Αργεντινή Χιλή Νησί του Πάσχα και Παταγονία 2015 - 2016

[travelbreak]

3 Ιανουαρίου του 2016, πρωί-πρωί Κυριακή, Καλαφάτε.

Έχω λίγο χρόνο πριν φύγουμε για την κρουαζιέρα και θα γράψω μερικά πράγματα. Κατ΄ εξαίρεσιν στο ξενοδοχείο εδώ έχουμε και πρωινό. Χθες λοιπόν, μετά το πρωινό, πήγαμε από την εταιρεία Hertz και πήραμε μία σχετικώς παλιά και ταλαιπωρημένη Σεβρολέτ.

Πρώτα-πρώτα πήγαμε να δούμε κάποιες βραχογραφίες στο σημείο Walichu Caves. Είχαν μια τσουχτερή είσοδο 140 πέσος και ούτε εισιτήριο δεν μας έδωσαν. Θεωρώ ότι ήταν πολύ ακριβή για Αργεντινή. Το έχω ξαναπεί: αυτά τα πολύ παλιά έργα αυτού του είδους, έχουν μόνο ιστορική αξία για μένα και δε μου λένε τίποτα παραπάνω. Το μέρος ήταν όμορφο αλλά στην Παταγονία όταν πας για τόσο λίγες μέρες, τρέχεις να προλάβεις.

Φύγαμε από κει σχετικά γρήγορα για να πάμε μία μεγάλη βόλτα (απόσταση 50 χλμ από την πόλη) στα δυτικά και στη λίμνη Roca η οποία ουσιαστικά είναι ένα μικρό κομμάτι της Λίμνης Argentinο. Σταματήσαμε και είδαμε ένα πολύ ωραίο Ράντζο. Στην Αργεντινή τα λένε estancia και είχαμε πολύ όμορφες εικόνες, αφού περάσαμε μέσα από αυτό για να πάμε δίπλα στο νερό της λίμνης. Ευτυχώς κανείς δε μας είπε τίποτα. Πάντως οι εικόνες ήταν μοναδικές.

Τα χαρακτηριστικά πρόβατά τους:

Εννοείται ότι στην περισσότερη διαδρομή είχαμε χωματόδρομο. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε λίγο και μετά πάλι κάναμε μία μεγάλη βόλτα σε ένα δρόμο γύρω από τη λίμνη Argentinο, στις όχθες της οποίας βρίσκεται το Ελ Καλαφάτε. Είδαμε καταπληκτικές εικόνες με πολλά φλαμίνγκο. Μέχρι τις 9:30, που άρχισε να πέφτει ο ήλιος και να αρχίζει το κρύο, κάναμε βόλτες σε διάφορα σημεία της λίμνης, να θαυμάσουμε το τοπίο και τα φλαμίνγκο. Στις δέκα καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο που με τριακόσια πέσος ο καθένας φάγαμε όσο κρέας θέλαμε από τα περίφημα αντικριστά που έχουν. Ήπιαμε και δύο μπουκάλια κρασί. Δεν είναι φθηνά, αλλά τρως όσο και ό,τι θες και αν είσαι πεινασμένος αξίζει.

Το Ελ Καλαφάτε:

Από αυτά τα κομμάτια φάγαμε το βραδινό μας:

 

[travelbreak]

Βράδυ Κυριακής στο Καλαφάτε. Κρουαζιέρα και Περίτο Μορένο.

Είναι πλέον αργά το βράδυ και είμαστε στο ξενοδοχείο. Σήμερα ήταν μία πολύ ενδιαφέρουσα μέρα με μια τρομερή εκδρομή με πλοίο. Ίσως η πιο σημαντική και ωραία ως τώρα ετούτης της εκδρομής.
Μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο μας φύγαμε για το λιμάνι Puerto Bandera, απ' όπου φεύγουν τα καταμαράν για τις κρουαζιέρες προς τον παγετώνα Upsala. Το λιμάνι βρίσκεται 45 χιλιόμετρα από το Ελ Καλαφάτε και ο δρόμος είναι καλός. Είχαμε τα εισιτήριά μας πληρώσαμε και 260 πέσος για την είσοδο στο πάρκο Los Glaciares και έτσι με 125 ευρώ συνολικά κάναμε βόλτα για 5,5 ώρες στη Lago Argentino.

Τα πρώτα μικρά παγόβουνα από τον παγετώνα Ουψάλα:

Η βόλτα ήταν καταπληκτική. Αρχικά το πλοίο πήγε από τον παγετώνα Ουψάλα, τον οποίο όμως δεν προσεγγίσαμε λιγότερο από 5 km. Δεν κατάλαβα ακριβώς για ποιο λόγο. Βέβαια λένε ότι φοβούνται να πάνε πιο κοντά διότι, πρώτον έχει πολλά παγόβουνα (επικίνδυνο, αλλά εγώ δεν είδα τόσο πολλά) και δεύτερον φοβούνται μήπως γίνει κάποια πτώση πάγων από τον παγετώνα και δημιουργήσει μεγάλο κύμα που θα ήταν επικίνδυνο για το πλοίο μας. Πάντως και από εκεί ήταν πάρα πολύ όμορφη η θέα του και νόμιζες ότι ήσουν πιο κοντά από αυτή την απόσταση. Το πλοίο έκανε βόλτες αργά-αργά για να θαυμάσουμε τον παγετώνα, που ήταν τεράστιος και επιβλητικός, καθώς και τα όμορφα παγόβουνα.

