taxideytis
Member
- Μηνύματα
- 7
- Likes
- 19
Το ταξίδι μας στο Μαυροβούνιο και την Κροατία
τον Ιούλιο του 2011
Η ιδέα γι΄ αυτό το ταξίδι ήταν αρκετά παλιά. Πολλές φορές είχαμε σκεφτεί να κάνουμε ένα ταξίδι στο Ντουμπρόβνικ και τις περίφημες Δαλματικές ακτές. Η αφορμή δόθηκε όταν ματαιώθηκε το ταξίδι που προγραμματίζαμε με το χορευτικό τον Ιούνιο, για το Μαυροβούνιο (Herceg Novi) και το Ντουμπρόβνικ. Επίσης και η ματαίωση του ταξιδιού που προγραμματίζαμε για την Καππαδοκία τον Αύγουστο.
Στο ταξίδι αυτό στόχος ήταν να δούμε το Ντουμπρόβνικ, να κάνουμε όσο πιο πολλά μπάνια μπορούσαμε στην Αδριατική και να δούμε φυσικά την Αλβανία και το Μαυροβούνιο. Επειδή οι τιμές για διαμονή στο Ντουμπρόβνικ ήταν απαγορευτικές, επιλέξαμε να μείνουμε στο Μαυροβούνιο, στην παραθεριστική πόλη Dgenovici, ώστε να βρισκόμαστε σε κοντινή απόσταση από το Ντουμπρόβνικ.
Έτσι λοιπόν με την βοήθεια του internet κλείσαμε ένα διαμέρισμα στο Dgenovici, προς 55 ευρώ τη βραδιά και ξεκινήσαμε.
21 Ιουλίου 2011, ημέρα Πέμπτη
Σκοπός της πρώτης μέρας ήταν να έχουμε φτάσει στο Δυρράχιο (βόρεια Αλβανία) πριν νυχτώσει, ώστε την άλλη ημέρα να είμαστε κοντά στα σύνορα με το Μαυροβούνιο.
Επειδή λοιπόν οι πληροφορίες για την οδική κατάσταση στην Αλβανία ήταν αντικρουόμενες, προγραμματίσαμε την αναχώρησή μας για νωρίς το πρωί, αλλά τελικά καταφέραμε να ξεκινήσουμε στις 05.20. Φυσικά το αυτοκίνητο ήταν φορτωμένο από τη προηγούμενη ημέρα.
Ακλουθώντας λοιπόν την Εγνατία Οδό φτάνουμε εύκολα έξω από την Καστοριά στις 07.40, όπου και σταματάμε να γεμίσουμε βενζίνη. Με τιμή βενζίνης περίπου 1,60 ευρώ το λίτρο, το ρεζερβουάρ γέμισε με 40 ευρώ. Στις 08.10 ήμασταν στα σύνορα της Κρυσταλλοπηγής, έχοντας κάνει 250 χλμ. από το Ν. Ρύσιο. Η διαδικασία και στους δύο σταθμούς (τον ελληνικό και τον αλβανικό) δεν κράτησε πολύ, και στις 08.25 είχαμε ήδη μπει στην Αλβανία.
Προορισμός για την πρώτη στάση ήταν το Πόγραδετσ (Pogradec), το οποίο είναι παραλιακή πόλη χτισμένη στο νότιο άκρο της λίμνης Οχρίδας. Η διαδρομή μέχρι εκεί περνούσε έξω από την Κορυτσά, η οποία απείχε από σύνορα περίπου 15 λεπτά, από πάρα πολλά μικρά χωριά και από εκατοντάδες πολυβολεία εγκαταλειμμένα από την εποχή του Εμβέρ Χότζα, που θεωρούσε ότι η ελληνική εισβολή στην Αλβανία ήταν απλώς θέμα χρόνου και προετοιμαζόταν γι΄ αυτό.
Λίγο μετά την Κορυτσά μας σταμάτησε η τροχαία σε ένα μπλόκο. Ο τροχονόμος μιλούσε άπταιστα ελληνικά, ήταν ευγενέστατος και μετά την απαραίτητη χειραψία, μας ζήτησε άδεια κυκλοφορίας, δίπλωμα και πράσινη κάρτα ασφάλειας. Μας έκανε παρατήρηση για να ανάψουμε τα φώτα μας και μας ρώτησε γιατί έχουμε κόκκινες πινακίδες, απορώντας πως κάποιος που έχει τρία παιδιά θεωρείται πολύτεκνος και αγοράζει αυτοκίνητο με μειωμένο δασμό.
Θέλω να πω σε ότι όλη τη διαδρομή κυκλοφορούσαν πάρα πολλοί πεζοί στην άκρη του δρόμου, ακόμα και έξω από τα χωριά και τις πόλεις. Προφανώς πήγαιναν για δουλειές ή για ψώνια σε διπλανά χωριά ,φυσικά με τα πόδια. Επίσης αξιοσημείωτο είναι και τα πολλά αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν με ελληνικές πινακίδες.
