Γαλλία Νίκαια Ρεμπέτισσα....!

[tomaxxx]

Αφορμή για το ταξίδι στη Νίκαια της Γαλλίας ήταν το αφηρημένο ραντεβού που δόθηκε σε ένα μαγειρείο των εξαρχείων το καλοκαίρι του 2011 επ' αφορμή της μετακόμισης λόγω μεταπτυχιακού ενός καλού φίλου στη Νις.
Ο καιρός περνούσε αλλά οι υποχθόνιες χαοτικές δυνάμεις συστηματικά προετοίμασαν το ταξίδι και μια βδομάδα μετά την τσικνοπέμπτη μέσω Γενέυης προσγεωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Νις.
Βρήκαμε εύκολα το απλό λιτό και οικονομικό μα παρ' όλα αυτά κεντρικό ξενοδοχείο μας. Αφήσαμε τα μπαγκάζια μας κι είπαμε στη ρεσεψιόν να μας φωνάξει ένα ταξί για να προλάβουμε το λάιβ με "ελληνικά ρεμπέτικα βαριά και χασικλίδικα" που είχε διοργανωθεί σε ένα στούντιο σε κάποιο άλλο σημείο του κέντρου και το οποίο είχε διοργανώσει ο φίλος μας μαζί με εκτάκτως αφιχθείσες ρεμπέτικες δυνάμεις από πάτρα και Αθήνα. Το event είχε συγκεντρώσει και αρκετούς έλληνες της Νίκαιας αλλά και αρκετούς Γάλλους οι οποίοι έδειχναν μαγεμένοι απ' τις ρεμπέτικες μελωδίες διανθισμένες με εξηγήσεις για τη δύσκολη εποχή του ρεμπέτικου στην Ελλάδα αλλά και για την τωρινή κατάσταση με όλο αυτό το κλίμα γενικευμένης αναταραχής που στο εξωτερικό μεταφέρεται με τελείως άλλο πρίσμα.
Η φραγκοσυριανή σήμανε τη λήξη της συναυλίας αλλά κανείς δεν έφευγε. Παρόλα αυτά ο χώρος έπρεπε να κλείσει, η κομπανία είχε σκάσει απ' την απαγόρευση καπνίσματος κι αυτό που ακολούθησε θα μείνει για πολλά χρόνια χαραγμένο στη μνήμη των Νικαιωτών.
Μπροστά το μπουζούκι κι η κιθάρα κι ένα πλήθος που ακολουθούσε και συνεχώς πλήθαινε αρχίσαμε να περπατάμε τραγουδώντας και παίζοντας μουσική στους κεντρικούς δρόμους της Νίκαιας. Τυχαίοι έλληνες κάτοικοι ή εκδρομείς που μας συναντούσαν πάθαιναν σοκ ακούγοντας ένα κινούμενο μπουλούκι να τραγουδάει "σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία". ενώ η παρουσία αστυνομικών που μην ξέροντας τι ακριβώς είναι όλο αυτό γινόταν εντονότερη με αποτέλεσμα κάτι τρελλαμένοι απ' το μπουλούκι να αρχίσουν το "μάγκες πιάστε τα γιοφύρια...etc". Οι αστυνομικοί χαμογελούσαν, χαμογελούσαμε κι εμείς και η ελληνική ανυπακοή μόλις είχε καταφθάσει στην πλατεία δικαστηρίων στην καρδιά της παλιάς πόλης που εκείνη την ώρα έσφυζε από ζωή. Κάποιοι Γάλλοι φίλοι μας μας ενημέρωσαν πως όπου νάναι θα μας διώξει η αστυνομία κι έτσι μας ανάγκασαν να καταστρώσουμε σχέδιο άμεσης αντίστασης. Συρτό, καλαματιανό, χασαποσέρβικο, ζεμπεκιές και κρητικά όρθωσαν τείχος αντίστασης και άνθρωποι απ' όλες τις φυλές ντόπιοι και τουρίστες έκαναν έναν μεγάλο χορευτικό κλοιό προστασίας που δεν άφηνε την παραμικρή υπόνοια εκδίωξής μας απ' την πλατεία. Οι έλληνες κάτοικοι της Νίκαιας ήταν συγκινημένοι που και μπορούσαν και το ζούσαν όλο αυτό. Η Νίκαια μόλις είχε καταληφθεί, και το επόμενο τριήμερο που θα παραμέναμε ήταν προφανές ότι τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο....

