roz_panthir
Member
- Μηνύματα
- 6
- Likes
- 69
- Επόμενο Ταξίδι
- Σκωτία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μεξικό
Όταν κάποιος αποφασίσει να οργανώσει ένα ταξίδι στην Ινδία, έχει να αντιμετωπίσει, εκτός από τον προσωπικό του τρόμο, τους φόβους που θα του μεταδώσουν όλοι οι φίλοι του για το γεγονός πως διάλεξε να ταξιδέψει σε μια “τριτοκοσμική χώρα”. Ο κάθε φίλος μεταμορφώνεται σε ειδήμονα της Ινδικής εσωτερικής πολιτικής και είναι πρόθυμος να κάνει μια παρουσίαση με όλα τα στερεότυπα που έχει ακούσει. Όλοι κλείνουν με τη φράση “εγώ δε θα πήγαινα ποτέ”.
Το ταξίδι είχε κλείσει πριν από 4 μήνες και έμενε ο καθορισμός των ημερών που θα περνούσαμε ανά περιοχή και η οργάνωση της μετακίνησης στο εσωτερικό της χώρας.
Διάβαζα για εξωτικά μέρη και αξιοθέατα σα να διάβαζα λογοτεχνία. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι θα τα έβλεπα από κοντά. Είχα μάθει απέξω όλες τις παραλίες της Γκόα και το μυαλό μου είχε γεμίσει με άχρηστα ονόματα και αριθμούς.
Το ταξίδι χωρίστηκε ως εξής:
Γκόα – 4 ημέρες
Κέραλα – 3 ημέρες
Βομβάη – 2 ημέρες
Τσεννάι – 3 ημέρες
Γκόα – Χριστιανοσουρεαλισμός με κάρυ και παραλία
Φτάσαμε στην Γκόα μετά από έναν εξοντωτικό συνδυασμό πτήσεων και αναμονών σε κάθε πτήση (καλωσήρθατε στην Ινδία). Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν το στρατιωτικό αεροδρόμιο στο Panjim με τις τεράστιες κλειστές αποθήκες που θυμίζουν X-Files και η διαδρομή προς Calangute σε Ινδικό ταξί.
Περνούσαμε από καταπράσινα τοπία με κοκκοφοίνικες και μικρά πολύχρωμα σπιτάκια στολισμένα για τα Χριστούγεννα. Λόγω της πρότερης Πορτογαλικής αποικιοκρατίας στην περιοχή, στη Γκόα ζει ένας μεγάλος αριθμός Χριστιανών. Αυτό μετατρέπει το τοπίο σε κάτι σουρεαλιστικό, ένα υβρίδιο Χριστιανισμού πολύχρωμο, διαφορετικό, πιο ανοιχτό από την αυστηρότητα της Ορθοδοξίας. Την πρώτη φορά που κάποιος βρίσκεται σε Ινδικό δρόμο, βιώνει την τρέλα της οδήγησης και το τρελό σύστημα επικοινωνίας μεταξύ των οδηγών (με κόρνες). Είναι μια πίστα στο Grand Theft Auto και μέρα με τη μέρα συνηθίζεις τόσο που τίποτα δε σου κάνει εντύπωση. Μαθαίνεις να περνάς δρόμους με οχήματα που χώνονται σε κάθε κατεύθυνση και το πράσινο φανάρι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο καλύτερος τρόπος διάβασης πολυσύχναστου δρόμου είναι να πάρεις από πίσω κάποιον Ινδό. Σκεφτόμουν τα κάποτε διάσημα μπλουζάκια που έγραφαν “I'm with stupid” και ήθελα να τυπώσω ένα που να γράφει “I'm with Indian” για την εμπειρία του κυνηγητού των ντόπιων για να περάσουμε τους δρόμους.
Στην Γκόα είχαμε κλείσει ξενοδοχείο στο Calangute και αυτή η επιλογή μας έβαλε κατευθείαν στο επίκεντρο πολιτιστικού σοκ. Προς άγνοιάς μας, την περίοδο των διακοπών των Χριστουγέννων, οι Ινδοί από τον Βορρά κατεβαίνουν στην Γκόα για Πρωτοχρονιά (συνήθως μόνοι ή με άντρες φίλους) με μοναδικό στόχο το μεθύσι στην παραλία. Βρεθήκαμε λοιπόν στο Ινδικό “Φαληράκι” και προσπαθήσαμε να σχεδιάσουμε σε ποιες νορμάλ παραλίες θα δραπετεύουμε κάθε μέρα. Καταφέραμε να περιηγηθούμε στα δύο άκρα της Γκόα:
Στο Αραμπόλ στον Βορρά, μια παραλία που είναι γνωστή για τον χίπικο χαρακτήρα της και
στην Αγκόντα στον Νότο, μια ήρεμη, οικογενειακή παραλία. Και οι δύο παραλίες δεν είναι πολυσύχναστες και μπορείτε να περάσετε όλη μέρα σε χαλαρούς ρυθμούς.
