Νεπάλ Νεπάλ .. πάμε για οικοδομή..??

[LULLU]

Ώρα χαλαρή και χαζεύω στο fb όταν εμφανίζεται μια αφίσα του wheeling to help και ερώτηση από τη φίλη μου.

-Ποιος θα με ακουληθησει?

-Που καλέ?

- Να δε βλέπεις στο Νεπάλ…. Πάμε για 15 μέρες να χτίζουμε σπίτια σε να χωριό που καταστράφηκε από το σεισμό…?

-Τώρα μάλιστα στα γεράματα και κτίστης..

-Ρε εσύ έχω κλείσει για Σουδάν και στο Νεπάλ έχω ξαναπάει..

-Ναι αλλά η εμπειρία είναι άλλη…

Ε βέβαια εμπειρία άλλη, θα βρεθώ με εικοσάχρονα και τριαντάχρονα σε ένα αγώνα δρόμου και αντοχών, στο ποιος θα χτίζει γρηγορότερα ένα τοίχο, η πόση λάσπη θα φτιάχνει , η πόσα τούβλα θα παράγει ….και το σπουδαιότερο θα έχω τα άστρα για σκεπή και χώμα για στρώμα κάτι που για μένα είναι μέγα πρόβλημα..

-Αλλά βιάσου μου λέει η κολλητή γιατί πρέπει να κάνεις αίτηση και αν γίνεις δεκτή..

-Ε δε χάνω και τίποτα , θα κάνω την αίτηση και αν φάω πόρτα λόγω ηλικίας θαχω και μια δικαιολογία ότι με απέρριψαν ενώ εγώ ήθελα ( όχι ότι θα έσκιζα και τα ιμάτια μου αλλά αυτή η περιέργεια που έχω να εξερευνώ να μην κάθομαι ήσυχα θα με φάει στο τέλος.)

Μπήκα στο σαιτ της ομάδας του wheeling to help , δεν γνώριζα για τις δράσεις τους αν και είχα παρακολουθήσει πριν χρόνια τον Ελπιδιο και τη Δώρα σε μια παρουσίαση στα Χανιά, του ταξιδιού τους στη Αφρική με ποδήλατα διάρκειας αρκετών μηνών και τις δραστηριότητες που ανέπτυξαν εκεί. Για να πω τη αλήθεια δεν συγκινήθηκα τόσο, γιατί θεώρησα ότι ήταν μια άλλη νεανική παρόρμηση, άλλη μια μοναχική προσπάθεια να σωθεί ο κόσμος από κάποιους ρομαντικούς που δεν θα είχε συνέχεια , δεν θα είχε σταθερό στόχο, δεν θα είχε μακροπρόθεσμα κανένα όφελος στο κόσμο..

Δεν παρακολούθησα την πορεία αυτού του ζευγαριού και τώρα μετα από 5 χρόνια ανακαλύπτω ότι δεν σταμάτησαν να είναι ρομαντικοί, ούτε σταμάτησαν να δουλεύουν προγράμματα διάσωσης περιβάλλοντος , προγράμματα αλληλεπίδρασης όπου η πείνα, η ανέχεια, η φυσική καταστροφή αφήνει το αποτύπωμα της…

Το Νεπάλ το Βιετνάμ, η Τανζανία είναι οι χώρες που έχουν επιλεγεί και τα προγράμματα τρέχουν εδώ και 3 χρόνια…

Στο Νεπάλ στο Takure ένα ορεινό χωριό, , και πιο δεν είναι θα μου πείτε, εδώ και πολλά χρόνια δραστηριοποιείται μια ομάδα η conscious impact , που δημιουργήσαν δυο Αμερικάνοι, λάτρεις των βουνών, που έτυχε να είναι εκεί στο σεισμό. Έζησαν αυτές τις τρομακτικές στιγμές , αφού θάφτηκαν οι νεκροί και καταμετρήθηκαν οι ζωντανοί , αποφάσισαν να βρουν τρόπο να βοηθήσουν το κόσμο να ξανασταθεί στα πόδια του.

Δημιουργήσαν μια καμπάνια βρήκαν υποστηρικτές, έφτιαξαν σχέδια, και άρχισαν να χτίζουν με υλικά της περιοχής τα σπίτια, σχολεία, δεξαμενές , φύτεψαν καφεόδενδρα φυτέψαν λαχανόκηπους και μπήκαν δυναμικά στο χώρο της οικοδομής, παρασκευάζοντας τούβλα από το χώμα του χωριού..

Όλο το χρόνο εθελοντές από όλα τα μέρη του κόσμου δηλώνουν συμμετοχή στο προγκετ αυτό. Νέα παιδιά απόφοιτοι, σπουδαστές, υπάλληλοι , καθηγητές, μηχανικοί συναντιούνται για ένα 15 ημερο συνύπαρξης και δημιουργίας, ζώντας μια λιτή ζωή, σε σκηνές, μοιράζοντας το ίδιο φαγητό, μοιράζοντας τις δουλειές και σκέψεις…

Η wheeling to help είναι η υποστηρικτική ελληνική ομάδα που επι 3 χρόνια τώρα δυο φορές το χρόνο Νοέμβριο και Φεβρουάριο αναλαμβάνει να συμβάλει στη πραγματοποίηση του προγκετ..

Και νασου συμπληρώνω την αίτηση και πατώ το εντερ για αποστολή, σίγουρη ότι θα με απέκλειαν με συνοπτικές διαδικασίες..

Εμ δε!!!!!!!!!!!!

Δεν πέρασε καιρός και άρχισαν τα μηνύματα και εμαιλ…

Έγινα δεκτή!

Τώρα αρχίζει ο χορός,.. γιατί έχω να βάλω στη σειρά δυο ταξίδια αυτό του Σουδάν που προηγείται μόλις ενός μηνός και να ετοιμαστώ για Νεπάλ που έχει μια κάποια δυσκολία στη προετοιμασία…

Η πρώτη μου σκέψη να τηλεφωνήσω στο παλιό μου φίλο Govinda που ήταν οδηγός μου σε μια 10 ήμερη πεζοπορία στα Νεπαλέζικα βουνά πριν 22 ακριβώς χρόνια…ναι 22 χρόνια πριν και πάλι θυμάμαι το πόσο ζορίστηκα στα ύψη και στο κρύο αλλά η δυσκολία είχε και μια αξία και μάλλον ήταν αυτή για να θυμάμαι κάθε μέρα και κάθε λεπτό εκείνης της πεζοπορίας.

Ο Govinda δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του, τώρα πια είναι ιδιοκτήτης ενός από τα μεγαλύτερα ταξιδιωτικά γραφεία

Ξεκινάμε με τα εισιτήρια…

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[chris7]

Ευτυχώς υπάρχουν κάποια άτομα που γράφουν ταξιδιωτικές ιστορίες και ξεφεύγουμε από συζητήσεις για αρρώστιες και σενάρια συνωμοσίας.
Ευχαριστούμε πολύ και περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[LULLU]

Επιλέξαμε τις τουρκικές αερογραμμές, βόλευαν οι πτήσεις και τότε βέβαια δεν γνωρίζαμε ότι η εταιρεία θα μας έβγαζε το αδόξαστο και στο ταξίδι στο Σουδάν αλλά και στο Νεπάλ…όρκο πήρα ότι ούτε τη φωτογραφία μου δεν θα ξαναδεί …και τοχω κρατήσει.

Επόμενη προετοιμασία ήταν η αγορά εξοπλισμού ‘’κτίστη’’ φόρμες, παπούτσια γάντια παγούρια.. Για υπνόσακο , στρώμα και σκηνή είχαμε μάθει από τα παιδιά του πρώτου γκρουπ ότι μπορούσαμε να νοικιάσουμε στο Κατμαντου και ετσι θα αποφεύγαμε περίσσια κιλά και κυρίως τα βρώμικα , λασπωμένα και μουσκεμένα κιλά του κατασκηνωτικού εξοπλισμού..και ευτυχώς..

Ο σύζυγος, ως καλός σύζυγος αγόρασε δέκα χημικές θερμοφόρες που με το άνοιγμα τους ζέσταιναν χέρια πόδια…το πιο χρήσιμο πέρα από τις μπάρες δημητριακών, καφέ και ξηρών καρπών.., ηλιακά πάνελ, φακοί, powerband..με ειχε εξοπλίσει πλήρως...

Ο Νώντας ο φίλος της εκδρομικής παρέας, έγινε και αυτός δεκτός, οπότε θαχω παρέα ..Η Ολυμπία κοντά και αυτή ηλικιακά οπότε έκλεισε το τρίο..

Έπεσε η ιδέα ότι αφού ετσι και αλλιώς θα είμαστε Νεπάλ , να παρατείνομε 7 μέρες ακόμη τη διαμονή μας και να κάνουμε ένα μικροί τουρ να ξεκουράσουμε τα πονεμένα μας κορμιά από το κουβά και το μυστρί .. Με χαρα ο Govinda θα μας ετοιμάσει ένα σαφάρι στο πάρκο Τσιτουαν..

Μετά από 22 χρόνια επιστρέφω σε αυτή τη χώρα. .Η διαδικασία βίζας μέσω μηχανημάτων μας πήρε ώρα γιατί είμαστε πολλοί. Το δικό μας γκρουπ 27 άτομα από Ελλάδα και Κύπρο , ζωή ναχουμε.. και είχα δίκιο για τις ηλικίες, από 19 έως 27 και μετα από 40 έως 60….και όλα μια χαρά παιδιά, χαρούμενα, ευγενικά πρόσχαρα με υψηλό ηθικό στοιχείο όπως διαπίστωσα στη συνέχεια…

Ο Govinda μας περιμένει από έξω. .αν και εχει βάλει καμμιά πενηνταριά κιλά πάνω του τον αναγνώρισα.. συγκίνηση και αγκαλιές..