 

• 1
• 2
• 3

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 3

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Nedelja]

Καταρχήν καλώς ήρθες...κατά δεύτερον πολύ δυναμικό πρώτο μήνυμα στο forum, αν θες γράψε μας και τίποτα άλλο για το ταξίδι σου, αν και το σκηνικό με το ''τούτοι οι μπάτσοι που ρθαν τώρα'' νομίζω είναι αρκετό...

 

[Sailor Moon]

Οπα,τι ιστορια ειναι αυτη;;;Για πες για πες!!

 

[tomaxxx]

Καθότι νέος στο φόρουμ μάλλον έστειλα σε λάθος μέρος το πρώτο κομμάτι της ιστορίας που γράφω. Πιστεόντας στη δύναμη του διαχειριστή συνεχίζω μάλλον σε σωστά εδάφη πλέον με το δεύτερο μέρος.
Μετά λοιπόν από μια ανατρεπτικότατη βραδιά που συνεχίστηκε με χορό και τραγούδι (και παράνομα αγορασμένες μπύρες από μαροκινούς τυλιγμένες σε μαύρες σακκούλες) το ξενοδοχείο μας προσέφερε αυτό ακριβώς για το οποίο το νοικιάσαμε. Έναν ξεκούραστο ύπνο. Την επομένη το πρωί, (Σάββατο) ορμήσαμε να ανακαλύψουμε την παλιά πόλη. Μετά την επαναλαμβανόμενη δικιά μου γκρίνια σχετικά με το πως ζούνε οι άνθρωποι χωρίς φραπέ και την σύντομη ανάπτυξη θεωριών σχετικά με την απόλυτη δύναμη του, αράξαμε σε ένα απο τα πολλά υπαίθρια καφέ που πολύ σύντομα έγινε μπύρα κι άλλη μπύρα, μια γύρα ακόμα, που ναι ο σερβιτόρος, έλα τα επόμενα δικά μου, ρε θυμάται κανεις που ναι το ξενοδοχείο, έλα μια τελευταία για το καλώς βρεθήκαμε. Οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο και λόγω καρναβαλιού κέφι χαρά και ανεμελιά.
(Ακολουθεί μικρό υποκεφάλαιο με θέμα ΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ στο οποίο περιγράφονται και αναλύονται τα πραγματικά συναισθήματα που σου γεννιούνται μπαίνοντας σε οποιοδήποτε φούρνο της Νίκαιας)
ΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ
Οι φούρνοι της Νίκαιας είναι έργα τέχνης. Η κατάρα του υπέρβαρου, η ευτυχία του λιχούδη, το οργασμικό χαμόγελο του γλυκοεξαρτημένου. Μετά τις τρεις πρώτες επισκέψεις, ειλικρινά θέλεις να επιστρέψεις ελλάδα και να κλείσεις όλα αυτά τα ακαλαίσθητα άσχημα, βαρετά και αντιαισθητικά "πρατήρια άρτου". Προσεγμένα, μυρωδάτα, όμορφα και νόστιμα, ροδακινάτα και μαρεγκάτα, χαμογελαστά ευγενέστατα και αστεία σε προκαλούν να μπάινεις και να ξαναμπάινεις.
(Τέλος υποκεφαλαίου ΟΙ ΦΟΥΡΝΟΙ στο οποίο ελπίζω να έγιναν αντιληπτά τα συναισθήματα)
Για το βράδυ του Σαββάτου ο φίλος μας, μας ενημέρωσε πως θα ξεκινούσαμε μια μεγάλη πολυεθνική παρέα για το χωριό "saorge" στις παρυφές των άλπεων στα γαλλοιταλικά σύνορα. Κάπου εκεί λέει μας είχανε καλέσει σε ένα μέρος χαμένο στη μέση του πουθενά σε ένα μικρό χωριό που ζούσε κάποιος
