Νησιά που γεμίζουν την κοιλιά - Σε ποιο ελληνικό νησί φάγατε καλύτερα;

[Extra muros]

Ορμώμενη από μια πρόταση του @psilos3 σε άλλο νήμα, άδραξα το κ(λ)όπι ράιτ και σας καλώ να απαντήσετε χωρίς φόβο, αλλά με πολύ - γαστριμαργικό - πάθος:

Σε ποιο νησί της πατρίδος μας επληρώθησαν οι γευστικοί σας κάλυκες της μεγίστης απολαύσεως;
Ποια ήτο η κορυφαία σας νησιωτική βρώσις ή/και πόσις;

Ξεκινώ πρώτη, με την επισήμανση βέβαια, ότι σε αντίθεση με την ηπειρωτική Ελλάδα που έχω γυρίσει - και περιδρομιάσει - σε σχετικά ικανοποιητικό επίπεδο, η χαρτογράφηση της νησιωτικής χώρας από μέρους μου βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα. Παρόλα αυτά, θα τολμήσω να πω ότι στα χρόνια παραμονής μου στην Κρήτη, την οποία είχα την τύχη να γνωρίσω από τη Ζάκρο ως τη Σούγια (με κενά φυσικά), κατέληξα ότι έχει ίσως και το καλύτερο φαγητό στην Ελλάδα, αρκεί βέβαια να μην είσαι από αυτούς που έχουν εγγενή αντιπάθεια σε πολύ χαρακτηριστικά συστατικά ή/και πιάτα της κουζίνας τους (πολυποίκιλη παρουσία μυζήθρας, χοχλιοί, χόρτα, ξινόχοντρος, απάκι, ξιδάτο λουκάνικο, μάραθος κλπ), όπου και πάλι βέβαια υπάρχουν τόσες εναλλακτικές που κι ο πιο "περίεργος" κάτι θα βρει πιστεύω. Στην Κρήτη έζησα και τη μεγαλύτερη γαστριμαργική κραιπάλη στην ως τώρα ζωή μου, κάπου γύρω στα Χριστούγεννα του '13 ή '14, στην ταβέρνα Αροδαμός στα Ανώγεια. Με τον τότε σύζυγο και λιγοστούς εκείνη την ώρα άλλους επισκέπτες, περιμέναμε με τις ώρες να γίνει ένα αντικρυστό (ή οφτό όπως συνήθως άκουγα να το λένε οι ντόπιοι τότε) στο τζάκι του καταστήματος, έχοντας στο ενδιάμεσο ήδη καταναλώσει ικανές ποσότητες ορεκτικών, σαλάτες κλπ, ανάμεσά τους μια γαβάθα σιουφιχτά μακαρόνια με "αθότυρο" (ξηρή μυζήθρα) κι εκείνο το ζωμό, που τώρα θυμάμαι και το στομάχι μου συσπάται από συγκίνηση. Αλλά όταν έφτασε η ώρα του αντικρυστού, αν κι εγώ κάθε άλλο παρά φίλη των αμνοεριφίων είμαι συνήθως, πραγματικά παίζει να κατανάλωσα και 5 και 6 χιλιάδες θερμίδες μόνο από την αδιανόητα τραγανή πετσούλα και το τρυφερό κρεατάκι που είχε ποτίσει από το λιπάκι που είχε λιώσει ολόκληρο. Ο πρώην είχε να το λέει χρόνια μετά ότι δεν πίστευε στα μάτια του με τις ποσότητες που κατανάλωσα εκείνη τη μέρα. Το καλύτερο από όλα είναι ότι δε βαρυστομάχιασα καν, ούτε είχε οποιεσδήποτε άλλες συνέπειες πέρα από μια εύλογη όσο και πρόσκαιρη άνοδο στη ζυγαριά. Να σημειωθεί ότι στον Αροδαμό πήγαμε έκτοτε αρκετές φορές, αλλά συνήθως είναι αρκετά γεμάτο λόγω μεγάλης φήμης και τα αντικρυστά σουβλίζονται σε περίπου "βιομηχανικό" στιλ στην κουζίνα, οπότε το αποτέλεσμα, αν και φυσικά πολύ καλό, δε συγκρίνεται με εκείνη την πολύ ιδιαίτερη συνθήκη, ίσως μόνο όσοι είχαν την ευκαιρία να φάνε αντικρυστά με την παραδοσιακή υπαίθρια τεχνική να έχουν γευτεί κάτι ανώτερο.

