Μολδαβία Οδικώς στη Μολδαβία. Μια απίστευτη περιπέτεια

[vasilis84]

Μέσα στον Ιούλιο πραγματοποίησα ένα οδικό ταξίδι στην Ανατολική Ευρώπη με άλλους 2 συνταξιδιώτες. Ξεκινήσαμε από Ορεστιάδα, διασχίσαμε Βουλγαρία, Ρουμανία, φτάσαμε στη Μολδαβία και επιστρέψαμε στη Θεσσαλονίκη διασχίζοντας τις ίδιες χώρες. Τα χιλιόμετρα έφτασαν τα 2.420 και σε πολύ άσχημους δρόμους- τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα. Θα περάσω συνοπτικά στη διαδρομή του ταξιδιού και στα σημαντικότερα σημεία του.
Μετά από τις απαραίτητες ετοιμασίες(διαβατήρια,πράσινη κάρτα) ξεκινήσαμε το πρωινό της 16ης Ιουλίου για τα σύνορα του Ορμενίου στον Έβρο. Τα σύνορα εύκολη διαδικασία, από την βουλγάρικη πλευρά δεν μπήκανε καν στον κόπο να μας ελέγξουνε. Με το που μπαίνεις στη Βουλγαρία, η διαφορά γίνεται αμέσως αισθητή. Φτωχά χωριά, κάρα, κακοί δρόμοι και πολύ ταλαιπωρία δεξία και αριστερά. Περνώντας τις αδιάφορες κωμοπόλεις Topolovgrad, Elhovo και Sredets, φτάσαμε μεσημέρι στο Burgas. Στο ξενοδοχείο μας ενημέρωσαν ότι το δωμάτιο δεν είναι έτοιμο, οπότε αποφασίσαμε να ρίξουμε μια ματιά στην πόλη. Η πρώτη εντύπωση είναι τα άσχημα σοβιετικά κτίρια, αλλά πολλά πάρκα και πράσινο. Η πόλη φαίνεται πιο οργανωμένη σε σχέση με τις ελληνικές με διαβάσεις, ικανοποιητικό δίκτυο αστικών μεταφορών και ποδηλατόδρομους. Η ζέστη όμως ήταν αφόρητη και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Το απόγευμα ξεκινήσαμε για Sunny Beach, το σημαντικότερο τουριστικό θέρετρο της Βουλγαρίας, 30 χλμ από την πόλη. Αρκετά καλός δρόμος, δεξιά και αριστερά πολυτελείς βίλες και θέρετρα, καμία σχέση με την υπόλοιπη Βουλγαρία. Τελικά φτάσαμε στο θέρετρο, το οποίο είναι εξαιρετικά εκτεταμένο και σου δίνει την αίσθηση μεγάλης πόλης. Παρκάραμε κάπου με 1 ευρώ την ώρα και πήγαμε στην παραλία. Το μήκος της είναι τεράστιο και έχει αφόρητη πολυκοσμία(δε νομίζω να έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε παραλία). Τα νερά της δεν είναι καθαρά και οι ελληνικές παραλίες δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα. Μετά από έναν καφέ στην παραλία, αφήσαμε τη Sunny Beach και γυρίσαμε στο Burgas. Το Burgas στο κέντρο έχει ορισμένα νεοκλασσικά κτίρια, αλλά όχι κάτι άλλο αξιοσημείωτο. Ο πεζόδρομος για κάποιο λόγο είναι εξαιρετικά σκοτεινός. Κάτι ακόμα που αξίζει είναι το Sea park, ένα τεράστιο πάρκο δίπλα από την παραλία το οποίο είναι ότι πρέπε ιγια απογευματινή βόλτα. Κουρασμένοι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο γιατί αύριο μας περίμεναν πολλά χιλιόμετρα.

