polkan
Member
- Μηνύματα
- 8
- Likes
- 46
Πρόλογος
Καλοκαίρι 2021, απόγευμα στην αυλή του σπιτιού μας, πήραμε την απόφαση μετά από πολλές γενικές και αόριστες αναφορές των προηγούμενων χρόνων να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Η γυναίκα μου έχει συγγενείς στη Πενσυλβάνια και πολλές φορές μου έλεγε να πάμε να δούμε τη θεία της. Το έλεγε αλλά νομίζω ούτε η ίδια δεν το πίστευε! Ο γιος μου, 15 ετών, ξετρελάθηκε. Αφού λοιπόν το αποφασίσαμε και το τοποθετήσαμε χρονικά μετά το κλείσιμο των σχολείων της ερχόμενης χρονιάς, ξεκίνησε μια μεγάλη προετοιμασία για το ταξίδι αυτό που ακόμα και τώρα που ολοκληρώθηκε, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το έζησα!
Όσον αφορά τη προετοιμασία:
Ένας φίλος και μέλος του travelstories, μου σύστησε να διαβάσω σχετικά άρθρα στο forum για να πάρω ιδέες. Δεν το γνώριζα μέχρι τότε το forum. Θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη συμβουλή που μου έδωσε κάποιος σχετικά με το ταξίδι. Έπεσε πολύ διάβασμα
. Κάποιες ιστορίες τις διάβασα πολλές φορές. Μέσα από τις εμπειρίες των υπόλοιπων μελών σχεδίασα το δικό μου ταξίδι. Επίσης να αναφέρω ότι ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού μου αποφασίστηκε μετά από την ανάγνωση της ιστορίας της συμφορουμίτισας @tzenipan την οποία και ευχαριστώ πολύ 
γιατί εξαιτίας της επισκέφθηκα και το Μαϊάμι.
1) Έκδοση διαβατηρίων: Το ταξίδι μας το υπολογίζαμε μετά το κλείσιμο των σχολείων, γύρω στον Ιούνιο – Ιούλιο. Τα διαβατήρια τα εξέδωσα από το Δεκέμβρη. Συνήθως, αν δεν έχεις ήδη διαβατήριο, το εκδίδεις όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ταξίδι σου καθώς έχει διάρκεια 5 έτη και δεν υπάρχει λόγος να το βγάλεις πολύ νωρίς και να χάνεις το χρόνο της διάρκειας του. Χρειάζεται περίπου μία εβδομάδα για να εκδοθεί.
2) Αίτηση για ESTA: Τα τελευταία χρόνια, η VISA για την είσοδο στις ΗΠΑ έχει καταργηθεί για τους Έλληνες πολίτες. Αντί αυτής όμως υποχρεούται όποιος θέλει να ταξιδέψει στις ΗΠΑ να κάνει αίτηση για ESTA (Electronic System for Travel Authorization). Είναι μία αίτηση που υποβάλεις ηλεκτρονικά στην ηλεκτρονική διεύθυνση Official ESTA Application Website, U.S. Customs and Border Protection. Εγώ έκανα την αίτηση στις 6/1/22 και η έγκριση ήρθε σε 1 ώρα περίπου από την υποβολή της. Η έγκριση για είσοδο στις ΗΠΑ διαρκεί δύο χρόνια από τη στιγμή που λαμβάνεις το mail επιβεβαίωσης οπότε την έκανα πριν κάνω οποιοδήποτε άλλο έξοδο. Να είμαστε σίγουροι!!!
3) Κρατήσεις εισιτηρίων: Μετά από αρκετή έρευνα διαπίστωσα ότι η καλύτερη χρονικά στιγμή για να αναζητήσεις και να εκδόσεις εισιτήρια για υπερατλαντικό είναι 4-5 μήνες πριν το ταξίδι. Έψαχνα συνεχώς για να παρακολουθώ τις τάσεις των τιμών των εισιτηρίων αλλά δεν έβγαλα εισιτήρια πριν το Γενάρη. Τελικά η τύχη μου χαμογέλασε. Μέσω του site της Aegean έψαξα πτήσεις με εξαργύρωση μιλίων του προγράμματος Miles & Bonus και βρήκα εισιτήρια από Μαϊάμι-Αθήνα με 14,67 € και για τους τρεις μας. (Κάτι λιγότερο από 5€ το άτομο). Η πτήση ήταν με τη United με μία στάση στο Newark της Νέας Υόρκης. Αφού είχα τα εισιτήρια της επιστροφής άρχισα να ψάχνω και τα εισιτήρια του πρώτου ταξιδιού. Τελικά έβγαλα με την Turkish μέσω Κωνσταντινούπολης στα 330 €/άτομο. Συνολικά τα εισιτήρια μου κόστισαν 1291€ επειδή πλήρωσα και επιλογή θέσης στα δύο υπερατλαντικά ταξίδια. Οι ημερομηνίες του ταξιδιού ήταν 21 Ιουνίου – 12 Ιουλίου.
4) Ξενοδοχεία: Μετά την έκδοση των εισιτηρίων είχα πλέον τις ημερομηνίες, έτσι ξεκίνησα να ψάχνω για ξενοδοχεία στη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον και το Μαϊάμι. Στη Πενσυλβάνια θα μέναμε στους συγγενείς. Καθώς το ταξίδι ήταν σε πέντε μήνες και οι εποχές μας είναι λίγο αβέβαιες, επέλεξα ξενοδοχεία που είχαν δωρεάν ακύρωση και έκανα κράτηση για όλες τις περιοχές που θα επισκεπτόμουν από το Γενάρη. Έτσι είχα και το δικαίωμα ακύρωσης αν έβρισκα κάτι φθηνότερο στη πορεία. Με εξαίρεση την Ουάσιγκτον που οι τιμές ήταν λίιιγο καλύτερες, Νέα Υόρκη και Μαϊάμι ήταν αρκετά υψηλές. Στη Νέα Υόρκη απέφυγα το Manhattan για λόγους οικονομικούς και βρήκα ένα ξενοδοχείο στο Queens (LIC PLAZA HOTEL). Πολύ καλό ξενοδοχείο και το καλύτερο ήταν ότι είχε δύο στάσεις μετρό αρκετά κοντά από τις οποίες περνούσαν πέντε διαφορετικές γραμμές και σε πήγαιναν όπου ήθελες χωρίς να χρειάζεται να αλλάζεις τραίνα. Ουάσιγκτον μείναμε πίσω από τον λευκό οίκο (HAYAT PLACE WASHINGTON DC/WHITE HOUSE). Πολύ καλή τοποθεσία. Στο Μαϊάμι επιλέξαμε να μείνουμε στο South beach, στην art deco περιοχή, εκεί που γίνεται όλος ο χαμός (AVALON HOTEL). Οι κρατήσεις έγιναν προς τα τέλη Ιανουαρίου για Ιούνιο και Ιούλιο. Λίγο πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας, έκανα ξανά μία έρευνα για τις ίδιες ημερομηνίες στα ίδια ξενοδοχεία. Κέρδισα συνολικά περίπου 1000€ επειδή είχα κάνει τις κρατήσεις νωρίτερα. Να σας ενημερώσω επίσης ότι στα ξενοδοχεία της Ουάσιγκτον και του Μαϊάμι με το check in μου κράτησαν εκτός του συμφωνημένου ποσού της αμοιβής του ξενοδοχείου και ένα ποσό ως εγγύηση για τυχόν ζημιές που θα προκληθούν στα δωμάτια. Στην Ουάσιγκτον με το check out αποδεσμεύτηκε άμεσα το ποσό της εγγύησης από τη κάρτα μου, στο Μαϊάμι χρειάστηκε να περάσουν 15 ημέρες για να αποδεσμευτεί το ποσό!
5) Ταξιδιωτική ασφάλεια: Οι υπηρεσίες υγείας στην Αμερική είναι απλησίαστες. Αν σου συμβεί κάτι και χρειαστεί να επισκεφθείς νοσοκομείο, όσο μικρό και αν είναι αυτό, θα χρειαστεί να πουλήσεις κανένα νεφρό για να καλύψεις τα έξοδα της περίθαλψης σου
. Έψαξα αρκετά και βρήκα πολλές στο διαδίκτυο. Προσοχή όμως γιατί κάποιες από αυτές, ενώ σου επιτρέπουν να κάνεις την ασφάλιση, καλύπτουν μόνο κατοίκους από συγκεκριμένες χώρες. Το αν θα σε καλύψουν όταν χρειαστεί είναι ένα ερωτηματικό!! Εγώ κατέληξα στην True Traveller True Traveller Insurance for Backpackers and Adventure Travellers την οποία τελικά δεν την χρειάστηκα. Ωστόσο δεν το μετάνιωσα και συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον πραγματοποιεί ταξίδια προς ΗΠΑ να κάνει μια ταξιδιωτική ασφάλεια.
6) Εισιτήρια για αξιοθέατα: Στη Νέα Υόρκη υπάρχει πληθώρα μνημείων, παρατηρητηρίων, αξιοθέατων και τα περισσότερα, αν όχι όλα, έχουν είσοδο. Καλό είναι πριν κάποιος επισκεφτεί τη πόλη να αποφασίσει τι θέλει να δει και να αγοράσει ένα πακέτο εισόδων σε αξιοθέατα που προσφέρουν ικανοποιητική έκπτωση. Εγώ αγόρασα το CityPASS (Official New York CityPASS® and New York C3™ | Which One Is Right For You?). Βγήκα σίγουρα κερδισμένος, ωστόσο θα πρέπει να έχετε υπόψη ότι εκδίδοντας το CityPASS ή κάποιο άλλο πακέτο, χάνεται το δικαίωμα επιλογής ναύλου ανά αξιοθέατο. Για να γίνω πιο κατανοητός στο άγαλμα της ελευθερίας υπάρχουν τρεις διαφορετικοί ναύλοι, ο general admission με τον οποίο πας απλώς στο νησί και βλέπεις το άγαλμα εξωτερικά, ο pedestal που σου επιτρέπει να ανέβεις εσωτερικά τη βάση του αγάλματος μέχρι τα πόδια του και τέλος ο crown που σου επιτρέπει να ανεβείς μέχρι το στέμμα του αγάλματος. Εκδίδοντας το CityPASS η πρόσβαση που έχεις είναι general admission. Δεύτερο παράδειγμα: Στο Empire State Building το εισιτήριο που εκδίδεις με το CityPASS σου δίνει το δικαίωμα να επισκεφτείς το κτήριο την ημέρα και ξανά το βράδυ της ίδιας ημέρας. Όχι όμως την ώρα του ηλιοβασιλέματος που η είσοδος είναι πιο ακριβή. Επίσης σου επιτρέπει να επισκεφθείς το παρατηρητήριο του 86ου ορόφου αλλά όχι αυτό του 102ου ορόφου. Συμφέρει κατά τη γνώμη μου το CityPASS αλλά κοιτάξτε καλά τις λεπτομέρειες του κάθε ναύλου για να ξέρετε τι κρατήσεις κάνετε. Τέλος, να ενημερώσω ότι αν αγοράσεις κάποιο πακέτο, CityPASS ή άλλο, δεν μπαίνεις αυτόματα στα αξιοθέατα αλλά πρέπει να μπεις ηλεκτρονικά και να αγοράσεις εισιτήρια τα οποία στη πληρωμή βάζεις το κωδικό του CityPASS και δεν πληρώνεις ξανά.
7) Covid-19 και εμβολιασμός: Στο check in των εισιτηρίων στην Αθήνα μας ζήτησαν τα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Στο υπόλοιπο τμήμα του ταξιδιού καθώς και σε όλο το διάστημα της παραμονής μας στην Αμερική μας ζήτησαν να φορέσουμε μάσκα μόνο μέσα στα μουσεία και στη θεατρική παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Broadway. Πουθενά αλλού δεν μας ζήτησαν πιστοποιητικά ή μάσκες! Λες και ο Covid δεν υπήρξε ποτέ!
8) Επικοινωνία με Ελλάδα
: Όσον αφορά την επικοινωνία με την Ελλάδα, αφού δεν είχα ενεργοποιήσει το roaming, καθώς οι χρεώσεις είναι απαγορευτικές, γινόταν μέσω διαδικτύου με εφαρμογές όπως viber, messenger κτλ. Για να μπορούμε να επικοινωνήσουμε με όσους δεν χειρίζονται τέτοια μέσα ενεργοποίησα το viber out, ένα πρόγραμμα το οποίο σου επιτρέπει να επικοινωνείς με σταθερά και κινητά σε πολλές χώρες του κόσμου μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ και η Ελλάδα. Είχε και μία εβδομάδα δωρεάν δοκιμή και στη συνέχεια 6€/μήνα και μπορείς να μιλάς απεριόριστα. Η μόνη δέσμευση είναι ότι έπρεπε να έχεις ίντερνετ για να λειτουργεί.
Πριν αρχίσω να περιγράφω τι είδαν τα ματάκια μας
θα αναφερθώ σε ένα πρόβλημα που αντιμετώπισα, μήπως και σωθεί κανένας άλλος συμφορουμίτης ταξιδιώτης.
Το σχέδιο μου ήταν με την άφιξη στην Νέα Υόρκη να αγοράσω μια κάρτα SIM για το κινητό μου τηλέφωνο, στην οποία θα έβαζα κυρίως δεδομένα για να έχω χάρτες κτλ στο κινητό μου ανά πάσα στιγμή. Από την έρευνα μου συμπέρανα ότι η εταιρεία T-Mobile έχει πολύ καλά πακέτα που αναφέρονται ειδικά σε τουρίστες. Την πρώτη μου ημέρα στην ονειρεμένη αυτή πόλη επισκέφθηκα ένα κατάστημα της εταιρείας αυτής όπου ο υπάλληλος σκάναρε το IMEI του κινητού μου και μου ανακοίνωσε ότι δυστυχώς το κινητό μου έχει περιορισμένη συνδεσιμότητα στο αμερικάνικο δίκτυο και μου συνέστησε να μην αγοράσω κάρτα αφού στην ουσία δεν θα είχα καθόλου καλές υπηρεσίες. Δοκίμασα και το κινητό της γυναίκας μου που ήταν πολύ πιο καινούργιο από το δικό μου με τα ίδια αποτελέσματα. Ήταν και τα δυο Xiaomi και σκέφτηκα μιας και οι Αμερικάνοι δεν είναι πολύ «φίλοι» με τη μάρκα, να δοκιμάσω και του γιου μου που ήταν Samsung. Δυστυχώς και σε αυτή τη περίπτωση το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι τα κινητά λειτουργούν σε διαφορετικές μπάντες στην Ευρώπη και διαφορετικές στην Αμερική, είναι διαφορετικές οι προδιαγραφές τους. Αν λοιπόν το κινητό σας δεν είναι global version πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσετε το ίδιο πρόβλημα και εσείς. Ρώτησα και σε άλλη εταιρεία, την at&t με ίδια και χειρότερα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα με ρώτησαν από που είμαι και όταν είπα Ελλάδα δεν μπήκαν στο κόπο να ασχοληθούν παραπάνω. Έφαγα άκυρο πανηγυρικό. Ένας τρόπος να ελέγξετε αν το κινητό σας έχει προσβασιμότητα στο αμερικανικό δίκτυο είναι ο εξής: Βρίσκετε το ΙΜΕΙ της συσκευής σας (Το γράφει πάνω στο κουτί του κινητού ή εναλλακτικά πληκτρολογείτε *#06# και εμφανίζεται στην οθόνη του κινητού σας), στη συνέχεια επισκέπτεστε τη σελίδα της T-Mobile στο σύνδεσμο https://www.t-mobile.com/resources/bring-your-own-phone, βάζετε το IMEI στο αντίστοιχο κουτάκι και ελέγχετε αν έχει προσβασιμότητα ή όχι. Η εναλλακτική που μου πρότειναν ήταν να αγοράσω ένα φθηνό αμερικάνικο κινητό περίπου στα 150 δολάρια και να βάλω εκεί κάρτα SIM και το ανάλογο πλάνο για δεδομένα. Συνολικά, κινητό, κάρτα SIM και το πλάνο με τα δεδομένα θα φτάναμε κοντά στα 250 δολάρια. Το θέμα είναι ότι το κινητό αυτό δεν θα δούλευε μετά στην Ελλάδα. Να ενημερώσω βέβαια ότι για τη Νέα Υόρκη το να μην έχει κάποιος internet δεν είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα καθώς σε διάφορα σημεία της πόλης έβρισκες δωρεάν δίκτυο. Έξω από κάθε Starbucks, που είχε πάρα πολλά καταστήματα, έξω από κάθε κατάστημα at&t αλλά και σε άλλα σημεία υπάρχει ελεύθερο δίκτυο, οπότε βολευόμασταν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τελικά δεν έκανα τίποτα από όλα αυτά, οπότε ίντερνετ είχα μόνο στο ξενοδοχείο και για τη Νέα Υόρκη και σε διάφορα σημεία του δρόμου που έβρισκα δωρεάν! Στην Ουάσιγκτον μόνο ξενοδοχείο καθώς δεν έβρισκα εύκολα δωρεάν δίκτυο στο δρόμο. Στο Μαϊάμι ακόμα χειρότερα. Πουθενά δωρεάν. Ακόμα και τα καταστήματα που επισκεπτόμασταν δεν είχαν καθόλου δίκτυο για τους πελάτες ενώ και το δίκτυο του ξενοδοχείου ήταν άθλιο με πολύ αργή ταχύτητα και συνεχείς αποσυνδέσεις.
Ας ξεκαθαρίσουμε λίγο και το θέμα “tips”: Στα εστιατόρια που υπάρχουν σερβιτόροι, στα ταξί καθώς και σε όλα τα τουριστικά αξιοθέατα που περιγράφω παρακάτω (ξεναγοί σε εκδρομές, οδηγοί αερόπλοιων στο Everglades, οι performers των shows με τους αλιγάτορες κτλ) ζητούσαν tip (φιλοδώρημα). Τι ακριβώς συμβαίνει… Οι σερβιτόροι, συνήθως δεν πληρώνονται από την επιχείρηση στη οποία εργάζονται αλλά από τα tips των πελατών. Όταν έρχεται η απόδειξη στο κάτω μέρος της προτείνει διάφορα tips τα οποία συνήθως είναι 16%, 18%, 20% ή 22% της τιμής. Αυτό όμως δεν είναι δεσμευτικό. Ο καθένας μπορεί να δώσει ότι θέλει, ακόμα και τίποτα. Νόμιμο το να μην δώσεις τίποτα αλλά ηθικά όχι σωστό. Εμείς δίναμε συνήθως ένα από τα προτεινόμενα, αξιολογώντας και την ποιότητα των παροχών εκάστου εργαζομένου. Επίσης, αν πλήρωνες με κάρτα, χρέωναν στην απόδειξη ένα ποσό το οποίο αφορούσε την προμήθεια της τράπεζας και συνήθως ήταν γύρω στο 3%. Αν πλήρωνες με μετρητά αυτό δεν υπήρχε. Υπάρχει και στην Ελλάδα σχετική χρέωση μόνο που εδώ την επιβαρύνεται ο επιχειρηματίας, εκεί περνάει στον πελάτη. Επίσης, ο φόρος εκεί είναι 8% (το αντίστοιχο 24% το δικό μας), το οποίο πολλές φορές δεν συμπεριλαμβάνεται στην αρχική τιμή. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, σε μπαρ αγοράσαμε δύο προϊόντα τα οποία κόστιζαν 24$ το καθένα στον κατάλογο. Ο λογαριασμός ήρθε 63$ καθώς 24+24=48 στη συνέχεια μπήκε το tip που ήταν 20% άρα 9,60$, ο φόρος 8% άρα 3,84$ και η χρέωση της κάρτας 3% άρα 1,44$. Σύνολο 62,88$. Στα ταξί και στα shows των εκδρομών δεν υπάρχει ποσοστό, δίνεις ότι θέλεις, πάντως συνηθίζεται να δίνεις κάτι!