Όλες οι παραλίες που επισκεφθήκαμε στην Γκόα ήταν πολύ καθαρές και αμμώδεις. Το τοπίο γίνεται εξωτικό με τους κοκκοφοίνικες που βρίσκονται παντού τριγύρω και τις αγελάδες που κόβουν βόλτες ή ξαπλώνουν νωχελικά. Σχεδόν πάντα θα βρείτε άτομα να πωλούν φρούτα (ανανά, καρύδα, μάνγκο κοκ) και τα κόβουν μπροστά σας. Οι γεύσεις είναι 100 φορές πιο έντονες από τα φρούτα όπως τα δοκιμάζουμε στην Ελλάδα. Πάντα θεωρούσα ότι ο ανανάς ήταν από τα πιο αδιάφορα φρούτα αλλά εκεί δεν μπορούσα να σταματήσω να καταβροχθίζω φέτες. Στα beach bar σερβίρουν συνήθως και κανονικό φαγητό εκτός από σνακ και μπορείτε να καταλάβετε αν το μέρος που βρίσκεστε θα σερβίρει καλό φαγητό. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα ό,που κι αν πήγαμε. Κάποια μέρη τα βρήκαμε μέσω tripadvisor και σε άλλα κάτσαμε στην τύχη αλλά κάθε γεύμα ήταν νόστιμο και χωρίς παρενέργειες. Άν δεν τρώτε πικάντικο φαγητό, είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίσετε κάποιο πρόβλημα αλλά αποδείχτηκε λιγότερο πικάντικο από αυτό που περίμενα.
Οι μέρες μας στην Γκόα ήταν χαλαρές. Περάσαμε αρκετή ώρα στην παραλία, στην αναζήτηση σουβενίρ στις μικρές αγορές των χωριών και στη δοκιμή των τοπικών πιάτων της περιοχής (Vindaloo, Cafreal, Xacuti κάποια από τα διάσημα τοπικά πιάτα).
Ο κόσμος είναι αρκετά φιλικός αλλά επειδή κυκλοφορούν τόσοι πολλοί τουρίστες, οι πλανόδιοι πωλητές μπορεί να σας φανούν ενοχλητικοί από ένα σημείο και μετά. Αρκετοί ξεκινούν το marketing με υποτιθέμενα φιλική κουβέντα αλλά συνεχίζουν με στενό μαρκάρισμα μέχρι να αγοράσετε κάτι.
Κέραλα – Ο ορισμός του εξωτισμού
Ο επόμενος σταθμός στο ταξίδι μας είναι η Κέραλα. Ένα ταξίδι 13 ωρών με τρένο από το Μαργκάο στην Γκόα θα μας έβαζε για τα καλά στο Ινδικό πνεύμα.
Ο σταθμός του Μαργκάο είναι σχετικά μικρός για Ινδικές προδιαγραφές μιας και έχει μόνο δύο αποβάθρες. Για τον λόγο αυτό, οι καθυστερήσεις των δρομολογίων είναι ακόμη πιο πιθανές. Το δικό μας τρένο άργησε περίπου δυόμιση ώρες αλλά τουλάχιστον δεν ακυρώθηκε (συνέβη στους φίλους μας με άλλο δρομολόγιο στον Βορρά). Είχαμε κλείσει εισιτήρια στη δεύτερη θέση (sleeper class) και τα κρεβάτια μας ήταν χωρισμένα σε παραρτήματα 6 κλινών. Τα πράγματα ήταν φυσιολογικά από άποψη καθαριότητας (εκτός κι αν κοιμάστε στο πάνω κρεβάτι και βλέπετε από πολύ κοντά τους σκονισμένους και σκουριασμένους ανεμιστήρες). Αυτοί οι ανεμιστήρες είναι εγχώριο κειμήλιο και θα τους δείτε παντού. Στο δικό μας θάλαμο οι ανεμιστήρες βαρούσαν αλύπητα κι ένιωθα ότι κοιμόμουν μέσα στον καταψύκτη του Hannibal. Ευτυχώς, φρόντισα να μπω στο τρένο με ελάχιστο ύπνο και υπερβολική κούραση και κατάφερα να κοιμηθώ τις 9 από τις 13 ώρες. Το πρωί ξυπνάς από τους πωλητές τσαγιού και καφέ και τις μυρωδιές της σαμόσας και των λιχουδιών από ρύζι. Η θέα έξω από το παράθυρο είναι ένα πράσινο χαλί από φοίνικες που διακόπτεται από ταπεινούς σταθμούς τρένου.
Βγαίνοντας από τον σταθμό ψάχνουμε το ταξί που μας περιμένει για το ξενοδοχείο. Στο δρόμο βλέπουμε παντού ζωγραφισμένα σφυροδρέπανα στους τοίχους και μας εξηγούν αργότερα πως το Κομμουνιστικό κόμμα επικρατεί στην επαρχία αυτή. Σε πολλά μέρη πωλούν και μπλούζες με τον Τσε Γκεβάρα. Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται σε μια περιοχή με backwaters. Αυτό σημαίνει πως όταν βραδιάζει τα κουνούπια σε γαζώνουν και όταν κοιμάσαι το βράδυ ακούς περίεργους θορύβους φτερών από άγνωστα είδη της πανίδας και παράξενες κραυγές ζώων. Χίλιες φορές κόρνες και μεθυσμένοι αλλά το τοπίο σε ανταμείβει από την τρομακτική επαφή με τη φύση.
Τα backwaters είναι δρόμοι νερού που δεν έχει ιδιαίτερο ρεύμα, ανάμεσα σε φοίνικες και εξωτικά δέντρα. Μπορείς να τους εξερευνήσεις πάνω σε βάρκα ή και σε houseboat. Εμείς κάναμε μια μονόωρη βόλτα με βάρκες ψαράδων κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος.