ελληνας και είχε κανονίσει να παίξει η κομπανία για τους κατοίκους του χωριού. Ήταν βέβαια η μέρα του κεντρικού καρναβαλιού και βλέποντας ανθρώπους απ' όλη την επαρχία να καταφθάνουν και ανθρώπους να χορεύουν στο δρόμο δεν είμασταν και τόσο σίγουροι ότι θέλαμε να πάμε. Μαζευτήκαμε στην πλατεία Γκαριμπάλντι μια τεράστια πλατεία γεμάτη κόσμο που θα ξεκινούσε το κονβόι μας. Αφού το πήραμε απόφαση είπαμε πάμε μιας που η συναυλία δεν μπορούσε να ακυρωθεί και στην τελική δεν είχαμε έρθει για να παρακολουθήσουμε μια παρέλαση αρμάτων και μάλιστα με εισιτήριο!
Καθώς περιμέναμε την οχηματαποστολή που θα μας μεταφέρει σε "μία ώρα περίπου" στο χωριό, ακούσαμε φωνές διαδήλωσης. Λες κι είμαστε στο σύνταγμα ένα πράγμα και στην αρχή υποθέσαμε πως θα είναι καμιά ομάδα του καρναβαλιού. Ήταν όμως όντως διαδήλωση περίπου 100 ανθρώπων νέων στην πλειοψηφία τους, που διαδήλωναν ενάντια στην ACTA και την επιβολή ελέγχου στο διαδίκτυο φορώντας όλοι μάσκες του V for Vendetta. Σύνταγμα Νίκαια λοιπόν ένα πανό δρόμος κι εννοείται πως κατά τη διάρκεια της αναμονής μας ενωθήκαμε με τον κόσμο της διαδήλωσης ενώ οι Γάλλοι φίλοι μας είχαν μείνει έκπληκτοι από τη σύμπτωση. "Μας φέρατε την ελλάδα κανονικά".
Τα γέλια όμως μας κόπηκαν μόλις κατέφθασε ο στόλος που θα μας μετέφερε... Δύο κανονικά αυτοκίνητα κι ένα οπελ τριαντα πέντε χρονών (που σίγουρα έκρυβε χρόνια) με νερά να στάζουν απ' το ψυγείο κι ο οδηγός του ένας καταπληκτικός μποέμ τύπος να μας καλωσορίζει χαμογελαστός βάζοντας νερό στο ψυγείο. Σε δύο λεπτά ενημερωθήκαμε πως το τρίτο όχημα (το μποέμικο) δεν ήταν αποκριάτικο άρμα αλλά το όχημα που θα μετέφερε ειδικά εμάς τους τέσσερις ως το χωριό (το "μια ώρα περίπου"). Αποφασίσαμε να "σπάσει" η παρέα μας για να χουμε κάποιον να μας θυμάται και με ιδρώτα στους κροτάφους ακούσαμε τον Ζόραν να εκκινεί την μίζα του αυτοκινήτου. Ξαναακούσαμε τον ζόραν να επανεκκινεί τη μίζα του αυτοκινήτου. Την τρίτη φορά ένα "γαμώτο πήρε" που εκστομίστηκε απ' την παρέα μας εξανέμιζε κάθε ελπίδα να βγούμε γρήγορα φιλόντας το τσιμέντο της πλατείας γκαριμπάλντι. Η χαμογελαστή φάτσα του νικαιοθρεμμένου μποέμ νέου φιλου μας και η ανώφελη ερώτηση του "εβριμπόντι όκει:" 'εμοιαζαν πολύ με το σάουντρακ του "έχετε γειά βρυσούλες". Το ταξίδι στη γαλλική επαρχία 'εμοιαζε πλέον με ταξίδι στο κέντρο της γης....