Το οδόστρωμα και η σήμανση μέχρι το Πόγραδετσ ήταν σε καλό επίπεδο.
Στο Πόγραδετσ φτάσαμε στις 09.30 και σταματήσαμε σε μια καφετέρια μέσα στο κέντρο της πόλης για καφέ και τουαλέτα. Πληρώσαμε για δυο εσπρέσο 100 δηνάρια (0,72 ευρώ) και συνεχίσαμε για τον επόμενο στόχο που ήταν το Ελβασάν (Elbasan).
Το Πόγραδετς είναι συμπαθητική πόλη, έχει φυσικά την παραλία που την ομορφαίνει και είναι όμορφα διαμορφωμένη στο κέντρο της πόλης.
Διασχίσαμε όλο τον γεμάτο λακκούβες, παραλιακό δρόμο του Πόγραδετς, και μετά από λίγο και με ερωτήσεις σε διάφορους τροχονόμους, για την κατεύθυνσή μας, συναντήσαμε τον δρόμο που συνδέει τη FYROM με τα Τίρανα.
Από κει μέχρι το Ελβασάν, ο δρόμος είναι πάρα πολύ καλός. Το οδόστρωμα φαινόταν καινούριο, είχε καλή σήμανση και διαγράμμιση. Το τοπίο είναι πολύ όμορφο γιατί όλη η διαδρομή περνάει μέσα από μια κοιλάδα και είχε πάρα πολλά μέρη διαμορφωμένα για στάσεις.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό της διαδρομής είναι τα δεκάδες υπαίθρια πλυντήρια αυτοκινήτων, δίπλα από τον δρόμο, όπου πιτσιρικάδες πλένουν αυτοκίνητα, υποθέτω με πολύ χαμηλή χρέωση.
Στο Ελβασάν φτάνουμε στις 11.50, έχοντας διανύσει ήδη 390 χλμ. Το Ελβασάν είναι μια άσχημη, καθαρά βιομηχανική πόλη, γεμάτη εργοστάσια και με πολύ ατμοσφαιρική ρύπανση. Την παρακάμπτουμε λοιπόν αμέσως ακολουθώντας την πεδινή διαδρομή που καταλήγει στην Αδριατική και όχι την ορεινή που καταλήγει στα Τίρανα.
Η διαδρομή εξακολουθούσε να περνάει μέσα από την κοιλάδα του ποταμού που είχε αρχίσει σχεδόν μετά το Πόγραδετσ, αλλά το τοπίο ήταν τώρα πεδινό, χωρίς μεγάλες εναλλαγές.
Στις 13.15 με 472 χλμ. φτάνουμε στην πόλη Progozine, εκεί όπου ο δρόμος που ακολουθούσαμε συναντάει τον – ας πούμε- παραλιακό δρόμο της Αλβανίας, ο οποίος ξεκινάει από τα ελληνοαλβανικά σύνορα της Κακαβιάς και φτάνει μέχρι τα βόρεια σύνορα της Αλβανίας. Ο δρόμος αυτός είναι, ας πούμε, ταχείας κυκλοφορίας. Το οδόστρωμα και η σήμανση είναι καλές, σε μερικά σημεία μάλιστα –κυρίως κοντά στο Δυρράχιο- ήταν διπλής κατεύθυνσης, με διαχωριστική νησίδα. Αλλά σε αρκετά σημεία ήταν σκαμμένος, χωρίς να έχω καταλάβει ακόμη γιατί. Δηλαδή εκεί που πήγαινες με 80 ή 90 χλμ., έβλεπες μπροστά σου να σταματάνε όλοι για να περάσουν λακκούβες με 5 ή 7 χλμ.
Πριν το Δυρράχιο, ήταν το Ξενοδοχείο Tropical Resort, που είχα εντοπίσει από το internet για να μείνουμε. To βρήκαμε εύκολα, αν και δεν είχαμε GPS. Περάσαμε από δυο ελέγχους security πριν φτάσουμε στη reception και τελικά κλείσαμε ένα τρίκλινο με πρωινό με 50 ευρώ. Το συγκρότημα ήταν αρκετά καλό, με δυο τεράστιες πισίνες, εστιατόρια, καφετέριες, ιδιωτική παραλία με ομπρέλες και ξαπλώστρες δωρεάν, αλλά απείχε από τα τέσσερα αστέρια που έλεγε ότι είχε.
