ioanna karagianni
Member
- Μηνύματα
- 1.666
- Likes
- 1.327
- Επόμενο Ταξίδι
- Κρακοβία-Βαρσοβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- ...Ιθάκη...
Περιεχόμενα
Το σχέδιο ήταν να πετάξουμε από Αθήνα Ντόχα και από Ντόχα Κατμαντού, Εκεί θα μας περίμεναν οι άνθρωποι του πρακτορείου για να παραλάβουν.
Μετά από 20λεπτη ανάλυση του χρώματος της βαλίτσας μου και το θράσος μου να κυκλοφορώ με κάτι τέτοιο (είναι ροζ με μωβ σχέδια μόνο τα λαμπάκια της λείπουν για να ολοκληρώσουν τον κιτς σχεδιασμό, αλλά είναι χαρούμενη και εμένα μου αρέσει, έχω βαρεθεί τις μονότονες μονόχρωμες βαλίτσες που χρησιμοποιούν όλοι) κάναμε check in και φύγαμε χωρίς απρόοπτα. Το πρώτο μας εμπόδιο ήταν η πολύωρη αναμονή μας στο αεροδρόμιο της Ντόχα 7 ώρες παρακαλώ, και το αεροδρόμιο πληκτικότατο, είναι βέβαια εντυπωσιακό το ότι τα ακριβά αυτοκίνητα πωλούνται στα duty free όπως και οι κολόνιες, αλλά πόσοι ώρα σου παίρνει για να αποφασίσεις ότι έστω και έτσι η λαμποργκίνι μάλλον είναι εκτός του δικού σου προϋπολογισμού; Επίσης η ζέστη που σε υποδέχεται μόλις βγεις από το αεροπλάνο είναι σοκαριστική, στην αρχή νόμιζα ότι ένα αερόθερμο είχε τεθεί σε λειτουργία ακριβώς δίπλα μου αλλά με πληροφόρησαν ότι σε αερόθερμο τελεί όλη η χώρα. Το δεύτερο στοιχειό που μου ήταν περίεργο ήταν η αμφίεση των ανδρών, οι άνθρωποι ήταν σοβαρότατοι αλλά μου θύμιζαν τόσο πολύ ελληνικές αποκριές που τα παιδιά συνηθίζουν να ντύνονται Άραβες.
Βρεθήκαμε πάνω από τα Ιμαλάϊα την ώρα που ανάτελλε ό ήλιος , το θέαμα σου έκοβε την ανάσα. Οι όγκοι που ξεχώριζαν σαν σκιές μέσα από τα σύννεφα δήλωναν την ύπαρξη των αιώνιων γιγάντων. Ήρεμοι, επιβλητικοί , τεράστιοι και βέβαιοι για την παντοδυναμία τους σε πλημμύριζαν με ένα καλοδεχούμενο αίσθημα δέους και ενθουσιασμού. Διχαζόμουν ανάμεσα σε δύο επιθυμίες από την μια ήθελα το αεροπλάνο να συνεχίζει να πετά πάνω από αυτό το τοπίο κάνοντας κύκλους πάνω από τις πιο φημισμένες κορυφές του κόσμου και από την άλλη περίμενα με ανυπομονησία να φτάσουμε επιτέλους στον προορισμό μας και να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε όλες τις πτυχές αυτής της χώρας που για πολλά χρόνια αποτελούσε ταξιδιωτικό ονειρικό προορισμό.
Φυσικά ο πιλότος δεν περίμενε να αποφασίσω εγώ τι από τα δύο θέλω και κάποια στιγμή το προσγείωσε το αεροπλάνο. Δεν θα μείνω στις διατυπώσεις και την μέτρηση της … θερμοκρασίας μας κατά την άφιξή μας, γιατί ανυπομονώ να σας εξιστορήσω ότι ζήσαμε όσο καιρό μείναμε εκεί.
