Τουρκία Οδοιπορικό στην άγνωστη Τουρκία

[AleGE]

οταν έχω χρόνο θα γράψω το οδοιπορικό εν συντομία για να μην κουράσω και τους φίλους εδώ ,μιας και εσύ ήδη το έκανες με απίθανο τρόπο, για να δεις και την δικιά μας ρότα ..ήταν αξέχαστο ..δεν ήταν ??

Renata πραγματικά ήταν ένα απίθανο ταξίδι.
Τα μεταφορικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν , η χρονική στιγμή που πραγματώθηκε , αλλά και ο τρόπος με τον οποίο έγινε , το καθιστά στα μάτια μου μοναδικό .
Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που αποφάσισα να αναφερθώ σε αυτό στην πρώτη μου ταξιδιωτική ιστορία .

 

[GTS]

Συμφωνώ με το υπόλοιπο ποστ εκτος απ αυτη (την τελευταια) παράγραφο.
Κατατάσσεις - αν κατάλαβα - κάποιους ανθρώπους σε άλλο είδος; Επειδή ειναι αμόρφωτοι, ακοινώνητοι και φανατικοί;
Κανενας εδώ, δεν δικαιολογεί ούτε (πολύ περισσότερο) εξωραϊζει τη συμπεριφορά τους . Προσπάθεια κατανόησης είναι.
Απορία: Η πλειοψηφία των Δυτικών που ενέκρινε πχ τους βομβαρδισμούς στη Σερβία και την επέμβαση στο Ιράκ, σε πιο είδος κατατάσσεται;

Όχι, εγώ έγραψα τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που μου λες ότι είπα. Και κλείνω την "αντιπαράθεσή" μας λέγοντας ότι, απολογητής της βίας εγώ δεν γίνομαι, ούτε για Αμερικάνους, ούτε για Τούρκους, ούτε για κανένα.

 

[AleGE]

Οδοιπορικό στην άγνωστη Τουρκία ( τελευταίο μέρος )

Η ευρύτερη περιοχή το Ντογγουμπαγιαζιτ είναι εκπληκτική , είναι η εικόνα που ο καθένας μας πιστεύει από παιδί ότι είναι η ανατολή , αυτό το μαγικό σύνολο του ξερού τοπίου με την πολλή ζέστη και των έντονο ήλιο , η νοοτροπία του κόσμου σε σχέση με την κατασκευή των κτιρίων και των κρατικών υποδομών , και όλα αυτά ατενίζοντας σχεδόν κάθετα την κορυφή του όρους Αραράτ που φτάνει τα 5, 400 μ. ύψος και είναι μονίμως χιονισμένη .

Αφού περιπλανηθήκαμε δύο μέρες στην ευρύτερη περιοχή , ξεκινήσαμε την πορεία παράλληλα με τα σύνορα του Ιράν , κατεβαίνοντας μας νοτιότερα προς τα σύνορα του Ιράκ .
Καθώς κατεβαίναμε η διαδρομή ήταν εντυπωσιακή , το τοπίο ήταν ηφαιστειακό , απόκοσμο λες και ήταν κολλημένές μεταξύ τους πέτρες , ενώ η ζέστη διαρκώς αυξανόταν με γρήγορο ρυθμό , φτάσαμε στο απίστευτο σημείο , αν ξεκουμπώναμε τα μπουφάν η ανοίγαμε τα κράνη να καιγόμαστε , ενώ λίγο παρακάτω βλέπουμε στα αριστερά μας ένα κοπάδι καμήλες .
Λίγο πριν την λίμνη Βαν , ερχόμενοι μέσα από απίστευτη ξεραΐλα πέφτουμε πάνω σε ένα ποτάμι με καταρράχτες , απίστευτο , συνεχίζοντας την ίδια διαδρομή , το ηλιοβασίλεμα φτάνουμε στη λίμνη Βαν , το θέαμα είναι εκπληκτικό , η λίμνη είναι σε μέγεθος διπλάσια του κορινθιακού κόλπου , ενώ το τραίνο που ήρθε από ανατολικά μπήκε μέσα σε ferry boat για να περάσει στο απέναντι μέρος της λίμνης .
Προ παραμονή δεκαπενταύγουστου λοιπόν , και διανυκτερεύουμε στην λίμνη Βαν , επειδή όμως ήμασταν αρκετά κοντά στο Ιράκ που είχε εισβάλει στο Κουβέιτ και ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση , αποφασίσαμε να δούμε TV για να ενημερωθούμε , και έκπληκτη βλέπουμε ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στην επέτειο της απελευθέρωσης των Τουρκοκυπρίων από τους έλληνες . Οι τούρκοι στρατιώτες προελαύνουν και απελευθερώνουν την Κύπρο και οι Τουρκοκύπριοι τους υποδέχονται με αγκαλιές λουλούδια και στεφάνια . Η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος .
Το πρωινό της 15 μέρας ξεκινήσαμε την πορείά μας δυτικά και περάσαμε από το Diyarbakir , την μεγαλύτερη αεροπορική βάση της Τουρκίας , και αφού περιπλανηθήκαμε μέσα από σμιλευμένα ασβεστολιθικά βουνά , φτάσαμε στο νέο κατασκευασμένο φράγμα του Ατατούρκ , όπου λόγο καταπόντισης του δρόμου στο συγκεκριμένο κομμάτι , περάσαμε απέναντι με ένα ferry boat που χωρούσε μόλις δύο αυτοκίνητα και με το ζόρι , και της μηχανές , ενώ από το φορτίο έκανε ολόκληρο συσπάσεις σαν να ήταν έτοιμο να κοπή στα δύο .
Αργά το απόγευμα μέσα από ωραία αλλά δύσκολη διαδρομή , φτάσαμε σε υψόμετρο 2000+ μέτρα , στο καταφύγιο του Nemrut dagi . Εκεί βρήκαμε άλλους τρις Έλληνες ( δυο άντρες και μια γυναίκα ) καθώς ένα ζευγάρι Ιταλών και δύο Γάλους , όλοι με μηχανές μαζί με δύο Τούρκους που εργάζονταν εκεί .Υπό το φως των κεριών και με την συνοδεία ποτού , χορεύαμε και τραγουδούσαμε όλοι με τη σειρά , ο καθένας τραγούδια από τον τόπο του μέχρι αργά το βράδυ , ενώ σαν τελευταίοι που πήγαμε και δεν χωρούσαμε να κοιμηθούμε μέσα , κοιμηθήκαμε στουσ υπνόσακους έξω από το μικρό καταφύγιο , λίγο παρακάτω από τους στρατιώτες που φιλούσαν τα αρχαία .

