Γιαννης Σαρτο
Member
- Μηνύματα
- 133
- Likes
- 1.116
- Επόμενο Ταξίδι
- Χαβάη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Μαγαδασκάρη
Περιεχόμενα
Επισκεφτείτε και το blog μου αν θέλετε
Νέα Υόρκη
Η Νέα Υόρκη ίσως να είναι η πιο διάσημη πόλη του πλανήτη μας. Δεν υπάρχει πιστεύω ενήλικας άνθρωπος στον κόσμο όλο σε οποιαδήποτε χώρα και ήπειρο που να αγνοεί την υπαρξή της. Ένας από τους λόγους για αυτό σίγουρα είναι το ότι αποτέλεσε διαχρονικά το κινηματογραφικό πλατό άπειρων ταινιών και σειρών που έχουμε όλοι μας καταναλώσει σε κάποια φάση της ζωής μας. (από Τα Φιλαράκια και το Sex and the City -εστιάζω όντως σε αυτές που κυριάρχησαν στην δική μου νιότη- μέχρι τον Ταξιτζή του Σκορτζέσε ή το Μανχάταν του Woody Allen). Συχνά ακούμε ότι πλέον ζούμε σε ένα κόσμο με πολλές υπερδυνάμεις και όχι μία, η Αμερική πάντως παραμένει αδιαμφισβήτητα η πολιτιστική κυρίαρχος με όλο το πλανήτη να υιοθετεί και να μιμείται trends, ρούχα και εκφράσεις και τη NY να παίζει εξέχοντα ρόλο στο διήγημα που συνοδεύει την παντοδυναμία της συνολικά.
Μυθοποιήθηκε, δοξάστηκε ασταμάτητα, ξεχώρισε και γι’ αυτό πιθανότατα και στοχοποιήθηκε και από τρομοκράτες το 2001, για όλα όσα συμβόλιζε για τις ΗΠΑ παρότι επρόκειτο για ένα αστικό κέντρο σχετικά νεαρής ηλικίας σε μία νεαρή χώρα.
Είχα λοιπόν την ευκαιρία να περάσω συνολικά αρκετές βδομάδες εκεί σε διάφορες επισκέψεις σε δικούς μου ανθρώπους από το 2015 μέχρι το 2023. Όντας μόνιμος κάτοικος Αγγλίας με διευκόλυνε αρκετά μιας και υπάρχουν πολλές αεροπορικές εταιρείες που πραγματοποιούν το δρομολόγιο σε ανταγωνιστηκές τιμές.
Η πρώτη μου γνωριμία πάντως με την συγκεκριμένη πόλη ήταν το 2012.
Οι νεώτεροι μπορεί να μην το γνωρίζουν αλλά μέχρι to 2010 για να πάει έλληνας πολίτης στις ΗΠΑ ακόμα και για ταξίδι αναψυχής έπρεπε πρώτα να εξασφαλίσει τουριστική visa για την οποία ήταν απαραίτητο ραντεβού στην αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα για μία μάλλον παράταιρη συνέντευξη. Μόνο όταν οι έλληνες υπήκοοι απαλλάχθηκαν από την χρονοβόρα διαδικασία (που την αντικατέστησε μία άλλη σαφώς απλότερη online), πήραν αέρα τα πανιά μας και οργανώσαμε αυτό το ταξίδι με έναν συμφοιτητή μου και μία πρώτη μου ξαδέρφη. Ως βορειοελλαδίτες, δεν είχαμε την υπομονή να ακολουθήσουμε την όλη σειρά των βημάτων όπως είχε πριν.
Κοιταζοντας σήμερα τις φωτογραφίες μας από αυτή μας την εξόρμηση διαπιστώνω ότι παραμένουν (για εμένα) εντυπωσιακές. Μου είναι όμως δύσκολο να προσδιορίσω τι ακριβώς πήρα από αυτό το πρώτο μου ταξίδι αλλά και τι ήλπιζα εν τέλει να πάρω,
Με κάθε ειλικρίνια, νομίζω ότι σε εκείνη την ηλικία ήθελα να φτάσω μέχρι εκεί χωρίς να ξέρω συγκεκριμένα το γιατί. Ήταν σαν να ήθελα να εντυπωσιάσω τον εαυτό μου, ότι δες, το έκανα και αυτό! Είναι ίσως και μία βαθύτερη ανασφάλεια και νευρικότητα που κρύβεται πίσω από κάθε ταξίδι που κάνουμε, να πείσουμε τον εαυτό μας ότι κάνουμε ενδιαφέροντα πράγματα με τον χρόνο μας και στοιβάζουμε εμπειρίες που μας αξίζουν στη ζωή μας.
Το μειονέκτημα αυτών των πρώτων διακοπών μας ήταν ότι ήμασταν αρκετά άγουροι και μάλλον όχι αρκετά εύποροι ταξιδιώτες για να απολαύσουμε όσα η πόλη έχει να προσφέρει στο μέγιστο. Αυτά δεν είναι μόνο τα μουσεία, η κρουαζιέρα με θέα το manhattan ή ανάμειξη με τους ντόπιους αλλά χωρίς αμφιβολία και η κατανάλωση κάθε είδους. Θυμάμαι ότι μείναμε σε οικονομικό hostel στην times square (που λογικά δεν θα υπάρχει πλεόν). Τα youth hostel με τα δωμάτια τους που παραπέμπουν σε στρατώνες ήταν μονόδρομος και μάλλον επιθυμητός σε εκείνη τη φάση μιας και τότε υπήρχε ακόμα ο αυθορμητισμός μέσα μου να γνωρίσω ξένο κόσμο στον κοιτώνα που σου δίνανε ένα κρεβάτι και να κάνω νέους «διεθνείς» φίλους. Αγοράζαμε τρόφιμα από το σουπερ μάρκετ, συνήθως ψητά κοτόπουλα. Τομείς όπως η γαστρονομία αλλά και η πολιτιστική ζωή ( θέατρα, συναυλίες ) ήταν απλά εκτός του budget μας αλλά και μάλλον αδιάφορα σε εμάς εκείνη την εποχή (28 χρονών) με την ακόμα υπο ανάπτυξη προσωπικότητα που τότε είχαμε. Ταυτόχρονα ήμασταν μάλλον πολύ ψαρωμένοι για νεανικές κρεπάλεις σε μία ξένη χώρα, όχι ότι ήμασταν τίποτα party animals στα φοιτητικά μας χρόνια…μάλλον το ακριβώς αντίθετο.
Euston square 2012
2012
Υπήρχε κυρίως το συστατικό της ευφορίας του να παρευρεθείς και εσύ σε μία καθημερινότητα που τόσο έχεις συνηθίσει να βλέπεις στην τηλεόραση, να δοκιμάσεις να χρησιμοποιήσεις τα αγγλικά σου με έναν γηγενή ομιλιττη, να πεις » i am from Greece» και να περιμένεις να δεις τι θα σου πουν και πόσο μετράει αυτή η πληροφορία για τον συνομιλητή σου, να δοκιμάσεις πράγματά που εν τέλει δεν είναι τόσο εξωπραγματικά ή ιδιαίτερα ( burgers, cupcakes και άλλα τέτοια που δεν είναι και η πεμτουσία της παγκόσμιας μαγειρικής τέχνης). Η μόδα που πιθηκίζεις στις χώρες σου φίλε μου, εδώ λοιπόν είναι η πατρίδα της. Θυμάμαι έφηβος να έχω φανελάκια nike από ομάδες του nba ( πανάκριβα ) ενώ ποτέ δεν μου αρεσε το μπάσκετ και μάλλον κολυμπούσα σε αυτά λόγω της ταπεινής κορμοστασιάς μου. Αυτή η πρώτη κρούση με έναν κόσμο που γνωρίζουμε μέσω τηλεόρασης εξ αποστάσεως και όλο αυτό το τεράστιο της αμερικής σε όλα της ( αμάξια, κατασκευές, υποδομές, δρόμοι, πλήθοι κλπ κλπ) σίγουρα θαμπώνει και σε γεμίζει αδρεναλίνη. Επίσης δίνει στον Έλληνα μία πρώτη γεύση από αυτό που ονομάζουμε πολυπολιτισμικότητα, κάτι που ήταν πολύ πιο περιορισμένο το 2012 στην Ελλάδα.
2012
Σε μεγαλύτερη ηλικία και ειδικά όταν μου δόθηκε η πολυτέλεια του χρόνου, έχοντας πλεόν δικά μου πρόσωπα που ζούνε εκεί για να με φιλοξενήσουν, θέλησα να γνωρίσω λίγο καλύτερα την αμερικάνικη πραγματικότητα, να ζήσω τη καθημερινότητα της πόλης, να φάω αυτά που τρώνε, να παρατηρήσω συνήθειες και να τους γνωρίσω λίγο περισσότερο.
2012
Αρχικά όμως λίγα λόγια για τις τυπικές λεπτομέρειες και κάποια βασικά αξιοθέατα….
Aεροδρόμεια: Λογικά θα προσγειωθείτε σε ένα από τα βασικά τρία ( JFK, LaGuardia, Newark), όλα τους εντελώς διεκπεραιωτικά. Οι αερομεταφορές εδώ μοιάζουν κάτι το καθαρά λειτουργικό. Το δίκτυο των τρένων δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένο ή δημοφιλές, η χώρα είναι τεράστια οπότε το αεροπλάνο είναι η αναμενόμενη πολυφορεμένη λύση. Τα JFK και Laguardia βρίσκονται στην ανατολική πλευρά της πόλης ενώ το Νewark βρίσκεται στο Νew jersey πέρα από τον ποταμό Ηudson οπότε τυπικά σε άλλη πολιτεία και εκτός πόλης.
2022
2022
Union square 2022
Union square 2022
Manhattan : Χτισμένο πάνω στην ομώνυμη νήσο, το συγκεκριμένο δημοτικό διαμέρισμα είναι το πιο φημισμένο από τα πέντε της πόλης και αυτό όπου θα βρει κανείς όλα τα κύρια αξιοθέατά της.
Times square: Φωτεινή, θορυβώδης και μόνιμα μες την πολυκοσμία όπως αντίστοιχα και η piccadily circus στο Λονδίνο, η συγκεκριμένη πλατεία εντυπωσιάζει την πρώτη φορά που θα την επισκεφτείς αλλα είναι δύσκολο να παραμείνεις εκει για πολύ ώρα. Οι ίδιοι οι Νεουρκέζοι την αποφεύγουν όσο μπορούν. Επιχειρήσεις προς κάθε κατεύθυνση, πλήθος κόσμου, στούντιο που αναμεταδίδουν live πρωϊνές εκπομπές, τεράστιες όθόνες και billboards με διαφημίσεις όχι μόνο για ταινίες και τηλεοπτικά shows αλλά παραδόξως και για γιατρούς, δικηγόρους και άλλους ιδιωτικούς επαγγελματίες με κατασπρισμένη οδοντοστοιχία, λες και κατεβαίνουν υποψήφιοι δήμαρχοι (η εικόνα δεν είναι κάτι δευτερεύον για τέτοιου είδους επαγγέλματα, κατι που με τα ευρωπαϊκά δεδομένα μοιάζει λίγο επιφανειακό αν όχι και αστείο)
Χιλιάδες άνθρωποι πηγαίνουν σε αυτό το εκθαμβωτικό αλλά ταυτόχρονο αφιλόξενο φορτικό σημείο της πόλης για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου, φαντάζομαι κυρίως από περιέργια και ως εμπειρία της μίας φοράς.
Times square 2022
Times Square 2012
Grant Central train station: Ένας πολύ όμορφος ιστορικός σταθμός τρένων στο ανατολικό Manhattan λίγα οικοδομικά τετράγωνα από την Times Square. Ευρύχωρος και αριστοκρατικός, είναι το καρμικό αντίθετο του σταθμού Λαρίσσης στην Αθήνα. Αποτελεί εθνικό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και η επίσκεψη εκεί αξίζει κυρίως για να απορροφηθείς από την όλη κινηματογραφική αύρα του.