Οι άνθρωποι του rhinotravelagency, μας περίμεναν συνεπείς στο ραντεβού μας, είχαμε πολλές αμφιβολίες για το πρακτορείο μας, ήταν το πρακτορείο με την καλύτερη προσφορά τιμής σε αυτά που ζητούσαμε, αλλά δεν είχαμε καμιά πληροφορία για την ποιότητα του. Μέσω αυτού είχαμε κλείσει τα ξενοδοχεία(είπαμε και εμείς μια φορά να κάνουμε άνετο το ταξίδι μας), και ένα αυτοκίνητο με οδηγό φυσικά, γιατί ως γνωστόν για να οδηγήσει κάποιος στο Νεπάλ χρειάζεται α) καλά φρένα, β) καλή κόρνα, γ) καλή τύχη. Τελικά το πρακτορείο ήταν σπαθί στις υποχρεώσεις του, και μας συμπεριφέρθηκαν σαν φιλοξενούμενους και όχι σαν πελάτες, το συστήνω λοιπόν ανεπιφύλακτα.
Μας υποδέχθηκε ο συνοδός μας, ο οδηγός μας με το μίνι bus και ένας νεαρός από τα γραφεία του πρακτορείου με τόόόόσο γλυκό χαμόγελο που ευχαρίστως θα τον υιοθετούσα για ανεψιό, ξάδελφο, γιό, κάποιο είδος συγγενείας τέλος πάντων. Μας φόρεσαν κάτι κολιέ από τον γνωστό σε μας λουλούδι με το όνομα καντιφέ, για καλωσόρισμα, φόρτωσαν βαλίτσες και ανθρώπους στο όχημα και φύγαμε για το ξενοδοχείο μας hotel Himalaya που ήταν στην περιοχή Lalitpur (ή αλλιώς Πατάν) ευτυχώς γρήγορα αποδείκτικε ότι και οι τρεις τους μιλούσαν καλά Αγγλικά άρα θα καταφέρναμε να συνεννοηθούμε άνετα μαζί τους. Το ξενοδοχείο ήταν συμπαθητικό, καθαρό, με βολικά δωμάτια, και άνετα κρεβάτια. Φάγαμε πρωινό το οποίο μας προϊδέασε για την μελλοντική μας διατροφή σε αυτήν την χώρα … καυτερές γεύσεις και ρύζι με ρύζι και ρύζι, με κάποιες ευρωπαϊκές νότες για αυτούς που δεν αντέχουν τις καυτές γεύσεις της ανατολής.
Μετά το ολιγόωρο φρεσκάρισμα, φύγαμε για την πρώτη μας βόλτα. Διαλέξαμε να αρχίσουμε την μέρα μας (είχε φτάσει 11.00) με μια περπατάδα στα κοντινά χωριά Khoka & Bungamati.
Επιτέλους Ασία!!! Αρχίσαμε το περπάτημα σε έναν δρόμο που περνούσε μέσα από ατελείωτους ορυζώνες, με γυναίκες σκυμμένες στην λασπερή επιφάνεια τους, τούβλινα σπίτια διάσπαρτα στο τοπίο, και άσπρα πουλιά να πετούν χαμηλά. Μετά από πορεία περίπου μιας ώρας ( ότι πρέπει για ξεμούδιασμα μετά από τόσες ώρες ακινησίας) φτάσαμε σε στο Κhoka. Το χωριό θύμιζε σκηνικό από ταινία του ’50, τα σπίτια ήταν παλιά, εκστασιάστηκα όμως όταν είδα ότι είχαν κάτι υπέροχα παράθυρα από σκαλισμένο ξύλο που οι νοικοκυρές κρεμούσαν αρμαθιές από κόκκινες πιπεριές για να στεγνώσουν. Είναι άγνωστο γιατί αυτή η αγροτική νότα σε συνδυασμό με την τοπική ξυλογλυπτική μου δημιούργησαν τόσο ενθουσιασμό θα ρωτήσω τον ψυχαναλυτή μου. Ο οποίος παρεμπίπτοντος πρέπει να λύσει και το μυστήριο του εκστασιασμού μου μπροστά στους ορυζώνες με τις αχυροκαλύβες. Επίσης (τώρα που γνωριστήκαμε μπορώ να σας το εκμυστηρευτώ) μου φαίνονται καταπληκτικά τα παιδάκια σε αυτά τα μέρη, που τριγυρνούν ελεύθερα, παίζουν παντού, κουβαλάνε τα μικρότερα αδελφάκια τους μαζί, και τα φιλαράκια αγκαλιάζονται όταν περπατάνε ανέμελα στον δρόμο. Τα χωριά που επισκεφθήκαμε ήταν γεμάτα από τους λιλιπούτειους κατοίκους τους γιατί ήταν και η ώρα που σχολούσαν από το σχολείο, έτσι πέφταμε πάνω σε λεφούσια από μαθητούδια ντυμένα με σχολική στολή, σοβαρά και επιμελημένα.