Τη δεύτερη μέρα της διαμονής μας στην Κεράλα, πήγαμε μια μονοήμερη εκδρομή στο Μουνάρ για να δούμε τις φυτείες τσαγιού. Το τοπίο ήταν καταπράσινο και η θερμοκρασία ελαφρά πεσμένη (ήμασταν τυχεροί γιατί είχε ήλιο). Περπατήσαμε ανάμεσα στους θάμνους τσαγιού και χαζέψαμε από τις τόσες αποχρώσεις του πρασίνου. Στην πόλη του Μουνάρ (πρωτοφανώς ατυχές όνομα), καθίσαμε σε μια Ινδική “ταβέρνα” χωμένη μέσα σε μια στοά στην αγορά της πόλης, στην οποία μαζεύονταν ντόπιοι και τουρίστες. Φάγαμε του σκασμού και δώσαμε 13 ευρώ για 5 άτομα.
Την τελευταία μέρα αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στο Cochin, το οποίο ήταν μεγάλο πολυπολιτισμικό λιμάνι και είχε μαζέψει έναν σκασμό αποικιοκράτες και άτομα όλων των θρησκειών. Πήραμε ένα τρίκυκλο (τουκ τουκ) ως το σημείο που έφευγε το φέρι για να περάσουμε στην πόλη (Fort Cochin). Με το που φτάνεις, βλέπεις μια σειρά από τεράστια δίχτυα στο λιμάνι (λέγονται Chinese nets) και τους ελάχιστους ψαράδες που έχουν απομείνει να ψαρεύουν με αυτή τη μέθοδο. Με ένα σύντομο περίπατο στην πόλη, μαζεύεις τα κομμάτια του παζλ που συνθέτει την πολυσχιδή εικόνα της. Αποικιοκρατικές βίλες, μικροσκοπικά, χαμηλοτάβανα μαγαζιά που πουλάνε ρύζι με το τσουβάλι, μια συναγωγή από το 1600, ένα Ολλανδικό στρατιωτικό νεκροταφείο με απαγορευμένη πρόσβαση για το κοινό και γκραφίτι με τον θεό – ελέφαντα Ganesha.
Βομβάη - Μαχαράστρα my darling
Το τελευταίο βράδυ μας στην Κέραλα πήραμε το αεροπλάνο για τη Βομβάη (Mumbai) και φτάσαμε στο ξενοδοχείο τα ξημερώματα χάρη στην καθυστέρηση πτήσης της Air India. Οι φοίνικες επικρατούσαν και πάλι στο σκηνικό της τεράστιας πόλης που ανοίγονταν όσο προχωρούσαμε με το ταξί για το κέντρο του Mumbai. Το ξενοδοχείο μας βρίσκονταν πολύ κοντά στη θάλασσα (Marine Drive) και η μόλυνση της ατμόσφαιρας προσέφερε μια θολή θεά στους ουρανοξύστες απέναντι.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε αναζητώντας ένα μέρος για πρωινό γιατί το πρόγραμμα είχε πολύωρο περπάτημα κι εξερεύνηση. Βρεθήκαμε σε ένα καταπληκτικό καφενείο (Kyani & co) με έναν τεράστιο κατάλογο με φαγητά και γλυκά (είχε και μίνι ζαχαροπλαστείο). Για να πληρώσεις τον λογαριασμό σου, έπρεπε να λάβεις το χαρτί με την παραγγελία σου και να πας στον ιδιοκτήτη που κάθονταν σε ένα κυκλικό γραφείο και μάζευε αυτά τα χαρτιά για να κάνει τη σούμα. Ακόμα και το κλαμπ σάντουιτς που έφαγα (γιατί σε αυτό το σημείο είχα βαρεθεί να τρώω μασάλα κάθε τρίωρο), είχε διαφορετική γεύση από αυτό που γνωρίζουμε στην Ευρώπη. Κάθε επιλογή στο μενού μπορεί να αποδειχθεί πειραματική και ενδιαφέρουσα.
Στην πόλη μπορείς να βρεθείς σε κοσμοπολίτικες και τουριστικές γειτονιές όπως το South Mumbai (εκεί θα βρεθείς αναγκαστικά μιας και τα περισσότερα αξιοθέατα είναι μαζεμένα εκεί) για να θαυμάσεις την Πύλη της Ινδίας που είχε κατασκευαστεί προς τιμήν του βασιλιά Γεωργίου του 5ου για την επίσκεψή του στην Ινδία το 1911 αλλά ήταν έτοιμη το 1924. Ένα άλλο εντυπωσιακό κτίριο είναι το ξενοδοχείο Ταζ Μαχάλ (που είχε γίνει στόχος μαζί με την Πύλη κατά τη διάρκεια των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Mumbai το 2008).
Η Βομβάη είναι άλλη μια πόλη με πολλές εικόνες: μπαρμπέρηδες να κουρεύουν και να ξυρίζουν άντρες στη σειρά στο πεζοδρόμιο, πωλητές κάθε λογής πικάντικου σνακ, ταξιτζήδες ντυμένους με την ίδια μπεζ στολή και γυναίκες με πολύχρωμα σάρι να κυκλοφορούν αμέριμνες στους δρόμους. Δεν αισθανθήκαμε φόβο ακόμα και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Οι άντρες κάνουν τα πάντα για να μη σε αγγίξουν (ούτε κατά λάθος) αν τύχει και χρειαστεί να σε προσπεράσουν στον δρόμο.