 

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vasilis84]

Παρέλειψα να αναφέρω ότι στην Βουλγαρία, αντί για διόδια υπάρχει η λεγόμενη Βινιέτα, την οποία ως τουρίστας συμφέρει να την αγοράσεις με ισχύ μιας εβδομάδας και κοστίζει 15 λεβα(7,5 ευρώ). Μπορεί κανείς να την αγοράσει σε όλα τα βενζινάδικα.
Την επόμενη μέρα συνεχίσαμε το ταξίδι για τα σύνορα της Ρουμανίας. Η διαδρομή περνάει πάλι από το Sunny Beach. Εκεί κοντά βρίσκεται και η παλιά πόλη της Μεσήμβριας(Nessebar), στην οποία κάναμε μια σύντομη επίσκεψη και μας εξέπληξε ευχάριστα. Στη συνέχεια, ο δρόμος γίνεται ορεινός, έχει αρκετές στροφές αλλά πανέμορφα τοπία. Μετά από 2 ώρες φτάσαμε στη Βάρνα, στην οποία δε σταματήσαμε, αλλά υποχρεωτικά περνάς από μέσα. Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται αρκετά συμπαθητική πόλη. Αποφασίσαμε να εισέλθουμε στη Ρουμανία από τα σύνορα στη Σιλίστρα. Η Σιλιστρα απέχει 2 ώρες από τη Βάρνα και ο δρόμος διασχίζει λοφώδεις περιοχές με ατέλειωτες εκτάσεις ηλιοτρόπιων. Τα χωριά φαίνοντας ακόμα πιο υποβαθμισμένα, με έντονη την παρουσία των Ρομά. Φτάσαμε στη Σιλίστρα κατά μεσήμερο με τη θερμοκρασία στους 37 βαθμούς. Η Σιλίστρια είναι μια παραδουνάβια πόλη, χωρίς ωστόσο κάτι ιδιαίτερο εκτός από τα άθλια σοβιετικά κτίρια. Στα σύνορα υπήρχε τεράστια ουρά 1 χιλιομέτρου και περιμέναμε τουλάχιστον 1 ώρα για να περάσουμε. Εκεί κάναμε και μερικά Λέι, που είναι το νόμισμα Ρουμανίας. Τελικώς περάσαμε τα σύνορα και περιμέναμε τη σειρά μας για το φέρι μποτ, καθώς στο συγκεκριμένο σημείο του Δούναβη δεν υπάρχει γέφυρα. Μετά από αναμονή άλλης 1 ώρας μέσα στην καυτή ζέστη, το φέρι αναχώρησε για την απέναντι ακτή, την οποία έφτασε ύστερα από 30 λεπτά. Το κόστος ήταν 8ευρώ/αμάξι. Στη Ρουμανια, αν και είχα διαβάσει για τριτοκοσμικές συνθήκες σε άλλες περιγραφές, η κατάσταση φαινόταν σαφώς καλύτερη σε σχέση με τη Βουλγαρία. Περάσαμε μέσα από την συμπαθητική πόλη Καλαράσι και συνεχίσαμε το δρόμο μας, που διέσχιζε ατέλειωτες πεδιάδες, χωρίς τον παραμικρό λόφο να διακρίνεται στο οπτικό μας πεδίο. Ο δρόμος μονός, αλλά αρκετά καλός, καθώς η ευθεία δε διακόπτονταν από στροφή για δεκάδες χιλιόμετρα. Κάποια στιγμή, στις ράγες τρένου περιμέναμε γύρω στα 15 λεπτά καθώς πέρασαν 4 τρένα και η ουρά πίσω από την διαχωριστική μπάρα είχε φτάσει το 1 χιλιόμετρο. Μετά από 2,5 ώρες στους δρόμους της Ρουμανίας φτάσαμε στην Μπράιλα, την πόλη των 200.000 κατοίκων όπου θα διανυκτερεύαμε. Η πόλη βρίσκεται στην όχθη του Δούναβη, αλλά και αυτή είναι γεμάτη με ασυντήρηρες πολυκατοικίες από την εποχή του Κομμουνισμόυ. Μετά από ένα γρήγορο ντουζ στο ξενοδοχείο, και ενώ είχε βραδιάσει, κάναμε μια βόλτα στο κέντρο της πόλης, το οποίο ήταν εξαιρετικά έρημο και φάγαμε σε μια πιτσαρία με ελληνικέ τιμές. Έπειτα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, καθώς ήμσταν κουρασμένοι και η πόλη στερείται ενδιαφέροντος.
Όπως και η Βουλγαρία, έτσι και η Ρουμανία έχει τη δική της Βινιέτα, την οποία αγοράζεις σε ορισμένα μόνο βενζινάδικα και κοστίζει 3 ευρώ αν θυμάμαι καλά. Προσοχή όμως! Η Ρουμανία στα σύνορα έχει ειδικό έλεχγο για Βινιέτα, που σημαίνει ότι δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής, και στην έξοδό σας από την χώρα, αν δεν έχετε Βινιέτα, δε γλιτώνετε το πρόστιμο.