Επειδή φτάσαμε αρκετά πιο νωρίς απ΄ ότι είχαμε αρχικά υπολογίσει (περίπου στις 14.00), κάναμε το πρώτο μπάνιο μας στην Αδριατική. Η θάλασσα ήταν ρηχή για αρκετό διάστημα, αλλά σχετικά ζεστή). Μετά φάγαμε σε ένα από τα εστιατόρια του ξενοδοχείου πολύ φτηνά (τρεις μερίδες φαγητό, με ψάρι, σαλάτες, νερά, κλπ. 9,5 ευρώ), κοιμηθήκαμε για μεσημέρι και το βραδάκι ξεκινήσαμε για να γνωρίσουμε την πόλη του Δυρραχίου.
Αν εξαιρέσεις τις απαραίτητες λακκούβες σε ορισμένα σημεία, ο δρόμος ήταν γενικά καλός. Το ξενοδοχείο απείχε από το κέντρο του Δυρράχιου περίπου 10 λεπτά. Παρκάραμε κοντά στον σταθμό των λεωφορείων και με τα πόδια βγήκαμε στην παραλία της πόλης. Το Δυρράχιο είναι μια σχετικά όμορφη παραλιακή πόλη στην Αδριατική και μεγάλο εμπορικό λιμάνι. Η παραλία της είναι συμπαθητικά διαμορφωμένη (φυσικά με τα αλβανικά πρότυπα) και ο κόσμος ντόπιοι και τουρίστες (οι περισσότεροι από το Κόσσοβο), κυκλοφορούσε πάρα πολύ. Εκτός από την παραλία ενδιαφέρον παρουσιάζει ο κεντρικός πεζόδρομος και το αρχαίο ρωμαϊκό θέατρο, το οποίο δυστυχώς είναι εγκαταλειμμένο και σε κακή κατάσταση.
Μετά από 2 ώρες περίπου βόλτα και περπάτημα προσπαθήσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Στο Δυρράχιο συνάντησα τον μόνο ανισόπεδο κόμβο που βρήκα στην Αλβανία και φυσικά μπερδεύτηκα και πήρα τον δρόμο για Τίρανα (είπαμε έλλειψη GPS). Ευτυχώς το αντιληφθήκαμε νωρίς και γυρίσαμε πίσω. Όλος ο δρόμος από το Δυρράχιο μέχρι το ξενοδοχείο ήταν γεμάτος με καταστήματα και κοσσοβάρους που ψώνιζαν, κάνοντας την κυκλοφορία των αυτοκινήτων προβληματική. Τέλος πάντων φτάσαμε, φάγαμε πίτσα στην καφετέρια και πήγαμε για ύπνο.
22 Ιουλίου 2011, ημέρα Παρασκευή
Μετά από ένα ωραίο πρωινό (αν εξαιρέσεις ότι ο καφές σερβιριζόταν σε πλαστικά κυπελλάκια), ξεκινήσαμε στις 10.15 και με 495 χλμ. για τα σύνορα με το Μαυροβούνιο.
Ο δρόμος Δυρραχίου- Τιράνων είναι καλός και με καλή σήμανση, φυσικά όπως όλοι οι δρόμοι σχεδόν στην Αλβανία έχει μια λωρίδα κατεύθυνσης ανά ρεύμα, αλλά με σχετικά μικρή κυκλοφορία και ταχύτητες γύρω στα 80-90 χλμ. Πριν από τα Τίρανα στρίψαμε βόρεια και συναντήσαμε τον δρόμο Τιράνων-Σκόνδρας, τον οποίο ακολουθήσαμε. Οι ταχύτητες στον δρόμο αυτό είναι περίπου 50-70 χλμ., με πάρα πολλά μπλόκα και ραντάρ της τροχαίας (όπως σε όλη την Αλβανία) και σχετικά αυξημένη κυκλοφορία. Σε κάποιο σημείο του και για περίπου 25 χλμ. γίνεται κλειστός δρόμος ταχείας κυκλοφορίας με δυο ρεύματα ανά κατεύθυνση, λωρίδα ανάγκης, διαχωριστική νησίδα και ταχύτητες 120 χλμ. Αλλά για λίγο.
Όταν αφήσαμε τον κεντρικό δρόμο Τιράνων- Σκόνδρας για να φτάσουμε στα σύνορα και να περάσουμε στο Μαυροβούνιο από το πέρασμα Sukobin, η κατάσταση χειροτέρεψε. Ο δρόμος τώρα είναι πολύ στενός και περνάει μέσα από όλα τα χωριά, αλλά ευτυχώς είναι για πολύ λίγο (περίπου 15-20 κλεπτά).