Ενημερώσαμε την ομάδα ότι θα τους συναντούσαμε στο ξενοδοχείο elbrus όπου θα μέναμε όλοι μαζί και χαθήκαμε στη χαοτική κίνηση του Κατμαντου.. σε αυτό τίποτα δεν έχει αλλάξει ,η κίνηση και το σκουπίδι παραμένει το βασικότερο χαρακτηριστικό της πρωτεύουσας.

Φτάνουμε Ταμελ το κέντρο καρακεντρο που λέμε. Εδώ κτυπά η καρδιά της πόλης, εδώ μαζεύονται οι χιλιάδες τουρίστες από όλο το κόσμο…πολλοί τουρίστες.. αν και το 15 που η χώρα ταρακουνήθηκε αρκετά από το ισχυρό σεισμό τα νούμερα έπεσαν λίγο αλλά και πάλι έχουν πάρει την ανιούσα .

Αφήσαμε τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο ..το δωμάτιο μας ένα τρίκλινο στο τρίτο όροφο με τα βασικά και πολλά λέω αλλά εχει νερό και μπάνιο…ευτυχώς..

Φεύγουμε για το γραφείο του Govinda περνάμε από το Piligrims guest house που ειχα μείνει τότε, εμφανώς ανακαινισμένο.

Στο γραφείο συναντούμε τον αδελφό του που θα μας πάει city tour αύριο . Απολαμβάνουμε ένα ζεστό τσάι , αναπολούμε τις παλιές μέρες και μαθαίνω ότι εκει που πήγα εγώ περπατωντας10 ολόκληρες μέρες τώρα πηγαίνουν αυτοκίνητα..

Πιάνω τον εαυτό μου να ομολογεί. .δεν θέλω να το δω αυτό… δεν θέλω να δω τι καταστροφή θα έχει το τοπίο…θέλω να θυμάμαι τις απότομες πλαγιές, τα δένδρα, τις ξύλινες γέφυρες, τα άγρια νερά του ποταμού.. τα ανηφορικά σκαλοπάτια ως το Allere, το μονοπάτι που σου κόβει την ανάσα ανηφορίζοντας ως το Punhil.. ..

Όποιος θέλει μου λέει μπορεί να περπατήσει ακόμη το μονοπάτι…ευτυχώς..

Δρόμο για τις αγορές…πρέπει να βρούμε σκηνές υπνόσακο και όλα τα συναφή..

Στο μαγαζί μας κάνουν μάθημα εξπρές πως στήνεται η σκηνή…και κάθε φορά μας τόνιζαν., να κάνετε γύρω από τη σκηνή ένα χαντάκι βαθύ,,,βαθυ γύρω από τη σκηνή.. εντάξει?

-Ναι ναι εμείς.. τα καταλάβαμε όλα… Διαλέξαμε τους κατάλληλους για το υψόμετρο που είμαστε υπνόσακους, αγοράσαμε τα στρώματα γιατί αυτά δεν νοικιάζονται , επιλέξαμε και τις σκηνές μας. Μου φάνηκε λίγο μικρή για δυο άτομα αλλά αυτά τα μεγέθη παίζουν εδώ..

Αφήσαμε τα πράγματα στο γραφείο και πήραμε τους δρόμους μέχρι να αισθανθούμε τις πρώτες διαμαρτυρίες του στομαχιού μας. η ώρα είχε πάει πέντε το απόγευμα.

Σε ένα roof garden φάγαμε τα παραδοσιακά momo , momo με κρέας,momo με λαχανικά και ρύζι… και μπύρα έτσι να χαλαρώσουμε.. μόνο πως πολυχαλαρωσαμε και γυρίσαμε στο elbros ύπνο..

Στο πρωινό γνωρίσαμε κάποια από τα άλλα παιδιά.

Ραντεβού γνωριμίας κλείστηκε το απόγευμα στο vegetarian

Η βόλτα γνωριμίας με τα άλλα παιδιά αναβλήθηκε και το επόμενο ραντεβού ήταν για φαγητό σε ένα υπέροχο εστιατόριο vegeterian το DR2K

Εμείς φεύγομε για το city tour …

 

[fotast]

Πολύ ωραία ! Ποιά χρονιά έγινε το ταξίδι;

 

[LULLU]

Πολύ ωραία ! Ποιά χρονιά έγινε το ταξίδι;

Εγινε περυσι..Φεβρουαριο 2019

 

[LULLU]

Εμείς φεύγομε για το city tour της πόλης που χτίστηκε στη κοιλάδα Κατμαντου 1400 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και αποτελεί το πιο δημοφιλή τουριστικό προορισμό από τη δεκαετία του 1960. Οι λάτρεις των βουνών, της ηρεμίας, του ασκητισμού, της Νιρβάνας εδώ θα βρουν ότι ζητούν..

Η πλατεία Durban που μέσα της κρύβονται οι πολιτισμικοί θησαυροί της χώρας βρίσκεται ακόμη μεσα στα μπαζα μετα από το καταστροφικό σεισμό του 2015. Οι ξύλινοι βουδιστικοί και ινδουιστικοί ναοί κείτονται βαριά πληγωμένοι.. προσπάθειες αποκατάστασης από την UNESCO και από πανεπιστήμιο της Κίνας βρίσκονται σε εφαρμογή.. Η οψη της πλατείας έχει αλλάξει, τα μνημεία είναι καλουπωμένα με ξύλινες σκάλες και ράμπες για όσο απαιτηθεί η πλήρης αποκατάσταση τους.. Ορισμένοι μικρότεροι ναοί είναι ακόμη ένα σωρός πέτρες και ξύλα..

Το Narayan temple εντελώς κατεστραμμένο, το Krishna είναι ακόμη υπό αναστήλωση, το μόνο που έχει διασωθεί είναι το σπίτι της Kumari..H Kumari είναι η μικρή θεά του Νεπάλ. Είναι μια παράδοση της χώρας , που επιλέγει ένα κορίτσι από τη φυλη Shakya η Bairacharya , μετα από δοκιμασίες και κρίσεις αυστηρές και αν κριθεί άξια γίνεται η μικρή θεά που θα ζει και θα λατρεύεται στο Kumari Ghar. H ηλικία επιλογής είναι τα 3 χρόνια και θα παραμένει στη θέση της ως την ημέρα ενηλικίωσης η την ημέρα που θα εμφανιστεί η εμμηνόρροια.. μετα θα χάσει αυτή την αγιοσύνη και λατρεία, θα μπορέσει όμως να ζήσει με κρατική χορηγία και να μην αναγκαστεί να βγει στη ζητιανιά..

Ρώτησα να μάθω μια από τις δοκιμασίες και μου είπαν ότι αλλάζουν κάθε φορά. .μια φορά δοκιμάστηκε η τόλμη του μικρου κοριτσιού, όταν την έκλεισαν σε ένα δωμάτιο, αφού είχαν σφάξει 50 ταύρους και το αίμα τους είχε χυθεί στο πάτωμα.. Η τελευταία κουμάρι εκλεκτηκε το 2017 και εμείς στηθήκαμε στη αυλή του παλατιού κάτω από το παράθυρο της περιμένοντας να έλθει η ώρα που θα βγει να χαιρετήσει τους πιστούς αλλά και τους περίεργους όπως εμείς που ήταν εκεί. .Η μικρούλα βαμμένη και ντυμένη με την επίσημη πριγκηπική -θεϊκή στολή βγήκε στο παράθυρο που ισα έφτανε.., κούνησε το χέρι της όπως η βασίλισσα και υποχώρησε στα ενδότερα βοηθούμενη από τις κυρίες της αυλής…

Τα ανάκτορα Χανουμαν Ντόκα του 10 αιώνα με του πολλούς πύργους οι επισκευές είναι προς το τελος ..αλλά ακόμη οι πύργοι στέκονται λαβωμένοι και νομίζεις ότι θα σου έλθουν στο κεφάλι με το παραμικρό φύσημα του αέρα..

Μπορεί η πλατεία να είναι ένα εργοτάξιο αλλά διατηρεί ακόμη αυτή την έντονη και πλούσια από γεύση και αρώματα εικόνα….Δεν μπορείς να υπολογίσεις πόσοι γυρολόγοι, πλανόδιοι πωλητές, μοναχοί, αυτοδίδακτοι ξεναγοί θα σε προσεγγίσουν..

Η Kathesimbhu stupa κρυμμένη μέσα σε μια κρυφή εσωτερική πλατεία είναι η μεγαλύτερη στούπα του κόσμου και το σημείο με την μεγαλύτερη τουριστική επισκεψιμότητας. Ούτε αυτή είχε αντέξει τα πολλά ρίχτερ αλλά έχει αποκατασταθεί πλήρως. .Γύρω στη πλατεία είναι γεμάτη από μαγαζιά μπαρ και εστιατόρια και εμείς από τη ταράτσα ενός εστιατορίου παρακολουθούμε μια νυφική πομπή… Τύμπανα τυμπανιστές και φίλοι μπροστά, πίσω οι συγγενείς κουβαλώντας τη προίκα μετα τα αυτοκίνητα στολισμένα με αυτό το ιδιαίτερο καρακιτσ στυλ που όμοιο του δεν έχει και μετα οι καλεσμένοι ντυμένοι σε αυτά τα πολύχρωμα μεταξωτά ρούχα τους..

