Βιετνάμ Καμπότζη Ταϊλάνδη ΝΑ Ασία για 3 μέρες ως 3 μήνες. Πόσο ακριβώς; Θα δείξει.

[poised]

Έτσι εμβόλιμα να βάλω εδώ δύο φωτογραφίες που βρήκα στο κινητό.

Εδώ είναι κάτι ασυνήθιστο για εμάς αλλά αρκετά κοινό στην ΝΑ Ασία, αν έχεις ζώα και δεν τα δέσεις ή βάλεις σε κλουβιά θα στα πάρουν.

Και εδώ μια που μπήκε στο πλάνο πάνω που πήγαινα να βγάλω φωτό, ήταν ο βράχος με την θέα που έλεγα. Βαριόμουν να περιμένω να τελειώσει τις πόζες για να το ξαναβγάλω άδειο στην εναλλαγή (αν προλάβαινα κιόλας).

 

[poised]

Γύρισα λίγο τα πρακτορεία για να δω τι επιλογές είχα από εκεί για Μπανκόκ. Από Τάο για "ξηρά" υπήρχαν δύο λύσεις. Το καράβι που επιστρέφει νότια κοντά στην Σουρατάνι ή ένα φέρυ που πηγαίνει "απέναντι" στη Τσουμπόν. Το καράβι είχε 2-3 δρομολόγια τη μέρα, ίσως και παραπάνω, το φέρυ είχε 2-3 την βδομάδα.

Εκείνη τη μέρα το φέρυ είχε δρομολόγιο στις 11 κάτι το βράδυ, το οποίο ήταν εξαιρετική περίπτωση μαζί με την συνδυασμένη μεταφορά προς Μπανκόκ με βανάκι από απέναντι. Θα γλίτωνα κάμποσες ώρες ακτοπλοϊκώς, αφού η διαδρομή προς Τσουμπόν είναι μικρότερη, δηλαδή κάπου 90χλμ ευθεία και χωρίς στάσεις αντί για 120χλμ συν τις στάσεις στα άλλα νησιά πηγαίνοντας για Σουρατάνι. Επίσης θα γλίτωνα τουλάχιστον 4 ώρες σε οδική μεταφορά μέχρι το ίδιο σημείο. Ένα άλλο θετικό ήταν ότι θα ταξίδευα νύχτα, οπότε δεν θα έχανα όλη τη μέρα στο καράβι και την επόμενη ημέρα θα ήμουν Μπανκόκ. Φυσικά θα ήταν σκότωμα αλλά και η άλλη λύση πάλι το ίδιο ήταν. Και φυσικά από Τσουμπόν έβγαινε και φθηνότερα.

Πήγα μία βόλτα στην αγορά του χωριού να το σκεφτώ, που έμοιαζε λίγο με ελληνικού τουριστικού νησιού. Τελικά έκανα την καρδιά μου πέτρα και αποφάσισα να φύγω την ίδια μέρα. Παρόλο που πολύ την ήθελα μία μέρα ξεκούρασης στο Τάο, αν καθόμουν μία θα έπρεπε να θυσιάσω είτε άλλη μία για να πάρω το φέρυ ή να χάσω μία ταξιδεύοντας με την πιο μακρινή επιλογή, το αποτέλεσμα ίδιο ήταν.

Έκλεισα το φέρυ/βανάκι από το πρακτορείο που είχα πάει και το σνόρκελινγκ το πρωί γιατί μου έδωσε την καλύτερη τιμή. Μου είπε μάλιστα ότι ένας υπάλληλός της θα έκανε το ίδιο ταξίδι, οπότε θα πηγαίναμε μαζί. Γενικά απέφευγα να έχω ορατά πολλά λεφτά στο πορτοφόλι μου, πλήρωσα και περίσσεψαν λιγότερο από 1-2 ευρώ σε μπατ.

Νομίζω το έχω γράψει και αλλού, αλλά σε γενικές γραμμές στην ΝΑ Ασία αρέσκονται να ξυπνάνε νωρίς και να κοιμούνται νωρίς. Αυτό γιατί η μέρα είναι ίδια, πάνω κάτω 12 ώρες χειμώνα καλοκαίρι, όχι σαν και εμάς που μέχρι 9 το βράδυ το καλοκαίρι είναι μέρα. Το μεσημέρι η ζέστη είναι απίστευτη, οπότε την αποφεύγουν κάνοντας πράγματα νωρίς. Το λέω όλο αυτό γιατί κάπου στις 8 κλείσανε όλα τα μαγαζιά, άδειασε ο τόπος και δεν είχα να κάνω τίποτα να περάσει η ώρα μέχρι να πάρω το φέρυ. Υπήρχαν κάποια μαγαζιά στην παραλία αλλά είχε περπάτημα και δεν ήθελα να το κάνω με τα πράγματα πηγαινέλα, τα είχα φτύσει και από το κολύμπι το πρωί.

Το πρακτορείο θα έμενε μέχρι τις 10 νομίζω (μην και περάσει κανένας να κλείσει για την επόμενη), οπότε κάθισα εκεί να περιμένω. Από κάποια στιγμή και μετά ήμουν μόνο εγώ και η ιδιοκτήτρια, η κυρία που είχα μιλήσει το πρωί. Με άρχισε λοιπόν στην ιερά εξέταση. Πόσο χρονών, τόσο. Είσαι παντρεμένος, όχι. Γενικά η ηλικία γάμου ήταν 23-24 για τους άντρες και 21-22 για τις γυναίκες (από τότε έχει ανέβει λίγο, ειδικά στις αστικές περιοχές). Αν τα είχες περάσει και δεν είχες παντρευτεί κάτι δε πήγαινε καλά, πόσο μάλλον αν είχες φτάσει τα 30. Οπότε για την ηλικία μου της ήταν αδιανόητο να μην έχω παντρευτεί. Με ρώτησε γιατί.

Φυσικά το έβρισκα ενοχλητικό που ρώταγε (δεν ήξερα ακόμα πως να απαντάω ασιατικά), αλλά μου ήρθε όρεξη να την παπατζώσω. Της είπα ότι ήμουν σε μακροχρόνια σχέση αλλά με παράτησε η κοπέλα μου γιατί δεν ήθελε να παντρευτεί. Άλλο σοκ για αυτή. Δεν ήθελε να παντρευτεί εσένα ή γενικά. Γενικά. Γιατί; Γιατί δεν ήθελε να κάνει παιδιά. Δε μπορούσε ή δεν ήθελε; Δεν ήθελε. Κόντευε να πέσει από το γραφείο, αδιανόητα πράγματα. Γιατί δεν ήθελε να κάνει παιδιά; Ήθελε να κάνει ελεύθερη ζωή και να έχει πολλούς άντρες, γι αυτό χωρίσαμε. Κάπου εκεί πρέπει να την είχα φτάσει στα πρόθυρα εγκεφαλικού. Αν παίζαμε σε βιντεοκασέτα των 80s θα ήταν το σημείο που κάποιος θα έριχνε την ατάκα "την κούφανες δικέ μου". Οπότε το έκλεισα λέγοντας ότι είχα στενοχωρηθεί πολύ, τα παράτησα όλα και ήρθα ταξίδι μακριά για να τα ξεχάσω.

Είχε μείνει κοιτώντας το κενό χωρίς να λέει τίποτα, σχεδόν τη λυπήθηκα, αλλά θεώρησα πως αν της έλεγα σε εκείνο το σημείο ότι ήταν όλα ψέματα θα ήταν λάθος.

Έσπασε την ησυχία λέγοντάς μου, λεφτά έχεις; Υποψιάστηκα ότι είδε το άδειο πορτοφόλι νωρίτερα. Δεν ήθελα να της πω ότι έχω αλλού και τα κρύβω γιατί δεν ήξερα που το πήγαινε, θα συνταξίδευα και με τον υπάλληλό της. Οπότε βρήκα και της είπα ότι έβγαζα από κάρτα σε ΑΤΜ, αλλά για κάποιο λόγο στο Τάο δεν δούλευε και είχα ξεμείνει, θα έβγαζα την επόμενη στην Μπανγκόκ. Άνοιξε το συρτάρι, έβγαλε το αντίστοιχο ενός 5ευρου και μου το έδωσε. Έμεινα μαλάκας. Ρε συ της λέω δε χρειάζεται σου είπα έχω λεφτά, θα βγάλω αύριο. Όχι μου λέει, είναι 12 ώρες δρόμος πάρε αυτά να έχεις να φας κάτι, δε θέλω να ταξιδεύεις χωρίς. Μα της λέω φτάνουν αυτά που έχω για ένα σνακ, δε χρειάζεται τίποτε άλλο. Όχι μου λέει θα φας κανονικό πρωινό όταν κάνει στάση το βανάκι. Προσπάθησα αρκετές φορές να την κάνω να το πάρει πίσω, ήταν ανένδοτη. Αν ήταν καμία στο μεροκάματο δεν θα το έπαιρνα ότι και να έλεγε, αλλά σκέφτηκα ότι για κάποιον με πρακτορείο, δύο καράβια και τόσους υπαλλήλους σίγουρα δεν θα της έλλειπε. Δεν το χρειαζόμουν, δεν το χρειαζόταν και μερικές φορές είναι κρίμα να καταστρέφεις τέτοιες πράξεις καλοσύνης επιμένοντας.

Σε εκείνο το σημείο ένιωθα πολύ ντροπή για την παπάτζα που της είχα ρίξει νωρίτερα. Ήταν καλούλα η καημένη, παρόλο που είχε ύφος αυστηρού αφεντικού. Με είχε συγκινήσει. Έβαλα στο μυαλό μου ότι κάποια στιγμή θα περάσω από το νησί, θα της δώσω πίσω τα λεφτά και θα της θυμίσω το γεγονός. Δεν έχει γίνει ακόμα.

Πέρασε η ώρα, έκλεισε το μαγαζί, μας ξαπόστειλε να είμαστε στο καράβι μία ώρα πριν κατά τα γνωστά. Την χαιρέτησα και ευχαρίστησα για άλλη μία φορά και μαζί με τον υπάλληλο, στον οποίο η ιδιοκτήτρια είπε αυστηρά ότι ήμουν υπό ευθύνη του και να με προσέχει (λες και ήμουν μωρό παιδί), πήγαμε στην αποβάθρα.

Αυτός ήταν ένας νεαρός Ινδός που ήθελε να γίνει εκπαιδευτής καταδύσεων στη χώρα του και είχε πάει εκεί για να μαζέψει εμπειρία. Δεν είχε εργασιακή βίζα, είχε έρθει με τουριστική η οποία έληγε σε τρεις μέρες και έπρεπε να επιστρέψει. Μου είπε ότι ήταν η δεύτερη φορά μέσα στον ίδιο χρόνο που είχε βγάλει βίζα και μάλλον δεν θα του δίνανε και τρίτη, οπότε ίσως ήταν η τελευταία του φορά στο νησί. Άλλο εντυπωσιακό ήταν ότι είχε λιγότερα πράγματα από εμένα, ίσα μία μικρή τσάντα, παρόλο που είχε μείνει μήνες εκεί. Αυτό υπενθύμιση για το πόσο βολεμένοι είμαστε μερικοί σαν του λόγου μου και δεν το καταλαβαίνουμε.

Μπήκαμε στο φέρυ, μεγέθους ρίου-αντιρίου, κατά τις 10:15. Μία ώρα πριν.

Το εισιτήριο έγραφε θέση, ας πούμε Α12. Θεώρησα ότι ήταν αεροπορικές, όμως μέσα είδα κρεβάτια σαν χοστέλ. Η αίθουσα Α ήταν στο πρώτο κατάστρωμα, χωρίς ανοίγματα, σκοτεινή, είχε μόνο μία τεράστια μπουκαπόρτα για είσοδο και στην άλλη άκρη δύο ερμητικά κλειστά παράθυρα και αρκετή υγρασία. Φοβήθηκα ότι αν γινόταν κάτι και βουλιάζαμε δε θα μπορούσα να βγω έξω.

Oπότε ανέβηκα ένα ακόμα κατάστρωμα να δω τι είχε εκεί. Η πάνω αίθουσα είχε 3 πόρτες (οι δύο στα πλάγια), κάτι τσιμπλίδες για φως που ήταν καλύτερο από το τίποτα, ερκοντίσιον και βρήκα και κρεβάτι με μπρίζα δίπλα στην πόρτα. Είπα να το παίξω τουρίστας και άφησα τα πράγματά μου ευχόμενος ότι δεν θα ερχόταν κάποιος για το ίδιο κρεβάτι. Ίσως και να ήταν καλύτερη θέση εκεί από αυτή που είχα πληρώσει, δεν ξέρω.

Εδώ η φώτο είναι υπερφωτισμένη, στην πραγματικότητα ήταν σχεδόν σκοτεινά

Βγήκα πάλι έξω στο κατάστρωμα. Είχαμε ακόμα 50 λεπτά για την αναχώρηση, αν έφευγε στην ώρα του δηλαδή γιατί πότε έφυγε κάτι στην ώρα του σε εκείνη τη χώρα; Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα προλάβει να φάω, δεν είχα τίποτα μαζί μου και δεν υπήρχε καντίνα στο φέρι. Στο πήγαινε είχα δει ένα 7/11 (μινιμάρκετ) που ήταν ακόμα ανοιχτό, κάπου 500 μέτρα μακριά, οπότε λέω άντε 10 λεπτά να πάω, 10 να γυρίσω και 10 το πολύ να πάρω κάτι πάλι μένει πολύς χρόνος.

Είπα στον Ινδό και έναν ναυτικό ότι πάω μέχρι το 7/11 να πάρω κάτι να φάω και δεν θα αργούσα. Θα φύγουμε μου λέει ο ναυτικός, καλά ναι λέω από μέσα μου, μας τα είπαν και αλλού. Θα πάω γρήγορα του είπα και έφυγα. Το πήγα όντως γρήγορα για παν ενδεχόμενο και έφτασα σε κάπου 7 λεπτά. Πήρα ένα instant noodle (έχουν και ζεστό νερό για να το ετοιμάσεις) και κάτι άλλα παπαράκια να έχω μαζί και σε λιγότερο από 20 λεπτά επέστρεφα. Εκεί βλέπω από μακριά να λύνουν κάβους. Πατάω ένα σπριντ στα όρια, έτρεχα σαν τον μουρλό και φώναζα (δεν έχω ιδέα τι) να δουν ότι ερχόμουν. Πετάγονταν και τα καυτά noodle εδώ και εκεί και καιγόμουν (όχι δε σκέφτηκα να το πετάξω). Ανέβηκα πάνω στην πόρτα ενώ είχε ήδη σηκωθεί λίγο και το φέρυ κουνιούνταν. Εκεί ήταν και ο Ινδός με τον ναυτικό. Και οι δύο έδειχναν αγχωμένοι και κάπως τσαντισμένοι μαζί μου.

Με τη γλώσσα έξω, του λέω του ναυτικού σε μισή ώρα δεν έπρεπε να φύγει; Φουλ μου απαντάει, γκο ναου.. Σου είπα, λέει ο Ινδός, έπρεπε να ήμασταν μία ώρα πριν...

 

[gio87]

Την απολαμβάνω απίστευτα την ιστορία σου. Πολύ ωραία περιγραφή!!!

 

[poised]

Την απολαμβάνω απίστευτα την ιστορία σου. Πολύ ωραία περιγραφή!!!

Σε ευχαριστώ!

 

[turms]

απο σουρατανι αν θυμαμαι καλα πεταξαμε για Bangkok...
Δεν ειμαι και σιγουρος. παντος απο Ko Pagnan πηραμε ενα πλοιο για εκει και εμεις παρομοιο με αυτο.
εκει ειδα την μεγαλυτερη κατσαριδα που εχω δει στην ζωη μου.
η σαγιοναρα της γυναικας μου ηταν μικροτερη στο μηκος απο την κατσαριδα

 

[poised]

εκει ειδα την μεγαλυτερη κατσαριδα που εχω δει στην ζωη μου.

Αυτές οι μεγάλες είναι πολύ τραγανιστές και γευστικές, δεν πιστεύω να μην τη δοκιμάσατε, στην Ταϊλάνδη ήσασταν...

 

[turms]

οχι , μεχρι ακριδα εχω δοκιμασει. αλλα οχι κατσαριδα

 

[poised]

οχι , μεχρι ακριδα εχω δοκιμασει. αλλα οχι κατσαριδα

Εντάξει δεν το εννοούσα και σοβαρά ότι θα τρώγατε την κατσαρίδα εκείνη αλλά που να το καταλάβεις από το γραπτό κείμενο

Γενικά πάντως, ενάντια στην γενική αντίληψη που έχουμε, δεν τρώνε έντομα, με εξαίρεση λίγους και αυτό σπάνια. Δεν είναι δηλαδή ότι πρόκειται για ένα κανονικό εβδομαδιαίο γεύμα για τον μέσο πληθυσμό, όπως δεν είναι για εμάς τα σαλιγκάρια, οι γλιστρίδες, οι βάτραχοι ή το άλογο. Κάπου στην κάθε χώρα κάποιοι το κάνουν αλλά ως εκεί.

 

[turms]

ακριδες δεν ειχα δει στην Ταυλανδη.
Στο Μεξικο ειχα δοκιμασει

Ταυλανδη τσακιζα τα pad thai χωρις τελειωμο

 

[poised]

Προς Μπανκόκ: Όταν κάτι είναι να πάει στραβά θα πάει

Μέσα στο καράβι, μιας που είχα και πρίζα κοντά, κάθισα και μετέφερα όλες τις φωτογραφίες της μέρας στο λάπτοπ και στο φλασάκι όπως έκανα κάθε βράδυ. Η λογική μου ήταν ότι αν πάθαινα κάτι, πχ να μου έκλεβαν την μηχανή ή να χάλαγε η κάρτα, θα έχανα μόνο ότι είχα τραβήξει μέσα στη μέρα. Οτιδήποτε παραπάνω από αυτό θα ήταν τραγικό.

Ήταν ήδη πολύ αργά (τόσο για Ασία όσο και για το πρόγραμμα που έκανα με τα πρωινά ξυπνήματα) όταν τελείωσα και αντί να τα κλείσω να κοιμηθώ όσο είχα την ευκαιρία να το κάνω ξαπλωτός, έκανα το λάθος και έστειλα κάποιες σε φίλους αφού έπιανε το κινητό. Πιάσαμε το μπλαμπλά, μου έκαναν πλάκα για το φέρι "hostel" ότι έμοιαζε με στρατώνα ή φυλακή και άρχισαν το δούλεμα για το που είμαι και αν τους λέω την αλήθεια ότι ταξιδεύω ή με έχουν μπαγλαρώσει πουθενά, τέλος πάντων πέρασε αρκετά η ώρα.

Είτε το είχα υπολογίσει, είτε μου το είχαν πει ότι το καράβι θα έφτανε κατά τις 4 το πρωί. Άντε επειδή ξεκινήσαμε μισή ώρα πριν, πες 3:30. Θα είχα 2:30-3 ώρες ύπνο και μετά ότι μπορούσα στο βανάκι. Γενικά το ταξίδι ήταν ήρεμο, χωρίς κούνημα παρόλο που ήμασταν στην θάλασσα. Πρέπει να ήταν εντελώς κάλμα.

Όμως κατά τις 2 παρά άρχισε να κουνάει αρκετά, η μηχανή ανεβοκατέβαζε ένταση, κάτι περίεργοι θόρυβοι σαν αλυσίδες ή μέταλλα ακούγονταν, ανησύχησα ότι κάτι συμβαίνει. Πετάχτηκαν κάποιοι και άρχισαν να βγαίνουν έξω βιαστικά, βουλιάζουμε αναρωτήθηκα. Αλλά τελικά απλά είχαμε φτάσει.

Νόμιζα ότι θα βγαίναμε σε λιμάνι κοντά στην πόλη, αλλά ήμασταν κυριολεκτικά στην μέση του πουθενά. Μία μικρή αποβάθρα στη ζούγκλα και τίποτα τριγύρω.

Άδειασε το φέρι, αλλά βανάκι να μας πάρει δεν υπήρχε. Σύντομα δεν υπήρχε και κανένας άλλος άνθρωπος πέρα από όσους περιμέναμε το βανάκι, όλοι ξένοι. Οπότε τι να κάνουμε, περιμέναμε, δεν είναι ότι είχαμε και κανά τηλέφωνο να ειδοποιήσουμε κάποιον. Θεωρήσαμε ότι ίσως έφταιγε το ότι φύγαμε νωρίτερα, οπότε σε κανά μισάωρο θα έρθει.

Καθίσαμε στην σειρά σε ένα πάγκο στο τέρμιναλ. Εδώ γελάμε γιατί αυτό ήταν:

Η τηλεόραση έπαιζε στατικές διαφημίσεις, αλλά υπήρχε έτοιμο τσάι, αν άντεχες να πιεις από ποτήρια που απλά τα "ξέπλενες" με τσάι και μετά τα άφηνες πάλι στην ίδια θέση για τον επόμενο. Για να γίνει πιο αστείο, κάποιες στιγμές έπεφτε το ρεύμα για μερικά λεπτά, οπότε βγάζαμε τον φακό από το κινητό χασκογελώντας την αμηχανία μας. Εκείνες τις στιγμές άκουγες την ζούγκλα ζωντανή τριγύρω. Ήταν και η αϋπνία που τα έκανε όλα πιο περίεργα.

Ο οδηγός ήρθε τελικά με απίστευτη καθυστέρηση, περιμέναμε εκεί πέρα δύο ίσως και παραπάνω ώρες. Φορτώσαμε τα πάντα και ξεκινήσαμε. Νομίζω έκανε μία στάση στο "σταθμό" της τσουμπόν, δηλαδή το καφέ που εκτελούσε και χρέη πρακτορείου αλλά δε θυμάμαι αν πήραμε ή αφήσαμε κάποιον, ούτε τίποτα από την πόλη. Είχαμε να κάνουμε κάπου 450χλμ, 6 ώρες περίπου συν μία μισάωρη στάση στην εθνική. Ξεκινήσαμε και ξεραθήκαμε όλοι στον ύπνο. Ήμασταν κολλητά ο ένας στον άλλο αφού πολύς χώρος δεν υπήρχε αλλά ήταν τέτοια η κούραση που δεν υπήρχαν ντροπές. Χέρια, κεφάλια, πόδια όπου έπεφταν στον ύπνο έμεναν, δεν παρεξηγιόταν κανένας.

Κάποια στιγμή κατά τις 7 κάναμε την στάση σε ένα καφε-εστιατόριο στην εθνική. Αναγκαστικά βγήκαμε όλοι έξω γιατί με το που έσβηνε η μηχανή έσβηνε και το ερκοντίσιον οπότε σε 2 λεπτά ίδρωνες. Το μόνο που έκανα ήταν να πάω τουαλέτα, δεν ήθελα να πάρω καφέ για να μην ξυπνήσω αλλά ούτε και να φάω κάτι, δεν ήταν η ώρα μου ακόμα. Μπαίνοντας πάλι ο οδηγός μας έδωσε να καταλάβουμε δείχνοντας το ρολόι ότι θα φτάναμε σε 3-4 ώρες, ανάλογα και την κίνηση.

Φυσικά ξεραθήκαμε πάλι. Κάποια στιγμή μέσα στον ύπνο μου συνειδητοποιώ ότι το αμάξι κάνει κάποιον απότομο ελιγμό, ακούγεται ένα μπαμ και κάνουμε δύο πήδουλους. Ήταν ξεκάθαρο ότι είχαμε πατήσει κάτι και μάλιστα και με τις μπρος και με τις πίσω ρόδες.

Ο οδηγός δεν είπε τίποτα, μόνο κάτι μουρμούραγε μέσα από τα δόντια του. Προσπαθούσε να βγει στην άκρη αριστερά αλλά είχε κίνηση, οπότε του πήρε ένα λεπτό ίσως και παραπάνω. Σταματήσαμε, βγήκε έξω και ξαναήρθε αμέσως και έκλεισε τη μηχανή. Αγγλικά δε μίλαγε, οπότε δεν ξέραμε τι συνέβη ή τι έπρεπε να κάνουμε.

Τελικά βγήκαμε και εμείς έξω όταν αρχίσαμε να ιδρώνουμε. Με το που είδα τα λάδια και νερά που είχαμε αφήσει πίσω μας κατάλαβα πως ότι είχαμε χτυπήσει είχε κάνει μεγάλη ζημιά και δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσουμε. Πάντως τι ήταν δεν το μάθαμε ποτέ, άνθρωπος; ζώο; λάστιχο;

Κάποιοι από εμάς άρχισαν να αγχώνονται γιατί είχαν πτήση για πίσω στην χώρα τους αργότερα το μεσημέρι. Ο οδηγός μας έδωσε να καταλάβουμε ότι θα ερχόταν άλλο βανάκι να μας πάρει, αλλά δεν μπορούσε να μας πει πόσο θα έκανε να έρθει. Καθόμασταν εκεί στον ήλιο που ήδη έκαιγε. Ήταν τρομερά κωλόφαρδο ότι σε περίπου 200 μέτρα από εκεί που ξεμείναμε υπήρχαν δύο κιόσκια, το ένα είχε ροφήματα, συν το ταιλανδέζικο τσάι (αυτό με το ζαχαρούχο γάλα) και το άλλο ήδη έψηνε κάτι σα σουβλάκια. Ξεκίνησα εγώ, ξεθάρεψαν και οι άλλοι και τελικά τους κάναμε λογαριασμό, πρέπει να έτριβαν τα χέρια τους.

Η ώρα πέρναγε, το άλλο βανάκι δεν ερχόταν και αυτοί που ήταν για αεροδρόμιο αποφάσισαν να καλέσουν ταξί και να πάνε απ' ευθείας. Ήταν τυχεροί γιατί ήμασταν κάπου μία μιάμιση ώρα από το ένα από τα δύο διεθνή αεροδρόμια, αυτό που ήθελαν. Η λύση του ταξί τους συνέφερε και χρονικά γιατί με το βανάκι θα έπρεπε να πάνε κέντρο και να επιστρέψουν πίσω μετά.

Οι υπόλοιποι που δεν βιαζόμασταν μείναμε πίσω να περιμένουμε. Κάποια στιγμή ήρθε και μας άφησε κέντρο, αλλά κοντά στις 3 το μεσημέρι, κάπου 4-5 ώρες αργότερα απ' ότι περιμέναμε να φτάσουμε.

Εγώ είχα ψάξει για χοστέλ στο κινητό, αλλά δεν είχα κλείσει ακόμα. Ο Ινδός επέμενε να πάμε σε ένα χοστέλ που είχε ξαναμείνει, το οποίο ήταν φθηνό, πολύ πιο φθηνό από τις τιμές που είχα δει σε agoda, traveloka και booking για άλλα χοστέλ στο κέντρο, οπότε το φοβήθηκα λίγο. Επίσης ήταν πιο μακριά από αυτά στο κέντρο. Αυτός επέμενε ότι ήταν καλό και σε καλή θέση, σε σημείο που μου φαινόταν κάπως περίεργο το γιατί τόση επιμονή. Στο βανάκι είχε και έναν άλλο γνωστό του Ινδό που επέστρεφε και αυτός Ινδία. Ο τύπος αυτός δεν μίλαγε αγγλικά ή δεν ήθελε να μου μιλήσει εμένα, πάντως μίλαγαν συχνά μαζί και δεν ήξερα τι λέγανε και δεν μου άρεσε. Τέλος πάντων συμφώνησα να πάω να το δω και αν μου αρέσει να κάτσω.

Πήγαμε να πάρουμε τουκτουκ αλλά εκτός του ότι ζήταγαν πολλά λεφτά, δεν δεχόντουσαν να μας πάρουν και τους τρεις. Ο ινδός θεωρούσε ότι έπρεπε να πάμε παρέα και οι τρεις μαζί οι οδηγοί όχι, του έλεγα εγώ άσε με ρε θα πάω μόνος μου σε ένα εδώ κοντά που έχω βρει, δεν ήθελε.

Σταδιακά φύγανε οι οδηγοί που μας είχαν απορρίψει, περιμέναμε λίγη ώρα μήπως έρθουν άλλοι αλλά δεν έρχονταν, οπότε δοκιμάσαμε grab. Μας δέχθηκε ένας που πέρασαν πολλά λεπτά να ξεκινήσει και τελικά το ακύρωσε. Μετά δεν υπήρχε κανείς οδηγός να δέχεται την κούρσα. Δεν ξέρω τι είχε γίνει, ήταν η ώρα; Ήμασταν άτυχοι γενικά;

Είχαμε χάσει πάνω από 30, ίσως 45 λεπτά σε όλο αυτό, οπότε κάποια στιγμή αποφάσισα ότι δεν θέλω να χάσω άλλη ώρα γιατί μέχρι να φτάσουμε στο άλλο χοστέλ θα είχε πέσει το φως και δεν θα έβλεπα τίποτα. Οπότε τους λέω σας ευχαριστώ αλλά φεύγω, θα πάω στο χοστέλ εδώ κοντά. Επέμενε πάλι να μείνω να πάμε μαζί που ποτέ δε κατάλαβα γιατί τόσο, πάντως εκεί το είχα πάρει απόφαση.

Και όντως σε 15-20 λεπτά είχα φτάσει στο χοστέλ, στο οποίο μάλιστα μου έκαναν αρκετά καλύτερη τιμή στο γκισέ από online. Άφησα τα πράγματα και βγήκα να προλάβω ότι μπορούσα.

(συνεχίζεται)

Εδώ ένα περίεργα διακοσμημένο φορτηγό από τα πολλά στην εθνική.

 

[KIKI]

Τι απολαυστικό γραψιμο! Μπραβο σου.

Τωρα που το σκεφτομαι μηπως είσαι συγγενης του Γιωργου ; Yorgos
Είμαι γκρουπι στις ιστορίες του και προβλέπω να γινω και δικη σου!

 

[poised]

Τι απολαυστικό γραψιμο! Μπραβο σου.

Τωρα που το σκεφτομαι μηπως είσαι συγγενης του Γιωργου ; Yorgos
Είμαι γκρουπι στις ιστορίες του και προβλέπω να γινω και δικη σου!

Μπα, είναι από το άλλο σόι, εγώ βαριέμαι τα αρχαία και τα μουσεία

(Άσε που τον ζηλεύω απίστευτα, δεν έχω δει τίποτα στη ζωή μου συγκριτικά με αυτόν)