Τέλος, άλλη μία πολύ σημαντική πληροφορία! Όταν ερχόταν ο λογαριασμός, πχ 50$, πλήρωνα με τη κάρτα μου και στη συνέχεια, μετά τη πληρωμή, στην απόδειξη βάζεις πάνω και το ποσό που θες να δώσεις για tip, πχ 10$. Στο ebanking μου εμφάνιζε τη πρώτη συναλλαγή 50$ σε επεξεργασία και στη συνέχεια εμφάνιζε ολόκληρο το ποσό δηλαδή 60$ πάλι σε επεξεργασία σε άλλη συναλλαγή. Πληρωνόταν τελικά η επιχείρηση με τα 60$ και το αρχικό ποσό των 50$ έμενε δεσμευμένο για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι και 15 μέρες και στη συνέχεια επέστρεφε στη κάρτα μου. Αυτό όπως καταλαβαίνετε δημιουργούσε πρόβλημα γιατί δέσμευε ποσά στη κάρτα. Η συμβουλή μου είναι πληρώστε τον αρχικό λογαριασμό με τη κάρτα και το tip δώστε το σε μετρητά για να μην έχετε προβλήματα με διπλές χρεώσεις και επιστροφή ποσών στη κάρτα σας μετά από μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Ας αρχίσω όμως να σας περιγράφω τις εμπειρίες μας:
1η μέρα: Ταξίδι Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – Νέα Υόρκη (JFK)
Το ταξίδι μας ξεκινούσε στις 15:40 από Αθήνα προς Κωνσταντινούπολη με Turkish Airlines. Η πτήση είχε διάρκεια μία ώρα και τριάντα πέντε λεπτά. Ο χρόνος της ανταπόκρισης ήταν μιάμιση ώρα. Και στη συνέχεια ξεκινούσε το υπερατλαντικό στις 18:45. Λίγες μέρες πριν το ταξίδι η εταιρεία άλλαξε τη δεύτερη πτήση για 18:30 μειώνοντας κατά ένα τέταρτο το χρόνο της ανταπόκρισης, όταν λοιπόν ανακοινώθηκε η καθυστέρηση της πρώτης πτήσης μας κατά τριάντα λεπτά άρχισα να ιδρώνω. Τελικά φτάσαμε Κωνσταντινούπολη και αρχίσαμε το τρέξιμο ώσπου φτάσαμε στη πύλη αναχώρησης οριακά. Εκεί έπρεπε να περάσουμε και έναν επιπλέον ενδελεχή έλεγχο όπου μας άνοιξαν όλα τα σακίδια και έλεγξαν όλα τα πράγματα μας. Για το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης δεν μπορώ να σας δώσω καμία πληροφορία αφού δεν πρόλαβα να δω τίποτα. Η πτήση διήρκεσε έντεκα ώρες και ήταν η μεγαλύτερη πτήση που έχω κάνει μέχρι στιγμής, ωστόσο, ο χρόνος κύλησε εύκολα. Το entertainment system της Turkish είναι πραγματικά πολύ καλό. Μεγάλη γκάμα από ταινίες, παιχνίδια και μουσική που μπορούν να σε κρατήσουν απασχολημένο για πολλές ώρες. Έτσι φτάσαμε στο μεγάλο μήλο στις 22:30 το βράδυ της ίδιας ημέρας. Μετά από μια αναμενόμενη καθυστέρηση στον έλεγχο διαβατηρίων, περίπου μισή ώρα, παραλάβαμε τις αποσκευές και ξεκινήσαμε προς αναζήτηση ταξί. Πλησιάζοντας στην έξοδο έρχεται κάποιος και ρωτάει «Taxi?» , «Yes!» του λέω όλο χαρά εγώ. Αρπάζει τη μία βαλίτσα και λέει «Follow me!». Από την έρευνα μου ήξερα ότι η διαδρομή JFK-Manhattan κόστιζε 52 $. Δεν ήξερα αν παίζει εκεί βραδινή ταρίφα ή άλλες επιπλέον χρεώσεις όπως αεροδρόμιο, αποσκευές κτλ. Αφού περπατήσαμε μερικά μέτρα λέω ας ρωτήσω για σιγουριά «How much?». Βγάζει το κινητό, κάνει κάτι πράξεις και μου δείχνει στην αριθμομηχανή το ποσό των 168 $. Με ιδιαίτερη ευφράδεια λόγου του πετάω ένα «No!». Όπως ήταν παρατάει τη βαλίτσα και μας σύξυλους και τρέχει πίσω να βρει άλλον πελάτη – θύμα! Επιστρέψαμε και μεις και βρήκαμε τη γραμμή που περίμεναν για τα κίτρινα κλασικά ταξί
. Μπαίνουμε σε ένα, του λέμε προορισμό και ξεκινάμε. Ταξίμετρο δεν μπήκε. Στη διαδρομή ο Μπαγκλαντέζος οδηγός παρά τις ερωτήσεις μου, απέφυγε να μας πει ότι το ποσό ήταν 52$, όταν όμως του το είπα εγώ άρχισε τη κλάψα, ότι οι οδηγοί ζουν με τα tips και τέτοια και όταν φτάσαμε μου λέει δώσε ότι θες. Ε, του έδωσα και κάτι παραπάνω. Πρώτη μέρα, ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος, η διαδρομή όμορφη και η διάθεση στα ύψη! Η γειτονιά που μέναμε στο Queens ήταν πολύ καλή, ποτέ δε νιώσαμε να κινδυνεύουμε, ωστόσο όπως διαπιστώσαμε από συζητήσεις υπάρχουν και κακόφημες γειτονιές στη περιοχή αυτή. Το ξενοδοχείο καλό, καθαρό, όπως το είχαμε δει στις φωτό, το δωμάτιο στον 9ο όροφο, που ήταν και ο τελευταίος και η θέα στη πόλη πανέμορφη. Στη ρεσεψιόν μόνο ήταν κάτι Κινέζοι που μιλούσαν όσο το δυνατόν λιγότερο, λες και κάθε λέξη τους κόστιζε! Με το που φτάσαμε για το check in δέσμευσαν όλο το ποσό της διαμονής από τη κάρτα. Αυτή ήταν η τακτική και των υπόλοιπων ξενοδοχείων. Δεν μπαίνεις στο δωμάτιο αν δεν σιγουρέψουμε τη πληρωμή! Καθώς η ώρα ήταν περασμένα μεσάνυχτα και μεις κουρασμένοι, ανεβήκαμε στο δωμάτιο και δεν ξανακατεβήκαμε μέχρι το επόμενο πρωί!
Φωτό από το δωμάτιο μας
2η μέρα: Times Square – 5th Avenue – Broadway
Ξυπνήσαμε πολύ πρωί μάλλον λόγω του ενθουσιασμού μας αλλά και του jet lag και ξεκινήσαμε να επισκεφθούμε τη διασημότερη πλατεία της πόλης. Φτάνουμε στη πλησιέστερη στάση του μετρό, εκδίδουμε εβδομαδιαίες κάρτες η οποίες κόστισαν 34$ η καθεμία και ξεκινάμε. Μόλις φτάσαμε και βγήκαμε κοντά στη πλατεία σηκώσαμε το κεφάλι ψηλά και μείναμε άναυδοι. Βλέποντας τα πανύψηλα κτήρια νιώθεις ένα δέος και δεν είναι μόνο το ύψος είναι και η αρχιτεκτονική, το ένα κτήριο συναγωνίζεται στην ομορφιά το άλλο. Σε κάποια από αυτά, τα σύννεφα σκέπαζαν τη κορυφή τους. Φοβερό! Επίσης εντυπωσιακότατες οι τεράστιες οθόνες με διαφημίσεις διαφόρων προϊόντων ή παραστάσεων. Αφού είδαμε λίγο τη πλατεία και κάποια καταστήματα της, περπατήσαμε τη 5η λεωφόρο βόρεια προς το Central Park. Βλέπαμε τα κτήρια και τα καταστήματα σαν μαγεμένοι. Φτάσαμε έξω από το Central Park και κάναμε λίγο δεξιά για να βρούμε το Plaza Hotel που ήθελε ο γιος μου να το δει (από το Home Alone 2). Καθώς περπατούσαμε βλέπουμε κόσμο έξω από το Carlton-Ritz Hotel. Ρωτάμε τι συμβαίνει και είναι όλος αυτός ο κόσμος με τα κινητά στο χέρι έτοιμοι να φωτογραφίσουν. Θα βγει κανένα αξιοθέατο; Περιμένουν λέει τη Kim Kardashian να βγει. Τι ήταν να το ακούσει η γυναίκα μου! Κάτσαμε και μεις εκεί με το κινητό στο χέρι να περιμένουμε τη Kim να τη δούμε! Ευτυχώς μετά από λίγο βγήκε, την είδαμε, τη φωτογραφίσαμε, έφυγε αυτή, φύγαμε και μεις! Φτάσαμε στο προορισμό μας. Τέλειο το ξενοδοχείο. Θυμίζει αρκετά αυτό που είχαμε δει στη ταινία. Πολύ όμορφο και το εσωτερικό του.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε ένα μεγάλο κατάστημα της Apple που ήταν απέναντι και χαζέψαμε λίγο τα τελευταία προϊόντα της δημοφιλούς εταιρείας! Επιστρέψαμε προς την Times Square και καθώς πλησίαζε το μεσημεράκι άρχισε και το στομάχι να γουργουρίζει. Βλέπω λοιπόν μπροστά μου ένα Shake Shack λέω ας το δοκιμάσουμε. Το είχα διαβάσει σε ιστορίες άλλων μελών του φόρουμ με θετικά σχόλια. Εμένα μου έκατσε βαρύ το burger λες και είχα καταπιεί πέτρα. Τον γιο μου τον έπιασε ένας δυνατός πόνος στη κοιλιά το απόγευμα που ευτυχώς δεν είχε μεγάλη διάρκεια. Αγχώθηκε ο καημένος! Σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι αλλά και τώρα ακόμα ούτε να ξανακούσει για Shake Shack!! Η σύζυγος δεν έφαγε και τη γλίτωσε! Καθώς τα σχέδια μας για το βράδυ ήταν να παρακολουθήσουμε μία θεατρική παράσταση στο Broadway έπρεπε να ξεκουραστούμε λίγο! Επιστροφή λοιπόν στο ξενοδοχείο! Αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε για μια, όπως αποδείχθηκε μοναδική εμπειρία. Προσωπικά ήθελα να παρακολουθήσω το Phantom of the Opera όμως ο μικρός προτιμούσε το Harry Potter and the Cursed Child. Αποφασίσαμε (δημοκρατικά) να δούμε το δεύτερο. Έπαιζε στο Lyric Theatre. Πολύ όμορφο θέατρο, κάτσαμε στο πρώτο διάζωμα, είχε πολύ καλή οπτική όπου και αν καθόσουν. Τα σκηνικά, η παράσταση, όλα τέλεια. Όταν δε άρχισαν να κάνουν και μαγικά στη σκηνή ο μικρός τρελάθηκε. Το αποκορύφωμα ήταν όταν εμφανίστηκαν παράφρονες (για όσους ξέρουν από Χάρι Πότερ) και στη συνέχεια ήρθαν προς τους θεατές, ακριβώς μπροστά μας χωρίς να μπορεί κανείς να καταλάβει πως πετάνε. Εντυπωσιακότατο!!! Η παράσταση κράτησε περίπου τρεισήμισι ώρες με ένα διάλειμμα! Και έτσι τελείωσε η δεύτερη μέρα μας.
3η μέρα: Central Park, Μουσείο Φυσικής Ιστορίας
Ξεκινήσαμε το πρωί για το Central Park. Φτάσαμε εύκολα και αρχίσαμε να περπατάμε στο πανέμορφο πάρκο. Αφού χαρήκαμε το πανέμορφο περιβάλλον, βρήκαμε το σιντριβάνι που έγινε πολύ γνωστό από την έναρξη της σειράς «Φιλαράκια» και το αφιέρωμα στον John Lennon, μια αψίδα με την επιγραφή Imagine ακριβώς απέναντι από το Dakota building, όπου ήταν στο σπίτι του και πολύ κοντά στο σημείο όπου τον δολοφόνησαν, περπατήσαμε έξω από πάρκο για να φτάσουμε στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.
Μπήκαμε γρήγορα παρότι είχε ουρά (προχωρούσε γρήγορα). Τι να σας πω τώρα για το μουσείο; Για το μέγεθος του; Για τα εκθέματα; Για τις ιδιαίτερες εκθέσεις που φιλοξενεί κάθε τόσο; Πολύ εντυπωσιακοί ήταν οι δεινόσαυροι. Παρακολουθήσαμε μια προβολή στο πλανητάριο του μουσείου που είχε να κάνει με το σύμπαν και τη θέση του δικού μας ηλιακού συστήματος σε αυτό. Φοβερό! Βέβαια για να το δεις ολόκληρο πρέπει να πας από τις 10 που ανοίγει μέχρι τις 5 που κλείνει και να περπατάς ασταμάτητα!
Είδαμε όσο αντέξαμε και κατηφορίσαμε προς την Times Square. Για φαγητό δοκιμάσαμε το Dallas BBQ το οποίο μας άρεσε πολύ και το επισκεφθήκαμε ξανά κατά τη παραμονή μας. Θέλαμε όμως και γλυκάκι. Και μιας και είμασταν κοντά είπαμε να δοκιμάσουμε το φημισμένο Juniors και το American cheesecake. Μεγάλη ποικιλία και τεράστια κομμάτια! Ομοίως και αυτό μας άρεσε πάρα πολύ! Και αυτό το επισκεφθήκαμε ξανά κατά τη παραμονή μας! Περπατήσαμε λίγο στη περιοχή και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση!
4η μέρα: Άγαλμα της Ελευθερίας, Νήσος Ellis & Οικονομική περιοχή (Financial District)
Ξεκινήσαμε νωρίς νωρίς με ανυπομονησία για το Battery Park. Το νοτιότερο σημείο του Manhattan από όπου ξεκινάνε οι κρουαζιέρες για το Άγαλμα και το Ellis island. Παρότι ξεκινήσαμε νωρίς όταν φτάσαμε είχε ουρά. Περάσαμε από έλεγχο τύπου αεροδρομίου και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο. Η διαδρομή είχε μικρή διάρκεια καθώς το νησάκι με το άγαλμα είναι σχετικά κοντά αλλά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είναι η καλύτερη στιγμή για να φωτογραφίσεις το άγαλμα καθώς το βλέπεις από διάφορες οπτικές γωνίες καθώς κινείται το πλοίο αλλά επίσης είναι πανέμορφο και το skyline του νότιου Μανχάταν που το βλέπεις να απομακρύνεται!
Όταν κατεβείς και πας κοντά, δεν μπορείς να βγάλεις πολύ καλές φωτογραφίες. Αφού περπατήσαμε λίγο στο νησάκι και χορτάσαμε το άγαλμα, επισκεφθήκαμε ένα μουσείο με διάφορες πληροφορίες για τη κατασκευή και το συμβολισμό του. Στη συνέχεια επιστρέψαμε στην αποβάθρα, όπου πήραμε το καραβάκι για την επόμενη στάση, το νησί Ellis. Στο νησί αυτό έφταναν όλα τα πλοία που μετέφεραν μετανάστες από κάθε γωνιά του πλανήτη τα έτη 1820-1957. Εκεί έλεγχαν τα έγγραφα τους, την κατάσταση της υγείας τους και τη νομιμότητα της εισόδου τους ώστε να πάρουν την πολυπόθητη τελική έγκριση για είσοδο στις ΗΠΑ. Οι άνθρωποι έφταναν εκεί με πλοία μετά από ταξίδια τριών μηνών και ίσως και περισσότερο σε κάποιες περιπτώσεις. Εκεί λοιπόν κρινόταν αν θα μπουν στις ΗΠΑ και θα αρχίσουν μια ολοκαίνουργια ζωή με πολλές ελπίδες ή θα επιστρέψουν πίσω με το ίδιο πλοίο. Έντονα συναισθήματα τα οποία γίνονται εντονότερα αν κάποιος έχει προγόνους που πέρασαν από κει.
Όλο το αρχείο των μεταναστών που εισήλθαν στις ΗΠΑ από εκεί έχει πλέον ψηφιοποιηθεί και δίνεται η δυνατότητα σε υπολογιστές που υπάρχουν εκεί για το κοινό να ψάξεις τους προγόνους σου. Την ίδια δυνατότητα έχεις και από το σπίτι στο link Passenger Search - The Statue of Liberty & Ellis Island. Εντυπωσιακό και αυτό! Αφού καθίσεις όση ώρα θες βγαίνεις και παίρνεις το επόμενο καραβάκι από τη προβλήτα για να επιστρέψεις στο Battery Park και στο Manhattan. Να τονίσουμε ότι τα καραβάκια κάνουν κυκλική διαδρομή. Παίρνεις όποιο είναι στη προβλήτα. Δεν χρειάζεται να περιμένεις αυτό που σε έφερε. Φτάνοντας στο Battery Park είδαμε κάποια όμορφα μνημεία και αγάλματα που υπάρχουν εκεί αλλά επειδή τα στομαχάκια μας διαμαρτύρονταν δε κάτσαμε πάρα πολύ. Για φαγητό λοιπόν στο White Horse Tavern. Κοντά στο Battery Park, μία pub που την είχα βρει στο google maps από όταν βρισκόμασταν ακόμα στην Ελλάδα. Μου άρεσε πάρα πολύ το εσωτερικό του καταστήματος και είπαμε να το δοκιμάσουμε. Καλή επιλογή. Ωραίο μέρος! Αφού πήραμε τις ανάσες μας και δυνάμεις, συνεχίσαμε για να εξερευνήσουμε την οικονομική περιοχή, όπως λέγεται. Περάσαμε από τον Charging bull, τον γνωστό ταύρο. Μια ουρά τεράστια στη πίσω μεριά του ταύρου για να φωτογραφηθούν κρατώντας τα… @μελέτητα του. Ποτέ δε κατάλαβα το λόγο που συμβαίνει αυτό. Νομίζω θεωρούν ότι θα φέρει καλοτυχία. Εγώ πάλι που θεωρούσα τον εαυτό μου ήδη πολύ τυχερό που βρισκόμουν εκεί είπα να φωτογραφηθώ στο κεφάλι του ταύρου που είχε μια πολύ μικρή ουρά.
