ΗΠΑ Νέα Υόρκη λέμε και κλαίμε!!

[chris7]

Καινούργια ιστορία όταν ξαναταξιδέψω πια...

Δεχόμαστε και ιστορίες από παλιότερα ταξίδια σου.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Βόρεια Αμερική

 

[Smaragda53]

Κι έπειτα λένε αηδίες για τις Ελληνίδες μάνες... Ιδού το δικό σου τρανό παράδειγμα που ύστερα από το ατύχημα δεν τα παράτησες, αλλά πήγατε και στο γήπεδο. Μπράβο και πάλι μπράβο!

 

[dimopoulos60]

Αποφάσισα να γράψω τώρα την ΙΣΤΟΡΙΑ (κεφαλαία γιατί τέτοια είναι... για το ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη πριν μερικά χρόνια για τους εξής λόγους:

1. Τώρα ανακάλυψα το site,πριν μερικούς μήνες δηλαδή και αφού ολοκλήρωσα τις ιστορίες που είχα ως προτεραιότητα (την πρώτη πιλοτικά για να δω αν μπορώ να γράψω τίποτα, τη δεύτερη επειδή ήθελα να την καταγράψω ...για ιστορικούς λόγους! και την τελευταία για την Αργεντινή επειδή είναι πρόσφατο και ήταν ταξιδάρα) ήρθε η ώρα να γράψω και γι αυτό.
2. Είναι επιθυμία της κόρης μου γι αυτό το ταξίδι που το κάναμε μαζί, να γράψω αναλυτικά
3. Ηταν το πρώτο μου υπερατλαντικό
4. Το ταξίδι προέκυψε μέσα από μια πολύ δυσάρεστη συγκυρία.
5. Μας συνέβησαν ένα σκασμό απρόοπτα ένα εκ των οποίων σχετικά σοβαρό κ τα οποία θα περιγράψω παρακάτω
6. Προσφορά σε αρχάριους ταξιδευτές....Το χιούμορ είναι πολλές φορές το μόνο μέσο για να ξεπεράσεις δύσκολες καταστάσεις μακριά από το σπίτι!

Πρόλογος - Ιστορία πίσω από το ταξίδι

Η Νέα Υόρκη ήταν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προορισμός όνειρο, κάτι άπιαστο και με μυθικές διαστάσεις.
Προφανώς και λόγω κινηματογραφικών επιρροών καθότι τρομερά σινεφίλ....ταινίες όπως παλιότερα ο Ταξιτζής, ο Νονός, Τα καλά παιδιά αλλά και ακόμα πιο παλιά Τραβόλτα way με το Saturday night fever! και τόσες άλλες...βάλτε μέσα και καμιά 20ριά επαναλήψεις από τα Φιλαράκια και του Sex and the city ε πολύ θέλει ο άνθρωπος;; Οταν λέμε καιγόμουν να πάω...καιγόμουν όμως!!
Πλην όμως όντας καμιά 20ετία εκτός ταξιδίων και οικονομικές δυσπραγίες μετά δεν μου επέτρεπαν τέτοιου είδους όνειρα.

Αρχές του 2014 έχασα τον πατέρα μου ύστερα από χρόνια ασθένεια και το σχετικό με το ταξίδι παρασκήνιο έχει ως εξής:
Μερικές μέρες πριν μας αφήσει χρόνους και ενώ ήδη το γνωρίζουμε και το έχουμε αποδεχθεί -όσο γίνεται να αποδεχθεί κανείς κάτι τέτοιο, είναι η "βάρδια" μου στο νοσοκομείο να τον προσέχω και επειδή βρίσκεται στην τελευταία του όπως αποδείχθηκε αναλαμπή έχουμε ανοίξει κουβέντα για τα ταξίδια...Ο ίδιος με τη μητέρα μου έχουν ταξιδέψει απίστευτα πολύ για τα δεδομένα της εποχής τους, μέσω τουριστικών πρακτορείων βέβαια, ωστόσο σε προορισμούς ονειρικούς, εξωτικούς και ενίοτε αρκετά ακριβούς! Μόνο που ποτέ δεν μας έπαιρναν μαζί (εμένα και τον αδερφό μου) προφανώς και το έβλεπαν κάτι σαν δεύτερο μήνα του μέλιτος μεταξύ τους, ωστόσο από τη μία μας είχαν μεταδώσει την αγάπη για τα ταξίδια κ από την άλλη η μη συμμετοχή μας σε αυτά μας δημιούργησε κάμποσα απωθημένα.

Μου λέει τότε λοιπόν ο μπαμπάς εσύ γιατί δεν ταξίδεψες αφού το ήθελες; Φυσικά και ήξερε τους λόγους κι αν δεν ήταν άρρωστος θα απαντούσα ανάλογα αλλά κρατήθηκα....Εγώ λέει πήγα σε πολλά μέρη! Το ξέρω απαντάω! και συγκρατούμαι για τους ίδιους λόγους....Αν μπορούσες που θα ήθελες να πας μου λέει; Συνεχίζει να ξύνει πληγές....Νέα Υόρκη (φυσικά) αναφωνώ!
Εγώ μου λέει ήμουν πάντα κατά των Αμερικάνων και προτιμούσα χώρες με άλλο πολιτισμό! Λες και δεν το ξέραμε...Πρώην αριστερός και αντίστοιχα κυνηγημένος είχε τραβολογήσει τη μάνα μου σ όλες τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και του ανατολικού μπλοκ (χωρίς να καταφέρει να την πείσει) ακόμα και στην Κίνα έφτασε η χάρη του αφού πρώτα συμβιβάστηκε στο να περάσει και μερικές μέρες σε εξωτική παραλία και πολυτελές θέρετρο στο Μπαλί για το χατήρι υποτίθεται της μαμάς...(ε ξερός κομμουνισμός δε χωνεύεται εύκολα ).
Αμερική μου λέει δεν ήθελα να πάω ποτέ! Εγώ λέω όμως εκεί θέλω τι να κάνουμε τώρα....
Ηταν από τις τελευταίες του αναλαμπές και με καλή διάθεση- αυτός μου κληροδότησε άλλωστε την ίδια αίσθηση του μπλακ και ενίοτε βλακ χιούμορ....

Μερικές ημέρες μετά το θάνατό του η μαμά μου αποκάλυψε πως εκείνη τη μέρα της ζήτησε όταν εκείνος θα έχει πια φύγει... να μου δώσει ένα ποσό από τις οικονομίες τους για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, το συντομότερο δυνατόν ....

Φυσικά και ήταν παντελώς απρόοπτο και συγκινήθηκα πολύ, οπότε και αποφάσισα να μην αφήσω πολύ χρόνο να περάσει αλλά να το πραγματοποιήσω το συντομότερο δυνατό. Δεν ήθελα αφενός όμως να πάω μόνη, αφετέρου το ποσό ήταν αρκετά γενναιόδωρο ώστε αποφάσισα να πάρω μαζί την 19χρονη τότε κόρη μου, που επίσης λάτρευε τη Νέα Υόρκη και επιπρόσθετα ήθελα να είναι ένα ταξίδι που θα το κάνουμε οι δυό μας μάνα και κόρη και θα το θυμόμαστε για πάντα!

Εγώ βέβαια δεν είχα καμία πρόθεση να κινηθώ με ταξιδιωτικό γραφείο οπότε έπεσα με τα μούτρα στη μελέτη! Ύστερα από ένα περίπου ένα δίμηνο έρευνας αεροπορικών εισιτηρίων , ξενοδοχειακών καταλυμάτων και των λοιπών τουριστικών πληροφοριών που είχα ανάγκη ,καθώς και μετά από εκτενείς συζητήσεις με φίλους και γνωστούς που είχαν βρεθεί εκεί...έκλεισα τα αεροπορικά μέ Turkish Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη-Νέα Υόρκη και πίσω με 585 € το άτομο και για την εποχή τότε η τιμή ήταν εξαιρετική! Το ταξίδι ορίστηκε για τις 19-25 Οκτωβρίου του ίδιου έτους -μια χαρά εποχή ούτε πολύ κρύο ούτε ζέστη για να μπορούμε να είμαστε στους δρόμους χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
Για τη διαμονή δεν μπορώ να πω ότι στάθηκα το ίδιο τυχερή. Ήδη τα τελευταία χρόνια είχαν τσιμπήσει πολύ οι τιμές και το Μανχάταν είχε γίνει απαγορευτικό! Άρχισα να ψάχνω τα δωμάτια μέσω Airbnb την οποία ως τότε δεν είχα χρησιμοποιήσει αλλά με πληροφόρησε σχετικά φίλη που ταξιδεύει πολύ και διαπίστωσα ότι και αυτά είναι πολύ ακριβά μεν, αρκετά φθηνότερα όμως από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Αντιστοιχία στη μισή τιμή πιο κάτω τουλάχιστον. Απλά η ποιότητα δεν με ενθουσίαζε....

Εντέλει έκανα κράτηση για ένα δωμάτιο με κοινόχρηστο σαλόνι και κουζίνα στο East Village στην τιμή των 90 ευρώ το βράδυ!!
Τουλάχιστον όμως θα είμαστε εντός Μανχάταν για να μη χάνουμε πολύ χρόνο στις μετακινήσεις και καθότι θα ταξιδεύαμε 2 γυναίκες μόνες ήθελα ειδικά τη νύχτα να είμαι όσο πιο κοντά γίνεται...Καλά το τι άκουσα τότε από τον περίγυρο...από το που θα πας με το παιδί μόνη χωρίς πρακτορείο έως το εκεί σε μαχαιρώνουν στο δρόμο και άλλα τέτοια εμψυχωτικά!
Εγώ δεν άκουγα κανέναν...έκανα απλά αυτό που όφειλα να κάνω δηλαδή ενημερώθηκα όσο μπορούσα καλύτερα, έκλεισα ό,τι ξενάγηση είχα σκοπό να κάνω μέσω ιντερνέτ πριν ξεκινήσω κ έκανα μια ωραιότατη ταξιδιωτική ασφάλεια στη Worldnomads για παν ενδεχόμενο (την οποία και ξετινάξαμε εντέλει...) , Βγάλαμε διαβατήρια κ ESTA και στο μεταξύ με περισσή υπομονή του τύπου 45 και σήμερα, 44 και σήμερα και ούτω καθεξής περιμέναμε απλά το χρόνο να περάσει....

1η ημέρα Ατατούρκ και πτήσεις-Άφιξη στο Μεγάλο Μήλο

Ο χρόνος κύλησε απελπιστικά αργά αλλά η πολυπόθητη μέρα έφτασε και ξεκινήσαμε από το Αεροδρόμιο Μακεδονία μέσα στην τρελή χαρά και την ανυπομονησία. Η πρώτη πτήση για Κωνσταντινούπολη ήταν πρωινή και η μεγάλη για το Νιού Γιόρκ πετούσε απόγευμα. Είχαμε αρκετές ελεύθερες ώρες αλλά δεν ήθελα ούτε για αστείο να ρισκάρω να πέσω σε κανένα από τα μυθικά μποτιλιαρίσματα της Πόλης, συν ότι είχαμε πάνω μας διαβατήρια και φουλ μετρητά-αν και είχα πάρει μέτρα ασφαλείας, είχα μυστικό πορτοφόλι περασμένο από το λαιμό μέσα από τα ρούχα όπου κρατούσα τα πολλά μετρητά και μια δεύτερη πιστωτική και επάνω μου είχα μόνο κάτι λίγα έξοδα κίνησης.
Ωστόσο προτίμησα να στρώσω τον πισινό μου στο Ατατούρκ και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο, άλλωστε είχα ξαναπάει στην Κωνσταντινούπολη και την είχα τριγυρίσει αρκετά.
Βρήκα ένα μπαλκόνι που επιτρεπόταν τα κάπνισμα (ήμουν ακόμη καπνίστρια τότε) και με μικρές βόλτες εκεί γύρω και λίγο διάβασμα πέρασε η ώρα και επιβιβαστήκαμε.
Η πρώτη υπερατλαντική πτήση και για τις δυό μας! Μας έτυχε τριπλέτα θέσεων μόνες μας κι έτσι αφού τιμήσαμε το νόστιμο και αρκετά πλούσιο μενού της Turkish εγώ ήπια και το κρασάκι μου και δεν πρόλαβα καν να τελειώσω την ταινία που ξεκίνησα να βλέπω-με είχε πάρει ο ύπνος.
Σε κάποια στιγμή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδα στην οθόνη ότι το αεροπλάνω πετούσε ήδη πάνω από τις βόρειες ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών και ένιωσα ξαφνικά να φουντώνει ο ενθουσιασμός με τη συγκίνηση! Επιτέλους ένα παμπάλαιο όνειρο αποκτούσε υπόσταση! Ξύπνησε και η μικρή και της λέω κοίτα κοίτα που είμαστε....
Προσγειωθήκαμε και με τη διαφορά της ώρας ήταν κάπου 9.30 το βράδυ και στοιβιαστήκαμε μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους στο immigration περιμένοντας τη σειρά μας-απίστευτη ταλαιπωρία μετά από πολύωρη πτήση , χρειάστηκε ένα δίωρο να φτάσουμε μπροστά στο γκισέ.
Επική ατάκα 70χρονης Βρετανίδας πριν από μένα στην ερώτηση του τελωνειακού ποιος ο σκοπός της επίσκεψής σας στις Ηνωμένες Πολιτείες....Shopping dear!!!....what else?? Ναι, ο τελωνειακός γέλασε!!

Αφού ξεμπερδέψαμε από κει πήγαμε για τη βαλίτσα μας....Πλην όμως βαλίτσα γιοκ! Ολες παρήλασαν, όλοι έφυγαν και μεις μείναμε μπάστακες. Μας υπέδειξαν το γκισέ της Turkish κάναμε τη σχετική δήλωση και μ αυτά και μ αυτά όταν βγήκαμε από το τέρμιναλ είχε πάει 1 τη νύχτα. Κάπνισα ένα τσιγάρο να συνέλθω από τα στερητικά και αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί για το Μανχάταν μια και η ώρα ήταν πλέον περασμένη για να πάρουμε τα τρένα που είχα σημειώσει.
Ήμουν ενήμερη ότι υπάρχει flat rate Αεροδρόμιο-Μανχάταν (40 δολ) κι έτσι απλά έψαξα για έναν νόμιμο ταξί όπως είχα διαβάσει.
Στο μεταξύ ήδη ο ιδιοκτήτης του airbnb μου έστελνε μηνύματα γιατί είχαμε καθυστερήσει και ήθελε προφανώς ο άνθρωπος να πάει να κοιμηθεί.
Έδωσα τη διεύθυνση στον έγχρωμο ταρίφα ο οποίος με το που ξεκινήσαμε έβαλε ανοιχτή συνομιλία τη γυναίκα του-γκόμενά του δεν ξέρω τι ήταν και της έλεγε μίλα μου μωρό μου με το ζόρι κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά να μπορέσω να οδηγήσω!!! Τόσο καλά ξεκινήσαμε....Στο μεταξύ μπαίνει στον αυτοκινητόδρομο και επειδή ήταν Παρασκευή βράδυ είχε φοβερή κίνηση, πολύ νεολαία και χλιδάτα αυτοκίνητα προφανώς πήγαιναν για διασκέδαση στο Μανχάταν. Εγώ ήμουν τέρμα σφιγμένη και δεν ήξερα και τι να κάνω! Τι να του πω δώστο μου να το πάρω εγώ;; Και που να σταματήσει δηλαδή μέσα στον αυτοκινητόδρομο να βρω άλλο ταξί!
Σε κάποια φάση και ενώ είμαστε σταματημένοι από την κίνηση ακριβώς δίπλα ένας νεαρός του λέει του δικού μας τι κάνεις ρε φίλες κοιμάσαι ενώ οδηγείς;; Κουβαλάς ανθρώπους το καταλαβαίνεις!!!
Πήγε η ψυχή μου στην κούλουρη λέμε! Εδώ ήρθαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας;;;
Κάποια στιγμή φτάσαμε αισίως στο East Village όπου θα μας άφηνε. Οι πρώτες εικόνες ήταν παλιά κτίρια, πολύς κόσμος στους δρόμους και ανάμικτα συναισθήματα....Δεν μου άρεσε πολύ αυτό που αντίκρισα για πρώτη φορά, βάλτε και την κούραση, την τρομάρα με τον ταρίφα και τη σκέψη ότι θα έπρεπε να κάνω ντουζ και να φορέσω πάλι τα ίδια εσώρουχα και την επόμενη μέρα τα ίδια ρούχα αφού δεν είχα βαλίτσα!! Και μου το είχαν πει να βάλω μια αλλαξιά στη χειραποσκευή για παν ενδεχόμενο και γω είχα απλά μια μικρή τσάντα στο αεροπλάνο δίχως τίποτα ιδιαιτέρως χρήσιμο γι αυτή την περίσταση....ε ας πρόσεχα!
Ευτυχώς το σπίτι ήταν όπως το είχα δει στις φωτογραφίες αν και το δωμάτιό μας σχετικά μικρό...το στρώμα όμως καλό και δεν μ ενδιέφερε κάτι περισσότερο, στη Νέα Υόρκη ήρθαμε το σπίτι ήταν μόνο για μπάνιο και ύπνο!

2η ημέρα New York New York

Το πρωί από τις 6 είμασταν στο πόδι! Λίγο το τζετ λαγκ λίγο ο ενθουσιασμός δεν κρατιόμασταν να δούμε ουρανοξύστη!
Κατέβηκα κάτω να βρω κάτι για πρωινό....Λίγα μέτρα πιο πέρα είχε ένα μίνι μάρκετ που είχε από όλα. Στο φως της ημέρας και αφού μου είχε φύγει η τσίτα από το προηγούμενο βράδυ η γειτονιά μου φάνηκε πολύ πιο συμπαθητική....Τα χαρακτηριστικά κτίρια της Νέας Υόρκης με τις εξωτερικές μεταλλικές σκάλες, αυτό που μείναμε μάλιστα έμοιαζε πολύ με το κτιριο που έδειχναν στα Φιλαράκια!

Πήρα ένα καφέ για μένα κι ένα κρουασάν και δημητριακά για τη Μαριάννα (την κόρη) πάω ταμείο και λέω Good Morning! "Μorning ma'am, whats up!" βγαίνω έξω και ανάβω τσιγάρο με τον καφέ , περνάει η σκουπιδιάρα και φωνάζει ο οδηγός Morning Ma'aaaaam!
Ε πόσο νιουγόρκερ πια!! Οχι τίποτα αλλά στη γειτονιά μου δε θυμάμαι ποτέ να με χαιρέτησε ο σκουπιδιάρης

Αφού λοιπόν τρώμε και φοράμε τα ίδια ρούχα νομίζω 8 παρά είμαστε ήδη στο σταθμό του μετρό με κατεύθυνση προς Times Square! Βέβαια το οξύμωρο είναι να έχεις φτάσει μόλις στη Νέα Υόρκη και ο νους σου αντί να είναι στο τι πρόκειται να δεις, να σκέφτεσαι τι ώρα ανοίγουν τα μαγαζιά για να αγοράσεις καθαρό βρακί αλλά αυτά έχει η ζωή!
Ωστόσο βγαίνουμε στην Times Square ήταν ακόμα νωρίς και η μέρα ήταν σκοτεινή οπότε τα φώτα ήταν αναμμένα (αργότερα καταλάβαμε ότι εκεί τα φώτα δε σβήνουν ποτέ!) και αντικρύσαμε αυτό....

Τι λε ρε φίλε......

και μετά αυτό....

Χαμούλης από κόσμο κι ας ήταν νωρίς. Η μικρή τρελάθηκε με την κιθάρα του Hard Rock Cafe και ήθελε να μπούμε αλλά δεν είχε ανοίξει ακόμα και το αφήσαμε για άλλη μέρα....Που να ξέραμε τότε ότι συγκεκριμένο σημείο θα άλλαζε το ρου του ταξιδιού μας...

Περπατήσαμε γύρω γύρω στην Times Square, μπήκαμε βγήκαμε από μαγαζιά και χαζεύαμε σα τους χάνους τους ουραξονύστες. Ξέρετε αυτό που έχεις συνέχεια το κεφάλι ψηλά και το στόμα ανοιχτό μέχρι να σε πιάσει αυχενικό και να το κατεβάσεις;
Στο μεταξύ είχα κλείσει από την Ελλάδα κάρτες για τα λεωφορεία Hop on Hop Off παρότι δε τα συμπαθώ σκέφτηκα πως είναι ένας καλός τρόπος να πάρουμε μια καλή γεύση από τους δρόμους την Νέας Υόρκης δίχως να φάμε τα ποδάρια μας κ επίσης τα έδινε όλα σε ένα σε προσφορά, εισόδους εκδρομές κλπ και φυσικά ότι μας άρεσε μπορούσαμε να κατέβουμε να το δούμε καλύτερα και να συνεχίσουμε με το επόμενο λεωφορείο.
Στοίχισε 90 δολάρια το άτομο. Βρήκαμε το περίπτερό τους, πήραμε το voucher οπότε και είμασταν έτοιμες να ξεκινήσουμε.
Πρώτα πήραμε τη διαδρομή προς το Νότιο Μανχάταν που έκανε τον κύκλο από Times Square περνούσε την πόλη από τα Δυτικά έφτανε στο Ground Zero , έπειτα χαμηλά στη Wall Street έκανε κύκλο και κατέληγε στο ...χωριό μας το East Village.

Ξεκινήσαμε από κέντρο και μας πήγε πρώτα μια βόλτα από Madison Square Garden και Empire State Building και μέχρι να συνέλθουμε από την ταραχή πέρασε από το Flatiron και Union Square.

Εκείνη τη μέρα σαν πρώτη στάση είχαμε σκοπό να κατέβουμε στο Soho, επειδή είχαν ένα αφιέρωμα στα Φιλαράκια και είχαν αναπαραστήσει το Central Perk (το καφέ που μαζεύονταν η παρέα) και αυτή ήταν η τελευταία μέρα που θα έμενε ανοιχτό το καφέ! Η μικρή δεν ήθελε να το χάσει με τίποτα!

Νάτη η κούκλα!

Αφού έγινε το χατήρι της (το 1ο από → ∞ ) περπατήσαμε λιγάκι τους δρόμους τριγύρω και ανεβήκαμε στο επόμενο λεωφορείο.
Επόμενη στάση στο Ground Zero όπου αφού μας είπαν την ιστορία που όλοι γνωρίζουμε κάναμε μια βόλτα στο σημείο 0 που όμως τότε ήταν υπό αναμόρφωση και τα πάντα ήταν αποκλεισμένα δεν καταφέραμε παρά να δούμε τον έναν από τους δύο λάκκους....αρχίσαμε όμως να αντιλαμβανόμαστε πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι οι Νεουορκέζοι με το συγκεκριμένο συμβάν τόσα χρόνια μετά και ακόμα και οι ξεναγοί μιλούν με τρεμάμενη φωνή και συγκίνηση όταν εξιστορούν τα συμβάντα!
Είδαμε και το εντυπωσιακότατο World Trade Center που εγκαινιαζόταν ακριβώς εκείνες τις ημέρες!

Λόγω της χαμένης βαλίτσας της οποίας ακόμα αγνοείτο η τύχη....(είχα συνεννοηθεί με το σπιτονοικοκύρη να μου στείλει sms μόλις αφιχθεί) έπρεπε πρωτίστως να κάνουμε κάποια ψώνια.
Η ασφάλειά μου προέβλεπε ένα ωραιότατο ποσό για κάθε 24ωρο χωρίς αποσκευή και ήταν ευκαιρία αφού έτσι κ αλλιώς θα κάναμε ανελέητο shopping...να ενσωματώσουμε ότι προλαβαίναμε στην ασφάλεια!
Δίπλα στο Zero ως γνωστόν βρίσκεται το Century 21. Μπήκαμε μέσα και βγήκαμε 2-3 ώρες μετά , η αλήθεια είναι ότι εκεί βρήκα πράγματα που μου άρεσαν πολύ περισσότερο από τα μετέπειτα πολυκαταστήματα αλλά ήμουν διστακτική μια και δεν ήξερα τι ακριβώς θα βρω στη συνέχεια. Ωστόσο αγοράσαμε τα είδη πρώτης ανάγκης και μερικά επώνυμα ρουχαλάκια με τοπ ένα σετ σεντόνια υπέρδιπλα βαμβακοσατέν εκπληκτικής ποιότητας που τα χαίρομαι ακόμη άφθαρτα με μόλις 14 δολάρια το σετ!
Μέ τόσα ψώνια ήταν πια αδύνατο να κινηθούμε πεζές για ξενάγηση ανεβήκαμε πάλι στο λεωφορείο και συνεχίσαμε το τουρ από τις περιοχές που περνούσε.
Θα επιστρέφαμε εξάλλου τις επόμενες ημέρες για να τα δούμε καλύτερα.
Κάναμε τον κύκλο περάσαμε από Wall Street και Battery Park, έπειτα ChinaTown και Greenwich Village η απλά Village όπου ο ξεναγός μας ενημέρωσε ότι κάπου εδώ είναι το σπίτι του Leonardo di Caprio και η δικιά μου κόντεψε να λιποθυμίσει!! Λες να τον δούμε λέει να περπατάει στο δρόμο;; Ατάκα την οποία επανέλαβε πολλές φορές τις επόμενες ημέρες μόνο που ο Λήο παρέμεινε άφαντος

Φτάσαμε στο σπίτι μας να ξεφορτώσουμε τα ψώνια, η βαλίτσα δεν έδειχνε ακόμα σημάδια ότι θα μας ανταμώσει, οπότε πλέναμε τα εσώρουχα και ξεκουραστήκαμε για να βγούμε το βράδυ!
Με καινούργια ρούχα (αλλά όχι και παπούτσια χαχα) ντυθήκαμε και στολιστήκαμε και πήγαμε κατά Little Italy μεριά να φάμε καμιά μακαρονάδα!
Αν και η γειτονιά μας ήταν πολύ ενεργή στο συγκεκριμένο τομέα είχε παντού εστιατόρια Λιβανέζικα, Ινδικά κλπ όμως μύριζαν κάπως περίεργα και είπαμε να το πάμε πιο safe για αρχή...Έχω φάει πολύ καλύτερες μακαρονάδες στην Ιταλία βέβαια και ακόμα καλύτερες στην Ελλάδα...Δώσαμε και 50 δολάρια γι αυτά που βλέπετε και με τις υγείες μας!

Νάτες οι μακαρονάδες!

και με καινούργιο φουστάνι ντιζαηνάτο στα 30 δολάρια! Ξοδεύτηκα....

Παπούτσια δεν πρόλαβα να πάρω οπότε φόρεσα σταράκια πριν γίνει μόδα να φοράς καλό ρούχο με αθλητικό...αλλά δε βαριέσαι πάντα ήμουν μπροστά από την εποχή μου

Επιστρέψαμε στο...ανατολικό μας χωριό και είπαμε να πιούμε κ ένα ποτό σ ένα από τα πολυάριθμα boho μπαράκια που έχει η περιοχή και είναι και πιο κοντά στο στυλ μας.
Έτσι λέγαμε δηλαδή γιατί μόλις μπήκαμε ζήτησαν ταυτότητα για τη μικρή που δεν είχε κλείσει τα 21 και δεν ήθελαν να τη βάλουν μέσα για κανένα λόγο! Μα λέω δεν θα πιεί αλκοόλ και τη συνοδεύω εγώ. Με τα πολλά κ αφού υποσχέθηκα ότι δεν θα της δώσω να πιεί από το ποτό μου (ήμαρτον πια!) μας άφησαν να καθίσουμε.
Δεν προλαβαίνω να παραγγείλω μου λέει ο διπλανός μου " Hello, κάπου σε ξέρω εσένα από που είσαι;" Ασε μας Χριστιανέ μου δεν με ξέρεις.
Επιμένει αυτός....κάπου σε ξέρω πες μου που πήγες σχολείο; Λέω τι βάζεις στοίχημα ότι δεν μ έχεις ξαναδεί!!
Οχι σε ξέρω , το χαβά του!
Είμαι από μια πόλη που τη λένε Thessaloniki στην Ελλάδα και εκεί πήγα σχολείο!! (πάρτα)
Ελλάδα λέει αυτή που είναι δίπλα στην Ιταλία;; (έχει κ άλλη Ανα γειά σου! ξεφορτώσου μας!
Κοιτούσε το ποτό του μετά....Στα έλεγα εγώ έπρεπε να έχω βάλει στοίχημα τι χαζολαός Θεέ μου!

Ηπια το ποτάκι μου κι η Μαριάννα το...χυμό της και βγαίνουμε έξω να πάμε να ξεραθούμε επιτέλους και απέξω στέκεται μια αντροπαρέα. Παθαίνει ντελίριο η δικιά μου μαμά μου λέει ο ένας από αυτούς είναι ο ....τάδε! Σιγά μη θυμηθώ τι όνομα είπε. Ο ποιός λέω;;; Ο αυτός μου λέει και έχει πάθει μια ταραχή!
Ποιός είναι αυτός βρε παιδάκι μου....Ο πρωταγωνιστής λέει του How i met your mother! Δεν την ήξερα τότε τη σειρά, τώρα τη βλέπω κ εννοούσε τον μελαχροινό τον Τεντ.
Ωραία λέω τι να κάνουμε τώρα....Θα πάω λέει να του μιλήσω! Αλλο κι αυτό....Μιλάμε είναι πολύ συνεσταλμένη και εδώ δεν μιλάει αν δεν της απευθύνεις το λόγο (πως είμαι εγώ; καμία σχέση!)
Λέω πλάκα κάνει....Μπα δεν έκανε! Πήγε καρφί του είπε τι του είπε, έρχεται πίσω απογοητευμένη....το αρνείται λέει ότι είναι αυτός αλλά εγώ είμαι σίγουρη! Μου είπε ότι δεν είναι αυτός για να με ξεφορτωθεί....
Φανταστείτε δηλαδή τι θα γίνει αν νομίσει ότι συναντάμε και το Λήο

3η ημέρα Woodbury Outlet και μόνο!

Θα μου πείτε χαράμισες μια ολόκληρη μέρα γι αυτό;;; Ναι το έκανα και μάλιστα στην αρχή του ταξιδιού ενώ το είχα σκοπό προς το τέλος διότι η βαλίτσα δεν είχε εμφανιστεί ΑΚΟΜΑ οπότε είχα λεφτά για ξόδεμα! Κάπου στα 100 ευρώ για κάθε μέρα χαμένης βαλίτσας το άτομο δικαιολογούσε η ασφάλεια...να τ αφήσω να χαθούν;; Αφού θα ψώνιζα που θα ψώνιζα...
Οπότε άλλαξα το πρόγραμμα και από τον κεντρικό σταθμό λεωφορείων ξεκινήσαμε για το εκπτωτικό χωριό. Ήταν άλλωστε στην τιμή της κάρτας που είχαμε αγοράσει.
Δεν έχω να γράψω πολλά γι αυτή τη μέρα (περίεργο) ήταν μια όμορφη διαδρομή, είδαμε και λίγο τα σπιτάκια του Νιου Τζέρσευ -με δυσκολία γιατί έχουν χτίσει μαντρότοιχους στην άκρη του δρόμου αλλά ότι φαινόταν ήταν όμορφο και θύμιζε αμερικάνικη ταινία! (και αυτό)
Το εκπτωτικό χωριό έχει πολλαααααά καταστήματα από φίρμες και πολύ καλές προσφορές πλην όμως είναι καλύτερα για αντρικό ντύσιμο, κάζουαλ κλπ και όχι τόσο γυναικείο εκτός αν είσαι δικηγορίνα ή ντύνεσαι με αυστηρό office look dior, chanel και πολλά άλλα συναφή. Πήρα όμως ωραιότατη βαλίτσα για να βάλουμε μέσα τα καινούργια, ένα πολύ ωραίο δερμάτινο μπουφανάκι Guess με 65 δολάρια και αρκετά δωράκια. Από το μεσημέρι και μετά θυμάμαι ότι ένιωθα απίστευτη κούραση, δεν άντεχα να δω άλλο μαγαζί πια δεν το έχω και πολύ με τα ψώνια, δεν μου αρέσει να τριγυρίζω ώρες και να βλέπω τα πάντα. Εκεί βέβαια έπρεπε να εκμεταλλευτούμε όσο μπορούσαμε το μέρος οπότε το τερματίσαμε....Μέχρι το μεσημέρι που ήρθε το μήνυμα από το σπιτονοικοκύρη ότι επιτέλους ήρθε η βαλίτσα! Οπότε ότι ψωνίζουμε από δω κ έπειτα βγαίνει αυστηρά από την τσέπη μας.
Θυμάμαι πως γυρίσαμε και απλά φάγαμε κάπου στη γειτονιά και πέσαμε για ύπνο με σκοπό την άλλη μέρα να ξεκινήσουμε από νωρίς για την πιο μεγάλη μέρα του ταξιδιού που είχε τα πιο όμορφα αξιοθέατα και το βράδυ αγώνα Nba !!! είχα βρει εισητήρια από ένα retail site για ένα παιχνίδι των NY Knicks με τους Milwaukee Bucks και τον Giannis που μόλις τότε είχε αρχίσει τη φρενήρη του άνοδο και θα είχαμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε από κοντά!
Εγώ που έχω μεγαλώσει με το Γκάλη, το Γιαννάκη , το Φιλίππου και τ άλλα τα παιδιά....ένιωθα τουλάχιστον ανατριχίλα στη σκέψη ότι θα διαβώ το μέγιστο Madison Square Garden....

Μόνο που τα πράγματα θα εξελίσσονταν κάπως διαφορετικά και τα γεγονότα θα μας ανάγκαζαν να αναθεωρήσουμε έστω και μερικώς τις επιθυμίες μας.....

4η ημέρα Empire State Building-Κρουαζιέρα-Νότιο Μανχάταν-Madison Square Garden και......το ατύχημα της Μαριάννας

Δεν ξέρω αν φταίει το τζετ λαγκ ή η ανυπομονησία για να ξεκινήσει η κάθε μέρα πάντως το μάτι άνοιγε από τις 6 και δεν είχαμε ύπνο με τίποτα. Αυτό είχε το καλό ότι μέχρι τις 8 είμαστε στο δρόμο και δεν συναντήσαμε ουρές πουθενά.
Η μέρα άρχισε πάλι από το μίνι μάρκετ όπου πήγα να πάρω τον καφέ μου και να καπνίσω πριν ανέβω πάλι σπίτι, στη γωνία όμως πριν φτάσω είχε ασυνήθιστη κίνηση για τόσο νωρίς...Δύο μεγάλα φορτηγά με συρόμενα είχαν σχεδόν κλείσει το δρόμο και υπήρχε πυρετός εργασιών. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη του μάρκετ τι συμβαίνει και μου απάντησε κάποιο σετ για γύρισμα ετοιμάζουν δεν είναι τίποτα!
Απλά, καθημερινά πράγματα που συναντάς στη γειτονιά σου στη Νέα Υόρκη, δεν είναι και τίποτα
Τελειώσαμε το πρωινό μας και μέχρι τις 8.30 είχαμε ήδη φτάσει έξω από το Empire State και περιμέναμε ν ανοίξει! Δεν περιμέναμε σχεδόν καθόλου και στις 9 φύγαμε με το ασανσέρ σφαίρα κατευθείαν επάνω.
Τώρα τι να πω και τι να περιγράψω...Τα έχουν γράψει και άλλοι πολλοί εδώ μέσα και το συναίσθημα της πρώτης φοράς το γνωρίζουν όλοι όσοι το βίωσαν...Την πρώτη φορά που βλέπεις κάτι από πολύ ψηλά...Το δέος που σε κυριεύει είτε αντικρίζεις φύση, είτε νερό ή μια αχανή μητρόπολη όπως στην προκειμένη.

Panoramic!

Κρέμασα τα χέρια έξω από τα πλέγματα για να τη βγάλω αυτή! Ιλιγγος!

Δυστυχώς δεν έχουμε μια πολύ καλή φωτογραφική μηχανή για να έχω τις απίθανες φωτογραφίες που έχουν οι φίλοι εδώ μέσα αλλά φοβάμαι πως ακόμα κ αν αποκτήσω μία, θα πέσει στο λάθος άνθρωπο...Δεν μου αρέσει καθόλου προτιμώ να τραβούν οι άλλοι τις φωτογραφίες και γω να χαζεύω το τοπίο κι όσες βλέπετε που είναι κάπως καλύτερες δεν τις έχω τραβήξει εγώ!

Η μικρή χοροπηδούσε από τη χαρά της. Λέει κάποια στιγμή...Δεν το πιστεύω! Δεν είμαι ούτε 20 χρονών ακόμη και έχω έρθει Νέα Υόρκη!! Πόσο θα ταξιδέψω!!
Άρχισαν οι δηλώσεις!
Πρόσεχε τι δηλώνεις της λέω μην πάθεις σαν εμένα....Σας παραπέμπω στην Ιστορία μου για το Αμβούργο και τι έπαθα εγώ όταν δήλωνα στα 19 μου ότι θα ταξιδεύω ασταμάτητα (εντάξει δεν έκανα και λίγα αλλά με...αρκετή χρονοκαθυστέρηση!)
Κατεβήκαμε ενθουσιασμένες και συνεχίσαμε με το hop on hop off bus για το Battery park από όπου θα παίρναμε την κρουαζιέρα για το Άγαλμα της Ελευθερίας και τη βόλτα στο Hudson River.
Δυστυχώς έκανα λάθος και δεν κατεβήκαμε στο Ellis Island και χάσαμε ένα τόσο σπουδαίο μουσείο.

Battery Park

Ellis Island .Το είδαμε από μακριά...

Να κι η Ελευθερίτσα!

Τι να λέμε τώρα...

Αναμαλλιασμένες

Μετά σουλουπωθήκαμε

Στο μεταξύ ο καιρός στη Νέα Υόρκη πάσχει από σοβαρά ψυχολογικά...Σε μία μέρα ζεις και τις 4 εποχές! Κυριολεκτικά μπορεί να βρεθείς από κουκουλωμένος μέχρι να θες να βγάλεις το πετσί σου από τη ζέστη! Και συνήθως τη ρίχνει και μια μπόρα μην τυχόν και ξεχαστείς και χαλαρώσεις...Στο δε Νότιο Μανχάταν έχουν ένα ....βαρδάρη που θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια όταν μου έλεγαν όλοι να βάλω πέτρες στην τσέπη για να μη με πάρει ο αέρας τόσο αδύνατη που ήμουν! (μπούλινγκ)

Μας γύρισαν πίσω πάλι στo Battery Park κι από κει περπατήσαμε προς τη Wall Street να δούμε και το Ναό του χρήματος.
Αυτό που έχει η Νέα Υόρκη και σ όποια γωνιά βρεθείς το περιβάλλον σου μοιάζει οικείο....που όλα είναι από τη μια πρωτόγνωρα κι από την άλλη σα να έχεις ξαναβρεθεί εκεί δείχνει και το πόσο αμερικανιά έχει η ζωή μας επηρεασμένη από σειρές, κινηματογράφο κλπ.
Φυσικά η ενέργεια αυτή καθεαυτή της πόλης είναι απίστευτη. Συνδυάζει τόσες πολλές διαφορετικές καταστάσεις, ανθρώπους, κουλτούρα και θέαμα, χρήμα και φτώχεια, χρηματιστές και άστεγους, ομορφιά μέσα στην ασχήμια, η μητρόπολη του καπιταλισμού αλλά και η μαγεία μιας πόλης υπερπροβεβλημένης, που στο μυαλό είναι εκείνη η εικόνα με τους ατμούς να βγαίνουν από τους υπονόμους ανάμεσα στις ασφυκτικές από την κίνηση τεράστιες λεωφόρους. Η πραγματικότητα δεν είναι ούτε στο ελάχιστο υποδεέστερη!
Όταν ονειρεύεσαι κάτι για πολύ καιρό πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να έχεις μεγαλοποιήσει τις καταστάσεις στο μυαλό σου . Στην προκειμένη μάλλον η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία! Ο,τι κι αν συναντούσα ήταν ακόμη πιο μεγάλο, διαφορετικό, πιο ενδιαφέρον και υπέροχο από ότι είχα ήδη τολμήσει να φανταστώ. Πιθανώς σε άλλους να μην αρέσει. Εγώ είμαι και παιδί της πόλης. Αυτό που σίγουρα δε γίνεται να πεις είναι ότι είναι βαρετή!! Θα πέσει πάνω σου το ....Empire να σε πλακώσει

Εδώ φιάχνεται το χρήμα το καλό!