 

[vasilis84]

Πρωινό ξύπνημα στην Μπράιλα και αναχώρηση για Μολδαβία. Που να ξέραμε τι μας περίμενε τη σημερινή μέρα. Αρχικά κινηθήκαμε προς το Γκαλάτι, μια πόλη 300.000 κατοίκων σε απόσταση 20 χλμ από την Μπράιλα. Επίσης παραδουνάβια πόλη και αρκετά πιο όμορφη σε σχέση με την Μπράιλα. Ειδικά ο δρόμος που κινείται παράλληλα προς τον πόταμο, έχει εξαιρετική θέα προς τον Δούναβη Ο δρόμος συνέχιζε για 10χλμ μετά το Γκαλάτι και έφτανες στα σύνορα με Μολδαβία. Τα σύνορα χωρίς πολλή κίνηση, περάσαμε εύκολα από την πλευρά της Ρουμανίας. Μεταξύ των 2 τελωνείων υπήρχε ένα φυλάκιο με μία Μολδαβή που έλεχγε την κυκολοφορία και λίγο πριν περάσουμε μας έφραξε την είσοδο με διαχωριστική μπάρα. Πέρασαν τουλάχιστον 10 λεπτά χωρίς καμία διευκρίνιση. Οι Μολδαβοί είχαν κατέβει από τα αμάξια τους και έπιαναν συζήτηση με τη Μολδαβή τελωνειακό. Πήγα να ρωτήσω την κοπέλα, δεν καταλάβαινε γρη Αγγλικά. Της έδειξα το ρολόι μου με το χέρι μου ρωτώντας την πόση ώρα ακόμη θα κρατήσει και αυτή με κόιταξε και ύστερα χαζογέλασε με αυτόν που μιλούσε προηγούμενως. Τελικά μετά από κανα 20λεπτο ανέβασε τη μπάρα και φτάσαμε στους Μολδαβούς Τελωνειακούς. Ευτυχώς μιλούσαν λίγα Αγγλικά. Ρωτήσαμε για Βινιέτα(και δω το ίδιο ισχύει.) και μας δείχνουν ένα μικρό γραφειάκι. Μπαίνουμε μέσα. Άδειο. Περιμένουμε κανα 5λεπτο αλλά τίποτα. Εντάξει λέμε, θα βρούμε σε κανα βενζινάδικο, μη γνωρίζοντας ότι η Βινιέτα πωλείται μόνο στα σύνορα. 100 μέτρα μετά τα σύνορα σταματάμε σε ένα βενζινάδικο. Βενζίνη γιοκ. Πηγαίνετε στο επόμενο, μας λένε και μας δείχνουν ένα βενζινάδικο 50 μέτρα πιο κάτω. Βάζουμε εκεί βενζίνη, η οποία κοστίζει μόλις 70 λεπτά το λίτρο. Ρωτάμε για Βινιέτα και μας δείχνουν λίγο πιο πέρα ένα μικρό γραφειάκι στη μέση του πουθένα, που έμοιαζε με παράγκα. Μπαίνουμε μέσα και βλέπουμε μια 60ρα γιαγιά, η οποία φυσικά δε μιλούσε αγγλικά. Της λέμε Βινιέτα και αρχίζει και πληκτρολογεί κάτι σε έναν πανάρχαιο υπολογιστή. Μας ζήτησε διαβατήρια,πράσινη κάρτα, δίπλωμα και ποιος ξέρει τι άλλο, αλλά τελικά βινιέτα δεν πήραμε(και κανείς δε κατάλαβε γιατί). Συνεχίζουμε ευθεία για Κισινάου, περνώντας από το πρώτο χωριό, το Giurgiulesti. Η διαφορά γίνεται αμέσως αισθητή, καθώς ο δρόμος