Μετα σιωπή.. ο κόσμος βυθίζεται στη σιωπή και στο μυστήριο κάνοντας κύκλους γύρω από τη στούπα με την ιδία αριστερόστροφη φορά ενώ ακούγεται μια απαλή θιβετιανη μουσική..



Για μια ωραία πανοραμική θέα της πόλης επιλέξαμε το Monkey temple.. που ονομάστηκε έτσι λόγω των πολλών μαϊμούδων που κατέλαβαν το χώρο, η αλλιώς Swayambhunath που βρίσκεται σε ένα λόφο 3 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης .Η κατάλευκη στούπα χτίστηκε το 460 μχ από τον βασιλιά Manadeva και από τον 13 αιώνα παραμένει τόπος λατρείας των ινδουιστών και σημαντικό βουδιστικό κέντρο.

Αρκετά σκαλοπάτια σε βγάζουν στο λόφο., ευτυχώς είχαμε νερό μαζί μας αλλά και πάλι φτάσαμε με τη γλώσσα έξω και το στόμα στεγνό .

Πρώτη συνάντηση οι μαϊμουδίτσες, μεγάλη προσοχή στα πράγματα και ειδικά αν κρατάς τρόφιμα. .περιπλανηθήκαμε γύρω από τη στούπα, στους διαδρόμους με τους πολλούς βούδες και είδαμε μια πανοραμική θέα της πόλης που κείτεται κάτω στην κοιλάδα..

Αργά το απόγευμα γυρνάμε στο Elbrus ένα γρήγορο μπάνιο και είμαστε έτοιμοι να συναντήσουμε την υπόλοιπη ομάδα στο εστιατόριο DR2K .

χώρος καταπληκτικός ωραίο ντεκόρ, απαλή μουσική και εμείς χαλαρά καθισμένοι πάνω στα μαξιλάρια η στα χαλιά απολαμβάνουμε υπέροχα vegetarian πιάτα .. Η ομάδα έχει κέφια και κυρίως έχει θέληση και περιέργεια για το τι και πως θα ζήσει τις επόμενες μέρες στο Takure .Απο Θεσσαλονίκη τα περισσότερα παιδιά και είναι το σχολείο της φύσης που η ιδιοκτήτρια οι δάσκαλοι αλλά και γονείς των μαθητών της αποδέχτηκαν αυτή την εμπειρία…Πολύ χάρηκα που υπάρχουν τέτοια σχολεία , τέτοιοι δάσκαλοι και κυρίως και τέτοιοι γονείς…

Επιστροφή στο ξενοδοχείο , ετοιμάζομαι τα πράγματα μας.. αύριο πρωί φεύγουμε για Takure.. στο χωριό που θα αλλάξει η ζωή μας, θα ζούμε σε κοινόβιο, θα τρώμε vegetarian θα είμαστε άκαπνοι ( εγώ ετσι και αλλιώς δεν κάπνισα ποτέ) και θα έχουμε στόχο να τελειώσουμε ένα εργο..μια αποθήκη καφέ και ένα ξενώνα…

 

[Vicks]

Εμείς φεύγομε για το city tour της πόλης που χτίστηκε στη κοιλάδα Κατμαντου 1400 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και αποτελεί το πιο δημοφιλή τουριστικό προορισμό από τη δεκαετία του 1960. Οι λάτρεις των βουνών, της ηρεμίας, του ασκητισμού, της Νιρβάνας εδώ θα βρουν ότι ζητούν..

Η πλατεία Durban που μέσα της κρύβονται οι πολιτισμικοί θησαυροί της χώρας βρίσκεται ακόμη μεσα στα μπαζα μετα από το καταστροφικό σεισμό του 2015. Οι ξύλινοι βουδιστικοί και ινδουιστικοί ναοί κείτονται βαριά πληγωμένοι.. προσπάθειες αποκατάστασης από την UNESCO και από πανεπιστήμιο της Κίνας βρίσκονται σε εφαρμογή.. Η οψη της πλατείας έχει αλλάξει, τα μνημεία είναι καλουπωμένα με ξύλινες σκάλες και ράμπες για όσο απαιτηθεί η πλήρης αποκατάσταση τους.. Ορισμένοι μικρότεροι ναοί είναι ακόμη ένα σωρός πέτρες και ξύλα.. View attachment 303108 View attachment 303113 View attachment 303115 View attachment 303116 View attachment 303117

Το Narayan temple εντελώς κατεστραμμένο, το Krishna είναι ακόμη υπό αναστήλωση, το μόνο που έχει διασωθεί είναι το σπίτι της Kumari..H Kumari είναι η μικρή θεά του Νεπάλ. Είναι μια παράδοση της χώρας , που επιλέγει ένα κορίτσι από τη φυλη Shakya η Bairacharya , μετα από δοκιμασίες και κρίσεις αυστηρές και αν κριθεί άξια γίνεται η μικρή θεά που θα ζει και θα λατρεύεται στο Kumari Ghar. H ηλικία επιλογής είναι τα 3 χρόνια και θα παραμένει στη θέση της ως την ημέρα ενηλικίωσης η την ημέρα που θα εμφανιστεί η εμμηνόρροια.. μετα θα χάσει αυτή την αγιοσύνη και λατρεία, θα μπορέσει όμως να ζήσει με κρατική χορηγία και να μην αναγκαστεί να βγει στη ζητιανιά..
View attachment 303102
Ρώτησα να μάθω μια από τις δοκιμασίες και μου είπαν ότι αλλάζουν κάθε φορά. .μια φορά δοκιμάστηκε η τόλμη του μικρου κοριτσιού, όταν την έκλεισαν σε ένα δωμάτιο, αφού είχαν σφάξει 50 ταύρους και το αίμα τους είχε χυθεί στο πάτωμα.. Η τελευταία κουμάρι εκλεκτηκε το 2017 και εμείς στηθήκαμε στη αυλή του παλατιού κάτω από το παράθυρο της περιμένοντας να έλθει η ώρα που θα βγει να χαιρετήσει τους πιστούς αλλά και τους περίεργους όπως εμείς που ήταν εκεί. .Η μικρούλα βαμμένη και ντυμένη με την επίσημη πριγκηπική -θεϊκή στολή βγήκε στο παράθυρο που ισα έφτανε.., κούνησε το χέρι της όπως η βασίλισσα και υποχώρησε στα ενδότερα βοηθούμενη από τις κυρίες της αυλής…

Τα ανάκτορα Χανουμαν Ντόκα του 10 αιώνα με του πολλούς πύργους οι επισκευές είναι προς το τελος ..αλλά ακόμη οι πύργοι στέκονται λαβωμένοι και νομίζεις ότι θα σου έλθουν στο κεφάλι με το παραμικρό φύσημα του αέρα..

Μπορεί η πλατεία να είναι ένα εργοτάξιο αλλά διατηρεί ακόμη αυτή την έντονη και πλούσια από γεύση και αρώματα εικόνα….Δεν μπορείς να υπολογίσεις πόσοι γυρολόγοι, πλανόδιοι πωλητές, μοναχοί, αυτοδίδακτοι ξεναγοί θα σε προσεγγίσουν..

Η Kathesimbhu stupa κρυμμένη μέσα σε μια κρυφή εσωτερική πλατεία είναι η μεγαλύτερη στούπα του κόσμου και το σημείο με την μεγαλύτερη τουριστική επισκεψιμότητας. Ούτε αυτή είχε αντέξει τα πολλά ρίχτερ αλλά έχει αποκατασταθεί πλήρως. .Γύρω στη πλατεία είναι γεμάτη από μαγαζιά μπαρ και εστιατόρια και εμείς από τη ταράτσα ενός εστιατορίου παρακολουθούμε μια νυφική πομπή… Τύμπανα τυμπανιστές και φίλοι μπροστά, πίσω οι συγγενείς κουβαλώντας τη προίκα μετα τα αυτοκίνητα στολισμένα με αυτό το ιδιαίτερο καρακιτσ στυλ που όμοιο του δεν έχει και μετα οι καλεσμένοι ντυμένοι σε αυτά τα πολύχρωμα μεταξωτά ρούχα τους.. View attachment 303103 View attachment 303119 View attachment 303120 View attachment 303121

Μετα σιωπή.. ο κόσμος βυθίζεται στη σιωπή και στο μυστήριο κάνοντας κύκλους γύρω από τη στούπα με την ιδία αριστερόστροφη φορά ενώ ακούγεται μια απαλή θιβετιανη μουσική..



Για μια ωραία πανοραμική θέα της πόλης επιλέξαμε το Monkey temple.. που ονομάστηκε έτσι λόγω των πολλών μαϊμούδων που κατέλαβαν το χώρο, η αλλιώς Swayambhunath που βρίσκεται σε ένα λόφο 3 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης .Η κατάλευκη στούπα χτίστηκε το 460 μχ από τον βασιλιά Manadeva και από τον 13 αιώνα παραμένει τόπος λατρείας των ινδουιστών και σημαντικό βουδιστικό κέντρο.

Αρκετά σκαλοπάτια σε βγάζουν στο λόφο., ευτυχώς είχαμε νερό μαζί μας αλλά και πάλι φτάσαμε με τη γλώσσα έξω και το στόμα στεγνό .

Πρώτη συνάντηση οι μαϊμουδίτσες, μεγάλη προσοχή στα πράγματα και ειδικά αν κρατάς τρόφιμα. .περιπλανηθήκαμε γύρω από τη στούπα, στους διαδρόμους με τους πολλούς βούδες και είδαμε μια πανοραμική θέα της πόλης που κείτεται κάτω στην κοιλάδα..

