Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Ανόι: Πίσω στη ζέστη, βαβούρα και "πολιτισμό"

Ξυπνήσαμε πάλι χαλαρά καθώς δεν είχαμε και πολλά πράγματα, δηλαδή τίποτα να κάνουμε μέχρι να πάρουμε το λεωφορείο αργότερα για Ανόι. Ο καιρός, αν και καλύτερος, ήταν ακόμα βαριά συννεφιασμένος με ίσως περισσότερο κρύο (ή οι αντοχές μου είχαν μειωθεί μετά από δύο μέρες που κρύωνα), οπότε και η μικρή ελπίδα που είχα για το φαρσιπάν εξανεμίστηκε.

Μαζέψαμε και κατεβήκαμε για πρωινό. Δε θα το πιστέψετε αλλά εκείνη την μέρα είχε... banana pancake και χυμό, "ότι άλλο θέλαμε το πληρώναμε". Η βιετναμέζα τσαντίστηκε, μου είπε ότι δεν θα έτρωγε άλλο pancake, το σιχάθηκε, θα έπαιρνε κάτι στη πόλη μετά. Μάλιστα μπήκε στη σελίδα του καταλύματος στο booking ή agoda, δε θυμάμαι που είχαμε κλείσει, με στόχο να κάνει αρνητική κριτική. Εκεί είδε μία από τις φωτογραφίες του καταλύματος να είναι ένα τραπέζι με επάνω του ένα πιάτο banana pancake και χυμό, το οποίο μας φάνηκε αστείο αλλά όταν είδαμε κάποιον να έχει αφήσει σχόλιο-κριτικής στο κατάλυμα "banana pancake, banana pancake, banana pancake, banana pancake, banana pancake" μας έπιασε γέλιο και μας πέρασε η τσαντίλα. Ήταν από αυτές τις περιπτώσεις που ακόμα και αν είχαμε δει την φωτογραφία και το σχόλιο πριν πάμε δεν θα το είχαμε καταλάβει μέχρι εκείνη την στιγμή. Ίσως οι ιδιοκτήτες θεωρούσαν ότι όλοι οι ξένοι αυτό τρώνε για πρωινό οπότε τους κάνανε και χάρη.

Φορτώσαμε για άλλη μία φορά τα πράγματα και πήραμε το μηχανάκι για την πόλη. Εκεί περάσαμε το χρόνο μας με διαδικαστικά τύπου να αφήσουμε τα πράγματα στο σταθμό, να επιστρέψουμε το μηχανάκι στον τύπο που το είχαμε πάρει (που κλασικά έκανε όσο χρόνο ήθελε να έρθει) αλλά και να ψάξει η βιετναμέζα για χαπάκια για την ζαλάδα για το ταξίδι γιατί της είχαν τελειώσει. Με τα πολλά βρήκαμε ένα φαρμακείο και πήγε και πήρε... ένα. Μα καλά ρε παιδάκι μου, γιατί δε παίρνεις 5-10 να έχεις αφού τα χρησιμοποιείς; Ε δε το σκέφτηκα, ένα χρειαζόμουν.

Μου είχαν τελειώσει οι αντιβιώσεις για τα έντερα σε περίπτωση διάρροιας και μιας που πηγαίναμε στο φαρμακείο είπα στην βιετναμέζα να πάρει να υπάρχει για παν ενδεχόμενο. Δεν ήξεραν τη συγκεκριμένη αντιβίωση στο βιετνάμ, μας πρότεινε μία άλλη. Δεν την πήρα γιατί δεν είχα άμεση ανάγκη, επίσης δεν θα έπαιρνα μία τυχαία αντιβίωση που προτείνει φαρμακοποιός χωρίς ιατρική συμβουλή. Έστειλα σε ένα φίλο γιατρό στην Ελλάδα να τον ρωτήσω αν είναι ανάλογο. Η απάντησή του ήταν κάτι τύπου "αυτό είναι νοσοκομειακή αντιβίωση και η δόση για ελέφαντες, το δίνουν έτσι εύκολα στα φαρμακεία εκεί;".