Το επόμενο πρωί πριν χαράξει μας ξύπνησαν οι φωνές του όχλου από τουρίστες που ανέβαιναν για να δουν την εκπληκτική ανατολή πάνω από τους θρόνους και τα αγάλματα που υπήρχαν στην κορυφή του βουνού , που πιθανών για τον ίδιο λόγο είχαν φτιάξει εκεί οι διάδοχοι του Μέγα Αλέξανδρου .

Στα επόμενα μέρη που περάσαμε και διανυκτερεύσαμε μέχρι τα παράλια θα αναφερθώ επιγραμματικά ( μιας και η renata συμπλήρώσε τα κενά με της δικές της εμπειρίες από τα μέρη αυτά ) όπως το Kahraman-Maras , Καππαδοκία , Konya , Pamukkale ήταν όλα εκπληκτικά και ο τουρισμός κλιμακωτά ανέβαινε με κορύφωση τα παράλια .θα αναφερθώ μόνο στο γεγονός , ότι στη διαδρομή για την Konya , από την καταπόνηση των προηγούμενων ημερών , έσπασε η βάσει της ανάρτησης και πραγματικά χρειαστήκαμε κάθε εργαλείο που είχαμε , για να την λύσουμε στο δρόμο , και αφού την κολλήσουμε στην κοντινότερη πόλη να την ξαναμοντάρουμε .

Την 20 μέρα φτάσαμε στην Σμύρνη , οι κοπέλες με τα μίνι και τα σορτσάκια ο κόσμος να μιλάει αγγλικά , καλή αγορά , επιτέλους μια πολιτισμένη ευρωπαϊκή πόλη θα έλεγα , καμιά σχέση με ότι συναντήσαμε στα βάθη της ανατολής ( τελικά όπου υπήρχαν μέχρι πρόσφατα έλληνες , είχαν δημιουργήσει πολιτισμό , όπως Κωνσταντινούπολη-πόντο –Σμύρνη …. ) και συνεχίσαμε την πορεία μας παραθαλάσσια μέσα από πεύκα παραλίες και αρχαίο ελληνικούς ναούς , προς το Bodrum όπου και θα παίρναμε το πλοίο για την Κω .
Στη μέση της διαδρομής συναντάμε στην άκρη του δρόμου κάτι Γερμανούς τουρίστες που έκλαιγαν και σταματήσαμε μήπως μπορούσαμε να βοηθήσουμε . μας είπαν πως με το αυτοκίνητο κτυπήσανε κατά λάθος ένα Τούρκο και μετά από λίγο εμφανίστηκε ένα στρατιωτικό όχημα και κατεβήκανε κάτι καταδρομείς με αυτόματα , πήραν τον οδηγό και έφυγαν χωρίς να τους πούνε που των πάνε .Ο ευρωπαϊσμός τους πήγε περίπατο , νομίζω πως όλοι καταλαβαίνετε πως οι Τούρκοι ( κράτος ) είτε είναι στα σύνορα του Ιράν είτε στα ευρωπαϊκά παράλια είναι οι ίδιοι βάρβαροι , ο τρόπος που το παρουσιάζουν αλλάζει .
Την τελευταία νύκτα μας στην Τουρκία διανυκτερεύσαμε στο Bodrum , το οποίο μοιάζει με ελληνικό νησί , με καλές και φτηνές σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες που προτείνουν και ημερήσιες εκδρομές με τουρκικά πλοία στα πανέμορφα ελληνικά νησιά , φτηνή αγορά , και στα περισσότερα μαγαζιά θα βρεθεί και κάποιος που να μιλάει ελληνικά .
Τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες και επιστροφή στην πατρίδα .