Όσο φωτογραφιζόμασταν με το γιο στο ταύρο, η γυναίκα χτύπησε παγωτάκι από παρακείμενη καντίνα. 10$ το χωνάκι. Ευκαιρία! Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Federal Hall, το οποίο είδαμε μόνο εξωτερικά καθώς γίνονταν εργασίες. Το ιστορικό αυτό κτήριο ήταν το πρώτο δημαρχείο της Νέας Υόρκης και το κτήριο στο οποίο ορκίστηκε ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Ουάσιγκτον.
Απέναντι ακριβώς τοποθετείται το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.
Αφού περπατήσαμε και τη πασίγνωστη Wall Street, στη συμβολή της με την οδό Broadway συναντήσαμε τον ναό της Αγίας Τριάδας (Trinity church). Επιβλητική εκκλησία σε γοτθικό ρυθμό που θυμίζει πολύ εμβληματικά κτήρια που έχουμε δει σε ταινίες. Δυστυχώς ήταν κλειστή τη μέρα αυτή και δεν μπορέσαμε να δούμε το εσωτερικό της.
Λίγο πιο πέρα βρίσκεται το μνημείο των δίδυμων πύργων. Ένα πανέμορφο μνημείο στο σημείο που πριν την 11/9/2001 υψώνονταν οι δύο πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Αν αναλογιστείς τι συνέβη στο χώρο που βρίσκεσαι πριν από 20 χρόνια σου έρχεται μια θλίψη.
Δίπλα ακριβώς στο μνημείο ήταν το μουσείο και από την άλλη πλευρά δεσπόζει το One World Trade Center. Αποτελεί το μεγαλύτερο από το σύμπλεγμα κτηρίων που αποτελούν το Κέντρο εμπορίου και τουλάχιστον όταν χτίστηκε αποτελούσε το ψηλότερο κτήριο στο δυτικό ημισφαίριο του πλανήτη μας (Ίσως είναι ακόμα). Στους 100, 101 και 102 ορόφους βρίσκεται και το One World Observatory, παρατηρητήριο δηλαδή το οποίο μπορείς να επισκεφθείς και να δεις το Skyline του Μανχάταν. Δυστυχώς δεν το επισκεφθήκαμε. Δίπλα στο σημείο του μνημείου είναι επίσης το Oculus, το οποίο αποτελεί επέκταση του One World Trade Center, μία κατασκευή που ξεχωρίζει καθώς είναι πολύ διαφορετική από τα γνωστά κτήρια της Νέας Υόρκης. Αρχικά νόμιζα ότι είναι στάση του μετρό, τελικά δεν είναι μόνο αυτό. Το σχέδιο ανήκει στον γνωστό Ισπανό αρχιτέκτονα Σαντιάγκο Καλατράβα και αφού κατέβεις ένα δυο επίπεδα βρίσκεσαι σε ένα εμπορικό κέντρο το οποίο βρίσκεται όλο υπόγεια. Πολύ όμορφο και πολύ εντυπωσιακό.
Έτσι ολοκληρώθηκε η πολύ γεμάτη μέρα μας και σύραμε τα κουφάρια μας μέχρι το ξενοδοχείο. Πολύ κούραση αλλά ο ενθουσιασμός υπερτερεί.
5η μέρα: Little Italy – Chinatown – Γέφυρα του Blooklyn – Αστόρια
Στο ξεκίνημα της 5ης μέρας μας αναχωρήσαμε με το μετρό για Little Italy και Chinatown. Δεν είδαμε κάτι το αξιόλογο εκεί πέρα. Θα σύστηνα πάντως σε όποιον επιθυμεί να επισκεφθεί τις περιοχές αυτές να το κάνει απόγευμα γιατί το πρωί που πήγαμε εμείς ανοίγανε τα μαγαζιά, η κίνηση ήταν μικρή και δεν την είδαμε σε πλήρη λειτουργία. Γενικά τα καταστήματα εκεί ανοίγουν γύρω στις 10:00. Η Chinatown μας απογοήτευσε λιγάκι. Αρκετή βρωμιά, καταστήματα με φαγητά και οι μύγες από πάνω να κάνουν πάρτι κτλ. Επίσης παντού στη Νέα Υόρκη υπάρχουν καταστήματα με τουριστικά είδη αλλά νομίζω στη Chinatown είχε τα φθηνότερα. Τα προϊόντα ίδιας ποιότητας. Αφού περπατήσαμε τη περιοχή τόσο ώστε να μπορούμε να καυχηθούμε ότι πήγαμε και εκεί προχωρήσαμε προς τη γέφυρα του Brooklyn. Η γέφυρα ονομάζεται έτσι καθώς συνδέει το νότιο τμήμα του Μανχάταν με τη περιοχή Brooklyn που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Είχε μεσημεριάσει κιόλας και ήταν πολύ η ζέστη αλλά τη περπατήσαμε όλη. Ευρισκόμενοι στη μέση και πάνω από τον East River είδαμε δεκάδες jet ski να κατεβαίνουν και να περνούν κάτω από τη γέφυρα. Δεν κατάλαβα αν ήταν αγώνας ή βόλτα, μάλλον το δεύτερο καθώς δεν υπήρχε πολύ μεγάλος ανταγωνισμός, πάντων ήταν πολύ όμορφο θέαμα. Αφού φτάσαμε στην είσοδο του Brooklyn κατηφορίσαμε προς τη περιοχή Dumbo όπου ήπιαμε ένα καφεδάκι και ξαποστάσαμε. Από τη συγκεκριμένη περιοχή βλέπει κανείς πολύ καλά τη γέφυρα του Brooklyn αλλά και τη διπλανή γέφυρα του Manhattan και είναι πολύ όμορφη περιοχή με μαγαζιά για φαγητό κτλ. Το μέρος προσφέρεται και για φωτογραφίες.
Φεύγοντας, μπήκαμε και σε μία κλειστή αγορά που έχει πολλές επιλογές για φαγητό με πολλές διαφορετικές κουζίνες. Παρότι το μέρος είναι πανέμορφο εξωτερικά και προσφέρει πολύ καλή θέα μας ήρθε μια επιθυμία να κάτσουμε στη κλειστή αγορά για φαγητό καθώς είχε πολύ δροσιά σε αντίθεση με τον εξωτερικό χώρο και ήταν πολύ διαφορετικά από ότι είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε μέχρι στιγμής. Τα σχέδια όμως ήταν διαφορετικά και αποφασίσαμε να μην τα αλλάξουμε. Αφού περπατήσαμε αρκετά μέχρι τη πλησιέστερη στάση του μετρό φτάσαμε πάλι στο Μανχάταν και βγήκαμε πολύ κοντά σε ένα κατάστημα Joe’s Pizza. Αυτό το είχε σταμπάρει ο γιος μου από την Ελλάδα κατά την έρευνα που έκανε κι αυτός για τη Νέα Υόρκη και τις γαστρονομικές της επιλογές. Οι πίτσες τεράστιες. Από δύο κομμάτια εγώ και ο γιος και ένα η σύζυγος σκάσαμε. Πολύ ωραία pizza. Έχει πολλά καταστήματα στο Μανχάταν οπότε αν κάποιος βρεθεί κοντά σε ένα από αυτά το συστήνω ανεπιφύλακτα. Επίσης, είναι μια σχετικά οικονομική επιλογή φαγητού καθώς το φαγητό στη πόλη που δεν κοιμάται ποτέ είναι αρκετά ακριβό. Η συνέχεια είχε επιστροφή και ξεκούραση στο ξενοδοχείο για να βγούμε ξανά το βράδυ στην Αστόρια, την Ελληνική παροικία. Η Αστόρια είναι δίπλα στο Queens που μέναμε, σχετικά κοντά. Με το μετρό φτάσαμε σε μια κεντρική στάση της περιοχής και κατεβήκαμε. Με πολύ χαρά είδαμε καταστήματα με ελληνικά ονόματα Εστιατόριο Zorba, Telly’s tavern και άλλα. Μέχρι και καντίνες με σουβλάκια και γύρο είχε.
Ήπιαμε καφέ στο ζαχαροπλαστείο Lefkos Pyrgos το οποίο εκτός από τα πολλά ελληνικά γλυκά που είχε και τα ελληνικά προϊόντα πρόσφερε και Φρέντο Εσπρέσσο. Ήταν ο μοναδικός φρέντο που ήπιαμε στην Αμερική καθώς εκεί δεν τον φτιάχνουν. Αυτό παρεμπιπτόντως ήταν ένα μελανό σημείο καθώς τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου είμαστε ολίγον coffeeholics και ο μόνος καφές που μπορούσαμε να πιούμε εκεί ήταν ο κλασικός γαλλικός (ζεστός καλοκαιριάτικα) αφού ούτε φρέντο κάνουν ούτε φραπεδούμπα φυσικά. Η εναλλακτική ήταν ο κρύος καφές των Starbucks με τα σιρόπια, frappuccino κτλ τα οποία δεν μας ικανοποίησαν. Τυχαία την ημέρα που πήγαμε είχαν μια γιορτή για κάποιον άγιο και είχαν κλείσε ένα μεγάλο τμήμα ενός κεντρικού δρόμου και είχε πανηγύρι. Επειδή γενικά είμαστε για τα πανηγύρια πήγαμε και εκεί! Όλο το απόγευμα θύμισε πολύ Ελλάδα! Κάτσαμε και για φαγητό σε ένα μπεργκεράδικο με την ονομασία Burgerology. Και αυτό ήταν πολύ καλή επιλογή. Επίσης μας άρεσε η Taverna Kyklades αλλά ήταν πίτα και δεν θέλαμε να περιμένουμε για να κάτσουμε! Κάπως έτσι τελείωσε και αυτή η μέρα!
6η μέρα: Chelsea – High Line – Empire State Building
Η μέρα ξεκίνησε λίγο βαριά. Η κούραση των ημερών ήταν περισσότερο αισθητή από άλλες μέρες. Βάλαμε όμως τα αθλητικά μας και ξεκινήσαμε για τη περιοχή Chelsea και το High Line. Στη περιοχή αυτή είδαμε πολύ όμορφα και μεγάλα σπίτια, το ένα κολλητά στο άλλο όπως ενδεχομένως να έχετε δει σε Αμερικάνικες ταινίες και σειρές. Όμορφα και πολύ καθαρά τόσο τα σπίτια στην είσοδο τους και τις μικρές αυλές τους όσο και οι δρόμοι. Είδαμε πολύ αστυνομία και κλειστούς δρόμους, ρωτήσαμε κάποιο αστυνομικό ο οποίος μας ενημέρωσε ότι τη μέρα αυτή στις 12 το μεσημέρι ήταν το pride parade στην 5η λεωφόρο και είχαν κλείσει τους δρόμους για το λόγο αυτό. «Άντε», λέω στη γυναίκα μου «πάμε γρήγορα να δούμε αυτά που θέλουμε για να δώσουμε το παρόν και στην παρέλαση». Είχα μια απορία να δω τη παρέλαση αλλά τελικά δε προλάβαμε να πάμε. Σημειωτέων ότι όλα τα καταστήματα, τις ημέρες αυτές είχαν τα σύμβολα της pride κοινότητας, το ουράνιο τόξο σε σημαίες, σημαιάκια, ρούχα, παπούτσια , θήκες κινητών και οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς για να δείξουν την υποστήριξη τους στην κοινότητα. Τελικά φτάσαμε στη κλειστή αγορά Chelsea Market. Πολύ όμορφη και αυτή! Τα μαγαζιά άνοιγαν το ένα μετά το άλλο εκείνη την ώρα. Η αγορά φιλοξενούσε μαγαζιά με ρούχα, με παραδοσιακά είδη από διάφορες χώρες και κουζίνες αλλά και φαγητό. Ήταν πολύ όμορφα.
Στη συνέχεια βγήκαμε έξω και περπατήσαμε το High Line. Ένα πάρκο φτιαγμένο ψηλά πάνω σε παλιές σιδηροδρομικές γραμμές με πλούσια βλάστηση και όμορφη θέα. Περπατώντας το High Line φτάσαμε στο Vessel, ένα περίεργο κτήριο στο οποίο απαγορευόταν η είσοδος καθώς πολλοί είχαν αυτοκτονήσει από εκεί. Περίεργο. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το mall Hudson Yards με όλες τις επώνυμες εταιρίες να πωλούν τα πιο πρόσφατα προϊόντα τους σε εξωφρενικές τιμές, που μόνο που τις βλέπεις ζαλίζεσαι. Ίσως γι’ αυτό μετά πέφτανε όλοι από το Vessel! Πολύ κοντά ήταν και το Edge, άλλο ένα πανύψηλο κτήριο με παρατηρητήριο από όπου θα μπορούσε κανείς να θαυμάσει τον ορίζοντα του Μανχάταν. Καθώς το ταξίδι μας είχε και γαστρονομικές προεκτάσεις αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό στο Juniors το οποίο είχαμε επισκεφθεί τις προηγούμενες μέρες και διαπιστώσαμε ότι είχε και φαγητό. Μετά το φαγητό επιστροφή στο ξενοδοχείο και ξεκούραση γιατί το απόγευμα το πρόγραμμα είχε Empire State Building! Φτάνοντας στο εμβληματικό αυτό κτήριο μας προκλήθηκε θαυμασμός τόσο για το μέγεθος του όσο και για το αρχιτεκτονικό του σχέδιο. Το εισιτήριο μας έδινε δικαίωμα εισόδου την ημέρα και το απόγευμα της ίδιας ημέρας για να δούμε τη Νέα Υόρκη φωτισμένη. Εμείς πήγαμε το απόγευμα σχετικά νωρίς ώστε να προλάβουμε να δούμε τη πόλη ημέρα, είδαμε το ηλιοβασίλεμα και τέλος την είδαμε και φωτισμένη. Δε ξέρω σε ποια στιγμή ήταν πιο όμορφη. Πάντως τέτοιο θέαμα δεν το βλέπεις πολλές φορές στη ζωή σου. Ειδικά το βράδυ έβλεπες κάποια εμβληματικά κτήριο όπως το Flatiron building και το Chrysler building φωτισμένα ακριβώς μπροστά σου. Μεγαλουργήματα. Όταν έπεσε ο ήλιος ήρθε και ένας μουσικός και άρχισε να παίζει county τραγούδια κάνοντας τη παραμονή μας εκεί ακόμα πιο όμορφη! Μετά και από αυτή την εμπειρία επιστρέψαμε για ξεκούραση.
7η μέρα: ΜΕΤ
Η μέρα αυτή αφιερώθηκε στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης, Metropolitan Museum of Art ή MET. Η μέρα ήταν ελαφρώς βροχερή και αυτό δημιούργησε κάποιες επιπλέον καθυστερήσεις, επίσης για το ΜΕΤ ήταν η μοναδική περίπτωση που χρειάστηκε να αλλάξουμε δύο γραμμές μετρό για να φτάσουμε. Και επειδή θέλαμε και ένα καφέ για να ανοίξει το μάτι και ο μικρός κάτι να φάει τυχαία βρήκαμε ένα μαγαζί με την ονομασία Nectar το οποίο μας άρεσε και μπήκαμε. Εκεί διαπιστώσαμε ότι το μαγαζί το είχε Έλληνας. Γεμάτο με κόσμο για πρωινό, τεράστιες μερίδες από αυγά, μπέικον, λουκάνικα, πατάτες, pancakes, βάφλες και ότι άλλο φαντάζεστε ότι περιέχει το αμερικανικό πρωινό. Παρήγγειλε φαγητό μόνο ο μικρός και φάγαμε και μεις! Αφού στυλωθήκαμε ξεκινήσαμε για το ΜΕΤ. Τεράστιο! Μπαίνοντας αριστερά είναι η Ελληνική πτέρυγα με πολλά αγάλματα και εκθέματα Ελληνικής καταγωγής. Επίσης η Αιγυπτιακή πτέρυγα, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι, πολύ εντυπωσιακή με πληθώρα από μούμιες και άλλα Αιγυπτιακά αντικείμενα.
Μας ήταν αδύνατο να το γυρίσουμε όλο. Είχε ιστορικά αντικείμενα από κάθε πολιτισμό έχει υπάρξει ποτέ στη γη. Ακόμα και πολιτισμούς που δεν υπάρχουν πια! Είδαμε όσο αντέξαμε και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Το απόγευμα αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε. Περπατήσαμε λίγο στη γειτονιά μας, να τη δούμε κι αυτή. Επίσης, βρήκαμε μια επιχείρηση με πλυντήρια – στεγνωτήρια την οποία επισκεφθήκαμε και πλύναμε τα ρούχα που είχαμε χρησιμοποιήσει καθώς το ταξίδι μας είχε ακόμα πολλές ημέρες μπροστά και καθημερινά αλλάζαμε σχεδόν όλα τα ρούχα μας. Τελικά προέκυψε ότι το κατάστημα ανήκε σε Έλληνα. Ξεκουραστήκαμε, κάναμε και τη μπουγάδα μας και τελείωσε κι αυτή η μέρα.
8η μέρα: Grand Central - Rockefeller Plaza και Top of the Rock – St Patrick ‘s Cathedral
Τελευταία μέρα στο μεγάλο μήλο. Πηγαίνοντας προς τη πλατεία Rockefeller όπου βρίσκεται και ο πύργος Rockefeller με το παρατηρητήριο Top of The Rock είπαμε αρχικά να σταματήσουμε να δούμε τον ιστορικό και εμβληματικό σταθμό Grand Central, ένα σταθμό που εξυπηρετεί χιλιάδες πολίτες καθημερινά και είναι από μόνος του αξιοθέατο! Ήταν πολύ εντυπωσιακός.
Πολύ κοντά του είναι η πλατεία Rockefeller, στην οποία τα Χριστούγεννα στολίζεται το μεγαλύτερο δέντρο της πόλης και συνήθως υπάρχει και παγοδρόμιο. Το καλοκαίρι που την επισκεφθήκαμε εμείς είχε πίστα για πατίνια. Εντυπωσιακά επίσης ήταν τα σιντριβάνια τα οποία είχαν σχήμα κυκλικό και μπορούσες να μπεις στο κέντρο τους και να νιώθεις το νερό να τρέχει γύρω σου. Όλη η πλατεία ήταν πολύ όμορφη.
Ανεβήκαμε και στο Top of the Rock για να δούμε για άλλη μια φορά τον ορίζοντα της πόλης. Το Top of the Rock είναι χαμηλότερο από το Empire State Building όμως ευρισκόμενος στην κορυφή του μπορείς να δεις τη πόλη μέσα από γυαλί και όχι συρματοπλέγματα που είχε το ESB. Επίσης, από το Top of the Rock έβλεπες μπροστά σου και το ESB από άριστη οπτική όπως επίσης και το Central Park που από το ESB δεν φαινόταν τόσο καλά.
