες.
Παίρνουμε λοιπόν τον αυτοκινητόδρομο της «Φιλίας» (Friendship Motorway) και συνεχίζουμε το ταξίδι μας. Το οδικό δίκτυο της Βόρειας Μακεδονίας είναι αρκετά καλό. Είναι ένας αυτοκινητόδρομος, χωρίς όμως πολλές υποδομές για στάση και ανάπαυλα. Αυτό δεν μας επηρέασε διότι δεν είχαμε σκοπό να σταματήσουμε καθόλου στη γείτονα χώρα, πέρα από την απαραίτητη στάση για ανεφοδιασμό καυσίμων.
Ενώ ταξιδεύαμε, το τοπίο γύρω μας θύμιζε έντονα Ελλάδα, με τις πεδιάδες να εναλλάσσονται με ημιορεινά και ορεινά περάσματα, χωρίς να έχει τίποτα το ιδιαίτερο και αξιόλογο αναφοράς.
Ίσως το πιο όμορφο τμήμα του αυτοκινητοδρόμου είναι το πέρασμα του ποταμιού Αξιού (Vardar για τους γείτονες) από τις Σιδηρές Πύλες και βρίσκεται 50 χλμ. βορειότερα της πόλης της Γευγελής.

Την πρώτη μας στάση την κάναμε μετά από 680 χλμ., σε βενζινάδικο Makpetrol λίγο πριν τα σύνορα με τη Σερβία. Βάλαμε βενζίνη με χρεωστική κάρτα της Εθνικής τράπεζας, που κρατούσε προμήθεια 2% για κάθε πληρωμή σε νόμισμα διαφορετικό του ευρώ. Η αξία του καυσίμου ήταν 2995 MKD (Δηνάριο Βόρειας Μακεδονίας) που αντιστοιχούσε 49,80 €, μαζί με την τραπεζική προμήθεια. Η τιμή του λίτρου βενζίνης ήταν 69,50 MKD, δηλαδή 1,13 €/lt.
Info:

• Όλες οι πληρωμές μπορούν να γίνουν με χρήση οποιασδήποτε χρεωστικής ή πιστωτικής κάρτας. Η ισοτιμία είναι η τραπεζική και υπάρχει μια επιπλέον προμήθεια, ανάλογα με την χρέωση των τραπεζικών συναλλαγών της τράπεζας που χρησιμοποιούμε.
• Τα χλμ. που απαιτούνται να διανύσεις στο έδαφος της Βόρειας Μακεδονίας από τα σύνορά μας μέχρι τα σύνορα με την Σερβία, είναι 168, και καλύπτονται σε 1 ώρα και 30 λεπτά.
• Το κόστος των διοδίων για αυτά τα χλμ. είναι συνολικά 3,50 €. Η πληρωμή των διοδίων γίνεται σε τρείς σταθμούς όπου στους δύο πληρώνεις 40 MKD και στον ένα 60 MKD. Η πληρωμή γίνεται δεκτή και με νομίσματα του ευρώ μεγαλύτερα ή ίσα των 50 λεπτών. Για τα 40 MKD πληρώνεις 1 €, ενώ για τα 60 MKD πληρώνεις 1,50 €.

Έτσι στις 9:30 φτάσαμε στα σύνορα Βόρειας Μακεδονίας - Σερβίας.
Μας ζήτησαν να επιδείξουμε μόνο τις αστυνομικές μας ταυτότητες και η διαδικασία της αναμονής μαζί με τον έλεγχο διήρκεσε 15 λεπτά.

Στο συνοριακό πέρασμα της Σερβίας υπήρχε μια μεγάλη πινακίδα με δύο χέρια έτοιμα να μας αγκαλιάσουν που μας καλωσόριζαν στην χώρα. (Welcome to Serbia).
Ο υπάλληλος αφού έλεγξε τις ταυτότητές, μας ζήτησε να δηλώσουμε τον τόπο του προορισμού μας και τον λόγο του ταξιδιού μας. Η συνεννόηση έγινε με τον παρακάτω διάλογο:
Υπάλληλος: Belgrade? - Απάντηση: Yes.
Υπάλληλος: Tourist? - Απάντηση: Yes.
Υπάλληλος: Νumero Greco? - Απάντηση:??? Του λέω το νούμερο του αυτοκινήτου.
Αυτός επαναλαμβάνει την ερωτοδιαπίστωσή του: Numero Greco? – Οκ! Και μου κάνει νεύμα να φύγω.
Και συνεχίσαμε το ταξίδι μας στη Σερβία. Στον αυτοκινητόδρομο της Σερβίας παίρνεις εισιτήριο εισόδου και πληρώνεις στην έξοδο ανάλογα με τα χλμ. που έχεις διανύσει και τον τύπο του οχήματός σου.
Η διαδρομή, πέρα από τον καλής ποιότητας δρόμο είναι εντελώς αδιάφορη. Κατά μήκος της διαδρομής βλέπεις χωριουδάκια με σπίτια ισόγεια και διώροφα με δίριχτη κεραμοσκεπή, τα οποία έχουν μια επαναλαμβανόμενη τυποποίηση και την ίδια αρχιτεκτονική μορφή. Δεν είναι άσχημα και εναρμονίζονται στο περιβάλλον, αλλά είναι εμφανής η στρατευμένη αρχιτεκτονική που επέβαλε το καθεστώς της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο. Το εντυπωσιακό είναι ότι τα περισσότερα σπίτια παραμένουν με τα τούβλα και κατοικούνται χωρίς να έχουν αποπερατωθεί εξωτερικά.
Σε κάποια σημεία του δρόμου υπάρχουν χώροι για στάση, με φορητές χημικές τουαλέτες και χωρίς άλλη υποδομή. Ο πρώτος σταθμός εξυπηρέτησης βρίσκεται σε απόσταση 180 χλμ. από τα σύνορα με τη Βόρεια Μακεδονία και είναι μετά τη Νις. Είναι το βενζινάδικο Lukoil Autoput, που έχει ένα μικρό market, WC και χώρο παρασκευής καφέ. Εδώ κάναμε μία στάση για να ξεπιαστούμε και να πιούμε δυο καφέδες espresso. Βέβαια γινόταν χαμός από κόσμο και εξαιτίας της πολυκοσμίας γινόταν χαμός στις τουαλέτες, στην αναμονή για καφέ και στο χώρο της στάθμευσης. Πολλές θέσεις τις είχαν καταλάβει Τούρκοι που αποφάσισαν να κάνουν picnic στο μέσο του χώρου στάθμευσης. Η μαντίλα που φορούσαν οι Τουρκάλες πρόδιδε την καταγωγή τους, άλλωστε βρισκόμασταν λίγα μόλις χλμ. από την διασταύρωση του αυτοκινητοδρόμου Α1 με τον Α4 που έρχεται από Σόφια, δρόμο που κατ’ εξοχήν ακολουθούν οι Τούρκοι στη διαδρομή τους για Γερμανία.
Χωρίς άλλη στάση φτάσαμε, στις 14:30 τοπική ώρα, στο Βελιγράδι.

Βελιγράδι

Το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις μπαίνοντας στην πόλη από την οδό Kneza Miloša, είναι τα βομβαρδισμένα κτίρια, που αποτελούν σύγχρονα μνημεία της νεότερης ιστορίας της χώρας και αντικατοπτρίζουν πλήρως την βαρβαρότητα του πολέμου. Οι Σέρβοι τα διατηρούν για να κρατούν αναλλοίωτη τη μνήμη τους από τα δεινά που υπέστη η χώρα τους, στους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς.

Info:

• Το κόστος των διοδίων Preševo – Beograd είναι 12,00 €. Η πληρωμή γίνεται σε δύο σταθμούς. Ο πρώτος βρίσκεται πριν τη Νις και πληρώνεις 580 RSD (Δηνάριο Σερβίας), ή 5,00 € και ο δεύτερος βρίσκεται πριν το Βελιγράδι και πληρώνεις 1200 RSD ή 7,00 €.
• Υπάρχει και εδώ η δυνατότητα πληρωμής με μετρητά σε ευρώ, αλλά και με τη χρήση καρτών σε Δηνάρια.

Στο ξενοδοχείο Garni Hotel Nevski, φτάσαμε στις 14:45 και αφού σταθμεύσαμε στον υπόγειο χώρο στάθμευσης , κατευθυνθήκαμε προς την reception για την παραλαβή του δωματίου. Εκεί μας περίμενε μια απροσδόκητη έκπληξη. Μας προσέφεραν δωρεάν αναβάθμιση του δωματίου σε Junior Suite. Πραγματικά το δωμάτιο ήταν υπέροχο.
Εδώ να σημειώσω ότι, παρά τα 1100 χλμ. που είχαμε διανύσει, φτάσαμε στο ξενοδοχείο σχεδόν ξεκούραστοι και με πολλή διάθεση για βόλτα στην πόλη.

Αφού κάναμε ένα douche για να φρεσκαριστούμε και ήπιαμε δύο καφέδες που παρείχε το δωμάτιο, ξεκινήσαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.
Το ξενοδοχείο Garni Hotel Nevski, βρίσκεται πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης και στην παραδοσιακή γειτονιά της Skadarlija (Σκανταρλίγα). Με το πλεονέκτημα αυτό (της θέσης του ξενοδοχείου), δεν χρειάστηκε το αυτοκίνητο για να μετακινηθούμε.
Το πρώτο πράγμα που θέλαμε ήταν να φάμε κάτι καλό. Επιλέξαμε το εστιατόριο Mala Gostionica, (Dobračina 6, Beograd), που είχε την καλύτερη αξιολόγηση στο TripAdvisor (4,50/5,00 και Νο 27 από 1.247 Εστιατόρια – Βελιγράδι).

Παραγγείλαμε “Serbian” salad (ντομάτα. Κρεμμύδι, αγγούρι και πιπεριές chilli), η οποία ήταν παραπλήσια με τη δική μας αγγουροντομάτα, Βeef steak in olive oil και το παραδοσιακό πιάτο της σερβικής κουζίνας Cevapi “Kuce”, που είναι σουτζουκάκια «σπιτικά» από 100% βοδινό κρέας και τρία ποτήρια Budweiser draft beer. Ο σερβιτόρος μιλούσε πολύ καλά αγγλικά και μας έδωσε όλες τις απαραίτητες διευκρινήσεις για τα πιάτα που επιλέξαμε. Μόνο το ψήσιμο του κρέατος της μπριζόλας δεν μας ικανοποίησε, παρά το ότι του ζητήσαμε «a well-done roast beef». Πάντως γενικά το φαγητό ήταν πολύ καλό.

Info:

• Το φιλοδώρημα στα εστιατόρια είναι έξτρα και ένα ικανοποιητικό ποσό για τα tips είναι περίπου 10% της συνολικής κατανάλωσης.

Πολύ κοντά στο εστιατόριο βρίσκεται το κεντρικότερο σημείο της παλιάς πόλης του Βελιγραδίου. Η πλατεία της Δημοκρατίας. Στο κέντρο της δεσπόζει το άγαλμα του Πρίγκιπα (Κνέζ) Μιχαήλ Οβρένοβιτς.
Ο Κνεζ Μιχάιλο ήταν ο πρίγκιπας της Σερβίας από το 1839 έως το 1843 και πάλι από το 1860 έως το 1868. Η πρώτη του βασιλεία τελείωσε όταν ανατράπηκε από μια εξέγερση το 1842 και η δεύτερη όταν δολοφονήθηκε το 1868. Θεωρείται ο πιο διαφωτισμένος ηγέτης της σύγχρονης Σερβίας. Υποστήριξε την ιδέα μιας Βαλκανικής ομοσπονδίας ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το χέρι του Πρίγκιπα δείχνει προς την Κωνσταντινούπολη, καλώντας τους Τούρκους να φύγουν από την χώρα.

Στην πλατεία βρίσκεται και το κτίριο του Εθνικού Μουσείου, καθώς επίσης και το κτίριο του Εθνικού Θέατρου του Βελιγραδίου.

Γύρω από την πλατεία υπάρχουν πολλά καταστήματα για καφέ ή και φαγητό.

Από την πλατεία ξεκινάει και η περίφημη οδός Kneza Mihaila. Ο δρόμος του πρίγκιπα Μιχαήλ. Είναι ο βασικός πεζόδρομος και το εμπορικό κέντρο του Βελιγραδίου και συγκαταλέγεται στους ομορφότερους πεζόδρομους της Ευρώπης. Ο δρόμος αυτός σφύζει από κόσμο και ζωντάνια. Είναι πραγματικά μια όμορφη εμπειρία να τον περπατάς χαζεύοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων.

Υπάρχουν βέβαια και οι εναλλακτικές γωνιές, που ενώ βρίσκονται σχεδόν δίπλα στον θορυβώδη πεζόδρομο, σου προσφέρουν ένα πιο ήσυχο σημείο για να απολαύσεις τον καφέ ή το ποτό σου.

Οι μουσικοί του δρόμου δεν λείπουν και πραγματικά δημιουργούν μια όμορφη ατμόσφαιρα. Αυτά δε, τα κορίτσια έπαιζαν εκπληκτική μουσική και σταθήκαμε αρκετή ώρα να τα βλέπουμε, απολαμβάνοντας τις μελωδίες τους.
Ήταν και η αιτία που αναζητήσαμε ανταλλακτήριο συναλλάγματος, για να τις επιβραβεύσουμε.

Ανταλλάξαμε 50 € για 5850 RSD (Δηνάρια Σερβίας). Τα 100 δηνάρια (RSD) αντιστοιχούν σε περίπου 85 λεπτά του ευρώ. Είναι αλλιώς να επιβραβεύεις με χαρτονόμισμα. Άλλη βαρύτητα το «χαρτί» τελικά…

Λίγο πριν το τέλος του δρόμου του πρίγκιπα Μιχαήλ, υπάρχει ένα εμπορικό πολυκατάστημα με εστιατόριο και καφέ στον τελευταίο όροφο.

Λίγο αργότερα και ενώ είχε αρχίσει να ψιχαλίζει, ο κόσμος είχε αρχίσει να μειώνεται. Περάσαμε από την σχετικά έρημη πλατεία της Δημοκρατίας (Republic Square), θαυμάζοντας για μία ακόμη φορά τα κτίρια που την περιστοιχίζουν και κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδοχείο.

 

[Greg_ce]

2η ημέρα (Κυριακή 28-07-2019)
Βελιγράδι

Πρωινό Κυριακής και μια ηρεμία επικρατεί στην πόλη. Δίπλα στο ξενοδοχείο μας, βρίσκεται η ομώνυμη ορθόδοξη εκκλησία St. Alexander Nevsky. Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στον Αλέξανδρο Νέβσκυ, Ρώσο στρατιωτικό ηγέτη, πρίγκηπα και άγιο.
Ξεκινήσαμε την ημέρα μας με την Κυριακάτικη λειτουργία. Αισθανθήκαμε σαν να βρισκόμασταν σε δική μας ορθόδοξη εκκλησία. Η αγιογράφηση του ναού, τα άμφια των ιερέων, η λειτουργία, ήταν όλα πανομοιότυπα με τις δικές μας εκκλησίες. Οι Σέρβοι είναι ένας λαός με ιδιαίτερη θρησκευτικότητα. Κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου σηκώθηκαν όλοι και χαμήλωσαν το βλέμμα τους, ενώ μέσα στην εκκλησία επικρατούσε απόλυτη σιγή και ακούγονταν μόνο οι ψαλμωδίες των ιερέων.

Στη συνέχεια ανηφορίζοντας και πάλι προς την πλατεία της Δημοκρατίας, περάσαμε και από το κτίριο της Ελληνικής Πρεσβείας.

Ενώ και άλλα πανέμορφα νεοκλασικά κτίρια συναντήσαμε, τα οποία άξιζαν την προσοχή μας.

Φτάσαμε και πάλι στον περίφημο δρόμο του Πρίγκηπα Μιχαήλ (Kneza Mihaila), που μας γοήτευσε το προηγούμενο βράδυ.

Καθώς ήταν πρωινό Κυριακής, δεν είχε την χθεσινή πολυκοσμία και έτσι μας έδινε μια διαφορετική εικόνα.

Κατά την Οθωμανική εποχή κατά μήκος του δρόμου υπήρχαν κήποι, σιντριβάνια και τεμένη. Περίπου στα μέσα του 19ου αιώνα όλα άρχισαν να αλλάζουν και το 1867 ο δρόμος εντάχθηκε στο πλάνο του σχεδίου πόλης για το μοντέρνο Βελιγράδι του Emilijan Josimović. Τότε οι πλουσιότερες οικογένειες της πόλης άρχισαν να χτίζουν τα σπίτια τους στην οδό και το 1870 οι αρχές έδωσαν στο δρόμο το σημερινό του όνομα (Kneza Mihaila).

Ένα από τα σημαντικότερα κτίρια είναι το κτίριο της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, πίσω από το σιντριβάνι με το πόσιμο νερό.

Ενώ μεταγενέστερο είναι το κτίριο της L'Union Insurance Company, που χτίστηκε το 1937-1938. Έργο του αρχιτέκτονα Milivoj Tričković.

Επίσης μεταγενέστερο, είναι το κτίριο της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου.

Στο τέλος της kneza Mihaila μπαίνουμε στο πάρκο που θα μας οδηγήσει στο τεράστιο και επιβλητικό φρούριο - Kalemegdan.

Στο πάρκο υπάρχει ένα μνημείο που δημιουργήθηκε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της Σερβίας στη Γαλλία, για τη βοήθεια που της προσέφερε στην περίθαλψη δεκάδων χιλιάδων ορφανών του Πολέμου, που μεγάλωσαν και μορφώθηκαν με μέριμνα του Γαλλικού κράτους. Το χάλκινο μνημείο απεικονίζει ένα γλυπτό μιας γυναίκας που κρατάει ένα σπαθί. Συμβολίζει τη Γαλλία που σπεύδει να βοηθήσει τη Σερβία. Στη βάση του μνημείου υπάρχει η επιγραφή: «Αγαπάμε τη Γαλλία όπως μας αγάπησε το 1914-1918».
Κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ το 1999, στους οποίους συμμετείχε η Γαλλία, το μνημείο καλύφθηκε με μαύρο πανί και αναρτήθηκε μία επιγραφή που έγραφε: «May there be eternal glory to the France that doesn't exist anymore».
Μέχρι και σήμερα στους εορτασμούς της Ημέρας Μνήμης, αξιωματούχοι της πόλης του Βελιγραδίου, και διάφορες ενώσεις συχνά τοποθετούν τα στεφάνια πριν από το μνημείο της ευγνωμοσύνης στη Γαλλία.

Πριν της είσοδο στο φρούριο, υπάρχει ένα όμορφο θεματικό πάρκο δεινοσαύρων. Ένας όμορφος χώρος για τα παιδιά κυρίως.

Από το πάρκο οδηγούμαστε στην Πύλη Σταμπόλ Καπήγια (Stambol Gate). Η πύλη αυτή βρίσκεται νοτιοανατολικά από τα δευτερεύοντα τείχη της πόλης και συνδέεται με μια γέφυρα προς την Πύλη του Ρολογιού.

Μεταξύ των κύριων και των δευτερευόντων τειχών, υπάρχει ένα υπαίθριο πολεμικό - στρατιωτικό Μουσείο, με εκθέματα από τα άρματα και τα κανόνια που χρησιμοποιήθηκαν στους νεότερους πολέμους της πολύπαθης πόλης.

Το Βελιγράδι, καταπατήθηκε αλλά και κυριεύθηκε για αιώνες από μια σειρά εισβολέων. Κατακτήθηκε 44 φορές σε 115 πολέμους, ενώ βομβαρδίστηκε το 1999 από τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ.

Από το κάστρο έχουμε μια φοβερή θέα προς το σημείο που ο ποταμός Σάβος συναντά τον Δούναβη.

Απέναντι βλέπουμε το κτίρια από το νέο Βελιγράδι, το οποίο συνεχώς ανοικοδομείται και εξελίσσεται.