Μετά από αυτήν την πρώτη περιήγηση μας στα περίχωρα, γυρίσαμε στο Κατμαντού. Η πρωτεύουσα του Νεπάλ μοιάζει με τις περισσότερες μεγαλουπόλεις αυτών των χωρών λόγω της κακής ρυμοτομίας και των άσχημων κτιρίων, έχει όμως και χαρακτηριστικές διαφορές μια και οι περιοχές
Patan , Bhaktapur και Kathemandu Durbar Square, δίνουν μια μεσαιωνική νότα στην πόλη. Εμείς για ορεκτικό πήγαμε στην Kathemandu Durbar Square. Δεν μπορώ να θυμηθώ όλα τα ονόματα των ναών που είδαμε μου έμεινε το Kumari Temple που είναι ο ναός της ζωντανής !!! θεάς. Ένα κορίτσι διαλέγεται σαν θεά στην ηλικία των 3 ή 4 ετών τα κριτήρια δεν τα ξέρω αλλά από ότι κατάλαβα η εμφάνιση παίζει σημαντικό ρόλο, παραμένει στο Τέμπλο σαν θεά μέχρι την στιγμή που θα της έρθει η πρώτη περίοδος οπότε και ξαναγυρίζει στην θνητή της υπόσταση και κάποια άλλη διαδέχεται την θέση της. Ανεξάρτητα όμως από την κατάσταση της μνήμης μου η θωριά των ναών και τέμπλων ήταν μια αποκαλυπτική εισαγωγή της πρωτόγνωρης αρχιτεκτονικής που θα βλέπαμε σε αυτήν την πόλη. Επόμενη στάση μας η στούπα swayambhunath. Η στούπα με τα μάτια, που έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν του Νεπάλ, είναι κτισμένη ψηλά και η θέα στην πόλη είναι πανοραμική, ενώ οι αναιδείς μαϊμούδες που κυκλοφορούν αδιάφορες στην περιοχή δίνουν χρώμα στο προαύλιο της στούπας. Εγώ για να σας πω την αλήθεια βρήκα το μέρος αρκετά τουριστικό, ίσως οι εντυπώσεις των προηγούμενων ωρών να επισκίαζαν την στούπα αλλά σας παραπέμπω στην ευλαβική περιγραφή της Angel25 που σαφώς την εκτίμησε περισσότερο από μένα.
Μετά από μια σύντομη στάση στο ξενοδοχείο για να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, και να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας, φύγαμε για την περιοχή Ταμέλ όπου ο διευθυντής του πρακτορείου είχε την ευγένεια να μας προσφέρει το πρώτο μας δείπνο στο Νεπάλ σε ένα παραδοσιακό – τουριστικό εστιατόριο. Η Ταμέλ είναι μια δαιδαλώδη περιοχή γεμάτη αλλά πολύ γεμάτη όμως με μαγαζιά που απευθύνονται κυρίως στους τουρίστες, το ότι δεν με πάτησε αυτοκίνητο, ρίκσο ή μηχανάκι εκεί μέσα το χρωστάω στην ευλογία ενός Θεού που λόγω περιοχής δεν ξέρω αν είναι ο Βούδας, ο Κρίσνα, ή ο Χριστός. Αγνοώντας τα έντονα συμπτώματα αγοραφοβίας αποφάσισα ότι σε αυτό το ταξίδι θα ανανέωνα την ορειβατική μου καρνταρόμπα.
