Γαλλία Ντίσελντορφ-Παρίσι, Ομόνοια-Πατήσια.

[joela]

Ιούλιος του 21'. Ετοιμάζομαι για το πρώτο μισό της καλοκαιρινής μου άδειας, όμως ο προορισμός μου δεν είναι κάποια παραλία, αλλά το Ντίσελντορφ. Εκεί ζει ο σύζυγος (πριν τον ακολουθήσουμε) και αποφασίζουμε να παμε 2 εβδομάδες να περάσουμε μαζί του τις μέρες της άδειας μου.
Έτσι λοιπόν 3 βαλίτσες (η δική μου και των δύο τέκνων) ετοιμάζονται για το γνώριμο δρόμο του αεροδρομίου.
Στην αναμονή "πεφτει" το απαραίτητο τηλεφώνημα στο σύζυγο για καλή αντάμωση και εν μέσω αδιάφορης κουβέντας, ακούω την εξής φράση... "τώρα που θα έρθετε, κανόνισα την Παρασκευή να μην δουλεύω. Πάμε ένα Παρίσι το ΣΚ;"......
ΤΡΔΛΜΠΡΡΡΡ (Ήχος του Fast forward στο μυαλό μου)
Οκτώβριος 2010...κρατώ το ακουστικό του τηλεφώνου και ακούω από την άλλη άκρη της γραμμής..."Δυστυχώς πρέπει να ακυρώσουμε το ταξίδι στο Παρίσι..."
"....Θα σε πάω κάποτε στο υπόσχομαι..."
Μετά τη Ρώμη (οι παλαιότεροι ίσως θυμάστε την ιστορία Arrivederci Roma με το 5 μηνών γιο μου που καταχ@@σε τη Ρώμη) κανονίσαμε να παμε στο Παρίσι 6 μέρες. Όμως η κρίση δεν μας άφησε, παρότι εισιτήρια και ξενοδοχείο είχαν ήδη πληρωθεί.(τα οποία χάθηκαν).
ΤΛΡΔΜΠΡΡΡ (Ξανά ο ήχος)
Πίσω στο 2021. Ακούω..."στο είχα υποσχεθεί..."
"...τώρα που θα έρθετε κανόνισε. Θα πάμε οδικώς. Δεν είναι πολλές μέρες αλλά ξέρεις εσύ..."
Και κάπως έτσι, ενω το αεροπλάνο απογειώνεται με προορισμό το Ντίσελντορφ, νοερά ήδη περπατάω κάτω από τον πυργο του Άιφελ.