Περπατήσαμε αρκετά εκεί γύρω χαζεύαμε και τους κοστουμάτους που έβγαιναν για διάλειμμα στα καλά καφέ και εστιατόρια που υπάρχουν τριγύρω κάπου στο δρόμο συναντήσαμε και αυτό...

I do!!! (εγώ σαν τη χίπισσα στο μεταξύ...)

Empire State check.... Manhattan Skyline cruise check.....Wall street check! Πολύ γεμάτη μέρα και νιώθαμε πολύ μα πάρα πολύ ωραία με όλα όσα βλέπαμε.
Είχε μεσημεριάσει κ αποφασίσαμε να πάμε προς κέντρο στην Times Square και να τσιμπήσουμε κάτι στο Hard Rock Cafe που ήθελε η μικρή να μπούμε μέσα για να βγάλει φωτογραφίες και να να είμαστε κοντά στο Madison γιατί στις 7,30 ξεκινούσε ο αγώνας NY Knicks-Milwaukee Bucks κ ανυπομονούσαμε και γι αυτό!

Πήραμε μετρό και βγήκαμε στην T.S. ακριβώς απέναντι βρίσκεται το Hard Rock Cafe. Μπαίνουμε μέσα και κατεβαίνουμε τα πρώτα σκαλιά και γλιστράει κάπως με τ αθλητικά εγώ κρατήθηκα δύο φορές από την κουπαστή για να μην πέσω.
Ακριβώς στον απέναντι τοίχο είχαν κρεμασμένη μια μεγάλη εντυπωσιακή κιθάρα και η Μαριάννα στάθηκε στο σκαλί για να το φωτογραφίσει. Στραβοπάτησε, γλίστρησε στα σκαλιά έπεσε κ από κει και μετά είναι όλα στο κεφάλι μου ένα θολό τοπίο. Θυμάμαι τα ουρλιαχτά της, τον κόσμο που μαζεύτηκε, έπιανε το πόδι της και σφάδαζε από τον πόνο. Δεν ξέρω πόσα λεπτά μείναμε έτσι εγώ φώναζα κάποιος να φέρει πάγο αλλά δεν ερχόταν κανείς.
Σε μερικά λεπτά που φάνηκαν αιώνας της πέρασε ο οξύς πόνος και με άφησε να δω το πόδι, το πέλμα είχε πρηστεί και κρεμόταν περίεργα! Μόλις σταμάτησε να κλαίει μας είπαν αν μπορούμε να φύγουμε από τα σκαλιά γιατί εμποδίζαμε την είσοδο στους πελάτες!!!
Την σήκωσαν κάποιοι και την πήγαν λίγο πιο πέρα μη τους χαλάει και τη μόστρα....Στο μεταξύ ούτε ένα ποτήρι νερό έφεραν στο παιδί. Μια καλή γυναίκα που ήταν ή καθαρίστρια ή κάτι τέτοιο να ναι καλά όπου είναι πήγε κι έφερε πάγο τον βάλαμε στο πόδι και κάπως ανακουφίστηκε. Σε λίγο φάνηκε κάποιος υπεύθυνος ο οποίος πήρε τα στοιχεία μας και κάτι μου έλεγε για ασφάλειες αλλά είχα θολώσει τόσο που ήταν αδύνατο να καταλάβω. Πήρε και το τηλέφωνό μου και είπε θα με καλέσει αργότερα και μου είπε αν θέλω να καλέσει ασθενοφόρο. Εν τω μεταξύ ακριβώς απέξω ήταν το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Απάντησα πως επειδή είμαι ξένη και δεν γνωρίζω τα δικαιώματά μου προτιμώ να πάω στην αστυνομία για να καταγραφεί το περιστατικό και να πάρουμε το ασθενοφόρο από εκεί.
Προσπάθησε να με αποτρέψει αλλά μουλάρωσα...
Έφυγε και το επόμενο λεπτό έστειλε 4-5 άτομα και άλλαξαν αμέσως όλες τις αντιολισθητικές ταινίες στα σκαλιά....Δυστυχώς δεν είχα την ψυχραιμία να σηκώσω το κινητό μου και να τραβήξω μια φωτογραφία, ένα βίντεο κάτι!!

Μόλις συνήλθε λίγο το παιδί, τη στήριξα και στο ένα πόδι κούτσα την πήγα μόνη μου ως απέναντι....δεν ήρθε κανείς από αυτούς να βοηθήσει.
Μπήκα στο τμήμα και τους είπα τι συνέβη. Μου είπαν καλά κάνατε και ήρθατε εδώ θα καταγράψουμε το περιστατικό και στο μεταξύ κάλεσαν και ασθενοφόρο αλλά μας είπαν ότι θα περιμένουμε αρκετά γιατί είχαν έλλειψη! (να τα λέμε κ αυτά που γκρινιάζουμε για το ΕΚΑΒ!!)
Έβαλαν τη μικρή και κάθισε και έφεραν έξτρα καρέκλα να στηρίζει το πόδι της το οποίο δεν πονούσε πια αλλά είχε πρηστεί άσχημα και είχε μελανιάσει, δεν έδειχνε καθόλου καλά.
Τους είπα τι συνέβη και για την αντιμετώπισή τους, μετά και τις ταινίες που άλλαζαν αλαφιασμένοι και το σχόλιου του αστυνομικού ήταν....Sue the bastards!! (μήνυσε τους τους μπάσταρδους).
Το ασθενοφόρο άργησε πολύ, πάρα πολύ , πάνω από 1 ώρα στην οποία η μικρή έκλαιγε ασταμάτητα και μονολογούσε, όχι επειδή πονούσε πια αλλά από το σοκ κι από τη σκέψη ότι αν το πόδι είχε σπάσει το ταξίδι τελείωνε άδοξα.
Εγώ της έλεγα πάψε να δούμε πρώτα τι θα πουν οι γιατροί και μετά θα δούμε τα υπόλοιπα....Ο αστυνομικός είχε κατασυγκινηθεί και της έλεγε Don't cry love its ok....κι αυτή έκλαιγε περισσότερο!

Στο μεταξύ πιάσαμε και κουβέντα γιατί δουλειά δεν είχαν και λέω μα τόσο ήσυχα είναι εδώ....και λέει που και που καμιά μικροκλοπή (ως γνωστό κάποτε η T.S.ήταν ειδικά το βράδυ άβατη από τους εμπόρους ναρκωτικούς, τους νταβατζήδες κλπ).....και να σου μπαίνει κυρία με καροτσάκι κ μωρό....μου έκλεψαν το πορτοφόλι λέει έξω στην πλατεία...ξεκινάει το όργανο να γράφει το περιστατικό και τη ρωτάει πως έγινε...Να λέει αυτή πήγα μπροστά από το καρότσι να δω το μωρό και άφησα το πορτοφόλι μου στην θήκη πίσω στο καρότσι κ όταν γύρισα δεν το βρήκα!! Δηλαδή συγνώμη μανδάμ....που βρίσκεστε γνωρίζετε;; στην Times Square είσαστε κι όχι στο μικρό σπίτι στο λιβάδι να πετάτε χαρταετό!!!
Περίμενε να το ξαναβρεί κιόλας!!! Εγώ για να δει το διαβατήριό μου ο αστυνομικός κόντεψα να ξεβρακωθώ μπροστά του! Κρυφό πορτοφόλι μέσα από τα ρούχα και μέσα από το παντελόνι....βέβαια το είπε κ αυτός και πολύ καλά κάνετε!!

Ήρθε και το ρημαδοασθενοφόρο κάποτε, είδαν οι τραυματιοφορείς το πόδι και λένε πιθανότατα δεν έχει σπάσει αλλά σίγουρα θέλει ακτινογραφία οπότε σας πάμε νοσοκομείο. Της μπαντάρουν το πόδι, τοποθετούν νάρθηκα και τη φορτώνουν κανονικά με φορείο , εγώ φυσικά μαζί συνοδός μπαίνει κι η σειρήνα ιου ιου και αρχίζει το σόου!!
Εγώ να προσπαθώ να μιλήσω στο τηλέφωνο με την ασφάλεια για να μου δώσουν οδηγίες τι πρέπει να κάνω. Δίνω τα στοιχεία, γράφουν κι αυτοί το νοσοκομείο που θα μας πήγαιναν Lenox Hill Hospital λεγόταν (ιδιωτικό βέβαια για Αμερική μιλάμε) η δε Μαριάννα να έχει πάθει ντελίριο. Εκλαιγε με λυγμούς μαμάκα μου πάει το χάσαμε το ταξίδι, πάψε παιδάκι μου να δούμε πρώτα τι θα μας πουν να λέω εγώ, κλάμα αυτή εγώ είμαι νέα να λέει θα ξανάρθω εσύ μια ζωή το είχες όνειρο θα προλάβεις να ξαναέρθεις (τι να της πεις τώρα που ήταν και τραυματίας!!), βρε πάψε της λέω κάτι προλάβαμε και είδαμε άσε που είδες ασθενοφόρο από μέσα εσύ όπως τις ταινίες ποιός άλλος έχει τέτοια εμπειρία;; Αλλά δεν πείστηκε....Της θυμίζω ότι το ταξίδι μας ήρθε ουρανοκατέβατο με λεφτά που δεν τα δουλέψαμε...ακόμα κι αν το έσπασες λέω θα πάμε όπου είναι να πάμε με ταξί και θα τα δούμε απέξω και τέλος! Ε κάπως παρηγορήθηκε μέχρι να φτάσουμε.
Εν τω μεταξύ ο τραυματιοφορέας έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια με μας. Τι γελάς του λέω....Μου φαίνεται πολύ αστεία η γλώσσα σας!! Σουρεάλ!

Φτάνουμε και στο νοσοκομείο. Περνάει το φορείο από τους διαδρόμους για να μας πάει στα επείγοντα. 5 στερο λέμε...Χλίδα, καθαριότητα κάτι σαν το Greys' Anatomy χωρίς τους ανάλογους γιατρούς όμως....Οι φάτσες ήταν κάτι από Ινδία, από Πακιστάν δε ξέρω τι πάντως σε ταινία δεν θα πρωταγωνιστούσαν! Ούτε καν Bollywood.
Εγώ έκανα πάντως μια πρώτη σκέψη μπαίνοντας....ποιός ξέρει με τι κοστούμι θα φύγουμε από δω!!
Έδωσα τα στοιχεία σε μια νοσοκόμα για την εισαγωγή και φόρεσαν στη μικρή κατευθείαν μάσκα σαν αυτές που δίνουν τώρα για τον κορωναιό. Στην απορία μου για ποιό λόγο πρέπει να φορέσει μάσκα ασθενής με ορθοπεδικό θέμα απάντησαν ότι είναι πρωτόκολλο του νοσοκομείου για όλους τους ασθενείς προερχόμενους από μη Αμερικάνικη χώρα καθότι εκείνο το διάστημα ήταν σε έξαρση ο ΄Εμπολα! (Τελικά όλο και κάποιος ιός θα μας ταλαιπωρεί)

Εντάξει λογικό το βρίσκω από Ελλάδα είμαστε, δυό τσιγάρα δρόμος η Αφρική μπορεί και να μεταδίδαμε τον Έμπολα στη Νέα Υόρκη! Χώρια που εγώ δεν ήταν απαραίτητο να φορέσω μάσκα αποκλειστικά και μόνο ο ασθενής....
Μας έβαλαν σε δωμάτιο εντατικής και περιμέναμε το γιατρό

Νάτη η γλυκούλα μου

Αυτή είναι και η μόνη φωτό που την έχω από το ατύχημα, νευρίαζε να την τραβάω και με τα δίκια της εδώ που τα λέμε....

Ηρθαν και δύο γιατροί, πήραν πλήρες ιστορικό, την εξέτασαν και την έστειλαν για ακτινογραφία...Τα νέα ήταν σχετικά καλά..Δεν υπήρχε σπάσιμο. ωστόσο το διάστρεμμα ήταν άσχημο και συνέστησαν να μείνει κλινήρης με τακτικές εφαρμογές πάγου για καμιά βδομάδα!! Γέλασαν κι οι ουρανοξύστες!
Άιντε να σταματήσει το κλάμα τώρα....Τους εξήγησα ότι...μεταξύ άλλων έπρεπε να ταξιδέψουμε και προς την Ελλάδα! Ποιός θα την κουβαλάει; Θα μας έβρισκαν πατερίτσες είπαν....πάλι καλά!
Και μετά φτάσαμε στο υπέροχο ζήτημα του λογαριασμού....με παρέπεμψαν στο διοικητικό τμήμα να βγάλω άκρη. Εκεί με ενημέρωσαν πως δεν κάνουν δεκτές τις ταξιδιωτικές ασφάλειες! Λαμπρά....και τώρα τι;
1300 δολάρια το σύνολο!! Έβαλα τα γέλια....πόσο;;;;; 1300 για μια εξέταση και μια ακτινογραφία;; Είναι λέει τιμή πόρτας! Ο,τι κι αν έχεις αφού μπήκες στο νοσοκομείο και εξετάστηκες τόσο θα δώσεις.
με ρωτούν αν έχω Social Security Number....Δεν είμαι αμερικανίδα υπήκοος χρυσή μου. ΑΜΚΑ έχω! το θέλεις;;
Μου λένε ότι μπορώ να πληρώσω με πιστωτική κάρτα αν το επιθυμώ. Ξαναγελάω....και τι όριο νομίζετε ότι έχω που θα περάσετε εσείς 1300 δολάρια και γω θα πρέπει να ζήσω και στη Νέα Υόρκη μέχρι να φύγω;; Δεν έβγαινε άκρη....
Πήραν τα χαρτιά τους και πήγαν σε ένα γραφείο να συζητήσουν με το αφεντικό....Εμείς περιμέναμε εκεί στο δωμάτιο...
Κανά μισάωρο μετά βγήκαν και μου είπαν ότι μπορώ να τους αφήσω αν θέλω τη διεύθυνσή μου στην Ελλάδα και να μου στείλουν εκεί το τιμολόγιο για να τους κάνω έμβασμα.....Ευτυχώς που έχουν τελειώσει το Χάρβαρντ και έχουν τέτοιες φαεινές ιδέες
Μάλλον κατάλαβαν και οι ίδιοι τη μπούρδα που είπαν και σε λίγο μου ανακοίνωσαν ότι τελικά θα δεχθούν την ταξιδιωτική ασφάλεια και αφού μας έδωσαν μερικά παυσίπονα είμαστε ελεύθερες να φύγουμε. Περιμέναμε και λίγη ώρα ακόμη μέχρι να βρουν τις κατάλληλες πατερίτσες...είναι και ντερέκι το κοριτσάκι μου και η αλήθεια είναι ότι μας έδωσαν πολύ καλό πράγμα και έχουμε σώσει κάποιους φίλους έκτοτε που τσακίστηκαν και θα έτρεχαν να βγάλουν άκρη με τον ΕΟΠΥΥ.
Έτσι λοιπόν βγήκαμε από κει χωρίς να δώσουμε μία, μας κάλεσαν και ταξί να μας πάει σπίτι!
Μπαίνοντας στο ταξί κοιτάζω την ώρα ήταν 7 παρά....της λέω Μαριάννα πάθαμε τι πάθαμε σήμερα και μετά όλο αυτό το ζόρι θες να τον πω να μας πάει ως το γήπεδο και ας κάτσουμε έστω δέκα λεπτά, ίσα να πάρουμε τη γεύση. Θέλω μου λέει! Δεν πονούσε πια και με τις πατερίτσες το πήγαινε σιγά σιγά.
Φτάνουμε στο Madison Square Garden είχε και αρκετό κόσμο εκείνη την ώρα γιατί κόντευε να ξεκινήσει το παιχνίδι, μας βλέπουν οι υπάλληλοι του γηπέδου που στηθήκαμε στην ουρά και μας κάνουν νόημα. Περνάμε από το πλάι μας ανοίγουν και πριβέ ασανσέρ και μας οδηγούν κατευθείαν στις θέσεις μας σε χρόνο dt!! Τις επόμενες ημέρες θα καταλαβαίναμε πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι οι Αμερικανοί σε ανάλογες καταστάσεις κινητικών δυσκολιών.
Τη δεδομένη στιγμή είμασταν απλά έκπληκτες που φτάσαμε τόσο εύκολα!
Πήραμε και 2 χοτ ντογκ από το κυλικείο γιατί είχαμε μείνει όλη μέρα νηστικές και ξεκίνησε το ματς...

Γηπεδάρα όμως, γιγαντοοθόνες παντού ,όπου και να καθόσουν έβλεπες τα πάντα. Οι θέσεις μας ήταν τέρμα Θεού , τις είχα βρει κοψοχρονιά στο StubHub περίπου 20 δολάρια η μία αλλά αν δεν είμασταν ακόμα τόσο μουδιασμένες από τα γεγονότα πιστεύω θα νιώθαμε ακόμα μεγαλύτερο δέος.

Νάτος κι ο Γιάνναρος έτοιμος να σουτάρει!

Είχε και τέτοια στο time out!

Σέλφι ταλαιπωρίας....φαίνεται λίγο και η πατερίτσα!

Άντεξε ένα ολόκληρο ημίχρονο η γλυκούλα μου πριν πάρουμε ένα ταξί να πάμε σπίτι και να ξαπλώσει.

Πριν φύγουμε όμως...σήκωσα τη σημαία και ήταν αρκετοί αυτοί που περίμεναν έξω να δουν τον Giannis!

Βάλαμε πάγο στο πόδι μετά το μπάνιο και ψόφια από την κούραση και όσα πέρασε αποκοιμήθηκε αμέσως . Εγώ μίλησα για το ατύχημα με έναν καλό φίλο που ζει στο Σικάγο και εκείνος με το δικηγόρο του , μου είπαν πως αν θέλω μπορώ να κάνω μήνυση με καλές πιθανότητες για γερή αποζημίωση...ότι παίρνουν πολύ σοβαρά το θέμα του liability στην Αμερική. Ωστόσο αποφάσισα πως δεν είχα χρόνο να χάσω με δικηγόρους και πιθανώς παραστάσεις σε δικαστήρια χωρίς να είμαι βέβαιη ότι μπορώ κιόλας να παρακολουθήσω το ζήτημα από Ελλάδα....Αποφάσισα να αντιπαρέλθω και να συνεχίσουμε το ταξίδι μέρα με τη μέρα ανάλογα με την πορεία της ανάρρωσης της μικρής.

5η μέρα Κούτσα-κούτσα ότι μπορούμε κάνουμε Upper Manhattan-The Met

Ξύπνησε το καμάρι μου και το πόδι ήταν ακόμη τούμπανο και μωβ....ωστόσο δεν την πονούσε αν δεν το πατούσε και αυτό ήταν καλό σημάδι (έτσι της είπα τουλάχιστον για να την εμψυχώσω!)
Άρχισε να μου λέει και τις χαζές της ιδέες να πάω λέει εγώ παντού μόνη μου όπου είχαμε σκοπό να πάμε μαζί και να βγάζω φωτογραφίες να τις βλέπει το βράδυ.
Της λέω ή μαζί θα πάμε ή εδώ θα μείνουμε και οι δύο να χαζεύουμε τους τοίχους.
Νομίζω της είπα ότι θα πάω μόνη μόνο για ψώνια και θα σου πάρω και σένα πράγματα αλλά αξιοθέατα μόνη δεν θα δω.
Τότε ακόμα δεν υπήρχε και η ευκολία να έχεις απεριόριστα Data στο κινητό και ούτε διέθεταν sim για τους τουρίστες οπότε ιντερνέτ είχες μόνο με wifi. Για το είχα πάντα προετοιμασία από το σπίτι....αλλιώς ρωτώντας πας στην πόλη! Ευτυχώς ειδικά για τη Νέα Υόρκη με τον τρόπο που έχουν αριθμημένους τους δρόμους ακόμα και γω που είμαι ο μάστερ του- δεν ξέρω που είμαι και που βρίσκομαι- ήταν πραγματικά αδύνατο να χαθώ. Είμαι πχ στην 42η και θέλω να πάω στην 43η....Το πολύ πολύ να βρισκόμουν στην 41η επειδή έστριψα λάθος, το έπαιρνα αλλιώς και το έβρισκα! Τέτοια χαρά....

Αυτή θα ήταν και η τελευταία ημέρα που είχαμε δικαίωμα να χρησιμοποιήσουμε το Hop on-off bus οπότε της λέω ντύσου θα πάρουμε το λεωφορείο που περνούσε από τη γειτονιά μας και που μπορείς να είσαι καθιστή. Να πάμε να δούμε από βορρά μεριά και αν δεις ότι το παλεύεις έτσι βλέπουμε και για το ΜΕΤ... τέτοιο μουσείο είναι δυνατόν να μην έχει αναπηρικά καροτσάκια; Θα σε οδηγώ εγώ και θα μπορέσεις να δεις όσα ήθελες. Αν πάλι δεν το αντέχεις παίρνουμε ταξί και γυρίζουμε σπίτι.
Έτσι δισταχτικά ξεκινήσαμε προσέχοντας να μην πατήσει το πόδι....Φυσικά κάθε 3 βήματα κουραζόταν με τις πατερίτσες και σταματούσε....Δεν είχε και το κολάι ακόμη.
Πήραμε το λεωφορείο από την ανάποδη διαδρομή μέχρι την Times Square . Έκανε τη διαδρομή από το East River και περνούσε από το Chrysler Building και το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών.

Chrysler Building
View attachment 297182

Στην Times Square έπρεπε να αλλάξουμε λεωφορείο κι εφόσον κατεβήκαμε πήρα κάτι σοκολατάκια που βρήκα κοντά και μπήκαμε στο Αστυνομικό Τμήμα να ευχαριστήσουμε τους αστυνομικούς που μας βοήθησαν στο ατύχημα (αντίθετα με κάτι άλλους..).
Φυσικά ήταν άλλη βάρδια πλέον αλλά έγραψα ένα σημείωμα με το ευχαριστώ άφησα και τα σοκολατάκια και βγήκα.
Βλέποντας το Hard Rock Cafe απέναντι μου άναψαν τα λαμπάκια! Παίρνω τη μικρή σιγά σιγά και της λέω πάμε....
Μπαίνουμε μέσα και μόλις μας βλέπει ο υπάλληλος από το κατάστημα (έχουν πρώτα το μαγαζί με τά μπλουζάκια κλπ και μετά κατεβαίνεις τα σκαλιά και πας στον κυρίως χώρο στο υπόγειο) του λέω θέλω να μιλήσω με τον υπεύθυνο του καταστήματος....μας οδηγεί μέσω ενός ανελκυστήρα για εμπορεύματα στον κάτω όροφο (όχι που θα κατεβαίναμε σκαλιά με τις πατερίτσες!) καθόμαστε κάπου και σε λίγο έρχεται κάποιος μας συστήνεται ως γενικός διευθυντής, ρωτάει πως είναι η μικρή και τι έγινε αφότου φύγαμε και πως την προηγούμενη έλειπε και τον αντικαθιστούσε κάποιος ωστόσο ενημερώθηκε για το συμβάν και μάλιστα είδαν και το βίντεο από τις κάμερες και κατά τη γνώμη του η μικρή έχασε το βήμα της και έγινε ότι έγινε-όλα αυτά πριν προλάβω να πω σχεδόν κουβέντα, εγώ άλλωστε δεν ισχυρίστηκα ότι για το πέσιμο της μικρής έφταιγε η ...κιθάρα! Προφανώς και η ίδια δεν πρόσεξε όσο έπρεπε αλλά και τα σκαλιά γλιστρούσαν επικίνδυνα.
Του απάντησα λοιπόν πως το πρόβλημά μου δεν είναι να ψάξω ευθύνες ούτε ποιός έφταιγε και παρότι άλλαζαν αλαφιασμένοι τις κορδέλες στα σκαλιά-απάντησε πως αυτό το κάνουν περιοδικά έτσι κι αλλιώς αλλά εφόσον συνέβη κάτι τέτοιο έπρεπε προληπτικά να τις αντικαταστήσουν, διευκρίνισα πως δεν έχω σκοπό να κινηθώ νομικά και πως το θέμα μου είναι κυρίως ηθικό!
Φράκαρε αυτός....μου λέει δηλαδή;
Κάπου εκεί με έπιασε ο οίστρος και το παράπονο της μάνας κι άρχισα να αγορεύω....
Δεν ξέρω λέω κύριέ μου τι κάνετε εσείς εδώ στην Αμερική αλλά από κει που είμαι εγώ όταν ο συνάνθρωπός μας έχει ανάγκη του δίνουμε πρώτα από όλα ένα ποτήρι νερό!! Πως την ώρα που το παιδί χτυπιόταν από τον πόνο δεν ήρθε ούτε ένας από εσάς να δει πως είμαστε και να μας δει σαν ανθρώπους και αντ' αυτού μας ζητήσαν να φύγουμε από τα σκαλιά μην τυχόν και χάσετε κανέναν πελάτη!
Είπα τι είπα και ξεσπάθωσα....αυτός μάλλον ακόμα με θυμάται!
Μόλις ηρέμησα φώναξε το σερβιτόρο και μας έφερε 2 μπουκαλάκια με νερό τι να το κάνουμε τώρα το νερό ρε άνθρωπε;
Μου λέει θαυμάζω το πάθος με το οποίο μιλάς και ζητώ ειλικρινά συγνώμη εκ μέρους του προσωπικού μου και μάλιστα θα τους επιπλήξω σοβαρά...γνωρίζει είπε πολύ καλά την Ελλάδα γιατί κάνει συχνά διακοπές στα ελληνικά νησιά και αγαπάει πολύ τον ελληνικό λαό. Θυμήθηκε και ίτι ελληνική λέξη ήξερε μόνο συρτάκι δεν σηκώθηκε να μας χορέψει!
Στη συνέχεια μου είπε πως το κατάστημα είναι πλήρως ασφαλισμένο για θέματα αστικής ευθύνης και πως η ασφάλειά τους θα αναλάβει να πληρώσει όλα τα έξοδα που κάναμε για τη μικρή (κοίτα να δεις που σκοτώνονται ποιός θα πληρώσει το λογαριασμό!) και πως προσπάθησαν να με πάρουν στο κινητό αλλά δεν απαντούσα...Σιγά μην απαντούσα με τις χρεώσεις που ίσχυαν όταν έβλεπα αριθμό Αμερικής! Μου τα έλεγε ο υπάλληλος που μου πήρε τα στοιχεία την προηγούμενη ημέρα αλλά είχα μυαλό να ακούσω εκείνη την ώρα;;
Του είπα και γω ότι το θέμα ήδη τακτοποιήθηκε με την ταξιδιωτική μου ασφάλεια (αν και οπωσδήποτε θα ήταν καλύτερα να πλήρωναν αυτοί γιατί εγώ είχα και ένα ποσό απαλλαγής...αλλά τι να λέμε τώρα τέτοια ώρα τέτοια λόγια!)
Αφού τα είπαμε κ αυτά μου πρότεινε πως για να επανορθώσει το λάθος του προσωπικού του θα ήταν χαρά του να πηγαίνουμε να τρώμε και να πίνουμε στο κατάστημά του όσες φορές θέλουμε για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας ΔΩΡΕΑΝ! Μου έδωσε και την κάρτα του για να στέλνω μέιλ να κάνω κράτηση ώστε να μας περιμένουν! Και να παραγγέλνετε λέει ότι τραβάει η ψυχή σας! Χαχα
Τον ευχαριστήσαμε και κλείσαμε τραπέζι για την ίδια μέρα το απόγευμα μετά το τουρ μας και αφού το τακτοποίησα και αυτό αλάφρυνα και πήραμε το hop on bus να δούμε το Upper Manhattan.

Και πετυχαίνουμε έναν ξεναγό άλλο πράγμα! Ένας έγχρωμος τύπος σκέτη αποκάλυψη. Πέρα από το φοβερό χιούμορ του, μας έδωσε ένα σωρό πληροφορίες για το πως ζουν στη Νέα Υόρκη, από τα ενοίκια που είναι το σοβαρότερο θέμα τους έως τις νυχτερινές εξόδους καθώς και πληροφορίες για κάθε δεύτερο κτίριο που βλέπαμε. Μας πήγαν γύρω γύρω από το Σέντραλ Πάρκ και τη 5th Avenue μας έδειξε τα κτίρια διαφόρων διασήμων-θυμάμαι αυτό που έμενε ο Τζον Λένον και έμεινε πλέον στη Γιόκο Ονο

Μας ενημέρωσε για την κατάσταση με το ενοικιοστάσιο στη Νέα Υόρκη όπου με απλά λόγια το ενοικιαστήριο κληροδοτείται συνεχώς από προγόνους στους απογόνους τους κι έτσι έχουν φαινόμενα να υπάρχουν ακόμα και στη 5η Λεωφόρο διαμερίσματα που κοστίζουν μόλις 200 δολάρια το μήνα γιατί το συμβόλαιο είναι από τις αρχές του αιώνα!!! Ενώ το ακριβώς δίπλα να κοστίζει μερικές χιλιάδες δολάρια για το ίδιο πράγμα....

Περάσαμε και από το μαγαζί του τρισκατάρατου....

THE TRUMP HOTEL Με κάτι τέτοια θάμπωσε την Μελάνια

΄Ηταν η πρώτη φορά τόσες μέρες που ερχόμασταν σε επαφή με αυτό το κομμάτι της πόλης και είχαμε μείνει άφωνες από την ομορφιά! Τώρα φυσικά μιλάμε για το πιο ακριβό κομμάτι του Μανχάταν....δεν περιμένεις κάτι λιγότερο! Το δρόμοι, τι αρχιτεκτονική, όλες οι ταινίες της ζωής μου μαζεμένες σε μια εικόνα! Κι από την άλλη πλευρά το υπέροχο Σέντραλ Πάρκ το θαυμάζαμε μέσα από το λεωφορείο και προσπαθούσαμε να μη σκεφτόμαστε ότι πλέον ήταν αδύνατο να το περπατήσουμε όπως σκοπεύαμε.
Κάποια στιγμή περάσαμε και από αυτόν!

Κάτσε καλά χώρα πήγες κ ανακάλυψες ρε Χριστόφορε!

Δυστυχώς δεν έχω πολλές φωτογραφίες από κείνη την ημέρα γιατί η μικρή ήταν ακόμα ανόρεχτη και τραβούσα εγώ που δεν το έχω...αργότερα επανήλθε ευτυχώς και ανακτήσαμε την φωτογραφική μας περιουσία.
Το λεωφορείο γύρισε και ανέβηκε προς τα επάνω από το East River κι ο ξεναγός σε τρελά κέφια έπιασε το μουσικοχορευτικό ρεπερτόριο....Γενικά κάθε φορά που περνούσαμε έξω από σπίτι διάσημου μουσικού σταρ τραγουδούσε μια επιτυχία του (με καταπληκτική φωνητική ικανότητα) και μεις μαντεύαμε τον καλλιτέχνη. Εν τω μεταξύ στο λεωφορείο είμαστε εμείς, μια οικογένεια Γάλλων και άπειροι Κινέζοι (μακριά από κορωναιούς.....)
Εννοείται πως εγώ και οι Γάλλοι είχαμε ξεσπαθώσει με τα μουσικά κουίζ,,,οι Κινέζοι στην κοσμάρα τους (αλήθεια συμπαθεί κανένας αυτό το λαό;
Κάποια στιγμή μας δείχνει ένα κτίριο και λέει ποιός γνωρίζει αλήθεια το αφεντικό της ροκ;; και μου κάνει νόημα να μην μιλήσω (με είχε πάρει πρέφα) ενώ αρχίζει να σιγοτραγουδά το Born in the USA ...σηκώνει χέρι Κινεζούλα από παραδίπλα και απαντάει....ο Justin Bieber;; και 10-15 ροκάδες της περιοχής έπεσαν στον Ηστ Ρίβερ να αυτοκτονήσουν! Α ρε καημένε Bruce....σ όλη την υφήλιο είσαι διάσημος, αλλά στην Κίνα δεν έφτασε η χάρη σου!

Ανεβήκαμε πιο ψηλά στο Χάρλεμ και εκεί να ακούσετε ιστορίες που είχε ο τύπος! Μέχρι σε ποιό μπαρ συχνάζει η Τσέλσι η κόρη του Πρώην Προέδρου του Μπιλ -Μόνικα- Κλίντον!
Περάσαμε και από εκκλησίες με τα γκόσπελ και μέχρι τέτοιο μας τραγούδησε-τον αγάπησα ήθελα να τον πάρω μαζί μου!

Να και το διάσημο Apollo Theater

Όταν δε φτάσαμε στο Spanish Harlem και μας έδειξε το κτίριο που ο Carlos Santana έγραψε το ομώνυμο κομμάτι κόντεψα να τσιρίξω από τον ενθουσιασμό μου καθώς είναι από τους αγαπημένους μου αλλά ντράπηκα και κρατήθηκα...
Μας εξήγησε και πως όλα τα κτίρια βάσει νόμου έχουν σίδερα στα παράθυρα των πολυκατοικιών του Χάρλεμ διότι είχαν γίνει πολλά ατυχήματα με παιδάκια που σκαρφάλωναν στα παράθυρα και έπεφταν στο κενό.....

Περάσαμε κι από το πανεπιστήμιο Columbia! Εκεί που φοίτησε ο Barak Obama και από άσημος μαύρος έγινε Πρόεδρος της Αμερικής! Αυτό λέει είναι το Αμερικάνικο Όνειρο!!
Εκείνη τη στιγμή το λεωφορείο ήταν σταματημένο σε κόκκινο φανάρι κι ένας νεαρός έγχρωμος φοιτητής διέσχιζε το δρόμο....Τον βλέπετε λέει ο φανταστικός ξεναγός αυτόν τον τύπο; Αυτός μπορεί αύριο να είναι Πρόεδρος της Αμερικής!! Ενα ολόκληρο λεωφορείο έστρεψε κάμερες, κινητά και ότι άλλο είχε (πόσοι συμφωνούν ότι οι Κινέζοι είναι πιο χαζοί κι από τους Αμερικάνους και το καημένο το παλικάρι κοιτούσε απορημένο (κλάψαμε από τα γέλια με την έκφρασή του)
Με βαρδιά καρδιά τερματίσαμε την ξενάγηση και εν μέσω χειροκροτημάτων και γερών τιπς (χαλάλι του) αφήσαμε το λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε κούτσα κούτσα και στράτα στρατούλα προς το ΜΕΤ. ¨Ηταν ήδη αργά το μεσημέρι και υπέθεσα ότι δεν θα είχε τον κόσμο που μαζεύει τα πρωινά.

Οι περισσότεροι έβγαιναν εκείνη την ώρα μόνο εμείς φτάσαμε αργάμισι....

Ξέχασα να αναφέρω και πως το λίγο που περπατούσαμε στο δρόμο με την πατερίτσα ήταν αδύνατο να κάνουμε 2 βήματα!!! Οι πάντες σταματούσαν να τη ρωτήσουν αν είναι καλά, τι έπαθε, Oh what a lovely girl, how awful is that, και ένα σωρό τέτοια συμπαθητικά αφήστε που όταν τελικά μπήκαμε στο μετρό σηκώθηκε το μισό βαγόνι για να καθίσουμε!!! Τέτοια ευαισθησία λέμε....ποιά απρόσωπη μεγαλούπολη και μπαρούφες;; Εγώ ένιωθα σαν το χωριό μου! Σε λίγο θα λέγαμε καλημέρα με τα μικρά μας ονόματα....
Ομοίως με το που μπήκαμε στο ΤΗΕ ΜΕΤ, έφεραν κατευθείαν αναπηρικό καροτσάκι, στρώθηκε η καλή σου κυρία και εγώ πήγα ταμείο. Τα ΑΜΕΑ μου λεν είναι δωρεάν....και κούτρα! Εγώ πλήρωσα το ότι έχετε ευχαρίστηση όπως έλεγε η ταμπέλα πίσω και έδωσα 10 δολάρια μη μας πουν και τσίπηδες....(Στην πρόσφατη κοπή της πίτας όπου γνώρισα τη γλυκύτατη @thalia tsif με ενημέρωσε ότι ήδη από το 2017 καταργήθηκε αυτή η διευκόλυνση και πλέον πληρώνουν κανονικά όλοι την τιμή πόρτας)
Κι έτσι ξεκίνησε η περιήγηση στο διάσημο μουσείο τύπου εγώ σπρώχνω καροτσάκι ενώ κάποιος ευφάνταστος είχε τοποθετήσει μοκέτα σε διαδρόμους με επικλινή διάταξη με αποτέλεσμα να κάνω μπράτσα για να τσουλήσει το καροτσάκι. Έβγαλα μπουφάν και πουλόβερ γιατί είχα σκάσει κι έμεινα με το κοντομάνικο, τα ρούχα τα είχε η Μαριάννα πάνω στα πόδια της κι έτσι δε φαινόταν ότι το πόδι είναι μπανταρισμένο-ο κόσμος έμενε με την εντύπωση ότι το παιδί ήταν ανάπηρο!! Κι είχαμε εκδηλώσεις απείρου κάλλους για το pity girl! Κυρίες προχωρημένης ηλικίας (μερικές τις είχε ξεχάσει ο χάρος) την κοίταζαν και δάκρυζαν από συμπόνοια κάνοντας και τους ανάλογους μορφασμούς! Άλλοι τη ρωτούσαν τι έπαθε, άλλοι της χάιδευαν τα μαλλιά όταν περνούσε από κοντά τους .Τι να πρωτοθυμηθώ....
Στο μεταξύ το pity girl έβγαζε όλα τα απωθημένα της στη δόλια μάνα....του στυλ έλα πήγαινέ με πιο κοντά να βγάλω φωτογραφία, όχι τόσο κοντά λίγο πιο πίσω να κεντράρω,καλά δε βλέπεις ότι είσαι πιο δεξιά από τον πίνακα; στο κέντρο πήγαινε....και έλεγα μέσα μου δώσε τόπο στην οργή γιατί αν υψώσεις καμιά φωνή εδώ μέσα με όλους αυτούς που ράγισε η καρδιά τους να τη βλέπουν στο αναπηρικό καρότσι με βλέπω εμένα στο αυτόφωρο της Νέας Υόρκης παρέα με τα ντόπια πρεζόνια και τη Μαριάννα σε foster family....(πλάκα κάνω ευτυχώς ήταν ήδη ενήλικη!).

Να και μερικά από τα εκθέματα που τράβηξε το καμάρι μου

Η φουκαριάρα η μάνα της....

Κάπου έχω και τον πίνακα που με τραβολογούσε θα τον βρω που θα πάει και θα τον ανεβάσω σε δεύτερο χρόνο...