Από τα άλλα νησιά που έχω πάει, θα βάλω σε υψηλό επίπεδο τη Σύρο, που με εξέπληξε θετικά εκεί που δεν το περίμενα με την ποιότητα και την ποικιλία ακόμα και σε μπραντς.

Ρόδο και Κέρκυρα δεν έφαγα πολύ καλά, αλλά ήταν κατά βάση επαγγελματικά ταξίδια όπου μας πήγαν στα μαγαζιά που πάνε γκρουπ, άρα σίγουρα δεν μπορώ να κρίνω αντιπροσωπευτικά τη γαστρονομική σκηνή δύο τόσο μεγάλων νησιών.

Αίγινα δεν έχω βρει κάτι τοπ, ούτε κάτι χάλια.

Αγκίστρι θυμάμαι μια συμπαθή ψαροταβέρνα, αλλά δεν έχω πάει κι αλλού στις έτσι κι αλλιώς σχετικά περιορισμένες επιλογές που διαθέτει.

Θάσος έχει αρκετά δυνατά μέρη - με έμφαση στην κρεατοφαγία, αν και έχουν βελτιωθεί κι οι ψαροταβέρνες της - και βέβαια κορυφαίο σαραγλί για όποιον αρέσκεται στο είδος, με θλίψη διαπιστώνω βέβαια ότι οι τιμές ελέω βαλκανικής κυρίως τουριστικής επέλασης κινούνται σε αθηναϊκά επίπεδα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Την Εύβοια δε θα την πιάσω για νησί για ευνόητους λόγους, γενικά θα πω ότι έχει αρκετά τίμια ως πολύ τίμια μέρη.

Η Σαντορίνη ξεπέρασε τις χαμηλές λόγω υπερτουρισμού προσδοκίες μου, να πω βέβαια ότι πηγαίναμε συστημένοι κι επίσης δεν πλήρωσα ποτέ εγώ (σ.σ. δεν είναι αυτό που νομίζετε), δυστυχώς δε θυμάμαι πια κανένα όνομα, ήταν πάντως γενικά σε συγκριτικά "απόμερα" ή λιγότερο πολυσύχναστα μέρη του νησιού.
Έδιτ: Δεν αναφέρθηκα στη Θηρασιά, γιατί ήταν ολιγόωρη ημερήσια εκδρομή κι επίσης δε θυμάμαι αν υπήρχε έστω καν κάτι ανοιχτό εκείνη τη μέρα, φαντάζομαι έτσι κι αλλιώς πως ακόμα και σήμερα οι επιλογές θα είναι πολύ συγκεκριμένες.

Η Μύκονος ήταν πραγματικά τραυματική γαστρονομικά εμπειρία, αλλά λογικό από μια άποψη γιατί χρήματα για εστίαση της προκοπής δεν έπαιζαν, γνωριμίες με ντόπιους για insider tips ούτε, τίποτε όμως δεν μπορούσε να με προετοιμάσει για τα ντολμαδάκια κονσέρβας και το μουσακά από τα έτοιμα γεύματα του Σκλαβενίτη σε τιμές γύρω στα 30 ευρώ το άτομο και μιλάμε για 5ετία και βάλε πριν. Την επόμενη φορά θα έρθω πιο διαβασμένη, ει μη και πιο ματσωμένη, αν και - φευ - το δεύτερο εξαρτάται λιγότερο από τη θέλησή μου από το πρώτο.