Το εστιατόριο ήταν πολύ συμπαθητικό, παραδοσιακά στολισμένο με μάσκες και ξυλόγλυπτα, τα τραπέζια ήταν χαμηλά και καθόμασταν στο πάτωμα πάνω σε μαξιλάρια, τα πρώτα πιάτα ήταν … ανώδυνα, λίγες τηγανιτές πατάτες, ένα είδος ζυμαρικού που μου άρεσε πολύ, momos τα έλεγαν και έμοιαζαν με τορτελίνια, το κυρίως φαγητό ήταν το αναμενόμενο ρύζι με διάφορα σαλτσοειδή, από κοτόπουλο, αρνί, μέχρι κουνουπίδια και σπανάκι. Όλα καυτερά, προσωπικά μου αρέσουν για αυτό τις πρώτες μέρες δεν αντιμετώπισα πρόβλημα αλλά όσο περνούσαν οι μέρες την ώρα του φαγητού στο μυαλό μου ερχόταν η σπαρακτική φωνή του Κούρκουλου σε γνωστή ταινία που φώναζε «όχι άλλο κάρβουνο». Οι δυσκολίες όμως με τον φαγητό είναι μια αστεία ιστορία που επαναλαμβάνεται συχνά. Μετά το φαγητό χαριτωμένες χορεύτριες με παραδοσιακές στολές μας χόρεψαν με συνοδεία της ζωντανής μουσικής, ενδιάμεσα των παρουσιάσεών τους εμφανίζονταν μεταμφιεσμένοι τύποι, ως γέτι, γιακ κτλ και έκαναν αστεία με τους πελάτες. Και με αυτή την τυποποιημένη πλην όμως συμπαθητική βραδιά ολοκληρώσαμε την πρώτη μέρα μας στο Νεπάλ.
Μετά από 20λεπτη ανάλυση του χρώματος της βαλίτσας μου και το θράσος μου να κυκλοφορώ με κάτι τέτοιο (είναι ροζ με μωβ σχέδια μόνο τα λαμπάκια της λείπουν για να ολοκληρώσουν τον κιτς σχεδιασμό, αλλά είναι χαρούμενη και εμένα μου αρέσει, έχω βαρεθεί τις μονότονες μονόχρωμες βαλίτσες που χρησιμοποιούν όλοι) κάναμε check in και φύγαμε χωρίς απρόοπτα. Το πρώτο μας εμπόδιο ήταν η πολύωρη αναμονή μας στο αεροδρόμιο της Ντόχα 7 ώρες παρακαλώ, και το αεροδρόμιο πληκτικότατο, είναι βέβαια εντυπωσιακό το ότι τα ακριβά αυτοκίνητα πωλούνται στα duty free όπως και οι κολόνιες, αλλά πόσοι ώρα σου παίρνει για να αποφασίσεις ότι έστω και έτσι η λαμποργκίνι μάλλον είναι εκτός του δικού σου προϋπολογισμού; Επίσης η ζέστη που σε υποδέχεται μόλις βγεις από το αεροπλάνο είναι σοκαριστική, στην αρχή νόμιζα ότι ένα αερόθερμο είχε τεθεί σε λειτουργία ακριβώς δίπλα μου αλλά με πληροφόρησαν ότι σε αερόθερμο τελεί όλη η χώρα. Το δεύτερο στοιχειό που μου ήταν περίεργο ήταν η αμφίεση των ανδρών, οι άνθρωποι ήταν σοβαρότατοι αλλά μου θύμιζαν τόσο πολύ ελληνικές αποκριές που τα παιδιά συνηθίζουν να ντύνονται Άραβες.
