Νέα Ζηλανδία Νέα Ζηλανδία - Εξερευνώντας τη Μέση Γη

[Travelstoryteller]

Υπέροχα!!! Μαγευτικά τοπία μας έχεις ξεσηκώσει!!!
Υ.Γ.: Πατάτες και μπέργκερ ακούω, η ζυγαριά σας μάρανε

 

[fenia42]

Τι όμορφη καλογρμμένη ιστορία με σημαντικές δόσεις χιούμορ. Ένιωσα λίγο σα να είμαι στο παρεάκι σας. Περιμένουμε τη συνέχεια! Η Νέα Ζηλανδία είναι πράγματι για πολλούς ονειρεμένος προορισμός.

 

[Defkalion]

Κεφάλαιο 3 - Auckland και πέριξ

Το πρωί πριν φύγουμε περάσαμε λίγο χρόνο μιλώντας στην ιδιοκτήτρια του σπιτιού. Η Joanna που εμφανίστηκε κουκουλωμένη με ένα σκασμό ρούχα και κουβέρτες καθώς το κρύο ήταν πραγματικά τσουχτερό, μας είπε ότι πρόσφατα μετακόμισε εκεί μετά από 16 χρόνια στο Auckland και δε πίστευε το πόσο κρύο κάνει σε αυτήν την περιοχή. Φόραγε δυο μπότες από δέρμα possum και απ’ ότι μας είπε είναι και το μοναδικό ζευγάρι που έχει φτιαχτεί. Το possum ήρθε στη Νέα Ζηλανδία από την Αυστραλία και το μισούν παράφορα στη χώρα γιατί είναι μαζί με τις γάτες και τους σκύλους από τις βασικές αιτίες που ο πληθυσμός των kiwi έχει μειωθεί δραματικά και το είδος κινδυνεύει με εξαφάνιση.

Μας είπε ότι σκέφτεται να διαμορφώσει το κατάλυμμα για ζευγάρια που θέλουν να κάνουν το γάμο τους εκεί, μακριά από τον πολιτισμό και τη φασαρία και μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα. Το μέρος είναι απίθανο και η ίδια είχε αυτή την αύρα φιλοξενίας και ειλικρίνιας που δεν έχω καμία αμφιβολία για την επιτυχία του εγχειρήματος. Μόλις άκουσε για το Travelstories - ο Γιώργος της είπε ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο ταξιδιωτικό site του Γαλαξία, ποιο tripadvisor και πράσινα άλογα - μας είπε ότι μας δίνει 10% έκπτωση σε όσα μέλη μας κλείσουν μέσω του σάιτ της, οπότε αν κάποιος σκοπεύει να ταξιδέψει στη Νέα Ζηλανδία, το μέρος συστήνεται ανεπιφύλακτα: https://www.kauricoastestate.nz/

Σήμερα ξεκίνησε η διαδρομή μας νότια, πίσω προς τα εκεί που ξεκινήσαμε την πρώτη μέρα δηλαδή, το Auckland, πριν συνεχίσουμε ακόμα πιο πέρα προς το νότιο νησί. Στο δρόμο συναντήσαμε μέρη με εξαιρετικά ασυνήθιστα για τα αυτιά μας ονόματα, αλλά κανένα τόσο πετυχημένο όσο το εκπληκτικό χωριό Paparoa, του οποίου οι κάτοικοι υποθέσαμε ότι ονομάζονται Παπαροανοί - εάν κάποιος έχει περισσότερες πληροφορίες για το καυτό αυτό θέμα παρακαλώ να μας ενημερώσει.

Φωτος δεν είναι και οι καλύτερες γιατί είναι μέσα από το αυτοκίνητο:

Η πρώτη μας στάση ήταν στο Te Hana Te Ao Marana, που είναι το βασικό πολιτιστικό κέντρο για την κουλτούρα των Maori στην περιοχή του Auckland. Το εντελώς πριβέ τουρ μιας και είμασταν οι μοναδικοί επισκέπτες ανέλαβε ο Michael, ο οποίος μας ξενάγησε σε μια ρέπλικα παραδοσιακού χωριού των Maori, του οποίου η κατασκευή δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί.

Τα σκαλίσματα στις καλύβες-σπίτια τους είναι πραγματικά αξιοσημείωτα, ενώ βρήκα ενδιαφέρον το γεγονός ότι κάποια παραδοσιακά έθιμά τους που μας περιέγραψε διατηρούνται ακόμα και σήμερα. Ένα χαρακτηριστικό από αυτά είναι ότι πάντα κάνουν δύο ταφές για τους νεκρούς τους. Στα παλιά χρόνια τους έθαβαν στο έδαφος κανονικά και μετά από ένα χρόνο τους ξέθαβαν και καθάριζαν τα κόκκαλα για να τα δώσουν σε όλα τα μέλη της φυλής να τα δουν από κοντά ώστε να αποδώσουν όλα τα μέλη τιμή στο νεκρό. Στο σύγχρονο κόσμο κάνουν την πρώτη ταφή και μετά από ένα χρόνο κάνουν μια δεύτερη τελετή με την οποία ουσιαστικά αφήνουν το νεκρό να φύγει οριστικά από τη ζωή τους. Τα παιδιά των Maori μεγάλωναν τότε με παιχνίδια που στόχευαν τη βελτίωση δεξιοτήτων στο χειρισμό όπλων με το χέρι, και όλα τους τα παιχνίδια είχαν σκοπό να τα προετοιμάσουν για πολεμική εκπαίδευση.