Αυτά τα ολίγα από μένα, οι βετεράνοι του Αιγαίου και του Ιονίου ας πάρουν τώρα τη σκυτάλη- και την κουτάλα- κι ας μοιραστούν μαζί μας τον απόλυτο foodie προορισμό.

 

[varioAthens]

Κρητη με διαφορά… μιλαω για συνδυασμο πρωτων υλων-ποσοτητας-τιμων…

 

[underwater]

ΚΡΗΤΗ.-

Από εκεί και πέρα έχω φάει πολύ όμορφα σε Νάξο, Αμοργό, Σέριφο, Εύβοια, Αίγινα, Σαντορίνη.
Θέλω με τρέλα να δοκιμάσω την κουζίνα της Λέσβου!

 

[STKF]

Σε ποιο νησί της πατρίδος μας επληρώθησαν οι γευστικοί σας κάλυκες της μεγίστης απολαύσεως;
Ποια ήτο η κορυφαία σας νησιωτική βρώσις ή/και πόσις;

Αφού αναφέρω πρώτα ότι δεν είμαι ο πλέον πεπειραμένος στα νησιωτικά ταξίδια θα πώ ότι η κορυφαία δική μου γαστρονομική εμπειρία ήταν η Λήμνος.
Όπου και αν έφαγα το φαγητό ήταν από πολύ καλό μέχρι κορυφαίο. Νομίζω ότι είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει το νησί.
Δεύτερη πολύ θετική εμπειρία η Αστυπάλαια πριν πολλά χρόνια.
Τρίτη κατά σειρά τα ουζερί και τα καφενεία της Μυτιλήνης. Θαλασσινά και όχι μόνο, νόστιμα, σε καλές μερίδες και προσιτές τιμές.
Καλά έφαγα στην Αμοργό και στην Μύκονο.
Χειρότερο φαγητό μακράν στις Σίφνο και Φολέγανδρο.

 

[gkalla]

Το τοπ-3 μου είναι:

Λέσβος

Κορυφαίο φαγητό στην Ελλάδα, συνολικά για μένα κι όχι μόνο ανάμεσα στα νησιά. Συνδυάζει την κλασική ελληνική κουζίνα με την μικρασιατική, τα κορυφαία υλικά σε κρεατικά, θαλασσινά, τυροκομικά και ούζα, καταλήγοντας με ένα μεγάλο εύρος συνταγών που οι περισσότερες είναι εξαιρετικές. Τα μόνα αρνητικά η μέτρια ποιότητα του ελαιόλαδου τους (για τα δικά μου γούστα) και η έλλειψη καλού τοπικού κρασιού (που αναπληρώνεται όμως εύκολα από την γειτονική Λήμνο). Μπόνους οι συνήθως χαμηλές τιμές (τουλάχιστον μέχρι πριν 2-3 χρόνια).

Λήμνος

Ποιοτικά υλικά, κορυφαία σιτηρά (ίσως το καλύτερο ψωμί που έχω δοκιμάσει ποτέ αλλά και τα εξαιρετικά παραδοσιακά φλωμάρια), κρασί από την λατρεμένη ποικιλία Μοσχάτο Αλεξανδρείας, κρεατικά κυρίως κι όχι τόσο θαλασσινά, αλλά και τυροκομικά (καλαθάκι, μελίχλωρο κλπ) φτιάχνουν μια πολύ καλή κουζίνα αν και όχι με τόσο μεγάλη ποικιλία.

Κρήτη

Μοναδικές συνταγές, πρώτες ύλες και τρόποι μαγειρέματος που μόνο εκεί συναντάς καθώς και μια τεράστια γκάμα παραδοσιακών συνταγών κατατάσσουν το νησί συνολικά σε πολύ υψηλό επίπεδο. Με εξαίρεση τα κρεατικά τους, στα οποία δεν φέρονται με τον πρέποντα σεβασμό, η υπόλοιπη κουζίνα τους με ενθουσιάζει.