Σ΄ όλο το χώρο του κάστρου κάναμε στάσεις σε παγκάκια που υπήρχαν κάτω από θεόρατα δένδρα που μας πρόσφεραν τη σκιά τους. Ήταν απολαυστικά αυτά τα διαλείμματα διότι σου προσέφεραν την δυνατότητα να απολαύσεις τη θέα και ταυτόχρονα να χαζεύεις τον κόσμο που περιτριγύριζε.

Από τις παρυφές των τειχών προς την πλευρά του ποταμού Δούναβη, βλέπουμε και τον πύργο Nebojša (Νεμπόϊσα) όπου δολοφονήθηκε ο Ρήγας Φεραίος την νύχτα της 24 Ιουνίου του 1798, μετά τη σύλληψή του στην Τεργέστη και την κράτησή του στη Βιέννη.
Οι Τούρκοι έπνιξαν τον Ρήγα και τους συντρόφους του και τους πέταξαν στον ποταμό Δούναβη, δηλώνοντάς τους ως αγνοούμενους. Η δολοφονία αποκαλύφθηκε, λίγο αργότερα, όταν βρέθηκαν τα πτώματα των αγωνιστών στον ποταμό Δούναβη.

Στο φρούριο - μητροπολιτικό πάρκο Kalemegdan φιλοξενείται και το Ινστιτούτο Προστασίας Πολιτιστικών Μνημείων, το οποίο στεγάζεται σε κτίριο που χτίστηκε αρχικά για το Στρατό της Σερβίας.

Σε περίοπτη θέση του κάστρου βρίσκεται το άγαλμα του «Νικητή», έργο του διάσημου Ιβάν Μεστρόβιτς. Συμβολίζει τον θρίαμβο του Σερβικού Στρατού ενάντια στην πανίσχυρη τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το άγαλμα αυτό είχε τοποθετηθεί αρχικά στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης.
Όμως ο γυμνός πολεμιστής με την πλαστικότητα της ανατομίας του ανδρικού σώματος, έθιγε την ευαισθησία των κυριών της εποχής, οι οποίες διαμαρτύρονταν και απαίτησαν την απομάκρυνσή του από την δημόσια θέα. Έτσι καθαιρέθηκε και για χρόνια έμεινε ξεχασμένο σε μια αποθήκη. Τοποθετήθηκε ξανά στη σημερινή του θέση μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά το τοποθέτησαν σ’ αυτό το πανύψηλο βάθρο, για να μετριάσουν τις εντυπώσεις που προκαλούσε η θέα του γυμνού.

Κάτω από τα τείχη του φρουρίου του Βελιγραδίου προς την πλευρά του ποταμού Σάβου, υπάρχει ένας τάφος Εθνικών ηρώων που χτίστηκε το 1948.

Από το σημείο αυτό μπήκαμε ξανά στο πάρκο και ακολουθώντας μια διαδρομή με εκπληκτική θέα στο ποταμό Σάβο, φτάσαμε στο κτίριο της Γαλλικής Πρεσβείας.

Ένα εκπληκτικό κτίριο που αιχμαλωτίζει το βλέμμα με την πρόσοψη του λευκού μαρμάρου. Οι πλευρικές σκάλες υπογραμμίζουν τη μνημειώδη αρχιτεκτονική που θέλησε να δώσει ο δημιουργός του. Στην στέψη του κτιρίου έχουν τοποθετηθεί τρία χάλκινα αγάλματα ύψους 2,80 μ. που αντιπροσωπεύουν το τρίπτυχο που αποτέλεσε το κεντρικό σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, την «Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα» (liberté, égalité, fraternité).

Και μετά από μια ανάπαυλα στο πάρκο, ξεκίνησε ένα ψιλόβροχο που μας ανάγκασε να φύγουμε από το πάρκο και να κατευθυνθούμε πάλι προς τον κεντρικό δρόμο kneza Mihaila.

Συναντήσαμε και πάλι τις υπέροχες μουσικούς, και δεν μπορούσαμε παρά να τις απολαύσουμε και να τις επιβραβεύσουμε για μία ακόμη φορά. Ευτυχώς σύντομα η βροχή σταμάτησε και έτσι μπορέσαμε να συνεχίσουμε την ξενάγησή μας.

Στην επέκταση της kneza Mihaila βρίσκεται το εντυπωσιακό ξενοδοχείο Hotel Moskva. Ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα στο κέντρο του Βελιγραδίου, στην πλατεία Terazije, αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα της Art Nouveau αρχιτεκτονικής.
Χτισμένο το 1908, ως επένδυση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στην οικονομία του Βασιλείου της Σερβίας. Έχει φιλοξενήσει καλλιτέχνες, ηθοποιούς, εφευρέτες, πολιτικούς. Ανάμεσά στους θαμώνες του ήταν ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Στον ίδιο δρόμο πίσω από το Hotel Moskva, βρίσκονται δύο υπέροχα κτίρια. Το Palata Atina (Αθήνα) το οποίο χτίστηκε το 1902, ως εμπορικό και οικιστικό παλάτι του εμπόρου του Βελιγραδίου Djordje Vuca. (Γεώργιου Βούκα). Στο ισόγειο του κτιρίου υπήρχε ένα καφέ-εστιατόριο και ένα ζαχαροπλαστείο με το όνομα "Αθήνα" του διάσημου σεφ από τη Σικελία Αντόνιο Ντα Φράνκα. Μετά το εστιατόριο, το κτίριο έγινε δημοφιλές ως το «Παλάτι της Αθήνας».
Δίπλα του βρίσκεται το Palata Anker. Το κτίριο αυτό χτίστηκε το 1899 για τις ανάγκες της ασφαλιστικής εταιρείας Anker με έδρα τη Βιέννη.

Περπατώντας λίγο, συναντάμε το παλιό παλάτι. Χτίστηκε μεταξύ του 1882 και 1884, σύμφωνα με τα σχέδια του Aleksandar Bugarski. Σήμερα στεγάζει το Δημαρχείο της πόλης.

Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το κτίριο που στεγάζει την Εθνοσυνέλευση της Σερβικής Δημοκρατίας, μπροστά από το πάρκο Pionirski Park στην πλατεία Nikola Pašić. Η κατασκευή του κτιρίου ξεκίνησε το 1907 όμως λόγω του Α΄ Παγκόσμιου Πόλεμου πάγωσε η κατασκευή του και τα σχέδια χάθηκαν. Με το πέρας του πολέμου όμως, ο γιος του αρχιτέκτονα των πρώτων σχεδίων συνέχισε την κατασκευή του, που ολοκληρώθηκε το 1936.

Η περιοχή αυτή είναι από τις ωραιότερες του Βελιγραδίου, αποπνέει ένα διαφορετικό αέρα και σου δίνει την αίσθηση της σύγχρονης ευρωπαϊκής πόλης, που ταυτόχρονα έχει διατηρήσει την αρχιτεκτονική της κληρονομιά.

Βολτάροντας λίγο ακόμα κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο για μεσημβρινή ανάπαυλα. Προσωπικά προτίμησα να πιώ ένα καφέ στο σαλόνι του δωματίου και να παρακολουθήσω τον αγώνα της F1 στο Hockenheim, με σερβικό όμως σπικάζ.
Η βροχή είχε γίνει πολύ έντονη και το χουζούρι του μεσημεριού μας είχε κάνει να ξεχάσουμε την πείνα μας.
Γύρω στις 17:30 είχε κόψει η βροχή και θεωρήσαμε ότι ήταν ο κατάλληλος χρόνος για να επισκεφθούμε το πιο κοντινό εστιατόριο. Κατευθυνθήκαμε στην παραδοσιακή γειτονιά της Skadarlija (Σκανταρλίγα), που ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας.
Με οδηγό το TripAdvisor, επιλέξαμε το εστιατόριο Sarajevski ćevap «To je to!» (Bulevar despota Stefana 21, Beograd), που είχε πολύ καλή αξιολόγηση (4,50/5,00 και Νο 21 από 1.252 Εστιατόρια – Βελιγράδι).

Το εστιατόριο φημίζεται για την Βοσνιακή παραδοσιακή κουζίνα του.
Δοκιμάσαμε το Pljeskavica (πλιασκέβιτσα), το τοπικό «βρώμικο». Είναι το χαρακτηριστικό τους burger μέσα σε ψωμί σαν την κυπριακή πίτα, το οποίο το φτιάχνουν με μοσχαρίσιο κιμά, και συνοδεύεται από γιαούρτι, κρεμμύδια, σκόρδο, μουστάρδα και ντομάτα. Ήταν εκπληκτικό και παρά το ότι είχαμε χορτάσει δε διστάσαμε να παραγγείλουμε και δύο επιπλέον πιάτα Sudzukice, τα οποία ήταν λουκάνικα από μοσχαρίσιο κρέας, επίσης σε ψωμί σαν την κυπριακή πίτα και με τα σχετικά συνοδευτικά.
Η κοπέλα που μας σέρβιρε ήταν γλυκύτατη και άψογη στην εξυπηρέτηση, με πολύ καλά αγγλικά. Καθώς συζητούσαμε μαζί της, για την όμορφη πόλη τους και την υπέροχη και ζέστη υποδοχή που μας επιφύλαξε, μας ρώτησε από πού ήμασταν. Της είπαμε ότι είμαστε Έλληνες.
Και δεν προλάβαμε να συνεχίσουμε και αμέσως ρώτησε: Από Θεσσαλονίκη; Χαλκιδική;
Από Αθήνα της απαντάμε.
Και η απάντησή της: Είναι μεγάλη πόλη η Αθήνα; Γλούπ!!!
Στην αρχή νόμισα ότι δεν κατάλαβε την πόλη, αλλά στην πορεία της συζήτησης αποδείχθηκε ότι δεν είχε ακούσει ποτέ για την Αθήνα!!!
Φάγαμε με μόλις 1850 Δηνάρια, ενώ όταν άφησα για tips 300 Δηνάρια, η κοπέλα μας χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο και με πολλά ευχαριστώ μας οδήγησε μέχρι την πόρτα, λέγοντάς μας ότι ελπίζει να μας ξαναδεί σύντομα. Κατσούφιασε όταν της είπαμε ότι κάνουμε roadtrtip και ότι είχαμε προγραμματίσει την αναχώρησή μας την επομένη το πρωί. Ίσως κάποια άλλη φορά της είπαμε και χαιρετηθήκαμε.

Για να χωνέψουμε ξεκινήσαμε μια βόλτα στον πεζόδρομο Skadarska. Είναι ένας πέτρινος πεζόδρομος μόλις 400 μέτρων, ο οποίος αποκαλείται και "Μονμάρτη" του Βελιγραδίου και μοιάζει με την δική μας Πλάκα.

Η διάσημη γειτονιά της Skadarlija, η οποία ονομάζεται και "Bohemian Quarter", είναι το πιο γραφικό κομμάτι στο ιστορικό κέντρο του Βελιγραδίου.

Εδώ σύχναζαν οι λογοτέχνες του περασμένου αιώνα. Μεταξύ αυτών ήταν και ο διάσημος συγγραφέας, ζωγράφος και ποιητής που έζησε και πέθανε στην Skadarlija, Djuro Jaksic.
Περάσαμε και από τα άγαλμα που απεικονίζει τον διάσημο Σέρβο Djuro Jaksic όπως ήταν πραγματικά. Από τη μία μεριά, αχρείος και μποέμ, από την άλλη ένας σοβαρός πατριωτικός λυρικός ποιητής και ζωγράφος.

Κατά μήκος του πεζοδρόμου υπάρχουν παραδοσιακά σερβικά ταβερνάκια, μπιστρό, μπαράκια και καφέ.

Λόγω της βροχής, που είχε σταματήσει πριν λίγο, η περιοχή ήταν σχετική άδεια και έτσι μας δόθηκε τη δυνατότητα να την απολαύσουμε στις λεπτομέρειές της, χωρίς τα πλήθη του κόσμου που γενικά την κατακλύζουν.

Από εκεί περπατήσαμε και πάλι μέχρι το Κοινοβούλιο της Σερβίας. Θέλαμε να το απολαύσουμε και το σούρουπο, άλλωστε όπως προανέφερα η περιοχή μας είχε συνεπάρει και μας ασκούσε μια ιδιαίτερη έλξη.

Φτάσαμε μέχρι την εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Ο ναός βρίσκεται δίπλα σ’ ένα όμορφο πάρκο. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ή στάση του αγάλματος του Αγίου. Φαίνεται σαν να του πήραν το κάθισμα!

Και ενώ άρχισαν να φωτίζονται τα κτίρια, η πόλη είχε αρχίσει να αποκτά άλλη μαγεία.

Εντύπωση μας έκανε το μνημείο που στήθηκε στην μνήμη των πεσόντων Σέρβων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Βρίσκεται στην άκρη του πάρκου Pioneer, απέναντι από το Κοινοβούλιο.
Οι λίθοι που έχουν τοποθετηθεί σε πυραμιδική μορφή είναι ένα αντίγραφο του παρατηρητηρίου (Καϊμακτσαλάν) Kajmakčalan που είχε στήσει ο Σερβικός στρατός στο Μακεδονικό Μέτωπο, γνωστό και ως Μέτωπο της Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Info:

• Το Μακεδονικό Μέτωπο, του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου σχηματίστηκε μετά από μια προσπάθεια των δυνάμεων της Αντάντ να βοηθήσουν το Βασίλειο της Σερβίας, το φθινόπωρο του 1915, να αντιμετωπίσει τη συντονισμένη επίθεση της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας και της Βουλγαρίας. Η βοήθεια της Αντάντ έφθασε αργά και οδήγησε στην πτώση της Σερβίας, ενώ η κατάσταση επιδεινώθηκε από την εσωτερική πολιτική κρίση στην Ελλάδα (βλ. Εθνικός Διχασμός). Τελικά, το μέτωπο σταθεροποιήθηκε και επεκτάθηκε από την ακτή της Αδριατικής στην Αλβανία μέχρι τον ποταμό Στρυμόνα, με τους Συμμάχους να συγκεντρώνουν μεγάλες δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν τον βουλγαρικό στρατό, ο οποίος λάμβανε ενισχύσεις από τις υπόλοιπες Κεντρικές Δυνάμεις. Το Μακεδονικό Μέτωπο παρέμεινε σχετικά σταθερό, παρά τις τοπικές αψιμαχίες, μέχρι τη μεγάλη συμμαχική επίθεση τον Σεπτέμβριο του 1918 που έληξε με την παράδοση της Βουλγαρίας και την απελευθέρωση της Σερβίας.

Και κρατώντας την δυνατή εικόνα του φωτισμένου παλατιού, επιστρέψαμε από τον ίδιο δρόμο για μια νυχτερινή βόλτα στην "Bohemian Quarter".

Καθίσαμε στο πεζούλι που σχημάτιζε η πηγή με το τρεχούμενο νερό, στο κέντρο του πεζοδρόμου, για να πιούμε μία cola και να απολαύσουμε την περατζάδα, αλλά και να πάρουμε τις δονήσεις της περιοχής. Μπροστά μας ήταν ένα ταβερνάκι, με μουσικούς που πήγαιναν από τραπέζι σε τραπέζι παίζοντας παραδοσιακά σερβικά τραγούδια. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιαστήκαμε με τις μελωδίες τους. Μάλλον θα έλεγα ότι δεν ακούγονταν. Ίσως είχαμε στη μνήμη μας τις ωραίες μελωδίες από τα τέσσερα κορίτσια με τα βιολιά, αλλά και μελωδίες και τραγούδια του Goran Bregovic.
Δίπλα, σ’ ένα κατάστημα με αναμνηστικά ψωνίσαμε τα σχετικά souvenirs και ένα μπουκάλι με ρακή δαμάσκηνου. Λίγο πιο κάτω στον πεζόδρομο είπαμε να δοκιμάσουμε μια γουλιά από την ρακή που πήραμε. Δεν είμαι ιδιαίτερα πότης, αλλά μου φάνηκε εξαιρετικά δυνατό ποτό. Πίνεις μια γουλιά και γίνεσαι πύραυλος.
Λίγο αργότερα κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο, ενώ ο μετρητής χιλιομέτρων στην εφαρμογή του τηλεφώνου έλεγε ότι σήμερα είχαμε περπατήσαμε 17,50 Km!

 

[Greg_ce]

3η ημέρα (Δευτέρα 29-07-2019)
Βελιγράδι – Ζάγκρεμπ – Λιουμπλιάνα

Ξεκινήσαμε την ημέρα με ένα πλούσιο σε θερμίδες πρωινό. Αφού φάγαμε, κάναμε check out και αποχαιρετήσαμε τις κοπέλες στην reception, που μαζί τους είχαμε αποκτήσει μια σχετική οικειότητα τις δύο αυτές ημέρες. Να σημειώσω, ότι όλο το προσωπικό του ξενοδοχείου είχε μια ευγένεια και πάντα μας χαιρετούσε με ένα ανεπιτήδευτο χαμόγελο, ενώ τα κορίτσια της reception πάντα μας ρωτούσαν, αν περάσαμε όμορφα και αν χρειαζόμασταν κάποια πληροφορία.

Στο πρόγραμμά μας, είχαμε να επισκεφτούμε το Ναό του Αγίου Σάββα, πριν αναχωρήσουμε από την όμορφη πόλη του Βελιγραδίου με τους υπέροχους, ζεστούς και προσηνείς κατοίκους της.

Ήταν πρωινό Δευτέρας και στους κεντρικούς δρόμους υπήρχε τρομερή κίνηση, ενώ σε συνδυασμό με τον τρόπο οδήγησης των Σέρβων, που προσπαθούν να χωθούν από παντού, μας έκανε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και υπομονετικοί στην οδήγηση.
Τελικά φτάσαμε στον περίφημο Ναό, αφού διανύσαμε μία απόσταση 5,2 Km σε 40 λεπτά.
Ο ναός του Αγίου Σάββα αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους ορθόδοξους ναούς στον κόσμο. Η κάτοψή του καλύπτει επιφάνεια 3500 μ2, ο τρούλλος του έχει διάμετρο 30,16 μ και ύψος 70 μ, ενώ το βάρος του τρούλλου υπολογίζεται στους 4000 τόνους. Ο κεντρικός τρούλος κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου στο έδαφος, ενώ η τοποθέτησή του στο ναό χρειάστηκε εργασία 40 ημερών! Εξωτερικά ο ναός, είναι πράγματι εντυπωσιακός, λόγω και μόνο του μεγέθους του. Δεν μπορέσαμε να δούμε το εσωτερικό του ναού, αφού γίνονταν εργασίες συντήρησης και δεν επιτρεπόταν η πρόσβαση.
Και μετά απ’ αυτή τη σύντομη επίσκεψή μας στο μεγαλύτερο θρησκευτικό κτίριο της πόλης, πήραμε τον αυτοκινητόδρομο Ε75, με προορισμό το Ζάγκρεμπ.

Βγαίνοντας από την παλιά πόλη, στο Νέο Βελιγράδι, συναντήσαμε τον Πύργο Genex. Τον χαρακτηρίζουν ως την Δυτική Πύλη του Βελιγραδίου. Αποτελείται από δύο πύργους σκυροδέματος, με συνολικά 35 ορόφους, που συνδέονται με μια δομή γέφυρας στον 26ο όροφο. Το ύψος του κτιρίου είναι 135 μ.
Είναι ένα βαρύ και ακαλαίσθητο κτίριο, αντιπροσωπευτικό δείγμα brutalistic αρχιτεκτονικής (brutalist architecture). Άρχισε να κατασκευάζεται το 1980, ως ένδειξη κύρους και ευημερίας, που προσπαθούσε να προβάλει η γιουγκοσλαβική κουμμουνιστική προπαγάνδα.
Συνεχίσαμε στον αυτοκινητόδρομο Ε70. Λίγο πριν τα τελευταία διόδια της Σερβίας, είδαμε ένα αυτοκίνητο μπροστά μας να κινείται σ’ όλο το εύρος των δύο λωρίδων κυκλοφορίας, κάνοντας μία αριστερά, μία δεξιά, με σχετικά χαμηλή ταχύτητα. Ήταν ένας τύπος περίπου 65 χρονών, που είχε γύρει επάνω στο τιμόνι και με γουρλωμένα μάτια, προσπαθούσε να δει το δρόμο, που ήταν μία ευθεία!!! Προφανώς, ήταν τύφλα στο μεθύσι!!!
Τα σύνορα της Κροατίας από το Βελιγράδι απέχουν περίπου 110 Km, ενώ λίγο πριν το συνοριακό πέρασμα πληρώσαμε τα τελευταία διόδια στη Σερβία.

