Γεια σας και πάλι.
Μετά από ένα τελικώς αστείο (σοβαρό όμως κατά τα άλλα...) επανέρχομαι με κάτι που πραγματικά είναι πολύ σοβαρό για'μένα. Προέκυψε σήμερα όλως τυχαίως. Οποιος γνωρίζει ας μου απαντήσει. Αν πάλι δε γνωρίζει, έχει καλώς. Α το θέμα το ανοίγω επειδή είδα άνοιξαν κι άλλοι παρόμοια. Αν τυχόν το ανοίγω σε λάθος ενότητα, συγχωρήστε με, δεν τα έχω μάθει ακόμη καλά τα κατατόπια του φόρουμ.
Θα θέσω το θέμα ως εξής. Είμαι σχεδόν 39, μόνη και χαροπαλεύω με τη ζωή εδώ και πρόσφατα είδα κόπους και θυσίες χρόνων να τινάζονται στον αέρα. Η αβεβαιότητα είναι στο πετσί μου πια κι όπως πολλοί σκέφτομαι να φύγω. Εφόσον βρω βέβαια κάτι καλό. Δε θέλω να πάω Παρίσι ή Λονδίνο και να ζω εκεί την ίδια ανασφάλεια.
Στα χέρια μου δεν έχω τίποτα σίγουρο. Μόνο μια αγγελία για το Παρίσι από ελληνική επιχείρηση που έχει υποκατάστημα εκεί. Φυσικά δεν ξέρω καν αν θα με θέλουν αλλά ας πούμε ότι με ήθελαν. Αξίζει; Μπορώ να εμπιστευτώ Ελληνες αφήνοντας τη χώρα μου; Πραγματικά, αν ήταν Γάλλοι, θα εμπιστευόμουν. Και τι μισθό θα μου δώσουν; Γαλλίας ή Ελλάδας; Ασφάλιση θα έχω κι αν ναι θα μπορώ μια μέρα να πάρω σύνταξη από το γαλλικό κράτος; Και πες κλείνει η επιχείρηση. Τι θα κάνω; Θα έχω εναλλακτικές εκεί με την έννοια του να βρω άλλη δουλειά; Γιατί, αν αφήσω χώρα (μέχρι στιγμής έχω αφήσει την πόλη μου κι ακόμη το φυσάω), θα πάω για πάντα. Με τους Γάλλους δεν έχω πρόβλημα. Ισα ίσα είναι πολύ γαμ..άτοι σε αντίθεση με ό,τι ακούγεται κι ούτε με πειράζει κι ούτε θα μου λείψει η ελληνικός ήλιος ή οι θάλασσές μας τις οποίες τελευταία ψιλοαποφεύγω γιατί έχω πειστεί για την οικολογική καταστροφή. Και με τους Ελληνες, ναι, έχω πρόβλημα΄συνεπώς πραγματικά δε με πειράζει ν'απομακρυνθώ από τη χώρα μου. Αγκάθι βέβαια οι γονείς αλλά έτσι γίνεται με τους μετανάστες' εξάλλου κι οι γονείς μου το ίδιο έκαναν. Το θέμα είναι αν αξίζει το ρίσκο με την έννοια των πιθανοτήτων επιτυχίας (στη ζωή). Πάντα ήθελα να πάω ή Αγγλία ή Γαλλία για μόνιμα γιατί πάντα είχα την πεποίθηση ότι σ'αυτές τις χώρες υπάρχει σοβαρότητα. Και το διαπίστωσα κιόλας σε Παρίσι και Στρασβούργο που έχω πάει. Της Αγγλίας τη σοβαρότητα τη διαπίστωσα μαθαίνοντας αγγλικά στο Βρετανικό Συμβούλιο στη Θεσσαλονίκη όπου πραγματικά έπαθα πλάκα με το πόσο τέλεια οργανώνουν οι Αγγλοι ακόμη κι από μακριά. Είναι πειθαρχημένοι, οργανωμένοι, σοβαροί, τέλος. Αλλά ποτέ δεν το τόλμησα όσο κι αν το σκεφτόμουν. Τώρα πια ο κόμπος έφτασε στο χτένι και με μουτζώνω που, ενώ τα κατάλαβα όλα μικρούλα, δεν έφυγα κι είχα ευκαιρία πχ να σπουδάσω έξω και το σκέφτηκα να το έκανα και να έψαχνα ευκαιρία να μείνω εκεί αλλά...δεν το τόλμησα. Συναισθηματικοί λόγοι; Δεν ξέρω. Και τώρα πια..στα 39 με μηδενικά προσόντα στην ουσία αφού δεν έχω εμπειρία σε διοικητικό πόστο δεν έχω μούτρα να ζητήσω δουλειά. Δεν είμαι 20 να πεις ότι θα αποκτήσω τώρα εξειδίκευση. Και να πω και το άλλο και μη με μουτζώσετε. Αισθάνομαι πως έχουμε γίνει σαν το "Αλβανός τουρίστας", ότι σα λαός δεν έχουμε κύρος πια έξω (εχθές μια εφημερίδα έγραφε ότι οι Γερμανοί μας θεωρούν κάτι άσχημο, δε θυμάμαι τι, νομίζω λαμόγια, και δε θέλουν πια να έρχονται εδώ για διακοπές κι όσοι έρθουν θα το κάνουν επειδή κάτι γίνεται με το τουριστικό σύστημα και δεν μπορούν να πάνε αλλού). Αυτά. Ελπίζω να μη σας ζάλισα και να μη σας στενοχώρεσα με την πίκρα που βγάζω για την Ελλαδίτσα μας κι ελπίζω να μπορέσει κάποιος να με φωτίσει/βοηθήσει.