 

[psilos3]

Ορμώμενη από μια πρόταση του @psilos3 σε άλλο νήμα, άδραξα το κ(λ)όπι ράιτ και σας καλώ να απαντήσετε χωρίς φόβο, αλλά με πολύ - γαστριμαργικό - πάθος:

Ήταν δίκαιο - έγινε πράξη, επιτέλους, το χρειαζόμασταν αυτό το νήμα.

ή/και πόσις;

Αυτό το αφήνουμε κατά μέρος, χρειάζεται ανάπτυξη που θα πάρει μέρες..

Σε ποιο νησί της πατρίδος μας επληρώθησαν οι γευστικοί σας κάλυκες της μεγίστης απολαύσεως;

Επανέρχομαι με το δικό μου top-5 οσονούπω, έχω να πω πολλά.


Προσωπική μου άποψη -όπως σε κάθε τέτοιου είδους συζήτηση για νησιά- είναι πως η Κρήτη πρέπει να μένει απ' έξω. Είναι η εύκολη απάντηση, το ξέρω, το δέχομαι και συμφωνώ απεριόριστα, ωστόσο αδικεί τις υπόλοιπες συγκρίσεις με τα σαφώς μικρότερα νησιά λόγω μεγέθους, ποικιλίας, πολυμορφίας κ.τ.λ.

 

[Ivana]

1. Κρητη
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8. Σιφνος
9. Χίος
10. Καρπαθος

Δεν έφαγα καθόλου καλά στην Κεφαλονιά/Ζακυνθο

 

[Iris_90]

Σύρος και Ρόδος έχουν εκπληκτικό φαγητό που καλύπτει κάθε γούστο , δεν με ικανοποίησαν καθόλου τα φαγάδικα/οι ταβέρνες της Κέρκυρας

 

[alma]

Εκπληκτικό φαγητό στη Λέρο,τεράστια ποικιλία για νησί τέτοιου μεγέθους,απογείωναν ακόμη και τα γλυκά.Για μένα πολύ σημαντικό πως δεν μιλάμε για σούπερ παχυντικά φαγητά,τίγκα στις κρέμες γάλακτος και τις σος, αλλά ακόμα κι απλά πιάτα είχαν το κάτι μικρό που τα έκανε ξεχωριστά.

Εύβοια σε συγκεκριμένα σημεία εκπληκτικά θαλασσινά, πάνε ημερήσιες από Αθήνα για φαγητό.

Λήμνος επίσης έτρωγες καλά και ποιοτικά.

Αμοργό κάποιες πολύ ξεχωριστές ταβέρνες.

Νησιά λιγότερο τουριστικά όπως Χίος,Σάμος, έχουν απίστευτη σχέση ποιότητας-τιμής ειδικά σε χωριά.

Λέσβο έχω φάει καλά σε μεζεδοπωλεία(μου είπαν όπως κάποια χάλασαν τελευταία.Και πάλι μάλλον απίθανο να μη βρεις κάπου καλό φαϊ)

Κέρκυρα παρά τον τουριστικό χαμό,βρίσκεις να φας καλά.

Κρήτη τεράστια,λογικό να έχει καλές και λιγότερο καλές επιλογές.

Επίσης αν μιλήσουμε για μικρά νησιά,στο Μαράθι είχαμε φάει τόσο νόστιμο κατσικάκι που το θυμόμαστε ακόμα, όπως και τα θαλασσινά στα Ψαρά. Υπέροχα!

 

[apodrasi]

Σε δεύτερο χρόνο θα γράψω για νησιώτικα φαγητά που μου άρεσαν τόσο ώστε να τα θυμάμαι. Αφήνω τις συγκρίσεις για όσους έχουν μεγαλύτερο δείγμα (και καλύτερη μνήμη).