Στην ίδια περιοχή βρίσκεται και το Empire State Building.Το κτίριο στο οποίο κάποτε σκαρφάλωσε ο King Kong είναι ένας από τους υψηλότερους ουρανοξύστες του κόσμου σε μία πόλη γεμμάτη με δαύτους και χαρακτηρίζεται ως «ιστορικός» αν και πρόκειται για κτίριο που ολοκληρώθηκε μόλις το 1931. Όπως και με άλλα αντίστοιχα κτίρια σε διάφορες πόλεις ανά την υφήλειο, έχει εμπορευματοποιηθεί και κάποιος μπορεί να κλείσει εισητίριο για να ανεβεί στον τελευταίο όροφο και να θαυμάσει τη θέα. Με θυμάμαι να το κάνω και εγώ ο ίδιος το 2012 και να αντικρίζω μία πολύ εκτενή πανοραμική εικόνα της μεγαλούπολης. Πολύ πιο όμορφη πάντως και γαλήνια μου φάνηκε η όψη της Νέας Υόρκης ταξιδεύοντας σε ένα καραβάκι στο ποταμό hudson, ειδικά αν ο καιρός είναι καλός.
High Lane στο hells kitchen : Ένα ενδιαφέρον στενόμακρο υπέργειο πάρκο, ουσιαστικά ένας υπερυψωμένος πεζόδρομος με δέντρα και λουλούδια και ωραίες θέες σε πολλά cool graffiti. Παρότι μικρό σε έκταση, έχει τη βαρύτητα του σε μία πανάκριβη μεγαλούπολη όπου κάθε σπιθαμή θα μπορούσε να δωθεί για οικοδομική εκμετάλλευση σε κάποιο ιδιώτη χωρίς καμιά μέριμνα στις όποιες ανάγκες της κοινότητας για χώρους αναψυχής.
Διακοσμητικές φιγούρες σε σταθμούς του μετρό (2022)
Μetropolitan Μuseum: Ένα τεράστιο ίδρυμα αφιερωμένο στον παγκόσμιο πολιτισμό του παρελθόντως αλλά και του παρόντος. Όπως και το Βρεττανικό Μουσείο ή το Λουβρο, εδώ υπάρχουν εκθέματα από όλο το κόσμο, με αναλογικά λίγα περισσότερα από πολιτισμούς ινδιάνων και της Αμερικάνικης Ηπείρου. Αποτελεί το μεγαλύτερο μουσέιο όλης της χώρας. Πέρα από τα πολλά κομμάτια τέχνης, μία ωραία επιπρόσθετη λεπτομέρεια που κράτησα ήταν ολοι αυτοί οι φοιτητές καλών τεχνών να σχεδιάζουν μεθοδικά κάποια από αυτά για τις εργασίες τους.
Metropolitan Museum 2012
Μουσείο 11ης σεπτεμβρίου: Ένα μουσείο εξαιρετικά λυπητερό, κατί αναμενόμενο άλλωστε λόγω του θέματος του. Θυμάμαι τα αμφίσημα συναισθήματα πολλών ελληνων όταν έγινε η συγκεκριμένη τραγωδία. Ήμουν πρωτοετής φοιτητής το 2001 και έδινα μάθημα στη σχολή την επόμενη μέρα. Στο προάυλιο του αμφιθεάτρου καθώς περιμέναμε να εισέρθουμε για την εξέταση, συμφοιτητές μου λέγανε απερίσκεπτα και με μεγάλη ευκολία ατάκες όπως «καλά τους κάνανε τους αμερικανούς» και άλλα τέτοια γραφικά. Όπως με κάθε τραγωδία ή πόλεμο ανά το κόσμο από την εισβολή του Ιράκ μέχρι τους πιο πρόσφατους πολέμους σε Ουκρανία και Γάζα, όταν κάτι δεν συναύδει με την κοσμοθεωρία ή γεωπολιτική οπτική του καθενός τότε υποβαθμίζεται και υποβιβάζεται. Δύσκολα δεν θα συγκινηθεί κανείς όμως όταν εστιάσει στην προσωπική τραγωδία των νεκρών της 11ης Σεπτεμβρίου ή και οποιουδήποτε αθώου θύματος από όλους τους προαναφερούμενους πολέμους. Αυτό φέρει εις πέρας το συγκεκριμένο μουσείο με φωτογραφίες των ανθρώπων που χαθήκανε εκείνη την ημέρα, ιστορίες από την ζωή τους και ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα απο όσα ακολούθησαν της επίθεσης. Εξαιρετικά εμπνευσμένο σαν ιδέα και το υπαίθριο συντριβάνι χτισμένο εκεί όπου στέκονταν κάποτε οι δίδυμοι πύργοι.Το μνημείο φέρει τον τίτλο «reflecting silence» ( «καθρεφτίζοντας την απουσία» σε ελεύθερη μετάφραση) και τα ονόματα των θυμάτων έιναι γραμμένα σε μπρούτζινα τοιχάκια που επενδύουν τον εσωτερικό του συντριβανιού.
Μουσείο 11ης Σεπτεμβρίου, 2021
The Vessel: Μία σχετικά πρόσφατη προσθήκη στο αρχιτεκτονικό τοπίο της πόλης, το κτίριο με τους πολλους διάτρητους οροφους έχει κάνει αίσθηση και το βλέπει κανείς σε όλο και περισσότερα sites και τουριστικούς οδηγούς. Αν και αρχικα το πλάνο ήταν διαφορετικό, πλέον το the Vessel δεν εξυπηρετεί καμία χρήση πέραν την διακοσμητικής. Όταν πηγαίνει κανείς εκεί διαπιστώνει ότι πέραν του ισογείου τα ψηλότερα πατώματα είναι εκτός ορίων για τους επισκέπτες. Ο μακάβριος λόγος είναι ότι αυτό είναι το μέρος το οποίο πολλοί επέλεξαν για να να αυτοκτονήσουν από το 2019 που εγκαινιάστηκε και μετά, μεταξύ των οποίων και ένα 14χρονο αγόρι τον Ιούλιο του 2021.
The Vessel, 2022
Μουσείο Guggenheim: Στο Upper east side και μία ανάσα κυριολεκτικά από το central park βρίσκεται αυτό το πολύ γνωστό μουσείο με το εντυπωσιακό κτίριο σε σχήμα κυλίνδρου. Ψάχνωντας το στιλ της αρχιτεκτονικής του, διαβάζω ότι επρόκειτο για «organic architecture». Όσοι έτυχε να δείτε την ταινία δράσης The International με τον Clive Owen, θα θυμάστε ότι εκεί εξελίσσεται μία πολύ καλογυρισμένη σκηνή καταδίωξης. Εντός του, το μουσείο είναι ενδιαφέρον μα ίσως θα σας φανεί μικρό και με λίγα εκθέματα να κρέμονται στους τοίχους των σπιράλ ορόφων του. Όπως σε κάθε μουσείο σύγχρονης τέχνης πάντως, υπάρχουν και εδώ κομμάτια που θα σε κάνουν να σταθείς και να χαζεύεις για ώρα, ακόμα και αν δεν αυτοχαρακτηρίζεσαι γνώστης του αντικειμένου.
Μουσείο Guggenheim, 2022
Central Park : Γιγαντιαίο πάρκο στο βορειοανατολικό Manhattan με μία τεχνητή λίμνη στο κέντρο του. Σημαντικός πνεύμωνας της πόλης όπου ο κόσμος πηγαίνει για να αθληθεί, να διαβάσει ένα βιβλίο ή και να φωτογραφηθεί την ημέρα του γάμου του ( στη μία βόλτα μου εκεί είδα τουλάχιστον δύο ζευγάρια να βρίσκονται εκεί για αυτό το λόγο).
Central Park, 2022
LIttle Italy: Μία μικρή γειτονιά στο νότιο Μανχάταν που συνορεύει με τις chinatown και tribecca και που είναι ιδιαίτερα γνωστή για τα εστιατόρια της που διαχειρίζονται επί το πλείστον αμερικανοί ιταλικής καταγωγής. Πρώτη φορά πήγαμε το 2012 ακολουθώντας την συμβουλή οδηγού lonely planet ( iphone δεν είχα τότε) ενώ η δεύτερη επίσκεψη μου ήταν μόλις πρόπερσυ. Η εμπειρία μου και στις δύο περιπτώσεις μου φάνηκε απλά συμπαθητική. Στο εστιατόριο που πήγαμε το 2022 θυμάμαι να υπήρχε ελάχιστος χώρος ανάμεσα στα τραπέζια. Οι πελάτες γευματίζανε για 30-45 λεπτά και άλλοι τους αντικαθιστούσαν με το που σηκώνονταν. Με την Ιταλία να βρίσκεται ακρίβως δίπλα στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται να έρθει κανείς ως εδώ για να δοκιμάσει μία καλή πίτσα ή μακαρονάδα.
Soho 2012
Chelsea 2012
Soho : Στυλάτη περιοχή δίπλα στο κέντρο. Κάποτε αποτελούσε ζώνη εργοστασιων και αποθήκων μέχρι που το 60′ άρχισε η εισροή εκεί καλλιτεχνών και νέων δημιουργικών ανθρώπων. Πλέον αποτελεί ένα μάλλον ατέλειωτο λουσάτο εμπορικό κέντρο, πανέμορφο αλλά και κάπως απλεισίαστο για τους περισσότερους μας.
Wall street – Περίφημος δρόμος με εταιρείες που προσφέρουν τραπεζικές υπηρεσιες και τόπος όπου βρίσκεται το ομώνυμο χρηματιστήριο, ένα από τα σημαντικότερα στο κόσμο. Οπτικά η περιοχή δεν μοιάζει να ξεχωρίζει ιδιαίτερα παρά της σημασία των όσων συμβαίνουν εδώ για την παγκόσμεια οικονομία. H Wall Street στον τουρίστα θα φανεί όχι ακριβώς χαμηλών τόνων, αλλά μάλλον πιο διακριτική από όσα υπονοεί η φήμη της.
ΜΟΜΑ: Μουσείο που θα σε κάνει να ερωτευτείς την τέχνη ακόμα και αν δεν έχεις ιδιαίτερο υπόβαθρο στον τομέα αυτό. Πίνακες από κάποιες από τις πιο εξέχουσες φυσιογνωμίες της ζωγραφικής όπως του Νταλί, της Φρίντα Κάλο, του Βαν Γκογκ, του Ρουσσώ, του Άντι Γουόρχολ και του Ρόυ Λιχτενστειν υπάρχουν εδώ για να τους θαυμάσεις.
ΜΟΜΑ 2022
Μία ωραία απόδραση εντός της μεγαλούπολης εάν ο καιρός είναι ευνοϊκός αποτελεί το δυτικό θαλάσσιο μέτωπο του manhattan που κοιτά προς το new jersey. Εκεί θα βρει κανείς μικρά πάρκα, ποδηλατόδρομους αλλά και αθλητικές εγκαταστάσεις ( μέχρι και γήπεδο μπέιζμπολ είδα ). Στις φώτο μεταξύ άλλων και το τεχνητό πάρκο-νησίδα little island στην περιοχή κοντά στην pier 46.