Εδώ πρέπει να πούμε ότι για περάσεις από την Αλβανία στο Μαυροβούνιο, υπάρχουν δυο συνοριακές διαβάσεις. Η μια από το Sukobin , την οποία επιλέξαμε γιατί φαινόταν πιο σύντομη, βγαίνει κατευθείαν στον παραλιακό δρόμο του Μαυροβουνίου αποφεύγοντας τους μεγάλους ορεινούς όγκους και απ΄ ότι φάνηκε προτιμάει και ο περισσότερος κόσμος (αν κρίνω από τις καθυστερήσεις που φάγαμε και τον όγκο των αυτοκινήτων). Η δεύτερη διάβαση είναι μετά την πόλη Σκόνδρα (Shkonder), η διάβαση Hani I Hotit η οποία σε βγάζει πρώτα στην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου την Podgoricha και μετά στην παραλία. Για την διάβαση αυτή είχα διαβάσει (πάλι στο internet) ότι πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγεις, λόγω του άθλιου οδοστρώματος. Τώρα αν έπραξα σωστά, δεν ξέρω.
Στις 12.15 και με 610 χλμ. φτάνουμε στα σύνορα Αλβανίας- Μαυροβουνίου. Η ουρά είναι περίπου 2 χλμ. και την μια ώρα και κάτι που περιμένουμε, μας κάνουν παρέα γύφτοι ζητιανεύοντας, αγελάδες που περνούν ανάμεσα από τα αυτοκίνητα που περιμένουν και πάρα πολλά σκουπίδια δίπλα από τον δρόμο. Τελικά από τα σύνορα φύγαμε στις 13.30, αφού περάσαμε τον έλεγχο με συνοπτικές διαδικασίες και μπήκαμε στο Μαυροβούνιο.
Και που μπήκαμε τι έγινε; Μια από τα ίδια, να μην πω και χειρότερα. Μέχρι να φτάσουμε έξω από την πρώτη παραλιακή πόλη που συναντάμε και είναι το Bar, ο δρόμος είναι απαίσιος. Στενός, χωρίς καμία σήμανση και με οδηγούς που τρέχουν σαν να τους κυνηγάνε.
Μετά το Bar όμως οι συνθήκες αλλάζουν. Τώρα είμαστε σε κανονικό δρόμο, τουλάχιστον χωρίς να έχουμε τον φόβο μην μας έρθει κανένας από απέναντι. Ο δρόμος είναι σαν την παλιά εθνική οδό Θεσσαλονίκης-Αθηνών. Καλή σήμανση, καλό οδόστρωμα, αλλά μία λωρίδα ανά κατεύθυνση (μόνο σε λίγες περιπτώσεις είχε δύο και αυτές μόνο από το ένα ρεύμα) και χωρίς λωρίδα ανάγκης.
Σταματάμε στο θέρετρο Sveti Stefan (Άγιος Στέφανος). Αυτό το συγκρότημα, ήταν παλιά ολόκληρο χωριό χτισμένο σε μια μικρή χερσόνησο και οχυρωμένο. Αφού λοιπόν κάποια εποχή, ψιλοεγκαταλήφθηκε, το αγόρασε ένας επιχειρηματίας (αγόρασε όλα τα σπίτια του χωριού!!!) και το μετέτρεψε σε πανάκριβο τουριστικό θέρετρο. Για να γίνει κατανοητό το πανάκριβο, λέω ότι για να κάνεις μπάνιο στην παραλία που βρίσκεται μπροστά στο χωριό, πρέπει να πληρώσεις για μια ομπρέλα και δυο ξαπλώστρες 50 ευρώ!!!
Αφού λοιπόν το θαυμάσαμε και πληρώσαμε 2 ευρώ για μισή ώρα παρκάρισμα, συνεχίσαμε και στις 16.10 φτάσαμε στην υπέροχη μεσαιωνική πόλη της Budva.
Η Budva είναι ένα από τα τουριστικά θέρετρα του Μαυροβουνίου. Το επίκεντρο είναι η ωραία, μικρή και πολύ καλά διατηρημένη πόλη μεσαιωνική πόλη. Η στάθμευση είναι φυσικά ελεγχόμενη (όπως και σε όλες τις πόλεις του μαυροβουνίου και της Κροατίας που επισκεφθήκαμε) και κόστιζε 1 ευρώ την ώρα. Αφού πρώτα φάγαμε σ΄ ένα εστιατόριο self service (μέση τιμή 7 ευρώ το άτομο για πλήρες γεύμα), περιηγηθήκαμε την παλιά πόλη με τις πολλές εκκλησίες και φύγαμε στις 17.50, έχοντας 684 χιλιόμετρα από το Νέο Ρύσιο.