Εδώ θα βρείτε τοπικά παραδοσιακά φαγητά της Σάμου που είναι δύσκολο να τα δοκιμάσετε, αν δεν τα ξέρετε να τα ζητήσετε. Σε καφενεία ορεινών χωριών ίσως και να πετύχετε κάποια, αλλιώς σε σπίτια ντόπιων, ανάλογα με την εποχή. Τα φαγητά που προσφέρουν τα τουριστικά εστιατόρια κάθε νησιού στους επισκέπτες αντανακλούν λίγο τη γευστική παράδοση του τόπου. Πάμε λοιπόν, είναι μακριά η λίστα, με επιρροές από τη Σμύρνη και άφθονα μυρωδικά, όπως και η κουζίνα της Λέσβου:

• Σαμιώτικες τηγανόπιτες (ή κατιμέρια), τηγανητές σκέτες πιτούλες που πασπαλίζονται μετά, ζεστές, με ντόπιο αλμυρό κατσικίσιο τυρί ή ντόπιο πετιμέζι/θυμαρίσιο μέλι ή και συνδυασμό τους. Μιαμ.
• Τηγανίτες ανεβατές (σαν πεπλατυσμένοι λουκουμάδες).
• Κολοκυθόπιτα με κίτρινη κολοκύθα, σε δύο εκδοχές. Είναι τα μπουρέκια με το γνωστό βαλκανικό σχήμα και γέμιση από τριμμένη κολοκύθα, ρύζι, λίγη ζάχαρη και κανέλα, ψημένα στο φούρνο. Είναι και η τηγανητή κολοκυθόπιτα σε σχήμα φακέλου, με γέμιση από τριμμένη κολοκύθα και αυγό, σερβιρισμένη με τριμμένο τυρί.
• Τοματοκεφτέδες και ρεβυθοκεφτέδες με μπόλικο δυόσμο.
• Καβουρμάς, δηλαδή κοκκινιστό κρέας με πατάτες, δάφνη και μπαχάρια, σιγομαγειρεμένα μαζί, σβησμένα με γλυκό κρασί.
• Μακαρόνια χοντρά παραβρασμένα, με κοκκινιστό κατσίκι ή κόκκορα και ντόπιο λευκό τυρί.
• Κατσικίσιο σκληρό τυρί "δερματίσο", αλλά και φρέσκια μυζήθρα γλυκιά και σαν αφρός!
• Οβριές βραστές, περιχυμένες με λάδι και ξύδι, σαν άγρια λεπτά σπαράγγια, μιαμ.
• Μόπλευρα, άγρια χόρτα κι αυτά.
• Κράμπες (γλυκές λαχανίδες) με πατάτες.
• Χλωροκούκια ή χλωροκούκια με αγγινάρες την άνοιξη, κουκιά με σκορδαλιά τον χειμώνα.
• Σαλιγκάρια κοκκινιστά με σέσκουλα.
• Σουτζουκάκια σμυρνέικα.
• Κολοκυθολούλουδα γεμιστά και φυσικά ντολμαδάκια με αμπελόφυλλα.
• Γιαπράκια: το καλοκαίρι γεμιστά μακρόστενα λευκά κρεμμύδια, τον χειμώνα κλασικοί λαχανοντολμάδες.
• Κατσικίσια πλάτη στον φούρνο, γεμιστή με ρύζι, συκωτάκια, μάραθο, μπαχαρικά. Το παραδοσιακό πασχαλινό φαγητό! Αν είναι από τη Σαμιοπούλα, που πίνουν θαλασσινό νερό, ιδιαίτερα νόστιμο.
• Γιορτή ή κιουσκέκ: κατσίκι πάλι, παραβρασμένο/λιωμένο ολόκληρη νύχτα σε χαρανί= καζάνι (σε μεγάλες ποσότητες) με ρύζι ή σπασμένο σιτάρι. Προσφέρεται και σήμερα στα εκκλησιαστικά πανηγύρια, κυρίως στα ξωκλήσια.
• Σταρόσμος!!! Αν γνωρίζετε τη "βαρβάρα" ή τον "ασουρέ", αλλά πολύ ανώτερος ο "σταρόσμους" (=σιταρόζουμο). Κρέμα από βρασμένο σιτάρι (το νερό του και λίγο σιτάρι), καβουρδισμένο αλεύρι, ζάχαρη ή μέλι, πολύ κύμινο, με ή χωρίς ταχίνι και από πάνω κανέλα και καρύδια. Προσφέρεται από σπίτι σε σπίτι στα μεγάλα μνημόσυνα, πραγματικά παρηγορητικός.
• Μανιτάρια ή "μανίτες" σε διάφορες ποικιλίες: οι κ'μαρένιες=κουμαρένιες (συνήθως τηγανιτές), οι μοσκένιες με έντονη πιπεράτη γεύση (συνήθως ψητές στα κάρβουνα), οι στρογγυλοί λευκοί περιφρονημένοι "πορδοί".
• "Χαμάδες"=ελιές γλυκιές.
• Σκορδαψοί = άγριοι πικάντικοι βολβοί στο ξύδι.
• Τοματίνια, τοπική ποικιλία.
• Κατσ'νάρια ή κλωσσάκια, κάτι ανάμεσα σε αγγούρι και πεπόνι, για μια φορά από περιέργεια...
• Μαύρα σύκα, "μπούκνες".
• Γλυκά κουταλιού με κυρίαρχα το μυρωδάτο σταφύλι, το βύσσινο, τον "πελτέ" κυδωνιού (σαν ζελέ) και τα ντοματάκια με ένα αμύγδαλο παραχωμένο μέσα.
• Λιαστά σύκα και σταφίδες αλλά και λιαστή μουσταλευριά(!) για τον χειμώνα, όπως και λιαστός πελτές ντομάτας.
• Ο μπακλαβάς με καρύδια είναι το παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο γλυκό που κάθε σπιτικό ετοιμάζει για τις γιορτές. Και μακαρόνες= μελομακάρονα φτιάχνουν επίσης. Το Πάσχα δεν λείπουν από κανένα σπίτι τα σμυρνέικα κουλουράκια.
• Σπιτικός ξινός τραχανάς.
• Για ψάρια δεν έχω να πω πολλά, μια και δεν είμαι φίλη. Συνηθίζεται το πλακί με ντόπια λευκά κρεμμύδια και ντομάτα στο φούρνο όπως και το ψιλό ψαράκι, ομοίως με κρεμμύδι και ντομάτα στο τηγάνι. Σπιτικοί παστοί κολιοί.
• Αχινοί στη ΝΑ Σάμο εκτός θερινής περιόδου, χταπόδι ξερό στα κάρβουνα, καθώς και πεταλίδες ζωντανές, μόλις τις ξεκολλήσετε από τα βράχια με λεμόνι και ούζο της χήρας (Γιοκαρίνη).