Τον βρήκα! Με φαρίν λακτέ και...Van Gogh την μεγάλωσα τι νομίζετε

Γενικά είδαμε όλη την πινακοθήκη λόγω της αδυναμίας της μικρής στους ζωγράφους. Ο Van Gogh έχει εκπληκτικές δημιουργίες, επίσης είδαμε όλη την εντυπωσιακή Αιγυπτιακή Πτέρυγα, την Ελληνική φυσικά και την Ρωμαική καθώς και αυτή της Ωκεανίας. Δεν το λες και λίγο....
Βγήκαμε έξω και σωριάστηκα στα σκαλιά από την κούραση...η Μαριάννα ήταν μια χαρά και ορεξάτη!
Επιστρέψαμε στην Times Square και πήγαμε κατευθείαν για φαγητό στο Hard Rock Cafe!
Μας είχαν στρώσει σ ένα από τα καλύτερα τραπέζια τους και μας περίμεναν....μας έφεραν το μενού και πέσαμε με τα μούτρα στη μελέτη ενώ μας ρώτησαν αν θέλουμε να ξεκινήσουμε με ένα απεριτίφ! Απεριτίφ; σοβαρά τώρα;;;; Φέρε και από αυτό!
Δεν ξέρω τι τους έσουρε όλους ο διευθυντής πάντως ήταν από πάνω μας μέσα στα χαμόγελα...μας έδωσαν και το wifi και ιντερνετιαστήκαμε με την άνεσή μας!

Παραγγείλαμε και αυτό

Αλλά μην τα βλέπετε έτσι θελκτικά....πραγματικά τίποτα δεν τρωγόταν. Ακόμη και το λάχανο άγευστο ήταν. Πήραμε και επιδόρπιο κι αυτό για τα σκουπίδια....άλλη μια μέρα φάγαμε εκεί και τους χαιρετήσαμε...ούτε για τσάμπα άξιζε! Απλά απολαύσαμε την πριγκιπική περιποίηση (ε ρε κάτι μηνύσεις που έπρεπε να πέσουν!!! )

Παρήγγειλα και το εσπρεσάκι μου μετά το φαγητό γιατί επέμειναν κιόλας...έναν καφέ δεν θα τον πιείτε; Ε θα τον πιούμε πως δεν τα τον πιούμε! Δε χαλάμε χατήρια...
Τους άφησα και tip (δεν έφταιγαν τα παιδιά για το δικό μας ζόρι)
Και πήραμε το δρόμο για το σπίτι να τη βάλω κι αυτή τη δόλια να ξαπλώσει που οι οδηγίες των γιατρών ήταν να είναι οριζόντια ένα 7μερο και μεις μόνο σε μαραθώνιο με ένα πόδι δε τη στείλαμε να τρέξει!
Περιέργως το πόδι πήγαινε καλά...Αυτά συμβαίνουν όταν είσαι 20 χρονών και φρεσκαδούρα. Αν το είχα πάθει εγώ αντί γι αυτήν , ακόμα θα κούτσαινα.
Για να λέμε του στραβου το δίκιο η κακομοίρα έκανε πολύ υπομονή...είμαι σίγουρη πως υπήρχαν ώρες που δεν άντεχε αλλά έκανε υπομονή για να μη μου χαλάσει και μένα το πρόγραμμα. Γιατί η περιγραφή μου την αδικεί κάπως...ότι είναι λίγο κλαψιάρα είναι δηλαδή αλλά μόνο επειδή είναι ευαίσθητη κ όχι γκρινιάρα! Δεν γκρίνιαξε στιγμή από την ώρα που βγήκαμε στους δρόμους κι αυτό είναι τεράστιο προσόν όταν ταξιδεύεις! (Ούτε εγώ το έχω στο βαθμό που θα έπρεπε το ομολογώ!)

Το βράδυ μέσα στο σπίτι δεν περνούσε και εύκολα...Με τη διαφορά της ώρας στην Ελλάδα ήταν αργά τη νύχτα οπότε δεν έβρισκα κανέναν να κουβεντιάσω, θυμάμαι ότι άκουγα μουσική με τα ακουστικά και σκεφτόμουν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε τις επόμενες 2 ημέρες που ο καιρός προέβλεπε βροχές και ξανά βροχές με τα τουλούμια.

5η ημέρα έριχνε καρέκλες όλη μέρα!

Όπως αναμενόταν και λέει και ο τίτλος ξυπνήσαμε με καταιγίδες. Τώρα πως θα έβρισκε λύση η εξίσωση βροχή με πατερίτσα και αξιοθέατα...εδώ σας θέλω! ΄Ετσι κ αλλιώς για πολλά περπατήματα δεν είμασταν οπότε είπαμε γι αρχή να πάμε για μπραντς -ναι είχαμε και στο χωριό μας μπραντς
σ ένα brunchάδικο να το πω; πως να το πω;;; (όπως λέμε μπουγατσατζίδικο που είχε διαβάσει η μικρή ότι ήταν πολύ trendy στο Νιου Γιορκ!
Κάπου στο κέντρο ήταν πάντως και φάγαμε κάτι γλυκατζούρες pan cakes με σιρόπια Maple εγώ πάνω από ένα δεν μπόρεσα να φάω

Ορίστε φαίνεται και η βροχή έξω μη νομίζετε ότι σας λέω ψέματα

Άφησα τη μικρή μέσα να τρώει και βγήκα έξω να καπνίσω με τον καφέ μου (το έχω κόψει πια εδώ και χρόνια) ,σε λιγάκι με πλησιάζει ένας ψηλολέλεκας μαύρος και μου κάνει τράκα τσιγάρο. Του δίνω και μου λέει να σου κάνω παρέα, από που είσαι; Λέω Ελλάδα αλλά δεν την ήξερε....Τέλος πάντων αφού τον κατατόπισα προς τα που πέφτει χωροταξικά...Ευρώπη μεριά, λίγο αριστερά από την Τουρκία όπως έρχεσαι λίγο δεξιά από την Ιταλία ας πούμε ότι κατάλαβε...
Μου λέει μου αρέσεις πολύ αλλά είμαι άστεγος! Κοιμάμαι στο πάρκο Ε ρε κάτι κατακτήσεις που έχω στη Νέα Υόρκη Άσε λέω δε γίνεται, από εκεί που είμαι ουρά κάνουν οι άστεγοι για ένα μου βλέμμα....και έτσι έφυγε απογοητευμένος που χάθηκε η ευκαιρία να στεγάσουμε τον έρωτά μας σε ένα χαρτόκουτο στο Σέντραλ Πάρκ
Όταν μπήκα μέσα τα έλεγα στην κόρη μου και με κορόιδευε...λέει τόσους χρηματιστές είδαμε στη Wall Str. στον άστεγο γυάλισες;; Ε τι να κάνω έχω σκουριάσει τελευταίως....χαχαχα

Πήραμε και μερικά περίτεχνα cup cakes πακέτο για το σπίτι και μπήκαμε σε ταξάκι να δούμε μερικά πολυκαταστήματα.
Φτάσαμε στην 6η οδό στο TJ MAXX από όπου πήρα ένα φανταστικό παλτουδάκι σχεδιαστή σε τιμή ξεφτίλα που το φοράω ακόμη και από κει είπαμε να δούμε το Macy΄s που βέβαια είναι πανάκριβο απλά μπήκα και βγήκα....η μικρή στα ψώνια καθόταν κάπου και γω της έφερνα ότι ήθελε να δει.
Ευτυχώς οι πωλήτριες ήταν πολύ εξυπηρετικές μόλις έβλεπαν τις πατερίτσες την έβαζαν να καθίσει και να μη ταλαιπωρείται.
Εκεί παραδίπλα ήταν και το κατάστημα της Victoria Secret αααα δε θέλω χαζά σχόλια! Οι πρόσφατες κατακτήσεις μου, έστελναν το μήνυμα ξεκάθαρα- έπρεπε να βελτιώσω το στυλ μου! Μέσα-έξω.
Τι ήταν αυτό στο μεταξύ. 3-4 όροφοι ΜΟΝΟ εσώρουχα. Και γεμάτο γυναίκες, πολλές γυναίκες...Αρκετοί άντρες, σύζυγοι, σύντροφοι κλπ κλπ ότι είχε η κάθε μία...περίμεναν υπομονετικά (ώρες) σε κάτι ωραίους βελούδινους καναπέδες...Εκεί...πάρκαρα και τη Μαριάννα να κάνω τις βόλτες μου με την ησυχία μου.
Πολύ ακριβά όμως ρε παιδιά...θα μου πείτε έτσι είναι τα γούστα πληρώνονται! Ήταν και γεμάτο τουρίστριες το κατάστημα...έβλεπα τις Γαλλίδες να έχουν στα καλάθια δέκα δέκα τα σετ και γω με το ζόρι είχα διαλέξει ένα (λόγω τιμών όχι ότι δεν μου άρεσαν βέβαια) Με τα πολλά βρήκα και κάτι ακόμα από τις προσφορές και πήγα ταμείο. Ένα από αυτά που μου άρεσαν πολύ στην Αμερική ήταν ότι τον πελάτη τον κακομαθαίνουν! Ενώ στην Ελλάδα λόγω κρίσης η εταιρίες έχουν κόψει τα πολλά promotion στην Αμερική ένιωσα όπως στην Ελλάδα το 1999! Πήγαινες ταμείο για ένα πράγμα και σε φόρτωναν με άλλα 5! Κάποια στιγμή αγόρασα ένα μολύβι ματιών της Clinique και στο ταμείο μου έδωσαν νεσεσέρ με κραγιόν, ρουζ, γαλάκτωμα και δεν θυμάμαι τι άλλο (οι κυρίες του φόρουμ μπορούν να καταλάβουν τον ενθουσιασμό μου).
Πήγα να πάρω την κόρη μου να φύγουμε, άφαντη! Σε γκλαμουράτο εσωρουχάδικο ξέχασε κ αυτή τον πόνο της και βγήκε για χάζι! Τελικά σμίξαμε στο νεανικό τμήμα πήραμε και κάτι γι αυτήν και έξω από την πόρτα.
Είχαμε κράτηση για φαγητό στο Hard Rock Cafe και πήγαμε μια τελευταία φορά.

Ροκ σκηνικό έξω από το Hard Rock Cafe. Με σταματάει κοπέλα στο δρόμο βλέποντας τη σακούλα του TJ MAXX. Συγνώμη μου λέει υπάρχει κατάστημα TJMAXX στη Νέα Υόρκη; Λέω ναι φυσικά ψώνισα πριν μερικές ώρες...Ρωτάει αν μπορεί να δει τη διεύθυνση από τη σακούλα και της δείχνω να σημειώσει...Τη ρωτάω από που είσαι κοπελιά και μου λέει εδώ Μανχάταν μένω. Εγώ λέω μένω Ελλάδα και ήξερα ότι έχει κατάστημα στη Νέα Υόρκη πριν έρθω! Με κοιτούσε με το βλέμμα της αγελάδας χαχαχα

Μετά το φαγητό φύγαμε κατευθείαν για Broadway! Είχα κλεισμένα εισιτήρια από Ελλάδα να δούμε το Phantom of the Opera του Andrew Lloyd Webber (40 δολ το άτομο προτελευταία θέση!). Ήταν ψηλά αλλά έβλεπες μια χαρά εξάλλου σημασία είχε να πάρουμε τον αέρα, το κλίμα και την αίσθηση μιας παράστασης Broadway. Εντάξει η μουσική ήταν από άλλο πλανήτη...Όλοι γνωρίζουμε το ομώνυμο κομμάτι αλλά το να το ακούς σε συνδυασμό με την εικόνα ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία.
Τα σκηνικά κλπ ήταν πολύ.....αμερικανιά! Κάποια στιγμή πριν το τέλος του έργου επάνω στη σκηνή είχαν ένα τεράστιο χρυσοποίκιλτο κρεβάτι με ουρανό, βαριά κλινοσκεπάσματα, τεράστιες ανθοστήλες, όλοι οι ηθοποιοί με ρούχα εποχής κ ένας ψεύτικος τίγρης ή ελέφαντας (δεν μπορώ να θυμηθώ)

Times Square by night

H παράσταση τελείωσε στις 22.30 και φύγαμε κατευθείαν σπίτι για ξεκούραση. Ο καιρός έδειχνε ότι την επόμενη θα έστρωνε οπότε είπαμε να δούμε μερικά από τα τελευταία αξιοθέατα αφού σε 2 ημέρες το ταξίδι τελείωνε...

6η & 7η ημέρα Μουσείο Φυσικής Ιστορίας-Γέφυρα Brooklyn-Central Park...και μια μπάντα σκέτη τρέλα!

Το πρωί ψιλοέβρεχε ακόμη και κλασσικά σηκωθήκαμε νωρίς...Είπαμε μέχρι να σταματήσει να πάμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ήταν και νωρίς οπότε προλαβαίναμε πριν γεμίσει με τα παιδάκια από τα σχολεία.
Όντως φτάσαμε με το άνοιγμα και είμασταν μόνες. Πήραμε πάλι αναπηρικό καροτσάκι και το γυρίσαμε με την ησυχία μας. Μου άρεσε κυρίως το τμήμα με τα βαλσαμωμένα ζώα αλλά επειδή είχαμε επισκεφτεί μερικά χρόνια πριν το αντίστοιχο στο Λονδίνο έχω την εντύπωση ότι εκείνο ήταν πιο εντυπωσιακό.

Όταν βγήκαμε από κει ο καιρός είχε βελτιωθεί σημαντικά και βγήκε κι ο ήλιος. Πήραμε το τρένο και σιγά σιγά κατηφορίσαμε προς τη γέφυρα Brooklyn που δεν είχαμε δει. Η μικρή πήγαινε κι αρκετά πιο άνετα, το πόδι ήταν ακόμη πρησμένο αλλά δεν την πονούσε και το πατούσε και λίγο πάντως δεν ήταν τόσο δύσκολη η μετακίνηση όπως πριν.
Έχω μερικές ωραίες φωτογραφίες από την περιοχή

Φυσικά για πολύ περπάτημα δεν είμασταν....Αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι νωρίς για να ξεκουράσει η μικρή το πόδι ώστε να βγούμε το βράδυ μια και ήταν η τελευταία βραδιά μας στην πόλη και θέλαμε να δούμε και λίγο νυχτερινή ζωή.
Πήγαμε στο Greenwich Village ...ή απλά Village όπως το λένε οι ντόπιοι. Ναι εκεί που μένει ο Ντι Κάπριο... που δεν είδαμε. και το σπίτι της Κάρι Μπράντσο από το Sex and the City που επίσης δεν είδαμε αλλά με όλα αυτά που συνέβησαν το ότι καταφέραμε τελικά να πάμε όπου πήγαμε ήταν πραγματικά άθλος και θα ήταν αχαριστία να στεναχωρεθώ για το οτιδήποτε άλλο.

Είχα βάλει λοιπόν στο μάτι το Blue Note που είναι από τα πιο παλιά τζαζ club στη Νέα Υόρκη αλλά όταν φτάσαμε είδα την τιμή στην πόρτα και μου κόπηκε ο βήχας....75 δολ το άτομο η είσοδος παρακαλώ! Και έπρεπε να είχαμε κάνει και κράτηση. Οπότε μεταβολή και πίσω. Εκεί τριγύρω είχε ένα σωρό μικρά κλαμπάκια με live μουσική κοντοστεκόμασταν στην είσοδο να ακούσουμε αν μας άρεσε το παίξιμο για να αποφασίσουμε που θα πάμε.

Και δείτε τώρα τι έγινε...Περνάω απέξω από ένα κ ακούω ένα σολάρισμα που μου άρεσε. Μπαίνουμε μέσα-εν τω μεταξύ η Μαριάννα ένιωθε άνετα πια χωρίς την πατερίτσα και τις αφήσαμε σπίτι, με ένα ελαφρό κούτσαβλο το πήγαινε μια χαρά. Κλασσικά μας ρωτάν για την ηλικία της μικρής λέμε δε θα πιεί αλκοόλ παίρνω και γω την ευθύνη και μας καθίζουν σε μπροστινό τραπέζι μπροστά από την πίστα.
Το μαγαζί λεγόταν GROOVE και βρίσκεται στη διεύθυνση 125 MacDougal St. και η μπάντα είναι η Linard΄s Many Moods και νομίζω ακόμα μέχρι σήμερα παίζει εκεί κάθε Πέμπτη βράδυ.
Οι τύποι είναι το άτι άλλο! Παίζουν από Prince μέχρι Michael Jackson τζαμάρουν, τραγουδούν κάνουν stand up comedy τα πάντα όλα.
Δυό τραγούδια μετά σταματούν το σόου και μας χαιρετούν! Welcome ladies where are you from? Greece απαντάω....Αφήνει ο μπασίστας το μπάσο κατεβαίνει από τη σκηνή και με αγκαλιάζει
Πολύ την αγαπάω λέει την Ελλάδα! Η γυναίκα μου είναι Ελληνίδα (που πάω και τους πετυχαίνω όμως!) Ποιά πόλη λέει. Θεσσαλονίκη...Από Καστοριά ήταν η γυναίκα του! Με ρωτάει και πως με λένε...ανεβαίνει πάλι στη σκηνή λέει κάτι στ αυτί του τραγουδιστή και ξεκινάν να τζαμάρουν με το στίχο Εva from Thessaloniki....και επειδή ο τραγουδιστής είναι αδύνατον να προφέρει το Thessaloniki άρχισε να παραφράζει και να τραγουδά Εva from Thessalo-fucking-niki ή Eva from Thessalo something niki....εγώ να έχω γονατίσει από τα γέλια, η κόρη μου κόκκινη από τη ντροπή της...κάντε το εικόνα!
Οι τύποι όμως ήταν απίθανοι γενικά ότι είπαν το απογείωσαν και ειλικρινά δεν ξέρω πως θα γινόταν να είχα κάνει καλύτερη επιλογή από αυτή! Περάσαμε φανταστικά!

'Οταν έφτασε η ώρα να φύγουμε σηκώθηκα από το τραπέζι και διακόπτουν το κομμάτι που έπαιζαν (!) κατέβηκαν από τη σκηνή και μας χαιρέτησαν και μου λέει ο μπασίστας ότι θα έπαιζαν στη Θεσσαλονίκη κάποιους μήνες μετά, μου είπε να σημειώσω το όνομα του γκρουπ και να βρω τη σελίδα τους στο fb ώστε να ενημερωθώ για την ημερομηνία και το χώρο.
Και λες τώρα εσύ σιγά να μην.....Έλα που όντως το παρακολουθούσα και μάλιστα είχα εξιστηρήσει όλο το σκηνικό στην παρέα μου και πράγματι κάποιους μήνες μετά ανακοίνωσαν την εμφάνισή τους και μάλιστα σε μαγαζί της Καλαμαριάς που είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου.
Έκλεισα αμέσως τραπέζι και πήγα με όλη μου την παρέα. Τους είπα θα ξετρελαθείτε είναι απίθανοι οι τύποι αλλά δε νομίζω να με θυμούνται τόσος κόσμος περνάει από εκεί...
Μπαίνουμε μέσα όλη η παρέα (μπορεί να είμαστε και 10 άτομα εκείνο το βράδυ) και ο μπασίστας ήδη έχει ξεκινήσει να παίζει....με το που με βλέπει φωνάζει Evaaaaaa κλασσικά σταματάει το πρόγραμμα και κατεβαίνει να με αγκαλιάσει οι φίλοι μου έχουν πάθει σοκ! Μου λένε καλά τι έκανες στην Αμερική;;; ΄Οπως είπε και η Θεοπούλα στην θεική ατάκα....ΘΡΑΥΣΗ!
¨Επαιξαν απίθανα και στη Θεσσαλονίκη, άρεσαν σε όλους πολύ και περάσαμε και εκείνο το βράδυ πολύ όμορφα.


8η ημέρα Σέντραλ Πάρκ - Rockfeller Center - Aναχώριση

Η επόμενη μέρα ήταν και η τελευταία...Πετούσαμε σχεδόν τα μεσάνυχτα οπότε είχαμε όλη τη μέρα στη διάθεσή μας.
Αφήσαμε για τελευταίο (αλλά όχι ύστατο) το Σέντραλ Πάρκ. Δεδομένης της κατάστασης ένας σοβαρός ποδαρόδρομος ήταν ουτοπική πιθανότητα οπότε πήγαμε απλά σε ένα από τα ωραιότερα σημεία του πάρκου και απολαύσαμε μερικές ώρες με μικρές βόλτες , και την ηρεμία εν μέσω της τρέλας της μεγαλούπολης.

Χαριτωμένο σκιουράκι. Η Μαριάννα ασχολήθηκε ώρες να τα χαζεύει

που και που βγάζω και καμιά καλή φωτό...

έδωσα ρέστα στην καλλιτεχνία λέμε!

Για τελευταία βόλτα στην πόλη πήγαμε εκεί που είχαμε αφήσει εκκρεμότητα....

Rockfeller Center

Ιστορία....

Μπήκαμε και σ ένα καλλυντικάδικο στην Times Square μην ξεχάσουμε κανένα μαγαζί φεύγοντας...και με μισή καρδιά μπήκαμε στο τρένο για να γυρίσουμε σπίτι και να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες!
Χωρίς καμία ήρθαμε....με 2 τιγκαρισμένες φεύγαμε! Τόσο καλά πήγε το shopping...μ αρέσει που κορόιδευα την Αγγλίδα στο immigration control...Παίρνουμε και τις πατερίτσες πακέτο πια εφόσον το κορίτσι περπατούσε αρκετά καλά... και με το τρένο προς Τζαμάικα και από κει το αερότρενο φτάσαμε στο JFK . Στο τέρμιναλ η ουρά για τον έλεγχο ήταν απερίγραπτη...Σαλιγκάρια ο κόσμος!
Λέω Μαριάννα πιάσε τις πατερίτσες και ξεκίνα το κούτσα κούτσα μπας και ξεμπερδέψουμε από δω...
Εννοείται ότι άνοιξαν τα πάντα να περάσουμε! Μας ζήτησαν όμως να βγάλουμε αν γινόταν τις γάζες από το πόδι για να δουν ότι είναι...σκέτο πόδι. Εγώ της έλεγα κάνε ότι πονάς και μη χαμογελάς....και μας ρώτησαν αν θέλουμε ειδικό όχημα να μας πάει στο αεροπλάνο μας. Τους ευχαριστήσαμε και είπαμε όχι θα υποφέρουμε μεν λιγάκι αλλά θα τα καταφέρουμε μονάχες! Οταν ξεκίνησε η επιβίβαση των άλλων εμείς ήδη πίναμε το κρασάκι μας...(ντρέπομαι λίγο το ομολογώ αλλά τόσο πόνο είχε τραβήξει και τόση αγωνία ε το εκμεταλλευτήκαμε λιγάκι στο τέλος...)
Δυστυχώς ξεχάσαμε να τις κρύψουμε επαρκώς στην επιστροφή και όταν φτάσαμε στο Μακεδονία και μας περίμενε η μαμά μου να μας παραλάβει είδε από μακριά τις πατερίτσες και κόντεψε να πάθει διπλό εγκεφαλικό από την τρομάρα της! (φυσικά δεν είχαμε πει τίποτα σε κανέναν από τους δικούς μας στην Ελλάδα για να μην ανησυχήσουν).

Η επιστροφή ήταν μικρός γολγοθάς....2 ώρες καθυστέρηση να φύγει το αεροπλάνο από Νέα Υόρκη....Πάνω από το Ατατούρκ κάναμε τουλάχιστον μία ώρα κύκλους γιατί είχε λέει εναέρια κίνηση! Κι άλλη μία ώρα τουλάχιστον στο έδαφος να περιμένουμε να βρουν θέση για να παρκάρει το αεροπλάνο!!! Κοντέψαμε να χάσουμε την ανταπόκριση για Θεσσαλονίκη κι όταν την προλάβαμε με την ψυχή στο στόμα η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις απογειώθηκε το αεροπλάνο ήταν σιγά μην ήρθαν κ οι βαλίτσες με αυτή την πτήση! Για την ιστορία τις παραλάβαμε την επόμενη μέρα το πρωί!
Εγώ δηλαδή σ αυτό το ταξίδι ποτέ δεν έφτασα παρέα με τη βαλίτσα μου!!
Απλά όταν προσγειωθήκαμε ένιωθα τόσο ζόμπι και έπρεπε να κάνω και δήλωση απώλειας ΞΑΝΑ!
(και όλα αυτά χωρίς να έχω καπνίσει για 20 σχεδόν ώρες)

Συμπέρασμα....Η Woldnomads ξηλώθηκε για την πάρτη μας....πλήρωσε 1300 δολάρια στο νοσοκομείο για το ατύχημα της μικρής. 400 ευρώ δικαιούμαστε εμείς από την καθυστέρηση της βαλίτσας μας κατά την άφιξη για 48 ώρες-μου αφαίρεσαν την απαλλαγή 70€ των ιατρικών και μου κατέθεσαν 320 στο λογαριασμό...καθόλου άσχημα! (η διαδικασία αρκετά απλή και αφελής κατά τη γνώμη μου)
Το αστείο είναι πως μερικούς μήνες μετά ασφάλισα με το όνομά μου μια φίλη η οποία ταξίδευε κι αυτή με την Turkish και επίσης της έχασαν τη βαλίτσα....και ξανά μανά αίτημα για αποζημίωση! Δηλαδή καταντάει γελοίο....Γι αυτό και στο τελευταίο μου ταξίδι είχα χειραποσκευή και γλύτωσα από αυτά.

Θα ήθελα να γράψω έναν απολογισμό για το ταξίδι αυτό αλλά μου είναι αρκετά δύσκολο. Είναι από μόνο του πολύ ξεχωριστό τόσο λόγω προορισμού όσο και εξαιτίας όλων αυτών που περιγράφω αλλά κυρίως γιατί ήταν ένα ταξίδι που έκανα με την κόρη μου μόνο οι δυό μας (έχουμε κάνει αρκετά μαζί αλλά με άλλους φίλους ή μαζί και με τον γιό μου ) και πιστεύω ότι και οι δύο θα το θυμόμαστε για πάντα με ιδιαίτερο τρόπο όσα άλλα ταξίδια κι αν προκύψουν.

Άλλωστε Νέα Υόρκη είναι αυτή; Να μην ξαναπάμε;;;

Αποφάσισα να γράψω τώρα την ΙΣΤΟΡΙΑ (κεφαλαία γιατί τέτοια είναι... για το ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη πριν μερικά χρόνια για τους εξής λόγους:

1. Τώρα ανακάλυψα το site,πριν μερικούς μήνες δηλαδή και αφού ολοκλήρωσα τις ιστορίες που είχα ως προτεραιότητα (την πρώτη πιλοτικά για να δω αν μπορώ να γράψω τίποτα, τη δεύτερη επειδή ήθελα να την καταγράψω ...για ιστορικούς λόγους! και την τελευταία για την Αργεντινή επειδή είναι πρόσφατο και ήταν ταξιδάρα) ήρθε η ώρα να γράψω και γι αυτό.
2. Είναι επιθυμία της κόρης μου γι αυτό το ταξίδι που το κάναμε μαζί, να γράψω αναλυτικά
3. Ηταν το πρώτο μου υπερατλαντικό
4. Το ταξίδι προέκυψε μέσα από μια πολύ δυσάρεστη συγκυρία.
5. Μας συνέβησαν ένα σκασμό απρόοπτα ένα εκ των οποίων σχετικά σοβαρό κ τα οποία θα περιγράψω παρακάτω
6. Προσφορά σε αρχάριους ταξιδευτές....Το χιούμορ είναι πολλές φορές το μόνο μέσο για να ξεπεράσεις δύσκολες καταστάσεις μακριά από το σπίτι!

Πρόλογος - Ιστορία πίσω από το ταξίδι

Η Νέα Υόρκη ήταν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προορισμός όνειρο, κάτι άπιαστο και με μυθικές διαστάσεις.
Προφανώς και λόγω κινηματογραφικών επιρροών καθότι τρομερά σινεφίλ....ταινίες όπως παλιότερα ο Ταξιτζής, ο Νονός, Τα καλά παιδιά αλλά και ακόμα πιο παλιά Τραβόλτα way με το Saturday night fever! και τόσες άλλες...βάλτε μέσα και καμιά 20ριά επαναλήψεις από τα Φιλαράκια και του Sex and the city ε πολύ θέλει ο άνθρωπος;; Οταν λέμε καιγόμουν να πάω...καιγόμουν όμως!!
Πλην όμως όντας καμιά 20ετία εκτός ταξιδίων και οικονομικές δυσπραγίες μετά δεν μου επέτρεπαν τέτοιου είδους όνειρα.

Αρχές του 2014 έχασα τον πατέρα μου ύστερα από χρόνια ασθένεια και το σχετικό με το ταξίδι παρασκήνιο έχει ως εξής:
Μερικές μέρες πριν μας αφήσει χρόνους και ενώ ήδη το γνωρίζουμε και το έχουμε αποδεχθεί -όσο γίνεται να αποδεχθεί κανείς κάτι τέτοιο, είναι η "βάρδια" μου στο νοσοκομείο να τον προσέχω και επειδή βρίσκεται στην τελευταία του όπως αποδείχθηκε αναλαμπή έχουμε ανοίξει κουβέντα για τα ταξίδια...Ο ίδιος με τη μητέρα μου έχουν ταξιδέψει απίστευτα πολύ για τα δεδομένα της εποχής τους, μέσω τουριστικών πρακτορείων βέβαια, ωστόσο σε προορισμούς ονειρικούς, εξωτικούς και ενίοτε αρκετά ακριβούς! Μόνο που ποτέ δεν μας έπαιρναν μαζί (εμένα και τον αδερφό μου) προφανώς και το έβλεπαν κάτι σαν δεύτερο μήνα του μέλιτος μεταξύ τους, ωστόσο από τη μία μας είχαν μεταδώσει την αγάπη για τα ταξίδια κ από την άλλη η μη συμμετοχή μας σε αυτά μας δημιούργησε κάμποσα απωθημένα.

Μου λέει τότε λοιπόν ο μπαμπάς εσύ γιατί δεν ταξίδεψες αφού το ήθελες; Φυσικά και ήξερε τους λόγους κι αν δεν ήταν άρρωστος θα απαντούσα ανάλογα αλλά κρατήθηκα....Εγώ λέει πήγα σε πολλά μέρη! Το ξέρω απαντάω! και συγκρατούμαι για τους ίδιους λόγους....Αν μπορούσες που θα ήθελες να πας μου λέει; Συνεχίζει να ξύνει πληγές....Νέα Υόρκη (φυσικά) αναφωνώ!
Εγώ μου λέει ήμουν πάντα κατά των Αμερικάνων και προτιμούσα χώρες με άλλο πολιτισμό! Λες και δεν το ξέραμε...Πρώην αριστερός και αντίστοιχα κυνηγημένος είχε τραβολογήσει τη μάνα μου σ όλες τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και του ανατολικού μπλοκ (χωρίς να καταφέρει να την πείσει) ακόμα και στην Κίνα έφτασε η χάρη του αφού πρώτα συμβιβάστηκε στο να περάσει και μερικές μέρες σε εξωτική παραλία και πολυτελές θέρετρο στο Μπαλί για το χατήρι υποτίθεται της μαμάς...(ε ξερός κομμουνισμός δε χωνεύεται εύκολα ).
Αμερική μου λέει δεν ήθελα να πάω ποτέ! Εγώ λέω όμως εκεί θέλω τι να κάνουμε τώρα....
Ηταν από τις τελευταίες του αναλαμπές και με καλή διάθεση- αυτός μου κληροδότησε άλλωστε την ίδια αίσθηση του μπλακ και ενίοτε βλακ χιούμορ....

Μερικές ημέρες μετά το θάνατό του η μαμά μου αποκάλυψε πως εκείνη τη μέρα της ζήτησε όταν εκείνος θα έχει πια φύγει... να μου δώσει ένα ποσό από τις οικονομίες τους για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, το συντομότερο δυνατόν ....

Φυσικά και ήταν παντελώς απρόοπτο και συγκινήθηκα πολύ, οπότε και αποφάσισα να μην αφήσω πολύ χρόνο να περάσει αλλά να το πραγματοποιήσω το συντομότερο δυνατό. Δεν ήθελα αφενός όμως να πάω μόνη, αφετέρου το ποσό ήταν αρκετά γενναιόδωρο ώστε αποφάσισα να πάρω μαζί την 19χρονη τότε κόρη μου, που επίσης λάτρευε τη Νέα Υόρκη και επιπρόσθετα ήθελα να είναι ένα ταξίδι που θα το κάνουμε οι δυό μας μάνα και κόρη και θα το θυμόμαστε για πάντα!

Εγώ βέβαια δεν είχα καμία πρόθεση να κινηθώ με ταξιδιωτικό γραφείο οπότε έπεσα με τα μούτρα στη μελέτη! Ύστερα από ένα περίπου ένα δίμηνο έρευνας αεροπορικών εισιτηρίων , ξενοδοχειακών καταλυμάτων και των λοιπών τουριστικών πληροφοριών που είχα ανάγκη ,καθώς και μετά από εκτενείς συζητήσεις με φίλους και γνωστούς που είχαν βρεθεί εκεί...έκλεισα τα αεροπορικά μέ Turkish Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη-Νέα Υόρκη και πίσω με 585 € το άτομο και για την εποχή τότε η τιμή ήταν εξαιρετική! Το ταξίδι ορίστηκε για τις 19-25 Οκτωβρίου του ίδιου έτους -μια χαρά εποχή ούτε πολύ κρύο ούτε ζέστη για να μπορούμε να είμαστε στους δρόμους χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
Για τη διαμονή δεν μπορώ να πω ότι στάθηκα το ίδιο τυχερή. Ήδη τα τελευταία χρόνια είχαν τσιμπήσει πολύ οι τιμές και το Μανχάταν είχε γίνει απαγορευτικό! Άρχισα να ψάχνω τα δωμάτια μέσω Airbnb την οποία ως τότε δεν είχα χρησιμοποιήσει αλλά με πληροφόρησε σχετικά φίλη που ταξιδεύει πολύ και διαπίστωσα ότι και αυτά είναι πολύ ακριβά μεν, αρκετά φθηνότερα όμως από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Αντιστοιχία στη μισή τιμή πιο κάτω τουλάχιστον. Απλά η ποιότητα δεν με ενθουσίαζε....

Εντέλει έκανα κράτηση για ένα δωμάτιο με κοινόχρηστο σαλόνι και κουζίνα στο East Village στην τιμή των 90 ευρώ το βράδυ!!
Τουλάχιστον όμως θα είμαστε εντός Μανχάταν για να μη χάνουμε πολύ χρόνο στις μετακινήσεις και καθότι θα ταξιδεύαμε 2 γυναίκες μόνες ήθελα ειδικά τη νύχτα να είμαι όσο πιο κοντά γίνεται...Καλά το τι άκουσα τότε από τον περίγυρο...από το που θα πας με το παιδί μόνη χωρίς πρακτορείο έως το εκεί σε μαχαιρώνουν στο δρόμο και άλλα τέτοια εμψυχωτικά!
Εγώ δεν άκουγα κανέναν...έκανα απλά αυτό που όφειλα να κάνω δηλαδή ενημερώθηκα όσο μπορούσα καλύτερα, έκλεισα ό,τι ξενάγηση είχα σκοπό να κάνω μέσω ιντερνέτ πριν ξεκινήσω κ έκανα μια ωραιότατη ταξιδιωτική ασφάλεια στη Worldnomads για παν ενδεχόμενο (την οποία και ξετινάξαμε εντέλει...) , Βγάλαμε διαβατήρια κ ESTA και στο μεταξύ με περισσή υπομονή του τύπου 45 και σήμερα, 44 και σήμερα και ούτω καθεξής περιμέναμε απλά το χρόνο να περάσει....

1η ημέρα Ατατούρκ και πτήσεις-Άφιξη στο Μεγάλο Μήλο

Ο χρόνος κύλησε απελπιστικά αργά αλλά η πολυπόθητη μέρα έφτασε και ξεκινήσαμε από το Αεροδρόμιο Μακεδονία μέσα στην τρελή χαρά και την ανυπομονησία. Η πρώτη πτήση για Κωνσταντινούπολη ήταν πρωινή και η μεγάλη για το Νιού Γιόρκ πετούσε απόγευμα. Είχαμε αρκετές ελεύθερες ώρες αλλά δεν ήθελα ούτε για αστείο να ρισκάρω να πέσω σε κανένα από τα μυθικά μποτιλιαρίσματα της Πόλης, συν ότι είχαμε πάνω μας διαβατήρια και φουλ μετρητά-αν και είχα πάρει μέτρα ασφαλείας, είχα μυστικό πορτοφόλι περασμένο από το λαιμό μέσα από τα ρούχα όπου κρατούσα τα πολλά μετρητά και μια δεύτερη πιστωτική και επάνω μου είχα μόνο κάτι λίγα έξοδα κίνησης.
Ωστόσο προτίμησα να στρώσω τον πισινό μου στο Ατατούρκ και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο, άλλωστε είχα ξαναπάει στην Κωνσταντινούπολη και την είχα τριγυρίσει αρκετά.
Βρήκα ένα μπαλκόνι που επιτρεπόταν τα κάπνισμα (ήμουν ακόμη καπνίστρια τότε) και με μικρές βόλτες εκεί γύρω και λίγο διάβασμα πέρασε η ώρα και επιβιβαστήκαμε.
Η πρώτη υπερατλαντική πτήση και για τις δυό μας! Μας έτυχε τριπλέτα θέσεων μόνες μας κι έτσι αφού τιμήσαμε το νόστιμο και αρκετά πλούσιο μενού της Turkish εγώ ήπια και το κρασάκι μου και δεν πρόλαβα καν να τελειώσω την ταινία που ξεκίνησα να βλέπω-με είχε πάρει ο ύπνος.
Σε κάποια στιγμή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδα στην οθόνη ότι το αεροπλάνω πετούσε ήδη πάνω από τις βόρειες ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών και ένιωσα ξαφνικά να φουντώνει ο ενθουσιασμός με τη συγκίνηση! Επιτέλους ένα παμπάλαιο όνειρο αποκτούσε υπόσταση! Ξύπνησε και η μικρή και της λέω κοίτα κοίτα που είμαστε....
Προσγειωθήκαμε και με τη διαφορά της ώρας ήταν κάπου 9.30 το βράδυ και στοιβιαστήκαμε μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους στο immigration περιμένοντας τη σειρά μας-απίστευτη ταλαιπωρία μετά από πολύωρη πτήση , χρειάστηκε ένα δίωρο να φτάσουμε μπροστά στο γκισέ.
Επική ατάκα 70χρονης Βρετανίδας πριν από μένα στην ερώτηση του τελωνειακού ποιος ο σκοπός της επίσκεψής σας στις Ηνωμένες Πολιτείες....Shopping dear!!!....what else?? Ναι, ο τελωνειακός γέλασε!!