είναι γεμάτος μπαλώματα, τα χωριά είναι εξαιρετικά φτωχά, με έναν ασφαλτοστρωμένο δρόμο ολο κι όλο(και αυτό στην καλύτερη περίπτωση). Επιπλέον, όλα τα σπίτια έχουν σκεπές από αμίαντο και τα κάρα είναι πιο συχνά από τα αμάξια. Τα χωριά, ωστόσο είναι καταπράσινα. Μετά το χωριό, ο δρόμος άρχισε να χαλάει ακόμα περισσότερο, και μεις να ανησυχούμε καθώς ο δρόμος φαίνεται στους χάρτες ως ο κεντρικός της χώρας. Καθώς μπαίνουμε στο εσωτερικό της χώρας, αναδεικνύεται μια άγρια ομορφιά που σε συναδυασμό με την αίσθηση πως είσαι ο μοναδικός τουρίστας σε μαγεύει και σε συνεπαίρνει. Ο δρόμος αρχίζει να χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο και πλέον δεξιά και αριστερά υπάρχει λωρίδα χωματόδρομου και ο άσφαλτος αγνοείται. Τελικά μετά το χωριό Vulcanesti, η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο καθώς ο δρόμος γίνεται μείγμα ασφάλτου και χωματόδρομου, γεμάτο τεράστιες λακούβες. Εκεί πραγματικά μας έπιασε τεράστια απελπισία, αρχίζαμε να ουρλιάζουμε στο αμάξι και να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον που ήρθαμε σε αυτήν την χώρα. Κάθε μισό λεπτό, σταματούσαμε το αμάξι για να περάσουμε κάποια βαθειά λακκούβα και πηγαίναμε διαρκώς δεξιά και αριστερά για να βρούμε το καλύτερο πέρασμα. Η εμπειρία ήταν εντελώς σουρρεαλιστική, καθώς έβλεπες στα 100 μετρά νταλίκες και αμάξια να πηγαίνουν δεξιά και αριστερά και να έρχονται στην λωρίδα σου(ενίοτε να φτάνουν και στην άλλη άκρη του δρόμου) γιατί πολύ απλά από την πλευρά τους δεν υπήρχε πέρασμα. Ο προφυλακτήρας χτύπτησε 2 φορές τουλάχιστον- ευτυχώς πηγαίναμε εξαιρετικά αργά και δεν έπαθε κάτι. Εκεί ήταν που τα χάσαμε εντελώς, σκεφτόμενοι τι θα γινόταν αν μέναμε σε αυτόν τον δρόμο, που δεν φαινόταν και πολύ δύσκολο. Τελικά, βγήκα από το αμάξι και σταμάτησα έναν οδηγό από την αντίθετη κατεύθυνση( δεν ήταν και πολύ δύσκολο με τέτοια ταχύτητα) για να τον ρωτήσω πως συνεχίζει ο δρόμος. Με τα ελάχιστα αγγλικά του ένας 20χρονος μου δίνει να καταλάβω ότι μετά από 5 χλμ βελτιώνεται. Αναθαρεύουμε εμείς και ξαναξεκινάμε. Εντωμεταξύ εγώ να έχω βγει από τα αμάξι, και να καθοδηγώ τον οδηγό από που θα πάει για να μη χτυπήσει. Αυτό για 1-2 χιλιόμετρα. Μετά άρχισε όντως να βελτιώνεται. Δε νομίζω πάντως ότι έχω ξαναπεράσει τέτοιο άχγος σε ταξίδι. Μετά από καμιά 10ρια χιλιόμετρα, ο δρόμος έγινε...