Για φαγητό επισκεφθήκαμε για δεύτερη φορά το Dallas BBQ και γλυκάκι στο Juniors το οποίο επισκεφθήκαμε για τρίτη φορά. Αφού γεμίσαμε μπαταρίες και κοιλίτσες αποφασίσαμε να πάμε ξανά στο Oculus για να πάρει η σύζυγος κάτι που είχε κιαλάρει από προηγούμενη επίσκεψη μας. Εγώ θέλησα να επισκεφθώ και το Μουσείο για την 11/9 όμως δυστυχώς ήταν κλειστό. Παρά τη ταλαιπωρία, καθώς η μέρα μας ήταν πολύ γεμάτη επιστρέψαμε ξανά κοντά στη πλατεία Rockefeller. Η σύζυγος πήγε σε ένα κατάστημα Victoria Secret, ο γιος σε ένα κατάστημα Lego και εγώ στο καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου. Και αυτός ο ναός, είναι γοτθικού ρυθμού και μέσα είναι τεράστιος και πανέμορφος με πολλά χρωματιστά βιτρό και όμορφα αγάλματα.
Κατάκοποι, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο και να προετοιμαστούμε καθώς την επόμενη ημέρα θα φεύγαμε για Φιλαδέλφεια, ελαφρώς στεναχωρημένοι επειδή έπρεπε να αποχαιρετήσουμε αυτή τη πόλη για την οποία όσα και να πεις και όσα και να γράψεις είναι λίγα!
9η-14η μέρα: Πενσυλβάνια (Philadelphia – Willow Grove – Reading – Leesport)
Το πρωί με την ησυχία μας ετοιμαστήκαμε κάναμε check out και φύγαμε για τη στάση του λεωφορείου με το οποίο θα πηγαίναμε στη πρωτεύουσα της Πενσυλβάνια, τη Φιλαδέλφεια. Εδώ πρέπει να αφιερώσω μερικές γραμμές για να ευχαριστήσω το μέλος του φόρουμ @Boxeraki ο οποίος μας μετέφερε από το ξενοδοχείο στη στάση των λεωφορείων. Τον γνώρισα μέσω του forum, ήταν πολύ εξυπηρετικός, μας έδωσε πολλές πληροφορίες για τη ζωή στην Αμερική και για τη Νέα Υόρκη. Το όχημα του, το μεγάλο μοντέλο SUV της Tesla ήταν κι αυτό από μόνο του ένα αξιοθέατο. Τον ευχαριστούμε πολύ και αν κανείς από σας βρεθεί στη πόλη και χρειαστεί μεταφορά μη διστάσετε να τον καλέσετε. Μετά από μια όμορφη διαδρομή δύο ωρών με το λεωφορείο φτάσαμε στη Φιλαδέλφεια όπου μας περίμενε η ξαδέρφη της γυναίκας μου, η Ελένη. Μιας και το σπίτι της βρισκόταν στο Willow Grove, προάστιο της Φιλαδέλφεια και περίπου μιάμιση ώρα από το κέντρο μας είχε ετοιμάσει μια μικρή ξενάγηση στη πόλη. Επισκεφθήκαμε τη Liberty Bell, τη ραγισμένη καμπάνα που αποτελεί εμβληματικό σύμβολο της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας και το Independence Hall, ένα πολύ παλιό κτήριο μέσα στο οποίο αποφασίστηκε, συντάχθηκε και υπογράφηκε η διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Για να μπεις στο Independence Hall έπρεπε να εκδόσεις εισιτήριο αξίας 1$. Η είσοδος στους χώρους αυτούς ήταν δωρεάν, μετά όμως την 11η Σεπτεμβρίου 2001 μπήκε το συμβολικό αυτό εισιτήριο με μοναδικό σκοπό να καταγράφονται όσοι εισέρχονται σε αυτό. Το ίδιο ισχύει και για πολλά άλλα μνημεία που συναντήσαμε στη πορεία.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το μουσείο τέχνης της Φιλαδέλφεια (μόνο εξωτερικά). Πολλοί θα θυμάστε τα σκαλιά που ανέβαινε τρέχοντας ο πυγμάχος Rocky Balboa, κατά κόσμο Sylvester Stallone, στο Rocky. Τα σκαλιά αυτά είναι τα σκαλιά του Μουσείου Τέχνης που ανεβήκαμε και εμείς τρέχοντας… Ακριβώς δίπλα είχε και ένα άγαλμα του δημοφιλούς πυγμάχου δίπλα στο οποίο φωτογραφηθήκαμε.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε μια πολύ όμορφη pub στην οποία φάγαμε το πολύ γνωστό στη περιοχή και must για δοκιμή philly cheesestake. Τις υπόλοιπες μέρες, ζώντας κοντά στους συγγενείς είδαμε τη καθημερινότητα της ζωής στην Αμερική. Η ξαδέρφη Ελένη έμενε σε ένα σπίτι με κήπο. H περιοχή ήταν πολύ καλή γιατί όλα τα σπίτια ήταν πολύ όμορφα με κήπους, οριοθετημένα, το ένα δίπλα στο άλλο με το πάρκινγκ τους και όλες τις ανέσεις.
Η άλλη ξαδέρφη η Αγγέλα που μας φιλοξένησε και αυτή έμενε δυόμιση ώρες μακριά σε μία φάρμα με απέραντο γκαζόν και ένα πολύ όμορφο παλιό σπίτι. Μου θύμισε το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Το βράδυ έβλεπες χιλιάδες πυγολαμπίδες να βγαίνουν από το γκαζόν και να ανεβαίνουν προς τα πάνω κάνοντας το χώρο μαγευτικό.
Η διαμονή μας εκεί επίσης περιείχε επισκέψεις στο Reading, το Lancaster και ένα πολύ μεγάλο εκπτωτικό χωριό όπου κάναμε μερικά ψώνια. Οι συγγενείς μας, παρότι τους περισσότερους τους γνώρισα εκεί, μας αγκάλιασαν και μας φέρθηκαν πολύ καλά. Πρέπει να αναφέρω ότι ζουν με πολύ ελληνικό τρόπο ζωής και κρατούν τα ήθη και έθιμα της Ελλάδας πολύ σφιχτά. Φάγαμε φαγητό Ελληνικό όπως στο σπίτι μας. Δεν έλειπαν ούτε τα σπανιότερα μπαχαρικά. Φρόντιζαν να έχουν τα πάντα. Και όλοι μιλούσαν Ελληνικά, ακόμα και αυτοί που γεννήθηκαν εκεί! Για την Πενσυλβάνια δεν έχω πολλά να γράψω καθώς αυτά που ζήσαμε αφορούσαν περισσότερο οικογενειακές στιγμές που ήταν μεν πολύ σημαντικές για εμάς αλλά δεν ενδιαφέρουν τόσο πιθανούς ταξιδιώτες που θα διαβάσουν την ιστορία αυτή.
15η – 17η μέρα: Washington DC
Για τη μετακίνηση μας από Φιλαδέλφεια προς Ουάσιγκτον επιλέξαμε το τραίνο. Λίγο πιο ακριβό από το λεωφορείο αλλά πιο άνετο και πιο γρήγορο. Για τη συγκεκριμένη διαδρομή το λεωφορείο χρειαζόταν δυόμιση με τρεις ώρες ενώ το τρένο δύο. Φτάνοντας στην πρωτεύουσα από το σταθμό του τρένου πήραμε το μετρό με προορισμό το ξενοδοχείο που βρισκόταν ένα τετράγωνο πιο πίσω από τον λευκό οίκο. Στη πρώτη στάση βγάλαμε τριήμερες κάρτες για το μετρό οι οποίες κόστισαν περίπου 30$ η κάθε μία (ακριβά σε σχέση με Νέα Υόρκη). Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, πολύ ωραίο το δωμάτιο, όπως ακριβώς στο είχαμε δει και στο site όπου κάναμε τη κράτηση. Όπως και στη Νέα Υόρκη, έτσι και εκεί με το check in γίνεται η δέσμευση των χρημάτων στην κάρτα και μετά μπαίνεις στο δωμάτιο! Τις τρεις ημέρες της διαμονής μας στη πρωτεύουσα επισκεφθήκαμε το Mall, περιοχή απέναντι από τον Λευκό Οίκο και είδαμε πολλά μνημεία που βρίσκονται εκεί. Επίσης, να αναφέρω ότι στη περιοχή του Mall υπάρχουν και πολλά μουσεία, τα περισσότερα εκ των οποίων ανήκουν στο ίδρυμα Smithsonian και η είσοδος σε αυτά είναι δωρεάν. Εμείς θέλαμε πάρα πολύ να επισκεφθούμε το μουσείο Αέρος & Διαστήματος (Air & Space Museum) το οποίο όμως ήταν κλειστό για όλο το καλοκαίρι και έτσι δεν τα καταφέραμε. Είδαμε το Λευκό Οίκο, και το Κέντρο Επισκεπτών του Λευκού Οίκου με διάφορες πληροφορίες για το κτήριο και τους προέδρους που πέρασαν από αυτό.
Επισκεφθήκαμε το μουσείο των εθνικών αρχείων (National Archives Museum) στο οποίο είδαμε την αυθεντική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας (Declaration of Independence), το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών (Constitution of the United States), και τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Πολίτη (Bill of Rights) που φυλάσσονται εκεί. Επίσης περιέχει στοιχεία και αναφορές από στιγμές που άλλαξαν τα δεδομένα και έφεραν το κράτος στη σημερινή του μορφή (κατάργηση της δουλείας, ισότητα των φύλων, εργασιακά δικαιώματα, κτλ). Τέλος περιείχε απόρρητα έγγραφα από παλιές υποθέσεις που στη πορεία των χρόνων αποχαρακτηρίστηκαν και είναι πλέον διαθέσιμα για το κοινό. Επισκεφθήκαμε επίσης το εμβληματικό μνημείο του Washington, ένας τεράστιος οβελίσκος που δεσπόζει στη μέση του Mall ακριβώς απέναντι από τον Λευκό Οίκο, το πολύ δημοφιλές μνημείο του προέδρου Lincoln, το Καπιτώλιο που δυστυχώς δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα γιατί έπρεπε να είχαμε κλείσει ραντεβού πολύ πριν, το μνημείο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, το μνημείο για τους βετεράνους του πολέμου της Κορέας, το μνημείο του Martin Luther King, Jr. το οποίο βρίσκεται στην άκρη της Tidal Basin, μιας τεχνητής λίμνης την οποία περπατήσαμε περιμετρικά για να επισκεφθούμε επίσης το μνημείο του Franklin Roosevelt, του Tomas Jefferson ενώ στο τέλος της βόλτας μας βρεθήκαμε έξω από το Εθνικό Μουσείο Αφροαμερικανικής Ιστορίας και Πολιτισμού (National Museum of African American History and Culture) το οποίο φιλοξενείται σε ένα πολύ ιδιαίτερο κτήριο που θυμίζει παγόδα. Η κούραση μεγάλη και δεν μπήκαμε.
Στις διαδρομές που κάναμε στη πόλη περάσαμε μπροστά από διάφορα κυβερνητικά κτήρια, όπως ομοσπονδιακές υπηρεσίες, υπουργεία, πανεπιστήμια και άλλα που βρίσκονται όλα περιμετρικά του Λευκού Οίκου και του Mall. Κλείνοντας για την Ουάσιγκτον θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στο εστιατόρια «mazi» με μοντέρνα αμερικανική κουζίνα με Ελληνικές επιρροές, που διατηρούν δύο Έλληνες ο Παναγιώτης και ο Γιάννης, το οποίο βρισκόταν δίπλα στο ξενοδοχείο που μέναμε και είχαμε την τύχη να επισκεφθούμε. Χώρος εξαιρετικός, κουζίνα απίθανη, προσωπικό άψογο και ο Παναγιώτης, ο ένας από τους δύο ιδιοκτήτες και υπεύθυνος κουζίνας του καταστήματος πολύ φιλικός και εξυπηρετικός. Ο Γιάννης έλειπε στην Ελλάδα. Αν ξαναπάω θα πάω να τον γνωρίσω.
18η – 21η μέρα: Miami
Ήρθε η μέρα που θα αποχαιρετούσαμε τη πρωτεύουσα. Με το μετρό ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο Donald Reagan το οποίο βρίσκεται μέσα στη πόλη και σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο μας. Αφού περάσαμε ένα πολύ αυστηρό έλεγχο απόρροια του δυστυχήματος των δίδυμων πύργων, ξεκινήσαμε τη τρίωρη πτήση μας με την American Airlines για το αεροδρόμιο του Miami. Αφού φτάσαμε πήραμε λεωφορείο το οποίο θα μας πήγαινε πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας. Η διαδρομή πανέμορφη και σε προϊδέαζε άψογα για το τι θα επακολουθούσε. Οι φοίνικες που βρίσκονταν παντού, η θάλασσα, τα πολύ ψηλά κτήρια έφτιαχναν ένα συνδυασμό πολύ εξωτικό και μοναδικό. Αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αφήσαμε τα πράγματα μας και καθώς είχε έρθει πια το απόγευμα βγήκαμε έξω να φάμε. Δεν είχαμε τη ψυχραιμία και τη διάθεση να ψάξουμε και πολύ, οπότε επισκεφθήκαμε ένα εστιατόριο που ήταν λίγο πιο κάτω από το ξενοδοχείο μας. Φάγαμε γευστικότατα burrito και quesadillas και ήπιαμε από ένα τεράστιο mojito.
Λοιπόν, στο Miami μιλάνε πολύ Ισπανικά, περισσότερο από Αγγλικά. Τύχαμε σε ταξιτζή που δεν μιλούσε καθόλου Αγγλικά καθώς και σε υπάλληλο τουριστικού καταστήματος (!). Η South Beach θύμιζε πολύ Μύκονο. Είναι ένα μέρος για χαβαλέ και διασκέδαση. Η art deco περιοχή γεμάτη με κτήρια μια άλλης παλιότερης εποχής, η ocean drive, ένας δρόμος που από τη μια είχε πολλά ξενοδοχεία και μαγαζιά για νυχτερινή διασκέδαση και από την άλλη το Lummus Park, ένα πάρκο γεμάτο φοίνικες και πρασινάδα, με μονοπάτια που πολλοί τα χρησιμοποιούσαν για το περίπατο ή το τρέξιμο τους. Επίσης, υπαίθρια γυμναστήρια και γήπεδα βόλεϊ. Από την άλλη μεριά του πάρκου μια τεράστια παραλία, με ψιλή άμμο και πεντακάθαρα νερά που θύμιζε κατά πολύ τις παραλίες της Καλιφόρνια που βλέπαμε στο Baywatch.
Μετά το φαγητό μας, τη πρώτη ημέρα, ο γιος κουρασμένος πήγε στο δωμάτιο να κουραστεί (ευτυχώς) και εμείς περπατήσαμε την ocean drive για να δούμε πως διασκεδάζουν το βράδυ στο Miami. Τα πεζοδρόμια γεμάτα κόσμο, τα μαγαζιά και αυτά γεμάτα και σε κάθε ένα είχε και διαφορετικά show. Στο ένα να χορεύουν οι σερβιτόρες με στολές leopard πάνω στη μπάρα, το άλλο είχε live μουσική, στο παράλλο δύο χορευτές χόρευαν έντονα latin τραγούδια με live ορχήστρα και ξεσήκωναν το κόσμο και στο πιο παράλλο lesbian και trans shows με έξαλλα αξιοθέατα.
Στο δρόμο Cadillac, Corvette, Maserati, Buick, Porsche και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς να παρελαύνουν με αιθέριες υπάρξεις στο εσωτερικό τους. Κάθε δέκα λεπτά κοιταζόμασταν έκπληκτοι και αναρωτιόμασταν που βρισκόμασταν! Την επόμενη ημέρα το πρωί βουτήξαμε στα νερά του Miami και παρότι πασαλειφτήκαμε πολλές φορές με αντηλιακό και οι τρεις καήκαμε. Ποοοοολύ ζέστη και πολύ δυνατός ο ήλιος! Το απόγευμα επισκεφθήκαμε με ταξί τη Little Havana. Θυμίζει Κούβα το όλο κονσεπτ, παλιά αυτοκίνητα παρκαρισμένα στην άκρη του δρόμου, μαγαζιά που πουλούσαν πούρα, κόκορες σε κάθε πεζοδρόμιο βαμμένοι σε διάφορα σχέδια, μνημεία που σχετίζονται με τη Κούβα και ποοοολύ Mojito!
Σταματήσαμε για φαγητό στο Café la Trova, ένα πολύ όμορφο μαγαζί το οποίο είχε live μουσική και πολύ κόσμο. Για την επόμενη μέρα είχαμε κανονίσει εκδρομή στο θαλάσσιο πάρκο Everglades, αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι για την είσοδο στο θαλάσσιο πάρκο προηγούνταν δύο ώρες διαδρομή με λεωφορείο (και δύο στην επιστροφή φυσικά). Πολύ όμορφο το πάρκο, κάναμε βόλτες με αερόπλοιο και είδαμε κροκόδειλους να κολυμπούν στα νερά του. Μετά το τέλος της θαλάσσιας βόλτας μας παρακολουθήσαμε ένα show με κροκόδειλους. Απίστευτο! Βγήκαμε και φωτό κρατώντας ένα ζωντανό κροκοδειλάκι!!! Πολύ ωραία εμπειρία κι αυτή και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.
Για φαγητό προτιμήσαμε τα TGI Fridays επί της ocean drive και μπορώ να πω ότι δικαιωθήκαμε. Καλή επιλογή! Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο πήγαμε για ποτάκι στο The Villa Casa Casuarina at the former Versace Mansion, στην πρώην έπαυλη του Versace έξω από την οποία τον δολοφόνησαν, τον Ιούλιο του 1997. Τώρα λειτουργεί ως εστιατόριο και μπαρ ενώ ενοικιάζει και δέκα (10) σουίτες. Οι νέοι ιδιοκτήτες έχουν διατηρήσει τη διακόσμηση και του στυλ της έπαυλης η οποία είναι εκπληκτική!
Η επόμενη μέρα είχε πολύ πρωινό μπάνιο, και το μεσημέρι ξεκινήσαμε ένα city & boat tour. Επιβιβαστήκαμε σε ένα ανοιχτό λεωφορείο το οποίο μας πήγε στο Key Biscayne, ένα πανέμορφο μέρος του Miami, περάσαμε λίγο ξανά από Little Havana και Miami Downtown! Στο τέλος, καταλήξαμε στο Bayside Marketplace όπου ξεκουραστήκαμε λίγο και φάγαμε και στο τέλος επιβιβαστήκαμε στο πλοίο που μας έδειξε από τη θάλασσα πτυχές του Miami, το Miami skyline, πολλά σπίτια διάσημων όπως Jenifer Lopez, Jacki Chan, Enrique Iglesias, Puff daddy, David & Victoria Beckham και πολλά άλλα!