Γενικά όπως διαπίστωσα και τα επόμενα χρόνια, τα φαρμακεία είναι ανεξέλεγκτα στο βιετνάμ, βγάζουν την άδεια στο όνομα ενός φαρμακοποιού που δεν είναι ποτέ εκεί (δεν υποχρεούται) και το τρέχουν άσχετοι που εκπαιδεύονται στο να "πουλήσουν", λίγο θυμίζει τον Βέγγο φαρμακοποιό. Όσο πιο γρήγορη η αλλαγή που νιώθει ο άλλος τόσο καλύτερο θεωρείται το φαρμακείο, οπότε πας με ίωση και σου δίνουν ισχυρή αντιβίωση (εδώ όσοι ξέρουν φρικάρουν καθώς καταλαβαίνουν ότι δε κάνει τίποτα), 4 κουτιά πολυβιταμίνες (δεν κάνουν τίποτα), μπόλικα ντεπόν (άμα δε πονάει δεν υπάρχει πρόβλημα), "τσάι" με ιαλουρονικό οξύ, γκότζι μπέρυ, σκόνη από δόντια παγκολίνου και απόσταγμα από μπαλάκια ουρακοτάγκου (δε κάνει τίποτα εκτός του να παχαίνει καθώς είναι πρακτικά ζάχαρη με γεύση), προβιοτικά να φτιάξεις αυτό που θα χαλάσει η αντιβίωση που δεν χρειαζόσουν και πέντε πακέτα τσιρότα να έχεις για το σπίτι. Δίνεις ένα 20ρικο και σου λένε ότι την επόμενη μέρα θα νιώθεις καλύτερα, κάτι που θα γινόταν έτσι και αλλιώς, αλλά όσοι δε ξέρουν θα το αποδώσουν στο "θαύμα" του φαρμακείου ενώ ταυτόχρονα έχει αυξηθεί η αντοχή στις αντιβιώσεις και έχεις αφήσει μερικούς ξεδοντιάρες παγκολίνους και ανίκανους ουρακοτάνγκους κάπου σε κάποιο δάσος.

Φύγαμε με κανονικό sleeper λεωφορείο, που παρόλο που ήταν μέρα ήταν ότι τέλειο να κάνεις το ταξίδι ξαπλωτός. Φυσικά δεν θα κοιμόμουν, είχα κοιμηθεί καλά τις προηγούμενες μέρες στο χωριό που δεν είχαμε τι να κάνουμε (απορώ πως η βιετναμέζα πάλι ξεράθηκε όλο το ταξίδι), οπότε πέρασα σχεδόν όλες τις ώρες του ταξιδιού στο ίντερνετ ακούγοντας streaming έναν ιντερνετικό σταθμό (τότε δεν ήταν διαδεδομένο) και κοιτάζοντας πράγματα στο ίντερνετ. Μου έκανε εντύπωση ότι ακόμα και πάνω στα βουνά δεν έκοψε ποτέ, στην Ελλάδα στην εθνική έξω από τη Λαμία είχε χρειαστεί να κάνω μία κλήση μέσω ίντερνετ (χωρίς καν βίντεο) και κοβόταν 3 φορές το λεπτό.

Τελευταία εικόνα της πόλης πριν φύγουμε

(συνεχίζεται)

 

[psilos3]

τα φαρμακεία είναι ανεξέλεγκτα στο βιετνάμ, βγάζουν την άδεια στο όνομα ενός φαρμακοποιού που δεν είναι ποτέ εκεί (δεν υποχρεούται) και το τρέχουν άσχετοι που εκπαιδεύονται στο να "πουλήσουν", λίγο θυμίζει τον Βέγγο φαρμακοποιό

Επική παρομοίωση, κλαίω...

 

[poised]

Επική παρομοίωση, κλαίω...