Αργά το απόγευμα γυρνάμε στο Elbrus ένα γρήγορο μπάνιο και είμαστε έτοιμοι να συναντήσουμε την υπόλοιπη ομάδα στο εστιατόριο DR2K .
View attachment 303122 View attachment 303123
χώρος καταπληκτικός ωραίο ντεκόρ, απαλή μουσική και εμείς χαλαρά καθισμένοι πάνω στα μαξιλάρια η στα χαλιά απολαμβάνουμε υπέροχα vegetarian πιάτα .. Η ομάδα έχει κέφια και κυρίως έχει θέληση και περιέργεια για το τι και πως θα ζήσει τις επόμενες μέρες στο Takure .Απο Θεσσαλονίκη τα περισσότερα παιδιά και είναι το σχολείο της φύσης που η ιδιοκτήτρια οι δάσκαλοι αλλά και γονείς των μαθητών της αποδέχτηκαν αυτή την εμπειρία…Πολύ χάρηκα που υπάρχουν τέτοια σχολεία , τέτοιοι δάσκαλοι και κυρίως και τέτοιοι γονείς…

Επιστροφή στο ξενοδοχείο , ετοιμάζομαι τα πράγματα μας.. αύριο πρωί φεύγουμε για Takure.. στο χωριό που θα αλλάξει η ζωή μας, θα ζούμε σε κοινόβιο, θα τρώμε vegetarian θα είμαστε άκαπνοι ( εγώ ετσι και αλλιώς δεν κάπνισα ποτέ) και θα έχουμε στόχο να τελειώσουμε ένα εργο..μια αποθήκη καφέ και ένα ξενώνα…

Να είσαι καλά, πόσο μου έφτιαξε τη διάθεση η ιστορία σου μέσα σε αυτή την απαισιόδοξη νωθρότητα. Για να μην πω για τα κονταροχτυπήματα των κάθε λογής ερασιτεχνών και ανειδίκευτων "ειδημόνων ". Ακόμα πιο ελκυστικό σε εμένα το γεγονός ότι πήγες για φιλανθρωπικό σκοπό σε μια χώρα που είναι στις ταξιδιωτικές μου προτεραιότητες.

 

[LULLU]

Να είσαι καλά, πόσο μου έφτιαξε τη διάθεση η ιστορία σου μέσα σε αυτή την απαισιόδοξη νωθρότητα. Για να μην πω για τα κονταροχτυπήματα των κάθε λογής ερασιτεχνών και ανειδίκευτων "ειδημόνων ". Ακόμα πιο ελκυστικό σε εμένα το γεγονός ότι πήγες για φιλανθρωπικό σκοπό σε μια χώρα που είναι στις ταξιδιωτικές μου προτεραιότητες.

ευχαριστώ πολυ για τα λόγια σου..αυτη η κορονοιστορια που μας κρατά απομωνομένους και αγχωμένους μου δίνει την ευκαιρια να κανω μια αναδρομη στο παρελθον μου....

 

[LULLU]

Πρωινό στο κήπο του Elbrus .
To λεωφορείο είναι παρκαρισμένο στο κεντρικό αλλά στενό δρόμο και περιμένει να φορτώσουμε βαλίτσες σκηνές και υπνόσακους,
Η οροφή γεμίζει με μπαγκάζια τα δένουμε γερά και βάζουμε και νάιλον για προστασία από ενδεχόμενη βροχή.. Ο Raj ο οδηγός μας μετρά , φωνάζει τα ονόματα (όσων καταφέρνει) και μπαίνουμε να βρούμε τις θέσεις μας..
Το λεωφορείο ένα κλασικό Νεπαλέζικο με φαρμπαλάδες, κορδέλες, κρεμαστούς βούδες και κίτρινο πορτοκαλί κατιφέδες, το εθνικό λουλούδι..

Φεύγουμε αφήνουμε τη πρωτεύουσα με πορεία βόρεια ανατολικά. Τα 80 περίπου χιλιόμετρα που χωρίζουν το χωριό από το Κατμαντου δεν είναι ένα τσιγάρο δρόμος που λέμε..,ειναι κουτες ολόκληρες , σε μια διαδρομή με λάσπη, λακκούβες, πέτρες …
Το λεωφορείο αγκομαχεί στην ανηφόρα, γλιστρά και ταρακουνιέται , από κάτω η άβυσσος.. στα στενά περάσματα αν συναντηθούν δυο αμάξια το ένα πρέπει να κρεμαστεί σχεδόν στο γκρεμό.. αρκετές φορές ο οδηγός άνοιγε τη πόρτα και ο συνοδηγός έβλεπε τη ρόδα να ισορροπεί μεταξύ δρόμου και κενού και καθοδηγούσε τη πορεία μας..
Με κλειστά μάτια περιμένεις τη κατρακύλα και μετα τέλος..
Αχ καλέ μου Βούδα κάνε να μην λαθέψει ούτε χιλιοστό ο οδηγός…
Σταματάμε.., αναγκαστικά … ένα τροχαίο μπροστά και κλείσιμο του δρόμου για αρκετή ώρα.. Βρήκαμε την ευκαιρία να πάρουμε λίγο αέρα να φωτογραφίσουμε να κάνουμε τις πρώτες επαφές με το κόσμο που μας κοιτούν περίεργα..

Μεσημέρι και σταματάμε σε ένα εστιατόριο ενός χωριού, που το όνομα δεν θυμάμαι, για μεσημεριανό.. η τελευταία ευκαιρία να φάμε κρέας..
Επιτέλους μετα 8 ώρες ταξίδι φτάνουμε στο χωριό, για την ακρίβεια φτάνουμε στη κατασκήνωση..
Ο Οrion Hass ο εμπνευστής και ιδρυτής του όλου προγράμματος μας περιμένει…
Μια ψηλή αδύνατη έως σκελετωμένη φιγούρα με μακριά γκρι-άσπρα μαλλιά μας καλωσορίζει..Απο τα πρώτα λόγια από τη πρώτη κίνηση των χεριών καταλαβαίνεις ότι είναι ένα χαρισματικός άνθρωπος.. ήρεμος, ορθολογιστής, ρομαντικός, σου εμπνέει εμπιστοσύνη και σιγουριά..
Μας ξεναγεί στο χώρο. Ο χώρος είναι μια βουνοπλαγιά ιδιοκτησίας του ντόπιου Tamang που τη δώρισε στην conscious impact γιατί πίστεψε στο έργο τους, για να γίνει σπίτι στα Ιμαλάια… Ο χώρος δεν είναι φυσικά ίσωμα, είναι πολλές πεζούλες .Η κάθε πεζούλα έχει και τη δική της χρήση. .Η πρώτη και μεγαλύτερη είναι αφιερωμένη στη παρασκευή τούβλων. Εδώ έρχεται χώμα από τις γύρω περιοχές, κοσκινίζεται και με πρόσμιξη άμμου και νερού γίνεται μίγμα που ρίχνεται σε ένα καλούπι που πιέζεται σε πρέσα μέχρι να βγει το τούβλο… θα δοκιμαστούμε αύριο σε αυτή τη παραγωγή…
Η δεύτερη είχε χρήση κουζίνας στη αρχή αλλά τώρα έχει γίνει μια βιβλιοθήκη και χώρος διαβάσματος και εργασίας, είναι η μόνη που έχει και σκέπαστρο.. η Τρίτη και η τέταρτη πεζούλα φιλοξενεί τις σκηνές που θα στήσαμε απόψε…
Η κατηφόρα συνεχίζεται υπάρχουν πεζούλες μέχρι κάτω σε ένα άπλωμα που προορίζεται για διαλογισμό και γιόγκα με θέα τα χιονισμένα Ιμαλάια.. Στρίβουμε αριστερά μετα την τέταρτη πεζούλα και παίρνουμε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος.. Φτάνουμε σε ένα ξέφωτο .Αριστερά υπάρχει ένα κτήριο που το ισόγειο είναι η κουζίνα και ο πάνω όροφος είναι ακόμη υπό κατασκευή χρησιμεύει ως χώρος γυμναστικής, χώρος μαθημάτων σε παιδιά του χωριού.

Πριν από τη κουζίνα που είναι αρκετών τετραγωνικών , υπάρχουν δύο μεγάλοι πάγκοι για πλύσιμο πιάτων.