Little Island 2022
Μουσείο Whitney: ένα ακόμα μουσείο κοντά στην meatpacking district και το west village που φιλοξενεί αμερικάνικη τέχνη των δύο τελευταίων αιώνων. Παρότι μου έχουν μεταφέρει ότι το συγκεκριμένο χαρακτηρίζεται ως folk art museum ( λαογραφικό; ) τα κομμάτια που εγώ αντίκρυσα μου φάνηκαν φτιαγμένα με πιο νεωτεριστικές τεχνικές και σύγχρονο ύφος. Όμορφη και η θέα από τις εξωτερικές βεράντες του μιας και βρίσκεται σε σημείο κοντινό στην δυτική ακτή του manhattan. Ομολογώ ότι θυμάμαι λίγα από την επίσκεψη μου πέραν ότι μου έκανε αρνητική εντύπωση το αρκετά ακριβό εισιτήριο εισόδου. Χρειάστηκε να καταφύγω στις φωτογραφίες που είχα πάρει εκείνη τη μέρα προκειμένου να ανακαλέσω τι ακριβώς υπήρχε εκεί.
Αστόρια: Συνοικία διασημή στην συνείδηση του Έλληνα λόγω της έντονης παρουσίας ομογενών εκεί. Η σημασία ή μάλλον ασημαντότητα της ομογένειας μας είναι κάτι που αξίζει περαιτέρω ανάλυση. Ακόμα θυμάμαι όταν εκλέχτηκε ο Bill Clinton πρωθυπουργός και είχε επιλέξει ως ανώτατο στρατηγικό σύμβουλο τον ελληνικής καταγωγής George Stephanopoulos, τη προβολή που είχαν δώσει σε αυτό οι ειδήσεις στην Ελλάδα και πως υπήρχαν ανταποκρίσεις ακόμα και από το χωριό του νομίζω κάπου στην Άρτα όπου ψήνανε αρνιά για να το γιορτάσουν. Υπήρχε η πεποίθηση σε κάποιους κύκλους ότι τώρα με ‘έλληνα’ στον Λευκό Οίκο πολλά θα λυθούν ως προς το συμφέρον μας. Πάντα υπάρχει η τάση τα ΜΜΕ να ψάχνουν μία ελληνική οπτική σε οτιδήποτε συμβαίνει στο κόσμο και να υιοθετούν μία ελληνοκεντρική προσέγγιση της πραγματικότητας ακόμα και όταν δεν ενδείκνυται. Πάντα κάπου είμαστε μαγικά παρόντες, πάντοτε υπάρχει ένας σπουδαίος έλληνας για τον οποίο πρέπει να μιλήσουμε ακόμα και αν δεν έχει σχέση με το θέμα, λες και δεν θα το δει κανείς αν δεν εμπλέκεται το ελληνικό στοιχείο. Τα παραδείγματα αυτής της πρακτικής άπειρα από πχ τις ελληνικές ρίζες του Σαρκοζί ως την πρώτη και επαναλαμβανόμενη ερώτηση κλειδί σε διεθνείς καταστροφές που προκύπτουν όσο μακρινές και αν αυτές είναι….»υπάρχουν έλληνες ανάμεσα στα θύματα;»). Μεγαλώνοντας στην δεκαετία του 90 και στην προ-ιντερνετική εποχή, η υπερβολή των ελληνικών ενημερωτικών μέσων με έκανε να πιστεύω ότι στην ομογένεια αναλογούσε ένας πολύ πιο κομβικός ρόλος από αυτόν που είχε στα πράγματα, λες και αποφάσεις που θα καθορίσουν πολλά λαμβάνονταν κάτω από το φως κεριών σε τραπέζια ταβέρνων της περιοχής υπό τους ήχους αργού ρεμπέτικου. Η ίδια η κοινότητα περιγράφεται ως μία μάλλον συντηριτική μονάδα εντός των πολλών που συναποτελούν το μωσαϊκό της κοινωνίας των ΗΠΑ. Πολλοί τους είναι ρεπουμπλικανοί και μάλισα υποστηρικτές του τοξικού Trump! Αυτό που έχω να αναφέρω πάντως για τη μέρα που πέρασα εκεί κάνοντας περιπάτους είναι ότι σαν γειτονιά είναι περιποιημένη, καθαρή και ιδιαίτερα ασφαλής σε σχέση με πολλές άλλες στη πόλη και αυτό με έκανε περιέργως περήφανο. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει η Triboro bridge, το μικρό μα όμορφο Socrates Sculpture park και το μεγαλύτερο Astoria Park.
Αστόρια, 2022
Η μηδαμινότητα της Ελλάδας για τους Αμερικανούς έχει να κάνει μάλλον με στοιχεία όπως η απόσταση, οι δημογραφικοί αριθμοί και οι περιορισμένες εμπορικές σχέσεις παρά με κάποια κακεντρέχια της κοινής γνώμης. Λατινοαμερικάνικες χώρες όπως πχ ο Παναμάς στου οποίου στην ετήσια παρέλαση («Panama Day») πήγαμε στο brooklyn το 2022, μοιάζει να κατέχουν πολύ μεγαλύτερο ειδικό βαρος εδώ. Ο κόσμος πάντως όταν ακούει Ελλάδα εύκολα διαπιστώνεις ότι αγαπάει την χώρα και την ιδέα της καλοκαιρινής αγαλίασης που αυτή αντιπροσωπεύει.
Panama Day στο Μπρούκλιν το 2022
Brooklyn: Παλιότερα αποτελούσε αυτόνομη πόλη που σταδιακά επεκτάθηκε και συμπτύχθηκε με την υπόλοιπη Νέα Υόρκη. Τα τελευταία 20 με 25 χρόνια εξελίχθηκε και βελτιώθηκε αισθητά και πλέον αποτελεί ένα άκρως ενδιαφέρον αν και κάπως άνισο τμήμα της πόλης με τις καλές και κακές γειτονιές του.
Τα αξιοθέατα του με την τυπική έννοια του όρου είναι λίγα. Το πιο σημαντικό πρέπει να είναι το Brooklyn museum και δίπλα του το τεράστιο Prospect Park . Αν κάποιος θέλει να παρατηρήσει έναν λαό, που καλύτερο μέρος από τα πάρκα του όπου οι άνθρωποι καταφεύγουν για να χαλαρώσουν και να αναλωθούν στις συνήθειες τους και τα χόμπυ τους. Στην βόρεια πύλη του πάρκου λαμβάνει χώρα το grand army plaza farmer’s market κάθε κυριακή. Επρόκειτο για μία ιδιότυπη λαϊκή όπου ψαγμένοι νεοϋρκέζοι αγοράζουν οργανικά κρέατα, φρούτα και λαχανικά και τυριά από coorperatives που δρουν στα περίχωρα της πόλης αλλά και γειτονικές πολιτείες όπως το Connectican. Εκεί προμηθευτήκαμε και το κιτρινωπό καρπούζι της φωτογραφίας ( » golden» το λένε εδώ και υπάρχει σε διάφορες ποικιλίες) το οποίο ήταν γευστικότατο!
Βrooklyn Ζoo: Εντός του proscect park υπάρχει ένας ζωολογικός κήπος, παραδόξως ελάχιστα γνωστός και διαφημισμένος. Έχω πάει τόσες φορές στο πάρκο για περιπάτους και για τρέξιμο και πραγματικά αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη του. Εντυπωσιακά άγρια και σπάνια ζώα ζούνε εκεί όπως οι πίθηκοι golden lion tamarin και geoffrey’s marmoset ( έψαξα για ελληνικές ονομασίες μα δεν βρήκα) αλλά και πιο γνωστά είδη όπως μία φώκια σε μία υπαίθρια λιμνούλα ή ένα κόκκινο πάντα.
Saving Wildlife and Wild Places - Prospect Park Zoo
Ζωολογικός κήπος του Prospect Park, Brooklyn 2022
Williamsburg Γειτονιά του brooklyn που βλέπει προς το manhattan. Αισθητή η χλιδή και η επίδραση του φαινομένου του gentrification ( «εξευγενισμός» στα Ελληνικά αν και μάλλον δεν έχει ακόμα βρεθεί ο κατάλληλος όρος για την σταδιακή μετάλλαξη πρώην φτωχών συνοικιών σε πλούσια προάστια λόγω ζήτησης ακινήτων και οικονομικής ανάπτυξης). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ναι μεν την συνολική βελτιώση της εικόνας της περιοχής από την άλλη δε τον εκτοπισμό ανθρώπων της εργατικής τάξης που κατοικούσαν σε αυτά και δεν μπορούν να πληρώσουν τα αυξημένα νοίκια. Επειδή στην αμερική οι ταξικές διακρίσεις ταυτίζονται συχνά με τις φυλετικές, στο Williamsburg παρατηρεί κανείς πολύ λιγότερους αφροαμερικανούς από ότι στο υπόλοιπο Brooklyn.Τρίβουν τα χέρια τους οι μεσίτες αν και απαιτούνται λύσεις για μία βιώσιμη ζωή για τους ανθρώπους ταπεινών εισοδημάτων σε τέτοιες μεγαλουπόλεις που σχεδών ποτέ δεν δίνονται.
Brooklyn Bridge: Μία ακόμα ιδιαίτερα φωτογενής γέφυρα που ενώνει το νησί του lower manhattan με το βόρειο και πιο πλούσιο κομμάτι του brooklyn
Η γέφυρα του Brooklyn
Η νεανική πολύχρωμη γειτονιά Buswick του Μπρούκλιν
Γαστρονομία
Μία τόσο τεράστια πόλη είναι λογικό να προσφέρει κάθε τύπου φαγητό για κάθε τσέπη. Υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία επιλογών σε μεξικάνικη και λατινοαμερικάνικη κουζίνα σε αντίθεση με την αγγλία όπου ζω όπου κάθε τρίτο εστιατόριο είναι ινδικό.
Ένα εστιατόριο που ξεχώρισα είναι το μεξικανικο «Claro» στο Μπρούκλιν. Πρόκειτω για επιχείρηση που έχει λάβει το περιβόητο αστέρι michelin. Παρά ταύτα ελάχιστες είναι οι δημοσιευμένες κριτικές στο tripadvisor και παραδόξως καθόλου κολακευτικές. Απογοητευτικές και οι λίγες φωτογραφίες που οι χρήστες έχουν ανεβάσει αλλά το φαγητο κατά τη γνώμη μου θα σας ανταμείψει και με το παραπάνω ( εμείς το έχουμε επισκεφτεί ήδη τρεις φορές)
Μία δεύτερη πρόταση είναι το εβραϊκό deli Katz’s Delicassen. Κάποιοι θα σου το χαρακτηρίσουν και «a New York Institution», τίτλος που πάει να πει ότι επρόκειτω για ένα εστιατόριο ιστορικό και τόσο διαχρονικά δημοφιλές που έχει μετατραπεί σε θεσμό.
Μεγάλες οι ουρές λοιπόν. Οπλιστείτε με υπομονή και ετοιμάστε τις φωτογραφικές σας μηχανές για πολλές φωτογραφίες με τα ογκώδη (και πανάκριβα) sandwich. Αποφύγεται πάντως τις latkas ( μία τηγανήτα από πατάτα που έχω δοκιμάσει και αλλού σε πολύ καλύτερη εκδοχή). Αν και εβραϊκό, το προσωπικό είναι στην ολότητα του Λατινοαμερικανοί.
Μία ακόμα παραφωνία του αστικού τοπίου που μάλλον ξενίζει είναι οι τεράστιες διαφημιστικές ταμπέλες, τα λεγόμενα billboards που διαφημίζουν όχι μόνο τσάντες ή παπούτσια, μα εκκλησίες, γιατρούς και κάθε είδους οργανώσεις. Μακράν οι πιο κακογουστες και συχνές πάντως είναι αυτές που αφορούν δικηγόρους.
Διαφήμιση …ορθοπεδικού στην times square
Μοιάζει λες και το νομικό σύστημα της χώρας να εξαρμονίζεται με την έμφυτη επιθυμία του αμερικανού για το προσωπικό success story και πλουτισμό και έτσι τα δικηγορικά γραφεία διαλέγουν να αυτοπροωθούνται με πολύ πιασάρικα χύμα μηνύματα που τους κάνουν να μοιάζουν με κοράκια ( «εργατικό ατύχημα; τηλεφώνησε τώρα τον michael nicholas και την ομάδα του και εξασφάλισε 10.000 δολλάρια compensation!» ή «divorce starting at 299dollars» που είδα στο brookln). Εν ολίγοις σου λένε ξανά και ξανά, πχ τραυματίστηκες; θίχτηκες; αδικήθηκες; Πάρε μας τώρα τηλ και θα σου πούμε πόσα μπορείς να βγάλεις.