Νάτος ο Ουψάλα:

Μεγαλοπρεπής:

Χαριτωμένο:

Μετά κατευθυνθήκαμε στον παγετώνα Spegazzini, στον οποίο πλησιάσαμε πολύ, αλλά πάλι από το πλοίο βγάλαμε φωτογραφίες.

Χαμός για μερικές ωραίες φωτογραφίες:

Γυρίσαμε στις 2:30 στο λιμάνι, όπου τελείωσε η κρουαζιέρα μας, αλλά εμείς φύγαμε κατευθείαν και πήγαμε με το αυτοκίνητο να δούμε τον περίφημο παγετώνα Perito Moreno. Για να τον επισκεφτείτε, αν έχετε δικό σας όχημα, απλά πάτε μέχρι την είσοδο του μονοπατιού. Το εισιτήριο είναι ήδη πληρωμένο αφού έχετε μπει στο πάρκο Los Glaciares. Είναι η αποθέωση της ομορφιάς, γιατί οι αργεντινοί έχουν κατασκευάσει ένα μονοπάτι πολύ όμορφο, σιδερένιο, στο οποίο περπατάς και βλέπεις από πολύ κοντά τον παγετώνα. Πλησιάζεις και σε απόσταση λιγότερη από 500 μέτρα. Μοιάζει με ένα τεράστιο θηρίο που κατεβαίνει αργά από τα βουνά. Περπατήσαμε και θαυμάσαμε τον παγετώνα για περισσότερες από τρεις ώρες. Βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες και βίντεο. Το πιο εκπληκτικό ήταν να βλέπεις μικρά ή μεγάλα κομμάτια του παγετώνα να πέφτουν στο νερό της λίμνης και να κάνουν ένα πολύ δυνατό θόρυβο και μεγάλο κυματισμό. Είδαμε πολλά τέτοια, γιατί έπεφταν με μεγάλη συχνότητα.

Νάτος που ξεπροβάλλει ο Περίτο Μορένο:

Μεγαλείο:

Εδώ ο Παγετώνας προσεγγίζει και ακουμπά την ξηρά που εμείς βρισκόμαστε. Κατά καιρούς η επαφή αυτή δεν υπάρχει αφού κομμάτια του παγετώνα σπάνε και πλέον δεν ακουμπάνε στην ξηρά.

Εδώ μόλις έπεσε ένα κομμάτι στο νερό της λίμνης:

Εδώ ένα άλλο πέφτει:

Γεια σου μεγάλε Περίτο Μορένο:

Στο ξενοδοχείο γυρίσαμε βέβαια σχετικά αργά και είχαμε φαγητό από το σούπερ μάρκετ οπότε δεν βγήκαμε έξω. Όταν είσαι κουρασμένος δεν έχεις κέφι να πλένεσαι και να βγαίνεις έξω για φαγητό πάντα. Εμείς προτιμούμε να μείνουμε στο δωμάτιο χαλαροί με το αρκετό αλλά φτωχικό φαγητό μας. Και πάντα με αρκετό κρασί. Για αύριο Δευτέρα το πρόγραμμα λέει ότι θα πάμε στην περιοχή του El Chalten.

 

[travelbreak]

Η μέρα που μόλις περιέγραψα σε σχεδιάγραμμα και χάρτη:

Φαίνεται η λίμνη με τη δαιδαλώδη της μορφή, το Ελ Καλαφάτε και οι τρεις παγετώνες.

 

[travelbreak]

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016 αργά το βράδυ στο Καλαφάτε. El Chalten

Πήγαμε λοιπόν σήμερα στο El Chalten, που απέχει από το Ελ Καλαφάτε πάνω από 200 χλμ. Βάλε και τα υπόλοιπα στις βόλτες εκεί και για σήμερα έχουμε ένα σύνολο πάνω από 500 χλμ. Πριν πάμε, και στο μέσον της διαδρομής, ψάχναμε ένα απολιθωμένο δάσος που ονομάζεται La Leona Petrified Forest. Πρέπει να ήταν κοντά στο δρόμο μας αλλά δεν το βρήκαμε, παρότι υπήρχαν ταμπέλες που έδειχναν ότι κάπου εκεί ήταν. Νάταν και καλός ο δρόμος, να ψάχναμε, αλλά ήταν χάλια. Και στην Παταγονία είπαμε: δεν είναι να χάνεις το χρόνο σου, γιατί είναι υπερπολύτιμος.

Προσοχή στα ζώα!

Κάπως και κάπου εδώ ζουν οι άνθρωποι στην Παταγονία:

Η πρώτη μας γεύση από το ανυπέρβλητο βουνό Fitz Roy:

Άμα λάχει, στο βάθος, που και που κανένας παγετώνας:

Μη τυχόν και δεν πάτε:

Και για όσους θέλουν και κάτι διαφορετικό:

Πλησιάζουμε:

Είχε μονοπάτια για περπάτημα με αυτή τη θέα που βλέπετε αλλά που χρόνος!