Αφού ξεμπερδέψαμε από κει πήγαμε για τη βαλίτσα μας....Πλην όμως βαλίτσα γιοκ! Ολες παρήλασαν, όλοι έφυγαν και μεις μείναμε μπάστακες. Μας υπέδειξαν το γκισέ της Turkish κάναμε τη σχετική δήλωση και μ αυτά και μ αυτά όταν βγήκαμε από το τέρμιναλ είχε πάει 1 τη νύχτα. Κάπνισα ένα τσιγάρο να συνέλθω από τα στερητικά και αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί για το Μανχάταν μια και η ώρα ήταν πλέον περασμένη για να πάρουμε τα τρένα που είχα σημειώσει.
Ήμουν ενήμερη ότι υπάρχει flat rate Αεροδρόμιο-Μανχάταν (40 δολ) κι έτσι απλά έψαξα για έναν νόμιμο ταξί όπως είχα διαβάσει.
Στο μεταξύ ήδη ο ιδιοκτήτης του airbnb μου έστελνε μηνύματα γιατί είχαμε καθυστερήσει και ήθελε προφανώς ο άνθρωπος να πάει να κοιμηθεί.
Έδωσα τη διεύθυνση στον έγχρωμο ταρίφα ο οποίος με το που ξεκινήσαμε έβαλε ανοιχτή συνομιλία τη γυναίκα του-γκόμενά του δεν ξέρω τι ήταν και της έλεγε μίλα μου μωρό μου με το ζόρι κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά να μπορέσω να οδηγήσω!!! Τόσο καλά ξεκινήσαμε....Στο μεταξύ μπαίνει στον αυτοκινητόδρομο και επειδή ήταν Παρασκευή βράδυ είχε φοβερή κίνηση, πολύ νεολαία και χλιδάτα αυτοκίνητα προφανώς πήγαιναν για διασκέδαση στο Μανχάταν. Εγώ ήμουν τέρμα σφιγμένη και δεν ήξερα και τι να κάνω! Τι να του πω δώστο μου να το πάρω εγώ;; Και που να σταματήσει δηλαδή μέσα στον αυτοκινητόδρομο να βρω άλλο ταξί!
Σε κάποια φάση και ενώ είμαστε σταματημένοι από την κίνηση ακριβώς δίπλα ένας νεαρός του λέει του δικού μας τι κάνεις ρε φίλες κοιμάσαι ενώ οδηγείς;; Κουβαλάς ανθρώπους το καταλαβαίνεις!!!
Πήγε η ψυχή μου στην κούλουρη λέμε! Εδώ ήρθαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας;;;
Κάποια στιγμή φτάσαμε αισίως στο East Village όπου θα μας άφηνε. Οι πρώτες εικόνες ήταν παλιά κτίρια, πολύς κόσμος στους δρόμους και ανάμικτα συναισθήματα....Δεν μου άρεσε πολύ αυτό που αντίκρισα για πρώτη φορά, βάλτε και την κούραση, την τρομάρα με τον ταρίφα και τη σκέψη ότι θα έπρεπε να κάνω ντουζ και να φορέσω πάλι τα ίδια εσώρουχα και την επόμενη μέρα τα ίδια ρούχα αφού δεν είχα βαλίτσα!! Και μου το είχαν πει να βάλω μια αλλαξιά στη χειραποσκευή για παν ενδεχόμενο και γω είχα απλά μια μικρή τσάντα στο αεροπλάνο δίχως τίποτα ιδιαιτέρως χρήσιμο γι αυτή την περίσταση....ε ας πρόσεχα!
Ευτυχώς το σπίτι ήταν όπως το είχα δει στις φωτογραφίες αν και το δωμάτιό μας σχετικά μικρό...το στρώμα όμως καλό και δεν μ ενδιέφερε κάτι περισσότερο, στη Νέα Υόρκη ήρθαμε το σπίτι ήταν μόνο για μπάνιο και ύπνο!

2η ημέρα New York New York

Το πρωί από τις 6 είμασταν στο πόδι! Λίγο το τζετ λαγκ λίγο ο ενθουσιασμός δεν κρατιόμασταν να δούμε ουρανοξύστη!
Κατέβηκα κάτω να βρω κάτι για πρωινό....Λίγα μέτρα πιο πέρα είχε ένα μίνι μάρκετ που είχε από όλα. Στο φως της ημέρας και αφού μου είχε φύγει η τσίτα από το προηγούμενο βράδυ η γειτονιά μου φάνηκε πολύ πιο συμπαθητική....Τα χαρακτηριστικά κτίρια της Νέας Υόρκης με τις εξωτερικές μεταλλικές σκάλες, αυτό που μείναμε μάλιστα έμοιαζε πολύ με το κτιριο που έδειχναν στα Φιλαράκια!

Πήρα ένα καφέ για μένα κι ένα κρουασάν και δημητριακά για τη Μαριάννα (την κόρη) πάω ταμείο και λέω Good Morning! "Μorning ma'am, whats up!" βγαίνω έξω και ανάβω τσιγάρο με τον καφέ , περνάει η σκουπιδιάρα και φωνάζει ο οδηγός Morning Ma'aaaaam!
Ε πόσο νιουγόρκερ πια!! Οχι τίποτα αλλά στη γειτονιά μου δε θυμάμαι ποτέ να με χαιρέτησε ο σκουπιδιάρης

Αφού λοιπόν τρώμε και φοράμε τα ίδια ρούχα νομίζω 8 παρά είμαστε ήδη στο σταθμό του μετρό με κατεύθυνση προς Times Square! Βέβαια το οξύμωρο είναι να έχεις φτάσει μόλις στη Νέα Υόρκη και ο νους σου αντί να είναι στο τι πρόκειται να δεις, να σκέφτεσαι τι ώρα ανοίγουν τα μαγαζιά για να αγοράσεις καθαρό βρακί αλλά αυτά έχει η ζωή!
Ωστόσο βγαίνουμε στην Times Square ήταν ακόμα νωρίς και η μέρα ήταν σκοτεινή οπότε τα φώτα ήταν αναμμένα (αργότερα καταλάβαμε ότι εκεί τα φώτα δε σβήνουν ποτέ!) και αντικρύσαμε αυτό....

Τι λε ρε φίλε......

και μετά αυτό....

Χαμούλης από κόσμο κι ας ήταν νωρίς. Η μικρή τρελάθηκε με την κιθάρα του Hard Rock Cafe και ήθελε να μπούμε αλλά δεν είχε ανοίξει ακόμα και το αφήσαμε για άλλη μέρα....Που να ξέραμε τότε ότι συγκεκριμένο σημείο θα άλλαζε το ρου του ταξιδιού μας...

Περπατήσαμε γύρω γύρω στην Times Square, μπήκαμε βγήκαμε από μαγαζιά και χαζεύαμε σα τους χάνους τους ουραξονύστες. Ξέρετε αυτό που έχεις συνέχεια το κεφάλι ψηλά και το στόμα ανοιχτό μέχρι να σε πιάσει αυχενικό και να το κατεβάσεις;
Στο μεταξύ είχα κλείσει από την Ελλάδα κάρτες για τα λεωφορεία Hop on Hop Off παρότι δε τα συμπαθώ σκέφτηκα πως είναι ένας καλός τρόπος να πάρουμε μια καλή γεύση από τους δρόμους την Νέας Υόρκης δίχως να φάμε τα ποδάρια μας κ επίσης τα έδινε όλα σε ένα σε προσφορά, εισόδους εκδρομές κλπ και φυσικά ότι μας άρεσε μπορούσαμε να κατέβουμε να το δούμε καλύτερα και να συνεχίσουμε με το επόμενο λεωφορείο.
Στοίχισε 90 δολάρια το άτομο. Βρήκαμε το περίπτερό τους, πήραμε το voucher οπότε και είμασταν έτοιμες να ξεκινήσουμε.
Πρώτα πήραμε τη διαδρομή προς το Νότιο Μανχάταν που έκανε τον κύκλο από Times Square περνούσε την πόλη από τα Δυτικά έφτανε στο Ground Zero , έπειτα χαμηλά στη Wall Street έκανε κύκλο και κατέληγε στο ...χωριό μας το East Village.

Ξεκινήσαμε από κέντρο και μας πήγε πρώτα μια βόλτα από Madison Square Garden και Empire State Building και μέχρι να συνέλθουμε από την ταραχή πέρασε από το Flatiron και Union Square.

Εκείνη τη μέρα σαν πρώτη στάση είχαμε σκοπό να κατέβουμε στο Soho, επειδή είχαν ένα αφιέρωμα στα Φιλαράκια και είχαν αναπαραστήσει το Central Perk (το καφέ που μαζεύονταν η παρέα) και αυτή ήταν η τελευταία μέρα που θα έμενε ανοιχτό το καφέ! Η μικρή δεν ήθελε να το χάσει με τίποτα!

Νάτη η κούκλα!

Αφού έγινε το χατήρι της (το 1ο από → ∞ ) περπατήσαμε λιγάκι τους δρόμους τριγύρω και ανεβήκαμε στο επόμενο λεωφορείο.
Επόμενη στάση στο Ground Zero όπου αφού μας είπαν την ιστορία που όλοι γνωρίζουμε κάναμε μια βόλτα στο σημείο 0 που όμως τότε ήταν υπό αναμόρφωση και τα πάντα ήταν αποκλεισμένα δεν καταφέραμε παρά να δούμε τον έναν από τους δύο λάκκους....αρχίσαμε όμως να αντιλαμβανόμαστε πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι οι Νεουορκέζοι με το συγκεκριμένο συμβάν τόσα χρόνια μετά και ακόμα και οι ξεναγοί μιλούν με τρεμάμενη φωνή και συγκίνηση όταν εξιστορούν τα συμβάντα!
Είδαμε και το εντυπωσιακότατο World Trade Center που εγκαινιαζόταν ακριβώς εκείνες τις ημέρες!

Λόγω της χαμένης βαλίτσας της οποίας ακόμα αγνοείτο η τύχη....(είχα συνεννοηθεί με το σπιτονοικοκύρη να μου στείλει sms μόλις αφιχθεί) έπρεπε πρωτίστως να κάνουμε κάποια ψώνια.
Η ασφάλειά μου προέβλεπε ένα ωραιότατο ποσό για κάθε 24ωρο χωρίς αποσκευή και ήταν ευκαιρία αφού έτσι κ αλλιώς θα κάναμε ανελέητο shopping...να ενσωματώσουμε ότι προλαβαίναμε στην ασφάλεια!
Δίπλα στο Zero ως γνωστόν βρίσκεται το Century 21. Μπήκαμε μέσα και βγήκαμε 2-3 ώρες μετά , η αλήθεια είναι ότι εκεί βρήκα πράγματα που μου άρεσαν πολύ περισσότερο από τα μετέπειτα πολυκαταστήματα αλλά ήμουν διστακτική μια και δεν ήξερα τι ακριβώς θα βρω στη συνέχεια. Ωστόσο αγοράσαμε τα είδη πρώτης ανάγκης και μερικά επώνυμα ρουχαλάκια με τοπ ένα σετ σεντόνια υπέρδιπλα βαμβακοσατέν εκπληκτικής ποιότητας που τα χαίρομαι ακόμη άφθαρτα με μόλις 14 δολάρια το σετ!
Μέ τόσα ψώνια ήταν πια αδύνατο να κινηθούμε πεζές για ξενάγηση ανεβήκαμε πάλι στο λεωφορείο και συνεχίσαμε το τουρ από τις περιοχές που περνούσε.
Θα επιστρέφαμε εξάλλου τις επόμενες ημέρες για να τα δούμε καλύτερα.
Κάναμε τον κύκλο περάσαμε από Wall Street και Battery Park, έπειτα ChinaTown και Greenwich Village η απλά Village όπου ο ξεναγός μας ενημέρωσε ότι κάπου εδώ είναι το σπίτι του Leonardo di Caprio και η δικιά μου κόντεψε να λιποθυμίσει!! Λες να τον δούμε λέει να περπατάει στο δρόμο;; Ατάκα την οποία επανέλαβε πολλές φορές τις επόμενες ημέρες μόνο που ο Λήο παρέμεινε άφαντος

Φτάσαμε στο σπίτι μας να ξεφορτώσουμε τα ψώνια, η βαλίτσα δεν έδειχνε ακόμα σημάδια ότι θα μας ανταμώσει, οπότε πλέναμε τα εσώρουχα και ξεκουραστήκαμε για να βγούμε το βράδυ!
Με καινούργια ρούχα (αλλά όχι και παπούτσια χαχα) ντυθήκαμε και στολιστήκαμε και πήγαμε κατά Little Italy μεριά να φάμε καμιά μακαρονάδα!
Αν και η γειτονιά μας ήταν πολύ ενεργή στο συγκεκριμένο τομέα είχε παντού εστιατόρια Λιβανέζικα, Ινδικά κλπ όμως μύριζαν κάπως περίεργα και είπαμε να το πάμε πιο safe για αρχή...Έχω φάει πολύ καλύτερες μακαρονάδες στην Ιταλία βέβαια και ακόμα καλύτερες στην Ελλάδα...Δώσαμε και 50 δολάρια γι αυτά που βλέπετε και με τις υγείες μας!

Νάτες οι μακαρονάδες!

και με καινούργιο φουστάνι ντιζαηνάτο στα 30 δολάρια! Ξοδεύτηκα....

Παπούτσια δεν πρόλαβα να πάρω οπότε φόρεσα σταράκια πριν γίνει μόδα να φοράς καλό ρούχο με αθλητικό...αλλά δε βαριέσαι πάντα ήμουν μπροστά από την εποχή μου

Επιστρέψαμε στο...ανατολικό μας χωριό και είπαμε να πιούμε κ ένα ποτό σ ένα από τα πολυάριθμα boho μπαράκια που έχει η περιοχή και είναι και πιο κοντά στο στυλ μας.
Έτσι λέγαμε δηλαδή γιατί μόλις μπήκαμε ζήτησαν ταυτότητα για τη μικρή που δεν είχε κλείσει τα 21 και δεν ήθελαν να τη βάλουν μέσα για κανένα λόγο! Μα λέω δεν θα πιεί αλκοόλ και τη συνοδεύω εγώ. Με τα πολλά κ αφού υποσχέθηκα ότι δεν θα της δώσω να πιεί από το ποτό μου (ήμαρτον πια!) μας άφησαν να καθίσουμε.
Δεν προλαβαίνω να παραγγείλω μου λέει ο διπλανός μου " Hello, κάπου σε ξέρω εσένα από που είσαι;" Ασε μας Χριστιανέ μου δεν με ξέρεις.
Επιμένει αυτός....κάπου σε ξέρω πες μου που πήγες σχολείο; Λέω τι βάζεις στοίχημα ότι δεν μ έχεις ξαναδεί!!
Οχι σε ξέρω , το χαβά του!
Είμαι από μια πόλη που τη λένε Thessaloniki στην Ελλάδα και εκεί πήγα σχολείο!! (πάρτα)
Ελλάδα λέει αυτή που είναι δίπλα στην Ιταλία;; (έχει κ άλλη Ανα γειά σου! ξεφορτώσου μας!
Κοιτούσε το ποτό του μετά....Στα έλεγα εγώ έπρεπε να έχω βάλει στοίχημα τι χαζολαός Θεέ μου!

Ηπια το ποτάκι μου κι η Μαριάννα το...χυμό της και βγαίνουμε έξω να πάμε να ξεραθούμε επιτέλους και απέξω στέκεται μια αντροπαρέα. Παθαίνει ντελίριο η δικιά μου μαμά μου λέει ο ένας από αυτούς είναι ο ....τάδε! Σιγά μη θυμηθώ τι όνομα είπε. Ο ποιός λέω;;; Ο αυτός μου λέει και έχει πάθει μια ταραχή!
Ποιός είναι αυτός βρε παιδάκι μου....Ο πρωταγωνιστής λέει του How i met your mother! Δεν την ήξερα τότε τη σειρά, τώρα τη βλέπω κ εννοούσε τον μελαχροινό τον Τεντ.
Ωραία λέω τι να κάνουμε τώρα....Θα πάω λέει να του μιλήσω! Αλλο κι αυτό....Μιλάμε είναι πολύ συνεσταλμένη και εδώ δεν μιλάει αν δεν της απευθύνεις το λόγο (πως είμαι εγώ; καμία σχέση!)
Λέω πλάκα κάνει....Μπα δεν έκανε! Πήγε καρφί του είπε τι του είπε, έρχεται πίσω απογοητευμένη....το αρνείται λέει ότι είναι αυτός αλλά εγώ είμαι σίγουρη! Μου είπε ότι δεν είναι αυτός για να με ξεφορτωθεί....
Φανταστείτε δηλαδή τι θα γίνει αν νομίσει ότι συναντάμε και το Λήο

3η ημέρα Woodbury Outlet και μόνο!

Θα μου πείτε χαράμισες μια ολόκληρη μέρα γι αυτό;;; Ναι το έκανα και μάλιστα στην αρχή του ταξιδιού ενώ το είχα σκοπό προς το τέλος διότι η βαλίτσα δεν είχε εμφανιστεί ΑΚΟΜΑ οπότε είχα λεφτά για ξόδεμα! Κάπου στα 100 ευρώ για κάθε μέρα χαμένης βαλίτσας το άτομο δικαιολογούσε η ασφάλεια...να τ αφήσω να χαθούν;; Αφού θα ψώνιζα που θα ψώνιζα...
Οπότε άλλαξα το πρόγραμμα και από τον κεντρικό σταθμό λεωφορείων ξεκινήσαμε για το εκπτωτικό χωριό. Ήταν άλλωστε στην τιμή της κάρτας που είχαμε αγοράσει.
Δεν έχω να γράψω πολλά γι αυτή τη μέρα (περίεργο) ήταν μια όμορφη διαδρομή, είδαμε και λίγο τα σπιτάκια του Νιου Τζέρσευ -με δυσκολία γιατί έχουν χτίσει μαντρότοιχους στην άκρη του δρόμου αλλά ότι φαινόταν ήταν όμορφο και θύμιζε αμερικάνικη ταινία! (και αυτό)
Το εκπτωτικό χωριό έχει πολλαααααά καταστήματα από φίρμες και πολύ καλές προσφορές πλην όμως είναι καλύτερα για αντρικό ντύσιμο, κάζουαλ κλπ και όχι τόσο γυναικείο εκτός αν είσαι δικηγορίνα ή ντύνεσαι με αυστηρό office look dior, chanel και πολλά άλλα συναφή. Πήρα όμως ωραιότατη βαλίτσα για να βάλουμε μέσα τα καινούργια, ένα πολύ ωραίο δερμάτινο μπουφανάκι Guess με 65 δολάρια και αρκετά δωράκια. Από το μεσημέρι και μετά θυμάμαι ότι ένιωθα απίστευτη κούραση, δεν άντεχα να δω άλλο μαγαζί πια δεν το έχω και πολύ με τα ψώνια, δεν μου αρέσει να τριγυρίζω ώρες και να βλέπω τα πάντα. Εκεί βέβαια έπρεπε να εκμεταλλευτούμε όσο μπορούσαμε το μέρος οπότε το τερματίσαμε....Μέχρι το μεσημέρι που ήρθε το μήνυμα από το σπιτονοικοκύρη ότι επιτέλους ήρθε η βαλίτσα! Οπότε ότι ψωνίζουμε από δω κ έπειτα βγαίνει αυστηρά από την τσέπη μας.
Θυμάμαι πως γυρίσαμε και απλά φάγαμε κάπου στη γειτονιά και πέσαμε για ύπνο με σκοπό την άλλη μέρα να ξεκινήσουμε από νωρίς για την πιο μεγάλη μέρα του ταξιδιού που είχε τα πιο όμορφα αξιοθέατα και το βράδυ αγώνα Nba !!! είχα βρει εισητήρια από ένα retail site για ένα παιχνίδι των NY Knicks με τους Milwaukee Bucks και τον Giannis που μόλις τότε είχε αρχίσει τη φρενήρη του άνοδο και θα είχαμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε από κοντά!
Εγώ που έχω μεγαλώσει με το Γκάλη, το Γιαννάκη , το Φιλίππου και τ άλλα τα παιδιά....ένιωθα τουλάχιστον ανατριχίλα στη σκέψη ότι θα διαβώ το μέγιστο Madison Square Garden....

Μόνο που τα πράγματα θα εξελίσσονταν κάπως διαφορετικά και τα γεγονότα θα μας ανάγκαζαν να αναθεωρήσουμε έστω και μερικώς τις επιθυμίες μας.....

4η ημέρα Empire State Building-Κρουαζιέρα-Νότιο Μανχάταν-Madison Square Garden και......το ατύχημα της Μαριάννας

Δεν ξέρω αν φταίει το τζετ λαγκ ή η ανυπομονησία για να ξεκινήσει η κάθε μέρα πάντως το μάτι άνοιγε από τις 6 και δεν είχαμε ύπνο με τίποτα. Αυτό είχε το καλό ότι μέχρι τις 8 είμαστε στο δρόμο και δεν συναντήσαμε ουρές πουθενά.
Η μέρα άρχισε πάλι από το μίνι μάρκετ όπου πήγα να πάρω τον καφέ μου και να καπνίσω πριν ανέβω πάλι σπίτι, στη γωνία όμως πριν φτάσω είχε ασυνήθιστη κίνηση για τόσο νωρίς...Δύο μεγάλα φορτηγά με συρόμενα είχαν σχεδόν κλείσει το δρόμο και υπήρχε πυρετός εργασιών. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη του μάρκετ τι συμβαίνει και μου απάντησε κάποιο σετ για γύρισμα ετοιμάζουν δεν είναι τίποτα!
Απλά, καθημερινά πράγματα που συναντάς στη γειτονιά σου στη Νέα Υόρκη, δεν είναι και τίποτα
Τελειώσαμε το πρωινό μας και μέχρι τις 8.30 είχαμε ήδη φτάσει έξω από το Empire State και περιμέναμε ν ανοίξει! Δεν περιμέναμε σχεδόν καθόλου και στις 9 φύγαμε με το ασανσέρ σφαίρα κατευθείαν επάνω.
Τώρα τι να πω και τι να περιγράψω...Τα έχουν γράψει και άλλοι πολλοί εδώ μέσα και το συναίσθημα της πρώτης φοράς το γνωρίζουν όλοι όσοι το βίωσαν...Την πρώτη φορά που βλέπεις κάτι από πολύ ψηλά...Το δέος που σε κυριεύει είτε αντικρίζεις φύση, είτε νερό ή μια αχανή μητρόπολη όπως στην προκειμένη.

Panoramic!

Κρέμασα τα χέρια έξω από τα πλέγματα για να τη βγάλω αυτή! Ιλιγγος!

Δυστυχώς δεν έχουμε μια πολύ καλή φωτογραφική μηχανή για να έχω τις απίθανες φωτογραφίες που έχουν οι φίλοι εδώ μέσα αλλά φοβάμαι πως ακόμα κ αν αποκτήσω μία, θα πέσει στο λάθος άνθρωπο...Δεν μου αρέσει καθόλου προτιμώ να τραβούν οι άλλοι τις φωτογραφίες και γω να χαζεύω το τοπίο κι όσες βλέπετε που είναι κάπως καλύτερες δεν τις έχω τραβήξει εγώ!

Η μικρή χοροπηδούσε από τη χαρά της. Λέει κάποια στιγμή...Δεν το πιστεύω! Δεν είμαι ούτε 20 χρονών ακόμη και έχω έρθει Νέα Υόρκη!! Πόσο θα ταξιδέψω!!
Άρχισαν οι δηλώσεις!
Πρόσεχε τι δηλώνεις της λέω μην πάθεις σαν εμένα....Σας παραπέμπω στην Ιστορία μου για το Αμβούργο και τι έπαθα εγώ όταν δήλωνα στα 19 μου ότι θα ταξιδεύω ασταμάτητα (εντάξει δεν έκανα και λίγα αλλά με...αρκετή χρονοκαθυστέρηση!)
Κατεβήκαμε ενθουσιασμένες και συνεχίσαμε με το hop on hop off bus για το Battery park από όπου θα παίρναμε την κρουαζιέρα για το Άγαλμα της Ελευθερίας και τη βόλτα στο Hudson River.
Δυστυχώς έκανα λάθος και δεν κατεβήκαμε στο Ellis Island και χάσαμε ένα τόσο σπουδαίο μουσείο.

Battery Park

Ellis Island .Το είδαμε από μακριά...

Να κι η Ελευθερίτσα!

Τι να λέμε τώρα...

Αναμαλλιασμένες

Μετά σουλουπωθήκαμε

Στο μεταξύ ο καιρός στη Νέα Υόρκη πάσχει από σοβαρά ψυχολογικά...Σε μία μέρα ζεις και τις 4 εποχές! Κυριολεκτικά μπορεί να βρεθείς από κουκουλωμένος μέχρι να θες να βγάλεις το πετσί σου από τη ζέστη! Και συνήθως τη ρίχνει και μια μπόρα μην τυχόν και ξεχαστείς και χαλαρώσεις...Στο δε Νότιο Μανχάταν έχουν ένα ....βαρδάρη που θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια όταν μου έλεγαν όλοι να βάλω πέτρες στην τσέπη για να μη με πάρει ο αέρας τόσο αδύνατη που ήμουν! (μπούλινγκ)

Μας γύρισαν πίσω πάλι στo Battery Park κι από κει περπατήσαμε προς τη Wall Street να δούμε και το Ναό του χρήματος.
Αυτό που έχει η Νέα Υόρκη και σ όποια γωνιά βρεθείς το περιβάλλον σου μοιάζει οικείο....που όλα είναι από τη μια πρωτόγνωρα κι από την άλλη σα να έχεις ξαναβρεθεί εκεί δείχνει και το πόσο αμερικανιά έχει η ζωή μας επηρεασμένη από σειρές, κινηματογράφο κλπ.
Φυσικά η ενέργεια αυτή καθεαυτή της πόλης είναι απίστευτη. Συνδυάζει τόσες πολλές διαφορετικές καταστάσεις, ανθρώπους, κουλτούρα και θέαμα, χρήμα και φτώχεια, χρηματιστές και άστεγους, ομορφιά μέσα στην ασχήμια, η μητρόπολη του καπιταλισμού αλλά και η μαγεία μιας πόλης υπερπροβεβλημένης, που στο μυαλό είναι εκείνη η εικόνα με τους ατμούς να βγαίνουν από τους υπονόμους ανάμεσα στις ασφυκτικές από την κίνηση τεράστιες λεωφόρους. Η πραγματικότητα δεν είναι ούτε στο ελάχιστο υποδεέστερη!
Όταν ονειρεύεσαι κάτι για πολύ καιρό πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να έχεις μεγαλοποιήσει τις καταστάσεις στο μυαλό σου . Στην προκειμένη μάλλον η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία! Ο,τι κι αν συναντούσα ήταν ακόμη πιο μεγάλο, διαφορετικό, πιο ενδιαφέρον και υπέροχο από ότι είχα ήδη τολμήσει να φανταστώ. Πιθανώς σε άλλους να μην αρέσει. Εγώ είμαι και παιδί της πόλης. Αυτό που σίγουρα δε γίνεται να πεις είναι ότι είναι βαρετή!! Θα πέσει πάνω σου το ....Empire να σε πλακώσει

Εδώ φιάχνεται το χρήμα το καλό!

Περπατήσαμε αρκετά εκεί γύρω χαζεύαμε και τους κοστουμάτους που έβγαιναν για διάλειμμα στα καλά καφέ και εστιατόρια που υπάρχουν τριγύρω κάπου στο δρόμο συναντήσαμε και αυτό...

I do!!! (εγώ σαν τη χίπισσα στο μεταξύ...)

Empire State check.... Manhattan Skyline cruise check.....Wall street check! Πολύ γεμάτη μέρα και νιώθαμε πολύ μα πάρα πολύ ωραία με όλα όσα βλέπαμε.
Είχε μεσημεριάσει κ αποφασίσαμε να πάμε προς κέντρο στην Times Square και να τσιμπήσουμε κάτι στο Hard Rock Cafe που ήθελε η μικρή να μπούμε μέσα για να βγάλει φωτογραφίες και να να είμαστε κοντά στο Madison γιατί στις 7,30 ξεκινούσε ο αγώνας NY Knicks-Milwaukee Bucks κ ανυπομονούσαμε και γι αυτό!

Πήραμε μετρό και βγήκαμε στην T.S. ακριβώς απέναντι βρίσκεται το Hard Rock Cafe. Μπαίνουμε μέσα και κατεβαίνουμε τα πρώτα σκαλιά και γλιστράει κάπως με τ αθλητικά εγώ κρατήθηκα δύο φορές από την κουπαστή για να μην πέσω.
Ακριβώς στον απέναντι τοίχο είχαν κρεμασμένη μια μεγάλη εντυπωσιακή κιθάρα και η Μαριάννα στάθηκε στο σκαλί για να το φωτογραφίσει. Στραβοπάτησε, γλίστρησε στα σκαλιά έπεσε κ από κει και μετά είναι όλα στο κεφάλι μου ένα θολό τοπίο. Θυμάμαι τα ουρλιαχτά της, τον κόσμο που μαζεύτηκε, έπιανε το πόδι της και σφάδαζε από τον πόνο. Δεν ξέρω πόσα λεπτά μείναμε έτσι εγώ φώναζα κάποιος να φέρει πάγο αλλά δεν ερχόταν κανείς.
Σε μερικά λεπτά που φάνηκαν αιώνας της πέρασε ο οξύς πόνος και με άφησε να δω το πόδι, το πέλμα είχε πρηστεί και κρεμόταν περίεργα! Μόλις σταμάτησε να κλαίει μας είπαν αν μπορούμε να φύγουμε από τα σκαλιά γιατί εμποδίζαμε την είσοδο στους πελάτες!!!
Την σήκωσαν κάποιοι και την πήγαν λίγο πιο πέρα μη τους χαλάει και τη μόστρα....Στο μεταξύ ούτε ένα ποτήρι νερό έφεραν στο παιδί. Μια καλή γυναίκα που ήταν ή καθαρίστρια ή κάτι τέτοιο να ναι καλά όπου είναι πήγε κι έφερε πάγο τον βάλαμε στο πόδι και κάπως ανακουφίστηκε. Σε λίγο φάνηκε κάποιος υπεύθυνος ο οποίος πήρε τα στοιχεία μας και κάτι μου έλεγε για ασφάλειες αλλά είχα θολώσει τόσο που ήταν αδύνατο να καταλάβω. Πήρε και το τηλέφωνό μου και είπε θα με καλέσει αργότερα και μου είπε αν θέλω να καλέσει ασθενοφόρο. Εν τω μεταξύ ακριβώς απέξω ήταν το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Απάντησα πως επειδή είμαι ξένη και δεν γνωρίζω τα δικαιώματά μου προτιμώ να πάω στην αστυνομία για να καταγραφεί το περιστατικό και να πάρουμε το ασθενοφόρο από εκεί.
Προσπάθησε να με αποτρέψει αλλά μουλάρωσα...
Έφυγε και το επόμενο λεπτό έστειλε 4-5 άτομα και άλλαξαν αμέσως όλες τις αντιολισθητικές ταινίες στα σκαλιά....Δυστυχώς δεν είχα την ψυχραιμία να σηκώσω το κινητό μου και να τραβήξω μια φωτογραφία, ένα βίντεο κάτι!!

Μόλις συνήλθε λίγο το παιδί, τη στήριξα και στο ένα πόδι κούτσα την πήγα μόνη μου ως απέναντι....δεν ήρθε κανείς από αυτούς να βοηθήσει.
Μπήκα στο τμήμα και τους είπα τι συνέβη. Μου είπαν καλά κάνατε και ήρθατε εδώ θα καταγράψουμε το περιστατικό και στο μεταξύ κάλεσαν και ασθενοφόρο αλλά μας είπαν ότι θα περιμένουμε αρκετά γιατί είχαν έλλειψη! (να τα λέμε κ αυτά που γκρινιάζουμε για το ΕΚΑΒ!!)
Έβαλαν τη μικρή και κάθισε και έφεραν έξτρα καρέκλα να στηρίζει το πόδι της το οποίο δεν πονούσε πια αλλά είχε πρηστεί άσχημα και είχε μελανιάσει, δεν έδειχνε καθόλου καλά.
Τους είπα τι συνέβη και για την αντιμετώπισή τους, μετά και τις ταινίες που άλλαζαν αλαφιασμένοι και το σχόλιου του αστυνομικού ήταν....Sue the bastards!! (μήνυσε τους τους μπάσταρδους).
Το ασθενοφόρο άργησε πολύ, πάρα πολύ , πάνω από 1 ώρα στην οποία η μικρή έκλαιγε ασταμάτητα και μονολογούσε, όχι επειδή πονούσε πια αλλά από το σοκ κι από τη σκέψη ότι αν το πόδι είχε σπάσει το ταξίδι τελείωνε άδοξα.
Εγώ της έλεγα πάψε να δούμε πρώτα τι θα πουν οι γιατροί και μετά θα δούμε τα υπόλοιπα....Ο αστυνομικός είχε κατασυγκινηθεί και της έλεγε Don't cry love its ok....κι αυτή έκλαιγε περισσότερο!

Στο μεταξύ πιάσαμε και κουβέντα γιατί δουλειά δεν είχαν και λέω μα τόσο ήσυχα είναι εδώ....και λέει που και που καμιά μικροκλοπή (ως γνωστό κάποτε η T.S.ήταν ειδικά το βράδυ άβατη από τους εμπόρους ναρκωτικούς, τους νταβατζήδες κλπ).....και να σου μπαίνει κυρία με καροτσάκι κ μωρό....μου έκλεψαν το πορτοφόλι λέει έξω στην πλατεία...ξεκινάει το όργανο να γράφει το περιστατικό και τη ρωτάει πως έγινε...Να λέει αυτή πήγα μπροστά από το καρότσι να δω το μωρό και άφησα το πορτοφόλι μου στην θήκη πίσω στο καρότσι κ όταν γύρισα δεν το βρήκα!! Δηλαδή συγνώμη μανδάμ....που βρίσκεστε γνωρίζετε;; στην Times Square είσαστε κι όχι στο μικρό σπίτι στο λιβάδι να πετάτε χαρταετό!!!
Περίμενε να το ξαναβρεί κιόλας!!! Εγώ για να δει το διαβατήριό μου ο αστυνομικός κόντεψα να ξεβρακωθώ μπροστά του! Κρυφό πορτοφόλι μέσα από τα ρούχα και μέσα από το παντελόνι....βέβαια το είπε κ αυτός και πολύ καλά κάνετε!!

Ήρθε και το ρημαδοασθενοφόρο κάποτε, είδαν οι τραυματιοφορείς το πόδι και λένε πιθανότατα δεν έχει σπάσει αλλά σίγουρα θέλει ακτινογραφία οπότε σας πάμε νοσοκομείο. Της μπαντάρουν το πόδι, τοποθετούν νάρθηκα και τη φορτώνουν κανονικά με φορείο , εγώ φυσικά μαζί συνοδός μπαίνει κι η σειρήνα ιου ιου και αρχίζει το σόου!!
Εγώ να προσπαθώ να μιλήσω στο τηλέφωνο με την ασφάλεια για να μου δώσουν οδηγίες τι πρέπει να κάνω. Δίνω τα στοιχεία, γράφουν κι αυτοί το νοσοκομείο που θα μας πήγαιναν Lenox Hill Hospital λεγόταν (ιδιωτικό βέβαια για Αμερική μιλάμε) η δε Μαριάννα να έχει πάθει ντελίριο. Εκλαιγε με λυγμούς μαμάκα μου πάει το χάσαμε το ταξίδι, πάψε παιδάκι μου να δούμε πρώτα τι θα μας πουν να λέω εγώ, κλάμα αυτή εγώ είμαι νέα να λέει θα ξανάρθω εσύ μια ζωή το είχες όνειρο θα προλάβεις να ξαναέρθεις (τι να της πεις τώρα που ήταν και τραυματίας!!), βρε πάψε της λέω κάτι προλάβαμε και είδαμε άσε που είδες ασθενοφόρο από μέσα εσύ όπως τις ταινίες ποιός άλλος έχει τέτοια εμπειρία;; Αλλά δεν πείστηκε....Της θυμίζω ότι το ταξίδι μας ήρθε ουρανοκατέβατο με λεφτά που δεν τα δουλέψαμε...ακόμα κι αν το έσπασες λέω θα πάμε όπου είναι να πάμε με ταξί και θα τα δούμε απέξω και τέλος! Ε κάπως παρηγορήθηκε μέχρι να φτάσουμε.
Εν τω μεταξύ ο τραυματιοφορέας έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια με μας. Τι γελάς του λέω....Μου φαίνεται πολύ αστεία η γλώσσα σας!! Σουρεάλ!

Φτάνουμε και στο νοσοκομείο. Περνάει το φορείο από τους διαδρόμους για να μας πάει στα επείγοντα. 5 στερο λέμε...Χλίδα, καθαριότητα κάτι σαν το Greys' Anatomy χωρίς τους ανάλογους γιατρούς όμως....Οι φάτσες ήταν κάτι από Ινδία, από Πακιστάν δε ξέρω τι πάντως σε ταινία δεν θα πρωταγωνιστούσαν! Ούτε καν Bollywood.
Εγώ έκανα πάντως μια πρώτη σκέψη μπαίνοντας....ποιός ξέρει με τι κοστούμι θα φύγουμε από δω!!
Έδωσα τα στοιχεία σε μια νοσοκόμα για την εισαγωγή και φόρεσαν στη μικρή κατευθείαν μάσκα σαν αυτές που δίνουν τώρα για τον κορωναιό. Στην απορία μου για ποιό λόγο πρέπει να φορέσει μάσκα ασθενής με ορθοπεδικό θέμα απάντησαν ότι είναι πρωτόκολλο του νοσοκομείου για όλους τους ασθενείς προερχόμενους από μη Αμερικάνικη χώρα καθότι εκείνο το διάστημα ήταν σε έξαρση ο ΄Εμπολα! (Τελικά όλο και κάποιος ιός θα μας ταλαιπωρεί)

Εντάξει λογικό το βρίσκω από Ελλάδα είμαστε, δυό τσιγάρα δρόμος η Αφρική μπορεί και να μεταδίδαμε τον Έμπολα στη Νέα Υόρκη! Χώρια που εγώ δεν ήταν απαραίτητο να φορέσω μάσκα αποκλειστικά και μόνο ο ασθενής....
Μας έβαλαν σε δωμάτιο εντατικής και περιμέναμε το γιατρό

Νάτη η γλυκούλα μου

Αυτή είναι και η μόνη φωτό που την έχω από το ατύχημα, νευρίαζε να την τραβάω και με τα δίκια της εδώ που τα λέμε....

Ηρθαν και δύο γιατροί, πήραν πλήρες ιστορικό, την εξέτασαν και την έστειλαν για ακτινογραφία...Τα νέα ήταν σχετικά καλά..Δεν υπήρχε σπάσιμο. ωστόσο το διάστρεμμα ήταν άσχημο και συνέστησαν να μείνει κλινήρης με τακτικές εφαρμογές πάγου για καμιά βδομάδα!! Γέλασαν κι οι ουρανοξύστες!
Άιντε να σταματήσει το κλάμα τώρα....Τους εξήγησα ότι...μεταξύ άλλων έπρεπε να ταξιδέψουμε και προς την Ελλάδα! Ποιός θα την κουβαλάει; Θα μας έβρισκαν πατερίτσες είπαν....πάλι καλά!
Και μετά φτάσαμε στο υπέροχο ζήτημα του λογαριασμού....με παρέπεμψαν στο διοικητικό τμήμα να βγάλω άκρη. Εκεί με ενημέρωσαν πως δεν κάνουν δεκτές τις ταξιδιωτικές ασφάλειες! Λαμπρά....και τώρα τι;
1300 δολάρια το σύνολο!! Έβαλα τα γέλια....πόσο;;;;; 1300 για μια εξέταση και μια ακτινογραφία;; Είναι λέει τιμή πόρτας! Ο,τι κι αν έχεις αφού μπήκες στο νοσοκομείο και εξετάστηκες τόσο θα δώσεις.
με ρωτούν αν έχω Social Security Number....Δεν είμαι αμερικανίδα υπήκοος χρυσή μου. ΑΜΚΑ έχω! το θέλεις;;
Μου λένε ότι μπορώ να πληρώσω με πιστωτική κάρτα αν το επιθυμώ. Ξαναγελάω....και τι όριο νομίζετε ότι έχω που θα περάσετε εσείς 1300 δολάρια και γω θα πρέπει να ζήσω και στη Νέα Υόρκη μέχρι να φύγω;; Δεν έβγαινε άκρη....
Πήραν τα χαρτιά τους και πήγαν σε ένα γραφείο να συζητήσουν με το αφεντικό....Εμείς περιμέναμε εκεί στο δωμάτιο...
Κανά μισάωρο μετά βγήκαν και μου είπαν ότι μπορώ να τους αφήσω αν θέλω τη διεύθυνσή μου στην Ελλάδα και να μου στείλουν εκεί το τιμολόγιο για να τους κάνω έμβασμα.....Ευτυχώς που έχουν τελειώσει το Χάρβαρντ και έχουν τέτοιες φαεινές ιδέες
Μάλλον κατάλαβαν και οι ίδιοι τη μπούρδα που είπαν και σε λίγο μου ανακοίνωσαν ότι τελικά θα δεχθούν την ταξιδιωτική ασφάλεια και αφού μας έδωσαν μερικά παυσίπονα είμαστε ελεύθερες να φύγουμε. Περιμέναμε και λίγη ώρα ακόμη μέχρι να βρουν τις κατάλληλες πατερίτσες...είναι και ντερέκι το κοριτσάκι μου και η αλήθεια είναι ότι μας έδωσαν πολύ καλό πράγμα και έχουμε σώσει κάποιους φίλους έκτοτε που τσακίστηκαν και θα έτρεχαν να βγάλουν άκρη με τον ΕΟΠΥΥ.
Έτσι λοιπόν βγήκαμε από κει χωρίς να δώσουμε μία, μας κάλεσαν και ταξί να μας πάει σπίτι!
Μπαίνοντας στο ταξί κοιτάζω την ώρα ήταν 7 παρά....της λέω Μαριάννα πάθαμε τι πάθαμε σήμερα και μετά όλο αυτό το ζόρι θες να τον πω να μας πάει ως το γήπεδο και ας κάτσουμε έστω δέκα λεπτά, ίσα να πάρουμε τη γεύση. Θέλω μου λέει! Δεν πονούσε πια και με τις πατερίτσες το πήγαινε σιγά σιγά.
Φτάνουμε στο Madison Square Garden είχε και αρκετό κόσμο εκείνη την ώρα γιατί κόντευε να ξεκινήσει το παιχνίδι, μας βλέπουν οι υπάλληλοι του γηπέδου που στηθήκαμε στην ουρά και μας κάνουν νόημα. Περνάμε από το πλάι μας ανοίγουν και πριβέ ασανσέρ και μας οδηγούν κατευθείαν στις θέσεις μας σε χρόνο dt!! Τις επόμενες ημέρες θα καταλαβαίναμε πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι οι Αμερικανοί σε ανάλογες καταστάσεις κινητικών δυσκολιών.
Τη δεδομένη στιγμή είμασταν απλά έκπληκτες που φτάσαμε τόσο εύκολα!
Πήραμε και 2 χοτ ντογκ από το κυλικείο γιατί είχαμε μείνει όλη μέρα νηστικές και ξεκίνησε το ματς...