Tips:

• Απαιτεί μεγάλη προσοχή και εγρήγορση η οδήγηση στην Σερβία.

Info:

• Το κόστος των διοδίων Beograd – Sid (πριν τα σύνορα με την Κροατία) είναι 410 RSD (Δηνάριο Σερβίας), ή 3,50 €.

Φτάνοντας στα σύνορα αντικρύσαμε μία μεγάλη ουρά από νταλίκες να περιμένουν τον τελωνειακό έλεγχο. Ευτυχώς, τα επιβατικά αυτοκίνητα κινούνταν σε διαφορετική σειρά και περάσαμε και τους δύο συνοριακούς ελέγχους με μικρή καθυστέρηση. Συνολικά χρειαστήκαμε 35 λεπτά και για τους δύο ελέγχους, ενώ μας ζητήθηκαν μόνο οι ταυτότητές μας.
Μπαίνοντας στην Κροατία, αμέσως μετά το συνοριακό πέρασμα, αντικρύζεις τα πρώτα διόδια. Στα διόδια της Κροατίας, ακολουθείται το σύστημα του εισιτηρίου εισόδου στο αυτοκινητόδρομο και πληρώνεις βάσει των χιλιομέτρων που διανύεις.
Ο αυτοκινητόδρομος Ε70, μέχρι το Ζάγκρεμπ δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι κυρίως πεδινός με δύο λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και Λ.Ε.Α. Σε πολλά σημεία του, υπάρχουν όμορφες συστοιχίες από δένδρα και στις δύο κατευθύνσεις. Έτσι κινείσαι σ’ ένα πολύ καλό αυτοκινητόδρομο με μεγάλες ευθείες, έχοντας στο οπτικό σου πεδίο τον ορίζοντα του δρόμου, ενώ στα αριστερά και στα δεξιά σου ένα καταπράσινο περιβάλλον.
Λίγο πριν το Ζάγκρεμπ, κάναμε μία στάση για ανεφοδιασμό καυσίμων και για ένα espresso στο σταθμό εξυπηρέτησης INA, Ulica Slavka Kolara 84A, 10370, Obedišće Ježevsko. Η βενζίνη Eurosuper 100 είχε 10,97 Kn/lt (περίπου 1,49 €/lt). Μετά τη ολιγόλεπτη στάση μας, σε απόσταση περίπου 2 Km συναντήσαμε τον πρώτο σταθμό διοδίων στον οποίο έπρεπε να πληρώσουμε το αντίτιμο σύμφωνα με τα km που διανύσαμε. Το εισιτήριο εισόδου που είχαμε πάρει από τον πρώτο σταθμό διοδίων, το τοποθετήσαμε στο μηχάνημα και μας υπολόγισε το κόστος διέλευσης.

Info:

• Το κόστος των διοδίων Lipovac (από τα σύνορα της Κροατίας με τη Σερβία) - Zagreb ήταν 141 Kn (Κούνα), ή 19,15 €.

Ζάγκρεμπ

Φτάσαμε στο Ζάγκρεμπ στις 15:00 και σταθμεύσαμε στο υπόγειο parking Langov Trg Garage, ακριβώς πίσω από τον Καθεδρικό ναό.

Ξεκινήσαμε την γνωριμία με την πόλη, ανηφορίζοντας προς την πλατεία του Καθεδρικού ναού. Ο ναός, που είναι το ψηλότερο κτίριο της Κροατίας, χρονολογείται από τον 13ο αιώνα, ενώ ανοικοδομήθηκε σε μεγάλο βαθμό μετά από έναν καταστροφικό σεισμό το 1880.

Είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στους βασιλείς Άγιο Στέφανο και Άγιο Λαδισλάβο. Τα κωδωνοστάσια, που το ύψος τους αγγίζει τα 108 μέτρα, είναι ορατά από τα περισσότερα μέρη της πόλης.

Για την είσοδο στο εσωτερικό του ναού, δεν χρειάζεται εισιτήριο. Ο ναός είναι επιβλητικός και μεγαλοπρεπής στο εσωτερικό του.

Μπροστά από το ιερό του ναού, υπάρχει το λείψανο του καρδινάλιου Aloysius Stepinac (Αλόσιους Στέπινατς), στο οποίο προσεύχονται οι προσκυνητές, με ιδιαίτερη ευλάβεια. Ο Stepinac (Στέπινατς) υπηρέτησε ως Αρχιεπίσκοπος του Ζάγκρεμπ από το 1937 και τον θεωρούν ένα από τους μεγαλύτερους πατριώτες του 20ού αιώνα.
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Stepinac έδωσε χείρα βοήθειας στους πρόσφυγες και στους διωκόμενους. Η πόρτα του ήταν πάντα ανοικτή όχι μόνο για τους Κροάτες, αλλά και για Εβραίους, Σέρβους και Σλοβένους που χρειάζονταν τη βοήθειά του. Εξαιτίας της δράσης του, ο Πάπας Πίος ο XII δήλωσε ότι «αυτός ο Κροάτης Καρδινάλιος είναι ο σημαντικότερος ιερέας της Καθολικής Εκκλησίας».

Λίγο πιο κάτω από τον Καθεδρικό, βρίσκεται η κεντρική υπαίθρια αγορά του Ζάγκρεμπ, στην μεγάλη πλατεία Dolac. Είναι μία λαϊκή αγορά, με αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, που λειτουργεί τις καθημερινές από τις 6:30 έως τις 15:00, τα Σάββατα έως τις 14:00 και τις Κυριακές έως τις 13:00. Εμείς μόλις φτάσαμε η αγορά είχε αρχίσει να διαλύεται και οι πωλητές μάζευαν τους πάγκους τους.

Κατεβήκαμε τα σκαλάκια τις πλατείας και αμέσως μετά στρίψαμε δεξιά και ανηφορίσαμε προς την Άνω Πόλη.

Ανηφορική διαδρομή, αλλά τα μεσαιωνικά κτίρια που υπάρχουν στις δύο πλευρές του δρόμου, σε αποζημιώνουν. Επίσης, κατά μήκος του δρόμου υπάρχουν μπαράκια που έχουν στήσει μικρές εξέδρες με τραπέζια πάνω στα πεζοδρόμια, όπου μπορείς να έχεις μια μικρή ανάπαυλα δροσιάς.

Στο δρόμο συναντήσαμε το άγαλμα του Αγίου Γεωργίου, που σκοτώνει το δράκο. Ενώ αμέσως μετά, στο οπτικό μας πεδίο είχαμε την Πέτρινη Πύλη, που αποτελούσε την ανατολική πύλη των τειχών της παλαιάς μεσαιωνικής πόλης Gornji Grad (άνω πόλη) ή Gradec, του Ζάγκρεμπ.

Στο σημείο της Πέτρινης Πύλη, προϋπήρχε μια ξύλινη πύλη, η οποία στην πυρκαγιά που ξέσπασε το 1731, κάηκε μαζί με τα περισσότερα κτίσματα του Gradec. Από την ολική καταστροφή, σώθηκε μόνο μία εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας, που βρισκόταν μέσα στην Πέτρινη Πύλη. Η εικόνα από τότε θεωρείται θαυματουργή και σχεδόν όλες τις ώρες, άνθρωποι κάθε εθνικότητας προσεύχονται, ανάβουν κεριά και ζητούν από την Παναγία να τους κάνει κάποια χάρη. Απέναντι από την εικόνα υπήρχαν πάγκοι, γεμάτοι από κόσμο, που είχε έρθει να προσευχηθεί.

Και ανηφορίζοντας, φτάσαμε στην κεντρική πλατεία του Gradec, όπου βρίσκεται η διάσημη Εκκλησία του Αγίου Μάρκου.

Η εκκλησία του Αγίου Μάρκου (Crkva Sv Marka), χτίστηκε και αυτή τον 13ο αιώνα, όμως η πολύχρωμη στέγη της κατασκευάστηκε το 1880 από ζωγραφισμένα κεραμίδια που σχηματίζουν το οικόσημο του Ζάγκρεμπ και της Κροατίας.

Για την είσοδο στο εσωτερικό του ναού, δεν χρειάζεται εισιτήριο. Το εσωτερικό του, είναι εξαιρετικά λιτό. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε το άγαλμα της Παναγίας που κρατά το Χριστό. Είναι το μοναδικό άγαλμα της Παναγίας που θυμόμαστε, να την αποτυπώνει με τα πόδια «ανοιχτά», να κρατά στην αγκαλιά της το Χριστό.

Στην κεντρική πλατεία του Gradec, στα δεξιά του ναού βρίσκεται, το Κοινοβούλιο. Εξωτερικά είναι ένα όμορφο κτίριο σε νεοκλασικό ρυθμό.
Εδώ μάθαμε ότι, τα φανάρια που φωτίζουν την πλατεία λειτουργούν με φωταέριο και κάθε βράδυ τα ανάβει ένας φανοκόρος!

Αφού περιηγηθήκαμε αρκετά στην όμορφη πλατεία της Άνω Πόλης, ακολουθήσαμε την αντίστροφη πορεία για την επιστροφή. Συναντήσαμε και μια τύπισσα που πόζαρε στη φωτογράφο της, σε διάφορα σημεία του μεσαιωνικού πλακόστρωτου. Εδώ ανεβασμένη σ’ ένα πεζούλι προσπαθεί να πάρει την σωστή πόζα.

Κατηφορίζοντας περάσαμε και από την πολυσύχναστη οδό Tkalciceva, που είναι γεμάτη cafes, μικρά εστιατόρια και καταστήματα.

Κάναμε μια βόλτα στα μαγαζάκια με τα souvenirs και πήραμε όμορφα αναμνηστικά. Το Ζάγκρεμπ ήταν μία ευχάριστη έκπληξη για μας και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας να το ξαναεπισκεφτούμε.

Και μετά από αυτή τη μικρή περιήγησή μας στο κέντρο της πρωτεύουσας της Κροατίας, γοητευμένοι από την ατμόσφαιρα και την αισθητική της, κατευθυνθήκαμε προς το parking. Πληρώσαμε 14 Kn (Κούνα), για περίπου 2 ώρες στάθμευσης.

Info:

• Το εθνικό νόμισμα της Κροατίας είναι η Kuna (Kn). Η λέξη κούνα στα κροατικά σημαίνει κουνάβι, καθώς οι γούνες κουναβιών χρησιμοποιούνταν ως μέτρα αξίας.
• Η ωριαία χρέωση της στάθμευσης στο Langov Trg Garage, είναι τις καθημερινές από τις (08,00 - 21,00) 7,00 kn/ώρα, ενώ τη νύχτα από τις (21,00 - 08,00) 1,00 kn/ώρα. Υπάρχει η δυνατότητα πληρωμής με κάρτα.
• Η ισοτιμία των νομισμάτων τον Ιούλιο του 2019 ήταν: 1 € = 7,38 Kn.
• Στα περισσότερα καταστήματα δέχονται πληρωμές σε ευρώ.

Η ώρα ήταν λίγο πριν της 17:00 και η απόσταση μέχρι την Λιουμπλιάνα ήταν περίπου 150 km. Υπολογίζαμε να φτάσουμε σε 1,5 ώρες, ωστόσο έπρεπε να περάσουμε από έναν ακόμη συνοριακό έλεγχο, ο οποίος ανάλογα με την κίνηση που θα συναντούσαμε, θα μας προσέθετε επιπλέον χρόνο στην άφιξή μας.

Το Ζάγκρεμπ απέχει από τα σύνορα με τη Σλοβενία 25 Km, ενώ λίγο πριν τα σύνορα πληρώσαμε τα τελευταία διόδια στην Κροατία.

Info:

• Το κόστος των διοδίων Zagreb - Bregana (σύνορα της Κροατίας με τη Σλοβενία) ήταν 7 Kn (Κούνα), ή 0,95 €.
• Τα διόδια στην Κροατία μπορούν να πληρωθούν με μετρητά (Ευρώ ή Κούνα), με χρήση καρτών (χρεωστικών, πιστωτικών ή προπληρωμένων).
• Το κόστος των διοδίων καθορίζεται βάσει της χιλιομετρικής απόστασης που διανύεις στον αυτοκινητόδρομο. Αυτό, τον Ιούλιο του 2019, ήταν περίπου 40 Kn/100 Km.

Λίγο μετά ακολούθησε ο συνοριακός έλεγχος και στις δύο πλευρές των συνόρων Κροατίας - Σλοβενίας. Ο έλεγχος ήταν γρήγορος και τυπικός, αφού είχε μικρή ουρά αναμονής. Δείξαμε τις αστυνομικές μας ταυτότητες και περάσαμε χωρίς άλλη καθυστέρηση.
Περίπου 1 Km μετά τα σύνορα, σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο (Petrol BS Obrežje AC – vzhod) για να προμηθευτούμε την απαραίτητη βινιέτα της Σλοβενίας.

Info:

• Αντί διοδίων στους αυτοκινητόδρομους της Σλοβενίας, γίνεται χρήση βινιέτας. Η βινιέτα έχει συγκεκριμένη διάρκεια και πρέπει να επικολληθεί στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Η διάρκειά της, ξεκινά από την ημέρα που έχει σημειωθεί κατά την αγορά της.
• H εβδομαδιαία βινιέτα στη Σλοβενία στοιχίζει 15 €.

Λιουμπλιάνα

Το τοπίο, μπαίνοντας στην Σλοβενία, άρχισε να γίνεται ενδιαφέρον.

Στις 19:00 περίπου, τοπική ώρα, φτάσαμε στο Ξενοδοχείο (Hotel NOX). Το ξενοδοχείο το επιλέξαμε λόγω της ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής του, αλλά και γιατί διέθετε ασφαλή και δωρεάν χώρο στάθμευσης.
Φτάνοντας στη reception, μας υποδέχθηκε ένας εκπληκτικός τύπος. Ο Nick. Εντάξει, ο τύπος ήταν το κάτι άλλο! Είχε φοβερό χιούμορ, ήταν προσηνής και ιδιαίτερα ευφυής, ενώ μας έκανε να ξεκαρδιστούμε στα γέλια με τις ατάκες του. Μεγάλη πλάκα είχε όταν μας παρουσίασε τα ιδιαίτερα δωμάτια του ξενοδοχείου, μέσω ενός φωτογραφικού άλμπουμ, όπου μας άφησε να διαλέξουμε το δωμάτιο που επιθυμούμε.
Στο ξενοδοχείο το κάθε δωμάτιο ήταν διαφορετικό. Όπως μας είπε, ο Nick, το κάθε δωμάτιο διακοσμήθηκε από διαφορετικό Σλοβάκο σχεδιαστή, ο οποίος αποτύπωσε στον χώρο την έμπνευσή του. Τα ονόματα και μόνο των δωματίων τονίζουν την διαφορετικότητά τους. Μερικά απ’ αυτά ήταν: Capsule, Curv-ed, Terra Rossa, iRoom, Rawmeo & Industria, Alpes Ski κ.λ.π.
Διαλέξαμε τελικά αυτό που μας πρότεινε ο Nick, αφού μας κέρδισε τόσο, ως χαρακτήρας. Το Terra rossa.
Στη συνέχεια, προτού ανεβούμε στο δωμάτιο, μας έκανε μια πλήρη αναφορά για τα αξιόλογα μέρη που πρέπει να επισκεφθούμε στην πόλη, μας έδωσε πληροφορίες για το που θα παρκάρουμε και μας πρότεινε εστιατόρια για φαγητό.
Αφού ευχαριστήσαμε τον Nick, κατευθυνθήκαμε προς το δωμάτιο.
Ανοίγοντας την πόρτα, ένα επιφώνημα θαυμασμού βγήκε από τα χείλη μας! Ουάουουου... Το δωμάτιο ήταν στο σύνολό του επενδυμένο με ξύλο χρώματος κόκκινου – καφέ και ήταν ο λόγος που είχε πάρει το όνομά του «Terra rossa». Όπως έγραφε ο σχετικός οδηγός το ξύλο ήταν από φτελιά και η έμπνευση προέρχονταν από το κοκκινόχρωμο χρώμα του εδάφους που υπάρχει στα διάκενα των πετρωμάτων που έχουν υποστεί καρστική διάβρωση, αλλά και από το χρώμα των εδαφών που συναντάμε στη Μεσόγειο.
Το κρεβάτι ήταν υλοποιημένο σ’ ένα υπερυψωμένο ξύλινο βάθρο που αποτελούσε συνέχεια της επίτοιχης επένδυσης, ενώ στην περίμετρό του υπήρχε ατμοσφαιρικός επιδαπέδιος φωτισμός με spots τύπου led.
Και ερχόμαστε στο χώρο του λουτρού – douche, ο τοίχος του οποίου ήταν γυάλινος προς την πλευρά του δωματίου και διακοσμημένος με κλαδιά δένδρου με πουλάκια. Σου έδινε την δυνατότητα της συνέχειας και της διαφάνειας με το υπόλοιπο χώρο του δωματίου όταν το επιθυμούσες, ενώ υπήρχε και η δυνατότητα να παραμείνει ξεχωριστό και ιδιωτικό μέσω μίας κουρτίνας που βρίσκονταν εξωτερικά του λουτρού.
Ήταν ένα ιδιαίτερο δωμάτιο, ζεστό, αισθησιακό και φιλόξενο, με μία ασυνήθιστη διακόσμηση και με ξεχωριστή αρχιτεκτονική. Εδώ θα σημειώσω ότι το mini bar στο δωμάτιο ήταν δωρεάν για όλα τα είδη του, το οποίο περιλάμβανε μέχρι και μπύρες.

Η θέα στο δάσος από το παράθυρο του δωματίου.

Δεν μείναμε για πολύ στο ξενοδοχείο και ξεκινήσαμε στις 20:20 για την πρώτη γνωριμία με την Λιουμπλιάνα. Το ξενοδοχείο απείχε 7,20 Km από το parking Kongresni Trg, που μας είχε προτείνει ο Nick. Φτάσαμε στο parking σε 15λεπτά. Ήταν κάτω από την πλατεία «Congress Square”, ενώ μόλις βγήκαμε αντικρίσαμε τον ποταμό Λιουμπλιάνικα και ακριβώς απέναντι το κάστρο. Εδώ να σημειώσω ότι είχα ως πρώτη επιλογή το parking garage Kozolec, το οποίο βρισκόταν σε απόσταση 850 m από το κέντρο και την τριπλή γέφυρα, ενώ αυτό που μας πρότεινε ο Nick βρισκόταν σε απόσταση μόλις 200 m.
Η Λιουμπλιάνα μας μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Μια πόλη με φοβερό παλμό και ζωντάνια. Τα πάντα εξελίσσονται στις δύο πλευρές του ποταμού κατά μήκος του οποίου υπήρχαν μπαράκια, μπιστρό, μπυραρίες, εστιατόρια, καφέ κ.λπ.
Μια ιδιαίτερα νεανική πόλη, που όσο σουρούπωνε έβγαζε μεγαλύτερο ερωτισμό. Πολλά ζευγαράκια περπατούσαν χέρι – χέρι και άλλα ερωτοτροπούσαν στο μισοσκόταδο.