Μπορείτε να βρείτε τεράστιες αγορές με κοσμήματα, υφάσματα, φαγητό και μπαχαρικά. Σε ένα αρκετά κεντρικό σημείο της πόλης βρίσκεται ένα τεράστιο πάρκο στο οποίο οι ντόπιοι κάνουν εξάσκηση κρίκετ. Στα πεζοδρόμια γυναίκες πουλάνε λουλούδια για προσκυνήματα στους Ινδουιστικούς ναούς και παιδάκια γυρνούν από το σχολείο ντυμένα με διαφορετικές στολές. Οι γειτονιές αλλάζουν ανά θρησκεία και ανάλογα διαφέρει και η αμφίεση των κατοίκων καθώς και τα αντικείμενα προς πώληση σε κάθε αγορά. Εντυπωσιακά τζαμιά μπορεί να βρίσκονται μέσα στη μέση του δρόμου, μικροσκοπικοί ινδουιστικοί ναοί του Γκανέσα μπορεί να είναι κρυμμένοι σε ποταπά σοκάκια. Αφίσες με την Κάλι και τα σπαθιά της βρίσκονταν σε έναν δρόμο πολύ κοντά στα δικαστήρια της Βομβάης.
Το Mumbai μου έδωσε την εντύπωση μιας εξωτικής και αποικιοκρατικής Αθήνας. Υπήρχαν δρόμοι που μου θύμιζαν οδούς με μαγαζιά στα Εξάρχεια και η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φιλική. Η μικρή μου διαμονή στην Ινδία με έκανε να αισθάνομαι άνετα γιατί παρόλο που το τοπίο μπορεί να διαφέρει, οι εικόνες “οργανωμένου χάους” δεν είναι τόσο μακριά από τη ζωή μας στην Ελλάδα.
“Chennai is weird”
“Chennai is weird”: αυτό δήλωσε ένας Ινδός που περίμενε μαζί μου στην πρεσβεία για να πιστοποιήσει κάτι έγγραφα όταν του είπα ότι θα το συμπεριλάβουμε στην περιοδεία μας.
Η επαρχία του Chennai, Tamil Nadu, είναι μία από τις μεγαλύτερες στη νότια Ινδία και είναι γεμάτη αρχαίους Ινδουιστικούς ναούς. Εμείς καταφέραμε να επισκεφθούμε έναν από τους πιο σημαντικούς: το Shore Temple στο Mahabalipuram που χτίστηκε γύρω στο 700 μ.Χ. Ο ναός είναι χτισμένος δίπλα στη θάλασσα μιας και οι ινδουιστικοί ναοί συνηθίζεται να κτίζονται κοντά στο νερό. Μπροστά από τον κύριο θάλαμο (αφιερωμένο στον Σίβα), βρίσκονται αγάλματα αγελάδων σε πόζα φύλακα του ιερού χώρου.
Στο Tamil Nadu υπάρχει και μια άλλη διάσημη πόλη που ήταν πρώην Γαλλική αποικία, το Pondicherry, αλλά δεν προλάβαμε να πάμε (πάλι εξαιτίας της τρισκατάρατης Air India που μας έφαγε σχεδόν μισή μέρα με μια άλλη καθυστέρηση).
Οι Ινδοί φίλοι μας από το Chennai μας φιλοξένησαν σπίτι τους και συνειδητοποιήσαμε ότι τελικά με αυτόν τον λαό είμαστε μακρινά ξαδέρφια. Η μητέρα τους μας μαγείρευε όλη την ώρα και πάντα ήθελε να μας στουμπώνει στο φαΐ και να βάζει παραπάνω στο πιάτο. Δεν κατάφερε να μας πει να πάρουμε μαζί μας ζακέτα πριν βγούμε από το σπίτι μόνο και μόνο επειδή όταν ήμασταν εκεί είχε 30 βαθμούς.
Με τους φίλους μας είδαμε μια διαφορετική όψη της χώρας: πως διασκεδάζει η μεσαία τάξη σε μπαρ που δεν έχουν παράθυρα προς τα έξω (ίσως γιατί το αλκοόλ είναι ακόμα ταμπού ανάλογα την επαρχία). Οι ευκατάστατοι Ινδοί είναι συνηθισμένοι να ζουν με υπηρέτες στα σπίτια τους και δεν κάνουν ποτέ δουλειές του σπιτιού ή μαγείρεμα. Όταν πάνε σε κάποιο μπαρ ή εστιατόριο, οι υπάλληλοι τους φέρονται σαν υπηρέτες. Μου φάνηκε ενδιαφέρον αλλά με ξένισε. Ίσως είναι πιο φυσικό για μια χώρα με τόσο μεγάλο πληθυσμό αλλά ένιωθα άβολα με το πόσο πολύ ήθελαν να μας “υπηρετήσουν”.
Από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε στην Ινδία ένιωσα άνετα παρόλο που συνήθως εγώ και οι φίλοι μου ήμασταν τα παράταιρα κομμάτια του παζλ στο όλο σκηνικό. Οι άνθρωποι γύρω σου είναι συνήθως χαλαροί, χαμογελαστοί και δε σου ενισχύουν την εντύπωση πως είσαι κάτι διαφορετικό από αυτούς μόνο και μόνο επειδή είσαι λευκός (σαφώς εξαιρούνται αυτοί που σου ζητούν φωτογραφία μόνο και μόνο επειδή δείχνεις διαφορετικός από αυτούς).
Στον Νότο δε συναντήσαμε πολλές τριτοκοσμικές εικόνες. Φυσικά και δεν επισκεφθήκαμε τις περιθωριακές γειτονιές που ζουν οι Untouchables και είδαμε από το ταξί εκατοντάδες παράγκες στο Mumbai που μας έκαναν να απορούμε για τις αντιθέσεις αυτής της χώρας. Σε επίπεδο καθημερινής εξερεύνησης των περιοχών που επισκεφθήκαμε, υπήρχαν φτωχές γειτονιές με σκουπίδια αλλά δεν ήταν τόσες σε πλήθος ή βρωμιά που να μας κάνουν να απορήσουμε.