Βρεθήκαμε πάνω από τα Ιμαλάϊα την ώρα που ανάτελλε ό ήλιος , το θέαμα σου έκοβε την ανάσα. Οι όγκοι που ξεχώριζαν σαν σκιές μέσα από τα σύννεφα δήλωναν την ύπαρξη των αιώνιων γιγάντων. Ήρεμοι, επιβλητικοί , τεράστιοι και βέβαιοι για την παντοδυναμία τους σε πλημμύριζαν με ένα καλοδεχούμενο αίσθημα δέους και ενθουσιασμού. Διχαζόμουν ανάμεσα σε δύο επιθυμίες από την μια ήθελα το αεροπλάνο να συνεχίζει να πετά πάνω από αυτό το τοπίο κάνοντας κύκλους πάνω από τις πιο φημισμένες κορυφές του κόσμου και από την άλλη περίμενα με ανυπομονησία να φτάσουμε επιτέλους στον προορισμό μας και να αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε όλες τις πτυχές αυτής της χώρας που για πολλά χρόνια αποτελούσε ταξιδιωτικό ονειρικό προορισμό.
Φυσικά ο πιλότος δεν περίμενε να αποφασίσω εγώ τι από τα δύο θέλω και κάποια στιγμή το προσγείωσε το αεροπλάνο. Δεν θα μείνω στις διατυπώσεις και την μέτρηση της … θερμοκρασίας μας κατά την άφιξή μας, γιατί ανυπομονώ να σας εξιστορήσω ότι ζήσαμε όσο καιρό μείναμε εκεί.
Οι άνθρωποι του rhinotravelagency, μας περίμεναν συνεπείς στο ραντεβού μας, είχαμε πολλές αμφιβολίες για το πρακτορείο μας, ήταν το πρακτορείο με την καλύτερη προσφορά τιμής σε αυτά που ζητούσαμε, αλλά δεν είχαμε καμιά πληροφορία για την ποιότητα του. Μέσω αυτού είχαμε κλείσει τα ξενοδοχεία(είπαμε και εμείς μια φορά να κάνουμε άνετο το ταξίδι μας), και ένα αυτοκίνητο με οδηγό φυσικά, γιατί ως γνωστόν για να οδηγήσει κάποιος στο Νεπάλ χρειάζεται α) καλά φρένα, β) καλή κόρνα, γ) καλή τύχη. Τελικά το πρακτορείο ήταν σπαθί στις υποχρεώσεις του, και μας συμπεριφέρθηκαν σαν φιλοξενούμενους και όχι σαν πελάτες, το συστήνω λοιπόν ανεπιφύλακτα.
Μας υποδέχθηκε ο συνοδός μας, ο οδηγός μας με το μίνι bus και ένας νεαρός από τα γραφεία του πρακτορείου με τόόόόσο γλυκό χαμόγελο που ευχαρίστως θα τον υιοθετούσα για ανεψιό, ξάδελφο, γιό, κάποιο είδος συγγενείας τέλος πάντων. Μας φόρεσαν κάτι κολιέ από τον γνωστό σε μας λουλούδι με το όνομα καντιφέ, για καλωσόρισμα, φόρτωσαν βαλίτσες και ανθρώπους στο όχημα και φύγαμε για το ξενοδοχείο μας hotel Himalaya που ήταν στην περιοχή Lalitpur (ή αλλιώς Πατάν) ευτυχώς γρήγορα αποδείκτικε ότι και οι τρεις τους μιλούσαν καλά Αγγλικά άρα θα καταφέρναμε να συνεννοηθούμε άνετα μαζί τους. Το ξενοδοχείο ήταν συμπαθητικό, καθαρό, με βολικά δωμάτια, και άνετα κρεβάτια. Φάγαμε πρωινό το οποίο μας προϊδέασε για την μελλοντική μας διατροφή σε αυτήν την χώρα … καυτερές γεύσεις και ρύζι με ρύζι και ρύζι, με κάποιες ευρωπαϊκές νότες για αυτούς που δεν αντέχουν τις καυτές γεύσεις της ανατολής.