Γι αυτό προχωρήσαμε:

Στο El Chalten δεν μείναμε πολύ, αλλά συνεχίσαμε στο δρόμο που έφερνε βόλτα γύρω-γύρω το βουνό Fitz Roy. Βέβαια ο δρόμος ήταν χωματόδρομος αλλά εμείς επί τρεις ώρες θαυμάζαμε το υπέροχο βραχώδες βουνό από όλες τις μεριές. Αλλά και άλλα βουνά που υπήρχαν εκεί κοντά.

Για να δείτε και τους δρόμους:

Ωωωωωω!!!!!

Και χρήσιμες πληροφορίες:

Όταν γυρίσαμε στο χωριό El Chalten, ήταν αργά για να βρούμε εισιτήριο και να κάναμε μία βαρκάδα στον παγετώνα Viedma (ήταν ο παγετώνας που βλέπαμε όταν πηγαίναμε και έβαλα δυο φωτογραφίες), που ήταν κοντά και φαινόταν από το δρόμο. Το μεσημέρι που είχαμε φτάσει στο El Chalten δεν είχε ανοίξει ακόμα το γραφείο που έκλεινες θέση, οπότε θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει και αυτή τη βαρκάδα αλλά δεν πειράζει γιατί είδαμε αρκετούς παγετώνες σε αυτή την εκδρομή. Εδώ πολλές επιχειρήσεις κλείνουν το μεσημέρι από τις 2:00 μέχρι τις 4:00 ή τέλος πάντων τέτοιες ώρες μεσημεριανές για ένα δίωρο.

El Chalten:

Το El Chalten απέχει 215 χιλιόμετρα από το Καλαφάτε, αλλά ο δρόμος είναι σχετικά καλός. Το τοπίο βέβαια είναι πολύ ερημικό και στην επιστροφή νιώθαμε αρκετά κουρασμένοι. Ευτυχώς οδηγούσαμε και εγώ και ο Φίλιππος, και έτσι τουλάχιστον ο οδηγός δεν κουραζόταν τόσο πολύ.

Γυρίσαμε εδώ στο ξενοδοχείο περίπου στις 7:30, αργά το απόγευμα και το ερώτημα ήταν τι θα κάναμε την επομένη μέχρι τις 3:00, που πρέπει να πάμε στο αεροδρόμιο για την πτήση μας στο Μπαριλότσε. Αποφασίσαμε να πάμε σε μία Εstancia και βρήκαμε μία εδώ κοντά. Με 520 πέσος θα μας δείξουν διάφορες αγροτικές δουλειές και θα έχουμε και φαγητό. Έτσι θα αξιοποιήσουμε το χρόνο μας.

Κάπου εκεί κατά τις 8:00 που βγήκαμε για βόλτα στην πόλη, σε ένα δρόμο ήμουν με την Ντίνα και ακούμε δίπλα μας, στα δύο μέτρα, ένα ζευγάρι να μιλάει ελληνικά. Μα που βρισκόμαστε; Στην Κυψέλη; Όχι. Στην Παταγονία, 13.500 χλμ μακριά. Τους κοιτάμε και αρχίζουμε να τους μιλάμε. Ήταν αληθινό. Ήταν ένα απίθανο δίδυμο. Ήταν ο Στέργιος και η Αλεξάνδρα που ταξιδεύουν όλο τον κόσμο τα τελευταία δύο χρόνια με μία βέσπα. Εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω και κοίταξα τη βέσπα από πίσω και όντως είχε ελληνικά νούμερα. Βγάλαμε και μία φωτογραφία. Τα παιδιά ξεκίνησαν από την Αφρική και ήρθαν με πλοίο από εκεί στην Νότια Αμερική. Μιλήσαμε για λίγο και μας έδωσαν την ιστοσελίδα στην οποία γράφουν τις ιστορίες τους για να τους βρω. Από τότε έχουμε ενίοτε μία μικρή επικοινωνία μέσα από το Facebook. Πάντως εκείνοι έκαναν μεγάλη χαρά που είδαν Έλληνες, γιατί είπαν ότι βλέπουν σπάνια. Πρόσφατα έγραψαν και το ταξιδιωτικό τους βιβλίο Ρύζι & Χώμα (Rice & Dirt, και στα αγγλικά). Έτσι η μέρα μας έκλεισε πολύ ευχάριστα.

Οι απίθανοι τύποι με τη βέσπα τους:

Που νομίζω μένανε εδώ:

Πριν δυο μέρες είδαμε εδώ στο Καλαφάτε στο δρόμο 5-6 γυναίκες από ένα γκρουπ από ελληνικό ταξιδιωτικό γραφείο. Δεν είπαμε και πολλά, ήταν όμως όλες πάνω από τα 65 και όλο το γκρουπ είχε 17 άτομα, όπως μας είπαν. Ίσως οι άλλοι να ήταν πιο νέοι. Για άλλη μία φορά διαπιστώνουμε ότι με τα πρακτορεία ταξιδεύουν οι σχετικώς μεγάλες ηλικίες. Βέβαια αυτοί οι άνθρωποι είναι που έχουν και τα χρήματα και είναι και εκείνοι που δεν αντέχουν τις περιπέτειες.