κανονικός δρόμος που μας φάνηκε autobahn. Είχαμε 40 χιλιόμετρα από τα σύνορα και τα κάναμε σε 2 ώρες, ενώ τα 10 πιο δύσκολα χιλιόμετρα μας πήραν γύρω στην 1 ώρα. Το όνομα του δρόμο καθόλου τυχαίο- Strada Lenin. Ανακουφισμένοι όλοι από την απρόσμενη βελτίωση του δρόμου, συνεχίσαμε σε έναν απολύτως βατό για Κισινάου, περνώντας μέσα από ομολογουμένως όμορφα τοπία. Τελικά, φτάσαμε στην πόλη Κομράτ, η οποία δίνει πραγματικά την εικόνα τριτοκοσμικής πόλης και έχει έντονο σοβιετικό άρωμα. Μέχρι και εικόνα του Λένιν είδαμε έξω από ενα σπίτι. Μετά το Κομράτ, ο δρόμος γινεται πλέον αρκετά καλός, αλλά τα απροόπτα δεν είχαν τέλος. Μερικά χιλιόμετρα έξω από το Κισινάου, ο δρόμος σε κάποια στιγμή ακολουθούσε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις, οι οποίες όμως ήταν μονόδρομοι, ανάλογα με το αν πήγαινες προς Κισινάου ή Κομράτ. Το αστείο ήταν ότι δεν υπήρχε καμία σήμανση, που σήμαινε ότι έπρεπε μόνος σου να φανταστείς ότι πρέπει να πας δεξιά. Και οι δύο δρόμοι ήταν 2 λωρίδων ο καθένας, οπότε αν ήσουν κουρασμένος, όπως εμείς δεν ήταν και πολύ δύσκολο να μπερδευτείς. Μπήκαμε λοιπόν στον μονόδρομο με 60 χλμ ταχύτητα, μέχρι που έρχεται ένα φορτηγό καταπάνω μας. Κορνάρουμε εμείς, στρίβει έγκαιρα αυτός(θα τα είδε όλα ο άνθρωπος). Εμείς, αρχίζουμε και βρίζουμε(κλασσικοί Ελληνάρες), αλλά ήμουν ο πρώτος που την ψυλλιάστηκε και είπα στον οδηγό να σταματήσει άμέσως στην άκρη του δρόμου. Εκείνη τη στιγμή περνάει και περιπολικό, που φυσικά σταματάει δίπλα μας και ζητάει εξηγήσεις. Οι άνθρωποι δεν ήξεραν λέξη Αγγλικά. Ευτυχώς, είδαν τα διαβατήρια και μας άφησαν. Σοκαρισμένοι, γυρνάμε στον κανονικό δρόμο και συνεχίζουμε για Κισινάου. Η πρώτη εντύπωση είναι το πάρα πολύ πρασίνο(δεν έχω ξαναδεί πιο πράσινη πόλη) και φυσικα η Σοβιετική Αρχικτενική. Φαίνεται εξ αρχής, ότι δεν είναι μια τυπική Ευρωπαική πόλη, αλλά εμείς μην μπορώντας να πιστέψουμε το τι έγινε προηγουμένως, αδυνατούμε να την απόλαύσουμε. Η κίνηση δυστυχώς απίστευτη και η οδήγηση εντελώς άναρχη. Δεν υπάρχουν λωρίδες όυτε στον κεντρικό δρόμο, ο καθένας κάνει ότι