Διαφημίσεις δικηγορικού γραφείου ( φώτο όχι δική μου)
ΔΙαφημίσεις δικηγορικού γραφείου ( φώτο όχι δική μου)
Νυχτερινή ζωή
Άπειρες επιλογές για κάθε γούστο. Εγώ προσωπικά έχω εστιάσει σε live music και στυλάτα καφέ στις μέχρι τώρα επισκέψεις μου. Ειδικά για το πρώτο να αναφέρω ότι για την είσοδό σας είναι απαραίτητη η επίδειξη ταυτότητας για τυπική εξακρίβωση της ηλικίας σας ακόμα και αν έχετε άσπρα μαλλιά ή καθόλου μαλλιά.
Στον συναυλιακό χώρο The Sultan Room για να δούμε συναυλία της Joan As A policewoman
Βroadway
Ένας σταρ μιας σειράς του netflix ή αγαπημένος κινηματογραφικός ηθοποιός μπορεί να πρωταγωνιστεί σε μία παράσταση και να τον δεις ζωντανά στη σκηνή. Τα εισιτήρια φθάνουν παρανοϊκά ποσά ( 300-400 δολλάρια) αλλά ευτηχώς για πολλά shows υπάρχουν οι λεγόμενες day seats, οικονομικά δηλαδή εισιτήρια συνήθως σε μπροστινές σειρες εφόσον στηθείς και περιμένεις πρώτος στα ταμεία όταν ανοίξουν στις 10 το πρωί ή μέσω apps του τηλεφώνου.
Η ηθοποιός Κατιάνα Μπαλανίκα είχε δηλώσει πως θαμπώθηκε από την εμπειρία τους ως θεατής σε τέτοια shows στην Νέα Υόρκη αλλά και πως ένα αίσθημα ταπεινότητας γεννήθηκε μέσα της παρατηρώντας έναν επαγγελματισμό που αγγίζει σχεδών το καλλιτεχνικό πρωταθλητισμό. Αντίστοιχα συναισθήματα και σκέψεις ανέφερε και η Κατερίνα Λέχου η οποία είχε περάσει ένα διάστημα στην πόλη για επαγγελματικούς λόγους και πέραν του επαγγελματισμού μίλησε και για την ανωνυμία και την ασημαντότητα που σε κάνει να νοιώθεις στο πετσί σου ένα τέτοιο τεράστιο μέρος.
Κάποια από τα καλύτερα έργα που είδα και προτείνω ήταν kimberly akimbo και topdog/underdog.
Μία πόλη που χωρά όλο το κόσμο: Η πολυπολιτισμικότητα της Νέας Υόρκης έχει διαφορετική σύνθεση από αυτήν της Ευρώπης. Πέραν των λευκών χριστιανών, σημαντικές κοινότητες φιλελεύθερων αλλά και συντηριτικών ορθόδοξων εβραίων, αφροαμερικανων και λατίνων ζούνε την καθημερινότητα τους σε μία ενδιαφέρουσα συνύπαρξη. Πολύ λιγότεροι οι ευρωπαίοι, οι αφρικανοί και οι άνθρωποι από μακρινές ηπείρους αν και υπάρχει σημαντική κοινότητα ανατολικο-ασιατών, κυρίως κινέζων. Μία άλλη διαφορά σε σχέση με την Νέα Υόρκη και πχ το Λονδίνο ή την Αθήνα είναι ότι ο νεοαφιχθής σε αυτή τη χώρα είναι δυσκολότερο να οριστεί. Η ΗΠΑ είναι έθνος εκ γεννετής πολυφυλετικό ενώ σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες το φαινόμενο είναι μάλλον πιο πρόσφατο. Συχνά στους πολέμους της Μέσης Ανατολής ο κόσμος απορεί γιατί η Αμερική και το Ισραήλ συντάσονται πάντα μαζί ανεξαρτήτως γεγονότων και μέρος της απάντησης είναι πιστεύω η διαφορετική δημογραφική σύνθεση. Για κάθε ισλαμική μαντίλα που βλέπω στο Λονδίνο, εδώ θα υπάρχουν μαύρα καπέλα ή εβραϊκη κύπα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι αμερικανοί να διακρίνονται και να εστιάζονται σε εντελώς διαφορετικές παγκόσμιες ευαισθησίες.
Επικινδυνότητα – Ντόπιοι φίλοι μου λένε ότι η πόλη αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα εγκληματικότητας την δεκαετία του 80- μέσα 90 τα οποία έχουν περιοριστέι πλέον στην ζώνη του ανατολικού queens και βόρειου harlem.
Πιο εμφανής στη Νέα Υόρκη είναι η ακραία φτώχεια. Στο Λονδίνο συχνά συναντάω στη καθημερινότητα μου άτομα που θα είναι είτε μεθυσμένα είτε άστεγα. Έστω ότι κάποιος από αυτούς αρχίσει να φέρεται περίεργα σε οποιαδήποτε από τις δύο πόλεις, πχ ας πούμε ότι αρχίζει να φωνάζει ασυναρτησίες ή δεν ξέρω και εγώ τι, το πρώτο ένστικτο μου και των περισσοτέρων πιστεύω είναι να κοιτάξει αλλού. Δεν πηγαίνει κοντά του να τον ρωτήσει «είσαι καλά; Χρειάζεσαι μήπως βοήθεια;» Είμαστε όλοι κουρασμένοι, δεν θέλουμε μπλεξίματα, νοιώθουμε δεν μπορούμε να σώσουμε το κόσμο. Άνθρωποι που ίσως χρειάζονται βοήθεια, όχι οπωσδήποτε οικονομική σε τόσο μεγάλες πόλεις σε κάποια φάση μοιάζει να καθιστούνται σχεδών αόρατοι για τους γύρω τους. Η κατάσταση όμως αυτή είναι ακραία μεγενθυμενη στις ΗΠΑ, ειδικά στο μετρό της Νέας Υόρκης, όπου σε κάθε διαδρομή μου από το brooklyn στο manhattan θα υπάρχει πάντα ένας συνεπιβάτης παντελώς χαμένος στην δική του άβυσσο, άπλυτος που μπορεί να φωνάζει, να βρίζει ή να τραγουδάει δυνατά ή ημιλυπόθυμος με όλα τα μπαγκάζια του σε ένα τρόλλευ δίπλα του σε άθλια κατάσταση. Κάποιοι από αυτούς ζητάνε λεφτά, άλλοι δεν ζητάνε μα προφανώς δεν έχουν. Η ανυμπορία τους και συχνά και η δική σου να συνεισφέρεις κάπως σε κάνει να νοιώθεις άκαρδος και την όλη πόλη ανελέητη.
Τρόποι : Υπάρχει και μία άλλη ενδιαφέρουσα διάσταση στη μετακίνηση με το μετρό κάθε πόλης όπου ο τουρίστας συνυπάρχει με τους ντόπιους που ζουν τη ρουτίνα τους και πάνε στις δουλειές τους. Στη Θεσσαλονίκη δεν το πρόλαβα, έφυγα το 2013 αλλά ελπίζω μία μέρα να το ζήσω. Στο Λονδίνο όπου πλέον μένω ειδικά στην γραμμή που συνδέει το αεροδρόμειο heathrow με το κέντρο, βλέπει κανείς τον βουβό ενθουσιασμό στα βλέμματα πολλών τουριστών που μπαίνουν στα βαγώνια μίας έντονα πολυεθνικής πόλης όπου είναι φυσικό να βλέπεις ανθρώπους να μιλάνε ή να διαβάζουν βιβλία σε διάφορες γλώσσες. Στη Νέα Υόρκη απο την άλλη αυτό που ιδίως ξαφνιάζει τον επισκέπτη είναι η έντονη αμερικανιά του όλου πράγματος, η νεουρκέζική προφορά ή ακόμα και η ιδιαίτερη προφορά του Brooklyn που την ξέρεις και δεν το είχες καταλάβει ότι την ξέρεις από τις ταινίες και τις σειρές που μια ζωή παρακολουθείς. Επίσης αισθητοί είναι οι πολύ πιο άμεσοι τρόποι στην αμερικάνικη καθημερινότητα. Η ευθύτητα τους είναι αρκετά αναζωογονητική μέχρι και διασκεδαστική πολλές φορές. Από το τρένο («can i see your ticket please! Tickets, tickets everyone!» ‘ή «GET OUT, last station people!!») μέχρι στο θέατρο όπου ταξιθέτες κάνουν βόλτες φωνάζοντας «Put Your Phones away guys! PHONES AWAY everyone!» πριν την παράσταση αντί ενός καθιερωμένου πιο τυπικού μαγνητοφωνημένου μηνύματος.
Ζώντας στο Λονδίνο, μία άλλη απίστευτη και ταυτόχρονα αφόρητη μεγαλούπολη, τα τελευταία οχτώ χρόνια διαπίστωσα πολλές ομοιότητες ως προς τα θετικά και τα αρνητικά της. Στα θετικά θα συγκατάλεγα την πολυπολιτισμικότητα και τον γενικότερο πλουραλισμό στους ανθρώπους, την ανάγκη για ανοιχτό νου και αλληλοκατανόηση κοινοτήτων και ξεχωριστών αναγκών που γεννάει αυτή. Φυσικά θα ανέφερα εδώ και την πολύ πλούσια πολιτιστική ζωή. Στα αρνητικά θα συμπεριλάμβανα τη ανέχεια και τα πολύ εξόφθαλμα κοινωνικά προβλήματα, αυτό το «live and let die» που υιοθετούμε για να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά που βλέπουμε, την χαμηλή ποιότητα ακινήτων, τις δύσκολες πολύωρες μετακινήσεις και το υψηλό κόστο ζωής.
Washington Square Park
Αν θα έπρεπε να πώ κάτι συνολικά για την πόλη θα έλεγα (παρότι ξέρω ότι θα ακουστεί κλισέ) ότι τη Νέα Υόρκη την ορίζουν τελικά οι άνθρωποι της. Ουρανοξύστες από γυαλί και μέταλλο υπάρχουν σε πολλά μέρη του κόσμου. Ειδικά στις ΗΠΑ κάθε μεγάλη πόλη από τετοιους συναποτελείται και από ένα σημείο και μετά η ομορφιά τους είναι αμφισβητίσημη. Το στερεότυπο που πολλοί έχουμε για τους αμερικανούς είναι συχνά αυτό του ανίδεου, απαίδευτου και υπερόπτη που ζει σε κάποια οπισθοδρομική αδιαφορη πολιτεία στο μέσο της χώρας. Ο ανταγωνισμός, η φιλοδοξία σαν από ένστικτο, η οικονομική δραστηριότητα, η πολυεπίπεδη αγορά εργασίας φέρνει στη Νέα Υόρκη μυαλά που είναι σαφώς πιο εθισμένα στην αδρεναλίνη. Οι Νεουορκέζοι είναι από τη φύση τους πιο υποψιασμένοι και φιλόδοξοι και αναζητάνε την προσωπική ευτηχία ή και την καταξίωση πέρα από κάθε καλούπι. Παράγεται σκέψη, πολύ σκέψη εδώ όπως και πολλά προϊόντα, ακίνητα και κάθε είδους εμπειρίες που περιμένουν αγοραστή. Φίλοι μου που μένουν εδώ μου λένε ότι η πόλη είναι η «ultimate city», έκφραση που σημαίνει κάτι σαν η υπέρτατη. Υπάρχουν πολλά αρνητικά μου λένε και πολλά θετικά και η πόλη είναι λες και ανεβάζει την ένταση και στα καλά και στα κακά της στο 10/10! Αυτό είναι που εν τέλη την διακρίνει από όλες τις άλλες.