Το βράδυ είχε ξεκούραση καθώς την επομένη θα ξεκινούσε η επιστροφή μας στη καθημερινότητα και στη πραγματικότητα, αφού αυτά που ζήσαμε ήταν σαν όνειρο! Το ταξίδι της επιστροφής διήρκεσε 29 ώρες από τις πέντε τις πρωί της επόμενης μέρας μέχρι τις πέντε το απόγευμα της μεθαυριανής (Αφαιρώ και 7 ώρες που έχουμε διαφορά ώρας)! Όσο τέλειο και αν ήταν το ταξίδι μας και όσο λυπημένοι και αν ήμασταν που πια είχε τελειώσει, παράλληλα νιώθαμε και κάποια ευχάριστα συναισθήματα που πήγαζαν από τις εμπειρίες που αποκομίσαμε, από τις στιγμές που ζήσαμε αλλά και από την επιστροφή στη βάση μας!
Καλοκαίρι 2021, απόγευμα στην αυλή του σπιτιού μας, πήραμε την απόφαση μετά από πολλές γενικές και αόριστες αναφορές των προηγούμενων χρόνων να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Η γυναίκα μου έχει συγγενείς στη Πενσυλβάνια και πολλές φορές μου έλεγε να πάμε να δούμε τη θεία της. Το έλεγε αλλά νομίζω ούτε η ίδια δεν το πίστευε! Ο γιος μου, 15 ετών, ξετρελάθηκε. Αφού λοιπόν το αποφασίσαμε και το τοποθετήσαμε χρονικά μετά το κλείσιμο των σχολείων της ερχόμενης χρονιάς, ξεκίνησε μια μεγάλη προετοιμασία για το ταξίδι αυτό που ακόμα και τώρα που ολοκληρώθηκε, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το έζησα!
Όσον αφορά τη προετοιμασία:
Ένας φίλος και μέλος του travelstories, μου σύστησε να διαβάσω σχετικά άρθρα στο forum για να πάρω ιδέες. Δεν το γνώριζα μέχρι τότε το forum. Θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη συμβουλή που μου έδωσε κάποιος σχετικά με το ταξίδι. Έπεσε πολύ διάβασμα
. Κάποιες ιστορίες τις διάβασα πολλές φορές. Μέσα από τις εμπειρίες των υπόλοιπων μελών σχεδίασα το δικό μου ταξίδι. Επίσης να αναφέρω ότι ο τελευταίος σταθμός του ταξιδιού μου αποφασίστηκε μετά από την ανάγνωση της ιστορίας της συμφορουμίτισας @tzenipan την οποία και ευχαριστώ πολύ γιατί εξαιτίας της επισκέφθηκα και το Μαϊάμι.1) Έκδοση διαβατηρίων: Το ταξίδι μας το υπολογίζαμε μετά το κλείσιμο των σχολείων, γύρω στον Ιούνιο – Ιούλιο. Τα διαβατήρια τα εξέδωσα από το Δεκέμβρη. Συνήθως, αν δεν έχεις ήδη διαβατήριο, το εκδίδεις όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ταξίδι σου καθώς έχει διάρκεια 5 έτη και δεν υπάρχει λόγος να το βγάλεις πολύ νωρίς και να χάνεις το χρόνο της διάρκειας του. Χρειάζεται περίπου μία εβδομάδα για να εκδοθεί.
2) Αίτηση για ESTA: Τα τελευταία χρόνια, η VISA για την είσοδο στις ΗΠΑ έχει καταργηθεί για τους Έλληνες πολίτες. Αντί αυτής όμως υποχρεούται όποιος θέλει να ταξιδέψει στις ΗΠΑ να κάνει αίτηση για ESTA (Electronic System for Travel Authorization). Είναι μία αίτηση που υποβάλεις ηλεκτρονικά στην ηλεκτρονική διεύθυνση Official ESTA Application Website, U.S. Customs and Border Protection. Εγώ έκανα την αίτηση στις 6/1/22 και η έγκριση ήρθε σε 1 ώρα περίπου από την υποβολή της. Η έγκριση για είσοδο στις ΗΠΑ διαρκεί δύο χρόνια από τη στιγμή που λαμβάνεις το mail επιβεβαίωσης οπότε την έκανα πριν κάνω οποιοδήποτε άλλο έξοδο. Να είμαστε σίγουροι!!!
3) Κρατήσεις εισιτηρίων: Μετά από αρκετή έρευνα διαπίστωσα ότι η καλύτερη χρονικά στιγμή για να αναζητήσεις και να εκδόσεις εισιτήρια για υπερατλαντικό είναι 4-5 μήνες πριν το ταξίδι. Έψαχνα συνεχώς για να παρακολουθώ τις τάσεις των τιμών των εισιτηρίων αλλά δεν έβγαλα εισιτήρια πριν το Γενάρη. Τελικά η τύχη μου χαμογέλασε. Μέσω του site της Aegean έψαξα πτήσεις με εξαργύρωση μιλίων του προγράμματος Miles & Bonus και βρήκα εισιτήρια από Μαϊάμι-Αθήνα με 14,67 € και για τους τρεις μας. (Κάτι λιγότερο από 5€ το άτομο). Η πτήση ήταν με τη United με μία στάση στο Newark της Νέας Υόρκης. Αφού είχα τα εισιτήρια της επιστροφής άρχισα να ψάχνω και τα εισιτήρια του πρώτου ταξιδιού. Τελικά έβγαλα με την Turkish μέσω Κωνσταντινούπολης στα 330 €/άτομο. Συνολικά τα εισιτήρια μου κόστισαν 1291€ επειδή πλήρωσα και επιλογή θέσης στα δύο υπερατλαντικά ταξίδια. Οι ημερομηνίες του ταξιδιού ήταν 21 Ιουνίου – 12 Ιουλίου.
4) Ξενοδοχεία: Μετά την έκδοση των εισιτηρίων είχα πλέον τις ημερομηνίες, έτσι ξεκίνησα να ψάχνω για ξενοδοχεία στη Νέα Υόρκη, την Ουάσιγκτον και το Μαϊάμι. Στη Πενσυλβάνια θα μέναμε στους συγγενείς. Καθώς το ταξίδι ήταν σε πέντε μήνες και οι εποχές μας είναι λίγο αβέβαιες, επέλεξα ξενοδοχεία που είχαν δωρεάν ακύρωση και έκανα κράτηση για όλες τις περιοχές που θα επισκεπτόμουν από το Γενάρη. Έτσι είχα και το δικαίωμα ακύρωσης αν έβρισκα κάτι φθηνότερο στη πορεία. Με εξαίρεση την Ουάσιγκτον που οι τιμές ήταν λίιιγο καλύτερες, Νέα Υόρκη και Μαϊάμι ήταν αρκετά υψηλές. Στη Νέα Υόρκη απέφυγα το Manhattan για λόγους οικονομικούς και βρήκα ένα ξενοδοχείο στο Queens (LIC PLAZA HOTEL). Πολύ καλό ξενοδοχείο και το καλύτερο ήταν ότι είχε δύο στάσεις μετρό αρκετά κοντά από τις οποίες περνούσαν πέντε διαφορετικές γραμμές και σε πήγαιναν όπου ήθελες χωρίς να χρειάζεται να αλλάζεις τραίνα. Ουάσιγκτον μείναμε πίσω από τον λευκό οίκο (HAYAT PLACE WASHINGTON DC/WHITE HOUSE). Πολύ καλή τοποθεσία. Στο Μαϊάμι επιλέξαμε να μείνουμε στο South beach, στην art deco περιοχή, εκεί που γίνεται όλος ο χαμός (AVALON HOTEL). Οι κρατήσεις έγιναν προς τα τέλη Ιανουαρίου για Ιούνιο και Ιούλιο. Λίγο πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας, έκανα ξανά μία έρευνα για τις ίδιες ημερομηνίες στα ίδια ξενοδοχεία. Κέρδισα συνολικά περίπου 1000€ επειδή είχα κάνει τις κρατήσεις νωρίτερα. Να σας ενημερώσω επίσης ότι στα ξενοδοχεία της Ουάσιγκτον και του Μαϊάμι με το check in μου κράτησαν εκτός του συμφωνημένου ποσού της αμοιβής του ξενοδοχείου και ένα ποσό ως εγγύηση για τυχόν ζημιές που θα προκληθούν στα δωμάτια. Στην Ουάσιγκτον με το check out αποδεσμεύτηκε άμεσα το ποσό της εγγύησης από τη κάρτα μου, στο Μαϊάμι χρειάστηκε να περάσουν 15 ημέρες για να αποδεσμευτεί το ποσό!
5) Ταξιδιωτική ασφάλεια: Οι υπηρεσίες υγείας στην Αμερική είναι απλησίαστες. Αν σου συμβεί κάτι και χρειαστεί να επισκεφθείς νοσοκομείο, όσο μικρό και αν είναι αυτό, θα χρειαστεί να πουλήσεις κανένα νεφρό για να καλύψεις τα έξοδα της περίθαλψης σου
. Έψαξα αρκετά και βρήκα πολλές στο διαδίκτυο. Προσοχή όμως γιατί κάποιες από αυτές, ενώ σου επιτρέπουν να κάνεις την ασφάλιση, καλύπτουν μόνο κατοίκους από συγκεκριμένες χώρες. Το αν θα σε καλύψουν όταν χρειαστεί είναι ένα ερωτηματικό!! Εγώ κατέληξα στην True Traveller True Traveller Insurance for Backpackers and Adventure Travellers την οποία τελικά δεν την χρειάστηκα. Ωστόσο δεν το μετάνιωσα και συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον πραγματοποιεί ταξίδια προς ΗΠΑ να κάνει μια ταξιδιωτική ασφάλεια.6) Εισιτήρια για αξιοθέατα: Στη Νέα Υόρκη υπάρχει πληθώρα μνημείων, παρατηρητηρίων, αξιοθέατων και τα περισσότερα, αν όχι όλα, έχουν είσοδο. Καλό είναι πριν κάποιος επισκεφτεί τη πόλη να αποφασίσει τι θέλει να δει και να αγοράσει ένα πακέτο εισόδων σε αξιοθέατα που προσφέρουν ικανοποιητική έκπτωση. Εγώ αγόρασα το CityPASS (Official New York CityPASS® and New York C3™ | Which One Is Right For You?). Βγήκα σίγουρα κερδισμένος, ωστόσο θα πρέπει να έχετε υπόψη ότι εκδίδοντας το CityPASS ή κάποιο άλλο πακέτο, χάνεται το δικαίωμα επιλογής ναύλου ανά αξιοθέατο. Για να γίνω πιο κατανοητός στο άγαλμα της ελευθερίας υπάρχουν τρεις διαφορετικοί ναύλοι, ο general admission με τον οποίο πας απλώς στο νησί και βλέπεις το άγαλμα εξωτερικά, ο pedestal που σου επιτρέπει να ανέβεις εσωτερικά τη βάση του αγάλματος μέχρι τα πόδια του και τέλος ο crown που σου επιτρέπει να ανεβείς μέχρι το στέμμα του αγάλματος. Εκδίδοντας το CityPASS η πρόσβαση που έχεις είναι general admission. Δεύτερο παράδειγμα: Στο Empire State Building το εισιτήριο που εκδίδεις με το CityPASS σου δίνει το δικαίωμα να επισκεφτείς το κτήριο την ημέρα και ξανά το βράδυ της ίδιας ημέρας. Όχι όμως την ώρα του ηλιοβασιλέματος που η είσοδος είναι πιο ακριβή. Επίσης σου επιτρέπει να επισκεφθείς το παρατηρητήριο του 86ου ορόφου αλλά όχι αυτό του 102ου ορόφου. Συμφέρει κατά τη γνώμη μου το CityPASS αλλά κοιτάξτε καλά τις λεπτομέρειες του κάθε ναύλου για να ξέρετε τι κρατήσεις κάνετε. Τέλος, να ενημερώσω ότι αν αγοράσεις κάποιο πακέτο, CityPASS ή άλλο, δεν μπαίνεις αυτόματα στα αξιοθέατα αλλά πρέπει να μπεις ηλεκτρονικά και να αγοράσεις εισιτήρια τα οποία στη πληρωμή βάζεις το κωδικό του CityPASS και δεν πληρώνεις ξανά.
7) Covid-19 και εμβολιασμός: Στο check in των εισιτηρίων στην Αθήνα μας ζήτησαν τα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Στο υπόλοιπο τμήμα του ταξιδιού καθώς και σε όλο το διάστημα της παραμονής μας στην Αμερική μας ζήτησαν να φορέσουμε μάσκα μόνο μέσα στα μουσεία και στη θεατρική παράσταση που παρακολουθήσαμε στο Broadway. Πουθενά αλλού δεν μας ζήτησαν πιστοποιητικά ή μάσκες! Λες και ο Covid δεν υπήρξε ποτέ!
8) Επικοινωνία με Ελλάδα
: Όσον αφορά την επικοινωνία με την Ελλάδα, αφού δεν είχα ενεργοποιήσει το roaming, καθώς οι χρεώσεις είναι απαγορευτικές, γινόταν μέσω διαδικτύου με εφαρμογές όπως viber, messenger κτλ. Για να μπορούμε να επικοινωνήσουμε με όσους δεν χειρίζονται τέτοια μέσα ενεργοποίησα το viber out, ένα πρόγραμμα το οποίο σου επιτρέπει να επικοινωνείς με σταθερά και κινητά σε πολλές χώρες του κόσμου μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ και η Ελλάδα. Είχε και μία εβδομάδα δωρεάν δοκιμή και στη συνέχεια 6€/μήνα και μπορείς να μιλάς απεριόριστα. Η μόνη δέσμευση είναι ότι έπρεπε να έχεις ίντερνετ για να λειτουργεί.Πριν αρχίσω να περιγράφω τι είδαν τα ματάκια μας
θα αναφερθώ σε ένα πρόβλημα που αντιμετώπισα, μήπως και σωθεί κανένας άλλος συμφορουμίτης ταξιδιώτης. Το σχέδιο μου ήταν με την άφιξη στην Νέα Υόρκη να αγοράσω μια κάρτα SIM για το κινητό μου τηλέφωνο, στην οποία θα έβαζα κυρίως δεδομένα για να έχω χάρτες κτλ στο κινητό μου ανά πάσα στιγμή. Από την έρευνα μου συμπέρανα ότι η εταιρεία T-Mobile έχει πολύ καλά πακέτα που αναφέρονται ειδικά σε τουρίστες. Την πρώτη μου ημέρα στην ονειρεμένη αυτή πόλη επισκέφθηκα ένα κατάστημα της εταιρείας αυτής όπου ο υπάλληλος σκάναρε το IMEI του κινητού μου και μου ανακοίνωσε ότι δυστυχώς το κινητό μου έχει περιορισμένη συνδεσιμότητα στο αμερικάνικο δίκτυο και μου συνέστησε να μην αγοράσω κάρτα αφού στην ουσία δεν θα είχα καθόλου καλές υπηρεσίες. Δοκίμασα και το κινητό της γυναίκας μου που ήταν πολύ πιο καινούργιο από το δικό μου με τα ίδια αποτελέσματα. Ήταν και τα δυο Xiaomi και σκέφτηκα μιας και οι Αμερικάνοι δεν είναι πολύ «φίλοι» με τη μάρκα, να δοκιμάσω και του γιου μου που ήταν Samsung. Δυστυχώς και σε αυτή τη περίπτωση το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι τα κινητά λειτουργούν σε διαφορετικές μπάντες στην Ευρώπη και διαφορετικές στην Αμερική, είναι διαφορετικές οι προδιαγραφές τους. Αν λοιπόν το κινητό σας δεν είναι global version πολύ πιθανόν να αντιμετωπίσετε το ίδιο πρόβλημα και εσείς. Ρώτησα και σε άλλη εταιρεία, την at&t με ίδια και χειρότερα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα με ρώτησαν από που είμαι και όταν είπα Ελλάδα δεν μπήκαν στο κόπο να ασχοληθούν παραπάνω. Έφαγα άκυρο πανηγυρικό. Ένας τρόπος να ελέγξετε αν το κινητό σας έχει προσβασιμότητα στο αμερικανικό δίκτυο είναι ο εξής: Βρίσκετε το ΙΜΕΙ της συσκευής σας (Το γράφει πάνω στο κουτί του κινητού ή εναλλακτικά πληκτρολογείτε *#06# και εμφανίζεται στην οθόνη του κινητού σας), στη συνέχεια επισκέπτεστε τη σελίδα της T-Mobile στο σύνδεσμο https://www.t-mobile.com/resources/bring-your-own-phone, βάζετε το IMEI στο αντίστοιχο κουτάκι και ελέγχετε αν έχει προσβασιμότητα ή όχι. Η εναλλακτική που μου πρότειναν ήταν να αγοράσω ένα φθηνό αμερικάνικο κινητό περίπου στα 150 δολάρια και να βάλω εκεί κάρτα SIM και το ανάλογο πλάνο για δεδομένα. Συνολικά, κινητό, κάρτα SIM και το πλάνο με τα δεδομένα θα φτάναμε κοντά στα 250 δολάρια. Το θέμα είναι ότι το κινητό αυτό δεν θα δούλευε μετά στην Ελλάδα. Να ενημερώσω βέβαια ότι για τη Νέα Υόρκη το να μην έχει κάποιος internet δεν είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα καθώς σε διάφορα σημεία της πόλης έβρισκες δωρεάν δίκτυο. Έξω από κάθε Starbucks, που είχε πάρα πολλά καταστήματα, έξω από κάθε κατάστημα at&t αλλά και σε άλλα σημεία υπάρχει ελεύθερο δίκτυο, οπότε βολευόμασταν. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τελικά δεν έκανα τίποτα από όλα αυτά, οπότε ίντερνετ είχα μόνο στο ξενοδοχείο και για τη Νέα Υόρκη και σε διάφορα σημεία του δρόμου που έβρισκα δωρεάν! Στην Ουάσιγκτον μόνο ξενοδοχείο καθώς δεν έβρισκα εύκολα δωρεάν δίκτυο στο δρόμο. Στο Μαϊάμι ακόμα χειρότερα. Πουθενά δωρεάν. Ακόμα και τα καταστήματα που επισκεπτόμασταν δεν είχαν καθόλου δίκτυο για τους πελάτες ενώ και το δίκτυο του ξενοδοχείου ήταν άθλιο με πολύ αργή ταχύτητα και συνεχείς αποσυνδέσεις. Ας ξεκαθαρίσουμε λίγο και το θέμα “tips”: Στα εστιατόρια που υπάρχουν σερβιτόροι, στα ταξί καθώς και σε όλα τα τουριστικά αξιοθέατα που περιγράφω παρακάτω (ξεναγοί σε εκδρομές, οδηγοί αερόπλοιων στο Everglades, οι performers των shows με τους αλιγάτορες κτλ) ζητούσαν tip (φιλοδώρημα). Τι ακριβώς συμβαίνει… Οι σερβιτόροι, συνήθως δεν πληρώνονται από την επιχείρηση στη οποία εργάζονται αλλά από τα tips των πελατών. Όταν έρχεται η απόδειξη στο κάτω μέρος της προτείνει διάφορα tips τα οποία συνήθως είναι 16%, 18%, 20% ή 22% της τιμής. Αυτό όμως δεν είναι δεσμευτικό. Ο καθένας μπορεί να δώσει ότι θέλει, ακόμα και τίποτα. Νόμιμο το να μην δώσεις τίποτα αλλά ηθικά όχι σωστό. Εμείς δίναμε συνήθως ένα από τα προτεινόμενα, αξιολογώντας και την ποιότητα των παροχών εκάστου εργαζομένου. Επίσης, αν πλήρωνες με κάρτα, χρέωναν στην απόδειξη ένα ποσό το οποίο αφορούσε την προμήθεια της τράπεζας και συνήθως ήταν γύρω στο 3%. Αν πλήρωνες με μετρητά αυτό δεν υπήρχε. Υπάρχει και στην Ελλάδα σχετική χρέωση μόνο που εδώ την επιβαρύνεται ο επιχειρηματίας, εκεί περνάει στον πελάτη. Επίσης, ο φόρος εκεί είναι 8% (το αντίστοιχο 24% το δικό μας), το οποίο πολλές φορές δεν συμπεριλαμβάνεται στην αρχική τιμή. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, σε μπαρ αγοράσαμε δύο προϊόντα τα οποία κόστιζαν 24$ το καθένα στον κατάλογο. Ο λογαριασμός ήρθε 63$ καθώς 24+24=48 στη συνέχεια μπήκε το tip που ήταν 20% άρα 9,60$, ο φόρος 8% άρα 3,84$ και η χρέωση της κάρτας 3% άρα 1,44$. Σύνολο 62,88$. Στα ταξί και στα shows των εκδρομών δεν υπάρχει ποσοστό, δίνεις ότι θέλεις, πάντως συνηθίζεται να δίνεις κάτι! Τέλος, άλλη μία πολύ σημαντική πληροφορία! Όταν ερχόταν ο λογαριασμός, πχ 50$, πλήρωνα με τη κάρτα μου και στη συνέχεια, μετά τη πληρωμή, στην απόδειξη βάζεις πάνω και το ποσό που θες να δώσεις για tip, πχ 10$. Στο ebanking μου εμφάνιζε τη πρώτη συναλλαγή 50$ σε επεξεργασία και στη συνέχεια εμφάνιζε ολόκληρο το ποσό δηλαδή 60$ πάλι σε επεξεργασία σε άλλη συναλλαγή. Πληρωνόταν τελικά η επιχείρηση με τα 60$ και το αρχικό ποσό των 50$ έμενε δεσμευμένο για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι και 15 μέρες και στη συνέχεια επέστρεφε στη κάρτα μου. Αυτό όπως καταλαβαίνετε δημιουργούσε πρόβλημα γιατί δέσμευε ποσά στη κάρτα. Η συμβουλή μου είναι πληρώστε τον αρχικό λογαριασμό με τη κάρτα και το tip δώστε το σε μετρητά για να μην έχετε προβλήματα με διπλές χρεώσεις και επιστροφή ποσών στη κάρτα σας μετά από μεγάλα χρονικά διαστήματα.Ας αρχίσω όμως να σας περιγράφω τις εμπειρίες μας:
1η μέρα: Ταξίδι Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – Νέα Υόρκη (JFK)
Το ταξίδι μας ξεκινούσε στις 15:40 από Αθήνα προς Κωνσταντινούπολη με Turkish Airlines. Η πτήση είχε διάρκεια μία ώρα και τριάντα πέντε λεπτά. Ο χρόνος της ανταπόκρισης ήταν μιάμιση ώρα. Και στη συνέχεια ξεκινούσε το υπερατλαντικό στις 18:45. Λίγες μέρες πριν το ταξίδι η εταιρεία άλλαξε τη δεύτερη πτήση για 18:30 μειώνοντας κατά ένα τέταρτο το χρόνο της ανταπόκρισης, όταν λοιπόν ανακοινώθηκε η καθυστέρηση της πρώτης πτήσης μας κατά τριάντα λεπτά άρχισα να ιδρώνω. Τελικά φτάσαμε Κωνσταντινούπολη και αρχίσαμε το τρέξιμο ώσπου φτάσαμε στη πύλη αναχώρησης οριακά. Εκεί έπρεπε να περάσουμε και έναν επιπλέον ενδελεχή έλεγχο όπου μας άνοιξαν όλα τα σακίδια και έλεγξαν όλα τα πράγματα μας. Για το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης δεν μπορώ να σας δώσω καμία πληροφορία αφού δεν πρόλαβα να δω τίποτα. Η πτήση διήρκεσε έντεκα ώρες και ήταν η μεγαλύτερη πτήση που έχω κάνει μέχρι στιγμής, ωστόσο, ο χρόνος κύλησε εύκολα. Το entertainment system της Turkish είναι πραγματικά πολύ καλό. Μεγάλη γκάμα από ταινίες, παιχνίδια και μουσική που μπορούν να σε κρατήσουν απασχολημένο για πολλές ώρες. Έτσι φτάσαμε στο μεγάλο μήλο στις 22:30 το βράδυ της ίδιας ημέρας. Μετά από μια αναμενόμενη καθυστέρηση στον έλεγχο διαβατηρίων, περίπου μισή ώρα, παραλάβαμε τις αποσκευές και ξεκινήσαμε προς αναζήτηση ταξί. Πλησιάζοντας στην έξοδο έρχεται κάποιος και ρωτάει «Taxi?» , «Yes!» του λέω όλο χαρά εγώ. Αρπάζει τη μία βαλίτσα και λέει «Follow me!». Από την έρευνα μου ήξερα ότι η διαδρομή JFK-Manhattan κόστιζε 52 $. Δεν ήξερα αν παίζει εκεί βραδινή ταρίφα ή άλλες επιπλέον χρεώσεις όπως αεροδρόμιο, αποσκευές κτλ. Αφού περπατήσαμε μερικά μέτρα λέω ας ρωτήσω για σιγουριά «How much?». Βγάζει το κινητό, κάνει κάτι πράξεις και μου δείχνει στην αριθμομηχανή το ποσό των 168 $. Με ιδιαίτερη ευφράδεια λόγου του πετάω ένα «No!». Όπως ήταν παρατάει τη βαλίτσα και μας σύξυλους και τρέχει πίσω να βρει άλλον πελάτη – θύμα! Επιστρέψαμε και μεις και βρήκαμε τη γραμμή που περίμεναν για τα κίτρινα κλασικά ταξί
. Μπαίνουμε σε ένα, του λέμε προορισμό και ξεκινάμε. Ταξίμετρο δεν μπήκε. Στη διαδρομή ο Μπαγκλαντέζος οδηγός παρά τις ερωτήσεις μου, απέφυγε να μας πει ότι το ποσό ήταν 52$, όταν όμως του το είπα εγώ άρχισε τη κλάψα, ότι οι οδηγοί ζουν με τα tips και τέτοια και όταν φτάσαμε μου λέει δώσε ότι θες. Ε, του έδωσα και κάτι παραπάνω. Πρώτη μέρα, ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος, η διαδρομή όμορφη και η διάθεση στα ύψη! Η γειτονιά που μέναμε στο Queens ήταν πολύ καλή, ποτέ δε νιώσαμε να κινδυνεύουμε, ωστόσο όπως διαπιστώσαμε από συζητήσεις υπάρχουν και κακόφημες γειτονιές στη περιοχή αυτή. Το ξενοδοχείο καλό, καθαρό, όπως το είχαμε δει στις φωτό, το δωμάτιο στον 9ο όροφο, που ήταν και ο τελευταίος και η θέα στη πόλη πανέμορφη. Στη ρεσεψιόν μόνο ήταν κάτι Κινέζοι που μιλούσαν όσο το δυνατόν λιγότερο, λες και κάθε λέξη τους κόστιζε! Με το που φτάσαμε για το check in δέσμευσαν όλο το ποσό της διαμονής από τη κάρτα. Αυτή ήταν η τακτική και των υπόλοιπων ξενοδοχείων. Δεν μπαίνεις στο δωμάτιο αν δεν σιγουρέψουμε τη πληρωμή! Καθώς η ώρα ήταν περασμένα μεσάνυχτα και μεις κουρασμένοι, ανεβήκαμε στο δωμάτιο και δεν ξανακατεβήκαμε μέχρι το επόμενο πρωί!
Φωτό από το δωμάτιο μας
2η μέρα: Times Square – 5th Avenue – Broadway
Ξυπνήσαμε πολύ πρωί μάλλον λόγω του ενθουσιασμού μας αλλά και του jet lag και ξεκινήσαμε να επισκεφθούμε τη διασημότερη πλατεία της πόλης. Φτάνουμε στη πλησιέστερη στάση του μετρό, εκδίδουμε εβδομαδιαίες κάρτες η οποίες κόστισαν 34$ η καθεμία και ξεκινάμε. Μόλις φτάσαμε και βγήκαμε κοντά στη πλατεία σηκώσαμε το κεφάλι ψηλά και μείναμε άναυδοι. Βλέποντας τα πανύψηλα κτήρια νιώθεις ένα δέος και δεν είναι μόνο το ύψος είναι και η αρχιτεκτονική, το ένα κτήριο συναγωνίζεται στην ομορφιά το άλλο. Σε κάποια από αυτά, τα σύννεφα σκέπαζαν τη κορυφή τους. Φοβερό! Επίσης εντυπωσιακότατες οι τεράστιες οθόνες με διαφημίσεις διαφόρων προϊόντων ή παραστάσεων. Αφού είδαμε λίγο τη πλατεία και κάποια καταστήματα της, περπατήσαμε τη 5η λεωφόρο βόρεια προς το Central Park. Βλέπαμε τα κτήρια και τα καταστήματα σαν μαγεμένοι. Φτάσαμε έξω από το Central Park και κάναμε λίγο δεξιά για να βρούμε το Plaza Hotel που ήθελε ο γιος μου να το δει (από το Home Alone 2). Καθώς περπατούσαμε βλέπουμε κόσμο έξω από το Carlton-Ritz Hotel. Ρωτάμε τι συμβαίνει και είναι όλος αυτός ο κόσμος με τα κινητά στο χέρι έτοιμοι να φωτογραφίσουν. Θα βγει κανένα αξιοθέατο; Περιμένουν λέει τη Kim Kardashian να βγει. Τι ήταν να το ακούσει η γυναίκα μου! Κάτσαμε και μεις εκεί με το κινητό στο χέρι να περιμένουμε τη Kim να τη δούμε! Ευτυχώς μετά από λίγο βγήκε, την είδαμε, τη φωτογραφίσαμε, έφυγε αυτή, φύγαμε και μεις! Φτάσαμε στο προορισμό μας. Τέλειο το ξενοδοχείο. Θυμίζει αρκετά αυτό που είχαμε δει στη ταινία. Πολύ όμορφο και το εσωτερικό του.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε ένα μεγάλο κατάστημα της Apple που ήταν απέναντι και χαζέψαμε λίγο τα τελευταία προϊόντα της δημοφιλούς εταιρείας! Επιστρέψαμε προς την Times Square και καθώς πλησίαζε το μεσημεράκι άρχισε και το στομάχι να γουργουρίζει. Βλέπω λοιπόν μπροστά μου ένα Shake Shack λέω ας το δοκιμάσουμε. Το είχα διαβάσει σε ιστορίες άλλων μελών του φόρουμ με θετικά σχόλια. Εμένα μου έκατσε βαρύ το burger λες και είχα καταπιεί πέτρα. Τον γιο μου τον έπιασε ένας δυνατός πόνος στη κοιλιά το απόγευμα που ευτυχώς δεν είχε μεγάλη διάρκεια. Αγχώθηκε ο καημένος! Σε όλο το υπόλοιπο ταξίδι αλλά και τώρα ακόμα ούτε να ξανακούσει για Shake Shack!! Η σύζυγος δεν έφαγε και τη γλίτωσε! Καθώς τα σχέδια μας για το βράδυ ήταν να παρακολουθήσουμε μία θεατρική παράσταση στο Broadway έπρεπε να ξεκουραστούμε λίγο! Επιστροφή λοιπόν στο ξενοδοχείο! Αργά το απόγευμα ξεκινήσαμε για μια, όπως αποδείχθηκε μοναδική εμπειρία. Προσωπικά ήθελα να παρακολουθήσω το Phantom of the Opera όμως ο μικρός προτιμούσε το Harry Potter and the Cursed Child. Αποφασίσαμε (δημοκρατικά) να δούμε το δεύτερο. Έπαιζε στο Lyric Theatre. Πολύ όμορφο θέατρο, κάτσαμε στο πρώτο διάζωμα, είχε πολύ καλή οπτική όπου και αν καθόσουν. Τα σκηνικά, η παράσταση, όλα τέλεια. Όταν δε άρχισαν να κάνουν και μαγικά στη σκηνή ο μικρός τρελάθηκε. Το αποκορύφωμα ήταν όταν εμφανίστηκαν παράφρονες (για όσους ξέρουν από Χάρι Πότερ) και στη συνέχεια ήρθαν προς τους θεατές, ακριβώς μπροστά μας χωρίς να μπορεί κανείς να καταλάβει πως πετάνε. Εντυπωσιακότατο!!! Η παράσταση κράτησε περίπου τρεισήμισι ώρες με ένα διάλειμμα! Και έτσι τελείωσε η δεύτερη μέρα μας.
3η μέρα: Central Park, Μουσείο Φυσικής Ιστορίας
Ξεκινήσαμε το πρωί για το Central Park. Φτάσαμε εύκολα και αρχίσαμε να περπατάμε στο πανέμορφο πάρκο. Αφού χαρήκαμε το πανέμορφο περιβάλλον, βρήκαμε το σιντριβάνι που έγινε πολύ γνωστό από την έναρξη της σειράς «Φιλαράκια» και το αφιέρωμα στον John Lennon, μια αψίδα με την επιγραφή Imagine ακριβώς απέναντι από το Dakota building, όπου ήταν στο σπίτι του και πολύ κοντά στο σημείο όπου τον δολοφόνησαν, περπατήσαμε έξω από πάρκο για να φτάσουμε στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.
Μπήκαμε γρήγορα παρότι είχε ουρά (προχωρούσε γρήγορα). Τι να σας πω τώρα για το μουσείο; Για το μέγεθος του; Για τα εκθέματα; Για τις ιδιαίτερες εκθέσεις που φιλοξενεί κάθε τόσο; Πολύ εντυπωσιακοί ήταν οι δεινόσαυροι. Παρακολουθήσαμε μια προβολή στο πλανητάριο του μουσείου που είχε να κάνει με το σύμπαν και τη θέση του δικού μας ηλιακού συστήματος σε αυτό. Φοβερό! Βέβαια για να το δεις ολόκληρο πρέπει να πας από τις 10 που ανοίγει μέχρι τις 5 που κλείνει και να περπατάς ασταμάτητα!
Είδαμε όσο αντέξαμε και κατηφορίσαμε προς την Times Square. Για φαγητό δοκιμάσαμε το Dallas BBQ το οποίο μας άρεσε πολύ και το επισκεφθήκαμε ξανά κατά τη παραμονή μας. Θέλαμε όμως και γλυκάκι. Και μιας και είμασταν κοντά είπαμε να δοκιμάσουμε το φημισμένο Juniors και το American cheesecake. Μεγάλη ποικιλία και τεράστια κομμάτια! Ομοίως και αυτό μας άρεσε πάρα πολύ! Και αυτό το επισκεφθήκαμε ξανά κατά τη παραμονή μας! Περπατήσαμε λίγο στη περιοχή και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση!
4η μέρα: Άγαλμα της Ελευθερίας, Νήσος Ellis & Οικονομική περιοχή (Financial District)
Ξεκινήσαμε νωρίς νωρίς με ανυπομονησία για το Battery Park. Το νοτιότερο σημείο του Manhattan από όπου ξεκινάνε οι κρουαζιέρες για το Άγαλμα και το Ellis island. Παρότι ξεκινήσαμε νωρίς όταν φτάσαμε είχε ουρά. Περάσαμε από έλεγχο τύπου αεροδρομίου και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο. Η διαδρομή είχε μικρή διάρκεια καθώς το νησάκι με το άγαλμα είναι σχετικά κοντά αλλά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είναι η καλύτερη στιγμή για να φωτογραφίσεις το άγαλμα καθώς το βλέπεις από διάφορες οπτικές γωνίες καθώς κινείται το πλοίο αλλά επίσης είναι πανέμορφο και το skyline του νότιου Μανχάταν που το βλέπεις να απομακρύνεται!
Όταν κατεβείς και πας κοντά, δεν μπορείς να βγάλεις πολύ καλές φωτογραφίες. Αφού περπατήσαμε λίγο στο νησάκι και χορτάσαμε το άγαλμα, επισκεφθήκαμε ένα μουσείο με διάφορες πληροφορίες για τη κατασκευή και το συμβολισμό του. Στη συνέχεια επιστρέψαμε στην αποβάθρα, όπου πήραμε το καραβάκι για την επόμενη στάση, το νησί Ellis. Στο νησί αυτό έφταναν όλα τα πλοία που μετέφεραν μετανάστες από κάθε γωνιά του πλανήτη τα έτη 1820-1957. Εκεί έλεγχαν τα έγγραφα τους, την κατάσταση της υγείας τους και τη νομιμότητα της εισόδου τους ώστε να πάρουν την πολυπόθητη τελική έγκριση για είσοδο στις ΗΠΑ. Οι άνθρωποι έφταναν εκεί με πλοία μετά από ταξίδια τριών μηνών και ίσως και περισσότερο σε κάποιες περιπτώσεις. Εκεί λοιπόν κρινόταν αν θα μπουν στις ΗΠΑ και θα αρχίσουν μια ολοκαίνουργια ζωή με πολλές ελπίδες ή θα επιστρέψουν πίσω με το ίδιο πλοίο. Έντονα συναισθήματα τα οποία γίνονται εντονότερα αν κάποιος έχει προγόνους που πέρασαν από κει.
Όλο το αρχείο των μεταναστών που εισήλθαν στις ΗΠΑ από εκεί έχει πλέον ψηφιοποιηθεί και δίνεται η δυνατότητα σε υπολογιστές που υπάρχουν εκεί για το κοινό να ψάξεις τους προγόνους σου. Την ίδια δυνατότητα έχεις και από το σπίτι στο link Passenger Search - The Statue of Liberty & Ellis Island. Εντυπωσιακό και αυτό! Αφού καθίσεις όση ώρα θες βγαίνεις και παίρνεις το επόμενο καραβάκι από τη προβλήτα για να επιστρέψεις στο Battery Park και στο Manhattan. Να τονίσουμε ότι τα καραβάκια κάνουν κυκλική διαδρομή. Παίρνεις όποιο είναι στη προβλήτα. Δεν χρειάζεται να περιμένεις αυτό που σε έφερε. Φτάνοντας στο Battery Park είδαμε κάποια όμορφα μνημεία και αγάλματα που υπάρχουν εκεί αλλά επειδή τα στομαχάκια μας διαμαρτύρονταν δε κάτσαμε πάρα πολύ. Για φαγητό λοιπόν στο White Horse Tavern. Κοντά στο Battery Park, μία pub που την είχα βρει στο google maps από όταν βρισκόμασταν ακόμα στην Ελλάδα. Μου άρεσε πάρα πολύ το εσωτερικό του καταστήματος και είπαμε να το δοκιμάσουμε. Καλή επιλογή. Ωραίο μέρος! Αφού πήραμε τις ανάσες μας και δυνάμεις, συνεχίσαμε για να εξερευνήσουμε την οικονομική περιοχή, όπως λέγεται. Περάσαμε από τον Charging bull, τον γνωστό ταύρο. Μια ουρά τεράστια στη πίσω μεριά του ταύρου για να φωτογραφηθούν κρατώντας τα… @μελέτητα του. Ποτέ δε κατάλαβα το λόγο που συμβαίνει αυτό. Νομίζω θεωρούν ότι θα φέρει καλοτυχία. Εγώ πάλι που θεωρούσα τον εαυτό μου ήδη πολύ τυχερό που βρισκόμουν εκεί είπα να φωτογραφηθώ στο κεφάλι του ταύρου που είχε μια πολύ μικρή ουρά.