Οι ιστορίες που μας αφηγήθηκε ο Michael, παρότι σίγουρα έχουν κάποια πραγματικότητα ως αρχική πηγή, ήταν πολύ φανταστικές, κάτι σα μυθολογία, και δεν τις βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες όσον αφορά τις γνώσεις για τον τρόπο ζωής ή την κουλτούρα τους. Αντίθετα, ο σεβασμός τους προς τη φύση είναι αξιοσημείωτος - πράγμα που φυσικά έρχεται σε αντίθεση με τη μαζική καταστροφή των Kauri που ανέφερα παραπάνω. Σήμερα υπάρχουν 850 χιλιάδες Maori στη Νέα Ζηλανδία, οι οποίοι βρίσκονται κυρίως στο βόρειο νησί, και τελευταία έχουν αρχίσει και διεκδικούν προγονικά δικαιώματα για τα κομμάτια γης που θεωρούν ότι τους ανήκουν.

Γενικά η εικόνα που πήρα δε με εντυπωσίασε, ένα κομμάτι των αφηγήσεων μου φάνηκε πολύ κατασκευασμένο, το οποίο δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, αλλά όταν προσπαθεί να περαστεί ως κομμάτι της ιστορίας τους δεν πείθει ιδιαίτερα.

Συνεχίσαμε τη μέρα μας κατευθυνόμενοι προς το Auckland και λίγο πριν φτάσουμε στο One Tree Hill κάναμε μια στάση για φαγητό στο Little Jimmy, ένα μικρό καφέ στη δυτική πλευρά του λόφου, το οποίο έθεσε τα στάνταρ για όλο το υπόλοιπο ταξίδι όσον αφορά την ποιότητα του φαγητού. Εξαιρετικές σαλάτες και γκουρμέ μπέργκερ, θα ήταν σχεδόν ότι πρέπει για την προσεκτική μας διατροφή αν αφού τελειώναμε τα πιάτα μας ο Γιώργος δεν πήγαινε να παραγγείλει και δεύτερο γύρο.

Το One Tree Hill είναι ένα ηφαιστειακό και καταπράσινο ύψωμα με την κορυφή του λόφου να στέκεται 184 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, και είναι αρκετά τουριστικό σημείο καθώς προσφέρει άπλετη θέα σε ολόκληρη τη γύρω περιοχή συμπεριλαμβανομένων και των δύο λιμανιών του Auckland. Στο ψηλότερο σημείο του φιλοξενεί έναν οβελίσκο που κατασκευάστηκε το 1940 προς τιμή των Maori, αλλά… προκαταβολικά, καθώς πολλοί ευρωπαίοι Νεοζηλανδοί πίστευαν τότε ότι οι Maori τελικά θα εκλείψουν και το μνημείο προοριζόταν για να υπενθυμίζει στις επόμενες γενιές την κάποτε παρουσία τους.

Η πρόσβαση στο λόφο γίνεται με τα πόδια, και έτσι ξεκινήσαμε την ανηφόρα. Ο καιρός που μέχρι στιγμής στο ταξίδι ήταν πολύ καλός ξαφνικά άλλαξε και φάγαμε ολίγη βροχή με πολύ αέρα ανεβαίνοντας. Τις απάνθρωπες και αντίξοες αυτές συνθήκες σας τις περιγράφω με λεπτομέρεια διότι είμαι βέβαιος ότι έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη δυσκολία που βρήκα να ανέβω αυτό το λόφο - που περισσότερο με βουνό έμοιαζε εδώ που τα λέμε παρά με λόφο. Ο Γιώργος περπάταγε μπροστά ανάλαφρος, σαν πεταλουδίτσα ας πούμε, και εγώ αγκομαχούσα πίσω. Ήταν σε αυτό το σημείο που ξαφνικά θυμηθήκαμε και οι δύο ότι το ταξίδι αυτό ουσιαστικά το είχαμε προγραμματίσει να περιλαμβάνει πολλά τρεκ, τα οποία θα ήταν σίγουρα μεγαλύτερα και πιο δύσκολα από μια ανηφόρα εκατό μέτρων. Αποφασίσαμε σιωπηλά να μην αγγίξουμε το ευαίσθητο αυτό ζήτημα και απολαύσαμε τη θέα από την κορυφή.

Η υπόλοιπη διαδρομή μας έφερε στον τελικό μας προορισμό για αυτή τη μέρα, το Otorohanga, ένα χωριό που βρίσκεται γύρω στα 200 χιλιόμετρα νότια του Auckland κοντά στις Glowworm caves του Waitomo, κάτι σπηλιές που φημίζονται για τα… σκουλήκια τους που λαμποκοπάνε στο σκοτάδι. Πριν πέσουμε για ύπνο στο μοτέλ που είχαμε κλείσει, ακούω το Γιώργο να κοντεύει να πάθει ανακοπή από τα γέλια.