Έχω καταλάβει και από παλιότερα ότι έχουμε κοινές αναφορές στα ασπρόμαυρα και στη βιντεοκασέτα

 

[poised]

Τα λεωφορεία εκτός από τον οδηγό έχουν και έναν που εκτελεί χρέη βοηθού. Στην μεγάλη στάση στη μέση της διαδρομής για ξεκούραση και τουαλέτα μας είχε ρωτήσει όλους σε ποια περιοχή πηγαίναμε και έτσι όταν φτάναμε Ανόι έκαναν ανάλογες στάσεις. Από την στιγμή που μπήκαμε στη πόλη είχα ένα άγχος να είμαι έτοιμος να κατέβω γιατί ήταν μία μικρή διαδικασία, δεν υπήρχε χώρος να προετοιμάσεις τα πράγματά σου ξαπλωτός και χρειαζόταν να βάλω παπούτσια πριν βγω που είχαν κορδόνια, οπότε παίρνανε περισσότερο χρόνο. Κάθε φορά που ερχόταν ο βοηθός προς τα πίσω έκανα να σηκωθώ και μου έκανε νόημα όχι, μέχρι που είπε στην βιετναμέζα (καθόταν πιο πέρα) να μου μεταφράσει πως όταν έρθει η ώρα θα μου πει και χαλάρωσα.

Κάποια στιγμή σε μία έξοδο ενώ είχαμε μπλέξει στη κίνηση και πηγαίναμε αργά αργά για να πιάσει δεξιά για μία ακόμα στάση, είδα τον βοηθό να κοιτάει προς τα πίσω χωρίς να πει κάτι παρόλο που συναντήθηκαν τα βλέμματά μας. Λίγο πριν σταματήσει το λεωφορείο έτρεξε ξαφνικά πίσω να μας φωνάξει να κατεβούμε και μάλιστα γρήγορα. Δηλαδή είχαμε 5 λεπτά που προσεγγίζαμε σαν τη χελώνα ξεκίνα-σταμάτα και 15 δευτερόλεπτα πριν φτάσουμε έπρεπε μας βάζει να τρέχουμε σαν τους μουρλούς.

Ε εντάξει, πρόβλημά τους αν βιάζονται, ας μίλαγαν νωρίτερα. Δεν είναι ότι το πήγα με το πάσο μου αλλά δεν έτρεχα πανικόβλητος κιόλας. Έκατσα στο σκαλάκι δίπλα στον οδηγό να βάλω τα παπούτσια μου, ο οποίος παραμίλαγε στα βιετναμέζικα χωρίς να με κοιτάει και εγώ τον έγραφα επίτηδες στα από τέτοια μου διατηρώντας το επιτηδευμένα αφελές βλέμμα του "δε καταλαβαίνω την έκρηξή σου". Πόση ώρα άλλωστε παίρνει να βάλεις τα παπούτσια, ένα λεπτό; Ε τόσο "καθυστέρησα". Άλλες φορές σε ανάλογες περιπτώσεις είχα βγει με τα κορδόνια λυτά στο δρόμο, εκείνη τη μέρα βρήκα σωστό να του "δείξω" πως όπως έστρωσε έπρεπε να κοιμηθεί. Στην πράξη μία τρύπα στο νερό έκανα και απλά την στραβωμάρα μου ικανοποιούσα. Κάποια στιγμή φώναξε στην βιετναμέζα η οποία με την σειρά της μου φώναξε να κάνω γρήγορα με ύφος που δε μου άρεσε και πολύ αλλά δεν ήταν η στιγμή να το λύσουμε. Τελείωνα έτσι και αλλιώς και βγήκα έξω αφού τους είπα και ευγενικά αντίο ότι και καλά δε κατάλαβα τίποτα.

Ξεκίνησε το λεωφορείο που δεν είχε και που να πάει από την κίνηση, με το ζόρι προχώρησε ένα μέτρο, φορτώθηκα τα πράγματα και αφού ξεκινήσαμε να προχωράμε ρώτησα την βιετναμέζα γιατί μου φώναξε με αυτό τον τρόπο. Ε μου λέει δε καταλαβαίνεις τι μου έλεγε ο οδηγός, σε έβριζε και εσένα και μένα. Δηλαδή τι έλεγε; Βαριές κουβέντες, μπιπ τη μάνα σου, κλπ. Φόρτωσα, όχι γιατί παρεξηγήθηκα τόσο για τις βρισιές αλλά για τη δειλία του να βρίζει ενώ ήξερε ότι δεν το καταλάβαινα και μάλιστα χωρίς να με κοιτάει, πιθανώς γιατί ήταν χέστης. Και καλά πες εμένα, τη βιετναμέζα που ήταν ήδη έξω γιατί, επειδή μπορούσε; Ανέβασα πίεση και το πήρα να γυρίσω προς τα πίσω να χεστούμε κανονικά με τον "μάγκα". Έτσι όπως (δε) το σκεφτόμουν εκείνη την ώρα αυτός θα πλήρωνε όλες τις προηγούμενες τσαντίλες από τουκτουκτζήδες, ταξιτζήδες, οδηγούς κάθε φύσης και ρεντ-ε-μοτορμπάικατζήδες του ταξιδιού.

Μου λέει η βιετναμέζα κάτι αντίστοιχο του "μη τι πας να κάνεις" το οποίο ενεργοποίησε λίγο τον εγκέφαλο να σκεφτεί τι πάω να κάνω. Το λεωφορείο δεν είχε απομακρυνθεί πολύ, το προλάβαινα με λίγο τρέξιμο αλλά ήταν ήδη στο ενδιάμεσο ρεύμα. Τι θα έκανα, θα έτρεχα με τα μπαγκάζια σαν χελωνονιντζάκι ανάμεσα στα μηχανάκια να ανοίξω την πόρτα του οδηγού να τον κατεβάσω έξω να τον δείρω; Να καθόμουν να τον έβριζα και εγώ από τον δρόμο ετεροχρονισμένα; Βλακείες. Οπότε δεν έκανα τίποτα, απλά είπα στην βιετναμέζα την επόμενη φορά να μου πει αν κάποιος με βρίζει. Και τι θα κάνεις είπε; Άστο πάνω μου είπα σαν κόκκορας, στην πράξη δε ξέρω τι θα έκανα, μπορεί και τίποτα, αλλά τουλάχιστον να το ήξερα.

(συνεχίζεται)

 

[evaT]

Έτσι όπως (δε) το σκεφτόμουν εκείνη την ώρα αυτός θα πλήρωνε όλες τις προηγούμενες τσαντίλες από τουκτουκτζήδες, ταξιτζήδες, οδηγούς κάθε φύσης και ρεντ-ε-μοτορμπάικατζήδες του ταξιδιού.

τώρα σκέφτομαι τι μπινελίκι έχουμε φάει εμείς, από Βιετναμεζοάραβες και όχι μόνο...Ευτυχώς ανταποδίδει ο travel mate μου, η σωφεράτζα μου ο Τάσος στα ελληνικά και κάπως έρχεται το πράγμα σε μια ισορροπία.

(συνεχίζεται)

ευτυχώς που το γράφεις γιατί δεν το πιστεύουμε με τίποτα

 

[poised]

ευτυχώς που το γράφεις γιατί δεν το πιστεύουμε με τίποτα

Δε ξέρω τι λες, εγώ μια χαρά ρυθμό βλέπω και προχωράμε σιγούλια σιγούλια, καλύτερα απ' ότι περίμενα δεδομένων των συνθηκών.

Αλλά το συνεχίζεται το γράφω όταν ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η μέρα που περιγράφω, μιας που από την αρχή προέκυψε να έχω "κόψει" τα κεφάλαια (περίπου) ανά μέρα.

 

[poised]

Από το σημείο που ήμασταν ήταν κάπου 20-25 λεπτά περπάτημα μέχρι το δωμάτιο, είπαμε (ή είπα μόνο εγώ) να το περπατήσουμε να πάρουμε (δηλαδή εγώ) μία εικόνα της πόλης. Μέχρι στιγμής από αυτά που είχα δει στο έμπα μου είχε φανεί σαν μία ακόμα αδιάφορη μεγαλούπολη, βέβαια όχι τόσο χάλια όσο η Μπανγκόκ ή η Σαϊγκόν καθώς είχε δύο εξαιρέσεις: Ίσως λίγο περισσότερο πράσινο και η κίνηση την ώρα αιχμής μου φάνηκε σαν τη κίνηση τις ώρες μη αιχμής στη Σαϊγκόν - ή είχα συνήθισα τόσο πολύ που δε μου έκανε τίποτα εντύπωση πια.

Μόλις πιάσαμε κέντρο κέντρο αρχίσαμε να βλέπουμε τουρίστες σε σικ λο, το οποίο φαντάζομαι είναι η βιετναμέζικη απόδοση της ξένης λέξη cyclo με ότι πήγαινε μετά να χάθηκε.

Εμένα με απωθεί τόσο η ιδέα όσο και το θέαμα άλλων να κάνουν. Όχι για το κάργα τουριστικό, σήμερα είναι εντελώς αχρείαστο και μου θυμίζει αποικιοκρατία, αλλά περισσότερο θυμίζει το αίσθημα που μου είχε προκαλέσει ένα από τα πρώτα έργα του banksy:

Φτάσαμε στο δωμάτιο, το οποίο ήταν μέσα και πάνω από ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο με το αφεντικό να παραφυλά.

ίσως το ακριβότερο δωμάτιο που είχαμε πληρώσει μέχρι στιγμής στο Βιετνάμ και επιεικώς το χειρότερο. Θα την παλεύαμε, δεν ήταν τόσο χάλια για να χρειαστεί να αλλάξουμε, αλλά αν κοίταζες τις φωτογραφίες αυτού που κλείσαμε με την πραγματικότητα αυτού που βλέπαμε ήταν ξεκάθαρο ότι μας είχαν πιάσει κορόιδο. Τουλάχιστον ήταν σε εξαιρετική τοποθεσία.

Μη βλεπ'ς το aircondition μήτσουμ' αστέρ' μου, όταν βγάλουμ' λεφτά θα πάρουμ' μιτσουμπίσ'

Αφού τακτοποιηθήκαμε πήγαμε για μία ακόμα σούπα.

Δε λέω εξαιρετική, αλλά είχα αρχίσει να αποζητώ λίγο πιο στέρεο φαγητό.

Μετά βγήκαμε μία βόλτα στη πόλη και στη λίμνη. Νομίζω αυτή η εκκλησία, αν δεν την έχω μπλέξει με κάποια άλλη, καλύφθηκε με σκαλωσιές κάνα χρόνο για ανακατασκευή και παρέμεινε έτσι για πολλά χρόνια αν όχι ακόμα.

Κάπου εδώ μας έπιασε και μία βροχή

και τρέξαμε "τυχαία" προς ένα παγωταζίδικο να περάσει. Αυτό το μαγαζί τότε είχε φήμη μεταξύ των βιετναμέζων, άμα πήγαινες στο Ανόι "έπρεπε" να πας και για ένα παγωτό εκεί. Με τα χρόνια από μικρό στο εσωτερικό μίας στοάς επεκτάθηκε και αγόρασε όλη τη στοά και την "πλατεία" της. Παρόλο που ο χώρος είναι τεράστιος συχνά δημιουργούνται τεράστιες ουρές. Όπως τα περισσότερα παραδοσιακά μαγαζιά, δεν έχει τεράστια ποικιλία από γεύσεις αλλά λίγες για τις οποίες είναι περήφανοι. Τώρα έχουν χωρίσει τον χώρο σε ξεχωριστά σημεία ανάλογα με το αν είναι χωνάκι, ξυλάκι, κλπ αλλά συχνά ξεμένουν από κάποιες γεύσεις ή τύπους παγωτών και παίρνεις ότι βρεις κάτι το οποίο νομίζω ότι έγινε και σε εμάς, την γεύση που ήθελα δεν την είχαν και με αυτή που πήρα δε ξετρελάθηκα. Τώρα που έχει γίνει ακόμα περισσότερο της μόδας και μεταξύ ξένων υπάρχουν πάρα πολλά μαγαζιά αντίγραφα στην τριγύρω περιοχή με παρόμοιο σήμα και χρώματα αλλά χωρίς καμία σχέση με το αυθεντικό.