 

[giannismits]

Σαν τη φύση τελικά δεν έχει. Απίθανα τα τοπία με τα κοφτερά βουνά και τους παγετώνες. Ειδικά αυτός ο Perito Moreno ανυπέρβλητος. Πρέπει να ήταν ότι πιο εντυπωσιακό είδατε από όλο το ταξίδι σωστά? Έχω δει φωτογραφίες από πολλούς παγετώνες σε όλο τον κόσμο αλλά ο Perito Moreno νομίζω είναι ο πιο συγκλονιστικός γιατί τον προσεγγίζεις από πάρα πολύ και σου κόβει την ανάσα.

Μα είναι απίστευτος!

 

[travelbreak]

Σαν τη φύση τελικά δεν έχει. Απίθανα τα τοπία με τα κοφτερά βουνά και τους παγετώνες. Ειδικά αυτός ο Perito Moreno ανυπέρβλητος. Πρέπει να ήταν ότι πιο εντυπωσιακό είδατε από όλο το ταξίδι σωστά? Έχω δει φωτογραφίες από πολλούς παγετώνες σε όλο τον κόσμο αλλά ο Perito Moreno νομίζω είναι ο πιο συγκλονιστικός γιατί τον προσεγγίζεις από πάρα πολύ και σου κόβει την ανάσα.

Μα είναι απίστευτος!
View attachment 256094

Έχουν διαμορφώσει ένα σιδερένιο μονοπάτι, που όταν το περπατάς σε κάνει να τον απολαμβάνεις και με το παραπάνω. Είναι η εγγύτητα που έχεις και η δυνατότητα να παρατηρείς τις μικρές και μεγάλες πτώσεις των κομματιών του. Δε μας έκανε καρδιά να φύγουμε. και δε νιώθαμε ότι ο παγετώνας με αυτές τις πτώσεις μικραίνει και γι αυτό φταίει το φαινόμενο της υπερθέρμανσης. Ξέραμε ότι λόγω καλοκαιριού, είναι κάτι φυσικό.
Τώρα, αν είναι ο πιο όμορφος, είναι ένα ζήτημα. Ας μη βάζουμε στη σειρά την ομορφιά. Θα έλεγα ότι, έχοντας δει δεκάδες παγετώνες, σου δίνει την καλύτερη αίσθηση. Ναι, αν μου λέγανε: σε ποιόν παγετώνα θες να περάσεις 4-5 ώρες περιήγησης, θα διάλεγα τον Περίτο Μορένο.
Το έχω γράψει και στην ιστορία μας για την Αλάσκα: σημασία έχει για την ομορφιά του παγετώνα και ο καιρός (ορατότητα) και η γωνία που τον βλέπεις. Ας πούμε στον παγετώνα Matanuska στην Αλάσκα, μου άρεσε πιο πολύ να τον βλέπω από μεγάλη απόσταση (με καλό καιρό) παρά να τον περπατώ, όπως και το έκανα. Είναι αλήθεια ότι όταν τον βλέπεις από μακριά, δεν αντιστέκεσαι στην επιθυμία να τον ακουμπήσεις. Το θες.
Ένα άλλο που έχει σημασία στην ομορφιά του παγετώνα, είναι και τα χρώματα του πάγου. Και ο Περίτο Μορένο έχει πανέμορφα.

 

[travelbreak]

5/1/2016 Τρίτη πρωί. Καλαφάτε. Έτοιμοι για αναχώρηση.

Ετοιμάζομε τώρα τα πράγματα μας για να φύγουμε σήμερα από το Καλαφάτε και τη νότια Παταγονία, για το Βορρά. Ως τώρα το ταξίδι πάει καλά. Ούτε ιδιαίτερα προβλήματα είχαμε, ούτε απογοητεύσεις. Το αποτέλεσμα μετράει. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια, περιμέναμε την περιοχή διαφορετική και μάλλον πιο ενδιαφέρουσα. Το λέω αυτό κυρίως για τις μεγάλες αποστάσεις με μονότονη διαδρομή. Αν όμως το καλοσκεφτείς, πως είναι δυνατόν μια περιοχή με έκταση ένα εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα, να έχει παντού το ίδιο μεγάλο ενδιαφέρον; Δε γίνεται. Η περιοχή βέβαια των παγετώνων είναι καταπληκτική. Οι διαδρομές εδώ δεν σε γεμίζουν όπως στη Μογγολία. Ίσως γιατί δεν αναμένεις να δεις κάτι πολύ γραφικό, με μεγάλη συχνότητα. Στη Μογγολία συνέχεια βλέπαμε κτηνοτρόφους ή κάποιες γιούρτες, εικόνες φανταστικές. Τώρα βλέπαμε τα άπειρα χιλιόμετρα με τα συρματοπλέγματα, που δείχνουν τα όρια από τη μία Εστάνσια στην άλλη. Παντού αυτές οι περιφράξεις: ξύλινα πασαλάκια με ύψος ένα μέτρο και απόσταση μεταξύ τους πάλι ένα μέτρο και 4-5 οριζόντια σύρματα για να μην αφήνουν τα ζώα να φύγουν έξω. Για 5-10 χιλιόμετρα το ίδιο μοτίβο μέχρι να δεις το επόμενο χώρισμα της άλλης Εστάνσια. απ' 'ο,τι ακούσαμε κάθε εστάνσια έχει έκταση 25.000 στρέμματα. Το ίδιο και στη Χιλή και στην Αργεντινή. Όμως οι περιοχές των βουνών είναι υπέροχες. Οι πόλεις επίσης αρκετά όμορφες και γραφικές. Έχουμε πολλές εικόνες σε αυτό το ταξίδι. Όμως επειδή οι αποστάσεις είναι πολύ μεγάλες δεν μπορούμε να μετακινούμαστε πιο συχνά, οπότε θα είχε πιο πολύ ενδιαφέρον για μας.