Κάνοντας ένα ρομαντικό περίπατο στις όχθες του Λιουμπλιάνικα, φτάσαμε στην τριπλή γέφυρα. Ένα έργο του διάσημου αρχιτέκτονα του 20ου αιώνα Joze Plecnik. Το χαρακτηριστικό των τριών γεφυρών είναι τα κιγκλιδώματα από πέτρινα κολωνάκια τύπου μπαλούστρας. Η τριπλή γέφυρα είναι το σημείο διασταύρωσης των δύο αστικών αξόνων του κέντρου της Λιουμπλιάνας. Του άξονα του νερού και του άξονα που συνδέει την πόλη με το κάστρο της Λιουμπλιάνα.
Στο βάθος διακρίνεται η Φραγκισκανική Εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Περπατήσαμε αρκετά και στις δύο πλευρές του ποταμού και φτάσαμε στην Butchers' Bridge. Η γέφυρα ονομάστηκε έτσι διότι πάνω σ’ αυτή οι κρεοπώληδες έστηναν πάγκους και πουλούσαν τα προϊόντα τους. Σήμερα, είναι η γέφυρα όπου οι ερωτευμένοι κλειδώνουν τον έρωτά τους με λουκέτο!!

Στη μία πλευρά της γέφυρας βρίσκεται το εστιατόριο Restavracija Most, που μας είχε προτείνει για φαγητό ο Nick. Το επιλέξαμε και παραγγείλαμε χοιρινά παιδάκια ψημένα στα κάρβουνα (charcoal grilled pork ribs with barbecue sauce, young potatoes and vegetables) και δύο εξαιρετικές σταρένιες μπύρες Βαυαρίας Ayinger Urweisse. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, ποιοτικό και νόστιμο, ενώ ο σερβιτόρος ήταν συνεχώς δίπλα μας, με μία διακριτική ευγένεια, για οτιδήποτε επιθυμούσαμε.

Και αφού απολαύσαμε το φαγητό μας δίπλα στο ποτάμι, συνεχίσαμε τη βόλτα μας, μέχρι την Dragon Bridge.

H γέφυρα των δράκων οριοθετεί την Παλιά πόλη της Λιουμπλιάνας. Στα τέσσερα σημεία της έχει από ένα δράκο, που είναι ο φύλακας της γέφυρας. Ο δράκος επίσης, αποτελεί και το εθνικό σύμβολο της Σλοβενίας.

Ο μύθος λέει ότι αυτός ο μεταλλικός δράκος κουνάει την ουρά του όταν περνά την γέφυρα μια παρθένα κοπέλα.

Και μετά την ωραία περιήγησή μας, κατευθυνόμενοι προς τον χώρο στάθμευσης, αποτυπώναμε στη μνήμη μας τις όμορφες εικόνες της φωταγωγημένης πόλης.
Η ώρα ήταν 23:00 και αφού πληρώσαμε 4,50 € για περίπου τρείς ώρες στάθμευσης, κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο γύρω από την Παλιά πόλη και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο, για να απολαύσουμε το υπέροχο δωμάτιό μας.
Info:

• Η ωριαία χρέωση της στάθμευσης στο Parking Kongresni Trg, είναι 1,50 €/h για τις τρείς πρώτες ώρες και 2,40 €/h για τις ώρες πέραν των τριών. Υπάρχει η δυνατότητα πληρωμής με κάρτα.

 

[Greg_ce]

4η ημέρα (Τρίτη 30-07-2019)

Λιουμπλιάνα

Ξεκινήσαμε την ημέρα μας με ένα υπέροχο πρωινό στο ξενοδοχείο NOX. Το ξενοδοχείο προσέφερε ένα πλήρες και ποιοτικό πρωινό, ίσως το καλύτερο απ’ όλα τα πρωινά που είχαμε σ’ όλη την εκδρομή.

Και δεν αργήσαμε να πάρουμε τον δρόμο, για μία πρωινή περιήγηση στην πόλη.

Σταθμεύσαμε στο Parking του πάρκου Tivoli, στις 10:00. Ο χώρος στάθμευσης είναι υπαίθριος με πολλές και άνετες θέσεις στάθμευσης, ενώ υπάρχει αρκετή σκιά εξαιτίας των πολλών και ψηλών δένδρων που υπάρχουν στο χώρο. Η απόσταση του πάρκου από το κέντρο της πόλης είναι περίπου 1300 μ.

Κατευθυνθήκαμε προς την τριπλή γέφυρα, με τα πόδια, ενώ στο δρόμο μας συναντήσαμε ειδικούς χώρους στάθμευσης αμιγώς ηλεκτρικών αυτοκινήτων, στους οποίους υπήρχαν υποδομές για την φόρτισή τους.

Στην οδό Miklosich, συναντήσαμε το κτίριο της Cooperative Business Bank (Συνεργατικής Επιχειρηματικής Τράπεζας). Είναι ένα κτίριο που σχεδιάστηκε το 1921 από τον αρχιτέκτονα Ivan Vurnik (Ιβάν Βούρνικ). Η εξωτερική διακόσμηση της κυρίας όψης του, είναι ένα είδος Art Nouveau αρχιτεκτονικής και έγινε με διακοσμητικά στολίδια στα χρώματα της σλοβένικης σημαίας, του λευκού, μπλε και κόκκινου χρώματος. Οι Σλοβένοι το αποκαλούν "το πιο όμορφο κτίριο" στη Λιουμπλιάνα.

Ο δρόμος μας έβγαλε στην πλατεία Prešeren Square. Η πλατεία αυτή βρίσκεται δίπλα στην τριπλή γέφυρα και έχει το όνομα του Σλοβένου ρομαντικού ποιητή France Prešeren. Η Λιουμπλιάνα είναι ίσως μια από τις λίγες πόλεις στον κόσμο των οποίων η κεντρική πλατεία είναι διακοσμημένη με ένα άγαλμα ποιητή, αντί με ένα άγαλμα πολιτικού ή στρατιωτικού ήρωα.

Κάναμε μια βόλτα στα σοκάκια της πόλης και συναντήσαμε την μεγάλη υπαίθρια αγορά. Εδώ πουλιούνται λαχανικά, φρούτα, αλλά και λουλούδια, ρούχα, αναμνηστικά.

Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου.

Στον νότιο πλαϊνό του τοίχο του Ναού, έχει ένα ηλιακό ρολόι με λατινικούς αριθμούς και με την επιγραφή: «Nescitis diem neque horam», που σημαίνει: «Αγνοείς την ημέρα και όχι την ώρα».

Η πλαϊνή πόρτα του Ναού, ονομάζεται Πόρτα της Λιουμπλιάνας. Είναι επενδυμένη με χαλκό, που απεικονίζει τα πορτρέτα των έξι επισκόπων της Λιουμπλιάνας του 20ού αιώνα.

Στον ίδιο δρόμο, λίγα βήματα παραπέρα από τον Καθεδρικό Ναό, βρίσκεται το Δημαρχείο της Πόλης.

Μπαίνοντας μέσα στο κτίριο είδαμε ένα άγαλμα του 17ου αιώνα, εμπνευσμένο από την Ελληνική μυθολογία, που αναπαριστά τον Ηρακλή να σκοτώνει το λιοντάρι της Νεμέας.

Και στην επέκταση της εισόδου, συναντήσαμε την κεντρική αψιδωτή αυλή, που λειτουργούσε ως χώρος έκθεσης. Ο σκοπός του εκθεσιακού χώρου ήταν η προβολή έργων που υλοποιούνται στο Δήμο της Λιουμπλιάνας. Έτσι είχε μία εκτενή αναφορά στην αρχιτεκτονική σύλληψη και την περιγραφή των σύγχρονων κτιρίων που υλοποιούνται στην πόλη, με εκθέματα των σχεδίων, των μακετών, αλλά και αναφορά των τεχνικών, που εφαρμόστηκαν στην κατασκευή των.

Στα δεξιά του κεντρικού χώρου του κτιρίου, υπάρχει μία εσωτερική αυλή που η οροφή της καλύπτεται από γυαλί και έτσι δημιουργεί ένα ηλιακό αίθριο.

Και συνεχίσαμε την βόλτα μας κατευθυνόμενοι στο funicular, που θα μας ανέβαζε στο κάστρο της πόλης.

Info:

• Η είσοδος στο κτίριο του Δημαρχείου και στους εκθεσιακούς του χώρους είναι δωρεάν.
• Το εισιτήριο του funicular για το κάστρο με επιστροφή είναι 4,00 €/άτομο.

Η θέα από το κάστρο σε ολόκληρη την πόλη είναι ένας από τους λόγους που αξίζει να το επισκεφτείς.

Στο εσωτερικό του υπάρχουν εστιατόρια και καφετέριες.

Σε ειδικό χώρο του κάστρου υπάρχει ένα εκθετήριο με τα όπλα και τις πανοπλίες που χρησιμοποιήθηκαν από τους υπερασπιστές του, στο διάβα των χρόνων.

Στο εσωτερικό του κάστρου υπάρχει το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου και είναι ένα από τα παλαιότερα κτίσματα του κάστρου, που χρονολογείται από το 1489.
Ο θρύλος λέει ότι ένας τεράστιος δράκος ζούσε κάτω από το Κάστρο και κατασπάραζε τις παρθένες κοπέλες που ζούσαν στην περιοχή. Ένας τολμηρός ιππότης που ονομαζόταν Γεώργιος επισκέφθηκε την πόλη και κατάφερε να σκοτώσει τον δράκο και να την γλυτώσει από τον ετήσιο φόρο του αίματος.
Έτσι προς τιμήν του, οι κάτοικοι έδωσαν το όνομα του σωτήρα τους στο ναό.

Το παρεκκλήσι το 1747 διακοσμήθηκε με τα οικόσημα των Δουκών της Carniola (Carniola = ήταν περιοχή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που ιδρύθηκε υπό την κυριαρχία των Αψβούργων, με διοικητικό κέντρο την Λιουμπλιάνα).

Είναι σπάνιο και παράδοξο μια εκκλησία να διακοσμείται με οικόσημα, αντί με μορφές αγίων, αγγέλων και ιερών συμβόλων.

Την ημέρα της επίσκεψής μας, σε ειδική αίθουσα του κάστρου, υπήρχε έκθεση μιας Σλοβένας εικαστικού με θέμα τον ελέφαντα και το κοριτσάκι.

Για μένα, η έκθεση αυτή με τις εικόνες των ελεφάντων και το κοριτσάκι, έδωσε ένα μεγάλο θετικό πρόσημο στο Κάστρο. Βλέπετε ο ελέφαντας είναι το αγαπημένο μου ζώο!

Κάναμε μία βόλτα και στο εξωτερικό του κάστρου από την νότια πλευρά του.

Συναντήσαμε το Μνημείο Αγροτικής Επανάστασης. Το μνημείο στήθηκε για την μεγάλη εξέγερση των αγροτών το 1515, στην οποία διεκδίκησαν τα δικαιώματά τους, απέναντι στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους.

Και ξαφνικά, σαν να βγήκαν από το χθες, ένα αγόρι και μία κοπέλα ντυμένοι με τις ενδυμασίες που παρέπεμπαν σε μια άλλη εποχή, εμφανίστηκαν μέσα από το κάστρο.
Αποδείχθηκε στην συνέχεια ότι ήταν ξεναγοί που ντύθηκαν έτσι για να εντυπωσιάσουν, αλλά και να προσφέρουν μια διαφορετική εμπειρία σ’ ένα group τουριστών.

Και πήραμε ξανά το τελεφερίκ για την κάθοδό μας.

Βρεθήκαμε και πάλι στην Butcher Bridge. Κοντά σ’ αυτήν, υπήρχε ένα από τα πολλά μοντέρνα αγάλματα που έχουν τοποθετηθεί στον παραποτάμιο πεζόδρομο, του διάσημου Σλοβάκου γλύπτη Jakov Brdar.

Κάναμε μια στάση δίπλα στο ποτάμι, στη μπυραρία Premier Pub, για να ξεδιψάσουμε με μια τοπική μπύρα Union.

Και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για το πάρκο Tivoli, όπου είχαμε σταθμεύσει. Στο δρόμο συναντήσαμε εξαιρετικά κτίρια που μας κέντρισαν την προσοχή και το φωτογραφικό ενδιαφέρον.
Φτάσαμε στο parking στις 14:55 και πληρώσαμε 2,40 € για σχεδόν 5 ώρες στάθμευσης.
Κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο για siesta, προκειμένου να ξεκουραστούμε και να οργανωθούμε για την απογευματινή μας έξοδο.

Το απόγευμα, σταθμεύσαμε στο Parking Kongresni και ξεκινήσαμε να βολτάρουμε στους πεζόδρομους γύρω από το ποτάμι. Η πληροφορία που είχαμε από τον Nick, για καλό φαγητό, με εξαιρετικά κρέατα, ήταν το Sorbara Steak House.

Στο δρόμο για το εστιατόριο, σταθήκαμε για λίγο στην γέφυρα των τσαγκάρηδων (Cobblers bridge). Η ονομασία της γέφυρας παραπέμπει στις δραστηριότητες που εξελίσσονταν σ’ αυτή στους παλαιότερους χρόνους. Σήμερα είναι ένα καλλιτεχνικό στέκι των μουσικών του δρόμου.

Και λίγο πιο κάτω συναντήσαμε το σιντριβάνι του Ηρακλή (Hercules fountain).

Καταλήξαμε τελικά για φαγητό στην pizzeria Aroma, διότι μας εξασφάλιζε μια πανέμορφη θέα δίπλα στο ποτάμι, κάτι το οποίο δεν μπορέσαμε να βρούμε στην αρχική μας επιλογή που ήταν το μπριζολάδικο Sorbara Steak House, αφού τα τραπέζια δίπλα στο ποτάμι ήταν γεμάτα.

Σύμφωνα με το ενημερωτικό του καταστήματος η pizzeria Aroma στεγάζεται στο παλαιότερο σπίτι της Σλοβενίας, στο οποίο έζησε το 1562 ο μεγάλος Σλοβένος συγγραφέας Primož Trubar.

Διαλέξαμε μία κλασσική και μία πικάντικη πίτσα (pizza kozolec). Την πικάντικη όμως, δεν μπορέσαμε να την φάμε, διότι είχε μια ιδιαίτερη καυτερή κρέμα, που δεν ήταν των γούστων μας.

Μετά το φαγητό, κάναμε μερικές ακόμα βόλτες και θαυμάσαμε για μια ακόμη φορά τα φωτισμένα αξιοθέατα.

Η Λιουμπλιάνα μας άφησε την αίσθηση ότι, είναι μία από τις πιο όμορφες, νεανικές και ατμοσφαιρικές ευρωπαϊκές πόλεις, που πραγματικά αξίζει να περπατήσεις, να ζήσεις και να αισθανθείς τις δονήσεις που πηγάζουν από την ομορφιά της.

 

[Greg_ce]

5η ημέρα (Τετάρτη 31-07-2019)

Λιουμπλιάνα – Μπλέντ – Σάλτσμπουργκ

Σήμερα η ημέρα ξεκίνησε με δροσούλα αλλά και μ’ έναν υπέροχο ήλιο, που σε γέμιζε επιθυμίες για δράση και περιπέτεια.
Κάναμε checkout στο ξενοδοχείο αφού πληρώσαμε τον δημοτικό φόρο, που για τις δύο διανυκτερεύσεις ήταν 12,52 € και ξεκινήσαμε για την λίμνη Μπλέντ.

Μπλέντ

Η ώρα ήταν 8:50 και είχαμε να διανύσουμε 55 Km μέχρι τη λίμνη. Πήραμε τον αυτοκινητόδρομο Α2/Ε61 και μετά από 25 λεπτά στρίψαμε στη διασταύρωση για Lesce και Bled.
Η κίνηση για την λίμνη είχε αρχίσει να γίνεται έντονη. Από τη διασταύρωση, για μια απόσταση 5 km, κάναμε περίπου 30 λεπτά, παρά την σχετικά πρωινή ώρα.
Σιγά σιγά άρχισε να διακρίνεται η παραμυθένια λίμνη. Το νησάκι στη μέση της λίμνης, το υπέροχο καταπράσινο τοπίο, ο συνδυασμός της λίμνης με τις κορυφογραμμές των Ιουλιανών Άλπεων, δημιουργούσε ένα ονειρικό σκηνικό.

Ακολουθήσαμε την νότια διαδρομή της λίμνης, αναζητώντας ένα σημείο στάθμευσης. Μάταια όμως. Γύρω από τη λίμνη δεν υπάρχει χώρος ούτε για ολιγόλεπτη στάθμευση, ώστε να μπορέσεις να βγάλεις κάποιες αναμνηστικές φωτογραφίες. Έτσι, κάναμε βόλτες με το αυτοκίνητο φωτογραφίζοντας το τοπίο. Φτάσαμε μέχρι και την περίφημη βίλα Μπλέντ και τελικά καταλήξαμε στο camping που βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της λίμνης. Εκεί υπάρχει χώρος στάθμευσης.
Και ενώ είχαμε σταθμεύσει στο δρόμο έξω από το camping και συζητούσαμε για το τι να κάνουμε, βρεθήκαμε στο δίλημμα:
Να σταθμεύσουμε και να πάρουμε το βαρκάκι για το νησάκι;
Ή μήπως να κάνουμε άλλη μία βόλτα με το αυτοκίνητο και να κατευθυνθούμε προς το κάστρο;
Έτσι μείναμε αρκετά λεπτά εκεί, απολαμβάνοντας τη λίμνη και το τοπίο.
Ξαφνικά βλέπουμε ένα κύριο, περίπου 80 ετών να κατευθύνεται προς το μέρος μας.
Ωχ, κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και κάναμε την ίδια σκέψη.
Μάλλον θα μας ψέξει για τον χώρο που σταθμεύσαμε το αυτοκίνητο!
Ακριβώς το αντίθετο!!!
Ο Κύριος μας πλησίασε και φτάνοντας κοντά μας, κοιτώντας την πινακίδα του αυτοκινήτου, φώναξε σαν μας ήξερε χρόνια… «Γκρέτσι»!!!
Μας πρότεινε το χέρι του, για να μας χαιρετήσει. Μια ζεστή χειραψία και χαμόγελα από μέρους μας, τον έκαναν να θέλει να μας ξεναγήσει, να μας πει τα πάντα για τον τόπο και την ιστορία του.
Μιλούσε μόνο Σλοβένικα και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τίποτα. Μας έδειξε με τα χέρια του ότι βρίσκεται εκεί 65 χρόνια και κάνοντας μία κυκλική κίνηση των χεριών του, μας είπε ότι όλα αυτά τα έφτιαξε ο Τίτο.
Χαμογελούσαμε αμήχανα, ενώ εκείνος συνέχισε να μιλάει, χρησιμοποιώντας και κάποιες λέξεις στα Αγγλικά.
Κάτι ανέφερε για την Βίλα Μπλέντ και έδειχνε με το χέρι τη θέση της.
Αισθανθήκαμε λίγο άβολα, που δεν μπορούσαμε να εισπράξουμε την γνώση του, αλλά διαβάζαμε στη γλώσσα του σώματός του την καλοσύνη του και την αγάπη του για τους Έλληνες.
Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε, μας κοίταξε κατάματα και μ’ ένα μικρό αναστεναγμό «Άχ Γκρέτσι…», μας έσφιξε τα χέρια και μας αποχαιρέτησε.
Αυτός ο άνθρωπος, που δεν θυμάμαι το όνομά του, είχε ζήσει την σοσιαλιστική περίοδο της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας και έδειχνε να τρέφει ιδιαίτερο θαυμασμό για τον Τίτο, αλλά και αγάπη για τους Έλληνες.

Info:

• Ο Τίτο ήταν μία από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του παγκόσμιου Κομμουνιστικού κινήματος. Ήταν ο ηγέτης που το 1948 ήρθε σε ρήξη με τον πανίσχυρο Στάλιν και εξαιτίας αυτού η Γιουγκοσλαβία εξεδιώχθη από μέλος του Γραφείου Πληροφοριών (Κομινφόρμ) των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Ο Τίτο κατηγορήθηκε τότε, για απόκλιση από τις αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού. Έτσι αναδείχτηκε ο πρώτος, ως τότε, κομμουνιστής ηγέτης που αψήφησε τον Στάλιν και κατόρθωσε να επιζήσει πολιτικά.
• Ήταν ο ηγέτης που υιοθέτησε την πολιτική των ίσων αποστάσεων, από το σοβιετικό στρατόπεδο, αλλά και από το αντισοβιετικό της Δύσης. Αυτό τον ανέδειξε σε ηγέτη του Κινήματος των Αδέσμευτων Κρατών. Έτσι σύναψε εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις με ηγέτες άλλων χωρών που δεν επιθυμούσαν να ευθυγραμμιστούν πλήρως με καμία από τις δύο παρατάξεις, όπως ο Αιγύπτιος Νάσερ και ο Ινδός Νεχρού.
• Στη Σλοβενία, όπου γεννήθηκε η μητέρα του Τίτο, οι νέοι φορούν μπλουζάκια με την προσωπογραφία του Τίτο, και τον παρομοιάζουν με τον Βαλκάνιο Τσε Γκεβάρα, ενώ οι ηλικιωμένοι εξακολουθούν να τον ευχαριστούν για την αντίσταση του στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την ταχεία βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της χώρας.