 

[getxowoman]

Οκ, συγχωνευτηκαν τα 2 θεματα σου. Μπορεις να συνεχισεις καθε κεφαλαιο που θα γραφεις, πατωντας απαντηση.

 

[Ivana]

και εγώ σε καλωσορίζω! Μπράβο για την ιστορία σου! Την καλύτερη αρχή επέλεξες!!!! Συνέχισε!

 

[tomaxxx]

ΝΙΚΑΙΑ ΡΕΜΠΕΤΙΣΣΑ

Όταν κρατιέσαι απ' τα μπροστινά καθίσματα για να μην εκτιναχθεις απ' τις πίσω παλιές πόρτες ενός αυτοκινήτου αντίκα που αγκομαχα να ανέβει τις άλπεις παρακαλάς κάτι να χαλάσει. Κι ας μείνεις στη μέση του πουθενά με χιόνι έξω. Κι ας περπατήσουμε ως το Μόντε Κάρλο με τα πόδια.
Όταν προσπαθείς να θυμηθείς μια προσευχή ελπίζεις αν υπάρχει ανώτερη δύναμη να σε καταλάβει και να σε συγχωρέσει που ακολούθησες το δρόμο του υλισμού. Όταν πατάς αόρατα φρένα (εις τριπλούν) στα πίσω καθίσματα ενός όπελ και ανοιγεις την κάμερα όχι για να τραβήξεις τα υπέροχα μεσαιωνικά χωριά αλλά τα τελευταία μηνύματα για όσους αγαπάς θα προτιμούσες να είσαι όπουδήποτε αλλού.
Η αδρεναλίνη εξαντλήθηκε απ' τον οργανισμό στο άψε σβήσε. Μόλις κιόλας θυμηθήκαμε μια λεπτομέρεια για τον οδηγό ("ρε συ αυτός δεν είναι που έπεφτε χθες κάτω μεθυσμένος στην πλατεία;") μικρές δόσεις τρόμου συσσωρεύτηκαν στο πίσω μέρος.
Υπερβολές θάλεγε κάποιος. "Ξέρει καλά το δρόμο θα λεγε". Το ειπαμε κι εμείς μέχρι που χαθήκαμε.
Ας μην κουράσω όμως άλλο με αυτό το μικρό υπόταξίδι τρόμου μέσα στο ταξίδι.
Μετά από 2 ώρες φτασαμε στο χωριό (το "μια ώρα περίπου"). Ζωντανοί.
Τη λεπτομέρεια του γυρισμού την αφήσαμε για μετά. Προς το παρόν είμαστε μέσα στο δάσος σε πολύ μεγάλο υψόμετρο, σκοτεινιά κι αντάρα. Και χωριό δεν βλέπουμε. Φακός στο ένα χέρι, μπουζούκι στο άλλο και προχωράμε. Σκέφτομαι πώς τα καταφέραμε κι από ένα πολύβουο καρναβάλι που σχεδιάσαμε έχουμε καταλήξει σαν κυνηγοί σε καρτέρι στο πάπιγκο. Κάποια φώτα αρχίζουν και φαίνονται μετά από πεζοπορία σε ένα οίκημα που μοιάζει με μαντρί.
Επιτέλους φτάσαμε σε ένα μεταμοντέρνο σαλέ γεμάτο κόσμο ("απο που ήρθαν όλοι αυτοί;") που μας υποδέχεται με αγκαλιές και σταυροφιλήματα και ένα τεράστιο μοναστηριακό πάγκο γεμάτο ντόπιες λιχουδιές τυριά γλυκά και κρασιά, όλα φτιαγμένα απ' τους κατοίκους.Τέλεια.Τελεία και παυλα.
Η συναυλία θα άρχιζε σε μισή ώρα. Προλαβαίναμε να φάμε. Προτιμήσαμε να μεθύσουμε για να διώξουμε τον φόβο.
Οι οικοδεσπότες ήταν όλοι φιλέλληνες με την γνήσια κι ανθρώπινη έννοια του όρου κι όχι την εθνική. Μας εξήγησαν πως κάποιοι απ' αυτούς ζούσαν στην ελλάδα την περίοδο της δικτατορίας "κι έτσι μάθαμε το ρεμπέτικο. Σε δωμάτια με σβησμένο φως για να μην μας βρίσκει η αστυνομία ακούγαμε ρεμπέτικα και διαβάζαμε ποίηση. Η αλητεία της εποχής μας". Μας σηκώθηκε η τρίχα μ αυτή τη συνάντηση και η συγκίνηση έφτασε στο ζενίθ όταν άρχισαν να τραγουδάνε κάποια τραγούδια στα ελληνικά.
Η συναυλία έγινε σε ένα πανέμορφο μεγάλο δωμάτιο με χαλιά παντού και μαροκινό στυλ.
Η εμπειρία ήταν συγκλονιστική. Είμασταν στη μέση του πουθενά εκστασιασμένοι, μεθυσμένοι και καταγοητευμένοι απ τη φιλοξενία. Όλα όσα ζούσαμε ήταν μοναδικά κι ήξερες πως δεν θα επαναληφθούν ποτέ. Μια ζεμπεκιά λοιπόν τη ρίξαμε όλοι κι όλοι άρχισαν να χορεύουν σε ένα πανέμορφο από κάθε άποψη βράδυ.
Αποχαιρετιστήκαμε σε βαθιά συγκίνηση και αφού καταφέραμε να αποσπάσουμε το τιμόνι απ τα χέρια του Ζόραν (ο οποίος ήταν τύφλα εννοείται) σιγά σιγά είδαμε από μακριά τα φώτα της Νίκαιας πιό μαγικά από ποτέ.
Που να φανταζόμασταν ότι την επομένη θα βρισκόμασταν εν μέσω επεισοδίων με δακρυγόνα και συλλήψεις στο κέντρο της Νίκαιας. Ναι το είπαμε. Σ αυτή την πόλη τίποτα δεν θα έμενε ίδιο.
Η παράθεση φωτογραφιών και βίντεο απ' όλα αυτά τα γεγονότα θα γίνει μόλις καταφέρω να βρω πως γίνεται....

 

[Nedelja]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες- Ευρώπη.