Πάνω στους πάγκους υπάρχουν 3 λεκάνες.. τα πιάτα αδειάζουν από τα υπολείμματα σε ένα κουβά για κομποστοποιηση,,, τίποτα δεν πετιέται εδώ τίποτα., μετα βουτιούνται στη πρώτη λεκάνη για το πρώτο καθάρισμα, για να περάσουν στην επόμενη διαδικασία πλυσίματος με σαπούνι στη δεύτερη λεκάνη και μετα για απολύμανση στη τρίτη λεκάνη που υπάρχει ένα διάλυμα με αντισηπτικό. Πάνω από τους πάγκους είναι στερεωμένοι σωλήνες που φέρνουν νερό με πίεση σε δύο βρύσες για καθαρισμό των παγκων..
Αριστερά στο χώρο υπάρχει το Teepee μια τεράστια άσπρη ινδιάνικη σκηνή που είναι ο χώρος

συγκέντρωσης μας γύρω από τη φωτιά τα βράδια, για το βραδινό φαγητό. Πριν από το φαγητό και αντί προσευχής ο κάθε ένας θα λέει το όνομα του και για το τι είναι ευγνώμων εκείνη τη ημέρα.. Μετα το φαγητό σε ένα πίνακα που υπάρχει εκεί συμπληρώνει ο κάθε ενας σε ποια δραστηριότητα θα δουλέψει την επομένη γράφοντας το ονομα τους.. Οι δράσεις είναι παραγωγή τούβλων, το φυτώριο, το σοβάτισμα της αποθήκης , το τελείωμα του πρώτου ορόφου πάνω από τη κουζίνα και το καλούπωμα ενός νέου ξενώνα 4 δωματίων στη τρίτη πεζούλα..
Πέρα όμως από αυτές τις προαιρετικές εργασίες έχουμε και τις σταθερές υποχρεωτικές( κανένας δεν σε ανάγκαζε αλλά δεν μπορούσες να στήσεις τους άλλους) Είχαμε μοιραστεί σε 6 ομάδες .Κάθε ομάδα είχε να κάνει και από κάτι, όπως να ετοιμάσει πρωινό με εγερτήριο στις πέντε το πρωί για να σερβιριστει στις 7 και για τα 74 άτομα της κατασκήνωσης,( είμαστε πολλοί, κάποιοι ήλθαν και δεν έφυγαν ποτέ η έρχονται συχνά) η να πλύνει τα πιάτα, η να μαγειρέψει για το βραδινό.. Για το μεσημεριανό η γλυκιά μας μαγείρισσα Parvati με κάποιους από εμάς ως βοηθούς, παρασκεύαζε το τοπικό Νεπαλέζικο νταλ.. λαχανικά, κάρδαμο, κουνουπίδι, και ρύζι…πικάντικο και κάθε μέρα το ίδιο….μια μονοτονία..
Για το βραδινό ασχολούμαστε εμείς η κάθε ομάδα στη βάρδια της και μπορούσαμε να μαγειρέψουμε ότι θέλαμε εκτός κρέατος.. ότι θέλαμε αρκεί να βρίσκαμε τα υλικά.
Κάτω από το δένδρο που βρίσκεται δίπλα από τη σκηνή έχει ανοιχτεί μια μεγάλη κυκλική αρένα.. εκεί τρώμε το μεσημεριανό.
.Εχουν επίσης οριστεί επιβλέποντες πχ για τη παροχή νερού, για τη κομποστοποιηση και για τις τουαλέτες, που είναι οικολογικές και τα χρησιμοποιούνται τα λύματα στις καλλιέργειες..

Εγώ ευτυχώς είμαι στην ομάδα του νερού, επιβλέπω τις δεξαμενές, τι βρύσες, τις κάνουλες….ευτυχώς.
Και τώρα ήλθε η ώρα του στησίματος των σκηνών.. Η τρίτη πεζούλα η μόνη που ειχε ακόμη διαθέσιμο χώρο σε μια άκρη στη δεύτερη σειρά σκηνών..

Εντάξει δεν ήταν και ιδιαιτέρως δύσκολο το στήσιμο, αλλά η χωρητικότητα της σκηνής ,δεν ήταν για δυο άτομα με τις βαλίτσες μέσα ....Ευτυχώς η Κάλια από Θεσσαλονίκη είχε μια μικρή σκηνούλα τη στήσαμε στη άκρη και έγινε η αποθήκη μας .
Γείτονας μας Ο Νώντας που είναι μόνος και τυχερός..
Έπεσε το βράδυ … ο ουρανός υπέρλαμπρος και φωτεινός με ένα ολόγιομο φεγγάρι….

 

[LULLU]

Η πρώτη μου νύχτα κάτω από τα αστέρια..

Έκλεισα τη σκηνή μπήκα στο υπνόσακο και περίμενα να βαρύνουν τα βλέφαρα.. αμ δε.. μάτι γαρίδα .. όλη νύχτα μέσα έξω στη σκηνή, κρύο δεν έκανε αλήθεια είναι, εγώ με το κοντομάνικο μπλουζάκι να ανεβοκατεβαίνω τις πεζούλες μέχρι τη τουαλέτα.. με τη ανάσα κομμένη και μην φανταστείτε καμμιά ανήφορα, δέκα χωμάτινα σκαλοπάτια που χώριζαν τη δεύτερη από τη τρίτη πεζούλα ..

Μα πού πάω γμ..πως θα βγάλω τις επόμενες μέρες αν μου κόβονται τα ήπατα και η ανάσα σε ηρεμία??

Ευτυχώς η Ολυμπία δεν ενοχλείται από το θόρυβο του φερμουάρ της σκηνής με το άνοιξε κλείσε.. στις πέντε το πρωί όμως ξύπνησε γιατί η ομάδα της θα ασχοληθεί με το πρωινό..

Στις επτά ο κάθε ένας με μια κούπα ζεστό καφέ η τσάι και ένα πιάτο με ρύζι αμύγδαλα και άλλους ξηρούς καρπούς γλυκιάς με γλυκιά γεύση καθόμαστε στη στρογγυλή αρένα ανταλλάσσοντας τις πρώτες εντυπώσεις..

Ο Τζόσουα ένα νεαρός Νεπαλέζος που ζει εδώ ασχολείται με το φυτώριο.. Μας ξεναγεί στο green house που 6000 νέα φυτά καφέ περιμένουν να μεταφυτευτούν στα χωράφια. Απο τα 1000 φυτά που μπόρεσαν να φυτέψουν το πρώτο χρόνο έφτασαν φέτος στα 10.000 ..Ο φετινός χειμώνας ήταν αρκετά σκληρός και για τα φυτά αλλά και για τους αγρότες που είδαν τα φυτά τους να πεθαίνουν και να αναβάλλεται ακόμη η καλή σοδειά που θα τους αποφέρει χρήματα…πάντως δεν χάνουν το κουράγιο και την εμπιστοσύνη τους..

Η επόμενη διαδικασία ήθελε γερά μπράτσα …εκπαίδευση στη παραγωγή τούβλων.. ε καλά εντάξει….εύκολη η θεωρία , στη πράξη τα είδαμε όλα…που θα πάει θα συνηθίσουμε στη χειρωνακτική εργασία.. ποτέ δεν είναι αργά. Μάθε τέχνη και αστην , δεν ξέρεις.. Ανάμειξη χώματος, άμμου , νερού και συμπίεση σε ένα μηχάνημα αγορασμένο από Ινδία , μετα στον ήλιο για στέγνωμα και μετα πώληση.. Η τιμή πολύ χαμηλή στο 1/5 της τιμής εμπορίου…έτσι ο κόσμος που μπορεί να πληρώσει πληρώνει αυτή την πολύ χαμηλή τιμή..

Στις δώδεκα και μισή μεσημεριανό… νταλ..ντάλ καυτερό, με συνοδευτικό πολύ νερό..

Με ένα ποτήρι καφέ στο χέρι περιμένω να αρχίσουμε μια πεζοπορία στο χωριό. Θα δούμε το χώρο που θα εργαζόμαστε , τα σχολεία που έχουν χτιστεί, τη δεξαμενή νερού .Ο κόσμος έχει αποδεχτεί τη ομάδα, τους γνωρίζουν και συνεργάζονται. Ο σεβασμός στη κουλτούρα του τόπου είναι βασική αρχη. Για κάθε έργο που τρέχει υπάρχει η αποδοχή και έγκριση από το τοπικό συμβούλιο του χωριού.

Στη πλατεία είναι μαζεμένος πολύς κόσμος, κάθονται, τρώνε, πίνουν,, είναι το μνημόσυνο της μητέρας του προέδρου.. μας προσκαλούν .Περάσαμε ώρα μαζί τους παρακολουθώντας τα έθιμα και πίνοντας κάτι περίεργα αλλά δυνατά ποτά…. Ο κόσμος έρχεται κάνει προσφορά σε χρήμα , φρούτα και φαγητό. .Κεριά είναι αναμμένα παντού . κάποιοι αναλαμβάνουν τη μουσική με γκονγκ και κάποιοι άλλοι μαγειρεύουν σε υπαίθριες κουζίνες ενώ άλλοι γυρνούν με ένα τεράστιο πλαστικό μπιτόνι και σε κερνούν ένα πολύ δυνατό ποτό….

Φτιάξαμε κεφάλι με το πρώτο ποτηράκι. .αν και ο κανόνας μέσα στο καμπ είναι χωρίς καπνό και οινόπνευμα εδώ το συζητήσαμε και είπαμε όσοι θέλουν ας δοκιμάσουν για να μην φανεί ως προσβολή η άρνηση όλων μας.`

Ο κόσμος ήρεμος καλοσυνάτος ευγενικός ταλαιπωρημένος από τη σκληρή ζωή εδώ στα βουνά και τις καταστροφικές συνέπειες του σεισμού..

Επιστρέψαμε στο καμπ απόγευμα… Έλεγχος των νερών και πίσω στη σκηνή για λίγη ξεκούραση μέχρι να έλθει η ώρα του βραδινού….

Στην κατασκήνωση ζει και η Αννι μια Σουηδέζα με τα δυό μικρά κοριτσάκια της 2 και πέντε χρονών.. είναι εδώ τρεις μήνες, ζουν μακριά από την οικογένεια ,τους συγγενείς , το πατέρα τους,( που έσκασε μύτη τώρα εδώ μάλλον να τους μαζέψει) ζουν μακριά από φίλες , νηπιαγωγεία, ζουν στη φύση μέσα στο κρύο, το χιόνι μέσα στη λάσπη και στη λέρα μιας και το ντούζ η το να πλυθείς είναι αν όχι αδύνατον παρα μα παρα πολύ δύσκολο..

Το νερο είναι καταπαγωμενο, έρχεται από το λιώσιμο του χιονιού και όποιος αντέχει αυτή τη θερμοκρασία μπορεί να αφήσει να κυλήσει πάνω του το νερό από το πρόχειρο ντούζ που υπάρχει στη πεζούλα νούμερο δύο.. απλά είναι ένα λάστιχο καρφωμένο σε ένα ξύλο ένας μουσαμάς μπλε εμποδίζει τη θέα προς τις σκηνές αλλά προς το δάσος από μπροστά είναι ορθάνοικτο.. θέα τα δέντρα ..