Κάποια στιγμή θα προσπαθήσω να σκανάρο κάποιες αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες από το άλμπουμ και να τις αναρτήσω .

 

[dk]

Σ'ευχαριστουμε πολυ για την ιστορια σου ΑleGE,πραγματικα αξιζε.

 

[Christos_Gkir.]

Πολύ αξιόλογο και κατατοπιστικό AleGE το οδοιπορικό σου, σ’ ευχαριστούμε. Έχουν περάσει όμως από τότε 18 χρόνια (όπως και της renatas) και ποιος ξέρει τι κατάσταση επικρατεί σήμερα. Έχω πάει συνολικά έξη φορές στην Τουρκία, αλλά μόνο στο Ευρωπαϊκό τμήμα και στα παράλια της Μικράς Ασίας (μέχρι το Kusadasi) και όπως αναφέρεις και εσύ, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά εκεί.
Καλό θα ήταν, αν κάποιος ή κάποια έχει πάει σχετικά πρόσφατα προς το εσωτερικό, να μας ενημερώσει για την τωρινή κατάσταση._

ΥΓ. Περιμένουμε και τις αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες σου._

 

[Yorgos]

Φανταστική ιστορία, μπράβο στον AleGe αλλά και οι απαντήσεις ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Εγώ πήγα πριν από 4 χρόνια μέχρι το Ερζουρούμ, αλλά δε μπορώ να πω πως συνάντησα τέτοιες συμπεριφορές, παρότι η κουλτούρα ήταν σαφώς πιο ανατολίτικη και το βιοτικό επίπεδο δε θύμιζε Ευρώπη σε τίποτε, μόνο καλά έχω ν απως για το πώς μας αντιμετώπισαν. Βέβαια είχαν περάσει 14 χρόνια από το '90 που εκτυλίσσεται η ιστορία του AleGe και ίσως άλλαξαν πολλά στον τρόπο που τους βλέπουμε και μας βλέπουν (σεισμοί κλπ). Και πάλι μπράβο για την αφήγηση.

 

[alexmaths]

Πρέπει να ήταν τρομερή εμπειρία! Εκεί που γέλασα περισσότερο πάντως ήταν εκεί που λέει: "είχαν στύση πυροβολείο"...

 

[renata]

alege, για μένα ήταν το ωραιότερο ταξίδι της ζωής μου έως τώρα ...σου μιλάω ειλικρινά .καθε φορά που το σκέπτομαι ,με τις συνθήκες που έγιναν ,με την μηχανή μου να πιάνει τα 160 συνεχώς στις υπέροχες ευθείες θυμάσαι ...η τρέλα μας ,ο φόβος στο άγνωστο ,ολα αυτά δεν τα εχω ξαναζήσει σε κανένα ταξίδι μου ...αν τώρα βρισκόμασταν πάλι 3-4 άτομα ,ειλικρινά θα νοίκιαζα μια μοτο ,γιατί τώρα δεν έχω ,και θα ξαναπήγαινά για τουλαχιστον 3 μήνες -χαλαρά ....
για αυτό ,οτι κάνομε σε μιά στιγμή της ζωής μας ειναι για πάντα μοναδικό ,και ποτέ δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσομε ουτε κάν παρόμοιο ..
συγχαρητήρια .νομίζω οτι δικαίως έχομε κοκκινήσει τον χάρτη της τουρκίας στο προφίλ μας ...

 

[kokolaki]

Πολύ δυνατή εμπειρία. Σχεδιάζω και εγώ το καλοκαίρι του 2010 μια παρόμοια διαδρομή για τουρκία. Θέλει τρέλα. Σε όσους φίλους το έχω πεί, όλοι έχουν ενθουσιαστεί και είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν, όμως στο τέλος πιστεύω ότι θα είμαστε ή 2 ή 3. Τη renata τη γνώρισα απο κοντά και μου φάνηκε τρελοκομείο. Δεν μπορούσα να έχω στην παρέα μου 2 άτομα σαν κ εσάς; Θα είχαμε γυρίσει τον κόσμο και με γαϊδούρι..