Γηπεδάρα όμως, γιγαντοοθόνες παντού ,όπου και να καθόσουν έβλεπες τα πάντα. Οι θέσεις μας ήταν τέρμα Θεού , τις είχα βρει κοψοχρονιά στο StubHub περίπου 20 δολάρια η μία αλλά αν δεν είμασταν ακόμα τόσο μουδιασμένες από τα γεγονότα πιστεύω θα νιώθαμε ακόμα μεγαλύτερο δέος.

Νάτος κι ο Γιάνναρος έτοιμος να σουτάρει!

Είχε και τέτοια στο time out!

Σέλφι ταλαιπωρίας....φαίνεται λίγο και η πατερίτσα!

Άντεξε ένα ολόκληρο ημίχρονο η γλυκούλα μου πριν πάρουμε ένα ταξί να πάμε σπίτι και να ξαπλώσει.

Πριν φύγουμε όμως...σήκωσα τη σημαία και ήταν αρκετοί αυτοί που περίμεναν έξω να δουν τον Giannis!

Βάλαμε πάγο στο πόδι μετά το μπάνιο και ψόφια από την κούραση και όσα πέρασε αποκοιμήθηκε αμέσως . Εγώ μίλησα για το ατύχημα με έναν καλό φίλο που ζει στο Σικάγο και εκείνος με το δικηγόρο του , μου είπαν πως αν θέλω μπορώ να κάνω μήνυση με καλές πιθανότητες για γερή αποζημίωση...ότι παίρνουν πολύ σοβαρά το θέμα του liability στην Αμερική. Ωστόσο αποφάσισα πως δεν είχα χρόνο να χάσω με δικηγόρους και πιθανώς παραστάσεις σε δικαστήρια χωρίς να είμαι βέβαιη ότι μπορώ κιόλας να παρακολουθήσω το ζήτημα από Ελλάδα....Αποφάσισα να αντιπαρέλθω και να συνεχίσουμε το ταξίδι μέρα με τη μέρα ανάλογα με την πορεία της ανάρρωσης της μικρής.

5η μέρα Κούτσα-κούτσα ότι μπορούμε κάνουμε Upper Manhattan-The Met

Ξύπνησε το καμάρι μου και το πόδι ήταν ακόμη τούμπανο και μωβ....ωστόσο δεν την πονούσε αν δεν το πατούσε και αυτό ήταν καλό σημάδι (έτσι της είπα τουλάχιστον για να την εμψυχώσω!)
Άρχισε να μου λέει και τις χαζές της ιδέες να πάω λέει εγώ παντού μόνη μου όπου είχαμε σκοπό να πάμε μαζί και να βγάζω φωτογραφίες να τις βλέπει το βράδυ.
Της λέω ή μαζί θα πάμε ή εδώ θα μείνουμε και οι δύο να χαζεύουμε τους τοίχους.
Νομίζω της είπα ότι θα πάω μόνη μόνο για ψώνια και θα σου πάρω και σένα πράγματα αλλά αξιοθέατα μόνη δεν θα δω.
Τότε ακόμα δεν υπήρχε και η ευκολία να έχεις απεριόριστα Data στο κινητό και ούτε διέθεταν sim για τους τουρίστες οπότε ιντερνέτ είχες μόνο με wifi. Για το είχα πάντα προετοιμασία από το σπίτι....αλλιώς ρωτώντας πας στην πόλη! Ευτυχώς ειδικά για τη Νέα Υόρκη με τον τρόπο που έχουν αριθμημένους τους δρόμους ακόμα και γω που είμαι ο μάστερ του- δεν ξέρω που είμαι και που βρίσκομαι- ήταν πραγματικά αδύνατο να χαθώ. Είμαι πχ στην 42η και θέλω να πάω στην 43η....Το πολύ πολύ να βρισκόμουν στην 41η επειδή έστριψα λάθος, το έπαιρνα αλλιώς και το έβρισκα! Τέτοια χαρά....

Αυτή θα ήταν και η τελευταία ημέρα που είχαμε δικαίωμα να χρησιμοποιήσουμε το Hop on-off bus οπότε της λέω ντύσου θα πάρουμε το λεωφορείο που περνούσε από τη γειτονιά μας και που μπορείς να είσαι καθιστή. Να πάμε να δούμε από βορρά μεριά και αν δεις ότι το παλεύεις έτσι βλέπουμε και για το ΜΕΤ... τέτοιο μουσείο είναι δυνατόν να μην έχει αναπηρικά καροτσάκια; Θα σε οδηγώ εγώ και θα μπορέσεις να δεις όσα ήθελες. Αν πάλι δεν το αντέχεις παίρνουμε ταξί και γυρίζουμε σπίτι.
Έτσι δισταχτικά ξεκινήσαμε προσέχοντας να μην πατήσει το πόδι....Φυσικά κάθε 3 βήματα κουραζόταν με τις πατερίτσες και σταματούσε....Δεν είχε και το κολάι ακόμη.
Πήραμε το λεωφορείο από την ανάποδη διαδρομή μέχρι την Times Square . Έκανε τη διαδρομή από το East River και περνούσε από το Chrysler Building και το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών.

Chrysler Building
View attachment 297182

Στην Times Square έπρεπε να αλλάξουμε λεωφορείο κι εφόσον κατεβήκαμε πήρα κάτι σοκολατάκια που βρήκα κοντά και μπήκαμε στο Αστυνομικό Τμήμα να ευχαριστήσουμε τους αστυνομικούς που μας βοήθησαν στο ατύχημα (αντίθετα με κάτι άλλους..).
Φυσικά ήταν άλλη βάρδια πλέον αλλά έγραψα ένα σημείωμα με το ευχαριστώ άφησα και τα σοκολατάκια και βγήκα.
Βλέποντας το Hard Rock Cafe απέναντι μου άναψαν τα λαμπάκια! Παίρνω τη μικρή σιγά σιγά και της λέω πάμε....
Μπαίνουμε μέσα και μόλις μας βλέπει ο υπάλληλος από το κατάστημα (έχουν πρώτα το μαγαζί με τά μπλουζάκια κλπ και μετά κατεβαίνεις τα σκαλιά και πας στον κυρίως χώρο στο υπόγειο) του λέω θέλω να μιλήσω με τον υπεύθυνο του καταστήματος....μας οδηγεί μέσω ενός ανελκυστήρα για εμπορεύματα στον κάτω όροφο (όχι που θα κατεβαίναμε σκαλιά με τις πατερίτσες!) καθόμαστε κάπου και σε λίγο έρχεται κάποιος μας συστήνεται ως γενικός διευθυντής, ρωτάει πως είναι η μικρή και τι έγινε αφότου φύγαμε και πως την προηγούμενη έλειπε και τον αντικαθιστούσε κάποιος ωστόσο ενημερώθηκε για το συμβάν και μάλιστα είδαν και το βίντεο από τις κάμερες και κατά τη γνώμη του η μικρή έχασε το βήμα της και έγινε ότι έγινε-όλα αυτά πριν προλάβω να πω σχεδόν κουβέντα, εγώ άλλωστε δεν ισχυρίστηκα ότι για το πέσιμο της μικρής έφταιγε η ...κιθάρα! Προφανώς και η ίδια δεν πρόσεξε όσο έπρεπε αλλά και τα σκαλιά γλιστρούσαν επικίνδυνα.
Του απάντησα λοιπόν πως το πρόβλημά μου δεν είναι να ψάξω ευθύνες ούτε ποιός έφταιγε και παρότι άλλαζαν αλαφιασμένοι τις κορδέλες στα σκαλιά-απάντησε πως αυτό το κάνουν περιοδικά έτσι κι αλλιώς αλλά εφόσον συνέβη κάτι τέτοιο έπρεπε προληπτικά να τις αντικαταστήσουν, διευκρίνισα πως δεν έχω σκοπό να κινηθώ νομικά και πως το θέμα μου είναι κυρίως ηθικό!
Φράκαρε αυτός....μου λέει δηλαδή;
Κάπου εκεί με έπιασε ο οίστρος και το παράπονο της μάνας κι άρχισα να αγορεύω....
Δεν ξέρω λέω κύριέ μου τι κάνετε εσείς εδώ στην Αμερική αλλά από κει που είμαι εγώ όταν ο συνάνθρωπός μας έχει ανάγκη του δίνουμε πρώτα από όλα ένα ποτήρι νερό!! Πως την ώρα που το παιδί χτυπιόταν από τον πόνο δεν ήρθε ούτε ένας από εσάς να δει πως είμαστε και να μας δει σαν ανθρώπους και αντ' αυτού μας ζητήσαν να φύγουμε από τα σκαλιά μην τυχόν και χάσετε κανέναν πελάτη!
Είπα τι είπα και ξεσπάθωσα....αυτός μάλλον ακόμα με θυμάται!
Μόλις ηρέμησα φώναξε το σερβιτόρο και μας έφερε 2 μπουκαλάκια με νερό τι να το κάνουμε τώρα το νερό ρε άνθρωπε;
Μου λέει θαυμάζω το πάθος με το οποίο μιλάς και ζητώ ειλικρινά συγνώμη εκ μέρους του προσωπικού μου και μάλιστα θα τους επιπλήξω σοβαρά...γνωρίζει είπε πολύ καλά την Ελλάδα γιατί κάνει συχνά διακοπές στα ελληνικά νησιά και αγαπάει πολύ τον ελληνικό λαό. Θυμήθηκε και ίτι ελληνική λέξη ήξερε μόνο συρτάκι δεν σηκώθηκε να μας χορέψει!
Στη συνέχεια μου είπε πως το κατάστημα είναι πλήρως ασφαλισμένο για θέματα αστικής ευθύνης και πως η ασφάλειά τους θα αναλάβει να πληρώσει όλα τα έξοδα που κάναμε για τη μικρή (κοίτα να δεις που σκοτώνονται ποιός θα πληρώσει το λογαριασμό!) και πως προσπάθησαν να με πάρουν στο κινητό αλλά δεν απαντούσα...Σιγά μην απαντούσα με τις χρεώσεις που ίσχυαν όταν έβλεπα αριθμό Αμερικής! Μου τα έλεγε ο υπάλληλος που μου πήρε τα στοιχεία την προηγούμενη ημέρα αλλά είχα μυαλό να ακούσω εκείνη την ώρα;;
Του είπα και γω ότι το θέμα ήδη τακτοποιήθηκε με την ταξιδιωτική μου ασφάλεια (αν και οπωσδήποτε θα ήταν καλύτερα να πλήρωναν αυτοί γιατί εγώ είχα και ένα ποσό απαλλαγής...αλλά τι να λέμε τώρα τέτοια ώρα τέτοια λόγια!)
Αφού τα είπαμε κ αυτά μου πρότεινε πως για να επανορθώσει το λάθος του προσωπικού του θα ήταν χαρά του να πηγαίνουμε να τρώμε και να πίνουμε στο κατάστημά του όσες φορές θέλουμε για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας ΔΩΡΕΑΝ! Μου έδωσε και την κάρτα του για να στέλνω μέιλ να κάνω κράτηση ώστε να μας περιμένουν! Και να παραγγέλνετε λέει ότι τραβάει η ψυχή σας! Χαχα
Τον ευχαριστήσαμε και κλείσαμε τραπέζι για την ίδια μέρα το απόγευμα μετά το τουρ μας και αφού το τακτοποίησα και αυτό αλάφρυνα και πήραμε το hop on bus να δούμε το Upper Manhattan.

Και πετυχαίνουμε έναν ξεναγό άλλο πράγμα! Ένας έγχρωμος τύπος σκέτη αποκάλυψη. Πέρα από το φοβερό χιούμορ του, μας έδωσε ένα σωρό πληροφορίες για το πως ζουν στη Νέα Υόρκη, από τα ενοίκια που είναι το σοβαρότερο θέμα τους έως τις νυχτερινές εξόδους καθώς και πληροφορίες για κάθε δεύτερο κτίριο που βλέπαμε. Μας πήγαν γύρω γύρω από το Σέντραλ Πάρκ και τη 5th Avenue μας έδειξε τα κτίρια διαφόρων διασήμων-θυμάμαι αυτό που έμενε ο Τζον Λένον και έμεινε πλέον στη Γιόκο Ονο

Μας ενημέρωσε για την κατάσταση με το ενοικιοστάσιο στη Νέα Υόρκη όπου με απλά λόγια το ενοικιαστήριο κληροδοτείται συνεχώς από προγόνους στους απογόνους τους κι έτσι έχουν φαινόμενα να υπάρχουν ακόμα και στη 5η Λεωφόρο διαμερίσματα που κοστίζουν μόλις 200 δολάρια το μήνα γιατί το συμβόλαιο είναι από τις αρχές του αιώνα!!! Ενώ το ακριβώς δίπλα να κοστίζει μερικές χιλιάδες δολάρια για το ίδιο πράγμα....

Περάσαμε και από το μαγαζί του τρισκατάρατου....

THE TRUMP HOTEL Με κάτι τέτοια θάμπωσε την Μελάνια

΄Ηταν η πρώτη φορά τόσες μέρες που ερχόμασταν σε επαφή με αυτό το κομμάτι της πόλης και είχαμε μείνει άφωνες από την ομορφιά! Τώρα φυσικά μιλάμε για το πιο ακριβό κομμάτι του Μανχάταν....δεν περιμένεις κάτι λιγότερο! Το δρόμοι, τι αρχιτεκτονική, όλες οι ταινίες της ζωής μου μαζεμένες σε μια εικόνα! Κι από την άλλη πλευρά το υπέροχο Σέντραλ Πάρκ το θαυμάζαμε μέσα από το λεωφορείο και προσπαθούσαμε να μη σκεφτόμαστε ότι πλέον ήταν αδύνατο να το περπατήσουμε όπως σκοπεύαμε.
Κάποια στιγμή περάσαμε και από αυτόν!

Κάτσε καλά χώρα πήγες κ ανακάλυψες ρε Χριστόφορε!

Δυστυχώς δεν έχω πολλές φωτογραφίες από κείνη την ημέρα γιατί η μικρή ήταν ακόμα ανόρεχτη και τραβούσα εγώ που δεν το έχω...αργότερα επανήλθε ευτυχώς και ανακτήσαμε την φωτογραφική μας περιουσία.
Το λεωφορείο γύρισε και ανέβηκε προς τα επάνω από το East River κι ο ξεναγός σε τρελά κέφια έπιασε το μουσικοχορευτικό ρεπερτόριο....Γενικά κάθε φορά που περνούσαμε έξω από σπίτι διάσημου μουσικού σταρ τραγουδούσε μια επιτυχία του (με καταπληκτική φωνητική ικανότητα) και μεις μαντεύαμε τον καλλιτέχνη. Εν τω μεταξύ στο λεωφορείο είμαστε εμείς, μια οικογένεια Γάλλων και άπειροι Κινέζοι (μακριά από κορωναιούς.....)
Εννοείται πως εγώ και οι Γάλλοι είχαμε ξεσπαθώσει με τα μουσικά κουίζ,,,οι Κινέζοι στην κοσμάρα τους (αλήθεια συμπαθεί κανένας αυτό το λαό;
Κάποια στιγμή μας δείχνει ένα κτίριο και λέει ποιός γνωρίζει αλήθεια το αφεντικό της ροκ;; και μου κάνει νόημα να μην μιλήσω (με είχε πάρει πρέφα) ενώ αρχίζει να σιγοτραγουδά το Born in the USA ...σηκώνει χέρι Κινεζούλα από παραδίπλα και απαντάει....ο Justin Bieber;; και 10-15 ροκάδες της περιοχής έπεσαν στον Ηστ Ρίβερ να αυτοκτονήσουν! Α ρε καημένε Bruce....σ όλη την υφήλιο είσαι διάσημος, αλλά στην Κίνα δεν έφτασε η χάρη σου!

Ανεβήκαμε πιο ψηλά στο Χάρλεμ και εκεί να ακούσετε ιστορίες που είχε ο τύπος! Μέχρι σε ποιό μπαρ συχνάζει η Τσέλσι η κόρη του Πρώην Προέδρου του Μπιλ -Μόνικα- Κλίντον!
Περάσαμε και από εκκλησίες με τα γκόσπελ και μέχρι τέτοιο μας τραγούδησε-τον αγάπησα ήθελα να τον πάρω μαζί μου!

Να και το διάσημο Apollo Theater

Όταν δε φτάσαμε στο Spanish Harlem και μας έδειξε το κτίριο που ο Carlos Santana έγραψε το ομώνυμο κομμάτι κόντεψα να τσιρίξω από τον ενθουσιασμό μου καθώς είναι από τους αγαπημένους μου αλλά ντράπηκα και κρατήθηκα...
Μας εξήγησε και πως όλα τα κτίρια βάσει νόμου έχουν σίδερα στα παράθυρα των πολυκατοικιών του Χάρλεμ διότι είχαν γίνει πολλά ατυχήματα με παιδάκια που σκαρφάλωναν στα παράθυρα και έπεφταν στο κενό.....

Περάσαμε κι από το πανεπιστήμιο Columbia! Εκεί που φοίτησε ο Barak Obama και από άσημος μαύρος έγινε Πρόεδρος της Αμερικής! Αυτό λέει είναι το Αμερικάνικο Όνειρο!!
Εκείνη τη στιγμή το λεωφορείο ήταν σταματημένο σε κόκκινο φανάρι κι ένας νεαρός έγχρωμος φοιτητής διέσχιζε το δρόμο....Τον βλέπετε λέει ο φανταστικός ξεναγός αυτόν τον τύπο; Αυτός μπορεί αύριο να είναι Πρόεδρος της Αμερικής!! Ενα ολόκληρο λεωφορείο έστρεψε κάμερες, κινητά και ότι άλλο είχε (πόσοι συμφωνούν ότι οι Κινέζοι είναι πιο χαζοί κι από τους Αμερικάνους και το καημένο το παλικάρι κοιτούσε απορημένο (κλάψαμε από τα γέλια με την έκφρασή του)
Με βαρδιά καρδιά τερματίσαμε την ξενάγηση και εν μέσω χειροκροτημάτων και γερών τιπς (χαλάλι του) αφήσαμε το λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε κούτσα κούτσα και στράτα στρατούλα προς το ΜΕΤ. ¨Ηταν ήδη αργά το μεσημέρι και υπέθεσα ότι δεν θα είχε τον κόσμο που μαζεύει τα πρωινά.

Οι περισσότεροι έβγαιναν εκείνη την ώρα μόνο εμείς φτάσαμε αργάμισι....

Ξέχασα να αναφέρω και πως το λίγο που περπατούσαμε στο δρόμο με την πατερίτσα ήταν αδύνατο να κάνουμε 2 βήματα!!! Οι πάντες σταματούσαν να τη ρωτήσουν αν είναι καλά, τι έπαθε, Oh what a lovely girl, how awful is that, και ένα σωρό τέτοια συμπαθητικά αφήστε που όταν τελικά μπήκαμε στο μετρό σηκώθηκε το μισό βαγόνι για να καθίσουμε!!! Τέτοια ευαισθησία λέμε....ποιά απρόσωπη μεγαλούπολη και μπαρούφες;; Εγώ ένιωθα σαν το χωριό μου! Σε λίγο θα λέγαμε καλημέρα με τα μικρά μας ονόματα....
Ομοίως με το που μπήκαμε στο ΤΗΕ ΜΕΤ, έφεραν κατευθείαν αναπηρικό καροτσάκι, στρώθηκε η καλή σου κυρία και εγώ πήγα ταμείο. Τα ΑΜΕΑ μου λεν είναι δωρεάν....και κούτρα! Εγώ πλήρωσα το ότι έχετε ευχαρίστηση όπως έλεγε η ταμπέλα πίσω και έδωσα 10 δολάρια μη μας πουν και τσίπηδες....(Στην πρόσφατη κοπή της πίτας όπου γνώρισα τη γλυκύτατη @thalia tsif με ενημέρωσε ότι ήδη από το 2017 καταργήθηκε αυτή η διευκόλυνση και πλέον πληρώνουν κανονικά όλοι την τιμή πόρτας)
Κι έτσι ξεκίνησε η περιήγηση στο διάσημο μουσείο τύπου εγώ σπρώχνω καροτσάκι ενώ κάποιος ευφάνταστος είχε τοποθετήσει μοκέτα σε διαδρόμους με επικλινή διάταξη με αποτέλεσμα να κάνω μπράτσα για να τσουλήσει το καροτσάκι. Έβγαλα μπουφάν και πουλόβερ γιατί είχα σκάσει κι έμεινα με το κοντομάνικο, τα ρούχα τα είχε η Μαριάννα πάνω στα πόδια της κι έτσι δε φαινόταν ότι το πόδι είναι μπανταρισμένο-ο κόσμος έμενε με την εντύπωση ότι το παιδί ήταν ανάπηρο!! Κι είχαμε εκδηλώσεις απείρου κάλλους για το pity girl! Κυρίες προχωρημένης ηλικίας (μερικές τις είχε ξεχάσει ο χάρος) την κοίταζαν και δάκρυζαν από συμπόνοια κάνοντας και τους ανάλογους μορφασμούς! Άλλοι τη ρωτούσαν τι έπαθε, άλλοι της χάιδευαν τα μαλλιά όταν περνούσε από κοντά τους .Τι να πρωτοθυμηθώ....
Στο μεταξύ το pity girl έβγαζε όλα τα απωθημένα της στη δόλια μάνα....του στυλ έλα πήγαινέ με πιο κοντά να βγάλω φωτογραφία, όχι τόσο κοντά λίγο πιο πίσω να κεντράρω,καλά δε βλέπεις ότι είσαι πιο δεξιά από τον πίνακα; στο κέντρο πήγαινε....και έλεγα μέσα μου δώσε τόπο στην οργή γιατί αν υψώσεις καμιά φωνή εδώ μέσα με όλους αυτούς που ράγισε η καρδιά τους να τη βλέπουν στο αναπηρικό καρότσι με βλέπω εμένα στο αυτόφωρο της Νέας Υόρκης παρέα με τα ντόπια πρεζόνια και τη Μαριάννα σε foster family....(πλάκα κάνω ευτυχώς ήταν ήδη ενήλικη!).

Να και μερικά από τα εκθέματα που τράβηξε το καμάρι μου

Η φουκαριάρα η μάνα της....

Κάπου έχω και τον πίνακα που με τραβολογούσε θα τον βρω που θα πάει και θα τον ανεβάσω σε δεύτερο χρόνο...

Τον βρήκα! Με φαρίν λακτέ και...Van Gogh την μεγάλωσα τι νομίζετε

Γενικά είδαμε όλη την πινακοθήκη λόγω της αδυναμίας της μικρής στους ζωγράφους. Ο Van Gogh έχει εκπληκτικές δημιουργίες, επίσης είδαμε όλη την εντυπωσιακή Αιγυπτιακή Πτέρυγα, την Ελληνική φυσικά και την Ρωμαική καθώς και αυτή της Ωκεανίας. Δεν το λες και λίγο....
Βγήκαμε έξω και σωριάστηκα στα σκαλιά από την κούραση...η Μαριάννα ήταν μια χαρά και ορεξάτη!
Επιστρέψαμε στην Times Square και πήγαμε κατευθείαν για φαγητό στο Hard Rock Cafe!
Μας είχαν στρώσει σ ένα από τα καλύτερα τραπέζια τους και μας περίμεναν....μας έφεραν το μενού και πέσαμε με τα μούτρα στη μελέτη ενώ μας ρώτησαν αν θέλουμε να ξεκινήσουμε με ένα απεριτίφ! Απεριτίφ; σοβαρά τώρα;;;; Φέρε και από αυτό!
Δεν ξέρω τι τους έσουρε όλους ο διευθυντής πάντως ήταν από πάνω μας μέσα στα χαμόγελα...μας έδωσαν και το wifi και ιντερνετιαστήκαμε με την άνεσή μας!

Παραγγείλαμε και αυτό

Αλλά μην τα βλέπετε έτσι θελκτικά....πραγματικά τίποτα δεν τρωγόταν. Ακόμη και το λάχανο άγευστο ήταν. Πήραμε και επιδόρπιο κι αυτό για τα σκουπίδια....άλλη μια μέρα φάγαμε εκεί και τους χαιρετήσαμε...ούτε για τσάμπα άξιζε! Απλά απολαύσαμε την πριγκιπική περιποίηση (ε ρε κάτι μηνύσεις που έπρεπε να πέσουν!!! )

Παρήγγειλα και το εσπρεσάκι μου μετά το φαγητό γιατί επέμειναν κιόλας...έναν καφέ δεν θα τον πιείτε; Ε θα τον πιούμε πως δεν τα τον πιούμε! Δε χαλάμε χατήρια...
Τους άφησα και tip (δεν έφταιγαν τα παιδιά για το δικό μας ζόρι)
Και πήραμε το δρόμο για το σπίτι να τη βάλω κι αυτή τη δόλια να ξαπλώσει που οι οδηγίες των γιατρών ήταν να είναι οριζόντια ένα 7μερο και μεις μόνο σε μαραθώνιο με ένα πόδι δε τη στείλαμε να τρέξει!
Περιέργως το πόδι πήγαινε καλά...Αυτά συμβαίνουν όταν είσαι 20 χρονών και φρεσκαδούρα. Αν το είχα πάθει εγώ αντί γι αυτήν , ακόμα θα κούτσαινα.
Για να λέμε του στραβου το δίκιο η κακομοίρα έκανε πολύ υπομονή...είμαι σίγουρη πως υπήρχαν ώρες που δεν άντεχε αλλά έκανε υπομονή για να μη μου χαλάσει και μένα το πρόγραμμα. Γιατί η περιγραφή μου την αδικεί κάπως...ότι είναι λίγο κλαψιάρα είναι δηλαδή αλλά μόνο επειδή είναι ευαίσθητη κ όχι γκρινιάρα! Δεν γκρίνιαξε στιγμή από την ώρα που βγήκαμε στους δρόμους κι αυτό είναι τεράστιο προσόν όταν ταξιδεύεις! (Ούτε εγώ το έχω στο βαθμό που θα έπρεπε το ομολογώ!)

Το βράδυ μέσα στο σπίτι δεν περνούσε και εύκολα...Με τη διαφορά της ώρας στην Ελλάδα ήταν αργά τη νύχτα οπότε δεν έβρισκα κανέναν να κουβεντιάσω, θυμάμαι ότι άκουγα μουσική με τα ακουστικά και σκεφτόμουν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε τις επόμενες 2 ημέρες που ο καιρός προέβλεπε βροχές και ξανά βροχές με τα τουλούμια.

5η ημέρα έριχνε καρέκλες όλη μέρα!

Όπως αναμενόταν και λέει και ο τίτλος ξυπνήσαμε με καταιγίδες. Τώρα πως θα έβρισκε λύση η εξίσωση βροχή με πατερίτσα και αξιοθέατα...εδώ σας θέλω! ΄Ετσι κ αλλιώς για πολλά περπατήματα δεν είμασταν οπότε είπαμε γι αρχή να πάμε για μπραντς -ναι είχαμε και στο χωριό μας μπραντς
σ ένα brunchάδικο να το πω; πως να το πω;;; (όπως λέμε μπουγατσατζίδικο που είχε διαβάσει η μικρή ότι ήταν πολύ trendy στο Νιου Γιορκ!
Κάπου στο κέντρο ήταν πάντως και φάγαμε κάτι γλυκατζούρες pan cakes με σιρόπια Maple εγώ πάνω από ένα δεν μπόρεσα να φάω

Ορίστε φαίνεται και η βροχή έξω μη νομίζετε ότι σας λέω ψέματα

Άφησα τη μικρή μέσα να τρώει και βγήκα έξω να καπνίσω με τον καφέ μου (το έχω κόψει πια εδώ και χρόνια) ,σε λιγάκι με πλησιάζει ένας ψηλολέλεκας μαύρος και μου κάνει τράκα τσιγάρο. Του δίνω και μου λέει να σου κάνω παρέα, από που είσαι; Λέω Ελλάδα αλλά δεν την ήξερε....Τέλος πάντων αφού τον κατατόπισα προς τα που πέφτει χωροταξικά...Ευρώπη μεριά, λίγο αριστερά από την Τουρκία όπως έρχεσαι λίγο δεξιά από την Ιταλία ας πούμε ότι κατάλαβε...
Μου λέει μου αρέσεις πολύ αλλά είμαι άστεγος! Κοιμάμαι στο πάρκο Ε ρε κάτι κατακτήσεις που έχω στη Νέα Υόρκη Άσε λέω δε γίνεται, από εκεί που είμαι ουρά κάνουν οι άστεγοι για ένα μου βλέμμα....και έτσι έφυγε απογοητευμένος που χάθηκε η ευκαιρία να στεγάσουμε τον έρωτά μας σε ένα χαρτόκουτο στο Σέντραλ Πάρκ
Όταν μπήκα μέσα τα έλεγα στην κόρη μου και με κορόιδευε...λέει τόσους χρηματιστές είδαμε στη Wall Str. στον άστεγο γυάλισες;; Ε τι να κάνω έχω σκουριάσει τελευταίως....χαχαχα

Πήραμε και μερικά περίτεχνα cup cakes πακέτο για το σπίτι και μπήκαμε σε ταξάκι να δούμε μερικά πολυκαταστήματα.
Φτάσαμε στην 6η οδό στο TJ MAXX από όπου πήρα ένα φανταστικό παλτουδάκι σχεδιαστή σε τιμή ξεφτίλα που το φοράω ακόμη και από κει είπαμε να δούμε το Macy΄s που βέβαια είναι πανάκριβο απλά μπήκα και βγήκα....η μικρή στα ψώνια καθόταν κάπου και γω της έφερνα ότι ήθελε να δει.
Ευτυχώς οι πωλήτριες ήταν πολύ εξυπηρετικές μόλις έβλεπαν τις πατερίτσες την έβαζαν να καθίσει και να μη ταλαιπωρείται.
Εκεί παραδίπλα ήταν και το κατάστημα της Victoria Secret αααα δε θέλω χαζά σχόλια! Οι πρόσφατες κατακτήσεις μου, έστελναν το μήνυμα ξεκάθαρα- έπρεπε να βελτιώσω το στυλ μου! Μέσα-έξω.
Τι ήταν αυτό στο μεταξύ. 3-4 όροφοι ΜΟΝΟ εσώρουχα. Και γεμάτο γυναίκες, πολλές γυναίκες...Αρκετοί άντρες, σύζυγοι, σύντροφοι κλπ κλπ ότι είχε η κάθε μία...περίμεναν υπομονετικά (ώρες) σε κάτι ωραίους βελούδινους καναπέδες...Εκεί...πάρκαρα και τη Μαριάννα να κάνω τις βόλτες μου με την ησυχία μου.
Πολύ ακριβά όμως ρε παιδιά...θα μου πείτε έτσι είναι τα γούστα πληρώνονται! Ήταν και γεμάτο τουρίστριες το κατάστημα...έβλεπα τις Γαλλίδες να έχουν στα καλάθια δέκα δέκα τα σετ και γω με το ζόρι είχα διαλέξει ένα (λόγω τιμών όχι ότι δεν μου άρεσαν βέβαια) Με τα πολλά βρήκα και κάτι ακόμα από τις προσφορές και πήγα ταμείο. Ένα από αυτά που μου άρεσαν πολύ στην Αμερική ήταν ότι τον πελάτη τον κακομαθαίνουν! Ενώ στην Ελλάδα λόγω κρίσης η εταιρίες έχουν κόψει τα πολλά promotion στην Αμερική ένιωσα όπως στην Ελλάδα το 1999! Πήγαινες ταμείο για ένα πράγμα και σε φόρτωναν με άλλα 5! Κάποια στιγμή αγόρασα ένα μολύβι ματιών της Clinique και στο ταμείο μου έδωσαν νεσεσέρ με κραγιόν, ρουζ, γαλάκτωμα και δεν θυμάμαι τι άλλο (οι κυρίες του φόρουμ μπορούν να καταλάβουν τον ενθουσιασμό μου).
Πήγα να πάρω την κόρη μου να φύγουμε, άφαντη! Σε γκλαμουράτο εσωρουχάδικο ξέχασε κ αυτή τον πόνο της και βγήκε για χάζι! Τελικά σμίξαμε στο νεανικό τμήμα πήραμε και κάτι γι αυτήν και έξω από την πόρτα.
Είχαμε κράτηση για φαγητό στο Hard Rock Cafe και πήγαμε μια τελευταία φορά.

Ροκ σκηνικό έξω από το Hard Rock Cafe. Με σταματάει κοπέλα στο δρόμο βλέποντας τη σακούλα του TJ MAXX. Συγνώμη μου λέει υπάρχει κατάστημα TJMAXX στη Νέα Υόρκη; Λέω ναι φυσικά ψώνισα πριν μερικές ώρες...Ρωτάει αν μπορεί να δει τη διεύθυνση από τη σακούλα και της δείχνω να σημειώσει...Τη ρωτάω από που είσαι κοπελιά και μου λέει εδώ Μανχάταν μένω. Εγώ λέω μένω Ελλάδα και ήξερα ότι έχει κατάστημα στη Νέα Υόρκη πριν έρθω! Με κοιτούσε με το βλέμμα της αγελάδας χαχαχα

Μετά το φαγητό φύγαμε κατευθείαν για Broadway! Είχα κλεισμένα εισιτήρια από Ελλάδα να δούμε το Phantom of the Opera του Andrew Lloyd Webber (40 δολ το άτομο προτελευταία θέση!). Ήταν ψηλά αλλά έβλεπες μια χαρά εξάλλου σημασία είχε να πάρουμε τον αέρα, το κλίμα και την αίσθηση μιας παράστασης Broadway. Εντάξει η μουσική ήταν από άλλο πλανήτη...Όλοι γνωρίζουμε το ομώνυμο κομμάτι αλλά το να το ακούς σε συνδυασμό με την εικόνα ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία.
Τα σκηνικά κλπ ήταν πολύ.....αμερικανιά! Κάποια στιγμή πριν το τέλος του έργου επάνω στη σκηνή είχαν ένα τεράστιο χρυσοποίκιλτο κρεβάτι με ουρανό, βαριά κλινοσκεπάσματα, τεράστιες ανθοστήλες, όλοι οι ηθοποιοί με ρούχα εποχής κ ένας ψεύτικος τίγρης ή ελέφαντας (δεν μπορώ να θυμηθώ)

Times Square by night

H παράσταση τελείωσε στις 22.30 και φύγαμε κατευθείαν σπίτι για ξεκούραση. Ο καιρός έδειχνε ότι την επόμενη θα έστρωνε οπότε είπαμε να δούμε μερικά από τα τελευταία αξιοθέατα αφού σε 2 ημέρες το ταξίδι τελείωνε...

6η & 7η ημέρα Μουσείο Φυσικής Ιστορίας-Γέφυρα Brooklyn-Central Park...και μια μπάντα σκέτη τρέλα!

Το πρωί ψιλοέβρεχε ακόμη και κλασσικά σηκωθήκαμε νωρίς...Είπαμε μέχρι να σταματήσει να πάμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ήταν και νωρίς οπότε προλαβαίναμε πριν γεμίσει με τα παιδάκια από τα σχολεία.
Όντως φτάσαμε με το άνοιγμα και είμασταν μόνες. Πήραμε πάλι αναπηρικό καροτσάκι και το γυρίσαμε με την ησυχία μας. Μου άρεσε κυρίως το τμήμα με τα βαλσαμωμένα ζώα αλλά επειδή είχαμε επισκεφτεί μερικά χρόνια πριν το αντίστοιχο στο Λονδίνο έχω την εντύπωση ότι εκείνο ήταν πιο εντυπωσιακό.

Όταν βγήκαμε από κει ο καιρός είχε βελτιωθεί σημαντικά και βγήκε κι ο ήλιος. Πήραμε το τρένο και σιγά σιγά κατηφορίσαμε προς τη γέφυρα Brooklyn που δεν είχαμε δει. Η μικρή πήγαινε κι αρκετά πιο άνετα, το πόδι ήταν ακόμη πρησμένο αλλά δεν την πονούσε και το πατούσε και λίγο πάντως δεν ήταν τόσο δύσκολη η μετακίνηση όπως πριν.
Έχω μερικές ωραίες φωτογραφίες από την περιοχή

Φυσικά για πολύ περπάτημα δεν είμασταν....Αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι νωρίς για να ξεκουράσει η μικρή το πόδι ώστε να βγούμε το βράδυ μια και ήταν η τελευταία βραδιά μας στην πόλη και θέλαμε να δούμε και λίγο νυχτερινή ζωή.
Πήγαμε στο Greenwich Village ...ή απλά Village όπως το λένε οι ντόπιοι. Ναι εκεί που μένει ο Ντι Κάπριο... που δεν είδαμε. και το σπίτι της Κάρι Μπράντσο από το Sex and the City που επίσης δεν είδαμε αλλά με όλα αυτά που συνέβησαν το ότι καταφέραμε τελικά να πάμε όπου πήγαμε ήταν πραγματικά άθλος και θα ήταν αχαριστία να στεναχωρεθώ για το οτιδήποτε άλλο.

Είχα βάλει λοιπόν στο μάτι το Blue Note που είναι από τα πιο παλιά τζαζ club στη Νέα Υόρκη αλλά όταν φτάσαμε είδα την τιμή στην πόρτα και μου κόπηκε ο βήχας....75 δολ το άτομο η είσοδος παρακαλώ! Και έπρεπε να είχαμε κάνει και κράτηση. Οπότε μεταβολή και πίσω. Εκεί τριγύρω είχε ένα σωρό μικρά κλαμπάκια με live μουσική κοντοστεκόμασταν στην είσοδο να ακούσουμε αν μας άρεσε το παίξιμο για να αποφασίσουμε που θα πάμε.