Στην αρχή πίστεψα πως θα υπάρχει ουρά για δύο ντούζ στους 75 κατασκηνωτές., αλλά τελικά εγώ και ο Νώντας μόνο , με το που γυρνάγαμε από την οικοδομή υπομέναμε και αυτό το ψυχρό βασανιστήριο.. Η ανάγκη να βγάλω την λάσπη από πάνω μου ήταν μεγαλύτερη από τη παγωνιά που έπεφτε πάνω μου….έτσι κάθε απόγευμα μα κάθε απόγευμα βρέχει λιάζει όταν η ησυχία της κατασκήνωσης διακόπτονταν από ένα ηχηρό α αααααααα, όλοι ήξεραν που ακριβώς .ήμουν,.. στο ντούζ…

Απόψε το βράδυ έπεσε και μια βροχούλα , λίγη ευτυχώς γιατί το προηγούμενο γκρουπ υπέφερε παρα πολύ από τη συνεχή βροχη και κρυο..έκανε τόσο κρύο που κοιμόντουσαν όλοι στο teepee δίπλα στη φωτιά..

Η Λούκα είναι η υπεύθυνη του έργου στο coffe shope.. Μας μαζεύει το πρωί μας μοιράζει κουβάδες, φτυάρια και δρόμο για την οικοδομή..

Πρώτα περνάμε από το κόσκινο το χώμα να μην έχει πέτρες, μετα φτιάχνουμε τη λάσπη ..Μόλις ετοιμαστεί η λάσπη την κουβαλάμε με το φτερό και χρησιμοποιώντας το μυστρί σοβαντίζουμε τους γαιοσάκους που είναι η τεχνική κτισίματος . Μεγάλοι γαιόσακοι γεμάτοι χώμα έχουν τοποθετηθεί ο ένας πάνω στον άλλο σχηματίζοντας τους τοίχους του κτηρίου. Ένα μεταλλικό πλέγμα συγκρατεί μαζί τους σάκους και εμείς τώρα πρέπει να κάνουμε το πρώτο σοβά με τρόπο να καλυφτεί όλο το σύρμα…μετά πρέπει να μπει και το δεύτερο στρώμα σοβα….

Ιδιαίτερα δύσκολο δεν είναι, κόλπο θέλει κυρίως να γεμίσουν οι γωνίες και οι μεγάλες επιφάνειες.. Σήμερα 12 νεοοικοδόμοι δίνουν μια γερή παράσταση έργου και η Λουκα ενθουσιάστηκε.. μάλλον δεν είχε ξαναδεί τέτοιους δουλευταράδες. .τελειώνοντας έχουμε υποχρέωση να πλύνουμε τα οικοδομικά εργαλεία να τα μεταφέρουμε καθαρά στο καμπ.. Φεύγοντας και με κομμένη την ανάσα βγαίνω την ανηφόρα τελευταία, γιατί τα νιάτα έχουν γίνει καπνός…. Ούτε namaste να πω στο κόσμο που με χαιρετά , δεν έχω δύναμη….

 

[LULLU]

Την επομένη είχα βάρδια βοηθού σεφ…παρέα με την γλυκύτατη και πάντα χαμογελαστή Parvati βάλαμε μπρος για τη προετοιμασία τι άλλο από νταλ..

Πρέπει να έκοψα και να καθάρισα τόνους μαϊντανό, κρεμμύδια, μανιτάρια κολοκύθια ντομάτες και κουνουπίδια.. Το κάθε ένα ξεχωριστά θα μπορούσε να συνδυαστεί με πολλούς τρόπους αλλά εδώ μόνο όλα με μπαχαρικά και ρυζι..

Αρχικά νόμιζα ότι είναι εύκολη δουλειά αλλά να μαγειρεύεις για 75 άτομα είναι μπέρδεμα..

Από το παράθυρο της κουζίνας εμφανίζεται μια γυναίκα που με παρατηρεί έντονα.. Μπαίνει μέσα με πλησιάζει κατι λέει και μου πιάνει το κόκκινο-μπλε τσουλούφι των μαλλιων μου..

Η Παρβάτι χασκογελά.. Είναι η μάνα μου λέει και της είπα να έλθει να σε δει που έχετε την ιδία ηλικία περίπου αλλά εσύ είσαι αλλιώς…Αχ βρε Παρβάτι και στην Ελλάδα οι γυναίκες της ηλικίας μου αλλιώς είναι…δεν έχουν παπαγαλισια μαλλιά…..

Δεν πήγα για μεσημεριανό, είχα χορτάσει από μυρωδιά…ανέβηκα στο πάνω όροφο που προορίζεται για αίθουσα γιόγκα και διαλογισμού.. Οι πλαϊνοί τοίχοι είναι κατασκευασμένοι από πλεγμένα οριζόντια και κάθετα ξύλα μπαμπού..

Αυτά λοιπόν τώρα πρέπει να καλυφτούν από λάσπη κάτι πολύ δύσκολο. Ένας είναι από την απέξω πλευρά και άλλος από μέσα τοποθετούν και πιέζουν συγχρόνως τη λάσπη στο ίδιο σημείο του τοίχου.. Άλλες φορές πετυχαίνει αλλά τις περισσότερες όχι και πάλι αρχίζεις από την αρχή και εκεί που λες να στέκεται , ένα μπαμ και νασου πάλι κάτω η λάσπη με το που θα ξεραθεί λίγο… ασκήσεις αντοχής, .. τα νεύρα μου και οι αντοχές μου τσατάλια ,, βρίζω… . επιτρέπεται θα μου πείτε? Ε εντάξει δε έχει καπνό, δεν έχει ποτό, άντε βρίσιμο κατά βούλησην άσε που δεν καταλαβαίνουν τα καθαρογλωσίδια μου….

Από αύριο μόνο για σοβάτισμα….

Ο Οrain σκάει μύτη και ψάχνει εθελοντές να φορτώσουν 2 φορτηγά τούβλα.. Γάντια και μπαίνουμε δίπλα δίπλα στη σειρά καμμιά δεκαριά άτομα και με ρυθμό πετάμε τα τούβλα ο ένας στον άλλο,.. αρκετά γρήγορη διαδικασία. .φορτώσαμε δύο φορτηγά και έφυγαν για ένα μακρινό χωριό όπου το φορτίο έπρεπε να παραδοθεί και να ξεφορτωθεί κιόλας...

εγώ επέστρεψα στη κουζίνα να βοηθήσω στο τσάι πάρτι,.. ( που το κάναμε σχεδόν κάθε εβδομάδα,)Η Βετα και η Ματούλα έψησαν τηγανίτες και στρώσαμε τραπέζι με όλα τα καλούδια που είχαμε φέρει από Ελλάδα, μέλι, μαρμελάδες νουτελα…. Η Βετα, η ιδιοκτήτρια του σχολείου της φύσης στη Θεσσαλονίκη, είχε έλθει και πέρυσι ,οπότε ήξερε τι θα ήταν χρήσιμο να φέρουμε από τη χώρα μας, αναγκαίο και αποδεκτό . Δύο μεγάλες τηγανίτες ανά άτομο δηλαδή περίπου 160 τηγανίτες……. Έπεσαν με τα μούτρα μικροί και μεγάλοι ..Τα κοριτσάκια της Ανι πρόσθεσαν στα βρώμικα προσωπάκια τους εκτός από λάσπη και μύξες και τη νουτελα.. γέλασαν και έφαγαν με τη ψυχή τους..

Οι μέρες κυλούν με τον ίδιο ρυθμό και με τη ίδια σειρά καθηκόντων ..,.με τα ίδια γέλια και ιστορίες, με την ίδια κούραση αλλά με διαφορετικούς προβληματισμούς..

Εγώ καθημερινά τσέκαρα τα νερά, είχα να ετοιμάσω πρωινό κάθε τρίτη και δυο φορές βραδινό.. όμως αρκετές φορές ήμουν στη λάντζα και για να βοηθήσω πέρα από τις φορές που είχα βάρδια..

Ένα βράδυ μετα το φαγητό, που ευτυχώς το team βραδινού είχε ετοιμάσει πατάτες και σαλάτα.., μια παρέα συναντηθήκαμε στη πεζούλα νούμερο δύο , αναλύοντας τα βιώματά μας, τους ενδοιασμούς και τις απορίες μας….

Κάθε ένας είχε το δικό του σκεφτικό που τον οδήγησε εδώ , τη δική του ανάγκη να εξερευνήσει , να δοκιμαστεί και να ωριμάσει.. Χάρηκα πάρα πολύ που κορίτσια των 18 και 19 χρονών βλέπουν με άλλο μάτι τη ζωή, με άλλη προσέγγιση τα προβλήματα , που αποφασίζουν να παρακάμψουν για λίγο το εγώ και να γίνουν εμείς…

Πήγαμε για ύπνο … και ξάφνου αρχίζει να ρίχνει ένα χαλάζι που κόντεψε να τρυπήσει η σκηνή.. και μετα αρχίζει η βροχή,.. τέτοια βροχή , και με τέτοιο ρυθμό που μόνο τα Ιμαλάια γνωρίζουν. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο χείμαρρος τα νερα εξω και μέσα στη σκηνή… σε όλες τις σκηνές ..

Βγαίνουμε έξω όλοι με φακούς , αδιάβροχα και ψάχνοντας κάθε αιχμηρό αντικείμενο που θα βοηθούσε να σκάψουμε χαντάκι γύρω από τις σκηνές..