Η Βίλα Μπλεντ (Villa Bled), ήταν μία από τις δεκάδες θερινές κατοικίες του Τίτο, στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Χτίστηκε σύμφωνα με τις οδηγίες του Τίτο το 1947, με μνημειακό στυλ. Σήμερα λειτουργεί ως ξενοδοχείο. Στις αρχές του 20ου αιώνα αποτελούσε το καλύτερο θεραπευτικό θέρετρο της αυστριακής αυτοκρατορίας, λόγω των θερμών λουτρών, προσελκύοντας αμέτρητους επισκέπτες της ευρωπαϊκής αριστοκρατικής ελίτ.

Και μετά απ’ αυτή την ωραία συνάντηση, κάναμε μια βόλτα στη λίμνη, φωτογραφίζοντας τις δραστηριότητες γύρω απ’ αυτήν, αλλά και το μαγικό τοπίο.

Το μικρό νησί στη μέση της λίμνης φιλοξενεί την Εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου, γνωστή και ως η Εκκλησία της Μαρίας της Βασίλισσας ή της Παναγίας της λίμνης Bled. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο κτήριο που κατασκευάστηκε το 17ο αιώνα και αποτέλεσε την αφορμή για να γεννηθούν αρκετοί μύθοι και τοπικές παραδόσεις.
Λέγεται ότι όταν χτυπήσεις την καμπάνα της εκκλησίας, θα πραγματοποιηθούν όλες οι ευχές σου.
Μια ακόμη παράδοση αφορά το μυστήριο του γάμου, όπου για να στεριώσει, πρέπει ο γαμπρός να μεταφέρει τη νύφη αγκαλιά στα 99 πέτρινα σκαλοπάτια που οδηγούν στην εκκλησία, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνη πρέπει να παραμείνει σιωπηλή.

Μια άλλη λαϊκή ιστορία, λέει για μια νεαρή γυναίκα που έζησε στο Κάστρο του Μπλέντ. Όταν εισέβαλαν κλέφτες στο κάστρο, ο σύζυγός της αμυνόμενος σκοτώθηκε. Τότε, η χήρα συγκέντρωσε όλο το ασήμι και το χρυσό της και αγόρασε μία μικρή καμπάνα για να την τοποθετήσει στο παρεκκλήσι του νησιού της λίμνης Bled, όπου προσευχόταν καθημερινά μετά το θάνατο του συζύγου της. Κατά τη μεταφορά όμως της καμπάνας, μια καταιγίδα χτύπησε τη λίμνη και το σκάφος βυθίστηκε. Η χήρα τότε από τη θλίψη της, αφού μοίρασε όλη την περιουσία της, μετακόμισε στη Ρώμη όπου έγινε καλόγρια. Μετά το θάνατό της, ο Πάπας ευλόγησε μία άλλη καμπάνα και την έστειλε στην εκκλησία του νησιού στη μνήμη της χήρας. Από τότε πιστεύεται ότι το καμπαναριό του νησιού δίνει την ευχή σε όποιον το χτυπά.

Η πιο γνωστή λαϊκή ιστορία για την προέλευση της λίμνης Bled, λέει ότι η λίμνη δημιουργήθηκε από νεράιδες. Σύμφωνα με την ιστορία, η περιοχή της λίμνης αποτελούσε μια κοιλάδα γεμάτη καταπράσινη χλόη. Οι ντόπιοι βοσκοί συνήθιζαν να βόσκουν τα πρόβατά τους στην κοιλάδα κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ οι νεράιδες χρησιμοποιούσαν το μαλακό γρασίδι σαν πίστα χορού, για να χορεύουν το βράδυ. Φοβούμενες ότι τα πρόβατα θα φάνε όλο το χορτάρι, οι νεράιδες ζήτησαν από τους βοσκούς να φτιάξουν ένα φράκτη. Οι βοσκοί αρνήθηκαν να βοηθήσουν τις νεράιδες και σύντομα τα πρόβατα έφαγαν όλο το χορτάρι της λίμνης αφήνοντας γυμνή γη πίσω. Τότε οι νεράιδες, για να τους εκδικηθούν, πλημμύρισαν την κοιλάδα και δημιούργησαν μια λίμνη με ένα μικρό νησί στη μέση, όπου θα μπορούσαν να συνεχίσουν να χορεύουν το βράδυ.

Η πρόσβαση στο νησί επιτυγχάνεται είτε μέσω ξύλινων πλοιαρίων με κουπιά που λέγονται pletna, είτε με ενοικίαση βάρκας για μια ρομαντική βαρκάδα.

Και αφού απολαύσαμε το μαγικό τοπίο, πήραμε το δρόμο για το Κάστρο του Μπλέντ.

Τo κάστρο του Μπλέντ, είναι ένα από τα πιο αξιόλογα αξιοθέατα της λίμνης και θεωρείται το παλαιότερο κάστρο της Σλοβενίας. Από εκεί αξίζει να απολαύσεις τη θέα προς την πόλη και τη λίμνη.

Κατεβαίνοντας από το κάστρο, κάναμε μια στάση σε αρτοποιείο (pekarna), για να πάρουμε το περίφημο γλύκισμα Bled Cream Cake. Πήραμε σε πακέτο 2 cakes (1,65 €/τεμ.), για να τα φάμε λίγο αργότερα.

Η λίμνη είναι ένα μικρό διαμαντάκι, που το φυσικό της κάλλος, την αναδεικνύει σ’ ένα ειδυλλιακό μέρος που πραγματικά αξίζει να επισκεφθείς.

 

[vangelis69]

Περιμένουμε με ανυπομονησία την υπόλοιπη ιστορία....

 

[Greg_ce]

Σ’ ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου!
Πραγματικά, θέλω να συνεχίσω την ταξιδιωτική μας ιστορία με πιο γρήγορο ρυθμό, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου αυτή την περίοδο, την έχω καθυστερήσει σημαντικά.
Ωστόσο, θα προσπαθήσω να την ολοκληρώσω το ταχύτερο δυνατόν.

 

[Greg_ce]

• Στο δρόμο για το Σάλτσμπουργκ

Η ώρα ήταν 11:00 όταν ξεκινήσαμε από το Bled με κατεύθυνση το Salzburg. Μέχρι την διασταύρωση με τον αυτοκινητόδρομο Α2/Ε61, η κίνηση στο αντίθετο ρεύμα, δηλαδή στο ρεύμα εισόδου για το Bled, ήταν τραγική. Μια ουρά αυτοκινήτων ακινητοποιημένων, άνω των 4 χιλιομέτρων.

Ευτυχώς, σκεφτήκαμε, που είχαμε ξεκινήσει νωρίς! Φαντάσου λέμε, να ήμασταν στην κατεύθυνση για Bled… Πόσο εύκολα, θα μπορούσαμε να βρεθούμε εκτός του προγραμματισμού μας!

Και ενώ εκθειάζαμε, από τη μία την τύχη μας και από την άλλη την καλή οργάνωση του ταξιδιού μας, λίγο αργότερα θα βρισκόμασταν στην ίδια μοίρα… «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε», όπως είπε και ο σοφός Σόλων!

Λίγο πριν φτάσουμε στο σύνορα Σλοβενίας – Αυστρίας, σταματήσαμε στο βενζινάδικο Petrol BS Hrušica AC (Spodnji Plavž 24b, 4270 Jesenice, Σλοβενία), για να προμηθευτούμε την Αυστριακή βινιέτα. Επιλέξαμε την 10ήμερη βινιέτα και την επικολλήσαμε στην επάνω αριστερή γωνία του μπροστινού παρμπρίζ του αυτοκινήτου, σύμφωνα με τις οδηγίες της επίσημης ιστοσελίδας των Αυστριακών αυτοκινητοδρόμων asfinag.at.

Λίγο αργότερα πληρώσαμε τα διόδια για να περάσουμε από το Karavanke tunnel, που σχεδόν στο μέσο του οριοθετούνται τα σύνορα Σλοβενίας – Αυστρίας.

Η σήραγγα Karavanke, διασχίζει την οροσειρά των Άλπεων Karawanks. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1986 και δόθηκε στην κυκλοφορία τον Ιούνιο του 1991. Το δε, μήκος της είναι 7864 m.

Info:

• Η 10 ημερών Αυστριακή βινιέτα στοιχίζει 9,20 €. Μ’ αυτή μπορείς να κινηθείς σ’ όλους τους αυτοκινητοδρόμους της Αυστρίας. Όμως, πέραν αυτής, πληρώνεις πρόσθετα διόδια σ’ ορισμένα περάσματα ορεινών διαδρομών καθώς και σηράγγων.
• Το πέρασμα από το Karavanke tunnel, για αυτοκίνητα μέχρι 3,5 tones, στοιχίζει 7,40 € όταν πηγαίνουμε από Σλοβενία στην Αυστρία, ενώ κοστίζει 7,20 € όταν πηγαίνουμε από Αυστρία στην Σλοβενία.

Αμέσως μετά την έξοδο του Karavanke tunnel, ακολουθεί το συνοριακό πέρασμα στην Αυστρία. Ο συνοριακός έλεγχος είναι πολύ γρήγορος. Μας ζήτησαν μόνο την επίδειξη των ταυτοτήτων μας και περάσαμε χωρίς άλλη καθυστέρηση.

Λίγο αργότερα περάσαμε έξω από το Φίλλαχ ακολουθώντας τον αυτοκινητόδρομο Α10, και κάναμε στάση στον πρώτο σταθμό εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών ASFINAG Rastplatz Weissenstein (A10 Tauern Autobahn, km 168,42, Richtung Villach).

Ο σταθμός πραγματικά είναι υπέροχος. Περιστοιχίζεται από ένα καταπράσινο τοπίο, έχει τεράστιο χώρο στάθμευσης και εξαιρετική αίθουσα πωλήσεων. Για την τουαλέτα πληρώνεις 0,50 € και παίρνεις ένα κουπόνι, που στη συνέχεια μπορείς να συμψηφίσεις στις αγορές σου, ή στον καφέ που θα παραγγείλεις.

Εδώ είχαμε μια φοβερή γλυκιά γαστριμαργία με σοκολάτα (Mozarttafel) και σοκολατάκια (Mozartkugel), τα οποία ήταν ένας γλυκός πειρασμός γευστικά και ταυτόχρονα μια καταναλωτική πρόκληση με την υπέροχη κόκκινη συσκευασία τους και την εικόνα του μεγάλου μουσικού.

Το Saltsburg είχε αρχίσει να μπαίνει για τα καλά στην φαντασία μας.

Η ώρα είχε πάει ήδη 12:30, ενώ απείχαμε 156 Km από το ξενοδοχείο μας Gasthof Simmerlwirt ,που βρισκόταν 10 Km έξω από το Salzburg.

Μετά από οδήγηση 30 λεπτών και διάνυση 58 km στον Α10, φτάσαμε στα διόδια Tollbooth St. Michael in Lungau, όπου έπρεπε να πληρώσουμε 12,00 € για τις σήραγγες Katschberg tunnel και Tauern tunnel. Ε, λοιπόν γινόταν το αδιαχώρητο. Η ουρές για τα διόδια ήταν απίστευτες, αλλά εκείνο που μας ανησύχησε περισσότερο ήταν η κίνηση που αποτύπωνε το android auto, στους χάρτες. Έδειχνε κατακόκκινη όλη την διαδρομή, σχεδόν μέχρι το Saltsburg.

Να λοιπόν που υπάρχουν και τα απρόβλεπτα του ταξιδιού και οι χρονικές καθυστερήσεις που δεν είχαν προγραμματιστεί.

Η προτροπή του android auto ήταν να βγούμε από τον αυτοκινητόδρομο και ακολουθήσουμε τον επαρχιακό δρόμο. Αυτό και κάναμε…

Στην έξοδο πριν τα διόδια, κυριολεκτικά σταθμεύσαμε και βγήκαμε από το αυτοκίνητο, δίπλα στα ηχοπετάσματα του δρόμου. Είχε και αυτή η διαδρομή αρκετή κίνηση, αλλά ήταν μέχρι να περάσουμε τα πρώτα διόδια. Η χρονική καθυστέρηση ήταν περίπου 15 λεπτά. Στη συνέχεια όμως δεν βρήκαμε κίνηση, αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι ακολουθήσαμε ένα δρόμο με υπέροχο φυσικό περιβάλλον, που δεν το απολαμβάνεις όταν βρίσκεσαι στον κλειστό αυτοκινητόδρομο.

Οι εικόνες της Αυστριακής υπαίθρου μας μάγεψαν. Η κυκλοφοριακή συμφόρηση που μας οδήγησε στον επαρχιακό δρόμο, μας έκανε να ερωτευτούμε την Αυστριακή ύπαιθρο. Άλλωστε η Αυστρία είναι μαγική, για το υπέροχο καταπράσινο λιβάδια της, τις εικόνες των ανέμελων ζώων που βόσκουν σ’ αυτά, τα γραφικά ξύλινα σπιτάκια της. Η εικόνα του τοπίου, έφερε στη μνήμη μας τις ζωγραφιές που κάναμε παιδιά, με τα μολυβάκια μας και τις ξυλομπογιές μας, όταν αποτυπώναμε σε χαρτί καταπράσινα λιβάδια με τρεχούμενα νερά και μικρά σπιτάκια με δίριχτες στέγες.

Από εκείνη τη στιγμή συμφωνήσαμε μεταξύ μας, να οδηγήσουμε όσο μπορούμε περισσότερο στους επαρχιακούς δρόμους της Αυστρίας, ώστε να παίρνουμε όσο περισσότερες εικόνες μπορούμε από αγροτικές περιοχές και χωριουδάκια.

Ακολουθήσαμε στον δόμο Zederhauser Landesstraße, και κάναμε μία στάση στο χωριουδάκι Tafern. Υπήρχε ένας χώρος αναψυχής με ξύλινο τραπέζι και πάγκους, ενώ μια βρύση έτρεχε νερό μέσα από τον κορμό ενός δένδρου. Η ηρεμία του τοπίου, ο ήχος του τρεχούμενου νερού και τα σπιτάκια του χωριού με τα ολάνθιστα παρτέρια λουλουδιών, πραγματικά σε γαλήνευε.

Εδώ απολαύσαμε τα Bled cakes, που είχαμε πάρει σε πακέτο. Για κάποιον που του αρέσουν τα κρεμώδη γλυκά, είναι ένα υπέροχο γλύκισμα.

Εκείνο που μας έκανε εντύπωση ήταν η καθαριότητα στο χώρο αναψυχής, ενώ δεν υπήρχε ούτε ένα καλαθάκι για τα σκουπίδια. Προφανώς, όσοι σταματούν στο χώρο παίρνουν μαζί τους τα άχρηστα και τις συσκευασίες αυτών που κατανάλωσαν. Αυτό άλλωστε κάναμε και εμείς.

Info:

• Η διαχείριση των σκουπιδιών στην Αυστρία: Η Αυστρία είναι μια από τις πιο εξελιγμένες χώρες στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά στην εφαρμογή των πρακτικών διαχείρισης απορριμμάτων, με άρτια οργανωμένες μονάδες διαλογής και κομποστοποίησης των απορριμμάτων.Στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας εδρεύει μια μονάδα, που είναι η χαρά της ανακύκλωσης.Οι πολίτες μεταφέρουν οι ίδιοι τα απορρίμματά τους στους ειδικούς κάδους συλλογής, ενώ εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι ακόμη και τα τηγανέλαια, τα πηγαίνουν σε ειδικές μονάδες μέσα σε δοχεία και οι εργαζόμενοι τους δίνουν πίσω καθαρά για να τα ξαναγεμίσουν.

Μία στάση ακόμη σ’ ένα μικρό ποταμάκι που ακολουθούσε την πορεία του δρόμου.

Άλλη μία στάση στο χωριουδάκι Zederhaus, λίγο πριν μπούμε και πάλι υποχρεωτικά στον Α10 για να περάσουμε το Tauern tunnel.

Info:

• Το πέρασμα από το τις σήραγγες Katschberg tunnel και Tauern tunnel, για αυτοκίνητα μέχρι 3,5 tones, στοιχίζει 12,00 €.
• Αν επιλέξουμε τον επαρχιακό δρόμο, πριν τα διόδια του St. Michael in Lungau πληρώνουμε δύο φορές διόδια. Μία φορά στην έξοδο του αυτοκινητοδρόμου Α10 και άλλη μία κατά την είσοδο σ’ αυτόν. Το ποσό είναι 6,00 €, ανά σταθμό διοδίων.

Βγαίνοντας από το Tauern tunnel, ο ουρανός είχε αρχίσει να φορτώνει με πολλά σύννεφα. Σε λίγο άρχισε να βρέχει και μέχρι το ξενοδοχείο Gasthof Simmerlwirt, που βρίσκεται στην περιοχή St. Leonhard, συνεχίσαμε το ταξίδι μας με βροχή.

Στο ξενοδοχείο φτάσαμε στις 15:30. Μας υποδέχτηκε ο ξενοδόχος, ο οποίος μας περίμενε. Αφού μας έδωσε το δωμάτιο και μας υπόδειξε το χώρο που θα σταθμεύσουμε, δεχτήκαμε και την φιλοφρόνησή του, για τον ωραίο ζεστό και γελαστό χαρακτήρα των Ελλήνων. Μας ανέφερε μάλιστα ότι άλλοι έρχονται και είναι με σκυθρωπό με κατσούφικο ύφος, ενώ μας είπε πόσο όμορφα αισθάνεται να υποδέχεται ανθρώπους που έχουν ένα ζεστό και αληθινό χαμόγελο. Του ανταποδώσαμε την φιλοφρόνηση και οδηγηθήκαμε στο δωμάτιο.

Το δωμάτιο ήταν όμορφο, διακοσμημένο με λιτό και παραδοσιακό διάκοσμο, ενώ διέθετε μπαλκόνι που μας χάριζε θέα προς τις συννεφιασμένες Άλπεις.

Τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο και στις 16:30 ξεκινήσαμε για μία πρώτη γνωριμία με το Σάλτσμπουργκ.

• Σάλτσμπουργκ

Σταθμεύσαμε στις 17:20 στο υπόγειο parking Tiefgarage Barmherzige Brüder, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στην Mozartplatz και τον καθεδρικό ναό του Σάλτσμπουργκ.

Από την πλατεία Kajetanerplatz ξεκίνησε η περιήγησή μας στην πόλη.

Στο βάθος διακρίνεται η εκκλησία Kajetanerkirche. Η εκκλησία έχει στυλ μπαρόκ και ολοκληρώθηκε το 1669, ενώ το εσωτερικό της φιλοξενεί έναν εκπληκτικό θησαυρό: την Ιερή Σκάλα ή τη Σκάλα Σάντα. Η Ιερή Σκάλα, είναι η σκάλα που ανέβηκε ο Χριστός για να φτάσει στο χώρο που υποβλήθηκε σε ανάκριση από τον Πόντιο Πιλάτο, πριν τη Σταύρωσή του. Χτίστηκε το 1712 σε απομίμηση της Scala Santa της Ρώμης. Ακριβώς όπως και στο μοντέλο της Ρώμης, τοποθετήθηκαν στα βήματα 2, 11 και 28, σταυροί, συμβολίζοντας τις σταγόνες αίματος που έπεσαν από τον Ιησού Χριστό κατά ανάβασή του.