“Τι έπαθες μωρέ;”

“Άσε ρε πού να στα λέω, διαβάζω κάτι νέα για τον πρωθυπουργό της Φινλανδίας, και τον τύπο τον λένε Σαπίλα! Και όχι μόνο αυτό, αλλά το πρώτο του όνομα είναι Γιούχα!! Γιούχα Σαπίλα!!!”

Ε αυτό ήταν. Ήδη φανταζόμασταν τα πλακάτ και τις αφίσες σε προεκλογική εκστρατεία:


ΨΗΦΙΣΤΕ ΣΑΠΙΛΑ - ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΠΙΛΑ - ΣΑΠΙΛΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ


Άσχετα που τελικά τον άνθρωπο τον λένε Σιπιλα, εκείνο το βράδυ σχεδόν δε κοιμηθήκαμε από τα γέλια, ενώ μετά επί δέκα μέρες μας έπιανε συνέχεια νευρικό γέλιο σε άσχετες στιγμές και φωνάζαμε ο ένας στον άλλον μέσα στα βουνά “Γιούχα Σαπίλα!” προς έκπληξη όποιου βρισκόταν κοντά μας κάθε φορά...

Η επόμενη μέρα θα είχε σπηλιές, σκουλήκια, λίμνες, κρατήρες και… σκουφάκια, στην αντίστροφη μέτρηση για το Tongariro.

 

[NightcoreKing]

Έλα ρε φίλεεε, πότε ξεκινήσατε την καλύτερη ιστορία και δε το πήρα χαμπάρι; και τκ είχα πει εγώ... Μη ξεχάσετε να μας γράψετε ιστορία μετά... Δωωωωσε Μέση Γη στο λαό ρε π***** μου

 

[Defkalion]

Κεφάλαιο 4 - Otorohanga προς Taupo

Τα Glowworm caves στο Waitomo θεωρούνται εξαιρετικό αξιοθέατο, και δίνουν ζωή σε ένα χωριουδάκι που είναι μια σταλιά, ακόμα και για δεδομένα Νέας Ζηλανδίας. Στο Waitomo λοιπόν βρίσκονται τρία διαφορετικά σπήλαια, στα οποία μπορείς είτε απλά να περπατήσεις μέσα και να δεις τους σταλακτίτες, σταλαγμίτες και βέβαια τα περίφημα σκουλήκια που λαμπυρίζουν, είτε να κάνεις δραστηριότητες μέσα στα υπόγεια ποτάμια που κυλούν μέσα στις σπηλιές. Εμείς αποφασίσαμε ότι οι υπόλοιποι επισκέπτες δε θα αντιδρούσαν καλά στη θέα των σέξι κορμιών μας σε κολλητές λαστιχένιες στολές, και έτσι επιλέξαμε να κάνουμε ένα από τα απλά τουρ στη σπηλιά Ruakuri.

Φτάσαμε εκεί νωρίς το πρωί καθώς το τουρ μας ήταν το πρώτο της ημέρας - κάτι που αποδείχθηκε χρήσιμο όπως διαπιστώσαμε αργότερα. Οι σπηλιές έχουν μια εντυπωσιακή είσοδο στην οποία κατεβήκαμε από μια σπειροειδή σκάλα, και στη συνέχεια περπατήσαμε πάνω σε μονοπάτια που έχουν κατασκευάσει, άλλες στιγμές υπό τον αμυδρό φωτισμό που έχουν εγκαταστήσει, και άλλες υπό απόλυτο σκοτάδι - έπρεπε να κρατάμε τον μπροστινό μας από τον ώμο για να προχωράμε χωρίς να χτυπάμε μεταξύ μας. Η διαδρομή ήταν σχετικά μικρή, και το όλο θέαμα δεν μας εντυπωσίασε, αλλά τουλάχιστον το γκρουπ μας ήταν μικρό, μόλις 6-7 άτομα και μπορούσαμε να κινηθούμε με άνεση. Ο ξεναγός έκανε συνέχεια χαζά αστειάκια με τα οποία προσπαθούσε να μας κρατήσει το ενδιαφέρον όσο μας έδειχνε τη σπηλιά, και κάποια στιγμή αρχίσαμε να συζητάμε με το Γιώργο το ενδεχόμενο να τον δείρουμε. Ειδικά στο κομμάτι που άρχισε να μας περιγράφει την ανατομία των σκουληκιών πολύ αναλυτικά, και κυρίως τη μύξα τους με την οποία φάνηκε πολύ παθιασμένος. Εν τέλει το κυρίως αξιοθέατο των σπηλιών, τα σκουλήκια δηλαδή, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, το θέαμα ήταν μάλλον απογοητευτικό. Επιστρέφοντας προς την έξοδο είδαμε το γιατί ήταν πολύ σοφή η επιλογή μας να πάμε στο πρώτο γκρουπ του πρωινού - συναντήσαμε το δεύτερο γκρουπ που πρέπει να ήταν τουλάχιστον 50 άτομα, μάλλον αμερικανοί, αφόρητα στριμωγμένοι στους στενούς διαδρόμους των σπηλιών.