Συνέχιζε να βρέχει, όχι πολύ αλλά αρκετά να σου σπάει τα νεύρα, οπότε είπαμε να πάμε σε ένα μεγάλο σουπερμάρκετ για προμήθειες. Πήραμε το λεωφορείο, το οποίο για μία διαδρομή 5 λεπτών πρέπει να έκανε πάνω από 40 λεπτά λόγω της κίνησης, τουλάχιστον δεν βρεχόμασταν.

Μετά από λίγη ώρα μπήκε στο λεωφορείο ένας γέρος βιετναμέζος που με κοίταζε περίεργα. Του χαμογέλασα αλλά συνέχισε να με κοιτάζει συνοφρυωμένος. Κάποια στιγμή άρχισε να λέει διάφορα περίεργα στον αέρα, δηλαδή σα να τα έλεγε να τα ακούσω αλλά χωρίς να μου απευθύνεται και το ύφος ήταν μάλλον επιθετικό. Έβλεπα την αμηχανία των γύρω αλλά δε καταλάβαινα και τι γινόταν, επίσης ο γεράκος ήταν σαν ακτινογραφία, εκτός και αν είχε κανένα μαχαίρι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος. Καλού κακού έβαλα την τσάντα μπροστά μου μη φάω καμία αλλά χωρίς να ανησυχήσω ιδιαίτερα.

Κάποια στιγμή έβαλε κάποιον νεαρό να με ρωτήσει αν είμαι αμερικάνος, του απάντησα όχι, από Ελλάδα, το μετέφερε και στον γέρο ο οποίο συνέχισε να λέει κάποια πράγματα μέχρι που κατέβηκε. Η βιετναμέζα μου είπε ότι δεν καταλάβαινε σχεδόν τίποτα, ή ήταν ασυναρτησίες αυτά που έλεγε ή κάποια χωριάτικη προφορά. Το μόνο που έπιασε ήταν κάτι για αμερικάνους. Ποιος ξέρει τι ζόρι ή τρέλα τράβαγε ο καημένος. Μετά από χρόνια διάβασα στο ίντερνετ για κάποιον άλλο ξένο που είχε αντίστοιχη "επίθεση" από κάποιο γέρο σε λεωφορείο στο Ανόι, ίσως να ήταν ο ίδιος, ταίριαζε η περιγραφή της κατάστασης με την δική μου.

Μου θύμισε παλιά στην Ομόνοια μία "κυρία" η οποία πήγαινε στην Πανεπιστημίου και έκανε δυνατά "κουκουρουυυυυυκου" στους περαστικούς. Ο καθένας με την τρέλα του.

Φτάσαμε στη στάση απέναντι από αυτό.

Το κοίταζα με μεικτά αισθήματα, αηδίας και δέους. Το σουπερμάρκετ και food court πάντως στο κεντρικό κτήριο ήταν ακριβό, μάλλον για expats.

Να το βάλω και αυτό εδώ, το νόθο παιδί του michelin man με την σουπεργούμαν, σκιάχτηκα.

Δε θυμάμαι πολλά για το τι κάναμε στη συνέχεια. Είχε έρθει η απάντηση από την δουλειά, μου κάνανε επίσημη πρόταση και στείλανε προσχέδιο συμβολαίου. Αν δεχόμουν θα έπρεπε να ξεκινήσω άμεσα, σε κάτι λίγο λιγότερο από δύο εβδομάδες. Βρήκα εισιτήρια επιστροφής Ελλάδα με μίλια μία βδομάδα μετά, απαραίτητη στάση μιας που δε μπορούσα να πάω με τα καλοκαιρινά στην χειμωνιάτικη Ευρώπη και δέχθηκα.

Να που είχε ξαφνικά φτάσει απροσδόκητα το τέλος του ταξιδιού.

Όχι ακόμα βέβαια, είχα περίπου μία βδομάδα.