Και δείτε τώρα τι έγινε...Περνάω απέξω από ένα κ ακούω ένα σολάρισμα που μου άρεσε. Μπαίνουμε μέσα-εν τω μεταξύ η Μαριάννα ένιωθε άνετα πια χωρίς την πατερίτσα και τις αφήσαμε σπίτι, με ένα ελαφρό κούτσαβλο το πήγαινε μια χαρά. Κλασσικά μας ρωτάν για την ηλικία της μικρής λέμε δε θα πιεί αλκοόλ παίρνω και γω την ευθύνη και μας καθίζουν σε μπροστινό τραπέζι μπροστά από την πίστα.
Το μαγαζί λεγόταν GROOVE και βρίσκεται στη διεύθυνση 125 MacDougal St. και η μπάντα είναι η Linard΄s Many Moods και νομίζω ακόμα μέχρι σήμερα παίζει εκεί κάθε Πέμπτη βράδυ.
Οι τύποι είναι το άτι άλλο! Παίζουν από Prince μέχρι Michael Jackson τζαμάρουν, τραγουδούν κάνουν stand up comedy τα πάντα όλα.
Δυό τραγούδια μετά σταματούν το σόου και μας χαιρετούν! Welcome ladies where are you from? Greece απαντάω....Αφήνει ο μπασίστας το μπάσο κατεβαίνει από τη σκηνή και με αγκαλιάζει
Πολύ την αγαπάω λέει την Ελλάδα! Η γυναίκα μου είναι Ελληνίδα (που πάω και τους πετυχαίνω όμως!) Ποιά πόλη λέει. Θεσσαλονίκη...Από Καστοριά ήταν η γυναίκα του! Με ρωτάει και πως με λένε...ανεβαίνει πάλι στη σκηνή λέει κάτι στ αυτί του τραγουδιστή και ξεκινάν να τζαμάρουν με το στίχο Εva from Thessaloniki....και επειδή ο τραγουδιστής είναι αδύνατον να προφέρει το Thessaloniki άρχισε να παραφράζει και να τραγουδά Εva from Thessalo-fucking-niki ή Eva from Thessalo something niki....εγώ να έχω γονατίσει από τα γέλια, η κόρη μου κόκκινη από τη ντροπή της...κάντε το εικόνα!
Οι τύποι όμως ήταν απίθανοι γενικά ότι είπαν το απογείωσαν και ειλικρινά δεν ξέρω πως θα γινόταν να είχα κάνει καλύτερη επιλογή από αυτή! Περάσαμε φανταστικά!

'Οταν έφτασε η ώρα να φύγουμε σηκώθηκα από το τραπέζι και διακόπτουν το κομμάτι που έπαιζαν (!) κατέβηκαν από τη σκηνή και μας χαιρέτησαν και μου λέει ο μπασίστας ότι θα έπαιζαν στη Θεσσαλονίκη κάποιους μήνες μετά, μου είπε να σημειώσω το όνομα του γκρουπ και να βρω τη σελίδα τους στο fb ώστε να ενημερωθώ για την ημερομηνία και το χώρο.
Και λες τώρα εσύ σιγά να μην.....Έλα που όντως το παρακολουθούσα και μάλιστα είχα εξιστηρήσει όλο το σκηνικό στην παρέα μου και πράγματι κάποιους μήνες μετά ανακοίνωσαν την εμφάνισή τους και μάλιστα σε μαγαζί της Καλαμαριάς που είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου.
Έκλεισα αμέσως τραπέζι και πήγα με όλη μου την παρέα. Τους είπα θα ξετρελαθείτε είναι απίθανοι οι τύποι αλλά δε νομίζω να με θυμούνται τόσος κόσμος περνάει από εκεί...
Μπαίνουμε μέσα όλη η παρέα (μπορεί να είμαστε και 10 άτομα εκείνο το βράδυ) και ο μπασίστας ήδη έχει ξεκινήσει να παίζει....με το που με βλέπει φωνάζει Evaaaaaa κλασσικά σταματάει το πρόγραμμα και κατεβαίνει να με αγκαλιάσει οι φίλοι μου έχουν πάθει σοκ! Μου λένε καλά τι έκανες στην Αμερική;;; ΄Οπως είπε και η Θεοπούλα στην θεική ατάκα....ΘΡΑΥΣΗ!
¨Επαιξαν απίθανα και στη Θεσσαλονίκη, άρεσαν σε όλους πολύ και περάσαμε και εκείνο το βράδυ πολύ όμορφα.


8η ημέρα Σέντραλ Πάρκ - Rockfeller Center - Aναχώριση

Η επόμενη μέρα ήταν και η τελευταία...Πετούσαμε σχεδόν τα μεσάνυχτα οπότε είχαμε όλη τη μέρα στη διάθεσή μας.
Αφήσαμε για τελευταίο (αλλά όχι ύστατο) το Σέντραλ Πάρκ. Δεδομένης της κατάστασης ένας σοβαρός ποδαρόδρομος ήταν ουτοπική πιθανότητα οπότε πήγαμε απλά σε ένα από τα ωραιότερα σημεία του πάρκου και απολαύσαμε μερικές ώρες με μικρές βόλτες , και την ηρεμία εν μέσω της τρέλας της μεγαλούπολης.

Χαριτωμένο σκιουράκι. Η Μαριάννα ασχολήθηκε ώρες να τα χαζεύει

που και που βγάζω και καμιά καλή φωτό...

έδωσα ρέστα στην καλλιτεχνία λέμε!

Για τελευταία βόλτα στην πόλη πήγαμε εκεί που είχαμε αφήσει εκκρεμότητα....

Rockfeller Center

Ιστορία....

Μπήκαμε και σ ένα καλλυντικάδικο στην Times Square μην ξεχάσουμε κανένα μαγαζί φεύγοντας...και με μισή καρδιά μπήκαμε στο τρένο για να γυρίσουμε σπίτι και να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες!
Χωρίς καμία ήρθαμε....με 2 τιγκαρισμένες φεύγαμε! Τόσο καλά πήγε το shopping...μ αρέσει που κορόιδευα την Αγγλίδα στο immigration control...Παίρνουμε και τις πατερίτσες πακέτο πια εφόσον το κορίτσι περπατούσε αρκετά καλά... και με το τρένο προς Τζαμάικα και από κει το αερότρενο φτάσαμε στο JFK . Στο τέρμιναλ η ουρά για τον έλεγχο ήταν απερίγραπτη...Σαλιγκάρια ο κόσμος!
Λέω Μαριάννα πιάσε τις πατερίτσες και ξεκίνα το κούτσα κούτσα μπας και ξεμπερδέψουμε από δω...
Εννοείται ότι άνοιξαν τα πάντα να περάσουμε! Μας ζήτησαν όμως να βγάλουμε αν γινόταν τις γάζες από το πόδι για να δουν ότι είναι...σκέτο πόδι. Εγώ της έλεγα κάνε ότι πονάς και μη χαμογελάς....και μας ρώτησαν αν θέλουμε ειδικό όχημα να μας πάει στο αεροπλάνο μας. Τους ευχαριστήσαμε και είπαμε όχι θα υποφέρουμε μεν λιγάκι αλλά θα τα καταφέρουμε μονάχες! Οταν ξεκίνησε η επιβίβαση των άλλων εμείς ήδη πίναμε το κρασάκι μας...(ντρέπομαι λίγο το ομολογώ αλλά τόσο πόνο είχε τραβήξει και τόση αγωνία ε το εκμεταλλευτήκαμε λιγάκι στο τέλος...)
Δυστυχώς ξεχάσαμε να τις κρύψουμε επαρκώς στην επιστροφή και όταν φτάσαμε στο Μακεδονία και μας περίμενε η μαμά μου να μας παραλάβει είδε από μακριά τις πατερίτσες και κόντεψε να πάθει διπλό εγκεφαλικό από την τρομάρα της! (φυσικά δεν είχαμε πει τίποτα σε κανέναν από τους δικούς μας στην Ελλάδα για να μην ανησυχήσουν).

Η επιστροφή ήταν μικρός γολγοθάς....2 ώρες καθυστέρηση να φύγει το αεροπλάνο από Νέα Υόρκη....Πάνω από το Ατατούρκ κάναμε τουλάχιστον μία ώρα κύκλους γιατί είχε λέει εναέρια κίνηση! Κι άλλη μία ώρα τουλάχιστον στο έδαφος να περιμένουμε να βρουν θέση για να παρκάρει το αεροπλάνο!!! Κοντέψαμε να χάσουμε την ανταπόκριση για Θεσσαλονίκη κι όταν την προλάβαμε με την ψυχή στο στόμα η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις απογειώθηκε το αεροπλάνο ήταν σιγά μην ήρθαν κ οι βαλίτσες με αυτή την πτήση! Για την ιστορία τις παραλάβαμε την επόμενη μέρα το πρωί!
Εγώ δηλαδή σ αυτό το ταξίδι ποτέ δεν έφτασα παρέα με τη βαλίτσα μου!!
Απλά όταν προσγειωθήκαμε ένιωθα τόσο ζόμπι και έπρεπε να κάνω και δήλωση απώλειας ΞΑΝΑ!
(και όλα αυτά χωρίς να έχω καπνίσει για 20 σχεδόν ώρες)

Συμπέρασμα....Η Woldnomads ξηλώθηκε για την πάρτη μας....πλήρωσε 1300 δολάρια στο νοσοκομείο για το ατύχημα της μικρής. 400 ευρώ δικαιούμαστε εμείς από την καθυστέρηση της βαλίτσας μας κατά την άφιξη για 48 ώρες-μου αφαίρεσαν την απαλλαγή 70€ των ιατρικών και μου κατέθεσαν 320 στο λογαριασμό...καθόλου άσχημα! (η διαδικασία αρκετά απλή και αφελής κατά τη γνώμη μου)
Το αστείο είναι πως μερικούς μήνες μετά ασφάλισα με το όνομά μου μια φίλη η οποία ταξίδευε κι αυτή με την Turkish και επίσης της έχασαν τη βαλίτσα....και ξανά μανά αίτημα για αποζημίωση! Δηλαδή καταντάει γελοίο....Γι αυτό και στο τελευταίο μου ταξίδι είχα χειραποσκευή και γλύτωσα από αυτά.

Θα ήθελα να γράψω έναν απολογισμό για το ταξίδι αυτό αλλά μου είναι αρκετά δύσκολο. Είναι από μόνο του πολύ ξεχωριστό τόσο λόγω προορισμού όσο και εξαιτίας όλων αυτών που περιγράφω αλλά κυρίως γιατί ήταν ένα ταξίδι που έκανα με την κόρη μου μόνο οι δυό μας (έχουμε κάνει αρκετά μαζί αλλά με άλλους φίλους ή μαζί και με τον γιό μου ) και πιστεύω ότι και οι δύο θα το θυμόμαστε για πάντα με ιδιαίτερο τρόπο όσα άλλα ταξίδια κι αν προκύψουν.

Άλλωστε Νέα Υόρκη είναι αυτή; Να μην ξαναπάμε;;;

Αποφάσισα να γράψω τώρα την ΙΣΤΟΡΙΑ (κεφαλαία γιατί τέτοια είναι... για το ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη πριν μερικά χρόνια για τους εξής λόγους:

1. Τώρα ανακάλυψα το site,πριν μερικούς μήνες δηλαδή και αφού ολοκλήρωσα τις ιστορίες που είχα ως προτεραιότητα (την πρώτη πιλοτικά για να δω αν μπορώ να γράψω τίποτα, τη δεύτερη επειδή ήθελα να την καταγράψω ...για ιστορικούς λόγους! και την τελευταία για την Αργεντινή επειδή είναι πρόσφατο και ήταν ταξιδάρα) ήρθε η ώρα να γράψω και γι αυτό.
2. Είναι επιθυμία της κόρης μου γι αυτό το ταξίδι που το κάναμε μαζί, να γράψω αναλυτικά
3. Ηταν το πρώτο μου υπερατλαντικό
4. Το ταξίδι προέκυψε μέσα από μια πολύ δυσάρεστη συγκυρία.
5. Μας συνέβησαν ένα σκασμό απρόοπτα ένα εκ των οποίων σχετικά σοβαρό κ τα οποία θα περιγράψω παρακάτω
6. Προσφορά σε αρχάριους ταξιδευτές....Το χιούμορ είναι πολλές φορές το μόνο μέσο για να ξεπεράσεις δύσκολες καταστάσεις μακριά από το σπίτι!

Πρόλογος - Ιστορία πίσω από το ταξίδι

Η Νέα Υόρκη ήταν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προορισμός όνειρο, κάτι άπιαστο και με μυθικές διαστάσεις.
Προφανώς και λόγω κινηματογραφικών επιρροών καθότι τρομερά σινεφίλ....ταινίες όπως παλιότερα ο Ταξιτζής, ο Νονός, Τα καλά παιδιά αλλά και ακόμα πιο παλιά Τραβόλτα way με το Saturday night fever! και τόσες άλλες...βάλτε μέσα και καμιά 20ριά επαναλήψεις από τα Φιλαράκια και του Sex and the city ε πολύ θέλει ο άνθρωπος;; Οταν λέμε καιγόμουν να πάω...καιγόμουν όμως!!
Πλην όμως όντας καμιά 20ετία εκτός ταξιδίων και οικονομικές δυσπραγίες μετά δεν μου επέτρεπαν τέτοιου είδους όνειρα.

Αρχές του 2014 έχασα τον πατέρα μου ύστερα από χρόνια ασθένεια και το σχετικό με το ταξίδι παρασκήνιο έχει ως εξής:
Μερικές μέρες πριν μας αφήσει χρόνους και ενώ ήδη το γνωρίζουμε και το έχουμε αποδεχθεί -όσο γίνεται να αποδεχθεί κανείς κάτι τέτοιο, είναι η "βάρδια" μου στο νοσοκομείο να τον προσέχω και επειδή βρίσκεται στην τελευταία του όπως αποδείχθηκε αναλαμπή έχουμε ανοίξει κουβέντα για τα ταξίδια...Ο ίδιος με τη μητέρα μου έχουν ταξιδέψει απίστευτα πολύ για τα δεδομένα της εποχής τους, μέσω τουριστικών πρακτορείων βέβαια, ωστόσο σε προορισμούς ονειρικούς, εξωτικούς και ενίοτε αρκετά ακριβούς! Μόνο που ποτέ δεν μας έπαιρναν μαζί (εμένα και τον αδερφό μου) προφανώς και το έβλεπαν κάτι σαν δεύτερο μήνα του μέλιτος μεταξύ τους, ωστόσο από τη μία μας είχαν μεταδώσει την αγάπη για τα ταξίδια κ από την άλλη η μη συμμετοχή μας σε αυτά μας δημιούργησε κάμποσα απωθημένα.

Μου λέει τότε λοιπόν ο μπαμπάς εσύ γιατί δεν ταξίδεψες αφού το ήθελες; Φυσικά και ήξερε τους λόγους κι αν δεν ήταν άρρωστος θα απαντούσα ανάλογα αλλά κρατήθηκα....Εγώ λέει πήγα σε πολλά μέρη! Το ξέρω απαντάω! και συγκρατούμαι για τους ίδιους λόγους....Αν μπορούσες που θα ήθελες να πας μου λέει; Συνεχίζει να ξύνει πληγές....Νέα Υόρκη (φυσικά) αναφωνώ!
Εγώ μου λέει ήμουν πάντα κατά των Αμερικάνων και προτιμούσα χώρες με άλλο πολιτισμό! Λες και δεν το ξέραμε...Πρώην αριστερός και αντίστοιχα κυνηγημένος είχε τραβολογήσει τη μάνα μου σ όλες τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και του ανατολικού μπλοκ (χωρίς να καταφέρει να την πείσει) ακόμα και στην Κίνα έφτασε η χάρη του αφού πρώτα συμβιβάστηκε στο να περάσει και μερικές μέρες σε εξωτική παραλία και πολυτελές θέρετρο στο Μπαλί για το χατήρι υποτίθεται της μαμάς...(ε ξερός κομμουνισμός δε χωνεύεται εύκολα ).
Αμερική μου λέει δεν ήθελα να πάω ποτέ! Εγώ λέω όμως εκεί θέλω τι να κάνουμε τώρα....
Ηταν από τις τελευταίες του αναλαμπές και με καλή διάθεση- αυτός μου κληροδότησε άλλωστε την ίδια αίσθηση του μπλακ και ενίοτε βλακ χιούμορ....

Μερικές ημέρες μετά το θάνατό του η μαμά μου αποκάλυψε πως εκείνη τη μέρα της ζήτησε όταν εκείνος θα έχει πια φύγει... να μου δώσει ένα ποσό από τις οικονομίες τους για να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, το συντομότερο δυνατόν ....

Φυσικά και ήταν παντελώς απρόοπτο και συγκινήθηκα πολύ, οπότε και αποφάσισα να μην αφήσω πολύ χρόνο να περάσει αλλά να το πραγματοποιήσω το συντομότερο δυνατό. Δεν ήθελα αφενός όμως να πάω μόνη, αφετέρου το ποσό ήταν αρκετά γενναιόδωρο ώστε αποφάσισα να πάρω μαζί την 19χρονη τότε κόρη μου, που επίσης λάτρευε τη Νέα Υόρκη και επιπρόσθετα ήθελα να είναι ένα ταξίδι που θα το κάνουμε οι δυό μας μάνα και κόρη και θα το θυμόμαστε για πάντα!

Εγώ βέβαια δεν είχα καμία πρόθεση να κινηθώ με ταξιδιωτικό γραφείο οπότε έπεσα με τα μούτρα στη μελέτη! Ύστερα από ένα περίπου ένα δίμηνο έρευνας αεροπορικών εισιτηρίων , ξενοδοχειακών καταλυμάτων και των λοιπών τουριστικών πληροφοριών που είχα ανάγκη ,καθώς και μετά από εκτενείς συζητήσεις με φίλους και γνωστούς που είχαν βρεθεί εκεί...έκλεισα τα αεροπορικά μέ Turkish Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη-Νέα Υόρκη και πίσω με 585 € το άτομο και για την εποχή τότε η τιμή ήταν εξαιρετική! Το ταξίδι ορίστηκε για τις 19-25 Οκτωβρίου του ίδιου έτους -μια χαρά εποχή ούτε πολύ κρύο ούτε ζέστη για να μπορούμε να είμαστε στους δρόμους χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
Για τη διαμονή δεν μπορώ να πω ότι στάθηκα το ίδιο τυχερή. Ήδη τα τελευταία χρόνια είχαν τσιμπήσει πολύ οι τιμές και το Μανχάταν είχε γίνει απαγορευτικό! Άρχισα να ψάχνω τα δωμάτια μέσω Airbnb την οποία ως τότε δεν είχα χρησιμοποιήσει αλλά με πληροφόρησε σχετικά φίλη που ταξιδεύει πολύ και διαπίστωσα ότι και αυτά είναι πολύ ακριβά μεν, αρκετά φθηνότερα όμως από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Αντιστοιχία στη μισή τιμή πιο κάτω τουλάχιστον. Απλά η ποιότητα δεν με ενθουσίαζε....

Εντέλει έκανα κράτηση για ένα δωμάτιο με κοινόχρηστο σαλόνι και κουζίνα στο East Village στην τιμή των 90 ευρώ το βράδυ!!
Τουλάχιστον όμως θα είμαστε εντός Μανχάταν για να μη χάνουμε πολύ χρόνο στις μετακινήσεις και καθότι θα ταξιδεύαμε 2 γυναίκες μόνες ήθελα ειδικά τη νύχτα να είμαι όσο πιο κοντά γίνεται...Καλά το τι άκουσα τότε από τον περίγυρο...από το που θα πας με το παιδί μόνη χωρίς πρακτορείο έως το εκεί σε μαχαιρώνουν στο δρόμο και άλλα τέτοια εμψυχωτικά!
Εγώ δεν άκουγα κανέναν...έκανα απλά αυτό που όφειλα να κάνω δηλαδή ενημερώθηκα όσο μπορούσα καλύτερα, έκλεισα ό,τι ξενάγηση είχα σκοπό να κάνω μέσω ιντερνέτ πριν ξεκινήσω κ έκανα μια ωραιότατη ταξιδιωτική ασφάλεια στη Worldnomads για παν ενδεχόμενο (την οποία και ξετινάξαμε εντέλει...) , Βγάλαμε διαβατήρια κ ESTA και στο μεταξύ με περισσή υπομονή του τύπου 45 και σήμερα, 44 και σήμερα και ούτω καθεξής περιμέναμε απλά το χρόνο να περάσει....

1η ημέρα Ατατούρκ και πτήσεις-Άφιξη στο Μεγάλο Μήλο

Ο χρόνος κύλησε απελπιστικά αργά αλλά η πολυπόθητη μέρα έφτασε και ξεκινήσαμε από το Αεροδρόμιο Μακεδονία μέσα στην τρελή χαρά και την ανυπομονησία. Η πρώτη πτήση για Κωνσταντινούπολη ήταν πρωινή και η μεγάλη για το Νιού Γιόρκ πετούσε απόγευμα. Είχαμε αρκετές ελεύθερες ώρες αλλά δεν ήθελα ούτε για αστείο να ρισκάρω να πέσω σε κανένα από τα μυθικά μποτιλιαρίσματα της Πόλης, συν ότι είχαμε πάνω μας διαβατήρια και φουλ μετρητά-αν και είχα πάρει μέτρα ασφαλείας, είχα μυστικό πορτοφόλι περασμένο από το λαιμό μέσα από τα ρούχα όπου κρατούσα τα πολλά μετρητά και μια δεύτερη πιστωτική και επάνω μου είχα μόνο κάτι λίγα έξοδα κίνησης.
Ωστόσο προτίμησα να στρώσω τον πισινό μου στο Ατατούρκ και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο, άλλωστε είχα ξαναπάει στην Κωνσταντινούπολη και την είχα τριγυρίσει αρκετά.
Βρήκα ένα μπαλκόνι που επιτρεπόταν τα κάπνισμα (ήμουν ακόμη καπνίστρια τότε) και με μικρές βόλτες εκεί γύρω και λίγο διάβασμα πέρασε η ώρα και επιβιβαστήκαμε.
Η πρώτη υπερατλαντική πτήση και για τις δυό μας! Μας έτυχε τριπλέτα θέσεων μόνες μας κι έτσι αφού τιμήσαμε το νόστιμο και αρκετά πλούσιο μενού της Turkish εγώ ήπια και το κρασάκι μου και δεν πρόλαβα καν να τελειώσω την ταινία που ξεκίνησα να βλέπω-με είχε πάρει ο ύπνος.
Σε κάποια στιγμή μεταξύ ύπνου και ξύπνιου είδα στην οθόνη ότι το αεροπλάνω πετούσε ήδη πάνω από τις βόρειες ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών και ένιωσα ξαφνικά να φουντώνει ο ενθουσιασμός με τη συγκίνηση! Επιτέλους ένα παμπάλαιο όνειρο αποκτούσε υπόσταση! Ξύπνησε και η μικρή και της λέω κοίτα κοίτα που είμαστε....
Προσγειωθήκαμε και με τη διαφορά της ώρας ήταν κάπου 9.30 το βράδυ και στοιβιαστήκαμε μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους στο immigration περιμένοντας τη σειρά μας-απίστευτη ταλαιπωρία μετά από πολύωρη πτήση , χρειάστηκε ένα δίωρο να φτάσουμε μπροστά στο γκισέ.
Επική ατάκα 70χρονης Βρετανίδας πριν από μένα στην ερώτηση του τελωνειακού ποιος ο σκοπός της επίσκεψής σας στις Ηνωμένες Πολιτείες....Shopping dear!!!....what else?? Ναι, ο τελωνειακός γέλασε!!

Αφού ξεμπερδέψαμε από κει πήγαμε για τη βαλίτσα μας....Πλην όμως βαλίτσα γιοκ! Ολες παρήλασαν, όλοι έφυγαν και μεις μείναμε μπάστακες. Μας υπέδειξαν το γκισέ της Turkish κάναμε τη σχετική δήλωση και μ αυτά και μ αυτά όταν βγήκαμε από το τέρμιναλ είχε πάει 1 τη νύχτα. Κάπνισα ένα τσιγάρο να συνέλθω από τα στερητικά και αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί για το Μανχάταν μια και η ώρα ήταν πλέον περασμένη για να πάρουμε τα τρένα που είχα σημειώσει.
Ήμουν ενήμερη ότι υπάρχει flat rate Αεροδρόμιο-Μανχάταν (40 δολ) κι έτσι απλά έψαξα για έναν νόμιμο ταξί όπως είχα διαβάσει.
Στο μεταξύ ήδη ο ιδιοκτήτης του airbnb μου έστελνε μηνύματα γιατί είχαμε καθυστερήσει και ήθελε προφανώς ο άνθρωπος να πάει να κοιμηθεί.
Έδωσα τη διεύθυνση στον έγχρωμο ταρίφα ο οποίος με το που ξεκινήσαμε έβαλε ανοιχτή συνομιλία τη γυναίκα του-γκόμενά του δεν ξέρω τι ήταν και της έλεγε μίλα μου μωρό μου με το ζόρι κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά να μπορέσω να οδηγήσω!!! Τόσο καλά ξεκινήσαμε....Στο μεταξύ μπαίνει στον αυτοκινητόδρομο και επειδή ήταν Παρασκευή βράδυ είχε φοβερή κίνηση, πολύ νεολαία και χλιδάτα αυτοκίνητα προφανώς πήγαιναν για διασκέδαση στο Μανχάταν. Εγώ ήμουν τέρμα σφιγμένη και δεν ήξερα και τι να κάνω! Τι να του πω δώστο μου να το πάρω εγώ;; Και που να σταματήσει δηλαδή μέσα στον αυτοκινητόδρομο να βρω άλλο ταξί!
Σε κάποια φάση και ενώ είμαστε σταματημένοι από την κίνηση ακριβώς δίπλα ένας νεαρός του λέει του δικού μας τι κάνεις ρε φίλες κοιμάσαι ενώ οδηγείς;; Κουβαλάς ανθρώπους το καταλαβαίνεις!!!
Πήγε η ψυχή μου στην κούλουρη λέμε! Εδώ ήρθαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας;;;
Κάποια στιγμή φτάσαμε αισίως στο East Village όπου θα μας άφηνε. Οι πρώτες εικόνες ήταν παλιά κτίρια, πολύς κόσμος στους δρόμους και ανάμικτα συναισθήματα....Δεν μου άρεσε πολύ αυτό που αντίκρισα για πρώτη φορά, βάλτε και την κούραση, την τρομάρα με τον ταρίφα και τη σκέψη ότι θα έπρεπε να κάνω ντουζ και να φορέσω πάλι τα ίδια εσώρουχα και την επόμενη μέρα τα ίδια ρούχα αφού δεν είχα βαλίτσα!! Και μου το είχαν πει να βάλω μια αλλαξιά στη χειραποσκευή για παν ενδεχόμενο και γω είχα απλά μια μικρή τσάντα στο αεροπλάνο δίχως τίποτα ιδιαιτέρως χρήσιμο γι αυτή την περίσταση....ε ας πρόσεχα!
Ευτυχώς το σπίτι ήταν όπως το είχα δει στις φωτογραφίες αν και το δωμάτιό μας σχετικά μικρό...το στρώμα όμως καλό και δεν μ ενδιέφερε κάτι περισσότερο, στη Νέα Υόρκη ήρθαμε το σπίτι ήταν μόνο για μπάνιο και ύπνο!

2η ημέρα New York New York

Το πρωί από τις 6 είμασταν στο πόδι! Λίγο το τζετ λαγκ λίγο ο ενθουσιασμός δεν κρατιόμασταν να δούμε ουρανοξύστη!
Κατέβηκα κάτω να βρω κάτι για πρωινό....Λίγα μέτρα πιο πέρα είχε ένα μίνι μάρκετ που είχε από όλα. Στο φως της ημέρας και αφού μου είχε φύγει η τσίτα από το προηγούμενο βράδυ η γειτονιά μου φάνηκε πολύ πιο συμπαθητική....Τα χαρακτηριστικά κτίρια της Νέας Υόρκης με τις εξωτερικές μεταλλικές σκάλες, αυτό που μείναμε μάλιστα έμοιαζε πολύ με το κτιριο που έδειχναν στα Φιλαράκια!

Πήρα ένα καφέ για μένα κι ένα κρουασάν και δημητριακά για τη Μαριάννα (την κόρη) πάω ταμείο και λέω Good Morning! "Μorning ma'am, whats up!" βγαίνω έξω και ανάβω τσιγάρο με τον καφέ , περνάει η σκουπιδιάρα και φωνάζει ο οδηγός Morning Ma'aaaaam!
Ε πόσο νιουγόρκερ πια!! Οχι τίποτα αλλά στη γειτονιά μου δε θυμάμαι ποτέ να με χαιρέτησε ο σκουπιδιάρης

Αφού λοιπόν τρώμε και φοράμε τα ίδια ρούχα νομίζω 8 παρά είμαστε ήδη στο σταθμό του μετρό με κατεύθυνση προς Times Square! Βέβαια το οξύμωρο είναι να έχεις φτάσει μόλις στη Νέα Υόρκη και ο νους σου αντί να είναι στο τι πρόκειται να δεις, να σκέφτεσαι τι ώρα ανοίγουν τα μαγαζιά για να αγοράσεις καθαρό βρακί αλλά αυτά έχει η ζωή!
Ωστόσο βγαίνουμε στην Times Square ήταν ακόμα νωρίς και η μέρα ήταν σκοτεινή οπότε τα φώτα ήταν αναμμένα (αργότερα καταλάβαμε ότι εκεί τα φώτα δε σβήνουν ποτέ!) και αντικρύσαμε αυτό....

Τι λε ρε φίλε......

και μετά αυτό....

Χαμούλης από κόσμο κι ας ήταν νωρίς. Η μικρή τρελάθηκε με την κιθάρα του Hard Rock Cafe και ήθελε να μπούμε αλλά δεν είχε ανοίξει ακόμα και το αφήσαμε για άλλη μέρα....Που να ξέραμε τότε ότι συγκεκριμένο σημείο θα άλλαζε το ρου του ταξιδιού μας...

Περπατήσαμε γύρω γύρω στην Times Square, μπήκαμε βγήκαμε από μαγαζιά και χαζεύαμε σα τους χάνους τους ουραξονύστες. Ξέρετε αυτό που έχεις συνέχεια το κεφάλι ψηλά και το στόμα ανοιχτό μέχρι να σε πιάσει αυχενικό και να το κατεβάσεις;
Στο μεταξύ είχα κλείσει από την Ελλάδα κάρτες για τα λεωφορεία Hop on Hop Off παρότι δε τα συμπαθώ σκέφτηκα πως είναι ένας καλός τρόπος να πάρουμε μια καλή γεύση από τους δρόμους την Νέας Υόρκης δίχως να φάμε τα ποδάρια μας κ επίσης τα έδινε όλα σε ένα σε προσφορά, εισόδους εκδρομές κλπ και φυσικά ότι μας άρεσε μπορούσαμε να κατέβουμε να το δούμε καλύτερα και να συνεχίσουμε με το επόμενο λεωφορείο.
Στοίχισε 90 δολάρια το άτομο. Βρήκαμε το περίπτερό τους, πήραμε το voucher οπότε και είμασταν έτοιμες να ξεκινήσουμε.
Πρώτα πήραμε τη διαδρομή προς το Νότιο Μανχάταν που έκανε τον κύκλο από Times Square περνούσε την πόλη από τα Δυτικά έφτανε στο Ground Zero , έπειτα χαμηλά στη Wall Street έκανε κύκλο και κατέληγε στο ...χωριό μας το East Village.

Ξεκινήσαμε από κέντρο και μας πήγε πρώτα μια βόλτα από Madison Square Garden και Empire State Building και μέχρι να συνέλθουμε από την ταραχή πέρασε από το Flatiron και Union Square.

Εκείνη τη μέρα σαν πρώτη στάση είχαμε σκοπό να κατέβουμε στο Soho, επειδή είχαν ένα αφιέρωμα στα Φιλαράκια και είχαν αναπαραστήσει το Central Perk (το καφέ που μαζεύονταν η παρέα) και αυτή ήταν η τελευταία μέρα που θα έμενε ανοιχτό το καφέ! Η μικρή δεν ήθελε να το χάσει με τίποτα!

Νάτη η κούκλα!

Αφού έγινε το χατήρι της (το 1ο από → ∞ ) περπατήσαμε λιγάκι τους δρόμους τριγύρω και ανεβήκαμε στο επόμενο λεωφορείο.
Επόμενη στάση στο Ground Zero όπου αφού μας είπαν την ιστορία που όλοι γνωρίζουμε κάναμε μια βόλτα στο σημείο 0 που όμως τότε ήταν υπό αναμόρφωση και τα πάντα ήταν αποκλεισμένα δεν καταφέραμε παρά να δούμε τον έναν από τους δύο λάκκους....αρχίσαμε όμως να αντιλαμβανόμαστε πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι οι Νεουορκέζοι με το συγκεκριμένο συμβάν τόσα χρόνια μετά και ακόμα και οι ξεναγοί μιλούν με τρεμάμενη φωνή και συγκίνηση όταν εξιστορούν τα συμβάντα!
Είδαμε και το εντυπωσιακότατο World Trade Center που εγκαινιαζόταν ακριβώς εκείνες τις ημέρες!

Λόγω της χαμένης βαλίτσας της οποίας ακόμα αγνοείτο η τύχη....(είχα συνεννοηθεί με το σπιτονοικοκύρη να μου στείλει sms μόλις αφιχθεί) έπρεπε πρωτίστως να κάνουμε κάποια ψώνια.
Η ασφάλειά μου προέβλεπε ένα ωραιότατο ποσό για κάθε 24ωρο χωρίς αποσκευή και ήταν ευκαιρία αφού έτσι κ αλλιώς θα κάναμε ανελέητο shopping...να ενσωματώσουμε ότι προλαβαίναμε στην ασφάλεια!
Δίπλα στο Zero ως γνωστόν βρίσκεται το Century 21. Μπήκαμε μέσα και βγήκαμε 2-3 ώρες μετά , η αλήθεια είναι ότι εκεί βρήκα πράγματα που μου άρεσαν πολύ περισσότερο από τα μετέπειτα πολυκαταστήματα αλλά ήμουν διστακτική μια και δεν ήξερα τι ακριβώς θα βρω στη συνέχεια. Ωστόσο αγοράσαμε τα είδη πρώτης ανάγκης και μερικά επώνυμα ρουχαλάκια με τοπ ένα σετ σεντόνια υπέρδιπλα βαμβακοσατέν εκπληκτικής ποιότητας που τα χαίρομαι ακόμη άφθαρτα με μόλις 14 δολάρια το σετ!
Μέ τόσα ψώνια ήταν πια αδύνατο να κινηθούμε πεζές για ξενάγηση ανεβήκαμε πάλι στο λεωφορείο και συνεχίσαμε το τουρ από τις περιοχές που περνούσε.
Θα επιστρέφαμε εξάλλου τις επόμενες ημέρες για να τα δούμε καλύτερα.
Κάναμε τον κύκλο περάσαμε από Wall Street και Battery Park, έπειτα ChinaTown και Greenwich Village η απλά Village όπου ο ξεναγός μας ενημέρωσε ότι κάπου εδώ είναι το σπίτι του Leonardo di Caprio και η δικιά μου κόντεψε να λιποθυμίσει!! Λες να τον δούμε λέει να περπατάει στο δρόμο;; Ατάκα την οποία επανέλαβε πολλές φορές τις επόμενες ημέρες μόνο που ο Λήο παρέμεινε άφαντος

Φτάσαμε στο σπίτι μας να ξεφορτώσουμε τα ψώνια, η βαλίτσα δεν έδειχνε ακόμα σημάδια ότι θα μας ανταμώσει, οπότε πλέναμε τα εσώρουχα και ξεκουραστήκαμε για να βγούμε το βράδυ!
Με καινούργια ρούχα (αλλά όχι και παπούτσια χαχα) ντυθήκαμε και στολιστήκαμε και πήγαμε κατά Little Italy μεριά να φάμε καμιά μακαρονάδα!
Αν και η γειτονιά μας ήταν πολύ ενεργή στο συγκεκριμένο τομέα είχε παντού εστιατόρια Λιβανέζικα, Ινδικά κλπ όμως μύριζαν κάπως περίεργα και είπαμε να το πάμε πιο safe για αρχή...Έχω φάει πολύ καλύτερες μακαρονάδες στην Ιταλία βέβαια και ακόμα καλύτερες στην Ελλάδα...Δώσαμε και 50 δολάρια γι αυτά που βλέπετε και με τις υγείες μας!

Νάτες οι μακαρονάδες!

και με καινούργιο φουστάνι ντιζαηνάτο στα 30 δολάρια! Ξοδεύτηκα....

Παπούτσια δεν πρόλαβα να πάρω οπότε φόρεσα σταράκια πριν γίνει μόδα να φοράς καλό ρούχο με αθλητικό...αλλά δε βαριέσαι πάντα ήμουν μπροστά από την εποχή μου

Επιστρέψαμε στο...ανατολικό μας χωριό και είπαμε να πιούμε κ ένα ποτό σ ένα από τα πολυάριθμα boho μπαράκια που έχει η περιοχή και είναι και πιο κοντά στο στυλ μας.
Έτσι λέγαμε δηλαδή γιατί μόλις μπήκαμε ζήτησαν ταυτότητα για τη μικρή που δεν είχε κλείσει τα 21 και δεν ήθελαν να τη βάλουν μέσα για κανένα λόγο! Μα λέω δεν θα πιεί αλκοόλ και τη συνοδεύω εγώ. Με τα πολλά κ αφού υποσχέθηκα ότι δεν θα της δώσω να πιεί από το ποτό μου (ήμαρτον πια!) μας άφησαν να καθίσουμε.
Δεν προλαβαίνω να παραγγείλω μου λέει ο διπλανός μου " Hello, κάπου σε ξέρω εσένα από που είσαι;" Ασε μας Χριστιανέ μου δεν με ξέρεις.
Επιμένει αυτός....κάπου σε ξέρω πες μου που πήγες σχολείο; Λέω τι βάζεις στοίχημα ότι δεν μ έχεις ξαναδεί!!
Οχι σε ξέρω , το χαβά του!
Είμαι από μια πόλη που τη λένε Thessaloniki στην Ελλάδα και εκεί πήγα σχολείο!! (πάρτα)
Ελλάδα λέει αυτή που είναι δίπλα στην Ιταλία;; (έχει κ άλλη Ανα γειά σου! ξεφορτώσου μας!
Κοιτούσε το ποτό του μετά....Στα έλεγα εγώ έπρεπε να έχω βάλει στοίχημα τι χαζολαός Θεέ μου!

Ηπια το ποτάκι μου κι η Μαριάννα το...χυμό της και βγαίνουμε έξω να πάμε να ξεραθούμε επιτέλους και απέξω στέκεται μια αντροπαρέα. Παθαίνει ντελίριο η δικιά μου μαμά μου λέει ο ένας από αυτούς είναι ο ....τάδε! Σιγά μη θυμηθώ τι όνομα είπε. Ο ποιός λέω;;; Ο αυτός μου λέει και έχει πάθει μια ταραχή!
Ποιός είναι αυτός βρε παιδάκι μου....Ο πρωταγωνιστής λέει του How i met your mother! Δεν την ήξερα τότε τη σειρά, τώρα τη βλέπω κ εννοούσε τον μελαχροινό τον Τεντ.
Ωραία λέω τι να κάνουμε τώρα....Θα πάω λέει να του μιλήσω! Αλλο κι αυτό....Μιλάμε είναι πολύ συνεσταλμένη και εδώ δεν μιλάει αν δεν της απευθύνεις το λόγο (πως είμαι εγώ; καμία σχέση!)
Λέω πλάκα κάνει....Μπα δεν έκανε! Πήγε καρφί του είπε τι του είπε, έρχεται πίσω απογοητευμένη....το αρνείται λέει ότι είναι αυτός αλλά εγώ είμαι σίγουρη! Μου είπε ότι δεν είναι αυτός για να με ξεφορτωθεί....
Φανταστείτε δηλαδή τι θα γίνει αν νομίσει ότι συναντάμε και το Λήο

3η ημέρα Woodbury Outlet και μόνο!