Μετά από ένα τελικώς αστείο (σοβαρό όμως κατά τα άλλα...) επανέρχομαι με κάτι που πραγματικά είναι πολύ σοβαρό για'μένα. Προέκυψε σήμερα όλως τυχαίως. Οποιος γνωρίζει ας μου απαντήσει. Αν πάλι δε γνωρίζει, έχει καλώς. Α το θέμα το ανοίγω επειδή είδα άνοιξαν κι άλλοι παρόμοια. Αν τυχόν το ανοίγω σε λάθος ενότητα, συγχωρήστε με, δεν τα έχω μάθει ακόμη καλά τα κατατόπια του φόρουμ.
Θα θέσω το θέμα ως εξής. Είμαι σχεδόν 39, μόνη και χαροπαλεύω με τη ζωή εδώ και πρόσφατα είδα κόπους και θυσίες χρόνων να τινάζονται στον αέρα. Η αβεβαιότητα είναι στο πετσί μου πια κι όπως πολλοί σκέφτομαι να φύγω. Εφόσον βρω βέβαια κάτι καλό. Δε θέλω να πάω Παρίσι ή Λονδίνο και να ζω εκεί την ίδια ανασφάλεια.
Στα χέρια μου δεν έχω τίποτα σίγουρο. Μόνο μια αγγελία για το Παρίσι από ελληνική επιχείρηση που έχει υποκατάστημα εκεί. Φυσικά δεν ξέρω καν αν θα με θέλουν αλλά ας πούμε ότι με ήθελαν. Αξίζει; Μπορώ να εμπιστευτώ Ελληνες αφήνοντας τη χώρα μου; Πραγματικά, αν ήταν Γάλλοι, θα εμπιστευόμουν. Και τι μισθό θα μου δώσουν; Γαλλίας ή Ελλάδας; Ασφάλιση θα έχω κι αν ναι θα μπορώ μια μέρα να πάρω σύνταξη από το γαλλικό κράτος; Και πες κλείνει η επιχείρηση. Τι θα κάνω; Θα έχω εναλλακτικές εκεί με την έννοια του να βρω άλλη δουλειά; Γιατί, αν αφήσω χώρα (μέχρι στιγμής έχω αφήσει την πόλη μου κι ακόμη το φυσάω), θα πάω για πάντα. Με τους Γάλλους δεν έχω πρόβλημα. Ισα ίσα είναι πολύ γαμ..άτοι σε αντίθεση με ό,τι ακούγεται κι ούτε με πειράζει κι ούτε θα μου λείψει η ελληνικός ήλιος ή οι θάλασσές μας τις οποίες τελευταία ψιλοαποφεύγω γιατί έχω πειστεί για την οικολογική καταστροφή. Και με τους Ελληνες, ναι, έχω πρόβλημα΄συνεπώς πραγματικά δε με πειράζει ν'απομακρυνθώ από τη χώρα μου. Αγκάθι βέβαια οι γονείς αλλά έτσι γίνεται με τους μετανάστες' εξάλλου κι οι γονείς μου το ίδιο έκαναν. Το θέμα είναι αν αξίζει το ρίσκο με την έννοια των πιθανοτήτων επιτυχίας (στη ζωή). Πάντα ήθελα να πάω ή Αγγλία ή Γαλλία για μόνιμα γιατί πάντα είχα την πεποίθηση ότι σ'αυτές τις χώρες υπάρχει σοβαρότητα. Και το διαπίστωσα κιόλας σε Παρίσι και Στρασβούργο που έχω πάει. Της Αγγλίας τη σοβαρότητα τη διαπίστωσα μαθαίνοντας αγγλικά στο Βρετανικό Συμβούλιο στη Θεσσαλονίκη όπου πραγματικά έπαθα πλάκα με το πόσο τέλεια οργανώνουν οι Αγγλοι ακόμη κι από μακριά. Είναι πειθαρχημένοι, οργανωμένοι, σοβαροί, τέλος. Αλλά ποτέ δεν το τόλμησα όσο κι αν το σκεφτόμουν. Τώρα πια ο κόμπος έφτασε στο χτένι και με μουτζώνω που, ενώ τα κατάλαβα όλα μικρούλα, δεν έφυγα κι είχα ευκαιρία πχ να σπουδάσω έξω και το σκέφτηκα να το έκανα και να έψαχνα ευκαιρία να μείνω εκεί αλλά...δεν το τόλμησα. Συναισθηματικοί λόγοι; Δεν ξέρω. Και τώρα πια..στα 39 με μηδενικά προσόντα στην ουσία αφού δεν έχω εμπειρία σε διοικητικό πόστο δεν έχω μούτρα να ζητήσω δουλειά. Δεν είμαι 20 να πεις ότι θα αποκτήσω τώρα εξειδίκευση. Και να πω και το άλλο και μη με μουτζώσετε. Αισθάνομαι πως έχουμε γίνει σαν το "Αλβανός τουρίστας", ότι σα λαός δεν έχουμε κύρος πια έξω (εχθές μια εφημερίδα έγραφε ότι οι Γερμανοί μας θεωρούν κάτι άσχημο, δε θυμάμαι τι, νομίζω λαμόγια, και δε θέλουν πια να έρχονται εδώ για διακοπές κι όσοι έρθουν θα το κάνουν επειδή κάτι γίνεται με το τουριστικό σύστημα και δεν μπορούν να πάνε αλλού). Αυτά. Ελπίζω να μη σας ζάλισα και να μη σας στενοχώρεσα με την πίκρα που βγάζω για την Ελλαδίτσα μας κι ελπίζω να μπορέσει κάποιος να με φωτίσει/βοηθήσει.