Λίγα χιλιόμετρα μετά την Budva, συναντάς το Tivat. Εκεί λοιπόν βρίσκεσαι στη νότια πλευρά των φιόρδ του Μαυροβουνίου, τα οποία είναι τα δεύτερα στην Ευρώπη (έπειτα από τα Σκανδιναβικά) σε μέγεθος. Για να φτάσεις λοιπόν στο Herceg Novi, το οποίο βρίσκεται στην βόρεια πλευρά των φιόρδ, υπάρχουν δυο διαδρομές. Η σύντομη είναι να πάρεις το φερυ μποτ από το Tivat και να περάσεις σε δέκα λεπτά απέναντι ή –αν θέλεις- την μεγάλη και όμορφη διαδρομή, που κάνει τον γύρο των φιορδ, πρέπει πριν το αεροδρόμιο του Tivat, να στρίψεις δεξιά και να πάρεις τον δρόμο για το Kotor. Βέβαι η διαδρομή αυτή είναι 60-70 χλμ. και 2-3 ώρες μακρύτερη, αλλά είναι πανέμορφη και περνάει από πολλές θαυμάσιες μεσαιωνικές πόλεις.
Εμείς φυσικά πήραμε το φέρυ, αφήνοντας για άλλη μέρα των γύρο των φιορδ, πληρώσαμε 4 ευρώ μόνο για το αυτοκίνητο (οι επιβάτες δεν πληρώνουν) και στις 18.30 φτάσαμε σχετικά εύκολα στον προορισμό μας, τα Sun Village apartments, στην πόλη Djenovici, λίγο πριν την πόλη του Herceg Novi.
Το συγκρότημα ήταν πολύ όμορφο. Τα διαμερίσματα ήταν χτισμένα σε τριώροφες μεζονέτες, και ο χώρος ήταν συμπαθητικός, με κήπους και παρτέρια. Το διαμέρισμα που μας έδωσαν ήταν φανταστικό. Νεόκτιστο, στον τρίτο όροφο μιας μεζονέτας, με θέα τη θάλασσα, δυο υπνοδωμάτια και μια τεράστια σαλοκουζίνα, πλήρως εξοπλισμένη, ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που περιμέναμε.
Αφού τακτοποιηθήκαμε και ξεκουραστήκαμε λιγάκι, κατεβήκαμε για μπάνιο στη θάλασσα του Djenovici που ήταν μπροστά από το συγκρότημα και απείχε δέκα λεπτά με τα πόδια. Η ακτογραμμή της πόλης αυτής (όπως και των περισσοτέρων ακτών του Μαυροβουνίου) αποτελείται από πολλές μικρές παραλίες, που ξεχωρίζει η μια από την άλλη. Αυτές λοιπόν οι μικρές παραλίες είναι οργανωμένες με ξαπλώστρες, αφήνοντας όμως πάντα και λίγο χώρο για τους ελεύθερους κολυμβητές. Σε μια από αυτές τις παραλίες κάναμε το πρώτο μπάνιο μας στο Μαυροβούνιο και έτσι έκλεισε η δεύτερη μέρα του ταξιδιού μας.
23 Ιουλίου 2011, ημέρα Σάββατο
Σήμερα αποφασίσαμε να περιηγηθούμε στα φιορδ. Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί από το συγκρότημα με κατεύθυνση ανατολικά. Αφού περάσαμε την αποβάθρα των φερυ, όπου είχαμε βγει την προηγούμενη ημέρα, φτάσαμε στην πόλη Risan. Το Risan είναι μια μικρή, παραλιακή πόλη με αρκετά μεσαιωνικά κτίρια. Στην καφετέρια ο καφές στοίχιζε 2 ευρώ και ένα μεγάλο σάντουιτς 2,5 ευρώ.
Συνεχίσαμε για την επόμενη πόλη , το Perast. Όπως ξαναείπα, η στάθμευση παντού είναι ελεγχόμενη, σε χώρους έξω από τις πόλεις. Στο Perast λοιπόν, το πάρκιν κόστισε ένα ευρώ για δυο περίπου ώρες. Όμορφη παραλιακή πόλη, με ωραία μεσαιωνικά κτίρια.
Η επόμενη στάση ήταν το Kotor. Εδώ θα σταθώ και θα σας πω ότι το Kotor είναι μια από τις ομορφότερες πόλεις της περιοχής, αν όχι η ομορφότερη πόλη του Μαυροβουνίου. Υπέροχα κτίρια, θαυμάσια διατηρημένα τείχη, γραφικά δρομάκια και πολλοί τουρίστες κυρίως από κρουαζιερόπλοια, σε αντίθεση με τις ήσυχες πόλεις που είχαμε συναντήσει μέχρι τώρα. Αλλά (πάντα υπάρχει ένα αλλά), οι τιμές δεν έχουν καμία σχέση με υπόλοιπο Μαυροβούνιο. Ήταν σαν ξαφνικά να διακτινίσθηκες σε κάποια ακριβή ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Καθίσαμε λοιπόν να φάμε σε μία «pasteria» (δηλαδή κατάστημα που σερβίρει μακαρονάδες) στο κέντρο της πόλης. Το προτιμήσαμε γιατί στις υπόλοιπες ταβέρνες οι τιμές ήταν εξωφρενικές. Μόλις λοιπόν ήρθε ο κατάλογος, ήρθε και η επόμενη έκπληξη. Οι απλές μακαρονάδες από 8 έως 10 ευρώ, το εμφιαλωμένο νερό (0,7 lit) , στοίχιζε 4,5 ευρώ!!!!! Φυσικά σηκωθήκαμε και φύγαμε, τρώγοντας στο χέρι από ένα μεγάλο κομμάτι πίτσα για 2 ευρώ ή ένα σάντουιτς 2,50. Το δε νερό (330 ml), κόστιζε στην πιτσαρία 1,20 ευρώ, ενώ σε ψυγείο ψιλικατζίδικου 1 ευρώ. Το μόνο φτηνό ήταν η στάθμευση που κόστισε 1 ευρώ για δυο περίπου ώρες.