Θα μου πείτε χαράμισες μια ολόκληρη μέρα γι αυτό;;; Ναι το έκανα και μάλιστα στην αρχή του ταξιδιού ενώ το είχα σκοπό προς το τέλος διότι η βαλίτσα δεν είχε εμφανιστεί ΑΚΟΜΑ οπότε είχα λεφτά για ξόδεμα! Κάπου στα 100 ευρώ για κάθε μέρα χαμένης βαλίτσας το άτομο δικαιολογούσε η ασφάλεια...να τ αφήσω να χαθούν;; Αφού θα ψώνιζα που θα ψώνιζα...
Οπότε άλλαξα το πρόγραμμα και από τον κεντρικό σταθμό λεωφορείων ξεκινήσαμε για το εκπτωτικό χωριό. Ήταν άλλωστε στην τιμή της κάρτας που είχαμε αγοράσει.
Δεν έχω να γράψω πολλά γι αυτή τη μέρα (περίεργο) ήταν μια όμορφη διαδρομή, είδαμε και λίγο τα σπιτάκια του Νιου Τζέρσευ -με δυσκολία γιατί έχουν χτίσει μαντρότοιχους στην άκρη του δρόμου αλλά ότι φαινόταν ήταν όμορφο και θύμιζε αμερικάνικη ταινία! (και αυτό)
Το εκπτωτικό χωριό έχει πολλαααααά καταστήματα από φίρμες και πολύ καλές προσφορές πλην όμως είναι καλύτερα για αντρικό ντύσιμο, κάζουαλ κλπ και όχι τόσο γυναικείο εκτός αν είσαι δικηγορίνα ή ντύνεσαι με αυστηρό office look dior, chanel και πολλά άλλα συναφή. Πήρα όμως ωραιότατη βαλίτσα για να βάλουμε μέσα τα καινούργια, ένα πολύ ωραίο δερμάτινο μπουφανάκι Guess με 65 δολάρια και αρκετά δωράκια. Από το μεσημέρι και μετά θυμάμαι ότι ένιωθα απίστευτη κούραση, δεν άντεχα να δω άλλο μαγαζί πια δεν το έχω και πολύ με τα ψώνια, δεν μου αρέσει να τριγυρίζω ώρες και να βλέπω τα πάντα. Εκεί βέβαια έπρεπε να εκμεταλλευτούμε όσο μπορούσαμε το μέρος οπότε το τερματίσαμε....Μέχρι το μεσημέρι που ήρθε το μήνυμα από το σπιτονοικοκύρη ότι επιτέλους ήρθε η βαλίτσα! Οπότε ότι ψωνίζουμε από δω κ έπειτα βγαίνει αυστηρά από την τσέπη μας.
Θυμάμαι πως γυρίσαμε και απλά φάγαμε κάπου στη γειτονιά και πέσαμε για ύπνο με σκοπό την άλλη μέρα να ξεκινήσουμε από νωρίς για την πιο μεγάλη μέρα του ταξιδιού που είχε τα πιο όμορφα αξιοθέατα και το βράδυ αγώνα Nba !!! είχα βρει εισητήρια από ένα retail site για ένα παιχνίδι των NY Knicks με τους Milwaukee Bucks και τον Giannis που μόλις τότε είχε αρχίσει τη φρενήρη του άνοδο και θα είχαμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε από κοντά!
Εγώ που έχω μεγαλώσει με το Γκάλη, το Γιαννάκη , το Φιλίππου και τ άλλα τα παιδιά....ένιωθα τουλάχιστον ανατριχίλα στη σκέψη ότι θα διαβώ το μέγιστο Madison Square Garden....

Μόνο που τα πράγματα θα εξελίσσονταν κάπως διαφορετικά και τα γεγονότα θα μας ανάγκαζαν να αναθεωρήσουμε έστω και μερικώς τις επιθυμίες μας.....

4η ημέρα Empire State Building-Κρουαζιέρα-Νότιο Μανχάταν-Madison Square Garden και......το ατύχημα της Μαριάννας

Δεν ξέρω αν φταίει το τζετ λαγκ ή η ανυπομονησία για να ξεκινήσει η κάθε μέρα πάντως το μάτι άνοιγε από τις 6 και δεν είχαμε ύπνο με τίποτα. Αυτό είχε το καλό ότι μέχρι τις 8 είμαστε στο δρόμο και δεν συναντήσαμε ουρές πουθενά.
Η μέρα άρχισε πάλι από το μίνι μάρκετ όπου πήγα να πάρω τον καφέ μου και να καπνίσω πριν ανέβω πάλι σπίτι, στη γωνία όμως πριν φτάσω είχε ασυνήθιστη κίνηση για τόσο νωρίς...Δύο μεγάλα φορτηγά με συρόμενα είχαν σχεδόν κλείσει το δρόμο και υπήρχε πυρετός εργασιών. Ρώτησα τον ιδιοκτήτη του μάρκετ τι συμβαίνει και μου απάντησε κάποιο σετ για γύρισμα ετοιμάζουν δεν είναι τίποτα!
Απλά, καθημερινά πράγματα που συναντάς στη γειτονιά σου στη Νέα Υόρκη, δεν είναι και τίποτα
Τελειώσαμε το πρωινό μας και μέχρι τις 8.30 είχαμε ήδη φτάσει έξω από το Empire State και περιμέναμε ν ανοίξει! Δεν περιμέναμε σχεδόν καθόλου και στις 9 φύγαμε με το ασανσέρ σφαίρα κατευθείαν επάνω.
Τώρα τι να πω και τι να περιγράψω...Τα έχουν γράψει και άλλοι πολλοί εδώ μέσα και το συναίσθημα της πρώτης φοράς το γνωρίζουν όλοι όσοι το βίωσαν...Την πρώτη φορά που βλέπεις κάτι από πολύ ψηλά...Το δέος που σε κυριεύει είτε αντικρίζεις φύση, είτε νερό ή μια αχανή μητρόπολη όπως στην προκειμένη.

Panoramic!

Κρέμασα τα χέρια έξω από τα πλέγματα για να τη βγάλω αυτή! Ιλιγγος!

Δυστυχώς δεν έχουμε μια πολύ καλή φωτογραφική μηχανή για να έχω τις απίθανες φωτογραφίες που έχουν οι φίλοι εδώ μέσα αλλά φοβάμαι πως ακόμα κ αν αποκτήσω μία, θα πέσει στο λάθος άνθρωπο...Δεν μου αρέσει καθόλου προτιμώ να τραβούν οι άλλοι τις φωτογραφίες και γω να χαζεύω το τοπίο κι όσες βλέπετε που είναι κάπως καλύτερες δεν τις έχω τραβήξει εγώ!

Η μικρή χοροπηδούσε από τη χαρά της. Λέει κάποια στιγμή...Δεν το πιστεύω! Δεν είμαι ούτε 20 χρονών ακόμη και έχω έρθει Νέα Υόρκη!! Πόσο θα ταξιδέψω!!
Άρχισαν οι δηλώσεις!
Πρόσεχε τι δηλώνεις της λέω μην πάθεις σαν εμένα....Σας παραπέμπω στην Ιστορία μου για το Αμβούργο και τι έπαθα εγώ όταν δήλωνα στα 19 μου ότι θα ταξιδεύω ασταμάτητα (εντάξει δεν έκανα και λίγα αλλά με...αρκετή χρονοκαθυστέρηση!)
Κατεβήκαμε ενθουσιασμένες και συνεχίσαμε με το hop on hop off bus για το Battery park από όπου θα παίρναμε την κρουαζιέρα για το Άγαλμα της Ελευθερίας και τη βόλτα στο Hudson River.
Δυστυχώς έκανα λάθος και δεν κατεβήκαμε στο Ellis Island και χάσαμε ένα τόσο σπουδαίο μουσείο.

Battery Park

Ellis Island .Το είδαμε από μακριά...

Να κι η Ελευθερίτσα!

Τι να λέμε τώρα...

Αναμαλλιασμένες

Μετά σουλουπωθήκαμε

Στο μεταξύ ο καιρός στη Νέα Υόρκη πάσχει από σοβαρά ψυχολογικά...Σε μία μέρα ζεις και τις 4 εποχές! Κυριολεκτικά μπορεί να βρεθείς από κουκουλωμένος μέχρι να θες να βγάλεις το πετσί σου από τη ζέστη! Και συνήθως τη ρίχνει και μια μπόρα μην τυχόν και ξεχαστείς και χαλαρώσεις...Στο δε Νότιο Μανχάταν έχουν ένα ....βαρδάρη που θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια όταν μου έλεγαν όλοι να βάλω πέτρες στην τσέπη για να μη με πάρει ο αέρας τόσο αδύνατη που ήμουν! (μπούλινγκ)

Μας γύρισαν πίσω πάλι στo Battery Park κι από κει περπατήσαμε προς τη Wall Street να δούμε και το Ναό του χρήματος.
Αυτό που έχει η Νέα Υόρκη και σ όποια γωνιά βρεθείς το περιβάλλον σου μοιάζει οικείο....που όλα είναι από τη μια πρωτόγνωρα κι από την άλλη σα να έχεις ξαναβρεθεί εκεί δείχνει και το πόσο αμερικανιά έχει η ζωή μας επηρεασμένη από σειρές, κινηματογράφο κλπ.
Φυσικά η ενέργεια αυτή καθεαυτή της πόλης είναι απίστευτη. Συνδυάζει τόσες πολλές διαφορετικές καταστάσεις, ανθρώπους, κουλτούρα και θέαμα, χρήμα και φτώχεια, χρηματιστές και άστεγους, ομορφιά μέσα στην ασχήμια, η μητρόπολη του καπιταλισμού αλλά και η μαγεία μιας πόλης υπερπροβεβλημένης, που στο μυαλό είναι εκείνη η εικόνα με τους ατμούς να βγαίνουν από τους υπονόμους ανάμεσα στις ασφυκτικές από την κίνηση τεράστιες λεωφόρους. Η πραγματικότητα δεν είναι ούτε στο ελάχιστο υποδεέστερη!
Όταν ονειρεύεσαι κάτι για πολύ καιρό πάντα ελοχεύει ο κίνδυνος να έχεις μεγαλοποιήσει τις καταστάσεις στο μυαλό σου . Στην προκειμένη μάλλον η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία! Ο,τι κι αν συναντούσα ήταν ακόμη πιο μεγάλο, διαφορετικό, πιο ενδιαφέρον και υπέροχο από ότι είχα ήδη τολμήσει να φανταστώ. Πιθανώς σε άλλους να μην αρέσει. Εγώ είμαι και παιδί της πόλης. Αυτό που σίγουρα δε γίνεται να πεις είναι ότι είναι βαρετή!! Θα πέσει πάνω σου το ....Empire να σε πλακώσει

Εδώ φιάχνεται το χρήμα το καλό!

Περπατήσαμε αρκετά εκεί γύρω χαζεύαμε και τους κοστουμάτους που έβγαιναν για διάλειμμα στα καλά καφέ και εστιατόρια που υπάρχουν τριγύρω κάπου στο δρόμο συναντήσαμε και αυτό...

I do!!! (εγώ σαν τη χίπισσα στο μεταξύ...)

Empire State check.... Manhattan Skyline cruise check.....Wall street check! Πολύ γεμάτη μέρα και νιώθαμε πολύ μα πάρα πολύ ωραία με όλα όσα βλέπαμε.
Είχε μεσημεριάσει κ αποφασίσαμε να πάμε προς κέντρο στην Times Square και να τσιμπήσουμε κάτι στο Hard Rock Cafe που ήθελε η μικρή να μπούμε μέσα για να βγάλει φωτογραφίες και να να είμαστε κοντά στο Madison γιατί στις 7,30 ξεκινούσε ο αγώνας NY Knicks-Milwaukee Bucks κ ανυπομονούσαμε και γι αυτό!

Πήραμε μετρό και βγήκαμε στην T.S. ακριβώς απέναντι βρίσκεται το Hard Rock Cafe. Μπαίνουμε μέσα και κατεβαίνουμε τα πρώτα σκαλιά και γλιστράει κάπως με τ αθλητικά εγώ κρατήθηκα δύο φορές από την κουπαστή για να μην πέσω.
Ακριβώς στον απέναντι τοίχο είχαν κρεμασμένη μια μεγάλη εντυπωσιακή κιθάρα και η Μαριάννα στάθηκε στο σκαλί για να το φωτογραφίσει. Στραβοπάτησε, γλίστρησε στα σκαλιά έπεσε κ από κει και μετά είναι όλα στο κεφάλι μου ένα θολό τοπίο. Θυμάμαι τα ουρλιαχτά της, τον κόσμο που μαζεύτηκε, έπιανε το πόδι της και σφάδαζε από τον πόνο. Δεν ξέρω πόσα λεπτά μείναμε έτσι εγώ φώναζα κάποιος να φέρει πάγο αλλά δεν ερχόταν κανείς.
Σε μερικά λεπτά που φάνηκαν αιώνας της πέρασε ο οξύς πόνος και με άφησε να δω το πόδι, το πέλμα είχε πρηστεί και κρεμόταν περίεργα! Μόλις σταμάτησε να κλαίει μας είπαν αν μπορούμε να φύγουμε από τα σκαλιά γιατί εμποδίζαμε την είσοδο στους πελάτες!!!
Την σήκωσαν κάποιοι και την πήγαν λίγο πιο πέρα μη τους χαλάει και τη μόστρα....Στο μεταξύ ούτε ένα ποτήρι νερό έφεραν στο παιδί. Μια καλή γυναίκα που ήταν ή καθαρίστρια ή κάτι τέτοιο να ναι καλά όπου είναι πήγε κι έφερε πάγο τον βάλαμε στο πόδι και κάπως ανακουφίστηκε. Σε λίγο φάνηκε κάποιος υπεύθυνος ο οποίος πήρε τα στοιχεία μας και κάτι μου έλεγε για ασφάλειες αλλά είχα θολώσει τόσο που ήταν αδύνατο να καταλάβω. Πήρε και το τηλέφωνό μου και είπε θα με καλέσει αργότερα και μου είπε αν θέλω να καλέσει ασθενοφόρο. Εν τω μεταξύ ακριβώς απέξω ήταν το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Απάντησα πως επειδή είμαι ξένη και δεν γνωρίζω τα δικαιώματά μου προτιμώ να πάω στην αστυνομία για να καταγραφεί το περιστατικό και να πάρουμε το ασθενοφόρο από εκεί.
Προσπάθησε να με αποτρέψει αλλά μουλάρωσα...
Έφυγε και το επόμενο λεπτό έστειλε 4-5 άτομα και άλλαξαν αμέσως όλες τις αντιολισθητικές ταινίες στα σκαλιά....Δυστυχώς δεν είχα την ψυχραιμία να σηκώσω το κινητό μου και να τραβήξω μια φωτογραφία, ένα βίντεο κάτι!!

Μόλις συνήλθε λίγο το παιδί, τη στήριξα και στο ένα πόδι κούτσα την πήγα μόνη μου ως απέναντι....δεν ήρθε κανείς από αυτούς να βοηθήσει.
Μπήκα στο τμήμα και τους είπα τι συνέβη. Μου είπαν καλά κάνατε και ήρθατε εδώ θα καταγράψουμε το περιστατικό και στο μεταξύ κάλεσαν και ασθενοφόρο αλλά μας είπαν ότι θα περιμένουμε αρκετά γιατί είχαν έλλειψη! (να τα λέμε κ αυτά που γκρινιάζουμε για το ΕΚΑΒ!!)
Έβαλαν τη μικρή και κάθισε και έφεραν έξτρα καρέκλα να στηρίζει το πόδι της το οποίο δεν πονούσε πια αλλά είχε πρηστεί άσχημα και είχε μελανιάσει, δεν έδειχνε καθόλου καλά.
Τους είπα τι συνέβη και για την αντιμετώπισή τους, μετά και τις ταινίες που άλλαζαν αλαφιασμένοι και το σχόλιου του αστυνομικού ήταν....Sue the bastards!! (μήνυσε τους τους μπάσταρδους).
Το ασθενοφόρο άργησε πολύ, πάρα πολύ , πάνω από 1 ώρα στην οποία η μικρή έκλαιγε ασταμάτητα και μονολογούσε, όχι επειδή πονούσε πια αλλά από το σοκ κι από τη σκέψη ότι αν το πόδι είχε σπάσει το ταξίδι τελείωνε άδοξα.
Εγώ της έλεγα πάψε να δούμε πρώτα τι θα πουν οι γιατροί και μετά θα δούμε τα υπόλοιπα....Ο αστυνομικός είχε κατασυγκινηθεί και της έλεγε Don't cry love its ok....κι αυτή έκλαιγε περισσότερο!

Στο μεταξύ πιάσαμε και κουβέντα γιατί δουλειά δεν είχαν και λέω μα τόσο ήσυχα είναι εδώ....και λέει που και που καμιά μικροκλοπή (ως γνωστό κάποτε η T.S.ήταν ειδικά το βράδυ άβατη από τους εμπόρους ναρκωτικούς, τους νταβατζήδες κλπ).....και να σου μπαίνει κυρία με καροτσάκι κ μωρό....μου έκλεψαν το πορτοφόλι λέει έξω στην πλατεία...ξεκινάει το όργανο να γράφει το περιστατικό και τη ρωτάει πως έγινε...Να λέει αυτή πήγα μπροστά από το καρότσι να δω το μωρό και άφησα το πορτοφόλι μου στην θήκη πίσω στο καρότσι κ όταν γύρισα δεν το βρήκα!! Δηλαδή συγνώμη μανδάμ....που βρίσκεστε γνωρίζετε;; στην Times Square είσαστε κι όχι στο μικρό σπίτι στο λιβάδι να πετάτε χαρταετό!!!
Περίμενε να το ξαναβρεί κιόλας!!! Εγώ για να δει το διαβατήριό μου ο αστυνομικός κόντεψα να ξεβρακωθώ μπροστά του! Κρυφό πορτοφόλι μέσα από τα ρούχα και μέσα από το παντελόνι....βέβαια το είπε κ αυτός και πολύ καλά κάνετε!!

Ήρθε και το ρημαδοασθενοφόρο κάποτε, είδαν οι τραυματιοφορείς το πόδι και λένε πιθανότατα δεν έχει σπάσει αλλά σίγουρα θέλει ακτινογραφία οπότε σας πάμε νοσοκομείο. Της μπαντάρουν το πόδι, τοποθετούν νάρθηκα και τη φορτώνουν κανονικά με φορείο , εγώ φυσικά μαζί συνοδός μπαίνει κι η σειρήνα ιου ιου και αρχίζει το σόου!!
Εγώ να προσπαθώ να μιλήσω στο τηλέφωνο με την ασφάλεια για να μου δώσουν οδηγίες τι πρέπει να κάνω. Δίνω τα στοιχεία, γράφουν κι αυτοί το νοσοκομείο που θα μας πήγαιναν Lenox Hill Hospital λεγόταν (ιδιωτικό βέβαια για Αμερική μιλάμε) η δε Μαριάννα να έχει πάθει ντελίριο. Εκλαιγε με λυγμούς μαμάκα μου πάει το χάσαμε το ταξίδι, πάψε παιδάκι μου να δούμε πρώτα τι θα μας πουν να λέω εγώ, κλάμα αυτή εγώ είμαι νέα να λέει θα ξανάρθω εσύ μια ζωή το είχες όνειρο θα προλάβεις να ξαναέρθεις (τι να της πεις τώρα που ήταν και τραυματίας!!), βρε πάψε της λέω κάτι προλάβαμε και είδαμε άσε που είδες ασθενοφόρο από μέσα εσύ όπως τις ταινίες ποιός άλλος έχει τέτοια εμπειρία;; Αλλά δεν πείστηκε....Της θυμίζω ότι το ταξίδι μας ήρθε ουρανοκατέβατο με λεφτά που δεν τα δουλέψαμε...ακόμα κι αν το έσπασες λέω θα πάμε όπου είναι να πάμε με ταξί και θα τα δούμε απέξω και τέλος! Ε κάπως παρηγορήθηκε μέχρι να φτάσουμε.
Εν τω μεταξύ ο τραυματιοφορέας έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια με μας. Τι γελάς του λέω....Μου φαίνεται πολύ αστεία η γλώσσα σας!! Σουρεάλ!

Φτάνουμε και στο νοσοκομείο. Περνάει το φορείο από τους διαδρόμους για να μας πάει στα επείγοντα. 5 στερο λέμε...Χλίδα, καθαριότητα κάτι σαν το Greys' Anatomy χωρίς τους ανάλογους γιατρούς όμως....Οι φάτσες ήταν κάτι από Ινδία, από Πακιστάν δε ξέρω τι πάντως σε ταινία δεν θα πρωταγωνιστούσαν! Ούτε καν Bollywood.
Εγώ έκανα πάντως μια πρώτη σκέψη μπαίνοντας....ποιός ξέρει με τι κοστούμι θα φύγουμε από δω!!
Έδωσα τα στοιχεία σε μια νοσοκόμα για την εισαγωγή και φόρεσαν στη μικρή κατευθείαν μάσκα σαν αυτές που δίνουν τώρα για τον κορωναιό. Στην απορία μου για ποιό λόγο πρέπει να φορέσει μάσκα ασθενής με ορθοπεδικό θέμα απάντησαν ότι είναι πρωτόκολλο του νοσοκομείου για όλους τους ασθενείς προερχόμενους από μη Αμερικάνικη χώρα καθότι εκείνο το διάστημα ήταν σε έξαρση ο ΄Εμπολα! (Τελικά όλο και κάποιος ιός θα μας ταλαιπωρεί)

Εντάξει λογικό το βρίσκω από Ελλάδα είμαστε, δυό τσιγάρα δρόμος η Αφρική μπορεί και να μεταδίδαμε τον Έμπολα στη Νέα Υόρκη! Χώρια που εγώ δεν ήταν απαραίτητο να φορέσω μάσκα αποκλειστικά και μόνο ο ασθενής....
Μας έβαλαν σε δωμάτιο εντατικής και περιμέναμε το γιατρό

Νάτη η γλυκούλα μου

Αυτή είναι και η μόνη φωτό που την έχω από το ατύχημα, νευρίαζε να την τραβάω και με τα δίκια της εδώ που τα λέμε....

Ηρθαν και δύο γιατροί, πήραν πλήρες ιστορικό, την εξέτασαν και την έστειλαν για ακτινογραφία...Τα νέα ήταν σχετικά καλά..Δεν υπήρχε σπάσιμο. ωστόσο το διάστρεμμα ήταν άσχημο και συνέστησαν να μείνει κλινήρης με τακτικές εφαρμογές πάγου για καμιά βδομάδα!! Γέλασαν κι οι ουρανοξύστες!
Άιντε να σταματήσει το κλάμα τώρα....Τους εξήγησα ότι...μεταξύ άλλων έπρεπε να ταξιδέψουμε και προς την Ελλάδα! Ποιός θα την κουβαλάει; Θα μας έβρισκαν πατερίτσες είπαν....πάλι καλά!
Και μετά φτάσαμε στο υπέροχο ζήτημα του λογαριασμού....με παρέπεμψαν στο διοικητικό τμήμα να βγάλω άκρη. Εκεί με ενημέρωσαν πως δεν κάνουν δεκτές τις ταξιδιωτικές ασφάλειες! Λαμπρά....και τώρα τι;
1300 δολάρια το σύνολο!! Έβαλα τα γέλια....πόσο;;;;; 1300 για μια εξέταση και μια ακτινογραφία;; Είναι λέει τιμή πόρτας! Ο,τι κι αν έχεις αφού μπήκες στο νοσοκομείο και εξετάστηκες τόσο θα δώσεις.
με ρωτούν αν έχω Social Security Number....Δεν είμαι αμερικανίδα υπήκοος χρυσή μου. ΑΜΚΑ έχω! το θέλεις;;
Μου λένε ότι μπορώ να πληρώσω με πιστωτική κάρτα αν το επιθυμώ. Ξαναγελάω....και τι όριο νομίζετε ότι έχω που θα περάσετε εσείς 1300 δολάρια και γω θα πρέπει να ζήσω και στη Νέα Υόρκη μέχρι να φύγω;; Δεν έβγαινε άκρη....
Πήραν τα χαρτιά τους και πήγαν σε ένα γραφείο να συζητήσουν με το αφεντικό....Εμείς περιμέναμε εκεί στο δωμάτιο...
Κανά μισάωρο μετά βγήκαν και μου είπαν ότι μπορώ να τους αφήσω αν θέλω τη διεύθυνσή μου στην Ελλάδα και να μου στείλουν εκεί το τιμολόγιο για να τους κάνω έμβασμα.....Ευτυχώς που έχουν τελειώσει το Χάρβαρντ και έχουν τέτοιες φαεινές ιδέες
Μάλλον κατάλαβαν και οι ίδιοι τη μπούρδα που είπαν και σε λίγο μου ανακοίνωσαν ότι τελικά θα δεχθούν την ταξιδιωτική ασφάλεια και αφού μας έδωσαν μερικά παυσίπονα είμαστε ελεύθερες να φύγουμε. Περιμέναμε και λίγη ώρα ακόμη μέχρι να βρουν τις κατάλληλες πατερίτσες...είναι και ντερέκι το κοριτσάκι μου και η αλήθεια είναι ότι μας έδωσαν πολύ καλό πράγμα και έχουμε σώσει κάποιους φίλους έκτοτε που τσακίστηκαν και θα έτρεχαν να βγάλουν άκρη με τον ΕΟΠΥΥ.
Έτσι λοιπόν βγήκαμε από κει χωρίς να δώσουμε μία, μας κάλεσαν και ταξί να μας πάει σπίτι!
Μπαίνοντας στο ταξί κοιτάζω την ώρα ήταν 7 παρά....της λέω Μαριάννα πάθαμε τι πάθαμε σήμερα και μετά όλο αυτό το ζόρι θες να τον πω να μας πάει ως το γήπεδο και ας κάτσουμε έστω δέκα λεπτά, ίσα να πάρουμε τη γεύση. Θέλω μου λέει! Δεν πονούσε πια και με τις πατερίτσες το πήγαινε σιγά σιγά.
Φτάνουμε στο Madison Square Garden είχε και αρκετό κόσμο εκείνη την ώρα γιατί κόντευε να ξεκινήσει το παιχνίδι, μας βλέπουν οι υπάλληλοι του γηπέδου που στηθήκαμε στην ουρά και μας κάνουν νόημα. Περνάμε από το πλάι μας ανοίγουν και πριβέ ασανσέρ και μας οδηγούν κατευθείαν στις θέσεις μας σε χρόνο dt!! Τις επόμενες ημέρες θα καταλαβαίναμε πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι οι Αμερικανοί σε ανάλογες καταστάσεις κινητικών δυσκολιών.
Τη δεδομένη στιγμή είμασταν απλά έκπληκτες που φτάσαμε τόσο εύκολα!
Πήραμε και 2 χοτ ντογκ από το κυλικείο γιατί είχαμε μείνει όλη μέρα νηστικές και ξεκίνησε το ματς...

Γηπεδάρα όμως, γιγαντοοθόνες παντού ,όπου και να καθόσουν έβλεπες τα πάντα. Οι θέσεις μας ήταν τέρμα Θεού , τις είχα βρει κοψοχρονιά στο StubHub περίπου 20 δολάρια η μία αλλά αν δεν είμασταν ακόμα τόσο μουδιασμένες από τα γεγονότα πιστεύω θα νιώθαμε ακόμα μεγαλύτερο δέος.

Νάτος κι ο Γιάνναρος έτοιμος να σουτάρει!

Είχε και τέτοια στο time out!

Σέλφι ταλαιπωρίας....φαίνεται λίγο και η πατερίτσα!

Άντεξε ένα ολόκληρο ημίχρονο η γλυκούλα μου πριν πάρουμε ένα ταξί να πάμε σπίτι και να ξαπλώσει.

Πριν φύγουμε όμως...σήκωσα τη σημαία και ήταν αρκετοί αυτοί που περίμεναν έξω να δουν τον Giannis!

Βάλαμε πάγο στο πόδι μετά το μπάνιο και ψόφια από την κούραση και όσα πέρασε αποκοιμήθηκε αμέσως . Εγώ μίλησα για το ατύχημα με έναν καλό φίλο που ζει στο Σικάγο και εκείνος με το δικηγόρο του , μου είπαν πως αν θέλω μπορώ να κάνω μήνυση με καλές πιθανότητες για γερή αποζημίωση...ότι παίρνουν πολύ σοβαρά το θέμα του liability στην Αμερική. Ωστόσο αποφάσισα πως δεν είχα χρόνο να χάσω με δικηγόρους και πιθανώς παραστάσεις σε δικαστήρια χωρίς να είμαι βέβαιη ότι μπορώ κιόλας να παρακολουθήσω το ζήτημα από Ελλάδα....Αποφάσισα να αντιπαρέλθω και να συνεχίσουμε το ταξίδι μέρα με τη μέρα ανάλογα με την πορεία της ανάρρωσης της μικρής.

5η μέρα Κούτσα-κούτσα ότι μπορούμε κάνουμε Upper Manhattan-The Met

Ξύπνησε το καμάρι μου και το πόδι ήταν ακόμη τούμπανο και μωβ....ωστόσο δεν την πονούσε αν δεν το πατούσε και αυτό ήταν καλό σημάδι (έτσι της είπα τουλάχιστον για να την εμψυχώσω!)
Άρχισε να μου λέει και τις χαζές της ιδέες να πάω λέει εγώ παντού μόνη μου όπου είχαμε σκοπό να πάμε μαζί και να βγάζω φωτογραφίες να τις βλέπει το βράδυ.
Της λέω ή μαζί θα πάμε ή εδώ θα μείνουμε και οι δύο να χαζεύουμε τους τοίχους.
Νομίζω της είπα ότι θα πάω μόνη μόνο για ψώνια και θα σου πάρω και σένα πράγματα αλλά αξιοθέατα μόνη δεν θα δω.
Τότε ακόμα δεν υπήρχε και η ευκολία να έχεις απεριόριστα Data στο κινητό και ούτε διέθεταν sim για τους τουρίστες οπότε ιντερνέτ είχες μόνο με wifi. Για το είχα πάντα προετοιμασία από το σπίτι....αλλιώς ρωτώντας πας στην πόλη! Ευτυχώς ειδικά για τη Νέα Υόρκη με τον τρόπο που έχουν αριθμημένους τους δρόμους ακόμα και γω που είμαι ο μάστερ του- δεν ξέρω που είμαι και που βρίσκομαι- ήταν πραγματικά αδύνατο να χαθώ. Είμαι πχ στην 42η και θέλω να πάω στην 43η....Το πολύ πολύ να βρισκόμουν στην 41η επειδή έστριψα λάθος, το έπαιρνα αλλιώς και το έβρισκα! Τέτοια χαρά....

Αυτή θα ήταν και η τελευταία ημέρα που είχαμε δικαίωμα να χρησιμοποιήσουμε το Hop on-off bus οπότε της λέω ντύσου θα πάρουμε το λεωφορείο που περνούσε από τη γειτονιά μας και που μπορείς να είσαι καθιστή. Να πάμε να δούμε από βορρά μεριά και αν δεις ότι το παλεύεις έτσι βλέπουμε και για το ΜΕΤ... τέτοιο μουσείο είναι δυνατόν να μην έχει αναπηρικά καροτσάκια; Θα σε οδηγώ εγώ και θα μπορέσεις να δεις όσα ήθελες. Αν πάλι δεν το αντέχεις παίρνουμε ταξί και γυρίζουμε σπίτι.
Έτσι δισταχτικά ξεκινήσαμε προσέχοντας να μην πατήσει το πόδι....Φυσικά κάθε 3 βήματα κουραζόταν με τις πατερίτσες και σταματούσε....Δεν είχε και το κολάι ακόμη.
Πήραμε το λεωφορείο από την ανάποδη διαδρομή μέχρι την Times Square . Έκανε τη διαδρομή από το East River και περνούσε από το Chrysler Building και το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών.

Chrysler Building
View attachment 297182

Στην Times Square έπρεπε να αλλάξουμε λεωφορείο κι εφόσον κατεβήκαμε πήρα κάτι σοκολατάκια που βρήκα κοντά και μπήκαμε στο Αστυνομικό Τμήμα να ευχαριστήσουμε τους αστυνομικούς που μας βοήθησαν στο ατύχημα (αντίθετα με κάτι άλλους..).
Φυσικά ήταν άλλη βάρδια πλέον αλλά έγραψα ένα σημείωμα με το ευχαριστώ άφησα και τα σοκολατάκια και βγήκα.
Βλέποντας το Hard Rock Cafe απέναντι μου άναψαν τα λαμπάκια! Παίρνω τη μικρή σιγά σιγά και της λέω πάμε....
Μπαίνουμε μέσα και μόλις μας βλέπει ο υπάλληλος από το κατάστημα (έχουν πρώτα το μαγαζί με τά μπλουζάκια κλπ και μετά κατεβαίνεις τα σκαλιά και πας στον κυρίως χώρο στο υπόγειο) του λέω θέλω να μιλήσω με τον υπεύθυνο του καταστήματος....μας οδηγεί μέσω ενός ανελκυστήρα για εμπορεύματα στον κάτω όροφο (όχι που θα κατεβαίναμε σκαλιά με τις πατερίτσες!) καθόμαστε κάπου και σε λίγο έρχεται κάποιος μας συστήνεται ως γενικός διευθυντής, ρωτάει πως είναι η μικρή και τι έγινε αφότου φύγαμε και πως την προηγούμενη έλειπε και τον αντικαθιστούσε κάποιος ωστόσο ενημερώθηκε για το συμβάν και μάλιστα είδαν και το βίντεο από τις κάμερες και κατά τη γνώμη του η μικρή έχασε το βήμα της και έγινε ότι έγινε-όλα αυτά πριν προλάβω να πω σχεδόν κουβέντα, εγώ άλλωστε δεν ισχυρίστηκα ότι για το πέσιμο της μικρής έφταιγε η ...κιθάρα! Προφανώς και η ίδια δεν πρόσεξε όσο έπρεπε αλλά και τα σκαλιά γλιστρούσαν επικίνδυνα.
Του απάντησα λοιπόν πως το πρόβλημά μου δεν είναι να ψάξω ευθύνες ούτε ποιός έφταιγε και παρότι άλλαζαν αλαφιασμένοι τις κορδέλες στα σκαλιά-απάντησε πως αυτό το κάνουν περιοδικά έτσι κι αλλιώς αλλά εφόσον συνέβη κάτι τέτοιο έπρεπε προληπτικά να τις αντικαταστήσουν, διευκρίνισα πως δεν έχω σκοπό να κινηθώ νομικά και πως το θέμα μου είναι κυρίως ηθικό!
Φράκαρε αυτός....μου λέει δηλαδή;
Κάπου εκεί με έπιασε ο οίστρος και το παράπονο της μάνας κι άρχισα να αγορεύω....
Δεν ξέρω λέω κύριέ μου τι κάνετε εσείς εδώ στην Αμερική αλλά από κει που είμαι εγώ όταν ο συνάνθρωπός μας έχει ανάγκη του δίνουμε πρώτα από όλα ένα ποτήρι νερό!! Πως την ώρα που το παιδί χτυπιόταν από τον πόνο δεν ήρθε ούτε ένας από εσάς να δει πως είμαστε και να μας δει σαν ανθρώπους και αντ' αυτού μας ζητήσαν να φύγουμε από τα σκαλιά μην τυχόν και χάσετε κανέναν πελάτη!
Είπα τι είπα και ξεσπάθωσα....αυτός μάλλον ακόμα με θυμάται!
Μόλις ηρέμησα φώναξε το σερβιτόρο και μας έφερε 2 μπουκαλάκια με νερό τι να το κάνουμε τώρα το νερό ρε άνθρωπε;
Μου λέει θαυμάζω το πάθος με το οποίο μιλάς και ζητώ ειλικρινά συγνώμη εκ μέρους του προσωπικού μου και μάλιστα θα τους επιπλήξω σοβαρά...γνωρίζει είπε πολύ καλά την Ελλάδα γιατί κάνει συχνά διακοπές στα ελληνικά νησιά και αγαπάει πολύ τον ελληνικό λαό. Θυμήθηκε και ίτι ελληνική λέξη ήξερε μόνο συρτάκι δεν σηκώθηκε να μας χορέψει!
Στη συνέχεια μου είπε πως το κατάστημα είναι πλήρως ασφαλισμένο για θέματα αστικής ευθύνης και πως η ασφάλειά τους θα αναλάβει να πληρώσει όλα τα έξοδα που κάναμε για τη μικρή (κοίτα να δεις που σκοτώνονται ποιός θα πληρώσει το λογαριασμό!) και πως προσπάθησαν να με πάρουν στο κινητό αλλά δεν απαντούσα...Σιγά μην απαντούσα με τις χρεώσεις που ίσχυαν όταν έβλεπα αριθμό Αμερικής! Μου τα έλεγε ο υπάλληλος που μου πήρε τα στοιχεία την προηγούμενη ημέρα αλλά είχα μυαλό να ακούσω εκείνη την ώρα;;
Του είπα και γω ότι το θέμα ήδη τακτοποιήθηκε με την ταξιδιωτική μου ασφάλεια (αν και οπωσδήποτε θα ήταν καλύτερα να πλήρωναν αυτοί γιατί εγώ είχα και ένα ποσό απαλλαγής...αλλά τι να λέμε τώρα τέτοια ώρα τέτοια λόγια!)
Αφού τα είπαμε κ αυτά μου πρότεινε πως για να επανορθώσει το λάθος του προσωπικού του θα ήταν χαρά του να πηγαίνουμε να τρώμε και να πίνουμε στο κατάστημά του όσες φορές θέλουμε για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας ΔΩΡΕΑΝ! Μου έδωσε και την κάρτα του για να στέλνω μέιλ να κάνω κράτηση ώστε να μας περιμένουν! Και να παραγγέλνετε λέει ότι τραβάει η ψυχή σας! Χαχα
Τον ευχαριστήσαμε και κλείσαμε τραπέζι για την ίδια μέρα το απόγευμα μετά το τουρ μας και αφού το τακτοποίησα και αυτό αλάφρυνα και πήραμε το hop on bus να δούμε το Upper Manhattan.

Και πετυχαίνουμε έναν ξεναγό άλλο πράγμα! Ένας έγχρωμος τύπος σκέτη αποκάλυψη. Πέρα από το φοβερό χιούμορ του, μας έδωσε ένα σωρό πληροφορίες για το πως ζουν στη Νέα Υόρκη, από τα ενοίκια που είναι το σοβαρότερο θέμα τους έως τις νυχτερινές εξόδους καθώς και πληροφορίες για κάθε δεύτερο κτίριο που βλέπαμε. Μας πήγαν γύρω γύρω από το Σέντραλ Πάρκ και τη 5th Avenue μας έδειξε τα κτίρια διαφόρων διασήμων-θυμάμαι αυτό που έμενε ο Τζον Λένον και έμεινε πλέον στη Γιόκο Ονο

Μας ενημέρωσε για την κατάσταση με το ενοικιοστάσιο στη Νέα Υόρκη όπου με απλά λόγια το ενοικιαστήριο κληροδοτείται συνεχώς από προγόνους στους απογόνους τους κι έτσι έχουν φαινόμενα να υπάρχουν ακόμα και στη 5η Λεωφόρο διαμερίσματα που κοστίζουν μόλις 200 δολάρια το μήνα γιατί το συμβόλαιο είναι από τις αρχές του αιώνα!!! Ενώ το ακριβώς δίπλα να κοστίζει μερικές χιλιάδες δολάρια για το ίδιο πράγμα....

Περάσαμε και από το μαγαζί του τρισκατάρατου....