Η είσοδος της σπηλιάς με τη σκάλα:

Τα σκουλήκια και οι μύξες τους:

Ο Γιώργος βαριεστημένος:

Δι κέιβ:

Η απογοήτευσή μας από τη σπηλιά μετριάστηκε όταν πήγαμε να περπατήσουμε μια διαδρομή μέσα από το δάσος εκεί δίπλα, που είχε τρεχούμενα νερά και κάτι τεράστιες φυσικές σπηλιές. Μια οικογένεια με δύο παιδιά σάστισαν λίγο όταν αρχίσαμε να φωνάζουμε ΓΙΟΥΧΑ ΣΑΠΙΛΑ μέσα στο δάσος, αλλά ο Φινλανδός πρωθυπουργός ήταν πια κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Όπως έγραψα και στην αρχή της ιστορίας, τα kiwi ήταν ένα από τα must του ταξιδιού για μένα, ακόμα και αν πρόκειται για είδος υπό εξαφάνιση - ο πληθυσμός τους έφτασε μέχρι και τις 70.000 πριν από λίγα χρόνια. Πιο πρόσφατα πάντως χάρη στις προσπάθειες του κράτους ο πληθυσμός τους έχει αρχίσει και ανεβαίνει - εκτιμάται ότι στη χώρα ζουν πια κάπου 100.000 πουλιά. Πριν αποχωρήσουμε από το Otorohanga λοιπόν είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε ένα προστατευόμενο περιβάλλον με kiwi, το Kiwi House Otorohanga, στο οποίο είδαμε και ένα-δύο από αυτά τα εκπληκτικά πουλιά, τα οποία είναι πολύ μεγαλύτερα απ’ότι φανταζόμουν. Ένα εκπληκτικό χαρακτηριστικό τους που πρέπει να το δει κανείς για να το πιστέψει είναι ότι κάνουν ένα αυγό το οποίο είναι πραγματικά τεράστιο, τόσο μεγάλο σε σχέση με το μέγεθος του ίδιου του πουλιού, που το πουλί που κυοφορεί το αυγό δε μπορεί να φάει γιατί τα εσωτερικά του όργανα πιέζονται ασφυκτικά από το αυγό. Τα σκυλιά που σκοτώνουν τα πουλιά αλλά και τα ποντίκια που τρώνε τα αυγά τους, σε συνδυασμό με την καταστροφή των μεγάλων δασών της χώρας από τον άνθρωπο είναι οι βασικοί λόγοι που τα kiwi απειλούνται με εξαφάνιση. Τελευταία η εισαγωγή των possum από την Αυστραλία έχει επίσης δημιουργήσει τεράστια προβλήματα, και οι Νεοζηλανδοί βάζουν παντού παγίδες για να τα πιάνουν.

Φεύγοντας από το Otorohanga ο επόμενος προορισμός μας ήταν η λίμνη Taupo, γύρω στα 250 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά, αλλά θες γιατί προσπαθούσαμε ακόμα να βγάλουμε άκρη με το κινέζικο μενού του αυτοκινήτου, θες γιατί ήμασταν τόσο απασχολημένοι να παρακολουθούμε τα playoff του NBA μέσω ίντερνετ (όπου αυτό έπιανε), χαθήκαμε στο δρόμο ή πήραμε κάπου λάθος στροφή. Το αποτέλεσμα ήταν ότι καταλήξαμε να κάνουμε μια εκπληκτική διαδρομή στην εξοχή, ίσως την καλύτερη της πρώτης εβδομάδας του ταξιδιού μας. Τρομερό, έντονο πράσινο παντού και εκπληκτικές εναλλαγές στα τοπία με βουνά, λόφους και πεδιάδες, ένιωθα πραγματικά λες και περιφέρομαι στις παρυφές του Shire της Μέσης-Γης. Ασφαλώς και δεν έλειψαν οι στάσεις στη μέση του πουθενά για φωτογραφίες, κανονικές:

... και υπέρυθρες:

Πλησιάζοντας στη λίμνη κάναμε μια στάση στο Huka Falls, ένα καταρράκτη που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν είναι ακριβώς καταρράκτης, μα ένα σημείο που το ποτάμι κατεβάζει πάρα πολύ νερό με πολύ μεγάλη ορμή, αλλά αντί να πέφτει από μεγάλο ύψος απλώς καταλήγει σε ένα μεγαλύτερο άνοιγμα. Παρότι και αυτό το μέρους μου το είχαν αναφέρει ως προτεινόμενο, δεν εντυπωσιαστήκαμε καθόλου. Είχε αρκετό κόσμο που χάζευε τα σκάφη που έκαναν jetboating και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο αμάξι και να συνεχίσουμε το δρόμο μας.