Θα ήθελα να επιστρέψω για να εξερευνήσω και τον Βορρά. Συμφωνώ απόλυτα με όσους έγραψαν ότι είναι μια χώρα που κερδίζει τις εντυπώσεις και ένα κομμάτι σου μένει εκεί. Νομίζω πως ανταμείβει με το παραπάνω όλους εκείνους που θέλουν να δουν νέες εικόνες και να γνωρίσουν μια αρκετά διαφορετική κουλτούρα.
Το ταξίδι είχε κλείσει πριν από 4 μήνες και έμενε ο καθορισμός των ημερών που θα περνούσαμε ανά περιοχή και η οργάνωση της μετακίνησης στο εσωτερικό της χώρας.
Διάβαζα για εξωτικά μέρη και αξιοθέατα σα να διάβαζα λογοτεχνία. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι θα τα έβλεπα από κοντά. Είχα μάθει απέξω όλες τις παραλίες της Γκόα και το μυαλό μου είχε γεμίσει με άχρηστα ονόματα και αριθμούς.
Το ταξίδι χωρίστηκε ως εξής:
Γκόα – 4 ημέρες
Κέραλα – 3 ημέρες
Βομβάη – 2 ημέρες
Τσεννάι – 3 ημέρες
Γκόα – Χριστιανοσουρεαλισμός με κάρυ και παραλία
Φτάσαμε στην Γκόα μετά από έναν εξοντωτικό συνδυασμό πτήσεων και αναμονών σε κάθε πτήση (καλωσήρθατε στην Ινδία). Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν το στρατιωτικό αεροδρόμιο στο Panjim με τις τεράστιες κλειστές αποθήκες που θυμίζουν X-Files και η διαδρομή προς Calangute σε Ινδικό ταξί.
Περνούσαμε από καταπράσινα τοπία με κοκκοφοίνικες και μικρά πολύχρωμα σπιτάκια στολισμένα για τα Χριστούγεννα. Λόγω της πρότερης Πορτογαλικής αποικιοκρατίας στην περιοχή, στη Γκόα ζει ένας μεγάλος αριθμός Χριστιανών. Αυτό μετατρέπει το τοπίο σε κάτι σουρεαλιστικό, ένα υβρίδιο Χριστιανισμού πολύχρωμο, διαφορετικό, πιο ανοιχτό από την αυστηρότητα της Ορθοδοξίας. Την πρώτη φορά που κάποιος βρίσκεται σε Ινδικό δρόμο, βιώνει την τρέλα της οδήγησης και το τρελό σύστημα επικοινωνίας μεταξύ των οδηγών (με κόρνες). Είναι μια πίστα στο Grand Theft Auto και μέρα με τη μέρα συνηθίζεις τόσο που τίποτα δε σου κάνει εντύπωση. Μαθαίνεις να περνάς δρόμους με οχήματα που χώνονται σε κάθε κατεύθυνση και το πράσινο φανάρι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο καλύτερος τρόπος διάβασης πολυσύχναστου δρόμου είναι να πάρεις από πίσω κάποιον Ινδό. Σκεφτόμουν τα κάποτε διάσημα μπλουζάκια που έγραφαν “I'm with stupid” και ήθελα να τυπώσω ένα που να γράφει “I'm with Indian” για την εμπειρία του κυνηγητού των ντόπιων για να περάσουμε τους δρόμους.
Στην Γκόα είχαμε κλείσει ξενοδοχείο στο Calangute και αυτή η επιλογή μας έβαλε κατευθείαν στο επίκεντρο πολιτιστικού σοκ. Προς άγνοιάς μας, την περίοδο των διακοπών των Χριστουγέννων, οι Ινδοί από τον Βορρά κατεβαίνουν στην Γκόα για Πρωτοχρονιά (συνήθως μόνοι ή με άντρες φίλους) με μοναδικό στόχο το μεθύσι στην παραλία. Βρεθήκαμε λοιπόν στο Ινδικό “Φαληράκι” και προσπαθήσαμε να σχεδιάσουμε σε ποιες νορμάλ παραλίες θα δραπετεύουμε κάθε μέρα. Καταφέραμε να περιηγηθούμε στα δύο άκρα της Γκόα:
Στο Αραμπόλ στον Βορρά, μια παραλία που είναι γνωστή για τον χίπικο χαρακτήρα της και
στην Αγκόντα στον Νότο, μια ήρεμη, οικογενειακή παραλία. Και οι δύο παραλίες δεν είναι πολυσύχναστες και μπορείτε να περάσετε όλη μέρα σε χαλαρούς ρυθμούς.
Όλες οι παραλίες που επισκεφθήκαμε στην Γκόα ήταν πολύ καθαρές και αμμώδεις. Το τοπίο γίνεται εξωτικό με τους κοκκοφοίνικες που βρίσκονται παντού τριγύρω και τις αγελάδες που κόβουν βόλτες ή ξαπλώνουν νωχελικά. Σχεδόν πάντα θα βρείτε άτομα να πωλούν φρούτα (ανανά, καρύδα, μάνγκο κοκ) και τα κόβουν μπροστά σας. Οι γεύσεις είναι 100 φορές πιο έντονες από τα φρούτα όπως τα δοκιμάζουμε στην Ελλάδα. Πάντα θεωρούσα ότι ο ανανάς ήταν από τα πιο αδιάφορα φρούτα αλλά εκεί δεν μπορούσα να σταματήσω να καταβροχθίζω φέτες. Στα beach bar σερβίρουν συνήθως και κανονικό φαγητό εκτός από σνακ και μπορείτε να καταλάβετε αν το μέρος που βρίσκεστε θα σερβίρει καλό φαγητό. Δεν είχαμε κανένα πρόβλημα ό,που κι αν πήγαμε. Κάποια μέρη τα βρήκαμε μέσω tripadvisor και σε άλλα κάτσαμε στην τύχη αλλά κάθε γεύμα ήταν νόστιμο και χωρίς παρενέργειες. Άν δεν τρώτε πικάντικο φαγητό, είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίσετε κάποιο πρόβλημα αλλά αποδείχτηκε λιγότερο πικάντικο από αυτό που περίμενα.