Παρ’ όλα αυτά το Kotor είναι εξαιρετικό και άξιζε τον κόπο.
Συνεχίσαμε την περιήγησή μας στα φιορδ, από την νότια μεριά τους πλέον και με κατεύθυνση δυτικά. Περάσαμε από αρκετά χωρά και σταματήσαμε για μπάνιο σε μια παραλία, στο χωριό Picanj. Ευτυχώς προλάβαμε την καταρρακτώδη βροχή που ακολούθησε.
Μετά το μπάνιο, ο δρόμος μας έφερε ακριβώς στην αποβάθρα των φερυ και επιστρέψαμε στην βάση μας, το απόγευμα.
Το βράδυ πήγαμε στην κοντινή μεγάλη πόλη της περιοχής, το Herceg Novi. Η πόλη αυτή (περίπου 50 ή 60,000 κάτοικοι) είναι ονομαστή στην περιοχή για τα ιαματικά νερά της. Έχει μάλιστα και κέντρα ιαματικής θεραπείας γι΄ αυτό και οι αρκετοί ηλικιωμένοι στην περιοχή. Το κέντρο της πόλης είναι όμορφο, με ένα πύργο όπου και το ρολόι της πόλης και αρκετές μικρές πλακόστρωτες πλατείες και δρομάκια. Το parking εδώ κόστισε 2,10 ευρώ για 3 ώρες. Το φαγητό σε μια ωραία ταβέρνα εξαιρετικό και σχετικά φτηνό (1 μερίδα χοιρινό, 1 μερίδα κεμπάπ, 1 μακαρονάδα, 1 χωριάτικη σαλάτα, 2 μπύρες, 1 πατάτες για 25,5 ευρώ).
24 Ιουλίου 2011, ημέρα Κυριακή
Σήμερα ξεκινήσαμε στις 11.30. Βρισκόμαστε στα 810 χλμ. από την αφετηρία μας και βάζουμε βενζίνη σε πρατήριο ΕΚΟ με 1.35 ευρώ. Προορισμός το μυθικό και πολυδιαφημισμένο Dubrovnik. Μέσα σε 20 λεπτά βρισκόμαστε στα σύνορα Μαυροβουνίου –Κροατίας και περνάμε με σχετικά απλές διαδικασίες μέσα σε μισή ώρα λόγω της αυξημένης κίνησης. Το οδικό δίκτυο της Κροατίας είναι μέτριο. Το οδόστρωμα είναι καλό, αλλά ο δρόμος στο περισσότερο μήκος του είναι με μια λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και με αρκετές στροφές. Μετά από μια ώρα περίπου φτάνουμε έξω από το Dubrovnik. Ότι και να πούμε είναι λίγο. Βρισκόμαστε σε ένα πλάτωμα του δρόμου, σε αρκετό ύψος από τη θάλασσα και η πόλη βρίσκεται πανοραμική στα πόδια μας. Αρκετά είναι εδώ τα σταματημένα αυτοκίνητα για να βγάλουν φωτογραφίες. Η σκηνή θυμίζει καρτ ποστάλ. Το Dubrovnik είναι μια περιτειχισμένη μεσαιωνική πόλη, άψογα διατηρημένη και προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια ώστε να προσελκύει τουρίστες. Δίκαια την αποκαλούν το διαμάντι της Αδριατικής και δεν νοείται κρουαζιέρα στη Μεσόγειο που να μη σταματάει στο Dubrovnik. Το υπόγειο δημοτικό parking εδώ κόστισε 8 ευρώ για δυόμιση ώρες!!! Η πόλη αξίζει ότι και να πληρώσεις, μόνο και μόνο για να την περπατήσεις και να τη χαζεύεις. Δυο καφέδες και ένα ice tea 10, 5 ευρώ, στον κεντρικό πεζόδρομο. Φεύγουμε με σκοπό να ξανάρθουμε βράδυ και να το δούμε φωτισμένο. Στην επιστροφή σταματάμε για φαγητό στην Κροατική παραθαλάσσια πόλη Kavtat. Η ώρα είναι 16.20, τα χιλιόμετρα 875 και αποφασίζουμε να φάμε θαλασσινά. Η ταβέρνα εξαιρετική .Πληρώσαμε για μια πιατέλα κρεατικών, ένα κουβά θαλασσινά και όστρακα, 2 νερά και μια σαλάτα 50 ευρώ, αλλά άξιζε τον κόπο. Μετά από μια βόλτα στην πόλη, η οποία θυμίζει σε πολλά σημεία την Πάργα, φεύγουμε στις 18.30, αφού αφήνουμε στο parking 3 ευρώ.