Μια έμπνευση της τελευταίς στιγμής του Γιώργου μας έφερε λίγο πιο κάτω στο Craters of the Moon, μια περιοχή με έντονη γεωθερμική δραστηριότητα. Είναι ουσιαστικά μια κοιλάδα στην οποία υπάρχουν πάρα πολλά σημεία στο έδαφος από τα οποία βγαίνει συνεχώς ατμός και μπουρμπουλήθρες από λάσπη. Το φαινόμενο παρουσιάστηκε ξαφνικά τη δεκαετία του 50 λόγω της υπόγειας πίεσης που αναπτύχθηκε από ένα γεωθερμικό σταθμό ενέργειας, και έκτοτε έχει γίνει τουριστικό αξιοθέατο με ξύλινους διαδρόμους που έχουν χτιστεί για να καθοδηγούν τους επισκέπτες μέσα στην κοιλάδα. Το θέαμα ήταν εντελώς αναπάντεχο. Από την απόλυτη εξοχή γεμάτη ποτάμια και πνιγμένη στα πράσινα βουνά και πεδιάδες βρεθήκαμε σε ένα γυμνό γκρίζο-καφέ τοπίο με εκατοντάδες σημεία που φτύνουν πυκνό ατμό και μια εκκωφαντική μυρωδιά σάπιων αυγών. Ευτυχώς ήμασταν νηστικοί.

Ορίστε φωτος, κανονικές:

.... και υπέρυθρες:

αλλά και βιντεάκι από το χώρο:

Σύντομα θα νύχτωνε και το πάρκο σύντομα έκλεινε, οπότε έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα κάνουμε μια παράκαμψη μέσω ενός λόφου που θα μας έφερνε στην έξοδο λίγα λεπτά πριν το κλείσιμο. Ως ατρόμητοι τρέκερς που είμαστε φυσικά είπαμε θα κάνουμε την παράκαμψη, και ξαφνικά ένιωσα την αυτοπεποίθησή μου να επιστρέφει αφού αυτή τη φορά έκανα τη διαδρομή - και τα 500 μέτρα της - χωρίς να μου κοπεί η αναπνοή. Ήταν φανερό ότι η φυσική μου κατάσταση επανήλθε στα εξαιρετικά της επίπεδα. Ένιωσα πανέτοιμος για το μεγάλο τρεκ της επόμενης μέρας…


Φτάνοντας στη Lake Taupo το θέαμα ήταν εντυπωσιακό, καθώς πρόκειται για μια τεράστια λίμνη - έξι φορές το μέγεθος της λίμνης Κερκίνης - που βρίσκεται στην καλντέρα του ηφαιστείου του Taupo. Στα βόρεια παράλιά της είναι χτισμένη η ομώνυμη πόλη στην οποία κάναμε μια γρήγορη στάση για να φάμε και να αγοράσουμε… σκουφάκια για το τρεκ της επόμενης μέρας. Ο καιρός γενικά ήταν πολύ καλός και η θερμοκρασία την ημέρα έπαιζε μεταξύ 10 και 15 βαθμών, αλλά ξέραμε ότι επάνω στο βουνό την επόμενη το κρύο θα ήταν τσουχτερό, και όλη η προετοιμασία που είχαμε κάνει γι’ αυτό το τρεκ ήταν ότι… ξέραμε πού είναι. Εν ολίγοις εμφανιστήκαμε ως ανίδεοι τουρίστες, και έτσι ξεκινήσαμε το ψάξιμο για ένα μαγαζί που θα ήταν ακόμα ανοιχτό για να αγοράσουμε σκουφάκια να μην παγώσουν τα αυτάκια μας. Αφού καταφέραμε να βρούμε δύο σκουφιά με... $60 κατεβήκαμε στη λίμνη να βγάλουμε φωτογραφίες με τη δύση του ήλιου.

Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο Turangi, μια μικρή πόλη 3500 κατοίκων που ήταν εντελώς έρημη από δραστηριότητα εκτός από κάτι πιτσιρίκια που τριγυρνούσαν στο δρόμο φωνάζοντας, και το μοναδικό κατάστημα που ήταν ανοιχτό εκείνη την ώρα, ένα σουπερμάρκετ στο οποίο πήγαμε να πάρουμε προμήθειες για το τρεκ της επόμενης μέρας. Εγώ πήρα κάτι μπαλίτσες πρωτεϊνης που έχουν μεγάλο σουξέ στην Αυστραλία και ο Γιώργος στην αρχή κορόιδευε, αλλά αφού δοκίμασε τις μπαλίτσες μου του άρεσαν τόσο που πήρε κι’αυτός πολλές μπαλίτσες και τελικά ξεχάσαμε να πάρουμε οτιδήποτε άλλο αλλά τουλάχιστον είχαμε πάρα πολλές μπαλίτσες. Μεγάλη επιτυχία οι μπαλίτσες στο ταξίδι αυτό, τρώγαμε μπαλίτσες για μέρες. Αν ρωτήσετε το Γιώργο τί θυμάται από τη Νέα Ζηλανδία είμαι βέβαιος ότι θα σας πει “ΤΙΣ ΜΠΑΛΙΤΣΕΣ ΒΕΒΑΙΑ!”. Ε, @Yorgos ;

Το δωμάτιο που θα μέναμε τη νύχτα ανήκε σε μια οικογένεια Maori, οι οποίοι ήταν πραγματικά τεράστιοι, όπως και η πλειοψηφία της φυλής αυτής που συναντήσαμε στη χώρα. Ο άντρας ήταν ένας τύπος πάνω από 2 μέτρα και είχε μια κοιλιά τριπλάσια από τη δική μου. Όταν άκουσε ότι ο Γιώργος έχει φέρει ζυγαριά στο ταξίδι για να προσέχουμε τι τρώμε, σάστισε για λίγο και στη συνέχεια έβαλε τα γέλια. Για τις μπαλίτσες μας δε του είπα κουβέντα, δεν ήξερα πώς θα το πάρει.