Οι μέρες μας στην Γκόα ήταν χαλαρές. Περάσαμε αρκετή ώρα στην παραλία, στην αναζήτηση σουβενίρ στις μικρές αγορές των χωριών και στη δοκιμή των τοπικών πιάτων της περιοχής (Vindaloo, Cafreal, Xacuti κάποια από τα διάσημα τοπικά πιάτα).
Ο κόσμος είναι αρκετά φιλικός αλλά επειδή κυκλοφορούν τόσοι πολλοί τουρίστες, οι πλανόδιοι πωλητές μπορεί να σας φανούν ενοχλητικοί από ένα σημείο και μετά. Αρκετοί ξεκινούν το marketing με υποτιθέμενα φιλική κουβέντα αλλά συνεχίζουν με στενό μαρκάρισμα μέχρι να αγοράσετε κάτι.
Κέραλα – Ο ορισμός του εξωτισμού
Ο επόμενος σταθμός στο ταξίδι μας είναι η Κέραλα. Ένα ταξίδι 13 ωρών με τρένο από το Μαργκάο στην Γκόα θα μας έβαζε για τα καλά στο Ινδικό πνεύμα.
Ο σταθμός του Μαργκάο είναι σχετικά μικρός για Ινδικές προδιαγραφές μιας και έχει μόνο δύο αποβάθρες. Για τον λόγο αυτό, οι καθυστερήσεις των δρομολογίων είναι ακόμη πιο πιθανές. Το δικό μας τρένο άργησε περίπου δυόμιση ώρες αλλά τουλάχιστον δεν ακυρώθηκε (συνέβη στους φίλους μας με άλλο δρομολόγιο στον Βορρά). Είχαμε κλείσει εισιτήρια στη δεύτερη θέση (sleeper class) και τα κρεβάτια μας ήταν χωρισμένα σε παραρτήματα 6 κλινών. Τα πράγματα ήταν φυσιολογικά από άποψη καθαριότητας (εκτός κι αν κοιμάστε στο πάνω κρεβάτι και βλέπετε από πολύ κοντά τους σκονισμένους και σκουριασμένους ανεμιστήρες). Αυτοί οι ανεμιστήρες είναι εγχώριο κειμήλιο και θα τους δείτε παντού. Στο δικό μας θάλαμο οι ανεμιστήρες βαρούσαν αλύπητα κι ένιωθα ότι κοιμόμουν μέσα στον καταψύκτη του Hannibal. Ευτυχώς, φρόντισα να μπω στο τρένο με ελάχιστο ύπνο και υπερβολική κούραση και κατάφερα να κοιμηθώ τις 9 από τις 13 ώρες. Το πρωί ξυπνάς από τους πωλητές τσαγιού και καφέ και τις μυρωδιές της σαμόσας και των λιχουδιών από ρύζι. Η θέα έξω από το παράθυρο είναι ένα πράσινο χαλί από φοίνικες που διακόπτεται από ταπεινούς σταθμούς τρένου.
Βγαίνοντας από τον σταθμό ψάχνουμε το ταξί που μας περιμένει για το ξενοδοχείο. Στο δρόμο βλέπουμε παντού ζωγραφισμένα σφυροδρέπανα στους τοίχους και μας εξηγούν αργότερα πως το Κομμουνιστικό κόμμα επικρατεί στην επαρχία αυτή. Σε πολλά μέρη πωλούν και μπλούζες με τον Τσε Γκεβάρα. Το ξενοδοχείο μας βρίσκεται σε μια περιοχή με backwaters. Αυτό σημαίνει πως όταν βραδιάζει τα κουνούπια σε γαζώνουν και όταν κοιμάσαι το βράδυ ακούς περίεργους θορύβους φτερών από άγνωστα είδη της πανίδας και παράξενες κραυγές ζώων. Χίλιες φορές κόρνες και μεθυσμένοι αλλά το τοπίο σε ανταμείβει από την τρομακτική επαφή με τη φύση.
Τα backwaters είναι δρόμοι νερού που δεν έχει ιδιαίτερο ρεύμα, ανάμεσα σε φοίνικες και εξωτικά δέντρα. Μπορείς να τους εξερευνήσεις πάνω σε βάρκα ή και σε houseboat. Εμείς κάναμε μια μονόωρη βόλτα με βάρκες ψαράδων κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος.
Τη δεύτερη μέρα της διαμονής μας στην Κεράλα, πήγαμε μια μονοήμερη εκδρομή στο Μουνάρ για να δούμε τις φυτείες τσαγιού. Το τοπίο ήταν καταπράσινο και η θερμοκρασία ελαφρά πεσμένη (ήμασταν τυχεροί γιατί είχε ήλιο). Περπατήσαμε ανάμεσα στους θάμνους τσαγιού και χαζέψαμε από τις τόσες αποχρώσεις του πρασίνου. Στην πόλη του Μουνάρ (πρωτοφανώς ατυχές όνομα), καθίσαμε σε μια Ινδική “ταβέρνα” χωμένη μέσα σε μια στοά στην αγορά της πόλης, στην οποία μαζεύονταν ντόπιοι και τουρίστες. Φάγαμε του σκασμού και δώσαμε 13 ευρώ για 5 άτομα.