Ακριβώς απέναντι από την εκκλησία Kajetanerkirche, συναντήσαμε το Δικαστικό Μέγαρο.

Περπατώντας την Kaigasse, φτάσαμε στην πλατεία Mozartplatz.

Στην πλατεία δεσπόζει το άγαλμα του Wolfgang Amadeus Mozart, ενώ περιστοιχίζεται από όμορφα κτίρια του 16ου-18ου αιώνα.

Στη συνέχεια της Mozartplatz, συναντήσαμε την Residenzplatz, στα βόρεια του καθεδρικού του Σάλτσμπουργκ. Χαρακτηριστικό της πλατείας είναι το μπαρόκ σιντριβάνι, που θεωρείται το πιο όμορφο σιντριβάνι της πόλης.

Στην ίδια πλατεία, δίπλα στον καθεδρικό ναό, οι αμαξάδες είναι διαθέσιμοι να μας προσφέρουν μια ρομαντική βόλτα στην παλιά πόλη του Σάλτσμπουργκ.

Και περάσαμε στο εσωτερικό του Καθεδρικού Ναού. Πραγματικά μείναμε άφωνοι από την ομορφιά του. Είναι ίσως το πιο σημαντικό μέρος της εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής της πόλης. Ο ναός είναι μπαρόκ αρχιτεκτονικής, με μεγαλοπρεπές εσωτερικό, εξαιτίας των μαρμάρινων γλυπτών, ενώ ο τρούλος του αποτελεί το πιο εντυπωσιακό του στοιχείο.

Έχει πέντε εκκλησιαστικά όργανα, ενώ στο εσωτερικό του υπάρχει η κολυμβήθρα που βαφτίστηκε ο συνθέτης Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ.

Στις 16 Οκτωβρίου 1944, μια αεροπορική βόμβα κατέστρεψε τον καθεδρικό ναό που ξαναχτίστηκε κατά τη διάρκεια της δύσκολης μεταπολεμικής περιόδου. Ο καθεδρικός ναός άνοιξε ξανά την 1η Μαΐου 1959.

Στο νότιο τμήμα του ναού υπάρχει μία ακόμα πλατεία, η Kapitelplatz. Χαρακτηριστικό της πλατείας είναι το γλυπτό του καλλιτέχνη Stefan Balkenhol, "Sphaera". Αναπαριστά μια ανδρική μορφή που στέκεται σε μια τεράστια χρυσή σφαίρα, που έχει βάρος δύο τόνους, διάμετρο 5 μέτρα, ενώ το συνολικό ύψος του γλυπτού είναι 9 μέτρα.

Δίπλα στο γλυπτό "Sphaera", ένα τεράστιο σκάκι, δίνει τη χαρά του παιχνιδιού στα παιδιά.

Λίγο πιο κάτω η πανέμορφη κρήνη του Ποσειδώνα.

Ενώ ακριβώς από πάνω, δεσπόζει το Κάστρο Χοχενσάλτσμπουργκ.

Στα βορειοδυτικά του ναού, επισκεφθήκαμε το παλάτι Salzburg Residenz. Χτίστηκε το 1619 και αποτέλεσε την επίσημη κατοικία των Αρχιεπισκόπων του Σάλτσμπουργκ. Πλέον, λειτουργεί ως μουσείο, που παρουσιάζει συλλογές αρχιεπισκόπων από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα.

Στην αυλή του παλατιού, υπάρχει η κρήνη του Ηρακλή.

Αφού πήραμε μια γερή δόση από τα ιστορικά και εκκλησιαστικά μνημεία της πόλης, ξεκινήσαμε μια βόλτα στους πανέμορφους πεζόδρομους της παλιάς πόλης.

Η πόλη δεν σταμάτησε να μας συγκινεί και να μας συναρπάζει με τις ωραίες γωνιές της, που μας επιφύλασσαν μικρές εκπλήξεις. Πόσο μοναδικό αλήθεια, είναι αυτό το βαρόμετρο – θερμόμετρο στην οδό Alter Markt.

Περπατώντας λίγο πιο κάτω βρεθήκαμε στο σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε (Mozart's Birthplace) ο περίφημος μουσικός.

Συνεχίσαμε στην βόλτα μας στη οδό Getreidegasse, που είναι ένας από τους πιο εμπορικούς δρόμους του Σάλτσμπουργκ, με πολύ κόσμο και με εκπληκτικά μικρά μαγαζιά σ’ όλο το μήκος του.

Η ώρα είχε πάει 19:00 και μετά την τόση περιήγηση, είχαμε την ανάγκη για μια μικρή ανάπαυλα και για φαγητό.

Βρεθήκαμε μέσα από κάποια στοά, σ’ ένα πανέμορφο κήπο που είχε τραπέζια από διάφορα εστιατόρια που βρίσκονταν γύρω απ’ αυτόν. Διαπιστώσαμε ότι υπήρχε ένα εστιατόριο που λειτουργούσε self-service, η μπυραρία Sternbräu.

Πήραμε Schnitzel με πατάτες και δύο τοπικές μπύρες Sternbier. Μέχρι να διαλέξουμε είχαμε πιάσει τη συζήτηση με τον εστιάτορα, ένα νέο παιδί που πραγματικά μας έδωσε τις καλύτερες επιλογές φαγητού. Πήραμε τους δίσκους με τα φαγητά και κατευθυνθήκαμε στο ταμείο να πληρώσουμε, όπου βρισκόταν μια κοπέλα εξαιρετικά ευγενική, με χαμόγελο, που μιλούσε χαμηλόφωνα με πολλή ευγένεια. Προτού πληρώσουμε μας κοίταξε διερευνητικά στα μάτια και με δειλό χαμόγελο, μας ρώτησε από πού ήμασταν. Πριν προλάβουμε να απαντήσουμε, έκανε την ερωτοδιαπίστωσή της. Ισπανοί…;;; Μας ρώτησε. Μεσογειακοί της απαντάμε, αλλά Έλληνες. Έγνεψε το κεφάλι της καταφατικά και έδειχνε να απολαμβάνει το μεσογειακό μας ταπεραμέντο, όπου με γέλια, μεγαλόφωνους διαλόγους και αναποφασιστικότητα, επιλέγαμε το μενού μας.

Και μετά το φαγητό, τι άλλο; Κάναμε μια βόλτα στην γέφυρα της αγάπης, πάνω από τον ποταμό Σάλτσαχ, η οποία είναι γεμάτη από πολύχρωμες κλειδαριές αγάπης και στις δύο πλευρές της.

Από τη γέφυρα Makartsteg θαυμάσαμε το τοπίο και στις δύο πλευρές του ποταμού Salzach.

Ένα πλωτό Bar, στις όχθες του ποταμού, το Amadeus Salzach-Insel-Bar.

Πηγαίνοντας για το parking περάσαμε από το γνωστό Café Mozart, αλλά δεν γευτήκαμε την ωραία σοκολάτα του, διότι δεν είχαμε άλλα κουράγια για διασκέδαση.

Φεύγοντας κάναμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο στην άλλη πλευρά του ποταμού Σάλτσαχ, στην πλατεία Mirabell, με το ομώνυμο παλάτι και τους κήπους.

Η πρώτη μέρα στην Αυστρία, μας είχε γοητέψει.

Info:

• Η στάθμευση στο parking Tiefgarage Barmherzige Brüder, για 3,5 ώρες στοίχισε 10,40 €. Η τιμή είναι περίπου, 1.50 €/30 min.

 

[Greg_ce]

6η ημέρα (Πέμπτη 01-08-2019)

Χάλστατ – Königssee

Μετά τη χθεσινή βροχή, η πρώτη ημέρα του μήνα Αύγουστου ξεκίνησε με μια ηλιόλουστη μέρα και μ’ ένα καταγάλανο ουρανό. Από τον εξώστη του δωματίου η κορυφογραμμή των Άλπεων, διαγράφονταν πεντακάθαρα.

Κατεβήκαμε στον χώρο πρωινού του ξενοδοχείου. Ο χώρος ήταν ζεστός, παραδοσιακός με όμορφες δαντελωτές κουρτίνες. Τα τραπέζια στο χώρο ήταν βαριά ξύλινα, στρωμένα με λευκά κεντημένα τραπεζομάντηλα. Γενικά ήταν όλα πολύ καθαρά. Από τον μπουφέ πήραμε τα ψωμάκια, τα τυριά, τα αλλαντικά, τα φρούτα και καθίσαμε σ’ ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Ο χώρος του πρωινού ήταν γεμάτος με παρέες που μιλούσαν γερμανικά. Μετά από λίγο ήρθε στο τραπέζι μας ο ξενοδόχος. Αφού μας καλημέρισε, ρώτησε για τον είδος του καφέ που επιθυμούσαμε και για τον τρόπο που θέλαμε να μας ετοιμάσει τα αυγά. Μετά από λίγο μας τα σέρβιρε στο τραπέζι μας, ενώ πολλές φορές μας ρώτησε αν ήμασταν ευχαριστημένοι ή αν θα θέλαμε κάτι επιπλέον. Ο τύπος ήταν ιδιαίτερα κοινωνικός με ζεστή και φιλική συμπεριφορά και ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ. Γενικά αισθανθήκαμε σαν στο σπίτι μας με την οικεία και ζεστή ατμόσφαιρα του χώρου.

Και ξεκινήσαμε την εκδρομική μας περιήγηση στα περίχωρα του Σάλτσμπουργκ.

Το πρόγραμμα σήμερα περιλάμβανε επίσκεψη στο Hallstatt και στην λίμνη Königssee.

Είχαμε σχεδιάσει να πάμε στο Hallstatt ακολουθώντας τη νότια του Σάλτσμπουργκ διαδρομή, μέσω του A10 και του πάσσου Gschütt, ενώ η επιστροφή θα γινόταν μέσω Österreichische Romantikstraße - Enzersberg Landesstraße - A1 – Α10, και των λιμνών Wolfgangsee και Fuschlsee.

Από το ξενοδοχείο Gasthof Simmerlwirt, ξεκινήσαμε στις 9:00 και μετά από 30 λεπτά, αφού διανύσαμε 37 km, φτάσαμε στην διασταύρωση Pichl, που στην μία κατεύθυνση οδηγούσε στο Rußbach am Paß Gschütt ενώ στην άλλη στο Postalm. Εκεί είχαν τοποθετηθεί πινακίδες, που έδειχναν ότι ο δρόμος για το πάσσο Gschütt ήταν κλειστός.

Δυστυχώς το Android auto δεν ήταν ενημερωμένο και έδειχνε την πρόσβαση ανοιχτή.

Ωστόσο, αφού το ένα ρεύμα που οριοθετούσε την απαγόρευση ήταν ανοιχτό, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας, παρά την απαγόρευση. Ο δρόμος ήταν παράλληλος με το ποτάμι Lammer.

Τι να πεις και τι να περιγράψεις, για το μαγικό Αυστριακό τοπίο!

Διανύσαμε μία απόσταση 4 Km, κινούμενοι δίπλα στο ποτάμι Lammer, ενώ οι εικόνες που καταγράφαμε στην αυστριακή ύπαιθρο ήταν βγαλμένες από παραμύθι.

Εκεί λοιπόν διαπιστώσαμε ότι ο δρόμος είχε υποστεί καθίζηση λόγω των βροχοπτώσεων και της υψηλής στάθμης του νερού στο ποτάμι.

Επιστρέψαμε 4 km πίσω, στη διασταύρωση με τα απαγορευτικά και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς Postalm. Ο σχεδιασμός της διαδρομής ήταν να περάσουμε το πάσσο Postalm και να φτάσουμε στο Strobl και από εκεί μέσω της Österreichische Romantikstraße, στο Χάλστατ.

Η Postalmstrasse είναι αναμφισβήτητα ένας από τους ομορφότερους πανοραμικούς δρόμους στην περιοχή του Σάλτσμπουργκ. Σταματούσαμε κάθε λίγο για να βγάλουμε φωτογραφίες, να θαυμάσαμε τους υπέροχους αλπικούς βοσκοτόπους και τις εντυπωσιακές εικόνες των καταπράσινων λιβαδιών, με φόντο τους ορεινούς όγκους των Άλπεων.

Μετά από 6 Km, φτάσαμε σε σταθμό διοδίων. Για να πω την αλήθεια δεν περιμέναμε να συναντήσουμε διόδια στην κορυφή του βουνού. Δεν έφτανε όμως αυτό, είδαμε κάποιους μοτοσικλετιστές να κάνουν αναστροφή στα διόδια. Μάλλον τους φάνηκαν ακριβά σκεφτήκαμε…

Κάνω σήμα σε έναν και τον ρωτάω γιατί γυρίζει πίσω. Είναι κλειστός ο δρόμος μου απαντάει. Μα πως είναι δυνατόν του λέω, αφού δεν υπήρχε καμιά πινακίδα που να το δηλώνει. Τον ρωτάω αν είναι σίγουρος, και μου δείχνει το χαρτί που ήταν κολλημένο στην πινακίδα του ορίου ταχύτητας. Έδειχνε ότι ο δρόμος για Strobl και Hallstatt ήταν πράγματι κλειστός, ενώ είχε και μια φωτογραφία με τον τμήμα του που είχε υποστεί καθίζηση.

Να σημειώσω ότι και εδώ το Android auto έδειχνε την πρόσβαση ανοιχτή.

Info:

• Τα διόδια για τον ιδιωτικό δρόμο μήκους 25 km που συνδέει τις πόλεις Abtenau στο Lammertal και το Strobl στο Salzkammergut είναι:
• 10,00 € για τα αυτοκίνητα,
• 5,00 € για τις μοτοσυκλέτες
• και γίνεται έκπτωση 50%, επί των ανωτέρω ποσών, μετά τις 16:30.

Έτσι υποχρεωτικά πλέον, επιστρέψαμε πίσω και αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε ως διαδρομή πρόσβασης στο Hallstatt, αυτή που είχαμε σχεδιάσει για την επιστροφή μας. Δηλαδή μέσω A10 – Α1 - Enzersberg Landesstraße - Österreichische Romantikstraße – Hallstatt.

Εδώ να σημειώσω ότι παρά τις καθυστερήσεις και το γεγονός ότι βρήκαμε δύο κλειστά περάσματα δεν μας επηρεαστήκαμε καθόλου, αφού αποζημιωθήκαμε με το παραπάνω από την εκπληκτική ύπαιθρο και τα υπέροχα τοπία που συναντήσαμε.

Άλλωστε όπως προανέφερα, η Αυστρία είναι υπέροχη για την φανταστική ύπαιθρό της, που δύσκολα την συναντάς αλλού σε τέτοια έκταση.

Κάναμε μία στάση για βενζίνη στο Golling. Η super plus βενζίνη είχε 1,409 €/lt. Σε σχέση με την Ελλάδα την εποχή εκείνη ήταν 20 cents φτηνότερη ανά λίτρο. (Η τιμή της απλής αμόλυβδης - 95 RON είχε 1,279 €/lt).

Περάσαμε από το Sankt Gilgen, ενώ στο βάθος φαινόταν η λίμνη Wolfgangsee.

Και μετά από μια όμορφη διαδρομή φτάσαμε σtο Hallstatt.

Κάναμε αρκετές βόλτες με το αυτοκίνητο γύρω από τη λίμνη Hallstätter See, μέχρι να βρούμε θέση στάθμευσης. Φτάσαμε μέχρι και την παραλία των γυμνιστών στην περιοχή στο Obertraun του Winkl, δίπλα στο camping. Εκεί ένα τμήμα περίπου 2,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων διαχωρίστηκε από τη δημοτική ακτή της λίμνης το 1987 και αποδόθηκε σε γυμνιστές. Ωστόσο, λόγω του φυσικού ανάγλυφου της περιοχής, της έντονης βλάστησης και κάποιων τεχνητών επιχωματώσεων, διαχωρίστηκε από την υπόλοιπη περιοχή κολύμβησης του Obertraun. Η είσοδος στην παραλία των γυμνιστών ήταν ελεύθερη.

Πραγματικά ήταν μια περιπέτεια η στάθμευση στο Hallstatt, αφού οι χώροι στάθμευσης που βρίσκονταν κοντά στο χωριό, ήταν αφενός γεμάτοι και αφετέρου σχετικά μικρής χωρητικότητας. Τελικά καταλήξαμε να σταθμεύσαμε στο P2 Packing στις 13:00.

Το εισιτήριο εισόδου στο Parking, ήταν μια πλαστική μάρκα κίτρινου χρώματος. Αρκετά ιδιαίτερο εισιτήριο, όπως άλλωστε και το χωριουδάκι.

Δίπλα στο χώρο στάθμευσης έτρεχε το ποτάμι Waldbach.

Πιο δίπλα βρίσκεται το funicular για τα αλατωρυχεία και την κορυφή του Hallstatt.

Ένα άγαλμα προς τιμήν των αλατωρύχων, μας εισήγαγε στους στενούς πλακόστρωτους δρόμους του χωριού.

Τα παραδοσιακά ξύλινα σπίτια, τα στενά σοκάκια, οι μικρές γραφικές γωνιές, συνθέτουν έναν από τους πιο γραφικούς οικισμούς της Αυστρίας.

Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων τους καλοκαιρινούς μήνες (από το Μάιο έως τον Οκτώβριο) απαγορεύεται από τις 10:00 έως τις 17:00.
Έτσι είχαμε τη δυνατότητα να περπατήσουμε ανέμελα στα σοκάκια, να θαυμάσουμε τα ωραία κτίρια με τις παστέλ χρωματικές αποχρώσεις, να ανακαλύψουμε τις κρυφές όμορφες γωνιές, να χαζέψουμε στα μαγαζιά με τα αναμνηστικά.

Το Hallstatt αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Περπατήσαμε κατά μήκος του παραλίμνιου πεζόδρομου Seestraße, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο ενοικιάσεως σκαφών.

Δεν αφήσαμε την πρόκληση να πάει χαμένη και κάναμε αυτό που δεν είχαμε τον χρόνο να κάνουμε στην λίμνη Bled. Νοικιάσαμε μία ηλεκτρική βάρκα με κινητήρια ισχύ 300 W, για μια περιήγηση στη λίμνη.
Πραγματικά η εμπειρία ήταν μοναδική!
Είχαμε την ωραιότερη θέα προς το χωριό και τους γύρω ορεινούς όγκους, μέσα από τη βάρκα.
Μας προσέφερε μια ρομαντική απομόνωση και την απόλυτη χαλάρωση, αφού ακούγονταν μόνο ο παφλασμός των κυμάτων, καθώς αυτή έσχιζε το νερό.
Δίπλα στις ορδές των τουριστών και τα πολύβουα πλήθη, είχαμε την αίσθηση ότι βρισκόμασταν ταυτόχρονα μακριά, αφού δεν ακούγαμε το παραμικρό από τον κόσμο που πηγαινοέρχονταν στην παραλία.
Οι ωραιότερες εικόνες του χωριού, που καταγράψαμε στις μνήμες μας αλλά και στις φωτογραφικές μας μηχανές, ήταν μέσα από την βάρκα.

Τελικά, η βαρκάδα στην λίμνη είναι μία από τις «must» επιλογές στο Hallstatt.

Info:

• Η ενοικίαση ηλεκτρικής βάρκας με ισχύ 300 W, στοιχίζει 14,00 €/half an hour.
• Οι ενοικιαζόμενες βάρκες είναι αποκλειστικά ηλεκτροκίνητες, για να διατηρείται η ηρεμία στη λίμνη.
• Δεν υπάρχει κίνδυνος, αφού οι βάρκες είναι εξοπλισμένες με walkie talkie, για την περίπτωση που θα χρειαστείς βοήθεια.

Μετά τη βαρκάδα, συνεχίσαμε την βόλτα μας και βρεθήκαμε στην κεντρική πλατεία του χωριού. Εδώ βρίσκονται τα περισσότερα καφέ, εστιατόρια και τα καλύτερα ξενοδοχεία του χωριού.

Αγοράσαμε αναμνηστικά souvenirs, από τα μαγαζάκια που υπάρχουν κατά μήκος των περισσότερων δρόμων.