Μερικές φώτο ακόμα
Νέα Υόρκη
Η Νέα Υόρκη ίσως να είναι η πιο διάσημη πόλη του πλανήτη μας. Δεν υπάρχει πιστεύω ενήλικας άνθρωπος στον κόσμο όλο σε οποιαδήποτε χώρα και ήπειρο που να αγνοεί την υπαρξή της. Ένας από τους λόγους για αυτό σίγουρα είναι το ότι αποτέλεσε διαχρονικά το κινηματογραφικό πλατό άπειρων ταινιών και σειρών που έχουμε όλοι μας καταναλώσει σε κάποια φάση της ζωής μας. (από Τα Φιλαράκια και το Sex and the City -εστιάζω όντως σε αυτές που κυριάρχησαν στην δική μου νιότη- μέχρι τον Ταξιτζή του Σκορτζέσε ή το Μανχάταν του Woody Allen). Συχνά ακούμε ότι πλέον ζούμε σε ένα κόσμο με πολλές υπερδυνάμεις και όχι μία, η Αμερική πάντως παραμένει αδιαμφισβήτητα η πολιτιστική κυρίαρχος με όλο το πλανήτη να υιοθετεί και να μιμείται trends, ρούχα και εκφράσεις και τη NY να παίζει εξέχοντα ρόλο στο διήγημα που συνοδεύει την παντοδυναμία της συνολικά.
Μυθοποιήθηκε, δοξάστηκε ασταμάτητα, ξεχώρισε και γι’ αυτό πιθανότατα και στοχοποιήθηκε και από τρομοκράτες το 2001, για όλα όσα συμβόλιζε για τις ΗΠΑ παρότι επρόκειτο για ένα αστικό κέντρο σχετικά νεαρής ηλικίας σε μία νεαρή χώρα.
Είχα λοιπόν την ευκαιρία να περάσω συνολικά αρκετές βδομάδες εκεί σε διάφορες επισκέψεις σε δικούς μου ανθρώπους από το 2015 μέχρι το 2023. Όντας μόνιμος κάτοικος Αγγλίας με διευκόλυνε αρκετά μιας και υπάρχουν πολλές αεροπορικές εταιρείες που πραγματοποιούν το δρομολόγιο σε ανταγωνιστηκές τιμές.
Η πρώτη μου γνωριμία πάντως με την συγκεκριμένη πόλη ήταν το 2012.
Οι νεώτεροι μπορεί να μην το γνωρίζουν αλλά μέχρι to 2010 για να πάει έλληνας πολίτης στις ΗΠΑ ακόμα και για ταξίδι αναψυχής έπρεπε πρώτα να εξασφαλίσει τουριστική visa για την οποία ήταν απαραίτητο ραντεβού στην αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα για μία μάλλον παράταιρη συνέντευξη. Μόνο όταν οι έλληνες υπήκοοι απαλλάχθηκαν από την χρονοβόρα διαδικασία (που την αντικατέστησε μία άλλη σαφώς απλότερη online), πήραν αέρα τα πανιά μας και οργανώσαμε αυτό το ταξίδι με έναν συμφοιτητή μου και μία πρώτη μου ξαδέρφη. Ως βορειοελλαδίτες, δεν είχαμε την υπομονή να ακολουθήσουμε την όλη σειρά των βημάτων όπως είχε πριν.
Κοιταζοντας σήμερα τις φωτογραφίες μας από αυτή μας την εξόρμηση διαπιστώνω ότι παραμένουν (για εμένα) εντυπωσιακές. Μου είναι όμως δύσκολο να προσδιορίσω τι ακριβώς πήρα από αυτό το πρώτο μου ταξίδι αλλά και τι ήλπιζα εν τέλει να πάρω,
Με κάθε ειλικρίνια, νομίζω ότι σε εκείνη την ηλικία ήθελα να φτάσω μέχρι εκεί χωρίς να ξέρω συγκεκριμένα το γιατί. Ήταν σαν να ήθελα να εντυπωσιάσω τον εαυτό μου, ότι δες, το έκανα και αυτό! Είναι ίσως και μία βαθύτερη ανασφάλεια και νευρικότητα που κρύβεται πίσω από κάθε ταξίδι που κάνουμε, να πείσουμε τον εαυτό μας ότι κάνουμε ενδιαφέροντα πράγματα με τον χρόνο μας και στοιβάζουμε εμπειρίες που μας αξίζουν στη ζωή μας.
Το μειονέκτημα αυτών των πρώτων διακοπών μας ήταν ότι ήμασταν αρκετά άγουροι και μάλλον όχι αρκετά εύποροι ταξιδιώτες για να απολαύσουμε όσα η πόλη έχει να προσφέρει στο μέγιστο. Αυτά δεν είναι μόνο τα μουσεία, η κρουαζιέρα με θέα το manhattan ή ανάμειξη με τους ντόπιους αλλά χωρίς αμφιβολία και η κατανάλωση κάθε είδους. Θυμάμαι ότι μείναμε σε οικονομικό hostel στην times square (που λογικά δεν θα υπάρχει πλεόν). Τα youth hostel με τα δωμάτια τους που παραπέμπουν σε στρατώνες ήταν μονόδρομος και μάλλον επιθυμητός σε εκείνη τη φάση μιας και τότε υπήρχε ακόμα ο αυθορμητισμός μέσα μου να γνωρίσω ξένο κόσμο στον κοιτώνα που σου δίνανε ένα κρεβάτι και να κάνω νέους «διεθνείς» φίλους. Αγοράζαμε τρόφιμα από το σουπερ μάρκετ, συνήθως ψητά κοτόπουλα. Τομείς όπως η γαστρονομία αλλά και η πολιτιστική ζωή ( θέατρα, συναυλίες ) ήταν απλά εκτός του budget μας αλλά και μάλλον αδιάφορα σε εμάς εκείνη την εποχή (28 χρονών) με την ακόμα υπο ανάπτυξη προσωπικότητα που τότε είχαμε. Ταυτόχρονα ήμασταν μάλλον πολύ ψαρωμένοι για νεανικές κρεπάλεις σε μία ξένη χώρα, όχι ότι ήμασταν τίποτα party animals στα φοιτητικά μας χρόνια…μάλλον το ακριβώς αντίθετο.
Υπήρχε κυρίως το συστατικό της ευφορίας του να παρευρεθείς και εσύ σε μία καθημερινότητα που τόσο έχεις συνηθίσει να βλέπεις στην τηλεόραση, να δοκιμάσεις να χρησιμοποιήσεις τα αγγλικά σου με έναν γηγενή ομιλιττη, να πεις » i am from Greece» και να περιμένεις να δεις τι θα σου πουν και πόσο μετράει αυτή η πληροφορία για τον συνομιλητή σου, να δοκιμάσεις πράγματά που εν τέλει δεν είναι τόσο εξωπραγματικά ή ιδιαίτερα ( burgers, cupcakes και άλλα τέτοια που δεν είναι και η πεμτουσία της παγκόσμιας μαγειρικής τέχνης). Η μόδα που πιθηκίζεις στις χώρες σου φίλε μου, εδώ λοιπόν είναι η πατρίδα της. Θυμάμαι έφηβος να έχω φανελάκια nike από ομάδες του nba ( πανάκριβα ) ενώ ποτέ δεν μου αρεσε το μπάσκετ και μάλλον κολυμπούσα σε αυτά λόγω της ταπεινής κορμοστασιάς μου. Αυτή η πρώτη κρούση με έναν κόσμο που γνωρίζουμε μέσω τηλεόρασης εξ αποστάσεως και όλο αυτό το τεράστιο της αμερικής σε όλα της ( αμάξια, κατασκευές, υποδομές, δρόμοι, πλήθοι κλπ κλπ) σίγουρα θαμπώνει και σε γεμίζει αδρεναλίνη. Επίσης δίνει στον Έλληνα μία πρώτη γεύση από αυτό που ονομάζουμε πολυπολιτισμικότητα, κάτι που ήταν πολύ πιο περιορισμένο το 2012 στην Ελλάδα.
2012
Σε μεγαλύτερη ηλικία και ειδικά όταν μου δόθηκε η πολυτέλεια του χρόνου, έχοντας πλεόν δικά μου πρόσωπα που ζούνε εκεί για να με φιλοξενήσουν, θέλησα να γνωρίσω λίγο καλύτερα την αμερικάνικη πραγματικότητα, να ζήσω τη καθημερινότητα της πόλης, να φάω αυτά που τρώνε, να παρατηρήσω συνήθειες και να τους γνωρίσω λίγο περισσότερο.
Αρχικά όμως λίγα λόγια για τις τυπικές λεπτομέρειες και κάποια βασικά αξιοθέατα….
Aεροδρόμεια: Λογικά θα προσγειωθείτε σε ένα από τα βασικά τρία ( JFK, LaGuardia, Newark), όλα τους εντελώς διεκπεραιωτικά. Οι αερομεταφορές εδώ μοιάζουν κάτι το καθαρά λειτουργικό. Το δίκτυο των τρένων δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένο ή δημοφιλές, η χώρα είναι τεράστια οπότε το αεροπλάνο είναι η αναμενόμενη πολυφορεμένη λύση. Τα JFK και Laguardia βρίσκονται στην ανατολική πλευρά της πόλης ενώ το Νewark βρίσκεται στο Νew jersey πέρα από τον ποταμό Ηudson οπότε τυπικά σε άλλη πολιτεία και εκτός πόλης.
Manhattan : Χτισμένο πάνω στην ομώνυμη νήσο, το συγκεκριμένο δημοτικό διαμέρισμα είναι το πιο φημισμένο από τα πέντε της πόλης και αυτό όπου θα βρει κανείς όλα τα κύρια αξιοθέατά της.
Times square: Φωτεινή, θορυβώδης και μόνιμα μες την πολυκοσμία όπως αντίστοιχα και η piccadily circus στο Λονδίνο, η συγκεκριμένη πλατεία εντυπωσιάζει την πρώτη φορά που θα την επισκεφτείς αλλα είναι δύσκολο να παραμείνεις εκει για πολύ ώρα. Οι ίδιοι οι Νεουρκέζοι την αποφεύγουν όσο μπορούν. Επιχειρήσεις προς κάθε κατεύθυνση, πλήθος κόσμου, στούντιο που αναμεταδίδουν live πρωϊνές εκπομπές, τεράστιες όθόνες και billboards με διαφημίσεις όχι μόνο για ταινίες και τηλεοπτικά shows αλλά παραδόξως και για γιατρούς, δικηγόρους και άλλους ιδιωτικούς επαγγελματίες με κατασπρισμένη οδοντοστοιχία, λες και κατεβαίνουν υποψήφιοι δήμαρχοι (η εικόνα δεν είναι κάτι δευτερεύον για τέτοιου είδους επαγγέλματα, κατι που με τα ευρωπαϊκά δεδομένα μοιάζει λίγο επιφανειακό αν όχι και αστείο)
Χιλιάδες άνθρωποι πηγαίνουν σε αυτό το εκθαμβωτικό αλλά ταυτόχρονο αφιλόξενο φορτικό σημείο της πόλης για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου, φαντάζομαι κυρίως από περιέργια και ως εμπειρία της μίας φοράς.
Times Square 2012
Grant Central train station: Ένας πολύ όμορφος ιστορικός σταθμός τρένων στο ανατολικό Manhattan λίγα οικοδομικά τετράγωνα από την Times Square. Ευρύχωρος και αριστοκρατικός, είναι το καρμικό αντίθετο του σταθμού Λαρίσσης στην Αθήνα. Αποτελεί εθνικό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και η επίσκεψη εκεί αξίζει κυρίως για να απορροφηθείς από την όλη κινηματογραφική αύρα του.