Για παράδειγμα, εδώ στο Καλαφάτε μείναμε τέσσερις βραδιές. Ίσως και οι τρεις να έφταναν. Το ίδιο και στο Πουέρτο Νατάλες. Μία λιγότερη θα ήταν μία χαρά. Το λέω αυτό γιατί οι πόλεις εδώ δεν έχουν και πολλά να κάνεις. Αλλά ούτε και η γύρω κοντινή περιοχή. Δεν έχει δηλαδή ένα μέρος, να πεις ότι θα κάνεις 50 ή 100 χιλιόμετρα για να δεις κάτι πολύ ενδιαφέρον, εκτός από αυτά που ήδη έχεις εντοπίσει και έχεις δει. Εντάξει, αν πληρώσεις 70 ή 100 ευρώ, θα μπορέσεις να κάνεις ένα περπάτημα σε παγετώνα ή κάτι άλλο. Αλλά τα βασικά τα έχουμε δει. Από αυτή λοιπόν την άποψη του ταξίδι μας θα μπορούσε να είναι λίγο πιο σύντομο, οπότε οι εικόνες μας θα ήταν πιο συμπυκνωμένες. Όμως η αίσθηση που έχουμε ότι βρισκόμαστε στη μαγική Παταγονία είναι πολύ όμορφη. Όλα καλά. Για το καλαφάτη έχω να πω ότι είναι πολύ κυριλέ και έχει σχετικά ακριβά μαγαζιά, όλων των ειδών, που προσπαθούν να σου αρπάξουν όσα έχεις.

Μετά από τρία χρόνια και γράφοντας εδώ την ιστορία μου, βλέπω μια-μια ξανά τις 6-7 χιλιάδες φωτογραφίες που τράβηξα. Μου φαίνονται εξωπραγματικά όμορφες. Έχω ξεχάσει τελείως τις κουραστικές διαδρομές με το αυτοκίνητο και θυμάμαι μόνο τις υπέροχες ώρες εκεί. Μόνο η ομορφιά μένει από τα ταξίδια. Αρκεί αν μη σου τύχει κάτι τραγικό.

6/1/2016, πρωί-πρωί στο Μπαριλότσε. Πρωί στο Καλαφάτε, απόγευμα και βράδυ στο Μπαριλότσε.

Για τη χθεσινή μέρα θα πω ορισμένα που κάναμε και στο Καλαφάτε και εδώ στο Μπαριλότσε. Αρχικά το πρωί στο Καλαφάτε κάναμε μία μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο και κατά τις 10:15 φτάσαμε στην Εστάνσια που είχαμε κλείσει επίσκεψη, για να ξεναγηθούμε. Δεν είχε καμία σχέση με εκείνο που είδαμε στην Εστάνσια κοντά στο Μπουένος Άιρες, πριν από δύο χρόνια. Τότε ο χώρος ήταν τεράστιος και το προσωπικό πολυάριθμο. Κάναμε ιππασία και στο φαγητό ήταν πάνω από διακόσια άτομα. Χθες οι επισκέπτες ήμασταν περίπου 10 άτομα. Μας είπαν την ιστορία του αγροκτήματος, φτιάχνοντας καφέ με κάρβουνα και προσφέροντάς μας ένα παραδοσιακό μεζέ και κρασί ζεστό.

Πήγαμε και για κούρεμα. Του προβάτου:

Η ώρα πέρασε ευχάριστα με βόλτες και ταυτόχρονη ερμηνεία των πάντων για την συγκεκριμένη Εστάνσια, αλλά και για όλη την περιοχή. Στο τέλος μας έβαλαν στο καθιστικό που ήταν μία μεγάλη αίθουσα με τραπεζαρία που θύμιζε ταβέρνα. Εκεί φάγαμε λίγο φαγητό, όχι πολλά πράγματα. Μας είχαν πει ότι θα είχε και ζωντανό σόου με χορό και μουσική, αλλά ήταν τόσο φτωχικά όλα που δεν ρωτήσαμε καν. Βέβαια τα 520 πέσος που πληρώσαμε δεν ήταν και λίγα. Η ουσία είναι ότι περάσαμε με κάτι ενδιαφέρον το πρωινό μας, μέχρι την πτήση μας που ήταν στις 4:30 για το Μπαριλότσε.