Ενημερωθήκαμε από πινακίδες για την καταστροφική πυρκαγιά που ξέσπασε στο χωριό το 1750, που κατέστρεψε τριάντα πέντε σπίτια στο κέντρο της πόλης και όλα τα έγγραφα που φυλάγονταν στο Διοικητήριο. Σύμφωνα με έγγραφο της εποχής, η ζημιά στα σπίτια του Hallstatt, τα έπιπλα και τα υλικά που κάηκαν, εκτιμήθηκε στα 32025 χρυσά νομίσματα.

Επισκεφθήκαμε και την εκκλησία του Χριστού. Εξωτερικά το καμπαναριό της υπερέχει όλων των κτιρίων και αποτελεί το χαρακτηριστικότερο κτίριο, που δεσπόζει σ’ όλες τις φωτογραφίες του Hallstatt.

Το εσωτερικό του ναού είναι απλό και λιτό. Δεν παρουσιάζει κάτι ιδιαίτερο, ωστόσο άξιζε την γρήγορη επίσκεψή μας.

Εδώ πληροφορηθήκαμε για την ιστορία του τόπου και την μεγάλη άνθηση και ευημερία που προσέφερε στους κατοίκους το ορυκτό άλας. Μάλιστα ο πλούτος ήταν εμφανής στα πολυτελή ταφικά δώρα των νεκρών, που ήταν από κεχριμπάρι από τη Βαλτική Θάλασσα, γυαλί από την Ιταλία και ελεφαντόδοντο από την Αφρική.

Ωστόσο, γίνεται αναφορά για την ομοιόμορφη κατανομή του πλούτου στους κατοίκους, στοιχείο που υποδεικνύει μια δημοκρατική κοινωνική δομή από τους αρχαίους χρόνους.

Αργότερα το Hallstatt αποτέλεσε το επίκεντρο μιας «πρώιμης μορφής ευρωπαϊκής ένωσης» που απλωνόταν από τη Γαλλία έως τη Σλοβενία. Οι ιστορικοί ονόμασαν την εποχή, μετά το 1874, ως "Πολιτισμό του Hallstatt".

Η βόλτα στα σοκάκια του χωριού δεν σταμάτησε να μας εκπλήσσει.

Στην επιστροφή μας προς το χώρο στάθμευσης, επισκεφθήκαμε τον εκθεσιακό χώρο και τον χώρο πώλησης αναμνηστικών, που λειτουργεί μέσα στα εκδοτήρια εισιτηρίων για τα αλατωρυχεία.

Info:

• Το κόστος στάθμευσης στο Parking P2 τον Αύγουστο του 2019 ήταν:
• τα πρώτα 20 λεπτά δωρεάν
• από 20 λεπτά έως 1 ώρα: 3,50 €
• 1 ώρα έως 2 ώρες: 6,50 €
• 2 ώρες έως 3 ώρες: 8,50 €
• 3 ώρες έως 12 ώρες: 9,50 €
• 12 ώρες έως 24 ώρες: 0,50 €/h
• H απώλεια της μάρκας του εισιτηρίου χρεωνόταν: 40 €.

Φύγαμε από το Hallstatt γεμάτοι εικόνες και όμορφες εντυπώσεις.

Κάναμε στάση στο Bad Ischl, (22 χλμ. από το Hallstatt) σε super market BILLA, για να πάρουμε αναψυκτικά και χυμούς. Διαπιστώσαμε ότι είχε εξαιρετικά αρτοποιήματα, φρέσκα sandwiches και γλυκά, τα οποία αγοράσαμε σε πακέτο. Άλλωστε η στάθμευση στον χώρο είχε τον περιορισμό της 1 ώρας, ειδάλλως…

Σταματήσαμε σ’ ένα υπαίθριο Parking πάνω στην λίμνη Wolfgangsee, για να γευτούμε τα πράγματα που είχαμε αγοράσει πριν λίγο.

Στο σημείο εκείνο υπήρχε μια επιγραφή εγκιβωτισμένη σε ένα βράχο, που έκανε αναφορά στην εκστρατεία του Μέγα Ναπολέοντα κατά της Αυστρίας και ότι έφτασε στην περιοχή του St. Gilgen το 1809.

Δεν μείναμε πολύ στο σημείο, αν και μας άρεσε πολύ η θέα και ο χώρος, γιατί η ώρα ήταν 16:50 και θέλαμε να πάμε στην λίμνη Königssee.

Αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε τον αυτοκινητόδρομο Α1 – Α10, αλλά τον επαρχιακό δρόμο, που περνάει από Ebenau την Wiestal-Landesstraße δίπλα στη λίμνη Wiestalstausee για να καταλήξουμε στο Hallein, απ’ όπου θα περνούσαμε τα σύνορα Αυστρίας - Γερμανίας.

Σ ’αυτούς τους μικρούς δρόμους κινηθήκαμε. Η κίνηση των αυτοκινήτων ήταν σχεδόν ανύπαρκτη και οι εικόνες βγαλμένες από Card Postal.

Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν τη μαγεία της διαδρομής.

Στις 18:20 βρισκόμασταν στο Parking της Königssee. Όπως αποδείχτηκε δεν καθυστερήσαμε ιδιαίτερα σε σχέση με την διαδρομή των αυτοκινητοδρόμων, διότι μπορεί να κινηθήκαμε πιο αργά, ωστόσο η απόσταση ήταν συντομότερη κατά 14 Km.

Ξεκινήσαμε την βόλτα μας από τα μαγαζιά που βρίσκονται γύρω από τη λίμνη. Και εδώ κυριαρχούσαν οι δημιουργίες και τα πετρώματα από το ορυκτό άλας.

Η λίμνη Königssee, βρίσκεται στην καρδιά του Εθνικού Πάρκου Berchtesgaden.

Από αυτό το σημείο ξεκινούν τα ηλεκτρικά σκάφη, για την περιήγηση της λίμνης. Δυστυχώς, διαπιστώσαμε ότι η τελευταία αναχώρηση ήταν στις 16:45. Έτσι μείναμε να απολαμβάνουμε τα ήρεμα νερά της λίμνης και τα καραβάκια που επέστρεφαν με τους τελευταίους τουρίστες.

Κάναμε μια βόλτα στη Seestraße και θαυμάσαμε τα κτίρια με τις όμορφες τοιχογραφίες.

Φτάσαμε στο κτίριο που φιλοξενεί την έκθεση για την Romy Schneider.

Η Romy Schneider, έζησε τα πρώτα 11 χρόνια της παιδικής ηλικίας της στην κοινότητα Schönau, κοντά στη διάσημη λίμνη Königssee. Το πραγματικό της όνομα ήταν Rosemarie Magdalena Albach. Πέθανε το 1982 σε ηλικία μόλις 43 ετών, ενώ είχε πρωταγωνιστήσει σε περισσότερες από 60 ταινίες. Ωστόσο, περισσότερο γνωστή έγινε για το ρόλο της ως "Sissi".

Είδαμε και την αετοφωλιά του Χίτλερ (The eagle’s nest) με το τηλεσκόπιο.

Καταγράψαμε όμορφες εικόνες στο χώρο του πάρκου.

Και μετά από όλη αυτή την περιήγηση της ημέρας, τι ωραιότερο από μία παγωμένη μπύρα με θέα το πάρκο και τις βουνοπλαγιές των Άλπεων.

Καθίσαμε στο εστιατόριο JennerKaser am Königssee και παραδοσιακά παραγγείλαμε brezenschnitzel.

Η ώρα είχε φτάσει 20:00.

Λίγο αργότερα πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Η απόσταση μέχρι το ξενοδοχείο Gasthof Simmerlwirt ήταν μόλις 18 Km, εκ των οποίων τα 16,50 Km ήταν σε Γερμανικό έδαφος.

Μια ακόμα γεμάτη ημέρα, είχε φτάσει στο τέλος της. Την επομένη το πρωί θα ξεκινούσαμε για το Kitzbühel, με τελικό προορισμό το Innsburg.

 

[chris7]

Καταπληκτικά μέρη, θαυμάσιες φωτογραφίες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Greg_ce]

7η ημέρα (Παρασκευή 02-08-2019)

Thumsee – Kitzbühel - Innsburg

Σήμερα ξεκινήσαμε για το χώρο του πρωινού στις 08:30. Είχαμε το ίδιο καλό service, με την προηγούμενη ημέρα και την ίδια ευγενική συμπεριφορά του προσωπικού. Μετά το πρωινό, αφού φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο, κατευθυνθήκαμε στη reception για την εξόφληση του δωματίου, όπου είχαμε ένα ζεστό και εγκάρδιο διάλογο αποχαιρετισμού με τον ξενοδόχο. Το ξενοδοχείο Gasthof Simmerlwirt, αποδείχθηκε ότι ήταν μια εξαιρετική επιλογή.

Αναχωρήσαμε στις 9:30, έχοντας πρώτο προορισμό το Kitzbühel.
Από ξενοδοχείο Gasthof Simmerlwirt, τα σύνορα για την Γερμανία απείχαν μόνο 11 km.
Πραγματικά μεταξύ αυτών των δύο χωρών δεν αντιλαμβάνεσαι πότε περνάς τα σύνορα. Μόνο κάποιες πινακίδες, που έχουν τη σημαία της κάθε χώρας, σε ενημερώνουν σε ποια χώρα βρίσκεσαι.

Στο αdroid auto επιλέξαμε και πάλι τις επαρχιακές οδούς. Σε απόσταση μόλις 14 km από τα σύνορα Αυστρίας - Γερμανίας, βλέπουμε από ψηλά μια μικρή λίμνη που μας φαινόταν βγαλμένη από card postal.
Ε! λέμε! Θα λοξοδρομήσουμε για να κατέβουμε στη λίμνη.
Η λίμνη ήταν η Thumsee.

Η λίμνη Thumsee βρίσκεται στην περιοχή Karlstein, τρία χιλιόμετρα δυτικά του κέντρου της πόλης Bad Reichenhall, στη νότια Βαυαρία. Είναι μια πολύ μικρή λίμνη, με μήκος μόνο 1000 μέτρα, πλάτος περίπου 325 μέτρα, και με βαθύτερο σημείο τα 21 μέτρα.

Σταθμεύσαμε στον δωρεάν χώρο στάθμευσης και ξεκινήσαμε μια βόλτα γύρω από τη λίμνη.

Πήραμε το μονοπάτι πεζοπορίας που εξελίσσεται περιφερειακά της λίμνης.
Η ηρεμία του τοπίου, ίσως και λόγω της πρωινής ώρας (ήταν περίπου 10:00), το καταπράσινο τοπίο που την περιέβαλε, τα ψαράκια που πετάγονταν από το νερό, δημιουργούσαν πραγματικά ένα ονειρικό σκηνικό γαλήνης και ευεξίας.

Φτάσαμε σε ένα εστιατόριο - μπυραρία δίπλα στη λίμνη. Δεν είχε ανοίξει ακόμα. Δίπλα σ’ αυτό, δύο δύτες με πλήρη εξάρτηση ετοιμάζονταν για κατάδυση. Το εντυπωσιακό ήταν πόσα μεγάλα ψάρια είδαμε να πετάγονται πάνω από το νερό. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να αποτυπώσω κάποιο σε φωτογραφία, αν και το επιχείρησα αρκετές φορές.

Λίγο αργότερα συνεχίσαμε την διαδρομή, μέσα από εκπληκτικούς ορεινούς δόμους, όπου οι κορυφογραμμές συναντούσαν καταπράσινα οροπέδια.

Από την Thumsee, μετά από 10 km, περάσαμε και πάλι σε εδάφη της Αυστρίας. Ουσιαστικά η λωρίδα γης που ανήκει στη Γερμανία και εισέχει στην Αυστρία, έχει πλάτος μόνο 24 km.

Το ορεινό τοπίο ήταν πανέμορφο και μας έκανε να σταματάμε κάθε λίγο για να το απολαύσουμε.

Η ορεινή διαδρομή, η σχετικά μικρή κυκλοφορία του δρόμου, η ομορφιά του τοπίου, πραγματικά μας είχε γοητεύσει.

• Steinplatte

Μετά από 25 km από τα σύνορα Γερμανίας – Αυστρίας, φτάσαμε στο Steinplatte στην περιοχή Waidring.

Από εδώ ξεκινούν τα cable cars για το χιονοδρομικό κέντρο.

Η περιοχή αυτή, πριν περίπου 200 εκατομμύρια χρόνια, αποτελούσε τμήμα της αρχέγονης θάλασσας της Τηθύος.

Info:

• Η θάλασσα της Τηθύος υπήρξε μεγάλη κεντρική θάλασσα, η οποία από την Παλαιοζωική μέχρι και την Τριτογενή Περίοδο ένωνε τους δύο μεγάλους ωκεανούς της Γης, τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό. Ονομάστηκε έτσι χάρη στην αρχαία ελληνική θεότητα των ωκεανών Τηθύς.
• Όλο αυτό το μεγάλο γεωλογικό διάστημα, στη θάλασσα αυτή και στα περιθώρια των δύο ηπείρων (Ευρασιατικής και Αφρικανικής) σχηματίστηκαν θαλάσσιες τάφροι (γεωσύγκλινα), μέσα στα οποία αποτέθηκαν ιζήματα και από αυτά αργότερα δημιουργήθηκαν οι αλπικές οροσειρές όπως οι Άλπεις, τα Πυρηναία, οι Δειναρικές Άλπεις, η Πίνδος, κ.λπ.
• Σημερινά υπολείμματα της Τηθύος είναι η Μεσόγειος και η Ερυθρά Θάλασσα.

Δίπλα στο χιονοδρομικό κέντρο , υπάρχει το πάρκο "Triassic Parc Steinplatte". Η ονομασία του παραπέμπει στην πρώτη γεωλογική περίοδο της Μεσοζωικής Εποχής, την Τριασική περίοδο.

Στο "Triassic Parc Steinplatte" υπάρχει μία πλατφόρμα, από την οποία έχεις μια πανοραμική θέα της περιοχής.

Info:

• Η Τριασική (Triassic) Περίοδος ξεκίνησε πριν από 252 εκατομμύρια χρόνια και τελείωσε πριν από 201 εκατομμύρια χρόνια, όταν τη διαδέχτηκε η Ιουράσια (Jurassic) Περίοδος, η εποχή των δεινοσαύρων.

• Kitzbühel

Γύρω στις 11:30 μπήκαμε στο χωριό Kitzbühel.

Το Kitzbühel είναι ένα από τα πιο γνωστά θέρετρα χειμερινών σπορ της Αυστρίας. Βρίσκεται ανάμεσα στα βουνά Hahnenkamm και Kitzbühler Horn.

Το χωριό αυτό μοιάζει να έχει βγει από παραμύθι. Τα πολύχρωμα σπιτάκια, τα μπαλκόνια με τις ανθισμένες ζαρντινιέρες, τα γύρω καταπράσινα βουνά, δημιουργούν μια όμορφη νότα.

Κάναμε μια βόλτα στο χωριό και ανηφορίσαμε προς το χώρο που γίνονται οι αγώνες άλματος. Το Schattbergschanze.

Το Kitzbühel αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του ski jumping.

Αλλά περισσότερο γνωστό στους μύστες του είδους είναι για τον αγώνα κατάβασης στη διάσημη πλαγιά του Streif.

Διαθέτει την πιο εντυπωσιακή και δύσκολη πίστα στον κόσμο, τη Streif Downhill. Κάθε χρόνο η crème de la crème του σκι μαζεύεται εδώ για να κατεβεί τη Streif και να επιδοθεί σε σλάλομ στην πασίγνωστη Ganslernhang.

Μια γεύση από την πιο εντυπωσιακή και δύσκολη πίστα στον κόσμο, μπορούμε να έχουμε στο παρακάτω video. “Streif one hell of a ride”.

• Terfens

Πριν φτάσουμε στο Innsbruck, είχαμε σημειώσει ως ενδιαφέροντα προορισμό το ανάποδο σπίτι στο χωριό Terfens.

Δεν είχαμε σημειώσει με ακρίβεια το χώρο που βρισκόταν το παράδοξο κτίριο και κατευθυνθήκαμε στο ομώνυμο χωριό.

Δεν βλέπαμε πουθενά το κτίριο. Η ώρα ήταν 13:00 και επικρατούσε μια νεκρική σιγή στο χωριό. Περπατήσαμε για λίγο στα δρομάκια του για να βρούμε κάποιον να ρωτήσουμε. Δεν υπήρχε ψυχή ζώσα…

Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο, συναντήσαμε μια μεγάλη σε ηλικία κυρία, στην αυλή του σπιτιού της. Την ρωτήσαμε για το παράδοξα αυτό κτίριο, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει αγγλικά. Μας απαντούσε στα γερμανικά. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις η γλώσσα του σώματος και οι κινήσεις της παντομίμας, δίνουν την λύση. Το έπιασε αμέσως, τι ζητούσαμε… Μας έδειξε με τα χέρια της την κατεύθυνση, όπου μας γύριζε πίσω στη διασταύρωση, λέγοντάς μας Neue Landstraße. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο φωτίστηκε το πρόσωπό της, όταν κατάλαβε τι ψάχναμε και όταν μας έδωσε την σωστή πληροφόρηση. Ήξερα δύο κουβέντες Γερμανικών από το γιό μου, και την αποχαιρέτισα με συγκατάβαση και χαμόγελο, λέγοντάς της “danke und auf wiedersehen”.

Μετά από λίγο ακολουθώντας τις οδηγίες της κυρίας φτάσαμε και στο ανάποδο σπίτι.

Το ανάποδο σπίτι είναι ένα πραγματικά ιδιαίτερο τουριστικό αξιοθέατο και αποτελεί την υλοποίηση μιας εξαιρετικής στη σύλληψη ιδέας, που η καινοτομία της το καθιστά μοναδικό στο είδος του!

• Wattens - Μουσείο Swarovski

Φεύγοντας από το Terfens, σε απόσταση μόλις 8 Km βρεθήκαμε στο Μουσείο Κρυστάλλων Swarovski, στην περιοχή Wattens.

Σταθμεύσαμε στο μεγάλο δωρεάν χώρο στάθμευσης του μουσείου. Στο χώρο στάθμευσης υπήρχαν εγκαταστάσεις φόρτισης αμιγώς ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Eπί το έργον της plug in φόρτισης βρίσκονταν τρία Tesla και δύο VW e-golf.

Το μουσείο Swarovski, βρίσκεται δίπλα στο εργοστάσιο και μέσα σε ένα υπέροχο πάρκο. Στο χώρο αυτό πέρα από το μουσείο, υπάρχει κάτι για όλους. Όπως, παιδική χαρά, μονοπάτια για βόλτα, χώρος ενημέρωσης, χώρος φαγητού, καφέ, χώρος δραστηριοτήτων και events.

Πετύχαμε και ένα διαγωνισμό που έκανε ένας Τιρολέζικος ραδιοφωνικός σταθμός. Γυρνούσες ένα τροχό και αν σταματούσε ο δείκτης σε πλαίσιο χρώματος κόκκινου κέρδιζες ένα δώρο.

Είχε αρκετή ουρά για συμμετοχή, τόσο από παιδιά όσο και από μεγάλους. Είπαμε να δοκιμάσουμε και εμείς την τύχη μας. Εδώ να σημειώσω ότι μέχρι και την ώρα που ήρθε η σειρά μας δεν είχε φέρει κάποιος το κόκκινο πλαίσιο.

Ξεκινάει πρώτα η γυναίκα μου και για λίγο, δεν σταματά ο τροχός στο κόκκινο πλαίσιο.

Και τώρα η σειρά μου της λέω… Κοίτα να μαθαίνεις, πως κερδίζουν…

Και ω του θαύματος, ο τροχός σταματά στο κόκκινο πλαίσιο.

Γύρισαν όλοι να κοιτάνε… Είχε τελικά, πολύ γέλιο.

Και το δώρο που πήρα; Ένα στυλό με το λογότυπο του ραδιοφωνικού σταθμού.

Ωραίο αναμνηστικό!