Και μας το είπαν οι άνθρωποι, δεν μας το είπαν??

-Γύρω από τη σκηνή βαθύ χαντάκι να κάνετε.. και εμεις κάναμε ακριβώς το αντίθετο..

Τα αγόρια της παρέας έχουν στήσει μακριά τις σκηνές στις τελευταίες κάτω πεζούλες, αλλά κατάλαβαν αμέσως ότι έπρεπε να τρέξουν προς βοήθεια όλων των άλλων. .Έτσι ο Ανδρέας, Ο Παναγιώτης, Γιάννης ,Χρίστος πήραν φτυάρια και άρχισαν να σκάβουν..

Κατάφεραν να μην πάρει το νερό τις σκηνές. Η βροχή συνεχίστηκε και εμείς αναγκαστικά μπήκαμε μέσα στις σκηνές που είχαν γεμίσει νερό, τα πράγματα έπλεαν σχεδόν.. Ξημέρωσε επιτέλους… κρύο, υγρασία να διαπερνά το κόκκαλο. Βγάλαμε έξω τα πράγματα και τα απλώσαμε σε κλαδιά και κορμούς δέντρων.. για δουλειά ούτε λόγος. Η πυκνή ομίχλη κάλυπτε τα πάντα και η λάσπη δεν ήταν και τόσο φιλική στο περπάτημα..

Περιμένοντας να στεγνώσουν τα πράγματα, γεμίζαμε τα πλαστικά μπουκάλια με ότι χαρτί η υλικό υπήρχε στο κάδο ανακύκλωσης.. Τα μπουκάλια γίνονται και αυτά οικοδομικό υλικό ,για μια άλλη τεχνική χτισίματος Είπαμε εδώ δεν πάει τίποτα χαμένο, όλα ανακυκλώνονται..

Το απόγευμα άνοιξε ο καιρός και αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το ορφανοτροφείο του χωριού δυο χιλιόμετρα πιο βόρεια.. Τα παιδιά του ορφανοτροφείου, των οποίων οι γονείς θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια στο σεισμό, μας περίμεναν… έπαιξαν και γέλασαν μαζί μας , τους χαρίσαμε τετράδια, ζωγραφιές μολύβια και παιχνίδια που είχαμε φέρει από Ελλάδα.

Οι καθηγητές του σχολείου της φύσης έβαλαν τον καλύτερο εαυτός τους , την υπομονή και αγάπη, όπως ξέρουν να κάνουν οι καλοί δάσκαλοι , στο να κάνουν τα παιδιά να παίξουν, να γελάσουν και να ξεχαστούν και εμείς τους ακολουθήσαμε…..

Κύλισε η ώρα , τα παιδιά έπρεπε να διαβάσουν. Πολλά από αυτά έρχονται κάθε τέταρτη στο καμπ και παρακολουθούν μαθήματα αγγλικών.. φύγαμε άλλοι χαρούμενοι άλλοι προβληματισμένοι και άλλοι έκπληκτοι, ο κάθε ένας ανάλογα με το πως είδε και διαπίστωσε τη σκληρή και διαφορετική είναι η ζωή πάνω σε αυτά τα βουνά…τίποτα δεν χαρίζεται εδώ, τίποτα δεν είναι εύκολο, τίποτα αυτονόητο και κατοχυρωμένο..

Σήμερα τσικνοπέμπτη και απαλλάχτηκα από τη βaρδια shef μιας και μας ανακοίνωσαν ότι το βράδυ, θα φιλοξενηθούμε σε σπίτια των χωρικών για να μοιραστούμε το δείπνο και μια αξέχαστη εμπειρία …μου χάλασαν τα σχέδια ενός γκουρμε μενού που είχα στα σκαριά..

Με τους φακούς ξεκινήσαμε να βρει ο κάθε ένας το σπίτι. .εγώ είμαι παρέα με τον Νωντα τη Μαρτσελλα, μια Γερμανίδα που δεν θυμάμαι το όνομα και τη Μπέθ ας την πούμε την υποδιευθύντρια του καμπ…Κάναμε αρκετή ώρα να βρούμε το σπίτι χωμένο μέσα στα δένδρα στη κατώτερη πεζούλα του χωριού…

Μπήκαμε σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, μπαρουτοκαπνισμένο από τη κάπνα του αναμμένου τζακιού. Ο Νώντας και Μπεθ σταυροπόδι ανέβηκαν σε μια ξύλινη κουκέτα που είναι στη γωνιά, , εμείς οι άλλοι κατάχαμα.. Οι γυναίκες του σπιτιού ετοιμάζουν το φαγητό…και να.. στα χέρια μας κρατάμε ένα γεμάτο πιάτο από ΝΤΑΛΛΛΛ…

Οκ από τσίκνα καλά πάμε ..τοχουμε.. από φαί όμως..νταλλ…

Δεν μπόρεσα να φάω πέρα από μια κουταλιά ρύζι το μόνο μη καυτερό και παρακολούθησα με το στόμα ανοικτό τη Γερμανίδα να καταβροχθίζει με ταχύτητα το πιάτο και πήγε για δεύτερο.. μα που διάολο το βάζει τόσο φαί??

-Θα μας πάρουν για λυσσασμένους λέει ο Νώντας που πήρε και αυτός χαμπάρι τη γερμανιδούλα να τη πέφτει με τα μούτρα στο φαΐ..

Γυρίσαμε πίσω ….

Το βράδυ πέφτει κρύο.. όπως και τις προηγούμενες νύχτες.. Ενώ στην αρχή ήμουν με ένα κοντομάνικο μέσα στο υπνόσακο, τις 5 τελευταίες μέρες φορώ ότι έχω, ισοθερμικό πάνω κάτω , παντελόνι, μπλούζα και φλις ….μιλάμε για πολύ κρύο…ένα βράδυ κατανάλωσα όλες τις χημικές θερμοφόρες που μου είχαν μείνει.. δυο στα πόδια και μια στις τσέπες του φλις..

Την επομένη το πρόγραμμα είχε πεζοπορία στα βουνά .. είναι η τελευταία μας μέρα στο κάμπ..Σάββατο μαζεύουμε και φεύγουμε για Κατμαντου.. Η ομάδα ολοκλήρωσε το coffee cooperative, προχώρησε παρα πολύ στη κατασκευή του ξενώνα στη πεζούλα νούμερο 4, τέλειωσε η μια πλευρά του χώρου πάνω από τη κουζίνα, κατασκεύασε εκατοντάδες τούβλα που βρίσκονται στη φάση στεγνώματος , συμμετείχε στα μαθήματα αγγλικών των παιδιών .. ολοκληρώσαμε δηλαδή το έργο που είχαμε αναλάβει ως ομάδα και φεύγομε ικανοποιημένοι…γεμάτοι εμπειρίες, εικόνες νέους φίλους ..

Παρασκευή λοιπόν…εγω μένω στο καμπ.. δεν ακολουθώ τους άλλους στη πεζοπορία, τα βουνά τα γνωρίζω οι εικόνες θα είναι φανταστικές και μοναδικές αλλά ο ρυθμός πεζοπορίας των παιδιών θα είναι γρήγορος και δεν θα μπορώ να τους ακολουθήσω.. Έμεινα να ετοιμάσω το γκουρμε μενού μου..

Λοιπόν κολοκύθα σούπα βελουτέ με ξηρούς καρπούς και κρουτον και γεμιστά .

Είχα παραγγείλει στη Παρβάτι μια μεγάλη κολοκύθα και πολλές πατάτες…όλο το πρωινό για να βράσω και να καθαρίσω τις πατάτες, να κόψω τη κολοκύθα, να ετοιμάσω τις πιπεριές και τα υλικά για τα γεμιστά..

Η Βετα η Ματούλα η Ειρήνη ασχολήθηκαν με τα γεμιστά όταν γύρισαν από τα βουνά, και πολλοί άλλοι βοήθησαν με τις σαλάτες και τις ετοιμασίες ώστε στις 7 ακριβώς να είναι έτοιμο το δείπνο..

Μην αντέχοντας τη κάπνα , τις μυρωδιές και τη τηγανίλα πήγα για ένα τελευταίο καταπαγωμενο ντούζ…

Στο teepee έγινε ο χαμός.. στη σειρά από δυο και τρεις φορές για τη γευστικότατη σούπα τα γεμιστά .. φάγανε όλοι του σκιασμού που για εμάς που σερβίραμε δεν είχε μείνει σαλάτα….

Το τελευταίο μας βράδυ.. κουβέντα, ευχαριστίες προγραμματισμό για νέες αποστολές και προγράμματα…Ένας ωραίος διαφορετικός κύκλος εμπειριών φτάνει στο τέλος του.. πάμε για ύπνο ..

Ξύπνημα στις πέντε… ώρα για ξεστησιμο της σκηνής.. έτοιμες οι βαλίτσες, οι υπνόσακοι και πάμε για πρωινό..

Αγκαλιές και αναμνηστικές φωτο με τα παιδιά που είναι μόνιμα πιά μέλη της conscious impact ..

Φορτώνουμε το λεωφορείο και παίρνουμε το δύσκολο δρόμο της επιστροφής.. Σε αυτό το πεντάωρο ο κάθε ένας βυθίστηκε στις σκέψεις και στα συναισθήματα…

 

[LULLU]

Μεσημέρι φτάσαμε Κατμαντου και ο Govida μας περιμένει στο ξενοδοχείο..