Στο Καλαφάτε ενώ πήραμε το αυτοκίνητό μας από το γραφείο της εταιρίας μέσα στην πόλη, θα το παραδίναμε στο αεροδρόμιο λίγο πριν την πτήση μας. Στη διαδρομή που πηγαίναμε για το αεροδρόμιο, ξαφνικά βλέπουμε αναμμένη μια φωτιά στη μέση του δρόμου. Όταν φτάνουμε αργά-αργά εκεί, διαπιστώνουμε ότι μια δεκαριά Αργεντίνοι έχουν ανάψει φωτιά κλείνοντας το δρόμο γιατί είχαν μια τρομερή διαμαρτυρία προς την κυβέρνηση και έπρεπε να την πληρώσουν πρώτοι-πρώτοι τέσσερις απροστάτευτοι Έλληνες. Ήμασταν το πρώτο αυτοκίνητο που σταματούσαν. Νο πασσαράν μας λένε. Ρε παιδιά μαζί σας, αλλά θέλουμε να πάμε Ελλάντα, γριέγος. Α, μας λένε γριέγος αμίγος, άντε τότε πασσαράν. Νάστε καλά ρε παιδιά. Βίβα λα βικτόρια ντελ πουέμπλο.

Τελικά το προλάβαμε το αεροπλάνο και φτάσαμε αισίως στο Μπαριλότσε, στην Βόρεια Παταγονία. Καμία σχέση με τη Νότια που τόσες μέρες τριγυρνούσαμε. Ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε σε ένα μικρό θορυβώδες hostel στο κέντρο της πόλης. Ήταν 100% για πιτσιρικάδες και ήταν γεμάτο κόσμο που ήρθε να διασκεδάσει στην κοσμοπολίτικη αυτή πόλη.

Έχει παγετώνα στο βάθος η φωτογραφία:

Ξανά και ξανά Fitz Roy:

Από τις 9 μέχρι τις 11 το βράδυ κάναμε βόλτα στο κέντρο του Μπαριλότσε. Ήταν όμορφο και λόγω καλοκαιριού είχε πολλούς επισκέπτες. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα και υπήρχαν ωραία κτήρια και πολύ φωτεινά. Όχι τα φτωχικά που βλέπαμε στην υπόλοιπη Παταγονία, ακόμα και στο Καλαφάτε.

Από τις βόλτες μας το πρώτο βράδυ στο San Carlos de Bariloche:

 

[travelbreak]

7 Ιανουαρίου 2016 πρωί-πρωί στο Μπαριλότσε. Circuito Grande.

Σίγουρα, είμαστε ακόμα Παταγονία!

Αυτές οι κορυφές!!!

Πάλι βιαζόμαστε. Στην περιοχή του Μπαριλότσε υπάρχουν τρεις περιοχές που προτείνονται για επισκέπτες ολίγων ημερών όπως εμείς: Ο μικρός κύκλος- Circuito Chico, ο μεγάλος κύκλος- Circuito Grande και το Cerro Tronador που είναι σβησμένο ηφαίστειο με τρεις κορυφές ύψους περί τα 3,5 χλμ. Κάποιες σκέψεις που κάναμε, από πριν ξεκινήσει το ταξίδι αυτό, για να περάσουμε ξανά τα σύνορα, δυτικά προς τη Χιλή, τις είχαμε ξεχάσει και ελλείψει χρόνου και γιατί όπως θυμάστε οι συνοριακοί έλεγχοι είναι πολύ αυστηροί.

Η αγαπημένη φωτογραφία της ημέρας:

Χθες, ουσιαστικά πρώτη μας μέρα στην ευρύτερη περιοχή, κάναμε το μεγάλο κύκλο των αξιοθέατων της περιοχής. Ήταν καταπληκτικός, με λίμνες, δάση και υπέροχα βουνά. Ειδικά στην χωμάτινη διαδρομή της λίμνης Traful. Όλη η διαδρομή μας πήρε περίπου 12 ώρες. Εννοείται πως είχαμε ενοικιάσει πάλι αυτοκίνητο για τις εξορμήσεις μας.

Νομίζω πρέπει να μιλήσουν οι φωτογραφίες, γιατί θα γίνω κουραστικός με τα ωραία μου λόγια για τα τοπία που επισκεφτήκαμε.

Μπάνιο στο ποτάμι:

Στην επιστροφή, κοντά στο Μπαριλότσε:

 

[travelbreak]

8 Ιανουαρίου 2016 το βράδυ στο Μπουένος Άιρες. Cerro Tronador, Circuito Chico

Το ταξίδι τελειώνει.​

Μπορεί τώρα το ταξίδι της επιστροφής να έχει αρχίσει, αλλά η περιγραφή μου αφορά στη χθεσινή μέρα στην περιοχή του Μπαριλότσε.

Πήγαμε αρχικά για να κάνουμε τον μικρό κύκλο. Δεν είναι πάνω από 60 χιλιόμετρα και πάει δυτικά από το Μπαριλότσε. Είναι μία περιοχή γεμάτη λίμνες. Η μεγάλη, η Lago Nahuel Huapi δίνει το όνομα και στο ομώνυμο πάρκο της περιοχής, είναι η κεντρική και οι μικρότερες, 5-6 όλες μαζί, είναι καταπράσινες γύρω-γύρω και έχουν υπέροχες ακρογιαλιές με πέτρες και βότσαλα.