Στην ίδια περιοχή βρίσκεται και το Empire State Building.Το κτίριο στο οποίο κάποτε σκαρφάλωσε ο King Kong είναι ένας από τους υψηλότερους ουρανοξύστες του κόσμου σε μία πόλη γεμμάτη με δαύτους και χαρακτηρίζεται ως «ιστορικός» αν και πρόκειται για κτίριο που ολοκληρώθηκε μόλις το 1931. Όπως και με άλλα αντίστοιχα κτίρια σε διάφορες πόλεις ανά την υφήλειο, έχει εμπορευματοποιηθεί και κάποιος μπορεί να κλείσει εισητίριο για να ανεβεί στον τελευταίο όροφο και να θαυμάσει τη θέα. Με θυμάμαι να το κάνω και εγώ ο ίδιος το 2012 και να αντικρίζω μία πολύ εκτενή πανοραμική εικόνα της μεγαλούπολης. Πολύ πιο όμορφη πάντως και γαλήνια μου φάνηκε η όψη της Νέας Υόρκης ταξιδεύοντας σε ένα καραβάκι στο ποταμό hudson, ειδικά αν ο καιρός είναι καλός.
High Lane στο hells kitchen : Ένα ενδιαφέρον στενόμακρο υπέργειο πάρκο, ουσιαστικά ένας υπερυψωμένος πεζόδρομος με δέντρα και λουλούδια και ωραίες θέες σε πολλά cool graffiti. Παρότι μικρό σε έκταση, έχει τη βαρύτητα του σε μία πανάκριβη μεγαλούπολη όπου κάθε σπιθαμή θα μπορούσε να δωθεί για οικοδομική εκμετάλλευση σε κάποιο ιδιώτη χωρίς καμιά μέριμνα στις όποιες ανάγκες της κοινότητας για χώρους αναψυχής.
Διακοσμητικές φιγούρες σε σταθμούς του μετρό (2022)
Μetropolitan Μuseum: Ένα τεράστιο ίδρυμα αφιερωμένο στον παγκόσμιο πολιτισμό του παρελθόντως αλλά και του παρόντος. Όπως και το Βρεττανικό Μουσείο ή το Λουβρο, εδώ υπάρχουν εκθέματα από όλο το κόσμο, με αναλογικά λίγα περισσότερα από πολιτισμούς ινδιάνων και της Αμερικάνικης Ηπείρου. Αποτελεί το μεγαλύτερο μουσέιο όλης της χώρας. Πέρα από τα πολλά κομμάτια τέχνης, μία ωραία επιπρόσθετη λεπτομέρεια που κράτησα ήταν ολοι αυτοί οι φοιτητές καλών τεχνών να σχεδιάζουν μεθοδικά κάποια από αυτά για τις εργασίες τους.
Metropolitan Museum 2012
Μουσείο 11ης σεπτεμβρίου: Ένα μουσείο εξαιρετικά λυπητερό, κατί αναμενόμενο άλλωστε λόγω του θέματος του. Θυμάμαι τα αμφίσημα συναισθήματα πολλών ελληνων όταν έγινε η συγκεκριμένη τραγωδία. Ήμουν πρωτοετής φοιτητής το 2001 και έδινα μάθημα στη σχολή την επόμενη μέρα. Στο προάυλιο του αμφιθεάτρου καθώς περιμέναμε να εισέρθουμε για την εξέταση, συμφοιτητές μου λέγανε απερίσκεπτα και με μεγάλη ευκολία ατάκες όπως «καλά τους κάνανε τους αμερικανούς» και άλλα τέτοια γραφικά. Όπως με κάθε τραγωδία ή πόλεμο ανά το κόσμο από την εισβολή του Ιράκ μέχρι τους πιο πρόσφατους πολέμους σε Ουκρανία και Γάζα, όταν κάτι δεν συναύδει με την κοσμοθεωρία ή γεωπολιτική οπτική του καθενός τότε υποβαθμίζεται και υποβιβάζεται. Δύσκολα δεν θα συγκινηθεί κανείς όμως όταν εστιάσει στην προσωπική τραγωδία των νεκρών της 11ης Σεπτεμβρίου ή και οποιουδήποτε αθώου θύματος από όλους τους προαναφερούμενους πολέμους. Αυτό φέρει εις πέρας το συγκεκριμένο μουσείο με φωτογραφίες των ανθρώπων που χαθήκανε εκείνη την ημέρα, ιστορίες από την ζωή τους και ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα απο όσα ακολούθησαν της επίθεσης. Εξαιρετικά εμπνευσμένο σαν ιδέα και το υπαίθριο συντριβάνι χτισμένο εκεί όπου στέκονταν κάποτε οι δίδυμοι πύργοι.Το μνημείο φέρει τον τίτλο «reflecting silence» ( «καθρεφτίζοντας την απουσία» σε ελεύθερη μετάφραση) και τα ονόματα των θυμάτων έιναι γραμμένα σε μπρούτζινα τοιχάκια που επενδύουν τον εσωτερικό του συντριβανιού.
Μουσείο 11ης Σεπτεμβρίου, 2021
The Vessel: Μία σχετικά πρόσφατη προσθήκη στο αρχιτεκτονικό τοπίο της πόλης, το κτίριο με τους πολλους διάτρητους οροφους έχει κάνει αίσθηση και το βλέπει κανείς σε όλο και περισσότερα sites και τουριστικούς οδηγούς. Αν και αρχικα το πλάνο ήταν διαφορετικό, πλέον το the Vessel δεν εξυπηρετεί καμία χρήση πέραν την διακοσμητικής. Όταν πηγαίνει κανείς εκεί διαπιστώνει ότι πέραν του ισογείου τα ψηλότερα πατώματα είναι εκτός ορίων για τους επισκέπτες. Ο μακάβριος λόγος είναι ότι αυτό είναι το μέρος το οποίο πολλοί επέλεξαν για να να αυτοκτονήσουν από το 2019 που εγκαινιάστηκε και μετά, μεταξύ των οποίων και ένα 14χρονο αγόρι τον Ιούλιο του 2021.
The Vessel, 2022
Μουσείο Guggenheim: Στο Upper east side και μία ανάσα κυριολεκτικά από το central park βρίσκεται αυτό το πολύ γνωστό μουσείο με το εντυπωσιακό κτίριο σε σχήμα κυλίνδρου. Ψάχνωντας το στιλ της αρχιτεκτονικής του, διαβάζω ότι επρόκειτο για «organic architecture». Όσοι έτυχε να δείτε την ταινία δράσης The International με τον Clive Owen, θα θυμάστε ότι εκεί εξελίσσεται μία πολύ καλογυρισμένη σκηνή καταδίωξης. Εντός του, το μουσείο είναι ενδιαφέρον μα ίσως θα σας φανεί μικρό και με λίγα εκθέματα να κρέμονται στους τοίχους των σπιράλ ορόφων του. Όπως σε κάθε μουσείο σύγχρονης τέχνης πάντως, υπάρχουν και εδώ κομμάτια που θα σε κάνουν να σταθείς και να χαζεύεις για ώρα, ακόμα και αν δεν αυτοχαρακτηρίζεσαι γνώστης του αντικειμένου.
Μουσείο Guggenheim, 2022
Central Park : Γιγαντιαίο πάρκο στο βορειοανατολικό Manhattan με μία τεχνητή λίμνη στο κέντρο του. Σημαντικός πνεύμωνας της πόλης όπου ο κόσμος πηγαίνει για να αθληθεί, να διαβάσει ένα βιβλίο ή και να φωτογραφηθεί την ημέρα του γάμου του ( στη μία βόλτα μου εκεί είδα τουλάχιστον δύο ζευγάρια να βρίσκονται εκεί για αυτό το λόγο).
Central Park, 2022
LIttle Italy: Μία μικρή γειτονιά στο νότιο Μανχάταν που συνορεύει με τις chinatown και tribecca και που είναι ιδιαίτερα γνωστή για τα εστιατόρια της που διαχειρίζονται επί το πλείστον αμερικανοί ιταλικής καταγωγής. Πρώτη φορά πήγαμε το 2012 ακολουθώντας την συμβουλή οδηγού lonely planet ( iphone δεν είχα τότε) ενώ η δεύτερη επίσκεψη μου ήταν μόλις πρόπερσυ. Η εμπειρία μου και στις δύο περιπτώσεις μου φάνηκε απλά συμπαθητική. Στο εστιατόριο που πήγαμε το 2022 θυμάμαι να υπήρχε ελάχιστος χώρος ανάμεσα στα τραπέζια. Οι πελάτες γευματίζανε για 30-45 λεπτά και άλλοι τους αντικαθιστούσαν με το που σηκώνονταν. Με την Ιταλία να βρίσκεται ακρίβως δίπλα στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται να έρθει κανείς ως εδώ για να δοκιμάσει μία καλή πίτσα ή μακαρονάδα.
Soho 2012
Chelsea 2012
Soho : Στυλάτη περιοχή δίπλα στο κέντρο. Κάποτε αποτελούσε ζώνη εργοστασιων και αποθήκων μέχρι που το 60′ άρχισε η εισροή εκεί καλλιτεχνών και νέων δημιουργικών ανθρώπων. Πλέον αποτελεί ένα μάλλον ατέλειωτο λουσάτο εμπορικό κέντρο, πανέμορφο αλλά και κάπως απλεισίαστο για τους περισσότερους μας.
Wall street – Περίφημος δρόμος με εταιρείες που προσφέρουν τραπεζικές υπηρεσιες και τόπος όπου βρίσκεται το ομώνυμο χρηματιστήριο, ένα από τα σημαντικότερα στο κόσμο. Οπτικά η περιοχή δεν μοιάζει να ξεχωρίζει ιδιαίτερα παρά της σημασία των όσων συμβαίνουν εδώ για την παγκόσμεια οικονομία. H Wall Street στον τουρίστα θα φανεί όχι ακριβώς χαμηλών τόνων, αλλά μάλλον πιο διακριτική από όσα υπονοεί η φήμη της.
ΜΟΜΑ: Μουσείο που θα σε κάνει να ερωτευτείς την τέχνη ακόμα και αν δεν έχεις ιδιαίτερο υπόβαθρο στον τομέα αυτό. Πίνακες από κάποιες από τις πιο εξέχουσες φυσιογνωμίες της ζωγραφικής όπως του Νταλί, της Φρίντα Κάλο, του Βαν Γκογκ, του Ρουσσώ, του Άντι Γουόρχολ και του Ρόυ Λιχτενστειν υπάρχουν εδώ για να τους θαυμάσεις.
ΜΟΜΑ 2022
Μία ωραία απόδραση εντός της μεγαλούπολης εάν ο καιρός είναι ευνοϊκός αποτελεί το δυτικό θαλάσσιο μέτωπο του manhattan που κοιτά προς το new jersey. Εκεί θα βρει κανείς μικρά πάρκα, ποδηλατόδρομους αλλά και αθλητικές εγκαταστάσεις ( μέχρι και γήπεδο μπέιζμπολ είδα ). Στις φώτο μεταξύ άλλων και το τεχνητό πάρκο-νησίδα little island στην περιοχή κοντά στην pier 46.
Μουσείο Whitney: ένα ακόμα μουσείο κοντά στην meatpacking district και το west village που φιλοξενεί αμερικάνικη τέχνη των δύο τελευταίων αιώνων. Παρότι μου έχουν μεταφέρει ότι το συγκεκριμένο χαρακτηρίζεται ως folk art museum ( λαογραφικό; ) τα κομμάτια που εγώ αντίκρυσα μου φάνηκαν φτιαγμένα με πιο νεωτεριστικές τεχνικές και σύγχρονο ύφος. Όμορφη και η θέα από τις εξωτερικές βεράντες του μιας και βρίσκεται σε σημείο κοντινό στην δυτική ακτή του manhattan. Ομολογώ ότι θυμάμαι λίγα από την επίσκεψη μου πέραν ότι μου έκανε αρνητική εντύπωση το αρκετά ακριβό εισιτήριο εισόδου. Χρειάστηκε να καταφύγω στις φωτογραφίες που είχα πάρει εκείνη τη μέρα προκειμένου να ανακαλέσω τι ακριβώς υπήρχε εκεί.