Η ερώτησή του “είστε σίγουροι ότι είστε αρκετά fit για να κάνετε αυτό το τρεκ αύριο;” δε με προβλημάτισε εκείνη τη στιγμή, αλλά όσο προχωρούσε η νύχτα άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια…

 

[Yorgos]

Παρακαλείται όποιος κάνει το τουρ στη σπηλιά να απαγάγει τον ξεναγό Nathan και να τον βασανίσει όσο πιο άγρια και αργά γίνεται. Απίστευτα μακρόσυρτο τουρ μόνο και μόνο για να μας λέει ανέκδοτα εντυπωσιακά χειρότερα κι απ του Στάθη. Γιούχα Σαπίλα στη νιοστή.

In all fairness, υπάρχουν άλλα δυο σπήλαια στην περιοχή με φωσφορίζοντα σκουλήκια και τις μίξες τους, δεν ξέρω αν κάποιο είναι εντυπωσιακότερο από αυτό που επισκεφθήκαμε εμείς. Πάντως στο μάρκετινγκ είναι μανούλες οι Νεοζηλανδοί: χωρίς να είναι απατεώνες, με απλούς τρόπου καταφέρνουν να διαφημίσουν φυσικά κυρίως αξιοθέατα με εξαιρετικό τρόπο.

Αγαπάμε μπαλίτσες και μας λείπουν...

 

[Defkalion]

Πάντως στο μάρκετινγκ είναι μανούλες οι Νεοζηλανδοί: χωρίς να είναι απατεώνες, με απλούς τρόπου καταφέρνουν να διαφημίσουν φυσικά κυρίως αξιοθέατα με εξαιρετικό τρόπο.

Αγαπάμε μπαλίτσες και μας λείπουν...

Μπαλίτσες φορ έβα

Το θέμα δεν είναι μόνο ότι τα διαφημίζουν με ωραίο τρόπο, αλλά και το ότι τα διατηρούν σχετικά απείραχτα, δηλαδή παίρνεις την εμπειρία της φύσης όπως είναι, δε παίρνεις εμπειρία φύσης ανακατεμένη με τουριστίλα και μαγαζιά. Έχω κάποιες παρατηρήσεις γι'αυτό που θα τις καταγράψω σε επόμενο κεφάλαιο.

 

[travelbreak]

Έλα ρε φίλεεε, πότε ξεκινήσατε την καλύτερη ιστορία και δε το πήρα χαμπάρι; και τκ είχα πει εγώ... Μη ξεχάσετε να μας γράψετε ιστορία μετά... Δωωωωσε Μέση Γη στο λαό ρε π***** μου

Ακόμα δεν το πήρες;

 

[Defkalion]

Κεφάλαιο 5 - Tongariro Alpine Crossing

Το Tongariro Alpine Crossing είναι το πιο δημοφιλές ημερήσιο τρεκ στη Νέα Ζηλανδία. Πρόκειται για μια διαδρομή 20 χιλιομέτρων που περνάει ανάμεσα από εντυπωσιακά γυμνά τοπία, αφού η περιοχή περιτριγυρίζεται από τρία ενεργά ηφαίστεια, ενώ διαθέτει και μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές εικόνες που μπορεί κάποιος να δει όταν αναζητά διαδρομές για περπάτημα στη χώρα, που δεν είναι άλλη από τις Σμαραγδένιες Λίμνες - Emerald Lakes. Η συνολική υψομετρική διαφορά του τρεκ είναι περίπου 1200 μέτρα, αφού η εκκίνηση βρίσκεται στα 750 μέτρα και η ψηλότερη κορυφή της διαδρομής στα 1900.

Ξυπνήσαμε νωρίς για να πάμε στο σημείο αναχώρησης, απ’ όπου θα ερχόταν να μας πάρει ένα βανάκι να μας πάει στη βάση του βουνού που ξεκινάει το Trek. Έκανε πολύ κρύο αλλά συναντήσαμε εκεί ένα ζευγάρι γερμανών με ένα παιδάκι και τους πιάσαμε την κουβέντα. Αποδείχθηκε ότι το παιδάκι το έχουν στείλει να ζήσει ένα διάστημα μόνο του στη Νέα Ζηλανδία γιατί θεωρούν ότι έχει καλά σχολεία, και οι γονείς είχαν έρθει επίσκεψη οπότε θα πήγαιναν όλοι μαζί να κάνουν το τρεκ. Αναπόφευκτα ήρθαν οι σκέψεις για το τί θα έκαναν σε αντίστοιχη περίπτωση γονείς από την Ελλάδα. Καταλήξαμε στο ότι μάλλον δύσκολα θα έστελναν έναν παιδί σε άλλη χώρα για να πάει σχολείο, πόσο μάλλον δε στην άλλη άκρη του κόσμου. Δεν είμαι σίγουρος καν αν θα το έστελναν σε άλλο προάστιο. Όσο για την επίσκεψη στον κανακάρη που ζει στο εξωτερικό, αντί για τρεκ θα συνοδευόταν από παστίτσια. Ξεπεράσαμε γρήγορα τις αναμφίβολα στερεοτυπικές εικόνες (?) και τις σκέψεις για παστίτσια και φάγαμε δύο από τις ταπεινές μπαλίτσες μας.