Μετά το ολιγόωρο φρεσκάρισμα, φύγαμε για την πρώτη μας βόλτα. Διαλέξαμε να αρχίσουμε την μέρα μας (είχε φτάσει 11.00) με μια περπατάδα στα κοντινά χωριά Khoka & Bungamati.
Επιτέλους Ασία!!! Αρχίσαμε το περπάτημα σε έναν δρόμο που περνούσε μέσα από ατελείωτους ορυζώνες, με γυναίκες σκυμμένες στην λασπερή επιφάνεια τους, τούβλινα σπίτια διάσπαρτα στο τοπίο, και άσπρα πουλιά να πετούν χαμηλά. Μετά από πορεία περίπου μιας ώρας ( ότι πρέπει για ξεμούδιασμα μετά από τόσες ώρες ακινησίας) φτάσαμε σε στο Κhoka. Το χωριό θύμιζε σκηνικό από ταινία του ’50, τα σπίτια ήταν παλιά, εκστασιάστηκα όμως όταν είδα ότι είχαν κάτι υπέροχα παράθυρα από σκαλισμένο ξύλο που οι νοικοκυρές κρεμούσαν αρμαθιές από κόκκινες πιπεριές για να στεγνώσουν. Είναι άγνωστο γιατί αυτή η αγροτική νότα σε συνδυασμό με την τοπική ξυλογλυπτική μου δημιούργησαν τόσο ενθουσιασμό θα ρωτήσω τον ψυχαναλυτή μου. Ο οποίος παρεμπίπτοντος πρέπει να λύσει και το μυστήριο του εκστασιασμού μου μπροστά στους ορυζώνες με τις αχυροκαλύβες. Επίσης (τώρα που γνωριστήκαμε μπορώ να σας το εκμυστηρευτώ) μου φαίνονται καταπληκτικά τα παιδάκια σε αυτά τα μέρη, που τριγυρνούν ελεύθερα, παίζουν παντού, κουβαλάνε τα μικρότερα αδελφάκια τους μαζί, και τα φιλαράκια αγκαλιάζονται όταν περπατάνε ανέμελα στον δρόμο. Τα χωριά που επισκεφθήκαμε ήταν γεμάτα από τους λιλιπούτειους κατοίκους τους γιατί ήταν και η ώρα που σχολούσαν από το σχολείο, έτσι πέφταμε πάνω σε λεφούσια από μαθητούδια ντυμένα με σχολική στολή, σοβαρά και επιμελημένα.
Μετά από αυτήν την πρώτη περιήγηση μας στα περίχωρα, γυρίσαμε στο Κατμαντού. Η πρωτεύουσα του Νεπάλ μοιάζει με τις περισσότερες μεγαλουπόλεις αυτών των χωρών λόγω της κακής ρυμοτομίας και των άσχημων κτιρίων, έχει όμως και χαρακτηριστικές διαφορές μια και οι περιοχές
Patan , Bhaktapur και Kathemandu Durbar Square, δίνουν μια μεσαιωνική νότα στην πόλη. Εμείς για ορεκτικό πήγαμε στην Kathemandu Durbar Square. Δεν μπορώ να θυμηθώ όλα τα ονόματα των ναών που είδαμε μου έμεινε το Kumari Temple που είναι ο ναός της ζωντανής !!! θεάς. Ένα κορίτσι διαλέγεται σαν θεά στην ηλικία των 3 ή 4 ετών τα κριτήρια δεν τα ξέρω αλλά από ότι κατάλαβα η εμφάνιση παίζει σημαντικό ρόλο, παραμένει στο Τέμπλο σαν θεά μέχρι την στιγμή που θα της έρθει η πρώτη περίοδος οπότε και ξαναγυρίζει στην θνητή της υπόσταση και κάποια άλλη διαδέχεται την θέση της. Ανεξάρτητα όμως από την κατάσταση της μνήμης μου η θωριά των ναών και τέμπλων ήταν μια αποκαλυπτική εισαγωγή της πρωτόγνωρης αρχιτεκτονικής που θα βλέπαμε σε αυτήν την πόλη. Επόμενη στάση μας η στούπα swayambhunath. Η στούπα με τα μάτια, που έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν του Νεπάλ, είναι κτισμένη ψηλά και η θέα στην πόλη είναι πανοραμική, ενώ οι αναιδείς μαϊμούδες που κυκλοφορούν αδιάφορες στην περιοχή δίνουν χρώμα στο προαύλιο της στούπας. Εγώ για να σας πω την αλήθεια βρήκα το μέρος αρκετά τουριστικό, ίσως οι εντυπώσεις των προηγούμενων ωρών να επισκίαζαν την στούπα αλλά σας παραπέμπω στην ευλαβική περιγραφή της Angel25 που σαφώς την εκτίμησε περισσότερο από μένα.