Αστόρια: Συνοικία διασημή στην συνείδηση του Έλληνα λόγω της έντονης παρουσίας ομογενών εκεί. Η σημασία ή μάλλον ασημαντότητα της ομογένειας μας είναι κάτι που αξίζει περαιτέρω ανάλυση. Ακόμα θυμάμαι όταν εκλέχτηκε ο Bill Clinton πρωθυπουργός και είχε επιλέξει ως ανώτατο στρατηγικό σύμβουλο τον ελληνικής καταγωγής George Stephanopoulos, τη προβολή που είχαν δώσει σε αυτό οι ειδήσεις στην Ελλάδα και πως υπήρχαν ανταποκρίσεις ακόμα και από το χωριό του νομίζω κάπου στην Άρτα όπου ψήνανε αρνιά για να το γιορτάσουν. Υπήρχε η πεποίθηση σε κάποιους κύκλους ότι τώρα με ‘έλληνα’ στον Λευκό Οίκο πολλά θα λυθούν ως προς το συμφέρον μας. Πάντα υπάρχει η τάση τα ΜΜΕ να ψάχνουν μία ελληνική οπτική σε οτιδήποτε συμβαίνει στο κόσμο και να υιοθετούν μία ελληνοκεντρική προσέγγιση της πραγματικότητας ακόμα και όταν δεν ενδείκνυται. Πάντα κάπου είμαστε μαγικά παρόντες, πάντοτε υπάρχει ένας σπουδαίος έλληνας για τον οποίο πρέπει να μιλήσουμε ακόμα και αν δεν έχει σχέση με το θέμα, λες και δεν θα το δει κανείς αν δεν εμπλέκεται το ελληνικό στοιχείο. Τα παραδείγματα αυτής της πρακτικής άπειρα από πχ τις ελληνικές ρίζες του Σαρκοζί ως την πρώτη και επαναλαμβανόμενη ερώτηση κλειδί σε διεθνείς καταστροφές που προκύπτουν όσο μακρινές και αν αυτές είναι….»υπάρχουν έλληνες ανάμεσα στα θύματα;»). Μεγαλώνοντας στην δεκαετία του 90 και στην προ-ιντερνετική εποχή, η υπερβολή των ελληνικών ενημερωτικών μέσων με έκανε να πιστεύω ότι στην ομογένεια αναλογούσε ένας πολύ πιο κομβικός ρόλος από αυτόν που είχε στα πράγματα, λες και αποφάσεις που θα καθορίσουν πολλά λαμβάνονταν κάτω από το φως κεριών σε τραπέζια ταβέρνων της περιοχής υπό τους ήχους αργού ρεμπέτικου. Η ίδια η κοινότητα περιγράφεται ως μία μάλλον συντηριτική μονάδα εντός των πολλών που συναποτελούν το μωσαϊκό της κοινωνίας των ΗΠΑ. Πολλοί τους είναι ρεπουμπλικανοί και μάλισα υποστηρικτές του τοξικού Trump! Αυτό που έχω να αναφέρω πάντως για τη μέρα που πέρασα εκεί κάνοντας περιπάτους είναι ότι σαν γειτονιά είναι περιποιημένη, καθαρή και ιδιαίτερα ασφαλής σε σχέση με πολλές άλλες στη πόλη και αυτό με έκανε περιέργως περήφανο. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει η Triboro bridge, το μικρό μα όμορφο Socrates Sculpture park και το μεγαλύτερο Astoria Park.
Η μηδαμινότητα της Ελλάδας για τους Αμερικανούς έχει να κάνει μάλλον με στοιχεία όπως η απόσταση, οι δημογραφικοί αριθμοί και οι περιορισμένες εμπορικές σχέσεις παρά με κάποια κακεντρέχια της κοινής γνώμης. Λατινοαμερικάνικες χώρες όπως πχ ο Παναμάς στου οποίου στην ετήσια παρέλαση («Panama Day») πήγαμε στο brooklyn το 2022, μοιάζει να κατέχουν πολύ μεγαλύτερο ειδικό βαρος εδώ. Ο κόσμος πάντως όταν ακούει Ελλάδα εύκολα διαπιστώνεις ότι αγαπάει την χώρα και την ιδέα της καλοκαιρινής αγαλίασης που αυτή αντιπροσωπεύει.
Panama Day στο Μπρούκλιν το 2022
Brooklyn: Παλιότερα αποτελούσε αυτόνομη πόλη που σταδιακά επεκτάθηκε και συμπτύχθηκε με την υπόλοιπη Νέα Υόρκη. Τα τελευταία 20 με 25 χρόνια εξελίχθηκε και βελτιώθηκε αισθητά και πλέον αποτελεί ένα άκρως ενδιαφέρον αν και κάπως άνισο τμήμα της πόλης με τις καλές και κακές γειτονιές του.
Τα αξιοθέατα του με την τυπική έννοια του όρου είναι λίγα. Το πιο σημαντικό πρέπει να είναι το Brooklyn museum και δίπλα του το τεράστιο Prospect Park . Αν κάποιος θέλει να παρατηρήσει έναν λαό, που καλύτερο μέρος από τα πάρκα του όπου οι άνθρωποι καταφεύγουν για να χαλαρώσουν και να αναλωθούν στις συνήθειες τους και τα χόμπυ τους. Στην βόρεια πύλη του πάρκου λαμβάνει χώρα το grand army plaza farmer’s market κάθε κυριακή. Επρόκειτο για μία ιδιότυπη λαϊκή όπου ψαγμένοι νεοϋρκέζοι αγοράζουν οργανικά κρέατα, φρούτα και λαχανικά και τυριά από coorperatives που δρουν στα περίχωρα της πόλης αλλά και γειτονικές πολιτείες όπως το Connectican. Εκεί προμηθευτήκαμε και το κιτρινωπό καρπούζι της φωτογραφίας ( » golden» το λένε εδώ και υπάρχει σε διάφορες ποικιλίες) το οποίο ήταν γευστικότατο!
Βrooklyn Ζoo: Εντός του proscect park υπάρχει ένας ζωολογικός κήπος, παραδόξως ελάχιστα γνωστός και διαφημισμένος. Έχω πάει τόσες φορές στο πάρκο για περιπάτους και για τρέξιμο και πραγματικά αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη του. Εντυπωσιακά άγρια και σπάνια ζώα ζούνε εκεί όπως οι πίθηκοι golden lion tamarin και geoffrey’s marmoset ( έψαξα για ελληνικές ονομασίες μα δεν βρήκα) αλλά και πιο γνωστά είδη όπως μία φώκια σε μία υπαίθρια λιμνούλα ή ένα κόκκινο πάντα.
Saving Wildlife and Wild Places - Prospect Park Zoo
Ζωολογικός κήπος του Prospect Park, Brooklyn 2022
Williamsburg Γειτονιά του brooklyn που βλέπει προς το manhattan. Αισθητή η χλιδή και η επίδραση του φαινομένου του gentrification ( «εξευγενισμός» στα Ελληνικά αν και μάλλον δεν έχει ακόμα βρεθεί ο κατάλληλος όρος για την σταδιακή μετάλλαξη πρώην φτωχών συνοικιών σε πλούσια προάστια λόγω ζήτησης ακινήτων και οικονομικής ανάπτυξης). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ναι μεν την συνολική βελτιώση της εικόνας της περιοχής από την άλλη δε τον εκτοπισμό ανθρώπων της εργατικής τάξης που κατοικούσαν σε αυτά και δεν μπορούν να πληρώσουν τα αυξημένα νοίκια. Επειδή στην αμερική οι ταξικές διακρίσεις ταυτίζονται συχνά με τις φυλετικές, στο Williamsburg παρατηρεί κανείς πολύ λιγότερους αφροαμερικανούς από ότι στο υπόλοιπο Brooklyn.Τρίβουν τα χέρια τους οι μεσίτες αν και απαιτούνται λύσεις για μία βιώσιμη ζωή για τους ανθρώπους ταπεινών εισοδημάτων σε τέτοιες μεγαλουπόλεις που σχεδών ποτέ δεν δίνονται.
Brooklyn Bridge: Μία ακόμα ιδιαίτερα φωτογενής γέφυρα που ενώνει το νησί του lower manhattan με το βόρειο και πιο πλούσιο κομμάτι του brooklyn
Η γέφυρα του Brooklyn
Η νεανική πολύχρωμη γειτονιά Buswick του Μπρούκλιν
Γαστρονομία
Μία τόσο τεράστια πόλη είναι λογικό να προσφέρει κάθε τύπου φαγητό για κάθε τσέπη. Υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία επιλογών σε μεξικάνικη και λατινοαμερικάνικη κουζίνα σε αντίθεση με την αγγλία όπου ζω όπου κάθε τρίτο εστιατόριο είναι ινδικό.
Ένα εστιατόριο που ξεχώρισα είναι το μεξικανικο «Claro» στο Μπρούκλιν. Πρόκειτω για επιχείρηση που έχει λάβει το περιβόητο αστέρι michelin. Παρά ταύτα ελάχιστες είναι οι δημοσιευμένες κριτικές στο tripadvisor και παραδόξως καθόλου κολακευτικές. Απογοητευτικές και οι λίγες φωτογραφίες που οι χρήστες έχουν ανεβάσει αλλά το φαγητο κατά τη γνώμη μου θα σας ανταμείψει και με το παραπάνω ( εμείς το έχουμε επισκεφτεί ήδη τρεις φορές)
Μία δεύτερη πρόταση είναι το εβραϊκό deli Katz’s Delicassen. Κάποιοι θα σου το χαρακτηρίσουν και «a New York Institution», τίτλος που πάει να πει ότι επρόκειτω για ένα εστιατόριο ιστορικό και τόσο διαχρονικά δημοφιλές που έχει μετατραπεί σε θεσμό.
Μεγάλες οι ουρές λοιπόν. Οπλιστείτε με υπομονή και ετοιμάστε τις φωτογραφικές σας μηχανές για πολλές φωτογραφίες με τα ογκώδη (και πανάκριβα) sandwich. Αποφύγεται πάντως τις latkas ( μία τηγανήτα από πατάτα που έχω δοκιμάσει και αλλού σε πολύ καλύτερη εκδοχή). Αν και εβραϊκό, το προσωπικό είναι στην ολότητα του Λατινοαμερικανοί.
Μία ακόμα παραφωνία του αστικού τοπίου που μάλλον ξενίζει είναι οι τεράστιες διαφημιστικές ταμπέλες, τα λεγόμενα billboards που διαφημίζουν όχι μόνο τσάντες ή παπούτσια, μα εκκλησίες, γιατρούς και κάθε είδους οργανώσεις. Μακράν οι πιο κακογουστες και συχνές πάντως είναι αυτές που αφορούν δικηγόρους.
Μοιάζει λες και το νομικό σύστημα της χώρας να εξαρμονίζεται με την έμφυτη επιθυμία του αμερικανού για το προσωπικό success story και πλουτισμό και έτσι τα δικηγορικά γραφεία διαλέγουν να αυτοπροωθούνται με πολύ πιασάρικα χύμα μηνύματα που τους κάνουν να μοιάζουν με κοράκια ( «εργατικό ατύχημα; τηλεφώνησε τώρα τον michael nicholas και την ομάδα του και εξασφάλισε 10.000 δολλάρια compensation!» ή «divorce starting at 299dollars» που είδα στο brookln). Εν ολίγοις σου λένε ξανά και ξανά, πχ τραυματίστηκες; θίχτηκες; αδικήθηκες; Πάρε μας τώρα τηλ και θα σου πούμε πόσα μπορείς να βγάλεις.