Όμως αυτά τα έχουμε δει και φωτογραφίσει πολλές φορές, και σε τούτη την εκδρομή και σε άλλες. Οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε πιο γρήγορα και να δούμε την τύχη μας στο βουνό Tronador, σε απόσταση 50-60 χιλιομέτρων νοτιοδυτικά της πόλης και ακριβώς στα σύνορα με τη Χιλή. Είχα διαβάσει καλά λόγια στον οδηγό μας.

Μπορείτε εύκολα να καταλάβετε ότι ο δρόμος ήταν ανοιχτός ανά κατεύθυνση ορισμένες ώρες:

Παντού παγετώνες!

Πήγαμε λοιπόν με αρκετή οδήγηση σε χωματόδρομο, αλλά αυτό που είδαμε ήταν υπέροχο. Αρχικά και αφού φτάσαμε, είδαμε τον μικρό παγετώνα τον Glaciar Ventisquero Negro, με τη λιμνούλα του και τα παγόβουνά του. Φτάσαμε σχετικά κοντά στον παγετώνα. Δεν περιμέναμε να δούμε παγετώνα τόσο βόρεια (υπενθύμιση: Νότιο Ημισφαίριο) , μόλις στον 41ο παράλληλο. Σα να λέμε στο ύψος του Διδυμότειχου!

Νάτος και από κοντά:

Αν θέλετε να καταλάβετε περισσότερα γι' αυτόν δείτε την εικόνα της φωτογραφίας:

Μετά προχωρήσαμε λίγο, κάναμε και λίγα λεπτά ποδαρόδρομο και είδαμε το υπέροχο βουνό Tronador. Είχε πολλά χιόνια και δεκάδες μικρούς καταρράκτες να κατεβάζουν το νερό από το λιωμένο χιόνι προς τον ποταμό Μanso. Δεν περιγράφεται το θέαμα! Μείναμε αρκετή ώρα και θαυμάζαμε.

Καθίσαμε εκεί και σε ένα μαγαζί να πιούμε ένα καφέ για να θαυμάσουμε λίγο ακόμα τα χιόνια και τους καταρράκτες. Λόγω του περιβάλλοντος ήταν από τους πιο ωραίους καφέδες που έχω πιει. Αφού χορτάσαμε το θέαμα πήγαμε να δούμε και τον προτεινόμενο καταρράκτη Cascada Los Alerces. Αυτός ήταν κοντά σχετικά αλλά τα σαράντα χιλιόμετρα πήγαινε-έλα με το αυτοκίνητο, συν έξι χιλιόμετρα περπάτημα. Ήταν μεν ωραίος αλλά μικρός. Είχε και κάτι τεράστιες αλογόμυγες που μας έκαναν επιθέσεις!

Τον παρομοιάζουν με νυφικό:

Είχαμε και καλή παρέα:

Όμως γεμίσαμε τη μέρα μας με θεάματα καταπληκτικά, που τα τουριστικά γραφεία της Ελλάδας ούτε που τα πλησιάζουν. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο στις 9:20 το βράδυ και επειδή ήταν η τελευταία επίσημη βραδιά της εκδρομής, είπαμε να πάμε όλοι μαζί να φάμε ακόμα μία φορά σε ένα εστιατόριο. Πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο και φάγαμε κρεατικά. Γιόρταζε και ο Γιάννης σήμερα και του κάναμε τη γιορτή του.

Όλα τελειώνουν. Και τα ωραία και τα άσχημα. Και τούτο το ταξίδι θα τελειώσει την Κυριακή το μεσημέρι που θα φτάσουμε στην Ελλάδα. Τώρα βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο του Μπουένος Άιρες και περιμένουμε την πτήση των 12:20 τα μεσάνυχτα των τουρκικών αερογραμμών για να φτάσουμε αύριο στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ φτάσαμε νωρίτερα από το προγραμματισμένο, γιατί αναβλήθηκε μία πτήση που είχαμε από το Μπαριλότσε. Ευτυχώς που σήμερα το πρωί είδα στο ξενοδοχείο μας τα mail μου και είδα ένα το οποίο μου είχαν στείλει από την Aerolineas Argentinas, που μου θύμιζαν την πτήση μας. Μόνο που πρόσεξα ότι φεύγαμε δύο ώρες νωρίτερα. Είχαμε απορία, γι’ αυτό πήγαμε, μετά το πρωινό μας, στο γραφείο της εταιρείας που ήταν σε απόσταση ευτυχώς 50 μέτρων από εκεί που μέναμε και ταχτοποιήσαμε το ζήτημα. Δηλαδή επιβεβαιώσαμε την αλλαγή της πτήσης. Με αυτό θέλω να πω πόσο απαραίτητη είναι η ηλεκτρονική ενημέρωση. Μόνο που βέβαια δεν μπορεί να με ενημερώνουν τελευταία στιγμή. Θα ξανακοιτάξω τα παλιά mail μου μήπως και μου είχαν στείλει κάποιο που δεν το πρόσεξα.