25 Ιουλίου 2011, ημέρα Δευτέρα
Η μέρα σήμερα ξεκίνησε με βροχή. Αποφασίσαμε να μην πάμε πουθενά και να μείνουμε στην περιοχή του Herceg Novi. Έτσι λοιπόν ψωνίσαμε από ένα κοντινό πολυκατάστημα, μαγειρέψαμε στο σπίτι μακαρονάδα και το απόγευμα βόλτα στο Herceg Novi.
26 Ιουλίου 2011, ημέρα Τρίτη
Σήμερα κατευθυνθήκαμε νότια με σκοπό να επισκεφθούμε την πόλη Budva, την οποία είχαμε περάσει στην άφιξή μας, χωρίς να σταματήσουμε. Περνάμε απέναντι με το φέρρυ και κάνουμε την πρώτη στάση μας στην πόλη Tivat, που βρίσκεται στη νότια μεριά του φιόρδ και όπου υπάρχει και ένα μικρό αεροδρόμιο. Καινούργια πόλη με όμορφα διαμορφωμένη παραλία. Το λάθος ήταν να ζητήσω ζεστό καφέ και το κατάλαβα όταν μου έφεραν μια μεγάλη κούπα με αναλογία 80% ζεστό γάλα- 20% καφές, με καλαμάκι!! Τέλος πάντων 2 καφέδες και ένα κρύο τσάι, στοίχισαν 4,90 ευρώ.
Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην Budva. Πρώτα πηγαίνουμε για μπάνιο σε μια οργανωμένη παραλία. Πληρώνουμε για 2 ξαπλώστρες και ομπρέλα 6 ευρώ ( σε διπλανό και πιο χλιδάτο μπιτσόμπαρο το σετάκι πήγαινε 10 ευρώ και αν ήθελες να είσαι στην πρώτη ή δεύτερη σειρά από την θάλασσα 15!!). Τρώμε πρόχειρα 2 τεράστια σάντουιτς με μπιφτέκι 4 ευρώ και ξεκινάμε να γνωρίσουμε την πόλη. Η Budva είναι μια μικρογραφία του Dubrovnik. Περιτειχισμένη μεσαιωνική πόλη, άψογα διατηρημένη, με πολύ τουρισμό. Τρώμε 2 μερίδες ψάρι, 1 κοτόπουλο και 1 σαλάτα για 13,90 ευρώ και επιστρέφουμε το βράδυ.
27 Ιουλίου 2011, ημέρα Τετάρτη
Η σημερινή μέρα πέρασε με μπάνιο στην παραλία μπροστά από το σπίτι και το απόγευμα βόλτα στο Herceg Novi.
28 Ιουλίου 2011, ημέρα Πέμπτη
Σήμερα εγκαταλείπουμε το Djenovici και κατευθυνόμαστε στην Κροατία για να περάσουμε την τελευταία μας διανυκτέρευση στην περιοχή του Dubrovnik. Ξαναπερνάμε από τη διαδικασία των συνόρων Μαυροβουνίου- Κροατίας , με μικρή σχετικά καθυστέρηση και φτάνουμε στο δωμάτιο που είχαμε κλείσει και βρίσκεται στην πόλη Plat, λίγο πιο νότια από το Dubrovnik. Πηγαίνουμε για μπάνιο σε μια κοντινή παραλία και τρώμε γαρίδες, μακαρονάδα, κοτόπουλο, σαλάτα και 2 ποτήρια κρασί για 27 ευρώ. Το βράδυ μας περιμένει το φωταγωγημένο Dubrovnik. Αν την ημέρα το Dubrovnik είναι πανέμορφο, φανταστείτε το βράδυ. Μια μαγεία, η πόλη μοιάζει να βγήκε από μεσαιωνικό παραμύθι και στήθηκε εκεί για να την δεις. Βέβαια το Dubrovnik προσπαθεί ακόμη να κλείσει τις πληγές από τον πόλεμο ανεξαρτησίας της Κροατίας από την Σερβία, και παρόλο το μήνυμα που βλέπεις σε διάφορα σημεία της πόλης, με κεντρικό θέμα το «ας ξεχάσουμε», σε πρώτο πλάνο μόλις μπαίνεις στην πόλη, κυριαρχεί μια τεράστια πινακίδα που λέει για τον βομβαρδισμό της πόλης από τα στρατεύματα σέρβων και μαυροβουνίων, ένας χάρτης που δείχνει τα σημεία που έπεσαν βόμβες και φωτογραφίες από βομβαρδισμένα σπίτια.