θέλει. Ακόμα και τα περιπολικά κάνουν αναστροφή εκεί όπου απαγορεύεται. Εντωμεταξύ, έχουμε κλείσει ένα διαμέρισμα κοντά στο κέντρο, περνάμε από δίπλα του με το αμάξι, αλλά δε μπορούμε να σταματήσουμε, γιατί στο δρόμο γίνεται ο κακός χαμός. Συνεχίζουμε υποχρεωτικά προς αντίθετη κατέυθυνση και χανόμαστε σε κάτι στενά. Παρκάρουμε και οι δύο φεύγουμε να βρούμε τον ιδιοκτήτη στο διαμέρισμα. Βρίσκουμε με δυσκολία την περιοχή, αλλά τελικά είμασταν 50 μέτρα μακριά, καθώς η αρίθμηση ήταν άθλια. Παίρνουμε τηλέφωνο τον Σεργκέι, που μιλάει λίγα αγγλικά και αυτός να φωνάζει διαρκώς ''Πίζα Μάνια''. Εμείς να έχουμε τρελαθεί, γιατί έχει πάει 7, έχουμε περάσει τόσα, δεν μπορούμε να βρούμε το διαμέρισμα, και ο ιδιοκτήτης μας φωνάζει κάτι ακατάληπτα μολδαβικά στο τηλέφωνο. Τελικά μας το κλείνει και μας στέλνει μήνυμα που γράφει Pizza Mania, το οποίο είναι το εστιατόριο κάτω από το διαμέρισμα. Ε, πες έτσι ρε άνθρωπε! Βρίσκουμε το Pizza Mania και μαζί και τον Σεργκέι, έναν 40ρη με μεγάλη κοιλιά και πολύ εξηπυρετικό. Μας ανεβάζει στο διαμέρισμα. Εξαιρετικό, στον 10 όροφο, με απίστευτη θέα, 140 τμ και δύο υπνοδωμάτια. Α, και εξαιρετική τιμή. Τα διαμερίσματα ονομάζονται Chisinau Luxe Apartments και τα συνιστώ ανεπιφύλακτα. Προσπαθούμε να χαλαρώσουμε λίγο με τα αστεία του Σεργκέι, που προσπαθεί να μας εξηγήσει ότι αφού δεν έχετε Μερσεντές μην αχγώνεστε, δε θα πάθει τίποτε το αμάξι σας. Το βράδυ βγαίνουμε για βόλτα στην ιδιαίτερη αυτή πόλη, και τρώμε σε ένα εξαιρετικό παραδοσιακό εστιατόριο, το La Placinte, με πολύ καλές τιμές. Αναγκαστήκαμε, να φύγουμε γρήγορα, γιατί τα πάντα κλείνουν στις 10 και κάναμε μια βόλτα στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Χαλασμένα πεζοδρόμια παντού, πολύ σκοτάδι και κλειστά μαγάζια. Το βράδυ δεν είναι και η καλύτερη ώρα για βόλτα στο Κισιναόυ. Επιπλέον, μετά τις 10 στο δρόμο κάνουν την εμφάνισή τους παράξενες φάτσες, και αρκετόι αλκοολικοί που κάτι σου ζητάνε, αλλά φυσικά δεν τους καταλαβαίνεις. Γενικά, η χώρα έχει μεγάλο πρόβλημα αλκοολισμού. Τελικά, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, γιατί το βράδυ δε σου δίνεται το αίθημα ασφάλειας, αν και τη μέρα είναι εντάξει και δεν υπάρχει θέμα.