Αποχαιρετήσαμε τα παιδιά που μοιραστήκαμε μια ζωή διαφορετική για δύο εβδομάδες.. Πήραμε βαλίτσες , σκηνές και υπνόσακους και φεύγουμε για το σπίτι του Govida που θα μείνουμε απόψε.

Το σπίτι πολύ μακριά κοντά σε ένα Θιβετιανό μοναστήρι Tritten…. Ακόμη και τα ταξί δεν μπορούν να βρουν τους δρόμους και διευθύνσεις εδώ..

Το τριώροφο σπίτι του Govida είναι ένα guest house που φιλοξενεί κυρίως βουδιστές προσκυνητές ..

Γνωρίσαμε τη γυναίκα και τα παιδιά του αφήσαμε τα πράγματα στα δωμάτια μας και έφυγα με τη Μαρτσελλα και το Κρίσνα, τον αδελφό του Govida, για μια βόλτα στο μοναστήρι..

Περπατήσαμε ως τη αρχη του μοναστηριού.. Αρκετα κτήρια φέρνουν τα σημάδια του σεισμού. Άλλα τα έχουν εγκαταλείψει και άλλα ενώ έχουν γύρει αρκετά ακουμπώντας στα δίπλα κτήρια κατοικούνται.. , ..Αναρωτιέμαι με τι θάρρος ανεβαίνεις τα σκαλιά των κτηρίων αυτών, με τι θάρρος κοιμάσαι στο τρίτο χωρίς να ξυπνάς έντρομος σε κάθε θόρυβο? .

Μπροστά μου πάλι σκαλιά… 200 σκαλοπάτια μέχρι να φτάσω ως το κεντρικό μοναστήρι. Το αρχικό μοναστήρι Tritten ειχε ιδρυθεί στο κεντρικό Θιβέτ το 13 αιώνα από τον Bongo Shen Nyima Gyaltsen απόγονο του Βούδα Tonpa Shenrab και για πολλούς αιώνες ήταν ένα από τα 4 μοναστήρια του Θιβέτ που παρείχαν μια ολοκληρωμένη πολιτισμική και θρησκευτική εκπαίδευση, μέχρι να βάλουν το χεράκι τους οι Κινέζοι που το κατέστρεψαν εντελώς την εποχη της κινέζικης επανάστασης.,. αν και ξανακτίστηκε, ποτέ δεν απέκτησε τη δυνατότητα εκπαίδευσης , (κινέζικη κατοχή )..Ετσι η ανάγκη μια εκπαίδευσης, προσευχής και διάδοσης της Βουδιστικής θρησκείας σε ασφαλές έδαφος ήταν αναγκαία και το 1977 κτίστηκε το νεο Tritten στο Νεπάλ..απο τον Yongdzin Rinpoche. Χιλιάδες προσκυνητές, επισκέπτες, μοναχοί βρίσκουν καταφύγιο εδώ.. αίθουσες διδασκαλίας τεχνών, γλυπτικής, μουσικής, ναοί, εκθεσιακά κέντρα, βιβλιοθήκες, κοιτώνες, ναοί , σχολεία. Εδώ οι μοναχοί μετα από 13 ολόκληρα χρόνια φοίτησης αποκτούν το μέγιστο πτυχίο Geshe, κάτι ανάλογο με το θεολογικό πτυχίο..

Εντύπωση μου κάνει πόσοι πολλοί λευκοί δυτικοί είναι εδώ προσκυνητές αλλα και μοναχοί. .έρχονται εδώ από όλο το κόσμο κυρίως στη περίοδο των γιορταστικών εκδηλώσεων και κάθονται μήνες για διαλογισμό.. Συνάντησα καμμιά δεκαριά Πολωνούς που μένουν στο quest house του Govida..

Από τη κεντρική αυλή έχεις μια πολύ όμορφη θέα της πόλης…. O ήλιος πέφτει και το κρύο κάνει αισθητή τη παρουσία του, επιστρέφουμε στο σπίτι..

Ο Νώντας μένει στο ρετιρέ και από την βεράντα βλέπεις το monkey hill.

Απόψε στο βραδινό τι άλλο από νταλ αλλά με κρέας….. κάναμε Πάσχα δηλαδή…

Για ώρες κάναμε βουτιά στις αναμνήσεις μας , στο 10 ήμερο τρεκινγ πριν 22 χρόνια που τότε νεότεροι και πιο αθλητικοί ζήσαμε πραγματικά δίπλα στη φύση σε αυτά τα πανέμορφα βουνά.. Ο Govida θυμάται πως με τα βίας έβγαζε πέρα ως οδηγός βουνών και τώρα έχει ένα μεγάλο γραφείο, έχει μια υπέροχη οικογένεια αν και δεν μπορεί να ανεβαίνει στις ψηλότερες κορυφές, διοργανώνει πάντα με αγάπη και επαγγελματισμό τις αποστολές που θα αναλάβει..

Για εμάς αυτή τη φορά θα αναλάβει κάτι πολύ απλό…θα μας πάει στο πάρκο Τσιτουαν…

Ετοιμάζομαι βαλίτσες , φεύγουμε αύριο πρωί για το Τσιτουαν σε ένα 3ημερο σαφάρι και ξεκούραση ..



Ο δρόμος μπορεί να είναι ασφαλτοστρωμένος αλλά πολύ στενός και με εκατοντάδες αυτοκίνητα πάνω κάτω.. Ουρά χιλιομέτρων και ταχύτητα χελώνας εάν έχεις την ατυχία να βρεθείς πίσω από κανένα φορτηγό…που πάντα υπάρχουν και άφθονα…

Διασχίζουμε βουνά κατάφυτα , άρχισε να ψιχαλίζει και μια ομίχλη σκεπάζει τις βουνοκορυφές..

Σταματάμε για καφέ και φρούτα..

Κάποια στιγμή ατσάλινες κρεμαστές γέφυρες κάνουν την εμφάνιση τους..εχουν αντικαταστήσει τις ξύλινες παλιές γέφυρες που ενώνουν τις δυο όχθες του ποταμού.. άνθρωποι, μηχανάκια, ζώα περνούν σιγά σιγά.. Τρέχω πάνω στη γέφυρα νιώθω ελεύθερη , ζωντανή πάνω από τα άγρια νερά του ποταμιού…
Στο απέναντι βουνό βλέπω κάτι σαν καμπίνα να ανεβαίνει…

Τι είναι αυτό?

Είναι τελεφερίκ ..λέει ο Govida, τωρα σε αρκετά μέρη μπορείς να πας με τελεφερίκ και να έχεις μια ευκαιρία να δεις τις ψηλές κορυφές χωρίς να πεζοπορείς αρκετές μέρες ….

Αυτή η πρόοδος η τεχνολογία παντού φέρνει τα πάνω κάτω…

Φτάνουμε στη καρδιά της ζούγκλας…το Τσιτουαν..

Μας υποδέχεται το ξενοδοχείο Parkland που στα μάτια μας φαίνεται 7αστερο μετά από τη κατασκήνωση στο Takure.

Είναι το πρώτο εθνικό πάρκο της χώρας και από το 1984 ανήκει στη λίστα της UNESCO. Κοιλάδες, ποτάμια, λίμνες αποτελούν τα 932 τετραγωνικά χιλιόμετρα έκτασης που καταλαμβάνει.

Ο ποταμός Narayani-Rapti είναι το φυσικό σύνορο του πάρκου με τις κατοικημένες περιοχές, ενώ συνορεύει και με το πάρκο Parsa και ValmikiΤσιτουαν καλύπτοντας μια έκταση πάνω από 2500 τετραγωνικά χιλιόμετρα λιβάδια φυλλοβόλα δάση και υποτροπικών φυτών.

Ήταν η καρδιά της ζούγκλας ήταν η αγαπημένη περιοχή για κυνήγι που μόνο οι προύχοντες της χώρας απολάμβαναν αν και αργότερα πολλοί επίδοξοι κυνηγοί κατασκήνωναν για μήνες πυροβολώντας ότι κινούταν ανάμεσα στα φύλλα .. έτσι τίγρεις ,ρινόκεροι, λεοπαρδάλεις και αρκούδες έγιναν τα θύματα αυτών που κρατούσαν όπλο είχαν χρήμα η εξουσία η παράνομες δραστηριότητες.

Η ελονοσία θέριζε το κόσμο ,που απομακρύνθηκε από τη περιοχή, μέχρι την εξάλειψη της με ψεκασμούς DDT ..και κάποιες φυλες όπως οι Tharu επανήλθαν στα σύνορα του πάρκου φτωχοί αγρότες προσπαθώντας να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους, αλλά δεν τους επέτρεπε η κυβέρνηση, που επιτέλους θέσπισε νόμους προστασίας των ζώων, το ιδιοκτησιακό καθεστώς Επιπλέον ο στρατός αμείλικτα κατέκαψε και κατέστρεψε τα χωριά και τους οικισμούς. .Οι Tharu φοβούμενοι για τη ίδια τη ζωή τους απομακρυνθήκαν ζώντας στη φτώχεια και ανέχεια…μετα ήλθε η άνοιξη.. δηλαδή η UNESCO..

Σήμερα 68 είδη ζώων ζουν στο πάρκο ελέφαντες, ρινόκεροι , λεοπαρδάλεις, αρκούδες και οι πανέμορφες τίγρεις της Βεγγάζης και είναι παράδεισος για τους bird watchers , .. Τώρα τι μπορεί να δεις εξαρτάτε από τη τύχη σου και το πόσες μέρες θα διαθέσεις, από τη διάθεση των ζώων και από τις ικανότητες των οδηγών…Εγώ ελπίζω να δω τη περιβόητη τίγρη της Βεγγάζης …για να δούμε!!!