Μετά το εστιατόριο στο δωμάτιο κοιμηθήκαμε πολύ καλά. Πιστεύω λόγω του αρκετού κρασιού που είχαμε πιει. Ίσως είχε και λίγη ησυχία, σε σχέση με τις άλλες βραδιές. Πάντως στο ταξίδι κάθε βράδυ πίναμε ή κρασί που αγοράζαμε από κάποιο μαγαζί ή ρακή που είχαμε πάρει από την Ελλάδα. Το ποτό δηλαδή δεν μας έλειπε. Τώρα πίσω στην πατρίδα θα ηρεμήσουμε λίγο από τα ποτά.

Σήμερα μέχρι να πάμε στο αεροδρόμιο για την πτήση μας, είπαμε να δούμε 2-3 σημεία του μικρού κύκλου ξανά, οπότε ξαναπήγαμε. Περάσαμε πρώτα από το χιονοδρομικό του Cerro Catedral. Είπαμε να ανέβουμε με το τελεφερίκ άλλα ήταν ακριβά και πήγαμε στις λίμνες για φωτογραφίες. Κάπως έτσι έληξε έτσι η επαφή μας με τον Μπαριλότσε. Μας άρεσε πολύ. Είναι κοσμοπολίτικο και γεμάτο μαγαζιά που πουλάνε γλυκά και σοκολάτες ιδιαίτερα. Προσπαθήσαμε να παρακολουθήσουμε καμία παράσταση τάνγκο, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Φαίνεται ότι ο χορός αυτός αφορά μόνο το Μπουένος Άιρες. Το ψάξαμε και στο ίντερνετ αλλά είχε μία παράσταση όλη κι όλη το Φεβρουάριο. Έτσι οι βραδιές μας στο Μπαριλότσε πέρασαν πολύ πεζά.

Αυτή η μηχανή δουλεύει και κυκλοφορεί:

Και για του λόγου το αληθές, νάτην:

Και μια τελευταία βόλτα στο Μπαριλότσε πριν τον αποχαιρετισμό μας σε αυτό:

Ολοκληρώνεται λοιπόν η εκδρομή μας. Δεν ήταν και μικρή, 23 διανυκτερεύσεις εκ των οποίων οι 20 ήταν στη Νότια Αμερική. Οι άλλες τρεις στην Τουρκία και στο αεροπλάνο. Το κόστος πήγε μέχρι 5.000 ευρώ, όχι παραπάνω. Παρά το άγχος που είχα για την επιτυχία της δε με κούρασε καθόλου. Συνήθως μετά τις πρώτες 12-15 μέρες αρχίζω να μετρώ αντίστροφα με κάποια επιθυμία επιστροφής τώρα το κάναμε όλοι αλλά με στεναχώρια που τελειώνει.

 

[Dina Z]

Ας αφήσουμε τις φωτογραφίες να μιλήσουν:

Πραγματικά οι φωτογραφίες σου μιλάνε και λένε πολλά! Ευχαριστούμε που τις μοιράζεσαι μαζί μας

Σαν τη φύση τελικά δεν έχει. Απίθανα τα τοπία με τα κοφτερά βουνά και τους παγετώνες.

Φίλε @giannismits συμφωνώ απολύτως μαζί σου πως "Σαν τη φύση δεν έχει" διότι όσο θαυμαστά κι αν είναι τα έργα των ανθρώπων η φύση είναι και ζωή και ενέργεια.

 

[travelbreak]

Και επειδή μου αρέσουν πολύ οι χάρτες, αλλά ξέρω ότι βοηθούν όποιον ψάχνει τα μέρη που πήγαμε, σας παραθέτω μερικούς που δείχνουν τις διαδρομές που κάναμε τις τρεις μέρες που βρεθήκαμε στο Μπαριλότσε.

Εδώ φαίνεται ο μικρός κύκλος, που βρίσκεται κοντά στην πόλη. Σε τέσσερις - πέντε ώρες έχετε δει όλα τα όμορφα μέρη που προσφέρει. Αν μείνετε περισσότερες απολαύστε ένα καφεδάκι ή φαγητό σε ενδιαφέροντα σημεία:

Αυτός είναι ο μεγάλος κύκλος. Αν έχετε χρόνο, δηλαδή αν έχετε φύγει πολύ πρωί, μπορείτε να κάνετε και παρακάμψεις που θα εμπλουτίσουν τις αισθήσεις και τη φωτογραφική σας μηχανή:

Εδώ φαίνεται η επίσκεψη στο βουνό Tronador και μπορείτε να πάτε και στα πέριξ αυτού ενδιαφέροντα. Ένα οκτάωρο είναι απαραίτητο αλλά να συμβουλευτείτε τις ώρες που είναι ανοιχτός ο δρόμος. Λέω στο κείμενο ότι υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες για να περάσετε πηγαίνοντας ή επιστρέφοντας, αλλά και ώρες που η μετακίνηση γίνεται και προς τις δυό κατευθύνσεις. Πρέπει να τις τσεκάρετε. Τα χιλιόμετρα που εμφανίζονται είναι μόνο για να πας. Στους άλλους χάρτες είναι και με την επιστροφή στο Μπαριλότσε.

Και εδώ φαίνονται και οι τρεις διαδρομές μαζί:

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες - Κ. και Νότια Αμερική