Νυχτερινή ζωή
Άπειρες επιλογές για κάθε γούστο. Εγώ προσωπικά έχω εστιάσει σε live music και στυλάτα καφέ στις μέχρι τώρα επισκέψεις μου. Ειδικά για το πρώτο να αναφέρω ότι για την είσοδό σας είναι απαραίτητη η επίδειξη ταυτότητας για τυπική εξακρίβωση της ηλικίας σας ακόμα και αν έχετε άσπρα μαλλιά ή καθόλου μαλλιά.
Στον συναυλιακό χώρο The Sultan Room για να δούμε συναυλία της Joan As A policewoman
Βroadway
Ένας σταρ μιας σειράς του netflix ή αγαπημένος κινηματογραφικός ηθοποιός μπορεί να πρωταγωνιστεί σε μία παράσταση και να τον δεις ζωντανά στη σκηνή. Τα εισιτήρια φθάνουν παρανοϊκά ποσά ( 300-400 δολλάρια) αλλά ευτηχώς για πολλά shows υπάρχουν οι λεγόμενες day seats, οικονομικά δηλαδή εισιτήρια συνήθως σε μπροστινές σειρες εφόσον στηθείς και περιμένεις πρώτος στα ταμεία όταν ανοίξουν στις 10 το πρωί ή μέσω apps του τηλεφώνου.
Η ηθοποιός Κατιάνα Μπαλανίκα είχε δηλώσει πως θαμπώθηκε από την εμπειρία τους ως θεατής σε τέτοια shows στην Νέα Υόρκη αλλά και πως ένα αίσθημα ταπεινότητας γεννήθηκε μέσα της παρατηρώντας έναν επαγγελματισμό που αγγίζει σχεδών το καλλιτεχνικό πρωταθλητισμό. Αντίστοιχα συναισθήματα και σκέψεις ανέφερε και η Κατερίνα Λέχου η οποία είχε περάσει ένα διάστημα στην πόλη για επαγγελματικούς λόγους και πέραν του επαγγελματισμού μίλησε και για την ανωνυμία και την ασημαντότητα που σε κάνει να νοιώθεις στο πετσί σου ένα τέτοιο τεράστιο μέρος.
Κάποια από τα καλύτερα έργα που είδα και προτείνω ήταν kimberly akimbo και topdog/underdog.
Μία πόλη που χωρά όλο το κόσμο: Η πολυπολιτισμικότητα της Νέας Υόρκης έχει διαφορετική σύνθεση από αυτήν της Ευρώπης. Πέραν των λευκών χριστιανών, σημαντικές κοινότητες φιλελεύθερων αλλά και συντηριτικών ορθόδοξων εβραίων, αφροαμερικανων και λατίνων ζούνε την καθημερινότητα τους σε μία ενδιαφέρουσα συνύπαρξη. Πολύ λιγότεροι οι ευρωπαίοι, οι αφρικανοί και οι άνθρωποι από μακρινές ηπείρους αν και υπάρχει σημαντική κοινότητα ανατολικο-ασιατών, κυρίως κινέζων. Μία άλλη διαφορά σε σχέση με την Νέα Υόρκη και πχ το Λονδίνο ή την Αθήνα είναι ότι ο νεοαφιχθής σε αυτή τη χώρα είναι δυσκολότερο να οριστεί. Η ΗΠΑ είναι έθνος εκ γεννετής πολυφυλετικό ενώ σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες το φαινόμενο είναι μάλλον πιο πρόσφατο. Συχνά στους πολέμους της Μέσης Ανατολής ο κόσμος απορεί γιατί η Αμερική και το Ισραήλ συντάσονται πάντα μαζί ανεξαρτήτως γεγονότων και μέρος της απάντησης είναι πιστεύω η διαφορετική δημογραφική σύνθεση. Για κάθε ισλαμική μαντίλα που βλέπω στο Λονδίνο, εδώ θα υπάρχουν μαύρα καπέλα ή εβραϊκη κύπα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι αμερικανοί να διακρίνονται και να εστιάζονται σε εντελώς διαφορετικές παγκόσμιες ευαισθησίες.
Επικινδυνότητα – Ντόπιοι φίλοι μου λένε ότι η πόλη αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα εγκληματικότητας την δεκαετία του 80- μέσα 90 τα οποία έχουν περιοριστέι πλέον στην ζώνη του ανατολικού queens και βόρειου harlem.
Πιο εμφανής στη Νέα Υόρκη είναι η ακραία φτώχεια. Στο Λονδίνο συχνά συναντάω στη καθημερινότητα μου άτομα που θα είναι είτε μεθυσμένα είτε άστεγα. Έστω ότι κάποιος από αυτούς αρχίσει να φέρεται περίεργα σε οποιαδήποτε από τις δύο πόλεις, πχ ας πούμε ότι αρχίζει να φωνάζει ασυναρτησίες ή δεν ξέρω και εγώ τι, το πρώτο ένστικτο μου και των περισσοτέρων πιστεύω είναι να κοιτάξει αλλού. Δεν πηγαίνει κοντά του να τον ρωτήσει «είσαι καλά; Χρειάζεσαι μήπως βοήθεια;» Είμαστε όλοι κουρασμένοι, δεν θέλουμε μπλεξίματα, νοιώθουμε δεν μπορούμε να σώσουμε το κόσμο. Άνθρωποι που ίσως χρειάζονται βοήθεια, όχι οπωσδήποτε οικονομική σε τόσο μεγάλες πόλεις σε κάποια φάση μοιάζει να καθιστούνται σχεδών αόρατοι για τους γύρω τους. Η κατάσταση όμως αυτή είναι ακραία μεγενθυμενη στις ΗΠΑ, ειδικά στο μετρό της Νέας Υόρκης, όπου σε κάθε διαδρομή μου από το brooklyn στο manhattan θα υπάρχει πάντα ένας συνεπιβάτης παντελώς χαμένος στην δική του άβυσσο, άπλυτος που μπορεί να φωνάζει, να βρίζει ή να τραγουδάει δυνατά ή ημιλυπόθυμος με όλα τα μπαγκάζια του σε ένα τρόλλευ δίπλα του σε άθλια κατάσταση. Κάποιοι από αυτούς ζητάνε λεφτά, άλλοι δεν ζητάνε μα προφανώς δεν έχουν. Η ανυμπορία τους και συχνά και η δική σου να συνεισφέρεις κάπως σε κάνει να νοιώθεις άκαρδος και την όλη πόλη ανελέητη.
Τρόποι : Υπάρχει και μία άλλη ενδιαφέρουσα διάσταση στη μετακίνηση με το μετρό κάθε πόλης όπου ο τουρίστας συνυπάρχει με τους ντόπιους που ζουν τη ρουτίνα τους και πάνε στις δουλειές τους. Στη Θεσσαλονίκη δεν το πρόλαβα, έφυγα το 2013 αλλά ελπίζω μία μέρα να το ζήσω. Στο Λονδίνο όπου πλέον μένω ειδικά στην γραμμή που συνδέει το αεροδρόμειο heathrow με το κέντρο, βλέπει κανείς τον βουβό ενθουσιασμό στα βλέμματα πολλών τουριστών που μπαίνουν στα βαγώνια μίας έντονα πολυεθνικής πόλης όπου είναι φυσικό να βλέπεις ανθρώπους να μιλάνε ή να διαβάζουν βιβλία σε διάφορες γλώσσες. Στη Νέα Υόρκη απο την άλλη αυτό που ιδίως ξαφνιάζει τον επισκέπτη είναι η έντονη αμερικανιά του όλου πράγματος, η νεουρκέζική προφορά ή ακόμα και η ιδιαίτερη προφορά του Brooklyn που την ξέρεις και δεν το είχες καταλάβει ότι την ξέρεις από τις ταινίες και τις σειρές που μια ζωή παρακολουθείς. Επίσης αισθητοί είναι οι πολύ πιο άμεσοι τρόποι στην αμερικάνικη καθημερινότητα. Η ευθύτητα τους είναι αρκετά αναζωογονητική μέχρι και διασκεδαστική πολλές φορές. Από το τρένο («can i see your ticket please! Tickets, tickets everyone!» ‘ή «GET OUT, last station people!!») μέχρι στο θέατρο όπου ταξιθέτες κάνουν βόλτες φωνάζοντας «Put Your Phones away guys! PHONES AWAY everyone!» πριν την παράσταση αντί ενός καθιερωμένου πιο τυπικού μαγνητοφωνημένου μηνύματος.
Ζώντας στο Λονδίνο, μία άλλη απίστευτη και ταυτόχρονα αφόρητη μεγαλούπολη, τα τελευταία οχτώ χρόνια διαπίστωσα πολλές ομοιότητες ως προς τα θετικά και τα αρνητικά της. Στα θετικά θα συγκατάλεγα την πολυπολιτισμικότητα και τον γενικότερο πλουραλισμό στους ανθρώπους, την ανάγκη για ανοιχτό νου και αλληλοκατανόηση κοινοτήτων και ξεχωριστών αναγκών που γεννάει αυτή. Φυσικά θα ανέφερα εδώ και την πολύ πλούσια πολιτιστική ζωή. Στα αρνητικά θα συμπεριλάμβανα τη ανέχεια και τα πολύ εξόφθαλμα κοινωνικά προβλήματα, αυτό το «live and let die» που υιοθετούμε για να τα βγάλουμε πέρα με όλα αυτά που βλέπουμε, την χαμηλή ποιότητα ακινήτων, τις δύσκολες πολύωρες μετακινήσεις και το υψηλό κόστο ζωής.
Washington Square Park
Αν θα έπρεπε να πώ κάτι συνολικά για την πόλη θα έλεγα (παρότι ξέρω ότι θα ακουστεί κλισέ) ότι τη Νέα Υόρκη την ορίζουν τελικά οι άνθρωποι της. Ουρανοξύστες από γυαλί και μέταλλο υπάρχουν σε πολλά μέρη του κόσμου. Ειδικά στις ΗΠΑ κάθε μεγάλη πόλη από τετοιους συναποτελείται και από ένα σημείο και μετά η ομορφιά τους είναι αμφισβητίσημη. Το στερεότυπο που πολλοί έχουμε για τους αμερικανούς είναι συχνά αυτό του ανίδεου, απαίδευτου και υπερόπτη που ζει σε κάποια οπισθοδρομική αδιαφορη πολιτεία στο μέσο της χώρας. Ο ανταγωνισμός, η φιλοδοξία σαν από ένστικτο, η οικονομική δραστηριότητα, η πολυεπίπεδη αγορά εργασίας φέρνει στη Νέα Υόρκη μυαλά που είναι σαφώς πιο εθισμένα στην αδρεναλίνη. Οι Νεουορκέζοι είναι από τη φύση τους πιο υποψιασμένοι και φιλόδοξοι και αναζητάνε την προσωπική ευτηχία ή και την καταξίωση πέρα από κάθε καλούπι. Παράγεται σκέψη, πολύ σκέψη εδώ όπως και πολλά προϊόντα, ακίνητα και κάθε είδους εμπειρίες που περιμένουν αγοραστή. Φίλοι μου που μένουν εδώ μου λένε ότι η πόλη είναι η «ultimate city», έκφραση που σημαίνει κάτι σαν η υπέρτατη. Υπάρχουν πολλά αρνητικά μου λένε και πολλά θετικά και η πόλη είναι λες και ανεβάζει την ένταση και στα καλά και στα κακά της στο 10/10! Αυτό είναι που εν τέλη την διακρίνει από όλες τις άλλες.
Μερικές φώτο ακόμα