Περίεργες γεύσεις, απευθείας από τη φύση, όπως τα φρέσκα ρεβύθια ωμά από το πράσινο κλαδάκι τους ή οι ξινούλικοι φρέσκοι βλαστοί των αμπελιών αφού ξεφλουδιστούν ή τα "κοκορέτζα" από θηλυκά δέντρα σαν σκίνους, σε μικρές κυπαρισσί πικάντικες μπίλιες, πρόγονοι του φυστικιού Αιγίνης.
Γεύσεις που χάνονται σιγά σιγά, όπως ο χοιρινός πασπαλάς και η πηχτή ή το βραστάρι (ρόφημα για το κρύο) και το "ξυνόγαλο" (πιο πηχτό από το αϊράν και πιο αραιό από το ψιμοτύρι. Τρώγεται, δεν πίνεται).

Αυτά από τη Σάμο, αν κάτι ξεχνώ θα επανέλθω κι εύχομαι να βρείτε ό,τι σας κάνει κλικ. Πχ θα συναντήσετε τσοπάνηδες στον δρόμο να περνούν το κοπάδι τους απέναντι, ζητήστε τους να σας πουλήσουν ντόπιο τυρί και φρέσκια μυζήθρα (δεν είναι η κρητική, είναι άσπρη ανάλατη σαν αφρός).