Όσο φωτογραφιζόμασταν με το γιο στο ταύρο, η γυναίκα χτύπησε παγωτάκι από παρακείμενη καντίνα. 10$ το χωνάκι. Ευκαιρία! Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Federal Hall, το οποίο είδαμε μόνο εξωτερικά καθώς γίνονταν εργασίες. Το ιστορικό αυτό κτήριο ήταν το πρώτο δημαρχείο της Νέας Υόρκης και το κτήριο στο οποίο ορκίστηκε ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Ουάσιγκτον.
Απέναντι ακριβώς τοποθετείται το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης.
Αφού περπατήσαμε και τη πασίγνωστη Wall Street, στη συμβολή της με την οδό Broadway συναντήσαμε τον ναό της Αγίας Τριάδας (Trinity church). Επιβλητική εκκλησία σε γοτθικό ρυθμό που θυμίζει πολύ εμβληματικά κτήρια που έχουμε δει σε ταινίες. Δυστυχώς ήταν κλειστή τη μέρα αυτή και δεν μπορέσαμε να δούμε το εσωτερικό της.
Λίγο πιο πέρα βρίσκεται το μνημείο των δίδυμων πύργων. Ένα πανέμορφο μνημείο στο σημείο που πριν την 11/9/2001 υψώνονταν οι δύο πύργοι του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Αν αναλογιστείς τι συνέβη στο χώρο που βρίσκεσαι πριν από 20 χρόνια σου έρχεται μια θλίψη.
Δίπλα ακριβώς στο μνημείο ήταν το μουσείο και από την άλλη πλευρά δεσπόζει το One World Trade Center. Αποτελεί το μεγαλύτερο από το σύμπλεγμα κτηρίων που αποτελούν το Κέντρο εμπορίου και τουλάχιστον όταν χτίστηκε αποτελούσε το ψηλότερο κτήριο στο δυτικό ημισφαίριο του πλανήτη μας (Ίσως είναι ακόμα). Στους 100, 101 και 102 ορόφους βρίσκεται και το One World Observatory, παρατηρητήριο δηλαδή το οποίο μπορείς να επισκεφθείς και να δεις το Skyline του Μανχάταν. Δυστυχώς δεν το επισκεφθήκαμε. Δίπλα στο σημείο του μνημείου είναι επίσης το Oculus, το οποίο αποτελεί επέκταση του One World Trade Center, μία κατασκευή που ξεχωρίζει καθώς είναι πολύ διαφορετική από τα γνωστά κτήρια της Νέας Υόρκης. Αρχικά νόμιζα ότι είναι στάση του μετρό, τελικά δεν είναι μόνο αυτό. Το σχέδιο ανήκει στον γνωστό Ισπανό αρχιτέκτονα Σαντιάγκο Καλατράβα και αφού κατέβεις ένα δυο επίπεδα βρίσκεσαι σε ένα εμπορικό κέντρο το οποίο βρίσκεται όλο υπόγεια. Πολύ όμορφο και πολύ εντυπωσιακό.
Έτσι ολοκληρώθηκε η πολύ γεμάτη μέρα μας και σύραμε τα κουφάρια μας μέχρι το ξενοδοχείο. Πολύ κούραση αλλά ο ενθουσιασμός υπερτερεί.
5η μέρα: Little Italy – Chinatown – Γέφυρα του Blooklyn – Αστόρια
Στο ξεκίνημα της 5ης μέρας μας αναχωρήσαμε με το μετρό για Little Italy και Chinatown. Δεν είδαμε κάτι το αξιόλογο εκεί πέρα. Θα σύστηνα πάντως σε όποιον επιθυμεί να επισκεφθεί τις περιοχές αυτές να το κάνει απόγευμα γιατί το πρωί που πήγαμε εμείς ανοίγανε τα μαγαζιά, η κίνηση ήταν μικρή και δεν την είδαμε σε πλήρη λειτουργία. Γενικά τα καταστήματα εκεί ανοίγουν γύρω στις 10:00. Η Chinatown μας απογοήτευσε λιγάκι. Αρκετή βρωμιά, καταστήματα με φαγητά και οι μύγες από πάνω να κάνουν πάρτι κτλ. Επίσης παντού στη Νέα Υόρκη υπάρχουν καταστήματα με τουριστικά είδη αλλά νομίζω στη Chinatown είχε τα φθηνότερα. Τα προϊόντα ίδιας ποιότητας. Αφού περπατήσαμε τη περιοχή τόσο ώστε να μπορούμε να καυχηθούμε ότι πήγαμε και εκεί προχωρήσαμε προς τη γέφυρα του Brooklyn. Η γέφυρα ονομάζεται έτσι καθώς συνδέει το νότιο τμήμα του Μανχάταν με τη περιοχή Brooklyn που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Είχε μεσημεριάσει κιόλας και ήταν πολύ η ζέστη αλλά τη περπατήσαμε όλη. Ευρισκόμενοι στη μέση και πάνω από τον East River είδαμε δεκάδες jet ski να κατεβαίνουν και να περνούν κάτω από τη γέφυρα. Δεν κατάλαβα αν ήταν αγώνας ή βόλτα, μάλλον το δεύτερο καθώς δεν υπήρχε πολύ μεγάλος ανταγωνισμός, πάντων ήταν πολύ όμορφο θέαμα. Αφού φτάσαμε στην είσοδο του Brooklyn κατηφορίσαμε προς τη περιοχή Dumbo όπου ήπιαμε ένα καφεδάκι και ξαποστάσαμε. Από τη συγκεκριμένη περιοχή βλέπει κανείς πολύ καλά τη γέφυρα του Brooklyn αλλά και τη διπλανή γέφυρα του Manhattan και είναι πολύ όμορφη περιοχή με μαγαζιά για φαγητό κτλ. Το μέρος προσφέρεται και για φωτογραφίες.
Φεύγοντας, μπήκαμε και σε μία κλειστή αγορά που έχει πολλές επιλογές για φαγητό με πολλές διαφορετικές κουζίνες. Παρότι το μέρος είναι πανέμορφο εξωτερικά και προσφέρει πολύ καλή θέα μας ήρθε μια επιθυμία να κάτσουμε στη κλειστή αγορά για φαγητό καθώς είχε πολύ δροσιά σε αντίθεση με τον εξωτερικό χώρο και ήταν πολύ διαφορετικά από ότι είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε μέχρι στιγμής. Τα σχέδια όμως ήταν διαφορετικά και αποφασίσαμε να μην τα αλλάξουμε. Αφού περπατήσαμε αρκετά μέχρι τη πλησιέστερη στάση του μετρό φτάσαμε πάλι στο Μανχάταν και βγήκαμε πολύ κοντά σε ένα κατάστημα Joe’s Pizza. Αυτό το είχε σταμπάρει ο γιος μου από την Ελλάδα κατά την έρευνα που έκανε κι αυτός για τη Νέα Υόρκη και τις γαστρονομικές της επιλογές. Οι πίτσες τεράστιες. Από δύο κομμάτια εγώ και ο γιος και ένα η σύζυγος σκάσαμε. Πολύ ωραία pizza. Έχει πολλά καταστήματα στο Μανχάταν οπότε αν κάποιος βρεθεί κοντά σε ένα από αυτά το συστήνω ανεπιφύλακτα. Επίσης, είναι μια σχετικά οικονομική επιλογή φαγητού καθώς το φαγητό στη πόλη που δεν κοιμάται ποτέ είναι αρκετά ακριβό. Η συνέχεια είχε επιστροφή και ξεκούραση στο ξενοδοχείο για να βγούμε ξανά το βράδυ στην Αστόρια, την Ελληνική παροικία. Η Αστόρια είναι δίπλα στο Queens που μέναμε, σχετικά κοντά. Με το μετρό φτάσαμε σε μια κεντρική στάση της περιοχής και κατεβήκαμε. Με πολύ χαρά είδαμε καταστήματα με ελληνικά ονόματα Εστιατόριο Zorba, Telly’s tavern και άλλα. Μέχρι και καντίνες με σουβλάκια και γύρο είχε.
6η μέρα: Chelsea – High Line – Empire State Building
Η μέρα ξεκίνησε λίγο βαριά. Η κούραση των ημερών ήταν περισσότερο αισθητή από άλλες μέρες. Βάλαμε όμως τα αθλητικά μας και ξεκινήσαμε για τη περιοχή Chelsea και το High Line. Στη περιοχή αυτή είδαμε πολύ όμορφα και μεγάλα σπίτια, το ένα κολλητά στο άλλο όπως ενδεχομένως να έχετε δει σε Αμερικάνικες ταινίες και σειρές. Όμορφα και πολύ καθαρά τόσο τα σπίτια στην είσοδο τους και τις μικρές αυλές τους όσο και οι δρόμοι. Είδαμε πολύ αστυνομία και κλειστούς δρόμους, ρωτήσαμε κάποιο αστυνομικό ο οποίος μας ενημέρωσε ότι τη μέρα αυτή στις 12 το μεσημέρι ήταν το pride parade στην 5η λεωφόρο και είχαν κλείσει τους δρόμους για το λόγο αυτό. «Άντε», λέω στη γυναίκα μου «πάμε γρήγορα να δούμε αυτά που θέλουμε για να δώσουμε το παρόν και στην παρέλαση». Είχα μια απορία να δω τη παρέλαση αλλά τελικά δε προλάβαμε να πάμε. Σημειωτέων ότι όλα τα καταστήματα, τις ημέρες αυτές είχαν τα σύμβολα της pride κοινότητας, το ουράνιο τόξο σε σημαίες, σημαιάκια, ρούχα, παπούτσια , θήκες κινητών και οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς για να δείξουν την υποστήριξη τους στην κοινότητα. Τελικά φτάσαμε στη κλειστή αγορά Chelsea Market. Πολύ όμορφη και αυτή! Τα μαγαζιά άνοιγαν το ένα μετά το άλλο εκείνη την ώρα. Η αγορά φιλοξενούσε μαγαζιά με ρούχα, με παραδοσιακά είδη από διάφορες χώρες και κουζίνες αλλά και φαγητό. Ήταν πολύ όμορφα.
Στη συνέχεια βγήκαμε έξω και περπατήσαμε το High Line. Ένα πάρκο φτιαγμένο ψηλά πάνω σε παλιές σιδηροδρομικές γραμμές με πλούσια βλάστηση και όμορφη θέα. Περπατώντας το High Line φτάσαμε στο Vessel, ένα περίεργο κτήριο στο οποίο απαγορευόταν η είσοδος καθώς πολλοί είχαν αυτοκτονήσει από εκεί. Περίεργο. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το mall Hudson Yards με όλες τις επώνυμες εταιρίες να πωλούν τα πιο πρόσφατα προϊόντα τους σε εξωφρενικές τιμές, που μόνο που τις βλέπεις ζαλίζεσαι. Ίσως γι’ αυτό μετά πέφτανε όλοι από το Vessel! Πολύ κοντά ήταν και το Edge, άλλο ένα πανύψηλο κτήριο με παρατηρητήριο από όπου θα μπορούσε κανείς να θαυμάσει τον ορίζοντα του Μανχάταν. Καθώς το ταξίδι μας είχε και γαστρονομικές προεκτάσεις αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό στο Juniors το οποίο είχαμε επισκεφθεί τις προηγούμενες μέρες και διαπιστώσαμε ότι είχε και φαγητό. Μετά το φαγητό επιστροφή στο ξενοδοχείο και ξεκούραση γιατί το απόγευμα το πρόγραμμα είχε Empire State Building! Φτάνοντας στο εμβληματικό αυτό κτήριο μας προκλήθηκε θαυμασμός τόσο για το μέγεθος του όσο και για το αρχιτεκτονικό του σχέδιο. Το εισιτήριο μας έδινε δικαίωμα εισόδου την ημέρα και το απόγευμα της ίδιας ημέρας για να δούμε τη Νέα Υόρκη φωτισμένη. Εμείς πήγαμε το απόγευμα σχετικά νωρίς ώστε να προλάβουμε να δούμε τη πόλη ημέρα, είδαμε το ηλιοβασίλεμα και τέλος την είδαμε και φωτισμένη. Δε ξέρω σε ποια στιγμή ήταν πιο όμορφη. Πάντως τέτοιο θέαμα δεν το βλέπεις πολλές φορές στη ζωή σου. Ειδικά το βράδυ έβλεπες κάποια εμβληματικά κτήριο όπως το Flatiron building και το Chrysler building φωτισμένα ακριβώς μπροστά σου. Μεγαλουργήματα. Όταν έπεσε ο ήλιος ήρθε και ένας μουσικός και άρχισε να παίζει county τραγούδια κάνοντας τη παραμονή μας εκεί ακόμα πιο όμορφη! Μετά και από αυτή την εμπειρία επιστρέψαμε για ξεκούραση.
7η μέρα: ΜΕΤ
Η μέρα αυτή αφιερώθηκε στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης, Metropolitan Museum of Art ή MET. Η μέρα ήταν ελαφρώς βροχερή και αυτό δημιούργησε κάποιες επιπλέον καθυστερήσεις, επίσης για το ΜΕΤ ήταν η μοναδική περίπτωση που χρειάστηκε να αλλάξουμε δύο γραμμές μετρό για να φτάσουμε. Και επειδή θέλαμε και ένα καφέ για να ανοίξει το μάτι και ο μικρός κάτι να φάει τυχαία βρήκαμε ένα μαγαζί με την ονομασία Nectar το οποίο μας άρεσε και μπήκαμε. Εκεί διαπιστώσαμε ότι το μαγαζί το είχε Έλληνας. Γεμάτο με κόσμο για πρωινό, τεράστιες μερίδες από αυγά, μπέικον, λουκάνικα, πατάτες, pancakes, βάφλες και ότι άλλο φαντάζεστε ότι περιέχει το αμερικανικό πρωινό. Παρήγγειλε φαγητό μόνο ο μικρός και φάγαμε και μεις! Αφού στυλωθήκαμε ξεκινήσαμε για το ΜΕΤ. Τεράστιο! Μπαίνοντας αριστερά είναι η Ελληνική πτέρυγα με πολλά αγάλματα και εκθέματα Ελληνικής καταγωγής. Επίσης η Αιγυπτιακή πτέρυγα, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι, πολύ εντυπωσιακή με πληθώρα από μούμιες και άλλα Αιγυπτιακά αντικείμενα.
Μας ήταν αδύνατο να το γυρίσουμε όλο. Είχε ιστορικά αντικείμενα από κάθε πολιτισμό έχει υπάρξει ποτέ στη γη. Ακόμα και πολιτισμούς που δεν υπάρχουν πια! Είδαμε όσο αντέξαμε και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Το απόγευμα αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε. Περπατήσαμε λίγο στη γειτονιά μας, να τη δούμε κι αυτή. Επίσης, βρήκαμε μια επιχείρηση με πλυντήρια – στεγνωτήρια την οποία επισκεφθήκαμε και πλύναμε τα ρούχα που είχαμε χρησιμοποιήσει καθώς το ταξίδι μας είχε ακόμα πολλές ημέρες μπροστά και καθημερινά αλλάζαμε σχεδόν όλα τα ρούχα μας. Τελικά προέκυψε ότι το κατάστημα ανήκε σε Έλληνα. Ξεκουραστήκαμε, κάναμε και τη μπουγάδα μας και τελείωσε κι αυτή η μέρα.
8η μέρα: Grand Central - Rockefeller Plaza και Top of the Rock – St Patrick ‘s Cathedral
Τελευταία μέρα στο μεγάλο μήλο. Πηγαίνοντας προς τη πλατεία Rockefeller όπου βρίσκεται και ο πύργος Rockefeller με το παρατηρητήριο Top of The Rock είπαμε αρχικά να σταματήσουμε να δούμε τον ιστορικό και εμβληματικό σταθμό Grand Central, ένα σταθμό που εξυπηρετεί χιλιάδες πολίτες καθημερινά και είναι από μόνος του αξιοθέατο! Ήταν πολύ εντυπωσιακός.
Πολύ κοντά του είναι η πλατεία Rockefeller, στην οποία τα Χριστούγεννα στολίζεται το μεγαλύτερο δέντρο της πόλης και συνήθως υπάρχει και παγοδρόμιο. Το καλοκαίρι που την επισκεφθήκαμε εμείς είχε πίστα για πατίνια. Εντυπωσιακά επίσης ήταν τα σιντριβάνια τα οποία είχαν σχήμα κυκλικό και μπορούσες να μπεις στο κέντρο τους και να νιώθεις το νερό να τρέχει γύρω σου. Όλη η πλατεία ήταν πολύ όμορφη.
Ανεβήκαμε και στο Top of the Rock για να δούμε για άλλη μια φορά τον ορίζοντα της πόλης. Το Top of the Rock είναι χαμηλότερο από το Empire State Building όμως ευρισκόμενος στην κορυφή του μπορείς να δεις τη πόλη μέσα από γυαλί και όχι συρματοπλέγματα που είχε το ESB. Επίσης, από το Top of the Rock έβλεπες μπροστά σου και το ESB από άριστη οπτική όπως επίσης και το Central Park που από το ESB δεν φαινόταν τόσο καλά.
Για φαγητό επισκεφθήκαμε για δεύτερη φορά το Dallas BBQ και γλυκάκι στο Juniors το οποίο επισκεφθήκαμε για τρίτη φορά. Αφού γεμίσαμε μπαταρίες και κοιλίτσες αποφασίσαμε να πάμε ξανά στο Oculus για να πάρει η σύζυγος κάτι που είχε κιαλάρει από προηγούμενη επίσκεψη μας. Εγώ θέλησα να επισκεφθώ και το Μουσείο για την 11/9 όμως δυστυχώς ήταν κλειστό. Παρά τη ταλαιπωρία, καθώς η μέρα μας ήταν πολύ γεμάτη επιστρέψαμε ξανά κοντά στη πλατεία Rockefeller. Η σύζυγος πήγε σε ένα κατάστημα Victoria Secret, ο γιος σε ένα κατάστημα Lego και εγώ στο καθεδρικό ναό του Αγίου Πατρικίου. Και αυτός ο ναός, είναι γοτθικού ρυθμού και μέσα είναι τεράστιος και πανέμορφος με πολλά χρωματιστά βιτρό και όμορφα αγάλματα.