Λίγο αργότερα, στις 15:00, φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στην πόλη Hall in Tirol, ενώ ο ουρανός άρχισε να φορτώνει αρκετά σύννεφα.

Το ξενοδοχείο 4Rest Hotel βρίσκεται στην είσοδο της πόλης Hall in Tirol, πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο A12/E45, ενώ απέχει 8 km από το Innsbruck.

Στη reception αφού εξοφλήσαμε την διανυκτέρευση μας, για να έχουμε έτοιμο check out το πρωί, μας έδωσαν την κάρτα εισόδου για τον υπόγειο χώρο στάθμευσης. Στο ξενοδοχείο δεν είχαμε πάρει την παροχή του πρωινού, διότι στο ισόγειο του κτιρίου υπήρχε ανεξάρτητο κατάστημα που προσέφερε πρωινό και brunch.

Το δωμάτιο ήταν συνηθισμένο και απλό, ενώ ο χώρος στάθμευσης άνετος και ασφαλής. Η επαφή με την κοπέλα της reception εντελώς τυπική και απρόσωπη.
Δεν άργησε να ξεκινήσει η βροχή, αλλά ήταν μια ωραία συντροφιά στη μεσημβρινή μας ανάπαυλα.

Μετά από ένα δίωρο, ξεκινήσαμε για μια βόλτα στο κέντρο του Innsbruck, αφού πρώτα προμηθευτήκαμε από το super market που βρίσκόταν στο ισόγειο του ξενοδοχείου, 12 μπουκάλια νερό Alpquell (0,49 €/11/2 Lt).

Η ώρα είχε πάει 17:00 και η βροχή είχε κοπάσει. Κατευθυνθήκαμε, μέσω του περιφερειακού αυτοκινητόδρομου Α12 και της δυτικής εισόδου 79-Innsbruck-West στο χώρο στάθμευσης Tiefgarage Hauptpost. Το χώρο στάθμευσης τον είχαμε σημειώσει από πριν. Ο εν λόγω χώρος βρίσκεται στην διασταύρωση των οδών Fallmerayerstraße και Maximilianstraße.

Φτάνοντας εκεί διαπιστώσαμε ότι υπήρχε η δυνατότητα να σταθμεύσουμε στον δρόμο, αφού εκδώσουμε το σχετικό εισιτήριο στο αυτόματο μηχάνημα.

Στο δρόμο συναντήσαμε ένα κύριο της δημοτικής αστυνομίας που επόπτευε τις θέσεις στάθμευσης και έλεγχε τα εισιτήρια που ήταν τοποθετημένα στο dashboard των αυτοκινήτων.

Ήταν εντυπωσιακό με τι πάθος και εργασιακό οίστρο, ο κύριος αυτός, έκανε τον έλεγχο των αποκομμάτων πληρωμής στάθμευσης.

Επειδή όλα ήταν γραμμένα στα γερμανικά, λέω ας του κάνω μια ερώτηση για τη διαδικασία και το μέγιστο χρόνο στάθμευσης.

Εδώ να αναφέρω ότι είχε αρχίσει και πάλι να ψιχαλίζει.

Τολμώ να τον ρωτήσω, ενώ εκείνος έκοβε κλήση προστίμου σε αυτοκίνητο που είχε το σχετικό απόκομμα αλλά είχε υπερβεί το χρόνο στάθμευσης κατά 5 λεπτά.

Παρακαλώ, μπορείτε να με πληροφορήσετε για το χρόνο στάθμευσης και το εισιτήριο που πρέπει να εκδώσω για 3 ώρες; Τον ρωτάω στα αγγλικά.

Δεν σήκωσε το κεφάλι του και ενώ συνέχισε να γράφει το πρόστιμο, μου απάντησε ότι στο δρόμο ο μέγιστος χρόνος στάθμευσης είναι 90 λεπτά και ότι η χρέωση είναι 1 €/half an hour.

Του είπα ένα ευχαριστώ, μένοντας εντυπωσιασμένος από τον τρόπο που εκτελούσε την εργασία του.

Μπήκα στο αυτοκίνητο και συνέχισα να τον κοιτάω, ενώ ανέφερα τον διάλογο στη συζυγό μου. Η βροχή άρχισε να δυναμώνει.

Ο τύπος με την ομπρέλα συνέχισε να ελέγχει όλα τα σταθμευμένα αυτοκίνητα, πηγαίνοντας πάνω, κάτω, δεξιά και αριστερά του δρόμου.

Απ’ ότι κατάλαβα είχε στην αρμοδιότητά του τον έλεγχο της στάθμευσης του συγκεκριμένου δρόμου. Ήταν απίστευτο το πόσες φορές ανεβοκατέβηκε τον δρόμο και πόσες φορές κοίταξε το απόκομμα στάθμευσης των ίδιων αυτοκινήτων. Δεν άφηνε περιθώριο λεπτού να υπερβείς το χρόνο στάθμευσης!

Τελικά, αποφασίζουμε να σταθμεύσουμε στον υπόγειο χώρο του Tiefgarage Hauptpost. Η είσοδός του βρισκόταν δίπλα στις επί του δρόμου υπαίθριες θέσεις. Για την έκδοση εισιτηρίου υπήρχαν αυτόματα μηχανήματα που δέχονταν μόνο κέρματα. Η απόδειξη πληρωμής ανέφερε την ώρα που έχεις πληρώσει. Το χρονικό περιθώριο που έγραφε η απόδειξή μας ήταν μέχρι την ώρα 20:51.


Info:

• Η στάθμευση στο δρόμο χρεώνεται ως ακολούθως:
• Δευτέρα έως Παρασκευή 09:00 - 21:00 και το Σάββατο από 09:00 - 13:00, το κόστος είναι 1,00 € / 30 min (max 90 min.)
• Την Κυριακή και τις Αργίες η στάθμευση είναι ελεύθερη.
• Στο Parking Tiefgarage Hauptpostη η χρέωση 2,00 € / hour και η ημερήσια στάθμευση χρεώνεται 15,00 €.

• Innsbruck

Ξεκινήσαμε λοιπόν την περιήγησή μας στην πόλη. Η βροχή μία σταματούσε και μία ξεκινούσε. Λόγω της βροχής οι δρόμοι της πόλης ήταν σχετικά άδειοι.

Περπατώντας φτάσαμε στο μεγάλο πεζόδρομο της Μαρίας Θηρεσίας (Maria-Theresien-Straße) στον οποίο βρίσκεται και η στήλη της Αγίας Άννας (St. Anne's Column).

Αυτή η στήλη πήρε το όνομα της Αγίας Άννας, διότι ανήμερα της εορτής της, στις 26 Ιουλίου του 1703, τα τελευταία βαυαρικά στρατεύματα εκδιώχθηκαν από το Τιρόλο.

Η στήλη είναι κατασκευασμένη από κόκκινο μάρμαρο. Στο πάνω μέρος της υπάρχει το άγαλμα της Παναγίας με φωτοστέφανο από χρυσά αστέρια. Στην κεντρική στήλη υπάρχουν γλυπτά μικρών αγγέλων. Και στο κάτω μέρος της υπάρχουν περιμετρικά τα αγάλματα της Αγίας Άννας (μητέρα της Μαρίας), του Οσίου Κασσιανού, του Οσίου Βιργίλιου και του Αγίου Γεώργιου.

Λίγο πιο κάτω βρεθήκαμε στο κατάστημα της Swarovski. Αφού δεν είχαμε επισκεφθεί το μουσείο Swarovski Kristallwelten στο Wattens, είπαμε να ρίξουμε μία ματιά. Η είσοδος στην έκθεση – κατάστημα ήταν δωρεάν!

Στην είσοδο του καταστήματος υπήρχαν δύο περιστρεφόμενα αγάλματα, το ένα γυναικείας και το άλλο ανδρικής φιγούρας, καλυμμένα με κρύσταλλα Swarovski.

Περνώντας στο εσωτερικό, πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε από τα εκθέματα. Κρύσταλλα Swarovski παντού! Κοσμήματα, διακοσμητικά αντικείμενα (ζώα, φιγούρες της Disney, μοντέρνα τέχνη). Ένας υπέροχος χώρος με υψηλού επιπέδου εκθέματα.

Ανεβαίνοντας τους ορόφους δέσποζε μία εντυπωσιακή κρυστάλλινη στήλη φωτισμού.

Τα εκθέματα δεν χόρταινες να τα θαυμάζεις, για τη λεπτομέρεια, την έμπνευση και την ομορφιά τους.

Το κομμάτι με τίτλο «Mahiri», που σημαίνει «ζωντανό» στα Σουαχίλι, αποτελείτο από ένα ζευγάρι πουλιών που είχε διακοσμηθεί με το χέρι με 52888 κρύσταλλα, 21 διαφορετικών χρωμάτων. Η τιμή του ήταν 16900 €.

Το κομμάτι «Lightning» που σημαίνει «αστραπή» αναπαριστά τη δύναμη, την ελευθερία και την ομορφιά του επιβήτορα. Είχε διακοσμηθεί στο χέρι με 39600 κρύσταλλα. Η τιμή του ήταν 11900 €.

Το κομμάτι «Snow white and forest animals», ήταν διακοσμημένο με 31000 κρύσταλλα, 20 διαφορετικών χρωμάτων. Η τιμή του ήταν 11900 €.

Τα περισσότερα από αυτά τα κομμάτια ήταν συλλεκτικά αφού κατασκευάστηκαν σε περιορισμένο αριθμό. Για παράδειγμα, το έκθεμα «Χιονάτη» κατασκευάστηκε μόνο σε 250 κομμάτια για όλο τον κόσμο.

Περπατώντας στον κεντρικό πεζόδρομο, φτάσαμε στο μνημείο - ορόσημο του Ίνσμπρουκ τη «Χρυσή Στέγη». Η «Χρυσή στέγη» (Golden roof) στεγάζει ένα τριώροφο μπαλκόνι στην κεντρική πλατεία της πόλης. Είναι καλυμμένη με 2657 επιχρυσωμένα χάλκινα πλακίδια. Χτίστηκε στις αρχές του 15ου αιώνα από τον αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Α’ , για να χρησιμοποιηθεί ως θεωρείο απ’ όπου μπορούσε να παρακολουθεί τις εκδηλώσεις στην πλατεία και να απευθύνεται στο λαό. Επιπλέον, η πρόσοψη του κτιρίου κάτω από την «Χρυσή στέγη» είναι διακοσμημένη με πίνακες και ανάγλυφα, που αναπαριστούν σκηνές από τη ζωή του αυτοκράτορα.

Στην «Urban square», κάτω από την «Χρυσή Στέγη» μας συνεπήραν οι ήχοι Κλασσικής μουσικής. Μια πλήρης ορχήστρα από νεαρά παιδιά, έπαιζε υπέροχα κλασσικά κομμάτια, ενώ ο κόσμος παρακολουθούσε εκστασιασμένος.

Και μόλις σταμάτησε η βροχή, οι δρόμοι γέμισαν με κόσμο.

Στην ίδια πλατεία το γωνιακό κτίριο που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα, ονομάζεται το σπίτι του Helbling (Helblinghouse). Αρχικά το σπίτι ήταν ένα αρχοντικό σε πρώιμο γοτθικό στιλ, όπως και τα περισσότερα γύρω κτίρια, αλλά το 1725-1730 χρόνια απέκτησε πολυτελές φινίρισμα σε στυλ μπαρόκ – ροκοκό. Στις προσόψεις του κτιρίου δεσπόζουν τα διακοσμημένα παράθυρα με λουλούδια, δέσμες φρούτων, κελύφη, μάσκες, μικρούς αγγέλους και πολλά άλλα μοτίβα.

Αφού περπατήσαμε αρκετά, κάναμε μια στάση για φαγητό στο εστιατόριο –μπυραρία Stiftskeller Augustiner Bräu. Το εστιατόριο αυτό ήταν ένα από τα προτεινόμενα στο tripadvisor. Βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς πόλης και είναι ένα από τα καλύτερα Αυστριακά εστιατόρια. Άλλωστε οι μπυραρίες Augustiner είναι ένα από τα καλύτερα brand names στο είδος τους.

Παραγγείλαμε στην αρχή πατατόσουπες (potato cream soup with grilled bacon cubes), για να ζεσταθούμε από το κρύο και την βροχή.

Στη συνέχεια πήραμε “Wiener Schnitzel” (bread crumbed pork schnitzel with cranberry jam and parsley potatoes), που είχαμε λατρέψει και τις προηγούμενες ημέρες.

Αποδείχθηκε ότι ποιοτικά και γευστικά η Augustiner Bräu, υπερείχε των υπολοίπων εστιατορίων που είχαμε δοκιμάσει το ίδιο Schnitzel. Ο συνδυασμός του άψογου σέρβις, του ωραίου εξωτερικού χώρου, του θαυμάσιου φαγητού και μπύρας, μας έκανε να έχουμε μια υπέροχη γαστριμαργική εμπειρία.

Λίγο αργότερα συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην Hofgasse. Περάσαμε την πόρτα του πεζοδρομημένου ιστορικού κέντρου και βρεθήκαμε στο Κρατικό Θέατρο του Innsbruck, το Tiroler Landestheater.

Και περπατώντας βρεθήκαμε στην μικρή πλατεία Domplatz, όπου βρίσκεται ο Καθεδρικός ναός του Αγίου Ιακώβου. Αποτελεί την κύρια καθολική εκκλησία της πόλης.

Ακολουθήσαμε την οδό Pfarrgasse. Στο βάθος διακρίνεται ο πύργος του ρολογιού της Πόλης, που χτίστηκε μεταξύ 1442 και 1450. Ο πύργος χρησίμευε ως παρατηρητήριο που προειδοποιούσε τους κατοίκους για πυρκαγιές και άλλους επικείμενους κινδύνους. Οι κάτω όροφοι του πύργου χρησίμευαν ως φυλακή.

Στον δρόμο Pfarrgasse ένα αξιοσημείωτο σπίτι, είναι του Precht (Prechthaus). Χρονολογείται από τον 15ο αιώνα. Από το 1639 έως το 1875 στεγάστηκε εδώ το βιβλιοπωλείο Wagner και το τυπογραφείο του πανεπιστημίου. Σήμερα το Prechthaus, στεγάζει ένα από τα τελευταία και πιο συναρπαστικά εργαστήρια ωρολογοποιίας της εποχής μας. Η πρόσοψη του καταστήματος διακοσμείται μ’ ένα παλιό μηχανισμό ρολογιού.

Μία ιδιαίτερη κρήνη στην είσοδο του κτιρίου της Χρυσής Στέγης.

Και πηγαίνοντας για τον ποταμό Inn, βρεθήκαμε στο κτίριο Gasthof Goldener Adler. Είναι ένα από τα παλαιότερα ξενοδοχεία στο Ίνσμπρουκ, το οποίο ιδρύθηκε το 1390 και ξαναχτίστηκε μετά από πυρκαγιά το 1450. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, σε αυτό το ξενοδοχείο, έμειναν πολλοί σημαντικοί άνθρωποι.

Φτάνοντας στη γέφυρα του ποταμού Inn, τα κτίρια στην απέναντι πλευρά του, με τις πολύχρωμες προσόψεις σε συνδυασμό με τις κορυφές των Τιρολέζικων Άλπεων να υψώνονται πίσω τους, δημιουργούν μια εικόνα απαράμιλλης ομορφιάς.

Ο εσταυρωμένος στέκει πάνω από την γέφυρα του ποταμού Inn. Από εδώ και πέρα στην Αυστρία και στην Γερμανία την απεικόνιση του εσταυρωμένου Ιησού, θα την συναντήσουμε πολλές φορές τόσο σε χωριά όσο και σε αγροκτήματα. Τοποθετείται για καλή τύχη και ως σύμβολο ομολογίας πίστης.

Μπαίνοντας και πάλι στην Παλιά πόλη, συναντήσαμε το κτίριο Ottoburg. Ένα τετραώροφο κτίριο του ύστερου γοτθικού ρυθμού. Μοιάζει με έναν πολυγωνικό πύργο με προεξοχές και εσοχές στην πρόσοψη. Το σπίτι χτίστηκε στη γωνία του τείχους της πόλης και συνδέθηκε με την εσωτερική πύλη. Στην τρέχουσα μορφή του, το σπίτι χτίστηκε τα έτη 1494 -1495 και επεκτάθηκε το 1542. Χαρακτηριστική η βαφή των παραθύρων στα χρώματα της σημαίας της Αυστρίας.

Το ιστορικό κέντρο του Innsburck είναι αρκετά μικρό και μπορέσαμε να το περπατήσουμε από άκρη σε άκρη μέσα σε λίγες ώρες.

Γύρω στις 20:30, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το parking.

Περάσαμε και πάλι από τη στήλη της Αγίας Άννας.

Φτάνοντας στο δρόμο Fallmerayerstraße, ήταν ακόμη ο απίστευτος αυτός τύπος, που συνέχιζε να κόβει κλήσεις!!! (Διακρίνεται στη φωτογραφία).

Ευτυχώς που δεν σταθμεύσαμε στο δρόμο!! Είπαμε αυθόρμητα και οι δύο. Σίγουρα θα είχαμε πάρει κλήση για υπέρβαση του χρόνου στάθμευσης.

Και κατευθυνθήκαμε προς την είσοδο του parking. Αυτό όμως που είδαμε, δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε!!! Η πόρτα ήταν κλειστή!!!

Ωχ! Λέω στη σύζυγό μου! Να δεις που το Parking θα έχει κλείσει!!! Μάλλον θα το έγραφε στα Γερμανικά και δεν το καταλάβαμε!

Το ίδιο μου είπε και εκείνη και συμφώνησε.

Γυρνούσαμε γύρω – γύρω μήπως δούμε κάποιο κουμπί που να ανοίγει την πόρτα. Εστω κάποιο τηλέφωνο ανάγκης, κάτι τέλος πάντων…

Δυστυχώς τίποτα!!!

Και τώρα τι κάνουμε; Τη ρωτάω.

Μμμμ…

Και ώ του θαύματος!!! Η γυναίκα μου πάει και τραβάει την κιτρινόμαυρη αλυσίδα, που φαίνεται στην φωτογραφία, και η πόρτα ανοίγει.

Ούτε που μου πέρασε σαν σκέψη!!!

Μετά από λίγο, η πόρτα κλείνει και πάλι.

Έχει γούστο, να μπούμε και να μην μπορούμε να βγούμε!

Κάτσε, της λέω, έξω και τράβα την αλυσίδα μέχρι να φέρω το αυτοκίνητο.

Έτσι και έγινε!!!

Αφού βγήκαμε σταματήσαμε για λίγο, κοιτώντας ο ένας τον άλλο.

Μα δεν είναι δυνατόν, να χρησιμοποιούν αυτό τον τρόπο ανοίγματος της πόρτας και να μην υπάρχει μία πινακίδα που να τον υποδεικνύει.

Πάντως, σε παραδέχομαι, της λέω…

Να, που μερικές φορές εμείς οι γυναίκες είμαστε πιο οξυδερκείς και με μεγαλύτερη ψυχραιμία από εσάς, μου απαντά.

Αναμφίβολα έτσι είναι, της λέω.

Γελάσαμε, και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο.

Στην επιστροφή μας περάσαμε από το Ambras Castle, για να δούμε μόνο τη θέση του και τον περιβάλλοντα χώρο.

Κάναμε και μια βόλτα με το αυτοκίνητο στο χωριό Hall in Tirol. Η κίνηση στο χωρίο ήταν ελάχιστη. Αν και ήταν βράδυ, διαπιστώσαμε ότι έχει ενδιαφέροντα ιστορικά μνημεία και κτίρια, που πραγματικά αξίζει να τα περιηγηθείς.

Εκείνο που μάθαμε ήταν ότι το όνομα του χωριού προέρχεται από τον όρο «Halle» που σημαίνει «πόλη των εργαζομένων με αλάτι».

Και επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο, κλείσαμε μια ακόμα ημέρα, γεμάτη από κάθε οπτική γωνία και άποψη.

Την επομένη θα ακολουθούσε μια βόλτα στα κάστρα του Ludwig II, το Linderhof Palace και το Neuschwanstein Castle.