Φτάνοντας στην εκκίνηση είδαμε ότι υπήρχε αρκετός κόσμος που αποβιβαζόταν από τα διάφορα πούλμαν και λεωφορεία, μιας και το Tongariro δεν έχει όριο για τους επισκέπτες που μπορεί να δεχθεί κάθε μέρα. Έτσι, οπλισμένοι με πολύ ενθουσιασμό, πολλές μπαλίτσες αλλά και δύο τοστ που τελευταία στιγμή φτιάξαμε από κάτι μπαγιάτικα ψωμάκια που ανακαλύψαμε ότι είχαμε στο αμάξι επί τρεις μέρες, ξεκινήσαμε γρήγορα το περπάτημα.

Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής ήταν εντελώς απόκοσμο: μια γυμνή πεδιάδα με βάλτους και σκούρες πέτρες, σχεδόν καθόλου βλάστηση, περιτριγυρισμένη από βουνά και κρατήρες ηφαιστείων, κάποιοι από τους οποίους χιονισμένοι. Μοναδικό σημάδι ανθρώπινης δραστηριότητας ήταν τα μονοπάτια που είχαν στρωθεί σε κάποια σημεία για να δείχνουν το δρόμο στους επισκέπτες. Το σκηνικό ήταν πολύ επιβλητικό, και δεν είναι εξάλλου τυχαίο που το Tongariro είναι ένα από τα σημεία που γυρίστηκαν σκηνές για τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Πιο συγκεκριμενα, η συγκεκριμένη τοποθεσία ήταν αυτή που χρησιμοποίησε ο Peter Jackson για να απεικονίσει τη χώρα της Mordor και το Mount Doom, και σίγουρα όταν περπατάς στο σχεδόν σεληνιακό τοπίο καταλαβαίνεις το γιατί.

Εδώ, φρεσκαδούρα και ανυποψίαστος για το τί με περιμένει στη συνέχεια:

Μετά άρχισε η ανάβαση, άλλοτε στην πλαγιά του βουνού και άλλοτε μέσω σκαλοπατιών που έχουν σκαφτεί για να διευκολύνουν τη διαδρομή. Εγώ πολύ θα ήθελα να σας πω ότι σταματούσα κάθε πέντε λεπτά μαγεμένος από τα τοπία για να βγάλω εκπληκτικές φωτογραφίες, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η ανάβαση με κούρασε πολύ γρήγορα και πραγματικά μετά από τις πρώτες μια-δυο ώρες δεν άντεχαν τα πόδια μου. Σε αυτό το σημείο έκανε την εμφάνισή του το κακάσχημο πρόσωπο της αμφιβολίας για το αν θα καταφέρω να ολοκληρώσω το τρεκ. Τα τοπία πάντως ήταν όντως εντυπωσιακά.

Πλησιάζοντας προς την κορυφή του βουνού ένιωσα τη θερμοκρασία να πέφτει κατακόρυφα και φύσαγε ένας διαολεμένος παγωμένος αέρας, πράγμα που δεν ήταν και πολύ ευχάριστο δεδομένου ότι ήδη είχα γίνει παπί από τον ιδρώτα - φαίνεται εξάλλου από την πονεμένη έκφραση που έχω στις φωτογραφίες Αυτό που άλλαξε αμέσως την ψυχολογία μου ήταν όταν σχεδόν τελείωσε το μεγάλο κομμάτι της ανάβασης και φτάσαμε στην κορυφή του βουνού. Από εδώ θα έπρεπε κανονικά να βλέπουμε όλη την πεδιάδα από κάτω, αλλά εκείνη τη μέρα είχε συννεφιά και αντί για την πεδιάδα βλέπαμε προς τα κάτω τα σύννεφα. Το θέαμα ήταν τρομερό.

Η προσωποποίηση της ταλαιπωρίας στην κορυφή του βουνού:

Έλα και βιντεάκι:

Μόλις φτάσαμε στο σημείο που βλέπαμε τις Σμαραγδένιες Λίμνες, ο Γιώργος άρχισε να φωνάζει να βιαστούμε για να προλάβουμε να δούμε τις λίμνες πριν τις καλύψουν τα σύννεφα που τώρα ήταν από κάτω μας. Εγώ ήμουν στη φάση πόνου που περιέγραψα παραπάνω οπότε πολύ απλά έκατσα να ξεκουραστώ αγνοώντας τις φωνές του. Μπορεί να του είπα και κάτι για τη μάνα του, δεν είμαι σίγουρος. Για να κατέβουμε στις λίμνες έπρεπε να κατηφορίσουμε σε μια πλαγιά που ήταν πολύ απότομη και γεμάτη πετραδάκια και μαλακό χώμα. Πολύς κόσμος έπεφτε προσπαθώντας να κατέβει, μιας και ήταν πολύ δύσκολο να μη γλιστρήσεις σε αυτό το έδαφος και με αυτή την κλίση.