 

[vasilis84]

Η επόμενη μέρα περιλάμβανε εξερέυνηση του Κισινάου και της γύρω περιοχής. Ο καιρός ήταν ιδανικός, συννεφιά και δροσιά που βόλευε για περιήγηση. Αρχικά, φάγαμε ένα εξαιρετικό πρωινό στο pizza mania και μετά αναχωρήσαμε για Milestii Mici, ένα χωριό 25 χλμ από Κισινάου, το οποίο περιλαμβάνει το μεγαλύτερο κελλάρι κρασιών του κόσμου. ΄΄Εχει 200 χλμ υπόγειων δρόμων και μπαίνει κανείς με το αμάξι. Ο χώρος ήταν αρκετά προσεγμένος και υπήρχαν 1-2 υπάλληλοι που μιλούσαν αγγλικά(ναι, μιλούσαν αγγλικά!). Αρχικά, ο φύλακας μας έβαλε να περιμένουμε μπροστά στην είσοδο, χωρίς να δώσει παιρετέρω εξηγήσεις. Περιμέναμε 1 ώρα, ώσπου καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά και μπήκαμε στο κτίριο να ρωτήσουμε. Μας ενημέρωσαν ότι το κόστος είναι 10 ευρώ/άτομο(εξαιρετικά ακριβό για Μολδαβία, όπου ο μέσος μισθος είναι 180 ευρώ) και μάλιστα έπρεπε να είχες κάνει κράτηση. Μας ενημέρωσαν ότι θα μπορούσαμε να μπούμε σε 2 ώρες. Επειδή όμως δε θέλαμε να χασουμε τη μέρα, αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε στο Κισινάου. Πάντως για όποιον πάει το συνιστώ, διότι όσους ρώτησα είπαν τα καλύτερα για το μέρος και είναι το μεγαλύτερο(ίσως και το μοναδικό) σημαντικό αξιοθέατο της χώρας. Πισω στο Κισινάου, περπατήσαμε στους δρόμους της πόλης, και η εντύπωση είναι η ίδια. Σοβιετικό άρωμα, με μαγαζάκια-περίπτερα στη μέση του πεζοδρομίου, όπου πουλάνε κυριολοκετικά τα πάντα. Κάναμε και μερικά ψώνια, γιατί πραγματικά οι τιμές είναι παράδεισος. Στη συνέχεια, επισκεφτήκαμε το Dendrarium Park, ένα γιγάντιο πάρκο στην πόλη. Έχει είσοδο 0.20? το άτομο και είναι εξαιρτετικά περιποιημένο, με πλακόστρωτα δρομάκια, ποτάμια, άγριο δάσος, γρασίδι για πικ νικ, οικογένειες, ζευγαράκια και γενικότερα είναι σαν παράδεισος, από τα καλύτερα πάρκα που έχω δει. Τέτοια πάρκα βέβεαια υπάρχουν τουλάχιστον 3-4 στην πόλη, αλλά το Dendrarium είναι το πιο γνωστό. Όπως είπα, με το που νυχτώνει δεν έχει και πολλές δραστηριότητες η πόλη, οπότε αναγκαστικά γυρνάς στο ξενοδοχείο. Να τονίσω ότι οι δρόμοι του Κισινάου είναι εξαιρετικά επικύνδινοι και είναι πάρα πολύ εύκολο να κάνεις ατύχημα(είδαμε και ζωντανά σύγκρουση μπροστά από το διαμέρισμα). Η πόλη έχει κάτι παλιά λεωφορεία και κάποια μικρά βανάκια, τα οποία τα βλέπεις κυριολοκτικά συνέχεια και δεν φαίνεται να έχουν καθορισμένη διαδρομή, απλά σταματάν άμα κάποιος περαστικός το ζητήσει. Τα αντίστοιχα ΚΤΕΛ απ'όσο είδα είναι κάτι παμπάλαια άσπρα βαν, δεκαετίας '70 και βάλε. Γυρνώντας στο διαμέρισμα, ο Σεργκέι έγινε έξαλλος που δεν μπήκαμε στο κελλάρι, και επέμεινε να κλείσει για αύριο ραντεβού, παρ' όλο που του εξηγήσαμε ότι έχουμε μακρύ δρόμο για Βουκουρέστι.

 

[Smaragda53]

αγχώθηκα! τελικά επισκεφθήκατε το κελάρι?