Την τελευταία μέρα αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στο Cochin, το οποίο ήταν μεγάλο πολυπολιτισμικό λιμάνι και είχε μαζέψει έναν σκασμό αποικιοκράτες και άτομα όλων των θρησκειών. Πήραμε ένα τρίκυκλο (τουκ τουκ) ως το σημείο που έφευγε το φέρι για να περάσουμε στην πόλη (Fort Cochin). Με το που φτάνεις, βλέπεις μια σειρά από τεράστια δίχτυα στο λιμάνι (λέγονται Chinese nets) και τους ελάχιστους ψαράδες που έχουν απομείνει να ψαρεύουν με αυτή τη μέθοδο. Με ένα σύντομο περίπατο στην πόλη, μαζεύεις τα κομμάτια του παζλ που συνθέτει την πολυσχιδή εικόνα της. Αποικιοκρατικές βίλες, μικροσκοπικά, χαμηλοτάβανα μαγαζιά που πουλάνε ρύζι με το τσουβάλι, μια συναγωγή από το 1600, ένα Ολλανδικό στρατιωτικό νεκροταφείο με απαγορευμένη πρόσβαση για το κοινό και γκραφίτι με τον θεό – ελέφαντα Ganesha.
Βομβάη - Μαχαράστρα my darling
Το τελευταίο βράδυ μας στην Κέραλα πήραμε το αεροπλάνο για τη Βομβάη (Mumbai) και φτάσαμε στο ξενοδοχείο τα ξημερώματα χάρη στην καθυστέρηση πτήσης της Air India. Οι φοίνικες επικρατούσαν και πάλι στο σκηνικό της τεράστιας πόλης που ανοίγονταν όσο προχωρούσαμε με το ταξί για το κέντρο του Mumbai. Το ξενοδοχείο μας βρίσκονταν πολύ κοντά στη θάλασσα (Marine Drive) και η μόλυνση της ατμόσφαιρας προσέφερε μια θολή θεά στους ουρανοξύστες απέναντι.
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε αναζητώντας ένα μέρος για πρωινό γιατί το πρόγραμμα είχε πολύωρο περπάτημα κι εξερεύνηση. Βρεθήκαμε σε ένα καταπληκτικό καφενείο (Kyani & co) με έναν τεράστιο κατάλογο με φαγητά και γλυκά (είχε και μίνι ζαχαροπλαστείο). Για να πληρώσεις τον λογαριασμό σου, έπρεπε να λάβεις το χαρτί με την παραγγελία σου και να πας στον ιδιοκτήτη που κάθονταν σε ένα κυκλικό γραφείο και μάζευε αυτά τα χαρτιά για να κάνει τη σούμα. Ακόμα και το κλαμπ σάντουιτς που έφαγα (γιατί σε αυτό το σημείο είχα βαρεθεί να τρώω μασάλα κάθε τρίωρο), είχε διαφορετική γεύση από αυτό που γνωρίζουμε στην Ευρώπη. Κάθε επιλογή στο μενού μπορεί να αποδειχθεί πειραματική και ενδιαφέρουσα.
Στην πόλη μπορείς να βρεθείς σε κοσμοπολίτικες και τουριστικές γειτονιές όπως το South Mumbai (εκεί θα βρεθείς αναγκαστικά μιας και τα περισσότερα αξιοθέατα είναι μαζεμένα εκεί) για να θαυμάσεις την Πύλη της Ινδίας που είχε κατασκευαστεί προς τιμήν του βασιλιά Γεωργίου του 5ου για την επίσκεψή του στην Ινδία το 1911 αλλά ήταν έτοιμη το 1924. Ένα άλλο εντυπωσιακό κτίριο είναι το ξενοδοχείο Ταζ Μαχάλ (που είχε γίνει στόχος μαζί με την Πύλη κατά τη διάρκεια των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Mumbai το 2008).
Η Βομβάη είναι άλλη μια πόλη με πολλές εικόνες: μπαρμπέρηδες να κουρεύουν και να ξυρίζουν άντρες στη σειρά στο πεζοδρόμιο, πωλητές κάθε λογής πικάντικου σνακ, ταξιτζήδες ντυμένους με την ίδια μπεζ στολή και γυναίκες με πολύχρωμα σάρι να κυκλοφορούν αμέριμνες στους δρόμους. Δεν αισθανθήκαμε φόβο ακόμα και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Οι άντρες κάνουν τα πάντα για να μη σε αγγίξουν (ούτε κατά λάθος) αν τύχει και χρειαστεί να σε προσπεράσουν στον δρόμο.
Μπορείτε να βρείτε τεράστιες αγορές με κοσμήματα, υφάσματα, φαγητό και μπαχαρικά. Σε ένα αρκετά κεντρικό σημείο της πόλης βρίσκεται ένα τεράστιο πάρκο στο οποίο οι ντόπιοι κάνουν εξάσκηση κρίκετ. Στα πεζοδρόμια γυναίκες πουλάνε λουλούδια για προσκυνήματα στους Ινδουιστικούς ναούς και παιδάκια γυρνούν από το σχολείο ντυμένα με διαφορετικές στολές. Οι γειτονιές αλλάζουν ανά θρησκεία και ανάλογα διαφέρει και η αμφίεση των κατοίκων καθώς και τα αντικείμενα προς πώληση σε κάθε αγορά. Εντυπωσιακά τζαμιά μπορεί να βρίσκονται μέσα στη μέση του δρόμου, μικροσκοπικοί ινδουιστικοί ναοί του Γκανέσα μπορεί να είναι κρυμμένοι σε ποταπά σοκάκια. Αφίσες με την Κάλι και τα σπαθιά της βρίσκονταν σε έναν δρόμο πολύ κοντά στα δικαστήρια της Βομβάης.