Κατάκοποι, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο και να προετοιμαστούμε καθώς την επόμενη ημέρα θα φεύγαμε για Φιλαδέλφεια, ελαφρώς στεναχωρημένοι επειδή έπρεπε να αποχαιρετήσουμε αυτή τη πόλη για την οποία όσα και να πεις και όσα και να γράψεις είναι λίγα!
9η-14η μέρα: Πενσυλβάνια (Philadelphia – Willow Grove – Reading – Leesport)
Το πρωί με την ησυχία μας ετοιμαστήκαμε κάναμε check out και φύγαμε για τη στάση του λεωφορείου με το οποίο θα πηγαίναμε στη πρωτεύουσα της Πενσυλβάνια, τη Φιλαδέλφεια. Εδώ πρέπει να αφιερώσω μερικές γραμμές για να ευχαριστήσω το μέλος του φόρουμ @Boxeraki ο οποίος μας μετέφερε από το ξενοδοχείο στη στάση των λεωφορείων. Τον γνώρισα μέσω του forum, ήταν πολύ εξυπηρετικός, μας έδωσε πολλές πληροφορίες για τη ζωή στην Αμερική και για τη Νέα Υόρκη. Το όχημα του, το μεγάλο μοντέλο SUV της Tesla ήταν κι αυτό από μόνο του ένα αξιοθέατο. Τον ευχαριστούμε πολύ και αν κανείς από σας βρεθεί στη πόλη και χρειαστεί μεταφορά μη διστάσετε να τον καλέσετε. Μετά από μια όμορφη διαδρομή δύο ωρών με το λεωφορείο φτάσαμε στη Φιλαδέλφεια όπου μας περίμενε η ξαδέρφη της γυναίκας μου, η Ελένη. Μιας και το σπίτι της βρισκόταν στο Willow Grove, προάστιο της Φιλαδέλφεια και περίπου μιάμιση ώρα από το κέντρο μας είχε ετοιμάσει μια μικρή ξενάγηση στη πόλη. Επισκεφθήκαμε τη Liberty Bell, τη ραγισμένη καμπάνα που αποτελεί εμβληματικό σύμβολο της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας και το Independence Hall, ένα πολύ παλιό κτήριο μέσα στο οποίο αποφασίστηκε, συντάχθηκε και υπογράφηκε η διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Για να μπεις στο Independence Hall έπρεπε να εκδόσεις εισιτήριο αξίας 1$. Η είσοδος στους χώρους αυτούς ήταν δωρεάν, μετά όμως την 11η Σεπτεμβρίου 2001 μπήκε το συμβολικό αυτό εισιτήριο με μοναδικό σκοπό να καταγράφονται όσοι εισέρχονται σε αυτό. Το ίδιο ισχύει και για πολλά άλλα μνημεία που συναντήσαμε στη πορεία.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το μουσείο τέχνης της Φιλαδέλφεια (μόνο εξωτερικά). Πολλοί θα θυμάστε τα σκαλιά που ανέβαινε τρέχοντας ο πυγμάχος Rocky Balboa, κατά κόσμο Sylvester Stallone, στο Rocky. Τα σκαλιά αυτά είναι τα σκαλιά του Μουσείου Τέχνης που ανεβήκαμε και εμείς τρέχοντας… Ακριβώς δίπλα είχε και ένα άγαλμα του δημοφιλούς πυγμάχου δίπλα στο οποίο φωτογραφηθήκαμε.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε μια πολύ όμορφη pub στην οποία φάγαμε το πολύ γνωστό στη περιοχή και must για δοκιμή philly cheesestake. Τις υπόλοιπες μέρες, ζώντας κοντά στους συγγενείς είδαμε τη καθημερινότητα της ζωής στην Αμερική. Η ξαδέρφη Ελένη έμενε σε ένα σπίτι με κήπο. H περιοχή ήταν πολύ καλή γιατί όλα τα σπίτια ήταν πολύ όμορφα με κήπους, οριοθετημένα, το ένα δίπλα στο άλλο με το πάρκινγκ τους και όλες τις ανέσεις.
Η άλλη ξαδέρφη η Αγγέλα που μας φιλοξένησε και αυτή έμενε δυόμιση ώρες μακριά σε μία φάρμα με απέραντο γκαζόν και ένα πολύ όμορφο παλιό σπίτι. Μου θύμισε το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Το βράδυ έβλεπες χιλιάδες πυγολαμπίδες να βγαίνουν από το γκαζόν και να ανεβαίνουν προς τα πάνω κάνοντας το χώρο μαγευτικό.
Η διαμονή μας εκεί επίσης περιείχε επισκέψεις στο Reading, το Lancaster και ένα πολύ μεγάλο εκπτωτικό χωριό όπου κάναμε μερικά ψώνια. Οι συγγενείς μας, παρότι τους περισσότερους τους γνώρισα εκεί, μας αγκάλιασαν και μας φέρθηκαν πολύ καλά. Πρέπει να αναφέρω ότι ζουν με πολύ ελληνικό τρόπο ζωής και κρατούν τα ήθη και έθιμα της Ελλάδας πολύ σφιχτά. Φάγαμε φαγητό Ελληνικό όπως στο σπίτι μας. Δεν έλειπαν ούτε τα σπανιότερα μπαχαρικά. Φρόντιζαν να έχουν τα πάντα. Και όλοι μιλούσαν Ελληνικά, ακόμα και αυτοί που γεννήθηκαν εκεί! Για την Πενσυλβάνια δεν έχω πολλά να γράψω καθώς αυτά που ζήσαμε αφορούσαν περισσότερο οικογενειακές στιγμές που ήταν μεν πολύ σημαντικές για εμάς αλλά δεν ενδιαφέρουν τόσο πιθανούς ταξιδιώτες που θα διαβάσουν την ιστορία αυτή.
15η – 17η μέρα: Washington DC
Για τη μετακίνηση μας από Φιλαδέλφεια προς Ουάσιγκτον επιλέξαμε το τραίνο. Λίγο πιο ακριβό από το λεωφορείο αλλά πιο άνετο και πιο γρήγορο. Για τη συγκεκριμένη διαδρομή το λεωφορείο χρειαζόταν δυόμιση με τρεις ώρες ενώ το τρένο δύο. Φτάνοντας στην πρωτεύουσα από το σταθμό του τρένου πήραμε το μετρό με προορισμό το ξενοδοχείο που βρισκόταν ένα τετράγωνο πιο πίσω από τον λευκό οίκο. Στη πρώτη στάση βγάλαμε τριήμερες κάρτες για το μετρό οι οποίες κόστισαν περίπου 30$ η κάθε μία (ακριβά σε σχέση με Νέα Υόρκη). Φτάσαμε στο ξενοδοχείο, πολύ ωραίο το δωμάτιο, όπως ακριβώς στο είχαμε δει και στο site όπου κάναμε τη κράτηση. Όπως και στη Νέα Υόρκη, έτσι και εκεί με το check in γίνεται η δέσμευση των χρημάτων στην κάρτα και μετά μπαίνεις στο δωμάτιο! Τις τρεις ημέρες της διαμονής μας στη πρωτεύουσα επισκεφθήκαμε το Mall, περιοχή απέναντι από τον Λευκό Οίκο και είδαμε πολλά μνημεία που βρίσκονται εκεί. Επίσης, να αναφέρω ότι στη περιοχή του Mall υπάρχουν και πολλά μουσεία, τα περισσότερα εκ των οποίων ανήκουν στο ίδρυμα Smithsonian και η είσοδος σε αυτά είναι δωρεάν. Εμείς θέλαμε πάρα πολύ να επισκεφθούμε το μουσείο Αέρος & Διαστήματος (Air & Space Museum) το οποίο όμως ήταν κλειστό για όλο το καλοκαίρι και έτσι δεν τα καταφέραμε. Είδαμε το Λευκό Οίκο, και το Κέντρο Επισκεπτών του Λευκού Οίκου με διάφορες πληροφορίες για το κτήριο και τους προέδρους που πέρασαν από αυτό.
Επισκεφθήκαμε το μουσείο των εθνικών αρχείων (National Archives Museum) στο οποίο είδαμε την αυθεντική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας (Declaration of Independence), το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών (Constitution of the United States), και τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Πολίτη (Bill of Rights) που φυλάσσονται εκεί. Επίσης περιέχει στοιχεία και αναφορές από στιγμές που άλλαξαν τα δεδομένα και έφεραν το κράτος στη σημερινή του μορφή (κατάργηση της δουλείας, ισότητα των φύλων, εργασιακά δικαιώματα, κτλ). Τέλος περιείχε απόρρητα έγγραφα από παλιές υποθέσεις που στη πορεία των χρόνων αποχαρακτηρίστηκαν και είναι πλέον διαθέσιμα για το κοινό. Επισκεφθήκαμε επίσης το εμβληματικό μνημείο του Washington, ένας τεράστιος οβελίσκος που δεσπόζει στη μέση του Mall ακριβώς απέναντι από τον Λευκό Οίκο, το πολύ δημοφιλές μνημείο του προέδρου Lincoln, το Καπιτώλιο που δυστυχώς δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα γιατί έπρεπε να είχαμε κλείσει ραντεβού πολύ πριν, το μνημείο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, το μνημείο για τους βετεράνους του πολέμου της Κορέας, το μνημείο του Martin Luther King, Jr. το οποίο βρίσκεται στην άκρη της Tidal Basin, μιας τεχνητής λίμνης την οποία περπατήσαμε περιμετρικά για να επισκεφθούμε επίσης το μνημείο του Franklin Roosevelt, του Tomas Jefferson ενώ στο τέλος της βόλτας μας βρεθήκαμε έξω από το Εθνικό Μουσείο Αφροαμερικανικής Ιστορίας και Πολιτισμού (National Museum of African American History and Culture) το οποίο φιλοξενείται σε ένα πολύ ιδιαίτερο κτήριο που θυμίζει παγόδα. Η κούραση μεγάλη και δεν μπήκαμε.
Στις διαδρομές που κάναμε στη πόλη περάσαμε μπροστά από διάφορα κυβερνητικά κτήρια, όπως ομοσπονδιακές υπηρεσίες, υπουργεία, πανεπιστήμια και άλλα που βρίσκονται όλα περιμετρικά του Λευκού Οίκου και του Mall. Κλείνοντας για την Ουάσιγκτον θα ήθελα να κάνω μια αναφορά στο εστιατόρια «mazi» με μοντέρνα αμερικανική κουζίνα με Ελληνικές επιρροές, που διατηρούν δύο Έλληνες ο Παναγιώτης και ο Γιάννης, το οποίο βρισκόταν δίπλα στο ξενοδοχείο που μέναμε και είχαμε την τύχη να επισκεφθούμε. Χώρος εξαιρετικός, κουζίνα απίθανη, προσωπικό άψογο και ο Παναγιώτης, ο ένας από τους δύο ιδιοκτήτες και υπεύθυνος κουζίνας του καταστήματος πολύ φιλικός και εξυπηρετικός. Ο Γιάννης έλειπε στην Ελλάδα. Αν ξαναπάω θα πάω να τον γνωρίσω.
18η – 21η μέρα: Miami
Ήρθε η μέρα που θα αποχαιρετούσαμε τη πρωτεύουσα. Με το μετρό ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο Donald Reagan το οποίο βρίσκεται μέσα στη πόλη και σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο μας. Αφού περάσαμε ένα πολύ αυστηρό έλεγχο απόρροια του δυστυχήματος των δίδυμων πύργων, ξεκινήσαμε τη τρίωρη πτήση μας με την American Airlines για το αεροδρόμιο του Miami. Αφού φτάσαμε πήραμε λεωφορείο το οποίο θα μας πήγαινε πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας. Η διαδρομή πανέμορφη και σε προϊδέαζε άψογα για το τι θα επακολουθούσε. Οι φοίνικες που βρίσκονταν παντού, η θάλασσα, τα πολύ ψηλά κτήρια έφτιαχναν ένα συνδυασμό πολύ εξωτικό και μοναδικό. Αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αφήσαμε τα πράγματα μας και καθώς είχε έρθει πια το απόγευμα βγήκαμε έξω να φάμε. Δεν είχαμε τη ψυχραιμία και τη διάθεση να ψάξουμε και πολύ, οπότε επισκεφθήκαμε ένα εστιατόριο που ήταν λίγο πιο κάτω από το ξενοδοχείο μας. Φάγαμε γευστικότατα burrito και quesadillas και ήπιαμε από ένα τεράστιο mojito.
Λοιπόν, στο Miami μιλάνε πολύ Ισπανικά, περισσότερο από Αγγλικά. Τύχαμε σε ταξιτζή που δεν μιλούσε καθόλου Αγγλικά καθώς και σε υπάλληλο τουριστικού καταστήματος (!). Η South Beach θύμιζε πολύ Μύκονο. Είναι ένα μέρος για χαβαλέ και διασκέδαση. Η art deco περιοχή γεμάτη με κτήρια μια άλλης παλιότερης εποχής, η ocean drive, ένας δρόμος που από τη μια είχε πολλά ξενοδοχεία και μαγαζιά για νυχτερινή διασκέδαση και από την άλλη το Lummus Park, ένα πάρκο γεμάτο φοίνικες και πρασινάδα, με μονοπάτια που πολλοί τα χρησιμοποιούσαν για το περίπατο ή το τρέξιμο τους. Επίσης, υπαίθρια γυμναστήρια και γήπεδα βόλεϊ. Από την άλλη μεριά του πάρκου μια τεράστια παραλία, με ψιλή άμμο και πεντακάθαρα νερά που θύμιζε κατά πολύ τις παραλίες της Καλιφόρνια που βλέπαμε στο Baywatch.
Μετά το φαγητό μας, τη πρώτη ημέρα, ο γιος κουρασμένος πήγε στο δωμάτιο να κουραστεί (ευτυχώς) και εμείς περπατήσαμε την ocean drive για να δούμε πως διασκεδάζουν το βράδυ στο Miami. Τα πεζοδρόμια γεμάτα κόσμο, τα μαγαζιά και αυτά γεμάτα και σε κάθε ένα είχε και διαφορετικά show. Στο ένα να χορεύουν οι σερβιτόρες με στολές leopard πάνω στη μπάρα, το άλλο είχε live μουσική, στο παράλλο δύο χορευτές χόρευαν έντονα latin τραγούδια με live ορχήστρα και ξεσήκωναν το κόσμο και στο πιο παράλλο lesbian και trans shows με έξαλλα αξιοθέατα.
Στο δρόμο Cadillac, Corvette, Maserati, Buick, Porsche και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς να παρελαύνουν με αιθέριες υπάρξεις στο εσωτερικό τους. Κάθε δέκα λεπτά κοιταζόμασταν έκπληκτοι και αναρωτιόμασταν που βρισκόμασταν! Την επόμενη ημέρα το πρωί βουτήξαμε στα νερά του Miami και παρότι πασαλειφτήκαμε πολλές φορές με αντηλιακό και οι τρεις καήκαμε. Ποοοοολύ ζέστη και πολύ δυνατός ο ήλιος! Το απόγευμα επισκεφθήκαμε με ταξί τη Little Havana. Θυμίζει Κούβα το όλο κονσεπτ, παλιά αυτοκίνητα παρκαρισμένα στην άκρη του δρόμου, μαγαζιά που πουλούσαν πούρα, κόκορες σε κάθε πεζοδρόμιο βαμμένοι σε διάφορα σχέδια, μνημεία που σχετίζονται με τη Κούβα και ποοοολύ Mojito!
Σταματήσαμε για φαγητό στο Café la Trova, ένα πολύ όμορφο μαγαζί το οποίο είχε live μουσική και πολύ κόσμο. Για την επόμενη μέρα είχαμε κανονίσει εκδρομή στο θαλάσσιο πάρκο Everglades, αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι για την είσοδο στο θαλάσσιο πάρκο προηγούνταν δύο ώρες διαδρομή με λεωφορείο (και δύο στην επιστροφή φυσικά). Πολύ όμορφο το πάρκο, κάναμε βόλτες με αερόπλοιο και είδαμε κροκόδειλους να κολυμπούν στα νερά του. Μετά το τέλος της θαλάσσιας βόλτας μας παρακολουθήσαμε ένα show με κροκόδειλους. Απίστευτο! Βγήκαμε και φωτό κρατώντας ένα ζωντανό κροκοδειλάκι!!! Πολύ ωραία εμπειρία κι αυτή και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.
Για φαγητό προτιμήσαμε τα TGI Fridays επί της ocean drive και μπορώ να πω ότι δικαιωθήκαμε. Καλή επιλογή! Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο πήγαμε για ποτάκι στο The Villa Casa Casuarina at the former Versace Mansion, στην πρώην έπαυλη του Versace έξω από την οποία τον δολοφόνησαν, τον Ιούλιο του 1997. Τώρα λειτουργεί ως εστιατόριο και μπαρ ενώ ενοικιάζει και δέκα (10) σουίτες. Οι νέοι ιδιοκτήτες έχουν διατηρήσει τη διακόσμηση και του στυλ της έπαυλης η οποία είναι εκπληκτική!
Η επόμενη μέρα είχε πολύ πρωινό μπάνιο, και το μεσημέρι ξεκινήσαμε ένα city & boat tour. Επιβιβαστήκαμε σε ένα ανοιχτό λεωφορείο το οποίο μας πήγε στο Key Biscayne, ένα πανέμορφο μέρος του Miami, περάσαμε λίγο ξανά από Little Havana και Miami Downtown! Στο τέλος, καταλήξαμε στο Bayside Marketplace όπου ξεκουραστήκαμε λίγο και φάγαμε και στο τέλος επιβιβαστήκαμε στο πλοίο που μας έδειξε από τη θάλασσα πτυχές του Miami, το Miami skyline, πολλά σπίτια διάσημων όπως Jenifer Lopez, Jacki Chan, Enrique Iglesias, Puff daddy, David & Victoria Beckham και πολλά άλλα!
Το βράδυ είχε ξεκούραση καθώς την επομένη θα ξεκινούσε η επιστροφή μας στη καθημερινότητα και στη πραγματικότητα, αφού αυτά που ζήσαμε ήταν σαν όνειρο! Το ταξίδι της επιστροφής διήρκεσε 29 ώρες από τις πέντε τις πρωί της επόμενης μέρας μέχρι τις πέντε το απόγευμα της μεθαυριανής (Αφαιρώ και 7 ώρες που έχουμε διαφορά ώρας)! Όσο τέλειο και αν ήταν το ταξίδι μας και όσο λυπημένοι και αν ήμασταν που πια είχε τελειώσει, παράλληλα νιώθαμε και κάποια ευχάριστα συναισθήματα που πήγαζαν από τις εμπειρίες που αποκομίσαμε, από τις στιγμές που ζήσαμε αλλά και από την επιστροφή στη βάση μας!