THE TRUMP HOTEL Με κάτι τέτοια θάμπωσε την Μελάνια

΄Ηταν η πρώτη φορά τόσες μέρες που ερχόμασταν σε επαφή με αυτό το κομμάτι της πόλης και είχαμε μείνει άφωνες από την ομορφιά! Τώρα φυσικά μιλάμε για το πιο ακριβό κομμάτι του Μανχάταν....δεν περιμένεις κάτι λιγότερο! Το δρόμοι, τι αρχιτεκτονική, όλες οι ταινίες της ζωής μου μαζεμένες σε μια εικόνα! Κι από την άλλη πλευρά το υπέροχο Σέντραλ Πάρκ το θαυμάζαμε μέσα από το λεωφορείο και προσπαθούσαμε να μη σκεφτόμαστε ότι πλέον ήταν αδύνατο να το περπατήσουμε όπως σκοπεύαμε.
Κάποια στιγμή περάσαμε και από αυτόν!

Κάτσε καλά χώρα πήγες κ ανακάλυψες ρε Χριστόφορε!

Δυστυχώς δεν έχω πολλές φωτογραφίες από κείνη την ημέρα γιατί η μικρή ήταν ακόμα ανόρεχτη και τραβούσα εγώ που δεν το έχω...αργότερα επανήλθε ευτυχώς και ανακτήσαμε την φωτογραφική μας περιουσία.
Το λεωφορείο γύρισε και ανέβηκε προς τα επάνω από το East River κι ο ξεναγός σε τρελά κέφια έπιασε το μουσικοχορευτικό ρεπερτόριο....Γενικά κάθε φορά που περνούσαμε έξω από σπίτι διάσημου μουσικού σταρ τραγουδούσε μια επιτυχία του (με καταπληκτική φωνητική ικανότητα) και μεις μαντεύαμε τον καλλιτέχνη. Εν τω μεταξύ στο λεωφορείο είμαστε εμείς, μια οικογένεια Γάλλων και άπειροι Κινέζοι (μακριά από κορωναιούς.....)
Εννοείται πως εγώ και οι Γάλλοι είχαμε ξεσπαθώσει με τα μουσικά κουίζ,,,οι Κινέζοι στην κοσμάρα τους (αλήθεια συμπαθεί κανένας αυτό το λαό;
Κάποια στιγμή μας δείχνει ένα κτίριο και λέει ποιός γνωρίζει αλήθεια το αφεντικό της ροκ;; και μου κάνει νόημα να μην μιλήσω (με είχε πάρει πρέφα) ενώ αρχίζει να σιγοτραγουδά το Born in the USA ...σηκώνει χέρι Κινεζούλα από παραδίπλα και απαντάει....ο Justin Bieber;; και 10-15 ροκάδες της περιοχής έπεσαν στον Ηστ Ρίβερ να αυτοκτονήσουν! Α ρε καημένε Bruce....σ όλη την υφήλιο είσαι διάσημος, αλλά στην Κίνα δεν έφτασε η χάρη σου!

Ανεβήκαμε πιο ψηλά στο Χάρλεμ και εκεί να ακούσετε ιστορίες που είχε ο τύπος! Μέχρι σε ποιό μπαρ συχνάζει η Τσέλσι η κόρη του Πρώην Προέδρου του Μπιλ -Μόνικα- Κλίντον!
Περάσαμε και από εκκλησίες με τα γκόσπελ και μέχρι τέτοιο μας τραγούδησε-τον αγάπησα ήθελα να τον πάρω μαζί μου!

Να και το διάσημο Apollo Theater

Όταν δε φτάσαμε στο Spanish Harlem και μας έδειξε το κτίριο που ο Carlos Santana έγραψε το ομώνυμο κομμάτι κόντεψα να τσιρίξω από τον ενθουσιασμό μου καθώς είναι από τους αγαπημένους μου αλλά ντράπηκα και κρατήθηκα...
Μας εξήγησε και πως όλα τα κτίρια βάσει νόμου έχουν σίδερα στα παράθυρα των πολυκατοικιών του Χάρλεμ διότι είχαν γίνει πολλά ατυχήματα με παιδάκια που σκαρφάλωναν στα παράθυρα και έπεφταν στο κενό.....

Περάσαμε κι από το πανεπιστήμιο Columbia! Εκεί που φοίτησε ο Barak Obama και από άσημος μαύρος έγινε Πρόεδρος της Αμερικής! Αυτό λέει είναι το Αμερικάνικο Όνειρο!!
Εκείνη τη στιγμή το λεωφορείο ήταν σταματημένο σε κόκκινο φανάρι κι ένας νεαρός έγχρωμος φοιτητής διέσχιζε το δρόμο....Τον βλέπετε λέει ο φανταστικός ξεναγός αυτόν τον τύπο; Αυτός μπορεί αύριο να είναι Πρόεδρος της Αμερικής!! Ενα ολόκληρο λεωφορείο έστρεψε κάμερες, κινητά και ότι άλλο είχε (πόσοι συμφωνούν ότι οι Κινέζοι είναι πιο χαζοί κι από τους Αμερικάνους και το καημένο το παλικάρι κοιτούσε απορημένο (κλάψαμε από τα γέλια με την έκφρασή του)
Με βαρδιά καρδιά τερματίσαμε την ξενάγηση και εν μέσω χειροκροτημάτων και γερών τιπς (χαλάλι του) αφήσαμε το λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε κούτσα κούτσα και στράτα στρατούλα προς το ΜΕΤ. ¨Ηταν ήδη αργά το μεσημέρι και υπέθεσα ότι δεν θα είχε τον κόσμο που μαζεύει τα πρωινά.

Οι περισσότεροι έβγαιναν εκείνη την ώρα μόνο εμείς φτάσαμε αργάμισι....

Ξέχασα να αναφέρω και πως το λίγο που περπατούσαμε στο δρόμο με την πατερίτσα ήταν αδύνατο να κάνουμε 2 βήματα!!! Οι πάντες σταματούσαν να τη ρωτήσουν αν είναι καλά, τι έπαθε, Oh what a lovely girl, how awful is that, και ένα σωρό τέτοια συμπαθητικά αφήστε που όταν τελικά μπήκαμε στο μετρό σηκώθηκε το μισό βαγόνι για να καθίσουμε!!! Τέτοια ευαισθησία λέμε....ποιά απρόσωπη μεγαλούπολη και μπαρούφες;; Εγώ ένιωθα σαν το χωριό μου! Σε λίγο θα λέγαμε καλημέρα με τα μικρά μας ονόματα....
Ομοίως με το που μπήκαμε στο ΤΗΕ ΜΕΤ, έφεραν κατευθείαν αναπηρικό καροτσάκι, στρώθηκε η καλή σου κυρία και εγώ πήγα ταμείο. Τα ΑΜΕΑ μου λεν είναι δωρεάν....και κούτρα! Εγώ πλήρωσα το ότι έχετε ευχαρίστηση όπως έλεγε η ταμπέλα πίσω και έδωσα 10 δολάρια μη μας πουν και τσίπηδες....(Στην πρόσφατη κοπή της πίτας όπου γνώρισα τη γλυκύτατη @thalia tsif με ενημέρωσε ότι ήδη από το 2017 καταργήθηκε αυτή η διευκόλυνση και πλέον πληρώνουν κανονικά όλοι την τιμή πόρτας)
Κι έτσι ξεκίνησε η περιήγηση στο διάσημο μουσείο τύπου εγώ σπρώχνω καροτσάκι ενώ κάποιος ευφάνταστος είχε τοποθετήσει μοκέτα σε διαδρόμους με επικλινή διάταξη με αποτέλεσμα να κάνω μπράτσα για να τσουλήσει το καροτσάκι. Έβγαλα μπουφάν και πουλόβερ γιατί είχα σκάσει κι έμεινα με το κοντομάνικο, τα ρούχα τα είχε η Μαριάννα πάνω στα πόδια της κι έτσι δε φαινόταν ότι το πόδι είναι μπανταρισμένο-ο κόσμος έμενε με την εντύπωση ότι το παιδί ήταν ανάπηρο!! Κι είχαμε εκδηλώσεις απείρου κάλλους για το pity girl! Κυρίες προχωρημένης ηλικίας (μερικές τις είχε ξεχάσει ο χάρος) την κοίταζαν και δάκρυζαν από συμπόνοια κάνοντας και τους ανάλογους μορφασμούς! Άλλοι τη ρωτούσαν τι έπαθε, άλλοι της χάιδευαν τα μαλλιά όταν περνούσε από κοντά τους .Τι να πρωτοθυμηθώ....
Στο μεταξύ το pity girl έβγαζε όλα τα απωθημένα της στη δόλια μάνα....του στυλ έλα πήγαινέ με πιο κοντά να βγάλω φωτογραφία, όχι τόσο κοντά λίγο πιο πίσω να κεντράρω,καλά δε βλέπεις ότι είσαι πιο δεξιά από τον πίνακα; στο κέντρο πήγαινε....και έλεγα μέσα μου δώσε τόπο στην οργή γιατί αν υψώσεις καμιά φωνή εδώ μέσα με όλους αυτούς που ράγισε η καρδιά τους να τη βλέπουν στο αναπηρικό καρότσι με βλέπω εμένα στο αυτόφωρο της Νέας Υόρκης παρέα με τα ντόπια πρεζόνια και τη Μαριάννα σε foster family....(πλάκα κάνω ευτυχώς ήταν ήδη ενήλικη!).

Να και μερικά από τα εκθέματα που τράβηξε το καμάρι μου

Η φουκαριάρα η μάνα της....

Κάπου έχω και τον πίνακα που με τραβολογούσε θα τον βρω που θα πάει και θα τον ανεβάσω σε δεύτερο χρόνο...

Τον βρήκα! Με φαρίν λακτέ και...Van Gogh την μεγάλωσα τι νομίζετε

Γενικά είδαμε όλη την πινακοθήκη λόγω της αδυναμίας της μικρής στους ζωγράφους. Ο Van Gogh έχει εκπληκτικές δημιουργίες, επίσης είδαμε όλη την εντυπωσιακή Αιγυπτιακή Πτέρυγα, την Ελληνική φυσικά και την Ρωμαική καθώς και αυτή της Ωκεανίας. Δεν το λες και λίγο....
Βγήκαμε έξω και σωριάστηκα στα σκαλιά από την κούραση...η Μαριάννα ήταν μια χαρά και ορεξάτη!
Επιστρέψαμε στην Times Square και πήγαμε κατευθείαν για φαγητό στο Hard Rock Cafe!
Μας είχαν στρώσει σ ένα από τα καλύτερα τραπέζια τους και μας περίμεναν....μας έφεραν το μενού και πέσαμε με τα μούτρα στη μελέτη ενώ μας ρώτησαν αν θέλουμε να ξεκινήσουμε με ένα απεριτίφ! Απεριτίφ; σοβαρά τώρα;;;; Φέρε και από αυτό!
Δεν ξέρω τι τους έσουρε όλους ο διευθυντής πάντως ήταν από πάνω μας μέσα στα χαμόγελα...μας έδωσαν και το wifi και ιντερνετιαστήκαμε με την άνεσή μας!

Παραγγείλαμε και αυτό

Αλλά μην τα βλέπετε έτσι θελκτικά....πραγματικά τίποτα δεν τρωγόταν. Ακόμη και το λάχανο άγευστο ήταν. Πήραμε και επιδόρπιο κι αυτό για τα σκουπίδια....άλλη μια μέρα φάγαμε εκεί και τους χαιρετήσαμε...ούτε για τσάμπα άξιζε! Απλά απολαύσαμε την πριγκιπική περιποίηση (ε ρε κάτι μηνύσεις που έπρεπε να πέσουν!!! )

Παρήγγειλα και το εσπρεσάκι μου μετά το φαγητό γιατί επέμειναν κιόλας...έναν καφέ δεν θα τον πιείτε; Ε θα τον πιούμε πως δεν τα τον πιούμε! Δε χαλάμε χατήρια...
Τους άφησα και tip (δεν έφταιγαν τα παιδιά για το δικό μας ζόρι)
Και πήραμε το δρόμο για το σπίτι να τη βάλω κι αυτή τη δόλια να ξαπλώσει που οι οδηγίες των γιατρών ήταν να είναι οριζόντια ένα 7μερο και μεις μόνο σε μαραθώνιο με ένα πόδι δε τη στείλαμε να τρέξει!
Περιέργως το πόδι πήγαινε καλά...Αυτά συμβαίνουν όταν είσαι 20 χρονών και φρεσκαδούρα. Αν το είχα πάθει εγώ αντί γι αυτήν , ακόμα θα κούτσαινα.
Για να λέμε του στραβου το δίκιο η κακομοίρα έκανε πολύ υπομονή...είμαι σίγουρη πως υπήρχαν ώρες που δεν άντεχε αλλά έκανε υπομονή για να μη μου χαλάσει και μένα το πρόγραμμα. Γιατί η περιγραφή μου την αδικεί κάπως...ότι είναι λίγο κλαψιάρα είναι δηλαδή αλλά μόνο επειδή είναι ευαίσθητη κ όχι γκρινιάρα! Δεν γκρίνιαξε στιγμή από την ώρα που βγήκαμε στους δρόμους κι αυτό είναι τεράστιο προσόν όταν ταξιδεύεις! (Ούτε εγώ το έχω στο βαθμό που θα έπρεπε το ομολογώ!)

Το βράδυ μέσα στο σπίτι δεν περνούσε και εύκολα...Με τη διαφορά της ώρας στην Ελλάδα ήταν αργά τη νύχτα οπότε δεν έβρισκα κανέναν να κουβεντιάσω, θυμάμαι ότι άκουγα μουσική με τα ακουστικά και σκεφτόμουν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε τις επόμενες 2 ημέρες που ο καιρός προέβλεπε βροχές και ξανά βροχές με τα τουλούμια.

5η ημέρα έριχνε καρέκλες όλη μέρα!

Όπως αναμενόταν και λέει και ο τίτλος ξυπνήσαμε με καταιγίδες. Τώρα πως θα έβρισκε λύση η εξίσωση βροχή με πατερίτσα και αξιοθέατα...εδώ σας θέλω! ΄Ετσι κ αλλιώς για πολλά περπατήματα δεν είμασταν οπότε είπαμε γι αρχή να πάμε για μπραντς -ναι είχαμε και στο χωριό μας μπραντς
σ ένα brunchάδικο να το πω; πως να το πω;;; (όπως λέμε μπουγατσατζίδικο που είχε διαβάσει η μικρή ότι ήταν πολύ trendy στο Νιου Γιορκ!
Κάπου στο κέντρο ήταν πάντως και φάγαμε κάτι γλυκατζούρες pan cakes με σιρόπια Maple εγώ πάνω από ένα δεν μπόρεσα να φάω

Ορίστε φαίνεται και η βροχή έξω μη νομίζετε ότι σας λέω ψέματα

Άφησα τη μικρή μέσα να τρώει και βγήκα έξω να καπνίσω με τον καφέ μου (το έχω κόψει πια εδώ και χρόνια) ,σε λιγάκι με πλησιάζει ένας ψηλολέλεκας μαύρος και μου κάνει τράκα τσιγάρο. Του δίνω και μου λέει να σου κάνω παρέα, από που είσαι; Λέω Ελλάδα αλλά δεν την ήξερε....Τέλος πάντων αφού τον κατατόπισα προς τα που πέφτει χωροταξικά...Ευρώπη μεριά, λίγο αριστερά από την Τουρκία όπως έρχεσαι λίγο δεξιά από την Ιταλία ας πούμε ότι κατάλαβε...
Μου λέει μου αρέσεις πολύ αλλά είμαι άστεγος! Κοιμάμαι στο πάρκο Ε ρε κάτι κατακτήσεις που έχω στη Νέα Υόρκη Άσε λέω δε γίνεται, από εκεί που είμαι ουρά κάνουν οι άστεγοι για ένα μου βλέμμα....και έτσι έφυγε απογοητευμένος που χάθηκε η ευκαιρία να στεγάσουμε τον έρωτά μας σε ένα χαρτόκουτο στο Σέντραλ Πάρκ
Όταν μπήκα μέσα τα έλεγα στην κόρη μου και με κορόιδευε...λέει τόσους χρηματιστές είδαμε στη Wall Str. στον άστεγο γυάλισες;; Ε τι να κάνω έχω σκουριάσει τελευταίως....χαχαχα

Πήραμε και μερικά περίτεχνα cup cakes πακέτο για το σπίτι και μπήκαμε σε ταξάκι να δούμε μερικά πολυκαταστήματα.
Φτάσαμε στην 6η οδό στο TJ MAXX από όπου πήρα ένα φανταστικό παλτουδάκι σχεδιαστή σε τιμή ξεφτίλα που το φοράω ακόμη και από κει είπαμε να δούμε το Macy΄s που βέβαια είναι πανάκριβο απλά μπήκα και βγήκα....η μικρή στα ψώνια καθόταν κάπου και γω της έφερνα ότι ήθελε να δει.
Ευτυχώς οι πωλήτριες ήταν πολύ εξυπηρετικές μόλις έβλεπαν τις πατερίτσες την έβαζαν να καθίσει και να μη ταλαιπωρείται.
Εκεί παραδίπλα ήταν και το κατάστημα της Victoria Secret αααα δε θέλω χαζά σχόλια! Οι πρόσφατες κατακτήσεις μου, έστελναν το μήνυμα ξεκάθαρα- έπρεπε να βελτιώσω το στυλ μου! Μέσα-έξω.
Τι ήταν αυτό στο μεταξύ. 3-4 όροφοι ΜΟΝΟ εσώρουχα. Και γεμάτο γυναίκες, πολλές γυναίκες...Αρκετοί άντρες, σύζυγοι, σύντροφοι κλπ κλπ ότι είχε η κάθε μία...περίμεναν υπομονετικά (ώρες) σε κάτι ωραίους βελούδινους καναπέδες...Εκεί...πάρκαρα και τη Μαριάννα να κάνω τις βόλτες μου με την ησυχία μου.
Πολύ ακριβά όμως ρε παιδιά...θα μου πείτε έτσι είναι τα γούστα πληρώνονται! Ήταν και γεμάτο τουρίστριες το κατάστημα...έβλεπα τις Γαλλίδες να έχουν στα καλάθια δέκα δέκα τα σετ και γω με το ζόρι είχα διαλέξει ένα (λόγω τιμών όχι ότι δεν μου άρεσαν βέβαια) Με τα πολλά βρήκα και κάτι ακόμα από τις προσφορές και πήγα ταμείο. Ένα από αυτά που μου άρεσαν πολύ στην Αμερική ήταν ότι τον πελάτη τον κακομαθαίνουν! Ενώ στην Ελλάδα λόγω κρίσης η εταιρίες έχουν κόψει τα πολλά promotion στην Αμερική ένιωσα όπως στην Ελλάδα το 1999! Πήγαινες ταμείο για ένα πράγμα και σε φόρτωναν με άλλα 5! Κάποια στιγμή αγόρασα ένα μολύβι ματιών της Clinique και στο ταμείο μου έδωσαν νεσεσέρ με κραγιόν, ρουζ, γαλάκτωμα και δεν θυμάμαι τι άλλο (οι κυρίες του φόρουμ μπορούν να καταλάβουν τον ενθουσιασμό μου).
Πήγα να πάρω την κόρη μου να φύγουμε, άφαντη! Σε γκλαμουράτο εσωρουχάδικο ξέχασε κ αυτή τον πόνο της και βγήκε για χάζι! Τελικά σμίξαμε στο νεανικό τμήμα πήραμε και κάτι γι αυτήν και έξω από την πόρτα.
Είχαμε κράτηση για φαγητό στο Hard Rock Cafe και πήγαμε μια τελευταία φορά.

Ροκ σκηνικό έξω από το Hard Rock Cafe. Με σταματάει κοπέλα στο δρόμο βλέποντας τη σακούλα του TJ MAXX. Συγνώμη μου λέει υπάρχει κατάστημα TJMAXX στη Νέα Υόρκη; Λέω ναι φυσικά ψώνισα πριν μερικές ώρες...Ρωτάει αν μπορεί να δει τη διεύθυνση από τη σακούλα και της δείχνω να σημειώσει...Τη ρωτάω από που είσαι κοπελιά και μου λέει εδώ Μανχάταν μένω. Εγώ λέω μένω Ελλάδα και ήξερα ότι έχει κατάστημα στη Νέα Υόρκη πριν έρθω! Με κοιτούσε με το βλέμμα της αγελάδας χαχαχα

Μετά το φαγητό φύγαμε κατευθείαν για Broadway! Είχα κλεισμένα εισιτήρια από Ελλάδα να δούμε το Phantom of the Opera του Andrew Lloyd Webber (40 δολ το άτομο προτελευταία θέση!). Ήταν ψηλά αλλά έβλεπες μια χαρά εξάλλου σημασία είχε να πάρουμε τον αέρα, το κλίμα και την αίσθηση μιας παράστασης Broadway. Εντάξει η μουσική ήταν από άλλο πλανήτη...Όλοι γνωρίζουμε το ομώνυμο κομμάτι αλλά το να το ακούς σε συνδυασμό με την εικόνα ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία.
Τα σκηνικά κλπ ήταν πολύ.....αμερικανιά! Κάποια στιγμή πριν το τέλος του έργου επάνω στη σκηνή είχαν ένα τεράστιο χρυσοποίκιλτο κρεβάτι με ουρανό, βαριά κλινοσκεπάσματα, τεράστιες ανθοστήλες, όλοι οι ηθοποιοί με ρούχα εποχής κ ένας ψεύτικος τίγρης ή ελέφαντας (δεν μπορώ να θυμηθώ)

Times Square by night

H παράσταση τελείωσε στις 22.30 και φύγαμε κατευθείαν σπίτι για ξεκούραση. Ο καιρός έδειχνε ότι την επόμενη θα έστρωνε οπότε είπαμε να δούμε μερικά από τα τελευταία αξιοθέατα αφού σε 2 ημέρες το ταξίδι τελείωνε...

6η & 7η ημέρα Μουσείο Φυσικής Ιστορίας-Γέφυρα Brooklyn-Central Park...και μια μπάντα σκέτη τρέλα!

Το πρωί ψιλοέβρεχε ακόμη και κλασσικά σηκωθήκαμε νωρίς...Είπαμε μέχρι να σταματήσει να πάμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ήταν και νωρίς οπότε προλαβαίναμε πριν γεμίσει με τα παιδάκια από τα σχολεία.
Όντως φτάσαμε με το άνοιγμα και είμασταν μόνες. Πήραμε πάλι αναπηρικό καροτσάκι και το γυρίσαμε με την ησυχία μας. Μου άρεσε κυρίως το τμήμα με τα βαλσαμωμένα ζώα αλλά επειδή είχαμε επισκεφτεί μερικά χρόνια πριν το αντίστοιχο στο Λονδίνο έχω την εντύπωση ότι εκείνο ήταν πιο εντυπωσιακό.

Όταν βγήκαμε από κει ο καιρός είχε βελτιωθεί σημαντικά και βγήκε κι ο ήλιος. Πήραμε το τρένο και σιγά σιγά κατηφορίσαμε προς τη γέφυρα Brooklyn που δεν είχαμε δει. Η μικρή πήγαινε κι αρκετά πιο άνετα, το πόδι ήταν ακόμη πρησμένο αλλά δεν την πονούσε και το πατούσε και λίγο πάντως δεν ήταν τόσο δύσκολη η μετακίνηση όπως πριν.
Έχω μερικές ωραίες φωτογραφίες από την περιοχή

Φυσικά για πολύ περπάτημα δεν είμασταν....Αποφασίσαμε να γυρίσουμε σπίτι νωρίς για να ξεκουράσει η μικρή το πόδι ώστε να βγούμε το βράδυ μια και ήταν η τελευταία βραδιά μας στην πόλη και θέλαμε να δούμε και λίγο νυχτερινή ζωή.
Πήγαμε στο Greenwich Village ...ή απλά Village όπως το λένε οι ντόπιοι. Ναι εκεί που μένει ο Ντι Κάπριο... που δεν είδαμε. και το σπίτι της Κάρι Μπράντσο από το Sex and the City που επίσης δεν είδαμε αλλά με όλα αυτά που συνέβησαν το ότι καταφέραμε τελικά να πάμε όπου πήγαμε ήταν πραγματικά άθλος και θα ήταν αχαριστία να στεναχωρεθώ για το οτιδήποτε άλλο.

Είχα βάλει λοιπόν στο μάτι το Blue Note που είναι από τα πιο παλιά τζαζ club στη Νέα Υόρκη αλλά όταν φτάσαμε είδα την τιμή στην πόρτα και μου κόπηκε ο βήχας....75 δολ το άτομο η είσοδος παρακαλώ! Και έπρεπε να είχαμε κάνει και κράτηση. Οπότε μεταβολή και πίσω. Εκεί τριγύρω είχε ένα σωρό μικρά κλαμπάκια με live μουσική κοντοστεκόμασταν στην είσοδο να ακούσουμε αν μας άρεσε το παίξιμο για να αποφασίσουμε που θα πάμε.

Και δείτε τώρα τι έγινε...Περνάω απέξω από ένα κ ακούω ένα σολάρισμα που μου άρεσε. Μπαίνουμε μέσα-εν τω μεταξύ η Μαριάννα ένιωθε άνετα πια χωρίς την πατερίτσα και τις αφήσαμε σπίτι, με ένα ελαφρό κούτσαβλο το πήγαινε μια χαρά. Κλασσικά μας ρωτάν για την ηλικία της μικρής λέμε δε θα πιεί αλκοόλ παίρνω και γω την ευθύνη και μας καθίζουν σε μπροστινό τραπέζι μπροστά από την πίστα.
Το μαγαζί λεγόταν GROOVE και βρίσκεται στη διεύθυνση 125 MacDougal St. και η μπάντα είναι η Linard΄s Many Moods και νομίζω ακόμα μέχρι σήμερα παίζει εκεί κάθε Πέμπτη βράδυ.
Οι τύποι είναι το άτι άλλο! Παίζουν από Prince μέχρι Michael Jackson τζαμάρουν, τραγουδούν κάνουν stand up comedy τα πάντα όλα.
Δυό τραγούδια μετά σταματούν το σόου και μας χαιρετούν! Welcome ladies where are you from? Greece απαντάω....Αφήνει ο μπασίστας το μπάσο κατεβαίνει από τη σκηνή και με αγκαλιάζει
Πολύ την αγαπάω λέει την Ελλάδα! Η γυναίκα μου είναι Ελληνίδα (που πάω και τους πετυχαίνω όμως!) Ποιά πόλη λέει. Θεσσαλονίκη...Από Καστοριά ήταν η γυναίκα του! Με ρωτάει και πως με λένε...ανεβαίνει πάλι στη σκηνή λέει κάτι στ αυτί του τραγουδιστή και ξεκινάν να τζαμάρουν με το στίχο Εva from Thessaloniki....και επειδή ο τραγουδιστής είναι αδύνατον να προφέρει το Thessaloniki άρχισε να παραφράζει και να τραγουδά Εva from Thessalo-fucking-niki ή Eva from Thessalo something niki....εγώ να έχω γονατίσει από τα γέλια, η κόρη μου κόκκινη από τη ντροπή της...κάντε το εικόνα!
Οι τύποι όμως ήταν απίθανοι γενικά ότι είπαν το απογείωσαν και ειλικρινά δεν ξέρω πως θα γινόταν να είχα κάνει καλύτερη επιλογή από αυτή! Περάσαμε φανταστικά!

'Οταν έφτασε η ώρα να φύγουμε σηκώθηκα από το τραπέζι και διακόπτουν το κομμάτι που έπαιζαν (!) κατέβηκαν από τη σκηνή και μας χαιρέτησαν και μου λέει ο μπασίστας ότι θα έπαιζαν στη Θεσσαλονίκη κάποιους μήνες μετά, μου είπε να σημειώσω το όνομα του γκρουπ και να βρω τη σελίδα τους στο fb ώστε να ενημερωθώ για την ημερομηνία και το χώρο.
Και λες τώρα εσύ σιγά να μην.....Έλα που όντως το παρακολουθούσα και μάλιστα είχα εξιστηρήσει όλο το σκηνικό στην παρέα μου και πράγματι κάποιους μήνες μετά ανακοίνωσαν την εμφάνισή τους και μάλιστα σε μαγαζί της Καλαμαριάς που είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου.
Έκλεισα αμέσως τραπέζι και πήγα με όλη μου την παρέα. Τους είπα θα ξετρελαθείτε είναι απίθανοι οι τύποι αλλά δε νομίζω να με θυμούνται τόσος κόσμος περνάει από εκεί...
Μπαίνουμε μέσα όλη η παρέα (μπορεί να είμαστε και 10 άτομα εκείνο το βράδυ) και ο μπασίστας ήδη έχει ξεκινήσει να παίζει....με το που με βλέπει φωνάζει Evaaaaaa κλασσικά σταματάει το πρόγραμμα και κατεβαίνει να με αγκαλιάσει οι φίλοι μου έχουν πάθει σοκ! Μου λένε καλά τι έκανες στην Αμερική;;; ΄Οπως είπε και η Θεοπούλα στην θεική ατάκα....ΘΡΑΥΣΗ!
¨Επαιξαν απίθανα και στη Θεσσαλονίκη, άρεσαν σε όλους πολύ και περάσαμε και εκείνο το βράδυ πολύ όμορφα.


8η ημέρα Σέντραλ Πάρκ - Rockfeller Center - Aναχώριση

Η επόμενη μέρα ήταν και η τελευταία...Πετούσαμε σχεδόν τα μεσάνυχτα οπότε είχαμε όλη τη μέρα στη διάθεσή μας.
Αφήσαμε για τελευταίο (αλλά όχι ύστατο) το Σέντραλ Πάρκ. Δεδομένης της κατάστασης ένας σοβαρός ποδαρόδρομος ήταν ουτοπική πιθανότητα οπότε πήγαμε απλά σε ένα από τα ωραιότερα σημεία του πάρκου και απολαύσαμε μερικές ώρες με μικρές βόλτες , και την ηρεμία εν μέσω της τρέλας της μεγαλούπολης.

Χαριτωμένο σκιουράκι. Η Μαριάννα ασχολήθηκε ώρες να τα χαζεύει

που και που βγάζω και καμιά καλή φωτό...

έδωσα ρέστα στην καλλιτεχνία λέμε!

Για τελευταία βόλτα στην πόλη πήγαμε εκεί που είχαμε αφήσει εκκρεμότητα....

Rockfeller Center

Ιστορία....

Μπήκαμε και σ ένα καλλυντικάδικο στην Times Square μην ξεχάσουμε κανένα μαγαζί φεύγοντας...και με μισή καρδιά μπήκαμε στο τρένο για να γυρίσουμε σπίτι και να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες!
Χωρίς καμία ήρθαμε....με 2 τιγκαρισμένες φεύγαμε! Τόσο καλά πήγε το shopping...μ αρέσει που κορόιδευα την Αγγλίδα στο immigration control...Παίρνουμε και τις πατερίτσες πακέτο πια εφόσον το κορίτσι περπατούσε αρκετά καλά... και με το τρένο προς Τζαμάικα και από κει το αερότρενο φτάσαμε στο JFK . Στο τέρμιναλ η ουρά για τον έλεγχο ήταν απερίγραπτη...Σαλιγκάρια ο κόσμος!
Λέω Μαριάννα πιάσε τις πατερίτσες και ξεκίνα το κούτσα κούτσα μπας και ξεμπερδέψουμε από δω...
Εννοείται ότι άνοιξαν τα πάντα να περάσουμε! Μας ζήτησαν όμως να βγάλουμε αν γινόταν τις γάζες από το πόδι για να δουν ότι είναι...σκέτο πόδι. Εγώ της έλεγα κάνε ότι πονάς και μη χαμογελάς....και μας ρώτησαν αν θέλουμε ειδικό όχημα να μας πάει στο αεροπλάνο μας. Τους ευχαριστήσαμε και είπαμε όχι θα υποφέρουμε μεν λιγάκι αλλά θα τα καταφέρουμε μονάχες! Οταν ξεκίνησε η επιβίβαση των άλλων εμείς ήδη πίναμε το κρασάκι μας...(ντρέπομαι λίγο το ομολογώ αλλά τόσο πόνο είχε τραβήξει και τόση αγωνία ε το εκμεταλλευτήκαμε λιγάκι στο τέλος...)
Δυστυχώς ξεχάσαμε να τις κρύψουμε επαρκώς στην επιστροφή και όταν φτάσαμε στο Μακεδονία και μας περίμενε η μαμά μου να μας παραλάβει είδε από μακριά τις πατερίτσες και κόντεψε να πάθει διπλό εγκεφαλικό από την τρομάρα της! (φυσικά δεν είχαμε πει τίποτα σε κανέναν από τους δικούς μας στην Ελλάδα για να μην ανησυχήσουν).

Η επιστροφή ήταν μικρός γολγοθάς....2 ώρες καθυστέρηση να φύγει το αεροπλάνο από Νέα Υόρκη....Πάνω από το Ατατούρκ κάναμε τουλάχιστον μία ώρα κύκλους γιατί είχε λέει εναέρια κίνηση! Κι άλλη μία ώρα τουλάχιστον στο έδαφος να περιμένουμε να βρουν θέση για να παρκάρει το αεροπλάνο!!! Κοντέψαμε να χάσουμε την ανταπόκριση για Θεσσαλονίκη κι όταν την προλάβαμε με την ψυχή στο στόμα η πρώτη σκέψη που έκανα μόλις απογειώθηκε το αεροπλάνο ήταν σιγά μην ήρθαν κ οι βαλίτσες με αυτή την πτήση! Για την ιστορία τις παραλάβαμε την επόμενη μέρα το πρωί!
Εγώ δηλαδή σ αυτό το ταξίδι ποτέ δεν έφτασα παρέα με τη βαλίτσα μου!!
Απλά όταν προσγειωθήκαμε ένιωθα τόσο ζόμπι και έπρεπε να κάνω και δήλωση απώλειας ΞΑΝΑ!
(και όλα αυτά χωρίς να έχω καπνίσει για 20 σχεδόν ώρες)

Συμπέρασμα....Η Woldnomads ξηλώθηκε για την πάρτη μας....πλήρωσε 1300 δολάρια στο νοσοκομείο για το ατύχημα της μικρής. 400 ευρώ δικαιούμαστε εμείς από την καθυστέρηση της βαλίτσας μας κατά την άφιξη για 48 ώρες-μου αφαίρεσαν την απαλλαγή 70€ των ιατρικών και μου κατέθεσαν 320 στο λογαριασμό...καθόλου άσχημα! (η διαδικασία αρκετά απλή και αφελής κατά τη γνώμη μου)
Το αστείο είναι πως μερικούς μήνες μετά ασφάλισα με το όνομά μου μια φίλη η οποία ταξίδευε κι αυτή με την Turkish και επίσης της έχασαν τη βαλίτσα....και ξανά μανά αίτημα για αποζημίωση! Δηλαδή καταντάει γελοίο....Γι αυτό και στο τελευταίο μου ταξίδι είχα χειραποσκευή και γλύτωσα από αυτά.

Θα ήθελα να γράψω έναν απολογισμό για το ταξίδι αυτό αλλά μου είναι αρκετά δύσκολο. Είναι από μόνο του πολύ ξεχωριστό τόσο λόγω προορισμού όσο και εξαιτίας όλων αυτών που περιγράφω αλλά κυρίως γιατί ήταν ένα ταξίδι που έκανα με την κόρη μου μόνο οι δυό μας (έχουμε κάνει αρκετά μαζί αλλά με άλλους φίλους ή μαζί και με τον γιό μου ) και πιστεύω ότι και οι δύο θα το θυμόμαστε για πάντα με ιδιαίτερο τρόπο όσα άλλα ταξίδια κι αν προκύψουν.

Άλλωστε Νέα Υόρκη είναι αυτή; Να μην ξαναπάμε;;;

proti fora sto n.y. me liges imeres kai me atixima - sxedon ta eidate ola, sigxaritiria gia tis perigrafes na eiste panta kala,,,signomi den mou epitrepei sxolio sta ellinika

 

[katkats]

proti fora sto n.y. me liges imeres kai me atixima - sxedon ta eidate ola, sigxaritiria gia tis perigrafes na eiste panta kala,,,signomi den mou epitrepei sxolio sta ellinika

Σύμφωνα με τους όρους του φόρουμ που αποδέχθηκες κατά την εγγραφή σου: Απαγορεύονται τα ΚΕΦΑΛΑΙΑ και τα greeklish, στον τίτλο του μηνύματος αλλά και στο περιεχόμενό του. Παρακαλώ μην γράψεις ξανά greeklish. Τέτοια μηνύματα διαγράφονται.

 

[Borealis]

Σύμφωνα με τους όρους του φόρουμ που αποδέχθηκες κατά την εγγραφή σου: Απαγορεύονται τα ΚΕΦΑΛΑΙΑ και τα greeklish, στον τίτλο του μηνύματος αλλά και στο περιεχόμενό του. Παρακαλώ μην γράψεις ξανά greeklish. Τέτοια μηνύματα διαγράφονται.

Είχα πάντα την απορία αν προκειμένου να αποφύγει τα γκρηκγκλις, μπορεί κάποιος να γράψει αγγλικά?

 

[katkats]

Είχα πάντα την απορία αν προκειμένου να αποφύγει τα γκρηκγκλις, μπορεί κάποιος να γράψει αγγλικά?

Ναι μπορεί.

 

[KIKI]

Καλογραμμένη απολαυστική ιστορία για αγαπημένη πόλη.
Μπραβο Εύα!

 

[evaT]

Καλογραμμένη απολαυστική ιστορία για αγαπημένη πόλη.
Μπραβο Εύα!

Ευχαριστώ Κική μου. Την ξαναδιάβασα και γω με αφορμή το διαγωνισμό, πραγματικά ήταν ένα ταξίδι που συνέβησαν τα πάντα...το συζητήσαμε και με την κόρη μου, μετά τόσα χρόνια, εκείνη πια είναι μπλεγμένη με καριέρα, το δικό της πια σπιτικό, πόσο πολύτιμη μας έχει μείνει η ανάμνηση, μάνα και κόρη μαζί στο πρώτο τόσοοοο μεγάλο ταξίδι και για τις δυό μας.

 

[ΡΕΝ]

καλημέρα σας! μια απορία για Νέα Υόρκη...με το ιντερνετ τι κάνατε? πήρατε κάρτα απο εκεί? για μια φίλη ρωτάω, διότι gps πώς θα το χειρίζεται?

 

[Hayate]

καλημέρα σας! μια απορία για Νέα Υόρκη...με το ιντερνετ τι κάνατε? πήρατε κάρτα απο εκεί? για μια φίλη ρωτάω, διότι gps πώς θα το χειρίζεται?

Gps κατεβάζεις offline maps στο maps.me για παράδειγμα ώστε να έχεις gps χωρίς ίντερνετ...Για ίντερνετ πας σε ένα κατάστημα κάποιας τηλεφωνικής εταιρίας και διαλέγεις ένα πακέτο που σου αρέσει και σε βολευει.Εχουν γραφτει αρκετά εδώ μέσα, μπορείς να ανατρέξεις σε σχετικό θέμα internet και αμερική κάτι τετοιο

 

[χριστίναα95]

καλημέρα σας! μια απορία για Νέα Υόρκη...με το ιντερνετ τι κάνατε? πήρατε κάρτα απο εκεί? για μια φίλη ρωτάω, διότι gps πώς θα το χειρίζεται?

Εκτός από τις (σωστές) λύσης που πρότειναν αποπάνω, να κοιτάξει αν το κινητο της είναι συμβατό με esim και αν είναι να κατεβάσει την εφαρμογή airaloo ή κάποια αντίστοιχη. ΠΡόκειται για ηλεκτρονική sim που μπορείς να αγοράσεις δεδομένα για το κινητό σου.