Παρόλα αυτά το Dubrovnik σήμερα είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της Μεσογείου και αυτό αποδεικνύεται από τους χιλιάδες τουρίστες που συγκεντρώνει κάθε χρόνο.
Περπατήσαμε λοιπόν και φωτογραφηθήκαμε στο νυχτερινό φωτισμένο Dubrovnik, φάγαμε μια πίτσα, μια μακαρονάδα και μια μπύρα για 17 ευρώ και επιστρέψαμε στο Plat για την τελευταία διανυκτέρευσή μας.
29 Ιουλίου 2011, ημέρα Παρασκευή
Ξύπνημα, πλούσιο πρωινό από τους φιλόξενους ιδιοκτήτες της πανσιόν και αναχώρηση για Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι ξεκινήσαμε πολύ αργά, στις 9.45 και με 1140 χιλιόμετρα στον μετρητή μας. Διασχίσαμε την Κροατία και το Μαυροβούνιο από τον ίδιο δρόμο που είχαμε έρθει, όσο μπορούσαμε πιο γρήγορα, πέφτοντας σε αρκετά μποτιλιαρίσματα λόγω της ημέρας (Παρασκευή) και της εποχής , επειδή λόγω των αδειών του Αυγούστου στην Ιταλία, οι περισσότεροι αλβανοί που δουλεύουν στην Ιταλία, κατευθύνονται προς την Αλβανία από αυτόν τον οδικό άξονα. Στα σύνορα Κροατίας – Μαυροβουνίου μια ώρα καθυστέρηση και στα σύνορα Μαυροβουνίου- Αλβανίας δυο ώρες καθυστέρηση. Τέλος πάντων στις 17.30 με 1310 χιλιόμετρα μπαίνουμε στην Αλβανία. Κάνουμε 45 λεπτά στάση έξω από την πόλη Σκόνδρα (Skhoder) για να φάμε και να ξεκουραστούμε. Καλό και φτηνό φαγητό (σνίτσελ, μπριζόλα, φιλέτο, σαλάτα, πατάτες και καφέδες για 25 ευρώ) σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο πάνω στο ποτάμι.
Συνεχίζουμε και αργά το απόγευμα φτάνουμε στα Τίρανα με σκοπό να φτάσουμε στο Ελβασάν από την ορεινή διάβαση που συνδέει τις δυο πόλεις. Τα Τίρανα είναι μια μεγαλούπολη που μεγαλώνει άναρχα και ενδιαφέρον παρουσιάζει μόνο το κέντρο της, όπου βρίσκονται μεγάλες πλατείες και πάρκα, από τα καλά που άφησε το καθεστώς Χότζα.
Κάπου μπερδευτήκαμε και χαθήκαμε, αλλά ρωτώντας (αφού είπαμε ότι δεν είχαμε GPS) πας και στην πόλη. Ρωτήσαμε και ένας πολύ εξυπηρετικός κύριος μας οδήγησε με το αυτοκίνητό του στην έξοδο της πόλης.
Η ορεινή διαδρομή από Τίρανα για Ελβασάν είναι πάρα πολύ όμορφη και νομίζω ότι εκεί βρίσκονται και τα πιο ακριβά προάστια των Τιράνων. Περνάει μέσα από όμορφα χωριά, δάση και καταλήγει στο άσχημο Ελβασάν. Όταν φτάσαμε εκεί είχε ήδη νυχτώσει για τα καλά, συνεχίσαμε όμως στον πολύ επικίνδυνο για νυχτερινή οδήγηση δρόμο (το λέω αυτό γιατί , αν και το οδόστρωμα είναι σχετικά καλό και το περάσαμε εύκολα την ημέρα, τη νύχτα τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνα, λόγω της σχεδόν απόλυτης έλλειψης φωτισμού, των διαφόρων οχημάτων, κάρων, πεζών ανθρώπων και ζώων που κυκλοφορούν).
Τέλος πάντων, και μετά από καυγά στα σύνορα με τον αγενέστατο έλληνα τελωνειακό, που νομίζει ότι όλοι όσοι μπαίνουν από την Αλβανία είναι λαθρέμποροι, φτάσαμε στο Νέο Ρύσιο Θεσσαλονίκης στις 03.30 τα χαράματα, μετά από 1865 χιλιόμετρα και 170 ευρώ βενζίνη.
Και εις άλλα με υγεία.
Εύχομαι οι πληροφορίες μου να φανούν χρήσιμες σε συνταξιδιώτες.