Μετά από μια σύντομη στάση στο ξενοδοχείο για να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, και να ανασυγκροτήσουμε τις δυνάμεις μας, φύγαμε για την περιοχή Ταμέλ όπου ο διευθυντής του πρακτορείου είχε την ευγένεια να μας προσφέρει το πρώτο μας δείπνο στο Νεπάλ σε ένα παραδοσιακό – τουριστικό εστιατόριο. Η Ταμέλ είναι μια δαιδαλώδη περιοχή γεμάτη αλλά πολύ γεμάτη όμως με μαγαζιά που απευθύνονται κυρίως στους τουρίστες, το ότι δεν με πάτησε αυτοκίνητο, ρίκσο ή μηχανάκι εκεί μέσα το χρωστάω στην ευλογία ενός Θεού που λόγω περιοχής δεν ξέρω αν είναι ο Βούδας, ο Κρίσνα, ή ο Χριστός. Αγνοώντας τα έντονα συμπτώματα αγοραφοβίας αποφάσισα ότι σε αυτό το ταξίδι θα ανανέωνα την ορειβατική μου καρνταρόμπα.
Το εστιατόριο ήταν πολύ συμπαθητικό, παραδοσιακά στολισμένο με μάσκες και ξυλόγλυπτα, τα τραπέζια ήταν χαμηλά και καθόμασταν στο πάτωμα πάνω σε μαξιλάρια, τα πρώτα πιάτα ήταν … ανώδυνα, λίγες τηγανιτές πατάτες, ένα είδος ζυμαρικού που μου άρεσε πολύ, momos τα έλεγαν και έμοιαζαν με τορτελίνια, το κυρίως φαγητό ήταν το αναμενόμενο ρύζι με διάφορα σαλτσοειδή, από κοτόπουλο, αρνί, μέχρι κουνουπίδια και σπανάκι. Όλα καυτερά, προσωπικά μου αρέσουν για αυτό τις πρώτες μέρες δεν αντιμετώπισα πρόβλημα αλλά όσο περνούσαν οι μέρες την ώρα του φαγητού στο μυαλό μου ερχόταν η σπαρακτική φωνή του Κούρκουλου σε γνωστή ταινία που φώναζε «όχι άλλο κάρβουνο». Οι δυσκολίες όμως με τον φαγητό είναι μια αστεία ιστορία που επαναλαμβάνεται συχνά. Μετά το φαγητό χαριτωμένες χορεύτριες με παραδοσιακές στολές μας χόρεψαν με συνοδεία της ζωντανής μουσικής, ενδιάμεσα των παρουσιάσεών τους εμφανίζονταν μεταμφιεσμένοι τύποι, ως γέτι, γιακ κτλ και έκαναν αστεία με τους πελάτες. Και με αυτή την τυποποιημένη πλην όμως συμπαθητική βραδιά ολοκληρώσαμε την πρώτη μέρα μας στο Νεπάλ.
(άσχετο με το φόρουμ αυτό) θα ρίξω μερικές πινελιές και σήμερα και αύριο θα ολοκληρώσω την περιγραφή μου. Ως τότε :kiss:
.... γιατί περιμένουμε τη συνέχεια...