Τα κατάφεραααααα!!!

Η απότομη πλαγιά:

Στην οποία ήταν λες και κάνεις σερφ:

Κατηφορίζοντας μέσα από ένα σύννεφο φτάσαμε επιτέλους στις Emerald Lakes και το αποτέλεσμα μας αποζημίωσε. Σιγά σιγά μάλιστα τα σύννεφα πέρασαν και είχαμε καλύτερη θέα στις λίμνες. Επιτέλους κάτσαμε - πάνω σε πολύ ζεστές πέτρες για ευνόητους λόγους - να φάμε τα μπαγιάτικα τοστάκια μας, ενώ προσπαθήσαμε να καταστρώσουμε ένα σχέδιο για να μπορέσει ο Γιώργος να πάρει μαζί του μπαλίτσες πρωτεϊνης στην Κούβα - μπορείτε να το ακούσετε στο παρακάτω βίντεο, μαζί με την εκπληκτική λύση που του βρήκα. Μια παρέα τριών γάλλων στο μεταξύ έβγαζαν σέλφις φωνάζοντας όλοι μαζί με γαλλική προφορά “ΤΟΝΓΚΑΓΙΓΟΟΟΟΟΟ”

Οι Σμαραγδένιες Λίμνες, μέσα στα σύννεφα:

Αλλά και αφού καθάρισε η ατμόσφαιρα:

Μετά από σύντομη ξεκούραση συνεχίσαμε το δρόμο μας που μας έβγαλε από την άλλη πλευρά του βουνού με φοβερή θέα. Η επόμενη 1-1,5 ώρα ήταν μάλλον βαρετή κατηφορίζοντας σε ένα εύκολο μονοπάτι μέχρι που φτάσαμε σε ένα δάσος και μέσα εκεί κάναμε τα τελευταία 4 χιλιόμετρα. Προς το τέλος και οι δύο ήμασταν σίγουροι ότι μυρίζαμε μπριζόλες, αλλά ακόμα παραμένει μυστήριο από πού ερχόταν η μυρωδιά μέσα στο δάσος στη μέση του πουθενά. Το ότι ήμασταν όλη μέρα με μπαγιάτικα τοστ και μπαλίτσες πρωτείνης μπορεί να έπαιξε κάποιο ρόλο στην ομαδική παραίσθηση.

Στο τέλος ήρθε ο φίλος με το βανάκι και μας πήρε να πάμε σπίτι. Καπάκι φύγαμε και πήγαμε στο Lakeside Lodge, ένα φανταστικό χοτέλ-εστιατόριο πάνω στη λίμνη, με εξαιρετικό φαγητό. Συνέχισε να μας κάνει εντύπωση ότι ακόμα και σε ένα τόσο αραιοκατοικημένο μέρος με μικρές πόλεις και χωριά στη μέση του πουθενά, υπήρχαν εξαιρετικές επιλογές για φαγητό.

Ορίστε και μερικές υπέρυθρες φωτογραφίες από τη μέρα:

Το Tongariro ήταν πολύ ωραία εμπειρία, και ταυτόχρονα ήταν για μένα και μια δοκιμασία που στην αρχή δεν πίστευα ότι θα κατάφερνα να ολοκληρώσω. Τα τοπία ήταν σε κάποια σημεία πραγματικά εντυπωσιακά, και η αίσθηση που σου δίνει το γεγονός ότι αυτές τις περιοχές μπορείς να τις δεις μόνο αν περπατήσεις εκεί είναι πολύ όμορφη. Το τρεκ πάντως είχε αρκετό κόσμο όπως φαίνεται και στα βίντεο παραπάνω, και αυτό παρότι δεν είναι ενοχλητικό στην πράξη, αφαιρεί λίγο από την εμπειρία, σε αντίθεση με άλλες διαδρομές που θα δούμε σε επόμενα κεφάλαια

 

[NightcoreKing]

Απίστευτες φώτο, α ρε Άρχοντα τι ανακάλυψες πριν από μας!
Φαίνεται ότι το διασκεδάστε πολύ ρε, κουμάντα και οι 2..ειδες τι κάνουν τα ληγμένα;

Υ.Γ Σέρφερ εισαι σέρφερ!!!!!

 

[Yorgos]

Δεν είμαι σίγουρος καν αν θα το έστελναν σε άλλο προάστιο. Όσο για την επίσκεψη στον κανακάρη που ζει στο εξωτερικό, αντί για τρεκ θα συνοδευόταν από παστίτσια.

Όλα τα λεφτά

 

[go2dbeach]

Εγώ ήμουν στη φάση πόνου που περιέγραψα παραπάνω οπότε πολύ απλά έκατσα να ξεκουραστώ αγνοώντας τις φωνές του. Μπορεί να του είπα και κάτι για τη μάνα του, δεν είμαι σίγουρος.

Σε νιώθω!!

Καλά, εκεί που φώναζαν οι Γάλλοι, περίμενα να ρίχνατε ένα "Γιούχα Σαπίλα"!!
Ταίριαζε στην περίσταση