Το Mumbai μου έδωσε την εντύπωση μιας εξωτικής και αποικιοκρατικής Αθήνας. Υπήρχαν δρόμοι που μου θύμιζαν οδούς με μαγαζιά στα Εξάρχεια και η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φιλική. Η μικρή μου διαμονή στην Ινδία με έκανε να αισθάνομαι άνετα γιατί παρόλο που το τοπίο μπορεί να διαφέρει, οι εικόνες “οργανωμένου χάους” δεν είναι τόσο μακριά από τη ζωή μας στην Ελλάδα.
“Chennai is weird”
“Chennai is weird”: αυτό δήλωσε ένας Ινδός που περίμενε μαζί μου στην πρεσβεία για να πιστοποιήσει κάτι έγγραφα όταν του είπα ότι θα το συμπεριλάβουμε στην περιοδεία μας.
Η επαρχία του Chennai, Tamil Nadu, είναι μία από τις μεγαλύτερες στη νότια Ινδία και είναι γεμάτη αρχαίους Ινδουιστικούς ναούς. Εμείς καταφέραμε να επισκεφθούμε έναν από τους πιο σημαντικούς: το Shore Temple στο Mahabalipuram που χτίστηκε γύρω στο 700 μ.Χ. Ο ναός είναι χτισμένος δίπλα στη θάλασσα μιας και οι ινδουιστικοί ναοί συνηθίζεται να κτίζονται κοντά στο νερό. Μπροστά από τον κύριο θάλαμο (αφιερωμένο στον Σίβα), βρίσκονται αγάλματα αγελάδων σε πόζα φύλακα του ιερού χώρου.
Στο Tamil Nadu υπάρχει και μια άλλη διάσημη πόλη που ήταν πρώην Γαλλική αποικία, το Pondicherry, αλλά δεν προλάβαμε να πάμε (πάλι εξαιτίας της τρισκατάρατης Air India που μας έφαγε σχεδόν μισή μέρα με μια άλλη καθυστέρηση).
Οι Ινδοί φίλοι μας από το Chennai μας φιλοξένησαν σπίτι τους και συνειδητοποιήσαμε ότι τελικά με αυτόν τον λαό είμαστε μακρινά ξαδέρφια. Η μητέρα τους μας μαγείρευε όλη την ώρα και πάντα ήθελε να μας στουμπώνει στο φαΐ και να βάζει παραπάνω στο πιάτο. Δεν κατάφερε να μας πει να πάρουμε μαζί μας ζακέτα πριν βγούμε από το σπίτι μόνο και μόνο επειδή όταν ήμασταν εκεί είχε 30 βαθμούς.
Με τους φίλους μας είδαμε μια διαφορετική όψη της χώρας: πως διασκεδάζει η μεσαία τάξη σε μπαρ που δεν έχουν παράθυρα προς τα έξω (ίσως γιατί το αλκοόλ είναι ακόμα ταμπού ανάλογα την επαρχία). Οι ευκατάστατοι Ινδοί είναι συνηθισμένοι να ζουν με υπηρέτες στα σπίτια τους και δεν κάνουν ποτέ δουλειές του σπιτιού ή μαγείρεμα. Όταν πάνε σε κάποιο μπαρ ή εστιατόριο, οι υπάλληλοι τους φέρονται σαν υπηρέτες. Μου φάνηκε ενδιαφέρον αλλά με ξένισε. Ίσως είναι πιο φυσικό για μια χώρα με τόσο μεγάλο πληθυσμό αλλά ένιωθα άβολα με το πόσο πολύ ήθελαν να μας “υπηρετήσουν”.
Από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε στην Ινδία ένιωσα άνετα παρόλο που συνήθως εγώ και οι φίλοι μου ήμασταν τα παράταιρα κομμάτια του παζλ στο όλο σκηνικό. Οι άνθρωποι γύρω σου είναι συνήθως χαλαροί, χαμογελαστοί και δε σου ενισχύουν την εντύπωση πως είσαι κάτι διαφορετικό από αυτούς μόνο και μόνο επειδή είσαι λευκός (σαφώς εξαιρούνται αυτοί που σου ζητούν φωτογραφία μόνο και μόνο επειδή δείχνεις διαφορετικός από αυτούς).
Στον Νότο δε συναντήσαμε πολλές τριτοκοσμικές εικόνες. Φυσικά και δεν επισκεφθήκαμε τις περιθωριακές γειτονιές που ζουν οι Untouchables και είδαμε από το ταξί εκατοντάδες παράγκες στο Mumbai που μας έκαναν να απορούμε για τις αντιθέσεις αυτής της χώρας. Σε επίπεδο καθημερινής εξερεύνησης των περιοχών που επισκεφθήκαμε, υπήρχαν φτωχές γειτονιές με σκουπίδια αλλά δεν ήταν τόσες σε πλήθος ή βρωμιά που να μας κάνουν να απορήσουμε.
Θα ήθελα να επιστρέψω για να εξερευνήσω και τον Βορρά. Συμφωνώ απόλυτα με όσους έγραψαν ότι είναι μια χώρα που κερδίζει τις εντυπώσεις και ένα κομμάτι σου μένει εκεί. Νομίζω πως ανταμείβει με το παραπάνω όλους εκείνους που θέλουν να δουν νέες εικόνες και να γνωρίσουν μια αρκετά διαφορετική κουλτούρα.
Last edited:
