poised
Member
- Μηνύματα
- 981
- Likes
- 7.888
Ανόι: Πίσω στη ζέστη, βαβούρα και "πολιτισμό"
Ξυπνήσαμε πάλι χαλαρά καθώς δεν είχαμε και πολλά πράγματα, δηλαδή τίποτα να κάνουμε μέχρι να πάρουμε το λεωφορείο αργότερα για Ανόι. Ο καιρός, αν και καλύτερος, ήταν ακόμα βαριά συννεφιασμένος με ίσως περισσότερο κρύο (ή οι αντοχές μου είχαν μειωθεί μετά από δύο μέρες που κρύωνα), οπότε και η μικρή ελπίδα που είχα για το φαρσιπάν εξανεμίστηκε.
Μαζέψαμε και κατεβήκαμε για πρωινό. Δε θα το πιστέψετε αλλά εκείνη την μέρα είχε... banana pancake και χυμό, "ότι άλλο θέλαμε το πληρώναμε". Η βιετναμέζα τσαντίστηκε, μου είπε ότι δεν θα έτρωγε άλλο pancake, το σιχάθηκε, θα έπαιρνε κάτι στη πόλη μετά. Μάλιστα μπήκε στη σελίδα του καταλύματος στο booking ή agoda, δε θυμάμαι που είχαμε κλείσει, με στόχο να κάνει αρνητική κριτική. Εκεί είδε μία από τις φωτογραφίες του καταλύματος να είναι ένα τραπέζι με επάνω του ένα πιάτο banana pancake και χυμό, το οποίο μας φάνηκε αστείο αλλά όταν είδαμε κάποιον να έχει αφήσει σχόλιο-κριτικής στο κατάλυμα "banana pancake, banana pancake, banana pancake, banana pancake, banana pancake" μας έπιασε γέλιο και μας πέρασε η τσαντίλα. Ήταν από αυτές τις περιπτώσεις που ακόμα και αν είχαμε δει την φωτογραφία και το σχόλιο πριν πάμε δεν θα το είχαμε καταλάβει μέχρι εκείνη την στιγμή. Ίσως οι ιδιοκτήτες θεωρούσαν ότι όλοι οι ξένοι αυτό τρώνε για πρωινό οπότε τους κάνανε και χάρη.
Φορτώσαμε για άλλη μία φορά τα πράγματα και πήραμε το μηχανάκι για την πόλη. Εκεί περάσαμε το χρόνο μας με διαδικαστικά τύπου να αφήσουμε τα πράγματα στο σταθμό, να επιστρέψουμε το μηχανάκι στον τύπο που το είχαμε πάρει (που κλασικά έκανε όσο χρόνο ήθελε να έρθει) αλλά και να ψάξει η βιετναμέζα για χαπάκια για την ζαλάδα για το ταξίδι γιατί της είχαν τελειώσει. Με τα πολλά βρήκαμε ένα φαρμακείο και πήγε και πήρε... ένα. Μα καλά ρε παιδάκι μου, γιατί δε παίρνεις 5-10 να έχεις αφού τα χρησιμοποιείς; Ε δε το σκέφτηκα, ένα χρειαζόμουν.
Μου είχαν τελειώσει οι αντιβιώσεις για τα έντερα σε περίπτωση διάρροιας και μιας που πηγαίναμε στο φαρμακείο είπα στην βιετναμέζα να πάρει να υπάρχει για παν ενδεχόμενο. Δεν ήξεραν τη συγκεκριμένη αντιβίωση στο βιετνάμ, μας πρότεινε μία άλλη. Δεν την πήρα γιατί δεν είχα άμεση ανάγκη, επίσης δεν θα έπαιρνα μία τυχαία αντιβίωση που προτείνει φαρμακοποιός χωρίς ιατρική συμβουλή. Έστειλα σε ένα φίλο γιατρό στην Ελλάδα να τον ρωτήσω αν είναι ανάλογο. Η απάντησή του ήταν κάτι τύπου "αυτό είναι νοσοκομειακή αντιβίωση και η δόση για ελέφαντες, το δίνουν έτσι εύκολα στα φαρμακεία εκεί;".
Γενικά όπως διαπίστωσα και τα επόμενα χρόνια, τα φαρμακεία είναι ανεξέλεγκτα στο βιετνάμ, βγάζουν την άδεια στο όνομα ενός φαρμακοποιού που δεν είναι ποτέ εκεί (δεν υποχρεούται) και το τρέχουν άσχετοι που εκπαιδεύονται στο να "πουλήσουν", λίγο θυμίζει τον Βέγγο φαρμακοποιό. Όσο πιο γρήγορη η αλλαγή που νιώθει ο άλλος τόσο καλύτερο θεωρείται το φαρμακείο, οπότε πας με ίωση και σου δίνουν ισχυρή αντιβίωση (εδώ όσοι ξέρουν φρικάρουν καθώς καταλαβαίνουν ότι δε κάνει τίποτα), 4 κουτιά πολυβιταμίνες (δεν κάνουν τίποτα), μπόλικα ντεπόν (άμα δε πονάει δεν υπάρχει πρόβλημα), "τσάι" με ιαλουρονικό οξύ, γκότζι μπέρυ, σκόνη από δόντια παγκολίνου και απόσταγμα από μπαλάκια ουρακοτάγκου (δε κάνει τίποτα εκτός του να παχαίνει καθώς είναι πρακτικά ζάχαρη με γεύση), προβιοτικά να φτιάξεις αυτό που θα χαλάσει η αντιβίωση που δεν χρειαζόσουν και πέντε πακέτα τσιρότα να έχεις για το σπίτι. Δίνεις ένα 20ρικο και σου λένε ότι την επόμενη μέρα θα νιώθεις καλύτερα, κάτι που θα γινόταν έτσι και αλλιώς, αλλά όσοι δε ξέρουν θα το αποδώσουν στο "θαύμα" του φαρμακείου ενώ ταυτόχρονα έχει αυξηθεί η αντοχή στις αντιβιώσεις και έχεις αφήσει μερικούς ξεδοντιάρες παγκολίνους και ανίκανους ουρακοτάνγκους κάπου σε κάποιο δάσος.
Φύγαμε με κανονικό sleeper λεωφορείο, που παρόλο που ήταν μέρα ήταν ότι τέλειο να κάνεις το ταξίδι ξαπλωτός. Φυσικά δεν θα κοιμόμουν, είχα κοιμηθεί καλά τις προηγούμενες μέρες στο χωριό που δεν είχαμε τι να κάνουμε (απορώ πως η βιετναμέζα πάλι ξεράθηκε όλο το ταξίδι), οπότε πέρασα σχεδόν όλες τις ώρες του ταξιδιού στο ίντερνετ ακούγοντας streaming έναν ιντερνετικό σταθμό (τότε δεν ήταν διαδεδομένο) και κοιτάζοντας πράγματα στο ίντερνετ. Μου έκανε εντύπωση ότι ακόμα και πάνω στα βουνά δεν έκοψε ποτέ, στην Ελλάδα στην εθνική έξω από τη Λαμία είχε χρειαστεί να κάνω μία κλήση μέσω ίντερνετ (χωρίς καν βίντεο) και κοβόταν 3 φορές το λεπτό.
Τελευταία εικόνα της πόλης πριν φύγουμε
(συνεχίζεται)
Ξυπνήσαμε πάλι χαλαρά καθώς δεν είχαμε και πολλά πράγματα, δηλαδή τίποτα να κάνουμε μέχρι να πάρουμε το λεωφορείο αργότερα για Ανόι. Ο καιρός, αν και καλύτερος, ήταν ακόμα βαριά συννεφιασμένος με ίσως περισσότερο κρύο (ή οι αντοχές μου είχαν μειωθεί μετά από δύο μέρες που κρύωνα), οπότε και η μικρή ελπίδα που είχα για το φαρσιπάν εξανεμίστηκε.
Μαζέψαμε και κατεβήκαμε για πρωινό. Δε θα το πιστέψετε αλλά εκείνη την μέρα είχε... banana pancake και χυμό, "ότι άλλο θέλαμε το πληρώναμε". Η βιετναμέζα τσαντίστηκε, μου είπε ότι δεν θα έτρωγε άλλο pancake, το σιχάθηκε, θα έπαιρνε κάτι στη πόλη μετά. Μάλιστα μπήκε στη σελίδα του καταλύματος στο booking ή agoda, δε θυμάμαι που είχαμε κλείσει, με στόχο να κάνει αρνητική κριτική. Εκεί είδε μία από τις φωτογραφίες του καταλύματος να είναι ένα τραπέζι με επάνω του ένα πιάτο banana pancake και χυμό, το οποίο μας φάνηκε αστείο αλλά όταν είδαμε κάποιον να έχει αφήσει σχόλιο-κριτικής στο κατάλυμα "banana pancake, banana pancake, banana pancake, banana pancake, banana pancake" μας έπιασε γέλιο και μας πέρασε η τσαντίλα. Ήταν από αυτές τις περιπτώσεις που ακόμα και αν είχαμε δει την φωτογραφία και το σχόλιο πριν πάμε δεν θα το είχαμε καταλάβει μέχρι εκείνη την στιγμή. Ίσως οι ιδιοκτήτες θεωρούσαν ότι όλοι οι ξένοι αυτό τρώνε για πρωινό οπότε τους κάνανε και χάρη.
Φορτώσαμε για άλλη μία φορά τα πράγματα και πήραμε το μηχανάκι για την πόλη. Εκεί περάσαμε το χρόνο μας με διαδικαστικά τύπου να αφήσουμε τα πράγματα στο σταθμό, να επιστρέψουμε το μηχανάκι στον τύπο που το είχαμε πάρει (που κλασικά έκανε όσο χρόνο ήθελε να έρθει) αλλά και να ψάξει η βιετναμέζα για χαπάκια για την ζαλάδα για το ταξίδι γιατί της είχαν τελειώσει. Με τα πολλά βρήκαμε ένα φαρμακείο και πήγε και πήρε... ένα. Μα καλά ρε παιδάκι μου, γιατί δε παίρνεις 5-10 να έχεις αφού τα χρησιμοποιείς; Ε δε το σκέφτηκα, ένα χρειαζόμουν.
Μου είχαν τελειώσει οι αντιβιώσεις για τα έντερα σε περίπτωση διάρροιας και μιας που πηγαίναμε στο φαρμακείο είπα στην βιετναμέζα να πάρει να υπάρχει για παν ενδεχόμενο. Δεν ήξεραν τη συγκεκριμένη αντιβίωση στο βιετνάμ, μας πρότεινε μία άλλη. Δεν την πήρα γιατί δεν είχα άμεση ανάγκη, επίσης δεν θα έπαιρνα μία τυχαία αντιβίωση που προτείνει φαρμακοποιός χωρίς ιατρική συμβουλή. Έστειλα σε ένα φίλο γιατρό στην Ελλάδα να τον ρωτήσω αν είναι ανάλογο. Η απάντησή του ήταν κάτι τύπου "αυτό είναι νοσοκομειακή αντιβίωση και η δόση για ελέφαντες, το δίνουν έτσι εύκολα στα φαρμακεία εκεί;".
Γενικά όπως διαπίστωσα και τα επόμενα χρόνια, τα φαρμακεία είναι ανεξέλεγκτα στο βιετνάμ, βγάζουν την άδεια στο όνομα ενός φαρμακοποιού που δεν είναι ποτέ εκεί (δεν υποχρεούται) και το τρέχουν άσχετοι που εκπαιδεύονται στο να "πουλήσουν", λίγο θυμίζει τον Βέγγο φαρμακοποιό. Όσο πιο γρήγορη η αλλαγή που νιώθει ο άλλος τόσο καλύτερο θεωρείται το φαρμακείο, οπότε πας με ίωση και σου δίνουν ισχυρή αντιβίωση (εδώ όσοι ξέρουν φρικάρουν καθώς καταλαβαίνουν ότι δε κάνει τίποτα), 4 κουτιά πολυβιταμίνες (δεν κάνουν τίποτα), μπόλικα ντεπόν (άμα δε πονάει δεν υπάρχει πρόβλημα), "τσάι" με ιαλουρονικό οξύ, γκότζι μπέρυ, σκόνη από δόντια παγκολίνου και απόσταγμα από μπαλάκια ουρακοτάγκου (δε κάνει τίποτα εκτός του να παχαίνει καθώς είναι πρακτικά ζάχαρη με γεύση), προβιοτικά να φτιάξεις αυτό που θα χαλάσει η αντιβίωση που δεν χρειαζόσουν και πέντε πακέτα τσιρότα να έχεις για το σπίτι. Δίνεις ένα 20ρικο και σου λένε ότι την επόμενη μέρα θα νιώθεις καλύτερα, κάτι που θα γινόταν έτσι και αλλιώς, αλλά όσοι δε ξέρουν θα το αποδώσουν στο "θαύμα" του φαρμακείου ενώ ταυτόχρονα έχει αυξηθεί η αντοχή στις αντιβιώσεις και έχεις αφήσει μερικούς ξεδοντιάρες παγκολίνους και ανίκανους ουρακοτάνγκους κάπου σε κάποιο δάσος.
Φύγαμε με κανονικό sleeper λεωφορείο, που παρόλο που ήταν μέρα ήταν ότι τέλειο να κάνεις το ταξίδι ξαπλωτός. Φυσικά δεν θα κοιμόμουν, είχα κοιμηθεί καλά τις προηγούμενες μέρες στο χωριό που δεν είχαμε τι να κάνουμε (απορώ πως η βιετναμέζα πάλι ξεράθηκε όλο το ταξίδι), οπότε πέρασα σχεδόν όλες τις ώρες του ταξιδιού στο ίντερνετ ακούγοντας streaming έναν ιντερνετικό σταθμό (τότε δεν ήταν διαδεδομένο) και κοιτάζοντας πράγματα στο ίντερνετ. Μου έκανε εντύπωση ότι ακόμα και πάνω στα βουνά δεν έκοψε ποτέ, στην Ελλάδα στην εθνική έξω από τη Λαμία είχε χρειαστεί να κάνω μία κλήση μέσω ίντερνετ (χωρίς καν βίντεο) και κοβόταν 3 φορές το λεπτό.
Τελευταία εικόνα της πόλης πριν φύγουμε
(συνεχίζεται)
Last edited:
