Μόνος ή με κόσμο στα αξιοθέατα;

[McElk]

Είχα διαβάσει άποψη ψυχολόγου που έλεγε ότι κοιτώντας για πρώτη φορά ένα αξιοθέατο η αίσθηση του θαυμασμού και του δέους αυξάνεται όταν το κοιτάς με άλλα άτομα γύρω σου και ξέρεις ότι και αυτοί αισθάνονται το ίδιο.
Σαν να υπάρχει δηλαδή μία σύνδεση μεταξύ των θεατών με αόρατο καλώδιο που αυξάνει την ένταση της αίσθησης από το 1,00 στο 1,30 ή στο 1,50.

Κάτι ανάλογο με τον κινηματογράφο όπου μια ταινία γίνεται πιο ενδιαφέρουσα όταν την παρακολουθείς σε κατάμεστη αίθουσα και όχι μόνος σου ή ματς στο γήπεδο.

Προϋπόθεση όμως να αντικρίσεις πρώτη φορά το αξιοθέατο και να μην έχεις δει δεκάδες φωτογραφίες του γιατί τότε αντί να μείνεις κατάπληκτος, ξενερώνεις: «Ά .. είναι όπως στη φωτογραφία» ή ακόμα χειρότερα «το φανταζόμουν μεγαλύτερο ή πιο εντυπωσιακό»

Προσωπικά δεν θα ήθελα να είμαι μόνος π.χ. στο Σινικό Τείχος ή σε καταρράκτη της Ισλανδίας ή σε θεαματικό ηλιοβασίλεμα αλλά με λίγο έως αρκετό κόσμο, τόσο ώστε να μην εμποδίζει τη μετακίνησή μου ή να μου κρύβει τη θέαση.

 

[varioAthens]

Σε γενικες γραμμες ισχυει αυτο που λες.
Αλλα οταν προκειται για καποια συγκεκριμενα μνημεια και αξιοθεατα το πραγμα αλλαζει.
Καλοκαιρι 1992: προχωραμε στον στενο, κλειστοφοβικο διαδρομο της Πυραμιδας του Χεοπα παστωμενοι σαν σαρδελες με τα πληθη των αλλων τουριστων. Παμε σημειωτον, συνωστιζομαστε ο ενας πανω στον αλλον…φτανοντας μπροστα στην σαρκοφαγο το περιβαλλον ειναι ασφυκτικο απο τον πολυ κοσμο, οχλαγωγια, φωνες, εκνευρισμος για να καταφερεις να βγαλεις μια φωτογραφια ποσω μαλλον για να καταφερεις να παρατηρησεις το εσωτερικο της Πυραμιδας.
Καλοκαιρι 2013: ειμαστε εντελως μονοι μας (2 ατομα) μεσα στην Πυραμιδα…απο την στιγμη που μπηκαμε και σε ολη την διαδρομη μεχρι τα «εγκατα» της Πυραμιδας, ακομα και στον μικρο χωρο της σαρκοφαγου. Κανεις αλλος (ουτε καν φυλακας), μονο εμεις…επικρατει απολυτη σιγη… Το δεος, η συγκινηση δεν περιγραφονται με λογια! Μπορουσαμε να θαυμασουμε και να «νιωσουμε» την ενεργεια του μνημειου στο μαξιμουμ χωρις περισπασμους.
Οποτε σε αυτη την περιπτωση δεν χρειαστηκε κανενας αλλος για να νιωσουμε δεος και θαυμασμο.

 

[paefstra]

Δεν περιγραφεται με λογια το να εισαι χωρις κοσμο. Ενδεικτικα στις αδειες οι αιθουσες στο Παλατι των Δογηδων στη Βενετια μολις ειχε ανοιξει απο την πανδημια ανατριχιαζεις.

Είχα διαβάσει άποψη ψυχολόγου που έλεγε ότι κοιτώντας για πρώτη φορά ένα αξιοθέατο η αίσθηση του θαυμασμού και του δέους αυξάνεται όταν το κοιτάς με άλλα άτομα γύρω σου και ξέρεις ότι και αυτοί αισθάνονται το ίδιο.

Ναι, μονο να μην εχεις διπλα σου τιποτε γιδια που φωτογραφιζονται μια ωρα, κανουν φασαρια με φωνες, λενε ανοησιες. Δεν "αισθανονται ολοι το ιδιο"

 

[underwater]

Γενικά ως άνθρωπος δεν την παλεύω με την πολυκοσμία (εκτός από τις συναυλίες που είναι άλλη η ενέργεια), οπότε εκ πρώτης θα πω ότι καλύτερα χωρίς κόσμο. Δεν είναι όμως μαύρο ή άσπρο.

Είδα το μεγαλειώδες Baalbek του Λιβάνου το 2014, με τον πόλεμο στη Συρία να μαίνεται (το Baalbek βρίσκεται στα σύνορα) και τον τουρισμό της χώρας στο ναδίρ. Στον αρχαιολογικό χώρο ημουν εγώ, η αδερφή μου και βαριά 2-3 ακόμα άτομα.
Θυμάμαι να έχω αντιφατικά συναισθήματα. Από τη μια ήταν μαγεία να βλέπεις ένα τέτοιο μέρος σχεδόν πριβέ, από την άλλη ήταν τόση η απόγνωση των εργαζομένων εκεί όταν μας μιλούσαν για τον οικονομικό μαρασμό που είχε επέλθει ως αποτέλεσμα του πολέμου, οπότε δε μπορούσα να το ευχαριστηθώ πραγματικά.

Με λίγο (αλλά όχι ανύπαρκτο) κόσμο είδα την Πέτρα της Ιορδανίας (2015) και την Περσέπολη του Ιράν (2016). Για μένα η απόλυτη ισορροπία. Ειδικά την Πέτρα την χάρηκα όσο ελάχιστους άλλους από τους αρχαιολογικούς χώρους που είχα την τύχη να αντικρίσω. Όταν εμφανίστηκε το Θησαυροφυλάκιο στο τέλος του Siq ανατριχιασα. Και θεωρώ ότι ήταν λόγω του ότι ξεπρόβαλλε το Θησαυροφυλάκιο μόνο του, χωρίς τα κεφάλια εκατοντάδων νοματαιων (ήταν πριν την έλευση των low cost στη χώρα). Και η ανάβαση προς το Μοναστήρι συναντωντας ελάχιστους ανθρωπους στη διαδρομή. Μαγεία. Νιώθω ευλογημένη που είδα εκείνα τα μέρη εκείνη την περίοδο.

Αντιστοίχως τον αγαπημένο μου αρχαιολογικό χώρο στην Ελλάδα, το Σούνιο, τον απόλαυσα περισσότερο μια μέρα του Γενάρη πριν λίγα χρόνια με τσουχτερό κρύο, αλλά φοβερά καθαρή ατμόσφαιρα. Εγώ με το έτερον ήμισυ και 1-2 ακόμα άτομα.

Την Έφεσο (2015) πάλι ποτέ δεν τη χάρηκα, καθώς ο ατελείωτος κόσμος την έκανε απλά ανυπόφορη. Από την άλλη όταν πήγα στο MoMA το μακρινό 2007 θυμάμαι πέρασα ώρα δακρυσμένη μπροστά στον αγαπημένο μου πίνακα, την Έναστρη Νύχτα, χωρίς να με επηρεάζει καθόλου η παρουσία του κόσμου δίπλα μου. Ήταν σα να μην υπήρχε κανείς άλλος εκεί μέσα, μόνο εγώ και ο πίνακας.

 

[KIKI]

Για ποδόσφαιρο, συναυλίες και κινηματογράφο με κόσμο.Οντως η ενέργεια κανει τη διαφορά και ας μην βλέπεις καθαρά τη φάση που μπήκε το.γκολ!Αν είναι και στο ΟΑΚΑ με 70000 βαζελους το τέλειο! Συναυλίες στο Λυκαβηττό πιο μαζεμένα.Και στα τρία έχεις το καθισμα σου υπάρχει διαφορά από το πλήθος να σε στριμωχνει και να ακουμπάει.Εχω και θεματακι με το άγγιγμα αγνώστων.

Αξιοθέατα με ελάχιστο κόσμο. Με πιάνει ανθρωποφοβία είτε είναι σοκάκια στην Οια
Είτε πυραμίδες ή στενά στη Βενετία.

 

[MVSylvia]

Εγώ θέλω όσο το δυνατόν λιγότερο κόσμο στα πάντα, όχι μόνο αξιοθέατα αλλά και σινεμά, συναυλίες, οτιδήποτε σε θέαμα (βέβαια από ηθικής άποψης δεν είναι σωστό καθότι πρέπει να βγαίνει κέρδος για να επιβιώνουν π.χ. κάτι σινεμά που δεν παίζουν ταινίες της σειράς και κλείνει το ένα μετά το άλλο). Αλλά σαν αίσθηση απολαμβάνω κάτι πολύ περισσότερο όταν είναι άδειο από κόσμο.

 

[Yorgos]

Δε μου αρέσει καθόλου ο κόσμος στα αξιοθέατα. Και δεν καταλαβαίνω και πώς γίνεται να αρέσει και σε άλλους να πω την αλήθεια, έχω δει το Σινικό Τείχος ολομόναχος (με χιόνια), έχω κοιμηθεί μέσα στο Μάτσου Πίτσου, έχω ανέβει στον Ιησού του Ρίο πρώτος, εντελώς αντίθετες εμπειρίες από το στρίμωγμα, τα σελφοκόνταρα, τις φωνές.

Για τον κινηματογράφο τα ίδια, δε βλέπω κάτι το θετικό στο να υπάρχουν άγνωστοι δίπλα μου, ομοίως και στο εστιατόριο, αν μπορεί να μην έχει ούτε ένα πελάτη, ακόμη καλύτερα.

Το γήπεδο είναι άλλη περίπτωση. Ενώ στα προηγούμενα το ζητούμενο είναι η ησυχία, η επικέντρωση στο θέαμα/αξιοθέατο/φαγητό όπου λειτουργεί ανασταλτικά η φασαρία, στο γήπεδο η φασαρία είναι το ζητούμενο και δεν μπορώ να κάνω αρκετή μόνος. To ίδιο ισχύει για τις συναυλίες. Εκεί ο στόχος μου με τους υπολοίπους είναι ο ίδιος (η ρυθμική φασαρία), δε λειτουργεί ανταγωνιστικά, όπως στα αξιοθέατα.

 

[Frederico12]

Η αίσθηση που σου αφήνει η εμπειρία να βρίσκεσαι μόνος ή με ελάχιστο κόσμο σε ένα αξιοθέατο, είναι υπερβατική κατ' εμέ. Δεν υπάρχουν περισπασμοί για να σε διακόψουν και να σε γειώσουν απότομα, άλλωστε το ζητούμενο είναι η βιωματική εμπειρία να χαρακτηρίζει το αξιοθέατο σε σχέση με εσένα και όχι με τη βουή των γύρω. Ειδικότερα στα φυσικά αξιοθέατα, ενισχύεται η ένταση των συναισθημάτων όταν είσαι μόνος σου πχ. σε μια απόκρημνη τεράστια παραλία. Ξυπνάνε αρχέγονα ένστικτα....
Ωραίο topic

 

[thanos75]

Για τον κινηματογράφο τα ίδια, δε βλέπω κάτι το θετικό στο να υπάρχουν άγνωστοι δίπλα μου,

Ουπς...υψιστη ιεροσυλία πραγματικά για κάθε σινεφίλ αυτή η φράση σου. Η συλλογική εμπειρία θέασης μιας ταινίας σε μεγάλη οθόνη και μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα δεν συγκρίνεται με καμία εξατομικευμένη θέαση ενός blue-ray η DVD. Είναι το όλο αίσθημα που μπορεί να μοιράζονται από ένα φιλμ την ίδια στιγμή μερικές δεκάδες άνθρωποι.
Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τις παραστατικες τέχνες. Η συλλογική εμπειρία είναι αναντικαταστατη και νομίζω αυτό το νοιώσαμε πολύ καλά την περίοδο της πανδημίας.

 

[annoula]

Δεν μ ενοχλει ο κοσμος στα αξιοθετα. Με ενοχλει ο πολυς κοσμος. Το ίδιο και στο σινεμά. Βασικα ο πολυς κοσμος μ ενοχλεί παντού.
Υπάρχει ενα μονο μέρος που απολαμβάνω καλύτερα όταν δεν υπάρχει κανείς. Η θάλασσα.

 

[Yorgos]

Ουπς...υψιστη ιεροσυλία πραγματικά για κάθε σινεφίλ αυτή η φράση σου. Η συλλογική εμπειρία θέασης μιας ταινίας σε μεγάλη οθόνη και μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα δεν συγκρίνεται με καμία εξατομικευμένη θέαση ενός blue-ray η DVD. Είναι το όλο αίσθημα που μπορεί να μοιράζονται από ένα φιλμ την ίδια στιγμή μερικές δεκάδες άνθρωποι.
Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τις παραστατικες τέχνες. Η συλλογική εμπειρία είναι αναντικαταστατη και νομίζω αυτό το νοιώσαμε πολύ καλά την περίοδο της πανδημίας.

Δεν μπορώ να δω ταινίες εκτός κινηματογράφου, τα καταφέρνω πολύ σπάνια. Αλλά όχι, το να υπάρχουν άνθρωποι δίπλα, μπροστά μου κλπ δεν είναι κάτι που μου προσθέτει κάτι στην εμπειρία, μάλλον αφαιρεί κιόλας, οι αντιδράσεις με αποπροσανατολίζουν και χάνεις την αίσθηση ότι "μπαίνεις" στην ταινία.

 

[varioAthens]

Ουπς...υψιστη ιεροσυλία πραγματικά για κάθε σινεφίλ αυτή η φράση σου. Η συλλογική εμπειρία θέασης μιας ταινίας σε μεγάλη οθόνη και μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα δεν συγκρίνεται με καμία εξατομικευμένη θέαση ενός blue-ray η DVD. Είναι το όλο αίσθημα που μπορεί να μοιράζονται από ένα φιλμ την ίδια στιγμή μερικές δεκάδες άνθρωποι.
Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τις παραστατικες τέχνες. Η συλλογική εμπειρία είναι αναντικαταστατη και νομίζω αυτό το νοιώσαμε πολύ καλά την περίοδο της πανδημίας.

Μα πραγματικα κι εγω δεν καταλαβαινω αυτους τους πελούσιους που πανε και φτιαχνουν μεσα στην βιλα τους αιθουσα προβολων… τς τς τς